ขอบคุณทุกๆกำลังใจนะคะ ถ้าตอนนี้มีคำผิดหรือข้อผิดพลาดอะไร ก็ขออภัย ณ ที่นี้ด้วยนะคะ 
# อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#
ตอนที่ 52
โกเมน...
เอยตื่นเช้ามาตามปกติ เพราะวันนี้คิดจะไปทำงาน เมื่อคืนขอให้กวินมาส่งที่บ้าน แต่รายนั้นจะให้ไปค้างด้วยกันให้ได้ สุดท้ายเอยจึงกลับมาบ้านก็จริงแต่ต้องหยิบชุดทำงานไปนอนค้างที่คอนโดกวินแทน
เช้าวันนี้เอยมาบริษัทพร้อมกับกวิน โดยมีทรรศเป็นคนขับรถมาให้เช่นเคย สองวันมานี้กวินบอกว่าตนนั้นสั่งให้ทรรศไปพักผ่อน เพิ่งจะกลับมาทำงานวันนี้นี่เอง
พอมาถึงบริษัท เอยก็ขึ้นไปยังห้องทำงานของกวินก่อน นั่งดื่มกาแฟด้วยกัน พอใกล้จะถึงเวลางานเอยถึงจะลงมายังแผนก
เอยมาลงที่แผนกยังไม่มีใครมากันสักคน เอยจึงเปิดคอมพิวเตอร์ เช็คข่าวสารไปเรื่อยเปื่อย ส่วนเรื่องงานต้องรอพี่แปงมาถึงจะรู้ได้ว่างานไปถึงไหนแล้ว ผ่านไปไม่นานนัก พี่ขาวกับพี่แปงก็มา ทั้งสองมาพร้อมกันเสียด้วย พี่ขาวที่เห็นเอยรีบวิ่งเข้ามาหาเอยทันที
“เอย!! มาแล้วเหรอ?” พี่ขาวพูด ท่าทางจะดูเป็นห่วงเอยมาก
“ทำไมมาไวจังเอย?” พี่แปงถามอย่างแปลกใจ พี่ขาวมองหน้าเอยเชิงบอกว่าพี่แปงไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น เอยก็โล่งที่ไม่ต้องมาตอบคำถามของพี่แปงอีกคน แต่พี่ขาวคนเดียวก็พอแล้ว
“เสร็จธุระแล้วครับ” เอยบอก
“ถ้าอย่างนั้นพี่ขอไปชงกาแฟก่อน เดี๋ยวมาเคลียร์งานนะ...ไปไหมไอ้ขาว?” พี่แปงพูดกับเอย ก่อนที่จะหันไปถามพี่ขาว
“ไม่ดีกว่า” พี่ขาวว่า พี่แปงจึงเดินไปห้องกาแฟคนเดียว พี่ขาวจึงใช้จังหวะนี้คุยกับเอย
“เอย...คุยกับท่านประธานแล้วใช่ไหม?” พี่ขาวถาม
“คุยแล้วครับ” เอยบอก
“เฮ้อ...ค่อยโล่งอกหน่อย” พี่ขาวว่า
“ผมขอโทษจริงๆ ที่ทำตัวมีปัญหา” เอยบอก
“เรื่องนั้นช่างเถอะ คนเราตัดสินใจคนละแบบกัน เอยเลือกที่จะไป แต่ถ้าเป็นพี่ พี่เลือกที่จะเข้าไปหา ถ้าคนของเราทำผิดจริงพี่ก็จะซ้อมมันตรงนั้นแหละ แต่ถ้าคนของเราไม่ผิด พี่ก็จะจัดการคู่กรณี” พี่ขาวบอกพลางหัวเราะ
“แล้ววันนั้นพี่ขาวอยู่ในเหตุการณ์ด้วยใช่ไหมครับ?” เอยถาม
“ใช่..พี่ยืนยันเลยว่าคุณมินตรานั่นเป็นคนทำเรื่องทั้งหมด ท่านประธานรอดมาได้นี่ก็เหลือเชื่อแล้ว” พี่ขาวว่า
“ขอบคุณนะครับที่ช่วยคุณกวิน” เอยว่า
“ไม่หรอก ที่จริงพี่ไม่ได้ช่วยอะไรเท่าไหร่ เอ่อ..คุณเคนนั่นเป็นคนจัดการมากกว่า” พี่ขาวบอก
“อย่างนั้นเหรอครับ..ผมคงต้องไปคุยกับคุณเคนบ้างแล้ว” เอยพูด
“เอยกับท่านประธานคืนดีกันก็ดีแล้ว ค่อยหายห่วงหน่อย” พี่ขาวว่า ก่อนที่จะยิ้มออกมา
“คุยอะไรกันจ๊ะ?” พี่แปงที่เดินเข้ามาพอดีเอ่ยถามขึ้น”
“จิปาถะ” พี่ขาวตอบแทนเอย
“มาๆเอย พี่จะบอกว่างานไปถึงไหนแล้ว”
พี่แปงว่าพลางหาเอกสารมานั่งคุยกับเอย พี่ขาวจึงขอตัวกลับไปยังโต๊ะทำงานของตนเอง ปล่อยให้เอยและพี่แปงคุยกันเรื่องงานจนถึงเวลางาน...
...
..
.
วันนี้เอยนั่งทำงานทั้งวัน สะสางอีกทั้งสานงานที่ค้างอยู่ เรียกได้ว่าวันนี้เป็นวันที่เอยปวดหัวมากพอสมควร โดยที่พี่แปงคอยบอกทีละจุดถึงงานที่เอยต้องทำ จนในที่สุดพอถึงเวลาเลิกงานเอยก็ทำงานที่คั่งค้างไว้เสร็จพอดี เอยถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ที่จัดการเสร็จแล้ว จู่ๆก็มีเสียงข้อความดังขึ้น เอยจึงเปิดอ่าน กวินเป็นคนส่งมาว่าให้ไปเจอที่ห้องทำงาน
“วันนี้ไปทานข้าวกันไหมเอย?” พี่แปงพลางกำลังเก็บของ
“วันนี้ไม่ว่างครับพี่แปง ไว้วันหลังนะครับ” เอยบอก
“เสียดายจัง..ขาว แกล่ะ?” พี่แปงหันไปถาม พี่ขาวทำท่าอ้ำอึ้งก่อนตอบ
“เอ่อ...ไม่ว่างว่ะ” พี่ขาวบอก
“ไม่ว่างกันทั้งนั้นเลย ค่อยวันหลังก็ได้” พี่แปงว่า ก่อนที่จะโบกมือให้ แล้วออกไปจากแผนก
“พี่ขาว..ผมไปหาคุณกวินก่อนนะครับ” เอยบอก
“อืม ไว้เจอกันพรุ่งนี้” พี่ขาวว่า ก่อนที่จะออกไปจากแผนกอีกคน เอยเก็บของจนเสร็จแล้วออกจากแผนกและขึ้นลิฟต์ตรงไปยังห้องทำงานของกวิน
เมื่อเอยไปถึงก็ทักทายคุณทรายตามปกติ ถามสารทุกข์สุขดิบเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินเข้าไปหากวิน เห็นกวินกำลังอ่านเอกสารอยู่
“มาแล้วครับ” เอยบอกพลางยิ้ม
“รอหน่อย อ่านแผ่นนี้ก็จบแล้ว” กวินบอก พลางเงยหน้าขึ้นมามองเอย
“ได้ครับ” เอยว่า ก่อนที่จะนั่งลงตรงโซฟารับแขก พลางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดดูอะไรเรื่อยเปื่อย
“ไทป์เหรอ?” เอยพึมพำขึ้นมา มีข้อความของไทป์เด้งขึ้นมา เอยจึงพิมพ์ถามกลับไป ปรากฏว่าไทป์บอกให้ไปเจอที่ร้านเพชร
“คุณกวินครับ....ไทป์บอกให้ไปหาที่ร้านเพชรครับ” เอยบอกวิน ที่อ่านเอกสารเสร็จพอดี
“วันนี้ก็ว่าจะไปอยู่ บอกไทป์ว่าเดี๋ยวไปเจอกัน” กวินบอก
“อย่างนั้นเหรอครับ” เอยพูด ก่อนที่จะพิมพ์ข้อความบอกไทป์ว่าจะไปหา
จากนั้นกวินก็ลุกขึ้น พลางถอดแว่นเก็บใส่กระเป๋าด้านในเสื้อสูท แล้วลุกขึ้นมาหาเอยที่ยังคงนั่งพิมพ์ข้อความคุยกับไทป์อยู่ กวินขยี้ผมเอยเบาๆ เป็นการบอกว่าให้หยุดพิมพ์ได้แล้ว เอยจึงหยุดเก็บโทรศัพท์ทันที
“ไปกันเถอะ” กวินว่า เอยจึงลุกขึ้นและออกไป
ทรรศขับรถให้เช่นเดิม มาถึงห้างที่นัดหมายไหว้ กวินและเอยลงไปจากรถและไปหาไทป์ที่ร้านเพชรทันที เมื่อไปถึงเห็นไทป์ยืนคุยกับใครไม่ทราบ เพราะคนๆนั้นยืนหันหลังให้ ไทป์ชะโงกหน้ามาก็โบกมือให้เอย
“มากันแล้วเหรอวะ” ไทป์พูด ชายคนนั้นหันหน้ามาพอดี
ไม่มีอะไรบังเอิญไปกว่านี้อีกแล้ว ผู้ชายคนนั้นคือผู้ชายคนๆเดียวกันกับที่ช่วยเอยที่ตลาดน้ำเมื่อวาน กวินที่เห็นอย่างนั้น จากที่ทำหน้านิ่งๆ กลับหน้าบึ้งจนถึงขั้นหงุดหงิดเลยทีเดียว
“อ้าว..คุณคนเมื่อวานนี่ บังเอิญจังเลยครับ” ชายคนนั้นพูด
“รู้จักเพื่อนผมด้วยเหรอ?” ไทป์ถามอย่างสงสัย
“เจอกันเมื่อวานที่ตลาดน้ำน่ะครับ” ผู้ชายคนนั้นพูด กวินยังคงแสดงสีหน้าเช่นนั้นออกมา
“นี่ลูกชายเจ้าของโรงงานพลอยที่ร้านกูร่วมงานอยู่” ไทป์บอก เอยพอจะนึกออก ถึงลูกชายเจ้าของโรงงานที่ไทป์เคยบ่นๆให้ฟัง
“ผมโกเมนครับ คุณชื่ออะไรครับ?” โกเมนแนะนำตัว ก่อนที่จะถามเอยด้วยรอยยิ้ม
“เอ่อ...เอยครับ” เอยบอก
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” โกเมนว่า พลางยิ้มกว้างมองหน้าเอยอยู่อย่างนั้น จนไทป์ต้องกระแอมกระไอขึ้นมา
“ส่วนนั่นกวิน...แฟนไอ้เอยมัน” ไทป์แนะนำให้โกเมน พลางยิ้มเยาะ ราวกับรอลุ้นปฏิกิริยาของโกเมน และเป็นดั่งที่ไทป์คาด...โกเมนดูจะอึ้งพอสมควร กวินไม่พูดอะไร ก่อนที่จะดึงเอยให้มายืนใกล้ๆจนตัวติดกัน
“ครับ” โกเมนว่า ก่อนที่จะหันไปยิ้มให้เอยอีกครั้ง คราวนี้ยิ้มแห้งๆกว่าตอนแรกมากจนไทป์แอบกลั้นหัวเราะ
“ไทป์เรียกพวกเรามาทำไมเหรอ?” เอยถาม ไทป์เดินมาหยุดต่อหน้า ก่อนที่จะเขกตรงหน้าผากเอยอย่างแรง จนกวินต้องรีบดึงเอยออกมา
“เจ็บ!!” เอยร้องออกมา
“ทำอะไร?” กวินถามขึ้น ดูท่าจะโมโหไม่น้อย
“กูบอกแล้วไง ว่าถ้ามึงมากูจะตบกบาลมึง แต่ตบมันแรงไปหน่อย เขกแม่งแล้วกัน” ไทป์ว่า
“แรงไป” กวินว่า ก่อนจะปัดผมที่ปรกอยู่เพื่อดูหน้าผากของเอยที่แดงขึ้นมาพอสมควร
“ไม่แรงหรอก อีกสักทียังได้ มึงก็ไม่ต้องให้ท้ายมัน มันผิดก็ต้องรับโทษ” ไทป์บอก
“เรื่องลงโทษฉันทำแล้ว” กวินบอก เพียงเท่านั้นเอยก็หน้าแดงขึ้นมาทันที
“ลงโทษอะไรของมึงล่ะ ไอ้เอยถึงหน้าแดงขนาดนี้” ไทป์ถามก่อนจะยิ้มแบบเจ้าเล่ห์
“ยุ่ง” กวินพูดสั้นๆ โกเมนที่ยืนมองการกระทำของกวินที่ทำกับเอย ยืนมองนิ่งๆจนไทป์ต้องสะกิด
“ยืนเอ๋อทำไมครับคุณโกเมน จะกินไหมข้าวน่ะ” ไทป์ถามห้วนๆ ดูเหมือนต้องบังคับตนเองให้พูดเพราะๆกับโกเมน ไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองเท่าไหร่นัก
“ครับ” โกเมนสะดุ้งตัวขึ้น ก่อนที่จะเดินตามไทป์ไป
“ไทป์..” กวินเรียกไทป์ขึ้นมา
“ว่าไงวะ?” ไทป์ชะงักก่อนจะถาม
“มีเรื่องจะคุยด้วย” กวินบอก
“ก็ไว้คุยกันตอนกินข้าวสิวะ” ไทป์บอก ก่อนที่จะเดินนำไปร้านอาหารญี่ปุ่นร้านประจำที่ชอบมานั่งทาน
ทั้งสี่เดินนั่งลงตรงโต๊ะที่มุมร้าน ไทป์สั่งอาหาร กวินเองก็เช่นกัน จิ้มๆชี้ในเมนูและเอยเป็นคนสั่งให้ ส่วนโกเมนยังคงจ้องมองเอยอยู่อย่างนั้นจนไทป์สั่งอาหารเสร็จ
“นั่งจ้องไอ้เอยทำไม?” ไทป์ถาม พลางมองหน้ากวินที่กำลังมองหน้าโกเมนด้วยสายตานิ่งๆ
“ปะ...เปล่า” โกเมนว่า ก่อนที่จะหันไปสั่งอาหารสองสามอย่าง
“เมื่อวานคุณโกเมนไปเที่ยวที่ตลาดน้ำเหมือนกันเหรอครับ?” เอยเป็นคนถามขึ้นมา
“อ่อ..ครับ เมื่อวานไปเดินเล่น” โกเมนตอบ พลางยิ้ม
“ผมกับคุณกวินก็ไปครับ ที่นั่นสนุกมากเลย” เอยพูด โกเมนยิ้มให้เอยอีกครั้ง
“เมื่อวานพวกมึงไปเที่ยวกันมาเหรอวะ?” ไทป์ถาม
“อืม” กวินตอบสั้นๆ
“มีความสุขกันจริง” ไทป์พูดเสียงสูง
“ไม่ใช่เสียหน่อย” เอยบ่นออกมาเบาๆ
“เอ่อ...คุณเอยเป็นเพื่อนกับคุณไทป์เหรอครับ ดูสนิทกันดี” โกเมนถามเอย
“ครับ เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมแล้ว” เอยบอก
“ถามผมก็ได้ครับ ไม่ต้องไปถามไอ้เอยมันให้มากนักหรอก” ไทป์พูด โกเมนค้อนไทป์ตาเขียว ก่อนที่จะหันมายิ้มให้เอยอีกครั้ง
“อาหารมาแล้วครับ” เอยว่า ทั้งสี่คนจึงลงมือทานอาหารกันไป โดยที่ฟังไทป์เล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ ส่วนโกเมนก็พยายามถามนั่นถามนี่เอย จนกวินเริ่มจะแสดงสีหน้าไม่ชอบใจเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
ในที่สุดมื้ออาหารก็สิ้นสุดลง มื้อนี้ไทป์บอกจะเป็นคนจ่ายเอง ก่อนที่ทั้งสี่คนจะออกจากร้านอาหารและไปร้านเพชรของไทป์ ที่มีลูกค้าเข้ามาไม่ขาดสาย
“นั่งกันตรงนี้ก่อนนะ ส่วนคุณโกเมน เชิญมาดูรายละเอียดเรื่องแบบสินค้าตัวใหม่ด้วย” ไทป์บอกกวินกับเอย ก่อนที่จะหันไปบอกโกเมน โกเมนทำหน้าเซ็งๆ ก่อนที่จะเดินไปนั่งข้างใน เพื่อดูแบบสินค้าใหม่ที่จะต้องผลิตให้ร้านเพชรของไทป์
“กวิน มึงมีเรื่องอะไรจะคุย?” ไทป์ถามพลางนั่งลงตรงข้ามกวินและเอย
“จะให้ออกแบบแหวนแต่งงาน” กวินบอก เอยหน้าแดงขึ้นมาน้อยๆ หันมองกวินก่อนที่จะรีบหันมองไทป์
“อย่าบอกนะว่ามึงสองคนจะแต่งงาน....ได้ไงวะ แต่งก่อนกู” ไทป์บ่นออกมา
“ช่วยไม่ได้” กวินพูดพลางยกยิ้มมาปาก
“ไม่ต้องเยาะเย้ยกูเลย ว่าแต่มึงชอบแบบไหนเป็นพิเศษ จะดูแบบไหม?” ไทป์ถาม
“อยากให้ออกแบบเป็นพิเศษ ที่ไม่ซ้ำกับแบบในร้าน” กวินบอก
“เอาอย่างนั้นเลยเหรอ กูคิดแพงนะกับมึงน่ะ” ไทป์ว่า พลางยักคิ้ว
“เท่าไหร่ก็ได้ จะจ่าย” กวินบอกด้วยใบหน้านิ่งเฉย
“ใจป้ำว่ะ เออๆ มึงก็ต้องบอกมาด้วยว่าอยากได้แบบไหนเป็นพิเศษ เดี๋ยวกูจะได้ทำให้ถูก” ไทป์ว่า
“แค่มาบอกก่อน เดี๋ยวยังไงจะบอกอีกที” กวินว่า
“ว่าแต่..ที่รีบแต่งนี่กลัวไอ้เอยมันหนีอีกรึไงวะ?” ไทป์ถาม เอยหน้าแดงขึ้นมาอีกครั้ง
“ไทป์..พูดอะไร” เอยปรามไทป์เบาๆ
“ก็กูถามตรงๆ ผิดรึไง?” ไทป์ถามเอยด้วยใบหน้ากวนๆ
“อยากแต่งแล้ว” กวินบอกสั้นๆเท่านั้น เอยก้มหน้าอย่างอายๆ
“แหมๆ ไอ้เอยเขินตัวม้วนเลยนะมึง อีนางเอก” ไทป์ได้ทีแขวะเอย
“ไทป์!!” เอยร้องขึ้นมา ไทป์หัวเราะสะใจ
“เออๆ ไม่แกล้งมึงก็ได้ ไอ้กวิน จะว่าไปกูก็มีอยู่แบบหนึ่งนะ มึงคงจะชอบ” ไทป์พูดพลางนึก
“อย่างนั้นเหรอ?” กวินว่า
“มึงตามกูมาหน่อย มาดูว่ามึงจะแก้จะเพิ่มตรงไหน ตามมาๆ” ไทป์ว่าก่อนที่จะลุกขึ้น กวินจึงต้องลุกตาม
“รออยู่ตรงนี้ อย่าไปไหน” กวินหันมาบอกเอย
“ครับ” เอยพยักหน้ารับ
กวินเดินตามไทป์ไปข้างหลังเคาน์เตอร์ร้านเพชร ไปยังห้องทำงานของไทป์ เอยนั่งอยู่อย่างนั้นตามที่กวินสั่ง นั่งมองนั่นมองนี่ มองลูกค้าที่เข้ามาเลือกเครื่องประดับ พนักงานหลายคนให้การต้อนรับลูกค้า เอยมองภาพเหล่านั้น ก่อนที่จะรู้สึกตัวเองอีกที โกเมนก็มานั่งตรงข้ามตนแล้ว
“คุณเอย” โกเมนเรียกพลางยิ้มให้เอย
“อ้าว คุณโกเมน” เอยพูดขึ้น
“ทำไมนั่งอยู่คนเดียวครับ?” โกเมนถาม
“อ๋อ คุณกวินกับไทป์ไปคุยธุระกันครับ” เอยว่า ก่อนที่จะหันไปมองกวินที่นั่งหันหลังอยู่
“คุณเอย...คบกับคุณกวินจริงๆเหรอครับ?” จู่ๆโกเมนก็ถามขึ้นมา เอยหน้าแดงนิดๆก่อนตอบ
“ครับ” เอยพยักหน้า
“เสียดายจังครับ..ผมมาช้าไป” โกเมนพูดพลางถอนหายใจ
“หมายความว่าไงครับ?” เอยถามอย่างสงสัย
“ก็...เมื่อวานตอนผมเจอคุณเอย...รู้สึกชอบคุณเอยตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นแล้วครับ แล้ว...มาเจอกันอีกเลยคิดว่าต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ มันคือพรหมลิขิตแน่ๆครับ” โกเมนเป็นคนพูดจาตรงๆ ไม่อ้อมคอม จนเอยอดที่จะตกใจไม่ได้
“เอ่อ...คุณโกเมน ล้อเล่นใช่ไหมครับ?” เอยถาม พลางหัวเราะน้อยๆ
“ไม่ครับ ผมไม่ชอบล้อเล่นกับความรู้สึกตัวเอง ผมซื่อสัตย์กับตัวเอง ชอบก็บอกว่าชอบ ไม่ชอบก็คือไม่ชอบครับ” โกเมนยืนยันอย่างหนักแน่น เอยหยุดหัวเราะทันที
“ขอบ...ขอบคุณนะครับคุณโกเมน เอ่อ...ที่ชอบผม แต่..ผมมีคุณกวินอยู่แล้วครับ”เอยบอกตรงๆเช่นกัน หากมัวอ้ำอึ้งคงไม่ดีต่อตนเองและกวินเท่าไหร่
“พิจารณาผมสักคนไม่ได้เหรอครับ แค่คุยกับผมเฉยๆก็ได้ แต่อย่าเพิ่งปฏิเสธผมเลย” โกเมนพูด พลางจ้องตาเอยด้วยสีหน้าเว้าวอน
“ถ้าเป็นเพื่อน..ผมก็ยินดีครับ แต่ถ้ามากกว่านั้นคงจะไม่ได้” เอยบอก
“แต่ผมชอบคุณเอย ตั้งแต่แรกเห็นจริงๆนะครับ” โกเมนยังคงยืนยันในความรู้สึกของตนเอง
“คุณโกเมน อาจจะเข้าใจผิดก็ได้นะครับ คุณโกเมน..อาจจะไม่คิดแบบนั้นกับผม อีกอย่างเราเพิ่งเจอกัน” เอยพยายามจะหาเหตุผลมาอธิบายให้โกเมนฟัง ว่าคำว่าชอบของโกเมนนั้นมันฉับพลันและรวดเร็วเกินไป
“ผมยังยืนยันคำเดิมครับ ไม่ว่าคุณเอยจะมีแฟนแล้วหรือยังไง แต่ผมก็ชอบคุณเอยจริงๆครับ” โกเมนบอก ก่อนที่จะยื่นนามบัตรของตนเองให้เอย
“นี่นามบัตรผมครับ อยากคุยกับผมเมื่อไหร่โทรมาได้เลยครับ” โกเมนว่า เอยจึงจำต้องรับนามบัตรนั้นไว้ อย่างไม่อยากเสียมารยาท
“ครับ” เอยพูดแค่นั้น ก่อนที่จะมองหน้าของโกเมน ที่ยังคงส่งยิ้มที่ราวกับจะส่องสว่างเจิดจ้าให้เอยอยู่อย่างนั้น จนเอยแทบจะกุมขมับ
“ทำอะไร?” กวินที่เดินมาหันไปถามโกเมนด้วยสายตาไม่ชอบใจนักที่เห็นโกเมนมานั่งกับเอยตามลำพัง
“ผมมาคุยกับคุณเอยเฉยๆครับ” โกเมนว่า พลางหันไปมองหน้ากวินด้วยสายตานิ่งๆ
“ถ้าแค่คุยเฉยๆก็ดีไป” กวินพูดแค่นั้น ก่อนที่จะแตะไหล่เอยให้ลุกขึ้น
“กลับกันเถอะ” กวินว่า
“ผมไปนะครับ” เอยหันไปบอกโกเมน ที่โบกมือให้พลางยิ้ม ส่วนไทป์ก็เดินออกมาพอดี
“เดี๋ยวยังไงกูจะโทรไป” ไทป์บอกกวินเช่นนั้น กวินพยักหน้ารับ ก่อนจะแตะหลังเอยแล้วออกเดินกันไป โดยที่มีสายตาของโกเมนมองตามไปจนลับสายตา
“มองไปก็เท่านั้น...” ไทป์พูดแค่นั้น ก่อนที่จะเดินกลับไปยังเคาน์เตอร์ ทิ้งให้โกเมนยืนนิ่งๆอยู่คนเดียว
กวินมาถึงคอนโด เพราะคืนนี้กวินขอให้ค้างที่นี่ แม้เอยจะบอกว่าขอไปค้างที่บ้าน แต่กวินไม่ยอม เอยจึงต้องปล่อยเลยตามเลย
ทั้งสองเข้าไปอาบน้ำพร้อมกันใช้เวลานานไปสักหน่อยเพราะกวินเอาแต่แกล้งเอยตลอดเวลา จนตอนนี้ทั้งสองออกมาจากห้องน้ำ แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เอยนอนลงบนเตียงพลางถอดแว่นออก กวินเองก็ล้มตัวลงนอนเช่นกัน ก่อนที่จะเอ่ยถามเอยขึ้นมา
“โกเมนนั่นชวนคุยเรื่องอะไร?” เอยเงียบอึดใจ กำลังคิดว่าควรจะบอกกวินดีหรือไม่ สุดท้ายเอยก็ตัดสินใจได้ว่า...
“คุณโกเมน...บอกว่าชอบผมครับ” เอยเลือกที่จะบอกตรงๆกับกวิน
“คิดไว้ไม่มีผิด มองตาก็รู้” กวินพูด สีหน้าดูจะโมโหขึ้น
“แต่ผมปฏิเสธไปแล้วครับ” เอยบอก
“มันคงไม่ยอม?” กวินถามราวกับหยั่งรู้ เอยพยักหน้ารับ
“ครั้งต่อไปฉันจัดการเอง” กวินว่า
“ช่างเถอะครับ” เอยบอก
“ปล่อยไว้ไม่ได้” กวินพูด ก่อนที่จะดึงเอยมากอดไว้
“สัญญากับฉันว่าจะไม่สงสารเจ้านั่น” กวินบอก
“ผมไม่ทำอย่างนั้นหรอกครับ” เอยว่า
“ไม่...เธอใจดีเกินไป เดี๋ยวมันก็ได้ใจ” กวินพูด
“ก็ได้ครับ ผมสัญญา” เอยบอก
“ถ้าอย่างนั้นนอนเถอะ” กวินว่า ก่อนที่จะจูบหน้าผากเอยเบาๆ และหันไปปิดโคมไปที่หัวเตียง...
...
..
.
ด้านโกเมนนั้นที่อยู่โรงแรมที่ไทป์จัดหาให้ พรุ่งนี้ตนต้องกลับกาญจนบุรีแล้ว ตอนนี้จึงเอาแต่นั่งนึกถึงแต่หน้าของเอย แม้เพิ่งจะเจอกันครั้งสองครั้ง แต่สำหรับโกเมนนั้นคิดว่าไม่ใช่เหตุบังเอิญ ต้องมีอะไรชักพาให้ตนมาเจอเอยแน่ๆ แม้เอยจะมีแฟนแล้ว ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ เพราะโกเมนอยากรู้จัก อยากคุยกับเอยจริงๆ จนไม่อยากจะสนเรื่องนั้น ยิ่งคิดยิ่งดีใจที่ได้เจอเอย นั่งคิดไปคิดมาได้สักพัก โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“คุณไทป์ มีอะไรครับ?” โกเมนรับสายก่อนที่จะถาม
“ผมจะบอกว่ามีลูกค้าสั่งทำแหวนแต่งงาน” ไทป์บอก
“แล้วยังไงครับ?” โกเมนถาม
“ผมจะให้คุณทำเอง ไม่อยากให้คนอื่นในโรงงานทำ” ไทป์บอก
“ลูกค้าคนนั้น เป็นคนสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอครับ?” โกเมนถามอีก เพราะปกติตนจะไม่ลงมือทำเอง หากไม่ใช่ลูกค้าที่เป็นคนใหญ่คนโตก็จะไม่ทำด้วยตนเอง
“ใช่ สำคัญมาก” ไทป์ว่า
“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ครับ ผมคิดราคาตามการทำ คุณไทป์รู้ใช่ไหมครับ?” โกเมนว่า
“เขาจ่ายไม่อั้น ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น อ่อ....แล้วมีอีกเรื่อง” ไทป์พูด
“เรื่องอะไรเหรอครับ?” โกเมนอยากจะวางเสียแล้ว อยากไปนั่งนึกถึงหน้าเอยต่อ
“เรื่องไอ้เอย..ผมรู้นะว่าคุณคิดอะไร” ไทป์บอก โกเมนเงียบไปก่อนจะพูดต่อ
“แล้วทำไมครับ?” โกเมนถามกลับ
“คุณควรตัดให้จบตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่มจะดีกว่า เพราะไม่อย่างนั้นจะเสียใจร้องไห้น้ำตาเช็ดหัวเข่าเปล่าๆ” ไทป์เตือนด้วยความหวังดี
“ผมชอบคุณเอย มันผิดด้วยเหรอครับ?” โกเมนขึ้นเสียงเล็กน้อย
“ชอบน่ะไม่ผิด แต่ไอ้เอยมันมีผัวอยู่แล้ว ทำใจเสียเถอะ” ไทป์ว่า
“คุณไทป์!!!” โกเมนร้องออกมาทันทีที่ได้ยินคำพูดของไทป์
“แค่นี้แหละ แค่อยากจะเตือน” ไทป์ว่าก่อนที่จะวางสายไป
“ทุเรศ”
โกเมนตะโกนออกมา ตนผิดหรือที่ชอบเอย แม้เขาจะมีเจ้าของอยู่แล้วก็ตาม ขอแค่มอง แค่ได้คุย ไม่ได้ต้องการจะไปแย่งหรืออะไรทั้งนั้น ขอแค่อยู่ในมุมเท่านี้ก็พอ ตนผิดอย่างนั้นหรือ?...
++++++++++++++++++++++++
หัวข้อ: #อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#...Special Part...(21/12/15) P.136 (อ่าน 1458326 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก