Chapter 13 : ความร้อนรุ่มบนผืนทราย“ก็เธอทำให้ฉันหึงก่อนทำไมล่ะ”
...หึง... เหรอ... ใบหน้าหวานเบือนหนี ฟันซี่เล็กที่กัดลงบนริมฝีปากอย่างครุ่นคิด หัวใจเต้นระส่ำและเริ่มย้อนคิดทบทวน เขารู้ตัวว่าตนเองก็มีส่วนผิดที่ลืมนึกถึงชายหนุ่มไปชั่วครู่ แต่ทาริคก็ไม่ได้ทักท้วง หรือเรียกเขาให้ไปนั่งด้วยเองนี่ “ก็คุณไม่แสดงออก แล้วผมจะรู้มั้ยว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่ แถมยังปล่อยให้ผมนั่งอยู่คนเดียวกับพวกสาวๆ แบบนั้นทั้งๆ ที่คุยกันไม่รู้เรื่อง ส่วนตัวคุณเองก็ดูจะมีความสุขกับพวกนางรำซะเหลือเกิน” ศตคุณพูดไปทั้งน้ำตาที่ยังคงไหลพรั่งพรูออกมาจากดวงตาคู่สวย
ชายหนุ่มรู้สึกเจ็บหน่วงไปกับใบหน้าเปื้อนน้ำตานั้นด้วย เขาไม่ควรทำอะไรประชดประชันร่างโปร่งเหมือนเด็กๆ ทาริควางหน้าผากของเขาบนไหล่เล็ก พร้อมกับพึมพำเสียงค่อย “ที่ฉันปล่อยให้พวกนางรำกอดจูบ ฉันขอโทษ อย่าพูดว่าเกลียดฉันอีกเลยนะ”
เสียงทุ้มที่กระซิบบอกส่งผลให้แววตากลมใสไหวระริก สั่นคลอนเหมือนจิตใจของผู้เป็นเจ้าของ แต่ศตคุณก็ยังไม่ยอมสบสายตากับคนบนร่าง
มือหยาบปล่อยข้อมือเล็กให้เป็นอิสระ แล้วใช้ปลายนิ้วเกลี่ยน้ำตา เส้นผมและทรายออกจากใบหน้าให้ “ฉันขอโทษ หยุดร้องไห้เถอะนะ”
“.....”
“ถ้าพวกผู้หญิงนั่นไม่ใช่ลูกสาวของหัวหน้ากองคาราวาน ฉันคงไม่ยอมให้แตะต้องตัวเธอได้ง่ายๆ แล้วดูซิ ทั้งๆ ที่ฉันบอกแล้วว่าเธอเป็นว่าที่เจ้าสาวของฉัน พวกเธอก็ยังจะมาทำท่าทางเขินอายเวลาที่ว่าที่เจ้าสาวของฉันชมพวกเธออีก”
“เธอเสน่ห์แรงเกินไปแล้วนะ” ร่างสูงบีบตรงปลายจมูกโด่งสวยเบาๆ
...ทาริคมองเขาอยู่ตลอดเวลาจริงๆ ด้วย
ศตคุณยังคงทำหน้าบูดบึ้งแม้ความเจ็บปวดในอกจะคลายไปบ้างแล้ว เขาเม้มปากแน่นไม่ยอมพูดอะไร “.....”
“ยังโกรธอยู่อีกหรือ ฉันขอโทษที่ใช้อารมณ์กับเธอ... พอได้ยินเธอบอกว่าจะกลับเวียนนา ฉันก็เลยโมโหมากไปหน่อย” ปลายนิ้วหยาบกดคลึงริมฝีปากที่บวมช้ำอย่างอ่อนโยน “...อย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจ อย่างน้อยขอให้ไปถึงเฟอร์โดสก่อนได้มั้ย”
ดวงตากลมช้อนขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาทีละน้อย เมื่อสบตากัน หัวใจดวงน้อยก็อ่อนยวบ เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นความอ่อนแอ ความหวั่นไหวในนัยน์ตาสีเข้มนั่น
“อย่าบอกว่าเกลียดฉัน ตรงนี้มันเจ็บนะ” ทาริคจับมือขาวไปวางบนแผ่นอก เหนือก้อนเนื้อที่เต้นรุนแรงอยู่ภายใน
“...ผม... ขอโทษก็ได้”
เสียงตอบเพียงแผ่วเบาของคนแสนงอนทำให้ร่างสูงยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เขาคิดว่าศตคุณช่างน่ารักเหลือเกิน ไม่ว่าจะเวลาอยู่เฉยๆ ยิ้ม ร้องไห้ หรือแม้จะหน้าบึ้งอย่างในตอนนี้
“ออกไปได้แล้วครับ เราจะได้กลับกระโจมกันสักที” มือขาวดันไหล่หนาให้ออกห่าง
แต่แรงผลักเพียงแผ่วเบาเช่นนั้นไม่ได้ทำให้คนบนร่างขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย ชายหนุ่มพลิกมือที่ผลักไสเขามาพิจารณาดูลวดลายเมห์นดิ ที่จริงแล้วเขาไม่ค่อยชอบการทำเฮนน่าบนร่างกายเท่าไรนัก แต่สำหรับศตคุณนั้น ไม่ว่าอะไรก็ดูงดงามไปเสียหมด “รู้มั้ย จริงๆ แล้ว การวาดเมห์นดินี่น่ะ... เป็นที่นิยมมากของพวกเจ้าสาว”
“ไม่รู้หรอกครับ ก็ไม่เคยเป็นเจ้าสาวนี่” คนพูดเบ้ปากและพองลมจนแก้มป่อง
ทาริคหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วจรดปลายจมูกโด่งบนแก้มที่มีสีเลือดฝาดอย่างมันเขี้ยว “ยังโกรธฉันอยู่อีกเหรอ”
“โกรธ... ผมก็เจ็บเหมือนกันนะ คุณไม่ได้เจ็บอยู่คนเดียวสักหน่อย”
“คุณ...” ชายหนุ่มโน้มใบหน้าไปกระซิบชิดใบหูขาว “Ana Ooheboka (อานา อูฮิบบูกา)”
ลมหายใจอุ่นๆ ที่กระทบผิวแก้ม ทำให้ใบหน้าร้อนผ่าว เปลี่ยนเป็นสีระเรื่อทันที “พูดอะไร ผมไม่เข้าใจหรอกครับ”
“อีกไม่นานเธอก็จะรู้เอง” คนบนร่างพรมจูบใบหน้าหวานเพียงผะแผ่ว คล้ายกำลังอ้อนวอนขอให้หายโกรธเคืองเขาเสียที ริมฝีปากหยักเคลื่อนไปช้าๆ จากหน้าผากมน ผ่านสันจมูก แล้วแตะลงเบาๆ ตรงมุมปาก เมื่อเห็นว่าศตคุณไม่ขัดขืน ก็รุกล้ำเข้าไปครอบครองเรียวปากชุ่มฉ่ำไว้จนหมด จุมพิตอันอ่อนโยน นุ่มนวลราวกับปุยนุ่น
“Habibi (ฮาบีบี)” ริมฝีปากที่คลอเคลียอยู่บนเรียวปากนุ่มพร่ำกระซิบ สลับแต้มจูบบางเบา
“คุณพูดอะไร...” ถึงจะฟังไม่ออก แต่ท่าทีที่ชายหนุ่มแสดงออกมา ก็ทำให้ศตคุณอ่อนไปทั้งใจแล้ว
ทาริคผละออกเล็กน้อย เขารู้ตัวว่าได้ล่วงเกินศตคุณไปมากแล้ว แต่เมื่อได้ใกล้ชิด ได้สัมผัส มันก็ยากเหลือเกินที่จะห้ามใจ ความอดทนของเขาดูเหมือนจะเหลือน้อยลงทุกที “หนาวรึเปล่า... อยากจะกลับกระโจมแล้วใช่มั้ย”
ร่างโปร่งประสานสายตากับชายหนุ่มบนร่าง ซึ่งไม่อาจปิดบังความปรารถนาในแววตาคมกริบนั้นได้ เด็กหนุ่มยกมือขึ้นลูบปลายคางและแก้มสาก ก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนไปโน้มลำคอใหญ่เข้ามาใกล้ “จูบผมอีกหน่อยได้มั้ย”
นัยน์ตาสีเข้มจ้องมองริมฝีปากอวบอิ่มที่เผยอรออย่างไม่ไหวติง หัวใจของเขาเต้นแรงจนเจ็บแน่นในอก ความรู้สึกที่กักเก็บไว้มันท่วมท้น แทบจะล้นออกมาอยู่แล้ว ชายหนุ่มกำมือแน่นอย่างพยายามระงับอารมณ์ให้ถึงที่สุด
“จูบผม...”
เสียงหวานเชื้อเชิญและลมหายใจอุ่นๆ ของคนใต้ร่างทำให้เส้นความอดทนของร่างสูงขาดผึง เขาแนบเรียวปากบนกลีบปากนิ่มหยุ่น ความนุ่มนวลและหอมหวานส่งผลให้ผู้ที่ได้เสพไปแม้เพียงนิดมัวเมา จนต้องสอดปลายลิ้นเข้าไปลึกในโพรงปากอุ่นอย่างยับยั้งตัวเองไว้ไม่ได้
“...อืม...” ศตคุณยกศีรษะขึ้นเล็กน้อยเพื่อรับจุมพิตหวานละมุนที่ชายหนุ่มมอบให้ สองแขนเรียวเกี่ยวกอดลำคอใหญ่ มือขาวกดคลึงท้ายทอยของคนบนร่างเบาๆ พลางส่งเสียงครางในลำคออย่างพอใจ
สัมผัสของกลีบปากนุ่มชุ่มชื้นทำให้เลือดในกายของร่างสูงวิ่งพล่าน เขาคิดว่ามันนุ่มนิ่มยิ่งกว่าสำลี หวานฉ่ำยิ่งกว่าอินทผลัมชั้นยอด ลิ้นเรียวแทรกซอนเข้าไปทักทายลิ้นเล็ก จากกอดก่ายพันพัวอย่างหลวมๆ ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเกี่ยวกระหวัดแนบแน่นตามอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูงของผู้เป็นเจ้าของ มือหยาบลูบไล้หัวไหล่เล็กไปพลาง ก่อนจะเคลื่อนมายังแผ่นอกที่มีเสื้อโต๊ปตัวบางขวางกั้น แล้วสะดุดกับตุ่มไตที่แข็งขึง
“อื้อ!” ศตคุณสะดุ้งตัวเล็กน้อย แวบหนึ่งรู้สึกราวกับมีกระแสไฟแล่นแปลบปลาบไปทั่วทั้งร่าง เด็กหนุ่มลืมตาขึ้นมองคนบนร่างอย่างฉงน ทาริคทำอะไรกับร่างกายของเขากัน?
ใบหน้าหวานที่เปลี่ยนเป็นสีแดงราวกับลูกมะเขือเทศช่างน่ารัก เมื่อชายหนุ่มละจากริมฝีปากอิ่มเพื่อให้อีกฝ่ายได้พักหายใจ เขาก็พรมจูบบริเวณคางมน ผ่านสันกรามลงมายังลำคอระหง ส่วนฝ่ามือกร้านก็ลูบไล้ไปตามลำตัวบอบบาง ก่อนจะขยับขึ้นมาบดขยี้ยอดอกที่เต่งขึ้นจนมองเห็นผ่านเสื้อผ้าได้ชัด พลางแทรกกายลงตรงระหว่างขาของร่างโปร่งบาง แล้วใช้ต้นขากดลงไปเบาๆ ตรงจุดไวสัมผัส
“อะ... อา... ทาริค...” ร่างกายที่ไม่เคยมีใครได้ล่วงล้ำสั่นไหว ความต้องการที่ซ่อนเร้นอยู่ในหัวใจถูกปลุกให้ฮึกเหิม จนเขารู้สึกวูบวาบไปทั่วบริเวณท้องน้อย
เสียงหวานที่ครวญอยู่ใกล้ๆ ทำให้สติของคนบนร่างกระเจิดกระเจิงไปไกล เขาเคลื่อนฝ่ามืออุ่นเข้าไปภายใต้ชุดโต๊ป รั้งกางเกงลงเล็กน้อย แล้วกดคลึงส่วนร้อนผ่าวที่ขยายขนาดจนเต็มมือ
“อา...” ริมฝีปากสีแดงเม้มแน่น หัวใจเต้นระรัวราวกับตีกลองใหญ่ สองขาหนีบเข้าหากันด้วยความรู้สึกอึดอัดและทรมานเพราะต้องการปลดปล่อย
“ฉันจะช่วยเธอเอง” ทาริคโน้มใบหน้าไปกระซิบชิดใบหูสีแดงก่ำ ก่อนจะขยับตัวลงต่ำ แล้วถือวิสาสะเข้าครอบครองส่วนที่แข็งเกร็งของอีกฝ่ายไว้ในโพรงปาก
“ทาริค! คุณจะ... อ๊า...” ดวงตากลมเบิกโพลง หากไม่ทันได้เอ่ยปากห้าม คนบนร่างก็ขยับริมฝีปากรูดรั้ง ลิ้นเรียวไล้วนส่วนปลายที่ไวต่อการสัมผัสอย่างนุ่มนวล เนิ่นนานจนศตคุณดิ้นเร่า ร่างกายร้อนผ่าวราวกับกำลังจะหลอมละลาย
เสียงชื้นแฉะของความแข็งขึงในโพรงปากเปียกชื้นราวกับดังอยู่ข้างใบหู เด็กหนุ่มได้ยินมันชัดเจน เขินอายจนใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ มือขาวขยุ้มเส้นผมสีรัตติกาลแล้วดึงทึ้งอย่างต้องการจะหาที่ระบาย
ทาริคยิ่งขยับศีรษะเร็วขึ้น ห่อกระชับริมฝีปากแล้วดูดเม้มหนักหน่วง จนศตคุณครางไม่เป็นภาษา
“อ๊า... ทาริค... ปล่อย!” มือขาวทุบลงบนไหล่กว้าง พลางยกสะโพกขึ้นด้วยความเสียวกระสัน ใบหน้าหวานสะบัดไปมาจนเส้นผมนุ่มเปรอะเปื้อนไปด้วยเม็ดทราย ร่างกายกระตุกเกร็ง อารมณ์และความปรารถนาถูกฉุดกระชากขึ้นสูง จนสมองขาวโพลน
“อ๊า...” ศตคุณกรีดร้องลั่น แล้วทรุดฮวบลงบนพื้นทราย นัยน์ตาคู่สวยปรือปรอย ร่างกายอ่อนแรงจนแทบขยับไม่ได้ เขาหอบหายใจหนักๆ ปล่อยให้ชายหนุ่มใช้ปลายลิ้นซอกซอน ไล้เลียของเหลวสีขุ่นที่ตนปลดปล่อยออกมาตามอำเภอใจ
ทาริคจัดเสื้อผ้าของเด็กหนุ่มกลับเข้าที่ จากนั้นจึงขยับตัวขึ้นมาคร่อมอีกฝ่ายไว้ “คุณ... เป็นยังไงบ้าง รู้สึกดีมั้ย”
ใบหน้าน่ารักเบือนหนี ก็เล่นถามอะไรก็ไม่รู้ เขาอายจะตายอยู่แล้ว “....”
“โกรธฉันรึเปล่า”
“ปละ... เปล่าครับ...”
มือหยาบดันคางมนให้หันกลับมาทางตนช้าๆ “แล้วทำไมต้องหันหน้าหนีกันด้วยล่ะ”
“โธ่ ทาริค... ผมอายนะครับ คุณทำอะไรก็ไม่รู้”
ทาริคหัวเราะอย่างพอใจ ก่อนจะแต้มจูบบนเรียวปากสีแดงสดเบาๆ “คุณ... น่ารักที่สุดเลยรู้มั้ย” หัวใจของร่างสูงพองโต เต้นระส่ำ เขาแทบจะรอให้ถึงวันที่จะได้เป็นเจ้าของเรือนร่างอันสวยงามของศตคุณไม่ไหว แต่ก็ต้องหักห้ามใจไว้ ชายหนุ่มผละออกแล้วลุกขึ้นนั่งเคียงข้างร่างโปร่ง
ศตคุณลุกตาม เขาสะบัดหน้าไปมาแรงๆ เพื่อให้เม็ดทรายหลุดออกจากเส้นผม “อื้อ... ทรายเต็มไปหมดเลย”
ทาริคช่วยปัดทรายตามเสื้อผ้าออก “เดี๋ยวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่กระโจมนะ เธอคงต้องอดทนจนกว่าจะถึงเฟอร์โดส ถึงจะได้อาบน้ำล้างพวกฝุ่นทรายออก”
“เพราะใครก็ไม่รู้ ทำให้ผมเปื้อนแบบนี้” ร่างโปร่งบ่นอุบอิบ
ร่างสูงยิ้มมุมปากเล็กน้อย แล้วโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ “แต่ฉันก็ช่วยทำความสะอาดให้แล้วนะ ตรงนั้นไง”
มือขาวผลักคนตรงหน้าออกสุดแรง “...บ้า...”
“ฮ่าๆๆ” ชายหนุ่มหัวเราะเสียงดัง สักพักจึงสงบลง ดวงตาสีเข้มเหลือบมองคนที่นั่งหน้าแดงอยู่ข้างๆ กัน ซึ่งบนลำคอระหงยังคงมีสร้อยคอห้อยจี้ผลึกกุหลาบทะเลทรายที่เขามอบให้ประดับไว้ เขาเอื้อมมือไปปัดเศษทรายออกเบาๆ “รู้มั้ย พระราชวังที่อยู่ในเฟอร์โดส มีชื่อเรียกว่านิสรีน หรือ กุหลาบขาวแห่งทะเลทราย”
ศตคุณเอียงคอฟังอย่างสนใจ “นิสรีน ชื่อเพราะจังนะครับ แล้วที่วังนั้นมีคนอยู่มั้ยครับ”
“มีสิ ก็ชีคที่ปกครองเฟอร์โดสยังไงล่ะ”
“ชีค?”
“ผู้สืบเชื้อสายของชีคชารีฟซึ่งเป็นผู้ปกครองดินแดนอาหรับตะวันออกทั้งหมด เป็นคนรับหน้าที่ปกครองดูแลเฟอร์โดส”
เด็กหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก ชีคชารีฟฟังดูท่าจะเป็นบุคคลสำคัญ แต่จะยิ่งใหญ่ขนาดไหน ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขา ไม่ใช่เรื่องของเขาอีกต่อไปแล้ว ร่างโปร่งเอนตัวพิงไหล่กว้าง ใบหน้าหวานแหงนมองท้องฟ้าที่มีแสงสลัวจากดวงจันทร์ค่อนดวง อีกสักสัปดาห์คงจะเต็มดวง คงจะยิ่งทำให้ทะเลทรายแห่งนี้สวยงามมากขึ้นไปอีก
“คุณ” แขนแกร่งโอบไหล่เล็กไว้แนบชิดกับลำตัว
“ครับ”
“ถ้าสมมติ... ชีคที่ปกครองเฟอร์โดสมาหลงรักเธอเข้า เธอจะว่าอย่างไร”
ศตคุณขมวดคิ้ว แล้วหันหน้าไปสบสายตากับคนถาม “หือ... ทำไมถามอะไรแปลกๆ แบบนี้ล่ะครับ คนใหญ่โตแบบนั้นคงมีผู้หญิงมากมายรายล้อม เขาจะมาหลงรักผมทำไมกัน”
แปลกอย่างนั้นหรือ... มือหยาบประกบพวงแก้มสีชมพูเบาๆ เขามั่นใจว่าในสายตาของหลายๆ คนคงจะมองว่าศตคุณเป็นผู้ชายที่สวยงามราวกับรูปแกะสลักหินอ่อนของโรมัน ใบหน้าเรียวเล็กรูปไข่ ผิวพรรณที่ขาวผ่องราวกับหินอ่อนแห่งคาร์เรร่า... และสำหรับชายหนุ่มนั้น เมื่อครั้งที่เขาได้พบกับศตคุณ เพียงแค่เสี้ยวของใบหน้าหวานที่เขาได้เห็น ตัวเขาก็ราวกับตกอยู่ในมนต์สะกดของอีกฝ่าย นานวันไปยิ่งถอนตัวขึ้นได้ลำบาก และเมื่อได้ใกล้ชิดกัน ก็เหมือนกับเป็นการตอกย้ำให้มั่นใจว่าเขาคงไม่มีวันตัดใจจากเด็กหนุ่มได้แน่ๆ
“ทาริค” ร่างโปร่งจับมือกร้านวางลงบนแผ่นอกด้านซ้าย “ในนี้... มีแต่คุณอยู่เท่านั้น... ผมไม่ได้ต้องการเงินทอง ไม่ต้องการชีวิตที่สุขสบาย ผมมีบางสิ่งบางอย่างที่ต้องการมากกว่านั้น ผม... รัก...”
ทาริคยิ้มบาง พลางใช้ปลายนิ้วแตะริมฝีปากอวบอิ่มไว้เป็นเชิงห้าม “เก็บไว้ก่อนเถอะ เอาไว้ฉันจะถามเธออีกครั้ง”
“ทำไมครับ ผมอยากจะพูด อยากจะบอกคุณ”
“ฉันจะเสียใจมาก ถ้าหากเธอเปลี่ยนใจทีหลัง”
ศตคุณชักสีหน้าไม่พอใจ ก่อนจะลุกขึ้นพรวด มือขาวปัดทรายออกจากเสื้อผ้า พร้อมกับจ้ำอ้าวออกไป “ผมจะรอจนถึงเฟอร์โดสก็ได้ ผมจะพิสูจน์ให้คุณดูว่าผมไม่ใช่คนที่จะเปลี่ยนใจง่ายๆ ต่อให้ชีคอะไรนั่นมาคุกเข่าขอความรัก ผมก็ไม่สนหรอก”
“คุณ เดี๋ยวสิ”
“ผมไม่ใช่คนเห็นแก่เงิน ทาริค คุณมองผมผิดไปแล้ว”
ร่างสูงยื้อแขนเรียวเอาไว้ “ขี่ม้ากลับดีกว่า เดินไปมันอันตรายนะ”
เด็กหนุ่มชะงักกึก เพียงแค่นึกถึงงูกับไฮยีน่าก็ขนลุกเกรียว เขายอมหันหลังกลับไปหาคนที่รั้งไว้ “อ๊ะ!”
ทาริคดึงร่างโปร่งบางเข้าไปสวมกอด จากนั้นจึงกระซิบชิดใบหูขาว “Ana Ooheboka (อานา อูฮิบบูกา)”
“Ana Ooheboka?” ศตคุณทวนคำพูดที่ตนไม่เข้าใจความหมายอีกครั้ง
“ไปเถอะ กลับไปที่พักก่อน ฉันจะได้เอาม้าไปคืนพวกคาราวาน... อีกสักพักเราจะออกเดินทาง จะได้ใกล้เฟอร์โดสเข้าไปอีกสักหน่อย”
เมื่อทั้งสองกลับไปถึงกระโจมที่พัก งานเลี้ยงฉลองของพวกกองคาราวานกำลังดำเนินอยู่อย่างครื้นเครง งานเลี้ยงที่ไร้เครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์ดูท่าจะไม่เลิกราไปง่ายๆ พวกเขาพูดคุย สูบบารากุและเล่นเกมบนกระดาน คงจะสนุกสนานเฮฮากันได้จนถึงเช้า แล้วหยุดพักผ่อนต่อในตอนกลางวัน จากนั้นจึงค่อยออกเดินทางกันต่อในตอนเย็น
TBC~* 
อิอิ ถามทาริคดูว่าอร่อยม้ายยยย~*
เล็กๆ น้อยๆ สำหรับสองหนุ่มนะคะ ขอโทษที่ทำให้รอตอนนี้กันนาน แต่ว่าวันนี้ฮัสกี้มีข่าวดีแหละ
ฮัสกี้ได้แจ้งไปกับทางกูเกิลซึ่งเป็นเจ้าของบล็อกที่ก๊อบนิยายไป หลังจากติดต่อกันสักระยะ (จนเกือบท้อแล้วเชียว) แต่ในที่สุดทางกูเกิลก็ลบนิยายทั้งหมดของฮัสกี้ออกจากบล็อกนั้นให้เรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ 
ดีใจมาก ฮือๆๆๆ
และสำหรับเจ้าของบล็อกนั้น ถ้าหากคุณผ่านมาเห็น ขอร้องว่าอย่าทำอีก นิยายทุกเรื่อง ของนักเขียนทุกคน ฮัสกี้เชื่อว่าทุกคนรักและทุ่มเท เอาใจใส่กับนิยายของพวกเขา อย่าเอาความมักง่ายของคุณมาทำให้นักเขียนคนอื่นๆ ต้องเสียใจและหมดกำลังใจค่ะ
ขอย้ำที่ตรงนี้อีกครั้ง นิยายของฮัสกี้ทุกเรื่อง ไม่อนุญาตให้ใครนำไปโพสต์ที่อื่น นอกจากฮัสกี้จะเป็นคนโพสต์เองเท่านั้นค่ะ
ขอบคุณทุกๆ คนสำหรับทุกความเห็นและทุกกำลังใจ วันนี้ฮัสกี้ดีใจสุดๆ ขอแบ่งความสุข (จากน้องคุณ) ให้กับทุกคนด้วยนะคะ
หัวข้อ: นิสรีน... กุหลาบขาวแห่งทะเลทราย [Ch.26: คู่รัก END ] (อ่าน 463825 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก