สวัสดีค่า 
มาต่อตอนพิเศษแล้วนะคะ นานมากกว่าจะมา ขออภัยค่า เรื่องราวในชีวิตการทำงานวุ่นวายไปหน่อย ยุ่งพอสมควรค่ะ เลยมาช้า เดี๋ยวตอนที่สองจะลงอีกสองสามวันไม่เกินจากนั้นค่ะ ส่วนจะมีตอนพิเศษอีกไหม ขอคิดแปบนะคะ ฮ่าๆ ส่วนเรื่องคู่ๆอื่นๆ ขอคิดก่อนนะคะ ถ้าลงจะแจ้งค่า ตอนนี้ถ้ามีอะไรผิดพลาด ก็ขออภัย ณ ทีนี้ด้วยค่า อ่านให้สนุกนะคะ คิดถึงทุกๆคนเลย 
++++++++++++++++++++++
# อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#
Special Part
Sweet honeymoon 1
หลังจากแต่งงานเพียงแค่หนึ่งสัปดาห์ ตอนนี้กวินและเอยได้มายืนอยู่หน้าโรงแรมชื่อดังของจังหวัดภูเก็ต โรงแรมติดอันดับของโลกเลยทีเดียว แน่นอนว่าความหรูหรานั้นทำเอยถอนหายใจออกเบาๆ
“ที่จริงไม่ต้องพักโรงแรมระดับนี้ก็ได้ครับ” เอยพูดออกมาพลางมองหน้ากวินที่กำลังเดินไปยังห้องพักตามหลังพนักงานหลังจากที่เช็คอินเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ไม่เปลืองขนาดนั้นหรอก” กวินพูดขึ้น ก่อนที่จะเข้าไปตามพนักงานไป พลางฟังการแนะนำเล็กๆน้อยๆในห้อง จากนั้นพนักงานก็ออกไปจากห้อง
เอยวางกระเป๋าลงบนพื้น พลางรื้อเสื้อผ้าออกมาใส่ตู้เสื้อผ้า รวมทั้งของกวินด้วย การมาเที่ยวหลังแต่งงานนี้ สำหรับคู่รักทั่วไปคงจะเรียกว่าฮันนีมูน แต่สำหรับเอยยังไม่กล้าจะเรียกออกไปเช่นนั้น เพราะยังรู้สึกอายๆที่ต้องเรียกมันว่าการดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์
ระหว่างที่เอยจัดเสื้อผ้าใส่ตู้ก็พบว่ากวินกำลังนอนอยู่บนเตียง คงจะเพลียจากการเดินทาง เอยจำได้ว่าหลังจากแต่งงานหนึ่งวัน กวินก็รีบโหมงานอย่างหนักเพื่อจะหยุดพักผ่อนและมาที่ภูเก็ตแห่งนี้ จึงไม่แปลกที่กวินจะเหนื่อยถึงขนาดนี้
ใต้ตาคล้ำน้อยๆ อีกทั้งดูโทรมไปพอสมควร หนวดขึ้นรำไรตรงคาง เอยยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นกวินนอนหลังตาพริ้มอยู่เช่นนั้น เพราะปกติไม่เคยเห็นกวินปล่อยเนื้อปล่อยตัวแบบนี้ สงสัยจะงานยุ่งจัดจริงๆ เอยลุกขึ้นไปนั่งลงข้างๆกวิน มือก็พลางลูบไล้ตรงปลายคางของกวินเบาๆ
“เหนื่อยใช่ไหมครับ” เอยว่าพลางยิ้มออกมา
“อืม....” กวินฮึมฮำในลำคอ ก่อนที่จะจับมือของเอยไว้
“เหนื่อยแต่ก็ยังมีแรงทำเรื่องนั้นนะ” กวินพึมพำเบาๆ พลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“คุณกวิน พักก่อนดีกว่าครับ” เอยว่า เมื่อกวินพาพูดเรื่องแบบนนี้ ทำเอาเอยไปไม่ถูกเหมือนกัน
“ยังอายอยู่หรอ แต่งงานกันแล้วนะ” กวินลืมตาขึ้นมา ก่อนจะดึงเอยให้ลงมาซบอกของตนเอง
“ยังไม่ชิน..นี่ครับ” เอยบอก หน้าแดงขึ้นมาเป็นริ้วๆ กวินหัวเราะเบาๆในลำคอ ก่อนที่เอยจะดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง
“นี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว ไปหาอะไรทานดีกว่าครับ เดี๋ยวค่อยมาพักต่อ” เอยบอกอย่างนั้น
“อยากทานอะไรเป็นพิเศษ?” กวินถาม
“ผมอยากทานอาหารพื้นเมืองครับ มีร้านหนึ่ง เห็นมีรีวิวบอกว่าอร่อยดีครับ แต่อยู่ในตัวเมือง” เอยบอก พลางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เลื่อนหาหน้าเพจที่ตนเองเปิดค้างไว้ ยื่นให้กวินดู
“ถ้าอย่างนั้นก็ติดต่อรถของโรงแรมก็แล้วกัน” กวินว่า
“จะขับเองหรือครับ?” เอยถาม
“ฉันไม่รู้เส้นทางเสียเท่าไหร่ ถ้าอย่างนั้นก็หาคนเหมาพาเที่ยวก็แล้วกัน” กวินบอก
“แบบนั้นจะเปลืองเปล่าๆนะครับ” เอยว่า
“เอาที่เราสะดวกดีกว่า ถ้าไปก็พากันหลงเปล่าๆ” กวินเล็งเห็นถึงความสะดวกมากกว่า สุดท้ายเอยก็จำตกลงตามนั้น
ทั้งสองลงจากห้องพกไปยังเคาน์เตอร์ของโรงแรม และก็ได้รถตู้คันหนึ่งมาโดยที่มีคนขับมากประสบการณ์ในการพาเที่ยว รถตู้คันนั้นพาขับออกจากโรงแรมซึ่งอยู่นอกตัวเมือง มุ่งหน้าสู่เส้นทางท่าไปยังตัวเมือง
ระหว่างทางเอยนั้นเอาแต่มองรอบๆอย่างตื่นเต้น เพราะไม่เคยมาภูเก็ตเลยสักครั้งในชีวิต เป็นเมืองท่องเที่ยวอีกที่หนึ่งที่เอยเคยบอกกับตนเองว่าจะต้องมาที่นี่สักครั้งให้ได้ โดยที่กวินได้แต่ยกยิ้มมุมปาก มองเอยที่ดูจะตื่นตาตื่นใจกับสองข้างทางเสียเหลือเกิน
รถตู้พาทั้งสองมายังร้านอาหารขึ้นชื่อ ที่เอยได้เอ่ยชื่อบอกไป เป็นร้านอาหารในตัวเมือง ซึ่งชั้นล่างเป็นร้านขายขนมอีกทั้งจำพวกของฝากรวมถึงขนมปังขนมเค้กและเบเกอรี่ต่างๆ ส่วนชั้นสองเป็นร้านอาหารพื้นเมืองของชาวภูเก็ต ซึ่งส่งกลิ่นหอมจนเอยต้องสูดจมูกตามกลิ่นเลยทีเดียว
ปกติตามที่เอยอ่านรีวิวมา ร้านนี้มีลูกค้าจะแน่นขนัด แต่เพราะวันนี้เป็นวันธรรมดา ลูกค้าจึงไม่เยอะเท่าที่ควร โดยรอบๆนั้นมีภาพของเหล่าดารานักแสดงหลายคนที่มาทานอาหารที่นี่และถ่ายรูปติดเอาไว้ บ่งบอกถึงชื่อเสียงของร้าน
“จะกินอะไรดี เยอะแยะไปหมด” กวินพูดขึ้นมา พลางหันมามองหน้าเอย
“เขาบอกกันว่าหมูฮ้องกับน้ำพริกหยำเป็นของขึ้นชื่อครับ ห่อหมกกับทอดมันปลาก็ด้วย” เอยที่อ่านรายละเอียดมาเป็นอย่างดี จนอดไม่ได้ที่กวินจะยิ้มออกมา
“ถ้าอย่างนั้นก็เอามาทุกอย่างเลย” กวินบอก ก่อนที่จะหันไปสั่งชื่ออาหารต่างๆที่เอยบอกมา
ทั้งสองมานั่งรอที่โต๊ะริมสุด ซึ่งมองเห็นการจราจรรวมถึงโรงแรมฝั่งตรงข้ามร้านอาหาร พนักงานเสิร์ฟอาหารให้ถึงโต๊ะ พร้อมข้าวสวยสองจาน เอยมองอาหารที่ละลานตา พลางกลืนน้ำลายลงคอ ตอนนี้เวลาจะบ่ายโมงแล้ว ทั้งสองจึงเริ่มทานอาหารตรงหน้าทันที
ระหว่างมื้ออาหารนี้ ทั้งสองผลัดกันตักกับข้าวนั่นนี่ให้กันและกันตลอดเวลา เรียกสายตาของพนักงานให้มองอย่าฉงนใจหลายครั้ง เอยนั้นรู้ได้ถึงสายตาของพนักงาน แต่ก็ทำใจยอมรับได้มากขึ้น เพราะเหนือสิ่งอื่นใดคือความรู้สึกที่มีให้กวิน มันมากมายเสียจนไม่อยากจะใส่ใจในเรื่องสายตาของคนอื่นอย่างเช่นที่ผ่านมา
ผ่านไปไม่นานนัก อาหารทั้งหมดก็พากันหร่อยหรอจนหมดไปในที่สุด เอยลูบท้องตนเองเบาๆอย่างรู้สึกอิ่มแปล้ ส่วนกวินนั้นสั่งของหวานมาให้ตนเองโดยที่เอยขอปฏิเสธ
“อร่อยไหมครับ?” เอยถาม
“อืม..อร่อยดี” กวินบอก
“แล้วจากนี้จะไปไหนกันต่อดีครับ?” เอยถาม
“เธออยากไปไหน?” กวินถามกลับ
“ผมว่า เราถามคนขับรถก็ได้ครับ ให้เขาพาไป เพราะยังมีอีกหลายที่เลยอย่างเมืองเก่าชิโนโปรตุเกส วัดฉลอง แหลมพรหมเทพ อนุสาวรีย์ท้าวเทพกระษัตรี ท้าวศรีสุนทร เยอะแยะเลยล่ะครับ”
เอยทำการบ้านมาเป็นอย่างดี เพราะตั้งแต่กวินเอ่ยปากบอกว่าจะไปเที่ยวภูเก็ต เอยก็หาหนังสือ เปิดดูรีวิวตามเวปไซต์ต่างๆ เพื่อหาข้อมูลการท่องเที่ยวอย่างตั้งอกตั้งใจ
“ยังอยู่อีกสองวัน ค่อยๆไปทีละที่ก็ได้” กวินบอกพลางเกลี่ยแก้มเอยเบาๆ เอยยิ้มออกมา หน้าแดงนิดๆเมื่อเห็นสายตาของกวินที่จ้องมองมา
“ถ้าอย่างนั้นไปกันเถอะครับ”
ทั้งสองออกจากร้านอาหารร้าน และไปยังสถานที่ต่างๆที่ทั้งในตัวเมืองและนอกเมือง โดยที่มีคนขับรถให้ข้อมูล รวมถึงเล่าประวัติต่างๆให้ทั้งสองฟัง เรียกได้ว่าวันทั้งวันคนขับรถกลายเป็นไกด์นำเที่ยวเลยก็ว่าได้
และสถานที่สุดท้ายที่คนขับรถพากวินและเอยมาคือแหลมพรหมเทพ สถานที่ยอดฮิตที่ใครมาภูเก็ตก็ต้องมาเยือน มาชมพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าและถ่ายรูปวิวปลายแหลมที่ตัดกับผืนน้ำทะเล
เอยที่ไม่ได้พกกล้องถ่ายรูปมา จึงตั้งใจจะใช้กล้องโทรศัพท์มือถือที่มีถ่ายแทน เพราะความละเอียดของกล้องก็สูงมากพอสมควร เอยถ่ายรูปหลายมุม โดยที่มีกวินยืนอยู่ข้างๆ ระหว่างที่เอยกำลังมองนั่นนี่ไปเรื่อยเปื่อย เหลือบไปเห็นสาวๆกลุ่มหนึ่ง ซึ่งน่าจะเป็นคนท้องถิ่น เพราะฟังจากเสียงพูดจาภาษากลางที่ติดทองแดงหน่อยๆนั่น ที่ตอนนี้กำลังชี้มือชี้ไม้มาทางกวิน แล้วพากันกรี๊ดกร๊าดออกมา
กวินนั่นทำหน้านิ่งเฉย มองไปยังวิวเบื้องหน้าแทน โดยที่ดึงเอยให้มายืนใกล้มากขึ้นกว่าเดิม เอยแอบหัวเราะน้อยๆเพราะรู้ว่ากวินไม่ชอบเรื่องอะไรแบบนี้เสียเท่าไหร่ และเพียงไม่นานนักหนึ่งในผู้หญิงกลุ่มนั้น เดินมาหากวินก่อนที่จะเอ่ยขึ้น
“พี่คะๆ พี่หล่อจังเลยค่ะ ขอถ่ายรูปหน่อยได้ไหมคะ?” ผู้หญิงคนนั้นบอกพลางยิ้มกว้าง ที่เขาว่ากันว่าคนใต้เป็นคนพูดตรงนั่นท่าจะเป็นจริง
“ผมมากับแฟน คงไม่สะดวก” กวินปฏิเสธเรียบๆพร้อมกับกุมมือของเอยและดึงมาให้ชิดติดกว่าเดิม
“ว่าแล้วเชียวว่าพี่สองคนต้องเป็นแฟนกัน ขอบคุณนะคะ” ผู้หญิงคนนั้นพูดกลางติดทองแดงเหมือนตอนแรก ก่อนที่จะโบกมือให้ แล้ววิ่งไปหาเพื่อนๆ พลางได้ยินว่า
“กูก็บอกแล้วว่าเป็นแฟนกัน น่ารักจังเลย” ได้ยินคำพูดทำนองนั้น ก่อนที่จะได้ยินเสียงกรี๊ดดังมาเป็นระลอกๆ จนกวินส่ายหน้า
“แปลกคน” กวินบ่นออกมาเพียงเท่านั้นก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ตนเองขึ้นมา แล้วกอดเอยเข้ามาในอ้อมแขน
“ทำอะไรครับคุณกวิน” เอยร้องออกมาเบาๆ เพราะตอนนี้คนก็เยอะอยู่ ถึงจะไม่ค่อยอายในเรื่องแบบนี้แล้วก็ตาม แต่จะให้มากอดต่อหน้าผู้คนก็คงไม่กล้าพอ
“ถ่ายรูปคู่” กวินบอกสั้นๆ ก่อนที่จะยืดมือที่ถือกล้องจนสุดแล้วถ่ายรูปไปสองสามรูป โดยที่เอยยิ้มกว้างมากอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
รู้สึกมีความสุขรายรอบตัว กวินที่ยืนอยู่ข้างๆส่งยิ้มบางเบาแต่รู้สึกเต็มอิ่มในหัวใจ ทั้งสองยืนกุมมือกัน มองพระอาทิตย์ที่เริ่มลาลับขอบฟ้า แสงประกายระบายขอบเมฆเป็นสีส้มอมม่วง ช่างเป็นภาพที่ทำให้เอยมีความสุขมากจริงๆ
หลังจากยืนมองพระอาทิตย์ตกจนเสร็จ กวินและเอยจึงพากันกลับโรงแรม โดยมีแผนว่าพรุ่งนี้จะไปเที่ยวเกาะเฮและเกาะราชากันตั้งแต่เช้า เมื่อมาถึงโรงแรม กวินและเอยจึงตรงไปยังเคาน์เตอร์ทัวร์ของโรงแรม สอบถามถึงกิจกรรมการเที่ยวรอบเกาะ ตอนแรกนั้นกวินอยากไปแบบส่วนตัวสองคนเท่านั้น ซึ่งราคาแพงกว่าปกติหลายเท่า
“ผมว่าไปแบบร่วมกับคนอื่นๆดีกว่าครับ จะได้สนุกดี” เอยบอก ระหว่างที่กำลังอ่านรายละเอียดอยู่
“แต่ฉันว่าไปแค่สองคนจะดีกว่านะ” กวินยืนยันเช่นนั้น
“แต่มันแพงนะครับ ยังไงก็ได้ไปดำน้ำไม่ต่างกันหรอกครับ” เอยแย้งเสียงเบาๆ แน่นอนว่ากวินจำยอมตามใจเอยอีกครั้ง
“ถ้าเธอต้องการแบบนั้นก็ได้” กวินว่า ก่อนที่จะตัดสินใจจองทัวร์ในวันพรุ่งนี้และกลับเข้าห้องพักเพื่อพักผ่อน เพราะวันนี้ตะลอนเที่ยวมาทั้งวัน ทั้งกวินและเอยจึงพากันอาบน้ำและเข้านอนกันทันทีที่ถึงห้อง
“คุณกวินครับ พามีดโกนหนวดมาไหม?” เอยถาม ตอนนี้ทั้งสองคนเพิ่งจะแปรงฟันกันเสร็จ และยืนกันอยู่หน้ากระจกอ่างล้างหน้า
“พามา ทำไมเหรอ?” กวินถาม ก่อนที่จะเดินมาข้างหลัง แล้วกอดเอยพลางเอยปลายคางที่หนวดขึ้นหรอมแหรมถูไหล่เปลือยเปล่าของเอย
“มันคันนะครับ..ผมว่าจะโกนหนวดให้หน่อย” เอยบอก
“เอาสิ” กวินว่า แล้วเดินออกไปจากห้องน้ำ ไปหยิบครีมโฟมสำหรับโกนหนวด มีดโกนและน้ำหอมหลังโกนหนวมาด้วยมาด้วย
“มาครับ เดี๋ยวผมโกนให้”
เอยว่า กลางบีบโฟมใส่มือและป้ายลงตรงคางของกวินจนทั่ว ก่อนที่จะลงมีดโกอย่างเบามือ ช้าๆพลางถามสม่ำเสมอว่ากวินเจ็บหรือไม่ กวินจ้องมองเอย แววตาเต็มไปด้วยความสุขอย่างบรรยายไม่ถูก ดีใจที่มีเอยอยู่ข้างๆ มีความสุขทุกครั้งที่ได้สบตา กวินหวังว่าจะมีเอยไปอย่างนี้เรื่อยๆทุกวันตลอดไปจนกว่าจะหมดลมหายใจ
ในที่สุดเอยก็ทำมันเสร็จเรียบร้อย กวินหันหน้าเข้าอ่างล้างหน้า ก่อนที่จะล้างครีมโฟมออกจนหมด เมื่อหันหน้ามาก็พบว่าเอยเตรียมผ้าเช็ดไว้ให้เรียบร้อยแล้ว เอยซับน้ำบนใบหน้าจนแห้ง ก่อนที่จะชโลมน้ำหอมหลังโกนหนวดให้เป็นการปิดท้าย
“เสร็จแล้วครับ อาบน้ำกันเถอะ” เอยว่า ทั้งสองจึงลงอ่างอาบน้ำพร้อมกัน โดยที่มีกวินแกล้งจับนั่นจับนี่เอยอยู่ตลอดเวลาของการอาบน้ำ
กว่าจะอาบน้ำเสร็จ ก็ใช้เวลาไปนานพอสมควร ตอนนี้ทั้งสองคนสวมชุดนอนเรียบร้อยแล้ว โดยที่เอยล้มตัวลงนอนอย่างรู้สึกเหนื่อยไปทั้งตัว อาจจะเพราะวันนี้เป็นทั้งวันเดินทางและตะลอนเที่ยวมาทั้งวัน ทำให้รู้สึกเมื่อยล้าตามตัว
“เอย...”
กวินเรียกเสียงเบาๆ ก่อนที่จะดึงเอยมากอดและให้หนุนแขน เอยยิ้มให้ และไม่รู้สึกตัวเลยว่าหลับตาลงไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แม้กวินจะพยายามจูบซอกคอของเอยหลายต่อหลายครั้งคล้ายจะขออะไรสักอย่าง แต่เอยก็เหนื่อยเกินกว่าจะให้ได้ และผล็อยหลับไปโดนที่ทิ้งกวินให้นอนกอดนอนจูบอยู่เช่นนั้นต่อไปทั้งคืน...
...
..
.
เช้าเวลาแปดโมง ทั้งกวินและเอยอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว และมานั่งที่ล็อบบี้ เพื่อรอบริษัททัวร์มารับ กวินนั้นตั้งแต่ตื่นเช้าก็หน้านิ่งเงียบขรึม พูดน้อยกว่าที่ควรจะเป็น เอยนั้นพอจะทราบสาเหตุของอาการเช่นนี้ได้
“เมื่อคืน...ขอโทษนะครับ” เอยกระซิบที่หูของกวินเบาๆ
“รู้ตัวด้วยเหรอ?” กวินถามสียงเรียบ
“มันเหนื่อยจริงๆนี่ครับ” เอยว่า
“เดี๋ยววันนี้ไปดำน้ำทั้งวัน เธอคงจะต้องเหนื่อยกว่าเมื่อวานแน่ๆ” กวินว่า ก่อนจะยิ้มบางๆออกมา
“หายโกรธแล้วหรอครับ?” เอยถาม กวินกุมมือของเอยมาวางไว้ข้างตัวก่อนพูด
“ไม่โกรธเธอหรอก แต่โกรธตัวเองมากกว่าที่ไม่นึกถึงเธอ ฉันจะปรับปรุงความเอาแต่ใจของฉันให้น้อยลงกว่านี้” กวินว่า
“ไม่หรอกครับ ผมเอง...ก็” เอยพูดไม่ทันจบ มีพนักงานของโรงแรมมาบอกว่าบริษัททัวร์มารับแล้ว ทั้งสองจึงต้องลุกขึ้นและเดินยังไปยังจุดรอรับ
รถตู้ของบริษัททัวร์พามาส่งที่ท่าเรือ และลงเรือสปีดโบ๊ท ในเรือก็มีนักท่องเที่ยวหลายคน ทั้งไทยทั้งฝรั่ง และมีคนไทยมาเป็นกลุ่มด้วยเช่นกัน
“ทั้งสองคนมาลงลำนี้เลยค่ะ” ผู้หญิงคนหนึ่งเรียกกวินและเอย ซึ่งคาดว่าเป็นไกด์ของบริษัทบอกเอยและกวินให้ลงเรือลำสุดท้าย ซึ่งนั่งเรือร่วมกับคนไทยกลุ่มหนึ่ง ซึ่งดูจากท่าทางแล้วอายุน่าจะไล่เลี่ยกับเอยและกวิน
“มากันสองคนหรอคะ?” ผู้หญิงคนหนึ่งเธอถามขึ้น เธอแนะนำตัวเองว่าชื่อปัด
“ครับ มากันสองคน” เอยตอบพร้อมรอยยิ้ม
“เป็นคนกรุงเทพหรอคะ?” ปัดถามขึ้นมาอีก
“ครับ” เอยพยักหน้า
ปัดชวนเอยคุยด้วยตลอด รวมถึงเพื่อนๆของปัดด้วยเช่นกัน โดยที่เอยเป็นผู้ฟังที่ดี พยักหน้ารับเป็นครั้งคราว เธอคุยเก่งมาก เก่งจนเพื่อนของเธอต้องสะกิดบอกให้เกรงใจเอย ส่วนกวินนั้นได้แต่นั่งนิ่งๆไม่พูดไม่จา
“เพื่อนของเอยขรึมจัง” ปัดพูดขึ้น ก่อนที่จะโบกมือให้กวิน กวินยังคงท่าทีเฉยเมยอยู่เช่นนั้น
“เขาก็แบบนั้นแหละครับ” เอยว่า
“หน้าตาหล่อลากดินแบบนี้ มีแฟนแล้วรึยังคะ?” ปัดหันไปถามกวินแบบตรงๆอย่างไม่มีท่าทีเกรงใจ
“แต่งงานแล้ว” กวินบอกเพียงเท่านั้น
“หว้า เสียดายจัง เพื่อนๆปัดเศร้ากันหมดเลย” ปัดว่าพลางหัวเราะ เพื่อนๆผู้หญิงของปัดพากันก้มหน้าอย่างอายๆ
เพราะตั้งแต่ปัดชวนคุย เพื่อนๆผู้หญิงของปัดก็นั่งฟังและจ้องกวินอยู่ตลอดเวลา ซึ่งนั่นคงทำให้กวินไม่ชอบใจเสียเท่าไหร่ แต่จะให้เอยห้ามอะไรก็ไม่ได้ เพราะยากที่จะห้ามคนให้มองได้
“แล้วเอยล่ะ แต่งงานรึยัง?” เพื่อนผู้ชายของปัดถามขึ้น คนนี้ชื่อพู เป็นอีกคนที่พยายามถามนั่นนี่เอยบ่อยๆ และเรียกสายตาของกวินให้มองไปยังพูได้บ่อยๆเช่นกัน ตอนนี้กวินจ้องมองเอยราวกับจะลุ้นคำตอบของเอย
“เอ่อ...แต่งแล้วครับ” เอยก็บอกตามตรง
“แล้วภรรยาไม่มาด้วยหรอ?” พูยังคงถาม
“เอ่อ...” คราวนี้เอยไปไม่ถูก เพราะจะบอกว่ากวินเป็นภรรยาก็ไม่ใช่อย่างแน่นอน หรือจะบอกว่าตนเองภรรยาก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรออกไปดี
“อำแน่ๆ แบบนี้น่ะ” พูว่า ก่อนที่จะหัวเราะ กวินไม่พูดอะไร มีแต่สายตาที่มองไปยังวิวรอบข้าง โดยที่ทุกคนต่างพากันถ่ายรูปตนเองและวิวรอบข้างเช่นกัน
ในทัวร์นี้จะไปสองเกาะคือเกาะเฮและเกาะราชาหรืออีกชื่อเรียกว่าเกาะรายา เรือแล่นออกจากท่าเรือไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ก็มาถึงเกาแรก คือเกาะเฮ น้ำทะเลสวยไง บรรยากาศดี อย่างที่ใครต่อใครพูดกัน ซึ่งที่นี่มีกิจกรรมทางน้ำเยอะแยะให้เล่น
“จะลองเล่นบานาน่าโบ๊ทไหม?” กวินถาม หลังจากที่ทั้งสองลงมาจากเรือแล้ว
“ดูแล้วเสียวไส้ครับ ไม่กล้าเล่น” เอยบอกพร้อมยิ้มแห้งๆ
“ลองสักครั้งจะเป็นไรไป” กวินบอก ก่อนที่จะเดินไปถามเด็กเรือว่าจะต้องติดต่อใครถึงเล่นบานาน่าโบ๊ทได้ และในที่สุดกวินก็สมใจ เอยจำต้องเล่นด้วยอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ทั้งสองคนจะเล่นไอ้นี่หรอ ขอเล่นด้วยได้ไหม?” พูกับปัดเดินมาหาเอย ที่ตอนนี้กำลังสวมเสื้อชูชีพอยู่
“เอ่อ...” เอยกันไปมองหน้ากวินราวกับจะถาม
“รอบนี้เราเล่นกันสองคน รอรอบหน้าก็แล้วกัน” กวินบอก
“แต่หลายคนสนุกนะ เดี๋ยวผมช่วยแชร์” พูว่า
“นั่นสิเอย ขอเล่นด้วยได้ไหม?” ปัดพูดขึ้นมาบ้าง เอยทำท่าจะพูดปฏิเสธ แต่ก็ไม่ทัน เพราะทั้งสองคนปีนขึ้นไปนั่งบนบานาน่าโบ๊ทแล้ว เอยถอนหายใจออกมา
“เอายังไงดีครับ” เอยถามกวิน
“ไม่มีมารยาท” กวินพูดออกมาเท่านั้น ก่อนที่จะเดินไปบอกคนขับเรือสปีดโบ๊ทว่าการเล่นรอบนี้ไม่ใช่พวกเขาเล่น และขอเล่นรอบต่อไป
กวินและเอยออกห่างออกมา ปัดและพูที่ทำท่างงๆว่าทำไมกวินและเอยถึงไม่ขึ้นไปนั่ง จนเมื่อเรือเริ่มขับออก ทั้งปัดและพูถึงจะเข้าใจว่ากวินและเอยไม่เล่นด้วย
เรือลากบานาน่าโบ๊ทไปอย่างหวาดเสียว โดยที่กวินได้แต่มองด้วยใบหน้านิ่งๆ ส่วนเอยนั้นรู้สึกกลัวๆกับภาพตรงหน้า จนผ่านไปสองรอบรอเรือก็จอด ทั้งปัดและพูก็เดินมาหากวิน
“ทำไมไม่เล่นด้วยกันเหรอ?” พูถามเอย
“อยากเล่นกันสองคนมากกว่า” กวินบอก ก่อนที่จะดึงมือเอยให้ขึ้นไปยังบานาน่าโบ๊ท กวินเริ่มไม่ชอบใจผู้ชายที่ชื่อพูเสียเท่าไหร่แล้ว
กวินและเอยเล่นบานาน่าโบ๊ทอย่างสนุกสนาน ตอนแรกเอยกยังรู้สึกกลัวๆ แต่พอได้ลองเล่นเข้าจริงๆกลับชอบเสียอย่างนั้น สุดท้ายทั้งสองคนก็เล่นมันไปถึงห้ารอบด้วยกัน
“สนุกไหม?” กวินถามเอยที่รอบสุดท้ายถูกเหวี่ยงตกลงทะเล ทั้งสองจึงเปียกไปทั้งตัว
“สนุกมากครับ” เอยบอก
“รอตรงนี้ก่อน จะไปจ่ายเงินแล้วเดี๋ยวซื้อน้ำมาให้” กวินบอกให้เอยนั่งรอตรงที่นั่งเก้าอี้ผ้าใบ เพราะจะต้องไปจ่ายเงินค่าเล่นบานาน่าโบ๊ท
“ครับ” เอยพยักหน้ารับ ก่อนที่จะเอาผ้าเช็ดตัวมาพันตัวไว้ พลางมองไปยังทะเลเบื้องหน้า
“นั่งด้วยคนสิ” พอกวินคล้อยหลังไป พูก็เดินมาหาเอยทันที
“อ่อ...ตามสบายครับ” เอยบอก
“นี่...เราขอไลน์เอยได้ไหม อยากเป็นเพื่อนเอย” พูบอกอย่างนั้น
“ผมจำไอดีไม่ได้ครับ” เอยบอกไปตรงๆ เพราะจำไอดีไม่ได้จริงๆ
“ถ้าอย่างนั้นขอเบอร์ก็ได้” พูยังคงขอเอยต่อ
“เอ่อ...ผมไม่สะดวกครับ” เอยบอก
ก็นะ...ผู้ชายที่ชื่อกวินนั่นแฟนเอยใช่ไหมล่ะ?” พูพูดขึ้น เอยหันไปมองหน้าพู ที่จ้องเอยมาตรงๆ
“ครับ” เอยพยักหน้า
“คบกันนานแล้วหรอ?” พูซักไซ้ไล่เรียง
“ก็..พอสมควรแล้วครับ” เอยตอบแบบวางตัวพอสมควร เพราะไม่ชอบให้ใครที่ไม่สนิทมาซักถามอะไรแบบนี้เสียเท่าไหร่
“ถ้าเอยได้ลองคุยกับเรา...เอยอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้นะ” พูว่า
“หมายความว่ายังไงครับ?” เอยถามอย่างไม่เข้าใจ
“ก็เปลี่ยนใจจากคนนั้นมาชอบเราไง เราน่ะมีของดีเยอะนะจะบอกให้” พูดว่า
“พูดเรื่องอะไรครับ?” ยิ่งพูดเอยยิ่งไม่เข้าใจในคำพูดของพูเสียเท่าไหร่
“อ้าว มานู่นแล้ว” พูว่าพลางหันไปมองกวินที่กลังก้าวเท้ายาวๆมายังที่ที่เอยและพูนั่งอยู่
กวินใบหน้านิ่งๆ มองพูที่ลุกขึ้นแล้วผิวปากเดินจากไป เอยที่ยังคงงงๆกับคำพูดของพู ก็ไม่คิดอยากจะใส่ใจกับเรื่องที่คุยเสียเท่าไหร่
“คุยเรื่องอะไรกัน?” กวินถามเอย พลางเปิดฝาน้ำดื่มและยื่นให้เอย
“พูดอะไรก็ไม่รู้ครับ ไม่รู้เรื่องเลย” เอยบอก
“รู้สึกไม่ชอบหน้า” กวินบอกไปเพียงเท่านั้น
“ผมก็ไม่ค่อยชอบคนแบบนี้ครับ รับมือยาก” เอยบอกก่อนจะดื่มน้ำคลายความร้อน
ทั้งสองคนเมื่อพักเสร็จก็ไปเล่นน้ำต่อ เพียงไม่นานนักไกด์ก็มาเรียกลูกเรือทุกคนให้ลงเรือ เพื่อนเดินทางไปยังเกาะสุดท้าย คือราชาหรือเกาะรายานั่นเอง
To be continued…
หัวข้อ: #อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#...Special Part...(21/12/15) P.136 (อ่าน 1462013 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก