มาแล้วค่ะ ขอโทษมากๆนะคะที่มาช้ามาก... เพราะงานเข้าตั้งแต่ยังไม่ทันจะเจ็ดโมงเลยค่ะ โดยโทรตามตัว จนนี่ละค่ะ เพิ่งจะได้ว่าง และเดี๋ยวพอบ่ายโมงประกาศไฟดับจนถึงห้าโมงเย็นอีก น่าเบื่อมากค่ะ เลยรีบมาอัพก่อนไฟจะดับ ตอนนี้ถ้ามีอะไรผิดพลาดก็ขออภัยด้วยนะคะ รีบมากจริงๆ ขอบคุณที่ติดตามและขอโทษอีกครั้งที่ให้รอค่ะ
และมีข่าวจะมาแจ้งนะคะ อยู่ข้างล่างค่ะ อ่านเสร็จก็อย่าลืมไปอ่านนะคะ 
# อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#
ตอนที่ 53
ทำแหวนแต่งงาน
หลายวันมานี้เอยไปๆมาๆที่บ้านของตนเองและบ้านเศวตเจริญ ไม่ค่อยได้ไปค้างที่คอนโดเสียเท่าไหร่ กวินเองก็กำลังยุ่งๆกับงาน แต่ยังคงให้เวลาเอยอย่างไม่ขาดตกบกพร่องอะไร
วันนี้เอยมาทำงานตั้งแต่เช้าเหมือนเดิม มาถึงเจอพี่แปงกับพี่ขาวกำลังนั่งทำงานกันตั้งแต่เช้า เพราะมีงานค้างจากเมื่อวานต้องรีบทำวันนี้ให้เสร็จ เอยจึงทักทายเล็กน้อยก่อนที่จะเริ่มลงมือทำงานร่วมด้วยอีกคน...
...
..
.
วันนี้มื้อเที่ยง เอยมาทานข้าวที่ร้านอาหารร้านเดิมโดยที่กวินก็มานั่งทานด้วย แรกๆพี่ขาวและพี่แปงก็เกร็งกันไม่น้อย แต่ผ่านไปสักพักดูเหมือนจะดีขึ้น ตอนนี้ทั้งสี่คนนั่งทานอาหารไปคุยกันไปเล็กน้อย ส่วนกวินจะเป็นผู้ฟังเสียมากกว่า
“เอ๊ะ...นั่นคุณเคนนี่” พี่แปงพูดขึ้นพลางชี้ไปยังเคนที่กำลังเดินมาพอดี
“สวัสดีครับทุกคน...กวิน เป็นไงบ้าง?”เคนทักทายทุกคน ก่อนที่จะดึงเก้าที่โต๊ะว่างข้างๆมานั่งลงตรงหัวโต๊ะ โดยที่พี่ขาวนั้นทำหน้านิ่งๆ ผิดจากเมื่อกี้ที่นั่งยิ้มแย้มคุยหัวเราะกับพี่แปงอยู่
“หายไปไหนมา?” กวินถาม
“ไปอังกฤษ ทำธุระนิดหน่อย” เคนบอก
“สบายดีนะคะคุณเคน ทานอะไรมารึยังคะ?” พี่แปงชวนคุย
“เรียบร้อยแล้วครับ นี่ก็แค่แวะมาดูคนแถวนี้หน่อย” เคนบอก ก่อนที่จะปรายตามองพี่ขาว พี่ขาวรีบหันหน้าไปทางอื่นทันที
“ตกลงมาแวะดูใคร?” กวินถาม ใบหน้านิ่งๆนั้นจ้องเคน
“มาหานายนั่นแหละ พอดีว่าที่ร้านทำเมนูใหม่หลายอย่าง เลยว่าเย็นนี้จะชวนไปกินข้าวที่ร้านหน่อย” เคนบอก
“แค่นั้นจริงๆเหรอ?” กวินถามพลางเลิกคิ้วขึ้น
“ก็นะ...” เคนพูดแค่นั้นก่อนจะหัวเราะออกมา ดูเหมือนจะไม่ได้มีแค่นั้น
“คุณแปงคุณขาว...ไปด้วยกันนะครับ” เคนบอก
“เอ่อ...คุณเคน ขอโทษจริงๆ คงไปไม่ได้ มีนัดแล้วค่ะ” พี่แปงบอก
“เสียดายจัง...คุณขาวละครับ?” เคนหันไปถาม พี่ขาวทำท่าจะอ้าปากบอกแต่เคนก็ดันรวบรัดแทน
“ตกลงนะครับ” เคนยิ้มกว้าง พี่ขาวถอนหายใจออกมา
“ครับ” พี่ขาวก็ตกปากรับคำ
“ถ้าอย่างนั้นหกโมงเย็นไปเจอกันที่ร้านฉันนะ ไปนะครับทุกคน” เคนหันไปบอกกวิน ก่อนที่จะลุกออกไปพลางโบกมือให้
“ทานต่อเถอะ” กวินกันมาบอกเอย ทั้งสี่คนจึงทานข้าวกันต่อจนเสร็จ จากนั้นก็แยกย้ายไปทำงาน...
...
..
.
เวลาเลิกงานก็มาถึง พี่แปงรีบออกไปแล้วก่อนใครเพราะมีนัดกับครอบครัวของสามี เหลือพี่ขาวกับเอยที่กำลังเก็บของกันอยู่ ส่วนกวินส่งข้อความมาบอกเอยแล้วว่าจะรออยู่บนรถ เพราะเมื่อตอนบ่ายกวินออกไปคุยธุระกับบริษัทอื่นมา และเพิ่งจะกลับมาเมื่อครู่นี้เอง
“เอย...พี่คิดว่าพี่มีธุระล่ะ” พี่ขาวพูดขึ้นมา
“เหรอครับ แต่พี่ขาวตกลงกับคุณเคนไปแล้วนี่ครับ” เอยถามอย่างสงสัย
“ไม่ไปไม่ได้เหรอ?” พี่ขาวถาม
“เอ่อ...แบบนั้นมันจะน่าเกลียดไหมครับ?” เอยเองก็ไม่แน่ใจนัก
“ถ้าอย่างนั้นพี่ไปก็ได้” พี่ขาวพูด
“ถ้าอย่างนั้นไปกันเถอะครับ” เอยลงมายังลานจอดรถ เห็นกวินกำลังนั่งรออยู่ที่รถพอดี พี่ขาวจึงแยกไปยังรถของตนเอง
“รอนานไหมครับ?” เอยถาม พลางนั่งลงตรงเบาะหลังข้างๆกวิน
“ไม่นานหรอก” กวินว่า ก่อนที่จะดึงเอยให้มานั่งใกล้ๆ
เมื่อนั่งเรียบร้อยแล้ว ทรรศก็ขับรถออกไปยังร้านอาหารของเคนทันที ระหว่างนั้นโทรศัพท์ของกวินดังขึ้น กวินดึงโทรศัพท์ออกมา ก่อนที่จะมองจอว่าใครโทรมา เอยหันไปเห็นเข้าพอดี พบว่าเป็นไทป์ที่โทรเข้ามา
“ว่ายังไง” กวินรับสายก่อนถาม คุยอะไรกันสักอย่างซึ่งเอยได้ยินไม่ถนัด
“ถ้าอย่างนั้นไปเจอกันที่ร้าน.....” กวินบอก
“แถว......” กวินพูดบอกเส้นทางซึ่งเป็นร้านของเคนนั่นเอง
“เดี๋ยวเจอกัน” กวินว่าก่อนจะวางสาย
“ไทป์ว่ายังไงครับ?” เอยถาม
“เดี๋ยวไทป์จะไปเจอเราที่ร้านของเคน เอาแบบแหวนแต่งงานไปให้ดู” กวินบอก
“อย่างนั้นเหรอครับ”
“ใช่” กวินพูด
ตอนนี้รถก็เคลื่อนที่ไปเรื่อยๆ จนในที่สุดก็ถึงร้านของเคนแล้ว เห็นพี่ขาวเองก็เพิ่งถึงเช่นกัน กวินและเอยลงมาจากรถ ไปสมทบพี่ขาวที่ยืนรออยู่ ทั้งหมดก็เดินเข้าไปในร้านทันที
“มากันแล้วเหรอ?” เคนที่อยู่ในร้านยิ้มต้อนรับ
“เดี๋ยวจะมีคนมาเพิ่ม” กวินบอกเคนเช่นนั้น
“ถ้าอย่างนั้นไปโต๊ะใหญ่ก็แล้วกัน” เคนบอก ก่อนที่จะนำทางยังด้านใน
ทั้งหมดนั่งลงบนโต๊ะ ดูเหมือนเคนจะสั่งอาหารล่วงหน้าเอาไว้แล้ว เพราะเพียงไม่นานนักอาหารก็ถูกนำมาเสิร์ฟแล้ว
“นี่เมนูใหม่ของร้าน ว่าจะให้มาช่วยกันชิมหน่อย” เคนบอก
“น่าทานจังเลยครับ” เอยว่า ส่วนพี่ขาวนั้นนั่งเงียบไม่พูดอะไร
จู่ๆเสียงโทรศัพท์ของกวินดังขึ้นอีกครั้ง กวินรับสายก่อนจะบอกว่าให้เดินเข้ามา ซึ่งน่าจะเป็นไทป์นั่นเอง และก็จริงอย่างที่เอยคิดไว้ไทป์เดินเข้ามาในร้าน แต่ที่เหนือสิ่งคาดหมายคือไทป์ไม่ได้มาคนเดียว ไทป์พาดาวกับโกเมนมาด้วย
“เอย..คิดถึงจัง สวัสดีจ้ะกวิน” ดาวปรี่เข้ามาหาเอยทันที ก่อนที่จะจับมือเอยขึ้นมาเขย่า และหันไปทักทายกวิน ตั้งแต่ดาวเปิดห้องเสื้อ ดูเหมือนจะยุ่งอยู่ตลอด เลยไม่ค่อยได้ติดต่อกันเลย
“นั่งลงสิ” กวินพูด ก่อนที่จะปรายตามองโกเมนที่มองเอยด้วยรอยยิ้มบางๆ
“สวัสดี” ไทป์หันไปทักทายเคน
“อ๋อ...คุณที่เป็นเพื่อนของเอยใช่ไหม ผมเคนนะ” เคนแนะนำตัว เพราะพอจะจำหน้าไทป์ได้
“กูชื่อไทป์...ไม่ต้องพูดเพราะๆหรอก ไม่ชิน” ไทป์บอก ก่อนที่จะนั่งลงข้างๆเคน ส่วนดาวนั่งลงข้างๆเอย
“เราชื่อดาวนะคะ เป็นเพื่อนของเอย ไทป์แล้วก็กวินด้วย” ดาวแนะนำตัวบ้าง
“แล้วนั่นใครครับ?” เคนมองไปทางโกเมนที่นั่งลงข้างๆไทป์
“ผมโกเมนครับ” โกเมนบอก
“นี่พี่ขาวนะ พี่ที่ทำงานเราเอง” เอยแนะนำพี่ขาวแก่ดาว
“พี่เป็นไง สบายดีใช่ไหม?” ไทป์ถามพี่ขาว
“สบายดีครับ” พี่ขาวพูดก่อนจะยิ้มให้ไทป์ เคนมองทั้งสองคนก่อนที่จะพูดขึ้น
“ทานเถอะครับ เดี๋ยวอาหารจะเย็น” เคนพูดขึ้นมา
ทั้งหมดจึงทานอาหารกันไป คุยนั่นคุยนี่กันไปบ้าง ดาวที่เป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มดูจะพูดเยอะกว่าใคร ถ้าหากวันนี้พี่แปงมาด้วยอีกคนคงจะสนุกน่าดูในความคิดของเอย
ผ่านไปนานพอสมควร จนตอนนี้ทุกคนอิ่มอาหารคาวแล้ว เคนจึงให้พนักงานเอาขนมหวานมาเสิร์ฟปิดท้าย ตอนนั้นเองไทป์จึงดึงกระเป๋าเอกสารขึ้นมาบนโต๊ะ
“ไอ้กวิน มึงเอาไปดู กูไปคิดมาให้มึงเพิ่ม ดูกันทั้งสองคนแล้วตัดสินใจเอาว่าจะเอาแบบไหน” ไทป์ว่า ก่อนจะหยิบกระดาษออกมาสองแผ่นแล้วยื่นให้กวิน
“อะไรหรอไทป์?” ดาวถามอย่างสงสัย
“แหวนแต่งงาน” ไทป์พูดเท่านั้น เคน พี่ขาว และดาว ต่างพากันอ้าปากค้าง
“แหวน...แต่งงาน ของใคร?” ดาวถามอีกครั้ง
“พวกมึงจะตกใจอะไรกันวะ ก็ของไอ้กวินกับไอ้เอยมัน” ไทป์ว่า ที่เหลือก็พากันตกใจเข้าไปอีก
“คุณไทป์....อย่าบอกนะ...ว่าแหวนแต่งงานที่คุณบอกว่าลูกค้าจ้างทำพิเศษ...ที่จะให้ผมทำ...เป็นของคุณเอยเหรอครับ?” โกเมนถาม ใบหน้านั้นดูจะตกใจไม่น้อย
นึกถึงคืนนั้นคืนก่อนที่จะกลับนั้น ไทป์โทรมาบอกว่ามีแหวนแต่งงานที่ลูกค้าคนสำคัญสั่งทำ แล้วไทป์บอกว่าต้องให้โกเมนทำด้วยตนเองเท่านั้น เพราะไม่ต้องการให้คนอื่นในโรงงานทำ แท้จริงแล้วเป็นของเอย...คนที่ตนแอบชอบนี่เอง
“ใช่...ของไอ้เอยกับกวิน” ไทป์ตอบพลางมองหน้าโกเมน ที่หน้าซีดสลดไปจนเห็นได้ชัด
“นี่จะแต่งงานกันเหรอ?” เคนถามขึ้น ก่อนจะยิ้มออกมา พี่ขาวจ้องหน้าเอยแบบไม่อยากจะเชื่อ
“ใช่” กวินเป็นคนตอบแทนไทป์
“ยินดีด้วยนะเอย” พี่ขาวพูดออกมาก่อนจะยิ้ม
“นั่นสิเอย ดีใจด้วย วันนั้นดาวจะเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวให้ เอ๊ะ..หรือเพื่อนเจ้าสาวดี?” ดาวถามก่อนจะหัวเราะคิกคัก
“เรื่องนั้นค่อยว่ากัน” กวินว่าก่อนจะยกยิ้มมุมปาก
“เราจะได้เป็นเพื่อนเจ้าบ่าวให้กวินเป็นงานแรกเลยนะนี่” เคนพูด เอยที่รู้สึกอายหน้าแดงจนวางตัวไม่ถูก
“พอแล้วๆ ดูไอ้เอยสิ หน้าแดงอย่างกับกุ้งต้มแล้ว” ไทป์ว่า ก่อนที่จะหัวเราะ
“ไทป์!!” เอยร้องขึ้นมาเบาๆ ทุกคนต่างพากันหัวเราะ ยกเว้นโกเมนที่นั่งนิ่ง ราวกับรับรู้ว่าวันนี้จะเป็นวันโลกแตกก็ไม่ผิด
“เดี๋ยวมานะครับ...ไปห้องน้ำ” เอยรีบลุกขึ้นทันที แล้วรีบเดินไปยังห้องน้ำ ราวกับต้องการหลบไปอายก็ไม่ผิด
“อายจนต้องหนีเลย” ไทป์ว่าพลางหัวเราะขึ้นมา
“ผม..ผมไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ” โกเมนที่เห็นเอยลุกไปห้องน้ำ จึงลุกตามไปด้วย ไทป์หันไปมองโกเมน ก่อนที่จะยิ้มเยาะออกมา แล้วหันไปมองกวิน
“มึงจะตามไปอีกคนไหม?” ไทป์ถาม กวินมองหน้าไทป์
“เดี๋ยวไป” กวินพูดเท่านั้น ก่อนที่จะก้มดูแบบแหวนแต่งงานก่อน
เอยที่หลบมายังห้องน้ำเข้าไปนั่งบนชักโครก รู้สึกร้อนๆอย่างบอกไม่ถูก เมื่อต้องมาบอกทุกคนว่าตนเองจะแต่งงานแล้ว รู้สึกตื่นเต้นจนต้องหลบมาเช่นนี้
นั่งได้ครู่เดียว เอยก็ออกมาจากห้องน้ำ พบว่าโกเมนยืนรออยู่แล้ว เอยแปลกใจไม่น้อยที่เจอโกเมนมาอยู่หน้าประตูห้องน้ำที่ตนเข้า ทั้งๆที่ยังมีอีกสองห้องที่ยังว่างอยู่แท้ๆ
“คุณโกเมน....” เอยเรียกขึ้นมา
“คุณเอย..จะแต่งงานจริงๆเหรอครับ?” โกเมนถามขึ้น สีหน้าของโกเมนนั้นดูจะเศร้าไม่น้อย
“เอ่อ..ครับ” เอยพยักหน้ารับ
“ผม...ผมไม่มีสิทธิ์มองแล้วใช่ไหมครับ” โกเมน
“นายไม่มีสิทธิ์มาตั้งแต่ต้น” เสียงนั้นทำเอยสะดุ้ง..เป็นเสียงของกวินนั่นเอง
กวินเดินเข้ามายังห้องน้ำ อย่างกะเวลาแล้วว่าจะต้องเข้ามาตอนนี้ เอยรีบเดินไปยืนข้างๆกวินทันที กวินมองหน้าโกเมนด้วยสายตานิ่งๆ บอกไม่ได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“ผมทราบครับ...แต่ผมก็แค่ชอบคุณเอย มันผิดด้วยเหรอครับ” โกเมนถามกวิน ต้องเรียกว่ากล้ามากที่พูดแบบนั้นกับกวินออกมา
“คิดว่าพูดอยู่กับใคร?” กวินถาม ก่อนที่จะขยับขาเดินเข้าไปหาโกเมน เอยทำท่าจะห้าม แต่ดูแล้วคงต้องให้กวินจัดการ หากเข้าไปยุ่งตอนนี้กวินจะโกรธเอาได้
“ผม...ผม” โกเมนดูจะเริ่มหวั่นๆแล้วที่เห็นท่าทางคุกคามของกวิน
“ฉันจะพูดแค่ครั้งเดียว นายล้มเลิกความตั้งใจเสียเถอะ...เอยกับฉัน เรารักกันมาก จนไม่มีใครมาแทรกได้ ตัดใจตั้งแต่ตอนนี้ นายจะได้ไม่เจ็บปวด” กวินบอก
“ผม...ผมรู้ แต่ผมแค่แอบมองไม่ได้เหรอ?” โกเมนพูดอย่างนั้น
“แบบนั้นนายเองจะเจ็บปวด ที่ต้องเห็นคนอื่นรักกันแล้วนายได้แค่มอง” กวินว่า
“ผมรู้...” โกเมนว่าก่อนจะก้มหน้าลง
“ถ้ารู้ก็หยุดตั้งแต่ตอนนี้” กวินว่าอย่างเด็ดขาด
“ผม..ผมต้องตัดใจอย่างนั้นสินะครับ” โกเมนถาม
“ใช่ นายต้องทำ” กวินพูดอย่างใจเย็น
“ครับ...ผมขอโทษที่สร้างความลำบากใจให้” โกเมนว่า ก่อนที่จะหันมามองเอยด้วยตาเศร้าๆ ก่อนจะออกไปจากห้องน้ำ ตอนนี้จึงเหลือแค่กวินและเอยเท่านั้น
“คุณกวิน...ไม่โมโหเหรอครับ?” เอยถาม ตอนแรกคิดว่ากวินจะทำอะไรโกเมนเสียอีก
“ไม่หรอก..ฉันรู้สึกได้ว่าเจ้านั่น..มันไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร อีกอย่างคงแค่สับสน” กวินบอก
“คุณกวิน...วันนี้ดูใจดีจังครับ” เอยบอกก่อนจะยิ้มออกมา
“ที่ฉันใจเย็นขึ้นเพราะมีเธอ รู้รึเปล่า?” กวินถาม ก่อนจะดึงเอยเข้าใกล้ๆ
“คุณกวิน นี่ห้องน้ำนะครับ” เอยว่าพยายามมองไปยังประตู เพราะกลัวลูกค้าคนอื่นๆในร้ายจะเปิดเข้ามา
“ที่บ้านคงจะได้ใช่ไหม?” กวินถาม
“คะ...ครับ” เอยก้มหน้าลงอย่างอายๆ
“ไปเถอะ ไปดูแบบแหวนกัน”
กวินว่าก่อนที่จะแตะหลังเอยและออกไปจากห้องน้ำด้วยกัน เมื่อเดินไปถึงโต๊ะ ก็เห็นทุกคนนั่งทานของหวานกันอยู่ โกเมนเองก็นั่งหน้านิ่งๆ ตักของหวานเข้าปากอย่างเงียบๆ ต่างกับคนอื่นที่คุยกันอย่างสนุกสนาน เคนก็พยายามจะคุยกับพี่ขาว แม้ว่ารายนั้นจะเหมือนไม่อยากคุยด้วยก็ตาม ส่วนดาวก็คุยกับไทป์ กวินและเอยจึงนั่งลงแล้วหยิบกระดาษสองแผ่นนั้นขึ้นมา
“ชอบแบบไหน?” กวินถาม เอยมองดูทั้งสองแบบ รู้สึกว่ามันดูดีทั้งสองแบบจริงๆ เลือกไม่ถูกว่าจะเอาแบบไหนดี
“เลือกไม่ถูกครับ” เอยบอกพลางมองหน้ากวิน
“ถ้ามึงเห็นรูปแล้วเลือกไม่ถูก มึงก็ดูรายละเอียดก็ได้” ไทป์ว่า
“ไหนๆ ขอดูหน่อยได้ไหม?” ดาวว่า เอยจึงยื่นให้ดาวดูด้วย
“มันก็เลือกยากจริงๆนะ อันหนึ่งเรียบง่ายไม่หวือหวา ส่วนอันนี้ดูโดดเด่นชัดเจนดี” ดาวออกความเห็น
“แบบเรียบๆน่าจะเหมาะ” พี่ขาวเสนอ
“แต่ผมว่าอีกแบบดูดีกว่า” เคนเห็นต่าง พี่ขาวมองเคนแบบไม่ชอบใจนัก เคนยักคิ้วขึ้นลงพลางยิ้มออกมา
“แล้วคุณโกเมนล่ะ คิดว่าอันไหนดี เพราะคนที่จะทำมันคือคุณโกเมน” ไทป์ว่า พลางหันมองโกเมนที่สะดุ้งตัวขึ้น
“ผม..ผมว่าเอารวมกันดีกว่าครับ” โกเมนว่า
“รวมกันเหรอ?” กวินถามพลางเลิกคิ้ว
“ในฐานะคนทำอย่างผม...ดึงจุดเด่นของแต่ละอันมารวมกันได้ อย่างอันนี้ดูเม็ดเพชรทรงกลมเรียบง่าย ส่วนอันนี้ตัวเรือนชัดเจนออกแบบได้ทันสมัย เราก็เอาสองจุดนี้มารวมกันครับ” โกเมนสมกับเป็นลูกชายเจ้าของโรงงานพลอย...ตีทุกอย่างออกมาได้เฉียบขาด และแลดูแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวออกได้
“นั่นสิ....ความคิดดีนี่” ไทป์ว่า ก่อนที่จะดึงกระดาษกลับมา
“เดี๋ยวเอาไปแก้ไข แล้วจะเอามาให้ดูอีกที” ไทป์ว่า
“ได้” กวินพูดแค่นั้น
“ว่าแต่จะแต่งเมื่อไหร่ล่ะเอย?” ดาวถาม
“เดี๋ยวใกล้ๆแล้วจะบอกอีกที” กวินเป็นคนตอบแทน
“ไม่ใช่อะไร จะได้เตรียมชุดทัน แล้วก็...หนุ่มๆถ้าหาชุดไม่ได้มาหาดาวนะ จะเตรียมชุดให้” ดาวว่าพลางยิ้ม
“คุณดาวมีร้านเสื้อผ้าเหรอครับ?” เคนถาม
“ใช่ค่ะ ไปดูกันได้นะ จะให้ออกแบบรายคนยังได้เลย แต่มาบอกล่วงหน้าหน่อยก็ดีนะ” ดาวว่า
“ร้านอยู่ที่ไหนครับ เดี๋ยวผมจะแวะไปดู” พี่ขาวถาม
“อยู่........ค่ะ” ดาวบอก
“วันหลังผมไปนะครับ” พี่ขาวพูด
ทั้งหมดนั่งคุยกันไปเรื่อยจนนานพอสมควร และถึงเวลาที่จะต้องแยกย้ายแล้ว ดาวขอกลับก่อนใคร เพราะจะต้องไปดูร้านต่อ ส่วนพี่ขาวก็ขอตัวกลับ โดยที่เคนเดินไปส่ง พี่ขาวปฏิเสธหลายครั้งแต่ดูเหมือนเคนจะไม่ยอม สุดท้ายก็ปล่อยเลยตามเลย
ตอนนี้จึงเหลือแค่กวิน เอย ไทป์ และโกเมนที่นั่งกันอยู่ ไทป์หันมองโกเมนที่ยังคงก้มหน้าอยู่ ราวกับไม่อยากมองหน้าใคร ไทป์จึงลุกขึ้นก่อนจะพูด
“กูกลับก่อนล่ะ เดี๋ยวยังไงจะโทรไป...กลับกันคุณโกเมน” ไทป์ว่า โกเมนนั่งนิ่งๆราวกับไม่ได้ยินเสียงของไทป์ ไทป์จึงดึงแขนของโกเมนให้ลุกขึ้น
“อะไรครับ?” โกเมนร้องขึ้นมาอย่างตกใจ พลางมองไทป์
“ผมบอกว่ากลับครับ” ไทป์พูดย้ำๆชัดถ้อยชัดคำ
“ครับๆ..ผมกลับนะครับ คุณกวิน..คุณเอย” โกเมนว่า ก่อนที่จะลุกไปโดยที่ไทป์ยังคงลากแขนไปอย่างนั้น เดินสวนกับเคนที่กลับเข้ามาพอดี
“ไทป์ ไว้เจอกัน” เคนพูด
“เออๆ” ไทป์ว่าก่อนที่จะออกจากร้านไป
“จะกลับกันเลยไหม?” เคนถาม
“ก็คงต้องกลับแล้ว” กวินว่าก่อนที่จะวางเงินให้
“ไม่ต้องๆ มื้อนี้เลี้ยง” เคนบอก
“อย่าเลย” กวินว่า ก่อนที่จะลุกขึ้น เอยจึงลุกขึ้นด้วยเช่นกัน
“ไว้มาอีกนะครับเอย” เคนว่า
“ครับคุณเคน”
กวินและเอยขึ้นรถ ทรรศขับรถออกไปตรงไปยังคอนโด ระหว่างทางนั้นเอยนึกถึงโกเมนขึ้นมา...แอบสงสารไม่น้อยที่ต้องเจออะไรแบบนั้น แต่พอมาคิดๆแล้ว กวินพูดแบบนั้นก็ถูกต้องแล้ว...โกเมนไม่ควรจะมาชอบเอย
“คิดเรื่องเจ้านั่นอยู่เหรอ?” กวินถาม เอยหันมองหน้ากวินก่อนจะพยักหน้า
“ถ้าเราไม่พูดตรงๆ เรื่องมันก็จะบานปลาย” กวินว่า
“ผม...ผมว่าคุณกวินทำถูกแล้วครับ” เอยบอก
“ผมคิดว่า...คุณโกเมนแค่เข้าใจความรู้สึกตัวเองไม่ดีเท่าไหร่...เพราะเพิ่งจะเจอกันแค่สั้นๆเท่านั้น ผมเลยคิดว่า คุณโกเมนไม่ได้ชอบผมจริงๆหรอกครับ” เอยคิดอย่างนั้น
“เธอคิดถูกแล้ว เจ้านั่นแค่สับสนก็เท่านั้นแหละ” กวินว่า
ทรรศขับไปเรื่อยๆจนในที่สุดก็ถึงคอนโด กวินและเอยลงมาจากรถ ก่อนที่จะขึ้นไปยังคอนโด ละทิ้งความคิดเกี่ยวกับโกเมนเสียแล้วกลับไปอาบน้ำนอนคงจะดีกว่า...
++++++++++++++++++++++++++++++++
ข่าวที่จะแจ้งให้ทราบคือ...เราจะไม่มาอัพประมาณสองวันค่ะ มีธุระนิดหน่อยค่ะ ขออภัยด้วยนะคะ ถ้ายังไงจะมาอัพไม่เกินวันที่สามค่ะ ขอบคุณนะคะที่ติดตาม และก็ขออภัยอีกครั้งค่ะ อย่าเพิ่งโกรธน๊า 
หัวข้อ: #อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#...Special Part...(21/12/15) P.136 (อ่าน 1460729 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก