มาแล้วค่า 
ตอนพิเศษ ส่งท้ายเรื่องอดีต ต่อไปจะเป็นตอนพิเศษชีวิตหลังแต่งงาน ฮ่าๆ ถ้าตอนนี้มีอะไรผิดพลาด ก็ขออภัย ณ ทีนี้ด้วยนะคะ อ่านให้สนุกนะคะทุกคน 
++++++++++++++++++++++++++
# อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#
Special Part
When I met you.
ร่างสูงเดินอย่างผึ่งผาย ปลายเท้าย่างเหยียบแผ่นดินเกิด นานพอควรที่ไม่ได้กลับมายังเมืองไทย ตอนนี้เวลาเช้าตรู่แล้ว โชคดีที่เครื่องบินไม่ได้ช้าไปกว่าที่ควรจะเป็น
กวินกลับมาถึงไทยแล้ว สิ่งแรกที่ทำคือมองหาทรรศ คนที่คุณเกริกจัดหามาให้มารับที่สนามบิน และจะเป็นผู้ติดตามตั้งแต่วันนี้เป็นต้น สายตาคมกวาดไล่มองหาทรรศ ซึ่งเคยเห็นหน้าตาจากรูปที่คุณเกริกส่งมาให้ จนในที่สุดก็เห็นทรรศที่ยืนชูป้ายชื่อของตนหราอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย รู้สึกเหมือนตนเป็นนักท่องเที่ยวไม่มีผิด
“ยินดีต้อนรับกลับครับท่าน ผมทรรศ ขอความกรุณาด้วยครับ” ทรรศพูด พลางโค้งตัวลง
“อืม” กวินพูดในลำคอ ก่อนที่จะยื่นสัมภาระที่พากลับมาให้ทรรศ แล้วเดินตามไปยังรถที่จอดอยู่
กวินนั่งในรถ มองสภาพจราจรที่เริ่มจะติดขัด เพราะเป็นเวลาทำงานของคนกรุงเทพ เมืองที่แสนวุ่นวายอีกทั้งยังเนืองแน่นไปด้วยผู้คน กวินรู้สึกได้ว่ามันมากกว่าแต่ก่อน ตอนที่ตนกลับมาครั้งล่าสุดเสียอีก
กว่าทรรศจะขับรถมาถึงบ้านเศวตเจริญ ใช้เวลานานพอควร เมื่อรถจอดสนิท กวินเดินลงจากรถ โดยที่มีคุณเกริกและคุณวิดายืนต้อนรับอยู่หน้าบ้าน
“กวิน...” คุณวิดาร้องออกมา ก่อนที่จะโผกอดลูกชายคนกลางของตนเองอย่างคิดถึง กวินกอดตอบกลับเพียงเล็กน้อย ก่อนที่จะยกมือไหว้
“สวัสดีครับคุณเกริก” กวินยกมือไหว้คุณเกริก
“ไปพักผ่อนเถอะ” คุณเกริกว่า
“ครับ” กวินรับคำ
“หิวไหมกวิน ทานอะไรก่อนไหม?” คุณวิดาถาม
“ขอกาแฟกับขนมปังก็พอครับ” กวินบอก
กวินนั่งทานอาหาเช้าง่ายๆ พูดคุยกับคุณวิดาเล็กน้อย ก่อนที่จะขอตัวกลับไปยังห้องนอนของตนเอง เพราะการนั่งเครื่องมาหลายชั่วโมงนั้นทำเอาเพลียไม่ใช่น้อย กวินเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนที่จะเปิดกระเป๋าเดินทาง หยิบกล่องกระดาษใบโตที่ข้างในนั้นมีรูปของเอยเต็มไปหมด เอามันมาดูได้อย่างไม่เคยเบื่อเลยสักครั้ง กวินนั่งดูไปเรื่อยๆ ไม่นานนักก็มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น กวินลุกขึ้นไปเปิดพบว่าเป็นคุณวิดา
“มีอะไรรึเปล่าครับ?” กวินถาม พลางเก็บรูปทั้งหมดใส่กล่องแล้วพาไปวางไว้บนโต๊ะ
“เรื่องของพีระนัม...หรือว่าหนูเอยน่ะ ลูกรู้แล้วใช่ไหมว่าตอนนี้เขาทำงานที่บริษัทของเรา” คุณวิดาพูดขึ้นมา
“ครับ ผมพอทราบ ว่าแต่คุณวิดาหรือคุณเกริกครับที่จัดการเรื่องนี้?” กวินถาม
“แม่ทำเอง และพ่อของแกก็เห็นด้วย” คุณวิดาว่า
“ยอมรับเรื่องนี้ได้แล้วใช่ไหมครับ?” กวินถามอีก
“ทำถึงขั้นนี้แล้ว แม่คงไม่ยอมรับหรอกมั้ง” คุณวิดาค้อน กวินยกยิ้มมุมปาก
“ว่าแต่แกเถอะ คิดว่าหนูเอยเขาจะชอบแกเหมือนที่แกชอบเขาไหมล่ะ?” คุณวิดาถาม เรื่องนี้รบกวนจิตใจเธอไม่น้อย
“คิดว่ายังไงล่ะครับ?” กวินถามกลับ
“ถ้าเขาไม่ชอบแก แกจะทำยังไง ที่ทำไปก็เสียเปล่าได้นะ” คุณวิดาว่า เธอเป็นห่วงเรื่องนี้มากที่สุด คือการที่เอยอาจไม่ได้คิดอย่างเดียวกันกับกวิน แม้ที่ผ่านมาเธอจะเฝ้าดูเอยมาตลอด และเห็นว่าเอยไม่มีใคร หรือคบหาใครเลย แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเอยจะคิดแบบเดียวกันกับกวิน
“ค่อยว่ากันครับ” กวินตอบเพียงแค่นั้น
“เอาเถอะ แม่ขอให้แกสมหวังก็แล้วกัน” คุณวิดาว่า ก่อนที่จะออกไปจากห้อง
และนั่นคือคุณวิดา...แม่ของกวิน เธอเป็นลูกครึ่งไทยอังกฤษ ชื่อจริงๆคือวิเวียน แต่หากเธอชอบชื่อไทยว่าวิดามากกว่า เธอเป็นแม่ที่อารมณ์ดีอยู่เสมอ แต่ติดจะชอบเจ้ากี้เจ้าการไปเสียหน่อย และเอาแต่ใจไม่น้อย ซึ่งนิสัยอย่างหลังนี้ กวินเองก็ได้รับเชื้อเหล่านี้มาจากคุณวิดา ผู้เป็นแม่เช่นกัน
เรื่องที่คุณวิดาพูดนั้นไม่ใช่กวินไม่คิด กวินนั้นแม้แสดงท่าทีออกไปว่าไม่ได้หวั่นใจในเรื่องนี้ แต่จริงๆแล้วตนนั้นหวั่นยิ่งกว่าเรื่องใด จนป่านนี้แล้วเอยจะเป็นอย่างไร จะมีใครอยู่ข้างกายแล้วหรือยัง กวินได้แต่เฝ้าถามตนเองอยู่อย่างนี้ตลอดเวลาที่ทำงานอยู่ที่อังกฤษ
หลังจากพักผ่อนได้เพียงหนึ่งวัน กวินก็เริ่มดูงานเอกสารของบริษัทที่คุณเกริกส่งมอบมาให้ทันที แต่ยังไม่เข้าบริษัท บริษัทนี้คุณเกริกเป็นเจ้าของก็จริง แต่ไม่เคยนั่งเก้าอี้ประธานบริหาร และไม่เคยเปิดเผยตัวตนว่าเป็นเจ้าของ ทำได้เพียงแค่เงาที่อยู่เบื้องหลังและลงคำสั่งทั้งหมด
คุณเกริกนั้นเป็นผู้ชายที่กวินให้ความนับถือเสมอมาตั้งแต่เด็ก คุณเกริกเป็นดั่งต้นแบบที่กวินยึดถือเป็นแบบอย่าง คุณเกริกนั้นไม่ใช่คนไทยแท้ๆ แต่มีเชื้อจีนไต้หวัน เพียงแต่นักข่าวเหล่านั้นประโคมข่าวว่าคุณเกริกเป็นคนไต้หวันแท้ๆแต่พูดไทย ซึ่งเรื่องนี้คุณเกริกไม่ได้ตามแก้ข่าว ทำให้ใครๆต่างเข้าใจไปแบบนั้น
ที่คุณเกริกไม่อยากให้กวินไปบริษัทตอนนี้ เพราะมีการทุจริตในบริษัท หากกวินเข้าไปปรากฏตัว เหล่าบอร์ดบริหารคงจะไหวตัวทัน และอาจจะพลาดท่าเอาได้ นี่คือเรื่องแรกที่กวินต้องเข้าไปจัดการในฐานะประธานบริษัท ตำแหน่งที่คุณเกริกวางไว้ให้ หลังจากที่เคี่ยวงานที่อังกฤษมาอย่างหนักและเข้มข้น
ทุกวันนี้สิ่งที่กวินต้องทำนอกจากการศึกษางานของบริษัท คือกวินยังต้องออกงานสังคมต่างๆตามคุณวิดา แม้กวินไม่อยากจะไปแต่คุณเกริกบอกว่านี่เป็นหนึ่งสิ่งที่จะทำคือการเข้าสังคม เพราะการทำงานนั้นต้องมีการติดต่อสานสัมพันธ์ทางธุรกิจด้วย กวินจึงจำต้องออกงานสังคมอย่างเลี่ยงไม่ได้
และเมื่อออกงานสังคม สิ่งที่ต้องตามาคือผู้หญิง เหล่าดารานางแบบหรือสาวสังคมไฮโซทั้งหลาย ต่างพากันมาทักทายเข้ามาทำความรู้จัก
แม้กวินนั้นจะไม่ได้เหลียวมองใครเลย แต่ก็จำต้องสานสัมพันธ์กับคนเหล่านั้น เพียงเพื่อหน้ากากที่ตนกำลังสวมใส่ และสิ่งหนึ่งที่ไม่มีใครล่วงรู้เลย การที่กวินควงนางแบบเหล่านั้นเพียงเพื่อเป็นฉากบังหน้า ให้นักข่าวพากันเขียนข่าวตนตามที่คุณวิดาบอก ทั้งหมดที่ทำไปเพียงเพื่อหาพื้นที่ข่าวให้ตนเอง ให้นักข่าวและคนในสังคมรู้จัก กวิน เศวตเจริญ ให้มากขึ้นเท่านั้น ทุกอย่างล้วนแต่ทำไปเพื่อผลประโยชน์
การคบหานางแบบ ดารา หรือไฮโซสาวทั้งหลาย ใช้เวลาในการคบสั้นๆเท่านั้นและทุกครั้งที่ผู้หญิงเหล่านั้นคิดว่ามีความสัมพันธ์กันบนเตียงกับกวินแล้ว แต่จริงๆ กวินไม่ได้ทำอะไรเกินเลยกับพวกเธอนอกจากกอด หอม ลูบไล้เท่านั้น ทุกๆครั้งทรรศจะเป็นคนวางยาสลบในเครื่องดื่มของพวกเธอทุกครั้ง และเป็นคนจัดฉากให้ผู้หญิงเหล่านั้นคิดว่าได้หลับนอนกับกวินแล้วจริง ทั้งๆที่กวินไม่ได้แม้แต่จะแตะต้องพวกเธอเลยสักนิด นี่คืออีกหนึ่งสิ่งที่ไม่มีใครรับรู้ ถึงเบื้องหลังเรื่องราวที่ไม่น่าเป็นไปได้นี้
จนตอนนี้ก็ถึงเวลาเวลาอันสมควรที่กวินจะต้องเข้าบริษัทเพื่อรับตำแหน่ง วันนี้เป็นวันแรกที่กวินจะเข้าบริษัท กวินคาดหวังในใจอย่างลิงโลดว่าต้องได้เจอหน้าเอย หากเมื่อเป็นเช่นนั้นจะต้องแสดงสีหน้าอย่างไร กลัวจะเก็บอาการไว้ไม่อยู่ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้น เหมือนย้อนกลับไปตอนม.หกก็ไม่ผิด
กวินเดินเข้าไปยังบริษัท หลังแจ้งแก่ทุกแผนกว่าต้องมีการประชุมด่วนเพื่อแนะนำตัว ซึ่งแน่นอนว่าเหล่าหัวหงอกบอร์ดบริหารต่างพากันตกอกตกใจที่มีการเปลี่ยนประธานบริหารกะทันหัน ทั้งบริษัทต่างวุ่นวายไม่ใช่น้อยเมื่อทุกอย่างรวดเร็วขนาดนี้ แต่กวินไม่ได้สนใจ เพราะกวินต้องการให้พวกบอร์ดบริหารตื่นตัวนั่นเอง
กวินทำการแนะนำตัวเรื่อยๆจนไปถึงแผนกสุดท้าย เป็นแผนกที่กวินเฝ้ารอมากที่สุด คือแผนกวางแผน ส่วนงานงบประมาณ ไม่อยากเชื่อที่เอยของตนจะทำงานแผนกส่วนงานนี้ เพราะนี่เป็นแผนกหนึ่งที่มีส่วนในการทุจริตจากรายงานที่กวินได้รับมา แต่นั่นอาจจะเป็นหนทางที่ทำให้กวินใช้เรื่องนี้เพื่อความใกล้ชิดเอย นี่เป็นแผนที่กวินคิดร่างในหัว
เหล่าแผนกสุดท้ายเข้ามานั่ง สายตาของกวินแม้จะไม่ได้จับจ้องมอง แต่ภายในการมองเห็นนั้นได้เห็นร่างเล็กๆ ผอมบาง สวมแว่นตากรอบใส หัวใจกวินเต้นถี่ราวกับอยู่บนเครื่องเล่นตีลังกาห้อยหัว พยายามควบคุมตนเองอย่างถึงที่สุด เพื่อไม่ให้ใครสงสัยว่าตนนั้นตื่นเต้นเมื่อได้พบหน้าเอย คนที่เฝ้ารอมานานเหลือเกิน คนที่ได้แต่มองผ่านรูปภาพ คนที่เป็นแรงผลักดันตลอดหลายปีที่ผ่านมา
“สวัสดี ผม...กวิน เศวตเจริญ ประธานผู้บริหาร จะมารับตำแหน่งงานในวันนี้ หวังว่าทุกท่านจะให้การตอนรับผมเป็นอย่างดี”
กวินแนะนำตัวเองเสียดังฟังชัด แน่นอนว่าเอยมีปฏิกิริยาทันทีที่ตนแนะนำชื่อ ร่างกายนั้นดูแข็งทื่อ ดวงตากลมนั้นเบิกขึ้นราวกับนึกเรื่องราวอะไรขึ้นมาได้ นั่นเป็นปฏิกิริยาที่แสดงออกแน่ชัดว่าเอยจำตนได้ กวินได้แต่ยิ้มกริ่มในใจ...เอยยังจำตนได้ อย่างน้อยก็เป็นสัญญาณที่ดี
กวินพูดเรื่องราวหลายเรื่อง ถึงการพัฒนาบริษัท วิสัยทัศน์ในการทำงาน กวินพูดทุกอย่างไหลลื่นราวกับท่องจำมาแล้วเป็นอย่างดี ระหว่างที่พูดนั้นมีแต่สายตาของเอยที่จดจ้องมองตลอด จ้องมองอย่างตั้งใจ ดวงตากลมใสนั้นทำเอากวินใจแกว่งไม่น้อย แต่ก็ยังควบคุมสมาธิพูดประโยคจบปิดท้าย
“หวังว่าพวกเราจะได้รับความร่วมมือต่อจากนี้ และสุดท้าย ผมขอคุยกับส่วนงานงบประมาณต่อ มีเรื่องที่จะชี้แจงให้ทราบ นอกนั้นขอบคุณครับ”
ออกคำสั่งกลายๆ ถึงส่วนงานที่กวินต้องจัดการรับผิดชอบ คือส่วนงานงบประมาณ ที่มีปัญหาเรื่องทุจริต คนที่ไม่เกี่ยวข้องก็พากันออกไปจากห้อง และแน่นอน เอยยังคงนั่งนิ่งอยู่กับที่ เพราะเอยคือพนักงานหนึ่งในส่วนงานนี้ กวินจ้องมองเอยแบบผ่านๆ เพราะไม่อยากให้คนอื่นๆรับรู้ว่าตนกำลังจ้องมองเอยเป็นพิเศษ
“สวัสดีอีกครั้ง ฝ่ายงบประมาณ ผมจะไม่ให้เสียเวลาถึงเรื่องที่จะชี้แจงให้ทราบ”
กวินพูดด้วยท่าทีนิ่งๆ ก่อนจะพูดเรื่องการทุจริตแบบตรงๆอีกทั้งยิงคำถามตรงๆกับหัวหน้าที่ชื่อเอกภพ ถามคำถามที่ราวกับจะกดดันเป็นนัยยะ แม้คำตอบของเอกภพฟังดูดี แต่จริงๆแล้วนี่ก็เป็นอีกคนที่มีส่วนรู้เห็นในเรื่องทั้งหมด เป็นอีกคนที่กวินต้องจับตามอง
“และนี่คือสิ่งที่ผมจะชี้แจง ต่อไปนี้ฝ่ายงบประมาณจะขึ้นตรงกับผม จะไม่มีใครในบอร์ดบริหารเข้ามาแทรกซึมได้เหมือนเมื่อครั้งก่อน และที่สำคัญ....หากพบว่ามีการทุจริต ผมเชือดไม่เลี้ยง!”
แม้คำพูดนี้ของกวินจะดูร้ายกาจ แต่เพื่อการปกครองแล้ว กวินจึงจำต้องพูดออกมา ไม่เว้นเอยที่นั่งกลืนน้ำลายลงคออย่างรู้สึกกดดัน กวินได้แต่ขอโทษอยู่ในใจ เพราะจะอย่างไรตอนนี้ตนยังไม่ได้สานสัมพันธ์อะไรกับเอยเลยแม้แต่น้อย จำยอมให้เรื่องทุกอย่างผ่านไปเรื่อยๆในทิศทางของมัน
“เอาล่ะ ผมมีเรื่องแจ้งให้ทราบเพียงเท่านี้ หวังว่าทุกคนจะเข้าใจที่ผมพูด ขอตัวก่อน ขอบคุณครับ”
พูดจบก็ออกไปจากห้อง ไม่ได้หันไปมองเอยอีกเลย เพราะหวั่นใจว่าเอยจะรู้ว่าตนนั้นจำเอยได้ นี่คือสิ่งหนึ่งที่กวินพยายามชั่งใจ ว่าจะเปิดเผยตัวออกไปหรือค่อยๆเป็นค่อยไป ดูใจของเอยไปเรื่อยๆว่าจะจำตนได้หรือไม่ คงต้องดูกันไปอีกนาน
...
..
.
หลายๆเหตุการณ์ที่กวินมักจะเข้าไปพบเอย ทุกอย่างไม่มีความบังเอิญ มีแต่ความตั้งใจให้เกิดขึ้นทั้งสิ้น อย่างเช่นครั้งแรกที่ตนได้คุยกับเอยตรงๆ ตอนที่เลขาคนเก่าเป็นลม กวินจำได้ว่าตื่นเต้นจนเหงื่อไหล่ลงฝ่ามือ แต่ก็ทำเป็นนิ่งไปเสีย หรือตอนที่สั่งให้ทรรศตามสะกดรอยเอยไปยังห้าง และควงนางแบบคนหนึ่งไปเพียงเพื่อจะให้เอยเห็น แน่นอนวางการกระทำพวกนั้นทำเพื่อดูท่าทีของเอยว่าจะเป็นเช่นไรก็เท่านั้น
และเหตุการณ์ที่ทำให้กวินได้คุยกับเอยตรงๆคือเหตุการณ์ที่กวินออกคำสั่งให้เอยติดตามพฤติกรรมของเอกภพ แน่นอนว่าแม้กวินทำเหมือนจะไม่รู้จักเอย แต่ไม่ลืมที่มองสีหน้าและแววตาของเอย
ทุกครั้งที่เอยมองมาจะมีแต่สายตาเศร้าๆ ราวกับกำลังเสียใจที่ตนนั้นจำเอยไม่ได้ ไม่ก็จะเป็นแววตาที่รู้สึกอายจนทำอะไรไม่ถูก กวินรับรู้ได้จากการสังเกตท่าทีเหล่านั้นว่าเอยเองยังคงหวั่นไหวกับการกระทำของตน
ไม่รอช้า กวินเริ่มรุกขึ้นเรื่อยๆ ถึงขั้นหาเรื่องไปส่งที่บ้าน พูดจากำกวมให้เอยคิดไปถึงเรื่องตอนม.หก กวินทำทุกอย่างทุกทาง แต่การกระทำเหล่านั้นก็ดูครึ่งๆกลางๆ เหมือนจะรุดหน้าแต่ก็ไม่ไปถึงไหนสักที
บางครั้งกวินก็แสดงท่าทีเย็นชา เหมือนไม่สนใจเอย พูดคุยแค่เรื่องงาน หรือบางครั้งก็มองผ่านราวกับไร้ความรู้สึก แต่แท้จริงแล้วกวินต้องใช้ความพยายามในการหักห้ามใจมาก พยายามทำเหมือนไม่รู้สึก ทั้งๆที่ความปรารถนานั้นเปรียบได้เหมือนน้ำล้นแก้ว ทะลักพรั่งพรูจนไม่รู้จะต้องทำอย่างไรแล้ว แต่ก็ยังคงตีหน้านิ่งทำมึนเพื่อปกปิดอาการเหล่านั้นต่อไป
อย่างวันนี้ก็เช่นกัน แม้จะเป็นวันหยุดของเอย แต่กวินก็ไม่ละเลยที่จะตามติดการใช้ชีวิตของเอยในแต่ละวัน วันนี้เอยมาทานข้าวกับไทป์และดาว เพื่อนสนิทของเอย กวินไม่พลาดที่จะควงสาวไปอีกคนเพื่อจะดูท่าทีของเอยว่าเมื่อเห็นแล้วจะรู้สึกอย่างไร แน่นอนว่าแววตาของเอยดูเจ็บปวดไม่ใช่เล่น นั่นยิ่งแน่ใจว่าเอยกำลังคิดอะไรอยู่สักอย่างแน่ๆ
แต่สิ่งหนึ่งที่อยู่นอกเหนือความตั้งใจของกวิน คือการได้มานั่งทานข้าวกับไทป์และดาวรวมทั้งเอยด้วย อีกทั้งได้รับเชิญให้ไปงานแฟชั่นโชว์ของไทป์ ซึ่งแน่นอนว่าเป็นความบังเอิญที่โชคดีอย่างไม่รู้จะขอบคุณใคร นั่นเป็นสาเหตุทำให้กวินได้ตามติดเอยได้อย่างตั้งใจ ด้วยการไปเฝ้าเอยที่ซ้อมเดินแบบ
แต่แล้ววันที่กวินเริ่มหวั่นใจก็มาถึง เมื่อเพื่อนร่วมงานของเอยที่ชื่อชินภัทร หรือขาว เริ่มตีสนิทเอยมากขึ้นเรื่อยๆ จากรายงานของทรรศ คิดว่าผู้ชายคนนี้น่าจะกำลังเร่งเครื่องทำคะแนนให้เอยมาสนใจแน่ๆ
และเอยเองก็ไม่ทันฉุกคิดหรือะไรทั้งนั้น ทำให้กวินเครียดเข้าไปอีก เพราะสุดท้ายกลัวว่าชินภัทรจะทำสำเร็จ แม้รู้ดีว่าตนนั้นเหนือกว่าทุกอย่าง แต่ชินภัทรมีความใกล้ชิดมากกว่า อะไรๆก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น วันนี้ทั้งสองไปเที่ยว เดินซื้อของด้วยกัน ฉากที่กวินปวดหนึบใจไม่ใช่เล่น คือฉากที่ชินภัทรเช็ดปากให้เอย รู้สึกได้ว่าอารมณ์เกรี้ยวกราดพุ่งทะยานขึ้นทันที โชคยังดีที่ทรรศห้ามไว้ได้ทัน
กวินกลับมาถึงบ้าน ไม่รอช้ารีบโทรหาเอยทันที โดยไม่ทันยั้งคิด แน่นอนว่าเมื่อเอยรับสายกลับกลายเป็นว่ากวินพูดไม่ออกเสียอย่างนั้น อีกทั้งเกือบพลั้งปากถามเรื่องที่เอยกับชินภัทรอยู่ที่ร้านไอศกรีมด้วย ยังดีที่พอรู้ตัวเลยชิงตัดสายไปเสียก่อน ไม่อย่างนั้นเอยคงจะสงสัยไม่น้อย
วันนี้เอยมีซ้อมเดินแบบ แน่นอนว่ากวินรีบใช้โอกาสนี้ไปนั่งดูเอยซ้อมแบบเนียนๆ แม้รู้สึกว่าระหว่างที่นั่งมองดูเอยเดินนั้น จะเห็นสายตาสงสัยของดาวที่มองมา ราวกับกำลังจะถามว่าคิดอะไรอยู่ถึงมานั่งมองเอยอยู่อย่างนี้ แน่นอนว่ากวินเลือกที่จะเมินเฉย
นานวัน เอยกับชินภัทรเริ่มสนิทกันมากขึ้น ยิ่งเห็นกวินยิ่งร้อนใจ จึงออกคำสั่งกับเอยด้วยอารมณ์ล้วนๆไร้ซึ่งเหตุผลออกไป อีกใจหวังจะให้เอยรู้สึกได้ว่าตนนั้นกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ดูเหมือนกวินจะคาดการณ์ผิด ชินภัทรเริ่มคืบคลานเข้ามาใกล้เอยมากขึ้นทุกทีๆ
คืนนั้น กวินถูกเพื่อนๆที่กลับมาจากอังกฤษ เรียกตัวไปยังบาร์แห่งหนึ่ง ไม่รู้อะไรดลใจให้กวินเลือกจะตกลงคำชวนของเพื่อน และทันทีที่ไป สายตาก็เห็นร่างที่คุ้นตานั่งคอพับคออ่อนอยู่ที่โซฟาในร้าน ไม่รอช้ากวินรีบพาเอยออกจากตรงนั้นทันที
กวินพาเอยกลับมายังคอนโด ระหว่างทางได้ฟังการสนทนาที่ชินภัทรเป็นคนโทรมา ในใจนั้นรู้สึกเดือดดาลไม่น้อย แต่ก็พยายามข่มใจถามออกไปอย่างประชดประชัน แน่นอนว่าเอยพยายามอธิบายด้วยน้ำเสียงสั่นๆ อย่างไม่อยากให้เข้าใจผิด เห็นแบบนี้แล้วกวินก็อดไม่ได้ที่จะคิดเข้าข้างตัวเอง ว่าเอยเองก็นึกถึงความรู้สึกของตนเช่นเดียวกัน
เอยขอกลับบ้าน แต่เพราะอารมณ์ที่ยุ่งขุ่นมัว กวินจึงลากดึงเอยอย่างไม่อาจห้ามตนเองให้ขึ้นไปยังคอนโดไม่ได้ ตอนนั้นรู้เพียงแค่ว่าไม่อยากให้เอยอยู่ห่างอีกแล้ว ต้องตัดสินใจทำอะไรสักอย่างให้เอยรู้ตัวมากกว่านี้
“บอกไปแล้วนี่ ว่าไม่ให้เข้าใกล้ชินภัทร” กวินตัดสินใจพูดออกไป
“ผมขอถามหน่อย....ท่านประธานกำลังคิดอะไรอยู่ถึงสั่งผมแบบนั้น?” เอยถามกลับมาอย่างกลัวๆกล้าๆ นั่นทำกวินไปไม่ถูกเหมือนกัน เพราะไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาพูดตอนนี้...ให้บอกว่าเพราะรัก ตนก็ยังไม่กล้าจะพูดพอ กวินกลายเป็นคนขี้ขลาดขึ้นมาทันที
“ผมถามเถอะ ทำไมผมถึงอยู่ใกล้พี่ขาวไม่ได้....” เอยยังคงถามอีกครั้ง กวินได้แต่นิ่งเงียบ เพราะกำลังสรรหาประโยคที่จะพูดกับเอยยังไม่ได้
“หรือเพราะท่านประธานชอบพี่ขาว...ท่านประธานเลยไม่อยากให้ผมอยู่ใกล้ใช่ไหมครับ?”
ผิดคาด ผิดคาดจริงๆ แปลว่าที่ผ่านมาเอยเข้าใจผิดมาตลอด กวินแทบจะหลุดหัวเราะในความซื่อของคนตรงหน้า แต่ก็พยายามข่มความรู้สึกเอาไว้ ก่อนที่จะตัดสินใจถามออกไป
“อะไรทำให้เธอคิดแบบนั้น?” กวินถามออกไป
“คือ..ผม..” เอยอ้ำอึ้งขึ้นมาทันที
“ทำไมถึงคิดว่าฉันชอบชินภัทร?” กวินถามย้ำ พลางข่มความรู้สึกที่อยากจะดึงคนตรงหน้าเข้ามาใกล้ๆ
“เอ่อ...” เอยก้มหน้าลง ดูเหมือนจะเริ่มสับสนสนตัวเองมาขึ้น แต่แล้วความอดทนของกวินก็ขาดผึ่ง สาวเท้าเข้าไปใกล้ๆ ก่อนจะดึงเอยเข้ามาใกล้ๆตน
“หรือว่า...เธอจะหึงฉันกับชินภัทร?” กวินถาม พลางยิ้มกริ่มในใจ ดูออกง่ายเหลือเกิน กวินคิดไม่ผิดจริงๆว่าเอยนั้นกำลังหวั่นไหวให้แก่ตน
มะ..ไม่ ไม่ครับ...”
กวินไม่สามารถอดรนทนต่อไปได้อีกแล้ว จึงโฉบใบหน้าลงไปประกบริมฝีปากของเอยทันที รู้สึกในใจพองโตขึ้นมา จูบที่รอคอยมานานแสนนาน ริมฝีปากที่ตนเฝ้ามองมานานเหลือเกิน จูบที่ทุกครั้งผ่านแค่กระดาษ แต่ตอนนี้ได้จูบกับริมฝีปากจริงๆเสียที บดคลึงอย่างย่ามใจ ดูดดึงให้คุ้มกับที่รอคอยมานานแสนนาน
กวินรู้สึกได้ว่าเอยกำลังตัวอ่อนยวบยาบ อาการเช่นนี้แปลว่าไม่เคยจูบกับใครมาก่อน เช่นนั้นกวินยิ่งลิงโลดในใจมากขึ้นไปอีก รู้สึกดีเหลือเกิน ดีเสียจนอยากจะทำอะไรต่อ แต่ต้องห้ามใจเอาไว้เสียก่อน ไม่อย่างนั้นจะเป็นเอยที่เป็นคนเสียใจกับการกระทำของตน กวินละริมฝีปากออกเมื่อหยุดยับยั้งชั่งใจได้แล้ว
“จะบอกอะไรให้ เธอน่ะดูออกง่าย...มาตั้งแต่ม.หกแล้ว” กวินหลุดปากพึมพำออกไป หลังจากที่ละริมฝีปากออก
“ท่าน...ว่าอะไรนะครับ?” เอยถามด้วยหน้าตาตื่นๆ คงยังตกใจกับจูบไม่หาย เห็นใบหน้าของเอยแดงก่ำราวกับคนที่กำลังเขินอายมาก ยิ่งเห็นยิ่งพองโตในใจ
“ฉันไม่ได้ชอบชินภัทร เข้าใจใหม่เสียด้วย” กวินตัดสินใจบอกเอยไปอย่างนั้น เผื่อจะทำให้เอยรู้อะไรมากขึ้นกว่านี้
“ละ...แล้ว” เอยพูดไม่ทันจบ กวินก็ดึงแขนเอยเข้ามาใกล้ๆตนอีกครั้ง
“ถ้าถามอะไรอีก ฉันจะจับเธอจูบอีก จะลองไหม?” กวินลองขู่ และได้ผล...เอยก้มหน้างุด อายเสียจนทำตัวไม่ถูก
จากนั้นกวินก็พูดเรื่องการแต่งตัวของเอย การแต่งตัวที่ดูดีจนเกินไปนั้นทำกวินไม่ชอบใจนัก เพราะกลัวจะมีคนเข้ามาทักทาย เข้าหาเอยมากขึ้น กวินอยากให้เอยเป็นเอยที่น่ารักและเรียบง่ายอย่างที่เข้าตัวเป็น
ไม่นานนักเอยก็เข้านอนที่ห้องรับรองแขก แม้กวินจะทำทีว่าทำงาน แต่จิตใจนั้นกระสับกระส่ายไม่ใช่เล่น ทั้งๆที่อยากนอนเตียงเดียวกันแท้ๆ แต่ต้องข่มใจ พลางนึกถึงตอนที่อยู่อังกฤษ ตนอดทนมาได้ขนาดไหน จะอดทนอีกนิดหน่อยจะเป็นไรไป
สุดท้ายกวินก็อดทนได้ยากมากจริงๆ จึงเข้าไปในห้องรับรองแขกที่ตอนนี้เอยกำลังหลับอยู่ กวาดสายตามองผ้าห่มที่ที่อยู่ตรงเอว ใบหน้านั้นหลับพริ้ม ยิ่งดูยิ่งอยากสัมผัส กวินค่อยๆนั่งลงข้างๆเตียง ก้มจูบลงบนหน้าผากของเอยอย่างแผ่วเบา ความอบอุ่นที่ส่งผ่านริมฝีปากนั้นทำกวินชุ่มชื้นหัวใจ จากนั้นค่อยๆดึงผ้าห่มขึ้นมาถึงเอว เพราะกลัวเอยจะหนาว กวินมองใบหน้านั้นอีกครั้ง ก่อนที่จะพูดกับตนเองว่า ต่อจากนี้จะทำทุกอย่างให้เอยรู้สึกตัวว่าตนนั้นรักและเฝ้ารอเอยมานานขนาดไหน กวินบอกกับตนเองในใจก่อนที่จะออกจากห้องไป...
++++++++++++++++++++++++++++++
หัวข้อ: #อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#...Special Part...(21/12/15) P.136 (อ่าน 1460694 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก