Chapter 7 : หวั่นไหวเช้ามืดของวันใหม่เริ่มขึ้นอย่างคึกคักเช่นเคย เสียงดังเอะอะโวยวายจากทางด้านนอกทำให้เด็กหนุ่มที่แทบไม่ได้หลับได้นอนตลอดคืนขยับตัวไปมาอย่างกระสับกระส่าย ทั้งๆ ที่เมื่อคืนพวกเขากลับมาถึงที่พักในตอนดึกมากแล้ว ร่างกายควรจะอ่อนเพลียและเหนื่อยล้า หากเพราะเอาแต่คิดกังวลวนไปเวียนมา เขาจึงไม่ได้พักผ่อนอย่างที่ควร
แกว๊กกกก
เสียงฟาร์ฮาร้องลั่น ส่งผลให้ร่างโปร่งบางที่เอนหลังนอนอยู่สะดุ้งเล็กน้อย เมื่อพลิกตัวไปมองคนข้างๆ อีกฝ่ายดูกำลังหลับสบาย เขาจึงย่องออกจากบ้านพักไปอย่างเงียบเชียบ
“ฟาร์ฮา... ทำอะไรอยู่น่ะ” ศตคุณย่องเข้าไปหาเจ้าเหยี่ยวตัวโตซึ่งกำลังสาละวนอยู่กับเหยื่อที่มันเพิ่งจับมาได้ “ไปเอามาจากไหนกันเนี่ย” ก่อนจะเดินไปนั่งลงบนขอนไม้ข้างรางน้ำสำหรับสัตว์ แล้วทอดสายตามองไปยังตลาดที่เต็มไปด้วยชาวเมืองมากมาย
...เขาจับพลัดจับผลูมาอยู่ในทะเลทรายหลายวันแล้วสินะ ชีคชารีฟ... จะรู้บ้างหรือเปล่าหนอ ว่าเขามาอยู่ที่นี่แล้ว แต่ช่างเถอะ ตอนนี้เขาปลงได้แล้วล่ะ จะได้เจอหรือไม่ได้เจอชีคชารีฟก็ช่าง ถ้าได้กลับไปเวียนนา เขาจะหาทางติดต่อกับทนายเพื่อบอกกล่าวถึงการคืนเงิน แล้วจะได้จบๆ เรื่องไปสักที
“...ถ้าฉันไม่ให้เธอกลับล่ะ”
จู่ๆ คำพูดของทาริคเมื่อคืนก็แล่นแวบเข้ามาในศีรษะ เพียงแค่นึกถึงก้อนเนื้อในอกก็เต้นระรัว
“เธอนั่นล่ะ... จะเป็นเจ้าสาวของฉันได้มั้ย”
มือขาวยกขึ้นประกบแก้มทั้งสองข้างที่ถูกร่างสูงขโมยจูบ ซึ่งเขายังรู้สึกร้อนๆ อยู่เลย ถ้าหากชายหนุ่มไม่ได้เพียงแกล้งล้อเขาเล่น... เขา... จะลองเก็บมาคิดดูบ้างดีมั้ยนะ จริงอยู่ว่าการอยู่ในทะเลทรายในช่วงแรกๆ คงจะลำบากพอตัว และที่นี่ก็ไม่มีเปียโนที่เขารัก... แต่...
แกว๊กกก
ตุ้บ!
“ว้าก! ฟาร์ฮา!” ศตคุณร้องลั่น ก็จู่ๆ เจ้าเหยี่ยวตัวเขื่องก็โยนเศษชิ้นเนื้อของตัวอะไรสักอย่างมาหล่นตุ้บบนตักของเขา เลือดยังฉ่ำ ไหลซิบๆ ออกมาตามชิ้นเนื้อที่ยังเต้นตุบๆ อยู่ราวกับมีชีวิต
เด็กหนุ่มนิ่งอึ้งทำอะไรไม่ถูก ส่วนฟาร์ฮาก็ตีปีกพั่บๆ ส่ายหัวไปมาแล้วร้องแกว๊กๆ
“ฟาร์ฮา! มาเอาคืนไปเลยนะ!” ถ้าทำได้ เขาอยากจะจับเจ้านกมาเขย่าคอแล้วทุบซ้ำสักสองสามที เล่นอะไรน่ากลัวเป็นบ้า ทว่าเมื่อเขานั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อน เจ้าเหยี่ยวก็กระโดดแผล็วเข้ามาใกล้ มันใช้จะงอยปากเขี่ยชิ้นเนื้อนั้นให้กับเด็กหนุ่ม “ฟาร์ฮา... นาย... เอาไอ้นี่มาให้ฉันงั้นเหรอ” เขาเอ่ยพลางเอื้อมมือไปลูบหัวของมันอย่างกล้าๆ กลัวๆ
แกว๊กก แกว๊กก
ริมฝีปากสีสดคลี่ยิ้ม เมื่อเหยี่ยวที่ดูหยิ่งผยองและสง่างามยอมให้เขาลูบหัวมันได้โดยง่าย “นายก็น่ารักดีเหมือนกันนะนี่... ทาริคสอนนายได้ดีเกินคาดแฮะ แต่ว่า... ไอ้เนื้อนี่... ขอบใจนะ นายกินเถอะ ฉันไม่ค่อยชอบของดิบๆ เท่าไหร่”
ฟาร์ฮายังคงไม่ยอมแตะต้องชิ้นเนื้อบนตักของศตคุณ มันผงกหัวคล้ายจะจิกอยู่หลายหน แต่ก็หักใจกระโดดออกห่าง
ร่างโปร่งเห็นว่าเจ้าเหยี่ยวผู้ซื่อสัตย์คงจะไม่ยอมมาจิกออกไปเองแน่แล้ว เขาก้มลงมองชิ้นเนื้อสีแดงชุ่มเลือดบนตัว หยิบมันขึ้นมาวางบนฝ่ามือ จากนั้นก็ยื่นให้กับฟาร์ฮา หัวใจของเขาเต้นตึกตัก... ก็กลัวเหมือนกันนะ ถ้ามันจิกมือของเขาแหว่งจะทำยังไง “เอ้า กินเถอะ เนื้อนะ ไม่ใช่มือฉัน”
แกว๊กกก เจ้าเหยี่ยวค่อยๆ จิกจะงอยปากลงบนชิ้นเนื้ออย่างแผ่วเบาที่สุด พอได้เศษชิ้นเนื้อบางส่วนมาอยู่ในปากแล้วมันก็สะบัดหัวไปมา กลืนลงท้องไปช้าๆ จากนั้นจึงเริ่มต้นจิกชิ้นใหม่ เล่นเอาเจ้าของฝ่ามือทั้งเสียวทั้งสยิว ไม่กล้าขยับเขยื้อนเลยทีเดียว
“บะ... เบาๆ นะ... ปากนายแหลมขนาดนั้น ถ้าจิกโดนเนื้อฉันต้องหลุดติดปากนายแน่ๆ”
ไม่นานฟาร์ฮาก็จัดการกับเนื้อชิ้นสุดท้ายหมด มันกระโดดแผล็วมายืนติดกับตรงที่ศตคุณนั่ง เด็กหนุ่มจึงใช้มือลูบตามเส้นขนของมันไปเบาๆ พอเริ่มกล้าขึ้นหน่อย เขาก็ลองลูบจะงอยปากของมันแบบที่ทาริคทำดู ซึ่งมันก็ชูคอยินยอมให้ลูบสัมผัสมันได้ตามใจ
“นายรู้มั้ย ฉันมีเพื่อนรักคนนึงที่เวียนนา เขาชอบทำปากแหลมๆ เหมือนนายเลย”
แกว๊ก!!
“ฟังฉันรู้เรื่องด้วยเหรอ ฮะๆ เริ่มเข้าใจทาริคซะแล้วสิว่าทำไมไปไหนมาไหนก็ต้องพานายไปด้วย” ศตคุณนั่งเล่นหยอกล้อกับฟาร์ฮาอยู่อีกสักพัก จนปลายฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี มีแสงสีทองส่องเป็นลำสวย ความอบอุ่นแผ่ไปทั่วพื้นที่ทีละน้อย
บานประตูบ้านเปิดออกช้าๆ พร้อมกับร่างสูงที่ก้าวเดินออกมา “คุณ ออกมาทำอะไรข้างนอกนี่ อะ!” ดวงตาคมกริบเบิกกว้าง เมื่อเห็นว่าเนื้อตัวของเด็กหนุ่มเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงฉาน “เกิดอะไรขึ้น!”
“ทาริค ตื่นแล้ว อ๊ะ!”
แกว๊กกกก ฟาร์ฮาบินกลับไปเกาะบนขอนไม้ของมันทันที
“เลือดนี่มาจากไหน!” มือกร้านจับศตคุณให้ยืนขึ้นแล้วสำรวจหาร่องรอยบาดแผล สีหน้าของชายหนุ่มดูเป็นกังวลอยู่ไม่น้อย
“ทาริค เลือดนี่ไม่ใช่ของผม อ๊ะ เฮ้ย!” ร่างโปร่งยังไม่ทันตอบ อีกฝ่ายก็อุ้มตนให้ลอยหวือ แล้วตรงไปยังที่อาบน้ำหลังบ้านโดยไม่รีรอ
“ผมไม่ได้เป็นอะไรนะครับ!” ศตคุณร้องลั่นเมื่อทาริคถลกชุดโต๊ปที่เขาใส่อยู่ขึ้นสูง กระตุกกางเกงลงไปกองอยู่บนพื้น จากนั้นก็ใช้น้ำลูบไปตามหน้าขาเพื่อล้างเลือดออกหารอยแผล
“ไม่มีรอยแผลนี่...” แต่ถึงอย่างนั้น ร่างสูงก็ยังลูบไล้หาร่องรอยไปเรื่อยๆ
ร่างโปร่งสะดุ้งราวกับฝ่ามืออุ่นๆ ที่สัมผัสผิวกายขาวเนียนเป็นของร้อน ทั้งอายจนใบหน้าร้อนผ่าวไปหมด เขาทรุดตัวลงนั่งแล้วดึงชุดโต๊ปลงมาปิดร่างกายท่อนล่างไว้ “ทาริค! เลือดนั่นฟาร์ฮาทำเปื้อน! ไม่ใช่เลือดผม!”
“อ้าว... งั้นรึ... ค่อยยังชั่ว” พอได้ยินอย่างนั้น สีหน้าตื่นๆ ของทาริคก็ค่อยผ่อนคลายลงได้ “ตกใจหมดเลย” เขาจับมือขาวพลิกดู แล้วใช้น้ำล้างออกให้
ทั้งๆ ที่คิดว่าควรจะโกรธ ที่ร่างสูงมาจาบจ้วงถอดเสื้อผ้าเขาแบบนี้ แต่ศตคุณกลับนึกขำและหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ “ทาริคดูตกใจมากเลยครับ”
“ตกใจสิ ตื่นมาเธอก็หายไป พอเดินออกมาจากบ้าน ก็เจอตัวเธอเปื้อนเลือด จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงกัน ทีหลังจะไปไหนมาไหนก็บอกกันก่อน อย่าทำให้ฉันเป็นห่วงแบบนี้”
คำพูดของชายหนุ่มทำให้หัวใจดวงน้อยพองโต ซึ่งนัยน์ตาคมสีนิลราวกับสีของรัตติกาลนั้นช่วยยืนยันคำพูดของอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี ศตคุณยิ้มบาง มือขาวยกขึ้นสัมผัสปลายคางของคนตรงหน้า แล้วโน้มใบหน้าเข้าไปแต้มจูบบนแก้มตอบ “ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ”
“.....” ทว่าทาริคดูจะตกใจกับการกระทำของเด็กหนุ่มอยู่ไม่น้อย เขาผละออก ก่อนจะผลุนผลันลุกขึ้น
“ทาริค...” หัวใจร่วงวูบ พอเห็นอีกฝ่ายทำท่าทางแบบนั้น ร่างโปร่งก็พลอยนิ่งอึ้งไปด้วย “เอ่อ... ผมขอโทษ”
“...รออยู่ตรงนี้ล่ะ เดี๋ยวฉันจะไปเอาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน แล้วเราจะได้ออกไปตลาดกัน นี่ก็สายมากแล้ว” เมื่อพูดจบ ร่างสูงก็ก้าวฉับๆ หายเข้าไปในบ้านพักทันที
ความเจ็บปวดแล่นวาบในอก จนมือขาวต้องยกขึ้นมากุมเหนือแผ่นอกไว้ เขาทำพลาดไปอีกแล้ว ทำให้ทาริคไม่พอใจอีกจนได้ แต่เพราะท่าทางของชายหนุ่มเมื่อก่อนหน้า ทำให้ร่างกายของเขาขยับไปเอง
สักพักทาริคก็เดินออกมาจากในบ้านพร้อมกับเสื้อผ้าในมือ “ในกล่องเมื่อวานมีโต๊ปอยู่หลายชุด เอ้า เปลี่ยนซะ ใส่เสื้อคลุมให้เรียบร้อยด้วย”
“ครับ” ศตคุณไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นสบสายตากับชายหนุ่ม เขาเอื้อมมือไปรับชุดโต๊ปตัวใหม่พร้อมกับเสื้อคลุมมาแล้วรีบเปลี่ยนใส่ทันที จากนั้นก็คว้าผ้าคลุมศีรษะมาคลุมปิดหน้าตาไว้ “ทาริค... ผม... เอ่อ... เสร็จแล้วครับ”
เมื่อร่างโปร่งพูดจบ คนที่ยืนหันหลังให้กับเขาก็เดินล่วงหน้าออกไปช้าๆ พอให้เด็กหนุ่มเดินตามทัน พวกเขาเดินไปในตลาดแห่งเดิม แต่เปลี่ยนเพิงร้านอาหารใหม่ เพราะทาริคอยากให้ศตคุณได้ลองอาหารอาหรับหลายๆ แบบ ในช่วงเวลาที่ยังมีโอกาสรับประทานอาหารดีๆ ในเมืองนี่ เพราะเมื่อออกไปกลางทะเลทรายแล้ว อาหารของพวกเขาจะมีแต่พวกอาหารกระป๋องและอาหารแห้งๆ เท่านั้น
อาหารเช้าแบบอาหรับของทั้งสองในเช้าวันนี้คือชัคชูก้า (Shakshuka) ทำจากไข่ต้มพอสุกในน้ำซุป ใส่มะเขือเทศ หัวหอม รับประทานคู่กับขนมปังพิต้า ความร้อนของชัคชูก้าทำให้ริมฝีปากสีแดงยิ่งบวมเจ่อ เป็นสีแดงฉ่ำมากขึ้นไปอีก
“กินช้าๆ หน่อยก็ได้” ทาริคติง “ตลาดยังเปิดอีกสักพัก เธออยากได้อะไรอีกรึเปล่า อยากได้อะไรก็บอก ฉันจะซื้อให้”
“ไม่... ไม่ล่ะครับ...” ศตคุณตอบเสียงอ่อย พลางหลุบตาต่ำ
“จริงสิ หลังกินอาหารเสร็จ ฉันจะพาไปเดินดูในเมือง”
“.....”
“ยังกลัวอยู่อีกรึ”
“ก็... นิดหน่อย... ครับ”
มือหยาบลูบศีรษะเล็กอย่างแผ่วเบา แล้วเคลื่อนลงมาบีบหัวไหล่ “ไม่ต้องกลัวหรอก จะไม่มีเรื่องแบบเมื่อวานอีกแล้ว”
เด็กหนุ่มเหลือบมองคนตรงหน้า แล้วพยักหน้าตอบรับ “ครับ”
มื้ออาหารของพวกเขาผ่านไปอย่างเงียบเชียบ จากนั้น ทั้งสองก็ออกมาเดินทอดน่องกันในตลาด ระหว่างนั้น นัยน์ตาสีอ่อนเหลือบไปเห็นก้อนสบู่สีเขียวๆ ที่ดูไม่เป็นทรงเท่าไหร่ วางขายอยู่บนผ้าที่ปูอยู่กับพื้น เขาอดไม่ได้ที่จะหยุดมองอย่างสนใจ... ก็ตั้งแต่มาถึงที่ทะเลทรายนี่ เขาอาบน้ำและสระผมด้วยน้ำเปล่าๆ เท่านั้น ร่างกายไม่ได้ถูกสบู่เลย การอาบน้ำด้วยน้ำปล่าก็ยังทำให้รู้สึกเหนียวเหนอะหนะตามเนื้อตัว พอเห็นสบู่อยู่ตรงหน้าแล้วก็อดที่จะอยากได้ไม่ได้
“อยากได้รึ”
“อะ... เอ่อ...”
ทาริคไม่ได้รอคำตอบ เขาตรงเข้าไปเจรจาขอซื้อสบู่เล็กน้อย แล้วถือห่อกระดาษกลับมาส่งให้กับเด็กหนุ่ม “เอ้า... อยากได้อะไร ขาดเหลืออะไรอีกก็บอก เย็นนี้เราจะออกเดินทางกันแล้วนะ”
ร่างโปร่งยิ้มบาง พลางส่ายหน้าไปมา “ขอบคุณครับ... แต่ผมไม่อยากได้อะไรแล้วครับ”
ชายหนุ่มเดินนำออกไปจากเขตตลาด ภายในเมืองมีทางเดินที่ทำจากดินอัดแน่นแคบๆ ตัดกันมากมาย บ้านช่องที่ทำจากอิฐโคลนตั้งติดๆ กันดูคล้ายกับตึกแถวในเมืองใหญ่ มีช่องหน้าต่างรูปสี่เหลี่ยม ซึ่งมีผ้าม่านคลุมไว้ป้องกันกระไอร้อนจากแสงแดด
ใบหน้าน่ารักหันมองซ้ายขวา บางทีก็เงยหน้าขึ้นมองตึกสูงสามสี่ชั้นด้วยความฉงนกับสถาปัตยกรรมแปลกตา สายลมอุ่นๆ พัดพากลิ่นขนมปังหอมกรุ่นจากตึกใดตึกหนึ่งลอยมาเตะจมูก เขาเงี่ยหูฟังเสียงพูดคุยเป็นภาษาที่ตนฟังไม่เข้าใจ เสียงเด็กร้องไห้โยเย สลับกับเสียงร้องเพลงพื้นเมือง เด็กหนุ่มอารมณ์กลับเป็นปกติทีละน้อย ทุกสิ่งทุกอย่างดูแปลกใหม่และน่าสนใจไปหมด
“สร้างตึกได้สูงจัง เหมือนในเมืองใหญ่ๆ เลย” ศตคุณเปรย
ร่างสูงยิ้มมุมปาก “คิดว่าตึกพวกนี้อายุเท่าไหร่แล้ว”
“อืม... สักเกือบๆ สิบปีละมั้งครับ”
ชายหนุ่มส่ายหน้า “เมืองนี้มีอายุหลายร้อยปีแล้ว ตึกที่เธอเห็นนี่ก็เช่นกัน... ตึกพวกนี้สร้างจากอิฐโคลนวางซ้อนๆ กันทั้งหลัง ทำให้แข็งแรงและรับน้ำหนักได้มาก”
“หวา... ยอดไปเลย... รวมทั้งบ้านที่เราพักด้วยใช่มั้ยครับ ว่าแต่ทำจากอิฐโคลน ฝนตกแล้วไม่ละลายเหรอครับ”
“ไม่ละลายหรอก แต่ต้องคอยทายางสนทั้งด้านในและด้านนอกไว้กันน้ำเป็นประจำทุกปีน่ะ”
ศตคุณเดินเข้าไปพิจารณาผนังด้านนอกของตึก สัมผัสเบาๆ แล้วมองตามแนวผนังจากระดับสายตาขึ้นไปถึงหลังคาด้วยความทึ่งกับภูมิปัญญาของคนในทะเลทราย ทั้งรางน้ำที่เขาใช้อาบหลังบ้านพักก็เช่นกัน เมืองทะเลทรายแห่งนี้มีสิ่งแปลกใหม่หลายอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
ทั้งสองเดินต่อไปจนสุดถนนแคบๆ ซึ่งบริเวณนั้นเป็นที่ว่างขนาดใหญ่ ฝั่งซ้ายมือมีเพิงไม้ชั่วคราวที่หลังคามุงด้วยฟางตั้งอยู่หลายหลัง ภายในเพิงนั้นมีอิฐก้อนสี่เหลี่ยมสีเทาตั้งวางเรียงราย ตรงพื้นที่กลางแจ้งมีชาวเมืองนับสิบคนกำลังช่วยกันผสมโคลนกับหินกรวดและฟาง หล่อลงในบล็อกอิฐ ผึ่งให้แห้ง แล้วนำไปเรียงเก็บไว้ภายใต้เพิงไม้ขนาดใหญ่แห่งนั้น ฝั่งขวามีเพิงไม้อีกหลังซึ่งมีโต๊ะไม้ขนาดเล็กตั้งเรียงอยู่นับสิบ มีกระดานดำขนาดย่อม และเด็กเล็กๆ หลายคนที่กำลังนั่งเรียนหนังสือ
“ที่นี่คงจะเป็นโรงเรียน” ทาริคชี้มือไปยังก้อนอิฐสีเทา “นั่นไงล่ะ อิฐโคลน พวกเขาคงกำลังเตรียมการก่อสร้างตึกเรียนกันอยู่”
ณ บริเวณนั้นมีทหารอาหรับอยู่ประปราย เมื่อพวกเขาเห็นร่างสูงใหญ่ในชุดสีดำสนิทเดินเข้ามา ก็พากันเข้ามาทำความเคารพและทักทาย ชายหนุ่มหยุดพูดคุยด้วยอยู่พักใหญ่ โดยมีศตคุณคอยยืนสังเกตการณ์อยู่ห่างๆ เขาเห็นว่าในตอนแรกพวกทหารดูมีสีหน้าท่าทางเครียดๆ แต่พอได้คุยกับทาริคเท่านั้น ก็แสดงสีหน้าดีอกดีใจกันออกมายกใหญ่ ทหารคนหนึ่งวิ่งไปหยิบม้วนกระดาษมากางตรงหน้า
ร่างสูงหันมาบอกกับเด็กหนุ่ม แล้วชี้ไปยังเพิงๆ หนึ่ง “ฉันจะช่วยพวกเขาดูแบบแปลนการก่อสร้างสักหน่อย พวกเขากำลังเร่งก่อสร้างโรงเรียนให้เด็กๆ กันน่ะ เธอเข้าไปนั่งรอในเพิงตรงนั้นก่อนนะ”
ศตคุณพยักหน้าหงึกหงัก “ครับ” ...ทาริครู้เรื่องการก่อสร้างด้วยงั้นหรือนี่... เด็กหนุ่มคิดในใจ ขณะเดินไปนั่งลงบนก้อนอิฐโคลนใต้เพิง ตรงที่ไม่เกะกะใครๆ นัก เขายกสองมือขึ้นเท้าคาง อมยิ้มเล็กน้อย ดวงตากลมจ้องมองตามชายหนุ่มในชุดดำที่เดินเข้าไปในบริเวณสถานที่ก่อสร้าง ซึ่งที่ตรงนั้นมีชาวพื้นเมืองนับสิบคนกำลังช่วยกันก่ออิฐโคลนขึ้นเป็นกำแพงอย่างขยันขันแข็ง
เด็กหนุ่มคอยมองตามร่างสูงไปอย่างเพลิดเพลินจนลืมสนใจเวลา จู่ๆ ก็มีเสียงเล็กๆ ดังขึ้นข้างตัว ร่างโปร่งจึงหันขวับไปยังต้นเสียง เจ้าของเสียงเหล่านั้นเป็นเด็กๆ นับสิบคน คงเป็นนักเรียนที่อยู่ในเพิงฝั่งตรงข้ามที่เขาเห็นเมื่อก่อนหน้า พวกเขายืนมองศตคุณอยู่ห่างๆ พอเห็นว่าเด็กหนุ่มยิ้มให้ ก็พากันกรูเข้ามารุมล้อมทันที
“ใจเย็นๆ ครับ พูดทีละคน” ...ศตคุณพูดออกไปแบบนั้น ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าต่อให้พูดทีละคน เขาก็คงไม่เข้าใจ ก็นี่มันเป็นภาษาพื้นเมืองนี่นา!
“เด็กๆ อย่ารบกวนคุณเขาสิจ๊ะ คุณเขาเป็นแขกคนสำคัญของเรานะจ๊ะ” ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองตามเสียงนุ่มของหญิงวัยกลางคน เธอคงจะเป็นคุณครูของเด็กๆ เหล่านี้
“สวัสดีค่ะ เด็กๆ ไม่เคยเห็นชาวต่างชาติ พวกเขาเลยตื่นเต้นกันน่ะค่ะ”
ศตคุณลุกขึ้นพรวด แล้วค้อมศีรษะลงตามมารยาท เขาทักตอบไปอย่างแปลกใจที่มีคนพูดภาษาเดียวกันกับเขาด้วย “สวัสดีครับ”
เด็กๆ ส่งมือให้กับร่างโปร่งเพื่อเชื้อเชิญ พวกเขาดูกังวลเล็กน้อย แต่พอเด็กหนุ่มเอื้อมมือไปจับตอบก็พากันยิ้มกว้าง แล้วจูงให้เดินไปด้วยกัน ศตคุณทำหน้างุนงง แต่ก็เดินตามไปช้าๆ
“เด็กๆ เห็นคุณนั่งคนเดียว กลัวจะเหงา เลยอยากชวนไปหล่ออิฐโคลนน่ะค่ะ”
“อ๋อ... ฮะๆ เอาสิครับ น่าสนุกดีเหมือนกัน”
ฝ่ายชายหนุ่มที่กำลังช่วยตรวจเช็กแผนผังให้กับเหล่าทหาร เมื่อกวาดสายตากลับไปยังทางที่ร่างโปร่งอยู่ก็หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ ศตคุณนั่งอยู่ท่ามกลางเด็กเล็กๆ หน้าตาและเนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยโคลน ริมฝีปากสีแดงคลี่ยิ้ม ดูสดใสราวกับดวงตะวัน และดูเหมือนว่าเด็กๆ ที่แม้จะพูดคุยต่างภาษากันก็ยังพลอยสนุกสนานไปกับเด็กหนุ่มด้วย
ศตคุณช่วยเด็กๆ หล่ออิฐโคลนไปอย่างอารมณ์ดี “เด็กๆ จะสร้างอะไรกันเหรอครับ” เขาหันไปถามคุณครูซึ่งยืนคุมเชิงอยู่ห่างๆ
“พวกเขาอยากจะสร้างอ่างเลี้ยงปลาเล็กๆ น่ะค่ะ แต่วันนี้เราจะหัดหล่ออิฐโคลนกันก่อน”
มือขาวเอาอิฐโคลนที่เขาหล่อไว้และเพิ่งแห้งหมาดๆ มาวางเรียงกัน แล้วโบกโคลนทับเป็นทรงสี่เหลี่ยม จากนั้นก็หยิบไม้มาวาดลายเป็นคีย์เปียโนขนาดย่อม โดยมีพวกเด็กๆ ล้อมวงมุงดูกันอย่างสนใจ
“นี่เรียกว่าเปียโนนะครับ เวลากดตรงนี้แล้วจะมีเสียงเพลงดังออกมา” เด็กหนุ่มอธิบาย แล้วหยุดให้คุณครูของพวกเขาแปลเป็นภาษาที่เด็กๆ เข้าใจ “ผมจะสอนร้องเพลงให้ ทุกคนหัดร้องตามนะครับ” เขาวางมือลงไปทำท่าเล่นเปียโน แล้วร้องเพลงสำหรับเด็กที่มีจังหวะสนุกสนานให้ทุกคนฟัง
“Twinkle, twinkle, little star. (กะพริบ พร่างพราว ดาวดวงน้อย)
How I wonder what you are. (ฉันสงสัยเหลือเกินว่าสิ่งนั้นคืออะไร)
Up above the world so high, (อยู่เหนือผืนโลกขึ้นไปสูง)
Like a diamond in the sky. (ราวกับเป็นเพชรประดับฟากฟ้า)
When the blazing sun is gone, (เมื่อแสงอันร้อนแรงของดวงสุริยันผ่านพ้นไป)
When there's nothing he shines upon, (เมื่อไม่มีแสงใดๆ สาดส่อง)
Then you show your little light, (แล้วสิ่งนั้นก็จะเปล่งแสงอันน้อยนิดออกมา)
Twinkle, twinkle, through the night. (กะพริบ สุกสกาว ตลอดราตรี)”
เสียงหัวเราะดังลั่น ภาษาต่างชาติไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเด็กๆ แม้คุณครูจะช่วยแปลและเขียนคำอ่านไว้ให้แล้วก็ตามที หากพวกเขาก็พยายามท่องเนื้อเพลงราวกับนกแก้วนกขุนทอง หลังทวนประโยคกันไปทวนประโยคกันมาอยู่พักใหญ่ เด็กๆ ก็จำได้ และร่วมกันร้องเพลงเสียงดัง เรียกทุกสายตาและรอยยิ้มให้มารวมอยู่ที่พวกเขาเป็นจุดเดียว
ทาริคเองก็ยิ้มตามไปด้วยอย่างเอ็นดู ทั้งเด็กน้อยของเขาและเด็กเล็กๆ ที่รายล้อม ชายหนุ่มบอกลาพวกทหารหลังจากเสร็จธุระ แล้วเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังโดยที่ร่างโปร่งไม่ทันรู้ตัว มือหยาบวางลงบนศีรษะเล็กเบาๆ
“ไง สนุกใหญ่เชียว”
“อ๊ะ ทาริค เสร็จธุระแล้วเหรอครับ”
“เสร็จแล้ว เดี๋ยวเด็กๆ ก็ต้องไปเรียนต่อกันแล้ว เรากลับกันเถอะ” ชายหนุ่มหัวเราะกับใบหน้าหวานที่เปื้อนโคลนมอมแมม พร้อมกับส่งมือให้อีกฝ่ายใช้ยึด
“ครับ” ศตคุณหันไปกล่าวลากับคุณครูและเด็กๆ เขาเช็ดมือกับเสื้อผ้า จากนั้นจึงจับมือหยาบเพื่อใช้ยึดและดึงตัวเองให้ลุกขึ้น ก่อนจะนึกได้ว่า ตัวเขามีแต่โคลนเต็มไปหมด “หวา!! เลอะเทอะหมดเลย”
“ดีแล้วที่ซื้อสบู่มานะ กลับไปเตรียมเก็บของกันแล้วจะได้อาบน้ำให้สบายตัว”
ทั้งสองเดินกลับไปบ้านพักช้าๆ ด้วยอารมณ์ที่แตกต่างกับในตอนแรกที่เดินมาโดยสิ้นเชิง ศตคุณอมยิ้ม ก้าวเดินไปพลางหันไปคุยกับชายหนุ่ม “ผมรู้สึกผิดจังครับที่ว่าที่นี่เป็นบ้านป่าเมืองเถื่อน ทั้งๆ ที่เด็กๆ ออกจะน่ารักขนาดนั้น”
“เป็นธรรมดา เพราะเธอเป็นคนต่างชาติต่างถิ่น วัฒนธรรมและประเพณีที่สืบทอดกันมาก็แตกต่างกัน คนต่างชาติทุกคนที่มาที่นี่เป็นครั้งแรกก็มักจะเจอ Culture Shock กันทั้งนั้น”
“นั่นสินะครับ... น่าเสียดายที่เย็นนี้เราต้องเดินทางกันแล้ว”
ทาริคยิ้มมุมปาก แล้วลูบศีรษะเล็กเบาๆ “ฉันดีใจนะที่เธอปรับตัวได้ไวขนาดนี้”
TBC~* 
เหมือนอ่านหนังสือสารคดีเบาๆ มั้ยคะ ฮาาาาา ถือซะว่าเป็นช่วง ฮัสกี้พาท่องเมืองทะเลทรายละกันน้า
สำหรับความสัมพันธ์ของน้องคุณกับทาริค ก็ยังคงไม่แน่ไม่นอน ทำไมกันหนออออ... คริคริ
ขอบคุณนักอ่านทุกคนและขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์นะคะ 
ยังไงก็ ระหว่างรอนิสรีนตอนใหม่ แวะไปอ่านน้องตะวัน ((ตะวันเคียงเดือน) บ้างนะค้า แล้วก็เรื่องใหม่ของฮัสกี้ (เงาจันทร์ในม่านหมอก) ค่ะ ตอนนี้เจ้านายกับน้องเร็นกำลังเริ่มจูนคลื่นเข้าหากันติดแล้ว อิอิ
ส่วนเรื่องที่จบแล้วตอนนี้มี (แกนีมีด)เป็นเรื่องของมาเฟียกับลูกชายของตำรวจใหญ่นะคะ ^^ husky's page
หัวข้อ: นิสรีน... กุหลาบขาวแห่งทะเลทราย [Ch.26: คู่รัก END ] (อ่าน 463835 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก