ตอนพิเศษมาแล้วค่า อันนี้เป็นตอนจบของเรื่องราวในอดีตนะคะ ต่อไปจะเป็นตอนพิเศษปัจจุบันค่ะ น่าจะอีกตอนสองสองตอนก็จะย้ายไปกระทู้จบแล้วนะคะ ส่วนเรื่องใหม่ หรือคู่อื่นๆ ขอเวลาเตรียมตัวหน่อยนะคะ อย่าเพิ่งลืมกันนะ ขอบคุณที่ติดตามค่า 
+++++++++++++++++++++++++++++++
# อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#
ตอนพิเศษที่ 8 จบ
กวิน เศวตเจริญ
เรื่องราวหลังจากนั้น...
หลังจากเรียนจบไม่ถึงสองอาทิตย์ กวินก็ต้องไปอังกฤษทันที เพื่อจะทำเรื่องเรียนต่อ แต่ตอนนี้กำลังรอวุฒิการศึกษาที่กำลังจะส่งมาให้ กวินที่ตอนนี้กำลังอารมณ์คุกกรุ่น เพราะไม่อยากจะมาอังกฤษจริงๆ โกรธผู้เป็นแม่ที่ไม่ยอมฟังคำขอร้องของตน โกรธทุกคนที่อยากให้ตนไปอังกฤษโดยไม่ถามความเห็นใดๆทั้งสิ้น ดังนั้นก่อนจะมาเพียงไม่กี่วัน กวินจึงเข้าไปหาผู้เป็นพ่อคือคุณเกริก เพื่อทำข้อตกลงบางอย่างก่อนจะบินไปเรียนต่อ
“คุณเกริก ผมมีเรื่องจะบอก” กวินเข้าไปหาคุณเกริกที่ห้องทำงาน
“มีเรื่องอะไร?” คุณเกริกวางเอกสารลง ก่อนจะมองหน้าลูกชายของตน
“ผม...จะไม่รับช่วงต่อธุรกิจใดๆทั้งสิ้นของคุณเกริก ผมจะขอชีวิตอิสระโดยที่ไม่เกี่ยวข้องกับการทำงานของที่บ้าน นี่คือสิ่งที่ผมขอก่อนจะไป” กวินว่า
“ทำไม?” คุณเกริกถามกลับ
“เพราะผมถูกบังคับให้ไปอังกฤษอย่างไม่เต็มใจ ผมจึงขอข้อแลกเปลี่ยนในการไปครั้งนี้” กวินบอก
“ก็ได้ ถ้าแกต้องการอย่างนั้น” คุณเกริกว่า กวินยกมือไหว้ ก่อนจะออกไปจากห้องทำงานของคุณเกริก กลับไปยังห้องของตนเองเพื่อเก็บของเตรียมตัวไปอังกฤษ
กวินเก็บข้าวของทุกอย่างมาไม่เยอะ เพราะที่อังกฤษมีข้าวของที่ใช้เป็นประจำอยู่แล้ว แต่สิ่งหนึ่งที่กวินนำมาคือเสื้อนักเรียนตัวนั้น เสื้อที่มีแต่ข้อความอำลาเต็มไปหมด มันเป็นเสื้อตัวเดียวที่จะหลงเหลือความทรงจำทั้งหมดในตอนนั้น และเป็นเสื้อที่มีลายมือของเอยอยู่ด้วย
เมื่อมาถึงอังกฤษสิ่งแรกที่กวินคิดคือ...ตอนนี้เอยจะเป็นอย่างไร กำลังทำอะไรอยู่ จะเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยไหน จะเข้าคณะอะไร จะเจอคนแบบไหนเข้ามาบ้าง มีแต่คำถามเต็มไปหมด เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ กวินได้แต่ถอนหายใจออกมา
ยิ่งนึกยิ่งไม่อยากจะอยู่ที่นี่ อยากจะกลับเมืองไทยทุกเวลา ไม่อยากกลับมาพร้อมความรู้สึกที่ต้องกักเก็บไว้อย่างนี้ อย่างน้อยถ้าได้เรียนที่เดียวกัน มันคงดีที่จะได้สร้างสานความสัมพันธ์ได้มากกว่านี้ แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นดั่งที่คาดหวัง...ไม่เห็นจะเหมือนในละครที่เคยดูเลย ที่สุดท้ายพระเอกจะได้บอกความรู้สึกที่มีต่อนางเอกในตอนจบ แล้วได้รักกันตลอดไป...เรื่องเหล่านี้มันไม่มีอยู่ในชีวิตจริง
กวินใช้ชีวิตอย่างเรื่อยเปื่อย จนเมื่อวุฒิการศึกษาถูกส่งมา กวินก็ได้ทำเรื่องเข้าเรียนต่อมหาวิทยาลัยอย่างจริงๆจังๆเสียที ระยะเวลาผ่านไปจนกระทั่งตอนนี้ เวลาเปิดเทอมก็มาถึง
กวินเข้ามหาวิทยาลัยได้ประมาณหนึ่งสัปดาห์แล้ว ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี มีปาร์ตี้ตอนกลางคืนที่ต้องไปทั้งสัปดาห์ เพราะเป็นพิธีต้อนรับเข้าคณะในแบบของมหาวิทยาลัย ซึ่งกวินเองก็ต้องไปที่นั่นอย่างเลี่ยงไม่ได้เช่นกัน
ทุกๆวัน กวินจะนั่งเฝ้าหน้าคอมพิวเตอร์ รออ่านอีเมลจากกี้ อย่างเช่นตอนนี้ กวินรีบลุกมาตั้งแต่ยังไม่ทันเจ็ดโมงเช้า เพื่อที่จะเช็คอีเมลเและไม่ผิดหวัง...มีอีเมลจากกี้มาจริงๆ บอกว่าตอนนี้ตนได้เข้ามหาวิทยาลัยรัฐแห่งหนึ่ง อีกทั้งยังบอกด้วยว่าเจอเอยที่มหาวิทยาลัยนั้นด้วย กี้บอกว่าเอยก็ได้มาเรียนต่อที่นี่เหมือนกับตน จากนั้นก็เล่าเรื่องสัพเพเหระทั่วไป ก่อนจะลงท้ายว่ารักษาสุขภาพด้วย
และมีรูปภาพแนบมาด้วยกับอีเมล กวินจึงกดเข้าไปดู รออยู่สักครู่ก็พบว่าเป็นรูปของเอย ที่หน้าเปื้อนแป้ง ผมเผ้าถูกมัดเป็นจุกๆ มีป้ายชื้อห้อยคอ รอยยิ้มยังเจิดจ้าชวนมองเหมือนเคย
ไม่รอช้ากวินรีบกดบันทึกรูปเข้าเครื่องคอมพิวเตอร์ทันที ก่อนที่จะเปิดมันพลางจ้องมองอยู่อย่างนั้น รู้สึกคิดถึงเหลือเกิน อยากเห็นใกล้ๆ อยากได้สัมผัสใบหน้านั้นด้วยตนเอง ก่อนที่ความคิดบางอย่างจะแล่นเข้ามาในหัว
ไม่รอช้ากวินรีบกดโทรศัพท์ พลางมองนาฬิกา หากที่อังกฤษยังเช้าตรู่ ตอนนี้ที่ไทยคงจะเป็นเวลาบ่ายพอดี กวินโทรเข้าโทรศัพท์มือถือของกี้โดยตรง ไม่นานนักกี้ก็รับสาย
“สวัสดีครับ” กี้กรอกเสียงสุภาพมาก นี่เป็นครั้งแรกที่กวินโทรหา กี้จึงไม่คุ้นเบอร์ เพราะที่ผ่านมากวินจะติดต่อทางอีเมลเท่านั้น
“ฉันเอง...กวิน” กวินบอกไปแบบนั้น
“เฮ้ย...นายเองเหรอ ไอ้เราก็คิดว่าใครเบอร์แปลกๆแถมยาวเหยียดเลย” กี้ว่า
“อืม ตอนนี้นายว่างคุยด้วยรึเปล่า?” กวินถาม
“คุยได้ๆ วันนี้มีเรียนแค่ตอนเช้า แต่รุ่นพี่เรียกให้มาเฉลยพี่รหัส เลยมารอกันอยู่หน้าคณะกันน่ะ” กี้บอก
“นายเรียนคณะเดียวกับเอยรึเปล่า?” กวินถาม
“เปล่า เราอยู่สถาปัตย์ แต่เอยอยู่เศรษฐศาสตร์ ทำไมหรอ?” กี้ถามกลับอย่างสงสัย
“คือ...มีเรื่องรบกวน แต่ไม่รู้นายจะทำได้รึเปล่า?” กวินชั่งใจก่อนจะพูดออกไป
“ว่ามาเลย ถ้าไม่เกินกำลังก็จะทำให้” กี้บอก
“อยากให้ถ่ายรูปเอยส่งมาให้หน่อย” กวินบอก
“ถ่ายรูปเอยหรอ เอาจริงเหรอ?” กี้ถาม
“เห็นนายถ่ายมาสวยดี ชัดมากด้วย” กวินพูด
“เราเพิ่งซื้อกล้องถ่ายรูปมาน่ะ ว่าแต่...จะให้ถ่ายส่งจริงรึเปล่า?” กี้ถามย้ำ
“อืม อยากให้ถ่ายจริง” กวินยืนยัน
“จะให้ส่งทางเมลใช่ไหม?” กี้ถาม
“ทางเมลก็ได้ หรือล้างส่งมาก็ได้” กวินว่า
“ว่าแต่จะให้ส่งกี่วันครั้ง” กี้ถามอีก
“ถ้าเป็นไปได้...ขอทุกวันได้ไหม?” กวินถาม
“จะเอาแบบนั้นเลยหรอ ไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม?” กี้หัวเราะ คิดว่ากวินจะพูดเล่น
“รบกวนด้วยจริงๆ มีแค่นายคนเดียวที่ฉันจะขอให้ทำเรื่องพวกนี้ได้” กวินว่า
“ไม่ล้อเล่นสินะ ก็ได้ๆ..แต่งานนี้ไม่ฟรีนะบอกก่อน ขออะไรต้องหามาให้ด้วยล่ะ” กี้พูด
“จะเอาอะไรว่ามา หาให้ได้ทุกอย่าง” กวินบอกแบบนั้นกับกี้
“บุญทุ่มจริงๆพ่อคุณ ก็ได้ๆ เดี๋ยวจะตามถ่ายภาพให้ แล้วก็จะบอกข่าวเป็นระยะๆก็แล้วกัน” กี้บอก
“ขอบใจมากๆ ต้องพึ่งนายแล้ว” กวินว่า
“เพื่อนกัน แค่นี้สบายมาก....เออ กวิน แค่นี้ก่อน รุ่นพี่มาแล้ว” กี้บอก ก่อนที่จะตัดสายทิ้งไป กวินวางโทรศัพท์ไว้บนเตียง ก่อนที่จะเดินไปยังคอมพิวเตอร์กดบันทึกรูปลงแฟลชไดรว์เตรียมพาไปยังร้านอัดรูปใกล้ๆที่พักเพื่อจะนำไปอัดเป็นภาพถ่ายออกมา
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา กี้ก็จะส่งรูปของเอยมาทุกวัน เป็นรูปใบแบบอิริยาบถต่างๆ รวมถึงข่าวคราวที่ส่งมาพร้อมภาพ ว่าตอนที่ถ่ายรูปมาเอยกำลังทำอะไร ที่ไหน อย่างไร และเป็นทุกๆวันที่กวินจะไปอัดรูปพวกนี้ให้เป็นภาพถ่าย จนเจ้าของร้านจำกวินได้ว่าจะต้องมาอัดภาพเป็นเวลาทุกๆวัน
“นี่..คนในรูปนี่เป็นใครเหรอครับ?” เจ้าของร้านผู้ชายซึ่งเป็นคนอังกฤษดั้งเดิม ถามกวินด้วยภาษาอังกฤษ
“เป็นคนสำคัญครับ”
กวินตอบเป็นภาษาอังกฤษเช่นเดียวกัน ก่อนจะยิ้มมุมปากเมื่อนึกถึงใบหน้าของเอย เจ้าของร้านได้แต่ยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นสีหน้าที่ดูมีความสุขของกวิน ก่อนที่จะรับเงินมาแล้วโบกมือลาอย่างที่ทำทุกๆวัน
...
..
.
ผ่านไปอย่างนี้ทุกวันเรื่อยๆจนตอนนี้กวินเข้าปีสองแล้ว การเรียนยังคงเข้มงวดไม่ต่างจากปีแรก แม้ตอนปิดเทอมกวินก็ไม่ได้กลับเมืองไทย เพราะต้องมีเรียนเพิ่มเติม กวินนั้นอยากกลับไปมากขนาดไหน แต่ก็ไม่มีช่องว่างให้กลับไปได้เลย
กวินเพิ่งจะเรียนเสร็จ แม้จะเรียนหนักหรือยุ่งขนาดไหนก็ตาม แต่ไม่เคยลืมที่จะเช็คเมลแล้วข่าวสารที่กี้ส่งมาให้ทุกวัน แล้วนี้มีข่าวที่แปลกไปกว่าทุกวัน สิ่งที่กวินกำลังกลัวเริ่มคืบคลานเข้ามาแล้ว
“ช่วงนี้มีรุ่นพี่ปีสามคณะวิทย์เข้ามาคุยกับเอยบ่อยมาก เป็นผู้ชายหน้าตาตี๋ๆตัวสูงพอๆกับนายเลย ดูท่าจะเข้ามาจีบแน่ๆ ขอเวลาสืบหน่อยแล้วจะบอก” กวินอ่านข้อความในอีเมลที่กี้ส่งมา พลางกัดฟันกรอด สิ่งที่หวั่นใจที่สุดเริ่มเป็นจริงขึ้นมาแล้ว
กวินรู้ว่าต้องมีสักวันที่มีคนเห็นเสน่ห์ในตัวของเอยเข้า ต้องมีคนที่เห็นรอยยิ้มของเอยเป็นสิ่งที่ชวนมอง อีกทั้งเห็นถึงดวงตากลมนั้นว่าน่าค้นหาขนาดไหน กวินถอนหายใจออกมา ระยะห่างขนาดนี้ ไม่สามารถมองได้เลยว่าเอยเป็นอย่างไรบ้าง ทุกอย่างล้วนมองผ่านสายตาของกี้มาโดยตลอด ตอนนี้กวินได้แต่รอคอยข่าวจากกี้ว่ารุ่นพี่คนนั้นเข้ามาคุยกับเอยเพราะสาเหตุอะไรกันแน่
เช้านี้กวินลุกมาเรียนด้วยสมองที่ไร้สมาธิ เอาแต่นึกถึงเรื่องของเอยตลอดเวลา ตรวจเช็คเมลตั้งแต่ยังไม่ทันสว่าง แต่ก็ไร้วี่แววการตอบกลับของกี้มาเลย กวินรู้สึกกระวนกระวายใจไม่น้อย แต่ก็ไม่อาจจะทำอะไรได้ คงต้องรอข่าวจากกี้เพียงเท่านั้น
วันนี้ทั้งวัน กวินเรียนแบบไม่รับรู้เนื้อหาจากอาจารย์เลยสักนิด ในใจเอาแต่คิดเรื่องของเอยเท่านั้น อาหารก็ไม่ทาน เพราะไร้ซึ่งความอยาก จนกวินต้องรีบกลับมาก่อนเวลาเลิกเรียนเพื่อที่จะมาเช็คเมล และกี้..ก็ส่งอีเมลมาแล้วด้วย
“ไปสืบมาแล้ว ดูจะชอบเอยจริงๆด้วย เลยขู่ไปดอกสองดอก บอกอย่ามายุ่งกับเอย เพราะมีเจ้าของแล้วและหวงมากด้วย ถ้าไม่อยากมีเรื่องก็ไปหาคนอื่น ได้ผลด้วย...สงสัยจะขี้ขลาด ไม่กล้าไปยุ่งกับเอย เรานี่ก็เจ๋งเหมือนกัน ขู่คนกลัวได้ด้วยจริงๆ ไม่ต้องห่วงนะกวิน เราจะดูแลเอยให้นายเอง แต่อย่านานนักนะ”
กวินอ่านข้อความของกี้ทวนไปทวนมา รู้สึกโล่งอกไม่น้อยที่กี้ทำสำเร็จ ไม่อยากจะเชื่อด้วยว่าคนที่เข้ามาจีบเอยจะขี้ขลาดอย่างที่กี้ว่าจริงๆ แต่ก็ถือว่าโชคดีแล้วที่ไม่มีคนมาตอแยเอยอีก
แล้วอีกนานไหมกว่าจะกลับไปหาเอยได้อีก อีกนานไหมที่จะต้องอดทนอยู่กับความคิดถึงและห่วงหาขนาดนี้ จะต้องอยู่แบบนี้ไปอีกนานขนาดไหน กวินได้แต่คิดอยู่ในใจ...
...
..
.
เวลาผ่านไปนานจนกวินไม่อาจจะนับได้ จนกระทั่งตอนนี้เข้าสู่เทอมสุดท้ายของการเรียนปริญญาตรีแล้ว กวินเรียนหนักและทุ่มเท โดยที่มีรูปและเรื่องราวของเอยเป็นแรงบันดาลใจ ในการชีวิตในแต่ละวันให้ผ่านไปอย่างมีความสุข
อยู่ที่นี่กวินมีเพื่อน แต่เป็นเพื่อนที่แตกต่างจากกี้มาก เป็นแค่เพื่อนที่พูดคุยเรื่องทั่วไปและดื่มบ้างยามสังสรรค์ และหนึ่งในนั้นก็มีเพื่อนคนไทยที่กวินคบมาตั้งแต่เรียนปีแรก คือมินตรา ผู้หญิงที่สวยและมีครบทุกด้าน และเป็นเพื่อนผู้หญิงเพียงคนเดียวกวินคุยด้วยมากที่สุดแล้ว พ่อแม่ของเธอรู้จักกับพ่อแม่ของกวิน อีกทั้งเป็นมิตรทางการค้าด้วย จึงไม่แปลกที่กวินจะรู้จักกับมินตรา
“กวินคะ เรียนจบจะกลับไทยเลยไหมคะ?” มินตราถาม ตอนนี้ทั้งสองนั่งอยู่ในห้องสมุดของมหาวิทยาลัย
“คงต้องดูก่อน” กวินบอก
“คือ...คุณทราบข่าวรึยังคะ?” มินตราอ้อมแอ้มถาม กวินหรี่ตามองมินตรา
“เรื่องอะไร?”
“ก็ที่บ้านคุณกับที่ของมิน...จะให้เราหมั้นกัน” มินตราบอก เธอดูขวยเขินเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ แต่สำหรับกวินเรื่องนี้ราวกับสายฟ้าฟาดไปทั้งตัว
“หมั้นเหรอ ไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม?” กวินถามย้ำ
“ไม่ใช่เรื่องจะเอามาล้อเล่นนะคะกวิน ที่บ้านของเราเห็นสมจะให้ดองกัน เลยให้คุณกับมินหมั้นกัน” มินตราบอก
“แต่ผมไม่ชอบวิธีนี้” กวินพูดออกไปตรงๆ
“ทำไมละคะ ที่ผ่านมาใครๆก็รู้กันว่าคุณกับมินสนิทกันขนาดไหน จะหมั้นกันก็ไม่ไกลกว่าที่ทุกคนคิดไว้” มินตราว่า
“แต่ผมไม่ได้คิดอะไรกับคุณ” กวินว่า ก่อนจะพับหนังสือเรียนทันที
“แต่กวินคะ..คุณ..คุณไม่ได้คิดแบบนั้นกับมิน...สักนิดเลยหรอคะ?” มินตราถาม เธอดูจะเสียใจไม่น้อย เมื่อได้ยินประโยคนี้จากปากของกวิน
“เราเป็นเพื่อนกัน” กวินบอกเท่านั้นก่อนที่จะลุกขึ้นออกไปจากตรงนั้น
กวินไม่รับรู้เรื่องการหมั้นหมายในครั้งนี้ ไม่สนใจแม้กระทั้งมินตราจะบอกแกเพื่อนๆทุกคนว่าเธอคือคู่หมั้น บอกทั้งเพื่อนคนไทยทั้งเพื่อนฝรั่ง จนทุกคนรับรู้กันหมดในเรื่องนี้
แต่จู่ๆกวินต้องกลับมาทบทวนเรื่องนี้ใหม่ เพราะคุณวิดาโทรมาหากวินด้วยตนเอง และพูดถึงเรื่องการหมั้นหมายในครั้งนี้ คุณวิดาเธอจริงจังมาก นั่นแปลว่าการหมั้นกับมินตราไม่ใช่เรื่องที่มินตราเอาแต่พูดอยู่ฝ่ายเดียวอย่างที่ผ่านมา
“แต่คุณวิดาครับ ผมไม่ได้คิดกับมินตราแบบนั้น” กวินบอกทางโทรศัพท์
“ทำไมล่ะกวิน หนูมินตราเพียบพร้อมขนาดนั้น แถมแกก็สนิทกับมินตราด้วย แม่ไม่เห็นว่าจะแปลกตรงไหน ถ้าจะลงเอยด้วยการแต่งงานกัน” คุณวิดาพูด
“ผมขอยืนยัน ว่าผมไม่ได้รักมินตรา” กวินบอกอย่างหนักแน่น
“แล้วแกรักใคร? แกเองก็ไม่มีใคร จบปริญญาตรีเมื่อไหร่ก็เตรียมแต่งงานเลย” คุณวิดาว่า
“ผม...ผม” กวินไม่ทันจะพูดต่อ คุณวิดากลับตัดสายทิ้งไป
กวินเริ่มเครียด เพราะตอนนี้ตนก็โตพอที่จะตัดสินใจอะไรได้ด้วยตนเองแล้ว กวินนอนไม่หลับพลิกไปพลิกมาอย่างนั้น ก่อนที่จะมองนาฬิกา ซึ่งตอนนี้เป็นเวลาเกือบๆตีห้า ที่เมื่อไทยจะต้องเป็นกลางวันแน่ๆ เมื่อคิดได้อย่างนั้น กวินจึงรีบโทรหากี้ทันที
“ว่าไงกวิน” กี้ทักทายด้วยน้ำเสียงอย่างคนอารมณ์ดี
“มีเรื่องจะปรึกษา” กวินบอกอย่างนั้น
“เพิ่งทานข้าวเสร็จพอดี ว่ามาๆ” กี้บอก
“ที่บ้าน..จะให้หมั้นกับผู้หญิงคนหนึ่ง” กวินบอก
“หา!! หมั้นเหรอ เดี๋ยวนี้ยังมีคลุมถุงชนกันอีกเหรอ” กี้ถามน้ำเสียงสูง
“ใช่ นายว่าฉันควรทำไงดี ไม่อยากแต่งกับคนที่ไม่ชอบ” กวินพูด
“พูดยากนะกวิน ฉันว่านายบอกที่บ้านตรงๆไปเลยดีกว่า ถ้านายไม่ทำแบบนั้น ที่บ้านนานก็คงจะหาผู้หญิงมาให้เรื่อยๆนั่นแหละ” กี้ว่า
“คิดเหมือนกันว่าจะบอก แต่ก็กลัวทางนั้นจะรับไม่ได้” กวินพูด
“แต่ถ้านายยืนยันหนักแน่น เชื่อเถอะที่บ้านนายจะต้องรับฟัง อีกอย่างนายทำตามพวกเขามาตลอด ลองครั้งนี้ ลองสักครั้งที่จะทำตามใจตัวเองสิ” กี้บอก
“ทุกอย่างมันจะง่ายขนาดนั้นเหรอ?” กวินถามอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก
“กวิน...ถึงเวลาที่ต้องก้าวสู่โลกความเป็นจริงแล้ว นายต้องยอมรับสิ่งที่ตามมาได้แล้ว เพราะสักวันมันต้องเกิดขึ้น ไม่ช้าก็เร็ว” กี้บอก
“คงต้องยอมรับมันสินะ” กวินว่า พลางถอนหายใจ
“ใช่ ไปบอกกับแม่นายซะ ก่อนที่จะโดนจับแต่งงาน” กี้ว่า
“ขอบใจมาก นายช่วยฉันได้เสมอเลย” กวินว่า
“แน่นอน นายต้องผ่านมันได้ เชื่อเรา” กี้
“ได้เรื่องยังไงจะโทรไปบอก” กวินว่า ก่อนจะวางสายไป ถึงเวลาแล้วที่ต้องเผชิญหน้ากับสิ่งที่กักเก็บมาตลอดหลายปี มาถึงเสียทีวันที่จะต้องเปิดเผยทุกอย่าง
กวินตีตั๋วเครื่องบินอย่างเร่งด่วนเพื่อกลับประเทศไทย แม้จะมีการสอบครั้งสุดท้ายในอาทิตย์หน้าแล้วก็ตาม แต่กวินก็ยังคิดจะบินกลับด้วยความรวดเร็ว โดยที่ไม่บอกกล่าวแก่ใครทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนๆในมหาวิทยาลัย มินตรา หรือแม้แต่ที่บ้าน กวินไม่บอกใครทั้งสิ้น
มาถึงประเทศไทย กวินนั่งแท็กซี่กลับไปยังบ้านทันที โชคยังดีที่ทุกคนอยู่กันครบ ทั้งคุณเกริก ทั้งคุณวิดา กฤศและกริน ทุกคนกำลังนั่งดูทีวีกันอยู่
“กวิน...มาได้ยังไง?” คุณวิดาหันไปเห็นกวินเดินเข้ามาในบ้านพร้อมสะพายกระเป๋าใบเล็กมา เธอตกใจไม่น้อย เพราะลูกชายไม่บอกเธอสักคำว่าจะกลับมาบ้าน
“มาทำไมไม่บอก” คุณเกริกถาม สีหน้านิ่งๆแบบนั้น คือสิ่งที่กวินได้จากผู้เป็นพ่อมาเต็มๆ สีหน้าเรียบเฉย ที่ไม่แสดงความยินดียินร้ายหรืออะไรทั้งสิ้น
“นั่งก่อนๆ” กฤศ เดินไปลากน้องชายมาให้นั่ง โดยที่มีกรินร้องออกมาด้วยความดีใจที่พี่ชายกลับมาบ้าน
“คุณเกริก คุณวิดา ผมมีเรื่องจะพูดด้วย” กวินพูดถึงจุดประสงค์ที่มาในวันนี้ทันที
“อะไรกวิน ไปอาบน้ำพักผ่อนแล้วค่อยคุยก็ได้” คุณวิดาว่า
“แต่เรื่องนี้สำคัญมากครับ” กวินบอก คุณวิดาสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดของกวินที่แผ่ออกมา
“มีเรื่องอะไรว่ามา” คุณเกริกพูด ก่อนจะมองหน้าลูกชายคนกลางของตน
“ผม...ไม่ยอมรับเรื่องการหมั้นในครั้งนี้ครับ” กวินบอก
“กวิน..ที่มาถึงนี้เพื่อจะพูดเรื่องนี้เองหรอกเหรอ?” คุณวิดาว่าพลางหัวเราะ
“ไม่ตลกครับคุณวิดา ผมจริงจัง ผมไม่ได้รักมินตรา และคิดไปมากกว่าเพื่อนไม่ได้ด้วย” กวินยังคงแสดงสีหน้านิ่งอย่างที่ตนทำมาเป็นประจำ อดกลั้นอารมณ์ที่ดูจะคุกกรุ่นเมื่อผู้เป็นแม่หัวเราะเพียงเพราะคิดว่าเรื่องแค่นี้เป็นเรื่องเล็กน้อย แต่สำหรับกวินมันไม่เล็กเลย
“ถ้าแกไม่คิดแบบนั้นกับหนูมินตรา แล้วทำไมถึงคุยและไปไหนมาไหนกับเธอบ่อยเหลือเกิน” แม่ของกวินถาม
“เรื่องพูดคุยหรือไปไหนมาไหนก็ตามประสาเพื่อน และไม่ได้ไปกันสองต่อสอง มีเพื่อนๆคนอื่นไปด้วยทุกครั้ง” กวินว่า เธอไม่ได้ติดตามพฤติกรรมของกวิน แต่เธอรู้เรื่องนี้จากคุณภัสสร แม่ของมินตรา
“แต่คุณภัสสรบอกแม่ว่าหนูมินตรากับแกชอบกัน จากที่แม่ดูๆแม่ก็คิดแบบนั้นมาตลอด” คุณวิดาว่า
“ผมจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ผมกับมินตราไม่มีความสัมพันธ์เกินเพื่อนครับ” กวินยืนยัน คุณวิดารู้ดีว่าลูกของเธอนั้นไม่ใช้คนชอบพูดโกหก หากบอกว่าไม่คือไม่
“ไม่ชอบจริงๆสินะ แล้วถ้าอย่างนั้นบอกแม่ได้ไหม ที่ไม่สนหนูมินตราเลยเพราะอะไร หรือว่ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว” คุณวิดาถาม กวินเงียบไปอึดใจ พลางมองหน้าคนในครอบครัวทุกคน ก่อนจะพูดออกมา
“ผม..มีคนที่ชอบอยู่แล้วครับ” กวินบอก
“อย่าบอกแม่นะว่าเป็นสาวฝรั่งหน้าอกโตๆน่ะ” คุณวิดาว่าพลางหัวเราะ
“ไม่ใช่ครับ...เขาชื่อพีระนัม อยู่ที่ไทย” กวินบอก
“พีระนัม...นั่นชื่อผู้หญิงแน่เหรอ?” กฤศเลิกคิ้วสูงอย่างพลางถาม ส่วนกรินนั้นนั่งเงียบๆมองหน้าพ่อกับแม่ เพราะยังเด็ก ไม่ค่อยเข้าใจอะไรเท่าไหร่นัก
“ไม่ใช่ผู้หญิงครับ” กวินตอบออกไปแบบนั้น ทุกคนนั่งนิ่งเงียบกริบโดยมิได้นัดหมาย คุณเกริกที่นั่งหน้านิ่งเป็นคนพูดทำลายบรรยากาศนี้เป็นคนแรก
“แกชอบผู้ชายอย่างนั้นเหรอ?” คุณเกริกถาม น้ำเสียงยังคงราบเรียบ ราวกับไม่รู้สึกอะไร
“ครับ...ผมชอบผู้ชาย” กวินยืนยันด้วยเสียงหนักแน่น จ้องมองพ่อของตนเองอย่างไม่หลบเลี่ยงสายตา
“ไปเจอกันได้ยังไง แกไม่เคยกลับไทยเลยนะ เอาเวลาไหนไปคุยกัน” คุณวิดาที่ตอนนี้ตั้งสติได้เลยถามบ้างแล้ว
“ผม...ชอบเขาตั้งแต่ม.หกแล้วครับ” กวินบอกเสียงเบาๆ
“นี่สินะ คือสาเหตุที่ตอนนั้นจะไม่ยอมไปเรียนอังกฤษ” คุณวิดาพูด พลางถอนหายใจ
“ผมขอโทษ...ที่ไม่สามารถชอบผู้หญิงได้ แต่ชีวิตผม...คงจะไม่มองใครอีกแล้วนอกจากเขา” กวินบอก
“แต่นั่นคือผู้ชายนะกวิน มันไม่ง่ายเหมือนผู้หญิงหรอกนะ” กฤศพูดขึ้นมาอย่างเป็นห่วงน้องชาย กลัวเหลือเกินว่าน้องจะรับไม่ได้จากความกดดันของสังคม ที่ยังไม่ยอมรับในเรื่องรักร่วมเพศเท่าที่ควร
“แม่ไม่ได้ห่วงเรื่องแกจะรักหญิงหรือชายหรือหน้าตาทางสังคม แต่ที่แม่เป็นห่วงคือสภาพจิตใจของแก แกพร้อมแล้วเหรอที่จะทนต่อสายตาของคนอื่นที่มองแกว่าแกเป็น..เอ่อ...ชอบพวกเดียวกันน่ะ?” คุณวิดาพยายามเลี่ยงคำพูดที่อาจจะทำร้ายจิตใจของกวินได้
“ผมอดทนมาหลายปีแล้ว จนกระทั่งตอนนี้...ผมพร้อมจะเจอทุกอย่างในโลกความเป็นจริง แต่ขอแค่ให้ผมได้เลือกในสิ่งที่ผมต้องการก็พอ” กวินบอก
“จริงจังสินะ ครั้งนี้แม่คงห้ามไม่ได้สินะ” คุณวิดาถาม
“ครับ...ผมจริงจัง” กวินยืนยันอีกครั้ง
“ถ้าอย่างนั้นแม่จะบอกทางบ้านของหนูมินตราเอง ว่าแกปฏิเสธการหมั้น” คุณวิดาบอก
“ขอบคุณครับ” กวินว่า
“แต่เรื่องของผู้ชายคนนั้น เอ่อ....เอายังไงดีคะคุณ?” คุณวิดาหันไปถามผู้เป็นสามี ที่นั่งนิ่งเงียบอยู่
“ฉันตามใจแกก็ได้...แต่มีข้อแม้” คุณเกริกพูดขึ้น
“ว่ามาครับ” กวินนั่งหลังตรงก่อนจะมองคุณเกริกที่ทำหน้านิ่งๆ
“แกจำได้ไหม ก่อนไปแกบอกว่าแกจะไม่รับช่วงธุรกิจของที่บ้าน” คุณเกริกถาม คุณวิดาทำหน้าไม่เข้าใจ เพราะเธอไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน
กวินนึกย้อนไปก่อนที่จะมาอังกฤษ กวินได้บอกกับคุณเกริกและคุณวิดา ว่าจะไม่ขอรับช่วงธุรกิจของที่บ้าน และจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวใดๆในธุรกิจของครอบครัวเป็นอันขาด เป็นข้อแลกเปลี่ยนของการไปเรียนที่อังกฤษ
“ครับ...จำได้” กวินพยักหน้ารับ
“ฉันจะยอมรับข้อเสนอของแก ในเรื่องที่แกจะขอคบผู้ชายคนนั้น แต่มีข้อแม้...” คุณเกริกเงียบไป กวินพลางคิดในใจว่าสมแล้วที่เป็นนักธุรกิจแถวหน้า..ไม่ยอมเสียเปรียบเลยจริงๆ
“พูดมาเลยครับ” กวินว่า
“แกจะต้องต่อปริญญาโทจนจบ และรับช่วงธุรกิจของที่บ้าน ฉันถึงจะพิจารณา” คุณเกริกว่า
“ครับ ผมตกลง” กวินตกปากรับคำ
“เป็นอันตกลง” คุณเกริกว่า
“นี่พูดเรื่องอะไรกันคะคุณ ฉันงงไปหมดแล้ว” คุณวิดาถามสามี
“เอาเถอะ เดี๋ยวผมค่อยเล่าให้คุณฟัง” คุณเกริกว่า
“แต่คุณคะ ถ้ากวินทำไม่ได้ล่ะคะ?” คุณวิดาถาม
“เป็นลูกผู้ชายต้องกล้าได้กล้าเสีย ทำได้ใช่ไหมกวิน” คุณเกริกหันไปถามกวิน
“ครับ ผมทำได้” กวินบอก
วันต่อมากวินก็ตีตั๋วกลับอังกฤษทันที มาสอบและทำเรื่องขอจบปริญญาตรีเพียงไม่นานนัก ก็จบและทำการเรียนต่อปริญญาโทด้านการบริหารอีกหนึ่งปี
หนึ่งปีสำหรับการเรียนปริญญาโท เมื่อเรียนจบกวินเตรียมพร้อมจะกลับประเทศไทยทันที ดีใจเหลือเกินที่จะได้กลับไปเสียที หลังจากที่ทนอยู่ที่นี่มาถึงสี่ปีเต็ม แต่แล้วกวินก็คิดผิดเมื่อคุณเกริก ผู้เป็นพ่อบินมาหาถึงอังกฤษ พร้อมบอกข่าวแกกวินว่า...
“แกต้องเริ่มทำงานที่บริษัทย่อยที่นี่ ตั้งแต่ศูนย์จนถึงผู้บริหาร ถ้าแกทำได้ ฉันจะยอมให้แกกลับไปหาผู้ชายคนนั้น” คุณเกริกบอกเช่นนั้น ก่อนที่จะพากวินไปแนะนำที่บริษัท โดยที่กวินไม่อาจจะทัดทานคำสั่งนั่นได้เลย
กวินทำงานหนักตั้งแต่พนักงานระดับล่าง ศึกษางานทุกอย่างอย่างเข้มข้นภายในเวลาที่จำกัด ตอนนี้ทางฝั่งของเอยก็เรียนจบแล้ว และดูเหมือนกี้จะไม่สามารถตามข่าวของเอยได้อีกแล้ว แต่สิ่งหนึ่งที่กวินได้รู้จากกฤศ ผู้เป็นพี่ชาย ว่าคุณวิดาได้จัดการอะไรบางอย่าง จากแรกเริ่มเดิมทีเอยได้ทำการฝึกงานที่บริษัทหลักของคุณเกริกที่กรุงเทพ จนตอนนี้เอยได้เข้าทำงานที่นั่นแล้ว นั่นคือเป็นแรงผลักดันให้กวินศึกษางาน เพื่อจะได้กลับไปบริหารบริษัทที่ประเทศไทยให้เร็วที่สุด กวินจะทำทุกอย่างเพื่อกลับไปหาเอย ไปหาผู้เป็นแรงบันดาลใจและแรงขับเคลื่อน ที่ทำให้ตนเองผ่านทุกอย่างไปได้ราวกับเรื่องง่ายดาย
“รออีกหน่อยนะเอย ฉันจะกลับไปหาเธอแล้ว...”
กวินบอกเช่นนั่นกับตนเอง ก่อนที่จะตั้งหน้าตั้งตาศึกษางาน เพื่อรอวันเวลาที่จะก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งที่เฝ้ารอ เพียงเป็นหลักฐานถึงความพยายามที่จะให้คนในครอบครัวยอมรับเอย สักวันกวินจะต้องทำให้ อีกเพียงไม่นานก็จะกลับไปหาเอย..พีระนัมผู้เป็นที่รักของตนเอง อีกไม่นานเกินรอ...
++++++++++++++++++++++++
หัวข้อ: #อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#...Special Part...(21/12/15) P.136 (อ่าน 1543927 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก