มาแล้วค่ะ มาอัพต่อแล้วค่ะ เราจะบอกว่า เดี๋ยววันมะรืนเราจะกลับบ้านนะคะ ลาพักร้อน อีกทั้งเอาโน้ตบุ๊กไปซ่อมด้วย มันกำลังร่อแร่ค่ะ ฉะนั้น....ไม่ทราบว่าจะกลับมาอัพได้อีกเมื่อไหร่ แต่จะหาทางแต่งต่อและอัพจนจบให้ได้ อาจจะไปตามร้านหรือไปขอบ้านญาติเอา ฮ่าๆ ขออภัยจริงๆนะคะ ทั้งที่ใกล้จะจบแล้วแท้ๆ แต่อุปสรรคก็ดันบังเกิด ยังไงจะอัพให้เร็วที่สุดค่ะ ถ้าตอนนี้มีคำผิดหรือผิดพลาดอะไรก็ขออภัย ณ ทีนี้ด้วยนะคะ 
# อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#
ตอนพิเศษที่ 5
กวิน เศวตเจริญ
ความรู้สึกที่เพิ่มขึ้น...
เข้าสู่เดือนกุมภาพันธ์ เดือนที่แห่งความรัก วันวาเลนไทน์ที่ไร้ความหมายสำหรับกวินเมื่อตอนอยู่อังกฤษ กวินไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นหรือมีอารมณ์ร่วมไปกับวันแห่งความรักนี้เลย
เมื่อมาที่ไทย กวินไม่ทราบว่าธรรมเนียมที่ไทยทำอย่างไรบ้าง ต้องมอบอะไรให้ ต้องปฏิบัติกันอย่างไรและ...สำหรับเอยคนนั้น ตนจะต้องทำอย่างไรในวันแห่งความรักนี้ กวินเริ่มคิดอย่างจริงจัง ทั้งๆที่ผ่านมาไม่เคยคิดเรื่องพวกนี้เลยสักครั้ง
แต่ถ้ามอบอะไรให้ในวันนี้ อาจจะถูกเข้าใจผิดก็เป็นได้ ถ้าเป็นอย่างนั้นเจ้าตัวอาจจะรู้ตัว นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่กวินอยากให้เกิดขึ้นในโลกนี้
กวินมองไปรอบๆ เห็นทุกคนถือแต่ดอกกุหลาบสีแดง ไม่ก็ขนมพวกช็อคโกแลตไม่ก็คุกกี้ บางคนก็มีตุ๊กตาหมีบ้าง แล้วทุกคนดูจะชื่นมื่นกับวันนี้มาก หันไปทางไหนก็เจอเสียทุกทิศทุกทางไป จนรู้สึกหน่ายขึ้นมาไม่น้อย
ตอนเข้าห้องเรียน ก็มีผู้หญิงในห้อง เอานั่นเอานี่มาให้ กวินก็พอเข้าใจว่าหากรับไว้เป็นการยอมรับความรู้สึกของผู้ให้ กวินจังปฏิเสธทุกคนออกไปทันที ไม่ว่าจะเป็นใครหน้าไหนมา กวินก็ส่ายหน้าเสียทุกครั้งไป
วันนี้เหลือบมองไปดูเอยคนนั้น กลายเป็นกิจวัตรเสียแล้วที่จะต้องคอยลอบมอง แอบดูท่าทางการใช้ชีวิตที่โรงเรียน ดูเหมือนโรคจิตไม่น้อย ที่เกิดความรู้สึกว่า หากไม่ได้ดู จะรู้สึกนอนไม่หลับ เอาแต่ครุ่นคิดถึงตลอด...อาการของตนเองไม่ต่างจากถ้ำมองโรคจิตเลยจริงๆ
มื้อเที่ยงก็มาถึง แน่นอนว่าวันนี้กว่าจะหลุดพ้นจากเพื่อนในห้องที่เอานั่นนี่มาให้ ยังต้องมาเผชิญกับพวกรุ่นน้องตั้งแต่ ม.หนึ่ง ยันม.ห้า ที่ทยอยกันมายื่นนั่นยื่นนี่ ดอกไม้ ขนม ตุ๊กตา ยันน้ำหวานสีแดงก็ยังมีมา พยายามแสดงหน้าบึ้งๆเหมือนโกรธใครมาเป็นร้อยปี เพื่อจะไม่ให้คนเหล่านั้นเข้ามา ดูเหมือนว่าจะทำสำเร็จในระดับหนึ่ง ผู้คนเหล่านั้นค่อยๆหายไปจนไม่กล้ามายื่นของขวัญวันแห่งความรักให้ตนเลยทีเดียว
ในที่สุดก็นั่งทานข้าวได้โดยที่ไม่มีใครมารบกวน ไม่ใกล้ไม่ไกลนี้เห็นเอยคนนั้นนั่งอยู่กับไทป์และดาว เพื่อนที่สนิทที่เห็นอยู่ด้วยกันเสมอ เห็นในระยะนี้ ดูเหมือนดาวกำลังมอบกล่องอะไรสักอย่างให้ทั้งสอง และไม่นานนักผ่านไปสักพัก เห็นเอยคนนั้นลุกขึ้นไปยังร้านขนม ซื้ออะไรมาสักอย่างก่อนที่จะมอบให้ไทป์และดาว
เมื่อเห็นภาพนั้น กวินพูดกับตนเองทันทีว่า..รู้สึกอิจฉา นี่เป็นครั้งแรกจริงๆที่รู้สึกเช่นนี้ กวินไม่เคยอิจฉาใครหรือสิ่งไหนมาก่อน เพราะตนนั้นก็เพียบพร้อมไปทุกอย่าง เงินทอง ข้าวของรายรอบกายไม่มีขาดตกบกพร่อง แต่พอเห็นเอยคนนั้นซื้อขนมให้สองคนนั้นที่เป็นเพื่อน กลับบังเกิดความรู้สึกนี้ได้...อยากเป็นคนที่ได้รับของเหล่านั้น อยากได้รับความเอาใจใส่หรือนึกถึงจากคนตากลมสวมแว่นคนนั้นบ้าง กวินพยายามข่มใจ ก่อนที่จะทานข้าวต่อไป อย่างรู้สึกอึดอัดในใจไม่น้อย
กวินทานข้าวจนหมด ก่อนที่จะลุกเอาจานไปเก็บ ระหว่างนั้นรู้สึกได้ว่าตนถูกใครสักคนเดินตาม จนตอนนี้เดินออกมาจากโรงอาหารแล้ว ยังโดนเดินตามอยู่อีก ตอนแรกคิดว่าเป็นรุ่นน้องที่ไหนจะมายื่นของขวัญให้อีก แต่ใจหนึ่งรู้สึกว่าไม่ใช่ จึงตัดสินใจหันไป พบว่าเป็นเอยคนนั้นที่เดินตามมา
“ตามมาทำไม?”
ถามออกไป พลางสบตามองคนที่เดินตามมา พบกว่ายืนเกาหัวเก้อๆ ราวกับอายที่โดนจับได้ว่าเดินตามมา ก่อนที่จะพบสิ่งที่น่าแปลกใจ
“เราให้” เอยคนนั้นว่า พร้อมยื่นขนมสีสันสดใส ในกล่องพลาสติกใส...ขนมไทยที่ชื่อว่าลูกชุบ ในบรรดาขนมหวานไทย กวินชอบทานมันมากที่สุด บังเอิญอีกแล้ว...กวินได้รับของที่ชอบอีกแล้ว
ขบคิดในใจ....มายื่นขนมให้ในวันแห่งความรักแบบนี้ ทำเอารู้สึกอยากยิ้มออกมา อารมณ์อิจฉาที่มีอยู่เมื่อครู่หายไปฉับพลัน ตอนนี้กลับรู้สึกลิงโลดในใจ จนแทบอยากจะยิ้มกว้างๆ
“จะสารภาพรักด้วยรึเปล่า?” แหย่ออกไป และแน่นอนสิ่งที่ได้รับตอบกลับมา คือใบหน้าแดงๆที่ชอบมองทุกครั้งไป
“เปล่าๆ เราให้ในฐานะเพื่อน รับไปเถอะ” ยื่นมาให้อยู่อย่างนั้น ในที่สุดก็รับมันไว้
“ขอบใจ” พูดสั้นๆ เอยคนนั้นยิ้มออกมานิดหน่อย ก่อนที่จะวิ่งหายไป ปล่อยให้กวินยืนยิ้มออกมา รู้สึกเหมือนหัวใจพองโตอีกแล้ว...รู้สึกฟูไปหมด ยิ่งกว่าโดนสารภาพรักเสียอีก
กวินเดินกลับห้องไปพร้อมขนมลูกชุบในมือ มาถึงห้องก็นั่งลงที่เก้าอี้ของตนเอง ทันทีที่นั่งลงก็แกะกล่องขนมลูกชุบ และทานมันที รู้สึกได้ว่าระหว่างที่ทานนั้น เห็นสายตาลอบมองมา สายตาของเอยคนนั้นมองมาที่ตนพลางอมยิ้มน้อยๆ คงจะดีใจที่เห็นกวินทานขนานี้ รู้สึกว่าตนตากลมใส่แว่นใสๆต้องกำลังคิดอะไรกับตนอยู่แน่ๆ
เพราะหลายครั้งที่สบตากันโดยบังเอิญ อีกทั้งเวลาหันไปมองก็จะพบว่าสายตานั้นจับจ้องมองมาที่ตนตลอด และยิ่งไปกว่านั้น...ท่าทางอายๆจะปรากฏทุกครั้งเวลาที่มาเผชิญหน้าตน...หรือเอยคนนั้นจะใจตรงกัน
“คงต้องลองดู” กวินพูดในใจเช่นนั้น ก่อนที่จะลงมือทานขนมจนหมด...
...
..
.
ผ่านไปหลายอาทิตย์ กวินยังคงแอบมองเอยไปเรื่อยๆ ได้เห็นมุมต่างๆที่แตกต่างในแต่ละวัน ใบหน้านิ่งบ้าง เหม่อบ้าง หัวเราะกับไทป์บ้าง ยิ้มให้กับคนอื่นๆแต่คนอื่นๆไม่ยิ้มด้วย ตอนนี้กวินนั่งอยู่ที่ห้องสมุด นั่งอ่านหนังสือผ่านๆเพราะสายตาจับจ้องแต่คนที่กำลังสั่งน้องๆทำงานอยู่ที่เคาน์เตอร์ห้องสมุด
“มานั่งมองอีกแล้วนะ” กี้นั่งลงพลางตบไหล่กวิน
พูดถึงกี้ ตั้งแต่วันนั้นก็กลายเป็นเพื่อนกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ แม้ส่วนมากกี้นั้นจะเป็นฝ่ายชวนคุย แต่ก็รู้สึกได้ถึงความเป็นเพื่อน กี้ชอบแวะมาเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ของเอย ทั้งๆที่ๆตนอยู่ห้องเดียวกันแท้ๆ ทั้งที่แอบมองมาตลอดแท้ๆ แต่ก็ยังไม่รู้เรื่องของเอย มากเท่ากี้...และตั้งแต่เมื่อไหร่ที่กวินไม่ได้รียกเอยคนนั้นแล้ว แต่กลับเรียกว่าเอยได้อย่างเต็มปากแล้ว เอย..เอย....เอย
“ว่าไง..เงียบไปทำไม?” กี้ถาม กวินสลัดความคิดก่อนที่จะหันไปตอบ
“เรื่องของฉัน” กวินบอกไปเท่านั้น
“ไม่กลัวคนอื่นฉกไปรึไง เอาแต่มองแต่ไม่ทำอะไรน่ะ?” กี้ถามขึ้น
“คงบอกไม่ได้” กวินพูดไปเท่านั้น
“เอยดูน่ารักก็จริง แต่ชอบทำตัวเหมือนอากาศ ดูลอยๆดูมองไม่เห็น...เพื่อนๆเลยไม่ค่อยอยากคบหา” กี้บอก
“ทำไมถึงรู้เรื่องของเอยเยอะขนาดนั้น?” กวินถามในสิ่งที่สงสัยมาโดยตลอด
“ก็เราเป็นเพื่อนกับดาว ดาวชอบเล่าเรื่องของเอยให้ฟังบ่อยๆเลยซึมซับแบบไม่รู้ตัว” กี้บอก
“ไม่ได้คิดอะไรใช่ไหม?” กวินถามตรงๆ พลางจ้องหน้ากี้
“ไม่หรอกน่า บอกแล้วว่าถึงเอยน่ารักแต่ไม่ใช่สเปค อีกอย่างไม่แย่งของเพื่อนด้วย” กี้ว่า
“ขอให้จริงเถอะ” กวินพูดเท่านั้น ก่อนที่จะหันไปมองเอยต่อ
“ไม่คิดจะบอกจริงๆเหรอ?” คราวนี้กี้ถามด้วยสีหน้าจริงจัง ไม่ได้ทะเล้นอย่างเมื่อครู่นี้
“ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ดีกว่า” กวินว่า
“ทำไม?” กี้ยังถาม
“ฉันอาจจะไม่จริงจังก็ได้...อาจจะแค่ชั่วครู่ชั่วคราว ไม่น่าจะยึดถืออะไรได้” กวินบอก
“แล้วถ้าเกิดตัดมันไม่ได้ นายจะทำยังไง?” กี้ถามอีก
“รอให้ถึงวันนั้นก่อน..ค่อยว่ากัน”
กวินพูด พลางมองไปที่เอย...ถ้าตัดไม่ได้อย่างที่กี้ว่าจริงๆจะต้องทำอย่างไร หากวันนั้นมาถึง วันที่จะตัดใจไม่ได้ วันที่เอยเข้ามาครอบครองจนยากจะถอดถอนใจ หากถึงวันนั้นตนจะต้องทำอย่างไร กวินไม่รู้เลยจริงๆ...
....
..
.
วันนี้วันเสาร์ ทั้งที่โรงเรียนหยุดแต่ก็ยังมีกิจกรรมให้ทำ แทนที่จะได้พักผ่อน แต่กลับต้องมาเข้าค่ายจริยธรรมที่วัดแทน นักเรียนทุกคนนุ่งขาวห่มขาว เพื่อจะมาฟังพระสวดอีกทั้งทำนั่นทำนี่ กวินนับถือศาสนาพุทธก็จริง แต่เป็นพุทธศาสนิกชนที่ไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย บทสวดมนต์หรืออะไรทำนองนั้นก็ท่องไม่ค่อยเป็นบ้าง ท่องได้ไม่จบบ้าง ยิ่งไปอยู่เมืองนอกตั้งแต่เด็กแล้ว ยิ่งห่างเหินในเรื่องพวกนี้มาก วัดไทยที่นั่นกวินไปนับครั้งได้ จึงไม่แปลกหากจะไม่คุ้นเคยต้องมาเข้าค่ายจริยธรรมนี่
โชคยังดีที่มีหนังสือ มีเอกสารที่พิมพ์คำบทสวดมนต์ต่างๆแจกให้ อย่างน้อยเวลาต้องใช้ก็เปิดมันอ่านขึ้นมาได้ ตอนนี้กวินและคนอื่นๆยืนอยู่หน้าสถานที่ที่อาจารย์เรียกว่าศาลาการเปรียญ กวินเห็นเอยยืนอยู่ข้างไทป์ ดูไทป์จะทำหน้าเซ็งๆ คงไม่ต่างกับตนที่รู้สึกอยู่ตอนนี้
เห็นทั้งสองยืนคุยกัน ไทป์พูดพลางชี้ไปที่คนอื่นๆ เอยก็มองตามไปจนหันมาเจอตนที่กำลังยืนมองอยู่ เอยรีบหันหน้าหนีทันที เมื่อเห็นอย่างนั้นก็ได้แต่ยกยิ้มมุมปาก...ทำท่าอายอีกแล้ว
ตอนนี้ทุกคนถูกแยกเป็นหญิงชาย และถูกอาจารย์กำหนดการนั่ง แต่ครั้งนี้กวินรู้สึกอยากขอบคุณอาจารย์ที่จัดลำดับการนั่งให้นั่งเป็นคนสุดท้ายของแถว อีกทั้งนั่งติดกับเอยอีกด้วย จะมีอะไรโชคดีไปกว่านี้นั้นไม่มีอีกแล้ว กวินแอบยิ้มในใจ ก่อนที่จะนั่งลงข้างๆเอย
ฟังพระบรรยายไป รู้สึกง่วงนอนชอบกล ลมเย็นๆจากพัดลมกระจายไปทั่วห้อง แทบอยากจะฟุบหลับตรงนั้นเสียให้ได้ แต่เพราะมีเอยนั่งอยู่ข้างๆ นี่เป็นสิ่งที่เดียวที่ทำให้รู้สึกอยากนั่งต่อไป
กวินสารภาพตรงๆ...ว่าไม่ได้ตั้งใจฟังพระพูดเลย ตนเองกับเอาแต่นั่งเหล่มองเอย และที่ทำกวินแปลกใจไปกว่านั้น....เอยก็หันมามองกวินด้วยเช่นกัน และที่ตลกที่สุดคือ กลายเป็นว่าผลัดกันมองอยู่อย่างนั้นจนถึงเวลาพักเที่ยงทานข้าว
พอถึงเวลาทานข้าว ทางโรงเรียนเตรียมข้าวกล่องให้นักเรียน แยกย้ายไปกินกันตามแต่จะไป กวินจึงเลือกที่จะไปนั่งทานข้าวคนเดียว ซึ่งนั่งไม่ห่างจากเอยมากนัก กวินเปิดข้าวกล่อง พบว่าเป็นกระเพราไก่ไข่ดาว หยิบมันมาถึงสองกล่อง เพราะรู้สึกหิวตั้งแต่นั่งฟังพระบรรยายแล้ว
ทานเสร็จก็ถึงเวลาหาอะไรทำฆ่าเวลาก่อนที่จะไปนั่งฟังพระบรรยายต่อ กวินเหลือกที่จะมานั่งตรงสวนเล็กๆใกล้ๆกุฏิ ที่มีโต๊ะมาหิน เหลือบไปเห็นกี้ที่เดินมาทางนี้พอดี
“เห็นนะ..ได้นั่งข้างๆเอย ดีใจละสิ” กี้แขวะทันทีที่นั่งลง
“ยุ่ง” กวินว่า ก่อนที่จะกางหนังสือวรรณกรรมอ่าน
“ไม่ต้องกลบเกลื่อนหรอกน่า” กี้ว่าก่อนที่จะนั่งลงตรงข้าม
“ไม่ได้กลบเกลื่อน” กวินบอก
“เราไม่เชื่อนายหรอก” กี้ว่าพลางหัวเราะ
“เมื่อครู่นายนั่งตรงไหน?” กวินถาม พลางเงยหน้ามองกี้
“นั่งอยู่แถวหน้านายไม่กี่แถวเอง” กี้บอก
“อย่างนั้นเหรอ” กวินพูดก่อนที่จะก้มลงไปอ่านหนังสือต่อ
“ถ้าอย่างนั้นไปแล้ว แวะมาแซวนายเฉยๆ” กี้พูดพร้อมกับยิ้มออกมา ก่อนที่จะโบกมือให้กวิน กวินไม่พูดอะไรและก้มหน้าลงอ่านหนังสือต่อ
นั่งไปได้สักพัก รู้สึกว่ามีใครมองมา กวินจึงเงยหน้าไปมอง เห็นเอยคนนั้นมองมา เพราะอะไรไม่ทราบ กวินจึงเลือกที่จะหุบหนังสือลุกขึ้นเดินไปหาเอย ที่ตอนนี้ยืนนิ่งๆราวกับไม่กล้าจะขยับตัวไปไหน
“เมื่อครู่ตอนอบรม...แอบมองฉันเหรอ?”
“ปะ...เปล่า” ส่ายหน้าพรืดทันทีที่เจอคำถามนั้น
“แต่ฉันเห็นมองมาหลายครั้งแล้ว” บอกไปอย่างนั้น ถ้าจะฟังให้ดีๆ...มีใครที่ไหนจะไม่รู้ว่ามีคนมอง หากคนๆนั้นไม่มองอยู่เช่นกัน เอยจะเข้าใจไหมว่ากวินก็แอบมองเอยอยู่เช่นกัน
“คือเรา...” สีหน้าเริ่มสับสน และเงียบไป คงไม่รู้จะบอกอย่างไร...นี่ไม่รู้จริงๆสินะ ความหมายของคำพูดเมื่อครู่นี้
“คิดอะไรอยู่?” ถามออกไปอีกครั้ง
“ไม่ๆ” พูดไม่พอ มีการโบกมือโบกไม้พัลวัน ยิ่งเห็นก็ยิ่งชอบ สุดท้ายตัดสินใจยิงประโยคที่คิดเอาไว้ จะได้รู้กันว่าเอยคิดอย่างไรกับตนกันแน่
“หรือว่า....แอบชอบฉัน?” พอสิ้นประโยคนั้น เอยหน้าแดงก่ำ เบิกตากว้างอย่างตกใจ
“พะ..พูดอะไรออกมา มะ..ไม่ใช่เสียหน่อย” พูดตะกุกตะกัก สีหน้าดูตกใจอีกทั้งหน้าแดงเสียขนาดนั้น...ใจตรงกันหรือนี่?
“แน่ใจเหรอ?”
พูดพลางขยับตัวเข้าไปเข้าไปใกล้ๆ จนได้กลิ่นหอมอ่อนๆออกมา ไม่ใช่ที่แค่เอยที่ดูเหมือนจะหน้าแดง หากหน้าของกวินแดงได้มันคงจะแดงออกมาแล้ว...ตอนนี้ใจกวินเต้นแรงเสียจนมือเกือบสั่น
“ดูออกง่ายขนาดนี้ยังจะบอกว่าไม่อีก”
ก้มกระซิบประโยคนั้นที่ใบหู ก่อนจะถอยออกมาแล้วเดินไป ไม่ใช่เพราะอะไร...แต่เพราะรู้สึกควบคุมตนเองได้ยากแล้ว พอเข้าไปใกล้ๆ เกิดอยากสัมผัสขึ้นมาเสียให้ได้...เอยอันตรายต่อความรู้สึกของกวินเสียแล้ว
วันนี้ทั้งวัน ก็ต้องมานั่งฟังบรรยายใกล้ๆเอย บอกตรงๆว่าทำใจได้ยากเหลือเกินที่จะต้องมานั่งใกล้ๆ ทั้งที่ยังรู้สึกอยากแตะต้อง อยากสัมผัสให้มากกว่านี้ เอยเองก็ดูเหมือนจะนั่งหน้าแดงๆอีกทั้งเหม่อๆ และดูเหมือนจะพยายามควบคุมตนเองไม่ให้มองมาทางกวิน เห็นอย่างนั้นแล้วแอบยิ้มในใจ...จะทำให้ชอบไปมากกว่าเดิมหรืออย่างไร เพียงเท่านี้ก็รับมือจะไม่ไหวอยู่แล้ว
...
..
.
วันอาทิตย์ก็เป็นอีกวันที่ต้องมาเข้าค่ายจริยธรรมแห่งนี้ วันนี้จะเป็นวันปฏิบัติ ซึ่งกวินรู้สึกว่ายากไม่น้อย เพราะท่องบทสวดมนต์ไม่เคยจบ อีกทั้งยังต้องเดินจงกรม อีกด้วย คราวนี้คงได้ทำเรื่อขายหน้าออกไปแน่ๆ
อาจารย์ให้จัดกลุ่มให้เรียบร้อย และแน่นอน...กวินก็อยู่กลุ่มเดียวกับเอยและไทป์ ซึ่งปกติตอนอยู่โรงเรียนไทป์จะชอบมองตนราวกับเป็นศัตรูกันมาเสียสิบชาติ แต่พอมาวันนี้..ไทป์ดูจะกังวลแปลกๆ ส่วนเอย...เอาแต่ก้มหน้า คงยังอายเรื่องเมื่อวานไม่หาย
ตอนนี้ทั้งสามคนหลังจากท่องสวดมนต์ทำวัตรแผ่เมตตาแล้ว ก็ต้องมานั่งเทน้ำใต้ต้นไม้ ได้ยินเอยเรียกว่าการกรวดน้ำ แต่ที่สำคัญ...คือต้องท่องโดยที่ไม่มีเอกสารให้อ่าน ต่างจากตอนสวมมนต์เมื่อครู่ นั่นชักจะทำกวินไม่มั่นใจเสียแล้ว
“ไอ้เอย...กรวดน้ำนี่เขาต้องท่องยังไงวะ?” ไทป์บอก
“ในเอกสารมีนะ อ่านในนั้นก็ได้” เอยบอก ตอนนี้ทั้งสามยืนเป็นวงกลมหันหน้าเข้ากันใกล้ๆต้นไม้
“คนอื่นเขาไม่ต้องเอามาอ่านนี่หว่า กูอายนะถ้าต้องทำคนเดียว” ไทป์บอก
“อายทำไม?” เอยถาม พลางมองหน้าไทป์
“แล้วมึงล่ะ ท่องเป็นไหม?” ไทป์หันมาถามกวินบ้าง แน่นอนกวินส่ายหน้าทันที
“เห็นไหม ไอ้กวินนี่ก็ท่องไม่เป็น” ไทป์พูด
“ถ้าอย่างนั้นเอามือแตะข้อศอกเราแล้วท่องตามนะ” เอยพูด ก่อนที่จะนั่งยองๆลง ไทป์จึงนั่งแตะข้อศอกเอยข้างขวา ส่วนกวินก็แตะข้อศอกซ้ายของเอย เมื่อได้สัมผัสแขน...เอยก็หน้าแดงทันที
เอยก็ท่องบทสวดแบบสั้นไป กวินและไทป์ก็ท่องตาม เพียงไม่นานเท่านั้นก็เสร็จสิ้น ไทป์รีบลุกขึ้นทันที
“เดี๋ยวกูมา ปวดฉี่”
ไทป์บอกแบบนั้น ก่อนที่จะเดินไปขออนุญาตอาจารย์ไปห้องน้ำ ส่วนกวินก็ลุกขึ้นยืนแล้ว ส่วนเอยก็ลุกตาม แต่ดูเหมือนเอยลุกแล้วถอยหลังเหยียบพลาดเข้ารากไม้ จึงหลายลังไป กวินที่ยืนอยู่ข้างหลังจึงรับไว้ทัน
กวินโอบเอวของเอยไว้ เอยนั้นตัวเบามาก กวินแทบจะไม่ต้องหยัดตนเองไว้ไม่ให้ล้มเลย ยืนเฉยๆยังไง เพียงครู่เดียวที่ได้สัมผัส เอยก็รีบดันตนเองออกและยืนขึ้นทันที
ใบหน้านั้นแดงอีกแล้ว ยิ่งเห็นยิ่งอยากยิ้มออกมา ทำไมถึงรีบผละออก อยู่อย่างนั้นอีกสักนิดคงจะดี เอยคนนั้นมองไปซ้ายขวา ก่อนที่จะหันหน้ามามองกวิน
“ขอบ...ขอบคุณนะ” พูดเสียงเบาๆ ก่อนที่จะรีบเดินออกไป กวินยกยิ้มมุมปาก...รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก
ตอนนี้ก็เหลือแต่เดินจงกรมแล้ว จนในที่สุดกิจกรรมทั้งหมดก็เสร็จสิ้นเสียที และกลับมารวมตัวที่ศาลาอีกครั้ง ฟังอาจารย์ ฟังพระพูดเพื่อเป็นพิธีปิดค่ายอบรมจริยธรรม จากนั้นก็กลับบ้าน
รถของที่บ้านกวินมารอรับแล้ว กวินขึ้นรถไป ก่อนที่จะมองออกไปยังนอกหน้าต่าง เห็นเอยเดินออกไปกับไทป์..ไทป์คงจะพาไปส่งบ้าน เห็นแบบนั้นก็ดีเหมือนกัน เพราะอย่างน้อยก็หายห่วงเรื่องความปลอดภัย
“ห่วงเหรอ?” กวินถามตนเองขึ้นมาเบาๆ มองภาพนั้นจนสุดสายตา จนมองไม่เห็นแล้ว
กวินมาถามตนเอง ว่านอกจากการชอบยังต้องมีอะไรอีก...เป็นห่วงเป็นใย มันคือความรู้สึกอย่างไร รู้สึกไม่อยากให้เอยตกอยู่ในอันตรายใดๆ รู้สึกอยากมองจนกว่าถึงที่ๆปลอดภัยแล้ว เช่นนี้คือการห่วงใยหรือ เหมือนที่ห่วงพ่อ ห่วงแม่ ห่วงคนในครอบครัว ความรู้สึกตอนนี้ไม่ต่างกัน....แปลว่าตนนั้นเริ่มที่จะจริงจังกับเอยมาขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัวเสียแล้ว กวินคิดในใจก่อนที่จะมองไปทางหน้าต่าง มองวิวจราจรก่อนที่คิดเรื่องนี้อยู่เช่นนั้นจนถึงบ้าน...
++++++++++++++++++++++++++++
หัวข้อ: #อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#...Special Part...(21/12/15) P.136 (อ่าน 1458936 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก