ER-นาทีหัวใจ Special Moment: สงกรานต์ [13/04/59] p.22
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ER-นาทีหัวใจ Special Moment: สงกรานต์ [13/04/59] p.22  (อ่าน 249215 ครั้ง)

ออฟไลน์ May@love

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 827
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +46/-2
 :z3:  อะไรกันหนอๆๆๆๆ


ออฟไลน์ maemix

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4403
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +299/-3
เป็นกำลังใจให้พลุ
หมอปืนตัดสินใจดีๆ ชีวิตของตัวเองนะ
นิวนางร้ายมาก ไม่รู้จะทำอะไรอีก หมอแบบนี้น่ากลัว
หมอจิว น่าสงสาร

ออฟไลน์ aiLime13

  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 462
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1146/-11
    • twitter
หมอปืน ถ้าตัดสินใจทำอะไรสักอย่างแล้วก็ต้องเด็ดขาดนะ
ความลังเลมันอาจจะทำให้ชีวิตหลังจากนี้ไปไม่มีความสุขเลยก็ได้
ถ้าไม่รักก็ไม่ต้องแต่ง ไปคุยกับเขาให้รู้เรื่อง ถ้าเขาพูดอะไรมาก็อย่าใจอ่อน
ต้องเด็ดขาด เข้มแข็ง แล้วก็แมนๆ เข้าไว้นะลุง

นี่ชอบอุ้มมากๆ เลย
ถ้าอุ้มเป็นสาววาย อุ้มจะต้องฟินมากแน่ๆ #เดี๋ยวๆ 55555555555

ตอนนี้คู่หมอจิวกับนายตำรวจแซ่บมาก
แต่ๆๆๆๆ

หมอจิวโดนรถชนคืออะไรรรรรรรรรรรรร  :hao5:

ทำไมมีลางสังหรณ์ว่ามันไม่ใช่แค่อุบัติเหตุละ?
ฮือออออออออออ สงสารหมอนิว เจ็บใจแล้วยังต้องมาเจ็บตัวอีก

คุณตำรวจรีบออกมาจากแมนชั่นเดี๋ยวนี้เลยค่ะ รับผิดชอบด้วย !


โอ้ยย นี่รอตอนหน้า คือหน่วงมาหลายตอนล่ะ ได้โปรดคืนความสุขให้น้องพลุกับหมอจิวด้วยนะคะพี่เลคกี้ 5555555555

ออฟไลน์ gayraygirl

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3013
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +206/-3
ไม่ไหวแล้วน้ำตาจะไหล ทำไมมันเศร้า มันหน่วง มันอึมครึมแบบนี้ ใก้จะได้ยิ้มออกแล้วหรือยัง กินมาม่าจนอืดไปหมดแล้ว  :mew6:

ออฟไลน์ ROCKLOBSTER

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 774
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +141/-4

ออฟไลน์ JJHJJH

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3472
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +293/-2
สงสารพลุ

ออฟไลน์ snowboxs

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5445
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-7
รอบทที่ 13 หัวมาแล้ว แต่วันที่เป็น 13/5/58
ลงพรุ่งนี้เหรอคะ เพราะวันนี้วันที่ 12 เองอ่ะ

ออฟไลน์ leGGyDan

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 347
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +248/-3
บทที่ 13 ปาฏิหาริย์... ไม่มีจริง

“วันนี้มันวันซวยอะไรกันวะ!”

ปาวัสม์สบถกับตัวเองผ่านกองแฟ้มที่สูงท่วมหัวกับคนไข้ปริมาณมหาศาลซึ่งนอนรอตรวจที่
ห้องฉุกเฉิน ซ้ำร้ายวันนี้เขายังต้องอยู่เวรลำพัง ไม่มีเพื่อนรักอย่างวิทยามาคอยช่วยเสียด้วย “พระเจ้าลงโทษฉันใช่ไหมเนี่ย!”

คิดแล้วก็ต้องหัวเราะเยาะตัวเองที่จนแล้วจนรอดก็ไม่สามารถทำอะไรให้มันเด็ดขาดชัดเจนไปได้สักอย่าง เขาไม่มีความกล้าพอที่จะบอกเลิกรชญาต่อหน้าพ่อกับแม่ของเธอ และถ้าตัดความเอาแต่ใจออกไปรชญาเองก็เป็นผู้หญิงที่ดีจนน่าเสียดาย อีกใจหนึ่งเขาก็เกิดกลัวขึ้นมาเสียดื้อๆ เมื่อการเริ่มต้นรักผู้ชายด้วยกันสำหรับผู้ชายปกติที่เคยคบแต่กับผู้หญิงมาทั้งชีวิตอย่างเขาแล้วมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ

“อย่าเอาความซวยของตัวเองไปโทษสิ่งศักดิ์สิทธิ์” นุชนันท์ว่า วันนี้เธอไม่ได้อยู่เวรและแวะซื้อมื้อเย็นมาส่งปาวัสม์ตามสัญญาว่าจะอยู่ปลอบใจ

แม้สำนวนที่บอกเล่าผ่านปากของเพื่อนรักนั้นจะสร้างความผิดหวังให้คนสร้างความร้าวฉานอย่างเธออยู่ไม่น้อย แต่ด้วยความเป็นห่วงว่าปาวัสม์จะกลับเข้าสู่ดาร์คโหมดอีกครั้ง นุชนันท์จึงตัดสินใจอยู่เกะกะเดินไปเดินมาเผื่อว่าจะพอช่วยอะไรได้บ้าง ซึ่งเธอคิดไม่ผิดเลยจริงๆ เพราะสภาพในห้องฉุกเฉินตอนนี้เต็มไปด้วยคนไข้ที่นอนรอแอดมิทล้นไปจนถึงประตูทางเข้า การช่วยหยิบๆ จับๆ เปิดเส้นให้น้ำเกลือบ้าง ฉีดยาบ้างแม้จะเพียงเล็กน้อยแต่ก็ช่วยให้งานดำเนินไปได้เร็วขึ้นอีกโข

นุชนันท์ลอบมองคนที่กำลังยุ่งจนเครื่องหน้าแทบม้วนมาพันกันแล้วยิ้มออกมาเล็กน้อย

...ยุ่งๆ แบบนี้แหละดีแล้ว จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน...

“คุณหมอปาวัสม์คะ” เสียงชโลธรเรียกมาจากหน้าเคาน์เตอร์ปลุกร่างสูงตื่นจากภวังค์ “เกิดเหตุรถชนบนทางด่วน มีคนบาดเจ็บยี่สิบรายเจ้าหน้าที่กู้ภัยขอนำส่งโรงพยาบาลเราห้ารายค่ะ”

นัยน์ตาคมเหลียวมองนอกหน้าต่างที่ฝนเม็ดใหญ่สาดกระทบเป็นสาย เสียงฟ้าร้องครืนครางดังต่อเนื่องไม่หยุดราวกับฟ้ากำลังร้องไห้และเรียกหาบางสิ่งบางอย่าง ความทรงจำเมื่อหกปีก่อนย้อนกลับเข้ามาในห้วงความคิดอีกครั้ง

...คืนวันฝนตก รถชนและคนตาย...

ปาวัสม์สะบัดศีรษะไล่ความคิดที่กำลังจะเตลิดไปไกล “ได้ๆ” เขาหันไปตอบรับพลางหันไปเรียกแพทย์ประจำบ้านให้ไปรับเวรทางโทรศัพท์กับเจ้าหน้าที่กู้ภัย

...วันนั้นไม่มีใครตายเสียหน่อย... คิดอะไรบ้าๆ เป็นลางไม่ดีเลยเนี่ยเรา...

ไม่ถึงห้านาทีต่อมาแพท์ประจำบ้านคนเดิมก็วิ่งกระหืดกระหอบหน้าซีดกลับมาหาเขา
“มีเคสอะไรบ้าง”

“สี่เคสแรกไม่น่าห่วงครับแต่อีกเคส...” แพทย์ประจำบ้านตอบไม่เต็มเสียง “คนไข้เสียเลือดมากจนหัวใจหยุดเต้นตอนนี้กำลังทำ CPR ระหว่างนำส่งครับ”

ปาวัสม์พยักหน้ารับ “พวกนายลุยได้เลยเดี๋ยวพี่ขอเคลียร์ตรงนี้ก่อนมีอะไรก็เรียกนะ”

“พี่ปืนไปรอรับเคสกับพวกผมดีกว่าครับ” แพทย์ประจำบ้านตอบเสียงสั่นแต่เขาก็ยุ่งเกินกว่าจะเอะใจอะไร

“มั่นใจหน่อย นายทำได้อยู่แล้ว” ปาวัสม์ให้กำลังใจเพราะคิดว่าหมอใหม่คงจะแค่กลัวกับการรับเคสอาการหนัก “

“พี่ปืนมารับเองดีกว่าครับ” แพทย์ประจำบ้านยังรบเร้าไม่เลิก “พี่อุ้มก็มาช่วยด้วยนะครับ”

“ได้สิ” นุชนันท์ที่เริ่มเห็นความไม่ชอบมาพากลรับคำพลางเดินเร็วๆ ไปฟังอาการคร่าวๆ จากชโลธรที่เคาน์เตอร์ด้านหน้า
และเพียงแค่อึดใจเดียวเธอก็วิ่งหน้าตื่นกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับคว้าต้นแขนร่างสูงบีบเสียแน่น “ปืน... คนไข้อาการไม่ค่อยดีเลย อะดรีนาลีนยี่สิบแอมป์ในรถ CPR คงไม่พอ
ฉันจะไปขอเบิกจากห้องยาฉุกเฉินมาสแตนบายไว้เพิ่ม ส่วนนายรีบไปรอรับเคส... เดี๋ยวนี้เลยนะ!!” กำชับเสียงดังแกมบังคับ

ปาวัสม์ส่งคนไข้ที่ตรวจค้างไว้ให้คนอื่นดูต่อและพุ่งไปหน้าประตู ก็พอดีกับเสียงหวอของรถกู้ชีพดังกระหึ่มขึ้น เขาหันไปหาแพทย์ประจำบ้านที่ต้องวิ่งเหยาะๆ ตามมาถึงจะทัน
“รายงานเคสมาหน่อย”

“ผู้ป่วยชายไทยอายุสามสิบถูกรถยนต์ชน เบื้องต้นพบกระดูกต้นขาขวาหักแบบเปิด คนไข้เสียเลือดมากยังไม่สามารถหยุดเลือดได้ครับ”

“คนไข้ชื่ออะไร”

“นำคนไข้มาส่งครับ” เสียงเจ้าหน้าที่กู้ภัยดังแทรกขึ้นพร้อมกับประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก

ภาพร่างโชกเลือดที่ปรากฏตรงหน้าพร้อมกับเสียงแพทย์ประจำบ้านพูดชื่อคนเจ็บอย่างตะกุกตะกักทำเอาร่างสูงตกใจแทบสิ้นสติ

“วิทยา...”

“จิว!” ปาวัสม์ตัวชา “นี่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ได้” สิ่งที่เจ้าหน้าที่กู้ภัยกำลังรายงานมานั้นราวกับเป็น
เสียงไร้ความหมายที่วิ่งเข้าหูซ้ายทะลุออกหูขวา เพราะสิ่งที่เขากำลังได้ยินนั้นช่างน่ากลัวและยากเกินกว่าจะทำใจ

“คนไข้เสียเลือดมากครับ หัวใจหยุดเต้นในที่เกิดเหตุ เราได้ใส่ท่อช่วยใจและทำการ CPR ต่อเนื่องมาโดยตลอดแต่จนถึงตอนนี้ชีพจรยังไม่กลับมาเลยครับ”

“หมอปืน ช่วยที”

แม้แต่เสียงทุ้มของภาวัฒน์ที่ดังฝ่าอากาศขึ้นท่ามกลางความวุ่นวายก็ยังไม่ช่วยดึงความสนใจเขาเลยสักนิด

“คือ...” เจ้าหน้าที่กู้ภัยที่กำลังรายงานอาการชะงักไปเล็กน้อย “คนไข้หัวใจหยุดเต้นมาเกินสามสิบนาทีแล้ว เลือดก็ยังไม่ยอมหยุดไหล อันที่จริงเราอยากจะหยุดกระบวนการช่วยชีวิตแต่เจ้าหนุ่มนั่นไม่ยอม เขาขอร้องให้นำส่งที่นี่โดยด่วน แถมกระโดดขึ้นปั๊มคนเดียวโดยไม่ยอมเปลี่ยนมาตลอดทาง”

ปาวัสม์เหลียวมองอีกครั้ง ภาพของเด็กหนุ่มในชุดหมีสีดำคาดแถบสีส้มที่นั่งคร่อมร่างที่นอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนเตียงถ่ายทอดสู่สมองพร้อมกับเสียงพยาบาลสาวสวยประจำห้องฉุกเฉินรายงานอาการคนไข้

“ยังไม่มีชีพจรค่ะ” น้ำเสียงของชโลธรราบเรียบแต่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง นัยน์ตากรีดอายไลเนอร์คมกริบรื้นน้ำตาน้อยๆ

“หมอปืน” เด็กหนุ่มในชุดหมียังคงตะโกนเรียกเขาไม่หยุด

“แต่...” ปาวัสม์ยืนนิ่งก้าวขาไม่ออก ทำอะไรไม่ถูก การนวดหัวใจมีประสิทธิภาพสูงสุดแค่สี่นาทีแรก หลังจากจากนั้นโอกาสรอดจะลดลงทุกๆ หนึ่งนาทีและนี่เวลาผ่านมาร่วมสี่สิบนาทีแล้ว มันไม่มีหวังแล้ว จะมีก็แต่ปาฏิหาริย์เท่านั้น

ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออกอีกครั้ง รชญากระหืดกระหอบเข้ามาขอบตาทั้งสองแดงก่ำ เธอรับทราบเหตุการณ์ทั้งหมดแล้วและพยายามจะเข้ามาช่วยเจรจาเพื่อหยุดกระบวนการช่วยชีวิต “พอได้แล้วค่ะ มันไม่มีปาฏิหาริย์หรอกค่ะ”

“ผมไม่เชื่อในปาฏิหาริย์!”

ภาวัฒน์ตะโกนแข่งกับเสียงที่วุ่นวายในห้องฉุกเฉิน เสียงของเขาดังมากเสียจนคนทั้งห้องหันมามอง แต่เขาไม่ได้ตอบรชญา
เขากำลังบอกใครอีกคนที่เอาแต่ยืนเหม่อและไม่ยอมตัดสินใจทำอะไรสักอย่างต่างหาก

“แต่ผมเชื่อในตัวคุณหมอ”

เสียงฟ้าผ่าดังเปรี้ยงนอกห้องฉุกเฉินทำให้ภาพคืนวันฝนตกเมื่อหกปีที่แล้วย้อนกลับเข้ามาในห้วงความคิดของปาวัสม์อีกครั้งมันทับซ้อนสนิทพอดีกับเสียงฟ้าผ่าที่ดังก้องอยู่ในความทรงจำ เหมือนภาพจิ๊กซอว์ที่ขาดหายถูกหาจนเจอและนำมาเติมเต็มในช่องว่าง

ท่ามกลางสายฝนที่ซัดสาดลงมาอย่างหนัก ปาวัสม์พยายามกดโทรศัพท์แจ้งตำรวจและศูนย์กู้ชีพ  แต่ในขณะที่กำลังรายงานอาการอยู่นั้นเองที่เขาตกใจเสียงฟ้าผ่าจนทำโทรศัพท์หลุดมือตกลงข้างทาง

ร่างสูงไถลตัวลงไปเพื่อหาโทรศัพท์และสิ่งที่พบอยู่ข้างกันคือเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่นอนจมกองเลือด ด้วยความตกใจลนลานเพราะตำรวจที่ยังอยู่ในสายเริ่มเอ็ดด้วยเกรงว่าเขาอาจเป็นพวกแกล้งโทรมาแจ้งความเท็จ เขารีบรายงานอาการคนเจ็บต่อก่อนจะวางหูและหันไปสนใจเด็กชายที่กำลังร้องไห้ขอความช่วยเหลือจนเสียงแหบแห้ง

ฟ้าผ่าลงมาอีกครั้ง เขาเหลียวมองไปรอบๆ หาความช่วยเหลือ ท่ามกลางแสงวับแวมนั้นเองที่เขาเห็นรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งล้มอยู่ในกอหญ้าไม่ไกลจากร่างของเด็กชาย ซึ่งเขาก็มัวแต่ตกใจจนลืมมันไปเสียสนิท

“มันไม่มีหรอกปาฏิหาริย์ หรือถ้าจะมีมันก็คือคุณน่ะแหละหมอปืน หกปีก่อนคุณทำให้มันเกิดขึ้นมาแล้วและผมนี่แหละคือผลของปาฏิหาริย์นั้น!” นัยน์ตาสีดำขลับมองจ้องคุณหมอหนุ่มที่ยังคงยืนนิ่ง

ปาวัสม์มองตอบสายตาคู่นั้น และเขาแน่ใจว่าไม่ได้คิดไปเองหรือฝันไปเมื่อสายตาคู่นั้นในความทรงจำทับซ้อนสนิทกับสายตาคู่ที่กำลังมองตรงมายังเขาในตอนนี้ และประกายในแววตานั้นเองที่เป็นดั่งกระแสไฟฟ้าช่วยกระตุ้นหัวใจซึ่งเกือบจะหยุดเต้นไปแล้วของเขาให้กลับมาสูบฉีดอีกครั้ง

“ตามหมอศัลย์” เขาตะโกนสั่งการรักษา “เตรียมทีมผ่าตัด จองไอซียู” บรรดาแพท์ประจำบ้านและนักเรียนแพทย์มองหน้ากันเลิกลั่กแต่ก็ยินยอมปฏิบัติตามทันทีโดยไม่มีข้อแม้
“เปิดเส้นให้น้ำเกลือเพิ่มสองเส้น แมตช์ชิ่งเลือดเตรียมไปห้องผ่าตัด และเอาเลือดกรุ๊ปโอโรเตเตอร์มาโหลดให้ก่อนสองถุง”

“แต่พี่ปืน” รชญาคว้ามือปาวัสม์ ริมฝีปากเคลือบสีกุหลาบสั่นระริก เธอไม่ได้ทำใจได้แต่เธอรู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้ “พี่ปืนรู้ดีนี่คะ พี่รู้... นี่มันจะครบชั่วโมงนึงแล้วนะคะ ฉันรู้ว่าพี่เสียใจแต่พี่ต้องตั้งสตินะคะ”

“ขอโทษนะคะ” นุชนันท์เดินตัดหน้ารชญาเข้ามากลางวง พลางหันไปหันหาชโลธรและวางของที่เธอถือมาลงบนรถบรรจุอุปกรณ์ช่วยชีวิต “พี่เอายาอะดรีนาลีนมาเพิ่ม ถ้าไม่พอก็บอกนะ” ก่อนจะหันไปสบตาร่างสูง “ทำให้เต็มที่ปืน แล้วทั้งนายและฉันจะได้ไม่ต้องมาเสียใจทีหลัง”

ใบหน้าที่เครียดขมึงจนแทบจะขมวดเป็นปมคลายออกได้ในที่สุด ปาวัสม์พยักหน้าและวิ่งไปยืนข้างเตียงโดยปราศจากความลังเลอีกต่อไป “เตรียมเปลี่ยนนะพลุ”

ภาวัฒน์พยักหน้าและส่งต่อให้คุณหมอหนุ่มทำการ CPR ต่อ

“กลับมานะจิว” ปาวัสม์กระซิบลอดไรฟัน “อย่าเพิ่งจากฉันไปไหนนะ กลับมาก่อน มันก็แค่เสียเลือดมากเองเพื่อน สู้สิ และฉันจะสู้ไปกับนาย”

กระบวนการช่วยชีวิตเป็นไปอย่างรวดเร็ว เพียงอึดใจทั่วทุกระยางค์ของวิทยาก็ถูกต่อสายระโยงระยางเพื่อให้เลือด น้ำเกลือและยากระตุ้นหัวใจแบบหยดต่อเนื่องถึงสองชนิด

และในอีกไม่กีนาทีต่อมาเมื่อสามารถหยุดเลือดที่ไหลเป็นสายน้ำได้บวกกับปริมาณสารน้ำที่หมดไปสองขวดกับเลือดอีกสองถุง ก็มาถึงนาทีระทึกเมื่อปาวัสม์หยุดนวดหัวใจเพื่อตรวจหาชีพจร

ทุกคนเหลียวมองเครื่องตรวจจับคลื่นไฟฟ้าหัวใจพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ในขณะที่ปาวัสม์ทาบนิ้วชี้ นิ้วกลางและนิ้วนางวางที่ตำแหน่งข้างคอตรงเส้นเลือดคาโรทิด(Carotid) และเริ่มต้นนับถอยหลัง

...ห้า... สี่... สาม...

ทันใดนั้นเองปลายนิ้วสัมผัสได้ถึงแรงอ่อนๆ ที่พุ่งมากระทบนิ้วมือ

“แบรดดี้คาเดีย 30 ครั้งต่อนาทีครับ ความดัน 40/20 mmHg” เสียงแพทย์ประจำบ้านคนหนึ่งรายงานรวดเร็ว
(Bradycardia:ภาวะที่อัตราการเต้นของหัวใจในผู้ใหญ่น้อยกว่า 60 ครั้ง/นาที)

ปาวัสม์กลั้นหายใจ มันยังเร็วเกินกว่าจะดีใจเมื่อกราฟคลื่นไฟฟ้าหัวใจบนหน้าจอเริ่มสะดุดอีกครั้งและยืดออก
“ฉีดอะโทรปีนหนึ่งแอมป์” เขาสั่งการรวดเร็ว “คนไข้ยังตอบสนองต่อการให้สารน้ำ โหลดน้ำเกลือต่อตามเลือดมาให้อีกสองถุง”

หากในเสี้ยววินาทีที่เริ่มมีหวังนั้น จู่ๆ คลื่นไฟฟ้าบนหน้าจอก็สะดุดและกลายเป็นเส้นตรงอีกครั้ง

“CPR ต่อ” ปาวัสม์ตะโกนบอก เขาเซไปเล็กน้อยเพราะเหนื่อยจนหน้ามืดและในจังหวะที่เกือบจะเสียเวลาไปอย่างเรียกคืนไม่ได้นั้นเองที่นุชนันท์วางเข็มฉีดยาลงและกระโดดขึ้นทำการช่วยนวดหัวใจต่อ

“อย่าดูถูกพยาบาลอายุรกรรมนะ” นุชนันท์กระซิบพร้อมกับยิ้มให้กำลังใจซึ่งกันและกัน “นายไม่จำเป็นต้องแบกมันไว้คนเดียวปืน นายมียังฉัน มีพลุและทีมอีกหลายคนที่พร้อมจะสู้ไปกับนาย”

“ขอบคุณนะอุ้ม” ปาวัสม์ยิ้มตอบพร้อมกับเหลือบตามองร่างโชกเลือดที่ยังนอนนิ่งไม่ไหวติง ใบหน้าที่เคยซีดเซียวจนน่าใจหายเริ่มกลับมามีสีเลือดฝาด “ฉีดอะดรีนาลีนหนึ่งแอมป์หลังจากนั้นทุกสามนาที” เขาหันไปบอกแพทย์ประจำบ้านและนักเรียนแพทย์ “เอ็กเทิร์นคนไหนว่างไปยืนฉีดเลือดอย่ามัวแต่งง” และหันกลับมาหาสาวร่างอวบอีกครั้ง “อีกสามสิบวินาทีเตรียมเปลี่ยนนะอุ้ม”

“อืม”

เมื่อครบสองนาทีปาวัสม์ทำการเช็คชีพจรอีกครั้งแต่มันยังคงไม่กลับมา เขารีบทำการนวดหัวใจต่อทันที

สองแขนปวดล้าจนแทบหลุด การนวดหัวใจหนึ่งวงรอบกินเวลาแค่สองนาทีแต่มันต้องใช้ทั้งพลังใจและพลังกายอย่างมหาศาล ความเหนื่อยล้าคืบคลานเกาะกินหัวใจคุณหมอหนุ่มให้พ่ายแพ้

แต่มันยังไม่ใช่ตอนนี้... ไม่ใช่ในสองนาทีนี้!

“นายกำลังสู้อยู่ใช่ไหมจิว” ปาวัสม์กระซิบ “สู้นะเพื่อน เราจะสู้ไปด้วยกัน”

ในที่สุดก็มาถึงนาทีหยุดหัวใจอีกครั้ง ปาวัสม์หยุดกดหน้าอกและกลั้นใจรอ

คราวนี้นุชนันท์เป็นคนรับหน้าที่จับชีพจรเอง เธอเงียบไปอึดใจที่ราวกับชั่วกัปชั่วกัลป์ก่อนจะประกาศด้วยเสียงดังฟังชัด “ชีพจรร้อยยี่สิบ” พร้อมทั้งหันไปกดเครื่องวัดความดันซึ่งแสดงตัวเลขที่แม้จะยังต่ำมากแต่ก็น่าพอใจทีเดียว “ความดัน 80/40 mmHg”   

“สำเร็จ!” ปาวัสม์กระซิบเสียงแหบ “หยุดCPR”

เกิดเสียงร้องตะโกนพร้อมกันทั่วทั้งห้องฉุกเฉินโดยไม่ได้นัดหมาย ปาวัสม์ก้าวลงจากเปลซวนเซแทบล้มทั้งยืนด้วยความโล่งอก แต่เขายังจะล้มไม่ได้ “โหลดน้ำเกลือต่อ ตามเลือดมาให้อีกสองถุง”

“ห้องผ่าตัดพร้อมแล้วค่ะ”

ทันทีที่เสียงใสๆ ของชโลธรตะโกนบอก ปาวัสม์รวบรวมแรงฮึดขึ้นมาอีกหนึ่งครั้งและเป็นผู้นำเข็นเตียงพาเพื่อนรักเขาไปส่งถึงหน้าประตูห้องผ่าตัด

“ฝากด้วยนะครับ” เขาบอกกับทีมผ่าตัดที่รีบเข็นเปลเข้าสู่ห้องด้านใน

ประตูห้องผ่าตัดปิดลงตรงหน้าราวกับใบมีดตัดโซ่เหล็กที่ชื่อว่าความรับผิดชอบซึ่งพันมัดร่างเขาไว้ออก ตอนนี้ตัวเขาเบาโหวงเสียจนน่าใจหาย

ปาวัสม์ยังยืนนิ่งมองบานประตูนั้นไม่ไปไหน ราวกับเขากำลังภาวนาและอ้อนวอนขอให้มันเปิดออกอีกครั้งพร้อมกับที่เพื่อนรักของเขาเดินกลับออกมา

************************************************TBC******************************************

ต่อด้านล่างค่ะ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 16-05-2015 22:52:25 โดย leGGyDan »

ออฟไลน์ leGGyDan

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 347
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +248/-3
บทที่ 13(ต่อ) ปาฏิหาริย์... ไม่มีจริง

“หมอปืน”

ฝ่ามือหนึ่งกำลังจะเอื้อมมาสัมผัสแผ่นหลังอย่างลังเล หากนาทีนี้ปาวัสม์ไม่ลังเลและไม่รออะไรอีกต่อไปแล้ว เขาหมุนตัวกลับรวดเร็วและคว้ามือเด็กหนุ่มในชุดหมีดึงเข้ามาสวมกอดแนบแน่น “ขอบคุณพลุ ขอบคุณจริงๆ ที่เด็กคนนั้นเป็นนาย ขอบคุณ”

เขาพร่ำพูดคำนั้นซ้ำๆ ข้างหูและกอดไว้ไม่ยอมปล่อยราวกับกลัวว่าร่างตรงหน้าจะสลายหายไปเพียงแค่คลายวงแขน นาทีนี้สิ่งที่ทำให้หัวใจอ่อนล้ามีกำลังสู้ต่อคือเสียงหัวใจเต้นอีกดวงที่เขาสัมผัสได้ผ่านผนังอกที่แนบชิดกัน

“นายทำดีที่สุดแล้วปืน” นุชนันท์ตบบ่าร่างสูง

“ขอบใจนะอุ้ม” ปาวัสม์ปล่อยมือจากเด็กหนุ่มและคว้าตัวหญิงสาวร่างอวบมากอด เขาซุกหน้าลงบนบ่าเธอ พยายามจะซ่อนน้ำตาไว้ไม่ให้ใครเห็น “ขอบใจที่อยู่เคียงข้างฉันมาตลอด ฉันรักแกจริงๆ”

“ใจเย็นๆ ปืน จิวจะปลอดภัย” นุชนันท์บอกพลางยกสองแขนขึ้นโอบหลังเพื่อนรักไว้ “พวกนายสองคนช่วยคนมาเยอะ บุญที่ทำไว้มันต้องย้อนกลับมาพวกนาย ไปล้างหน้าล้างตาซะไป แล้วมานั่งรอจิวด้วยกันนะ”

“อืม” ปาวัสม์พยักหน้าและยอมปล่อยหญิงสาวออกจากวงแขนเดินไปห้องน้ำ

“ขอบใจนายมากนะ” นุชนันท์หันไปบอกกับเด็กหนุ่มที่ยืนเก้ๆ กังๆ ทำอะไรไม่ถูกเมื่ออยู่กับเธอแค่สองคน
“ถ้าไม่ใช่เพราะนาย จิวคงมาไม่ถึงที่นี่”

“ผมแค่พยายามทำดีที่สุดครับ”

นุชนันท์มองเด็กหนุ่มตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า ร่างของเขาเปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝนและเลือดของเพื่อนรักของเธอ ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นบางก่อนจะกระตุกมุมขึ้นเล็กน้อยคล้ายรอยยิ้ม ...ถ้าหากจะต้องปล่อยมือเพื่อนรักให้ใครมาดูแล ตอนนี้เธอคิดว่าพร้อมวางใจให้ ‘ใครสักคน’ แล้วล่ะ “ฝากไปดูปืนหน่อยสิ ไปนานจังไม่รู้เป็นอะไรหรือเปล่า นายเองก็น่าจะไปล้างเนื้อล้างตัวสักหน่อยนะเปื้อนเลือดเต็มเลย”

ภาวัฒน์เลิกคิ้ว เพราะปาวัสม์ยังไปไม่ถึงสองนาทีเสียด้วยซ้ำแต่เขาก็ยอมเดินไปตามที่เธอบอก

“ท่าทางคุณมีอะไรอยากพูดกับฉันนะ” นุชนันท์เปรยขึ้นเบาๆ ทันทีที่เด็กหนุ่มคล้อยหลัง อันที่จริงเธอเห็นรชญายืนหลบมุมแอบดูเหตุการณ์อยู่นานแล้ว

ได้ยินดังนั้นรชญาจึงเดินออกมาจากที่ซ่อนและยกมือขึ้นกอดอกอย่างไว้เชิงตามแบบฉบับของเธอ “เป็นคุณใช่ไหม”

“คุณพูดเรื่องอะไร” นุชนันท์ถามกลับ

“วันนี้พี่ปืนไปบ้านฉัน” รชญาพูดช้าๆ ทว่าชัดเจน “อาทิตย์ก่อนฉันกับพี่ปืนคุยกันเรื่องแต่งงาน แต่แล้วสิ่งที่เขาบอกกับคุณพ่อของฉันกลับไม่ใช่สิ่งที่ตกลงกับฉันวันนั้น” ริมฝีปากสีกุหลาบเม้มเป็นเส้นบางเฉียบก่อนจะระเบิดออกมา “เขาบอกว่าแต่งงานกับฉันไม่ได้อย่างน้อยก็ยังไม่ใช่ตอนนี้”

“แล้วยังไง” นุชนันท์ย้อนถามพยายามเก็บซ่อนอาการไม่ให้ดีใจจนออกนอกหน้า

...ทำไมนะการที่ได้ยินจากปากเธอมันถึงได้สะใจกว่ากันเยอะเลย...

“ฉันสงสัยเรื่องระหว่างพี่ปืนกับคุณมานานแล้ว พี่ปืนไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนอีกนอกจากคุณ อะไรๆ ทุกอย่างในชีวิตก็ต้องมีคุณเข้ามาเอี่ยว อย่างล่าสุดตอนที่เขาบอกว่าไปทำงานที่เชียงใหม่คุณก็ลาพักร้อนไปทำธุระโดยไม่บอกใครสามวันเหมือนกัน”

นุชนันท์กรอกตาขึ้นข้างบน นึกถึงคืนวันอันแสนสุขที่เพื่อนรักอุตส่าห์หาตั๋วเข้าแฟนมีตติ้งแบบพิเศษสุดๆ ของนักร้องเกาหลีวงที่เธอชื่นชอบแถมด้วยตั๋วเครื่องบินไปกลับชั้นเฟิร์สคลาสพร้อมที่พักเป็นโรงแรมระดับห้าดาวมาเป็นเครื่องบูรณาการขอคืนดี เธอหลุบตาลงมาเผชิญกับความเป็นจริงอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มหยัน “ธุระของฉันไม่จำเป็นต้องบอกใครโดยเฉพาะคุณ”

“คุณไปกับพี่ปืนมาใช่ไหม”

“เปล่า” นุชนันท์ไหวไหล่ “ปืนไปทำงาน ส่วนฉันก็ไปธุระของฉัน”

“ถ้าไม่ได้ไปด้วยกันแล้วทำไมหลังจากวันนั้นคุณมีถุงของฝากจากเชียงใหม่มาแจกจ่ายคนที่วอร์ดล่ะ” รชญาเริ่มเสียงดังอย่างเหลืออด

“นั่นมันก็แค่ของที่ปืนซื้อมาฝาก” นุชนันท์บอกตามตรง “แคปหมูน้ำพริกหนุ่มกับไส้อั่วอีกสิบกิโล เป็นคุณจะกินคนเดียวหมดหรือไง”

“ของฝากอะไรถึงได้มีแค่ของคุณคนเดียว แม้แต่หมอจิวยังไม่ได้ จนป่านนี้แล้วยอมรับมาเถอะพวกคุณสองคนมีอะไรกันใช่ไหม”

“เลิกบ้าได้แล้ว” นุชนันท์พูดเริ่มเวียนหัวกับเรื่องที่รชญาคิดไปเอง “เลิกทำให้เพื่อนรักของฉันต้องเจ็บปวดเพราะจินตนาการและอาการหึงหวงบ้าๆ ของคุณเสียที”

“คุณก็เลิกยุ่งกับเขาก่อนสิ” รชญายังไม่ยอมลดราวาศอก “ถ้าคุณเป็นเพื่อนกันจริงก็ปล่อยเขาไปสิ อย่ามายุ่งกับเขาอีก”

“ฉันรู้จักกับปืนมายี่สิบปี คุณรู้จักปืนมานานเท่าไหร่” นุชนันท์พูดช้าๆ ชัดๆ “คุณคิดว่าตัวเองเป็นใครเรอะ!  เรื่องของคุณกับฉันมันเทียบกันไม่ได้ด้วยซ้ำ คุณกลับไปทำให้หัวเย็นลงซะก่อนเถอะคุณรชญา ใช่! ฉันไม่ชอบหน้าคุณ แต่มันไม่ใช่ตอนนี้ ไม่ใช่ตอนที่จิวกำลังโคม่าและปืนต้องการกำลังใจ ถ้าคุณรักปืนจริงทำไมไม่เข้าใจและยืนอยู่ข้างๆ เขาล่ะ ให้กำลังใจเขาสิไม่ใช่มาโวยวายไร้สาระแบบนี้”

แต่รชญาไม่ยอมหยุดง่ายๆ “ถ้าไม่มีอะไรงั้นแล้วเมื่อกี้พี่ปืนกอดคุณทำไม เขาบอกรักคุณทำไม”

นุชนันท์สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด เธอไม่ใช่คนที่มีความอดทนสูงนัก และที่สำคัญเรื่องนี้เธอไม่ใช่นางเอก แต่เป็นนางร้ายและถึงเวลาแล้วสินะที่เธอต้องร้ายให้ถึงที่สุด “ใช่! ปืนบอกรักฉัน อิจฉาเหรอคะ”

เพี๊ยะ!

“เกิดอะไรขึ้น” ปาวัสม์ที่เพิ่งเดินกลับมาอีกครั้งพร้อมภาวัฒน์มองผู้หญิงสองคนสลับกันไปมา “อุ้ม... นิว”

“ปืน... นิวตบฉัน” นุชนันท์บอกและเธอไม่จำเป็นต้องเสแสร้งเลยในเมื่อแก้มของเธอแดงไปทั้งแถบและมันก็เจ็บจริงๆ... แต่ก็เทียบได้แค่มดกัดน่ะนะ

“นิวเปล่านะคะพี่ปืน” รชญาพูดเสียงสั่น “พี่ปืนอย่า...”

“พอได้แล้วนิว”

“แต่พี่ปืน” รชญาพยายามแก้ตัว

“พี่บอกให้พอไง” ปาวัสม์พูดเสียงดัง “ขอร้องล่ะตอนนี้พี่เครียดเรื่องจิวเรื่องเดียวก็มากเกินพออยู่แล้ว นิวเลิกเอาแต่ใจแล้วก็เลิกหาเรื่องอุ้มได้แล้ว พี่กับอุ้มเป็นแค่เพื่อนกันเราไม่มีอะไรกันทั้งนั้นแหละ”

“พี่ปืน”

“ถ้านิวไม่เชื่อใจพี่ เราก็จบกันแค่นี้แหละ” ปาวัสม์ตัดบทพร้อมกับหมุนตัวเดินหลบฉากไปสงบสติอารมณ์

“เดี๋ยวก่อนสิปืน” นุชนันท์พยายามจะเดินตามปาวัสม์ไปแต่รชญาคว้าแขนเธอไว้

“เรายังคุยกันไม่จบนะ”

“แต่ฉันจบแล้วและไม่มีอะไรจะพูดกับคุณอีก”

“อี...” รชญาเรียกพร้อมกับเงื้อมือขึ้นข้างหนึ่ง

“พูดให้ดีนะคุณรชญา” นุชนันท์พูดลอดไรฟัน “แล้วมือนั่นอะไร แน่ใจแล้วนะว่าจะตบฉันอีกรอบน่ะ ฉันให้โอกาสคุณไปครั้งนึงแล้วนะ ฉันจะยอมให้อีกครั้งก็ได้ เอาสิ! ตบฉันสิ แต่จำไว้นะว่าถ้าครั้งนี้ฉันไม่ล้ม... คุณนั่นแหละที่จะล้มและไม่ได้ลุกขึ้นมาอีกเลย!”

OOOOOO

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน”

“หมอปืนใจเย็นๆ นะครับ” ภาวัฒน์ที่เดินตามมาสัมผัสแผ่นหลังคุณหมอหนุ่มเบาๆ “หมอปืนแค่กำลังโกรธและสับสน ไหนจะเรื่องหมอจิวอีก”

“ช่างมันเถอะ!” ปาวัสม์ตัดบท “ฉันไม่อยากได้ยินอะไรอีก ขออยู่เงียบๆ คิดอะไรสักพัก”

“ครับ” คนในชุดหมีหมุนตัวกลับแต่ปาวัสม์กลับเรียกเขาไว้

“แล้วนั่นนายจะไปไหนน่ะ”

“ก็หมอปืนอยากอยู่เงียบๆ”

“อยู่เงียบๆ ก็ไม่ได้หมายความว่าต้องอยู่คนเดียวนี่” ปาวัสม์คว้ามือเด็กหนุ่ม แล้วดึงเข้ามาใกล้ “เลิกหลบหน้าฉันสักทีเถอะพลุ”

“ผมไม่ได้หลบหน้าหมอปืนสักหน่อย” แต่ในขณะที่พูดเช่นนั้นคนผมน้ำตาลกลับหันหน้าหนีไปอีกทาง

ร่างสูงซบหน้าลงบนบ่าเด็กหนุ่ม “ถ้างั้นอยู่เป็นเพื่อนฉันก่อน อย่างน้อยก็จนกว่าการจะผ่าตัดจะเสร็จ” นาทีที่เหนื่อยล้าอย่างถึงที่สุดนี้เขาต้องการที่พักใจเพื่อช่วยทำให้ใจสงบ และเขาก็ค้นพบแล้วว่าที่แห่งนั้นอยู่กับคนตรงหน้าเขานี่เอง

ภาวัฒน์ยืนนิ่ง ก้าวขาไม่ออกทั้งที่สมองสั่งการให้จากไป ไม่มีประโยชน์อันใดที่จะอยู่ในที่ที่ไม่ใช่ของเขา “ครับ” แต่ปากกลับทำตามคำเรียกร้องของหัวใจ “ผมจะอยู่จนกว่าหมอจิวจะปลอดภัย”

“นายเป็นเด็กคนนั้นจริงๆ ใช่ไหม” ปาวัสม์กระซิบถาม แม้ตอนนี้จะแน่ใจแล้วแต่ยังอยากได้คำยืนยันจากปาก “ในที่สุดฉันก็นึกออก ตอนแรกฉันไม่เห็นรถมอเตอร์ไซค์เพราะทั้งรถทั้งนายตกลงข้างทางไปด้วยกัน ฉันเลยเห็นแค่รถเก๋งและสองพ่อลูกที่ติดอยู่ในรถ พอมาเจอนายที่เลือดท่วมตัวทีหลังก็เลยตกใจลนลานแล้วจำสับสนกันไปหมด... สิ่งที่ฉันทำเพื่อสองพ่อลูกนั่นก็แค่โทรตามคนมาช่วย แต่คนที่ฉันช่วยไว้จริงๆ คือนายใช่ไหม บอกมาสิพลุช่วยยืนยันหน่อยว่าฉันไม่ได้แก่จนสมองเลอะเลือนไปแล้วใช่ไหม”

“ผมยังไม่เคยว่าหมอปืนแก่สักคำเลยนะ” ภาวัฒน์หันควับมาตอบโดยอัตโนมัติ

ปาวัสม์ยิ้ม ในที่สุดเด็กหนุ่มก็ยอมหันมามองหน้าเขาตรงๆ “ตกลงนายเป็นเด็กผู้ชายคนนั้นจริงๆ สินะ แล้วนายรู้ได้ยังไงว่าฉันเป็นคนช่วยชีวิตนาย”

ภาวัฒน์ก้มหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกงและหยิบของที่เขาพกติดตัวไว้ต่างเครื่องรางออกมาส่งข้ามไหล่ให้คุณหมอหนุ่ม “นี่ครับ”

ปาวัสม์รับแผ่นกระดาษในซองพลาสติกใสขนาดใหญ่กว่านามบัตรที่มีรูปของเขาติดอยู่มาดู “หาอยู่ตั้งนานนึกว่าหายไปไหน ที่แท้อยู่ที่นายนี่เอง” ความทรงจำเมื่อหกปีที่แล้วค่อยๆ ย้อนกลับมาอีกครั้ง ตอนนั้นเขาพยายามจะใช้ตัวการ์ตูนโดเรมอนที่คล้องไว้บนป้ายชื่อล่อให้เด็กคนนั้นหยุดร้องไห้ เด็กชายเอื้อมมือมาคว้าไว้และยังคงกำมันไว้แน่นแม้หัวใจจะหยุดเต้น

“พ่อเก็บไว้ให้” ภาวัฒน์อธิบายต่อ “และมันก็ไม่ใช่เรื่องยากนี่ครับที่จะถามจากพี่พยาบาลหรือใครๆ แถวนั้น ตอนนั้นเรื่องของหมอปืนดังมากเลยนะในโรงพยาบาลที่ผมพักรักษาตัวน่ะ ความจริงหมอปืนน่าจะมาแสดงตัวหน่อย มีแต่คนอยากเจอคุณหมอ”

“ขอโทษนะ แต่เรื่องราวของฉันหลังจากนั้นมันไม่น่าจดจำเลยน่ะสิ” ปาวัสม์หัวเราะฝืดๆ ลงคอ “เพราะวันที่เกิดเรื่องน่ะเป็นวันที่ฉันอยู่เวร ด้วยความขี้เกียจประกอบกับไม่มีคนไข้เลยแอบอู้ออกไปกินเหล้าข้างนอก พอโดนพี่พยาบาลโทรตามก็รีบบึ่งรถกลับแล้วดันไปเจออุบัติเหตุนั่นเสียก่อน... ถึงจะทำดีกลับมาแต่ความผิดยังมีติดตัว ฉันโดนอาจารย์หมอลงโทษให้เข้าเวรยาวไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวัน และนับจากวันนั้นเป็นต้นมาทุกครั้งที่ฉันอยู่เวรก็ไม่เคยมีวันไหนสบายจะต้องยุ่งเป็นอีเพิ้งเซิ้งยันเช้าทุกทีไป จนใครๆ เขาพากันแลกเวรหนีหมดแล้วเนี่ย”

“ไม่ใช่ทุกคนหรอกครับ” ภาวัฒน์บอกทั้งรอยยิ้มก่อนจะเม้มริมฝีปากแน่นและตัดสินใจพูดสิ่งที่อยากพูดมาตลอดหกปีออกไป “ขอบคุณหมอปืนมากนะครับที่ช่วยชีวิตผมไว้ในวันนั้น”

“ความจริงนายก็ไม่น่าปิดไว้นานขนาดนี้เลยนะ น่าจะบอกกันให้เร็วกว่านี้” ปาวัสม์ยกมือขึ้นลูบเรือนผมสีน้ำตาลที่เปียกชื้นอย่างเอ็นดู “เจ้าเด็กตัวจ้อยคนนั้นมาวันนี้ตัวจะโตกว่าฉันอีกนะเนี่ย”

“ก็ผมกลัวนี่นา” ภาวัฒน์กระซิบเสียงแผ่ว “หมอปืนก็รู้หมดแล้วนี่ว่าผมทำอะไรไว้ ความประมาทของผมเกือบทำคนตายเลยนะ”

“เรื่องนั้นฉันรู้แล้ว มันเป็นอุบัติเหตุ นายไม่ได้ตั้งใจขับปาดหน้าแต่เพราะฝนตกหนัก รถมันเลยลื่นไม่ใช่เหรอ รถที่ขับสวนมาก็เลยหักหลบจนเกิดอุบัติเหตุ” ปาวัสม์บอกอย่างอ่อนโยนพร้อมกับลูบศีรษะภาวัฒน์อีกครั้ง “ตอนนี้นายก็สำนึกผิดแล้วเลยอยากจะช่วยคน แต่เพราะเป็นหมอไม่ได้เลยมาเป็นกู้ชีพใช่ไหม”

ภาวัฒน์พยักหน้า

“รู้ตัวว่าผิดแล้วสำนึกได้ก็ดีแล้วล่ะ”

“แต่ก็ยังไม่ดีพอจะให้ผมมีหน้าเข้ามาแสดงตัวกับหมอปืนนี่นา”

คิ้วหนาย่นเข้าหากัน “อะไรจะขนาดนั้น”

“ก็มันจริงนี่ครับ หมอปืนเป็นถึงหมอชื่อดังประจำห้องฉุกเฉิน ในขณะที่ผมเป็นเด็กเมื่อวานซืน มหา’ลัยก็ไม่ได้เรียน ไม่เป็นโล้ไม่เป็นพายอะไรสักอย่าง”

“ไม่หรอก แค่เป็นอย่างที่นายเป็นนี่ก็ดีพอแล้วล่ะ”

“ยังดีไม่พอหรอกครับ” ภาวัฒน์ยืนยัน

ปาวัสม์คว้าไหล่เด็กหนุ่มและดึงให้หันมาสบตา “แต่มันพอดีสำหรับฉันนี่ อย่างวันนี้นายก็เพิ่งช่วยชีวิตเพื่อนรักของฉันไว้ ขอบใจจริงๆ นะพลุ”

“ถ้ามันจะช่วยหมอปืนได้ ไม่ว่าอะไรผมก็ยินดีครับ” ภาวัฒน์กรีดยิ้มพร้อมนัยน์ตาที่รื้นน้ำตา... เพียงพอแล้วกับสิ่งที่ตั้งใจไว้... หลังจากนี้จะต้องเจ็บปวดอีกมากแต่ไม่เป็นไร เขารู้ว่าจะผ่านมันไปได้เพราะมันคงไม่ยากเกินกว่าการเอาชนะความตายที่เคยผ่านมาแล้วครั้งหนึ่งหรอก


************************************************TBC**************************************

ขอโทษที่อัพไม่ตรงวันนะค้า...
แต่หวังว่าตอนนี้แบบเต็มๆ จะช่วยไถ่โทษได้ 
ไม่มีดราม่าแล้ว สัญญา(ไม่มีจริง... ห๊ะ?!)
อีกไม่กี่ตอนจะจบล่ะ

ปล. แอบเห็นน้องหมอมาเมนท์... คิดจะเป็นหมอER คิดดีๆ นะคะ เจอคู่เวรเซิ้งยันเช้าแบบหมอปืนแล้วจะขยาด555 ล้อเล่นค่าาาา

ออฟไลน์ leGGyDan

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 347
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +248/-3
รอบทที่ 13 หัวมาแล้ว แต่วันที่เป็น 13/5/58
ลงพรุ่งนี้เหรอคะ เพราะวันนี้วันที่ 12 เองอ่ะ
ขอโทษค่ะ เค้ามึน

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ Freja

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2394
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-4
อ้างถึง
“ทำให้เต็มที่ปืน แล้วทั้งนายและฉันจะได้ไม่ต้องมาเสียใจทีหลัง”
คุณอุ้มคะ  คุณเป็นนางเอกในใจเราค่ะ  ขอให้ได้แฟนเป็นอปป้าที่ดีพร้อมในทุกๆด้านนะคะ

จากตอนนี้ขอให้หมอปืนคิดได้ว่านิวไม่เหมาะสมด้วยประการทั้วปวงนางสอบตกในทุกๆโจทย์ ในเง่ของหมอ แฟน หรือแง่ของความเป็นมนุษย์ด้วยกัน  อยากให้อุ้มซัดนางจนหาหมอศัลย์ไม่ได้สักที  ในใจเรานะนึกถึงภาพนางโดนมัดติดต้นไม้ที่มีรังมดแดงไฟแล้วทาตัวนางด้วยน้ำผึ้งค่ะ

พลุคะ บอกหมอปืนไปให้หมดเลยนะคะลูก เปิดใจไปเลยรวมทั้งเรื่องที่รชญามาแบล็คเมล์ไว้ด้วย ขอให้หมอจิวผ่านพ้นไปด้วยดีด้วยค่ะ  หาที่ดามใจเป็นคุณตำรวจก็แล้วกันนะคะ

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26

ออฟไลน์ snowboxs

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5445
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-7
อ่านตอนนี้แล้วโคตะระลุ้นเลยค่ะ
ส่งหมอจิวเข้าห้องผ่าตัดแล้วโน่นแหล่ะ
ถึงได้หายใจหายคอเต็มท้องเต็มปอดหน่อย
ก็ยังรู้สึกดีกับหมอปืนที่มีเหตุผลเลิกกับหมอนิว
ถึงจะไม่ใช่เรื่ิงหึงแบบหน้ามืดตามัวอย่างเดียวก็ตาม

ออฟไลน์ aiLime13

  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 462
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1146/-11
    • twitter
เห็นอาการหมอจิวแล้วเหลือบขึ้นไปมองชื่อตอนอีกที
ฮือออออออออออ ทำเอาเราใจหายใจคว่ำไปหมดเลยค่ะ
หวังว่าหมอจิวจะออกจากห้องผ่าตัดมาแบบปลอดภัยนะคะ
ตอนที่ซีพีอาร์กันอยู่ในลุ้นเหมือนอยู่ในเหตุการณ์มาก นี่ถ้าหมอจิวเป็นอะไรไป
ไม่ใช่แค่หมอปืนกับพี่อุ้มนะคะที่จะเสียใจ คนอ่านด้วยค่ะ แงงงงงงงงงง  :hao5:

ตอนนี้คือรักพี่อุ้มมากกกกกกกกกกกก ยกให้เป็นนางเอกของเรื่องไปเลยค่ะ TvT
รอวันที่จะได้ตบกับหมอนิวมานานล่ะ กร้ากกกกกกกกก เชียร์มากค่ะ จริงๆ น่าจะมีฉากตบคืนด้วยนะคะเนี่ย /อินแรงมาก
หมอนิวงี่เง่ามาก อ่านแล้วอยากสิงพี่อุ้มเข้าไปตบนางเองเหลือเกิน คือไม่ใช่อะไร เคยเจอเหตุการณ์คล้ายๆ กันแบบนี้มาแล้ว
อ่านตอนนี้ก็เลยยิ่งรู้สึกอินเป็นพิเศษเลยค่ะ 55555555555555

เอาจริงตอนนี้ก็ยังแอบเคืองหมอปืนอยู่นิดๆ นะที่ยังไม่เด็ดขาดเรื่องหมอนิว
การจะทำใจยอมรับว่าตัวเองชอบผู้ชายเนี่ยมันไม่ง่ายขนาดนั้น ซึ่งประเด็นนี้เราเข้าใจนะ
แต่เรื่องที่ยังไม่กล้าปฏิเสธไปตรงๆ เนี่ยคืออยากจับลุงมาเขย่ารัวๆ มากว่าจะเยื้อไว้ทำไม
หมอปืนเห็นหมอนิวเป็นผู้หญิงที่เหมาะสม โอเค แต่บางทีคนที่เหมาะสมก็อาจะไม่ใช่คนที่ทำให้เรามีความสุขได้นะคะ
อยากให้ลุงหมอทำความเข้าใจกับตัวเองตรงจุดนี้เร็วๆ รัวๆ ค่ะ เพราะการเยื้อไปเนี่ยก็มีแต่จะเสียกับเสีย
ควรตัดไฟตั้งแต่ต้นลมก่อนที่มันจะบานปลายจนปฏฺิเสธอะไรไม่ได้ สุดท้ายถ้าได้แต่งงานกับหมอนิว แล้วพออยู่ๆ ไปหมอปืนรู้สึกว่าไม่มีความสุขขึ้นมาเนี่ย มันจะยิ่งแย่ลงกว่าเดิมนะ เพราะงั้นปฏิเสธไปเห๊อะ จะได้จบๆ เนอะๆ สู้ๆ นะลุง /ตบบ่าแปะๆ

 :katai5:

ออฟไลน์ pixie

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 27
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
ปาฏิหาริย์ไม่มีจริง แต่หมอปืนมีจริง  o13

ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ แต่แอบอ่านมานาน พอดีเรียนสายสุขภาพ อ่านไปฟินไป  :o8:

สารภาพว่าตอนแรกๆเคยจิ้นหมอปืนเคะแหละค่ะ ตอนนี้ก็ยังแอบหวังๆนะคะ :katai2-1:

ว่าแต่แฟนหมอปืนมีเมล์หรือเฟซไหม จะเอาthaiboysloveไปแปะหน้าwall 55 นางมี sensitivity ต่อความวายต่ำมากจริงๆ สงสารนาง555

คนเขียนสู้ๆ เป็นกำลังใจให้ค่ะ  :L2: :กอด1:

ออฟไลน์ iceman555

  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8196
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-11
อร๊ายยย. หมอจิวสู้ๆๆๆๆ

ออฟไลน์ May@love

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 827
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +46/-2
ใจหายยยย ห่วงหมอจิว ชื่อตอนทำหัวใจจิวาย
แต่ก็จริงนะปาฏิหารย์น่ะไม่มี มีแต่สองมือกับกำลังใจของทุกคนที่ช่วยกัน o13

ลุงปืนคะ หัวใจอยู่ที่ไหน รู้แล้วไม่ใช่เหรอ แล้วไงหญิงนิวไม่เคลียร์อ่ะ

ลุงนี่แก่ไม่พอ เคลื่อนที่ก็ช้านะเรื่องความรัก :katai5:


ออฟไลน์ mascot

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1499
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +123/-10
ชอบเรื่องนี้จัง

ออฟไลน์ yymomo

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 921
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-3
 :laugh:  ตอนนี้สะใจกับคุณพยาบาลอุ้มม๊ากกกกก เป็นเราจะตบซ้ายขวาแบบ เจ๊อุไรตบอิแย้มเลย

เอาตามตรงเราไม่ชอบหมอนิวมาตั้งแต่ต้นเรื่องละนะ  คือว่านางค่อนข้างจะเอาแต่ใจ และเห็นแก่ตัวมากๆๆๆๆ อ่ะ

ใครจะบอกว่านางน่าสงสารหรืออะไรเรามองว่านางร้ายมาตั้งแต่ต้นเรื่องละ แค่รอวันแสดงธาตุแท้ เราคิดว่านางไม่เข้าใจคำว่ารัก

ความรักในแบบหมอนิวที่เราสัมผัสได้คือการครอบครอง ไม่ใช่รักจริงๆหรอก นางกันทุกคนที่เข้าใกล้ลุงหมอ แม้แต่เพื่อนนางก็ไม่เว้น

แม้แต่วิธีการที่เขี่ยๆคนรอบข้างออกไปยังเลวร้ายเลย รอดูว่าต่อไปนางจะอัพเกรดความร้ายถึงระดับไหน

หมอจิวปลอดภัยด้วยเถ๊อะะะะะ  :katai1:   ถึงแม้จะไม่ชอบอิตาน้องของหมอนิวเท่าไหร่แต่ตื่นมาให้เราฟินก่อนนน  :mew2:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 12-05-2015 21:59:06 โดย yymomo »

ออฟไลน์ maemix

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4403
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +299/-3
ลุ้นให้หมอจิวปลอดภัย
หมอปืนรู้ใจตัวเองแล้ว จัดการให้เด็ดขาด
นิวนางจะร้ายไปไหน

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ brookzaa

  • Chill out
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1416
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-6
 :m20: อวสารพยามาร นิว รึป่าวนะ

ออฟไลน์ chaoyui

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1142
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-3
หวยไปออกที่อุ้ม ผิดคนแล้วค่ะเธออ ฮ่าๆๆ

ออฟไลน์ ka[ze]na

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3767
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +192/-6
เฮ้อ..ลุ้นยิ่งกว่าลำซิ่่ง...

ออฟไลน์ ROCKLOBSTER

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 774
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +141/-4

ออฟไลน์ w-for-winnie

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 74
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +13/-0
ตอนแรกที่เห็นชื่อตอนที่แทบจะไม่กล้าอ่านเลยทีเดียว
หวังว่าตอนหน้าคงไม่มีหักมุมแบบหมอจิวช็อกตายให้ห้องผ่าตัดนะคะ ไม่งั้นคนอ่านอาจจะหัวใจล้มเหลวตายตาม

 :ling3: :ling3: :ling3:

รอตอนหน้านะคะ

ป.ล. หวังว่าคงไม่มีตอนไหนที่น้องพลุหนีกลับเชียงใหม่ด้วยน้าาา

ออฟไลน์ JJHJJH

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3472
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +293/-2
หมอปืนเดินหน้าต่อเลย น้องพลุมาอยู่ตรงหน้าแล้ว

ออฟไลน์ PURE LOVE

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 330
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-1
โหย  เห็นชื่อตอนแล้ว ยังไม่กล้าอ่าน ต้องไปแอบดูคอมเม้นท์คนอื่นก่อนเลย
ค่อยยังชั่วที่หมอจิวน่าจะปลอดภัยแล้ว ว่าแต่ นายรติพัทธอยู่ไหนเนี่ย
ป่านนี้แล้ว ยังไม่เห็นหน้า อย่างนี้จะดูแลหมอจิวได้จริงหรือเปล่านายน่ะ เชอะ
ตอนนี้ น้องพลุก็ได้ใจเราไปอีกแล้ว  :กอด1: (ที่จริงก็ได้ทุกตอนแหละ 555)
ที่หมอจิวมาถึงมือพี่หมอปืนได้อย่าง ยังมีหวัง ก็เพราะความไม่ตัดใจของน้องพลุเลยนะ
ไม่แปลกที่จะได้ใจพี่อุ้มไปเต็ม ๆ ส่วนยัยนิว เหนื่อยหน่ายเกินจะพูดถึงผู้หญิงคนนี้ เฮ้อ
ส่วนพี่หมอปืนนะ มีเรื่องให้ขัดใจได้ทุกตอนสิน่า ตกลงพี่ปืนจะเอายังไงกับชีวิตกันแน่ห้ะ  :m16:
เหลาะแหละโลเลเสียเหลือเกิน พี่อุ้มพูดไปตั้งเยอะคราวก่อนนี่ ช่วยอะไรบ้างไหม
พี่หมอปืน เสียดายยัยนิวใช่ไหม แน่ใจเหรอว่าตัดเรื่องเอาแต่ใจ รชญาก็คือผู้หญิงที่ดีน่ะ
งั้นก็แต่งกันไปเลยเถอะ อยากรู้เหมือนกัน จะมีครอบครัวที่มีความสุขกับผู้หญิงคนนี้ได้หรือเปล่า
ไป ๆ มา ๆ เราก็เริ่มจะเสียดายน้องพลุแล้วเหมือนกันนะ ถ้าพี่หมอยังไม่เด็ดขาดซะทีเนี่ย  เฮ้อ  :เฮ้อ:
เอาใจช่วยหมอจิว ขอให้หายไว ๆ แล้วมีความสุขเสียทีนะ   :L1:

ออฟไลน์ alternative

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2317
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +285/-3
น้ำตาจะไหล

ทำให้เต็มที่ แล้วเราจะไม่เสียใจภายหลัง

รักอุ้มมาก นางเป็นคาแรคเตอร์ที่เรารู้สึกว่ามีอยู่จริง ไม่ได้เข้าใจเพื่อนหรือเห็นใจแบบเวอร์วังอลังการ  แค่รักเพื่อน รับเพื่อนแบบที่เป็น และปราถนาดี

ขอบคุณนะอุ้ม

ออฟไลน์ gayraygirl

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3013
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +206/-3
เห็นชื่อตอนแล้วใจหายวาบ พออ่านมาเจอคำพูดน้องพลุถึงค่อยเข้าใจ
หมอนิวคะช่วยไปไกลๆ หน่อยอย่ามาทำตัวเป็นสัมภเวสีแถวนี้เดี๋ยวจะโดนอุ้มปาข้าวสารเสกใส่นะ
หมอปืนเคลียร์ให้ชัดๆ ค่ะ ระวังจะทำพลุหลุดมือ

ออฟไลน์ Rabbitongrass

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 38
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะครับ ถ่ายทอดซะจนลุ้นทุกฉากเวลาพลุเเละเหล่าคุณหมอต้องออกโรงเเข่งกับเวลา เเถมมาม่าคั่นในตอนก็สมจริงซะ...จนเค้ากินมาม่าจนอืดเลย 5555  :laugh:

ก่อนอื่นต้องตระโกนดังๆเลยว่าเพื่อนลืมคำว่า'โบ้ท'ออกจากสารระบบการเเยกเผ่าผันเเล้วใช่ใหมห่ะ?? :fire: :angry2:
(พวกนิยายฝรั่งที่คู่พระนายล่ำพอๆกันในบางเรื่องก็จะได้รับบทพลัดกันเสริฟ'ฟุทลองชีสลาวา'เเละ'ความฟิน'ถึง'ประตูหลัง'ของอีกฝ่าย) :hao7: :hao6:
ก็ฝากเรื่องนี้ไปให้อาหมอก็น้องพลุเก็บไปคิดตอนที่จะโซเดมาคอมนะ 5555

กราบคุณพี่อุ้มงามๆเลย...เดี่ยวช่วยสมทบทุนกะหมอปืนส่งให้เธอไปเกาหลีอีกรอบเมื่อเหล่าอปป้าของเธอ'คัมเเบ้ก' :katai4:

สรุปยัยลูกผ.อ.ไม่ได้ร้ายเพราะถูกยัดเยียดบทเเต่ดันร้ายลึกลงไปในสันDarn+ไม่เเคร์ชาวบ้านเเบบ "นางเอกหน้าใหม่ที่เจ๊ออฟปองเเอนด์เดอะเเก๊งค์ไม่ปลื้มอยู่ ณ เวลานี้"  :m16: หนูค่ะที่นี่เล้าเป็ดไม่ใช่ช่องทีวีดิจิตอลนะค่ะที่จะมาคอยคิดต่างอย่างเข้าใจ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด