มาต่อแล้วค่ะ ฮันนีมูนตอนสอง จบจากตอนนี้ อาจจะมีตอนพิเศษอีกตอน ก็จะเป็นอันจบสำหรับเรื่องนี้ค่ะ ส่วนเรืองรวมเล่ม มีคนถามกันเยอะเลย ไม่คิดว่าจะมีคนอยากได้กัน ฮ่าๆ ตอนนี้มีสำนักพิมพ์นึงติดต่อมาค่ะ ตอนนี้กำลังคุยๆกันอยู่ เอาเป็นว่าถ้ารวมเล่มจริงๆ ก็จะแจ้งให้ทราบนะคะ ส่วนแฟนเพจ....ไม่กล้าทำค่ะ กลัวคนไม่ติดตาม ฮ่าๆ ถ้าทำแล้วจะบอกนะคะ หากตอนนี้มีอะไรผิดพลาด ก็ขออภัย ณ ทีนี้ด้วยค่ะ ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ 
Edit : ทำแฟนเพจแล้วนะคะ
https://www.facebook.com/kimjuyke ยังว่างๆเพราะเพิ่งเปิด ไปทำความรู้จักกันได้นะคะ
+++++++++++++++++++++++++
# อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#
Special Part
Sweet honey moon 2
การเดินทางมาเกาะราชาหรือเกาะรายาใช้เวลากว่าชั่วโมง มาถึงเกาะแห่งนี้ก็เป็นเวลาสิบเอ็ดโมงพอดี พอเรือจอดตรงที่หมาย ไกด์ก็แนะนำจุดดำน้ำต่างๆ พร้อมทั้งแจกอุปกรณ์ดำน้ำแบบตื้นให้ลูกเรือทุกคน เพื่อชมฝูงปลาเล็กปลาน้อยรวมถึงปะการังน้ำตื้น ตรงบริเวณที่เรียกว่าอ่าวปะตกหรืออีกชื่อคืออ่าวคอนแค
นี่เป็นครั้งแรกที่เอยได้ดำน้ำแบบนี้ จึงยังไม่ชินกับการใช้หน้ากากและท่อหายใจ เอยดำโดยไม่รู้วิธี สูดน้ำทะเลเข้าปากไปหลายอึก กวินจึงต้องช่วยเอยใช้อย่างค่อยๆเป็นค่อยๆไป สิบกว่านาทีกว่าเอยจะใช้งานมันได้
ทั้งสองดำน้ำดูปะการังสีสวยที่เริ่มจะซีดไปบ้าง แต่ก็ยังดูดี ปลาต่างๆมากมายแหวกว่ายเป็นฝูง โดยที่กวินนั้นจับมือเอยไม่ปล่อย เพราะกลัวเอยลอยไปไกล จึงต้องจับมือไว้อยู่อย่างนั้น ด้านปัดที่กำลังดำผุดดำว่ายก็หันไปมองมือของเอยที่จับมือของกวินไว้ทั้งสองข้าง เธอแปลกใจไม่น้อยที่ทั้งสองดูมีราศีของคนที่เป็นมากกว่าเพื่อนกัน จึงไปสะกิดพูที่ตอนนี้กำลังโผล่ขึ้นมาจากน้ำพอดี
“พู....แกว่าสองคนนั้นใช่แบบแกไหม?” ปัดถาม พูนั้นก็ไม่ได้ชอบผู้หญิง และเจ้าชู้ประตูดินที่สุดเท่าที่ปัดเคยคบเป็นเพื่อนมา
“แค่นั้นก็ดูไม่ออกรึไง” พูว่าปัด ก่อนที่จะหันไปมองกวินและเอยที่กำลังพากันดำน้ำอย่างสนุกสนานกันอยู่สองคน
“เสียดายคนที่ชื่อกวิน หล่อแบบนั้นไม่ได้เห็นกันง่ายๆ” ปัดว่า
“แต่ฉันเสียดายเอยมากกว่า ไม่เหมาะกับนายกวินนั่นสักนิด” พูว่า
“พูดแบบนี้ แปลว่าแกถูกใจเอยใช่ไหม?” ปัดถามอย่างรู้ทัน
“ก็นะ เป็นแบบที่ชอบพอดี” พูว่า
“ว่าไปนั่น เขามากันเป็นคู่นะแก” ปัดพูด
“เรื่องแบบนี้ไม่เข้าใครออกใครหรอกน่า” พูเอ่ยขึ้นมา ก่อนที่จะดำน้ำต่อ โดยที่ในใจนั้นคิดอะไรอยู่ก็ยากแท้ที่จะหยั่งถึง
หลังจากที่ดำน้ำกันจนตัวเริ่มจะซีดไปหมดแล้ว ไกด์ก็ได้เรียกลูกเรือทุกคนขึ้นมาล้างตัว เพื่อที่จะรับประทานอาหารมื้อเที่ยง ที่ทางทัวร์ได้จัดเตรียมไว้ให้แล้ว อาหารที่ทางบริษัททัวร์จัดให้นั้นเป็นอาหารบุฟเฟ่ต์ มีทั้งข้าวผัด อาหารทะเลชุบแป้งทอด และอีกอย่างหลายๆอย่างที่เป็นอาหารทะเลและไก่ กวินและเอยตักอาหารใส่จานแล้วพากันไปนั่งแยกกันสองคน ตอนแรกปัดก็ชวนให้ทั้งสองคนไปนั่นร่วมโต๊ะ แต่เอยปฏิเสธไป เพราะรู้ดีกวินชอบความเป็นส่วนตัวมากกว่า
อาหารถือว่ารสชาติพอใช้ได้ แต่ที่เห็นจะอร่อยคือไก่ผัดเม็ดมะม่วงหิมพานต์ เอยเดินไปตักถึงสองรอบสองจานเผื่อกวินด้วย เพราะกวินเองก็ดูจะชอบอยู่เหมือนกัน เอยและกวินนั่งทานกันไปเรื่อยๆ รวมทั้งถ่ายรูปอาหารเก็บเอาไว้ด้วย โดยที่เอยไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาจากพูจ้องมองอยู่ตลอด แต่คนที่กลับสังเกตเห็นคือกวิน
“มองอะไรนักหนา” กวินพูดเบาๆ พลางหันไปจ้องพูเขม็ง
“ใครมองอะไรครับ?” เอยถาม ก่อนที่จะมองหน้ากวิน
“ผู้ชายที่ชื่อพูอะไรนั่น” กวินบอกอย่างไม่สบอารมณ์
“ช่างเขาเถอะครับ” เอยบอก
หลังจากนั้น ผ่านไปไม่นาน กวินและเอยก็ทานอาหารเสร็จแล้ว ทั้งสองจึงลุกไปเก็บจาน แล้วพากันไปนั่งริมหาด ซึ่งมีเก้าอี้ชายหาดและร่มบังแดดอยู่ เอยนั่งลง โดยที่กวินเองก็นั่งลงข้างๆเช่นเดียวกัน กวินหยิบหนังสือติดมือมาด้วย จึงนอนเอนตัวลงอ่านหนังสือเล่มนั้น ส่วนเอยก็ดูรูปภาพในโทรศัพท์ที่ถ่ายมาเยอะแยะ บางรูปก็สะกิดให้กวินดู และไม่รอช้า เอยก็กดถ่ายรูปกวินที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ด้วย
“ง่วงหรอครับ?” เอยถาม หลังจากที่ถ่ายรูปเสร็จ
“นิดหน่อย” กวินบอก ก่อนที่จะเอื้อมมือไปจับมือของเอยไว้หลวมๆ
“ถ้าอย่างนั้นหลับสักงีบเถอะครับ นี่เพิ่งจะบ่ายโมงกว่า ไกด์บอกว่าจะกลับก็ตอนบ่ายสามนู่นครับ” เอยบอก
“อืม”
กวินพยักหน้ารับ แล้วหยิบแว่นกันแดดมาสวมทับบนใบหน้า ก่อนที่จะจับมือเอยไว้อย่างนั้นและค่อยๆหลับตาลง เอยเองก็นอนเล่นดูวิวทะเลสีฟ้าครามสดใสไปเรื่อยๆ ก่อนที่จะหันไปเห็นแว่บๆ ถึงสิ่งมีชีวิตเล็กๆที่คลานอยู่ตรงชายหาด
“นั่นปูเสฉวนนี่” เอยพึมพำบอกกับตนเอง ไม่เคยเห็นตัวจริงๆมาก่อน นอกจากรูปในหนังสือเรียน เพราะตอนเด็กเอยไม่เคยได้ไปเที่ยวไหนเลยจริงๆ
เอยหันไปมองกวินที่ตอนนี้ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ จึงน่าจะหลับไปแล้ว เอยจึงดึงมือตนเองออกจาการกอบกุมของกวินเบาๆ ก่อนที่จะเดินอย่างช้าๆ เข้าไปดูปูเสฉวนตัวนั้น ที่คงรู้ตัวว่ามีคนเข้าไปใกล้ๆ จึงหดตัวเข้าเปลือกหอยไป
“น่ารักจัง” เอยหยิบมันขึ้นมาดู เห็นเพียงกล้ามที่หดเข้าไปในเปลือกหอย เอยจึงนั่งดูอยู่อย่างนั้น โดยที่ไม่รู้สึกตัวเลยว่าตอนนี้พูดนั้นเดินเข้ามาใกล้ๆแล้ว
“ทำอะไรเหรอเอย?” พูถาม ก่อนที่จะนั่งลงข้างๆเอย
“อ๋อ...กำลังดูปูเสฉวนครับ” เอยบอกพูไปอย่างนั้น ก่อนที่จะก้มดูมันต่อไป ไม่ได้สนใจท่าทีของพูที่อยากเข้ามาคุยด้วยเท่าไหร่นัก
“แล้วแฟนล่ะ?” พูถาม
“คุณกวินงีบน่ะครับ” เอยบอก
“แฟนประสาอะไร ปล่อยให้เอยมานั่งเหงาคนเดียวได้ยังไง” พูตำหนิกวิน
“ไม่เหงาอะไรหรอกครับ ผมปกติดี” เอยพูด
“ผู้ชายแบบนั้นมีอะไรดี ขี้เก๊กจะตายไป” พูว่า พลางมองไปยังกวินที่นอนเอนหลังและหลับอยู่ภายใต้แว่นกันแดดนั้น
“คุณพูไม่รู้อะไร อย่ามาพูดแบบนั้นดีกว่าครับ” เอยบอก ไม่ชอบคนแบบพูจริงๆ ที่มาตัดสินกวินแค่เพียงภายนอก
“ดูก็รู้แล้วคนแบบนี้น่ะ...นี่เอย ถ้าเบื่อผู้ชายแบบนั้นเมื่อไหร่ มาหาพูได้ตลอดนะ เดี๋ยวพูจะเอาเบอร์ให้” พูว่า ก่อนที่ควักนามบัตรออกมา
“ขอโทษนะครับ แต่ผมคงรับไม่ได้” เอยบอก
“เถอะน่า แค่รับนามบัตร ไม่ได้นอกใจเสียหน่อย” พูว่า แต่เอยยังคงส่ายหน้าอยู่อย่างนั้น
“กลัวใจตัวเองขนาดนั้นเลยหรอเอย...พูพูดจริงๆนะ อย่างที่บอกครั้งที่แล้ว พูมีของดีเยอะนะ” พูวนไปถึงเรื่องที่คุยก่อนหน้านี้
“หยุดพูดเถอะครับ” เอยลุกขึ้นยืน ทำท่าจะออกเดิน
“ได้ลองลีลาพูแล้วจะติดใจ ชนิดไม่กลับไปหาคุณกวินนั่นเลยล่ะ”
พูพูดพลางยิ้มกระหยิ่มย่อง โดยที่ไม่ทันรู้ตัวเลยว่า พอสิ้นสุดคำพูดของตน กวินก็ลุกขึ้นมาพอดีพร้อมกับซัดหมัดเข้าหน้าของพูทันที หมัดหนักๆนั้นสามารถเรียกเลือดให้กบปากพูได้ไม่น้อยเลยทีเดียว
“หุบปาก ถ้ายังไม่อยากตาย”
กวินพูดด้วยน้ำเสียงที่ข่มอารมณ์เอาไว้ เรียกสายตาของคนแถวนั้นให้หันมามองมายังที่ๆทั้งสามคนยืนอยู่ เอยตกใจไม่น้อยที่กวินตื่นมาตั้งแต่ตอนไหน แล้วโผล่มาต่อยพูได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้
“ต่อยมาได้ เจ็บนะโว้ย” พูที่ล้มลงไปกองก็เริ่มลุกขึ้นตั้งตัวพร้อมกับโวยวาย มือนั้นแตะตรงๆมุมปาก พอเห็นเลือดตัวเองก็ตาโตขึ้นมาอย่างตกใจ
“ก็สมควรกับปากหมาๆแบบนี้” กวินพูดหน้าตานิ่งเฉย แต่สายตานั้นกลับเต็มไปด้วยโทสะ
“เล่นถึงเลือดเลยหรอวะ กูคงจะยอมหรอก” พูพูดก่อนที่จะทำท่าจะเข้ามาหาเรื่องกวิน กวินเองก็ไม่ยอมเช่นเดียวกัน ทำท่าจะพุ่งเข้าไปหาพูเหมือนกัน
“คุณกวิน...พอเถอะครับ” เอยเข้าไปห้ามกวินทันที ไม่อยากให้กวินใช้กำลังกับคนแบบพู คนที่ใช้คำพูดอย่างไร้สมองและไม่มีสำนึกแบบนี้
“ถ้าไม่เลิกตอแย อย่าหาว่าไม่เตือน” กวินว่า ก่อนที่จะดึงมือเอยให้เดินออกไปจากตรงนั้น โดยที่ทั้งสองเดินสวนกับปัดที่ทำหน้างงๆเมื่อเห็นเพื่อนตนเองยืนกุมปากที่เลือดซึมออกมาพลางร้องโอดโอย
กวินและเอยเดินกลับมายังเรือ รู้สึกบรรยากาศการเที่ยวที่ตอนแรกกำลังสนุกกลับกร่อยลงอย่างทันตาเห็น กวินหายใจแรงๆออกมา ราวกับกำลังสะกดอารมณ์โมโหให้เย็นลง
“คุณกวิน” เอยเรียกกวินเบาๆพลางแตะแขนนั้นไว้
“เพราแบบนี้ไง ฉันถึงอยากมาเที่ยวกันแค่สองคน” กวินบอก
“ผม..ผมน่าจะเชื่อคุณกวินตั้งแต่แรก” เอยว่า
“ไม่ใช่ความผิดเธอหรอก ใครจะไปรู้ว่าจะมีเพื่อนร่วมทริปแบบนี้” กวินว่า
“คุณกวินเจ็บมือไหมครับ?” เอยถาม ก่อนที่จะจับมือของกวินขึ้นมาดู พบว่ามันแดงเถือกแต่ไม่มีร่องรอยการบาดเจ็บใดๆ
“ไม่หรอก...ฉันไม่น่าปล่อยเธอให้คลาดสายตาเลย” กวินว่าก่อนที่จะดึงมือเอยมาจูบเบาๆ
“ปล่อยไม่กี่นาที พร้อมจะมีคนมาวุ่นวายตลอด” กวินยังคงบ่นงึมงำอยู่อย่างนั้น
“ช่างมันเถอะครับ” เอยว่าพลางยิ้ม
สรุปเอยและกวินก็นั่งอยู่ในเรือ จนในที่สุดไกด์ก็พาลูกเรือคนอื่นๆมาถึงเรือ พร้อมจะเดินทางกลับสู่ท่าเรือแล้ว โดยที่ปัดนั้นเมื่อนั่งลงก็ขอโทษเอยทันที
“เอย...ปัดขอโทษแทนพูด้วยนะ ที่พูดจาไม่ดีกับเอย ขอโทษคุณกวินด้วยนะคะ” ปัดว่า
“ผมไม่โกรธครับ ไม่เป็นไร” เอยบอก ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดอะไรต่อไป
ส่วนกวินไม่พูดอะไร แต่จ้องพูหน้านิ่งๆ แววตานั้นเต็มไปด้วยความไม่พอใจอย่างที่สุด ด้านพูนั้นก็ดูนิ่งไปถนัดตา ไม่พูดไม่จาอีกทั้งดูจะสลดลงไปพอสมควรเหมือนกัน
ใช้เวลาไม่นานนัก ก็ถึงท่าเทียบเรือ เมื่อลงจากเรือ ต่างคนก็ต่างแยกย้าย โดยที่กวินเองก็ไม่รอให้เอยได้ร่ำลาปัดหรือคนอื่นๆเลย แต่พูที่เดินดุ่มๆเข้ามาดักหน้ากวินและเอย ทำให้ทั้งสองต้องหยุดชะงัก
“อยากโดนอีกหมัดเหรอ?” กวินถาม
“จะมาขอโทษ....ขอโทษด้วยนะเอย” พูพูดแค่นั้น ก่อนที่จะเดินกลับไปยังรถตู้ที่มารอรับ โดยที่ไม่รอให้เอยพูดจาใดๆออกไป
“กลับกันเถอะครับคุณกวิน” เอยที่โล่งอกไปพอสมควร อย่างน้อยพูก็ยังมาขอโทษในเรื่องที่เกิดขึ้น
ทั้งสองคนขึ้นรถของบริษัทซึ่งพากวินและเอยไปส่งที่โรงแรม ตอนนี้ก็เย็นแล้ว อีกทั้งเหนื่อยกับการดำน้ำ กวินและเอยจึงตกลงกันว่าจะอยู่พักผ่อน และพรุ่งนี้ค่อยไปไหว้พระที่วัดฉลองและกราบไหว้อนุสาวรีย์ ท้าวเทพกระษัตรี ท้าวศรีสุนทร ก่อนจะขึ้นเครื่องกลับกรุงเทพตอนเย็น
“เหนื่อยไหม?” กวินถาม ตอนนี้ทั้งสองอาบน้ำแต่งตัวกันเสร็จแล้ว และกำลังนั่งอยู่ริมสระน้ำทรงกลม ซึ่งเป็นสระน้ำส่วนตัวของห้องนี้
“นิดหน่อยครับ แต่ได้ภาพมาสวยๆก็คุ้มแล้ว” เอยบอก
“ติดหน่อยเดียวตรงมีคนมาทำให้เสียบรรยากาศ” กวินยังคงเคืองไม่หาย
“คงไม่เจอกันอีกแล้วล่ะครับ” เอยว่าพลางยิ้ม
“คิดว่าเธอจะเปลี่ยนใจง่ายรึไง ถึงมาพูดเหมือนชวนเล่นขายของแบบนั้น” กวินว่า
“แปลว่าคุณกวินได้ยินอยู่ตลอดเลยหรอครับ?” เอยถาม กวินไม่พูดอะไรยกเอยที่ตอนนี้ขาแช่น้ำอยู่ให้มานั่งที่ตักของตนเอง
“ไม่ได้หลับสนิทหรอก แค่พักสายตา” กวินบอก ก่อนที่จะยื่นจมูกมาคลอเคลียแก้มของเอยก่อนที่จะก้มลงหอมซอกคอของเอย
“จั๊กกะจี้” เอยพูดเบาๆพลางย่นคอ
“ต่อให้ใครมาจีบเธอขนาดไหน...ฉันรู้ ว่าเธอไม่เปลี่ยนใจไปจากฉันหรอก จริงไหม?” กวินถาม
“มั่นใจจังนะครับ” เอยแหย่กวินพลางหัวเราะ
“มั่นใจสิ มั่นใจมากด้วย” กวินว่า
“ก็จริงครับ...ผมมีแค่คุณเดียว ไม่คิดจะมองใครทั้งนั้น..มันเป็นแบบนั้นมาตั้งนานแล้วนี่ครับ” เอยบอกอย่างอายๆ
กวินยิ้มมุมปาก ก่อนที่จะหันหน้าของเอยมาและจูบแผ่วเบาลงตรงริมฝีปาก บดคลึงน้อยๆก่อนที่จะล่วงล้ำเข้าไปในโพรงปากหวาน เอยนั้นได้แต่ปิดตาลง เพราะไม่กล้าจะสบตามองดวงตาคมของกวินเสียเท่าไหร่ ทุกครั้งที่ถูกจ้องมองด้วยสายตาเช่นนี้ ราวกับถูกกวินหลอมละลายก็ไม่ผิด
ทั้งสองจูบดูดดื่ม ราวกับกระหายในรสอันล้ำลึก ดำดิ่งลงสู่ห้วงความรักอันหอมหวานที่ยากจะถอดถอน เอยเริ่มปรับลมหายใจตนเองได้ดีขึ้น จูบนี้จึงยาวนานไม่มีติดขัด
ความร้อนรุ่มเริ่มหลั่งไหลเข้ามาในร่างกาย เอยบีบเสื้อตรงอกของกวินแน่นๆ เมื่อเริ่มรู้สึกแปลกตรงกลางของร่างกาย อีกทั้งมีอะไรสักอย่างที่รู้สึกได้...เอยหน้าแดงก่ำทันทีที่ความร้อนผ่าวของกวินดุนดันสะโพกเบื้องล่างของตนอยู่
“ไปที่ห้องเถอะ” กวินผละจากการจูบ ก่อนจะกระซิบที่หูของเอยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
“กะ...ก็ได้ครับ”
เอยพูดเสียงเบาพลางพยักหน้า ไม่รอช้ากวินจึงลุกขึ้นพร้อมอุ้มเอยขึ้นมาด้วยเอยตกใจไม่น้อย อีกทั้งอารามตกใจจึงเกี่ยวขาไว้กับเอวของกวินเสียแน่น เรียกเสียงหัวเราะจากกวินได้ไม่น้อย
“เกาะแน่นเป็นลูกหมีเชียว” กวินพูด ก่อนที่จะพาเอยมายังเตียงไซส์ใหญ่ ที่ทั้งกว้างอีกทั้งนุ่มเสียจนเอยที่เอนตัวลงนอนแทบจะจมหายไปบนเตียง
“ก็..ผมกลัวนี่ครับ” เอยตอบแบบอ้อมแอ้ม กวินยกยิ้มมุมปาก ก่อนที่จะก้มลงจูบปากของเอย เพื่อสานต่อเรื่องที่ค้างคาจากเมื่อครู่นี้
ลมหายใจเข้าออกที่สม่ำเสมอ ไม่ต่างจากรสจูบอันลื่นไหลที่กวินปรนเปรอให้เอย เสื้อผ้าถูกถอดจากร่างกายจนเปลือยเปล่า ฝ่ามือของกวินลูบไล้ไปทุกส่วนของร่างกายเอย จูบอันดูดดื่มยังคงต่อเนื่องอยู่เช่นนั้น จนเมื่อร่างกายของเอยเริ่มร้อนผ่าวจนกวินรับรู้ได้จึงเริ่มผละออก
“จะไม่ไหวแล้วเหรอ...หืม?” กวินกระซิบถาม เอยได้แต่หน้าแดงก่ำเป็นคำตอบ กวินได้แต่ยิ้มกริ่ม ก่อนที่จะเลื่อนใบหน้าลงและไล้เลียชิมยอดอกที่เริ่มตั้งชันขึ้น
ลิ้นรัวผะผ่าว เร็วรี่เสียจนเอยต้องหายใจแรงๆจนอกสะท้อนขึ้น ร่างกายราวกับกองไฟที่ลุกโชนเพราะน้ำมันเป็นเชื้อเพลิง ร้อนรุ่ม ปรารถนา ต้องการสิ่งเติมเต็ม ยิ่งนับวันเอยยิ่งไม่รู้จักร่างกายของตนเอง ยามที่กวินปลุกเร้า จะยิ่งต้องการมากขึ้นๆอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ครั้งนี้ก็เช่นกัน หรือเพราะบรรยากาศที่เปลี่ยนไป ทำให้เอยใจเต้นแรงมากกว่าทุกๆครั้ง
“ตื่นเต้นเหรอ?” กวินถามเสียงแผ่ว เอยพยักหน้าช้าๆทั้งที่ยังคงหลับตา
“ลืมตาขึ้นมาสิ..มองที่ฉัน...เอย” กวินพูดเสียงหวาน หวานเสียจนเอยต้องลืมตาขึ้นมามอง
ระหว่างนั้น กวินก็ป้ายเจลใสตรงช่องทางของเอย นิ้วยาวผลุบเข้าไปทีละนิ้วๆเพื่อทำให้เอยพร้อมมากว่านี้ เพียงแค่นิ้วที่เข้าไปทำกวินพาลใจสั่น การตอดรัดของเอยรุนแรงกว่าทุกครั้ง แปลว่าครั้งนี้เอยคงจะตื่นเต้นมากจริงๆ
“ใจเย็นๆ..เอย”
กวินปลอบพลางจูบขมับเอยทั้งสองข้าง สามนิ้วของกวินวนจนเข้าที จากนั้นไม่รอช้ากวินค่อยๆดึงออกมา ก่อนที่จะกุมแกนกลางของตนเองสอดใส่เข้าไปแทนที่นิ้วทั้งสาม
“อ๊า...” เอยร้องออกมาเสียงสั่น ไม่ใช่แค่เสียงเท่านั้น ร่างกายยังสั่นเทิ้มอีกด้วย ยิ่งเห็นยิ่งน่ารักในสายตาของกวิน รู้สึกปลุกเร้าอารมณ์จนแทบทนไม่ไหว
กวินดันร่างกายเข้าไปจนสุด พักนิ่งเพียงครู่ ก่อนที่จะเริ่มขยับตัวเข้าออกเป็นจังหวะช้าๆ ค่อยๆเป็นค่อยๆไป แม้ร่างกายจะอยากจะขยับให้เร็วมากกว่านี้ แต่ก็ยังสงสารเอย อยากทะนุถนอมเอยไว้อย่างนี้จนกว่าจะถึงที่สุด มือที่ว่างของกวินก็รูดรั้งแกนกายของเอยไปด้วย เพื่อปลุกเร้าให้เอยรู้สึกมากขึ้นกว่าเดิม
มือของเอยบีบต้นแขนของกวินไว้แน่น พลางกัดริมฝีปากเพราะกลัวจะส่งเสียงแปลกๆออกไปอย่างเช่นทุกครั้ง ร่างกายโยกเป็นจังหวะ เคลื่อนไหวตามแรงขับเคลื่อนของกวิน
“อ๊ะ!!
เอยร้องเสียงหลง เมื่อกวินขยับเข้ากระทบกับจุดอ่อนไหวในร่างกายเข้า ขาของเอยค่อยๆอ้ากว้างมากขึ้น ความต้องการเริ่มพรั่งพรูเข้ามา กวินจึงใช้จังหวะนั้นขยับเข้าออก โยกตัวแรงขึ้น เร็วขึ้น ถี่รัวจนเอยสั่นคลอนไปทั้งตัว
“คุณ..กะ...กวิน อ๊ะ” เอยร้องเรียกชื่อของกวินออกมาอย่างอดกลั้นเอาไว้ไม่ได้อีกแล้ว
“เอย...เรียกอีกสิ”
กวินเสียงแหบพร่า ก่อนที่จะก้มจูบเอยอย่างรวดเร็ว ลิ้นเกี่ยวกระหวัดพันเสียจนดูดดื่ม ไม่ต่างจากด้านล่างที่ส่งเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่นเช่นกัน
จังหวะการขยับดังขึ้นเรื่อยๆ อีกทั้งเริ่มรุนแรงดั่งพายุหมุน เสียงของเอยเริ่มเปล่งออกมาดังขึ้นเรื่อยๆ พอๆกับเสียงครางผะแผ่วของกวินที่ดังก้องอยู่ข้างหูของเอย ยิ่งได้ยินยิ่งรู้สึกร้อนรุม
“มะ..ไม่ไหว..คุณ..กวิน...กะ...กวิน อ๊า” ใกล้จะถึงฝั่งเต็มทีแล้ว กวินเองยิ่งเร่งความเร็วถี่ขึ้นไปอีก รุนแรงจนแม้แต่เอยเองก็คาดไม่ถึง
“เอย...รักเอย...”
กวินพึมพำออกมา ร่างกายถึงขีดสุดของความอดทนแล้ว ขยับเข้าออกจนร่างกายของเอยกระตุก ฉับพลันของเหลวจากร่างหายของเอยก็พากันหลั่งไหลออกมาเลอะไปทั้งหน้าท้อง ความรู้สึกสุขสมที่ได้รับทำเอาเอยสั่นเทิ้มจนฝ่ามือต้องเลื่อนไปกำผ้าปูไว้แน่น
“รัก..กวิน” เอยส่งเสียง กวินที่ได้ยินเช่นนั้นยกยิ้มพลางขยับร่างกายอีกสองสามครั้ง ก่อนที่ปลดปล่อยออกมาเสียมากมาย
เสียงหอบหายใจบ่งบอกถึงการร่วมรักครั้งนี้เสียพลังงานไปไม่น้อย แต่มีหรือที่กวินจะอิ่มอยู่เพียงเท่านี้ โดยไม่ทันให้เอยได้ตั้งตัว ความแข็งขืนของกวินก็สอดใส่เข้าไปอีกครั้ง
“คุณกวิน!!” เอยร้องออกมาเบาๆ เพราะยังรู้สึกไม่หายเหนื่อยจากเมื่อครู่นี้เลย
“ให้สมกับมาฮันนีมูนหน่อยสิ” กวินพูดพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์
“ตลอดเลยคุณกวิน” เอยบ่นอย่างไม่จริงจังมากนัก ก่อนที่จะต้องเปล่งเสียงร้องออกมาอีกครั้ง กับบทรักที่เริ่มบรรเลงโดยกวิน
ครั้งนี้เอยถูกดันให้อยู่ข้างบนบ้าง แม้เอยจะอายขนาดไหนก็ตาม แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่มีความสุขของกวินก็ยากที่จะหยุดการกระทำทั้งหมดได้ บทรักรอบนี้เอยจึงเป็นผู้นำขับเคลื่อนแทนกวินในรอบนี้แล้ว
เสียงแห่งความสุขสม ระงมไปทั้งห้องสวีทแห่งนี้ ความปรารถนาที่ถูกกระตุ้นครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ดูท่าคราวนี้เอยคงไม่ได้นอนจนรุ่งสางของอีกวันแน่ๆ
...
..
.
แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาระเบียงกระจกใส บ่งบอกถึงยามเช้าวันใหม่ที่เข้ามาเยือนแล้ว เอยยังคงถูกกวินกอดไว้ในอ้อมแขน เมื่อคืนกว่ากวินจะยอมหยุดก็ปาไปตีสองเห็นจะได้ และนั่นหากเอยไม่ไหวเสียก่อน กวินเองก็คงจะขอต่อไปเรื่อยๆจนกว่าตนเองจะหมดแรงแน่ๆ
ร่างกายปวดเมื่อยไปหมด กวินเล่นไม่หยุดพักเลย จนทำเอยระบมไปหมด อีกทั้งวันนี้เป็นวันเดินทางกลับด้วย แม้จะเป็นไฟลท์เย็นจนเกือบค่ำก็ตาม แต่หากร่างกายเป็นแบบนี้ก็กลัวจะไม่ไหวเอาได้
“ตื่นแล้วเหรอ?” กวินถามเสียงเบาๆ ก่อนที่จะจูบหน้าผากเอยเป็นการทักทายยามเช้า
“คุณกวิน..วันนี้จะกลับไหวไหมครับเนี่ยะ” เอยถามเสียงแหบ เพราะเมื่อคืนส่งเสียงร้องตลอด พอเช้าขึ้นมาจึงแหบพร่าเช่นนี้
“จะทานยาหน่อยไหม?” กวินว่า
“ก็ดีครับ” เอยทำท่าจะลุกไปทานยาพาราที่พาติดมาด้วย แต่กวินกลับลุกขึ้นแทน
“เดี๋ยวฉันหยิบให้ นอนลงเถอะ” กวินว่า พลางลุกขึ้นพร้อมพันผ้าเช็ดตัวที่เอวไว้หลวมๆ ก่อนจะเดินไปหยิบยาในกระเป๋าของเอยและน้ำดื่มหนึ่งแก้ว
“ไหวไหม?” กวินถาม
“ไหวครับ” เอยดันตัวเองให้นั่งพิงหัวเตียง ก่อนที่จะรับยาเข้าปากพร้อมดื่มน้ำตามเข้าไป จากนั้นก็เอนกายนอนต่อ
“นอนต่อดีกว่า นี่เพิ่งจะเจ็ดโมงกว่า เดี๋ยวสักสิบโมงค่อยว่ากัน” กวินบอกอย่างนั้น จากนั้นก็ล้มตัวลงนอนโดยที่ดึงเอยมากอดไว้และหลับต่อไปอีก
จนเวลาล่วงเลยมาถึงเก้าโมงกว่าๆ เอยก็ขยับตัวตื่นอีกครั้ง ตื่นมาคราวนี้กวินไม่ได้อยู่ข้างกาย เอยจับที่นอนพบว่ายังอุ่นๆ กวินคงจะเพิ่งตื่นเข้าห้องน้ำ เอยลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจเล็กน้อย รู้สึกร่างกายโล่งมากขึ้น ไม่เจ็บเมื่อตัวเหมือนตอนตื่นครั้งแรก เอยจึงลุกขึ้นยืนช้าๆ ก่อนที่จะเดินไปยังห้องน้ำ
“คุณกวินครับ” เอยเคาะห้องน้ำสองสามครั้งพร้อมเอ่ยเรียก
“เข้ามาเลย ไม่ได้ล็อค” แว่วเสียงกวินตอบกลับมา
เอยจึงเข้าไปพบว่ากวินกำลังอาบน้ำ กวินจึงเดินมาดึงเอยให้อาบน้ำพร้อมกัน ทั้งสองอาบน้ำโดยใช้เวลาไม่นานนัก ตอนนี้ก็ออกมาแต่งตัวและเก็บข้าวของใส่กระเป๋าเรียบร้อยพร้อมจะเช็คเอ้าท์จากโรงแรมแล้ว
เมื่อลงมาถึงกวินและเอยทานอาหารเช้าของโรงแรมไปเพียงเล็กน้อย เพราะยังไม่หิวมาก จากนั้นก็เช็คเอ้าท์และทั้งสองก็ขึ้นรถตู้ของโรงแรม โดยที่เดินทางไปวัดฉลอง กราบไหว้หลวงพ่อแช่มพร้อมถวายสังฆทาน ถ่ายรูปในวัดไปพอสมควร จากนั้นก็เดินทางโดยใช้เส้นทางที่ไม่เลี่ยงเมือง เพื่อที่จะไปกราบไหว้อนุสาวรีย์ ท้าวเทพกระษัตรี ท้าวศรีสุนทร ซึ่งเป็นวงเวียนใจกลางถนนพอดิบพอดี
ใช้เวลาไม่นานนัก รถตู้ก็พาเอยและกวินไปยังร้านของฝากแม่จู้ ซึ่งมีร้านอาหารติดกันด้วย เอยกับกวินจึงทานอาหารเที่ยงที่นั่นและซื้อของฝาก ซึ่งเป็นขนมและอาหารพื้นเมืองไปเยอะแยะ เพื่อไปฝากครอบครัวเศวตเจริญ แม่ของตนเอง อีกทั้งเพื่อนร่วมงานอย่างพี่แปงและพี่ขาวด้วย
เมื่อเสร็จสิ้นการซื้อของฝาก ทั้งสองจึงเดินทางไปยังสนามบิน เพื่อกลับไปยังกรุงเทพ กลับไปทำงานหลังจากที่เที่ยวเสร็จสิ้นแล้ว แม้การเที่ยวครั้งนี้จะมีตัวเกะกะทำให้กร่อยไปสักนิดอย่างเมื่อตอนไปเที่ยวเกาะ แต่โดยรวมถือว่าทั้งสองมีความสุขในการเที่ยวครั้งนี้มาก เมืองน่าอยู่ผู้คนก็น่ารัก อาหารก็อร่อย ครั้งหน้าเอยหวังว่าจะได้มาเที่ยวที่นี่กับกวินอีกครั้ง
ตอนนี้ทั้งสองคนขึ้นมานั่งบนเครื่องบินที่กลังบินสูงบนน่านฟ้าหลายพันฟุต เอยหันไปมองกวินที่นั่งอยู่ข้างๆพร้อมกับกุมมือของตนเองไว้ ได้อยู่ข้างกวินเช่นนี้มีความสุขเสียจนเอยคาดไม่ถึงเลยจริงๆ วันข้างหน้าความรักของทั้งสองคนจะเป็นอย่างไรก็ไม่หวั่น หากมีกันและกันเอยเชื่อว่าจะผ่านทุกอย่างไปได้อย่างแน่นอน...
The and....
หัวข้อ: #อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#...Special Part...(21/12/15) P.136 (อ่าน 1458835 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก