หัวข้อ: #อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#...Special Part...(21/12/15) P.136

[Kfc_Pizza]

 

[minminmin]

ชายคนนั้น คึคึคึ หนุ่มปริศนาต้องคู่กับกรินแน่ๆ ขอมโนแป๊บนะคะ หึหึหึ
.
.
.
.
อั้ยย่ะ ตอนนี้ดิฉันเลือดหมดตัว ใกล้ตายแล้วค่ะ ว้ายยยยยยยยยยยยยยยย ฟินเฟร่ออ่ะ

[wan]

น้องเอย หนูแสดงได้เยี่ยม ถ้าเป็นผู้กำกับเองด้วยคง ดีกว่านี้ 
หวง ห่วง หึง ต้องยกให้กวิน 
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ 

[littlesmall]

  อ๊ากกกกกก
น้องเอยโดนกวินทำโทษอย่างสาสม

แล้วผู้ชายที่ชนน้องเอย เป็นใครหนอ
สงสัยจะมาป่วนให้กวินหึงหวง 

[snowboxs]

โอ๊ะโอ กวินหวงเอยมาก

[BeeRY]

กวินไม่ขี้หวงอย่างเดียวนะ หื่นด้วยแหละ อิอิ

[กาลณัฐ]

พี่กวินคนขี้หึงงงงงงงงงง 

[ekuto]

พี่กวิลหื่น หนูเอยก็ทำตามเขาอ่ะ แอบหื่นสินะ อิอิ

[zazoi]

กวินได้ทีหื่นใส่เอยใหญ่เลยนะ
เรื่องนี้ยังไม่ใกล้จบใช่มั้ยคะ เพราะยังมีเรื่องพ่อของเอย และคู่พี่ขาวอีก

[angelarty]

กวินหื่นมาก555

[Shonteen]

อยากเห็นเอยหึง

[PoPuAr]

น้องเอยขึ้นขย่มเอง เด็ดเว่อ

เข้าใจค่ะว่าท่านประธานขี้หวงขี้หึงมากกกกกก

คนมาใหม่นี่จะมีบทเพิ่มเปล่านะ หรือผ่านมาแล้วผ่านไป

[Kwang_CPM]

สังหรณ์ใจว่าเรื่องจะยังไม่จบง่ายๆ  เหมือนจะจบแต่ก็ยังไม่จบสักที   

ผช.คงนั้นคงเป็นประเด็นใหม่สินะ


ติดตามมมมม ครัช

[yowyow]

 

[route rover]

คนเข้ามาชนนี่ดูแปลกๆ 

[ToeyTato]

เราชอบกวินจังเลย ชอบที่รักเอยขนาดนี้ เอยโชคดีมากที่ถูกรักขนาดนี้นะ

[่patsaporn]

รักมากก็หวงมากงี้ล่ะ ขนาดคนแปลกหน้านะ คิดดู๊ถ้ามีคนมาจีบจะยอมไหม
กวินนี่ร้ายให้น้องเอยออนท็อปจนได้ ฟินไปเลออออ

ขอบคุณค่ะ

[lnudeel]

บางทีกวินก็หื่นไปนะ ฮิๆ 

[monoo]

 

[DeShiWa]

ยังอ่านไม่ทันจ้า

กำลังตามอ่านอยู่

เรื่องสนุกมากๆเลย

[ammchun]

ดีใจที่มีตัวละครใหม่?มา บทลงโทษของกวินชอบมากกกกกกกกก. ถ้าน้องเอยไม่เชื่ออีกก็ลงโทษบ่อยๆนะคะ

[shoi_toei]

ขอกรุ๊ป บี ด่วนนนนน 

[poppycake]

พอเข้าใจกัน ก้อลงโทษกันดุเดือดเชียว -.,- 555
แล้วก้อมุ้งมิ้งน่ารักกันสุดๆอ่ะ เด๋วก้อหอมเด๋วก้อหอม
ฟินนนนนนนน -///-

ปล. อิ ผช ที่ตลาดน้ำนี่ ตัวประกอบเนอะ ไม่ต้องมามีบทมากกว่านี้หร๊อกกกก

[Poseidon]

ขี้หวงและขี้หื่น(มากกกกก) 5555
เอะอะๆก็หอมตลอด  เอยน่ารักชิมิละกวิน

[paladin.kn]

ตัวละครปริศนา

จะมาทำให้เรื่องวุ่นวายรึเปล่า ตอบบบบ

ไม่เอานะ เค้ากำลังจะเป็นครอบครัวสุขวันต์แล้ว

 

[ppoi]

ตัวร้ายโผล่??? หรือจิเป็นพระรอง?? ไม่น่าใช่ พี่ขาวไม่ใช่รึพระรอง (ที่กำลังจะกลายเป็นเพื่อนสะใภ้กวิน) อะไร ยังไง รอลุ้นกันต่อไป //หรือจะเป็นผู้ที่แอบหลงรักมิน เลยมาเพื่อแก้แค้น ก่อนจะมาตกหลุม (รัก) เอยอีกคน //มโนซะกลิ่นคลองหึ่งเบย

//เอ่อ หลังจากคืนแรกแล้วมาร่อนได้ขนาดนี้เลยเรอะ เอยนิก็อึดใช้ได้นะ 

p.s. เรื่องคำว่าเอยคนนั้น มะต้องคิดมากนะคะ คือเข้าใจว่ามันเหมือนเป็นคำเรียกของกวินในอดีตประมาณนั้น (แค่มันมาบ่อยเลยรู้สึกทุกรอบที่เจอ) แต่ตอนปกติก็ดีอยู่แล้วค่ะ 

[kimjuy_o]

# อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#


ตอนพิเศษที่ 4

กวิน เศวตเจริญ

เพื่อนใหม่...





          วันนี้รู้สึกราวกับร่างกายลอยๆ เบลอๆ เหมือนจะไม่สบาย อาจจะเพราะปรับตัวกับอากาศไม่ทันเลยเหมือนจะเป็นไข้ เริ่มเจ็บคอและไอออกมาบ้างแล้ว แต่ก็ยังตื่นเช้ามาโรงเรียนเช่นเคย



          เดินเข้ามาในห้อง ก่อนที่จะนั่งลงบนเก้าอี้ของตนเอง รู้สึกว่ายิ่งไอมากกว่าเมื่อตอนอาบน้ำเสียอีก และมีเพื่อนผู้หญิงในห้องเข้ามาถามไถ่

“กวิน....เป็นหวัดเหรอ?” เธอถามอย่างนั้น ตนก็พยักหน้ารับไป

“กินยารึยัง?” เธอถามอีก แต่คราวนี้ขี้เกียจตอบเลยทำท่านิ่งๆ จนในที่สุดเธอก็เลิกมาวุ่นวาย ระหว่างที่นั่งๆอยู่พอจะมองเห็นว่าเอยคนนั้นลอบมองมา



          หลังเคารพธงชาติก็มานั่งเรียนวิชาแรก เริ่มรู้สึกปวดหัวราวกับจะระเบิด ร่างกายร้อนๆหนาวๆจนรู้สึกว่าไม่ไหวแล้ว จึงเลือกจะฟุบลงบนโต๊ะ เผื่ออาการจะดีขึ้น จนกระทั่งหลับไปโดยไม่รู้ตัว

“กวิน...เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมมาหลับอย่างนี้” เสียงแว่วๆของอาจารย์ดังขึ้น ราวกับกำลังละเมอ จึงเลือกที่จะหลับต่อ

“ตายแล้ว ตัวร้อนจี๋เลย” ได้ยินเสียงนั้นดังขึ้นมาอีก ก่อนจะรู้สึกได้ว่าโดนสัมผัสที่แขน

“กวินไม่สบายนี่ ไปนอนห้องพยาบาลไป” คราวนี้ได้ยินชัดเจน แม้จะรู้สึกสะลึมสะลืออยู่แต่ก็พอได้ยินคำนั้นชัดเจน ผงกหัวขึ้นมานั่งหลังตรงๆ

“ลุกไหวรึเปล่า?” เสียงของคนในห้องถาม กวินไม่พูดอะไร ก่อนที่จะลุกขึ้นเดินไปยังห้องพยาบาล แม้จะเซๆอยู่บ้าง แต่ก็เดินไปถึงห้องพยาบาลจนได้



          เมื่อไปถึงก็เขียนชื่อและห้องให้อาจารย์ประจำห้องพยาบาล ก่อนที่จะรับยามาทาน และเลือกนอนที่เตียงสุดท้ายเพราะไม่อยากให้ใครมารบกวน



          ระหว่างนอนก็นึกถึงเอยคนนั้น วันนี้ยังไม่ได้มองเท่าที่ควร เพราะรู้สึกร่างกายไม่ไหว นอนคิดไปคิดมาก็หลับไปในที่สุด อาจจะเพราะฤทธิ์ยาผสมกับอาการป่วย กวินจึงหลับไปในที่สุด



          หลับไปเสียนานจนไม่รู้ว่านานขนาดไหนแล้ว ลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตอนนี้เที่ยงแล้ว รู้สึกหิวไม่ใช่น้อย แต่เพราะยังรู้สึกว่าอาการไม่ดีเท่าที่ควรจึงไม่อยากลุก ปล่อยให้เสียงท้องร้องดังประท้วงไปเช่นนั้น อย่างไม่คิดจะลุกไปหาอะไรมาทาน



          นอนลืมตาอยู่เช่นนั้น รู้สึกไม่ชอบที่ต้องมานอนซมอยู่อย่างนี้ เรียนก็ไม่ได้เรียน แถมต้องมานอนทั้งวันอยู่เช่นนี้อีก คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนจู่ๆได้ยินเสียงที่คุ้นหูดังขึ้นมา

“มีใครอยู่ไหมครับ?” เสียงนั้นราวกับจะถามใครสักคน สักพักได้ยินเสียงตะกุกตะกัก กวินจึงรีบหลับตาลงทันที ชัดเจนว่าเสียงนั้นคือเอยคนนั้นนั่นเอง



          ได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบาเดินเข้ามา ก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้ๆเตียง กวินพยายามหายใจให้เป็นปกติ เหมือนคนกลับ จนได้ยินเสียงถุงพลาสติกดังขึ้น จึงตัดสินใจเอ่ยถามขึ้นมา

“มีอะไร?” ลืมตาขึ้นมา พร้อมกับถามออกไป เสียงของตนเองรู้สึกแหบไม่น้อย เอยคนนั้นดูจะสะดุ้งตัว คงตกใจไม่น้อย

“เอ่อ...เราซื้อขนมมา เผื่อหิว” เสียงนั้นดูจะกล้าๆกลัวๆ บอกออกมาเช่นนั้น กวินเหลือบไปมอง เห็นถุงวางอยู่บนโต๊ะข้างๆ ในนั้นน่าจะมีนมกับขนมปังจากที่เห็นคร่าวๆ

“ขอบใจ” แม้จะพูดสั้นๆ แต่ในใจนั้นกลับดีใจมากแต่ไม่พูดมันออกไป ที่ดีใจไม่ใช่เพราะของกิน แต่ดีใจที่ได้รับการเอาใจใส่กันขนาดนี้

“ถ้าอย่างนั้น...เราไปนะ” บอกช้าๆ ก่อนที่จะออกจากห้อง



          ตอนนี้เอยคนนั้นกำลังใส่รองเท้าอยู่หน้าประตู สายตาก็สอดส่องมองเข้ามา คงจะกำลังดูว่าตนเองทานของที่ซื้อมาให้หรือไม่ ไม่รอช้า กวินก็หยิบถุงนั้นขึ้นมา ตอนนี้เอยคนนั้นหันหลังออกไปแล้ว แต่ตาก็ยังมองอยู่ กวินยิ้มในใจก่อนที่จะเจาะหลอดดูดที่กล่องนม และทานขนมปังเข้าไป



          เห็นรอยยิ้มของเอยคนนั้น ยิ้มออกมาอย่างดีใจ ก่อนที่จะเดินหายไป จะเรียกว่าบังเอิญก็ได้ ปกติกวินไม่ชอบทานขนมปัง อยู่อังกฤษก็ทานแต่อาหารไทย เพราไม่ชอบทานอาหารฝรั่ง แต่แค่ขนมปังลูกเกดเท่านั้นที่กวินทานได้ เป็นเรื่องบังเอิญเหลือเกินที่เอยคนนั้นซื้อมันมาให้ตนเอง



          ได้ยินเสียงออดเลิกเรียน กวินที่หลับไปตั้งแต่ดื่มนมและทานขนมปังก็ตื่นขึ้นอีกครั้ง ตอนนี้อาการดีขึ้นมาก กวินจึงเลือกที่จะลุกและขึ้นจากเตียง ยกมือไหว้ขอบคุณอาจารย์ประจำห้องพยาบาล ก่อนที่จะออกมา ตรงไปยังห้องเรียน



          ตอนนี้คนในห้องกลับกันไปหมดแล้ว กวินจึงหยิบกระเป๋านักเรียนเดินออกจากห้อง ลงบันไดมายังข้างหลัง แต่ระหว่างนั้นดันเห็นเอยคนนั้นกำลังยืนอยู่ตรงทางออกหน้าโรงเรียน ยืนเหมือนรอใครสักคนอยู่ กวินรู้สึกแปลกใจไม่น้อย..หรือเอยคนนั้นจะมีแฟนแล้ว และมายืนรอแฟนอยู่



          พอคิดได้แบบนั้น รู้สึกเหมือนหัวใจวูบไปอยู่ปลายเท้า กวินลืมไปเสียสนิทว่าเอยคนนั้นอาจจะมีแฟนอยู่แล้วก็เป็นได้ แม้จะดูจืดจางแต่อาจจะมีคนเห็นแววตาที่ดูน่ารัก น่าเข้าใกล้ เหมือนที่ตนเองเห็นก็ได้ กวินยืนมองอยู่เช่นนั้นผ่านไปสักพักเอยคนนั้นก็ยังไม่มีท่าทีขยับ จึงตัดสินใจเดินออกไป



          กวินเดินเข้าไปเรื่อยๆ รู้สึกจังหวะหัวใจเต้นแปลกๆอีกแล้ว จนเมื่อทำท่าจะเดินผ่านหน้าไป เอยคนนั้นกลับร้องเรียกขึ้นมา

“กะ...กวิน” เสียงนั้นเรียกขึ้น กวินจึงหันหลังไปมอง

“มีอะไร?” กวินถามออกไป ทั้งที่ในใจกับลังลุ้นอยู่ว่าจะพูดอะไรต่อ แล้วมายืนรอใคร

“หะ..หายดีรึยัง?” ถามคำถามพร้อมสายตาที่จับจ้องมองไปยังที่อื่น ราวกับไม่กล้าสบตา

“ดีขึ้นแล้ว” ตอบคำถามนั้นออกไป

“อย่างนั้นเหรอ เอ่อ...เราเอาอันนี้มาให้” พูดพลางเปิดกระเป๋านักเรียนหาอะไรสักอย่าง กวินมองก่อนที่เอยคนนั้นจะดึงกระดาษที่เย็บเป็นชุดขึ้นมา

“อันนี้..เป็นชีทวิชาเคมี แล้ววันนี้มีการบ้าน..เราเขียนไว้แล้วว่าการบ้านต้องทำหน้าไหน” พูดก่อนที่จะยื่นมันให้กับกวิน

“ส่วนอันนี้....วิชาภาไทย กับอังกฤษ เราเขียนไว้แล้ว...ว่าการบ้านหน้าไหน” บอกอีกครั้งก่อนจะยื่นกระดาษพวกนั้นให้อีก

“รอฉัน...เพื่อจะให้พวกนี้เหรอ?” ถามออกไปแล้ว ถามออกไปรวดเร็วกับสิ่งที่คิดอยู่ในหัว

“เอ่อ....เราไปนะ” ดูจะอ้ำอึ้ง ก่อนที่จะรีบเดินหนีไป ใจหนึ่งกวินอยากจะคว้าแขนมาพูดต่อ แต่อีกใจหนึ่งก็ไม่กล้าพอ เพราะเดี๋ยวเอยคนนั้นจะตื่นตกใจไปเสียก่อน

“ขอบใจ” พูดไล่หลังไป เอยคนนั้นชะงักเท้า 

“อืม” หันมาพยักหน้าให้ หน้านั้นแดงระเรื่อจนอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา



          เมื่อกลับมาถึงบ้าน กวินก็รีบหยิบกระดาษเหล่านั้นขึ้นมา นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นลายมือของเอยคนนั้น ลายมือเล็กๆ ดูจากน้ำหนักการเขียนนั้นบางเบา ตัวบรรจง กวินมองลายมือของเอยที่เขียนเอาไว้เยอะแยะ มีทั้งวิธีการคิดสูตรต่างๆเพิ่มเติมมา ถึงแม้กวินจะไม่เข้าเรียน แต่ก็เข้าใจเพียงแค่การอธิบายที่เขียนไว้ เท่านั้นก็รู้วิธีการทำการบ้านแล้ว

“สมกับที่เรียนเก่งที่สุดในห้อง” กวินพูดขึ้นมา ก่อนที่จะเริ่มทำการบ้านพวกนั้น



          ทำได้สักพักก็วางปากกาลง พลางคิดถึงเรื่องเมื่อตอนเลิกเรียน แปลว่าที่มายืนรอคือมายืนรอตน...แล้วเอยคนนั้นมีแฟนแล้วหรือยัง คงต้องจับตาดูต่อไป แต่จากที่ดูๆมา ไม่ค่อยจะสุงสิงกับใครเลยนอกจากไทป์และผู้หญิงห้องสองที่ชื่อดาว

“หรือว่าจะหนึ่งในสองคนนั้น?” กวินพูดขึ้นมา ดูท่าพรุ่งนี้คงจะต้องมองดูให้ดีๆแล้ว...

...
..
.



          หลายวันผ่านมา กวินก็เฝ้ามองเอยคนนั้นมาตลอด แต่ดูเหมือนว่ายิ่งมองเท่าไหร่ก็ยิ่งไม่พบสิ่งแปลก ที่ว่าจะมีแฟนหรืออย่างไร ดาวคนนั้นไม่น่าจะใช่ เพราะดูอย่างไรก็เป็นแค่เพื่อน ยิ่งไทป์คนนั้นยิ่งแล้วใหญ่ ไม่มีเค้าลางถึงการเป็นแฟนกัน มีแต่แกล้งเอยคนนั้นแรงๆ ไม่มีทีท่าหรือความรู้สึกของคนที่จะชอบกันได้



          วันนี้จะมีการแสดงคอนเสิร์ตเล็กๆจากนักร้องวัยรุ่นที่กวินไม่รู้จัก แต่เห็นคนในห้องต่างพากันพูดถึง ผู้หญิงก็กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ สำหรับกวินแล้วรู้สึกเฉยๆ เพราะตนไม่ชอบเรื่องอะไรพวกนี้อยู่แล้ว ต่อให้เดินสวนกันหรือได้กระทบไหล่ก็ไม่มีความรู้สึกใดๆทั้งสิ้น



          สุดท้ายตอนนี้ก็ถึงเวลาที่เด็กนักเรียนต่างพากันกันไปยังโรงประชุม เพื่อจะไปดูนักร้องคนนั้นทำการแสดง กวินจึงเลือกที่จะนั่งอยู่แถวๆหน้าอาคารเรียน เห็นผู้ชายบางคนที่น่าจะไม่ดูนักร้องคนนั้นเดินๆนั่งๆกันไม่ใกล้ไม่ไกลจากตรงที่กวินนั่งอยู่

“กวิน...” เสียงที่ไม่ค่อยคุ้นหูดังขึ้น กวินจึงหันหน้าไป ปรากฏว่าเป็นอาจารย์ที่สอนวิชาภาษาไทยนั่นเอง

“ครับ”

“ช่วยอาจารย์ยกหนังสือพวกนี้ไปที่ห้องพักได้ไหม?” อาจารย์ไหว้วาน

“ได้ครับ”



          กวินหอบหนังสือที่เยอะเอาการ ตรงไปยังห้องพักอาจารย์ เดินมาถึงหน้าห้องสมุดก็เห็นเอยคนนั้นกำลังเดินออกมาจากห้องสมุดพอดี

“ให้...เราช่วยไหม?”



          เอยคนนั้นถาม กวินเงียบไม่ตอบ เอยคนนั้นจึงหยิบหนังสือแบ่งไปส่วนหนึ่ง กวินโล่งไปเยอะที่มีคนช่วยพาหนังสือไปยังห้องพักอาจารย์ เมื่อมาถึงห้องอาจารย์ ทั้งกวินและเอยก็วางหนังสือลงข้างล่างใกล้ๆโต๊ะ รู้สึกว่าตนเองต้องขอบคุณเสียแล้ว จึงเอ่ยคำพูดออกไป

“ขอบใจ” กวินบอกไปเช่นนั้น



          กวินเดินออกมาจากห้องพักอาจารย์ รู้สึกได้ว่าเอยคนนั้นเดินตามมาตั้งแต่เมื่อครู่นี้แล้ว จนถึงตอนนี้ก็ยังเดินตามมา เพราะอะไรกวินเองก็ไม่แน่ใจนัก แต่จู่ๆกวินกลับหยุดฝีเท้าลง ส่งผลให้เอยคนนั้นเดินชนเข้ากับแผ่นหลังของตนเองทันที รู้สึกได้ถึงแรงชนจากจมูกเล็กๆนั่น

“อ๊ะ!!!ขอ...ขอโทษ” เอยคนนั้นร้องออกมา ก่อนที่จะละล่ำละลักขอโทษ

“ไม่เป็นไร” ตอบออกไปแค่นั้น



          แต่รู้สึกถึงสัมผัสที่ติดแน่นตรงแผ่นหลัง รู้สึกบอกไม่ถูกว่าตอนนี้มีความรู้สึกอย่างไรกันแน่ แต่แค่รู้สึกว่าอยากอยู่ใกล้ๆ อยากให้เวลาหยุดอยู่แค่ตรงนี้ อยากให้เดินตามหลังอย่างนี้ไม่ตลอด กวินชักจะไม่แน่ใจว่าทำไมตนถึงรู้สึกราวกับผูกพันกับเอยคนนี้ ทั้งที่พูดด้วยกันแค่ไม่กี่คำ เอาแต่ลอบมองใบหน้านั้นมาตลอด สบตาก็น้อยครั้ง แต่ทำไม ทุกครั้งที่ได้ใกล้ชิด ราวกับไม่อยากจะแยกไปไหน อย่างอยู่อย่างนี้ไปนานๆ กวินชักจะกลัวความรู้สึกที่หวงแหนช่วงเวลาแบบนี้ขึ้นมาเสียแล้ว

...
..
.



          วันนี้มีคาบชมรมเช่นเคย ทุกอาทิตย์จะมีคาบชมรมหนึ่งคาบเสมอ วันนี้กวินเข้าไปแค่เช็คชื่อในชมรม อีกทั้งวันนี้ไม่มีซ้อมของม.ปลาย มีแต่ของรุ่นน้องม.ต้นเท่านั้น กวินจึงเอ้อระเหย เดินไปนั่นนี่ และสิ่งที่ต้องทำอย่างประจำ คือการมองหาคนที่ตนชอบแอบมองมาโดยตลอด



          เอยคนนั้นอยู่ชมรมห้องสมุด ที่รู้ได้เพราะเวลาเข้าคาบชมรมทีไร จะเห็นเข้าห้องสมุดทันที และได้ยินรุ่นร้องเรียกว่าพี่รองประธาน คงจะเป็นรองประธานชมรมห้องสมุด



          กวินนั่งดูเด็กม.ต้นเล่นบาสตามที่อาจารย์เมฆสั่ง นั่งได้สักพักกวินก็รู้สึกเบื่อ จึงออกจากโรงประชุม ไปเดินเล่นแทน



          ระหว่างที่เดินไปนั้นเห็นเอยคนนั้นเดินออกมาจากห้องสมุด และเดินตรงไปเส้นทางของอาคารเรียน กวินเดินตามห่างๆ ไปเรื่อยๆจนถึงอาคารเรียน แต่กวินไม่ได้ตามขึ้นไป แต่เลือกที่จะยืนมองที่หน้าอาคารเรียนแทน เห็นร่างนั้นเดินเข้าไปที่ห้องสอง ซึ่งไม่ใช่ห้องของตนเอง เข้าไปเพียงครู่ก็ออกมาพร้อมเอกสารในมือ กวินรีบหลบไปยังหลังต้นไม้อีกครั้ง เห็นเอยคนนั้นเดินลงมา และเดินไปยังสวนหย่อมตรงมุมตึก ซึ่งสำหรับนักเรียนจะเป็นทางลัดไปยังห้องสมุดได้ง่ายๆ เห็นแวบๆว่าเดินไปแล้ว กวินจึงค่อยๆเดินตามไปอย่างไม่ให้เจ้าตัวรู้ว่ากำลังโดนตาม



          แต่ดูเหมือนเอยคนนั้นหยุดเดินเสียดื้อๆ กวินเองแอบสงสัยไม่น้อยว่าทำไมถึงหยุดเดินเอาเสียได้ กวินมองไปยังข้างหนา พบว่ามีคู่รักเป็นเด็กม.ปลายกำลังนั่งจู๋จี๋กันแบบไม่อายใครหน้าไหนทั้งสิ้น ดูเหมือนคนที่เห็นจะอายแทนเสียมากกว่า



          เพียงครู่เท่านั้น คู่รักคู่นั้นก็ประกบปากกันแล้ว ยิ่งทำให้เอยคนนั้นก้าวขาไม่ออก แม้จะมองจากข้างๆ ดูก็รู้ว่ากำลังอาย ดูเหมือนหากเป็นอย่างนี้ต่อไป เอยคนนั้นคงไม่ก้าวขาเดินไปไหนได้แน่ๆ กวินจึงต้องเดินเข้าไปข้างหลัง ก่อนจะถามออกไป

“ทำอะไร?” ถามทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว แต่กวินก็เลือกที่จะถาม

“เอ่อ...คือ” พูดจาอ้ำอึ้ง ราวกับจะพูดไม่ออก กวินจึงมองข้ามหัวเอยคนนั้นไปเพื่อมองให้ชัดๆ

“เรา...ไม่กล้าเดิน” พูดก้มหน้าก่อนจะบอกเหตุผลที่ทำให้หยุดเดินกลางคัน

“จะกลัวอะไร”



          พูดไม่พอ ก่อนที่จะถือวิสาสะดึงข้อมือเอยคนนั้นและพาออกเดิน ก้าวขาพาเดินผ่านคู่รักคู่นั้นที่เหมือนเห็นทั้งสองคนเข้าแล้ว ก็รีบผละออกจากกันทันที รู้สึกว่าต้องสั่งสอนคนพวกนี้เสียหน่อย ที่ทำให้คนอื่นเขาลำบาก...อย่างน้อยเอยคนนี้เป็นคนหนึ่งที่เดือดร้อนและลำบากใจเสียมาก กวินจึงหันไปพูดกับสองคนนั้น

“ถ้าจะทำอะไรก็หลับตาคนหน่อย ลำบากคนเขาจะเดินผ่าน”



          ดูท่าสองคนนั้นจะอายไม่น้อย กวินหันมามองคนที่ตนเองกำลังกุมข้อมืออยู่ รายนี้ก็หน้าแดงอายไม่แพ้สองคนนั้นเลย ยิ่งหน้าแดงเท่าไหร่ยิ่งรู้สึกว่าน่ามอง ทำไมถึงรู้สึกว่าแตกต่างกับใบหน้าแดงๆของเพื่อนผู้หญิงไม่ห้องไม่ทราบ ของพวกนั้นไม่น่ามองแบบนี้เลยสักนิด



          พอเป็นอย่างนั้นก็ดึงเอยคนนั้นจนห่างสวนหย่อมแห่งนั้นออกมา แม้จะเดินห่างจากจุดนั้นมานานแล้วแต่ก็ยังไม่อยากปล่อย อีกครั้งที่รู้สึกว่าอยากอยู่ใกล้ๆ ไม่อยากจะปล่อยมือไปตอนนี้เลยจริงๆ แต่จำยอมต้องปล่อย ไม่อย่างนั้นอาจจะโดนสงสัยเอาได้ เมื่อปล่อยมือปากก็ขยับ ราวกับอยากแกล้งอย่างไม่มีที่สิ้นสุด อดไม่ได้เมื่อเห็นหน้าแดงๆนั่นเข้า

“หน้าแดงทำไม?” ถามออกไปแล้ว

“ปะ...เปล่าเสียหน่อย” ปฏิเสธเสียงแข็งทั้งที่หลักฐานคาตาขนาดนั้น

“ไม่เคยเห็นคนจูบกันเหรอ?” ถามอย่างยับยั้งความคิดไม่ได้ กระทั่งห้ามรอยยิ้มที่กำลังผุดขึ้นที่มุมปากก็ยังยาก

“ไม่ใช่นะ” เอยคนนั้นแย้งขึ้น ราวกับจะประท้วง

“ถ้าไม่ใช่แล้วจะอะไร?” ถามซ้ำออกไปอีก ยิ่งคุยด้วยยิ่งอยากแหย่ อยากทำให้หน้าแดงไม่ก็ท่าทีที่ทำอะไรไม่ถูก...อยากเห็นอีก

“เอ่อ...โทษที เราต้องไปแล้ว”




          พอจนมุมก็วิ่งหนี อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา นี่คงเป็นความรู้สึกที่ได้ต้อนใครสักคนให้จนมุม ดูเหมือนเอยคนนั้นจะยังไม่ทันคนเสียเท่าไหร่ รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา ว่าต่อไปจะใช้ชีวิตในสังคมได้ยังไง ในเมื่อดูอ่อนแออีกทั้งเปราะบางขนาดนั้น คิดไปคิดว่ากวินก็เดินเข้าห้องสมุดตามเอยคนนั้นไป



          มาถึงห้องสมุดก็จ้องมองเอยคนนั้น ที่คุยกับน้องๆซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นสมาชิกในชมรม นั่งสอนนั้นสอนนี่ กวินนั่งมองเอยไปเรื่อยๆโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ามีคนมายืนอยู่ข้างๆ

“นี่ นายชื่อกวินใช่ไหม?” กวินมองคนที่มาถาม ด้วยสีหน้าแปลกใจ มองจากดาวที่ปักอกก็เป็นม.หกด้วยกัน คงจะอยู่ห้องสอง

“เราชื่อกี้ อยู่ห้องสอง นายคงไม่รู้จักเราหรอก” กี้พูด ดูเป็นผู้ชายยิ้มเก่งและอัธยาศัยดีเหลือเกินซึ่งแตกต่างกับตนอย่างเห็นได้ชัด

“อืม” กวินพูดแค่นั้น

“นาย...มองเอย รองประธานของเราบ่อยนะ คิดอะไรรึเปล่า?” กี้ถามขึ้น กวินยังคงสีหน้านิ่งเฉย

“เปล่า” กวินตอบออกไปสั้นๆ

“พวกนายอยู่ห้องเดียวกันนี่ ทำไมต้องแอบมองบ่อยๆด้วย” กี้ว่า ก่อนที่จะนั่งลงข้างๆกวิน

“ไม่ใช่เรื่องของนาย” กวินว่า

“แอบชอบเอยเหรอ?” กี้ถามตรงๆ กวินมองหน้ากี้ด้วยสายตาขวางๆ

“ก็ไม่ได้ว่าอะไร ถ้านายจะชอบเอยจริงๆ ก็เอยน่ารักนี่ แต่ติ๋มๆ น่าเอ็นดู” กี้พูด

“ถ้านายไม่หุบปาก ฉันจะอัดนาย” กวินพูดไม่พอ ทำท่าขยับตัวเข้าไปหากี้แล้ว

“เอาน่า...แค่พูดเฉยๆ ไม่ได้คิดอะไรก็แล้วไป เพราะ....ฉันชอบเอยอยู่” กี้พูดอย่างนั้น กวินหันมองกี้ สายตานิ่งๆ

“ถ้านายไม่ชอบฉันก็จะได้ไม่มีคู่แข่งไง ผ่านด่านไทป์ให้ได้ แค่นั้นก็พอแล้ว” กี้พูด กวินยังคงเงียบไม่พูดอะไร

“ฉันไปล่ะ” กี้พูดแค่นั้น ก่อนที่จะทำท่าลุกไป

“เดี๋ยว!!” กวินพูดขึ้น

“มีอะไรเหรอ?” กี้ถามพลางยิ้ม

“นาย..ชอบเขาจริงๆเหรอ?” กวินตัดสินใจถามออกไป เพราะรู้สึกได้ว่ากี้คนนี้เป็นที่น่าจะพูดเรื่องนี้ได้จริงๆ สัญชาตญาณบอกเช่นนั้น

“ยอมเผยไต๋แล้วสินะ” กี้ว่า พร้อมกับหัวเราะน้อยๆ ก่อนที่จะนั่งลงตามเดิม

“ชอบเอยตั้งแต่เมื่อไหร่?” กี้ถาม

“ฉันถามว่านายชอบเขาจริงๆรึเปล่า?” กวินถามคำถามเดิม

“ไม่หรอก..เอยไม่ใช่แบบที่ฝันไว้...เราแค่จะแหย่นาย” กี้เฉลยความจริง

“สนุกตรงไหน?” กวินถามพรางตาขวางใส่กี้

“เราเห็นนายมองเอยบ่อยนะ ขนาดไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน เดินผ่านเรายังเห็นเลย” กี้บอก เป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่ทั้งสองคนนี้อยู่ในสายตา ไม่คนใดคนหนึ่งจะแอบมองอีกคน เป็นอย่างนี้เสมอ

“คิดว่ายังไง?” กวินตัดสินใจถาม

“ไม่แปลกหรอก สำหรับเราจะยังไงความชอบก็กำหนดเพศไม่ได้ จริงไหม?” กี้พูด

“ฉันยังไม่แน่ใจ” กวินบอก

“เชื่อเถอะ นายน่ะชอบเอยไปแล้วล่ะ ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอก...เราเป็นเพื่อนกันแล้ว ตกลงไหม?” กี้ว่า ก่อนที่จะตบไหล่กวิน

“ไม่เอาด้วยหรอก” กวินว่า ก่อนจะลุกขึ้น

“เอาน่า อย่างน้อยเราก็ไม่บอกใครถึงเรื่องนี้หรอก” กี้ว่า ก่อนที่จะลุกขึ้น และเดินไปหาเอย



          กวินยืนนิ่งๆอยู่เช่นนั้น กี้คนนี้ดูท่าทางจะน่าไว้ใจได้ ไม่รู้ต่อไปจะเป็นอย่างไร แต่อย่างน้อยกี้ก็ถือว่าเป็นคนแรกที่กวินคุยด้วยถึงเรื่องนี้ และคงจะไม่มีมากไปกว่านี้แล้ว กี้หันมายักคิ้วให้กวิน ก่อนที่จะเดินไปหาเอยแล้วโอบไหล่เอยอย่างสนิทสนม....กวินแอบกัดฟันน้อยๆ กี้หันมายิ้มแบบเยาะเย้ยอีกครั้ง ดูก็รู้ว่าจะยั่วโมโหตน ดูท่าจะน่ากวนโอ๊ยไม่น้อยสำหรับนายกี้เพื่อนใหม่ที่มาแบบไม่ทันตั้งตัว...


++++++++++++++++++++++

[Mouse2U]

ว้ายๆ.กวินเสียรู้นายกี้เข้าแล้ว. ไม่เป็นไรเนอะยังไงก็คุ้ม. แลกกับภาพถ่ายของน้องเอย

นายกี้พ่อกามเทพ~~ 

[Akikojae]

โอยย น่ารักเน้อออ
 

[maemix]

มีหวงนะกวิน  55555
เปิดตัวกี้ผู้เป็นสายสืบและบอดี้การ์ดอีกคนของเอย