การใช้หนี้ครั้งที่ 9 : ขอพื้นที่เล็กๆ ให้ยังเป็นเด็กอยู่ได้มั้ย ตลอดทางกลับบ้านในรถเงียบสงัดราวกับอยู่ป่าช้า ไม่มีเสียงพูดคุยหรือแม้แต่เสียงแอร์ มีเพียงเสียงหัวใจผมและลมหายใจของคนข้างๆ ที่ตะโกนคุยกัน ผมเห็นใบหน้าหงุดหงิดของเจ้าหนี้สะท้อนอยู่ในกระจกฝั่งตัวเอง พยายามเลิกหาเหตุผลให้กับเหตุการณ์เมื่อครู่ เพราะถึงหาเท่าไหร่คำตอบที่ได้มีเพียงความว่างเปล่า
" พี่บอส "
ทันทีที่เมอซิเดรสจอดสนิท เด็กสาววัยสิบสี่ก็ถลามาเปิดประตูแล้วฉุดผมลงจากรถอย่างไว ดูจากสภาพการณ์งานเลี้ยงคงเลิกแล้ว
“ เป็นอะไรรึเปล่า ” ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ แต่อีกฝ่ายไม่เชื่อเลยส่งสายตาคาดคั้นไปยังตัวต้นเรื่อง “ พี่ปูนทำอะไรพี่บอส บอกปันมานะ ”
“ พี่หรอจะกล้าทำอะไรคนของปัน ” น้ำเสียงยียวนตอบแบบส่งๆ เพิ่มความไม่พอใจให้ผู้เป็นน้องเป็นอย่างมหาศาล
“ โกหก ถ้าพี่ปูนไม่ทำแล้วใครจะทำ ดูปากพี่บอสสิช้ำหมดเลย ”
ผมนี่รีบเอามือปิดปากเลย มันช้ำขนาดนั้นเลยหรอ?
“ พี่ว่าเราเข้าบ้านกันดีมั้ยคะ อากาศเริ่มเย็นแล้วเดี๋ยวน้องปันไม่สบาย ”
“ พี่บอสจะปกป้องคนที่ต่อยพี่ทำไม ปันไม่ยอมแล้วนะ ”
ผมลอบถอนหายใจโล่งอกที่น้องแกมองว่าผมถูกต่อย แต่ก็แอบหนักใจที่โดนมองว่าผมปกป้องมัน อยากจะตะโกนบอกความจริงใจแทบตายว่าสิ่งที่ทำอยู่เป็นการปกป้องตัวเอง แต่ก็ไม่กล้า คงต้องปล่อยให้น้องปันเข้าใจผิดต่อไป ดีกว่าโดนคาดคั้นจนความแตก
“ หรือว่าพี่บอสไม่ได้โดนต่อย ”
เอาละไง พระเจ้าช่วยกล้วยน้ำหว้า ใครก็ได้ช่วยผมที
“ บอส ” เสียงสวรรค์ของผมดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของชายหนุ่มรูปร่างคุ้นตา “ โอเคใช่มั้ย ”
“ โทนี่ ” ผมกึ่งวิ่งกึ่งเดินตรงไปหาไอ้ลูกครึ่งเพียงเพราะจะหลบหน้ายัยตัวแสบ ในขณะที่เจ้าหนี้ผมเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงมาหาหมายจะรั้งผมไว้ โชคดีที่น้องปันเข้ามาขว้างมันได้ทัน
“ จะไปไหนพี่ปูน ”
ไอ้คุณชายไม่ตอบน้องสาว แต่ส่งสายตาอาฆาตมายังผมแทน พร้อมทำปากขมุบขมิบไม่มีเสียงว่าคืนนี้เจอกันที่ห้อง ได้กลิ่นอะไรมั้ย ไม่ใช่กลิ่นปากเจ้าหนี้ แต่ผมว่าผมได้กลิ่นลางร้าย
หลังจากส่งแขกออกจากคฤหาสน์เรียบร้อย ผมก็เดินกลับเข้ามาในบ้านพร้อมน้องสาวนอกไส้ ในมือข้างหนึ่งถือกล่องของขวัญใบเล็กห่อด้วยกระดาษสีแดง โทนี่บอกว่าตั้งใจเอามาให้ผมโดยเฉพาะ
“ พี่บอสไปส่งปันที่ห้องหน่อยสิ ปันมีอะไรจะอวด ”
“ ได้สิคะ ” ผมยิ้มพลางขยี้หัวคนตัวเล็ก แล้วพากันเดินขึ้นบันไดเลี้ยวซ้ายไปห้องนอนน้องปัน
“ มึงจะไปไหน ” เสียงทุ้มเย็นเหยียบดังมาจากด้านหลัง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร
“ ผมจะไปส่งน้องที่ห้อง คุณ เห้ย ” ผมตะโกนลั่นหลับหูหลับตาวิ่งไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เมื่อความรู้สึกเหมือนโดนอะไรบางอย่างมาสัมผัสที่เท้า อะไรบางอย่าง.....ที่มีขน
“ พี่บอส! ”
“ ม..มึง! อึก ”
อีกจนได้
หนีลูกหมา ปะทะเจ้าหนี้
สิ่งที่น้องปันตั้งใจจะอวดคือของขวัญของโทนี่ที่เจ้าหล่อนจับได้ ภายในกล่องนั้นบรรจุสิ่งมีชีวิตหน้าขนขนาดเล็ก ใช่แล้วมันคือลูกหมา พันธุ์ซามอยด์ขนปุยสีขาวสะอาด ความน่ารักแสนซนของมันเล่นงานผมจนถลาวิ่งเข้าใส่เจ้าหนี้เต็มๆ แล้วเราก็.. ตามสเต็ปละครไทย ฉากเด็ดประจำซีรี่ย์
ใช่ครับผมจูบมัน
แต่มันคงจะดีกว่านี้ถ้าได้จูบที่ริมฝีปากไม่ใช่ริมฝ่าเท้า
ความหอมละมุนชวนเคลิ้มราวกับได้จูบก้นเด็กยังตลบอบอวล แม้กระทั่งผมอาบน้ำเสร็จ ผมนอนนึกถึงภาพเจ้าหนี้หน้าแดงระเรื่อเหมือนครั้งแรกเราพบกัน สายตาคมดุคู่นั้นมองผมอย่างเอาเรื่องก่อนจะเดินหัวเสียหายกลับห้องไป น่ารักชะมัด สงสัยพรุ่งนี้ต้องไปตบรางวัลเจ้าปีใหม่ซะหน่อยแล้ว (ก็ไอ้ลูกหมาตัวนั้นแหละ น้องปันตั้งชื่อให้เรียบร้อยเข้ากับเทศกาลเลยทีเดียว) แต่ก่อนที่จะได้เข้าสู่ห้วงนินทรา เสียงของ Harry Styles รั้งผมไว้ซะก่อน
We're only getting older baby
And I've been thinking about it lately
Does it ever drive you crazy
Just how fast the night changes…
เสียงเพลงยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ผมตามหาต้นตอของเสียงอยู่นานจนมาพบว่ามันดังมาจากกล่องสีแดงที่โทนี่ให้ ไม่รอช้าผมรีบฉีกกระดาษห่อของขวัญทันที แล้วก็ต้องอึ้งเมื่อพบ สมาร์ทโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดสีทองนอนสั่นอยู่ในกล่อง ผมเลยรีบสไลด์นิ้วรับสายเรียกเข้าซึ่งปรากฏชื่อเดียวกับคนที่ให้มา
“ รับช้าจัง ”
“ คือผม.. ” ถ้าบอกความจริงว่าเพิ่งเปิดกล่องเมื่อกี้มันจะน้อยใจรึเปล่า ผมสารภาพเลยว่าลืมจริงๆ หลังจากโดนหมาไล่ขับสติสตางค์ก็กระเจิง ยิ่งเจอฝ่าเท้าพิฆาตของเจ้าหนี้ไปอีก ทุกอย่างก็หลุดลอยไป
“ บอส ยังอยู่ในสายมั้ย ”
“ ครับ คือผมเพิ่งอาบน้ำเสร็จ โทษที ”
“ อ่อ แล้วชอบมั้ย ของขวัญน่ะ ”
“ ไอ้ชอบก็ชอบแหละ แต่มันแพงเกินไป ผมคงรับไว้ไม่ได้ เปิดเทอมผมจะเอาไปคืน ”
“ ผมดีใจนะที่บอสชอบ แต่ถ้าบอสเอามาคืนเราก็เลิกคบกัน ”
เห้ย ขนาดนั้นเลยหรอ
“ บอสไม่มีโทรศัพท์ใช้ผมติดต่อลำบากนะรู้มั้ย ถ้าเกิดเรื่องไม่ดีตอนขึ้นแท็กซี่อีกจะทำไง อย่างน้อยใช้มันเป็นจีพีเอสติดตัวเวลาฉุกเฉินก็ยังดี ถือซะว่าลูกศิษย์ซื้อให้ติวเตอร์วันขึ้นปีใหม่ละกันนะ ”
ผมยอมตั้งแต่มันพูดเรื่องแท็กซี่แล้ว แค่คิดถึงขนอ่อนทั่วร่างก็ชูชันขึ้นพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
“ ผมรับไว้ก็ได้ ขอบคุณนะครับ ผมจะรักษามันอย่างดีเลย ”
“ ต้องอย่างนี้ซิ ผมไม่กวนบอสละ เข้านอนเถอะ ฝันดีครับ ”
“ เช่นกันครับ ”
“ HAPPY NEW YEAR ”
ช่วงหยุดปีใหม่ผมแทบไม่มีเวลาเป็นของตัวเองเลย น้องปันสรรหากิจกรรมมาให้ผมซะแน่นเอี้ยด ตั้งแต่ตื่นเช้ามาเลี้ยงเจ้าปีใหม่ (น้องปันตื่นสายเลยให้ผมไปเอาที่ห้องมาเลี้ยงแทน) โดยการให้อาหารและพาไปอึพร้อมกับเก็บซากอุนจิ พอสายหน่อยน้องปันตื่นก็เล่นขายของบ้าง ละครสมมติบ้างแล้วแต่เจ้าหล่อนจะปรารถนา โชคดีที่ยัยตัวแสบชอบนอนกลางวันผมเลยไม่ต้องเหนื่อยมาก (ไม่ต้องงงครับ ผมงงแทนแล้ว คนตื่นสายแล้วนอนกลางวันได้อีก มันสุดยอดอ่ะ) แต่ก็แย่ตรงผมก็ต้องไปช่วยน้าอุ่นทำงานในครัวอยู่ดี ไม่ได้พัก หลังจากเด็กน้อยตื่นอีกรอบผมก็ต้องไปวิ่งเล่นกับเจ้าปีใหม่ ก่อนจะกลับมาทานมื้อเย็น สรุปผมต้องรับหน้าที่ดูแลทั้งคนทั้งหมา ไอ้โทนี่มันหาภาระมาให้ผมแท้ๆ
“ พี่บอส วันเสาร์นี้ไปเที่ยวกันเถอะ นะนะ ปันอยากไปสวนสนุก ”
ได้ข่าววันนี้วันจันทร์แถมเพิ่งเปิดเรียนวันแรกอีก
“ แต่พี่กลัวความสูง ”
“ ไม่เป็นไรๆ ปันก็ไม่ชอบเล่นอะไรสูงๆ ไปนะ นั่งม้าหมุนก็ได้ ”
เอิ่ม งั้นไปงานวัดแถวบ้านพี่มั้ยถ้าจะเล่นแค่นั้น
“ ถ้าพี่บอสไม่ไปปันจะสั่งให้ปีใหม่กัดคอ ”
“ ไม่ต้องขู่น่ากลัวขนาดนั้นก็ได้ พี่ไปแล้ว ฮ่าๆ ” ผมยิ้มให้เด็กน้อยหนึ่งที ก่อนจะขมวดคิ้วสงสัยเมื่อนิ้วก้อยเล็กถูกยกมาตรงหน้า
“ สัญญาก่อน ”
“ สัญญาค่ะ ”
ผมเพิ่งรู้ตอนมาถึงสวนสนุกว่าทำไมน้องปันถึงอยากมาเที่ยว ก็วันเสาร์นี้มันวันเด็ก ผมลืมไปเลย ล่าสุดที่มาน่าจะก่อนม้าเสีย เพราะลำพังป๊าไม่ทำอะไรพวกนี้หรอก อย่างดีก็พามายืนหน้าบ้านรอเครื่องบินบินผ่าน ผมมองเด็กสาวข้างตัวที่ยิ้มอย่างร่าเริง พลางคิดถึงเด็กสาวอีกคน ถ้าบรีสมายืนตรงนี้รอยยิ้มคงสดใสไม่แพ้กัน
“ พี่ปูนพี่บอสปันอยากเล่นอันนี้อ่ะ ”
ตอนแรกผมคิดว่าน้องแกชวนผมคนเดียว แต่เมื่อเช้าตอนขึ้นรถผมถึงได้รู้ว่ามีสมาชิกเพิ่มมาอีกหนึ่ง เป็นคนที่ไม่เหมาะกับสถานที่มากถึงมากที่สุด ไม่ใช่หน้าแก่เกินไป (เพราะมันหน้าเด็กแถมโคตรหล่อ) หรือการแต่งตัว (ก็วันนี้มันสลัดคราบเจ้าพ่อทวงหนี้ในชุดสูทมาใส่เสื้อยืดคอกลมสีดำกับกางเกงยีนส์สีเข้มรองเท้าผ้าใบสีเดียวกับเสื้อ) แต่เป็นหน้าตาเบื่อโลกขั้นสุดทั้งๆ ที่มาเที่ยวสวนสนุกต่างหาก
“ ไม่เอาอ่ะ คนเยอะ ”
“ นั่นซิคนต่อแถวเป็นกิโลเลยนะคะ เล่นอย่างอื่นเถอะ ”
“ กลัวอะไรพี่บอส เจ้าของที่นี่เป็นหนี้พี่ปูนอยู่ พวกเราเล่นฟรีแถมไม่ต้องต่อคิวด้วย ป่ะเล่นกัน ”
ผมยืนทึ้งไม่คิดเลยว่ากิจการสวนสนุกที่ใหญ่ที่สุดในประเทศก็เป็นลูกค้าเจ้าหนี้ผมเช่นกัน ปัณณ์ณิชใช้จังหวะนั้นลากผมและคุณชายให้มานั่งอยู่ในเจ้าเครื่องเล่นสีน้ำตาลแถวหน้าสุด ผมลอบกลืนน้ำลายหนึ่งอึกตอนที่เสียงสัญญาณบ่งบอกว่าเครื่องเล่นกำลังจะออกตัว ม้าคุ้มครองบอสด้วย บอสยังไม่อยากตาย
อ๊ากกกกกกกกกกกก
ผมหลับตาแหกปากตะโกนลั่นตั้งแต่ไวกิ้งเคลื่อนที่ไปมาหน้าหลัง จนกระทั่งน้องปันสะกิดให้ลงเมื่อมันจอดสนิท
“ ไหนน้องปันบอกว่าไม่ชอบอะไรสูงๆ ไงคะ ”
“ สูงของปันคือเท่าตึก 50 ชั้น อันนี้แค่ 5 ชั้นเองพี่บอส ” ฟังคำตอบน้องแกแล้วอยากตาย แค่ 5 พี่ยังแทบอ้วก ถ้าต้องไปเล่นถึง 50 ชั้นพี่ต้องหัวใจวายแน่ๆ เมื่อกี้ตอนขึ้นผมได้ยินแต่เสียงตัวเองร้องเลยไม่รับรู้ความเป็นไปของคนรอบข้าง ไม่รู้ว่าเจ้าหนี้ทำหน้ายังไง ถ้าให้เดาคงทำเหมือนที่เป็นอยู่ตอนนี้แหละ พ่อคุณชายหน้าเดียว
“ ต่อไปเล่นอันนี้กัน ”
พรึ่บๆ ผมส่ายหน้าแบบไม่กลัวหัวหลุด ไม่เอาแล้ว สิ่งที่น้องปันชี้ทวีความน่ากลัวขึ้นจากเดินหลายเท่า
เฮอริเคน
เครื่องเล่นสีฟ้าขนาดใหญ่ที่หมุนไปหมุนมาพร้อมกับเคลื่อนที่ขึ้นลงดูแล้วหน้าหวาดเสียว แทบก่อนจะจบยังมีทำให้หัวทิ่มแล้วปล่อยน้ำพุมาอีก โอ้ยๆ อยากจะบ้า
“ พี่ปูนบอกให้พี่บอสไปเล่นกับปันหน่อยสิ ”
“ ถ้ามึงไม่ขึ้นกูจะเพิ่มหนี้เครื่องเล่นละ 10,000.- ”
พ่องง ง งง เครื่องละหมื่น แล้วทั้งสวนสนุกมันมีกี่เครื่องผมต้องเสียกี่แสนละเนี่ย คิดได้นะ
“ กูไม่บังคับ มึงไม่ต้องขึ้นก็ได้ ”
“ ขึ้นครับ ”
แล้วสองพี่น้องสุดสยองก็เดินนำผมไป นี่มันเวรกรรมอะไรของโผม มม มม ม
“ น้องปัน พี่ขอพักก่อนไม่ไหวแล้ว ขาสั่นไปหมดเลยดูดิ ” ผมชี้ให้น้องปันดูก่อนจะรีบทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้รูปตัวการ์ตูนที่สวนสนุกจัดทำไว้ให้
“ งั้นไปเล่นม้าหมุนก็ได้ พี่บอสจะได้พักเหนื่อย ”
ผมพยักหน้าเห็นด้วย ดีกว่าเล่นรถไฟเหาะเมื่อกี้ร้อยล้านเท่า
“ งั้นพี่ยืนรอตรงนี้นะ ” คุณชายเจ้าปัญหาเริ่มออกอาการอิดออด ที่ไอ้เครื่องเล่นหวาดเสียวไม่เคยปฏิเสธกลับบอกผ่านเครื่องเล่นเด็ก 2 ขวบนี่นะ เหอะ
น้องปันยืนลังเลอยู่สักพัก ก่อนที่พวกเราทั้งสามจะหันไปมองต้นเสียงเป็นตาเดียว
“ เฮ้ บังเอิญจัง ไม่คิดว่าจะเจอปันที่นี่ ” ไอ้ฝรั่งโผล่มาจากไหนไม่รู้ครับ แต่ดูจากสภาพแล้วคงผ่านเครื่องเล่นมาพอสมควร
“ ไปเล่นอะไรต่ออ่ะ เราไปด้วยสิ ”
“ ดีเลยๆ ปันไม่ง้อพี่ปูนแล้ว แบร่ ” ยัยตัวแสบแลบลิ้นใส่พี่ชาย ก่อนจะหันมารัวภาษาอังกฤษใส่เพื่อนสนิท “ โทนี่ พี่บอส ไปเล่นม้าหมุนกัน ”
ผมลุกเดินตามน้องปันได้สามก้าว ก็รู้สึกถึงพลังงานบางอย่างกำลังก่อตัวขึ้นจากด้านหลัง
“ รอด้วย ”
ในที่สุดเราทั้ง 4 ก็มาอยู่บนเครื่องเล่นสุดคลาสสิกจนได้ น้องปันเลือกนั่งในรถฟักทองโดยลากผมให้ไปนั่งด้วย ทางด้านหน้ารถมีม้าสองตัวยืนคู่กันอยู่ โดยโทนี่เลือกม้าสีขาวม้าสีดำเลยตกเป็นของคุณปูนที่ดำตั้งแต่เสื้อผ้าลงไปยังจิตใจ ผมนั่งยิ้มตลอดการเล่น ไม่ใช่แค่มีความสุขที่ได้กลับมาเป็นเด็ก แต่ผมขำท่านั่งขี่ม้าของสองคนนั้นต่างหาก
มีใครเขานั่งหันหลังขี่ม้ากันบ้างวะครับ
-------------------------------------------
TBC ฮัลโหล ลล ล ซอรี่นักๆ เน้อ ห่างหายไปนาน ไม่มีคำแก้ตัวใดๆ น้อมรับผิดทุกประการ >/\<
อย่าหนีหายจากเราไปน้า ผิดไปแล้วจริงๆ ยังไงจะอัพนิยายรัวๆ ไถ่โทษให้นะ (แต่ขอเริ่มอาทิตย์หน้าละกัน คิคิ อาทิตย์ นี้ขอหนีไปเที่ยววันเด็กก่อน) ฟิ้ว ว ว
ปล สุขสันต์วันเด็ก(ล่วงหน้า)นะคะทุกคน
เอารูปน้องปีใหม่ซามอยด์มาฝากกันด้วย
แล้วการกลับมาครั้งนี้ไม่ได้มาแค่นิยายนะ เรามาพร้อมกับบ้านของเรา my page จ้า กดไลค์กันๆ ใครกดขอให้หน้าเด็ก ^o^
ต่อไปถ้าใครมีคำถามข้อสงสัย ติชม ตามทวงนิยายจะได้สะดวกขึ้น เราจะได้ใกล้ชิดกันมากขึ้นด้วยเน๊อะๆ ฝากด้วยนะคะ
โพลล์
หัวข้อ: ~ เจ้าหนี้หรือสามี บอกผมสิจะเป็นใคร~ [ตอนพิเศษ 4 ต้อนรับวันแม่] |P.39| (อ่าน 336414 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก