หัวข้อ: 45 วันพนัน(ไม่)รัก.........วันแห่งความสุข(จบแล้วย้ายได้เลย)[18-05-2016]

[kun]

เชรษฐ์พูดดีอ่ะ
แต่รอติ๊ฟดีกว่าว่าโกรธหรือแกล้งแล้วตอนนี้อิอิ

[pim14]

มารอค่ะ อยากรู้ว่าติ๊ฟจะใจแข็งอีกนานมั้ย อ่านมุมเชษฐ์แล้วดีใจแทนติ๊ฟนะที่มีคนแอบชอบและจริงจังได้นานขนาดนี้

[norita_boyV2]

วันที่ 42 Theif’s Part

ผมกลับมาอยู่บ้านได้สองสามวันแล้ว และพี่ชายผมก็ไปขนของออกมาจากที่นั่นแล้วด้วย ที่ที่ทุกคนรวมหัวกันหลอกผม ผมไม่รู้ว่าผมโกรธที่พวกมันรวมหัวกันหลอกผม หรือโกรธที่มันเอาความรู้สึกของผมไปเล่น แม้ว่าตอนเริ่มเล่นเกมผมจะรู้อยู่แล้วว่าเกมนี้มันก็คือการเล่นกับความรู้สึกนั่นแหละ แต่ใครจะไปคิดว่าความจริง ผมเป็นคนเดียวที่ถูกล้อเล่นกับความรู้สึกนี้

ส่วนอีกคนนะเหรอ แม้มันจะบอกว่ามันรักผมแต่ก็อย่างที่ผมบอกมันไป เพราะความจริงที่มันได้บอกให้ผมรับรู้ ผมเลยไม่แน่ใจว่าคำพูดอื่นๆ ของมันจะมีความจริงอยู่สักแค่ไหนกันเชียว จะว่าโกรธผมก็โกรธนะ แต่หลักๆ คือเสียความรู้สึกมากกว่า

เพื่อนทุกคนที่เราสนิท เราให้ความจริงใจ แต่ทุกคนกลับเอาเราไปโยนลงเกม เหมือนเห็นเราเป็นตัวตลก ที่ทุกๆ คนรอหัวเราะเยาะ ผมไม่รู้ว่าพวกมันทำแบบนี้กันทำไม สองสามวันที่ผ่านมาผมได้คิดหลายๆ อย่าง

ไอ้การ์ดเคยบอกผมว่าอะไรก็ตามที่มันทำไป เพราะหวังดีกับผม ตอนนั้นผมก็ไม่ได้คิดอะไร แต่พอมารู้ความจริง บางทีความหวังดีแบบนี้ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าต้องการมันหรือเปล่า

อย่างไอ้เชษฐ์เองที่บอกว่าทำไปเพราะรักผม ซึ่งผมก็ไม่รู้จะเชื่อในคำว่ารักของมันได้แค่ไหน และนี่อาจจะเป็นเหตุผลจริงๆ ที่ผมโกรธ ที่โกรธเพราะผมกลัว กลัวว่าสุดท้ายมันจะจบเหมือนทุกครั้งที่ผมเคยเป็น กลัวความจริงที่ว่าไอ้เชษฐ์ไม่ได้รักผม

“กูไม่รู้นะว่ามึงจะกดฟังไหม แต่กูก็อยากให้มึงได้ยินเสียงกูบ้าง เผื่อมึงจะยังคิดถึงกูเหมือนที่กูคิดถึงมึง”
 
“เราสัญญากันแล้วไงว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะฝ่าฟันไปด้วยกัน เรารักกันไม่ใช่เหรอ กูยอมรับว่ากูผิดที่เอาความรู้สึกมึงมาทำแบบนี้ กูขอโทษ แม้คำขอโทษอีกเป็นร้อยเป็นพันครั้งมันจะลบล้างความผิดครั้งนี้ไม่ได้ก็ตามที แต่อยากให้รู้ไว้ว่ากูรักมึงจริงๆ รักมานานแล้วด้วยไม่ได้เพิ่งมารักตอนเราร่วมเล่นเกมนี้ ถ้าอยากรู้ว่ากูรักมึงตั้งแต่ตอนไหน มึงต้องมาฟังกูพูดต่อหน้ามึงนะ กูยังรอที่จะเดินไปพร้อมมึงเสมอนะ ถ้ามึงยังให้โอกาสนั้นกับกูอยู่”

ผมกดฟังข้อความนี้รอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน จริงๆ ผมว่าถ้าผมไม่ได้เผลอใจรักไอ้เชษฐ์มัน ผมอาจจะไม่โกรธพวกมันเลย ที่ร่วมมือกันทำแบบนี้กับผม แต่เพราะผมดันเผลอรักไอ้เชษฐ์เข้าไปแล้วนี่สิ มันเลยกลายเป็นว่าผมกังวลไปเสียหมด เพราะมันไม่ใช่แค่คนที่ผ่านเข้ามาแล้วจะผ่านไปเหมือนคนอื่นๆ

ผมยอมรับว่าคาดหวังกับความสัมพันธ์ครั้งนี้ไว้มาก อาจจะไม่ได้ต้องการให้มันสวยหรู ดีเลิศ แต่ผมแค่อยากมีใครสักคนที่รักผมจริงๆ พร้อมจะเดินไปกับผม และทั้งที่ผมคิดแล้วว่าไอ้เชษฐ์อาจจะเป็นคนๆ นั้น แต่พอมาเจอเรื่องนี้มันทำให้ผมไม่แน่ใจ คำว่ารักของมันที่พูดออกมาง่ายๆ แล้วถ้ามันบอกว่ามันรักผมก่อนจะเล่นเกมนี้ ทำไมมันไม่เข้าหาผมในแบบทั่วๆ ไปของคนที่ชอบพอกัน ทำไมต้องมาในรูปแบบนี้ มันทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่าพวกมันแค่อยากเล่นสนุกกับความรู้สึกผม

“สรุปมีเรื่องอะไรกันบอกกูได้ยัง”พี่ชายตัวดีของผมที่ไม่รู้มาตั้งแต่ตอนไหน ซึ่งมันถามผมตั้งแต่ผมใช้ให้ไปขนของแล้วละครับ แต่ผมบอกว่ายังไม่พร้อมจะเล่าให้ฟัง

“มึงเคยโกหกสาวๆ ที่มึงคบด้วยไหม”จริงๆ อยากถามว่าโกหกแฟนนะครับ แต่ไอ้พี่ชายผมดันไม่คบใครเป็นตัวเป็นตนสักที มีแต่คบเล่นๆ ไปเรื่อยๆ

“อย่างกูเนี่ยต้องถามว่าเคยไม่โกหกใครมากกว่ามั้ง ฮ่าๆ”นั่นสินะอย่างไอ้ต๊าฟเนี่ย มันก็กะล่อนไปทั่วอยู่แล้ว คงเอามันเป็นตัววัดอะไรไม่ได้

“แล้วมึงไม่คิดจะจริงจังกับใครบ้างเหรอ”

“ยังไม่เจอคนที่ใช่ว่ะ”ตอบได้คาสโนว่ามากๆ เลยครับพี่ชายผม

“แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าใครคือคนที่ใช่”

“อืม....ก็คงคนที่เราคิดว่าอยากอยู่กับเค้าไปนานๆ ไม่คิดอยากมีใครอีกมั้ง”งั้นเหรอ แล้วสำหรับผม ไอ้เชษฐ์คือคนที่ใช่หรือยัง ผมจำครั้งที่เจอมันส์เมื่อไม่นานนี้ได้ มันส์บอกกับผมว่าผมเจอคนที่ใช่กว่าเค้าแล้ว แล้วแบบนี้ถ้าวันนึงผมยังจะมีโอกาสเจอคนที่ใช่กว่าไอ้เชษฐ์อีกไหม ถ้าให้ลองคิดว่าผมอยากเจอใครใหม่มาแทนที่ไอ้เชษฐ์ไหม ผมก็ยังตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน

“แล้วถ้ามึงเจอคนที่ใช่ มึงจะมีเรื่องที่โกหกหรือหลอกอะไรเค้าอยู่ไหม”

“ก็คงมีแหละมั้ง”ถ้าเป็นคนที่คิดว่าใช่สำหรับเราแล้วมันยังจะต้องมีอะไรที่ต้องโกหกกันอีกเหรอครับ คนเราถ้าจริงใจต่อกันมันก็ควรให้ความจริงต่อกันในทุกเรื่องไม่ใช่เหรอครับ ผมคงแสดงออกถึงความไม่เข้าใจทางสีหน้ามากเกินไป ไอ้ต๊าฟเลยต้องอธิบายต่อ

“คือบางทีมันก็มีบางเรื่องที่อาจจะไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร ซึ่งถ้าโกหกแล้วอีกฝ่ายสบายใจ มันก็ต้องมีบ้างแหละ แต่ความจริงถ้าไม่โกหกเลยมันก็ดี แต่ที่มึงถามนี่คือกูไง กูคิดว่ากูไม่ใช่คนดีขนาดนั้น เข้าใจไหมไอ้น้อง”ก็จริงของมันแหละครับ คนอย่างมันก็คงประมาณนี้ แล้วคนอย่างผมละ ผมก็ใช่ว่าจะไม่เคยโกหกใคร

“แล้วมึงไม่คิดว่าถ้าวันนึงเค้าจับโกหกได้ ความจริงที่มึงเคยพูดมันจะถูกมองเป็นคำโกหกไปหมดเหรอ”

“สรุปว่าน้องเขยมันโกหกอะไรมึง เล่ามาเลยอย่ามาอ้อมค้อม”อ้าวไหงมันถึงรู้ได้ละเนี่ย

“ไม่มีอะไรหรอก”ผมเลือกที่จะปฏิเสธแทนการเล่าความจริง

“นั่นไงมึงเห็นไหม คนเรามันก็ต้องมีโอกาสโกหกกันทั้งนั้นแหละ อย่างตอนนี้เองมึงก็กำลังโกหกกูอยู่ ว่าไม่มีอะไร ทั้งที่มันก็ต้องมีอะไรอยู่แล้ว”สะอึกสิครับผม คำพูดไอ้ต๊าฟเหมือนลากผมไปตบกลางสี่แยกกันเลยทีเดียว

“มันก็ไม่ใช่แบบนั้น”

“ตี๊ฟถึงกูจะไม่ใช่พี่ดีนักอ่ะนะ แต่กูก็ยังอยากเห็นน้องอย่างมึงมีความสุข ถ้าเค้ารักมึงจริงๆ และมึงก็รักเค้าจริงๆ มึงก็ควรให้อภัย ให้โอกาสในการแก้ตัวแก่เค้า กูไม่ได้บอกว่าการโกหกหรือไม่พูดความจริงต่อกันมันดี แค่จะบอกว่าถ้ามึงไม่ชอบอะไรตรงไหน หรืออะไรที่เค้าทำแล้วมึงไม่ชอบก็บอกเค้าว่าอย่าทำอีก หรืออะไรที่เค้าไม่ชอบมึงก็ต้องไม่ทำ คนเราคบกันมันก็ต้องค่อยๆ ปรับเข้าหากัน มันไม่มีใครที่พร้อมมาเลยในทุกอย่างที่เราอยากให้เป็นหรอกนะ”เป็นครั้งแรกที่เห็นไอ้พี่ชายคนนี้พูดอย่างมีหลักการณ์ แต่คำพูดของมันก็ทำให้ผมได้คิดอะไรหลายๆ อย่างจริงๆ

“ตี๊ดตี๊ ดิ๊ด ติด ดิ ตี๊ด”เสียงมือถือผมดังพร้อมกับโชว์ชื่อของอีกคนที่เหมือนอยู่ในบทสนทนาระหว่างผมกับพี่ชาย

“รับสิว่ะ”เมื่อเห็นผมไม่กดรับสักทีไอ้คุณพี่ชายเลยต้องออกคำสั่ง

“ยังไม่พร้อมว่ะ”ผมตอบออกไปตามตรง แต่ทว่าไอ้คุณพี่ชายผมแย่งโทรศัพท์ไปจากมือผมพร้อมกดรับอย่างรวดเร็ว


“หยุด หยุดก่อน นี่กูไม่ใช่ไอ้ตี๊ฟ”ผมพยายามแย่งโทรศัพท์คืนจากไอ้พี่ชายตัวดี แต่ดูจะไม่ใช่เรื่องง่ายเอาเสียเลย

“มึงทำเรื่องอะไรให้น้องกูคิดมาก”ต๊าฟยังคงคุยกับคนในสายต่อไป ส่วนผมก็ยังยื้อแย้งกับมันอย่างไม่ลดล่ะ

“ตี๊ฟถ้ามึงจะให้กูวางมึงต้องเล่าให้กูฟัง”ไอ้คุณพี่ชายหันมาต่อรองกับผม ซึ่งผมรีบประมวลผลด้วยความรวดเร็วแล้วคิดว่าเล่าเองจะดีกว่าเพราะยังไงมันคงไม่ยอมคืนโทรศัพท์ให้ผมง่ายๆ

ผมเล่าเรื่องเกมที่เพื่อนๆ ผมร่วมกันสร้างขึ้นมา ว่าผมเข้าไปเล่นเกมนี้ได้ยังไง และทำไมผมถึงโกรธพวกมัน และยังรวมไปถึงเรื่องที่น้าชา ขอให้เล่นเกมต่อจนครบ 100 วันเพื่อจะได้เปิดทางให้ผมคบกับไอ้เชษฐ์ต่อไป

“ฮ่าๆๆๆๆ กูขอขำก่อนนะ พวกมึงปัญญาอ่อนมากเลยว่ะ”น่านหัวเราะเข้าไปครับ แต่จะว่าไปเกมนี้มันก็ปัญญาอ่อนจริงๆ นั่นแหละครับคนดีๆ ทั่วไปใครเค้าจะทำกัน แต่สำหรับผมที่ยอมเล่นตอนแรกเพราะศักดิ์ศรีไม่อยากให้เพื่อนดูถูกว่าไม่กล้า แต่สุดท้ายก็นะ ศักดิ์ศรีอะไรคงไม่เหลือแล้ว

“ไม่ต้องเลย แบบนี้แหละกูถึงไม่อยากเล่า”ผมว่าอย่างเคืองๆ

“เออๆ ไม่ล้อก็ได้ แล้วนี่มึงโกรธที่เค้าหลอกมึงเล่นเกมว่างั้น”ผมพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้ ก็อย่างที่บอก ไอ้โกรธมันก็โกรธอยู่หรอกแต่มันเสียความรู้สึก และกลัวมากกว่า กลัวว่าผมจะถูกหลอกให้รักแล้วสุดท้ายผมเองที่ต้องเสียใจ

“ถึงกูจะมองว่ามันเป็นเกมปัญญาอ่อน แต่กูว่าถ้าเค้าไม่รักมึงจริง เค้าไม่ลงทุนเล่นขนาดนี้หรอกนะตี๊ฟ ลองคิดดูดีๆ เพราะแน่นอนว่ามันเสี่ยงมากที่จะเสียเพื่อน หากมึงไม่เล่นด้วย จบไม่สวย เข้าหน้ากันไม่ติดเป็นเพื่อนกันต่อไม่ได้ หรือถ้ามึงเล่นด้วย ซึ่งมึงก็เล่น จริงไหม”

“เออ”พอผมไม่ตอบมีการมาคาดคั้นทางสายตาให้ยอมรับอีกนะครับพี่ชายผม

“พอมึงเล่นด้วยก็เสี่ยงที่จะโดนมึงโกรธ ที่คิดว่าเค้ามาหลอก ก็ลองคิดดูว่าเค้ามีเหตุผลอะไรที่จะมาเสี่ยงเล่นเกมปัญญาอ่อนนี้ทำไมทั้งที่ผลอาจจะออกมาไม่ดีสักทาง”งั้นเหรอ

“เหตุผลเดียวที่เค้ากล้าเสี่ยงเพราะเค้ารักมึงไงล่ะ”


กลับมาต่อกันที่ฝั่งตี๊ฟคร๊าบบบ

 

[rogerr]

ถูกต้องที่สุดฮับพี่ต้าฟ เลิฟๆ จุ๊บๆ

[yowyow]

 

[Mouse2U]

ต๊าฟดูน่าเชื่อถือขึ้นอ่ะ.
หายเคืองเชษฐ์เร็วๆเต๊อะ.เดี๋ยวหมดกำลังใจกันซะก่อน.

[kun]

พี่ต๊าฟ อย่างเท่ห์อ่ะ ตอนนี้พี่ต๊าฟแจ้งเกิดอีกแล้ว อิอิ
ติ๊ฟว่าไง ลุ้นอยู่น่ะเนี่ย

[Min*Jee]

พี่ชาย มีสาระกับเค้าซะที!!!! 
คิดดีๆนะติ๊ฟ
รอตอนต่อไปนะ

[black sakura]

พี่ต๊าฟแมนสุดๆอ่ะตอนนี้
แถมยังเป็นพี่ชายที่น่าเคารพ
เพราะให้คำปรึกษากับน้องได้
555รู้สึกมีสาระ

[สายลมที่หวังดี]

ดีกันเถอะน้าตี๊ฟน้า เลิกโกรธเชษฐ์ได้แล้ว

[IsDeer]

จะคืนดีวันที่ 25 พอดีมั้ย หรือคนเขียนจะทำให้เชษฐ์เป็นอะไรไปซะก่อน

[snowboxs]

โหหหห ปัดฝุนละอองออกจากใจตี๊ฟ

[ka[ze]na]

รออยู่..อ่านรวดเดียว เหอะๆๆ ตามๆๆๆ

[Nano PL]

พี่สตาฟ ทำดีมากกก

[norita_boyV2]

วันที่ 43 Theif’s Part

หลังจากได้ทบทวนอะไรหลายๆ อย่างวันนี้ทำให้ผมตัดสินใจมาเรียน และมาเผชิญหน้ากับทุกคน แม้ผมคิดว่าจะยกโทษให้ทุกคน แต่ก็คงต้องคิดบัญชีเรียงตัวกับพวกมันซะหน่อย

หลายๆ คนอาจคิดว่าทำไมผมจะยกโทษให้พวกมันง่ายๆ ก็ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ผมกับพวกมันคบกันมานาน และก็คิดว่าพวกมันจริงใจกับผมมากพอ ที่จะไม่ได้ทำลงไปเพราะนึกสนุกเฉยๆ ซึ่งมันอาจจะมีความสนุกสนานปนอยู่ในนั้น แต่คงมีความหวังดีอยู่บ้าง ก็ได้แต่คิดแบบนั้นอ่ะนะ

“พวกกูไม่มีคำแก้ตัวอะไรทั้งสิ้น”ไอ้การ์ดเป็นคนเอ่ยขึ้นเป็นคนแรกในตอนที่ผมเดินมาถึงโต๊ะหินอ่อนตัวประจำที่กลุ่มเรามักมารวมตัวกันในตอนเช้าแบบนี้ แต่ตอนนี้อีกคนที่ผมไม่ได้เจอมาหลายวัน ยังไม่มา

“พวกมึงเลวมากที่เอาความรู้สึกกูมาเล่นแบบนี้”ผมแกล้งทำเสียงเครียดเพราะนึกอยากแกล้งพวกมันบ้าง ให้รู้ซะบ้างว่าอย่ามาเล่นแบบนี้อีก

“กูขอโทษมึงจริงๆว่ะตี๊ฟ กูทำไปเพราะหวังดีจริงๆ นะโว๊ย จะให้พวกกูทำยังไงมึงถึงจะหายโกรธ”โอ้โหได้ผลเกินคาดตอนนี้พวกเพื่อนๆ หน้าซีดกันเป็นแถวเลย ที่เห็นผมอยู่ในโหมดซีเรียสอย่างตอนนี้

“หวังดีงั้นเหรอ แล้วพวกมึงถามกูสักคำไหมว่าอยากได้ความหวังดีนี้หรือเปล่า”หน้าเจื่อนกันเป็นแถบเลยครับ

“มึงอย่าโกรธพวกมันเลย ถ้าโกรธก็โกรธกูคนเดียวเถอะ กูเป็นคนต้นคิดเองแหละ อีกอย่างจริงๆ ไอ้เชษฐ์เองมันก็ไม่อยากทำแบบนี้นะ เรื่องทั้งหมดมันเพราะกูเองแหละ ถ้าจะมีใครผิดในเรื่องนี้ก็กูนี่แหละ”โหตั้งแต่คบกันมาเพิ่งเคยเห็นไอ้การ์ดจ๋อยขนาดนี้ ผมล้วงหยิบมือถือในกระเป๋าพร้อมกับยกขึ้นถ่ายหน้าจ๋อยๆ ของมันไว้ สร้างความประหลาดใจให้เพื่อนๆ ทุกคนเป็นอย่างยิ่ง แต่ผมยังทำหน้านิ่งๆ พร้อมกับหันหลังให้พวกมันกะว่าจะแกล้งเดินหนีอีกนิดนึง ถ้าพวกมันตามมาขอโทษก็จะเลิกแกล้งแล้ว แต่พอหันหลังจากที่ตั้งใจจะอมยิ้มก็ต้องหุบทันที

“แหม๋ว”หญิงสาวที่ผมไม่คิดว่าจะต้องมาเผชิญหน้ากันที่นี่ จริงๆ ผมแทบจะลืมเธอไปแล้ว และเกือบจะลืมไปแล้วว่าเธอเคยเป็นแฟนกับไอ้เชษฐ์

“ขอคุยด้วยหน่อยสิ”เธอยิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตร แม้จะงงๆ กับปฏิกิริยาของแหม๋ว แต่จำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เจอกันของเรามันไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่ แหม๋วรู้ว่าผมกับเชษฐ์เล่นเกม แต่แหม๋วไม่รู้ว่าพวกนี้มันหลอกผม หรือตอนนี้แหม๋วคิดจะกลับมาคบไอ้เชษฐ์งั้นเหรอ

“มีอะไรหรือเปล่า”จากที่เมื่อกี้สนุกกกับการแกล้งพวกไอ้การ์ด แต่ตอนนี้กลายเป็นว่าผมเองเสียแล้วมั้งที่หน้าซีด หน้าเจื่อน ผมกำลังกลัว กลัวว่าแหม๋วจะมาทวงไอ้เชษฐ์คืน

“เราจะมาขอโทษตี๊ฟ”

“ห่ะ”งงสิครับอยู่ๆ จะมาขอโทษอะไรผม

“เราเป็นส่วนหนึ่งของแผน”

“อะไรนะ”สมองน้อยๆ ของผมเริ่มประมวลผล ส่วนหนึ่งของแผน ส่วนหนึ่งของแผน ส่วนหนึ่งของแผน หมายความว่ายังไงกัน ผมค่อยๆ หันกลับไปมองพวกเพื่อนตัวดีที่อยู่หลังผม ทุกคนได้แต่พยักหน้ารับ

“เรากับเชษฐ์เป็นแค่เพื่อนกันตั้งแต่ต้น เราแค่แกล้งเป็นแฟนกันเฉยๆ”เดี๋ยวนะ แกล้งเป็นแฟนกันเฉยๆ แต่เท่าที่ผมจำได้แหม๋วกับเชษฐ์เป็นแฟนกันมาตั้งแต่เรียนปี 2 แล้วนี่ก็ปี 4 แล้ว มีเหตุผลอะไรที่ต้องลงทุนทำขนาดนี้

“อย่าโกรธเชษฐ์เลยนะ รายนั้นนะเค้ารักจริงหวังแต่ง ส่วนคนนี้แม้จะเจ้าวางแผนไปหน่อย แต่ก็ทำไปเพราะหวังดีนั่นแหละ อย่าโกรธแฟนเราเลย”แฟน เหรอ แหม๋วเดินไปคล้องแขนไอ้การ์ดแล้วบอกว่าแฟน นี่มันอะไรกัน สรุปพวกนี้มันขบวนการต้มตุ๋นแล้วมั้งเนี่ย

แค่บอกว่าแหม๋วเป็นแฟนหลอกๆ ของไอ้เชษฐ์นี่ผมก็เซอร์ไพรส์มากแล้วนะ แต่บอกว่าแหม๋วเป็นแฟนไอ้การ์ดเนี่ย เค้าเอาเวลาไปคบกันตอนไหน ใครก็ได้ตบหน้าผมทีว่านี่ผมฝันไป

“เฮ้อ โล่งอกสักที ต่อไปนี้ชั้นจะได้มีแฟนอย่างเปิดเผยสักที”แหม๋วทำเหมือนยกภูเขาออกจากอก แต่ผมนี่สิ เซอร์ไพรส์มาก ตั้งตัวไม่ทัน

“มีอะไรที่กูยังไม่รู้อีกไหม”ผมนั่งลงกุมขมับที่โต๊ะหินอ่อน

“พวกกูรักมึง และพวกกูขอโทษ ยกโทษให้พวกกูได้ไหมว่ะเพื่อน”ซ้อมกันนานไหมเนี่ยกว่าจะพูดพร้อมเพรียงกันได้ขนาดนี้

“ตอบกูหน่อยว่าทำแบบนี้ทำไม”ผมถามพร้อมกับมองหน้าพวกมันทีละคน

“ก็อยากเห็นมึงมีผัว...โอ๊ย เจ็บนะที่รัก”เสียงไอ้การ์ดขาดไปเพราะโดนแหม๋วที่อยู่ข้างๆ หยิกเข้าให้

“คืองี้นะตี๊ฟ พวกกูทุกคนเนี่ยเห็นมึงคบใครแต่ละคน มันไม่ได้จริงใจกับมึงเลย แล้วพอพวกกูรู้ว่ามีคนดีๆ อย่างไอ้เชษฐ์ที่แอบชอบมึง”

“ไอ้เชษฐ์แอบชอบกู”เซอร์ไพรส์อีกหนึ่งเรื่องครับวันนี้ อันที่จริงจากข้อความเสียงของไอ้เชษฐ์มันก็บอกเป็นนัยๆว่าชอบผมมาก่อนที่จะเริ่มเกมครั้งนี้ ว่าแต่แล้วพวกนี้รู้เรื่องได้ยังไง

“เออนั่นแหละ พวกกูเลยช่วยกันให้มึงได้สมหวังเพราะเชษฐ์มันรักมึงจริงๆ”

“แล้วทำไมไม่มาบอกกูตรงๆ หรือเข้ามาจีบกูแบบปกติ”ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีแหละครับว่าถ้าไอ้เชษฐ์มันชอบผมจริงๆ ทำไมไม่มาจีบผมตรงๆ

“เพราะมึงไม่เคยมองกูในฐานะที่มากกว่าเพื่อนไง”เสียงอีกคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่โดยที่เพื่อนๆ หลีกทางให้มายืนตรงหน้าผม

“และกูกลัวจะเสียมึงไป ไม่กล้าจีบ ไม่กล้าบอกรัก อย่างน้อยยังมีมึงอยู่ข้างๆ ในฐานะเพื่อนกูก็ยังพอมีความสุขอยู่บ้าง”

“งั้นถ้ากูอยากกลับไปเป็นเพื่อนกับมึง มึงก็ยินดีใช่ไหม”ผมลองเชิงถามออกไป อยากรู้ว่าตอนนี้มันจะยังอยากคบผมต่อในฐานะอะไร

“ไม่”

“ทำไม”

“กูอยากได้เมียไม่ได้อยากได้เพื่อน”

“ไอ้เชี่ย”ผมตะโกนใส่หน้ามัน ไม่ได้คิดว่ากูจะอายเลยใช่ไหมนั่นดูพูดเข้า จากตอนแรกกะจะมายกโทษให้พวกมัน ตอนนี้ชักอยากจะเปลี่ยนใจแล้วครับ เพราะไอ้บรรดาเพื่อนๆ คนอื่นก็เป่าปากวี๊ดวิ้วกันออกนอกหน้าเหลือเกิน

“เอ้าๆ ถ้าจะเขินขนาดนี้ เดี๋ยวพวกกูปล่อยให้เคลียร์กันลำพังก็ได้ แต่มึงบอกมาก่อนว่ายกโทษให้พวกกูแล้วไอ้ตี๊ฟ”ไอ้การ์ดหัวหน้าทีมต้มตุ๋นเข้ามาแย่งซีน ไอ้คนที่ทำให้ผมเขิน

“เออ กูยกโทษ แต่ยังไม่หายโกรธ เดี๋ยวกูจะคิดบัญชีเรียงตัวเลยพวกมึง”ผมชี้คาดโทษพวกมันทุกคนไว้

“กลัวจังเลย กลัวจังเลย พวกเรารีบไปเหอะให้ผัวเมียเค้าจะปรับความเข้าใจกัน”

“ฮิ้ววววว”ฝากไว้ก่อนเถอะพวกมึง อย่าให้ถึงทีกูบ้างแล้วกัน


“ยกโทษให้พวกมันแล้ว ก็แสดงว่ายกโทษให้กูด้วยใช่ไหม”ยกโทษให้ดีไหมเนี่ยก็ดูหน้ามันสิครับ ยิ้มระรื่นขนาดนี้ มันสำนึกจริงๆ หรือเปล่าว่าตัวเองทำผิดเนี่ย

“ไม่ต้องมาจับมือเลย กฎของน้าชาจำไม่ได้เหรอว่าเราจะไม่มีอะไรกันจนกว่าจะจบเกม”นั่นแหละครับคำตอบของผม ซึ่งไอ้เชษฐ์ก็ยิ้มจนปากจะฉีกถึงหูอยู่แล้ว

“น้ากูไม่ได้ห้ามจับมือนะ หอมแก้มก็ไม่ได้ห้าม จูบก็ไม่ได้ห้าม สักหน่อยไหม ไม่ได้เจอกันหลายวันคิดถึง”ไม่พูดเปล่าครับโน้มหน้าเข้ามาผม จนผมต้องรีบผลักออก ก็นี่มันที่ไหนกันเล่า จะมาทำรุ่มร่ามอะไรแถวนี้

“พอเลยๆ กูยังไม่หายโกรธนะ”ผมว่าอย่างเคืองๆ

“ไม่เป็นไร กูยินดีง้อมึงไปตลอดชีวิตเลย”ชักจะสงสัยจริงๆ แล้วว่ามันสลดสักนิดไหม มันลืมไปหรือเปล่าว่าผมโกรธมันอยู่จริงๆ ดูทำหน้าเข้า เจ้าเล่ห์ได้อีก

“อ่ะของขวัญวันเกิดย้อนหลัง แล้วเจอกันที่คลาสนะ”ผมยื่นของที่เตรียมมาให้มันก่อนจะรีบวิ่งขึ้นตึกเรียน


ดีกันแล้วใช่ไหมนิ 

ช่วงนี้อาจจะยุ่งๆ หน่อย จะพยายามมาต่อบ่อยๆ

แต่อาจจะไม่ได้มาทุกวันเหมือนแต่ก่อนนะคร๊าบบบบ

[Min*Jee]

ตลกการ์ดอะ อย่างแมน
รอตอนต่อไปน้าาา

[yowyow]

 

[Mouse2U]

ดีจางงงงงง~ เขาดีกันแล้ววว   
ถึงตี๊ฟจะยังกั๊กๆก็เหอะ 

[snowboxs]

ทีนี้ก็รอดูว่าตี๊ฟจะปลื้มสักแค่ไหน
ถ้ารู้ว่าเชษฐแ์อบรักตัวเองมานานแค่ไหน

[kun]

ฮิ้ววววววววววววว เขาดีกันแล้ว อิอิ

[สายลมที่หวังดี]

เค้าดีกันแล้วน้า

[Nano PL]

มันคืออะไร ของขวัญนั้น ^^

[iceman555]

หายโกรธแล้วอะดิ อิอิ ดีกันๆ

[seaz]

อะไรคือของขวัญ ของขวัญคืออะไร
อยากรู้ๆ

[ycrazy]

ดีกันแล้ว เย้

[JustWait]

555ตี๊ฟนี่หายโกรธไว

[ka[ze]na]

น่ารักสุดๆ

[kun]

จะมายังน่ะ

[IsDeer]

อีกสองวันจะครบ 45 วันแรก จะมีอะไรมั้ยเหนอ 

[norita_boyV2]

วันที่ 44 Theif’s Part

“คนอื่นๆ ไปไหนหมด”ผมออกจากห้องช้ากว่าคนอื่น เพราะวันนี้โดนตามงานที่ยังไม่ได้ส่ง แต่พอออกมาจากที่ตอนแรก เพื่อนๆ นัดว่าจะไปหาอะไรกินกัน ปรากฏว่าตอนนี้เหลือแค่ไอ้เชษฐ์นั่งยิ้มอยู่คนเดียวเนี่ย

“นั่งก่อนๆ”มันทำเป็นตบตรงที่ว่างข้างๆ มันแต่ผมเลือกที่จะนั่งลงอีกฝั่งตรงข้ามของมัน

“ไรอ่ะ อุส่าอยากนั่งชิดแบบแนบเนื้อ”ดูทำเข้าครับไม่ได้อายเลยมั้งนั่น

“เยอะ”

“เอ้าก็คนเป็นแฟนกัน เมื่อวานก็หนีกลับก่อน ยังไม่ได้ขอบคุณเรื่องนี่เลย”ไอ้เชษฐ์ชูนิ้วให้ผมเห็นสิ่งที่ผมให้เป็นของขวัญวันเกิดมัน ก็ไม่รู้จะให้อะไรครับ เพราะมันกะทันหันตอนเพิ่งรู้ว่ามันเกิดวันไหน ตอนไปเดินเลือกของก็ไม่ถูกใจสักที จนไปเจอร้านแหวนเงินที่เค้าสลักชื่อให้ด้วย เลยซื้อมา 2 วง วงนึงสลักว่า Thief คือชื่อผม ก็ให้เป็นของขวัญมันไป ส่วนอีกวงที่ผมเก็บไว้สลักว่า Chet

“ชอบหรือเปล่า”

“ชอบสิ ไม่คิดว่าคนอย่างมึงจะมีมุมแอบโรแมนติกแบบนี้ด้วย”แหม๋ๆ ไม่ต้องมายอมากก แค่นี้ผมก็รู้สึกทำตัวไม่ถูกแล้วครับ ถึงจะอยู่กับมันมาพักนึงแล้ว แต่พอมาตกลงว่าเป็นแฟนกันจริงๆ มันก็แปลกๆ เหมือนกันนะครับ ยิ่งมาเจอเพื่อนๆ มหาประลัยของผมที่ชอบแซวนั่นยิ่งไปกันใหญ่ เออว่าแต่แล้วมันไปไหนกันหมด

“คนอื่นอ่ะ”ผมถามย้ำเป็นรอบที่สอง

“แยกย้ายสลายตัว เค้าปล่อยให้เราได้อยู่กันสองต่อสองไง”นั่นไง เรื่องวางแผนนี่ถนัดกันนักแหละครับ ผมชักจะต้องระวังตัวเพิ่มขึ้นให้มากๆ แล้วละครับ หลังจากที่รู้ว่าพวกมันเคยร่วมกันวางแผนต่างๆ ในชีวิตผมมามากมายหลายปี มันไม่ใช่แค่เกมบ้าๆ 45 วันนั่นนะครับ ผมไปเค้นคอให้สารภาพมาแล้ว พวกมันยังมีวีรกรรมที่พยายามทำให้ผมเลิกกับแฟนคนก่อนๆ อีกเพียบ จนตอนนี้ผมรู้สึกระแวงไอ้พวกนี้ไปเลย ว่าวันดีคืนดีจะจัดเซอร์ไพรส์อะไรให้ผมอีก

“ไหนว่าจะไปกินข้าวด้วยกัน”แม้จะพอรู้ว่าพวกมันจงใจ แต่ถามไปงั้นแหละครับ และดูเหมือนอีกฝ่ายก็ไม่ได้ใส่ใจจะตอบผมสักเท่าไหร่

“ที่รักอยากกินไรครับ วันนี้ป๋าเลี้ยงเอง ฉลองที่เราเป็นแฟนกันอย่างเป็นทางการ”ดูเอาเถอะครับผมถามถึงเพื่อนๆ แต่สิ่งที่มันตอบผมกลับมา แต่จะว่าไปไอ้เชษฐ์ก็มีอีกมุมที่ผมไม่เคยมองเห็นเหมือนกันนะครับ

ยอมรับว่ามันก็เป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของผมรองจากไอ้การ์ดนั่นแหละ เมื่อก่อนเวลาผมมีปัญหา มันมักจะเข้ามาคุยกับผมเป็นคนแรกๆ เสมอ แม้จะมาแบบปากเสียก็เถอะ แต่เมื่อก่อนผมก็ไม่เคยมองมันมากกว่าเพื่อนหรอกนะครับ เพราะก็เห็นๆ อยู่ว่ามันเป็นแฟนแหม๋ว พูดเรื่องนี้ยังอยากจะด่ามันอยู่นะครับ คิดได้ยังไงว่าต้องมีแฟนหลอกกๆ ให้ผมสนใจ มันว่าผมเคยบอกมันว่าผมชอบคนมีเจ้าของ

จากสถิติการมีแฟนของผมมันก็มีบ้างแหละครับที่ดันไปเจอกับคนมีเจ้าของ แต่มีมาแบบผมไม่ทันได้รู้ตัว คือตอนมาจะคบเราก็บอกโสด แต่ไปๆ มาๆ ดันมีแฟนโผล่มา แถมมาเล่นงานผมซะเหวอไปเลย ไอ้ผมถ้าเจอแบบนั้นก็ถอยแหละครับ ไม่นิยมแย่งของใคร

“ขอเป็นเบียร์เย็นๆ ได้ป่ะ”ผมแกล้งแหย่ครับ เพราะวันนี้ให้ดื่มจริงๆ คงไม่ไหว ต่างคนต่างเอารถมา แถมตอนนี้เราไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว บ้านเราก็อยู่กันคนละทางอีก

“ไม่ดีๆ อันนั้นไว้รอพวกไอ้การ์ดเลี้ยง มันติดมึงอยู่จำได้ไหม วันนี้พี่ขอเลี้ยงอย่างอื่นนะน้อง”เอาเข้าไปตกลงวันนี้มันจะเป็นอะไรกันแน่ ทั้งที่รัก ทั้งป๋า ทั้งพี่ทั้งน้อง

“งั้นผัดไทยร้านแถวหน้ามหาลัยแล้วกัน”ผมตอบก่อนจะลุกเดินนำอีกคนที่วิ่งมากอดคอผม

“เดินไม่รอเลยนะ”

“เกาะแกะว่ะ ปล่อยดิ เดินยาก”ผมพยายามปัดมือปลาหมึกนั่นออกจากไหล รู้สึกไม่ค่อยชินสักเท่าไหร่

“ขอเกาะหน่อยเหอะ กูคิดถึง เดี๋ยวนี้เราไม่ได้นอนกอดกันแล้วขอแค่นี้ก็ยังดี”แต่พอฟังประโยคนี้ผมก็ต้องอมยิ้มหน่อยๆ พร้อมกับปล่อยให้มันเกาะแกะต่อไป


“นี่ถามหน่อย ระหว่างเบียร์กับกูถ้าต้องเลือก มึงจะเลือกอะไร”อยู่ๆ ระหว่างที่เรานั่งโซ้ยผัดไทยกันอยู่ไอ้เชษฐ์ก็ถามขึ้น

“ไม่น่าต้องถาม”ผมตอบออกไปอย่างกวนๆ

“เลือกกูใช่ไหมล่ะ”อีกฝ่ายก็ตอบอย่างกวนๆ ไม่แพ้กัน

“เลือกเบียร์แบบไม่ต้องคิด”ผมสวนทันควัน

“ไรว้า ไหนบอกมาสิ ว่าเบียร์มีดีกว่ากูตรงไหน”ผมขำกับท่าทางของคนตรงหน้า ก็จะไม่ให้ขำยังไงครับ มันทำยังกับว่าหึงที่ผมชอบเบียร์มากกว่ามันงั้นแหละ คิดไปได้เอาตัวเองไปเปรียบกับเครื่องดื่ม

“เบียร์พร้อมอยู่กับกูทุกเวลา” - - “กูก็พร้อมอยู่กับมึงทุกเวลา”

“เบียร์ไม่กวนตรีน” - -  “กูก็ทำได้”

“เบียร์ไม่เคยขัดใจกู” - -  “ต่อไปกูจะไม่ขัดใจมึง”

“เบียร์ช่วยให้สบายใจเวลาเครียดๆ” - - “กูทำได้ดีกว่าอีก”

“เบียร์อร่อย” - - “กูอร่อยกว่าเป็นล้านเท่า”

“เห็นไหม กูมีดีกว่าเบียร์ตั้งเยอะ”หลังจากถกเถียงสรรพคุณกันไอ้เชษฐ์ก็ทำท่าภูมิอกภูมิใจเหลือเกิน ที่ประเมินแล้วว่าสรรพคุณตัวเองมีดีให้ผมเลือกมากกว่าเบียร์

“เบียร์ไม่หื่น” ผมยื่นหน้าเข้าไปบอกมันใกล้ๆ ว่ามันยังมีข้อด้อยกว่าเบียร์ พร้อมกับยิ้มเยาะมันอย่างผู้มีชัย

“แต่เบียร์จะทำให้มึงหื่น และมาขอความช่วยเหลือจากกู”

“แค่กๆ”ผมสำลักแทบถอยหน้าออกจากมันไม่ทัน ไอ้บ้าเอ้ยพูดออกมาได้

“แค่นี้ทำเขิน มึงก็หื่นไม่แพ้กูหรอกตี๊ฟ”แล้วผมก็โดนยิ้มเยาะเย้ยตอกกลับจนได้ แต่คิดเหรอว่ายกนี้ผมจะยอมแพ้ หึหึ

“กูจะคอยดูว่าปากดีแบบนี้จะทนได้สักกี่น้ำกว่าจะจบเกม”มันคงยังไม่ลืมว่าการพิสูจน์ให้น้ามันยอมรับความสัมพันธ์ของเรามันต้องไม่มีอะไรกับผมไปจนกว่าจะจบเกม ส่วนตัว ผมว่าผมทำได้สบายๆ ไม่มีปัญหาครับ แต่จากที่เคยอยู่กับไอ้หื่นนี่มา ท่าจะหนักเอาการ

“อย่าลืมสิว่ากูชอบมึงมาตั้งนาน ระยะเวลาแค่นี้ จิ๊บๆ”พูดถึงตรงนี้ก็ชักอยากรู้เหมือนกันว่ามันชอบผมมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่น่าเชื่อเลยว่าไอ้เพื่อนปากเสีย ที่ต่อปากต่อคำกันมาหลายปี ดันมีความรู้สึกกับผมแบบนี้มาตั้งนาน ก็ถือว่ามันเก็บอาการได้ดีมากทีเดียว

“มึงชอบกูตั้งแต่ตอนไหนว่ะ”

“อยากรู้เหรอ”ผมพยักหน้าตอบ แต่มันทำเป็นครุ่นคิด เหมือนพยายามนึก แต่ท่านึกมันน่าหมั่นไส้มากครับ ทำเป็นเอียงอายแบบไม่เหมาะสมกับหน้าตาสักนิด

“ตอนที่มึงบอกว่าอยากมีใครสักคนที่รักมึงจริงๆ ไง”จากทีท่าน่าหมั่นไส้เมื่อกี้ ตอนนี้กลายเป็นแววตาจริงจังจนผมอดจะใจเต้นไม่ได้ พร้อมกับมือของมันที่เอื้อมมากุมมือผมไว้ สัมผัสแผ่วเบา แต่ผมกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

“และกูก็อยากจะเป็นคนๆ นั้น”

นี่สินะคนที่ผมรอมานาน ใครสักคนที่จะมาเดินเคียงข้างผม หวังว่าไอ้เชษฐ์จะเป็นคนที่ผมเฝ้าตามหาจริงๆ จากนี้ไปไม่ว่าจะเจออุปสรรคอะไร มีปัญหาอะไร ผมจะฝ่าฟันไปพร้อมกับมัน ต่อให้วันข้างหน้าอาจมีอะไรที่ทำให้ผมเสียใจ ผมก็ไม่เสียดายอีกแล้ว ที่จะลองเสี่ยงไปกับมัน เพราะผมว่าผมคงรักไปหมดทั้งใจแล้วตอนนี้

“ขอบคุณนะ...ที่รักกัน”

จริงๆ ตอนแรกกะว่าวางเรื่องไว้ที่ 45 วันหลักๆ มีตอนพิเศษนิดหน่อย

กะคงจบ เรื่องมันก็เลยมาแบบไม่มีไรหวือหวาเท่าไหร่แล้วเนอะ

แต่กะว่าจะแก้ เพิ่มเข้าไปอีกหน่อย แต่ไม่รับปากว่าจะไปถึงวันที่เท่าไหร่

คนแต่งขี้เกียจเมื่อไหร่ก็จะตัดวันสุดท้ายมาลงทันที่ 555