หัวข้อ: ER-นาทีหัวใจ Special Moment: สงกรานต์ [13/04/59] p.22

[rk]

ฉันขาดตอน อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก ต้องนอนไม่หลับแน่ๆ

[Brow_Ney]

ตามมาจากกระทู้นิยายแนะนำ สนุกดี รอติดตามอยู่ค่ะ

[kapook_koopak]

ชอบสุดใจ

[malula]

ตามลุ้นอยู่ค่า

[Nemasis]

นาย.....ไหม นี่คือเมาแล้วใช่มะ คำถามนี้5555

แล้ว เขา ของ พลุ คือใครน้าาา


ยิ่งอ่านยิ่งสนุก อ่านจบตอนไม่รู้ตัวเลย

[Millet]

ชอบที่เดาไม่ออกว่าใคร เมะ เคะนี่แหละ
ทั้งสองคนนน่าค้นหาหมดเลย
ตอนต่อไปจงมาาาาา

พลุกับปืน  ชื่อเข้ากันดีจัง ฮือ ชอบเรื่องนี้มาก

[sweetbasil]

คิดถึงหมอปืนกับพลุ

[sb_ng]

สนุกมากค่ะะะะ
น่าติดตามมากกกก อยากอ่านต่ออออ
แรกๆนี่รู้สึกว่าหมอปืนเมะนะ
พออ่านตอนล่าสุดละรู้สึกว่า หรือคุณหมอจะเคะดีคะ 55555
พลุน่ารักมาก ตอนอ่านมาเจอว่าตาบอดสีนี่ตกใจเหมือนกัน
พลุพยายามมากอ่าา
ถึงจะเรียนตามความฝันไม่ได้ แต่มีความสุขกับสิ่งที่ทำได้ก็ยังดีละเนอะ
เริ่มรำแฟนหมอปืนละค่ะ คุณหมอรีบเลิกเร้ววว 55555
ส่วนหมอจิวนี่ยังไง ถ้าคิดมากกว่าเพื่อนก็เตรียมใจแพ้น้องพลุเลยจ้าาา55555

รอติดตามต่อค่าาา สู้ๆค่ะ

[JJHJJH]

ดันจ้าดัน รออ่านต่อ

[leGGyDan]

บทที่ 3 ลูกพี่ลูกน้อง

ปาวัสม์กลิ้งตัวไปมาบนเตียง ในหัวปวดตุบจนไม่อยากลืมตา ทั้งแสงอาทิตย์อ่อนๆ ที่ทอลอดผ้าม่านสีเบจเข้ามากระทบเปลือกตาและเสียงเพลงอะไรก็ตามที่กำลังดังอยู่ข้างหูนี่ยิ่งกระตุ้นให้มันปวดมากขึ้นเท่าทวีราวกับจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เสียให้ได้

“งืมมม...”

มือใหญ่เอื้อมป่ายเปะปะไปทั่ว ในที่สุดก็คลำเจอหมอนใบหนึ่งเขาดึงมันขึ้นปิดหน้าก่อนจะควานหานาฬิกาปลุกบนหัวเตียงต่อ... แต่มันกลับว่างเปล่า!?

เปลือกตาเปิดพรึบ! เขาดึงหมอนลงและกวาดตามองไปรอบๆ ห้องสีขาวเรียบๆ ไร้การตกแต่งจนมันดูเหมือนเป็นห้องชุดของโรงแรมจิ้งหรีด

...หืม... อะไรกัน? หมอน! ผ้าห่ม! ห้องนอน! มันไม่ใช่ห้องเรานี่ ไม่ใช่ห้องจิว ห้องน้องนิวหรือแม้กระทั่งห้องอุ้ม... ที่นี่มันที่ไหน! แล้วที่สำคัญคือทำไม... ทำไม... ทำไมเราถึงไม่ใส่อะไรเลยล่ะ!!... ไม่สิ! ยังเหลือบ๊อกเซอร์อีกตัวนี่หว่า แต่แค่นั้นมันจะช่วยอะไรได้วะ...

ปาวัสม์ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโปง นอนขดและขบคิดทบทวนเหตุการณ์ในค่ำคืนที่ผ่านมา

...หลังจากโดนน้องนิวทิ้ง เราก็คิดจะไปตามหาเจ้าพวกนั้น แต่ก็ดันไปเจอพลุเสียก่อนหลังจากนั้นก็เลยไปนั่งกินเหล้าด้วยกันแล้วหลังจากนั้น... หลังจากนั้นล่ะ... โอ๊ย! ปวดหัว คิดไม่ออกเว้ย...

“ตื่นแล้วเหรอ”

...เสียงใครน่ะ!?...

ถึงจะอยากเปิดผ้าดูหน้าคนถามแต่เพราะตอนนี้เขามีอาภรณ์ติดกายอยู่ชิ้นเดียว แถมพอไม่ได้ใส่แว่นทุกอย่างตรงหน้าก็เป็นแค่จุดสีพร่ามัว เขารีบยื่นมือออกจากโปงผ้าเพื่อคลำหาแว่นไปรอบๆ

“ผมอาบน้ำเสร็จแล้ว คุณหมอจะอาบต่อเลยก็ได้นะ” เสียงเดิมดังขึ้นอีกครั้งและมันเป็นเสียงของผู้ชาย

...เมา + ผู้ชายแปลกหน้า + อาบน้ำ = ???... บ้าน่า!!!

“เฮ้! หมอปืนตกลงคุณตื่นหรือยังเนี่ย”

ไม่พูดเปล่าเจ้าของเสียงยังถือวิสาสะชะโงกหน้าเข้ามาใกล้และดึงผ้าห่มออกไปจากหัวเขา

“หมอปืนครับ!!”

ในที่สุดมือใหญ่ก็หาแว่นเจอ เขารีบสวมมันลงบนสันจมูก และแล้วจุดสีตรงหน้าก็กลายเป็นโครงหน้าชัดเจนของเด็กหนุ่มหน้าเป็น “พลุ!!”

...เอาวะ! ถ้าจะพลาดอย่างน้อยก็ไม่ใช่ผู้ชายแปลกน่าล่ะ...

“หรือหมอปืนอยากให้เป็นใครล่ะ”

“ที่นี่ที่ไหน” นัยน์ตาหลังกรอบแว่นมองสำรวจร่างโปร่งที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ ในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้น เรียวขาเหนือหัวเข่าขาวเนียนผิดกับส่วนน่องที่ออกแทนกว่า... นี่ถ้าไม่มาทำงานกรำแดดแล้วจับไปนั่งเรียนในห้องแอร์ผิวพรรณคงสวยน่าดูชม สมอ้างว่าเป็นลูกคุณหนูก็เชื่อเลยนะเนี่ย

“ที่นี่ห้องผมเองเมื่อคืนคุณหมอเมาเละเทะน่าดูเลย กว่าจะลากขึ้นรถพากลับมาได้แทบแย่แน่ะ” ภาวัฒน์บ่นกระปอดกระแปดและส่งแก้วกาแฟในมือให้ “เอ้า! ดื่มสักหน่อยสิครับจะได้หายแฮงค์”

“ขอบใจ” ปาวัสม์ขยับตัวลุกขึ้นนั่งโดยไม่ลืมถกเอาผ้าห่มมาพันรอบอกแน่น... ไม่รู้หรอกนะว่าเมื่อคืนจะเห็นไปถึงไหนต่อไหนแต่ตอนนี้ตื่นแล้ว ดังนั้นแม้แต่ขนหน้าแข้งสักเส้นก็อย่าหวังไอ้แอ้มเลย เห็นแบบนี้แต่เขาก็เป็นผู้ชายรักนวลสงวนตัวนะ

มือใหญ่รับแก้วกาแฟมาดมๆ ละไอควันร้อนพวยพุ่งกรุ่นกลิ่นหอมยิ่งนัก เขาใช้ปลายลิ้นแตะๆ พอรับรู้ว่าไม่ร้อนจึงยกขึ้นจิบ ปกติแล้วเขาเป็นคนไม่ดื่มกาแฟเลยบอกไม่ได้ว่าอร่อยไหมรู้แต่ว่ามันค่อนข้างถูกปากเขาทีเดียวล่ะ “วันหลังใส่น้ำตาลน้อยกว่านี้อีกนิดนะ ฉันไม่กินหวานน่ะ ขนาดน้ำเต้าหู้ยังไม่ใส่น้ำตาลเลย”

“ก็ผมเห็นหมอปืนดุ๊ดุอย่างกะ... เลยนึกว่าชอบกินอะไรหวานๆ ซะอีก”

“พูดให้ดีดุอย่างกะอะไรห๊ะ”

“ลูกแมวมั้งครับ... เหมียว” ภาวัฒน์ทำท่าแยกเขี้ยวและยกสองมือทำเป็นกรงเล็บได้น่าหมั่นไส้ที่สุด

ปาวัสม์คว้าหมอนใบใกล้มือที่สุดปาใส่คนตรงหน้าได้อย่างไม่พลาดเป้า “แล้วทำไมฉันถึงไม่ใส่อะไรเลยล่ะ” เขาแกล้งทำเป็นชวนคุยเรื่อยๆ แต่ในสถานการณ์ล่อแหลมเช่นนี้บวกกับคำถามสุดท้ายเมื่อคืนที่ทำให้พ่ายแพ้อย่างราบคาบนั่น จึงกลายเป็นตัวเองที่คิดลึกจนพูดไม่ออกและนึกอยากฉวยเอาหมอนใบที่เพิ่งโยนไปมาปิดหน้าที่ตอนนี้สีต้องเข้มขึ้นแน่ๆ

ภาวัฒน์ยิ้มมีเลศนัยน์และนั่งลงบนขอบเตียง “นี่หมอปืนจำไม่ได้จริงๆ เหรอว่าเมื่อคืนทำอะไรลงไป”

...ก็เพราะจำไม่ได้น่ะสิถึงได้ถาม...

ปาวัสม์นิ่วหน้าและจิบกาแฟต่อ ดูท่าเขาชักจะติดใจรสมือ... เอ๊ย! กาแฟของเด็กหนุ่มขึ้นมาซะแล้ว

“ใจร้ายจัง ลืมกันง่ายๆ แบบนี้ผมเสียใจนะเนี่ย ตัวเองเป็นคนพูดเอง ทำเองแท้ๆ สงสัยต้องช่วยกระตุ้นให้นึกออกแล้วล่ะมั้ง” ไม่พูดเปล่า เด็กหนุ่มชะโงกหน้าเข้ามาใกล้และใช้นิ้วโป้งเช็ดคราบกาแฟบนมุมปากปาวัสม์ที่ตัวแข็งเป็นก้อนหินไปแล้ว

...เฮ้ย! นี่อย่าบอกนะว่าเอาจริงน่ะ... คำถามนั้นฉันแค่ถามไปเล่นๆ นะเว้ย!...

‘นายลองมาเป็นแฟนฉันไหม?’

รอยริ้วสีแดงพาดเต็มสองแก้ม นึกคาดโทษตัวเองตอนเมาอย่างหนักที่ปากพล่อยพูดอะไรไม่คิด

เสียงเพลงเดิมดังขึ้นอีกครั้งแต่ดูเหมือนปาวัสม์จะสูญเสียประสาทการได้ยินไปแล้ว เมื่อประสาทการรับรู้จับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากได้รูปซึ่งขยับเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ จนเขาสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่พุ่งกระทบริมฝีปาก ผ่านผิวแก้ม ก่อนที่มันจะเลยไปและปล่อยให้เขา... เอ่อ... รอเก้อล่ะมั้ง?

ภาวัฒน์ยืดตัวขึ้นนั่งตรงอีกครั้งพร้อมกับโทรศัพท์ในมือที่แผดเสียงเพลงดังกระหึ่ม

...แค่จะหยิบมือถือไม่เห็นจำเป็นต้องเข้ามาใกล้ขนาดนั้นเลยไอ้เด็กบ้า! โอย... หัวใจคนแก่แทบจะหยุดเต้นไปแล้วไหมล่ะ...

เด็กหนุ่มเหลือบตามองดูชื่อคนโทรเข้าเพียงอึดใจก่อนจะส่งให้ “อ่ะ”

“ฉัน?” ปาวัสม์สะดุ้ง ด้วยสายตายังไม่หยุดมองตามริมฝีปากเด็กหนุ่มที่เคลื่อนห่างออกไป

“หมอจิวโทรมา” ภาวัฒน์บอกเสียงขุ่นหน่อยๆ “ตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้ก็ร่วมห้าสิบสายแล้ว”

มือใหญ่รับโทรศัพท์มาจ้องดูราวกับไม่เคยเห็นมันมาก่อน นึกสงสัยว่ามีอะไรแปลกๆ แต่ก็ยังนึกไม่ออกและไม่ยอมกดรับสาย

“รับซะทีสิครับ”

จู่ๆ ปาวัสม์ก็หน้าตื่น ในที่สุดก็นึกออกว่าตัวเองลืมอะไรที่สำคัญที่สุดไป “นี่กี่โมงแล้วเนี่ย”

“เพิ่งสิบโมงกว่าๆ เองคุณหมอจะนอนต่ออีกหน่อยก็ได้นะครับแล้วค่อยกลับ แต่ช่วยรับสายหมอจิวก่อนเถอะ เขาจะได้เลิกโทรสักทีสงสัยจะเป็นห่วงคุณหมอมาก” ปลายเสียงตัดพ้อเล็กน้อย

“ไม่ห่วงก็บ้าล่ะ!!” คุณหมอหนุ่มตะโกนลั่นพร้อมกับกระโดดลงจากเตียง หน้าตาเลิกลั่กทำเอาเด็กหนุ่มหน้าหมองไปถนัด “วันนี้ฉันเวรเช้า! มันไม่ส่งไอ้อุ้มมาลากคอฉันไปก็บุญแล้ว... โอ๊ย! ไม่สิไม่ เป็นเพราะมันไม่รู้ต่างหากว่าฉันอยู่ที่ไหนไม่งั้นฉันคงตายไปแล้วหรือว่าฉันจะยอมตายจริงๆ ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยดี โอ๊ย! ทำไงดีๆ”

“คุณหมอเวรเช้าเหรอ” ภาวัฒน์ถามงงๆ “ผมนึกว่าหมอปืนเวรดึกเหมือนผมซะอีกถึงได้ไม่ปลุกไง”

“ก็เพิ่งแลกมา” ปาวัสม์บอก “ชุดฉันอยู่ไหนเนี่ย!!”

“มันเหม็นเหล้าหึ่งเลยน่ะผมเลยเอาไปซักให้ เพิ่งตากขึ้นราวเมื่อกี้เองตอนนี้คงยังไม่แห้งหรอกครับ”

“ช่างมัน! ใส่ทั้งเปียกๆ นี่แหละ”

“อย่าเลยเดี๋ยวไม่สบาย เอาของผมไปใส่ก่อนดีกว่า” ภาวัฒน์เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าและเลือกชุดเสื้อเชิ้ตลายทางสีฟ้าอ่อนกับกางเกงสแล๊คส่งให้ “น่าจะใส่ได้นะหมอปืนกับผมตัวก็พอๆ กัน”

ปาวัสม์พยายามมองข้ามสายตาที่โลมเลียตนอยู่และรีบสวมเสื้อผ้าก่อนจะวิ่งไปที่ประตู ในใจคิดหาคำแก้ตัวกับวิธีการไปให้ถึงโรงพยาบาลโดยเร็วที่สุด “รถอยู่ไหนวะ... แท็กซี่จะมีไหมเนี่ย ป่านนี้แล้วรถติดแน่เลย... เอาไงดีๆ” เขาเหลียวมองซ้ายขวาอย่างร้อนรน หอพักของเด็กหนุ่มนั้นทำเลค่อนข้างดีมองออกไปไม่ไกลก็เห็นถนนใหญ่แต่ก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดีว่าจะรีบไปยังไงไม่ให้สาย

“รถคุณหมอผมขอฝากไว้ที่ร้านเมื่อคืนก่อนน่ะครับ แต่ถึงจะนั่งแท๊กซี่ไปตอนนี้ยังไงก็สายอยู่ดี”

เสียงทุ้มดังขึ้น ปาวัสม์เหลียวมองเลิกลั่กด้วยไม่เห็นตัว แต่เพียงแค่อึดใจเจ้าของเสียงก็ปรากฏกายขึ้นบนหลังอาชาเหล็กสีดำเงินมันปลาบที่เจ้าตัวเพิ่งขับออกมาจากลานจอดรถ

ภาวัฒน์ที่สวมหมวกกันน็อคเรียบร้อยโยนหมวกอีกใบส่งให้ “ขึ้นมาสิผมครับจะไปส่ง”

“เอ่อ...” ปาวัสม์พูดไม่ออก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความงามของเจ้าพาหนะสองล้อนั่นหรือเพราะคนคุมบังเหียนเปลี่ยนไปสวมแจ๊ตเก็ตหนังสีดำดูเท่เหลือเกิน

“เร็วสิครับเดี๋ยวก็สายหรอก” เด็กหนุ่มเร่ง ร่างสูงจึงรีบสวมหมวกกันน็อคและกระโดดขึ้นซ้อนท้าย “จับแน่นๆ นะครับ”

“ห๊ะ!?” พูดได้เท่านั้นเมื่อภาวัฒน์บิดคันเร่งและพุ่งทะยานออกไปรวดเร็วจนเขาผวาเกาะบ่ากว้างไว้แน่น
OOOOOO

ปาวัสม์รู้สึกดีใจเป็นล้นพ้นที่ได้เห็นประตูห้องฉุกเฉินในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เขากระโดดลงจากรถและตบไหล่อีกฝ่ายเบาๆ เตรียมจะผละไป “ขอบใจนะ”

“เดี๋ยวก่อนสิครับ” ภาวัฒน์เรียกพลางดึงลำแขนร่างสูงไว้ “คุณหมอลืมอะไรไปหรือเปล่า”

“เอ่อ... ถ้าเป็นเรื่องเมื่อคืน...” ปาวัสม์พูดตะกุกตะกัก เขาควรจะรีบทำอะไรๆ ให้มันถูกต้องและเรียบร้อยไปสินะ “ฉันขอโทษที่พูดพล่อยๆ แบบนั้น... ฉันแค่อยากเอาชนะนาย”

“เรื่องนั้นผมรู้น่า เมื่อกี้ผมก็แค่อยากแกล้งหมอปืนเล่นหรอก ที่พูดถึงน่ะคือนี่ต่างหาก...” ภาวัฒน์หัวเราะพลางล้วงมือลงในกระเป๋าเสื้อและหยิบเอาแผ่นพลาสติกมีสายคล้องคอสีแดงออกมา มันคือบัตรประจำตัวเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาล “คุณหมอทำตกไว้บนที่นอนผมแน่ะ”

มือหยาบยกขึ้นคล้องสายบัตรประจำตัวลงรอบคอให้ และเพราะเด็กหนุ่มนั่งอยู่บนหลังเบาะมอเตอร์ไซค์เขาจึงต้องก้มศีรษะลงเพื่อให้ตัวเสมอกัน กลิ่นแชมพูอ่อนๆ จากเรือนผมสีน้ำตาลที่เพิ่งสระใหม่ๆ ลอยมาแตะจมูกให้ความรู้สึกสดชื่นเป็นธรรมชาติดีกว่ากลิ่นน้ำหอมราคาแพงเสียอีก จนเขานึกอยากเอื้อมมือไปขยี้มันสักทีแต่ก็ต้องอดใจไว้เพราะเจ้าตัวเคยบอกว่าไม่ชอบ

...ซักเสื้อ ชงกาแฟ เตรียมชุดให้ ขับรถมาส่ง แถมยังช่วยดูความเรียบร้อยเครื่องแต่งกายก่อนเข้าทำงานอีก เจ้าเด็กแสบนี่ช่างเอาใจและขี้ดูแลผิดคาดแฮะ... นี่ถ้ารชญาจะน่ารักได้แบบนี้แค่สักครึ่งหนึ่ง ป่านนี้เขาคงขอเธอแต่งงานไปแล้วล่ะ...

“แล้วเจอกันนะ”

“เรายังจะเจอกันอีกงั้นเหรอ” ภาวัฒน์รำพึงกับตัวเองขณะเฝ้าดูร่างสูงวิ่งหายเข้าไปในห้องฉุกเฉิน

เขาล้วงมือลงในกระเป๋ากางเกงและหยิบเอาบัตรประจำตัวอีกใบซึ่งเป็นแผ่นกระดาษอยู่ในซองพลาสติกใสออกมาอย่างทะนุถนอมราวกับมันเป็นของล้ำค่า สีที่เริ่มออกน้ำตาลบ่งบอกถึงวันเวลายาวนานร่วมหกปีที่มันผ่านมาได้เป็นอย่างดี

“ทีแรกผมตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไม่ยุ่งกับคุณแล้วนะ แต่เล่นปล่อยเนื้อปล่อยตัวกันขนาดนี้ผมคงอยู่เฉยไม่ได้แล้วล่ะ” ตัวการ์ตูนรูปโดราเอมอนตัวจิ๋วที่ห้อยอยู่บนซองพลาสติกส่งยิ้มกว้างมาให้ ภาวัฒน์ยิ้มตอบ
OOOOOO

“โทษทีเพื่อนโทษที” ปาวัสม์ชิงพูดก่อน เมื่อเห็นหนุ่มหน้าตี๋นั่งหน้าหงิกอยู่หลังโต๊ะตรวจคนไข้ เพียงแค่เหลือบดูด้วยหางตาเขาก็บอกได้ทันทีกว่าคนไข้กว่าครึ่งของเขาในวันนี้ถูกโอนมาช่วยจัดการไปเรียบร้อยแล้ว

“ทำไมถึงมาช้า” วิทยาถามเสียงเครียด

“เมาแฮงค์นิดหน่อยน่ะ”

“เมาแฮงค์” วิทยาเหยียดริมฝีปากกับคำแก้ตัวที่ฟังไม่ขึ้น “คนคอแข็งอย่างนายเนี่ยนะเมาแฮงค์ นี่นายกินไปกี่ขวดกัน แล้วหนีไปกินกับใครมา เพราะน้องนิวบอกฉันว่าทะเลาะกับนายแล้วหนีกลับบ้านตั้งแต่หัวค่ำแล้ว”

ภาพเด็กหนุ่มใบหน้าแดงเรื่อๆ ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์กำลังหัวเราะร่าผุดเข้ามาในห้วงความคิด เขาอมยิ้มมุมปาก “เดี๋ยวเล่าให้ฟังน่า... ไปทำงานก่อนนะ” พูดจบก็รวบแฟ้มคนไข้บนโต๊ะครึ่งหนึ่งกลับไปห้องตรวจของตนโดยไม่ลืมรวบศีรษะคนหน้าหงิกมากอดขอโทษเร็วๆ ทีนึง “ขอบใจที่ช่วย เดี๋ยวมื้อเที่ยงฉันเลี้ยงข้าวนะ”

“ไอ้นี่” วิทยาใช้ปลายนิ้วลูบปอยผมหน้าที่ยุ่งขึ้นให้เรียบเพราะเพิ่งเอาไปสีกับอกกว้างมา เขาเอื้อมมือไปหยิบแฟ้มคนไข้เล่มบนสุดและเริ่มเรียกคนต่อไปด้วยอารมณ์ที่ดีขึ้นกว่าเดิม แม้จะรู้สึกตะขิดตะขวงใจกับกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มที่แปลกไป

ทันทีที่ถึงช่วงพักวิทยาก็รีบลากปาวัสม์ไปลากรับประทานอาหารเช้าควบเที่ยงที่ข้าวแกงร้านโปรดของสวัสดิการโรงพยาบาล ไม่ใช่เพราะหิวหรืออยากทวงคำสัญญาว่าจะเลี้ยงข้าวแต่เขาต้องการจะเคลียร์ข้อสงสัยในใจ

“ไปกับนายภาวัฒน์มา” วิทยาอุทานทันทีที่ฟังปาวัสม์เล่าจบ ให้โกหกว่าไปนั่งกินเหล้าคนเดียวจนเมาเป็นหมาแล้วไปนอนหลับข้างเสาไฟฟ้ามาเขายังจะเชื่อซะกว่า แล้วที่เคยบ่นรำคาญเจ้าเด็กแสบที่ชอบกวนประสาทให้เขาฟังอยู่บ่อยๆ นั่นคืออะไร “นี่พวกนายสองคนไปสนิทกันจนถึงขั้นไปไหนมาไหนด้วยกันได้ตอนไหน”

“ก็บอกแล้วไงว่าบังเอิญไปเจอพลุเข้ากลางทาง เลยชวนไปกินข้าวด้วยกันมันก็แค่นั้นเอง พอดีแบตมือถือหมดฉันเลยไม่ได้โทรบอกนาย... ขอโทษน้า”

คำเรียกชื่อเล่นคนแปลกหน้าอย่างสนิทสนม ทำเอาวิทยานิ่งไปชั่วครู่ ปาวัสม์อาจไม่เคยรู้สึกแต่ตั้งแต่คบกันมาชื่อของเขาจะเป็นเบอร์ที่สองรองจากแม่ที่คนตรงหน้าจะโทรหาไม่ว่าเป็นตายร้ายดีอยู่ที่ไหนจนหลายต่อหลายครั้งที่แฟนๆ ของปาวัสม์มาเหวี่ยงวีนใส่เขาด้วยความเข้าใจผิด มันทำให้เขาเคยคิดว่าตัวเอง ‘สนิท’ และ ‘พิเศษ’ ยิ่งกว่าเพื่อนคนไหน

แต่มาวันนี้เขาอาจจะต้องทบทวนความคิดนั้นใหม่ทั้งหมด

“ถ้ามือถือนายแบตหมด เมื่อเช้าฉันโทรหานายติดได้ไงล่ะ”

มือที่กำลังจะตักข้าวเข้าปากชะงักค้าง นี่ยังไงล่ะสิ่งที่รบกวนหัวใจคุณหมอหนุ่มตั้งแต่เช้า โทรศัพท์เขาแบตหมดจริงๆ ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนี่นาแล้วมันจะเปิดเครื่องเองได้ยังไง หนำซ้ำมันยังมีแบตเต็มใช้ได้อยู่จนถึงตอนนี้

“สงสัยพลุจะชาร์จให้มั้ง... ว่าแต่ทำไมนายต้องซีเรียสด้วยวะ ก็แค่ไปกินข้าวแล้วกินเหล้าต่อเอง”

คำถามราวลูกปืนที่พุ่งเข้ากลางอกทำเอาหนุ่มหน้าตี๋ตอบไม่เต็มเสียง “ก็นายมันพวกไม่ระวังตัว เมาทีไรเป็นเรื่องทุกที ถ้าไม่มีฉันกับอุ้มป่านนี้นายโดนสาวที่ไหนไม่รู้หลอกไปทำผัวหรือไม่ก็โดนรถชนตายไปแล้ว”

“ครับๆ คุณเพื่อนรัก คุณเพื่อนดีเด่นแห่งปี เมาไม่ขับรู้หรอกน่า ฉันถึงได้ไปนอนบ้านพลุมานี่ไง”

ช้อนที่กำลังจะส่งข้าวเข้าปากแทบหลุดจากมือ วิทยารู้สึกตกใจเป็นล้นพ้นกับความพันธ์ที่เพิ่มขึ้นรวดเร็วระหว่างคนทั้งสองเพียงแค่ชั่วข้ามคืน “นี่นายไปนอนค้างบ้านเขามาด้วยเหรอ!”

“หรือนายจะให้ฉันหิ้วสาวที่ไหนไม่รู้เข้าโรงแรมล่ะ”

“นายก็เลยหิ้วผู้ชายแทนเนี่ยนะ!!” ถ้าลุกขึ้นตบโต๊ะได้วิทยาคงทำไปแล้ว ลำพังแค่หิ้วสาวก็เจ็บเกินพอ แต่นี่คือหิ้วผู้ชาย แถมยังอายุน้อยกว่าตั้งเกือบรอบ! นัยน์ตาเล็กตี่หรี่มองเสื้อเชิ้ตลายทางดูสุภาพแต่ทันสมัยที่ร่างสูงสวมใส่ผิดวิสัยคนชอบอะไรเรียบๆ ในที่สุดก็รู้ที่มาของกลิ่นที่ไม่คุ้นชิน

“พลุต่างหากที่หิ้วฉัน ฉันเมาไม่รู้เรื่องเลย”

“ฉันพูดผิดไหมล่ะ” วิทยาลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก ถึงไม่เล่ารายละเอียดแต่ฟังจากน้ำเสียงเขาก็พออนุมานได้ว่าอย่างน้อยเพื่อนเขายังไม่คิดเปลี่ยนใจลองของใหม่

“เรื่องนั้นช่างเถอะ” ปาวัสม์เปลี่ยนเรื่อง “แล้วอุ้มล่ะเป็นไงบ้าง ยังโกรธอยู่ไหม”

วิทยานิ่งไปพลางยกมือขึ้นจับคางอย่างใช้ความคิด “เอางี้! ถ้าเปรียบเทียบว่าเป็นคนไข้ล่ะก็ นายบอกญาติให้เตรียมจองวัดได้เลย... ยังไงก็ไม่รอดขึ้นอยู่กับว่าจะไปขอพระท่านอาศัยอยู่ด้วยเมื่อไหร่”

“มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ตัวเองทำเองแล้วยังมีหน้ามาถามอีก”

“ก็คนมันลืมนี่หว่า... เอาไงดีล่ะจิว ตอนนี้อุ้มมีอะไรที่อยากได้เป็นพิเศษไหม ฉันจะได้ซื้อไปง้อถูก”

“ไอ้ของที่อยากได้น่ะก็พอจะมีอยู่หรอก แต่นายแน่ใจแล้วเหรอที่จะง้ออุ้มด้วยวิธีนี้”

“ช่วยไม่ได้นี่หว่าก็ฉันคิดอะไรไม่ออกแล้ว”

“แล้วนายมีงบเท่าไหร่ล่ะ”

“เฮ้ย!” ปาวัสม์อุทาน “มันแพงขนาดนั้นเลยเหรอ”

วิทยาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกมา “ปืน... ฉันมั่นใจว่านายคงจำได้ถึงผู้หญิงเพียงคนเดียวในโลกนอกจากแม่ ครูและอาจารย์ใหญ่ที่ทำให้นายกับฉันมีวันนี้ วันที่นายเป็นคุณหมอมือหนึ่งแห่ง ER มีคนนับหน้าถือตา มีลูกศิษย์ลูกหาและน้องๆ ที่นายกล้าด่าเต็มปากเต็มคำว่าไม่ได้เรื่อง”

นุชนันท์ไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีที่สุดแต่เธอคือเพื่อนที่หาใครมาแทนไม่ได้

ลองคิดดูสิ! จะมีผู้หญิงคนไหนกล้าบุกเดี่ยวเข้าไปกลางวงไพ่ในบ่อนใหญ่ใจกลางเมืองกรุงเพื่อลากเขาพวกเขาสองคนออกมาสอบปลายภาค และอดทนนั่งติวหนังสือให้จนสอบผ่านชั้นม.สาม ถึงวิธีหักดิบของเธอจะโหดหินตรงจับพวกเขาล่ามโซ่ติดกับขาโต๊ะไม่ให้แอบหนีไปกินเหล้า แต่ที่น่ากลัวสุดคือเธอลบเบอร์ผู้หญิงทุกคนในโทรศัพท์ของปาวัสม์ทิ้งโดยให้เหตุผลง่ายๆ ว่า...

‘ถ้ามันเหงานักก็ไปอ่านหนังสือ แต่ฉันคิดว่านายคงไม่เหงา! เพราะตอนนี้นายมีฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวของนายมันก็มากเกินพอแล้ว... จบนะ!!!’

“ของบางอย่างมันซื้อด้วยเงินไม่ได้... อย่างคำว่า ‘เพื่อน’ แต่ถ้าคิดจะทำมันก็ต้องลงทุนมากหน่อยแต่จำไว้นะว่าจริงๆ แล้วสิ่งนายซื้อได้มันก็แค่ ‘เวลา’ กับ ‘โอกาส’ สุดท้ายก็คือตัวนายน่ะแหละที่ต้องลงมือทำอะไรสักอย่างเพื่อให้ได้คำว่า ‘เพื่อนรัก’ คืนมา”

หนุ่มหน้าตี๋เหยียดริมฝีปากออกยิ้มให้กำลังใจก่อนจะก้มหน้ากินข้าวต่อ ไม่คิดจะพูดอะไรอีก ในฐานะคนตรงกลางเขาก็อยากจะเป็นกลางจริงๆ เรื่องเมื่อคืนมันแทบจะเรียกได้ว่าทะเลาะกันหนักหนาที่สุด ถ้าเป็นเขาเองที่ต้อง ‘เลือก’ ระหว่างเพื่อนกับแฟนก็คงคิดไม่ตกเหมือนกัน

แต่ข้าวในช้อนยังไม่ทันได้เข้าปากเมื่อกระเป๋าสตางค์หนังสีน้ำตาลใบเก่าดูคุ้นตาถูกโยนลงมาตรงหน้า วิทยาช้อนสายตาขึ้นมองลึกเข้าไปในนัยน์ตาคมที่มองสบมา... สายตาจริงจังที่เขาเฝ้ามองและรู้มาตลอดว่าใครก็ตามที่ผู้ชายขี้เหงาคนนี้หลงรักด้วยหัวใจจะเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก... ไม่ว่าจะเป็นญาติ เพื่อน หรือคนรัก... ซึ่งเขาเองก็อยากจะเป็นหนึ่งในสถานะอะไรก็ตามที่ว่ามานั้นเหลือเกิน

“ว่ามา! และอย่าถามคำถามนั้นกับฉันอีกเป็นครั้งที่สอง” ปาวัสม์บอกไม่เชิงไม่พอใจแต่ออกจะงอนๆ เสียมากกว่า “เพราะฉันจะถือว่านายไม่ใช่เพื่อนรักของฉัน”

วิทยากรีดยิ้มกว้างกับคำว่า ‘เพื่อนรัก’ ที่ได้ยินเต็มสองหู เขากวักมือให้ร่างสูงโน้มตัวเข้ามาใกล้ก่อนจะกระซิบที่ข้างหู
OOOOOO

นางพยาบาลสาวร่างอวบแห่งวอร์ดอายุรกรรมหก ยกมือขึ้นถูจมูกอย่างหงุดหงิดหลังจากจามเสียงดังติดๆ กันมาสามรอบ โบราณว่าจามหนึ่งทีมีคนบ่นหา สองทีมีคนนินทา ถ้างั้นไอ้สามทีนี่ก็ต้องเป็น... 

เสียงรองเท้าส้นสูงที่ไม่อยากจะคุ้นเคยดังกระทบพื้น นุชนันท์แทบจะกลั้นใจเมื่ออึดใจต่อมามือคู่งามก็วางแฟ้มคนไข้ลงบนเคาน์เตอร์ “รับออเดอร์เพิ่มด้วยนะคะ”

“ค่ะ” นุชนันท์ตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้นมองแค่ได้ยินเสียงรองเท้าเธอก็รู้แล้วว่าเป็นใคร

รชญากำลังจะเดินจากไปอยู่แล้วแต่ความอยากรู้ในใจมันมากเสียจนต้องหันกลับมาอีกครั้งเพราะนับแต่แยกกันที่หน้าโรงหนังจนถึงตอนนี้ เธอก็ยังติดต่อคนรักของเธอไม่ได้เลย “เมื่อวานเธอกับพี่ปืนไปไหนกันมา”

“ก็นั่นแฟนเธอไม่ใช่เหรอ มาถามฉันทำไม”

คุณหมอสาวหน้าหงิกขึ้นมาทันที “นี่เธอ เวลาพูดช่วยมองหน้าฉันด้วย...” พูดได้เท่านั้นเสียงโทรศัพท์จากคนที่กำลังเป็นประเด็นก็ดังขึ้นขัดบทสนทนา

“อุ๊ย! พี่ปืนโทรมา” เธอสะบัดผมไปด้านหลังด้วยท่าทีเป็นต่อพลางกดรับสาย “ค่ะพี่ปืน นิวกำลังดูคนไข้อยู่มีอะไรหรือเปล่าคะ”

...ขอให้พวกมันเลิกกัน!!!...

นุชนันท์แช่งในใจ ริมฝีปากเม้มสนิทขณะที่แอบฟังโดยไม่ต้องใช้ความพยายามเลยเพราะรชญาตั้งใจจะประกาศให้ได้ยินอยู่แล้ว นี่ถ้าเปิดไมค์เอาออกเครื่องกระจายเสียงของโรงพยาบาลได้ล่ะก็ยัยนี่คงทำไปแล้วล่ะ แต่ก็ไม่แน่หรอกนะสักวันเธออาจจะทำก็ได้ ก็หล่อนน่ะมีศักดิ์เป็นถึงลูกสาวสุดที่รักของท่านผอ.นี่นา

“ค่ะ ว่างคุยได้ค่ะ... ไม่เป็นไรค่ะพี่ปืน นิวเข้าใจค่ะว่าพี่ปืนง่วง แต่วันหลังไม่เอานะคะ แล้วกลับถึงบ้านก็อย่าลืมชาร์ตแบตมือถือด้วยไม่ปล่อยให้หมดข้ามวันแบบนี้นะคะ นิวเป็นห่วง” คุณหมอสาวกดวางสายและหันมายิ้มอย่างผู้มีชัย “...ไปดีกว่า”

“ชิ!” นุชนันท์จิ๊ปากอย่างหมั่นไส้ ทันทีที่รชญาคล้อยหลังเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมาบ้างทันที
นุชนันท์หยิบโทรศัพท์ขึ้นดู ในใจนึกเตรียมคำต่อว่า (อันที่จริงคือคำด่าเลยล่ะ) ถ้าเป็นใครบางคนโทรมา แต่เคราะห์ดีที่ไม่ใช่เธอรีบกดรับ “มีอะไรจิว”

“ถามยังกับว่าไม่มีแล้วโทรหาไม่ได้แน่ะ” วิทยาแกล้งตัดพ้อ “เย็นนี้เธอว่างไหม”

“ขอโทษทีนะจิว เย็นนี้มีฉันมีนัดแล้ว บังเอิญว่าธุระสำคัญมากเสียด้วยสิ” นุชนันท์พูดด้วยน้ำเสียงเสียดาย “เอางี้ดีกว่า ฉันยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลยเดี๋ยวกินเสร็จแล้วแวะไปหานะ”

“เฮ้ย! ไม่เป็นไร ธุระไม่รีบ ไม่รีบจริงๆ” วิทยารีบบอก “ไม่ต้องมา”

“ไม่เป็นไรๆ พอดีฉันอยากเจอนายด้วย มีเรื่องจะปรึกษา งั้นแค่นี้นะเดี๋ยวเจอกัน” ถึงจะสงสัยในน้ำเสียงที่ร้อนรนของอีกฝ่ายแต่ด้วยความอยากหาที่ระบายเธอจึงปัดความคิดบ้าๆ นั้นทิ้งและรีบปั่นงานให้เสร็จ

นุชนันท์ตัดสายทิ้งไปแล้ววิทยาจึงทำได้แค่จ้องโทรศัพท์ในมือตาปริบๆ ก่อนจะเหลียวมองผู้ชายอีกคนที่ยืนอยู่ถัดออกไป นึกสงสารขึ้นมาจับใจว่าจะมีสักกี่คนกันที่จะซวยซ้ำซวยซ้อนได้มากขนาดนี้
OOOOOO

(ยังไม่จบนะคะ)

[leGGyDan]

บทที่ 3(ต่อ)

“ว่าไงจิว” นุชนันท์ตรงเข้าไปทักเพื่อนรักที่อุตส่าห์มายืนดักรออยู่หน้าประตูห้องฉุกเฉินพลันสายตาเหลือบไปเห็นบุคลากรหน่วยงานอื่นที่มายืนผิดที่ผิดทางเหมือนเธอ

“มาแล้วเหรออุ้ม ตรงนี้คนเยอะไปคุยกันตรงโน้นไป” วิทยาคว้ามือดึงไปอีกทางแต่ร่างอวบนั้นยังคงไม่ขยับ

“ตรงนี้ก็ได้จิวเรื่องไม่สำคัญอะไร” กระแสเสียงที่ออกจากปากนุชนันท์เย็นชาและบาดลึกเมื่อภาพตรงหน้ามันช่างบาดตาและเจ็บใจยิ่งนัก

คุณหมอหนุ่มประจำห้องฉุกเฉินกำลังยืนหัวร่อต่อกระซิกกับแฟนสาวที่ตระกองกอดกุหลาบสีแดงสดช่อโต อย่างแสนรัก

...นายแน่มากปาวัสม์ที่อุตส่าห์ตามผู้หญิงคนนั้นให้พ้นมาจากฉันเพื่อจะได้งอนง้อขอคืนดีแบบไม่อายผีสางเทวดา งั้นครั้งนี้คงเป็นความผิดฉันเองสินะที่ดันแส่มาเห็นเอง...

“ไปเถอะอุ้ม” วิทยายังคงยืนยันและคว้าแขนล่ำๆ ของเธอไว้แน่น

“ไม่ไปเว้ย!” นุชนันท์กระซิบลอดไรฟัน และเธอยืนยันเช่นนั้นจริงๆ จนกระทั่งสายตาหันมาสบกับแววตาเจ็บปวดของคนในชุดกาวน์ข้างกาย ปากของเธอเม้มสนิท มืออวบๆ ทั้งสองกำเป็นหมัดแน่นก่อนจะพ่นลมหายใจออกจมูกเสียงดัง “ไปก็ได้”

...ฝากไว้ก่อนนะไอ้เพื่อนขี้โกหก! ถ้างานนี้ไม่ใช่เพราะเห็นแก่จิว แม่ได้กระโดดทับแกกับไอ้กุหลาบช่อนั้นลงไปบี้แบนติดพื้นแน่!...

ทั้งสองกำลังก้าวเท้าพ้นกรอบประตูห้องฉุกเฉินอยู่แล้วเมื่อเสียงใสๆ ราวกับร้องหาความช่วยเหลือดังขึ้น

“คนไข้อยู่นิ่งๆ สิคะ”

ชโลธรนั่นเอง เธอกำลังมีเรื่องลำบากใจด้วยตัวการที่โครงร่างแม้ไม่สูงใหญ่มากแต่ก็เต็มไปด้วยมัดกล้ามฟิตเสื้อยืดสีขาวขลิบคอสีกากีเช่นเดียวกันกับกางเกงขายาวสมหน้าที่การงานที่ทำอยู่

วิทยาขมวดคิ้ว ใหญ่มาจากไหนไม่รู้หรอกนะ สำหรับเขามันก็แค่คนไข้ขี้หลีหยอกเย้าพยาบาลสาว สายตาเจ้าชู้เปล่งประกายวาววับราวกับเสือจ้องตะครุบเหยื่ออย่างไม่ปิดบัง มือก็ป่ายเปะปะแสร้งดิ้นไปหาเรื่องแต๊ะอั๊ง เห็นแล้วมันขัดตารำคาญใจจริงๆ  เขาคว้าแฟ้มคนไข้เล่มใกล้มือที่สุดและหันไปหานุชนันท์ “เดี๋ยวฉันมานะ”

“เบาๆ หน่อยสิครับคนสวย คุณทำหัวใจผมเจ็บไปหมดแล้วนะ”

“ร้อยตำรวจตรีรติพัทธใช่ไหมครับ “วิทยายิ้มทักด้วยมาดนายแพทย์มืออาชีพ จะว่าอ่อนโยนก็ไม่เชิงเพราะมันแฝงความเคร่งขรึมในแบบที่เป็นแพทย์รุ่นน้องเห็นคงกลัวกันหัวหด “วันนี้ล้มได้แผลถลอกที่แขนมานิดหน่อยสินะครับ” ถามพลางคว้ามือปลาหมึกหมับเข้าให้ แกล้งทำเป็นสนอกสนใจรอยถลอกเล็กน้อยบนลำแขนแข็งแรงพร้อมทั้งเบียดตัวเข้าขวางระหว่างนายตำรวจหนุ่มกับชโลธรเอาไว้ได้อย่างแนบเนียน “ยังเจ็บอยู่ไหมครับ”

“ระบมไปหมดเลยครับคุณหมอ แต่คงจะดีขึ้นถ้าได้พยาบาลน่ารักๆ มาดูแล”

“เหรอครับ” วิทยากรีดยิ้มกว้างขึ้นอีกและคว้าคีมในเซ็ตทำแผลที่ชโลธรเปิดทิ้งไว้คีบสำลีปลอดเชื้อจุ่มแอลกอฮอล์จนชุ่มจิ้มลงกลางแผลตั้งใจเลือกบริเวณที่คาดว่าน่าจะเจ็บเอ๊ย! อาการหนักมากที่สุด

“โอ๊ย!” นายตำรวจหนุ่มร้องเสียงหลง

วิทยาไม่สนใจ เขาหันไปหาชโลธรและยัดแฟ้มที่หยิบมาด้วยใส่มือเธอ “คุณพยาบาลช่วยไปรับออเดอร์ให้หน่อย ไม่ต้องห่วงทางนี้นะครับเดี๋ยวผมจะดูแลคุณรติพัทธเอง”

“ค่ะคุณหมอ” ชโลธรรีบผละไปทันที เธอเปิดแฟ้มจะตระเตรียมอุปกรณ์เมื่อพบว่าออเดอร์ทุกอย่างทำเสร็จเรียบร้อยแถมคนไข้ยังกลับบ้านไปแล้วอีกต่างหาก คิ้วสวยขมวดมุ่นเมื่อนุชนันท์เอ่ยขึ้น

“เขาก็เป็นคนใจดีแบบนี้แหละ” พยักพเยิดไปทางคุณหมอหนุ่มที่กำลังปะทะคารมกับคนไข้ มืออวบๆ พลิกแฟ้มของร้อยตำรวจตรีรติพัทธซึ่งเธอถือวิสาสะหยิบขึ้นมาดู “แค่ชอบน่ะได้แต่อย่าหลงรักล่ะ” เธอไล่สายตาอ่านไปเรื่อยๆ ไม่ใส่เท่าใดนักจนกระทั่งวนกลับมาที่ชื่ออีกครั้งและหยุดลงตรงนามสกุล

“หมอจิวเป็นแฟนพี่อุ้มเหรอคะ”

“เพื่อนน่ะ... เพื่อนที่รักมากจนไม่อยากให้เสียใจ” นุชนันท์วางแฟ้มคนไข้ลง คว้ารถหัตถการและย่างสามขุมเข้าไปหา

...ทีแรกแค่นึกอยากสั่งสอนผู้ชายขี้หลีแต่ตอนนี้ขอแถมข้อหาหมั่นไส้โทษฐานที่ใช้นามสกุลเดียวกับรชญาไปอีกข้อละกัน...

“เจ็บตรงไหนครับ” วิทยาฝืนยิ้มจนเหมื่อยปาก ถ้าเป็นคนอื่นทำแผลเสร็จคงไล่ตะเพิดกลับบ้านไปแล้วแต่กับนายตำรวจหนุ่มจบใหม่คนนี้ที่ใช้นามสกุล ‘ศิลปะเดโชชาญ’ จึงทำไม่ได้อย่างที่ใจคิด เพราะเขามีศักดิ์เป็นหลานของผอ.โรงพยาบาล ลูกพี่ลูกน้องของรชญา แฟนสาวของปาวัสม์นั่นปะไร

รติพัทธกอดอก ไม่พอใจในการรักษาอย่างที่สุด เริ่มแรกไอ้หมอหน้าตี๋คนนี้ก็มาขวางเขาจากเหยื่อเอ๊ย! จากคุณพยาบาลสาวน้อยน่ารักคนนั้นแต่ที่ทำให้โมโหน่ะคือปากกำลังคุยกับเขาแท้ๆ แต่ดันส่งสายตามองไปทางไหนก็ไม่รู้

ผู้หมวดหนุ่มมองตามด้วยหางตา ภาพของญาติผู้พี่ตนกำลังคุยหัวร่อต่อกระซิกกับแฟนหนุ่มสำหรับเขาออกเป็นเรื่องชินตา เขาตวัดสายตากลับมาอีกครั้งแล้วก็ถึงบางอ้อ!

“เจ็บตรงนี้ครับ” รติพัทธตบมือเบาๆ ลงบนตำแหน่งหัวใจ

...แบบนี้สิน่าสนใจ...

“คุณเคยมีประวัติเป็นโรคหัวใจไหมครับ” วิทยาขมวดคิ้ว เริ่มซักประวัติต่อนึกเกรงอยู่ในใจหากทำการรักษาผิดพลาดหรือไม่ครอบคลุมอาจมีปัญหาใหญ่ตามมา ไม่ใช่เพราะกลัวหรอกนะเพียงแต่เขาเบื่อเรื่องยุ่งยากก็เท่านั้น

“มีครับ” รติพัทธตอบเสียงใส “โรคหัวใจขาดรักน่ะ”

วิทยากำหมัดแน่น ...ไอ้ตำรวจขี้หลีนี่มันจะมาไม้ไหนวะ!

“เย็นนี้คุณหมอวิทยาว่างไหมครับ” เขาตีเนียนเรียกชื่อจากการอ่านบัตรประจำตัวที่คล้องอยู่รอบคอ

“ไม่ว่างครับ”

“เดี๋ยวพยาบาลขอเปิดเส้นหน่อยนะคะพอดีคุณหมอให้ฉีดยา”

รติพัทธเหลียวมองคนพูดแล้วสะดุ้งเฮือก แวบแรกที่คิดคือ พยาบาลหรือพญามารกันแน่ ผู้หญิงอะไรตัวใหญ่อย่างกับยักษ์ เขารีบยื่นแขนให้ทันทีตามคำขอเพราะกลัวจะโดนคุณเธอกระโดดทับถ้าคิดอิดออด

“โอ๊ย!” รติพัทธครางหลังโดนสอยไปเป็นรอบที่สอง “ยังไม่ได้อีกเหรอครับ ผมก็ว่าเส้นผมใหญ่นะ”

“คงอย่างนั้นแหละค่ะคับโรงพยาบาลเลย” นุชนันท์แกล้งว่า “ทนเจ็บอีกนิดนะคะ”

วิทยามองเพื่อนสาวแล้วก็ให้ฉงน นุชนันท์แทบจะเป็นลำดับต้นๆ ของโรงพยาบาลที่จะถูกเรียกหาถ้ามีการให้ไปเปิดเส้นหรือเจาะเลือดคนไข้โคตรวีไอพี เพราะไม่ว่าจะเป็นคนไข้เด็กเล็ก คนแก่ที่เส้นจม เส้นเปราะและหาเส้นยากที่สุด ไม่เคยมีใครเกินความสามารถเธอ แต่กับนายตำรวจหนุ่มแข็งแรงไม่มีโรคประจำตัวเส้นเท่าเอ็นควายแบบนั้นกลับต้องใช้ความพยายามถึงสามครั้ง

“เดี๋ยวจะฉีดยาแก้ปวดให้นะคะ” นุชนันท์บอกพลางหยิบเข็มฉีดยาขึ้นมา

วิทยาขมวดคิ้วอีกครั้งแต่ก็ยังไม่คิดจะทัก จนกระทั่งพยาบาลสาวเปิดแฟ้มคนไข้และแสร้งอุทานด้วยเสียงสูง

“อุ๊ย! ฉีดเข้ากล้ามหรอกเหรอ” พูดจบก็คว้าแขนรติพัทธแล้วปักลงไปแบบไม่มีปี่ไม่ขลุ่ย ถึงจะถูกตำแหน่งและถูกวิธีแต่ก็ทำเอาคนกลัวเข็มที่ไม่ทันได้เตรียมใจร้องเสียงหลง

“อ๊ากกกก!”

นุชนันท์เหลือบตาขึ้นเล็กน้อยเมื่อรู้ตัวว่าถูกมอง ทันทีที่สายตาสองคู่ประสานกันวิทยาก็แอบกลั้นหัวเราะไว้ไม่ไหวจนต้องแกล้งไอถี่ๆ

“คุณหมอไม่ว่างไม่เป็นไร งั้นผมขอเปลี่ยนเป็นมารับไปส่งบ้านแทนละกันนะครับ ผมอยากบริการ” รติพัทธยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจ

“งั้นคุณก็ไปบำเพ็ญสาธารณประโยชน์สิครับถ้าคิดว่างานประจำที่ทำอยู่ยังว่างมากเกินไป”

“งานน่ะไม่ว่างหรอกครับแต่หัวใจผมน่ะมีพื้นที่ว่างมากมายไว้รอให้ใครบางคนจับจอง”

...ไอ้บ้านี่มันอะไรของมันวะเนี่ย!!...

วิทยาเริ่มจะปรอทแตกขึ้นมาจริงๆ เขาเงยหน้าขึ้นสบตานางพยาบาลสาวร่างอวบ “เมื่อกี้เปิดได้เส้นใหญ่ไหมอุ้ม ท่าทางสมองคุณรติพัทธจะได้รับความกระทบกระเทือน ฉันอยากส่งไปเอ็กซเรย์ดูสักหน่อยน่ะ”

“คงไม่ได้ล่ะนี่เบอร์ยี่สิบเองแต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันจัดการให้” นุชนันท์พูดพลางหยิบเข็มอีกอันขึ้นมาตัวเลขบ่งชี้ว่าเป็นเบอร์สิบหกและขนาดของมันพอๆ กับเข็มเย็บกระสอบข้าวสารเลยทีเดียว

นายตำรวจหนุ่มกลืนน้ำลายเอื๊อก! คำโบราณว่าชายชาตินักรบไม่เคยกลัวศัตรู ที่ทำให้ใจแข็งกร้าวต้องไหวหวั่นมีเพียงความอ่อนโยนของสตรีเพศไม่เคยกล่าวเกินจริง

“ไม่เป็นไรมั้งครับคุณหมอ” รติพัทธรีบบอก “หัวผมไม่ได้ไปฟาดโดนอะไรสักหน่อยนะครับ”

...แต่เห็นทีวันนี้คงต้องขอแก้คำโบราณเสียใหม่...

“กันไว้ดีกว่าแก้นะครับ” วิทยาบอกสีหน้าเคร่งเครียดทั้งที่ริมฝีปากกรีดยิ้มเหี้ยมเกรียม

...อีกสิ่งที่ทำให้ใจไหวหวั่น...

“แต่ผมต้องรีบไปทำคดีต่อ”

...มิใช่คมดาบกล้าหรือศาตรา อาวุธใด...

“ไหนว่าว่างไงครับ” วิทยาถามหน้าตาเฉย

...ถึงจะมีขนาดน้อยนิดแต่พิษสงนั้นน่าสะพรึงยิ่งกว่า!!...

“ไม่ครับ ไม่... ไม่... ผมยุ่งจริงๆ” หน้ารติพัทธไร้สีเลือด เขาจะชักแขนหนีเมื่อมืออวบๆ คว้าหมับไว้แน่น

“อยู่นิ่งๆ นะคะจะได้เจ็บครั้งเดียว”

...คมเข็มแหลมถูกเงื้อขึ้นสูงก่อนจะจ้วงลึกลงในมังสา... เลือดสดๆ ของเขาสาดกระจาย!!...

“โอ๊ย!!”

“เรียบร้อยแล้วค่ะแหม ตัวออกโตแต่ร้องเสียงดังกว่าเด็กอนุบาลอีกนะคะ” นุชนันท์ส่งยิ้มหวานปานเพชรฆาตให้

“ขอบคุณนะครับ แต่ผมเปลี่ยนใจไม่ทำแล้ว เห็นคนไข้แข็งแรงดีให้กลับบ้านได้เลยครับ โอ๊ะ! เข็มนั่นไม่ต้องเอาออกหรอกอุ้ม” ตาเล็กๆ ตามสไตล์คนจีนเหลือบมองนายตำรวจหนุ่มที่นั่งหน้าซีดเป็นไก่ต้มวันไหว้เจ้า วิทยาแสยะยิ้มสะใจอย่างไม่ปิดบัง “เป็นที่ระลึก”

แต่รติพัทธยังไม่เลิกตอแย “ตกลงเย็นนี้ผมมารับครับ”

วิทยาชะงักกึกชักอยากส่งคนไข้รายนี้ไปรักษาต่อที่ห้องดับจิตขึ้นมาตะหงิดๆ เขาเปลี่ยนมาใช้น้ำเสียงเย็นชาราวกับน้ำแข็งในอุณหภูมิที่ติดลบ “ผมไม่ได้บอกคุณแล้วเหรอครับ... ว่าผมไม่ว่าง”

เมื่อเจอความเย็นขนาดตัดขั้วหัวใจได้ รติพัทธจึงยกธงขาวยอมแพ้ เขามีสีหน้าเซ็งอย่างถึงที่สุดที่ต้องกลับไปมือเปล่าแต่ในสถานการณ์เพลี่ยงพล้ำเช่นนี้การถอยไปตั้งหลักและค่อยกลับมาแก้ตัวใหม่วันหลังแลดูจะเป็นหนึ่งในกลยุทธ์รุก รับ ร่น ถอย ที่น่านำมาประยุกต์ใช้มากที่สุด

“ขออย่าให้ได้เจอกันอีกเลยนะ” นุชนันท์ทำปากขมุบขมิบสาปส่ง “คนพี่ก็เอาแต่ใจ หลานชายก็ขี้หลี”

วิทยายกมือขึ้นกอดอก ใคร่ครวญถึงความไม่สมเหตุสมผลของการที่ผู้หมวดหนุ่มจะขับรถวนอ้อมโลกมาทำแผลที่เรียกได้เต็มปากว่าขี้ปะติ๋ว ห้องพยาบาลประจำสถานีก็มีหรือจะไปโรงพยาบาลตำรวจก็ใกล้กว่า เหตุผลมันไม่ใช่แค่เพราะเป็นหลานผอ.หรือน้องรชญาแน่นอนเมื่อเห็นกันอยู่ทนโท่แต่ไม่คิดจะทักทายกันสักคำ... ว่าแต่มันคืออะไรกันล่ะ?

“ฟังนะจิว” เสียงหวานปนดุของนุชนันท์เฉียบขาด “ในฐานะเพื่อนฉันขอสั่งห้ามเด็ดขาดไม่ให้นายไปข้องเกี่ยวอะไรกับผู้ชายคนนี้ไม่ว่านายจะเป็นหรือไม่ได้เป็นเกย์ก็ตาม”

“เธอหมายความว่าไง” วิทยาขมวดคิ้ว เพราะมัวแค่คิดเขาจึงไม่ทันได้ฟังคนร่างอวบพูดมากนัก

“ก็หมายความว่าฉันจะฆ่ามันไปพร้อมๆ กับยัยพี่สาวตัวดีทันทีที่มีโอกาสน่ะสิ ว่าแต่ตกลงนายมีธุระอะไรกับฉัน”

นัยน์ตาเล็กตี่เหลือบมองหญิงสาวร่างอวบข้างกายก่อนจะมองร่างสูงที่ยังยืนคุยอยู่กับแฟนสาวและตวัดกลับมาสบตานุชนันท์อีกครั้ง วิทยากลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอพร้อมทั้งกรีดยิ้มหวานเดียงสาให้แลดูน่าเห็นใจที่สุด “ปืนฝากฉันมาบอกเธอว่า...”

ถัดออกไปไม่ไกลบริเวณลานจอดรถของโรงพยาบาล ร่างสูงใหญ่เอนหลังพิงเบาะในรถตำรวจ นัยน์ตาภายหลังแว่นดำจ้องผ่านกระจกมองหลังไปยังชายหญิงในชุดขาวสองคนที่กำลังทุ่มเถียงอะไรกันสักอย่างหน้าห้องฉุกเฉิน เขาอมยิ้มมุมปากพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก “หน้าตาใช้ได้ถึงจะไม่สเปคเท่าไหร่แต่ก็น่าสนใจดี เป็นอันว่าผมตกลงรับงานนี้ขอเวลาไม่เกินเจ็ดวัน ผมจะทำให้เขาไม่มายุ่งกับคนของพี่อีกเลย” เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าก่อนจะสตาร์ทรถและขับออกไป
OOOOOO

เมื่อสนธยาเริ่มมาเยือนก็ได้เวลาที่คุณหมอหนุ่มจะเลิกงานกะเช้า เขาลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจและเดินออกไปหน้าห้องฉุกเฉินกำลังนึกวางแผนจะให้วิทยาพาไปเอารถที่ร้านอาหารเมื่อคืน พลันเสียงเตือนของโทรศัพท์มือถือดังขึ้นพร้อมกับข้อความเข้าจากเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย

[ คุณหมอคนเก่งเลิกงานหรือยังคับ ]

ปาวัสม์นิ่วหน้าก่อนจะหรี่ตาลงเล็กน้อย เดาได้ทันทีว่าเป็นเบอร์ใครจากสำนวนเลี่ยนๆ กวนเส้นประสาทส่วนล่าง เขาเหลือบมองซ้ายขวาก่อนจะปั้นหน้านิ่งทำเป็นไม่สนใจและยัดโทรศัพท์เก็บเข้ากระเป๋า พลันเสียงเรียกเข้าจากเบอร์เดิมก็ดังขึ้นทันทีตามที่คาด เขายกขึ้นกดรับ

“มีอะไรเจ้าเด็กแสบ”

‘อ้าว... หมอปืนก็รู้นี่นาว่าเป็นเบอร์ผมแล้วทำไมไม่ตอบล่ะครับ’

เสียงทุ้มที่เริ่มจะคุ้นเคยดังมาตามสาย

“ก่อนจะว่าคนอื่น สารภาพมาก่อนดีไหมว่าเอาเบอร์ฉันมาจากไหน” ปาวัสม์ถามกลับเสียงเข้ม

‘เอ่อ...’

ได้ผล ปลายสายที่เคยลัลลาออกอาการหมาหงอยขึ้นมาทันที นัยน์ตาเบื้องหลังกรอบแว่นสอดส่ายไปรอบๆ พร้อมกับสืบเท้าเบาๆ เพื่อหาเจ้าตัวดีที่คงจะนั่งแอบอยู่แถวนี้เพื่อดูท่าทีเขาเป็นแน่ ครู่เดียวเขาก็ได้ยินเสียงเด็กหนุ่มดังแว่วมาจากหลังเสาต้นหนึ่ง

‘เมื่อคืนตอนที่คุณหมอหลับ...’ เด็กหนุ่มยอมรับตามตรง ‘ขอโทษนะครับ คุณหมอโกรธหรือเปล่า’

“โกรธสิ!” ปาวัสม์ทำเสียงดุยิ่งขึ้นไปอีก และค่อยๆ ย่องเข้าไปใกล้ เขาชะโงกข้ามเหลี่ยมเสา เห็นคนในชุดหมีสีดำคาดแถบสีส้มนั่งยองๆ กุมขมับขยี้เรือนผมสีน้ำตาลที่ยุ่งอยู่แล้วให้ยุ่งขึ้นไปอีกป้องปากคุยโทรศัพท์อยู่จึงแกล้งกดตัดสายทิ้ง

“อ้าว... คุณหมออย่าเพิ่งวางสายสิครับ... คุณ...”

“อยากรู้ทำไมไม่ขอดีๆ” 

ภาวัฒน์หน้าตาเหลอหราและลนลานลุกขึ้นยืน จะกลบเกลื่อนก็สายไปเสียแล้วเมื่อร่างสูงกอดอกพิงเสาจ้องคาดโทษตาเขียวปัด “ข... ขอโทษครับ”

คุณหมอหนุ่มมองลอดแว่น ทั้งที่ในใจนึกขัน อันที่จริงเขาไม่ได้โกรธสักนิด แค่เบอร์โทรก็ไม่รู้จะหวงไปทำไม แต่เขาหมั่นไส้คนหน้าเป็นและอยากจะแกล้งกลับเท่านั้นเอง แหม... ไม่ใช่ว่าใจดีชาร์ตโทรศัพท์ให้ที่แท้แอบขโมยเบอร์โทรเขานี่เอง “ว่างนักใช่ไหมมาล้อฉันเล่นแบบนี้”

“นิดหน่อยอ่ะ ก็คืนนี้คนดวงเซิ้งบางคนไม่เข้าเวร ผมเลยนั่งหง่าวจนขาเป็นตะคริวแล้วเนี่ย” คนหน้าเป็นลอยหน้าลอยตาตอบ

“ก็ดีแล้วนี่ นายจะได้มีเวลาไปจีบคุณพยาบาลสาวๆ”

คนถูกกล่าวหาทำตาโต “ผมไม่เคยทำแบบนั้นสักหน่อย”

“พาไปเอารถหน่อยสิ” ปาวัสม์ว่า การไปเอารถกับวิทยาคงสบายใจกว่าแต่เห็นทีจะไม่สนุกเท่ากับการได้ต่อล้อต่อเถียงกับคนชอบแกล้งเขาคนนี้หรอกและมันเรื่องอะไรที่เขาต้องยอมอยู่ฝ่ายเดียว

“ห๊ะ!?”

“ ก็ว่างอยู่ไม่ใช่เหรอ” ร่างสูงเลิกคิ้วเป็นเชิงถามและเดินนำไป “ดีกว่านั่งหายใจทิ้ง ถือซะว่าไถ่โทษเรื่องเบอร์โทรละกัน... ตกลงจะไปไหม?”

“อย่ามาทำเป็นสั่งนะ” เด็กหนุ่มแกล้งทำเสียงเล็กเสียงน้อยประชดและเดินทอดน่องตามไปแบบเซ็งๆ ทั้งที่ใจวิ่งนำไปสตาร์ทมอเตอร์ไซค์รอตั้งนานแล้ว เพราะสาเหตุที่ส่งข้อความไปกวนก็เพื่อจะชวนไปเอารถด้วยกันนี่แหละ
OOOOOO

“ขอบใจนะพลุ” ปาวัสม์ขึ้นนั่งสตาร์ทรถพร้อมกับลดกระจกด้านข้างลง

เด็กหนุ่มได้ทีรีบยื่นหน้าเข้ามาเอาคางวางเกยบนขอบหน้าต่างเพื่อคุยกับเขา “เรื่องเล็กน้อยครับคุณหมอ... ขับรถดีๆ เจอกันพรุ่งนี้ที่งานนะครับ”

“นายก็ไปด้วยเหรอ?”

ถามออกไปแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าไม่ใช่เรื่องแปลกที่เด็กหนุ่มจะรู้เมื่อ ‘งาน’ ที่พูดถึงเป็นการประชุมใหญ่ระดับชาติซ้ำยังเกี่ยวพันโดยตรงถึงหน่วยงานอุบัติเหตุและศูนย์กู้ชีพอีก

“หมอปืนของผมอุตส่าห์ได้รับเลือกให้ขึ้นไปบรรยายทั้งทีผมจะพลาดได้ยังไงล่ะครับ” ภาวัฒน์ยิ้มหน้าแป้นแล้นและชูนิ้วโป้งให้สองมือ

ปาวัสม์เลิกคิ้วให้คนหน้าเป็นที่ถือดีมาใช้คำว่า ‘ของผม’ อย่างหน้าด้านๆ... เป็นอะไรกันหรือก็เปล่า นี่พอเห็นยอมเข้าหน่อยชักลามปามนะไอ้เด็กแสบ... ถึงจะรู้สึกตงิดๆ แต่น่าแปลกที่เขาไม่หงุดหงิดเลยสักนิด กลับกันออกจะชอบใจเสียด้วยซ้ำ คล้ายกำลังถูกลูกสุนัขตัวโตๆ ที่เลี้ยงไว้เกาะแข้งเกาะขาอ้อนขอขนม คิดแล้วคุณหมอหนุ่มก็อดใจไม่ไหวยกมือขึ้นขยี้ผมสีน้ำตาลยุ่งๆ เหมือนขนลูกสุนัขพันธ์โกลเด้นรีทีฟเวอร์ด้วยความหมั่นไส้

“ไม่เล่นน่า”

แต่ปาวัสม์ไม่เลิก เส้นผมสีน้ำตาลที่เคยคิดว่าจะสากมือกลับอ่อนนุ่มจนไม่อยากปล่อย และเพราะเจ้าตัวแสบพยายามจะสะบัดศีรษะหนี เขาจึงต้องใช้มือทั้งสองข้างคว้าใบหน้าสีแทนนั้นไว้ในอุ้งมือ ดึงเชิดขึ้นให้สบตาก่อนจะนิ่งไปอย่างพิจารณา นิ้วเรียวไล้ไปตามแนวกรามที่เต็มไปด้วยไรหนวดเขียวครึ้ม นึกสงสัยขึ้นมาจับใจว่าถ้าดวงหน้านี้เกลี้ยงเกลาจะดูเป็นเช่นไร

“ทำไมนายถึงไว้หนวดล่ะ”

“ก็เพราะว่ามันเท่ไงครับ” ภาวัฒน์ยืดอกตอบด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม

คิ้วหนาย่นเข้าหากัน “นายคิดแบบนั้นจริงๆ เหรอ แต่ฉันว่ามันรุงรังแถมยังดูแก่ด้วย... ไปโกนออกเหอะ” พูดจบก็ปล่อยมือจากเด็กหนุ่ม “เจอกันพรุ่งนี้นะ”

เขากดกระจกขึ้นและขับรถออกไปเสียดื้อๆ ทิ้งให้เด็กหนุ่มยืนอ้าปากค้างเป็นปลาทองขาดน้ำอยู่คนเดียว
*******************************************
มาถึงตอนที่ 3 แล้ว กว่าจะมาอัพเกือบหมดสัปดาห์แน่ะ (งือ...ตอนนี้เค้างานยุ่งมากเลยยยย ขอกำลังใจหน่อยยยTT^TT)
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์และกำลังใจนะคะ [[ปลื้มปริ่มสุดๆ]] ^^ ถ้าคนอ่านอ่านแล้วยิ้ม เลกกี้อ่านคอมเมนต์แล้วยิ้มกว้างกว่าร้อยเท่าเลยล่ะ
ตอนนี้เปิดตัวละครใหม่หวังว่าทุกคนจะชอบนะคะ รู้สึกว่าบทนี้หมอปืนกะเจ้าพลุไม่ค่อยมีบทเลยยยยยย(ก็ตามชื่อตอนล่ะค่ะ)
ไว้ตอนหน้ามีเซอร์ไพรส์แน่ๆ ค่ะ

[praewp]

คิดถึงเรื่องนี้พอดีเลยยยยยย

[maemix]

ร้ายใช่เล่นเหมือนกันนะหมอนิวและก็อีตาตำรวจด้วย
ต้องให้อุ้มจับตอนให้เข็ด

พลุจะค่อยๆซึมเข้าในชีวิตหมอปีนแล้ว

[malula]

ร้ายทั้งพี่ทั้งน้อง หมอจิวพลอยซวยไปด้วย
ยังดูไม่ออกใครจะเป็นพระเอกระหว่างหมอปืนกับนายพลุ

[ciaiwpot]

คิดถึง
แต่หมั่นไส้หมอปืนมากกกกกกกกกกก
นึกว่าจะเลิกซะแล้วยังกลับไปง้ออีก
 

[aiLime13]

หูยยยยยย น่ารักกกกกกกกกก

หมอปืนตอนตื่นเช้ามาหลังจากเมานี่หมดสภาพเลยค่ะ
หมดกันคุณหมอรูปหล่อ มาดครึม ดุดัน 5555555555555
นี่กลายเป็นคนละคนเลย ถถถถถถถถถถถ

แต่ตอนนี้รู้สึกว่าหมอปืนกับน้องพลุน่ารักมุ้งมิ้งจริงๆ นะนี่
อ่านไปยิ้มไป ขำไปด้วยค่ะ ขำหมอปืนมาก แทบลืมภาพลักษ์คุณหมอมาดดุไปเลย

ว่าแต่ว่าหมอจิวที่ต้องแอบคิดไม่ซื่อกับเพื่อนสนิทตัวเองแน่ๆ เลยใช่มั้ย?
ยัยน้องนิวนี่ก็น่าหมั่นไส้เหลือเกิน นี่ลากลูกพี่ลูกน้องเข้ามาเอี่ยวด้วยแบบนี้
หมอจิวอย่าไปตกหลุมพรางตำรวจขี้หลีนะคะ *เตรียมเข็มฉีดยาไว้เตรียมพร้อม*

รออ่านตอนหน้าค่ะ >_<
ทำงานสู้ๆ น้า 

[sweetbasil]

อีตาผู้หมวดคงไม่ได้คู่กับหมอจิวนะ
พลุก็ได้ใกล้หมอปืนมาอีกหน่อย 

[maxiyorka]

มาแล้ว!! สนุกมากเลย ยิ่งอ่านยิ่งรักหมอปืนกับหมาพลุ? 5555

[JJHJJH]

กดบวกกดไลค์ค่าาา ความสัมพันธ์คืบหน้าจุงเลย

เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะค๊า สู้ๆๆๆๆ

[Min*Jee]

อุ๊ยยยยยยย อีตาตำรวจชีกอวางแผนกับนางงูพิษมากีดกันพี่จิวกับหมอปืนของเราแน่ๆ
แบบนี้ต้องให้พี่อุ้มออกโรง ฆ่ามันๆๆๆๆ
อยากเห็นพลุโกนหนวดดดดดดดด
ต้องหล่อแน่ๆเลย ไว้หนวดมันแก่เร็วนะลูกกก ถึงจะไม่อยากเป็นเด็ก
แต่อ่อยๆไปเดี๋ยวหมอปืนก็ยอมเอง อร๊ายยยยยยยย
รอตอนต่อไปน้าาาา

[Celestia]

สงสารจิวค่ะ เจอแบบนี้เข้าไป

ป.ล. ไม่ใช่สองสาวทะเลาะกันมาก ๆ แล้วหันมาชอบกันเองนะคะ....

[khuan]

ชอบค่ะชอบ  ลุ้นไปกับหนูพลุ คุณหมอนะคุณหมออะไๆยังไงๆ ซะแล้ว

[PURE LOVE]

‘นายลองมาเป็นแฟนฉันไหม?’  ว้ายยยย นี่หรือคือคำถามนั้น หมอปืนนน    ถามเล่น ๆ อะไร ไม่เชื่อ ๆ
ตอนเมาเนี่ยแหละ สิ่งที่อยู่ในจิตใต้สำนึกจะกลั่นออกมาเป็นคำพูดนะคะ มีการรอจูจุ๊บจากน้องพลุด้วยอ่ะ 
นอกจากตอนรักษาคนไข้ ที่หมอปืนดูจริงจัง แถมดุ๊ดุ อย่างที่น้องพลุว่า แต่เวลาปกติ เป็นคนรั่ว ๆ อย่างนี้เองสินะ
ความคิดแต่ละอย่าง ขำ ๆ ดีอ่ะ ชอบ ๆ

ตกลงหมอจิวนี่ คิดยังไงกับหมอปืนกันแน่นะ แล้วร้อยตำรวจตรีรติพัทธ ขี้หลีเนี่ย อะไร ยังไง รชญาสั่งมาเหรอ
แต่รชญา ให้มาจัดการหมอจิว หรืออุ้มกันแน่ เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า แต่ยังไงก็ไม่มาดีแน่ ๆ ล่ะ
ภายในเจ็ดวัน จะเกิดอะไรขึ้นกับหมอจิวหรือเปล่าอ่ะ กลัวจังเลย หวังว่าจะไม่มีดราม่าน้า

ยิ่งอ่าน ก็ยิ่งหลงเสน่ห์น้องพลุมาก ๆ ขึ้น ๆ ไปทุกตอนเลย เข้าใจความรู้สึกหมอปืน หนุ่มน้อยช่างดูแล
ช่างเอาอกเอาใจ ใส่ใจเราขนาดนี้ ใครได้ใกล้ชิดแล้วจะไม่หลงรักบ้าง ไม่มีทาง ยิ่งตอนหน้า
น้องพลุต้องโกนหนวดตามคำสั่ง (?) แล้วมาโชว์หน้าใส ๆ ให้หมอปืนตกหลุมเสน่ห์อีกแน่เลย เย้ๆๆๆ

รอตอนต่อไปจ้า เป็นกำลังใจให้คนเขียน สู้ ๆ กับเรื่องงานนะจ้ะ ขอบคุณ ที่ถึงงานจะยุ่ง
ก็ยังมาอัพนิยายให้ตามสัญญา ขอบคุณมากเลยค่ะ ^^

ปล. หมอปืนนี่เป็นแฟนคลับโดราเอมอนใช่ไหมเนี่ย ทั้งพวงกุญแจ ทั้งบัตรประจำตัว(ใบเก่า) น่ารักดีจัง

[Millet]

อิตำหนวดกับยัยชะนีมีแผนร้ายนี่เองงงงง

พลุกับหมอปืนมีอดีตต่อกัน โรแมนติคจัง

[monetacaffeine]

ชอบบบบบบบบน้องพลุที่สุดเลยค่ะ 
คือน้องน่ารักมากกกกกกก รักทุกอย่างที่เป็นน้องเลยอ่ะ ทั้งทัศนคติทั้งความกวนความเฟี้ยว คือน้องมีทุกอย่างที่ทำให้คนๆนึงตกหลุมรักจริงๆค่ะ! หมอจิวอาจจะบอกว่าคนที่หมอปืนรักเป็นคนที่โชคดีที่สุด แต่สำหรับเราคนที่น้องพลุรักต่างหากที่โชคดีสุดๆไปเลย >___<

ส่วนน้องนิว เอ่อะ ผู้หญิงน่ารำคาญแห่งปีป่ะคะ​ ? ขอเถอะ ทำไมหมอปืนต้องไปคบคนแบบนี้ด้วยเนี่ย -*-
ถ้าจะเลือกผู้หญิงซักคนให้อุ้มเรายังดีใจมากกว่ามากเลยนะคะ แต่แบบนี้ก็ดี จะได้หาข้ออ้างเลิกได้ง่ายๆไวๆ

ประเด็นคือสงสารหมอจิวมากเลยค่ะ ; ___ ; .. แอบชอบเพื่อนสนิทไม่สมหวังยังไม่พอ ยัยน้องนิวตัวร้ายยังส่งตำรวจเจ้าชู้มาหลีใส่อีก นิสัยไม่ดีเลยอ่ะคนตระกูลนี้ เห็นเรื่องความรักเป็นอะไรกันคะ ? นี่ถ้าหมอจิวรู้ว่าที่คุณตำรวจมายุ่งด้วยเพราะน้องสาวขอให้มากันออกจากแฟนตัวเองนี่คง .. เฮ้อ =______=
หวังว่าหมอจิวจะไม่ตกหลุมใครง่ายๆนะคะ สู้ๆค่ะ T T
ติดเรื่องนี้มากกกกกเลยค่ะจริงๆ อยากให้มาบ่อยๆจังค่ะ 
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ รออยู่เสมอเลยค่า <3 .. นี่ตั้งแต่เข้าช่วงวันศุกร์มาก็มารอตลอดเลยแต่ไม่กล้าเม้นตาม แฮ่ะๆ
กะว่าถ้าวันนี้ไม่มาจะมาตามแล้วค่ะ แต่มาพอดี ~~ ดีใจมากเลยค่ะ 
รักนะคะ 

[TIKA_n]

สนุกจัง ชอบเรื่องนี้  พลุน่ารักมาก
ยัยน้องนิว ท่าทางจะร้ายใช่ย่อย หมอปืนตาสว่างทีเถอะ
ตอนหน้าจะเซอร์ไพรส์อะไร หวังว่าจะไม่ใช่เรื่องร้าย ๆ นะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ  สู้ ๆ นะ

[kapook_koopak]

อ่ะนะ เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อใช้ม้ายยยยย น่ารักจริงๆน้าแต่ละตอนเนี่ย

[Freja]

ขอบคุณมากค่ะที่มาอัพตอนใหม่ให้

ชอบโมเมนท์ของพลุกับปึน ดูแลกันดีมาก

ว่าแล้วเรึ่องหมอวิทย์ขอบหมอปึนจริงๆ จะอยู่ในสถานะไหนก็เถอะ  แต่ถ้าจะโดนคุณตำรวจลูบคมในไม่ช้า

ชอบอุ้มมาก เป็นตัวละครหญิงในนิยาย ช-ช ที่ชอบได้ไม่ยาก  อุ้มเป็นคนดีมากๆ

[snowboxs]

หมอจิวไปเหยียบตาปลาใครกันนะ

[katekate]

บังเอิญได้อ่านแล้วรู้สึดชอบมาก ทั้งการบรรยายและการใช้ภาษาดีมากค่ะ อ่านแล้วเพลินสุดๆ
ถึงตอนนี้ยังสับสนว่าจะหมอพลุหรือพลุหมอ แต่เชียร์ให้เป็นหมอพลุน้า
เดาว่าต้องมีอีกคู่คือหมอจิวกับญาติหมอนิวแน่ๆเลย

จะติดตามไปเรื่อยๆเลยน้า