มาต่อตอนพิเศษค่ะ เดี๋ยวจะมาต่อตอนพิเศษอื่นๆอีกนะคะ สามถึงสี่วันจะมาต่อค่ะ ขอให้คนอ่าน อ่านให้สนุกนะคะ ถ้ามีคำผิดหรือข้อผิดพลาดดอะไร ก็ขออภัย ณ ทีนี้ด้วยนะคะ ขอบคุณที่ติดตามค่า 
+++++++++++++++++++++++++
# อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#
ตอนพิเศษที่ 7
กวิน เศวตเจริญ
พบกันใหม่?
กวินยังคงเก็บงำความรู้สึกเหล่านั้นไว้ในหัวใจ ไม่ได้เคยปล่อยออกมาให้ใครได้รู้อีกเลยนอกจากกี้เท่านั้น หลายวันหลายเดือนผ่านไป จวบจบกระทั่งเข้าเทอมที่สอง กวินก็ยังคงแอบมองเอยอยู่เช่นนั้น มองห่างๆอย่างไม่คิดจะบอกออกไป
กี้เองที่ผ่านมาก็คอยยุคอยบอกอยู่เสมอ ถึงการให้บอกความรู้สึกออกไป หรือไม่ก็แสดงท่าทีให้ชัดเจนไปเลย แต่กวินรู้ดีกว่าการทำแบบนั้นยาก หากอีกฝ่ายเป็นผู้หญิงคงจะได้ แต่นี่กลับไม่ใช่ แต่เป็นเด็กผู้ชายที่อยู่ห้องเดียวกัน ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเปิดเผยความรู้สึกออกไปโดยที่ยังไม่พร้อมจะรับสิ่งที่ตามมา อีกทั้งหลายคนอาจจะมองว่ายังเด็กเกินไป อาจจะยังไม่เข้าใจในความรัก คงจะแค่ชั่วครู่ชั่วคราว ยังไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีพอ จะอย่างไร กวินก็เล็งเห็นแล้วว่าหากบอกออกไปจะมีสิ่งที่ตามมามากมายนัก
เพราะรู้ตัวดีว่าจริงจังมาก ไม่ใช่แค่ความรู้สึกที่จะบอกออกไปอย่างพล่อยๆได้ และที่สำคัญ..กลัวการสูญเสีย หากบอกออกไปแล้วเอยไม่เข้าใจหรือไม่ตอบกลับ คนที่เจ็บต้องเป็นตน คนเดียวเท่านั้น กวินไม่เห็นหนทางใดๆนอกจากการเก็บงำความรู้สึกเหล่านี้ไว้เท่านั้น เพียงเท่านั้นจริงๆ
“นี่ก็เทอมสองแล้วนะกวิน นายนี่อึดเป็นบ้า แอบมองอยู่นานขนาดนี้โดยที่ไม่บอกออกไปได้ยังไงกันนะ” กี้ยังคงบ่นเรื่องนี้ทุกครั้งที่เจอกัน เรียกได้ว่านับครั้งไม่ถ้วนแล้ว
“ช่างฉันเถอะ” กวินบอกเท่านั้น
“ไม่กลัวคนอื่นจะฉกอื่นไปรึไง?” กี้ถาม
“.....” กวินเงียบเป็นคำตอบ
ไม่ใช่ไม่กลัว กลัวมาก กลัวจะมีผู้หญิงเข้ามาสารภาพรักกับเอย กลัวมีผู้ชายมาตอแย กลัวทุกอย่าง แต่กวินก็ยังคงขี้ขลาด เอาแต่หวงก้างด้วยการใช้สายตามองอย่างปกป้องเท่านั้น ทำอะไรไม่ได้เลย แต่...ความรู้สึกบางอย่างบอกกับตนเอง ว่าจะไม่มีใครเข้ามายุ่งวุ่นวายกับเอยในช่วงม.หกนี่แน่ แต่ถ้าหลังจากนี้....เรื่องนี้กวินยังกลัวอยู่
“นี่ว่าแต่...จะไปเรียนต่อไหน?” กี้ถามกวินขึ้นมา ตอนนี้ทั้งสองนั่งกันอยู่หน้าอาคารเรียน ช่วงพักเที่ยง
“ที่บ้านบอกให้ไปอังกฤษ” กวินบอก
“กลับไปอังกฤษอีกแล้วเหรอ แล้วนี่ไม่คิดจะเรียนต่อที่ไทยจริงๆรึไง?” กี้ถาม พลางหยิบขนมเข้าปาก
“อยากเรียนที่นี่ แต่ที่บ้านบอกแบบนั้น” กวินว่า
เรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่กวินเพิ่งมีปากมีเสียงกับคุณวิดา หรือแม่ของตนเอง เพราะไม่กี่วันก่อนตนไปขอเรื่องเรียนต่อ ว่าจะเรียนที่เมืองไทย ต่อมหาวิทยาลัยรัฐก็ได้ แต่คุณวิดาไม่ยอม เธออยากให้กวินไปเรียนต่อที่อังกฤษ กวินค้านหัวชนฝา แต่ก็ไม่ยอมบอกเหตุผลไปว่าเพราะอะไรถึงอยากเรียนที่ไทย แม้คุณวิดาเฝ้าถามว่าเพราะอะไรถึงอยากเรียนที่ไทย แต่กวินก็ไม่ยอมบอก เธอจึงใช้ลงความเห็นว่าสมควรให้เป็นไปตามแผนที่ตั้งไว้ กวินนั่งนึกย้อนไปเมื่อคืนนั้น...
“แล้วคุณวิดาจะให้ผมกลับมาที่นี่แค่ตอนม.หกทำไม?” กวินถามเสียงเรียบๆ ระหว่างมื้อเย็นที่นั่งทานร่วมกับคุณเกริก ผู้เป็นพ่อ กฤศพี่ชายและกริน น้องชาย
“แม่แค่อยากให้กวินกลับมาบ้านก็เท่านั้น” คุณวิดาบอกเช่นนั้น
“ถ้ากลับมาผมก็อยากอยู่ยาว” กวินบอก น้ำเสียงยังคงนิ่งไว้ แม้ในใจจะเริ่มเดือดแล้วก็ตาม
“แต่ลูกเคยชินระบบการเรียนของที่อังกฤษมากกว่า แม่เห็นสมควรว่าน่าจะกลับไป” คุณวิดา
“แต่ผมอยากเรียนที่นี่ต่อ” กวินพูดขึ้นมาทันที
“ถ้าอย่างนั้นแม่ขอเหตุผล?” คุณวิดาถาม
“ผม....”
กวินจะกล้าบอกได้อย่างไรว่าที่ไม่อยากไปไหนเพราะตอนนี้มีคนที่ชอบอยู่ที่นี่แล้ว ไม่สิ...เรียกว่ารักต่างหาก แต่อย่างไรก็ไม่กล้าบอกคุณวิดาออกไป เพราะจะต้องวุ่นวายแน่ๆ
“ว่ายังไง หาเหตุผลไม่ได้เหรอกวิน” คุณวิดาถามย้ำ กวินจึงจำต้องยอมจำนน
“ถ้าอย่างนั้นก็ตามที่ตกลงไว้ กลับไปเรียนที่อังกฤษต่อ"
กวินจำได้ว่าตอนนั้นรู้สึกหดหู่เหลือเกิน รู้สึกหมดหวังเอามากๆ รู้ดีว่ายังไม่โตพอที่จะทัดทานคำสั่งของคุณวิดาผู้เป็นแม่ได้ นี่คือสิ่งที่กวินเกลียดที่สุด คือการเป็นเด็กที่ไม่มีอำนาจพอจะตัดสินใจทำอะไรได้ด้วยตนเอง นับวันยิ่งอยากโตๆให้รู้แล้วรู้รอดไป
“กวิน..เงียบไปทำไม?” กี้เขย่าตัวกวิน กวินสะดุ้งตัวก่อนจะดึงตัวเองออกมาจากความคิด
“สรุปต้องทำตามคำสั่งของที่บ้าน?” กี้ถาม กวินพยักหน้าเป็นคำตอบ
“จะมีอะไรน่าเศร้าไปกว่านี้อีกไหมนะ” กี้พูดพลางถอนหายใจ
“ยังมีอีกเยอะ” กวินพูด
“บอกๆไปเหอะกวิน ถ้าอย่างนั้นจะไม่มีวันได้บอกไปแน่ๆ” กี้ยังคงคะยั้นคะยอเหมือนเดิม
“ไม่พร้อม” กวินบอกอย่างนั้น
“ชาติไหนจะพร้อม นายจะปิดไปจนถึงวันตายเลยเหรอ?” กี้ถาม หลายครั้งแล้วที่พูดกันถึงเรื่องนี้ และครั้งนี้ก็คิดว่าคงจะจบเหมือนเดิม คือการที่กวินไม่คิดจะไปบอกเอยถึงความรู้สึกเหล่านี้
“ไม่ถึงวันนั้นหรอก ต้องมีสักวัน” กวินบอก
“เฮ้อ...เหนื่อยจะพูด” กี้บอก
“ไปอ่านหนังสือเถอะ อีกไม่เท่าไหร่จะสอบแล้ว” กวินบอกกี้
“รู้น่าๆ” กี้ว่า ก่อนที่จะขยำถุงขนมและโยนลงทิ้งขยะไป
...
..
.
ผ่านมาจนถึงช่วงเวลาสอบแล้ว ใกล้แล้วสำหรับการสิ้นสุดชีวิตนักเรียนในรั้วโรงเรียนนี้ กวินไม่ได้ผูกพันกับโรงเรียนเสียเท่าไหร่นัก เพราะเพิ่งจะมาอยู่ไม่นาน แต่สิ่งหนึ่งที่รู้สึก ทุกครั้งที่เดินไปยังที่ที่เคยมีภาพของเอย เมื่อนั้นจะหวนนึกทันที รู้สึกโหวงในใจไม่น้อยที่จะต้องห่างจากเอยไปทั้งอย่างนี้
ตอนนี้ก็ถึงช่วงสอบแล้ว กวินอ่านหนังสือสอบหนักพอสมควร แต่ในเศษเสี้ยวส่วนลึกของสมองก็ยังมีเรื่องของเอยอยู่ จะต้องทำอย่างไรหากจะต้องจบเรื่องกันไปอย่างนี้ จะต้องทำอย่างไรหากจะต้องหยุดความรู้สึกทั้งหมดทั้งๆที่ยังไม่อยากจะจบไปแบบนี้
วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้าย และทางโรงเรียนมีพิธีอะไรสักอย่างเพื่ออำลาพวกที่จบอย่างม.หกและม.สาม ตอนนี้ดูแต่ละคนรอช่วงเวลาหลังสอบมาก เสียงจอแจดังขึ้นหน้าห้องสอบ ทุกคนต่างพูดกันเรื่องพิธีอำลาที่จะเกิดขึ้น
“นักเรียน เตรียมตัวสอบค่ะ”
เสียงอาจารย์เรียกทุกคนให้เข้าห้องสอบ กวินนั้นรู้สึกได้ถึงสายตาของเอยที่จ้องมองมา ไม่ใช่จ้องมองแค่ระยะสั้นๆเหมือนที่ผ่าน ดูจะจดจ้องนานพอสมควร กวินจึงหันกลับไปมอง และแน่นอนว่าเอยรีบหลบตาแล้วทำทีว่ามองกระดานดำแทน กวินยกยิ้มที่มุมปาก...เอยยังคงชอบแอบมองตนอยู่เสมอๆจนมาถึงวันนี้ก็ยังไม่เปลี่ยน
...
..
.
การสอบเสร็จสิ้นลงแล้ว ถึงเวลาพักเที่ยงพอดี กวินจึงพาตัวเองไปยังโรงอาหารไปนั่งทานข้าว โดยที่มีกี้มานั่งทานข้าวอยู่ด้วย แต่ทานแค่เพียงไม่นาน เพราะกี้รีบไปหาอาจารย์ที่ห้องสมุดเพื่อจะไปส่งมอบเอกสารเพื่อส่งต่อให้รุ่นน้องม.ห้าที่จะขึ้นมาเป็นพี่ม.หกทำหน้าที่ประธานชมรมบรรณารักษ์ต่อ ตอนนี้กวินจึงนั่งทานข้าวอยู่คนเดียว
ทานไปมองไปรอบๆ พบว่าโต๊ะทางเบื้องหน้าตนถัดไปไม่กี่โต๊ะ มีไทป์ ดาว และเอยกำลังนั่งทานข้าวอยู่พอดี สายตาของกวินจ้องไปมองยังเอยที่นั่งหันหน้ามา และนั่งอยู่ข้างๆไทป์โดยที่ดาวนั่งหันหลังมา
มองเอยที่กำลังนั่งทานข้าวอยู่ รู้สึกว่าเอยดูแปลกไปกว่าปกติ อาจจะเพเราะวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะอยู่ในที่นี่แล้ว เอยคงจะเศร้าเรื่องนี้อยู่ก็ได้ อาจจะแตกต่างจากกวิน ที่ตอนนี้เริ่มรู้สึกวูบโหวงในใจเพราะต่อจากนี้ไปอาจจะไม่ได้เจอเอยอีกแล้ว ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกไม่ดี
มองจากทางนี้ กวินเห็นไทป์พูดอะไรสักอย่างแล้วจ้องมองมาทางกวิน คงอาจจะจับสังเกตได้ว่ากวินกำลังมองไปทางนั้น ดาวก็หันมามองด้วยเช่นกัน กวินจึงใช้โอกาสนี้รีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากโรงอาหารทันที เพราะไม่อยากให้เพื่อนๆของเอยสงสัยอะไรกับสายตาที่ตนมองไป
เมื่อกวินกลับมาที่ห้อง เห็นเพื่อนๆที่ทานข้าวกันเสร็จแล้วต่างพากันเขียนเสื้อด้วยปากกาหลายสี ซึ่งกวินไม่ค่อยเข้าใจนักว่าทำไปทำไม อาจจะเป็นวิธีอำลาหรือเขียนข้อความเป็นที่ระลึกแกเพื่อน ซึ่งที่อังกฤษกวินไม่เคยเห็นแบบนี้มาก่อน
สายตาหันไปเห็นเอยและไทป์เดินเข้าห้องมาพอดี และดูเหมือนเพื่อนๆผู้หญิงในห้องต่างพากันไปรุมเขียนไทป์กันเต็มไปหมด ทุกคนดูมีความสุข รอยยิ้ม บางคนนั่งน้ำตาซึมที่ต้องจากเพื่อนแยกย้ายไปเรียนคนละที่ แต่โดยรวมเป็นบรรยากาศที่กวินรู้สึกว่าดีไม่น้อยเหมือนกัน
“กวิน..ขอเขียนเสื้อหน่อยได้ไหม?” เพื่อนผู้หญิงในห้องถามขึ้น ระหว่างที่กวินกำลังมองเอยที่โดนเพื่อนๆในห้องเขียนเสื้อด้านหลังอยู่
“อย่าดีกว่า” กวินปฏิเสธ
“พวกเราจะเจอกันเป็นวันสุดท้ายแล้วนะกวิน ขอเถอะ” เพื่อนคนนั้นว่า ก่อนที่จะดึงกวินไปเขียนที่หลังทันที กวินซึ่งไม่รู้จะห้ามอย่างไร จึงจำต้องปล่อยเลยตามเลย
และเพียงไม่นานหลังจากนั้น เพื่อนๆในห้องก็กรูกันเข้ามาเขียนกันที่เสื้อเต็มไปหมด จนกวินรู้สึกเวียนหัว แย่งกันเขียน ขยุกขยิกไปทั้งตัว แต่ทุกคนดูยิ้มแย้มและดีใจที่ได้เขียนข้อความบนเสื้อของตน เมื่อเห็นแบบนั้นแล้วเลยไม่อยากห้าม เพราะไหนๆนี่ก็จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว วิธีนี้เป็นเป็นการสร้างความทรงจำที่ไม่เลวเลยทีเดียว
“นี่...ขอยืมสักแท่งได้ไหม?” กวินเอยถามเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเธอมีปากกาเมจิกหลายแท่ง
“ไม่ต้องยืมหรอก เราให้เลย” เธอพูดแบบนั้น ก่อนจะยื่นมันให้กวิน
“ขอบใจ” กวินบอกเท่านั้น เธอดูจะดีใจไม่น้อย ก่อนที่จะเดินไปหาเพื่อนๆคนอื่นๆต่อ
กวินยืนมองเสื้อตัวเองที่ตอนนี้ถูกเขียนไปเสียเต็มตัว พลางมองปากกาในมือ จะทำอย่างไรถึงจะขอเขียนเสื้อเอยได้ กวินคิดอย่างชั่งใจ
“กวิน...”
เสียงกี้เรียกขึ้นมา ตอนนี้กี้ยืนอยู่หน้าห้อง กวินจึงเดินไปหากี้ ก่อนที่จะผลักหลังกี้แล้วเขียนข้อความลงข้างหลังกี้ทันที
“รวดเร็วจริงๆ” กี้ว่าพลางหัวเราะ เมื่อกวินเขียนเสร็จ จึงหันหลังให้กี้เขียนบ้าง
“ไปขอเขาหรือยัง?” กี้ถามเสียงเบาๆเพราะกลัวใครจะได้ยิน
“ยัง” กวินตอบสั้นๆ
“รีบหาโอกาส นี่วันสุดท้ายแล้วนะ” กี้บอกอย่างนั้น ก่อนที่จะตบหลังกวินแรงๆ
“เขียนเสร็จแล้ว” กี้ว่า
“ขอบใจ” กวินบอก
“อย่าลืมนะ รีบๆเข้า ไปขอล่ะ” กี้ว่า ก่อนที่จะโบกมือให้แล้วเดินกลับไปห้องเรียนของตนเองเพราะตอนนี้เพื่อนๆผู้หญิงในห้องก็รอจะเขียนเสื้อกี้กันเต็มไปหมด
ไม่นานนักก็มีเสียงประกาศตามสาย เรียกนักเรียนม.สามและม.หกให้ไปยังหน้าอาคารเรียน กวินจึงเดินลงไปโดยที่กี้เดินลงมากับกวินด้วย
เมื่อลงมาก็เห็นรุ่นน้องทั้งม.ต้นและม.ปลายตั้งแถวสองแถวหันหน้าเข้าหากัน โดยในมือมีของขวัญ ดอกกุหลาบในมือกันทุกคน คงจะเอามาแสดงความยินดีในพิธีจบการศึกษาให้แก่พวกที่เรียนจบในวันนี้
อาจารย์บอกให้ม.สามและม.หกเดินเข้าแถวเรียงหนึ่ง เดินไปยังตรงกลางแถว รุ่นน้องต่างก็พูดแสดงความยินดีและให้ดอกกุหลาบมาจนรับแทบไม่หมด ล้นมือล้นไม้กันเลยทีเดียว
“พี่กวิน ยินดีด้วยค่ะ” ส่วนมากจะเป็นผู้หญิงที่ยื่นกุหลาบให้ กวินจึงได้แต่พยักหน้ารับโดยที่ไม่ได้ยิ้มแย้มตอบหรืออะไรแต่อย่างใด เพราะคิดว่ากุหลาบเยอะขนาดนี้จะถือไหวได้อย่างไร
เดินไปเรื่อยๆจนถึงโรงประชุม กุหลาบล้นมือจนกวินต้องยื่นให้กี้ที่เดินตามมาข้างหลังถือบ้าง สายตามองไปยังเอย ที่นั่งห่างออกไปพอสมควร ในมือเอยก็มีดอกกุหลาบเหมือนกัน แต่ไม่มากมายเหมือนของตนเท่านั้นเอง
ฟังอาจารย์พูดกล่าวอะไรหลายๆอย่าง ทั้งคำอวยพรต่างๆนานา มอบใบประกาศด้วย โดยที่ไทป์และดาวเพื่อนของเอยก็ได้รับด้วยเช่นกัน
“อาจารย์ขอให้ทุกคนโชคดี ประสบความสำเร็จในเส้นทางที่ตั้งใจไว้”
เมื่อผู้อำนวยการกล่าวประโยคนั้นจบ นักเรียนทุกคนต่างพากันปรบมือและร้องเฮขึ้นทันที เสียงพูดคุยดังเซ็งแซ่ กล่าวลาไม่ก็พูดกับเพื่อนที่ได้ไปเรียนต่อที่เดียวกัน กวินได้แต่มองภาพเหล่านั้น...เพราะตนไม่มีโอกาสจะได้ร่วมเรียนที่เดียวกับเอย
“กี้..” กวินเรียกที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ว่าไง” กี้ยิ้มพลางถาม
“ขอบใจ..สำหรับทุกอย่าง ดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกัน” กวินบอกตรงๆ แม้สีหน้านั้นจะนิ่ง แต่คำพูดนั้นเปี่ยมไปด้วยความจริงใจที่ต้องใจให้กี้จริงๆ
“เหมือนกัน ดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกัน และก็ตลอดไปด้วย” กี้ว่า ก้อนที่จะตบไหล่กวิน
“แล้ว...สรุปไปต่อไหน?” กวินถาม
“เดี๋ยวจะบอกอีกที ตอนนี้เล็งไว้สองที่ ได้ยังไงจะบอก” กี้ว่าอย่างนั้น
“อืม” กวินพยักหน้ารับ
“เอาล่ะ...ถึงเวลาแล้ว ไปขอเอยเขียนเสื้อด้วย ถ้าจะให้ดี บอกไปเลยว่าชอบเขา” กี้ว่า
“ใครจะไปทำ” กวินว่า
“วันสุดท้ายแล้วนะ อย่าทำให้เสียเปล่าสิ” กี้ว่า
“เดี๋ยวไป” กวินว่า ตอนนี้นักเรียนในโรงประชุมพากันลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้ว
ทั้งหมดกลับไปยังห้องเรียน ไปเอากระเป๋านักเรียนและเขียนข้อความอำลาอีกครั้งบนกระดาน และกอดลาเพื่อนๆในห้อง แลกเบอร์โทรศัพท์อีเมลหรืออะไรก็ตามที่จะติดต่อด้วยกันได้ เพื่อจะได้ติดต่อกันแม้จะต้องแยกย้ายกันแล้วก็ตาม
กวินเห็นเอยกำลังเก็บกระเป๋าและลาไทป์อยู่ เมื่อไทป์ออกไปจากห้อง กวินก็ลิงโลดในใจที่เอยอยู่คนเดียวสักที กวินจึงเดินออกจากห้อง และลงมายังด้านล่างอาคาร เพื่อมองเอยว่าจะเดินไปไหนต่อ หรือจะกลับบ้านเลย
กวินเห็นเอยเดินออกมาจากห้องแล้ว พลางเดินลงมาแล้วตรงไปยังห้องสมุด กวินจึงค่อยๆแอบตามไป เห็นเอยเข้าไปลาอาจารย์ในห้องได้สักพัก ก่อนที่จะออกมาและเดินไปเรื่อยๆ ราวกับจะเก็บความทรงจำต่างๆไว้ กวินมองตามเอยอยู่อย่างนั้น ก่อนที่จะหยุดเดินและก้าวเท้าออกไปยังด้านหน้าของเอย พร้อมเรียกชื่อเอย
“พีระนัม...” กวินเรียกเอยออกไป เอยหยุดชะงักทันที เงยหน้าขึ้นมามอง สีหน้านั้นดูจะตกใจไม่น้อยที่เห็นกวินยืนอยู่
“กะ..กวิน” เอยเรียก หน้านั้นแดงน้อยๆ
“เอ่อ...มีอะไรเหรอ?” เอยถามเสียงเบาๆ
กวินจ้องหน้าของเอย มองอยู่อย่างนั้น มองในระยะนี้เห็นถึงความใสของแว่นตาที่สวมลงบนใบหน้า มองทุกอย่างราวกับจะจดจำไว้ให้เนิ่นนานที่สุด เอยหน้าแดงขึ้นมากกว่าเดิม เมื่อเห็นอย่างนั้นแล้วก็อดยิ้มในใจไม่ได้ ก่อนที่จะหยิบปากกาเมจิกที่ขอจากเพื่อนในห้องขึ้นมา
“จะเขียนเสื้อ” บอกไปเพียงเท่านั้น
“เอ่อ...” เอยดูจะอ้ำอึ้งไม่น้อย พร้อมหาพื้นที่ว่างบนเสื้อของตนเอง
“เอา..เอาสิ”
พูดอย่างนั้นแล้วเดินเข้ามาหากวินอย่างกลัวๆกล้าๆ ก่อนที่จะหันหลังให้กวินเขียนเสื้อ กวินยกยิ้มมุมปาก ก่อนที่จะจับไหล่เล็กๆนั้นแล้วให้หันหน้ากลับมาแทน สบตามองคนตากลมอยู่ครู่หนึ่ง ราวกับจะถ่ายทอดถึงความรู้สึกที่อยู่ลึกในใจ และก้มลงเขียนเสื้อบนอกข้างซ้าย เขียนลงไปว่า “ขอให้โชคดี กวิน” เขียนลงไปอย่างนั้น เพราะไม่กล้าที่จะเขียนอะไรมากไปกว่านี้
“ขอบคุณนะ...” เอยบอกเช่นนั้น พลางเงยหน้าขึ้นมา กวินจึงยื่นปากกาเมจิกด้ามเดิมให้เอย
“เขียนสิ” บอกไปอย่างนั้น เอยพยักหน้ารับช้าๆ ก่อนที่จะทำท่าเดินอ้อมไปข้างหลัง แต่กวินกลับคว้าข้อมือไว้ให้หยุดอยู่ตรงหน้าแทน
“ตรงนี้”
บอกพลางชี้ตรงหน้าอกข้างซ้าย ที่ยังพอมีที่วางเล็กๆอยู่ เอยหน้าแดงก่ำมากกว่าเดิม ก่อนที่จะเขียนมันลงไปตรงที่ตนชี้บอก มือนั้นสั่นน้อยๆ กวินรับรู้ได้ผ่านตรงหน้าอกที่เอยกำลังเขียนอยู่ ความรู้สึกเศร้าในจิตใจเริ่มกักเก็บไว้ไม่อยู่ รู้สึกอยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้ อยากให้ทุกอย่างหยุดอยู่กับที่ ขอเวลาอีกไม่นาน สักวินาทีเดียวก็ได้ที่จะได้อยู่อย่างนี้ อยู่ใกล้ๆเอย อยู่ใกล้ๆคนร่างเล็กที่กำลังก้มเขียนข้อความลงที่หน้าอกของตน
“เสร็จ...แล้ว”
เอยบอกอย่างนั้น ก่อนที่จะมองหน้าของกวิน กวินนั้นรู้ดีว่าตนแสดงสีหน้าอย่างไรออกไป แต่ก็ไม่อาจจะห้ามตนเองได้ กวินยังคงมองหน้าเอยอยู่อย่างนั้น จนเจ้าตัวเริ่มวางท่าทีไม่ถูกแล้ว
“เอ่อ...เดินกลับ...พร้อมกันไหม?” เอยถามออกมา เสียงนั้นเบา ราวกับจะกลัวคำตอบที่ได้รับ
กวินไม่พูดอะไร ก่อนที่จะออกเดินช้าๆ เอยนั้นราวกับจะดูออกถึงคำตอบของกวิน จึงเดินตามมาจนก้าวมาเดินข้างๆตน เดินมาเรื่อยๆ โดยที่ไม่ได้มองรอบข้างแต่อย่างใด กวินนึกในใจ อยากให้เส้นทางนี้ยาวไปเรื่อยๆ อยากให้ถนนโรงเรียนไกลสุดลูกหูลูกตา ขอให้ได้เดินข้างๆเอยอย่างนี้ไปเรื่อยๆ อีกครั้งแล้วที่เอาแต่คิดเช่นนี้
“กะ...กวิน...จะไปเรียนต่อไหนเหรอ?” จู่ๆก็มีคำถามจากเอยขึ้นมา กวินเหลือบมองเอยเล็กน้อยก่อนตอบ
“อังกฤษ” ตอบออกไปสั้นๆ
“ไกลจัง...” เอยพูดเบาๆ
ไกล...ไกลมาก ไกลจนไม่อาจจะมองเห็นกันได้อีก จะไม่ได้สบตากันอีก จะไม่ได้มองเห็นกันอีกแล้ว กวินแทบอยากจะหยุดทุกสิ่ง และขอกอดเอยแน่นๆสักครั้งก่อนจาก แต่...ไม่กล้าที่จะทำอยู่ดี เพราะรู้ตัวว่าหากทำเช่นนั้นแล้วจะยิ่งทำเรื่องทุกอย่างให้ยุ่งยากไปกว่าเดิม ให้ทุกสิ่งมันผ่านไปเรื่อยๆ ตามเวลาและความเป็นไปเสียดีกว่า
ในที่สุดก็เดินมาถึงหน้าโรงเรียนแล้ว และเป็นอีกครั้งที่เห็นรถของที่บ้านแล้วหดหู่ใจ มารับตรงเวลาเสมอ ตรงเวลาเกินไปจนน่ารำคาญ กวินหันมองเอย ที่ตอนนี้มองไปยังรถของที่บ้าน มาถึงแล้ว...เวลาที่ต้องบอกลา ถึงเวลาแล้วที่ต้องจากกัน ยิ่งคิดกวินยิ่งรู้สึกชาไปทั้งร่างกาย
“กะ...กวิน” เสียงเรียกดังขึ้นมา กวินหันมองเอยที่ตอนนี้หลับตาลง ราวกับเรียกพลังให้ตนเอง ก่อนที่จะเงยหน้าและลืมตาขึ้นมา ก่อนพูดประโยคถัดไป
“ขอบคุณนะ...สำหรับทุกสิ่ง...เรา...อยากเจอกวินอีกนะ”
เสียงนั้นสั่นๆ ราวกับอดกลั้นความรู้สึกบางอย่างไว้ กวินรู้สึกว่าเหมือนหัวใจจะแตกเป็นเสี่ยงๆ...ถึงเวลาที่ต้องจากกันแล้ว กวินมองใบหน้านั้น รู้สึกจุกแน่นที่ดวงตา ร้อนผ่าวแปลกๆราวกับจะมีอะไรไหลออกมา กวินเองก็อดกลั้นเอาไว้มาก ก่อนที่จะยกยิ้มมุมปากให้เอย
“ลาก่อน...” กวินพูดออกไป ก่อนที่จะซิบเบาๆกับตนเอง
“รักเอย...สักวันเราจะได้พบกันใหม่” กวินกระซิบเบาๆ มองเอยเป็นครั้งสุดท้ายให้ชัดๆ ก่อนที่จะเดินกลับหลังหันไป โดยไม่คิดจะหันกลับไปมองอีก เพราะไม่อย่างนั้นสิ่งที่อดกลั้นมาจะพังทลายไปทันที
“โชคดีนะ” เสียงของเอยตะโกนไล่หลังมา กวินได้แต่ยกมือให้เป็นการรับรู้คำอวยพรนั้น โดยที่จิตใจตอนนี้ราวกับถูกคีมเหล็กบีบไว้แน่น
กวินขึ้นรถมา โดยที่ไม่หันกลับไปมองเอยอีกเลย ไม่อาจจะทำใจหันไปมองได้ มือนั้นกำหมัดไว้แน่น พยายามอดกลั้นอย่างถึงที่สุด จะไม่ปล่อยมันออกมาให้ใครเห็นเด็ดขาด จะไม่ยอมให้ใครรับรู้ถึงความเจ็บปวดของการจากลาในครั้งนี้
เมื่อรถแล่นกลับมาถึงบ้าน กวินไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบถอดรองเท้าเดินขึ้นห้องนอนไปทันที ตรงดิ่งไปโดยที่ไม่หันไปทักทายใครทั้งสิ้น กวินเข้าไปยังห้องนอนโยนกระเป๋านักเรียนไปที่มุมห้อง คว้าหมอนหนุนของตนเองมาปิดหน้าเอาไว้ น้ำตาของลูกผู้ชายอย่างกวินซึมออกมา ความร้อนผ่าวนั้นทำกวินเจ็บไปทั้งอก เจ็บปวดเหลือเกินเมื่อนึกถึงแต่ใบหน้าของเอย ใบหน้านั้นที่ไม่รู้จะได้เห็นอีกเมื่อไหร่ หรือจะไม่มีวันได้เห็นอีกเลย
กวินกัดฟันของตนเองไว้แน่น ก่อนที่จะโยนหมอนใบนั้นลงพื้น เอามือกดกระบอกตาไว้ พยายามให้น้ำตาไม่ไหลออกมา เมื่อทำท่าจะดีขึ้นแล้ว กวินจึงค่อยๆหยุด แล้วหันมาถอดเสื้อ เสื้อที่มีแต่ข้อความจากปากกาเมจิกเต็มไปหมด
กวินมองตรงหน้าอกข้างซ้าย มีรอยมือเล็กๆเขียนไว้ว่า “ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ขอให้โชคดีนะ พีระนัม” ข้อความนั้นกวินได้แต่ลูบมันอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะก้มลงจูบมันหนักๆ จูบราวกับอยากจะส่งผ่านไปให้เจ้าของลายมือ
กวินผละออกมา ก่อนที่จะนำเสื้อตัวนั้นไปแขวนไว้ สายตายังคงจดจ้องมองไปยังข้อความนั้น จากนั้นนอนหงายหลังลงไปนอนบนเตียง มองเพดานด้วยสายตาที่ว่างเปล่า จิตใจนั้นนึกถึงแต่ใบหน้าของคนใส่แว่นคนนั้น เอย...คนที่ยอมรับได้อย่างเต็มปากในตอนนี้แล้วว่ารักเหลือเกิน ยิ่งจากกันแบบนี้ความรู้สึกยิ่งชัดเจนมากขึ้น
กวินกุมอกด้านซ้ายของตนเอง รับรู้ถึงจังหวะหัวใจที่กำลังเต้นอยู่ในอก นี่หรือคือความรู้สึกเจ็บปวด ปวดที่ใจมันคือความรู้สึกอย่างนี้นี่เอง กวินหลับตาลง นึกถึงประโยคหนึ่งของเอยที่พูดว่า “อยากเจอกวินอีกนะ” ก่อนจะพูดกับตนเอง
“เราต้องได้พบกันใหม่ เราจะได้พบกันอีก”
กวินบอกกับตนเองเช่นนั้น ก่อนที่จะกลับตาลง นึกย้อนถึงเรื่องราวทั้งหมด ทุกๆเรื่องที่ผ่านมา การได้สบตา ได้สัมผัส หรือได้เห็นทุกๆการกระทำทั้งหลาย ทำให้กวินน้ำตาซึมขึ้นมาอีกครั้ง...ความเจ็บปวดยังคงเกาะกินในใจ อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหายไปเลย...
+++++++++++++++++++++++++++
หัวข้อ: #อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#...Special Part...(21/12/15) P.136 (อ่าน 1460652 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก