Chapter 14ร่างสูงพาศตคุณไปกล่าวอำลากับหัวหน้ากองคาราวาน พวกเขาต้องการจะออกเดินทางไปก่อน อย่างน้อยก่อนฟ้าสาง ทั้งสองคนคงจะไปถึงแถบเชิงภูเขาหินพอดี ซึ่งพวกเขาจะได้อาศัยร่มเงาจากภูเขาหินนั้นในบางช่วงของวัน ทำให้กระโจมไม่ร้อนมากจนเกินไปนักสำหรับศตคุณ พอร่ำลากันเสร็จแล้ว สองหนุ่มจึงพากันไปเก็บข้าวของ แล้วออกเดินทางกันในทันที
เสียงของวงดนตรีพื้นบ้านและเสียงขับร้องเพลงยังคงดังตามหลังมาแว่วๆ พวกอูฐย่ำเท้าเดินไปอย่างขยันขันแข็งแม้จะต้องแบกสัมภาระที่มีน้ำหนักมาก ไต่เนินทรายละเอียดซึ่งมีหินก้อนใหญ่น้อยปะปน จนถึงเมื่อยามดวงสุริยันผุดขึ้นจากปลายฟ้า ทั้งสองคนก็เบี่ยงเส้นทางไปทางทิศตะวันตก การเดินทางของพวกเขาจึงมีร่มเงาจากภูเขาหินช่วยบดบังแสงอบอุ่นยามรุ่งอรุณได้เป็นอย่างดี
“เราหยุดพักกันก่อนมั้ย เดี๋ยวตอนเย็นค่อยออกเดินทางต่อ”
แกว๊กกก ฟาร์ฮาส่งเสียงร้องให้เจ้านายของมันรู้ว่ามันยังคงคอยเฝ้าบินวนอยู่ ณ บริเวณนั้นด้วย ชายหนุ่มจึงหยิบเอาถุงมือหนังมาใส่ แล้วผิวปากเรียกมันลงมา
เหยี่ยวสีน้ำตาลบินถลาลงมาด้วยความเร็วสูงจนน่ากลัว ท่าทางของมันดูจะดีใจที่เจ้านายเรียกหา มันกระพือปีกพั่บๆ แล้วร้องแกว๊กๆ เสียงดังก้อง
“คุณ เล่นกับฟาร์ฮาไปก่อนนะ ฉันจะตั้งกระโจมก่อน”
ศตคุณยิ้มรับ “ครับ” เขารับถุงมืออีกข้างมาจากร่างสูง แล้วเรียกเจ้าเหยี่ยวตัวเขื่องเบาๆ “ฟาร์ฮา มานี่สิ”
แกว๊กๆ ฟาร์ฮาไม่ปฏิเสธ มันกระโดดแผล็วมาหาเด็กหนุ่ม พร้อมกับกระดกหัวเป็นเชิงบอกให้ลูบตามลำตัวของมัน
“นายนี่น่ารักจริงๆ เลย” มือขาวลูบไปตามเส้นขนบนปีกสีน้ำตาล
“ปกติแล้วฟาร์ฮาไม่เชื่องกับใครนอกจากฉัน” คนที่กำลังก้มหน้าก้มตาสร้างกระโจมเงยขึ้นบอก
“ทาริคอิจฉารึไงครับ”
ชายหนุ่มหัวเราะ เขาเดินไปปลดสัมภาระลงจากหลังอูฐ ทำงานไปพลางก็เหลือบมองร่างโปร่งบางกับนกตัวโตไปพลาง แล้วอมยิ้มเมื่อเห็นศตคุณกับเจ้าเหยี่ยวคุยกันเป็นเรื่องเป็นราว... ก็ดูเข้าสิ แม้กระทั่งนก ยังหลงรักศตคุณเลย
ฟาร์ฮาบินขึ้นไปบนท้องฟ้ากว้างอีกครั้งเมื่อถึงเวลาที่เจ้านายของมันต้องเข้าไปหลบร้อนในกระโจมขนาดเล็ก สองหนุ่มเอนหลังลงนอนเคียงข้างกัน ทาริคกางแขนออกให้ร่างโปร่งใช้ท่อนแขนของเขาแทนหมอน ซึ่งศตคุณก็ใช้หนุนนอนไปอย่างว่าง่าย
“ทาริคดีใจมั้ยครับ อีกไม่นานเราจะถึงเฟอร์โดสแล้ว”
“อืม” ชายหนุ่มแนบจูบบนศีรษะเล็กอย่างอ่อนโยน “เธอคงเหนื่อยกับทะเลทรายมากแล้ว”
ศตคุณส่ายหน้า “ไม่เหนื่อยเลยครับ สนุกดี... เหมือนได้มาอยู่ในนิทานอาหรับเรื่องพันหนึ่งราตรียังไงยังงั้นเลย” ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบสายตากับเจ้าของท่อนแขนแกร่ง “ทาริครู้จักนิยายเรื่องนี้รึเปล่าครับ กว่าพระราชาในเรื่องจะรู้ว่าตนเองหลงรักหญิงสาว ก็ฟังนิทานที่เธอเล่าไปนานตั้งพันหนึ่งราตรีแล้ว”
“แต่ถ้าเปรียบเทียบเราเป็นอย่างในเรื่อง แล้วให้ผมฮัมเพลงแทนเล่านิทานให้ทาริคฟังละก็ ผมจะฮัมเพลงให้ได้เป็นหมื่นหนึ่งราตรีเลย ผมจะได้อยู่ในทะเลทรายกับคุณนานๆ”
คำพูดหวานรื่นหูจนคนฟังหัวใจพองโต เขาพึมพำเสียงค่อย “สำหรับฉันคงไม่ต้องรอถึงพันหนึ่งราตรี...”
“ครับ?”
ไม่มีคำตอบจากชายหนุ่มที่กำลังพลิกตัวมาคร่อมร่างโปร่งบางช้าๆปลายนิ้วหยาบลูบไล้ไปตามกรอบหน้าสวยอย่างแผ่วเบา
“ทาริค” แววตาใสแจ๋วสั่นระริก ก่อนศตคุณจะค่อยๆ ปิดตาลง ริมฝีปากอวบอิ่มเผยอออกเล็กน้อยอย่างรอคอย
“อืม...” หัวใจดวงน้อยเต้นแรงเหมือนจะระเบิดออกมาจากในอก เมื่อเด็กหนุ่มรู้สึกถึงเรียวปากอุ่นๆ ที่แนบจูบลงมาบนริมฝีปากตน บดเบียดเข้ามาทีละน้อย แล้วสอดลิ้นเข้ามาเกี่ยวกอด
จุมพิตนุ่มนวลจนเหมือนล่องลอยอยู่ในความฝัน สุขจนล้นใจและไม่อยากจะหยุด แขนเรียวจึงเคลื่อนไปเหนี่ยวรั้งคนบนร่างไว้
ร่างสูงถอนริมฝีปากออกพลางกระซิบ ขณะที่มือหยาบลูบศีรษะเล็กอย่างแผ่วเบา “นอนเถอะ เย็นนี้กินข้าวเสร็จเราจะออกเดินทางกันต่อ” แล้วดึงศตคุณเข้ามากอดแนบกาย
ใบหน้าหวานซุกลงบนแผ่นอกแกร่งพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ “ครับ”
เมื่อถึงเวลาเย็น ทาริคตื่นขึ้นก่อน เขาจึงแหวกกระโจมออกเล็กน้อยให้สายลมเย็นพัดผ่านเข้ามาภายใน ก่อนจะเหลือบมองดูคนที่นอนหลับสบายไม่รู้เรื่องรู้ราว แล้วก้าวออกจากกระโจมไปเพื่อเตรียมทำอาหาร
แกว๊กกกก ฟาร์ฮาดูลุกลี้ลุกลน มันบินวนๆ แล้วบินถลาลงมาเกาะบนหัวไหล่กว้าง เสื้อคลุมของทาริคนั้นเสริมผืนหนังไว้ที่ไหล่หนาเป็นพิเศษ เอาไว้สำหรับรองรับกรงเล็บของเจ้าเหยี่ยวโดยเฉพาะ มันกระดกหัวร้องแกว๊กๆ
“ฉันรู้แล้วฟาร์ฮา... อีกไม่นานแล้ว แกเบื่อทะเลทรายมากแล้วรึไง”
แกว๊กกกก
“ชู่ววว อย่าส่งเสียงดังสิ เขาหลับอยู่รู้มั้ย” ทาริคพูดกับเหยี่ยวของตน พลางเทมูลอูฐแห้งๆ ที่เก็บไว้ในถุงออกมากองเพื่อใช้ก่อไฟ เขาเทน้ำลงในหม้อสนามขนาดเล็กเพื่อหุงข้าว เปิดอาหารกระป๋องอีกหลายอย่าง แล้วจัดวางเรียงไว้บนพรมขนสัตว์อีกผืน จากนั้นจึงลุกไปปลุกศตคุณ
เด็กหนุ่มคลานงัวเงียออกมาจากกระโจม จากนั้นจึงลุกเดินโซเซมานั่งลงบนพรมที่อีกฝ่ายตระเตรียมไว้ “ฮ้าว... ทาริค ทำไมวันนี้ทำอาหารเยอะจังครับ”
“ก็อีกไม่นานจะถึงเฟอร์โดสแล้ว อาหารพวกนี้แบกไปก็หนัก”
“แล้วหอบมาทำไมเยอะแยะกันครับ”
“เผื่อฉุกเฉินน่ะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นโดยไม่คาดฝัน เราจะได้ยังมีน้ำและอาหารมากพอ” โดยเฉพาะสำหรับคนที่ไม่เคยเดินทางในทะเลทรายอย่างศตคุณ ชายหนุ่มจึงต้องเตรียมตัวเป็นอย่างดี
“ถ้าอย่างนั้นเราก็โชคดีมากเลยนะครับ... ผมเองก็โชคดี ที่ได้พบคุณ” เด็กหนุ่มหลุบตาต่ำ อีกไม่กี่ชั่วโมง พวกเขาก็คงจะเดินทางถึงเฟอร์โดสแล้ว และเมื่อนั้นก็จะถึงเวลาที่เขาจะได้บอกความรู้สึกของตนเองให้อีกฝ่ายรับรู้... เขาจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้กับทาริคฟัง ทั้งเรื่องของเขาสมัยเด็ก เรื่องพ่อบุญธรรมที่เป็นคนใหญ่โต เรื่องของผู้ชายในชุดสูทสีดำที่เขาเห็นตรงที่นั่งผู้ปกครองในการแสดงเปียโนที่เวียนนา สาเหตุทั้งหมดที่ทำให้เขาเดินทางมาถึงดินแดนทะเลทรายอาหรับนี่
“ทาริคครับ เอาไว้ผมจะหัดทำอาหาร... แล้วจะทำให้คุณกินทุกวันเลย”
ชายหนุ่มยิ้ม “ฉันจะคอยดูนะ เอาล่ะ มากินอาหารกันได้แล้ว”
ทั้งสองนั่งพักกันอีกครู่ใหญ่เพื่อรอให้อาหารย่อย ก่อนจะลงมือเก็บข้าวของ เตรียมตัวมุ่งหน้าเข้าสู่เป้าหมายที่เป็นทั้งโอเอซิสเขียวชอุ่มและเมืองใหญ่อุดมสมบูรณ์กลางทะเลทราย
ระหว่างที่รอให้ทาริคเก็บของขึ้นใส่บนหลังอูฐ ร่างโปร่งบางเดินไปเดินมาเพื่อฆ่าเวลาอยู่ไม่ไกลจากชายหนุ่มนัก เขามองตามรอยกีบเท้าของอูฐที่หลงเหลืออยู่บนพื้นทราย แล้วจึงงอเข่าลงนั่งยองๆ ตรงบริเวณนั้น
ร่างสูงคล้องเชือกจูงอูฐทั้งห้าตัวไว้ด้วยกัน เสร็จแล้วก็หันหน้ากลับไปทางเด็กหนุ่ม เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนั่งเอียงคอมองพื้นและอมยิ้ม เหมือนได้พบอะไรบางอย่างที่ถูกใจ ชายหนุ่มจึงเดินเข้าไปหา
“มองอะไรอยู่หรือ?”
ศตคุณเงยหน้าขึ้นตอบ “มองรอยเท้าอูฐครับ... ทาริคดูสิ เหมือนรูปหัวใจเลยนะครับ”
ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ “อืม นั่นสินะ ฉันเองก็เพิ่งสังเกต... ถ้าอย่างนั้น...” เขาชี้ไปตามทางที่อูฐทั้งห้าทิ้งรอยกีบเท้าเรียงกันเป็นแนวยาว “เวลาพวกเราเดินทาง ไปทางไหนก็จะมีทางเดินที่เต็มไปด้วยรูปหัวใจ เหมือนกับคู่รักฮันนีมูนเลยนะ”
“ฮะ... ฮันนีมูน...” แก้มใสเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อ
ทาริคส่งมือให้ร่างโปร่งใช้จับยึด “ไปเถอะ เราเดินทางกันต่อดีกว่า อีกไม่นานเราก็จะไปถึงที่หมายแล้ว” จากนั้นก็เดินนำออกไปยังที่ที่พวกอูฐนั่งรออยู่
“ครับ” เพราะไม่บ่อยนักที่อีกฝ่ายจะพูดคำหวานให้ได้ยิน ถึงแม้ใบหน้าคมสันนั่นจะดูเรียบเฉยก็ตามที ศตคุณยกมือขึ้นตบแก้มของตนเบาๆ เพื่อเรียกสติให้กลับคืนมา พร้อมกับเดินตามหลังชายหนุ่มไป
การเดินทางด้วยอูฐเป็นครั้งสุดท้ายก่อนถึงเมืองเฟอร์โดสเริ่มขึ้นอีกครั้ง ศตคุณแทบจะรอให้ถึงจุดหมายไม่ไหว หัวใจของเขาเต้นแรงไม่เป็นส่ำ พอหลับตาลงแต่ละครั้งก็นึกถึงแต่ภาพในดีวีดีที่เขาเคยได้รับมาจากชีคชารีฟ เด็กหนุ่มหันมองไปรอบๆ อยู่หลายครั้ง หากเพราะมีภูเขาหินใหญ่ขวางกั้น เขาจึงยังไม่สามารถมองเห็นตัวเมืองได้
“ตื่นเต้นมากเลยหรือ” ทาริคหัวเราะเบาๆ
“ตื่นเต้นสิครับ... โอเอซิสที่นี่ใหญ่กว่าที่เราไปเมื่อครั้งก่อนใช่มั้ยครับ”
“ใหญ่กว่ามากเลยล่ะ เฟอร์โดสมีทั้งน้ำตก ทะเลสาบขนาดใหญ่ ลำธาร และคลองส่งน้ำไปทั่วตัวเมือง พวกชาวเมืองก็เป็นมิตรมากกว่าเมืองที่เราผ่านมามากเลยทีเดียว”
“พอถึงเฟอร์โดสแล้ว... เรา... จะทำยังไงต่อไปครับ” ศตคุณหันหน้ากลับไปถาม นัยน์ตากลมใสประสานสายตากับดวงตาสีดำขลับ
“เธอจะเป็นคนตัดสินใจ”
เด็กหนุ่มไม่เข้าใจคำตอบของอีกฝ่ายเท่าไรนัก เขาหันกลับมานั่งนิ่ง จู่ๆ ก็ไม่รู้เกิดจะกังวลอะไรขึ้นมา... ทำไมทาริคถึงพาเขามาที่เฟอร์โดสนี่? ชายหนุ่มจะพาเขามาเพียงเพราะเขาพูดว่าอยากจะมาเท่านั้นน่ะหรือ? จริงอยู่ที่เขารู้สึกสะดุดใจบ้าง แต่ก็เลือกที่จะมองข้ามไป เนื่องจากวันเวลาที่พวกเขาได้ใช้ร่วมกันในทะเลทรายทำให้เขามีความสุข... จนมอบทั้งใจให้กับอีกฝ่ายไปแล้ว
“วันนี้ไม่ฮัมเพลงแล้วรึ” เจ้าของท่อนแขนแกร่งที่โอบกอดเอวบางไว้กระซิบถาม
“ผม...” ทั้งตื่นเต้นแล้วยังกังวลแบบแปลกๆ เช่นนี้ เขาคงจะมีอารมณ์ฮัมเพลงอยู่หรอก “อ๊ะ...” ศตคุณห่อไหล่เข้าหาตัว เมื่อคนที่อยู่ด้านหลังแต้มจูบพวงแก้มใส
“Ana Ooheboka (อานา อูฮิบบูกา)”
“คุณพูดประโยคนี้หลายทีแล้ว ไม่บอกคำแปลแล้วผมจะเข้าใจคุณมั้ยครับ” ร่างโปร่งบ่นพึมพำ
“แล้วเธอก็จะรู้เอง” แล้วอีกฝ่ายก็ตอบแบบเดิมๆ ได้ทุกทีไป
พวกอูฐย่ำเท้าต่อไปอย่างขันแข็ง เลียบภูเขาหินไปเรื่อยๆ สายลมเย็นพัดเอื่อยพอให้ผ้าคลุมของทั้งสองคนที่อยู่บนหลังอูฐปลิวไสว จันทราค่อนดวงทอแสงสีนวลตา ส่องกระทบเม็ดทรายสีขาวละเอียด
ทาริคชี้ให้เด็กหนุ่มมองกลุ่มของแสงไฟที่ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าของคนทั้งสอง “ดูสิ เฟอร์โดสไงล่ะ”
ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนหรี่มอง ในแสงสลัวของยามค่ำคืนเช่นนี้ ไม่น่าจะมองเห็นอะไรได้ชัดเจนนัก แต่แสงไฟจากในเมืองส่องสว่างราวกับมีไฟฟ้าใช้ “แสงไฟ?”
“ใช่แล้ว เฟอร์โดสมีไฟฟ้าและน้ำประปาใช้ สุดยอดไปเลยใช่มั้ยล่ะ”
“ว้าว! ทาริค เร่งเจ้าอูฐอีกสักหน่อยได้มั้ยครับ ผมอยากเห็นตัวเมืองจะแย่แล้ว” ร่างโปร่งบางตื่นเต้นจนนั่งไม่อยู่สุข เมื่อเจ้าอูฐเร่งฝีเท้าเข้าไปใกล้ ภาพตัวเมืองที่บ้านเรือนถูกสร้างให้ตั้งลดหลั่นอยู่บนภูเขาหินก็ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ จนเห็นป้อมกำแพงสูงล้อมวังสีขาวที่มีไฟเปิดไว้สว่างไสว
“นั่นไงล่ะ นิสรีน”
“สมกับเป็นกุหลาบขาวแห่งทะเลทรายจริงๆ ครับ” ศตคุณอ้าปากค้าง
ทาริคสั่งให้อูฐหยุดเดินเมื่อพวกเขามาถึงประตูทางเข้าเมือง ชายหนุ่มก้าวลงมาจากแคร่ แล้วอุ้มศตคุณลงมาด้วย “เราเดินเข้าเมืองกันดีกว่านะ”
“ครับ” มือขาวช่วยจูงเชือกคล้องอูฐอีกแรง ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองภาพเมืองยามค่ำคืน วังสีขาวที่มีแสงไฟส่องสว่างท่ามกลางทะเลทรายดูงดงามไม่แพ้จันทราที่ลอยเคว้งบนท้องฟ้าสีดำสนิท สวยงามราวกับภาพฝัน สวยกว่าที่เคยได้เห็นในดีวีดีเสียอีก หัวใจดวงน้อยเต้นระรัว ริมฝีปากสีแดงสดคลี่ยิ้ม แล้วหันไปหาชายหนุ่มที่ยืนอยู่อีกข้างของเจ้าอูฐ
“ทา...” ศตคุณชะงัก เมื่อเห็นชายในชุดทหารหลายสิบคนที่ยืนเรียงแถวหน้ากระดานอยู่บริเวณประตูทางเข้าเมือง หนึ่งในทหารที่ดูมียศสูงกว่าใครเดินเข้ามาหาร่างสูงด้วยท่าทีนอบน้อม
ทั้งสองคุยกันด้วยภาษาอาหรับ สีหน้าของชายหนุ่มเคร่งเครียด ท่าทางครุ่นคิดอย่างหนักจนคิ้วหนาขมวดเป็นปม แล้วจู่ๆ ทาริคก็ตะโกนเสียงลั่นคล้ายสั่งการอะไรสักอย่าง จากนั้น พวกทหารที่ยืนเรียงต่างก็วิ่งแยกย้ายกันออกไป
ใบหน้าหล่อเหลาดูหงุดหงิดจนศตคุณไม่กล้าเอ่ยถามอะไร ทว่าระหว่างนั้น เขาก็ได้ยินเสียงรถจี๊ปหลายๆ คันเคลื่อนขบวนเข้ามาใกล้ และเมื่อรถพวกนั้นจอดนิ่ง ก็มีชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินนำออกมา
วินาทีที่เห็นใบหน้าของชายคนนั้น เด็กหนุ่มรู้สึกชาวาบ “...อาเหม็ด” เขาหันหน้าไปสบสายตากับดวงตาสีเข้ม “ทาริค หมายความว่ายังไงกันครับ เกิดอะไรขึ้น”
ทาริคก้าวเข้าไปหาเด็กหนุ่ม โน้มใบหน้าเข้าไปจูบพวงแก้มนิ่มสีชมพูระเรื่อ แล้วผละออก “ฉันต้องแยกกับเธอตรงนี้ก่อน...”
“ทาริค! ทำไม!?” หัวใจดวงน้อยร่วงวูบ ราวกับจะหยุดเต้นไปชั่วครู่... มันไม่ใช่อย่างที่เขาคิดใช่มั้ย แววตาที่ฉายแววผิดหวังสั่นระริก เช่นเดียวกับร่างโปร่งบางที่สั่นไหวเล็กน้อย
“อาเหม็ดจะพาเธอไปพบชีคชารีฟ เธอเดินทางมาที่ดินแดนอาหรับนี่ ก็เพื่อมาพบกับท่านไม่ใช่หรือ ไปพบท่านก่อนแล้วฉันจะรีบกลับมาหา”
ริมฝีปากอวบอิ่มบนใบหน้าซีดเผือดเผยอค้าง เพียงแค่ได้ยินชื่อชีคชารีฟ ในศีรษะของเขาก็มึนตึ้บไปหมด “...คุณรู้...” เขาพูดพลางหันไปมองอาเหม็ด ซึ่งกำลังเดินตรงมาที่ที่ตนยืนอยู่ แล้วหันกลับไปหาทาริคอีกครั้ง “เพราะอย่างนี้สินะ... คุณรู้อยู่ตลอดเวลา ถึงได้พาผมมาที่นี่ คุณ...” น้ำตาหลั่งไหลพรั่งพรูออกมาจากดวงตาคู่สวย ล้นประดังออกมาพร้อมกับความผิดหวัง
“เท่าไหร่...” ร่างโปร่งถามเสียงสั่น หัวใจราวกับถูกกรงเล็บขย้ำอย่างไม่ปรานี “คุณได้เงินจากเขาเท่าไหร่กัน...” ปลายนิ้วเรียวที่เย็นเฉียบลูบสัมผัสลำคอของตน จนไปหยุดอยู่บนสร้อยคอที่ทำจากอะมีทิสต์และผลึกกุหลาบแห่งทะเลทราย จากนั้นจึงกระชากมันออกมา
“ของของคุณ เอาคืนไป!!” มือขาวปาออกไปที่ร่างสูงอย่างแรง
“คุณ มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด” ชายหนุ่มพยายามก้าวเข้าไปใกล้เพื่ออธิบาย หากพอเขาเอื้อมมือออกไป ศตคุณก็เบี่ยงตัวแล้วถอยหนี “เธอไม่เชื่อใจฉันหรือ ไหนว่า...” เขาเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงที่แฝงไว้ด้วยความเจ็บปวด
ในเวลาเดียวกันนั้นก็มีเสียงดังกระหึ่มบนท้องฟ้าพร้อมกับสายลมแรงจากใบพัดของเฮลิคอปเตอร์ลำมหึมาที่กำลังบินเข้ามาใกล้ ก่อนจะร่อนลงจอดบนผืนทรายช้าๆ เรียกให้ทาริคเงยหน้าขึ้นมอง
“คุณ!” เพียงแค่ชั่วพริบตาที่ร่างสูงหันไปทางเฮลิคอปเตอร์พร้อมกับพูดอะไรบางอย่างกับหัวหน้านายทหารที่กระโดดลงมา ร่างโปร่งบางก็หันหลังวิ่งหนีจากเขาไปเสียแล้ว “เดี๋ยวก่อน!!!”
ฝ่ายอาเหม็ดเองก็รีบตะโกนออกคำสั่งเสียงลั่น เขาสั่งให้พวกทหารกรูกันเข้าไปจับตัวศตคุณไว้ ส่วนตนเองก็วิ่งตามไปเช่นกัน ระหว่างนั้นเขาก็หันไปพูดคุยกับทาริคเป็นภาษาอาหรับ ทำให้ชายหนุ่มหยุดชะงัก ดวงตาคมฉายแววแข็งกร้าว ใบหน้าเคร่งขรึม เขากำมือแน่นแล้วสบถเสียงลั่น จากนั้นจึงหันหลังเดินไปยังเฮลิคอปเตอร์ที่จอดรออยู่
ศตคุณไต่ขึ้นไปบนเนินทรายสูงชัน พลางหันกลับมามองหมู่ทหารที่วิ่งตามมาทางด้านหลัง ทว่าในกลุ่มคนพวกนั้นไม่มีชายหนุ่มซึ่งเป็นคนพาตนมายังที่แห่งนี้ เขาจึงกวาดสายตามองหาร่างสูง แต่แล้วหัวใจก็แทบแตกสลาย เมื่อเห็นอีกฝ่ายหันหลังให้กับเขาและกำลังเดินไปขึ้นเฮลิคอปเตอร์
...ทาริคต้องการเพียงแค่นำเขามาส่งต่อให้ชีคชารีฟจริงๆ หรือนี่... ถ้าเช่นนั้น คำพูดและสัญญาที่มีให้กัน... ก็เป็นเพียงแค่คำลวงอย่างนั้นหรือ
เสียงเครื่องยนต์และใบพัดของเฮลิคอปเตอร์ดังกึกก้อง ทำให้ร่างโปร่งบางที่วิ่งอยู่หยุดกึก เงยหน้าขึ้นมองตามเสียงเฮลิคอปเตอร์ที่ค่อยๆ บินขึ้นไปบนท้องฟ้า พุ่งออกไปด้วยความเร็วสูง แล้วหายไปบนท้องฟ้าอันมืดมิด... ทาริคอยู่ในเฮลิคอปเตอร์ลำนั้นแล้ว ชายหนุ่มทิ้งเขาไปแล้ว ทิ้งเขาไปเหมือนกับทุกๆ คนที่เขารัก... แม้ตัวเขาจะวิ่งหนี แต่ลึกๆ ในใจก็อยากให้ชายหนุ่มตามมาง้อ มาอธิบายและแก้ตัวให้ตนเข้าใจเหมือนคราวก่อน
เด็กหนุ่มปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร ชีวิตนี้จะต้องพบกับความผิดหวังอีกมากแค่ไหน อีกสักกี่ครั้งกัน เจ็บที่หัวใจด้วยถูกคนที่ทั้งรักและไว้ใจหลอกลวง ความสุขที่ได้สัมผัสหมดสิ้นไปกับสายลมแห้งแล้งของทะเลทราย สองขาเรียวพาเจ้าของวิ่งออกไปอย่างไม่คิดชีวิต ปีนหนีขึ้นไปบนยอดของเนินทรายที่มีก้อนหินใหญ่เล็กมากมาย แต่คนที่ไม่คุ้นเคยกับพื้นทรายเช่นเขา มีหรือจะสู้ทหารที่ถูกฝึกปรือมาในทะเลทรายแห่งนี้ได้
“ปล่อยผมไปเถอะ! ปล่อยผมให้พ้นจากเรื่องบ้าๆ พวกนี้สักที!” เด็กหนุ่มตะโกนลั่นทั้งใบหน้าเปื้อนน้ำตา เขาหนีไปไหนไม่ได้เสียแล้ว เพราะพวกทหารที่กรูกันเข้ามารุมล้อมทุกทิศทาง หากดูเหมือนว่าพวกทหารเองก็พะว้าพะวัง จะถูกเนื้อต้องตัวร่างโปร่งบางก็ไม่กล้า
ศตคุณทรุดตัวลงนั่งกับพื้นทราย ดวงตาพร่ามัวไปด้วยม่านน้ำที่บดบัง เขาหันซ้ายขวา พลันสายตาของเด็กหนุ่มไปหยุดอยู่ที่ก้อนหินใกล้ๆ ตัว ซึ่งบนก้อนหินนั้นมีสัตว์มีพิษที่ลำตัวเป็นปล้องๆ และมีปลายหางงองุ้ม
...มันคือ... แมงป่อง
“คุณศตคุณ!” เมื่ออาเหม็ดวิ่งตามเข้ามาถึงตัวเด็กหนุ่ม เขารู้สึกเย็นวาบ เพราะสายตาที่ฉายแววสิ้นหวังของอีกฝ่ายทำให้ความกลัวแล่นไปถึงขั้วหัวใจ “คุณศตคุณ อย่าขยับนะครับ อยู่เฉยๆ”
“ปล่อยผมให้เป็นอิสระจากการล้อเล่นของพวกคุณเสียที!” ศตคุณไม่ฟังเสียง มือขาวข้างซ้ายเอื้อมไปคว้าแมงป่องตรงหน้า ถ้าเขาโชคดีและมันมีพิษมากพอ เขาก็คงจะได้หลุดพ้นจากวงจรแห่งความทุกข์นี่เสียที บิดา มารดา และคุณลุง คงจะรอเขาอยู่นานแล้ว
“อย่า!!!” อาเหม็ดกระโจนเข้าไปดึงตัวศตคุณออกมา ทว่าไม่ทันการณ์ มือขาวปัดไปโดนตัวแมงป่องที่กำลังชูหางขู่อย่างเก่งกล้า มันไม่รอช้า รีบปล่อยพิษจากตรงปลายหางให้แล่นปราดเข้าสู่กระแสเลือดของร่างโปร่งบางอย่างรวดเร็ว
“อื้อ...” ฉับพลันความเจ็บปวดก็แล่นริ้ว แขนทั้งแขนชาจนไร้ความรู้สึก ท้องไส้ก็ปั่นป่วน คลื่นไส้จนอยากอาเจียน ศตคุณทรุดกายลงในอ้อมแขนของอาเหม็ด ลำคอและริมฝีปากแห้งผากจนไม่สามารถเอ่ยปากพูดอะไรออกไปได้
“คุณศตคุณ!!! ทำใจดีๆ ไว้ก่อนนะครับ!”
เสียงของอาเหม็ดแล่นเข้ามาในโสตประสาท หากเด็กหนุ่มเริ่มลมหายใจติดขัด ใบหน้าสวยหวานเปลี่ยนเป็นสีซีดเผือด เขารู้สึกอึดอัดในอกมากขึ้นเรื่อยๆ พิษของแมงป่องร้ายแรงและรวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ
ชายวัยกลางคนตะโกนออกคำสั่งกับพวกทหารเสียงลั่น กลุ่มหนึ่งรีบจับแมงป่องตัวนั้นเพื่อที่จะได้รู้ชนิดและพิษของมัน อีกสองสามคนช่วยกันจับรั้งร่างโปร่งให้อยู่นิ่ง แล้วใช้ผ้ามัดเหนือข้อมือ
“เอามีดมาเร็ว!” อาเหม็ดจรดปลายมีดลงบริเวณแผล แล้วกรีดให้เปิดออก “เอาน้ำด่างทับทิมมาล้างก่อน!
โชคดีที่เหล่าทหารต้องมีเครื่องมือปฐมพยาบาลเตรียมพร้อมอยู่แล้ว และในทุกครั้งของการเฝ้าเวรยาม ก็จะมีแพทย์ทหารคอยอยู่ยามด้วยเช่นกัน พวกเขาเร่งส่องไฟ ใช้คีมคีบเหล็กในออก แล้วใช้น้ำเกลือทำความสะอาดแผลเพื่อปฐมพยาบาลเบื้องต้น
หลังจากนั้นอีกเพียงครู่เดียว รถจี๊ปก็ถอยเข้ามาจอดบริเวณที่ใกล้ที่สุด พวกทหารช่วยกันอุ้มร่างโปร่งบางที่หายใจรวยรินขึ้นไปบนรถ แล้วขับกระชากออกไปทันที
TBC~*กรีซซซซ /ตีแมงป่องงงง~*
ตอนนี้น้องคุณอาจจะทำอะไรน่าตีไปสักนิด อย่าว่าน้องเลยยยย สงสารน้องน้าาา 
น้องกำลังเสียจายยย
แต่ว่าในที่สุดก็มาถึงนิสรีนแล้วนะคะ เดินทางกันจนเหนื่อยเลย ฮี่ๆๆ
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านค่ะ 
หัวข้อ: นิสรีน... กุหลาบขาวแห่งทะเลทราย [Ch.26: คู่รัก END ] (อ่าน 463867 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก