Chapter 8 สองหนุ่มตรงกลับมายังบ้านพักเพื่อจัดข้าวของสำหรับเตรียมออกเดินทาง พวกเขาเลือกอาหารกระป๋องจากกล่องที่ได้รับเป็นของขวัญมาเมื่อวานไว้เพียงบางส่วน เสื้อผ้าอีกอย่างละชุด รองเท้าหนังสาน ผ้ากันแดดและฝนสำหรับทำกระโจม อาหารและน้ำเป็นปัจจัยสำคัญที่ต้องเตรียมไปให้มากพอ
“ถ้าอาหารกับน้ำหมดก่อนจะเดินทางไปถึง เราจะเป็นยังไงครับ” ศตคุณถามอย่างเป็นกังวล... ระยะทางร้อยกิโล หากเดินทางด้วยรถ แค่ชั่วโมงเดียวก็ถึงแล้ว แต่นี่พวกเขาต้องเดินทางด้วยอูฐผ่านทะเลทรายที่ร้อนจนฆ่าคนได้
“เราก็มีอูฐอีกตั้งหลายตัวนี่ไง”
“หือ?” ร่างโปร่งขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“ถ้าอาหารและน้ำหมด เราก็ยังมีอูฐตัวเมียอีกสองตัว แค่นมของมันก็พอจะช่วยให้เราเดินทางต่อได้ แต่ถ้าหิวมากจริงๆ ก็คงต้องฆ่าอูฐสักตัว...”
“อา...” มือขาวลูบตัวอูฐตรงหน้าไปมา “ขอให้เราไปถึงไวๆ เจ้าพวกนี้จะได้อยู่รอด”
“อูฐน่ะ รอดได้สบายๆ แน่ ห่วงตัวเองเสียก่อนเถอะ”
เด็กหนุ่มบ่นพึมพำ “...ผมก็รอดมาตั้งหลายวันแล้วนี่ไง”
ทาริคเดินไปตรวจโหนกของอูฐทุกตัวดูว่าเป็นก้อนแข็งดีหรือไม่ จากนั้นก็ย่อตัวลงเพื่อตรวจดูตามกีบเท้าของอูฐ ระหว่างนั้นศตคุณก็จ้องมองด้วยดวงตาใสแจ๋วอย่างสนใจ
เมื่อชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น เห็นว่าเด็กหนุ่มกำลังจ้องมองตนอยู่ตาไม่กะพริบ เขาก็กระตุกยิ้มมุมปาก “วิธีดูว่าอูฐสมบูรณ์พอสำหรับการเดินทางหรือเปล่า ต้องดูที่โหนก มาลองจับดูซิ”
“อือ... แข็งโป๊กเลยครับ”
“อืม ในนี้เป็นที่สะสมไขมัน อูฐที่แข็งแรงสมบูรณ์ดีโหนกจะแข็ง ส่วนกีบเท้านี่ แค่ดูว่ามันไม่มีบาดแผลเท่านั้น” ทาริคพูดพลางเงยหน้าขึ้นมองดวงอาทิตย์ที่เคลื่อนสูงขึ้นเรื่อยๆ “เอาล่ะ เธอไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวฉันให้อาหารกับน้ำอูฐเสร็จจะตามไป”
“ครับ” เด็กหนุ่มรับคำแล้วจ้ำอ้าวไปบริเวณที่ใช้อาบน้ำหลังบ้านทันที ที่เขารีบไม่ใช่เพราะอยากอาบน้ำซะเต็มประดา แต่เพราะที่อีกฝ่ายบอกว่า จะตามมา ต่างหาก สำหรับผู้ชายและยิ่งในทะเลทรายด้วยแล้ว การอาบน้ำด้วยกันคงไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ระยะหลังนี่สำหรับเขากับทาริคแล้ว เขารู้สึกว่ามันน่าอายอย่างบอกไม่ถูก
หลังจากถอดเสื้อผ้าออกหมดแล้ว มือขาวก็รีบแกะสบู่ออกมาจากห่อกระดาษ สบู่สีเขียวมีกลิ่นหอมบางเบา เขาเดาว่าน่าจะทำมาจากน้ำมันของผลมะกอกนั่นเอง ศตคุณตักน้ำรดตัวหลายๆ ครั้ง ขัดคราบโคลนออกจากตัว แล้วใช้สบู่ถูตามร่างกายและสระผมให้สะอาด เพราะเมื่อเดินทางออกไปในทะเลทรายแล้ว เขาคงต้องทนเหม็นตัวเองอีกหลายวัน หลังชำระร่างกายเสร็จสรรพเรียบร้อย ร่างโปร่งก็คว้าผ้าคลุมศีรษะมาพันร่างกายท่อนล่างของตน แล้วหยิบเสื้อผ้าที่ใช้แล้วมาซักด้วยอย่างรวดเร็ว... เสียงฝีเท้าที่เดินตรงมายังด้านหลังของบ้านพักนี่ ทำให้หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นส่ำ
“หืม... เสร็จแล้วรึ” ร่างสูงที่เพิ่งเดินออกมาจากตัวบ้านเอ่ยทัก พลางถอดเสื้อผ้าของเขาออกทีละชิ้น
“เอ้อ... ให้ผมซักเสื้อผ้าของทาริคด้วยมั้ยครับ” ศตคุณถามทั้งยังก้มหน้างุด ก็เขาไม่กล้ามองอีกฝ่ายตอนโป๊นี่ เห็นแล้วรู้สึกแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้
“เอาซิ ฝากหน่อยนะ” มือหยาบหยิบเสื้อผ้าของตนส่งให้
“ครับ... อ๊ะ!” เพราะมัวแต่ก้มหน้าก้มตาเขิน พอขาเรียวก้าวออกไปหาร่างสูงพร้อมกับเอื้อมมือไปรับเสื้อผ้า เจ้าตัวก็ลื่นพรืด ถลาไปหาคนที่ยืนเนื้อตัวเปล่าเปลือยอยู่เต็มแรง
แขนแกร่งคว้าเอวบางไว้ได้ทันพอดี ก่อนจะดึงเข้ามาแนบกาย “เอ้าๆ เดินระวังหน่อย พื้นเปียกมันลื่นนะ”
“คะ... ครับ... ขอบคุณ อะ...” ใบหน้าหวานร้อนผ่าวเหมือนถูกไฟลน ร่างกายของตนแนบสนิทกับอีกฝ่าย มือขาวก็วางอยู่บนแผ่นอกกว้างสีน้ำผึ้ง เขารู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของร่างที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อสมชาย ช่างแตกต่างกับตนเสียเหลือเกิน “ปละ... ปล่อยผม... ได้แล้วครับ”
ทว่าแขนแกร่งกลับยิ่งรัดแน่น ใบหน้าหล่อเหลาโน้มเข้ามาจนใกล้ พร้อมกับจรดปลายจมูกลงบนลำคอระหง “อื้ม หอมดีนะ”
ศตคุณขนลุกซู่ เขารีบดันตัวเองออกจากอ้อมกอดแข็งแรง “ทาริค...” พอนัยน์ตาคู่สวยช้อนขึ้นประสานสายตากับดวงตาสีเข้ม ตัวเขาก็แทบละลายอยู่ตรงนั้น
ฝ่ามือกร้านลูบไล้ตามแขนเรียว ไล่ขึ้นไปจนถึงหัวไหล่เล็ก แล้วเชยคางมนขึ้นเล็กน้อย “มีใครบอกเธอบ้างรึเปล่า ว่าผิวของเธอสวยมากจริงๆ... แล้วนี่ สร้อยที่ฉันให้ ไปไหนซะล่ะ”
“ผม... ผมกลัวว่ามันจะเปียก... เลยถอดเก็บไว้ครับ”
ทาริคใช้หลังมือไล้ไปตามลำคอขาวอย่างแผ่วเบา “น่าเสียดาย ถ้าเธอใส่อยู่ตอนนี้คงจะยิ่งดูสวยมาก”
ใบหน้าน่ารักเปลี่ยนเป็นสีแดงราวกับลูกสตรอว์เบอร์รี ร่างกายร้อนวูบวาบ รู้สึกเขินจนต้องทำตัวเกร็ง “ทาริค อย่าล้อเล่นแบบนี้สิครับ อื้อ...” เด็กหนุ่มเบือนหน้าหลบเรียวปากหยักที่เคลื่อนเข้ามาใกล้ ก่อนจะถูกริมฝีปากนั้นแตะลงเบาๆ บนพวงแก้มที่มีสีเลือดฝาด
ร่างสูงจรดปลายจมูกตามแล้วสูดดมความหอมของผิวเนียนเข้าไปเต็มปอด ทว่าเมื่อรู้สึกถึงร่างโปร่งบางที่สั่นสะท้านอยู่ในอ้อมกอด เขาก็อดสงสารไม่ได้ แขนแกร่งที่โอบรัดเอวบางไว้แน่นในคราวแรกจึงค่อยๆ คลายออกทีละน้อย “...เข้าไปพักเถอะ นอนให้พอจะได้มีแรงเดินทางเย็นนี้ เสื้อผ้านี่ เดี๋ยวฉันซักเอง”
ทันทีที่หลุดออกจากพันธนาการ เด็กหนุ่มก็เบี่ยงตัวหลบ แล้ววิ่งเข้าบ้านพักไป
ขาเรียวพาเจ้าของไปนั่งลงบนขนแกะที่ปูไว้ สองมือขาวประกบใบหน้าหวานไว้ชั่วครู่ ก่อนจะลดมือลงกอดเข่า หัวใจยังคงเต้นระรัวอยู่ในอกจนเจ็บหน่วง เขาไม่ได้รู้สึกไม่ดีกับอ้อมกอดของอีกฝ่าย ตรงกันข้าม เขากลับชอบมากซะอีก เด็กหนุ่มรู้ใจตนเองดีว่าอยากอยู่ใกล้ๆ อยากให้อีกฝ่ายคอยดูแลปกป้อง อยากอยู่ในอ้อมกอดนั้นไปอีกนานๆ อ้อมแขนที่กอดกระชับทำให้เลือดในกายเขาเดือดพล่าน ปฏิเสธไม่ได้ว่าตนเองก็ต้องการสัมผัสอบอุ่นของชายหนุ่ม
ริมฝีปากหยักที่สัมผัสเพียงแผ่วเบายังคงทิ้งร่องรอยของความอบอุ่นไว้ เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกแบบนี้กับใครสักคน... แม้ไม่เคย แต่ก็คิดว่าใช่...
...มันคงเป็นความรัก
ศตคุณอยากจะทึ้งเส้นผมของตัวเองแรงๆ เพราะความรู้สึกที่ฝังอยู่ในส่วนลึกของหัวใจปรากฏชัดเจนขึ้น เขา... คงจะหลงรักผู้ชายแห่งทะเลทรายคนนี้เข้าซะแล้ว
เมื่อเวลาหลายชั่วโมงผ่านพ้นไป ความร้อนจากดวงสุริยันที่ฉายแสงแรงกล้าทั่วดินแดนแห่งทะเลทรายเบาบางลงไปทีละน้อย บ้านพักของทั้งสองหนุ่มที่ทำจากอิฐโคลนช่วยเป็นเกราะต่อต้านความร้อนได้เป็นอย่างดี แม้จะยังร้อนอบอ้าวสำหรับคนที่เติบโตมาในเมืองหนาว แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้ร่างกายของศตคุณปรับตัวได้ทีละน้อย และถึงแม้เขาจะมีเหงื่อออกมาก แต่ความชื้นก็ถูกกักเก็บไว้ภายใต้ชุดโต๊ปและเสื้อคลุมตัวหนา ซึ่งช่วยรักษาอุณหภูมิของร่างกายไว้ได้เป็นอย่างดีทีเดียว ประกอบกับที่เมื่อคืนเขานอนไม่ค่อยหลับ ช่วงกลางวันก่อนออกเดินทาง เด็กหนุ่มจึงหลับลึกไม่รู้เรื่องรู้ราว
เมื่อรู้สึกว่ากระไอความร้อนจากด้านนอกลดลง คนที่คุ้นเคยกับการดำรงชีวิตในทะเลทรายก็ตื่นขึ้นก่อน เขาใช้โอกาสในช่วงเวลาที่อีกฝ่ายยังคงหลับใหลเพ่งพิศใบหน้าหวาน ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงราวกับทับทิมล้ำค่า พวงแก้มใสจนเห็นเส้นเลือดฝอยเล็กๆ เบาบาง ขนตายาวเป็นแพบนดวงตากลมที่ปิดสนิท ทาริคใช้ปลายนิ้วสัมผัสกรอบหน้าหวานเพียงแผ่วเบา ทะนุถนอมราวกับแก้วเจียระไนเนื้อบาง จากนั้นจึงเคลื่อนมากดคลึงกลีบปากที่เผยอออกเล็กน้อยเพื่อหายใจ
แต่สักพักร่างสูงก็จำใจชักมือกลับ แม้ดวงตาเขายังคงจ้องมองริมฝีปากอวบอิ่มนั้นอย่างเสียดาย ชายหนุ่มถอนหายใจหนักๆ อย่างอ่อนใจ ก่อนจะเอื้อมมือออกไปประคองมือขาวผ่องขึ้นมาพิจารณาดู
ฝ่ามือนุ่มนิ่มและนิ้วยาวเรียวช่างสมกับที่เป็นนักเปียโน เวลาที่พลิ้วไหวไปบนคีย์ไม้สีขาวดำนั่นคงจะสวยงามอยู่ไม่น้อย ทาริคแนบจูบตรงปลายนิ้วทีละนิ้วอย่างแผ่วเบา จนครบทุกนิ้วเขาจึงแต้มริมฝีปากลงบนฝ่ามือขาว จากนั้นจึงวางมือของอีกฝ่ายลงที่เดิม ก่อนจะลุกขึ้นไปจัดการเก็บข้าวของใส่หลังอูฐเพื่อเตรียมออกเดินทางเมื่อดวงอาทิตย์เคลื่อนลงจรดผืนทราย
“อื้อ...” หลังจากร่างสูงลุกออกไปครู่ใหญ่ เด็กหนุ่มก็ปรือตาขึ้น ภายในห้องที่เขานอนอยู่ค่อนข้างมืด อากาศก็เย็นสบาย เด็กหนุ่มจึงพลิกตัวไปมาอย่างเกียจคร้าน
แต่ว่า... คนที่นอนอยู่ข้างๆ กันหายไปไหนซะแล้วล่ะ “ทาริค?” ร่างโปร่งบางลุกขึ้นพรวด แล้วปราดออกจากบ้านพักไป
“ทาริค!!!”
“อ้าว ตื่นได้แล้วรึ ฉันนึกว่าเธอจะนอนไปถึงวันมะรืนซะแล้ว”
ศตคุณรีบเดินเข้าไปหาชายหนุ่ม พร้อมกับยกมือขึ้นลูบท้ายทอยอย่างเขินๆ “ขอโทษครับ ผมนอนเพลินเลย เพราะอาบน้ำแล้วรู้สึกสบายตัวมากไปหน่อย เอ้อ... มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ”
“ไปล้างหน้าล้างตาเถอะ เดี๋ยวเราจะได้ออกเดินทางกัน”
ทั้งสองจูงอูฐเดินผ่านตัวเมืองไปช้าๆ ระหว่างทางที่เดินผ่าน พวกเขาก็แวะซื้ออาหารมื้อค่ำใส่ห่อพกไปด้วย และเมื่อพ้นประตูเมืองออกไป การเดินทางข้ามทะเลทรายไปสู่เมืองเฟอร์โดสก็เริ่มขึ้น
ทาริคหมุนร่างโปร่งให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา แล้วช่วยจัดผ้าคลุมศีรษะปิดให้มิดชิดจนเหลือแต่ดวงตา “เวลาอยู่ในทะเลทราย ไม่ว่าจะเป็นกลางวันหรือกลางคืน เธอต้องปิดหน้าตาให้มิดชิดแบบนี้ ผ้าที่คลุมจมูกและปากไว้จะช่วยไม่ให้คอและจมูกแห้งจนเจ็บ”
“ครับ” เด็กหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก ดวงตาสีเข้มช่างดูอ่อนโยน จนศตคุณแอบยิ้มอย่างพอใจ
มือหยาบแหวกเนื้อผ้าสีดำขลับออกเล็กน้อย แล้วลูบสัมผัสลำคอระหง ลงมาจนถึงสร้อยคอ “ฉันดีใจที่เธอใส่มัน... เอาไว้ไปถึงเฟอร์โดส ฉันจะซื้อของที่ดีกว่านี้ให้”
หัวใจดวงน้อยพองโต เขาวางมือประกบหลังมือใหญ่ แล้วจับขึ้นมาแนบแก้ม ดวงตาใสที่จับจ้องใบหน้าหล่อเหลาสั่นไหวเช่นเดียวกับความรู้สึกจากส่วนลึกของตนที่มันไม่มั่นคงเอาเสียเลย “ทาริค... ผม...” ...มีบางสิ่งบางอย่างที่อยากได้มากกว่าเครื่องประดับเหล่านั้น
ชายหนุ่มชักมือออก แล้วเบือนหน้าไปทางอูฐที่นั่งลงรอให้เจ้านายของมันขึ้นไปบนหลัง “ไปกันเถอะ”
ความเจ็บปวดแล่นแปลบในอก ศตคุณไม่เข้าใจการกระทำของทาริคเลยจริงๆ ท่าทางที่อ่อนโยนใจดี ความใกล้ชิดและการสัมผัสเนื้อตัว กับคำพูดหวานๆ ที่ทำให้เขาเผลอไผลคิดเข้าข้างตัวเอง แต่พอเขาจะแสดงความรู้สึกตอบกลับ ชายหนุ่มกลับแสดงท่าทีแปลกๆ พร้อมกับทำสีหน้าบอกไม่ถูก แล้วถอยห่างจากเขาไปซะทุกครั้ง
กลุ่มของอูฐตัวเขื่องทั้งห้าตัวพาเจ้านายของมันก้าวเดินไปบนผืนทรายละเอียดโดยไม่แยแสต่อความมืดรอบด้าน ท้องฟ้าแห่งรัตติกาลยังคงประดับไปด้วยดวงดาวพร่างพราว และจันทราครึ่งดวงทอแสงนวลบางเบาเฉกเช่นทุกคืนที่ผ่านมา
หลังการเดินทางผ่านไปสักพักใหญ่ เด็กหนุ่มยังคงนั่งซึมไม่พูดไม่จา จนกระทั่งทาริคสังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไป เขาจึงชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้า แล้วกระซิบบอกคนที่นั่งเงียบอยู่ข้างหน้า “ดูนั่นสิ นั่นเรียกว่ากลุ่มดาวหมีใหญ่ มีเจ็ดดวง ถัดลงมา กลุ่มเจ็ดดวงตรงนั้นคือดาวหมีเล็ก แล้วตรงนั้นก็คือดาวเหนือยังไงล่ะ”
ศตคุณเงยหน้าขึ้นมองตามที่ปลายนิ้วชี้ “ทาริคดูดาวเป็นด้วยเหรอครับ”
“อยู่ทะเลทรายก็ต้องรู้จักไว้บ้าง เผื่อเวลาหลงทางยังไงล่ะ เราเดินทางตามดาวเหนือไปเรื่อยๆ สักเจ็ดสิบกิโลเมตรก็จะเจอภูเขาหิน หลังจากนั้นก็ต้องอ้อมภูเขาหินไปทางทิศตะวันตก อีกสักห้าสิบกิโลเมตรได้ก็จะถึงเฟอร์โดส”
“แต่ว่า เราเหมือนเดินย่ำอยู่กับที่เลยนะครับ” ใบหน้าน่ารักหันมองไปรอบๆ ซึ่งไม่ว่าที่ไหนๆ ก็แลดูเหมือนกันไปหมด มีแต่ทรายกับเนินทราย ถ้าหากเป็นเขาที่หลงอยู่ในทะเลทรายตามลำพัง คงจะถอดใจและนอนรอให้ไฮยีน่าหรือเหล่าแร้งมาแทะเล่นไปแล้วแน่ๆ
“ที่จริง เนินทรายพวกนี้เปลี่ยนรูปร่างไปอยู่เสมอ เพราะแรงลมทำให้มันเคลื่อนที่ได้เหมือนคลื่นในทะเลน่ะ”
“.....” ดวงตาสีอ่อนทอดมองออกไป พลางเอนหลังพิงแผ่นอกอบอุ่น ท่อนแขนแกร่งที่โอบกอดเขาไว้เหมือนอย่างเคย ส่งผลให้หัวใจที่แห้งผากของเด็กหนุ่มกลับชุ่มชื้น เขาชอบเวลาในยามนี้มากเหลือเกิน จนอยากจะหยุดไว้ให้เป็นแบบนี้ตลอดไป... เด็กหนุ่มไม่กล้าแม้แต่จะคิดว่าเมื่อไปถึงเฟอร์โดส ชีวิตของเขาจะเป็นอย่างไรต่อไป ทาริคเองก็ไม่ปริปากพูดถึงเลยสักคำ “...ทาริค... คุณมีบ้านอยู่ที่เฟอร์โดสรึเปล่าครับ”
“บ้านรึ... ไม่มีหรอก”
“คุณเปลี่ยนที่อยู่ไปเรื่อยๆ งั้นเหรอครับ”
“ก็ไม่เชิง... แต่ฉันรักอิสระ รักทะเลทรายแห่งนี้ คงเพราะฉันมีเชื้อสายของชาวเบดูอิน”
เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มพูดถึงเรื่องเกี่ยวกับตัวเอง ศตคุณจึงหันขวับกลับไปมองอย่างสนใจ “เบดูอิน?”
“เบดูอินคือชื่อของชาวเผ่าที่ร่อนเร่ไปในทะเลทรายน่ะ มีหลายเผ่า ทั้งที่รักสงบและเป็นโจร ถึงแม้ประเทศและเทคโนโลยีจะก้าวหน้าไปมากแล้ว แต่ก็ยังมีคนอีกหลายกลุ่มที่อยากจะรักษาวิถีการดำรงชีวิตตามแบบบรรพบุรุษไว้ ทั้งๆ ที่ใต้ผืนทะเลทรายแห่งนี้เต็มไปด้วยน้ำมันและขุมทรัพย์ราคามหาศาล”
“...อย่างเช่นเมืองที่เราเพิ่งเดินทางออกมาใช่มั้ยครับ”
ร่างสูงพยักหน้า “พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มชาวอาหรับในทะเลทรายที่ค่อนข้างจะอนุรักษนิยม พอใจที่จะอยู่อาศัยในเมืองเล็กๆ ที่ไม่มีไฟฟ้าเข้าถึง และไม่ค่อยมีคนต่างชาติหลงเข้าไปสักเท่าไหร่”
“ทาริค... รู้มั้ย บางทีคุณก็ไม่เหมือนคนที่ใช้ชีวิตอยู่ในทะเลทรายตลอดเวลาเลย”
“......” ชายหนุ่มนิ่งอึ้งไปสักพัก ก่อนจะชวนเปลี่ยนเรื่องคุยกันดื้อๆ “เราเดินทางมาพักใหญ่แล้ว หิวรึยัง พักกินอะไรสักหน่อยค่อยเดินทางต่อดีมั้ย”
“หือ คุณนับเวลายังไงเหรอครับ” เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว
“ดูจากตำแหน่งของดวงจันทร์ จากทิศตะวันออกไปตะวันตก”
“ว้าว! เจ๋งไปเลย”
รอยยิ้มน่ารัก กับดวงตาที่ส่องประกายแวววาว ทำให้ชายหนุ่มนึกอยากจะจรดปลายจมูกลงบนแก้มใสที่อยู่ใกล้เพียงแค่คืบแรงๆ สักสองสามที แต่เขาก็หักใจไว้แล้วออกคำสั่งให้เจ้าอูฐนั่งลง
ร่างสูงก้าวลงมาก่อน แล้วส่งมือให้กับเด็กหนุ่ม ซึ่งอีกฝ่ายก็จับยึดโดยไม่ลังเล “ขอบคุณนะครับ”
ทาริคหยิบพรมผืนหนาจากบนหลังอูฐมาปูลงบนพื้นทราย หยิบห่ออาหารออกมาจากกระเป๋าหนัง แล้วเรียกศตคุณให้นั่งลงด้วยกัน “อาหารที่ซื้อไว้คงเย็นหมดแล้ว”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ บรรยากาศดีๆ แบบนี้ อะไรก็อร่อยครับ” มือขาวดึงผ้าคลุมศีรษะออกพอหลวม “มื้อนี้เป็นอะไรครับเนี่ย”
“ไก่ย่างกับขนมปังพิต้า แต่หลังจากมื้อนี้ไปเราคงต้องกินแต่อาหารกระป๋องแล้วล่ะนะ เพราะงั้นกินซะให้อิ่มๆ”
“ครับ”
ดวงตาสีเข้มจับจ้องร่างโปร่งที่กำลังก้มหน้าก้มตาจัดการกับมื้ออาหารค่ำ อดคิดไม่ได้ว่าศตคุณช่างเลี้ยงง่ายดีเสียจริง เชื่อฟังเขาจนดูน่าสงสาร คงเป็นเพราะเด็กหนุ่มไร้ที่พึ่ง และในทะเลทรายแห่งนี้ก็มีเพียงเขาเท่านั้น
“เฮ้อออ อิ่มจังเลย” เมื่อรับประทานอาหารของตัวเองจนหมดเกลี้ยง เจ้าของคำพูดนั้นก็เอนหลังลงนอนไปบนพรม
“นั่งพักกันสักครู่แล้วคงต้องเดินทางต่อ เธอยังนอนไม่ได้หรอกนะ” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ
ศตคุณกระเด้งตัวขึ้นนั่ง “จริงสิ! ทาริค สอนภาษาของคุณให้ผมบ้างสิครับ อย่างไอ้นี่เรียกว่าอะไร” เขาชี้ไปยังพื้นทราย
“...เอาซิ” ร่างสูงเริ่มจากสอนคำง่ายๆ ที่ใช้เรียกสิ่งของที่อยู่รอบตัว เช่น ทราย ทะเลทราย ดวงจันทร์ ดวงดาว ก้อนเมฆ น้ำ หิน ภูเขา อูฐ ให้เด็กหนุ่มพูดตามหลายๆ หน การออกเสียงแบบชาวอาหรับเป็นเรื่องยากสำหรับชาวต่างชาติอยู่ไม่น้อย แถมคำที่ไม่คุ้นเอาเสียเลยยิ่งทำให้จำได้ยาก
ทาริคเอื้อมไปจับปอยผมสีน้ำตาลเส้นเล็กๆ “นี่...
ผม”
“ผม” “จมูก” ใบหน้าคมโน้มเข้าไปใกล้ พลางบีบปลายจมูกโด่งอย่างแผ่วเบา
เด็กหนุ่มส่ายหน้า “
จมูก อื้อ...”
“แก้ม” ปลายนิ้วหยาบเคลื่อนไปลูบผิวแก้มเปล่งปลั่ง พร้อมกับยิ้มมุมปาก เขาคิดว่าศตคุณช่างน่ารัก หัดพูดเหมือนเด็กเล็กๆ
“แก้ม” ดวงตากลมโตจ้องมองคนที่เป็นคุณครูชั่วคราวซึ่งขยับเข้ามาหาตนทีละน้อยอย่างไม่ไหวติง
“ปาก” นัยน์ตาคมหลุบลงต่ำ ขณะเลื่อนปลายนิ้วไปกดคลึงกลีบปากอิ่มที่ดูชุ่มฉ่ำ
ศตคุณเผยอริมฝีปากออกเล็กน้อย
“ปาก”ทาริคกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก ก็ในเมื่อมีของหวานน่าลิ้มลองอยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อม เขาจะอดใจได้หรือ... ปลายนิ้วของเขายังคงลูบไล้ริมฝีปากอวบอิ่มอย่างอ้อยอิ่ง พร้อมกับโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้อีกอย่างลืมตัว
หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวจนแทบจะหลุดออกมานอกอก เต็มตื้นไปด้วยความหวัง... บางที... คนตรงหน้านี่อาจรู้สึกเช่นเดียวกัน
“ทาริค”
ชายหนุ่มชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงนุ่มเรียกชื่อตน อีกเพียงนิดเดียวริมฝีปากของเขาก็จะสัมผัสกับเรียวปากสีแดงสดอยู่แล้ว ในขณะที่ทาริคกำลังลังเล สองแขนเรียวก็วาดโอบลำคอใหญ่ แล้วโน้มชายหนุ่มเข้าไปหา อาจดูเป็นการกระทำที่กล้าหาญมากไปสักหน่อย แต่ร่างโปร่งก็แค่ทำตามเสียงเรียกร้องจากหัวใจเท่านั้น
กลีบปากนุ่มแนบจูบเรียวปากหยักบางเพียงแผ่วเบา แล้วบดเบียดเข้าหาทีละน้อย เด็กหนุ่มปิดตาลงอย่างเชื่องช้า อย่างต้องการจดจำจุมพิตแรกในทะเลทรายแห่งนี้ไว้ให้ตราตรึง “ทาริค...” ศตคุณละริมฝีปากออกชั่วครู่ เขาเริ่มเป็นกังวล เพราะคนที่ถูกจูบดูนิ่งเฉยเสียจนเขากลัวว่าจะถูกโกรธเอาอีก
“เธอ... ทำแบบนี้บ่อยหรือ”
TBC~*หวานง่ะ หวานจุงตอนนี้ 555555555555555555 อย่าเพิ่งเลี่ยนกันนะคะ บอกไว้เลยว่ายังมีแบบนี้อีกหลายตอน กร๊าก
เราจะเบาหวานขึ้นตาไปพร้อมๆ กัน ฮือออออ /จิบชาจีน
อย่าเพิ่งเบื่อกันนะค้า การเดินทางของทาริคกับน้องคุณยังอีกไกล อีกไม่นานก็จะได้รู้กันว่าไผเป็นไผ คริ...
#พื้นที่โฆษณา ฮัสกี้เพิ่งเอานิยายเรื่องใหม่มาลงชื่อเรื่อง "เบลอ" เป็นแนวเฮฮาค่ะ ยังไงก็ขอฝากฝังนิยายของฮัสกี้ไว้อีกเรื่องนะคะ แล้วก็ตอนนี้ "ตะวันเคียงเดือน" จบแล้วค่ะ ย้ายไปอยู่ห้องนิยายจบแล้วพร้อมประกาศแจ้งข่าวสำหรับคนที่อยากได้รวมเล่มด้วยนะคะ
ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่แวะมาอ่านและคอมเมนต์ให้กำลังใจฮัสกี้ ฮี่ๆ 
แล้วพบกันที่เพจนะค้า husky's page
หัวข้อ: นิสรีน... กุหลาบขาวแห่งทะเลทราย [Ch.26: คู่รัก END ] (อ่าน 463829 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก