Chapter 16 : อานา อูฮิบบูกาอีกหนึ่งวันผ่านไป ร่างโปร่งเริ่มมีเรี่ยวแรงมากขึ้น แต่ใบหน้าหวานยังคงแฝงไปด้วยความโศกเศร้าเช่นเดิม ส่วนอาเหม็ดก็ยังคงคอยเฝ้าดูแล ป้อนน้ำป้อนอาหารให้เด็กหนุ่มอยู่ไม่ยอมห่าง
“คุณศตคุณ ผมพาใครมาแนะนำให้รู้จักน่ะครับ” เขาเอ่ยกับคนที่นั่งนิ่งเป็นรูปปั้นอยู่บนเตียง ร่างโปร่งเอาแต่แหงนเงยมองเพดาน ไม่ยอมพูดจา ถ้าหากเขาถามอะไรไป ศตคุณก็จะตอบกลับมาแค่สั้นๆ ทว่านั่งอยู่สักพักก็ร้องไห้ จนอาเหม็ดอ่อนใจ ไม่รู้จะแก้ไขสถานการณ์ยังไงดี เขาส่งเรื่องไปปรึกษากับผู้เป็นนาย แต่ชีคก็ไม่สามารถปลีกตัวมาได้ด้วยภารกิจอันใหญ่หลวงที่ต้องแบกรับไว้ หากส่งนายทหารคนสนิทสองนายมาจากดัมมัมเพื่อช่วยอาเหม็ดดูแลศตคุณอีกแรง
นายทหารสองนายที่ว่าเป็นพี่น้องกัน มีใบหน้าคล้ายคลึงกันราวกับฝาแฝด ทั้งสองแลดูเป็นคนอารมณ์ดี ยิ้มแย้มให้กับทุกคน พวกเขาเดินทางมาถึงเฟอร์โดสในยามเช้าตรู่ แล้วตรงไปรายงานตัวกับเจ้านายคนใหม่ทันที
“จามิลกับจีฮาลครับ พวกเขาจะมาทำหน้าที่องครักษ์ให้กับคุณศตคุณ” อาเหม็ดกล่าวแนะนำ ซึ่งนายทหารทั้งสองก็ค้อมศีรษะทักทายเจ้านายคนใหม่โดยพร้อมเพรียง
จามิลและจีฮาลไม่ใช่นายทหารธรรมดาทั่วไป หากได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี มีฝีมือเก่งกาจและยังมีความรู้ทางด้านจิตวิทยาประกอบด้วย พวกเขาจึงได้รับการไว้วางใจให้มาดูแลแขกคนสำคัญของชีคผู้ครองเมือง
ใบหน้าหวานหันไปสบสายตากับนายทหารที่อยู่ในชุดโต๊ปพื้นเมืองทั้งสองนาย ในตอนแรกเขาก็รู้สึกไม่พอใจอยู่หรอกนะ ที่มีคนมาคอยนั่งเฝ้า จ้องมองเขาทุกการกระทำเพิ่มขึ้นอีก แต่พอเห็นหน้านายทหารทั้งสองนายนี้แล้ว... กลับไม่รู้สึกอึดอัดใจ คงเพราะพวกเขาดูไม่เหมือนทหารสักเท่าไหร่ ดูท่าอายุก็ไม่น่าจะต่างกับเขามาก แล้วยังมีบรรยากาศแบบเป็นกันเองรอบๆ กาย ชวนให้เด็กหนุ่มนึกไปถึงเพื่อนรักที่เวียนนา
“คุณศตคุณ เช้าๆ แบบนี้ อากาศในสวนหย่อมด้านหลังดีมากเลยล่ะครับ ออกไปเดินเล่นมั้ยครับ” จามิลเอ่ยชวนเจ้านายพลางย่อตัวลงนั่งข้างเตียงนอนทางด้านซ้าย
“...ขอบใจ แต่ฉันไม่อยากไปไหน” เด็กหนุ่มเอนหลังพิงหมอน แล้วปิดตาลง
จีฮาลเดินไปนั่งลงบนพื้นตรงข้างเตียงฝั่งขวา “แต่ในสวนมีลำธารที่เชื่อมมาจากน้ำตกด้วยนะครับ”
“ตกปลาก็ได้”
“เล่นน้ำก็ได้”
“หรือคุณศตคุณมือเจ็บจนเดินไม่ไหวกันครับ”
“แต่มือก็ไม่บวมแล้วนี่นา” ทหารหนุ่มทั้งสองพูดสลับกันไปมา ซ้ายทีขวาที ราวกับลำโพงแบบสเตอริโอ จนร่างโปร่งบางรู้สึกรำคาญ ลืมตาขึ้นแล้วส่งสายตาดุๆ ใส่ หากนั่นก็ไม่อาจทำให้อีกฝ่ายหยุดพูดได้
“หรือคุณศตคุณจะกลัวน้ำ”
“ว่ายน้ำไม่เป็นหรือครับ ไม่ต้องห่วงครับ ผมมีพร้อม” จามิลล้วงหยิบห่วงยางพลาสติกสีสะท้อนแสงที่เตรียมมาด้วยออกมาเป่าลมเตรียมไว้ให้กับเจ้านาย
ศตคุณเหลือบมองจามิลที่กำลังเป่าลมเข้าห่วงยางสุดแรง แก้มพองบวมเป่ง ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ พอเห็นแล้วก็หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
รอยยิ้มบางของเด็กหนุ่มทำให้คนทั้งห้องโล่งอก ใจชื้นขึ้นมาทันที พออาเหม็ดพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตนายทหารทั้งสองให้พาศตคุณออกไปในสวนได้ จามิลและจีฮาลค่อยๆ ประคองเจ้านายของพวกเขาให้ลุกขึ้น
“ถ้าเดินไม่ไหว จะขี่หลังผมก็ได้นะครับ” จีฮาลเสนอตัว
“ฉันเดินไหว... ไปเถอะ... พวกนายพาฉันไปที”
ทหารทั้งสองเดินขนาบซ้ายขวา จากห้องพักของศตคุณ เมื่อเปิดประตูออกไปก็เจอกับทางเดิน และประตูทางออกสวนพอดิบพอดี เด็กหนุ่มจึงไม่ต้องเสียแรงเดินมาก
พวกสาวใช้และทหารอีกกลุ่มเดินตามหลังไปช้าๆ พวกเขายกเก้าอี้ที่ปูฟูกนุ่มไปวางริมธารน้ำในสวน เพื่อให้ศตคุณได้นั่งเอนหลังรับลมและแสงแดดอบอุ่นของยามรุ่งอรุณ
สวนสวยซึ่งไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นสถานที่แห่งหนึ่งในทะเลทรายเลยแม้แต่น้อย พื้นหญ้าสีเขียวชอุ่ม มีต้นไม้ใหญ่มากมายให้ร่มเงา สลับพุ่มไม้เตี้ยๆ และไม้ดอกที่จัดไว้อย่างสวยงาม เสียงน้ำในลำธารไหลกระทบโขดหินดังก้อง ฟังดูสดชื่นรื่นหู
“คุณศตคุณอยากทานปลามั้ยครับ ผมจะลงน้ำไปจับให้”
“ในน้ำนี่มีปลาด้วยเหรอ” ศตคุณถามอย่างสนใจ
“มีสิครับ ก็เหมือนแหล่งน้ำทั่วไปล่ะครับ แต่ชีคทัชอัลดินท่านมีโครงการเพาะพันธุ์ปลาด้วย ไว้ให้พวกชาวบ้านได้จับเป็นอาหาร”
“...งั้นฉันจะลงไปจับด้วย”
“ไม่ได้หรอกครับ แผลที่มือคุณศตคุณยังไม่หายเลย ลงน้ำสกปรก ไม่ดีครับ” จามิลปฏิเสธเสียงแข็ง
“อ้าว ไหนชวนฉันมาเล่นน้ำไง” ศตคุณขมวดคิ้ว
“ชวนเล่นๆ ครับ ไม่นึกว่าจะออกมาจริงๆ” จามิลตอบอย่างซื่อๆ ทำให้พวกทหารและสาวใช้ที่มาด้วยกันพากันก้มหน้าแล้วลอบหัวเราะเบาๆ
“พวกนายลงไปจับปลาเลยนะ ถ้าไม่ได้ปลามาให้ฉัน ก็ไม่ต้องขึ้นมา! แช่น้ำกันให้ตะไคร่ขึ้นไปเลย”
“คร้าบ~” จีฮาลและจามิลรับปากอย่างทะเล้น
“ติ่ด ตี่ ดิด ตี้~ ~ ~” พวกเขาจัดแจงถอดชุดโต๊ปออกช้าๆ แบบที่คิดว่าเซ็กซี่สุดๆ ถอดกันไปทีละชิ้นจนเหลือแต่กางเกงขายาวที่พับชายขึ้นถึงหัวเข่า ในขณะที่ทุกคนที่อยู่รอบๆ รวมทั้งศตคุณด้วยหัวเราะกันเสียงลั่น สักพักสองหนุ่มก็ก้มหยิบคันจาร์ไว้ในมือคนละเล่ม แล้วกระโจนลงลำธารใสไปทันที
“อา... ปลาตอดดด~” จามิลยืนตัวสั่นอยู่ในน้ำพร้อมส่งเสียงครางแบบแปลกๆ
ทว่าทหารที่ท่าทางเหมือนจะไม่ได้เรื่องทั้งสองคนกลับเก่งกาจอยู่ไม่น้อย หลังจากเล่นตลกให้เจ้านายได้หัวเราะจนพอเพียงแล้ว ท่าทางของพวกเขาก็แปรเปลี่ยนเป็นขึงขัง ต่างยืนนิ่งไม่ไหวติงอยู่สักพัก ดวงตากวาดมองไปบนผืนน้ำ แล้วจึงเหวี่ยงคันจาร์ในมือลงไปตรงเป้าหมายอย่างรวดเร็วจนมองแทบไม่ทัน
“จับปลาได้แล้วคร้าบ” จีฮาลดึงด้ามคันจาร์ขึ้นมาพร้อมกับปลาตัวโต โดยมีจามิลเดินตามขึ้นมาติดๆ พวกเขาส่งปลาในมือให้กับสาวใช้ “เอาไปย่าง สดๆ แบบนี้รสชาติดี คุณศตคุณจะได้เจริญอาหาร”
นัยน์ตาสีอ่อนจ้องมองทหารสองบุคลิกอย่างสนใจ พร้อมกับเอ่ยชม “พวกนายเก่งมากเลย”
ทั้งสองค้อมศีรษะรับ “ขอบคุณครับ” เสร็จแล้วพวกเขาก็หันไปชมกันเอง “เวรี่กู๊ดมากบัดดี้ Ana Ooheboka (อานา อูฮิบบูกา)”
ศตคุณชะงัก... ประโยคนี้ ที่ทาริคกระซิบบอกกับเขาอยู่บ่อยๆ “Ana Ooheboka (อานา อูฮิบบูกา)? จริงสิ... มันแปลว่าอะไร”
“Ana Ooheboka (อานา อูฮิบบูกา) ก็ I love you ยังไงละครับ”
“Ana Ooheboka (อานา อูฮิบบูกา)”
“แล้วเธอก็จะรู้เอง”ไม่จริง... ใช่มั้ย... ทั้งที่พยายามตัดใจ แต่ไอ้หัวใจบ้านี่ก็กลับมีหวังขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ทั้งๆ ที่โดนคนคนนั้นพามาทิ้งไว้ที่นี่แล้วแท้ๆ
“คุณ มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด”
“เธอไม่เชื่อใจฉันหรือ”เด็กหนุ่มหลับตาลง แล้วเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ในตอนที่จากกันอย่างฉุกละหุกนั่น ทำไมเขาไม่หยุดฟังคำอธิบายจากทาริคก่อน เขายังจำดวงตาคมกริบที่ฉายแววเจ็บปวดของชายหนุ่มได้อย่างแม่นยำ
“...แล้วฉันจะรีบกลับมาหา”แล้วตอนนี้ทาริคอยู่ที่ไหนกันล่ะ เขาเจ็บปวดเจียนตายขนาดนี้แล้วทำไมไม่มาหากันสักที ปล่อยให้เขาฝันถึงอย่างลมๆ แล้งๆ อยู่ฝ่ายเดียว
แกว๊กกกก... เสียงร้องของเหยี่ยวสีน้ำตาลดังก้อง เรียกความสนใจจากทุกสายตาให้ไปหยุดอยู่ที่มัน
“ทาริค...” ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองบนท้องฟ้าทันที “ฟาร์ฮา!” พอศตคุณร้องเรียก เจ้าเหยี่ยวก็บินถลาลงมาหาอย่างรวดเร็ว มันตรงไปเกาะอยู่บนพนักเก้าอี้ที่ร่างโปร่งนั่ง ในอุ้งเท้าของมันมีดอกกุหลาบสีขาวติดมาด้วย
“ฟาร์ฮา... นายจริงๆ ด้วย”
แกว๊กกก... ฟาร์ฮากระพือปีกพั่บๆ พร้อมกับผงกหัวไปมา แล้วขยับเข้าไปใกล้เด็กหนุ่ม มันจิกกุหลาบขาวที่ติดมาเหวี่ยงลงไปบนตักของคนที่นั่งอยู่
มือขาวหยิบกุหลาบไว้ในมือ ส่วนมืออีกข้างใช้ลูบขนสีน้ำตาลของมัน... แล้วเจ้านายของมันล่ะ... ปกติฟาร์ฮาจะอยู่กับทาริคเสมอไม่ใช่หรือ... เพียงแค่คิดหัวใจก็เต้นไม่เป็นส่ำ จริงอยู่ที่ความเจ็บปวดในใจยังไม่จางหายไป แต่เขาก็ห้ามใจไม่ให้คิดถึง หรืออยากพบไม่ได้
“นายเอากุหลาบนี่มาจากไหน...” ...ถามไปทั้งๆ ที่ก็ไม่คิดว่าเจ้านกตัวโตจะตอบคำถามของเขาได้หรอกนะ
“เจ้านายของนายล่ะ อยู่ที่ไหนกัน... ฝากไปจิกหัวแรงๆ สักสิบทีได้มั้ย”
แกว๊กกก... ฟาร์ฮาร้องลั่นคล้ายรับคำสั่ง ก่อนจะกางปีกออกกว้าง แล้วบินจากไป
นัยน์ตากลมมองตามเจ้าเหยี่ยวสีน้ำตาลไปจนสุดสายตา มันไม่ได้บินวน หรือบินถลาลงไปที่ไหน แปลว่าเจ้านายของมันคงไม่ได้อยู่แถวนี้ ก่อนจะก้มลงมองกุหลาบสีขาวในมืออย่างข้องใจ เพราะเขาก็ไม่คิดว่าฟาร์ฮาจะเกิดนึกพิศวาส เอากุหลาบมาให้เองหรอกนะ
“คุณศตคุณครับ” เสียงเรียกจากอาเหม็ดที่เพิ่งตามเข้ามาสมทบทีหลัง “ผมมาตามคุณศตคุณไปอาบน้ำ แล้วผมจะพาคุณศตคุณไปพบกับชีคชารีฟครับ”
รอยยิ้มน่ารักบนใบหน้าสวยหวานจางหายไปแทบในทันที ถึงแม้นั่นจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาเดินทางข้ามน้ำข้ามทวีปมาไกลขนาดนี้ก็ตาม “...ยังไม่ไปไม่ได้เหรอครับ”
อาเหม็ดคุกเข่าลงตรงหน้าเด็กหนุ่ม “ไปเถอะครับ... สิ่งที่คุณศตคุณข้องใจและสงสัยมานาน จะได้กระจ่างขึ้น”
ริมฝีปากสีสดเม้มแน่น ยังไงเขาก็คงปฏิเสธไม่ได้อยู่แล้ว ไปพบให้สิ้นเรื่องสิ้นราว แล้วเขาจะได้ถามให้รู้เรื่องกันไปเลย ว่าชีคชารีฟต้องการอะไรจากเขากันแน่ “...คุณอาเหม็ด ก่อนไปอาบน้ำ ผมมีเรื่องอยากขอร้อง... คือว่า ที่นี่มีโทรศัพท์มั้ยครับ ผมจะขอใช้สักหน่อย ป่านนี้เควินคงเป็นห่วงผมแย่แล้วน่ะครับ ตั้งแต่มาที่นี่ ก็ยังไม่มีโอกาสได้ติดต่อกลับไปเลย”
ชายวัยกลางคนพยักหน้าเข้าใจ เขาหันไปออกคำสั่งกับหนึ่งในทหารที่ยืนรักษาการณ์อยู่บริเวณนั้น นายทหารคนนั้นรับคำสั่งเสร็จก็วิ่งออกไป และกลับเข้ามาพร้อมกับโทรศัพท์ในมือ
“เชิญครับ คุณศตคุณ”
มือขาวรับโทรศัพท์มาแล้วกดโทรออกไป “เควิน!”
คนที่อยู่ปลายสายร้องลั่น “เฮ้ย! ไอ้ลูกหมา เป็นยังไงบ้าง กว่าจะส่งข่าวมาได้นะ เมื่อตอนเย็นฉันเพิ่งคุยกับคุณน้าเรื่องของนาย เกือบจะไปแจ้งตำรวจแล้วรู้มั้ย! ไปหลงทางในทะเลทรายมารึไงฮะ!”
“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงล่ะ ฉัน... สบายดี ไม่ต้องห่วงนะ โทรมาบอกว่ายังมีชีวิตอยู่เท่านั้นล่ะ ฝากหวัดดีคุณน้าด้วย”
“เฮ้ย! เดี๋ยวก่อน แล้วจะกลับมาเมื่อไหร่”
...กลับอย่างงั้นหรือ... ร่างโปร่งนิ่งไปสักพักก่อนตอบ “...แล้วจะโทรไปบอกอีกที”
เควินที่อยู่ปลายสายจับได้ถึงกระแสเสียงซึ่งเจือปนไปด้วยความกังวล เขารู้จักศตคุณมานาน เวลาที่อีกฝ่ายไม่สบายใจก็มักจะโทรมาหาเขาด้วยน้ำเสียงแบบเดียวกันนี้ “...เจอกับชีคนั่นรึยัง อย่าปล่อยให้มีอะไรค้างคาใจอีก อย่างน้อยต้องต่อยเขาให้ได้สักสามสี่หมัดนะ นายต้องสู้เข้าใจมั้ย เข้มแข็งนะไอ้ลูกหมา”
...จริงอยู่ที่ว่าในตอนแรกเขาต้องการจะต่อยชีคชารีฟนั่นสักหมัด อยากจะต่อว่าต่อขานที่ทำร้ายจิตใจกัน ทว่า... นั่นจะทำให้ความขุ่นเคืองใจหมดสิ้นไปอย่างนั้นหรือ
ศตคุณอมยิ้ม เขาตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “อือ... แล้วค่อยคุยกันนะ” เมื่อเขาส่งโทรศัพท์คืนให้กับนายทหารแล้ว จามิลกับจีฮาลก็ช่วยพยุงผู้เป็นนายให้ลุกขึ้น จากนั้นก็ประคองให้เดินไปยังห้องอาบน้ำช้าๆ
เหล่าสาวใช้เตรียมน้ำใส่อ่างอาบน้ำไว้ให้กับเด็กหนุ่ม ผสมสมุนไพรและดอกไม้กลิ่นหอมละมุน พวกเธอนั่งหน้าสลอนรอเขาอยู่ในห้องอาบน้ำขนาดกว้างขวาง จนเมื่อเขาเดินเข้าไป พวกเธอก็ปราดเข้ามาช่วยถอดเสื้อผ้าออกให้
“เอ่อ... ผม... ขออาบเองได้มั้ยครับ เฮ้ย!” ศตคุณปัดมือไม้ของพวกเธอออกจากตัว จนสาวใช้ที่ดูสูงวัยกว่าใครเพื่อนต้องออกหน้า เธอพูดกับร่างโปร่งเป็นภาษาอาหรับเร็วๆ แล้วใช้โอกาสในขณะที่เด็กหนุ่มหยุดคิด ถอดเสื้อผ้าของเขาออก
“เฮ้ย! ผมอาบเองได้ครับ!” แต่ไม่ว่าจะตะโกน ดิ้น และหลบหนีขนาดไหน เหล่าหญิงสาวก็จะตามไปทั้งลากทั้งจูงตัวเขามาลงอ่างจนได้ พวกเธอชโลมสบู่บนฟองน้ำนุ่ม ช่วยกันขัดถูผิวขาวละเอียด ขณะที่อีกนางช่วยสระผมให้
“....” ศตคุณดิ้นจนอ่อนแรง ในที่สุดก็ยอมแพ้ ปล่อยให้พวกสาวใช้ขัดถูตัวเขากันไปได้อย่างเต็มที่ หลังอาบน้ำเสร็จและลุกขึ้นมาจากอ่าง พวกเธอก็ยังไม่ยอมล่าถอย “คราวนี้อะไรอีกล่ะครับ” เด็กหนุ่มถามอย่างเหนื่อยหน่าย
หนึ่งในสาวใช้ผายมือไปบนเตียงที่ปูฟูกหนาไว้พร้อม แล้วตบลงเบาๆ เป็นเชิงบอกให้ร่างโปร่งนั่งลงไปบนนั้น
“...ไม่ต้องเช็ดตัวก่อนเหรอครับ”
เธอดึงเด็กหนุ่มให้นั่งลงบนเบาะ แล้วจับให้เอนตัวลงนอน
“เฮ้ย! พอแล้วๆๆ ไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้” ศตคุณร้องลั่น เมื่อพวกเธอชโลมน้ำมันมะกอกกลิ่นหอมละมุนลงบนเนื้อตัวเขาให้
กว่าจะแต่งตัวเสร็จ ทั้งเด็กหนุ่มและสาวใช้ก็แทบจะหมดแรงไปตามๆ กัน เสื้อผ้าที่พวกเธอเตรียมไว้ให้กับเขาเป็นเสื้อสีขาวแขนยาว ตัวยาวคลุมถึงสะโพกหากไม่มีกระดุม สาบเสื้อด้านซ้ายวางซ้อนทับด้านขวาดูคล้ายเสื้อคลุม มีผ้าผูกเอวสีน้ำตาลทอง กับกางเกงขายาว เนื้อผ้าทำจากผ้าฝ้ายเนื้อละเอียดนุ่มบางเบา ช่วยบรรเทาและระบายความร้อนได้เป็นอย่างดี เส้นผมสีน้ำตาลของเขานุ่มสลวย พวกเธอชโลมน้ำมันมะกอกไว้เล็กน้อย จึงทำให้เป็นประกายเงางาม พอเขาก้าวออกมาจากห้องน้ำ ก็เจอจามิลและจีฮาลยิ้มเผล่
“ยิ้มอะไร” ศตคุณขมวดคิ้ว
“คุณศตคุณดูดีขึ้นเยอะเลยครับ”
“หอมด้วยครับ ผมไม่ต้องกลั้นหายใจตอนเข้าใกล้คุณแล้ว”
“พวกนาย!” เด็กหนุ่มนึกอยากจะเตะนายทหารจอมกวนทั้งสองนัก “นี่เขาส่งพวกนายมาดูแลฉัน หรือมากวนประสาทกันแน่”
จามิลและจีฮาลหัวเราะแหะๆ “ทั้งสองอย่าง... เอ๊ย... คือปลาที่พวกผมจับได้ ปรุงเป็นอาหารเสร็จแล้วครับ เชิญคุณศตคุณไปทานอาหารก่อน แล้วจะได้ไปพบชีคนะครับ”
มื้ออาหารมื้อนี้ควรจะอร่อยกว่าทุกวัน เนื้อปลาย่างหอมกรุ่น สดและอร่อย ศตคุณนึกอยากอาหารมากกว่าทุกที ทว่าเมื่อนึกถึงว่าหลังจากมื้ออาหารนี้จะต้องไปเจอชีคชารีฟ พ่อบุญธรรมใจร้าย... ก็เกิดเบื่ออาหารขึ้นมาดื้อๆ
“ขอโทษนะ มันก็อร่อยดี... แต่ฉันกินไม่ลง”
จีฮาลย่อตัวนั่งลงข้างๆ “คุณศตคุณอย่าคิดมากเลยครับ ปลานี่พวกผมไปจับเมื่อไหร่ มากแค่ไหนก็ได้”
“กังวลที่จะพบชีคชารีฟหรือครับ” จามิลถามบ้าง
ศตคุณพยักหน้า ใบหน้าหวานดูเคร่งขรึม “...พวกนายจะรู้อะไร”
“ผมเชื่อว่าการพบกับชีคชารีฟ จะทำให้คุณศตคุณรู้สึกดีขึ้นอย่างแน่นอน ถ้าคุณอิ่มแล้ว ก็รีบไปเถอะครับ” จีฮาลยิ้มให้กับผู้เป็นนาย
“ฉันมีทางเลือกอื่นรึไงกัน” ร่างโปร่งพึมพำ “พวกนายนำไปซิ”
จามิลและจีฮาลค้อมศีรษะ “พวกผมเป็นบ่าว ไม่อาจเดินนำหน้าเจ้านายได้ เชิญคุณศตคุณก่อนครับ ผมจะบอกทางให้”
เป็นครั้งแรกที่ศตคุณได้เห็นพื้นที่อื่นๆ ในวังนิสรีน นอกจากห้องของตัวเอง เขาเดินไปตามทางเดินที่ปูพรมเปอร์เซียผืนหนา กำแพงสองข้างทางเป็นหินอ่อนที่มีลวดลายตามธรรมชาติสวยงาม เช่นเดียวกับเพดานโค้งที่ถูกขัดจนเงาวับ จนเขาอดสงสัยไม่ได้ว่าวังแห่งนี้จะมีราคามหาศาลขนาดไหน และใช้เวลาในการก่อสร้างนานเท่าไร... ถึงได้สวยงามจับใจได้ถึงเพียงนี้
“สวยชะมัดเลย”
“ตัววังหลักสวยกว่านี้อีกนะครับ” จามิลชี้แจง ตามมาด้วยเสียงของ
จีฮาล “คุณศตคุณเห็นแล้วจะต้องอ้าปากค้าง”
เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว “วังหลัก?”
“ใช่ครับ วังหลักอยู่ทางด้านหลัง ตัววังทำจากหินอ่อนสีขาวทั้งวังเลยนะครับ ส่วนที่คุณศตคุณพักคือวังหน้าซีกขวา ปกติใช้สำหรับรับแขกน่ะครับ”
“งั้นเหรอ” เด็กหนุ่มตอบรับไปอย่างไม่ใส่ใจนัก ใบหน้าหวานหันมองซ้ายขวาไปเรื่อย ขณะที่ขาเรียวก้าวผ่านห้องหับและเสาหินอ่อนมากมายนับไม่ถ้วน จนถึงห้องโถงทรงกลมที่มีเพดานสูงลิบ จากนั้นจึงขึ้นบันไดไปยังปีกบนด้านซ้ายของตัววังส่วนหน้า
“เมื่อออกมาถึงห้องโถง ก็แปลว่าเราออกมาจากเขตวังฝั่งขวาแล้วครับ จะสังเกตได้ว่าที่นี่เป็นวังหน้าซีกซ้าย ไม่ได้ทำด้วยหินอ่อนเป็นสีๆ อย่างวังซีกขวา ที่นี่เป็นที่ซึ่งชีคชารีฟมาพักอยู่เพียงชั่วคราวน่ะครับ” จามิลอธิบาย
“แล้ววังหลักด้านหลังนี่ใครอยู่กันล่ะ?” ศตคุณหันไปถาม
“วังหลักเป็นส่วนของชีคทัชอัลดินครับ ท่านเป็นเจ้าของวังและเป็นผู้ครองเมืองเฟอร์โดสแห่งนี้”
“หือ... แล้วท่านไปไหนซะล่ะ”
“ช่วงนี้ท่านต้องประจำการอยู่ที่ดัมมัมครับ”
“เออ... แปลกดี มีวังสวยๆ ไม่ยักมาอยู่” ศตคุณบ่นพึมพำ
ที่ตรงสุดทางเดินของชั้นสอง อาเหม็ดยืนรอเด็กหนุ่มอยู่ที่นั่นแล้ว เขายิ้มบาง รอจนศตคุณเดินมาหยุดด้านหน้าห้อง จึงค่อยเปิดประตูออก “เชิญครับ”
TBC~*
ตอนนี้... ฮัสกี้หมดงบจ้างพระเอกค่ะ 555555555 ขอทุ่มให้น้องคุณผู้น่าสงสารก่อนนะคะ
ตอนหน้าเราจะได้พบกับอับบาของน้องคุณกันแล้วล่ะค่าาาา เย้เย... ปริศนาทั้งหมดกำลังจะคลี่คลายแย้ว แต่จะเป็นอย่างที่หลายๆ คนคาดไว้มั้ยน้าาาา อิอิ
ขอบคุณทุกคนที่เอ็นดูน้องคุณนะคะ อีกไม่นานทาริคจะกลับมาเป็นพระเอกให้ทุกคนเอ็นดูบ้างค่ะ 5555 
ปล. แอบไปเสิร์ชหา tag #นิสรีน ตามที่บอกแล้วน้าคุณtong_pub แต่ฮัสกี้ไม่กล้าทักอ่า กลัวผิดคน เดี๋ยวเงิบ 555
หัวข้อ: นิสรีน... กุหลาบขาวแห่งทะเลทราย [Ch.26: คู่รัก END ] (อ่าน 463855 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก