Chapter 17“เชิญครับ”
หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำ เด็กหนุ่มสูดลมหายใจลึก ก่อนจะก้าวขาผ่านบานประตูเข้าไปอย่างเชื่องช้า ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนกวาดมองไปโดยรอบห้องที่ทำจากหินแกรนิตขัดเงา ซึ่งดูแปลกตาออกไปจากส่วนของวังซีกขวาที่ตนพักอยู่ แต่การวางลวดลายสลับกันของแผ่นหินก็ทำได้สวยงามและละเอียดลออมาก ที่ตรงกลางห้องเป็นที่ตั้งของเตียงหลังใหญ่ ถัดออกไปมีแกรนด์เปียโนลายไม้ตั้งอยู่ไม่ไกลจากบานหน้าต่างที่ปิดผ้าม่านไว้ทึบนัก และมีโคมไฟคริสตัลระย้าซึ่งเปิดไฟไว้สว่างห้อยลงมาจากเพดานตรงกลางห้อง
เตียงตรงกลางห้องเป็นเตียงแบบสี่เสา ขึงผ้าม่านหนาบดบัง ทำให้ศตคุณไม่สามารถมองเห็นคนที่นอนอยู่บนเตียงได้จากจุดที่ยืนอยู่ อาเหม็ดจึงกระซิบบอกเขาให้เดินเข้าไปที่เตียง เด็กหนุ่มใจตุ้มต่อม... ก็ทำไมจะต้องไปพบกันที่เตียง ไม่แปลกไปหน่อยหรือ
แต่เพราะไม่มีทางเลือก จะถอยหนีก็คงไม่ได้ ร่างโปร่งจึงจำใจเดินไปหยุดที่ข้างเตียง เมื่อได้เห็นคนที่นอนอยู่บนเตียงนั้นเต็มๆ ตา หัวใจก็ร่วงวูบ... ชีคชารีฟคนที่เขาเคยเห็นในรูปดูแข็งแรงสมชาย ใบหน้าสีคร้ามแดดดูสดใส ทว่าคนตรงหน้าเขานี่ มีเพียงหนังหุ้มกระดูก นอนหลับนิ่งอยู่บนเตียงโดยมีนายแพทย์อัสลัน สาวใช้และพยาบาลคอยเฝ้า
“...ชีคชารีฟ...” ศตคุณอ้าปากค้าง
อาเหม็ดที่ยืนอยู่ข้างๆ กันเอ่ยขึ้น “ชีคชารีฟ ท่านเป็นอัมพาตครับ ครั้งแรกที่เป็น ท่านถูกนำส่งโรงพยาบาลและเข้ารับการผ่าตัดรักษาแล้ว แต่อาการยังไม่ทันดีขึ้น ท่านก็เครียดจนเส้นเลือดในสมองแตกเป็นครั้งที่สอง...ท่านเข้ารับการผ่าตัดหลายครั้งแล้วละครับ และอีกไม่นาน ก็จะถึงกำหนดผ่าตัดของท่านอีกครั้ง หลังจากเลื่อนไปแล้วหลายทีครับ”
“ท่าน... เป็นมานานเท่าไหร่แล้วครับ”
“หลังจากคุณจีรุฒน์เสียไป ชีคท่านก็ล้มป่วยมาโดยตลอด... ชีคจาร์ซีกับชีคทัชอัลดินจึงต้องออกหน้า ทำงานแทนชีคชารีฟทั้งหมดครับ”
ความกระจ่างชัดผุดขึ้นในหัวใจดวงน้อยที่เคยสับสน เพราะอย่างนี้เองสินะ ชีคชารีฟถึงไม่เคยเขียนจดหมายตอบ ไม่เคยบินมาพบตัวเขาเองเลย... แต่ถ้าอย่างนั้นแล้ว ผู้ชายในชุดสูทที่นำดอกกุหลาบสีขาวมาให้เขาในการแสดงทุกๆ ครั้งคือใครกันล่ะ
...แล้วทำไม... คุณลุงถึงมีความสำคัญกับครอบครัวนี้มากถึงขนาดที่ชีคชารีฟต้องล้มป่วย
“...คุณศตคุณอาจสงสัย...”
ใบหน้าหวานเงยขึ้นประสานสายตากับอาเหม็ด พลางมองออกไปยังเปียโนที่ตั้งอยู่อีกฝั่งของห้อง บนผนังที่รายล้อม มีภาพถ่ายและภาพวาดขนาดใหญ่ของคุณลุงคู่กับชีคชารีฟเต็มไปหมด “ครับ”
“ใช่ครับ คุณจีรุฒน์เป็นคนรักของชีคชารีฟครับ”
นัย์ตาของศตคุณร้อนผ่าว ก่อนน้ำตาจะรินไหลออกมาช้าๆ ความรัก... รักถึงขนาดแทบจะทนมีชีวิตอยู่ต่อไปตามลำพังไม่ได้ เขาเข้าใจความรู้สึกเช่นนั้นดี ความโกรธเกลียดที่ค้างคาในใจพลันจางหายไป เด็กหนุ่มทรุดกายลงข้างเตียง แล้วจับมือผอมบางของคนที่นอนปิดตาสนิท
“ชีคชารีฟครับ”
ร่างผอมบนเตียงปรือตาขึ้น ดวงตาฉายแววฉงน ทว่าไม่อาจเอื้อนเอ่ยหรือแสดงท่าทีอะไรได้
“ผมศตคุณครับ หลานของคุณลุงจีรุฒน์”
มือผอมที่เด็กหนุ่มกุมไว้กระตุก ดวงตาที่ดูอ่อนล้ามีน้ำตาขึ้นมาเอ่อคลอ ริมฝีปากบิดเบี้ยว คล้ายพยายามจะส่งเสียง
ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มบาง “ไม่ได้พบกันนานเลยนะครับ”
อาเหม็ดเม้มริมฝีปากเพื่อกลั้นน้ำตา ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ชีคชารีฟอยากจะรับคุณศตคุณมาเป็นลูก... เพราะคุณจีรุฒน์ไม่สามารถมีลูกเองได้ ท่านจึงอยากได้ลูกที่มีเชื้อสายของคุณจีรุฒน์มาโดยตลอด ชีคเคยเอ่ยปากขอคุณศตคุณกับคุณพ่อคุณแม่ของคุณด้วยนะครับ...”
“คุณจีรุฒน์เคยเป็นนักเปียโน ชีคท่านจึงชอบเปียโนมาก ที่วังของท่านในดัมมัมมีเปียโนตั้งอยู่แทบทุกห้องเลยทีเดียว ส่วนห้องนี้ เป็นห้องของคุณจีรุฒน์เมื่อยามมีชีวิตอยู่ ชีคท่านไม่ยอมนอนไปนอนที่โรงพยาบาล จะมาอยู่แต่ที่ห้องนี้ล่ะครับ”
...ห้องที่เต็มไปด้วยความทรงจำแห่งความสุข
“อับบา...” ศตคุณเรียกชื่อที่เขาไม่คิดว่าจะได้เรียกอีกครั้ง ก่อนจะร้องไห้โฮเสียงดังลั่น เขาโอบกอดชายสูงวัยร่างผอมที่นอนนิ่ง หากน้ำตารื้นขึ้นมาเอ่อคลอหน่วยตา มือผอมพยายามขยับเขยื้อน ราวกับอยากจะโอบกอดเด็กหนุ่มไว้ในอ้อมแขนเช่นกัน
เป็นครั้งแรกที่ชีคชารีฟแสดงความต้องการอยากเคลื่อนไหวร่างกาย เขาผงกศีรษะและกระตุกมืออยู่หลายครั้ง
อาเหม็ดโน้มตัวไปกระซิบ “ทีมแพทย์ที่ดีที่สุดของเราแนะนำให้ท่านผ่าตัดเส้นประสาทไขสันหลัง เพื่อที่จะได้ขยับเขยื้อนได้อีกครั้ง แต่ท่านไม่ยอม”
ศตคุณพยักหน้าเข้าใจ เขาบีบมือผอมของชีคชารีฟเบาๆ... “ผมเรียกท่านว่าอับบาได้ใช่มั้ยครับ” ก่อนจะยิ้มออกมาอีกครั้ง เมื่อชายสูงวัยผงกศีรษะ “คุณลุงคงเสียใจ ถ้ารู้ว่าอับบาไม่รักตัวเอง เหมือนอย่างที่คุณลุงรักท่าน”
คำพูดของเด็กหนุ่มกระทบตรงกลางใจที่อ่อนล้า ทำให้น้ำตาของชีคชารีฟพรั่งพรูออกมาเปื้อนใบหน้า
มือขาวรับผ้าผืนนุ่มจากสาวใช้มาช่วยซับน้ำตาออกจากใบหน้าที่ซูบผอมให้ “ผมรอที่จะได้พบกับอับบามาตั้งนาน... รู้มั้ยครับ”
“ที่จริง ชีคท่านก็ต้องการจะรับคุณศตคุณมาอยู่ที่นี่ด้วยกันตั้งแต่เมื่อครั้งที่เกิดเรื่องแล้วล่ะครับ แต่เป็นความประสงค์ของคุณจีรุฒน์ ที่อยากให้คุณศตคุณเรียนให้จบและโตพอที่จะตัดสินใจด้วยตนเองได้เสียก่อน แล้วต่อมาท่านเองก็ป่วยแบบนี้ เลยไม่สามารถไปเยี่ยมเยียนดูแลคุณศตคุณด้วยตนเองได้ ผมจึงรับหน้าที่นั้นแทนยังไงล่ะครับ”
...เพราะอย่างนี้นี่เอง อับบาไม่เคยทอดทิ้งเขาเลยสักหน่อย... ร่างโปร่งพยักหน้าพลางยิ้มเล็กน้อย “ผมอยากเล่นเปียโนให้อับบาฟังจังเลย ผมน่ะ เล่นเปียโนเก่งมากเลยนะครับ อับบาต้องทึ่งฝีมือผมแน่ๆ”
ริมฝีปากที่บิดเบี้ยวกระตุก อย่างพยายามจะยิ้ม
“ผมแต่งเพลงเกี่ยวกับเมืองในโอเอซิสแห่งนี้ไว้ด้วยนะครับ” ศตคุณฮัมเพลงเบาๆ ให้อับบาของเขาฟัง คล้ายจะกล่อมให้อีกฝ่ายได้รู้สึกสบายใจ
เสียงใสนุ่มละมุนแผ่วเบา ส่งผลให้ชายสูงวัยที่นอนอยู่บนเตียงค่อยๆ ปิดตาลงช้าๆ ให้เสียงเพลงกำซาบลึกซึ้งถึงหัวใจที่แห้งผาก
“อับบา...”
“คุณศตคุณครับ ชีคท่านคงจะง่วงแล้ว ก่อนหน้าที่คุณศตคุณจะมา ท่านเพิ่งทานยาหลังอาหารไป” อัสลันซึ่งนั่งอยู่อีกฝั่งของเตียงลุกเดินมาหาศตคุณพร้อมกระซิบตอบเบาๆ “เราออกไปคุยกันข้างนอกดีกว่านะครับ”
ร่างโปร่งเดินตามนายแพทย์และอาเหม็ดออกไปจากห้องอย่างอาลัยอาวรณ์ เขาอยากจะใช้เวลากับผู้มีศักดิ์เป็นบิดาบุญธรรมต่ออีกสักหน่อย
“ยังมีเวลาอีกมากมายเลยครับ คุณศตคุณ คุณอยากจะมาที่ห้องนี่เมื่อไหร่ก็ได้ แต่ต้องรอให้ชีคท่านตื่นก่อนนะครับ” อาเหม็ดพูดขึ้นอย่างรู้ใจ
“เมื่อกี้คุณอาเหม็ดบอกว่า อับบาไม่ยอมเข้ารับการผ่าตัดงั้นเหรอครับ”
“...ครับ ทั้งชีคจาร์ซีกับชีคทัชอัลดินก็พยายามขอร้องท่านแล้ว แต่ก็ไม่สำเร็จ”
เด็กหนุ่มพยักหน้าเข้าใจ ชีคชารีฟคงจะเสียใจกับการจากไปของคุณลุงมาก เลยไม่มีกระจิตกระใจ ไม่มีเรี่ยวแรงจะสู้และใช้ชีวิตต่อไป... อับบาที่เขาได้พบ ดูไม่ต่างกับร่างกายที่ถูกยื้อชีวิตไว้เท่านั้น ศตคุณนึกอยากทำอะไรเพื่ออับบาสักอย่าง และมีอยู่สิ่งเดียวที่เขาพอจะทำได้ “...ผมอยากเล่นเปียโนให้อับบาฟัง... สมัยก่อนคุณลุงจีรุฒน์เคยเล่นเพลง Four Seasons ด้วยกันกับผมบ่อยๆ ทุกครั้งที่ท่านไปเยี่ยมผมที่เวียนนาเลย เราฝึกกันเช้ากลางวันเย็น เพลงนี้เป็นเพลงที่คุณลุงชอบมากๆ ผมคิดว่าบางทีอับบาก็อาจจะชอบเพลงนี้ด้วยเหมือนกัน”
“ผมทราบครับ... บทเพลงแห่งฤดูหนาว... ผมเคยเห็นคุณศตคุณเล่นเปียโนเพลงนี้กับคุณจีรุฒน์ที่วังในดัมมัม” อาเหม็ดเปรยเสียงเบา
“หือ? ฤดูหนาวที่ว่า หมายถึงท่อน Winter ของ Four Seasons เหรอครับ” ศตคุณขมวดคิ้ว “...ผมเนี่ยเหรอครับ”
“...ตอนนั้นคุณศตคุณเพิ่งหกขวบเองครับ แต่ว่าเล่นเปียโนเก่งมากเลยทีเดียว”
ศีรษะเล็กโยกไปมา “...ผมจำไม่ได้แฮะ...”
“แต่คุณศตคุณยังเจ็บแผลอยู่ไม่ใช่หรือครับ ถึงมือจะหายบวมแล้วก็เถอะ” ...ถึงเพลงนี้จะเป็นเพลงพิเศษอย่างที่ว่าจริงๆ แต่นายแพทย์อัสลันก็อดเป็นห่วงเด็กหนุ่มไม่ได้
“เอ้อ... ก็ให้คุณหมอฉีดยาแก้ปวดให้ผมไงครับ”
“รอดูอาการไปก่อนดีกว่านะครับ พรุ่งนี้มือของคุณศตคุณคงจะดีขึ้น ยังไงตอนนี้ก็ยังเล่นไม่ได้อยู่ดีล่ะครับ กว่าชีคท่านจะตื่นก็ตอนเย็นๆ นะครับ”
ร่างโปร่งพรูลมหายใจออกแผ่วเบา “ถ้างั้นวันพรุ่งนี้ อับบาตื่นเมื่อไหร่ก็ไปตามผมด้วยนะครับ”
อัสลันยิ้มรับ “ครับ ชีคท่านคงจะดีใจมากเลยละครับ ตอนนี้คุณศตคุณควรกลับไปพักผ่อน ระวังอย่าใช้มือข้างที่เจ็บนะครับ พรุ่งนี้จะได้เล่นเปียโนได้”
“ครับ” ศตคุณพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินไปตามทางเดินในวัง กลับไปยังห้องพักของตนพร้อมกับอาเหม็ด จามิล และจีฮาล ซึ่งพวกเขาเดินตามหลังร่างโปร่งไปอย่างกระชั้นชิด
เมื่อกลับมาถึงห้องพัก ศตคุณพบว่าบนเตียงนอนของตนมีห่อผ้าเล็กๆ วางอยู่ เด็กหนุ่มจึงเดินเข้าไปหยิบมาดูด้วยความแปลกใจ
ภายในห่อผ้านั้นมีสร้อยหินอะมีทิสต์ห้อยจี้ผลึกกุหลาบทะเลทราย เส้นเดียวกับที่เขากระชากออกจากลำคอ แล้วปาคืนให้กับทาริคไปเมื่อตอนที่เดินทางมาถึงเมืองเฟอร์โดส ที่ข้างๆ กันมีดอกกุหลาบสีขาววางอยู่ “...ใครเป็นคนเอามาวางไว้กันนี่” ใบหน้าหวานหันกลับไปถามพวกสาวใช้ในห้อง ซึ่งพวกเธอก็เอาแต่ส่ายหน้า เป็นเพราะไม่รู้คำตอบ หรือไม่อยากจะตอบก็ไม่อาจเดาได้
“หึ...” ศตคุณง้างมือขึ้นเพื่อจะปาสร้อยเส้นนั้นออกไปทางหน้าต่าง ทว่าเสียงทุ้มนุ่มที่แล่นแวบเข้ามาในศีรษะ ทำให้เขาหยุดชะงักแล้วลดมือลงช้าๆ
“ฉันดีใจที่เธอใส่มัน...”
“Ana Ooheboka (อานา อูฮิบบูกา)” เด็กหนุ่มก้มหน้าลงมองสร้อยในมือ ก่อนจะเอาไปวางไว้บนตู้ตัวเล็กข้างหัวเตียงแทน “ใครเป็นคนเอาของพวกนี้เข้ามาวางบนเตียงผม พวกคุณเฝ้าอยู่ในห้องตลอดเวลา ไม่เห็นรึไงกัน”
เมื่อไม่มีใครยอมตอบคำถาม ร่างโปร่งจึงพ่นลมหายใจแรงๆ อย่างไม่สบอารมณ์นัก จากนั้นก็เอนตัวลงนอนบนเตียง พลางหยิบดอกกุหลาบสีขาวขึ้นมาพิจารณาดู... คงเป็นดอกกุหลาบที่ฟาร์ฮาเอามาให้ ส่วนสร้อยเส้นนั้นพวกสาวใช้คงจะไปเจอหรือเก็บได้ที่ไหน เลยเอามาวางไว้ให้กับเขา
ดวงตากลมปิดลงช้าๆ พลางย้อนนึกไปถึงเรื่องอันไม่คาดฝัน การพบกันอีกครั้งของเขากับอับบา... อับบาผู้น่าสงสารที่ป่วยจนขยับเขยื้อนไม่ได้ แต่ถ้าเช่นนั้นแล้ว ใครกันนะ คนที่เขาเห็นในงานแสดงเปียโนทุกครั้ง... ศตคุณลุกพรวดขึ้นนั่ง แล้วหันมองไปรอบๆ “อ้าว คุณอาเหม็ดไปไหนแล้วล่ะครับ”
จีฮาลและจามิลที่นั่งเฝ้าอยู่ตรงมุมห้องก้าวเข้าไปหาเจ้านาย “คุณอาเหม็ดออกไปเมื่อกี้ครับ นึกว่าคุณศตคุณจะนอนแล้วน่ะครับ”
“งั้นเหรอ” ...ถ้าเช่นนั้นแล้วก็คงต้องเอาไว้ถามเอาจากอาเหม็ดทีหลัง “ว่าแต่... พวกนายช่วยอะไรฉันหน่อยสิ ฉันอยากได้โน้ตเพลง Four Seasons น่ะ”
“แต่ว่าคุณหมอสั่งไว้ให้คุณศตคุณพักผ่อนไม่ใช่หรือครับ” จีฮาลแย้งทันควัน
“ฉันแค่อยากจะเอามาอ่านทบทวนดู ไม่ได้จะเอามาเล่นตอนนี้สักหน่อย น่านะ... จีฮาล จามิล...”
ทหารทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะตอบตกลง มีหรือที่พวกเขาจะขัดใจเจ้านายผู้น่ารักคนนี้ได้ จามิลเดินออกจากห้องไปเพื่อตามหาโน้ตเพลง ไม่นานเขาก็กลับมาพร้อมกับแผ่นกระดาษในมือ “โน้ตเพลงส่งผ่านดาวเทียมมาเพื่อคุณศตคุณเชียวนะครับ”
“ขอบใจ” เด็กหนุ่มยิ้มรับ เขาหยิบโน้ตเพลงมาอ่านแล้วฮัมเพลงตาม พลางขยับมือไปด้วย สักพักเขาก็หันไปหานายทหารที่ยืนเฝ้าตนอยู่ “พรุ่งนี้ฉันจะเล่นเพลงนี้ให้อับบาฟัง ไม่ได้เล่นมาตั้งนานแล้วล่ะ ครั้งสุดท้ายที่ได้เล่น ก็เล่นพร้อมๆ กับคุณลุงตอนช่วงวันอีสเตอร์ที่เวียนนา... ฉันไม่ค่อยมั่นใจเลย”
จามิลและจีฮาลตอบทันควัน “คุณศตคุณต้องทำได้ดีแน่ๆ ครับ”
ศตคุณอมยิ้ม แล้วหันกลับมาสนใจกับโน้ตเพลงในมือตน เขาอ่านทวนวนไปวนมา เสียงนุ่มฮัมเพลงไปเรื่อย ขณะย้อนนึกไปถึงความทรงจำในอดีต
“คุณลุงครับ ทำไมคุณลุงถึงชอบเพลงนี้ล่ะครับ”
“อืม... ก็คงเพราะ... ปีหนึ่งมีสี่ฤดูที่แตกต่าง และทั้งสี่ท่อนที่แสดงถึงสี่ฤดูของเพลงนี้ ก็บอกเล่าถึงเสน่ห์ของแต่ละฤดูได้เป็นอย่างดี”
“แต่คุณลุงชอบท่อน Winter มากที่สุดใช่มั้ยครับ ทำไมละครับ”
“เพราะ... ลุงมีความทรงจำที่แสนพิเศษในฤดูหนาวละมั้ง... ฮะๆ น้องคุณนี่ช่างซักจริงๆ เลย”...นานเหลือเกินแล้วที่เด็กหนุ่มไม่ได้เล่นเปียโนเพลงนี้ ตั้งแต่การพบกันกับคุณลุงจีรุฒน์ครั้งสุดท้ายจนถึงปัจจุบัน นั่นก็หกปีมาแล้ว สมัยก่อนนั้น เพลงเพลงนี้จะเป็นเพลงที่เขากับคุณลุงบรรเลงคู่กันทุกครั้งเมื่อคุณลุงเดินทางไปเยี่ยมเขาที่เวียนนา และโดยเฉพาะท่อนของฤดูหนาว เป็นท่อนโปรดที่พวกเขาจะบรรเลงเพลงประสานกันได้ทั้งวันเมื่อวันคริสต์มาสเวียนมาถึง... แต่เมื่อเหลือตัวเขาเพียงคนเดียว เขาก็ไม่คิดจะหยิบเพลงนี้ขึ้นมาเล่นอีก เพราะมันทำให้เขานึกถึงอดีตที่เต็มไปด้วยความสุขยามที่ครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา
แต่ครั้งนี้หัวใจกลับไม่เจ็บปวดเมื่อย้อนนึกถึงเหตุการณ์นั้น และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ศตคุณจะกลับมาเล่นเพลงนี้อีกครั้ง... เพื่ออับบา
..
.....
..
วันถัดมา เด็กหนุ่มมีโอกาสได้ไปพบชีคชารีฟในช่วงเช้า เขาเข้าไปทักทายชายสูงวัยที่นอนอยู่บนเตียง พูดเจื้อยแจ้วเหมือนเมื่อครั้งที่เคยเขียนจดหมายถึงอับบา ก่อนจะคุยอวดถึงความสามารถในการเล่นเปียโนของตน
“วันนี้ผมจะเล่นเปียโนให้อับบาฟังนะครับ เพลง Four seasons (สี่ฤดู), Spring (ฤดูใบไม้ผลิ) กับ Summer (ฤดูร้อน) ผมอาจจะเล่นช้า และทำนองแปร่งๆ อับบาอย่าว่ากันนะครับ ไม่ใช่เพราะผมฝีมือตก แต่เพราะผิดพลาดทางเทคนิค มือซ้ายของผมเลยยังเจ็บอยู่นิดหน่อย อาจจะกดคอร์ดติดๆ ขัดๆ ไปบ้าง”
อัสลันกับอาเหม็ดไม่ค่อยเห็นด้วยนักที่ศตคุณจะเล่นเปียโน พวกเขาห่วงว่าจะทำให้มือของเด็กหนุ่มเจ็บและหายช้าลง แต่ร่างโปร่งก็ไม่ฟังเสียงทักท้วง เขาเดินไปเปิดฝาเปียโนในห้อง แล้วกดไล่คีย์ไม้ทีละตัวไปช้าๆ
“เปียโนไม่ได้จูนเลย เสียงแปร่งๆ ผมคงต้องจูนเสียงก่อน” ขาเรียวเดินกลับไปหาคนที่นอนอยู่บนเตียง “อับบาครับ ผมจะจูนเสียงเปียโน อับบาคงไม่รำคาญใช่มั้ย ให้ผมจูนได้มั้ยครับ”
“อือ...” ริมฝีปากของบิดาบุญธรรมกระตุกเล็กน้อย พลางผงกศีรษะ
“ผมจะรีบจูนนะครับ รอแป๊บเดียว”
ระหว่างที่ศตคุณจูนเสียงเปียโนไป แพทย์และพยาบาลก็คอยบีบนวด จับแขนขาของชีคผู้ยิ่งใหญ่ให้ขยับเขยื้อนเพื่อทำกายภาพบำบัดไปด้วย ทุกคนต่างอารมณ์ดี เพราะวันนี้ชีคชารีฟให้ความร่วมมือดีกว่าทุกครั้ง และยังอารมณ์ดีมากซะด้วย
เด็กหนุ่มสาละวนอยู่ที่เปียโนกว่าชั่วโมง พอเสร็จแล้วจึงหันไปบอกกับบิดาบุญธรรม “เสร็จแล้วครับ อับบารอนานมั้ย ผมจะเริ่มเล่นเพลงเดี๋ยวนี้ละครับ” เขานั่งลงบนเก้าอี้บุผ้ากำมะหยี่ที่ถูกเก็บรักษาไว้เป็นอย่างดี มือซ้ายที่กดลงบนคีย์ไม้ทำให้รู้สึกเจ็บจี๊ดจนขนลุก แต่โชคดีที่เปียโนนั้นเก่าแล้ว คีย์ไม้จึงนุ่มกว่าเปียโนใหม่ๆ มาก เพียงแค่กดลงไปเบาๆ ก็เกิดเสียงไพเราะดังกังวาน
มือขาวพลิ้วไหวไปบนคีย์สีขาวดำเป็นท่วงทำนอง Allegro ที่ฟังดูสดใสร่าเริง เฉกเช่นฤดูใบไม้ผลิ ร้อนแรงราวกับแสงตะวันในฤดูร้อน ท่วงท่าการขยับมือและแขน ร่างกายที่โยกไหวกลืนไปกับเสียงเพลงคล้ายคลึงกับคุณลุงของเขา ทำให้แววตาอันอ่อนล้าของคนที่เอนหลังมองสั่นระริก มีน้ำตาขึ้นมาเอ่อคลอหน่วยตา
เมื่อเสียงเพลงหยุดลง เด็กหนุ่มจึงลุกเดินกลับไปยังเตียงนอนของอับบา “เพราะมั้ยครับ นี่ถ้ามือผมหายดีแล้วละก็ จะเพราะกว่านี้อีกนะครับ”
ริมฝีปากของชายสูงวัยบิดเบี้ยว คล้ายอยากจะพูดคุยกับบุตรบุญธรรม แต่ก็ทำไม่ได้ จึงได้แต่ส่งเสียงครางออกมาเพียงแผ่วเบา
ศตคุณนั่งลงตรงข้างเตียง แล้วประคองมือของบิดาบุญธรรมไว้ “พรุ่งนี้ผมจะมาเล่น Autumn (ฤดูใบไม้ร่วง) กับ Winter (ฤดูหนาว) นะครับ” ที่จริงเขาอยากจะบรรเลงต่อให้จบ หากเนื้อเพลงในแต่ละฤดูของ Four Seasons นั้นมีความยาวไม่ใช่น้อย เพียงแค่เริ่มต้นบรรเลงเพลงไปสักพัก มือซ้ายก็รู้สึกเจ็บจนแทบขยับไม่ได้ แต่เขาก็กัดฟันอดทนไปจนจบเพลง
อัสลันก้าวเข้ามาหาเด็กหนุ่ม เขาแตะลงเบาๆ บนแขนเรียว “ผมจะฉีดยาแก้ปวดให้ มือของคุณศตคุณบวมนิดหน่อยนะครับ”
“อือ...” ชีคชารีฟครางในลำคอเสียงแผ่ว
หยดน้ำตาอุ่นๆ ของบิดาบุญธรรมหยดเผาะลงบนหลังมือขาว ใบหน้าน่ารักจึงเงยขึ้นสบสายตากับอับบา “...เป็นห่วงผมเหรอครับ อับบา มือผมไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ เดี๋ยวก็หายแล้ว ผมอยากให้อับบาได้ฟังเสียงเปียโนของผมมากกว่า” แม้มือจะเจ็บหากหัวใจนั้นอุ่นซ่านอย่างประหลาด อาจเป็นเพราะนี่คือช่วงเวลาที่เขารอคอยมาแสนนาน ความรู้สึกที่ว่าเขามีบิดา มีครอบครัวอีกครั้ง
หลังจากที่ให้นายแพทย์จัดการตรวจรักษาแผลบนมือแล้ว เด็กหนุ่มก็มานั่งพูดคุยกับอับบาต่อ เขาเล่าเรื่องสมัยที่อยู่โรงเรียนกับเรื่องของเพื่อนรักตัวโตที่ชื่อว่า เควิน ให้อับบาฟัง จนกระทั่งถึงเวลาบ่าย ซึ่งเป็นเวลาอาหารและพักผ่อนในช่วงกลางวันของชีคชารีฟ ศตคุณจึงจำต้องจากลากลับไปยังห้องพักของตน
ร่างโปร่งเอนหลังลงนอนบนเตียง ยาแก้ปวดที่อัสลันจัดให้ทำให้เขารู้สึกอ่อนเพลีย แต่พอกำลังจะหลับ เขาก็เหลือบไปเห็นเหยี่ยวตัวโตที่เกาะอยู่ตรงบานหน้าต่างซะก่อน
“ฟาร์ฮา! เข้ามาถึงนี่ได้ยังไงเนี่ย” เด็กหนุ่มกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง
แกว๊กๆ ฟาร์ฮาผงกหัวหงึกหงัก ที่จะงอยปากของมันมีกุหลาบสีขาวเหมือนเช่นเมื่อวันก่อน พอได้ยินเสียงเด็กหนุ่มเรียกชื่อ มันก็บินปร๋อเข้ามาเกาะอยู่บนหัวเตียง
“เอาดอกไม้นี่มาให้ฉันเหรอ... ถามจริงเถอะ แล้วคนที่ใช้ให้นายเอามาให้ฉันน่ะ หายไปไหน” มือขาวเอื้อมไปรับดอกไม้มา แล้วลูบลำตัวของเจ้าเหยี่ยวอย่างเคย
“จีฮาล จามิล พวกนายรู้จักฟาร์ฮามั้ย” เด็กหนุ่มหันไปถามนายทหารทั้งสองที่ยืนประจำอยู่ตรงมุมห้อง
นายทหารทั้งสองมองหน้ากันก่อนตอบ “เอ้อ... อ่า... ไม่รู้จัก... ดีกว่า เอ๊ย... ไม่รู้จักครับ”
“ตกลงรู้จักหรือไม่รู้จัก”
“ไม่รู้จักครับ” สองทหารหนุ่มส่ายหน้ายิก
“แล้วถ้างั้นพวกนายปล่อยให้ฟาร์ฮาบินเข้ามาในนี้ได้ยังไงกัน”
“...หน้าต่างเปิดอยู่ มันก็บินเข้ามาได้น่ะสิครับ” จีฮาลตอบแบบขอไปที
ศตคุณขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่ได้ซักถามอะไรต่อ เขาหันกลับไปเล่นกับ
ฟาร์ฮาสักพัก จนมันบินกลับไป ร่างโปร่งจึงเอนหลังลงนอนอีกครั้ง หากมือขาวก็ยังถือดอกกุหลาบดอกใหญ่คาไว้ในมือ เขายกขึ้นสูดดมกลิ่นหอมละมุน พลิกดูไปมาพร้อมกับยิ้มตรงมุมปาก ก่อนจะผล็อยหลับไปในที่สุด
TBC~*เย้ ในที่สุด อับบาก็เปิดเผยตัวแล้วค่า ตรงกับที่หลายๆ คนคิดไว้มั้ย??? 555555
ตอนนี้อบอุ่นเหมือนอากาศในกรุงเทพฯ เลย ในที่สุด น้องคุณก็ได้พบกับอับบาซะที
แล้วทาริค? ฮัสกี้ยังสติลไม่มีเงินจ่ายค่าตัว เพราะงั้นก็ขอให้รอกันอีกสักหน่อยนะคะ ฮ่าๆๆๆ /วิ่งหนีอย่างเร็ว
ใกล้วันหยุดเทศกาลสงกรานต์แล้ว ใครที่จะเดินทาง ก็ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพนะค้า เที่ยวเผื่อฮัสกี้ด้วยน้า
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านค่ะ 
หัวข้อ: นิสรีน... กุหลาบขาวแห่งทะเลทราย [Ch.26: คู่รัก END ] (อ่าน 463863 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก