หัวข้อ: #อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#...Special Part...(21/12/15) P.136

[why yyy]

อ๋อออออ แบบนี้เอง



ขอบคุณ

[SuSaya]

พ่อหนุ่มแสนซึน ฮ่าๆ

[Piima]

โถๆๆๆ เค้าก็แลกันมาตั้งนานแล้วละ อิอิ

[TONG]

เวลาย้อนอดีตทีไร แอบติดใจอ.เมษ-อ.สุธีทุกที ทำไมอ.ห้องสมุดมีธุระอะไรต้องคุยกับอ.พละ แอบจิ้นไปก่อนได้ไหมเนี่ย 5555

[nicksrisat]

ก็รักอะเนอะ กวิน

[jaja-jj]

555 ยังดีนะที่ระหว่างสับสนในตัวเอง เอยยังไม่โดนใครที่ไหนซิ่วไป 555

[ben]

ต๊ายยยกำจัดไปได้หรอกวิน หลงรักเขาขนาดนั้น 555 ชอบอดีตตอน ม.ปลายจัง ต่างคนต่างมอง แอร๊ยยย

ขอบคุนคนเขียนที่ลงตอนพิเศษให้>< ชอบชอบชอบ

[shoi_toei]

ไม่ทันล่ะคุณกวิน หลงรักเต็ม ๆ

[minminmin]

อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่าาาาาาา

[kimjuy_o]

# อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#

ตอนที่ 45

ภาพนั้น...   




          ตั้งแต่วันนั้น จนถึงวันนี้ผ่านมาก็เกือบเดือนแล้ว เอยไม่เห็นมินตรามาป้วนเปี้ยนหรือมาหากวินแต่อย่างใด ไม่มีสัญญาณใดๆบ่งบอกว่ามินตราจะโผล่มา ทุกอย่างดูสงบเงียบ สงบเกินไปราวกับก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น



          ตลอดที่ผ่านมาเอยยังคงทำงานปกติ วิ่งรอกไปนอนค้างที่คอนโดกวินบ้าง นอนที่บ้านบ้าง แต่ส่วนมากเอยจะนอนคอนโดของกวินมากกว่า มีบ้างวันเสาร์อาทิตย์ที่ไปค้างที่บ้านเศวตเจริญ เพราะคุณวิดาเอาแต่ถามหาแกมขอร้องให้กวินพาเอยไปค้างที่บ้าน คุณเกริกเอยก็บ่นอยากกินอาหารฝีมือของเอยตลอด ไม่ต่างกับคนอื่นๆในบ้าน เอยจึงไปค้างที่นั้นตามแต่กวินจะพาไป เพราะรายนั้นก็อยากค้างคอนโดอยู่กับเอยเงียบๆสองคนมากกว่า



          ส่วนพี่แปงและพี่ขาวปิดปากเงียบเรื่องของความสัมพันธ์ของเอยและกวิน ทั้งสองทำตัวราวกับไม่รู้เรื่องเหล่านี้ อย่างน้อยก็ทำให้เอยโล่งใจได้ในระดับหนึ่ง ที่คนในบริษัทไม่รู้เรื่องเหล่านี้

“เอย เที่ยงนี้ไปกินส้มตำกันไหม?” พี่แปงถาม ตอนนี้ทั้งสามกำลังนั่งอยู่ในห้องกาแฟในช่วงพัก

“ก็ได้ครับ” เอยว่า

“อยากกินคอหมูย่างอยู่พอดีเลย” พี่ขาวพูดขึ้น

“ว่าแต่เอยเถอะ เป็นไงบ้าง?” พี่แปงถามขึ้น

“เป็นไง อะไรเหรอครับ?” เอยถาม

“ก็เรื่อง...แฟนของเอยไง?” พี่แปงกระซิบถาม

“ทะ..ทำไมเหรอครับ?”

“พี่แค่อยากรู้ว่า....กันรึยัง?” พี่แปงถามพลางนิ้วชี้ถูกันไปมา บ่งบอกว่ากำลังถามเรื่องอะไรอย่างตรงประเด็น จนพี่ขาวที่นั่งอยู่ด้วยเอื้อมมือไปเคาะหัวพี่แปงแรงพอควร

“โอ๊ย!! เจ็บนะไอ้ขาว” พี่แปงร้องโอดโอยขึ้นมา

“มันใช่เรื่องจะไปถามน้องไหวมะ ยุ่งไม่เข้าเรื่องว่ะ” พี่ขาวว่า เอยหน้าแดงไม่น้อยที่ถูกถามแบบนั้นตรงๆ

“ก็ฉันอยากรู้ นี่ก็คบกันมาพักใหญ่แล้วนะ” พี่แปงว่าพลางลูบหัวป้อยๆ เจ็บไม่น้อยที่ที่โดนพี่ขาวเคาะมาเมื่อครู่นี้

“อย่าไปสนใจแปงมันเลยเอย” พี่ขาวว่า อย่างน้อยรอบนี้พี่ขาวก็ช่วยชีวิตเอยไปได้ ที่ไม่ต้องมาตอบคำถามของพี่แปง

“แล้วคืนนี้เอยว่างไหม?” พี่แปงถาม

“ไม่แน่ใจเหมือนกันครับ ทำไมเหรอครับพี่แปง?” เอยถาม

“พี่จะชวนเอยไปงานฉลอง...พี่จะสละโสดแล้วจ้ะ” พี่แปงว่า

“หา!! จริงเหรอ?” พี่ขาวถาม เอยเองก็ตกใจไม่น้อย

“ใช่จ้ะ เลยว่าจะจัดฉลองสละโสดวันนี้ เพราะพรุ่งนี้ก็วันอาทิตย์วันหยุดพอดีไง” พี่แปงว่า

“แล้วจะแต่งเมื่อไหร่วะ?” พี่ขาวถาม

“อาทิตย์หน้า...จะจัดงานแต่งที่โรงแรม” พี่แปงบอก

“ยินดีด้วยครับพี่แปง เร็วจังอาทิตย์หน้านี่เอง” เอยว่า

“นั่นสิ ปุบปับมาก” พี่ขาวว่า

“ก็เจ้าบ่าวฉันมันใจร้อน มันกลัวฉันจะชิ่งหนี” พี่แปงว่าพลางหัวเราะ

“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวตอนเลิกงานผมจะบอกนะครับ” เอยว่า

“จ้ะ จัดที่บ้านพี่นะ ถ้ายังไงไปกับพี่ เดี๋ยวขากลับ กลับกับขาวมันก็ได้ หรือถ้ายังไง..จะชวนคนนั้นมาด้วยก็ได้นะ” พี่แปงว่า

“ครับ ยังไงเดี๋ยวผมจะบอก” เอยว่า



          เพราะไม่มั่นใจว่ากวินจะอนุญาตให้ไปหรือเปล่า หลังๆมานี้กวินก็มักจะหวงเอยเอามากๆ ไม่ค่อยยอมให้ไปไหนโดยลำพังหรือกับคนอื่นๆ นอกจากตนไปด้วยเท่านั้น ขนาดไทป์และดาวชวนไปทานข้าวไปดูหนัง กวินยังตามติดไปด้วย จนไทป์บ่นว่ากวินหวงเอยเหมือนจงอางห่วงไข่



          ตอนนี้เอย พี่แปงและพี่ขาว กลับไปทำงานต่อจนถึงเวลาเที่ยงก็ออกไปทานข้าวด้วยกัน จนกระทั่งกลับเข้ามาทำงานต่อ วนเวียนอยู่เช่นนี้ทุกวัน เพราะกวินไม่ว่างพอจะมาทานข้าวเที่ยงด้วย และเอยเองก็ไม่อยากรบกวนกวินเท่าไหร่ จึงมาทานข้าวเที่ยงกับพี่แปงและพี่ขาวเหมือนเช่นทุกวัน

“เอย..เสียงโทรศัพท์เอยรึเปล่า?” พี่แปงถาม ตอนนี้เอย พี่แปงและพี่ขาวอยู่ที่ร้านอาหารใกล้ๆกับบริษัท

“จริงด้วยครับ”



          เอยว่าขึ้น ไม่คุ้นชินกับเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ใหม่ของตนเอง เพราะเมื่ออาทิตย์ก่อนเอยเพิ่งเปลี่ยนโทรศัพท์ใหม่ เพราะเครื่องเก่าเปิดไม่ติด กวินจึงพาไปเลือกเป็นโทรศัพท์รุ่นใหม่ รุ่นเดียวกันกับของกวิน เพราะกวินอยากจะคุยเปิดกล้องมองเห็นหน้ากันเวลาที่ไม่ค้างคอนโด เอยจึงตามใจกวินซื้อมันมา แม้ราคาแพงหูฉี่จนเอยแอบบ่นออกมา กวินก็บอกจะซื้อให้ แต่เอยก็ไม่ยอม เพราะเกรงใจ แต่ในที่สุดก็ได้โทรศัพท์มือถือเครื่องนี้มาครอง

“สวัสดีครับ” เอยกรอกเสียงลงไป กวินเป็นคนโทรมา

“ทานข้าวรึยัง?” กวินถาม

“กำลังจะทานครับ แล้วคุณ...เอ่อ ทานข้าวรึยังครับ?” เอยถาม

“ยัง เดี๋ยวทรรศคงจะซื้อเข้ามาให้ อ่อ ฉันมีเรื่องจะบอกเธอ” กวินบอก

“เรื่องอะไรเหรอครับ?”

“ค่ำนี้ฉันมีนัดทานอาหารที่บ้านของมินตรา” กวินบอก

“บ้านคุณมินตราเหรอครับ” เอยถามซ้ำ รู้สึกแปลกใจนิดๆที่กวินต้องไปทานข้าวที่บ้านของมินตรา

“ไม่ได้อยากไป แต่คุณลุงพิชิต พ่อของมินตราเป็นคนออกปากโทรมาชวน จะไม่ไปคงไม่ได้” กวินว่า

“แค่คุณกวินคนเดียวอย่างนั้นเหรอครับ?” เอยถาม

“ใช่ เขาชวนแค่ฉันคนเดียว” กวินบอกเช่นนั้น

“ถ้าอย่างนั้นวันนี้ผมไปค้างที่บ้านนะครับ” เอยว่า

“ค้างที่คอนโดดีกว่าไหม ทานข้าวเสร็จฉันจะไปรับ” กวินบอก

“อย่าดีกว่าครับ ผมค้างคอนโดมาสามคืนติดแล้วนะครับ”

“จะอย่างนั้นก็ได้ แต่คืนพรุ่งนี้ต้องมาค้างที่คอนโด” กวินว่า

“ก็ได้ครับ อ่อ...คุณกวินครับ?” เอยทำท่าจะขอเรื่องไปงานฉลองสละโสดของพี่แปง

“ว่ายังไง?”

“พอดีคืนนี้พี่แปงมีงานฉลองสละโสดครับ เขาชวนผมไปครับ” เอยว่า

“ที่ไหน? ไปกับใครบ้าง?” กวินถาม

“ที่บ้านพี่แปงครับ ไปกับพี่ขาว” เอยบอก

“จะอย่างนั้นก็ได้ แต่เดี๋ยวถึงไหนยังไง กลับถึงบ้านเมื่อไหร่ต้องโทรบอกฉันด้วย” กวินว่า

“ให้ผมส่งข้อความไปทางไลน์ก็ได้นะครับ” เอยบอก

“ไม่ โทรดีกว่า” กวินพูด

“อย่างนั้นก็ได้ครับ”

“ถ้าอย่างนั้นเธอทานข้าวเถอะ” กวินบอก

“อย่าลืมทานข้าวนะครับ” เอยเตือน

“อืม” กวินว่าก่อนที่จะวางสายไป

“ว่ายังไงเอย คนนั้นโทรมาเหรอ?” พี่แปงถามทันทีที่วางสาย

“ครับ คืนนี้ผมว่าง” เอยบอก

“ดีเลย เดี๋ยวไปกับพี่นะ ขากลับกับค่อยไปกับไอ้ขาว” พี่แปงบอก

“เรื่องนั้นค่อยว่ากัน รีบกินเถอะ เดี๋ยวเข้างานสาย” พี่ขาวว่า ทั้งสามจึงรีบทานข้าวกันทันที

...
..
.



          ตอนนี้เลิกงานแล้ว เอยก็ขึ้นรถพี่แปงไปยังบ้านของพี่แปง เพื่อไปช่วยพี่เขาเตรียมงาน เพราะทั้งเพื่อนของพี่แปงและเพื่อนของแฟนพี่แปงมากันทั้งสองฝ่าย พี่ขาวเองก็ช่วยเตรีมงานด้วยเช่นกัน



          จนเวลาผ่านไปถึงทุ่มกว่าๆ เพื่อนๆของพี่แปงและเพื่อนๆของแฟนพี่แปงก็มากันแล้ว ทุกคนต่างพากันสนุกสนาน อาจจะเพราะพรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์ วันหยุดสามัญ ทุกคนจึงพากันสนุกสุดเหวี่ยงอย่างเต็มที่



          เอยนั่งดื่มน้ำอัดลม เพราะกวินสั่งห้ามไม่ให้ดื่มเหล้า เอยจึงนั่นดื่มน้ำหวาน น้ำอัดลม ขนมนมเนยไปพลางๆ พี่ขาวที่นั่งข้างๆก็ดื่มไม่เยอะ เพราะกลัวจะขับรถไม่ไหว ยกเว้นที่พี่แปง ที่ดื่มจนแฟนต้องปราม เธอสุดเหวี่ยงกับงานฉลองนี่จนเอยอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

“มันคงดีใจที่จะได้แต่งงาน” พี่ขาวว่า

“ผู้หญิงทุกคนคงรอคอยวันนี้กันนะครับ” เอยว่า

“แต่คนแบบพวกเราคงไม่ได้แต่งเหมือนใครเขาหรอก ว่าไหม?” พี่ขาวว่าก่อนที่จะหัวเราะ เอยยิ้มน้อยๆ...เรื่องการแต่งงานคงจะไม่เกิดขึ้น เพราะดันเป็นผู้ชายทั้งสองฝ่าย แต่งไปคนในสังคมคงจะมองไม่ดีแน่ๆ

“ว่าแต่เอยเถอะ โทรรายงานท่านประธานรึยัง?” พี่ขาวเอ่ยถาม เอยมองดูนาฬิกาตอนนี้ก็สามทุ่มกว่าแล้ว

“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมมานะครับ”



          เอยลุกขึ้นไปยังที่เงียบๆ เพราะตอนนี้เสียงเพลงในบ้านของพี่แปงดังกระหึ่มอยู่ เอยหลบมายังข้างบ้าน มีสวนเล็กๆพร้อมโต๊ะและเก้าอี้ เอยนั่งลงก่อนที่จะโทรหากวิน รออยู่สักครู่ก่อนที่กวินจะรับสาย

“สวัสดีครับ” เอยพูดขึ้น

“จะกลับกี่โมง?” กวินถาม

“คงอีกสักพักครับ” เอยตอบ

“แล้ว...คุณกวินยังอยู่ที่บ้านของคุณมินตราเหรอครับ” เอยถาม

“อยู่คุยกับลุงพิชิตนิดหน่อย นี่ก็ใกล้จะกลับแล้ว” กวินบอก

“ถ้าอย่างนั้นขับรถดีๆนะครับ” เอยว่า

“คืนนี้ฉันจะไปนอนที่บ้าน เดี๋ยวถึงแล้วจะโทรไป” กวินบอก

“ครับ” กวินวางสายไปแล้ว เอยจึงเดินเข้าไปในบ้าน ไปนั่งทานขนมและคุยกับพี่ขาวต่อ



          งานฉลองยังคงสนุกสนานไปเรื่อยๆจนตอนนี้สี่ทุ่มกว่าแล้ว กวินก็ยังไม่โทรมาเสียที เอยเองก็ไม่กล้าโทรไปบ่อยๆ กลัวกวินจะไม่ชอบเพราะมันดูเซ้าซี้เกินไป จนในที่สุด ตอนนี้ก็จะห้าทุ่มแล้ว กวินก็โทรมา และการโทรมาของกวินเป็นการโทรแบบเปิดกล้องเห็นหน้า

“เดี๋ยวมานะครับ” เอยบอกกับพี่ขาว ก่อนที่จะลุกเดินออกไปจากบ้าน ไปยังข้างบ้านมุมเดิม เอยกดรับปุ่มสีเขียวเพื่อเปิดกล้องและเริ่มบทสนทนาแบบเห็นหน้า

“คุณกวิน” เอยเรียกขึ้นมา แต่กล้องของกวินตั้งอยู่ในมุมแปลกๆ อีกทั้งภายในห้องก็ไม่คุ้นตา เอยมองไปยังเตียงสีชมพูนั้นก็ชักจะแปลกใจ เพราะผ้าปูเตียงของกวินไม่ใช่สีนี้



          และแล้วสิ่งที่เอยได้เห็นต่อมาคือมินตราที่เดินถอยหลังและนอนลงไปบนเตียง โดนที่มีกวินจูบมินตราไล่ไปติดๆจนกระทั่งโน้มตัวลงบนที่นอนขึ้นคร่อมมินตรา ก่อนที่จะบดจูบและพยายามดึงเสื้อของมินตราออกจนเห็นชั้นในตัวบน



          เอยมือไม้อ่อน นั่งทรุดลงบนพื้นหญ้าอย่างหมดเรี่ยวแรง รู้สึกหัวใจหล่นวูบลงไปอยู่ปลายเท้า ชาไปทั้งตัวราวกับมีอะไรบีบทับ เอยมองภาพนั้น  ภาพที่กวินกำลังซุกไซ้หน้าอกของมินตรา เอยมองดูมันไม่ไหวแล้ว เอยพยายามรีบกดปิดโทรศัพท์นั้นลงทั้งที่มือยังสั่นๆ นั่งกองอยู่ตรงนั้นอย่างสิ้นสติ....กวินมีอะไรกับมินตรา กวินกำลังกอดมินตรา



          ในหูอื้ออึงราวกับโดนเสียงประทัดนับหมื่นระเบิดใส่หู น้ำตาค่อยๆไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ปวดหนึบเจ็บที่ใจจนแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ กวินที่ตนเองรัก กำลังมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนอื่น เอยนั่งอยู่อย่างนั้น ตัวค่อยๆสั่นอย่างห้ามไม่อยู่ จะต้องทำอย่างไรต่อไป จะทำอย่างไรดี ตอนนี้เอยมีแต่ความว่างเปล่าและเจ็บปวดจนทุกอย่างมืดไปหมด

“เอย...” พี่ขาวเรียกและเดินออกมาจากบ้าน เห็นเอยนั่งกองอยู่กับพื้น พลางน้ำตาไหลออกมา

“เอย เป็นอะไร?” พี่ขาวร้องออกมาอย่างตกใจ เอยพยายามเช็ดน้ำตา พี่ขาวพยุงเอยให้ลุกขึ้นยืน

“พี่ขาว...ไปส่งผมหน่อย” เอยพูดออกมาเบาๆ

“เกิดอะไรขึ้น?” พี่ขาวถามอีกครั้ง เอยได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ

“ไปส่งผมที” เอยบอกก่อนที่จะเม้มริมฝีปากอย่างอดกลั้น



          ระหว่างทางที่พี่ขาวขับรถ ได้แต่มองหน้าเอย ที่ตอนนี้นั่งเหม่อลอยราวกับคนไม่มีสติ ที่ที่เอยขอให้พี่ขาวมาส่งกลับไม่ใช่ที่บ้าน แต่เป็นบ้านของไทป์แทน พี่ขาวลงจากรถ ก่อนที่จะเดินไปกดออดประตูบ้าน แม้จะดึกแล้วแต่ก็ยังมีคนเฝ้าอยู่หน้าประตู

“มาหาใครครับ?” เสียงนั้นถาม พี่ขาวเดินไปเคาะประตูรถ เพื่อถามเอย

“มาหาใครเอย?” พี่ขาวหันไปถาม

“ไทป์...บอกว่าเอยมาหาครับ”



          เอยบอกเสียงเบาๆ พี่ขาวจึงเดินไปบอกแก่คนเฝ้าหน้าประตู และดูเหมือนจะมีการโทรติดต่อเข้าไปในบ้าน เพียงไม่นานนัก ไทป์ก็เดินลงมาทั้งที่ใส่เสื้อกล้ามกางเกงนอนลงมา มายังหน้ารั้วประตูบ้าน พี่ขาวที่ยืนอยู่ก็งงๆที่เห็นไทป์เดินลงมา

“ไหนเอยวะ ไม่ใช่เอยนี่? ใครวะ?” ไทป์ถามอย่างงงๆ พลางมองหน้าพี่ขาว

“ผมชื่อขาว เป็นพี่ที่ทำงานของเอย ผมไม่รู้ว่าเอยเป็นอะไร เขาร้องไห้แล้วก็เหม่อๆ แล้วให้ผมพามาหาคุณ” พี่ขาวบอก

“ไอ้เอย...” ไทป์พูดขึ้น ก่อนที่จะมองเข้าไปในรถ พลางเคาะกระจกรถ

“ลงมาไอ้เอย” เสียงของไทป์เรียกเอย เอยเปิดประตูออกมา เพียงเท่านั้น น้ำตาที่พยายามอดกลั้นเอาไว้มาตลอดทางก็ไหลลงมา

“ไทป์....”



          เอยเรียกชื่อเบาๆ ก่อนที่จะร้องไห้ออกมา ไทป์กอดเอยเอาไว้ พลางขบคิดว่าเรื่องอะไรถึงทำให้เอยร้องไห้ขนาดนี้ เอยกอดไทป์ไปร้องไห้ไป พี่ขาวยืนดูพลางถอนหายใจ คิดอยู่ในใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเอยกันแน่

“ใจเย็นๆ” ไทป์พูดแค่นั้น ก่อนที่จะดึงออกมาประจันหน้า

“ถ้ามึงร้องอยู่อย่างนี้ กูก็จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับมึง ฉะนั้น...หยุดร้องและเล่ามา” ไทป์พูดด้วยสีหน้าจริงจัง เอยพยายามจะหยุดร้องไห้ก่อนจะเล่าออกมา

“คือ..กวิน...เมื่อครู่ เราคุย...แบบเปิดกล้อง.....แล้วเห็น...เห็นกวินกับ..คุณมินตรา....กวิน...ดึงเสื้อผ้าออก...และกำลัง...กำลัง..” เอยเล่าแบบขาดห้วง

“อย่าบอกนะว่ากำลังเอากันอยู่” ไทป์พูดออกมาตรงๆ จนพี่ขาวยังอดสะดุ้งตัวไม่ได้เมื่อได้ยินคำนั้น



          ไทป์พอจะรู้เรื่องราวมาบ้างจากเอย ว่ามีผู้หญิงชื่อมินตรา ซึ่งเคยเกือบเป็นคู่หมั้นของกวินมาก่อน และเหมือนจะไม่ยอมที่ให้กวินมาคบกับเอย ซึ่งเรื่องราวเหล่านี้นั้นเอยพอจะได้เล่าให้ฟังบ้างแล้ว แต่ไม่มากมายนัก

“เอย...เห็นแบบนั้นจริงๆเหรอ?” พี่ขาวถามขึ้น

“ครับ” เอยตอบ

“มึงเห็นถึงตรงไหน?” ไทป์ถาม เอยกำชายเสื้อตนเองแน่น พอนึกถึงภาพนั้นก็อดที่จะตัวสั่นเบาๆไม่ได้

“กวินก้มซุก...ลงตรงหน้าอกของ..คุณมินตรา” เอยว่า

“มีใครพอรู้บ้านของมินตราห่าเหวนั่นไหมวะ?” ไทป์ถามขึ้นมา เพราะนี่ก็เริ่มดึกแล้ว ถ้าจะไปสืบหาคงต้องเป็นพรุ่งนี้เช้า

“ผมไม่รู้ครับ” พี่ขาวบอก

“คืนนี้มึงมานอนกับกูก็แล้วกัน ถ้ามึงกลับบ้านสภาพนี้แม่มึงต้องสงสัยแน่” ไทป์ว่า

“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวนะครับ..เอย พรุ่งนี้พี่จะโทรหานะ” พี่ขาวบอก

“ขอบคุณพี่มากนะ” ไทป์ว่า ก่อนที่จะเอยเข้าไปในบ้าน พี่ขาวจึงขึ้นรถและขับรถออกไปเพื่อที่จะกลับบ้าน



          ระหว่างทางที่พี่ขาวกำลังขับรถนั้นมีโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นเบอร์แปลกที่พี่ขาวไม่เคยเห็น ก่อนที่จะตัดสินใจหยิบหูฟังมาใส่และกดรับ

“สวัสดีครับ” พี่ขาวพูดไป

“สวัสดีครับคุณขาว จำผมได้ไหมเอ่ย?” เสียงนั้นแลดูทะเล้น

“คุณเป็นใครครับ?”พี่ขาวถามออกไป

“ผมเคนไงครับ” พอสิ้นประโยคนั้น พี่ขาวกลับถอนหายใจออกมา

“ไปเอาเบอร์ผมมาจากไหน?” พี่ขาวถามอีก หงุดหงิดไม่น้อยที่เคนรู้เบอร์โทรศัพท์ของตนเองได้

“เอามายังไงก็ไม่สำคัญหรอก...ว่าแต่..คุณขาวทำอะไรอยู่ครับ?” เคนถาม

“บอกมา ว่าไปเอาเบอร์ผมมาจากไหน?” พี่ขาวถามซ้ำ ไม่สนใจคำถามของเคนสักนิด

“บอกก็ได้ ผมให้กวินหามาให้ครับ” เคนบอกอย่างนั้น พี่ขาวที่นึกขึ้นได้เรื่องกวิน จึงตัดสินใจจอดรถเข้าข้างทางเพื่อคุยกับเคน ถึงจะไม่ถูกชะตากับเคนเสียเท่าไหร่ แต่เรื่องของเอยต้องมาก่อน

“คุณเคน...คุณเป็นเพื่อนท่านประธานใช่ไหม?” พี่ขาวถามขึ้น

“ท่านประธาน...อ้อ..กวินเหรอ ใช่ครับ ทำไมเหรอครับ?” เคนถามกลับ

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ต้องรู้จักคุณมินตราสินะครับ” พี่ขาวถามต่อ

“มินตรา...รู้จักครับ ก็เป็นเพื่อนเหมือนกัน ว่าแต่คุณขาวรู้จักมินตราได้ยังไงครับ?”

“ตอนนี้มีเรื่องเกิดขึ้น เอยบอกว่าคุยเปิดกล้องกับท่านประธาน แล้วเห็น เอ่อ...ท่านประธานกำลังมีอะไรกับคุณมินตราคนนั้น” พี่ขาวตัดสินใจเล่า เผื่อเคนจะช่วยอะไรได้

“จริงเหรอครับ แล้วเอยตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?” เคนถามด้วยน้ำเสียงตกใจ

“ดูจะเครียดมาก ร้องไห้แล้วก็เหม่อด้วย คงกำลังตกใจกับสิ่งที่เห็น” พี่ขาวบอก

“แต่อย่างกวินน่ะเหรอจะหน้ามืดขนาดทำแบบนั้นกับมินตรา คนอย่างกวินไม่มีทางไปทำอะไรแบบนั้นกับมินตราหรอก ถ้าไม่โดนยากับคุณไสยเข้าน่ะ” เคนว่า



          พี่ขาวฉุกคิดขึ้นมาได้ หรือกวินจะโดนยาหรืออะไรพวกนั้นเข้า แม้มันจะมีแต่ไหนนิยายหรือละคร แต่ถ้ามินตราทำแบบนั้นจริงๆ กวินก็อาจจะหน้ามืดทำอะไรลงไปได้ พี่ขาวจึงตัดสินใจนึกอะไรขึ้นมาเพื่อที่จะช่วยเอย

“คุณเคนครับ...พอจะรู้ที่อยู่คุณมินตราไหมครับ” พี่ขาวถาม

“รู้ครับ ทำไมเหรอ?” เคนถามกลับ

“คุณบอกที่อยู่ของคุณมินตรามา ผมจะไปที่นั่น” พี่ขาวบอก

“ถ้าไปแล้วคุณจะเข้าไปได้ยังไง คุณไม่รู้จักพวกเขานะครับ คิดว่าเข้าจะให้คุณเข้าไปในบ้านเหรอ?” เคนว่า

“แล้วจะให้ผมทำยังไง ผมไม่อยากเห็นเอยเป็นแบบนั้นเพราะเรื่องพวกนี้นะ” พี่ขาวพูดอย่างไม่ยอม

“คุณมารับผม แล้วผมจะพาคุณไปเอง” เคนเสนอ

“ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นผมจะไปรับคุณเอง แล้วเราจะไปบ้านของคุณมินตรากันตอนนี้เลย” พี่ขาวพูด

“จะเอาอย่างนั้นเหรอครับ..ก็ได้ ผมอยู่ที่.............”



          เคนบอกที่อยู่ ซึ่งก็คือร้านอาหารที่เคยไปทานซึ่งเป็นร้านของเคน ขับจากที่นี่ก็ใช้เวลาไม่นานนัก พี่ขาวตัดสินใจขับรถอย่างรวดเร็วเพื่อไปรับเคน เพียงไม่นาน พี่ขาวก็มาถึงร้านของเคน

“เร็วจังเลยครับ” เคนขึ้นมาบนรถอย่างรวดเร็วเช่นกัน

“บอกมาเลยครับ ถ้าช้ากว่านี้เรื่องจะบานปลาย” พี่ขาวบอกอย่างไม่อยากเสียเวลา



          เคนบอกทางบ้านของมินตรา ซึ่งอยู่ในย่านของหมู่บ้านที่คนรวยอยู่กัน ซึ่งห่างจากที่นี่พอสมควร แต่จะอย่างไรก็ต้องไปเพราะไม่อย่างนั้นก็จะไม่รู้ความจริงว่ากวินนั้นมีอะไรกับมินตราจริงๆหรือเพราะอะไรกันแน่ พี่ขาวเหยียบคันเร่งอย่างเร็วเพื่อมุ่งหน้าไปยังบ้านของมินตรา...


++++++++++++++++++++++++++++++

[Mouse2U]

โดนยาแน่ๆ โดนยาชัวร์  น่าสงสัยตั้งแต่ให้กวินไปคนเดียวละ

กวินไม่น่ามืดทำไรนังมินตราแน่นอน ชะนีน่ารังเกียจเอ้ยยย ชิ! 

โว้ยยยย! อิครอบครัวนี้นิมันยังไง สุมหัวกันวางแผนจับผู้ชายสินะ!! 
ร้ายมว๊ากกกก คือแบบหาคำมาจำกัดความให้เหมาะกับ นังมินตราและครอบครัวไม่ได้จริงๆอ่ะ เพลียค่ะ~ 

สงสารก็แต่น้องเอย~ อดทนไว้ค่ะ ยังไงชะนีอย่างนังมินตราคงจะต้องหลุดจากวงโคจรของโลกแน่ๆ

ตอนนี้ลุ้นให้พี่ขาวกับเคนไปขัดขวางให้ทันเวลาอย่างเดียว ช่วยกวินให้ได้นะคะ 

[Yarkrak]

 

พี่ขาวกับเคนช่วยกวินออกมาให้ได้นะ

 

[Min*Jee]

กระทืบนังมิตราเพื่อเจ๊ด้วยนะพี่ๆ
ฆ่ามัน!!!!!!!

[zodass1]

โอ้ยยยยยรำคาญอิมินตรานี่จิงๆ เมื่อไรนางจะตายๆไปซักที เกิดเรื่องจนได้กวินโดนยาแน่เลย 

[Akikojae]

โอ๊ยยย อิมินตรา!
เมื่อไหร่จะหลุดพ้นสักทีเนี่ย
เอยใจเย็นนะลูก
  

[mukkai]

 

[kinjikung]

ตาย ๆ กวินโดนยาใช่ไหมเนี่ย เอยร้องไห้เสร็จแล้วตั้งสติก่อนอย่าเพิ่งโกรธกวิน
อิคนอ่านค้างต้องรอพรุ่งนี้ นอนลุ้น สรุปยังไง T___________T

[nirun4]

  สงสารเอย

[arigatozung]

อยากตบชะนีมินตรา     

[maemix]

ทางบ้านมินตรานี่สุดยอดความร้ายกาจมาก มินตราเล่นสกปรกที่สุด กวินโดนยาแน่
เอยเข้มแข็งไวนะ เอยรีบไปหาความจริง
สงสารเอยมาก

ปล. อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆ ค้างคาใจมาก

[thenumberten]

มินตราาาาาา

[ben]

เอาตรงๆนะ 'อยากฆ่าอิมินตรา อิหน้าด้าน อิเหี้ยยยย!!!!' กล้าวางยากวินหรอ อิเลว ผช.เขาไม่เอายังจะร่านระรานยุได้ ตอนต่อไปจัดการอิตัวสัมพะเวสีให้หนักจนไม่กล้าคิดมาวุ่นวายกับกวินกับเอยอีกเลยนะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เกลียดมันมากกกกกก

ปล.ขอโทษที่ใช้คำหยาบนะ แต่มันสุดจะทน เกลียดจิงๆ แบบอินเลยคะ แหะๆ

[BBChin JungBB]

คงจะวางแผนกันทั้งบ้านเลยสินะ

งานนี้กวินพลาดจนได้ ทั้งที่เป็นคนรอบคอบมาตลอด ทำไมไม่ชวนใครไปเป็นเพื่อน พ่อหรือแม่ก็ได้

หวังว่าจะมีคนไปช่วยได้ทันเวลานะ เพราะถ้ากวินพลาด คงจะมีอะไรตามมาอีกมากแน่เลย

[Veesi3]

  โอยยยยย ยัยมินตรา

[Isunn]

    ดราม่าเล็กๆ พอเป็นสีสัน 

แต่ว่า   มันค้างอ่าาาาาาา  อยากอ่านต่อเร็วๆ   

[malula]

โถ กวินพลาดจนได้
เอยอย่ามัวแต่ร้องไห้เสียใจ ผัวทั้งคนนะ ตามไปตบยัยมินตราถึงบ้านเลยสิ

[cross]

มันค้างอ่ะ มาต่อเร็วๆๆ
สงสารเอยเลยโดนแบบนี้เข้าไป

[☾❤Nyanpire❤☽]

  .......................................................


อึ้ง


ชั่วกันทั้งครอบครัวเลยเหรอ?

ร่วมมือจับผู้ชายให้ลูกสาว

มินตราไม่ได้ทำเองคนเดียวแน่ๆ

กวินโดนยาแล้วควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ
 
สงสารเอย

[EunJin]

โอ้ยยยยยลุ้นมากมาย หวังว่าเคนและขาว จะเข้ามาขัดขวาง ช่วยพระเอกของเราทันนะ ฮืออออ

[Infinity 888]

เฮ้อ  พ่อแม่แบบไหนกันนะ ถึงกับช่วยลูกจับผู้ชายด้วยวิธีแบบนี้ ศักดิ์ศรีมีบ้างไหมนะ

กวิน เก่งมาตลอด เอาตัวรอดให้ได้นะ สงสารเอย อยากสับนังมินตรา