ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้นะคะ ขอบคุณที่คอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้ ดูเหมือนคนอ่านกำลังสงสัยในตัวพี่ขาวและเคน ว่าเอ๊ะ...ทำไมพี่ขาวเหมือนไม่ชอบเคน อิอิ ยังมีปมเล็กๆรอเฉลยค่ะ 
ตอนนี้ขอให้อ่านอย่างสนุกนะคะ หากมีคำผิด หรือข้อผิดพลาดอะไรก็ขออภัย ณ ที่นี้ด้วยค่ะ 
# อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#
ตอนที่ 44
ความปรารถนาที่ไม่มีสิ้นสุด
“ดิฉันมาบอกความจริงกับแม่ของคุณค่ะ คุณเอย....”
มินตราพูด ก่อนที่จะดึงผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าถือ หยิบมันขึ้นมาและค่อยๆซับน้ำตา เอยมองไปที่แม่ ที่ได้แต่ทำหน้านิ่งๆ ไม่รู้มินตราพูดอะไรออกไปบ้าง แม่ถึงแสดงสีหน้าเช่นนั้นออกมา
“บอกความจริงเรื่องอะไรครับ?” เอยถามออกมา ใจสั่นอย่างหวั่นๆถึงเรื่องที่ตนกำลังกลัวที่สุด
“ก็ความจริงที่ว่า..คุณแย่งคุณกวินไปจากดิฉัน” มินตราว่า
“คุณพูดเรื่องอะไรครับ มันไม่ใช่ความจริงนะครับแม่” เอยพยายามพูด
“ดิฉันมาก่อนคุณแท้ๆ แต่คุณไม่รู้มาจากไหน จู่ๆมาทำให้คุณกวินเบี่ยงเบนรสนิยมไม่พอ ยังมาพรากเขาไปจากดิฉันอีก ทำไมคุณใจร้ายอย่างนี้คะคุณเอย” มินตราว่าก่อนที่น้ำตาจะไหลลงมาบนใบหน้าของเธออีก
“เอย....มันเรื่องจริงเหรอลูก?” แม่ของเอยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“แม่ครับ....ฟังเอยก่อน” เอยพูดไม่ทันจบ
“จริงค่ะคุณป้า ดิฉันคบกับคุณกวินมาตั้งแต่เริ่มเรียนมหาวิทยาลัยที่อังกฤษ อีกทั้งเราเป็นคู่หมั้นกันด้วย ที่บ้านก็รับทราบเรื่องนี้” มินตราพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ บ่งบอกว่าเธอคือผู้ถูกกระทำอีกทั้งอ่อนแอกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“แม่ครับ...ผมคบกับคุณกวินจริงๆ ขอโทษที่ผมปิดบังแม่” เอยบอกแม่ รู้สึกแย่เหลือเกินที่ต้องมาบอกในสถานการณ์แบบนี้ รู้สึกแย่ยิ่งกว่าตอนพี่แปงและพี่ขาวมากกว่าเป็นไหนๆ
“ที่แม่ต้องการรู้คือเอยไปแย่งเขามาจริงรึเปล่า?” แม่ของเอยถาม น้ำเสียงของแม่ราบเรียบปกติเช่นเดิม
“ผม...ไม่ได้แย่งนะครับแม่ ไม่ใช่อย่างที่คุณมินตราพูด” เอยบอก
“จะไม่จริงได้อย่างไรคะ ในเมื่อคุณเอยมาทีหลังแท้ๆ หรือว่าไม่จริง” มินตราพูดขึ้นมา
“ผมไม่ได้มาทีหลัง คุณไม่รู้เรื่องราวพวกนี้เสียด้วยซ้ำไป” เอยพยายามอธิบาย แต่ดูเหมือนมินตรากำลังเป็นต่อ
“ไม่มาทีหลังได้เหรอ คุณเพิ่งคบกับกวินเมื่อไม่นานมานี้เอง ทั้งๆที่มีดิฉันเป็นคู่หมั้นอยู่แท้ๆ” มินตรายังคงพูด
“เกรงว่าจะเข้าใจผิด” จู่ๆประตูบ้านก็เปิดขึ้น กวินเดินเข้า มินตราถึงกับหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นกวินเดินเข้ามา
“กวิน....คุณมาได้ยังไง?” มินตราพึมพำขึ้นมา
“มานานพอจะได้ยินสิ่งที่คุณพูด...มินตรา” กวินว่า
“คุณแม่ครับ....กรุณาฟังผมด้วย อย่างที่ผมเคยบอกไป....ผมชอบเอยมาตั้งแต่มัธยมแล้ว แต่มันเป็นความผิดของผมเองที่ปล่อยผ่านไปจนนานถึงขนาดนี้” กวินว่า เอยตาโตขึ้นมาอย่างตกใจ ก่อนที่จะหันไปมองแม่
“แม่ครับ....มันคืออะไร?” เอยถามอย่างสงสัย
“เอย...แม่รู้อยู่แล้วว่าลูกกับกวินคบกัน กวินมาขอแม่แล้ว”
แม่บอกเช่นนั้น มินตราเบิกตากว้าง เธอคิดเสมอว่าแม่ของเอยไม่น่าจะรู้เรื่องนี้ เธอจึงบากหน้ามาตีหน้าเศร้าเล่าความทั้งหมดเพื่อหวังจะให้แม่ของเอยขัดขวาง แต่ทุกอย่างกลับตาลปัตร แม่ของเอยดันรู้อยู่แล้วว่าเอยกับกวินคบกัน
“ตอนไหนครับ ทำไมผมไม่รู้” เอยถามออกมาอีก
“วันที่กวินมารับลูกไปคอนโดวันนั้นนั่นแหละ” แม่บอก เอยพลางคิดว่าตอนไหนกัน เพราะกวินก็มารับเอยไปคอนโดหลายครั้งแล้ว
“คุณกวิน...” เอยหันไปมองกวินที่ยังคงสีหน้าเรียบเฉย
“เรื่องคู่หมั้น....เป็นเรื่องเมื่อนานมาแล้ว และผมได้ปฏิเสธไปนานแล้วครับ หากคุณแม่ไม่เชื่อ ผมจะให้คุณวิดา แม่ของผมมายืนยันด้วยตนเองครับ อีกอย่าง....ที่บ้านผมทราบเรื่องที่ผมคบกับเอยแล้ว และที่บ้านไม่ขัดข้องอะไรครับ” กวินบอกให้แม่ของเอยรับรู้ถึงเรื่องราวที่แท้จริง ที่เกิดขึ้น
“แล้ว..ที่คุณคนนี้พูด มันคืออะไร?” แม่ของเอยหันไปมองมินตรา ที่ยืนนิ่ง สีหน้าหวาดหวั่นของเธอแสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“มินตรา...เมื่อไหร่คุณจะยอมรับความจริง ว่าผมไม่ได้คิดกับคุณแบบนั้น” กวินหันไปพูดกับมินตรา
“กวิน...มินไม่ยอมนะคะ มินมาก่อนแท้ๆ” มินตราว่า
“คุณมาทีหลัง เอยมาก่อนคุณและก่อนใครเพื่อน อย่ามาเที่ยวโกหกคนอื่นเพื่อตัวเองแบบนี้เถอะ” กวินว่า สายตาของกวินจ้องมองมินตราราวกับเธอเป็นสิ่งแปลกปลอมที่ไม่น่าเข้าใกล้
“แต่กวินคะ.....” มินตรายังคงดื้อรั้นอยู่เช่นนั้น
“พอได้แล้วมินตรา!!” กวินตะเบ็งเสียงขึ้นมา แม้จะไม่ได้ดังมาก แต่เอยและแม่ก็อดจะสะดุ้งตัวไม่ได้ ในที่สุดกวินก็หมดความกลั้นที่จะไม่โมโหออกไป
“ตั้งแต่งานปาร์ตี้เมื่อคืนแล้ว คุณก็สั่งให้เพื่อนคนนั้นมาลวนลามเอย อย่าคิดว่าผมจะไม่รู้แผนตื้นๆของคุณ เมื่อไหร่จะเลิกทำน่าตัวน่ารังเกียจเสียที!!” กวินขึ้นเสียงขึ้น พลางหันไปมองหน้ามินตรา
“มิน...มินไม่ได้ทำนะคะ” เธอส่ายหน้าอันซีดเซียวของเธอพัลวัน
“เคนบอกความจริงกับผมหมดแล้ว” กวินว่า
มินตรากัดริมฝีปากของเธอ เธอรู้ตัวแล้วว่าวันนี้เธอต้องพ่ายแพ้ รู้สึกอับอายเหลือเกิน เกินกว่าจะยืนอยู่ตรงนี้ได้อีก แต่อย่างไรเธอก็จะไม่ยอมให้เรื่องต้องจบแบบนี้ จะอย่างไรก็ต้องดึงกวินกลับมา เธอไม่ยอมแพ้ผู้ชายที่ไม่มีอะไรสักอย่าง อย่างเอยได้
“คุณเอย....ดิฉันบอกคุณตรงนี้เลยว่าไม่ยอมให้เรื่องมันจบแบบนี้แน่” มินตราพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ แต่สีหน้าของเธอเจ็บแค้น สายตานั้นจ้องมองเอยอย่างคาดโทษ ก่อนที่จะเดินออกไปจากบ้านของเอย
เมื่อมินตราออกไปจากบ้านแล้ว แม่ของเอยนั่งลงที่โซฟา รวมถึงกวินและเอยก็ด้วย ทั้งสามคนนั่งเงียบ จนแม่ของเอยพูดทำลายบรรยากาศความเงียบนั้นขึ้นมา
“สรุป....เรื่องมันเป็นยังไงละทีนี้?” แม่ของเอยเองก็ดูจะสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“แม่ครับ....ผมขอโทษที่ไม่ได้บอกแม่เรื่องนี้ด้วยตัวเอง” เอยว่า
“แม่ไม่โกรธหรอก เพราะแม่รู้ว่าเอยเป็นคนยังไง” แม่ของเอยว่า
“ผมเองก็ต้องขอโทษครับ ที่ปล่อยให้เรื่องมันบานปลาย” กวินบอก
“ไม่หรอกกวิน...สรุปแล้วเรื่องราวมันเป็นยังไงกันแน่?” แม่ของเอยพูด
“ที่บ้านเคยปรึกษาหารือจะให้ผมเป็นคู่หมั้นกับมินตรา เพราะเห็นถึงความเหมาะสมอีกทั้งบริษัทก็เป็นคู่ค้าด้วยกัน แต่ผมก็ปฏิเสธไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว และที่บ้านผมก็ทราบเรื่องนี้ดีอยู่แล้ว แต่ดูเหมือนแม่ของมินตรายังไม่เห็นด้วยจนถึงตอนนี้” กวินพูดเสียยาวเหยียดจนเอยเองยังอดอึ้งไม่ได้ที่ได้ยินกวินพูดยาวๆกับแม่ของตน
“เธอคนนั้นไม่ยอมสินะ” แม่ของเอยว่า
“คงจะอย่างนั้นครับ” กวินว่า
“เฮ้อ....” แม่ของเอยถอนหายใจออกมา
“แม่ครับ” เอยพูด ก่อนที่จะขยับเข้าไปใกล้แม่ กราบลงบนตักของแม่ อย่างรู้สึกผิดจริงๆ
“ขอโทษครับ ผมเป็นเด็กไม่ดี ผมไม่สามารถเป็นลูกผู้ชายเต็มตัวให้แม่ได้” เอยบอก รู้สึกน้ำตาทำท่าจะไหลออกมา
“จำที่แม่เคยบอกได้ใช่ไหม ไม่ว่าเอยจะเป็นอย่างไร เอยก็คือลูกของแม่ อีกอย่างลูกผู้ชายเขาวัดกันที่น้ำใจ ไม่ใช่เรื่องแบบนี้นะลูก” แม่ของเอยว่า ก่อนที่จะลูบผมของเอย
“ครับแม่ ขอบคุณครับ” เอยว่า ก่อนจะรีบเช็ดน้ำตาที่ทำท่าจะไหลออกมารอมร่อ
“แล้วนี่จะไปค้างคอนโดกวินใช่ไหม?” แม่ของเอยถาม
“ครับ” กวินพยักหน้ารับ
“แต่ผมว่า..” เอยทำท่าจะคัดค้าน
“ไม่ต้องห่วงแม่คิดมากหรอก แม่ทำใจไว้แล้วว่าต่อจากนี้ไปคิดเสียว่าลูกสาวออกเรือน” แม่พูดพลางยิ้มออกมา เอยหน้าแดงปลั่งทันทีที่แม่พูดจบ กวินยกยิ้มมุมปาก
“แม่!!” เอยร้องออกมาเบาๆ
“ไปเถอะจ้ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมานอนที่บ้าน” แม่บอกเช่นนั้น เอยจึงขึ้นไปหยิบเสื้อผ้ามาชุดสองชุด ก่อนที่จะใส่กระเป๋าเป้แล้วเดินลงมา
“ถ้าอย่างนั้นผมไปนะครับ” เอยว่า
“จ๊ะ” แม่ของเอยว่า ก่อนที่กวินจะยกมือไหว้แม่ของเอย และออกจากไปบ้าน ตรงไปยังรถ ทรรศกำลังยืนรออยู่
“ท่านครับ....เมื่อครู่คุณมินตราใช่ไหมครับ?” ทรรศถามขึ้น
“ใช่ ต่อไปนี้จับตาดูมินตราและคุณป้าภัสสรหน่อยก็ดี อย่าให้มาวุ่นวายกับทางนี้มากนัก” กวินสั่ง ก่อนที่จะขึ้นรถ
“ครับ” ทรรศว่า ก่อนที่จะเดินขึ้นไปประจำหน้าพวงมาลัยรถ และออกรถตรงไปยังคอนโด
...
..
.
มาถึงคอนโดแล้ว เอยก็วางกระเป๋าลง วันนี้ช่างรู้สึกหนักอึ้งเสียจริง ทั้งความรู้สึกผิดทั้งความรู้สึกเหนื่อย เอยถอนหายใจออกมา แม้เรื่องราวจะผ่านไปแล้ว และผ่านไปด้วยดี แต่แค่สำหรับเรื่องของแม่และพี่แปงพี่ขาวเท่านั้น แต่สำหรับเรื่องของมินตรายังคงไม่คืบหน้า มินตราดูท่าจะโกรธแค้นหนักกว่าเดิม และคงจะต้องมีเรื่องเพิ่มขึ้นมาแน่ๆ
“เป็นอะไร?” กวินถามขึ้น
“ผมคิดว่า...คุณมินตราเธอจะทำอะไรต่อไปอีกน่ะครับ” เอยบอก
“ไม่ต้องคิดมากหรอก มินตราจะทำอะไรเธอไม่ได้อีก” กวินว่า
“มันจะเป็นอย่างนั้นเหรอครับ?” เอยถาม
“มันต้องเป็นอย่างนั้น” กวินพูด
“ไปอาบน้ำเถอะ” กวินว่า เอยจึงลุกไปยังอีกห้องน้ำ ตามที่กวินบอก
ทั้งกวินทั้งเอยอาบน้ำเสร็จแล้ว ตอนนี้เอยนอนอยู่บนเตียง นอนลืมตาอย่างครุ่นคิดไม่ตก ว่าจะต้องทำอย่างไรมินตราถึงจะเลิกราไปด้วยดี กวินที่นอนอยู่นิ่งๆ จู่ๆก็ดึงเอยเข้ามากอดไว้
“คิ้วผูกเป็นโบว์แล้ว” กวินพูดพลางเอานิ้วคลึงระหว่างคิ้วของเอย
“นอนกันเถอะครับ” เอยว่า
“เดี๋ยว...ยังนอนไม่ได้” กวินบอก
“ทำไมครับ?”
“ยังไม่ได้พูดเรื่องที่ร้านอาหาร” กวินว่า
“เรื่องที่ร้านอาหาร ทำไมครับ?”
“เธอไม่ได้บอกใครนอกจากไทป์และดาวถึงเรื่องของฉัน” กวินพูด
“ชะ..ใช่ครับ”
“เธอกลัวคนในบริษัทรู้อย่างนั้นเหรอ?” กวินถาม
“คือผม...” เอยไม่รู้จะตอบอย่างไร
“มันน่าทำโทษนัก” กวินว่า
“ผมไม่กล้าบอกจริงๆครับ คือ...ผมกลัวคนในบริษัทจะมองคุณไม่ดี” เอยบอกถึงสาเหตุ
“แล้ว...?”
“อีกอย่าง...ผมเป็นแค่พนักงานธรรมดานะครับ มัน..มันดูไม่สมควร คุณเป็นถึงประธานบริษัทเลยนะครับ” เอยว่า
“เธอเป็นห่วงแค่เรื่องแบบนี้เหรอ?” กวินถาม
“มันไม่ใช่เรื่องแค่นี้นะครับ มันเป็นเรื่องใหญ่นะครับ” เอยยืนกรานเช่นนั้น
“ฉันบอกเธอไปแล้ว ฉันไม่สนอะไรทั้งนั้น เธอเองก็เช่นกัน...สนแค่ฉันก็พอ”
พูดจบกวินก็ดึงเอยเข้ามาจูบ เอยได้แต่ลืมตาอย่างงุนงงเช่นนั้น ก่อนที่จะสบตาของกวินที่ดูแพรวพราวราวกับคิดเรื่องที่จะทำให้เอยอายได้ เอยรีบหลับตาลงรับจูบอันหวานหอมของกวินอย่างเลี่ยงไม่ได้
จูบหวานละมุนเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นจูบที่วาบหวามชวนใจเต้นแรง ลิ้นของกวินนั้นรุกไล่เกี่ยวกระหวัดจนเอยเริ่มตัวสั่นน้อยๆ กวินยังคงป้อนจูบต่อไปเรื่อยๆ ก่อนที่จะขยับตัวขึ้นไปอยู่เหนือเอย มือนั้นลูบไล้สีข้างของเอยก่อนที่จะผละจูบออกมา และดึงเสื้อยืดตัวย้วยของเอยออกไปให้พ้นทาง และถอดเสื้อของตนเองออกเช่นกัน จากนั้นก็ดำเนินจูบต่อเพื่อไม่ให้ติดขัด ริมฝีปากวาววับจากการจูบ จูบอยู่เช่นนั้นราวกับหลงใหลในรสสัมผัส จูบที่เต็มไปด้วยความปรารถนา นานกว่ากวินจะผละออกมา
“คุณ...กวิน”
เอยร้องออกมาเบาๆ เมื่อกวินซุกไซ้ซอกคอ รู้สึกขนลุกไปทั้งร่างกาย กวินไล้ใบหน้าลงมาเรื่อยๆ ก่อนที่จะก้มลงดูดดันยอดอกสีชมพูนั้นราวกับกระหายก็ไม่ปาน เอยแอ่นหน้าอกรับอย่างห้ามตนเองไม่อยู่ รู้สึกซาบซ่านกับการกระทำของกวิน กวินโลมเลียหน้าอกทั้งสองข้าง ลิ้นระรัวเร็วรี่เสียจนเอยต้องจิกเท้าเพื่อบรรเทาความรู้สึกทั้งหมดที่เริ่มก่อวนขึ้นในร่างกาย
“เอย....”
กวินหยุดการกระทำทั้งหมด เรียกชื่อเอยออกมาเบาๆ ที่จะถอดกางเกงของเอยและของตนเองออก เอยที่ไม่ได้สวมชั้นในเพราะเป็นเวลานอน จึงง่ายต่อการถูกปลดเปลื้องโดยกวิน กวินเอื้อมือไปหยิบอะไรบางอย่างจากลิ้นชักตรงข้างหัวเตียง เอยเองก็มองไม่ถนัดว่ามันคืออะไร
ตอนนี้ทั้งสองร่างกายเปลือยเปล่า เอยรู้สึกอายไม่น้อย หน้าแดงปลั่งจนขึ้นสีเข้ม ยังไม่เคยชินเสียทีกับเรื่องเช่นนี้ แม้มันจะเคยเกิดขึ้นมาแล้วเมื่อไม่นานมานี้ กวินบรรจงจูบไปทั่วร่างกายของเอย ทุกตารางพื้นที่ถูกตีตราจองไว้ทั้งหมดไม่เว้นแม้แต่โคนขาอ่อนด้านไหน ส่วนนั้นของเอยเริ่มชูชันขึ้นเพราะการเล้าโลมของกวิน กวินมองส่วนนั้นที่สีอ่อนหวาน ช่างดูน่าหลงใหล กวินค่อยๆจูบมันอย่างแผ่วเบา ก่อนที่ครอบครองมันทั้งหมดด้วยปากทั้งหมด
“อื้อ....” เอยร้องออกมาเบาๆ
กวินดูดดันมัน จนเอยนอนนิ่งไม่ได้ ร่างกายบิดพล่านเมื่อโดนรุกเร้าเช่นนั้น กวินแลบเลียตรงส่วนปลายเล็กน้อย ก่อนที่จะละการกระทำนั้นออกมา เอยรู้สึกราวกับถูกกดปุ่มหยุด ร่างกายราวกับต้องการอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ไม่อยากให้กวินหยุดเอาตอนนี้จริงๆ นี่คือสิ่งที่ร่างกายร้องเรียกเช่นนั้น
และเอยก็รู้ว่าสิ่งที่กวินหยิบมาคืออะไร มันคือขวดอะไรสักอย่าง กวินโน้มตัวลงจูบริมฝีปากของเอยเบาๆ ก่อนที่จะนั่งคุกเข่าและรั้งสะโพกเอยขึ้นมาบนหน้าขา เรียวขานั้นถูกกวินจับให้อ้ากว้าง กวินเปิดขวดก่อนจะบีบของเหลวใสๆใส่นิ้ว และป้ายมันตรงช่องทางของเอย
“อ๊ะ!!”
เอยร้องออกมา ของเหลวนั้นให้ความรู้สึกแปลกๆ อีกทั้งอุ่นเอาเสียด้วย กวินค่อยๆลูบไล้มันก่อนที่จะใช้นิ้วส่งเข้าไปในช่องทางนั้น เอยรู้สึกว่ากวินสอดนิ้วเข้ามาเรื่อยๆ คว้านมันเป็นวง ความคับแน่นที่เข้ามาค่อยๆทำเอาร้องออกมาเบาๆ รู้สึกว่าร่างสั่นเทา ความต้องการเริ่มทวีคูณขึ้น จนร่างกายบิดเร้า
“อื้อ..คุณ...กวิน” เอยร้องเรียกชื่อกวิน มือนั้นกำผ้าปูไว้แน่น ราวกับระบายอารมณ์ที่เริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
“เอย...”
กวินโน้มตัวลงกระซิบที่หู ลมเบาๆถูกเป่าออกมาโดยกวิน ยิ่งทำให้เอยร้อนรุ่มไปทั้งตัว และดูเหมือนร่างกายเอยต้องเริ่มไม่ไหวอยู่รอมร่อ กวินจึงดึงนิ้วออก และดันส่วนนั้นของตนเองเข้าไปทดแทน
ความคับแน่นที่ได้สัมผัสทำเอาเอยสะดุ้งตัว และถดร่างหนีโดยฉับพลัน แต่กวินรั้งเอยเอาไว้ได้ทัน และดันตนเองเข้าไปจนถึงที่สุดจนหมดส่วนกลางลำตัว เอยพ่นลมหายใจอย่างรู้สึกแน่นและเจ็บราวกับจุดนั้นกำลังฉีกขาด และไม่นานนัก กวินก็เริ่มขยับตัว สาวส่วนนั้นเข้าออกอย่างเป็นจังหวะช้าๆ
“อื้อ...อื้อ” เอยร้องออกมาอย่างอดกลั้นไม่อยู่ กวินดันตนเองเข้าออกเรื่อยๆ จากจังหวะช้าๆเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นจังหวะที่เร็วและหนักหน่วงขึ้น
“อ๊ะ!!!” เอยร้องออกมาราวกับตกใจ เพราะส่วนนั้นของกวินกระแทกเข้าตรงจุดอะไรสักอย่างในร่างกาย ซึ่งทำเอาเอยใจเต้นระรัว รู้สึกเสียวซ่านไปทั้งกาย
“ตรงนี้...สินะ” กวินพึมพำเบาๆ ก่อนที่จะขยับเอวเข้าออกแรงขึ้นกว่าเดิม จนเอยร้องเสียงหลง
“เอย...อื้อ..” กวินร้องฮึมฮัมในลำคอ
กวินขยับเข้าออกเช่นนั้น จนร่างกายของเอยสั่นคลอน เอยจำได้ว่าตอนแรกนั้นเจ็บมาก แต่ตอนนี้ความเจ็บปวดจางหายไปแล้ว เหลือแต่เพียงความต้องการที่จะให้กวินขยับส่วนนั้นเข้ามาเพื่อจะเติมเต็มความปรารถนาที่กำลังประทุขึ้นอยู่ในตอนนี้
“เรียกชื่อฉัน...” กวินบอกเสียงพร่า
“กะ..กะ..กวิน” เอยพยายามเปล่งเสียงเรียกชื่อ เพราะตอนนี้ ร่างกายวูบไหวจนสติเริ่มทำท่าจะเลือนหาย
กวินรั้งตัวเอยขึ้นมากอดไว้ ตอนนี้เอยจึงกำลังคร่อมเอวของกวินอยู่ ส่วนนั้นของเอยถูไถไปกับหน้าท้องแกร่งของกวิน เอยกอดกวินไว้แน่น จิกนิ้วอย่างระบายอารมณ์ที่ครุกกรุ่น ถาโถมใส่ร่างกายพอๆกับจังหวะที่กวินกำลังขยับอยู่ตอนนี้
“มะ..ไม่..ไหว...อ๊ะ!!!” เอยร้องออกมา สมองขาวโพลน ราวกับร่างกายถูกเหวี่ยงไปมา ดวงตาพร่าเพราะความปรารถนาที่พวยพุ่งออกมาจากส่วนนั้นของร่างกาย เปรอะเปื้อนเต็มหน้าท้องของกวิน
กวินขยับเข้าออกอย่างเร็วรี่และหนักหน่วง เพียงไม่กี่ครั้งก็ปลดปล่อยออกมา ช่องทางของเอยรับมันไว้ไม่หมด จึงทะลักไหลออกมาตรงหน้าขาของกวิน
“รัก...”
กวินกระซิบที่หูของเอย เอยรู้สึกว่าร้อนผ่าวไปทั้งตัวเมื่อได้ยินคำพูดนั้น พลางหอบหายใจอย่างรู้สึกเหนื่อย ก่อนที่กวินจะดันตัวของเอยให้นอนลงบนที่นอน จูบเน้นๆหนักๆลงตรงริมฝีปาก ซุกไซ้หอมใบหน้าของเอย พลางยกยิ้มมุมปากออกมา
“อีกรอบไหม?” กวินถาม เอยส่ายหน้าทันที
“พอเถอะครับ พรุ่งนี้ทำงาน” เอยบอกเสียงเบาๆ
“อีกครั้งไม่ได้เหรอ?” กวินพูด ก่อนที่จะจูบใบหูของเอย รู้สึกได้ว่ากวินกำลังออดอ้อน
“ตะ...แต่ว่า” เอยชักจะใจอ่อน เมื่อได้ยินเสียงนั้นของกวิน
“ไม่ได้จริงๆเหรอ?” เสียงนั้นยังคงบ่งบอกว่าต้องการจริงๆ
“กะ..ก็ได้ครับ”
สุดท้ายเอยก็ใจอ่อนจนได้ กวินยิ้มออกมา ก่อนที่จะก้มลงจูบเอยอีกครั้ง ส่วนนั้นที่อ่อนลงเริ่มพองโตขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนที่จะถูไถช่องทางของเอยและเริ่มสอดใส่เข้าไปอีก
เอยปล่อยให้กวินเริ่มบรรเลงเพลงรักต่อ โดยที่ไม่อาจจะทัดทานหรือห้ามได้ ได้แต่ส่งเสียงร้องออกมาตามจังหวะของทุกครั้งที่กวินขยับ การเล้าโลมที่ทำเอยใจสั่นไหว ความปรารถนาที่ดูเหมือนว่าจะเป็นหลุมดำ ที่เติมเต็มเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ ค่ำคืนนี้เต็มไปด้วยความหอมหวานที่ช่างเย้ายวนใจจนกวินจะปล่อยให้เอยนอนนิ่งๆไมได้ แม้จะจนถึงดึกดื่นก็ตาม...
+++++++++++++++++++++++++
หัวข้อ: #อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#...Special Part...(21/12/15) P.136 (อ่าน 1460479 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก