หัวข้อ: ..หัวใจใฝ่รัก... ( The Royal Promise ) ตอนที่ ๔๐ Ending of story 8/4/58 จบแล้วจ้า !!

[mukmaoY]

เจ้าพ่อนะ ไม่เห็นดรงศพไม่หลังน้ำตา

[B52]

ท่วมใจ

[Akikojae]

ฮืออออ ถูกบีบให้ทำแบบนี้จนได้
สงสารเจ้าน้อยแสงเมืองเหลือเกิน
ชาตินี้ก็ประครองรักกันให้มั่นนะ
รอตอนต่อไปค่ะ
ตอนนี้น้ำตาไหลริน
 

[PetitDragon]

ชาติใหม่ก็เริ่มต้นใหม่นะ 

[PHEROMONE♥]

เป็นพ่อยังไง ให้ลูกแค่นี้ก็ไม่ได้ นี่มันความสุขของลูกนะ!! 
 

[nicksrisat]

ก่อนอื่นต้องขุบคุณคนเขียนมากๆเลยครับแต่งเรื่องนี้ได้ดีมากๆ นี่เป็นเรื่องแรกจิงๆเหรอครับ
ผมพลาดเรื่องนี้ไปได้ไงเป็นคนชอบอ่านประวัตติศาสตร์อยู่แล้ว
มาอ่านเรื่องแนวย้อนยุคแบบนี้ยิ่งชอบมากๆเลยครับ  มาช้าไปหน่อยเรื่องใกล้จะจบแล้วเสียดายจังครับ
อยากอ่านอีกเยอะๆ  เรื่องนี้ขอบอกอินมากๆอ่านโดนไม่ต้องอ่านคำแปลภาษาเหนือเลยครับ
ส่วนตัวเคยเรียนอยู่ที่เชียงใหม่เลยเข้าใจภาษาเหนือและสามารถพูดได้เลยอ่านแล้วเข้าใจเลยครับ
ไงก็ขอบคุณมากๆที่แต่งเรื่องราวดีๆเรืองนี้มาให้อ่าน ขอบคุณมากๆครัย
รอติดตามตอนต่อไปและติดตามเรื่องต่อไปด้วนคนนะครับ

[ApolloS]

Talk:

@Nicksrisat : ดีใจจังที่มีคนชอบแนวนี้ แล้วก็ดีใจที่มีคนชมว่าแต่งดี เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกจริงๆครับตอนแรกยังกลัวว่าจะออกมาไม่ดี ใจแป้วเลย คุณนิค? เข้าใจภาษาเหนือก็ยิ่งดีเลยครับจะได้อรรถรสมากขึ้นเพราะ แต่ละคำถ้าเอาคำเมืองจริงๆมันจะถ่ายทอดอารมณ์ของตัวละครมากขึ้น. ขอบคุณครับที่ติดตาม

@Akikojae : ช่วงนี้เป็นอะไรไม่รู้สมองตันมาก จะจบแล้วแต่คิดไม่ออกว่าจะจบยังไง?

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ตอนที่ ๓๘

"ปวดใจมากไหม? ตอนที่ได้รู้ว่าเจ้าน้อยตายยังไง? หื้ม?" หลังจากทำสมาธิแล้วเห็นภาพสุดท้ายของเจ้าน้อยทำให้มะยมพูดไม่ออก มันหน่วงหัวใจไปหมด ทั้งสงสาร ทั้งหดหู่บอกไม่ถูก

"ครับ" อิฐเอามือลูบหัวมะยมเบาๆ เพื่อปลอบ

"พูดอะไรหน่อยสิเรา เงียบแบบนี้พี่เป็นห่วงนะรู้ไหม?"

"พี่อิฐครับ...........ถ้าเกิดว่า ครอบครัวของพี่รับเรื่องของเราไม่ได้ล่ะครับ?"

"เชื่อใจพี่นะ พ่อแม่พี่เค้าต้องรับได้"

"ครับ"

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

"อิฐค่ะเคธี่มาเยี่ยมค่ะ ฮัลโหลดาร์ลิ้ง!! แวร์อาร์ยูวววววว?"

"เดี๋ยวก่อนค่ะคุณ อย่าเพิ่งเข้าไปนะค่ะ!!"

"ทำไมฉันจะเข้าไปไม่ได้ นี่บ้านของแฟนฉัน หล่อนนั่นแหละอย่ามาขวาง หลบไป๊!!"

"เดี๋ยวค่ะคุณ เดี๋ยวค่ะ!!"

"โอ๊ะ!! คุณอิ๊ฟค่ะ!!"

"ไม่เป็นไรค่ะพี่น้อย เดี๋ยวอิ๊ฟจัดการเองค่ะ"

"ค่ะ"

"สวัสดีค่ะพี่เคธี่ มาพี่อิฐเหรอค่ะ?"

"ใช่จ๊ะน้องอิ๊ฟ แล้วดาร์ลิ้งของพี่อยู่ไหนค่ะ เอ๊ะ? หรือว่าอยู่ในห้อง งั้นพี่ขอขึ้นไปตามนะค่ะ?"

"เดี๋ยวค่ะ!! พี่อิฐไม่ชอบให้คนอื่นเข้าไปยุ่งพื้นที่ส่วนตัวเขานะค่ะ เดี๋ยวอิ๊ฟไปบอกให้ค่ะว่าพี่เคธี่มาหา"

"เหรอค่ะ? งั้นโอเคค่ะ แต้งค์นะค่ะน้องอิ๊ฟ"



"ก๊อกๆๆ"

"อุ๊ย!! อิ๊ฟเคาะประตูแล้วนะค่ะ!!" มะยมกับอิฐรีบผละตัวออกจากกันอย่างรวดเร็ว เมื่อได้ยินเสียงคนเปิดประตูเข้ามา

"ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย" อิฐหายใจออกแรงๆหนึ่งที แล้วตอบแม่คุณน้องสาวไป ให้มันได้อย่างนี้สินะ!! อิฐฮึดฮัดเล็กน้อย ส่วนมะยมหน้าแดงจนทำตัวไม่ถูก จนต้องขอตัวไปเข้าห้องน้ำเพื่อหลบความอาย กี่ครั้งแล้วนะที่ทำตัวเองขายหน้าขนาดนี้ มะยมอยากจะกลายเป็นขอมดำดินมุดตัวหายไปซะตอนนี้เลย


"จะมาขัดจังหวะพี่บ่อยไปไหมตัวยุ่ง? อยากได้พี่สะใภ้ไม่ใช่เหรอเรา?"

"อิ๊ฟไม่ได้ตั้งใจนี่ค่ะ อยากได้มันก็อยากได้อยู่หรอก แต่ขอไม่ใช่แม่คาที่นั่นนะค่ะ!!" เป็นที่รู้กันว่าชื่อคาที่นั่นคือใคร ก็แม่น้องสาวของเขาเล่นเปลี่ยนชื่อให้ แถมยังเรียกให้ได้ยินบ่อยขนาดนี้

"เกี่ยวอะไรกับเคธี่?"

"จะไม่ให้เกี่ยวได้ไงล่ะ ก็เธอมารอพี่อิฐอยู่ด้านล่างแล้วไงค่ะ อิฐค่ะคาที่มาเยี่ยมเคอะ!! ฮัลโหลดาร์ลิ้งงงง แวร์ยายู้วววว!!!!!!" อิ๊ฟแกล้งดัดเสียงเรียนแบบเคธี่ แต่ยังไงเสียงก็แหลมสู้หล่อนไม่ได้หรอก

"แล้วตัวยุ่งบอกเธอว่าไงล่ะ?"

"ทีแรกเธอจะขึ้นมาหาพี่อิฐถึงบนห้องนอนเลย แต่อิ๊ฟห้ามไว้ก่อน ความจริงน่าจะให้เธอขึ้นมานะค่ะ จะได้เห็นอะไรดีๆแบบที่อิ๊ฟเห็น อิอิ"

"ไปบอกให้เธอรอแป๊บนึงเดี๋ยวพี่ขอบอกกับเด็กน้อยของพี่ก่อนนะ"

"กลัวมะยมงอนว่างั้น?"

"ก็เปล๊า!! แค่บอกไว้ก่อนจะได้ไม่ทะเลาะกันทีหลัง"

"อ้ออออ!! รีบๆเคลียร์กับยัยผีปอบนั่นนะค่ะ ไม่งั้นอิ๊ฟจะยุให้มะยมงอน ถึงตอนนั้นคนแถวนี้ต้องเฉาตายแน่ คิๆๆ"

"จ้าๆๆ องครักษ์พิทักษ์มะยม!!"

"งั้นอิ๊ฟไปนะค่ะ"

"ได้ยินแล้วใช่ไหม?"

"อะไรครับ?" มะยมยังทำหน้าเฉย เมื่ออิฐถาม

"ก็เรื่องที่อิ๊ฟพูดเมื่อกี้น่ะ?"

"ครับ"

"พี่ไม่ได้เป็นนัดเธอมานะ พี่อยู่กับมะยมตลอด จะนัดเธอมาทำไม?"

"งั้นก็แสดงว่าถ้ามะยมไม่อยู่ก็จะนัดมาใช่ไหมครับ?"

"ไม่ใช่สักหน่อยครับที่รัก"

"อย่ามาเรียกแบบนั้นนะ!!"

"ทำไมล่ะ? ก็พี่รักของพี่"

"อ้อ!! เหมือนที่เค้ารักพี่อิฐ เรียกพี่อิฐว่าที่รักอย่างนั้นใช่ไหมครับ?"

"เค้าเรียกอะไรไม่เกี่ยวกับพี่นะมะยม พี่จะห้ามเค้าได้ยังไง?"

"คนเจ้าชู้!!"

"พี่เปล่าเจ้าชู้นะ เชื่อพี่สิคนดี"

"ลงไปหาเธอเถอะครับ เดี๋ยวเธอจะรอนาน" มะยมตัดบทไม่อยากคุยแล้ว เขารู้สึกเหมือนตัวเองจะงี่เง้ายังไงก็ไม่รู้

"งั้นลงไปกับพี่นะ"

"ไม่ครับ"

"จะลงไปดีๆไหม หรือจะให้พี่อุ้ม? พี่ทำจริงนะ ไม่เชื่อลองดู!! "

"จิ๊!!!"

"หึๆๆ"



"อุ๊ย!! อิฐมาสักที เคธีมารอคุณนานแล้วนะค่ะ คิดถึงคุณจังเลย จุ๊บ!!" มะยมตกใจที่จู่ๆเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกระโดดเกาะคออิฐแล้วจูบ ถึงมันจะไม่ใช่จูบแบบลึกซึ้ง เป็นแค่การทักทายแบบฝรั่งของเธอ แต่ยังไงมะยมก็รู้สึกไม่ชอบอยู่ดี แต่เธอสวยจริงๆ ยอมรับว่าสวยมาก ไม่ว่าจะเป็นใบหน้า หรือรูปร่าง ส่วนอิ๊ฟคงเห็นจนชินละ ได้แต่เบ้ปากนิดๆแล้วหันหน้าหนี

"มีอะไรเหรอครับเคธี่?" เมื่อกี้เป็นจุ๊บเบาๆ แต่ตอนนี้เคธี่เริ่มเข้ามาเกาะแขน แล้วเอาหน้าอกหน้าใจที่พกมาเต็มที่เข้าแนบกับแขนอิฐไปด้วย จนอิฐต้องแงะมือออก แล้วหันไปมองมะยม แต่มะยมกลับทำหน้าเฉย นิ่ง ไม่มองหน้าตนเองซะงั้น

"เคธี่จะมาชวนอิฐไปดินเนอร์ค่ะ"

"ขอโทษนะครับเคธี่ วันนี้ผมอยากทานข้าวกับที่บ้านครับ วันครอบครัว" พอพูดถึงครอบครัวเคธี่ถึงได้มีโอกาสมองมาที่มะยม

"ปล่อยเดี๋ยวนี้นะพี่อิฐ!!" มะยมพูดกับอิฐเบาๆลอดไรฟัน แล้วพยายามแกะมือของตัวเองออกจากมือใหญ่ของอิฐ

"............."

"อุ๊ย!! นี่ใครกันเหรอค่ะอิฐ ญาติคุณเหรอค่ะ? น่ารักจัง"

"............."

"เอ่อ...เพื่อนอิ๊ฟเองค่ะ" เมื่อทั้งสองคนไม่ตอบ อิ๊ฟจึงเป็นคนตอบแทน น่าหมั่นไส้พี่อิฐนัก จะทำอะไรก็ไม่ทำ ไม่เด็ดขาด ถ้าโดนมะยมโกรธจะสมน้ำหน้าให้ จะไม่ช่วยเลยคอยดู อิ๊ฟคิดในใจ หมั่นไส้พี่ชายตัวเอง แล้วก็รำคาญยัยปอปผีฟ้านี้เต็มทน

"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ!!" มะยมสะบัดมือของอิฐออกทันที แล้วเดินออกไป

"รออิ๊ฟด้วยสิมะยม.."


>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>


"ปล่อยเดี๋ยวนี้นะพี่อิฐ!! ปล่อย!!!"

"ฟ๊อด........"

"อย่ามารุ่มร่ามกับคนอื่นแบบนี้นะพี่อิฐ!!"

"คนอื่นที่ไหน? นี่แฟนพี่ จุ๊บ!!"

"ปล่อยได้แล้วพี่อิฐ ผมจะกลับบ้าน"

"เมื่อกี้เรียกตัวเองว่ายังไงนะ? สอนไม่จำ!! ต้องทำโทษ!!!"

"อุ๊บ!!............."

"เปิดปากให้พี่หน่อยสิคนดี"

"..........."

"หึๆๆ"

"อ๊ะ!! เจ็......!" อิฐอาศัยช่วงที่มะยมบอกว่าเจ็บ สอดลิ้นเข้าไป เด็กดื้อต้องเจอแบบนี้

"อื้อ...............อื้อ............."

"เก่งขึ้นเยอะเลยเนอะ สอนแค่ไม่กี่ครั้ง" มะยมหน้าแดงขึ้นสีเพราะคำพูดของอิฐ

"คนหน้าไม่อาย เจ้าเล่ห์ นิสัยไม่ดี!!"

"หยุดนะ ไม่งั้นจะโดนอีกนะ!!"

"............" มะยมอ้างค้าง เพราะคำขู่ อยู่ด้วยกันทีไรขาดทุนตลอด

"งอนพี่เหรอครับคนดี?"

"เปล่า!!"

"เอ๊ะ!! หรือว่าหึงพี่ครับ? หึๆๆ"

"หึงทำไม?"

"ก็ไม่รู้สินะ คนแถวนี้ชอบปากแข็งนี่เนอะ" มะยมไม่ตอบ กอดอก แล้วหันหน้าหนี

"เอาละ มะยมฟังพี่นะ.... พี่ไม่ได้รักเคธี่ เรื่องของพี่กับเธอจบลงแล้ว ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่ามันไม่เคยเริ่มต้นขึ้นต่างหาก พี่ไม่เคยคบเธอแบบแฟน เป็นแค่คู่ควงที่ไปกินข้าว ดูหนังบ้าง แล้วที่เธอมาวันนี้ก็พี่ไม่รู้จริงๆ พี่อยากให้มะยมมั่นใจในตัวพี่ว่า พี่รักมะยม รักมาก กว่าจะได้เป็นแฟนกันก็ยาก

[บูมเบส]

แล้วทำไมอิพี่อิฐไม่บอกสถานะเข้าไปล่ะเก็บไว้เพื่อ คนเขียนครับแล้วเกิดอะไรขึ้นหลังเจ้าน้อยตายบ้างอ่ะครับ

[PetitDragon]

ชาตินี้นางคงไม่เล่นของอีกนะ

[ApolloS]

ตอนที่ ๓๙



"มะ...มิ่งขวัญ... ป้อคงอยู่บนโลกนี้ได้อีกบ่นาน อึก!!....ป้อขอฝาก ปะ...ปิงนครไว้กับลูกด้วย ป้อเชื่อว่า...ละ...ลูกต้องเป็นกษัตริย์....ที่ดีกว่าป้อได้แน่"

"เจ้าป้ออย่าพูดอย่างนั้นสิครับ เจ้าป้อต้องอยู่กับลูกไปอีกนาน"

"ป้อรู้ตัวเองดี อึก....เวลาของป้อใกล้หมดแล้ว ป้อ....จะได้ไปอยู่กับเจ้าน้อยเสียที อึ!! ป้อคิดถึงเจ้าน้อย ป้อทำผิดต่อเจ้าน้อยเหลือเกิน!!!" เจ้าแมนสรวงหลั่งน้ำตาเงียบๆไร้เสียงสะอื้นไห้ ในใจมีแต่ความรู้สึกผิดที่มีต่อเจ้าน้อย แต่ใครจะรู้ว่า...ไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากให้ลูกเป็นแบบนี้ ถึงแม้ว่าตนเองจะเป็นพ่อที่ไม่ดีนัก แต่ก็รักและปรารถนาอยากให้เจ้าน้อยเจอแต่สิ่งที่ดี ไม่อยากให้ใครมาตราหน้าว่าเจ้าน้อยเป็นปู้เมีย เป็นตัวประหลาดน่ารังเกียจ คนเป็นพ่อคงทนไม่ได้หรอก หากลูกจะถูกใครเขาว่าอย่างนั้น "ป้ออยากให้เจ้าน้อยเข้าใจ" เสียงในใจลึกๆของเจ้าแมนสรวงคล้ายกับกระซิบบอกเจ้าน้อย หวังว่าเจ้าน้อยจะได้ยิน

"เจ้าป้อครับ เจ้าน้อยจากไปแล้วนะครับ แต่เจ้าน้อยจะยังอยู่ในใจของเราตลอด เจ้าป้อต้องรักษาสุขภาพนะครับ เจ้าน้อยคงไม่อยากเห็นเจ้าป้อทรงประชวรอย่างนี้ อยู่กับลูกไปอีกนานๆนะครับเจ้าป้อ"

"เกิดแก่ จะ...เจ็บตายเป็นเรื่องธรรมดา...มิ่งขวัญ ถ้าบุญป้อบ่มีแล้ว ขอให้ลูก....อะ...เอาอัฐิป้อใส่ไว้ในสถูปอึก....ข้างๆกับเจ้าน้อยนะลูก ป้อ!!...อยากอยู่ใกล้ๆ จะ..เจ้าน้อย ฮึก!! "

"คะ..ครับเจ้าป้อ"

"จะ..เจ้าน้อยมารับป้อแล้ว!! อึก!!..." เจ้าแมนสรวงเพ้อถึงแต่เจ้าน้อยอยู่ตลอดเวลา แม่กระทั่งก่อนจะจากไปก็ยังเอ่ยถึงแต่เจ้าน้อย

"เจ้าป้อ!!" เจ้ามิ่งขวัญร้องให้คร่ำครวญอย่างสุดฝืนทันที หลังจากมือของเจ้าแมนสรวงที่กุมไว้หลุดตกลงมาจากมือของตนเอง พร้อมกับดวงตาที่ปิดสนิท

"หื้อๆๆๆๆๆ"


"มะยมตื่น ๆ "

"พี่อิฐ!!" มะยมผวาตื่นขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเป็นอิฐจึงโผเข้ากอด

"ฝันร้ายเหรอครับ" มะยมพยักหน้ากับอกอิฐเบาๆ

"ฝันร้ายจะกลายเป็นดี นอนต่อนะ จุ๊บ!!" อิฐรวบเอามะยมมากอด แล้วลูบหัวปลอบเบาๆ จนคนตัวเล็กหลับไปอีกครั้ง

>>>>>>>>>>>>>>>>

"ฮ้า ฮะๆๆๆ กรี๊ด!! " ใครน่ะ? เสียงใคร? มะยมสั่นกลัวกับเสียงหัวเราะนี้เหลือเกิน คล้ายกับว่าเสียงมันตามมะยมมา แม้ว่าจะวิ่งหนีไปทางไหนก็ยังได้ยิน เป็นเสียงหัวเราะของผู้หญิง ทั้งหัวเราะทั้งกรีดเสียงร้อง

"เจ้าน้อย!! แกจะตายทำไมไม่ตายคนเดียว เอาแสงเมืองไปด้วยทำไม? เพราะแก แกทำให้แสงเมืองต้องตาย เอาแสงเมืองคืนมา ๆ !!"

"ช่วยด้วย!! ช่วยด้วย!! ใครก็ได้ช่วยที!!" มะยมร้องขอความช่วยเหลือ แต่ก็ไม่มีใครมาช่วยเลย เสียงหัวเราะนั่นคุ้นมาก คล้ายว่าเคยได้ยินที่ไหน?

"ฮ้า ฮะๆๆๆ"

"ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยที หื้อๆๆๆๆ"

"มะยมตื่น ๆ"

"หื้อๆๆๆ พี่อิฐช่วยมะยมด้วย" ทันทีที่ลืมตา มะยมก็ร้องไห้ขอให้อิฐช่วย ช่วยอะไร? อิฐไม่เข้าใจ

"โอ๋ๆๆ นิ่งนะ มันก็แค่ฝันร้าย พี่อยู่กับมะยมนี่แล้วไง หยุดร้องนะคนดี" อิฐพยายามปลอบมะยมที่ห้องไห้อยู่กับอกจนหลับไป

หลายวันมานี้มะยมฝันร้ายจนร้องไห้ แต่ร่างบางก็ไม่ได้บอกอะไรเลยว่าฝันร้ายเรื่องอะไร จนบางครั้งก็อดเป็นห่วงไม่ได้ แถมหมู่นี้ยังซึมลงอีกต่างหาก


"เป็นไงบ้างลูก มะยม...ดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลย"

"ไม่สบายใจนิดหน่อยครับคุณย่า "

"ไม่สบายใจอะไร หนูบอกย่าได้นะลูก ถึงย่าจะแก่แล้ว แต่ก็อยากรับรู้ปัญหาของลูกหลานนะ"

"..................คุณย่าเชื่อเรื่องการผูกพยาบาทไหมครับ? แม้ว่าจะไปวัดป่ามาแล้ว เห็นเรื่องราวในอดีตมาแล้วว่าเจ้าน้อยตายยังไง? แต่มะยมก็ยังฝันถึงสิ่งเล่านั้นอยู่ดีครับคุณย่า ฝันถึงเจ้าแมนสรวงที่ทรงตรอมใจตายเพราะการจากไปของเจ้าน้อย และฝันถึงเสียงหัวเราะของผู้หญิงคนหนึ่งที่คอยกร่นด่าเจ้าน้อย ว่าเอาแสงเมืองไปจากเธอทำไม?"

"แล้วหนูบอกพี่เค้ารึยังลูก รู้ไหมว่าพี่เค้าเป็นห่วงหนูมากนะลูก"

"ยังครับคุณย่า" มาถึงตอนนี้มะยมรู้สึกผิดมากที่ไม่บอกให้อิฐรู้ จนเค้าเป็นห่วง

"ทำไมล่ะลูก หื้ม?"

"ผมไม่อยากให้พี่อิฐเป็นห่วงครับคุณย่า"

"ได้ยินแล้วใช่ไหม? พ่อตัวดี งั้นก็ออกมาได้แล้ว"

"............"

"พี่เค้าเป็นห่วงหนู เลยมาขอให้ย่าลองถามดูว่าหนูมีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า? คนรักกันมีอะไรก็ต้องคุยกันนะลูก"

"มะยมขอโทษครับคุณย่า"

"ไม่ต้องขอโทษย่าหรอก ถ้าจะขอโทษต้องขอโทษพี่เค้าโน้น หึๆ"

"มะยมขอโทษครับพี่อิฐ" มะยมพนมมือไหว้ลงที่อกอิฐเพื่อขอโทษ ไม่คิดว่าจะทำให้อิฐเป็นห่วงถึงขนาดนี้

"ครับ ต่อไปมีอะไรก็บอกพี่นะ พี่เป็นห่วง"

"ครับ"

"เอาล่ะ..เมื่อกี้หนูว่ายังไงนะลูก มะยม? บอกว่าฝันถึงเสียงหัวเราะของผู้หญิง และเสียงกร่นด่าเจ้าน้อยใช่ไหมที่ทำให้หนูไม่สบายใจแบบนี้?"

"ครับคุณย่า"

"แล้วหนูจำได้ไหมว่าเป็นเสียงใคร?"

".......เสียงของ....เจ้าหยาดฟ้าครับคุณย่า" หลายวันมานี้มะยมเฝ้าคิดอยู่ตลอดว่า เสียงของผู้หญิงในฝันนั้นเป็นเสียงใคร ทำไมถึงได้กร่นด่าเจ้าน้อยขนาดนั้น จนในที่สุดก็คิดได้ว่า คงไม่มีใครจะเกลียดชังเจ้าน้อยได้เท่าเจ้าหยาดฟ้าอีกแล้ว นางคงจะรักแสงเมืองมากจนผูกพยาบาทที่แสงเมืองต้องตายตามเจ้าน้อยไป

"คนที่ทำคุณไสยใช่ไหมลูก? ไม่จ้องแปลกใจหรอก พี่อิฐเค้าเล่าให้ย่าฟังหมดแล้วลูก"

"ครับ"

"อย่าคิดมากเลยลูก คนเราเมื่อเป็นสามีภรรยากันแล้ว ถือว่าคนสองคนนั้นเป็นคู่บุญคู่กรรมกัน เมื่อที่สิ้นบุญหมดกรรมกันในชาตินั้นๆแล้ว ต้องมีการทำพิธีตัดผัวตัดเมียก่อนทำพิธีเผา เพื่อที่จะได้ไม่ต้องมาตามห่วงหาอาทรกันในชาตินั้นๆอีก"

"ส่วนอีกอย่างหนึ่งคือ การตัดพยาบาท คือ การขอขมาขออโหสิกรรม ทั้งกายกรรม วจีกรรม และมโนกรรม ไม่ว่าจะทำไปด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการ หรือความตั้งใจ ก็ต้องทำการขออโหสิเพื่อไม่ให้มาผูกพยาบาทกันในชาตินั้นๆได้อีก หนูอย่าเป็นกังวลไปเลยลูก มันอาจเป็นแค่ความฝันก็ได้ ในเมื่อเจ้าน้อยกับแสงเมืองก็ได้จากไปเพราะฝีมือของเจ้าหยาดฟ้าแล้ว คนตายไปแล้วจะมาผูกพยาบาทกันอีกทำไม?" คุณย่านวลพูดให้มะยมคลายความกังวลแล้วเอามือลูบหัวเบาๆอย่างเอ็นดู ไม่น่าเชื่อเลยว่าคนสองคนที่จากไปแล้วในชาติที่แล้ว จะได้มาพบกันและรักกันถึงในชาตินี้เพราะคำสัญญา

"นั่นรถใครมาน่ะ?"

"อิฐขา เคธี่มาหา อุ๊ย!! คุณย่าสวัสดีค่ะ" วันนี้เคธี่ใส่ชุดเดรสสีแดงเพลิงเหนือเข่า มีระบายนิดๆพอสวยงาม แต่งหน้าเข้ากับชุด ทาปากด้วยลิปสติกสีแดงชาด ไม่ว่ายังไงก็ดูสวยไปหมด มะยมลองย้อนมาดูตัวเอง ช่างไม่มีอะไรสู้เธอได้เลย เป็นเด็กผู้ชายธรรมดา กะโปโล มะยมคิดในใจ

"จ๊ะหนูเคธี่ เข้ามานั่งข้างในก่อนสิลูก"

"ขอบคุณค่ะคุณย่า"

"งั้นย่าไปก่อนนะลูก ว่าจะเอนหลังสักหน่อย ให้หนุ่มสาวเค้าคุยกันดีกว่า"

"อิฐขา เคธี่มาชวนไปดินเนอร์ ครั้งที่แล้วคุณก็ปฏิเสธเคธี่มาแล้วครั้งหนึ่งนะค่ะ ครั้งนี้เคธี่ไม่ยอมนะค่ะบอกไว้ก่อน"

"เออ..งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ" มะยมไม่ชอบสถานการณ์แบบนี้ ไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้ เลยขอตัวออกมาดีกว่า

"เดี๋ยวก่อนสิมะยม อยู่ด้วยกันนี่แหละ" อิฐจับมือมะยมไว้ให้อยู่ด้วยกันก่อน

"เคธี่ครับ...ผมคงไปด้วยไม่ได้"

"แต่อิฐค่ะ ช่วงนี้คุณไม่มีเวลาให้เคธี่เลยนะค่ะ นะคะไปนะคะอิฐ"

"ขอโทษด้วยนะเคธี่ ผมคงไปไม่ได้ เดี๋ยวแฟนผมเค้าจะโกรธเอา ยิ่งขี้น้อยใจอยู่" อิฐตอบเคธี่ แต่ประโยคหลังตั้งใจจะแซวคนบางคนด้วย

"อะไรกัน อิฐทำอย่างนี้ได้ยังไง แล้วเคธี่ละคะ เคธี่ก็เป็นแฟนคุณนะคะ?"

"เดี๋ยวก่อนเคธี่ ผมว่าคุณเข้าใจผิดแล้วล่ะ เราไม่ได้คบกัน แล้วผมเองก็ไม่เคยขอคุณเป็นแฟนด้วยนะ"

"แล้วเรื่องของเราทั้งหมดที่เกิดขึ้นที่ผ่านมาล่ะค่ะ มันคืออะไร? เคธี่เป็นฝ่ายเสียหายนะคะอิฐ"

"คือผมขอโทษนะเคธี่ ผมเป็นผู้ชาย เมื่อมีผู้หญิงเข้ามาก็ไม่อยากปฏิเสธ แต่ตอนนี้ผมเจอคนที่ผมอยากจริงจังด้วย แล้วอยากก็หยุดอยู่ที่เขาแล้ว ผมก็ไม่อยากทำแบบนั้นอีก ผมไม่อยากทำให้เค้าเสียใจ คุณเข้าใจไหมเคธี่?"

"มันเป็นใครค่ะ มันเป็นใคร อิฐบอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ เคธี่จะไปตบมัน มันกล้าแย่งของเคธี่ไป เอ๊ะ!! เมื่อกี้คุณว่ายังไงนะ? เค้างั้นเหรอ? ยะ...อย่าบอกนะว่าเป็นเด็กนี่นะคะอิฐ? อร๊ายยยย!! เคธี่ไม่ยอม คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะคะอิฐ"

"หยุดทำตัวแบบนี้นะเคธี่ ผมทนคุณมามากแล้วนะ อย่าทำให้ผมหมดความอดทน"

"ทำไมคะอิฐคุณจะทำเคธี่? คุณมันแย่ แย่ที่สุด มานี่อิเด็กนี่" มะยมตัวปลิวตามแรงกระชากของเคธี่ เขารู้สึกแย่มากจริงๆ ตอนนี้ ถ้าใครมาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้คงจะเข้าใจว่ามันน่าอึดอัดแค่ไหน ขอร้องล่ะใครก็ได้ช่วยพาเขาไปจากตรงนี้ที

"หยุดนะเคธี่ อย่ามายุ่งกับคนของผม ไม่งั้นเราได้เห็นดีกันแน่"

"นี่คุณปกป้องมันถึงขนาดนี้เลยเหรอค่ะ มันคงลีลาดีกว่าเคธี่ใช่ไหม คุณถึงได้ติดอกติดใจมันขนาดนี้" มะยมรู้ว่าอิฐเป็นผู้ชาย ไม่แปลกหรอกที่จะคบหาผู้หญิงสักคน แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังทำใจไม่ได้กับเรื่องแบบนี้ เขาไม่เคยมีความรัก ไม่เคยมีแฟน แต่เมื่อมีความรักก็อยากให้แฟนไม่เจ้าชู้ แล้วเขาจะเชื่อใจอิฐได้ไหมนะ?

"กลับไปซะเคธี่ อย่าให้ต้องไม่เหลือแม้แต่ความเป็นเพื่อนกัน ผมขอร้อง!!"

"หื้ย!! อย่าคิดนะว่า เคธี่จะยอมหยุดแค่นี้ เคธี่จะฟ้องคุณป้า"

[cross]

เหอๆๆๆๆๆ สงสารมะยม เจอแบบนี้ไม่ไหวๆ มาม่าครอบครัวจะมาแล้วสินะ

[ApolloS]

ตอนที่ ๔๐


"สวัสดีครับคุณพ่อแม่  กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่กันครับ?"

"เพิ่งมาถึงเมื่อครู่เองลูก" คุณวิชาญตอบลูกชายไป ส่วนคุณหญิงพจนีย์ได้แต่ปั้นปึ่งไม่ยอมตอบอิฐ

"ทำไมคุณแม่ทำหน้าอย่างนั้นล่ะครับ ไม่สบายรึเปล่าครับ?"

"แม่แกเค้าคงเหนื่อยจากการเดินทางน่ะลูก เอาไว้พักสักนิดนึงเดี๋ยวก็คงดีขึ้นเอง"

"ชั้นสบายดีคุณ แต่ที่ไม่สบายเพราะพ่อลูกชายคุณนี่แหละ!!"

"อ้าวไหงงั้นอะคุณ ลูกคุณก็ลูกผมนะ เอาหน่าคุณไปพักผ่อนก่อนเดี๋ยวตอนเย็นค่อยคุยก็ได้ กลับมาเหนื่อยๆก็พักก่อน ตาอิฐมันไม่ไปไหนหรอก"

"ก็ได้ค่ะ" พูดจบคุณพจนีย์ก็ลุกเดินขึ้นไปบนห้องทันที ยิ่งทำให้อิฐไม่เข้าใจว่าไปทำอะไรให้คุณแม่งอน หรือน้อยใจอะไรอีก

"อย่ากังวลไปเลยลูก แม่เค้าแค่น้อยใจ"

"เรื่องอะไรครับคุณพ่อ?"

"แล้วเราทำอะไรไว้บ้างล่ะ?"

"ผมทำอะไร?"

"ได้ข่าวว่ามีแฟนแล้วนิเรา?"

"เรื่องนี้เองเหรอครับที่คุณแม่โกรธ?"

"คงงั้นมั้ง!! ดีละมีแฟนกับเค้าสักที จะได้ไม่ลอยไปลอยมาสักที แล้วเตรียมคำตอบเรื่องแฟนแกไว้ให้ดีนะตาอิฐ ได้ข่าวว่าเป็นเด็กผู้ชายด้วยนิ?" อิฐดีใจที่อย่างน้อยคุณพ่อก็เข้าใจ

"ใครบอกคุณพ่อครับ?"

"ก็จะใครอีกล่ะ? ก็แฟนเก่าแกคนล่าสุดไง ลูกสาวเพื่อนแม่แกน่ะ!!"

"ไม่ใช่นะครับคุณพ่อ ผมกับเธอไม่ได้เป็นแฟนกันนะครับ แค่คู่ควงเฉยๆ"

"ฝ่ายเราน่ะคิดว่าเป็นแค่คู่ควง แต่ฝ่ายนั้นน่ะสิจะคิดเหมือนแกไหม?"

"........"

"นี่แหละโทษฐานของคนเจ้าชู้ แล้วแฟนแกอยู่ไหน? พามาให้ดูหน่อยสิ"

"ได้ครับคุณพ่อ เดี๋ยวผมไปรับมาทานข้าวเย็นที่บ้านนะครับ"

"ได้ งั้นพ่อไปดูแม่แกก่อนนะ ตอนเย็นค่อยคุยกัน"

"ครับคุณพ่อ"


>>>>>>>>>>>>>

"พี่มารับไปทานข้าวเย็นที่บ้านพี่ครับ คุณพ่อคุณแม่พี่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ" อิฐขับรถออกบ้านมารับมะยมที่บ้านสวนทันที มากี่ๆก็รู้สึกสบายใจ รู้สึกโล่ง ปลอดโปร่ง

"เออ...ยังไม่ไปได้ไหมครับพี่อิฐ? คือมะยมยังไม่พร้อม" มะยมทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคลาบไม่ออก รู้สึกยังไม่พร้อมจะไปพบกับครอบครัวของอิฐสักเท่าไหร่

"ไม่ได้ครับ พี่คุยกับคุณพ่อพี่ไว้แล้ว ท่านอยากเจอตัวมะยม ไปนะครับ คุณพ่อคุณแม่พี่ท่านใจดี"

"มะยมไม่มีทางเลือกแล้วใช่ไหมครับ?"

"กลัวอะไรหื้มเรา?"

"........กลัวคุณพ่อคุณแม่พี่อิฐจะไม่ชอบเอา ก็มะยมเป็นผู้ชายนะครับ ท่านจะรับได้เหรอ?"

"เชื่อใจพี่นะครับ"

"ครับ"

"ป่ะ..ไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากัน แล้วก็เตรียมชุดไปนอนบ้านพี่ด้วยนะสำหรับคืนนี้"

"ไม่นอนไม่ได้เหรอครับ มะยมไปนอนมาหลายคืนแล้วนะครับ เพิ่งกลับมาได้ไม่กี่วัน เป็นห่วงยายด้วย"

"ยายไม่ว่าหรอก เดี๋ยวพี่ไปขอให้"

"นิสัยไม่ดี แบบนี้ยายก็ไม่ว่าไรสิ"

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

"คุณพ่อครับ คุณแม่ครับนี่มะยมแฟนผมครับ" มะยมยกมือไหว้พ่อแม่อิฐ รวมไปถึงคุณย่านวลด้วย

"สวัสดีลูก นั่งก่อนๆ ตาถึงนี่หว่าไอ้ลูกชาย" คุณวิชาญทักทายว่าที่ลูกสะใภ้ แล้วหันมาขยิบตา พูดกับอิฐ

"เป็นเพื่อนสนิทลูกสาวพ่อด้วยใช่ไหมหนูมะยม?"

"คะ...ครับคุณลุง อิ๊ฟนิสัยดี น่ารัก แล้วก็เป็นเพื่อนที่ดีมากเลยครับ"

"เห็นตาอิฐเล่าว่าอยู่กับยายแค่สองคนเองเหรอลูก?"

"ครับ"

"แล้วรับได้เหรอที่ลูกชายลุงมันเจ้าชู้ หื้ม?"

"โถ่คุณพ่อครับ ผมเลิกเจ้าชู้แล้วครับ อย่าพูดอย่างนั้นเดี๋ยวเค้างอนผมอีก" อิฐโอดครวญเสียไม่ได้ ก็บอกว่าเลิกแล้วๆ นั้นมันอดีต

"เหอะ!! ไอ้ลูกชายมีแวว ก.ม นะเนี๊ยะ"

" >\\\<" มะยมหน้าแดงเพราะคำว่า ก.ม = กลัวเมียของพ่ออิฐ

"พี่เลิกเจ้าชู้จริงๆนะครับมะยม เชื่อพี่สิ นะๆ"

"เอ่อ..เพิ่งเคยเห็นเสือสยบก็คราวเนี๊ยะเว้ย เก่งจริงๆหนูมะยม" พ่ออิฐก็ขยันแซวจนมะยมหน้าแดงลงมาจนถึงลำคอเลย เห็นแล้วยิ่งน่ารัก

"ว่าไงคุณไม่พูดสักคำ ลูกพาแฟนมาไหว้เนี๊ยะ?"

"จะคบกันได้รอดรึเปล่าก็ไม่รู้ ? ยิ่งเป็นผู้ชายทั้งคู่อยู่" มะยมหน้าเสียไปกับคำถามของคุณหญิงแม่อิฐทันที จากที่ตอนแรกกลัวๆตอนนี้ยิ่งหน้าซีดไปกันใหญ่ จนอิฐต้องลูบมือปลอบให้กำลังใจ

"คุณแม่!!"

"เอาหน่าคุณ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ลูกชายเราจะได้เลิกลอยไปลอยมาเหมือนพ่อพวงมาลัยสักที คุณก็บ่นอยู่ไม่ใช่เหรอ? ลูกทำงานจนไม่กลับบ้านกลับช่องก็บ่นอยากให้ลูกมีแฟน พอลูกมีแฟนก็ไม่เอาอีกละ"

"ไม่ได้ค่ะคุณพี่ ลูกอาจจะกำลังหลงอยู่ก็เป็นไปได้"

"นี่คุณลูกเรามันจะสามสิบอยู่แล้ว คงจะมาหลงอะไรอยู่หรอก"

"แล้วหนูเคธี่ล่ะลูก? ไหนแต่ก่อนลูกยังสนิทสนมชอบเธออยู่ไม่ใช่เหรอลูก? ตาอิฐ"

"ผมไม่ได้รักเคธี่ตั้งแต่แรกแล้วครับคุณแม่ ผมยอมรับว่าไปกินข้าว ดูหนังกันบ้าง แต่มันก็แค่นั้นครับคุณแม่ มันไม่มีอะไรพิเศษกับเธอมากกว่านี้"

"ตาอิฐคิดดีก่อนไหมลูก"

"ได้โปรดเถอะครับคุณแม่ ผมรักมะยม ถ้าไม่ใช่มะยมผมก็รักใครอีกไม่ได้ครับ"

"แต่แม่ไม่เห็นด้วยนะตาอิฐ เข้าใจแม่หน่อย พวกลูกเป็นผู้ชายทั้งคู่ แล้วจะไหนสังคมอีกล่ะ?"

"ผมไม่สนใจสังคมหรอกครับ ผมสนใจแค่คนของผมเท่านั้น สังคมจะว่ายังไงก็เรื่องของเขา เราห้ามไม่ได้อยู่แล้ว"

"แต่แม่ไม่เห็นด้วยนะตาอิฐ!!"

"เธอจะไม่เห็นด้วยก็เรื่องของเธอแม่นีย์ ขนาดชั้นเป็นคนเลี้ยงตาอิฐกับยัยอิ๊ฟมาตั้งแต่ยังเด็ก ชั้นยังไม่ว่าอะไรสักคำเลย!!" คุณย่านวลที่แอบฟังอยู่ตั้งนานอดไม่ได้ที่จะพูดขั้นมา

"คุณแม่!!"

"ชั้นขอถามเธอหน่อยมานีย์ เธอรักลูกรึเปล่า? ถ้าเธอรักเค้า ทำไมเธอไม่คิดถึงความสุขของลูก เราเองก็อายุปูนนี้แล้ว จะอยู่กับเค้าไปได้นานเท่าไหร่ก็ยังไม่รู้ ชีวิตของเค้าก็ให้เค้าตัดสินใจเองเถิด"

"แล้วสังคมเค้าไม่ว่าลูกนีย์เหรอค่ะ ว่า.....ว่า..."

"สังคมไทยสมัยนี้มันก็เปลี่ยนไปแล้วนะแม่นีย์ เธอเองก็ไปอยู่ไปทำงานต่างประเทศมานานก็น่าจะเข้าใจ ว่าสังคมสมัยนี้เค้าเปิดกว้างกันแล้ว เค้าไม่ได้วัดค่าของคนกันที่เพศ เค้าวัดกันที่ความสามารถ และความดี"

"แล้วถ้าเกิดวันหนึ่งพวกเค้าไปกันไม่รอดล่ะค่ะคุณแม่? มันไม่ง่ายนะค่ะเรื่องแบบนี้"

"วันนั้นมันยังมาไม่ถึงแม่นีย์ เราเองเป็นพ่อแม่ได้แต่คอยมองพวกเค้าอยู่ห่างๆ ถ้าวันนั้นมาถึงจริง พวกเค้าก็ควรรู้เองว่าต้องทำยังไง ความรักมันเป็นเรื่องของคนสองคน ที่จะคอยประคับประคองกันไปให้ตลอดรอดฝั่ง"

"แต่นีย์รักลูก นีย์ผิดเหรอค่ะ? นีย์อยากเห็นลูกมีครอบครัวที่ดี มีพ่อแม่ลูก อยากเห็นหลานตัวน้อยๆ"

"มันไม่ผิดหรอกแม่นีย์ มันเป็นปกติของคนเป็นพ่อแม่ แต่ตาอิฐเค้าโตพอที่จะรู้แล้วว่าสิ่งไหนดีและไม่ดีกับตัวเค้า เรื่องหลานเราก็รออุ้มหลานจากยัยอิ๊ฟก็ได้นิ ลูกเธอมีตั้งสองคน จะกลัวอะไร?"

"แต่นีย์อยากอุ้มหลานที่เป็นลูกของตาอิฐนี่ค่ะคุณแม่"

"เธออย่าพูดอย่างนี้เชียวนะแม่นีย์ เพราะมันหมายความว่าเธอรักลูกไม่เท่ากัน งั้นถ้าเป็นลูกของยัยอิ๊ฟแล้วเธอจะไม่รักอย่างนั้นใช่ไหม? เดี๋ยวยัยอิ๊ฟมาได้ยินจะน้อยใจเอานะ"

"นีย์ไม่ได้หมายว่าอย่างนั้นค่ะคุณแม่" พจนีย์จนคำตอบกับแม่สามีตัวเอง เพราะท่านพูดก็ถูกของท่าน แต่เขาก็ยังอยากให้ลูกมีครอบครัวที่ปกติทั่วไปอยู่ดี มันไม่ง่ายเลยชีวิตคู่แบบนี้ ขนาดคู่ชายหญิงยังไปด้วยกันยากสมัยนี้ แล้วคู่รักแบบผู้ชายกับผู้ชายแบบนี้ล่ะจะทนแรงต่อต้าน แรงกล่าวว่าของสังคมคนรอบข้างได้อย่างไร?

"เอาล่ะมีอะไรก็พูดไปสิตาอิฐ พิสูจน์ให้แม่เราเห็นสิว่า หลานสองคนรักกันจริง"

"คุณแม่ครับ ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าอนาคตจะเป็นยังไง ในเมื่อผมตัดสินใจแบบนี้ ผมก็จะยอมรับกับอนาคตของมันทั้งดีและร้ายครับคุณแม่ แต่ในตอนนี้ผมมีความสุขดี ผมก็อยากให้คุณพ่อคุณแม่ คุณย่ายินดีไปกับผมด้วย ผมรู้ว่าความรักแบบนี้มันมีอุปสรรค เมื่อถึงตอนนั้นผมก็พร้อมจะฟันฝ่ามันไปครับ ขอแค่มีคนที่ผมรัก มีครอบครัวที่คอยให้กำลังใจ ผมก็ไม่กล้วอะไรแล้วครับ"

"พวกเธอสองคนยังไม่รู้หรอกว่าเด็กสองคนนี้เค้าทำไมถึงรักและผูกพันกันขนาดนี้ พวกเค้าต้องผ่านอะไรมาเยอะนะพ่อชาญ แม่นีย์ จนชั้นแทบจะไม่เชื่อเหมือนกัน ถ้าไม่ได้เห็นรูปหลักฐานอะไรพวกนั้น"

"ยังไงครับคุณแม่?" คุณวิชาญถามผู้เป็นแม่

"น้อยๆ ไปเอาหีบเครื่องเขินที่บนหัวเตียงชั้นมาหน่อยสิ"

"ค่ะคุณท่าน"


"อ่ะดูซะ ว่าคนในรูปพวกนี้เหมือนใคร?" คุณย่านวลส่งรูปถ่ายขาวดำของเจ้าน้อยและแสงเมืองให้ดู แม้ว่ามันจะดูเก่าไปบ้สงแต่ก็พอจะดูออกได้

"พวกเค้าเป็นใครครับคุณแม่ แล้วรูปของพวกเค้ามันเกี่ยวกันยังไงครับ?" วิชาญรับมรดูแต่ก็ยังไม่เข้าอะไรอยู่ดี

"คนในรูปคือเจ้าน้อยขวัญระมิงค์ ลูกชายคนสุดท้องของเจ้าแมนสรวง เจ้าหลวงผู้ครองปิงนคร ส่วนผู้หญิงด้านหลังคือพระพี่เลี้ยงคนสนิทชื่อ บัวแก้ว กับทหารองครักษ์คนสนิทชื่อ แสงเมือง"

"เดี๋ยวก่อนนะครับคุณแม่ เจ้าหลวงปิงนคร งั้นก็เจ้าแมนสรวงต้นตระกูลเราใช่ไหมครับคุณแม่?"

"อื้ม!! แล้วพวกเธอดูสิว่าคนในรูปหน้าคล้ายใคร?"

"เอ้.....ก็คุ้นๆอยู่นะครับ"

"งั้นเอานี่ไปอีกรูป แม่ได้มาจากหลวงตาที่วัด"

"นี่มัน......."

"พวกเค้าหน้าเหมือนสองคนนี้ใช่ไหม?"

"ครับ มันยังไงกันครับคุณแม่ ช่วยเล่าให้พวกเราฟังหน่อยได้ไหมครับ?"

"พวกเราต่างก็ทำงาน และต้องเดินทางไปต่างประเทศบ่อย จนไม่รู้เลยว่า ลูกเรา ตาอิฐเค้าฝันถึงเรื่องราวประหลาดนี้มาตั้งนานแล้ว ตั้งแต่ตอนเป็นหนุ่มแล้ว ฝันถึงเจ้าน้อย กับแสงเมือง คนในรูป............................บลาๆ................"

"แล้วทีนี้จะยังกีดกันความรักของทั้งคู่อีกไหมแม่นีย์ ไม่สงสารลูกมันเหรอ? อุตส่าห์เฝ้าตามความรักมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว? แล้วชาตินี้ยังจะถูกพรากความรักนั้นไปอีก"

"เออ...........นีย์ยอมแล้วค่ะคุณแม่ แม่ยอมแล้วจ๊ะตาอิฐ แม่ไม่รู้ว่าพวกหนูจะผ่านอะไรมาด้วยกันขนาดนี้ แม่ขอโทษนะลูก หนูมะยม"

"ไม่เป็นไรครับคุณแม่ ขอแค่คุณแม่เข้าใจ ทุกคนเข้าใจพวกเราก็ดีใจแล้วครับ"

"กว่าจะผ่านอะไรด้วยกันมาตั้งเยอะขนาดนี้ แม่ก็ขอให้ลูกสองคนรักกันนานๆนะลูก ให้คิดเสมอว่ากว่าจะผ่านอะไรมาได้ขนาดนี้มันยากขนาดไหน"

"ครับคุณแม่"

"แม่นี่สิลูก มะยม มาหาแม่หน่อยสิลูก"

"ต่อไปมาเป็นครอบครัวเดียวกันกับแม่นะลูก"

"ครับคุณป้า"

"ไม่เอาสิลูก เรียกแม่นะลูก"

"ครับคุณแม่" มะยมเขินแปลกๆ ไม่เคยเรียกอะไรแบบนี้เลย

"ฟ๊อด!!" คุณพจนีย์อดไม่ได้ที่จะหอมแก้มมะยม จะว่าไปเด็กคนนี้ก็น่ารักอย่างที่ตาอิฐว่าจริงๆ ใครเห็นก็ต้องรักเอ็นดู

"เห้อออ!! กว่าจะแฮปปิ้งเอ็นดิ้งกันได้ เล่นเอาอิ๊ฟลุ้นจนตัวโก่งเลยนะค่ะ โล่งอก!! ในที่สุดก็ได้มะยมมาเป็นพี่สะใภ้สะที อิอิ"

"อิ๊ฟ!!" ยังไม่ได้เป็นสักหน่อย มะยมคิดในใจ >\\<

"แซวเพื่อนนะตัวยุ่ง นี่แอบฟังตั้งนานแล้วใช่ไหม หื้อ?" อิฐขยี้ผมน้องสาวอย่างหมั่นเขี้ยว

"เค้าเปล่าสักหน่อย แค่เดินผ่านมาแล้วได้ยินต่างหาก เรื่องแบบนี้ใครจะพลาดได้ล่ะ คิๆ"

"ให้มันอย่างนี้สิลูกสาวพ่อ แก่นเซี้ยวจริงๆเลยเรา มาหาพ่อนี่ซิ"

"โถ่คุณพ่อค่ะ...อ๊อยยยย!!" อิ๊ฟแกล้งร้องครวญครางเพราะโดนบิดจมูกเบา

"ทีนี้ก็ไม่ต้องห่วงแล้วนะค่ะ ส่วนเรื่องหลานอิ๊ฟรับผิดชอบเอง แต่ต้องรอนานหน่อยนะค่ะ เพราะอิ๊ฟยังหาแฟนไม่ได้เลย ฮ่าๆๆ"

"ก็เราทั้งแก่น ทั้งห้าวขนาดเนี๊ยะผู้ชายที่ไหนจะมาเอา ดูอย่างเพื่อนเรานี่สิ เรียบร้อยจะตาย ได้แฟนไปแล้วเห็นไหม?" อ้าว!! แซวอิ๊ฟอยู่ แต่ทำไมดูเหมือนเลขมันมาออกที่มะยมกันนะ มะยมเขินจนหน้าแดงเพราะโดนแซว

"ขอบคุณครับคุณย่า ผมรักคุณย่าที่สุดเลย ฟ๊อด!!"

"รักด้วยคน ฟ๊อด!! อิ๊ฟก็รักคุณย่านะค่ะ"

"ย่าก็รักพวกหนูลูก แม่นี่สิลูกมะยม"

"ขอบคุณครับคุณย่า" มะยมคลานเข่าเข้าไปกราบลงที่ตักคุณย่านวล แล้วกอดเบาๆ

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

"แล้วพี่อิฐจะเอายังไงกับคุณเคธี่ครับ?" มะยมถามขึ้นขณะที่เข้ามาในห้องอิฐแล้ว จะว่าไปตั้งแต่เป็นแฟนกัน ไม่ค่อยได้เข้าไปห้องอิ๊ฟเลย โดนลากมาอยู่ห้องนี้ตลอด

"ก็ไม่เอาไงหรอกครับ ตอนนี้ไม่มีคุณแม่พี่คอยสนับสนุนแล้ว เธอคงทำอะไรไม่ได้หรอก ปล่อยเอาไว้อย่างนั้นนั่นแหละ พี่ไม่ใช่แสงเมืองคนเดิมอีกแล้วนะ ตอนนั้นพี่ไม่สามารถปกป้องและดูแลคนที่พี่รักได้ แต่ตอนนี้พี่จะรักและดูแลมะยมให้ดีที่สุดครับ เชื่อใจพี่นะ?"

"ครับ"

"ขอบคุณครับที่รักพี่"

"ขอบคุณเหมือนกันครับที่รักและรอกันมานานขนาดนี้ ท่านแสงเมืองของมะยม"

"หึๆๆ เจ้าน้อยของพี่"

"อื้อ............" โดนจูบแบบไม่มันตั้งตัวแบบนี้ ใจหายหมด คนบ้า!! ขวัญเอ๊ย..ขวัญมา

"ป๊าบ!!" มือเล็กตีลงที่ต้นแขนอิฐเบาๆ หลังจากที่เป็นอิสระแล้ว

"อะไรกันแค่นี้ก็ต้องตีพี่ด้วย ใจร้ายไปแล้วนะมะยม" อิฐแกล้งร้องครวญคราง

"ก็คนมันตกใจ!!"

"อะไรกัน ยังไม่ชินอีกเหรอ แบบนี้มันต้องฝึกไว้เยอะๆนะจะได้คุ้นเคย หึๆๆ"

"คนบ้า คนหื่น ตาแก่บ้ากาม!!"

"ว่ากันขนาดนี้ พี่ชักอยากได้แบบที่เจ้าน้อยแก้คุณไสยให้แสงเมืองแล้วสิ หึๆๆ"

"หยุดนะ ไม่งั้นมะยมร้องให้คนช่วยจริงๆนะ!!"

"ใครจะมาช่วยกัน เค้าก็รู้ว่าเราเป็นแฟนกัน ร้องไปเค้าก็คิดว่าเราแกล้งกันเฉยๆ เชื่อพี่เหอะ ยอมๆพี่เถอะนะ"

"อร๊ากกกก!! อิตาแก่บ้ากาม ปล่อยนะ อร๊ากกกกก!!"




Happy  Ending



===||===||===||===||===||===||===||===||===||===||===||===||===||===||===||===||===||===


: ขอบคุณคุณทุกคนที่คอยติดตาม และให้กำลังใจมาจนจบเรื่องนะครับ


>>> อย่าลืมว่า หากคุณพบความรักดีๆ แบบนี้แล้ว จงเก็บรักษามันไว้ดีๆนะครับ เพราะความรักที่ดี คนรักที่ดีแบบนี้มันหายากสมัยนี้

ปล.เจอกันครั้งต่อไปในเรื่อง "บุพเพ...น้องเขย" นะครับ

ใครอยากให้มีตอนพิเศษก็กระซิบบอกกันได้นะครับ อิอิ

[mukmaoY]

   ชอบเรื่องนี้ที่สุด
มันกำลังพอดีๆไม่หนักสมองมากนัก
รักเจ้าน้อย   
ขอบคุณคนแต่งน้าที่ขยันอัพจนจบ  น่ารักมั่กๆ 
ปล.ขอตอนพิเศษ  เอาแบบ 

[PetitDragon]

ขอบคุณครับ


 

[B52]

  ขอบคุณ

[บูมเบส]

ขอบคุณมากครับ สำหรับนิยายดีๆแบบนี้ยังไงก็จะติดตามผลงานอื่นๆต่อไปนะครับ

[actionmarks]

อืม จบลงไปอีกเรื่องแล้วสินะ แต่ว่า อ่านช่วงหลัง ๆ รู้สึกมันยังไงไม่รู้ มันน่าจะดราม่ามากกว่านี้ หรือมันขาดอะไรสักอย่างอ่ะ อ่านตอนแรกมันดีมากเลยนะ แต่ก็ชอบเรื่องนี้นะ

[Malila]

จบซะแล้ววว  ขอบคุณนะค่ะ

สนุกกกๆ

[nicksrisat]

จบแล้วเหรอ  ได้ตามนิดเดียวเอง รีบจบไปไหน เรื่องยังไม่เครียร์เลยคับ

[Akikojae]

จบแล้วววววว ตามอ่านสามตอน
คิดว่าจบไวไป แต่เนื้อเรื่องมาถึงขั้นนี้มันก็ต้องจบแล้วสินะ
แงๆๆ ไม่อยากให้จบเลยค่ะ อ่านมาตั้งนาน
เรื่องนี้สนุกมาก ทั้งอดีตชาติ ทั้งปัจจุบัน
ชอบเจ้าน้อยแสงเมืองมากๆ เป็นคู่ที่รักกันจนวันตายจริงๆ
ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องราวดีๆเหล่านี้
ยังไงก็รอตอนพิเศษน้าาา
 

[chen]

น่าอ่านมากเลยค่ะ อ่านเพลินเลย ทั้งภาคอดีตที่เศร้า
แต่สุดท้าย รักแท้ ปัจจุบันก็สมหวัง
ชอบที่ใช้ภาษาเหนือด้วย เหมือนได้เรียนภาษาไปในตัว
รอผลงานเรื่องต่อไปนะคะ ...รอตอนพิเศษด้วยคนค่ะ 

[twinmonkey0311]

                       ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายเรื่องนี้     เป็นกำลังใจให้และติดตามนิยายเรื่องต่อไปนะคะ 

[abcee]

ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน ทำไมคนอื่นชอบเข้ามาบงการพวกเค้าด้วยน้า สนุกครับมากครับ รอเรื่องใหม่นะครับ ขอบคุณครับ

[shijino]

อ่านรวดเดียวตั้งแต่ต้นจนจบ สนุกมากคะ อินมากกก เศร้าหวานฮาหื่นครบรสมากเลย
รักเจ้าน้อยที่สุด 

[oiw08]

เป็นนิยายที่สนุกมากๆ
แต่งได้ดีมากๆเลยคะ อ่านไป ร้องไห้ไป สงสารเจ้าน้อย T__T
ชาติปัจจุบัน พี่อิฐกับมะยมน่ารักมากๆเลย ดีใจที่ทั้งคู่สมหวังซะที
ขอบคุณอีกครั้งนะคะ เดียวจะรอติดตามเรื่องต่อไปคะ

[patee]

สนุกมากเลยค่ะ
  สำหรับเรื่องดีๆแบบนี้จ้า

[titansyui]

ขอบคุณจ้า สำหรับนิยายดีๆแบบนี้ จะรอติดตามผลงานอื่นๆต่อไปจ้า

[inkirako]

อิ่มใจมากค่ะที่ได้อ่าน​ ขอบคุณ​ค่ะ​
เจ้าน้อย​อินเนอร์​แรงมากค่ะ​ เด็ดเดี่ยว​มาก​
น้ำตาไหล​อะ​ตอนที่​ดราม่า​หนัก​ๆ​

[elfeleves]

ขอบคุณมากสำหรับนิยายดีๆ สนุกมากเลยค่ะ วันเดียวอ่านจนจบเลย
แต่อาจเป็นเพราะอ่านรวดเดียวจบ เลยยังจำรายละเอียดบางอย่างได้อยู่ หรือตกหล่นตอนไหนไม่รู้ เลยมีข้อสงสัย คนที่สั่งให้ฆ่าเจ้าน้อยในตอนที่ 7 กับที่แอบอยู่ในมุมมืดตอนที่ 18 คือใครเหรอคะ

ตอนที่ 7

"แยกกันออกตวยหามันลอ ถ้าฆ่ามันบ่ได้ เฮาก่อปิกไปบ่ได้ เจ้าน้อยตั๋วน้อยเดียวคงไปบ่ได้ไกล" ทั้งสองยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่เมื่ออันธพาลสามคนนั้นรู้ว่าเขาเป็นเจ้าน้อย ร่างบางกลัวจนตัวสั่น กลัวไปต่างๆนาๆ แสนเมืองจึงโอบร่างบางของเจ้าน้อยให้ซุกอยู่กับอกของตนให้มากขึ้นไปอีก

"แต่มันยังดวงแข็ง มีคนมาจ่วยมันไว้ได้ตัน บ่อั้นเฮาก่อฆ่ามันได้ต๋ามคำสั่งล่ะก่า ป่ะแยกย้ายกั๋นหา" (แต่มันยังดวงแข็ง มีคนมาช่วยมันไว้ได้ทัน ไม่งั้นคงฆ่ามันได้ตามคำสั่งแล้ว ป่ะแยกย้ายกันหา) เจ้าน้อยที่ได้ยินดังนั้นถึงกับตกใจที่มีคนหมายจะฆ่าตนเอง ร่างบางจึงร้องไห้ออกมาเบาๆ

 ตอนที่ 18

"หึ!! มันช่างงามหน้านัก เป็นผู้ชาย แต่กลับมากอดกับผู้ชายด้วยกัน มันช่างทุเรศนักขวัญระมิงค์" เสียงของใครอีกคนที่พูดขึ้นมาหลังจาก เจ้าน้อยและแสงเมืองจูงมือกันเดินออกมา

ว่าจะเป็นเจ้าหยาดฟ้า ทั้งสรรพนามที่ใช้เรียกก็ดูไม่ใช่ แล้วก็ดูเหมือนว่าพึ่งมาเจอหน้าแสงเมืองครั้งแรกในตอนที่ 19 ดังนั้นตอนแรกๆ ยังไม่น่ามีประเด็นให้อยากฆ่าเจ้าน้อย

[jum1201]

ขอบคุณเรื่องเศร้าเคล้าความสุข  สนุกมากคะชอบแนวย้อยยุคแบบนี่จังแถมได้เรียนภาษาเหนือไปไหนตัว
ชอบตัวละครทุกตัวคะ แต่ให้เจ้าน้อยกะแสงเมืองชนะเลิศ จะไปเกาะติดเรื่องใหม่จร้าาา