Chapter 18 : พี่ชายเช้าวันใหม่เริ่มขึ้น ท้องฟ้าของวันนี้เป็นสีฟ้าสดใส เด็กหนุ่มและทหารประจำตัวทั้งสองออกไปเดินเล่นในสวน ก่อนจะไปพบกับอับบาในตอนสายของวัน ซึ่งเมื่อไปถึง ชีคชารีฟก็นั่งเอนหลังพิงหมอนรอการมาของเขาอยู่ก่อนแล้ว
“สวัสดีครับ อับบาตื่นแล้วทำไมไม่ให้คนไปตามผมละครับ” มือขาวสัมผัสมือผอมของคนที่นั่งอยู่บนเตียงเบาๆ “เมื่อเช้าผมไปเดินเล่นมาน่ะครับ อากาศกำลังดี จีฮาลกับจามิลลงไปจับปลาในลำธารอีกแล้วล่ะครับ” เขาชวนอับบาพูดคุยอยู่สักพัก จึงค่อยๆ ลุกขึ้น “พูดมากแล้ว เดี๋ยวผมจะเล่นเปียโนให้อับบาฟังบ้างดีกว่านะครับ Four Seasons, Autumn กับ Winter ท่อนของฤดูหนาวเป็นท่อนที่คุณลุงชอบที่สุด ทุกๆ คริสต์มาสที่เราได้พบกัน พวกเราก็จะหาเวลาไปเล่นท่อน winter นี้ด้วยกันในโบสถ์ด้วยล่ะครับ...”
ศตคุณยิ้มตอบให้กับริมฝีปากที่บิดเบี้ยวอย่างเข้าใจ ก่อนจะเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้หน้าเปียโนของรักของจีรุฒน์ แล้วลงมือบรรเลงเพลง เขาพยายามเล่นให้ราบรื่นมากที่สุดแม้จะยังรู้สึกเจ็บที่มืออยู่บ้าง หากก็อยากให้อับบาได้ฟังเพลงอันไพเราะแบบที่เคยได้ฟังจากคุณลุงอยู่บ่อยๆ
เมื่อบทเพลงของฤดูใบไม้ร่วงจบสิ้นลง เด็กหนุ่มหยุดพักเพียงเล็กน้อย เขาหันไปส่งยิ้มให้กับอับบา ก่อนจะเริ่มบรรเลงบทเพลงของฤดูหนาว เพลง Four Seasons นั้นแบ่งออกเป็นสี่เพลงย่อยตามแต่ละฤดู ในแต่ละเพลงของฤดูนั้นๆ จะถูกแบ่งออกเป็นสามส่วน เมื่อรวมกันแล้วจึงมีความยาวไม่น้อย การที่จะเล่นให้ไม่ติดขัดเลยจนจบเพลงนั้นก็เป็นเรื่องยากพอตัวแม้สำหรับคนปกติทั่วไป ทว่าศตคุณก็ทำได้ดี ดียิ่งกว่าเมื่อวานเสียอีก
ท่วงทำนองแห่งฤดูหนาวเริ่มต้นขึ้นอย่างสนุกสนานและสดใส ตามมาด้วยส่วนที่สองซึ่งเนิบช้า และปิดท้ายด้วยจังหวะรัวเร็วอีกครั้ง เป็นบทเพลงที่ราวกับพาเสียงกระซิบมาบอกผู้ที่รับฟังอย่างอ่อนโยน ว่าอย่ายอมแพ้ต่อความหนาวเหน็บของฤดูหนาว ให้ลุกขึ้นสู้และสนุกไปกับมัน และนั่นก็ทำให้ดวงตาอ่อนล้าของคนที่จ้องมองร่างโปร่งบางอยู่สั่นไหว น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ บทเพลงแห่งความสุขนี้ ไม่ใช่สำหรับศตคุณเพียงคนเดียว หากทำให้ความทรงจำเก่าๆ และความรักอันสวยงามของชายสูงวัยหมุนเวียนเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย
มือขาวกระแทกลงบนคีย์เปียโนอย่างแรง ก่อนจะยกขึ้นสูงแล้ววางลงข้างลำตัวเมื่อเสียงเพลงสิ้นสุดลง จากนั้นจึงลุกมาหาอับบาที่เตียง “อับบาร้องไห้ทำไมกันครับ ผมเล่นไม่ดีรึไงกันครับ” เด็กหนุ่มยิ้มบาง ที่จริงเขาก็รู้ดีว่าอับบาหลั่งน้ำตาเพราะเหตุใด ท่านคงจะคิดถึงคุณลุงจีรุฒน์มาก “...อับบาครับ ผมอยากให้อับบาเล่าเรื่องของคุณลุงให้ฟังบ้างจังเลย”
ดวงตาของชายสูงวัยอ่อนแสงลง เขากระตุกมือเล็กน้อย ศตคุณจึงเอื้อมมือไปประกบมือนั้นไว้
อัสลันลุกขึ้น แล้วเดินอ้อมมายืนด้านหลังของร่างโปร่ง เขาเห็นว่าเป็นโอกาสดีที่จะเกลี้ยกล่อมให้ชีคชารีฟพิจารณาเรื่องการผ่าตัดอีกครั้ง นายแพทย์ชะโงกหน้าไปหาผู้เป็นนาย “นั่นสินะครับ คุณศตคุณมาพบท่านถึงที่แบบนี้แล้ว ท่านจะไม่กรุณาทบทวนเรื่องเข้ารับการผ่าตัดอีกสักครั้งหรือครับ”
“อับบา” ศตคุณรู้สึกได้ว่านิ้วผอมในมือเขากระดุกกระดิก เขาจึงประคองมือนั้นขึ้นแนบแก้ม “ผมขอบคุณในความเมตตาของอับบา ที่รับเด็กกำพร้าอย่างผมไว้ ให้ผมได้เรียนเปียโนในโรงเรียนดีๆ แต่ตอนนี้ผมอยากให้อับบาคิดถึงสุขภาพของตัวเองบ้าง” ใบหน้าน่ารักหันกลับไปถามนายแพทย์ “ถ้าอับบาผ่าตัดแล้ว จะอาการดีขึ้นใช่มั้ยครับ”
อัสลันพยักหน้า “การผ่าตัดมีความเสี่ยงสูงก็จริง แต่ถ้าประสบผลสำเร็จ ท่านก็จะขยับเขยื้อนได้มากขึ้น อาจจะพูดได้อีกครั้งครับ”
“อับบา... จะไม่ลองพิจารณาดูสักหน่อยเหรอครับ ผมคิดว่าคุณลุงก็คงอยากให้อับบาเข้ารับการรักษา... นะครับ”
ชีคผู้ยิ่งใหญ่และแข็งแกร่งในอดีต กลับต้องพ่ายแพ้ให้กับคำร้องขอของเด็กหนุ่มธรรมดาๆ คนหนึ่ง เขากระตุกมืออีกสองสามครั้ง แล้วพยักหน้า
ศตคุณยิ้มกว้าง “ขอบคุณครับ!! เมื่ออับบาหายดี ผมสัญญาว่าจะมาเล่นเปียโนให้อับบาฟังบ่อยๆ เลยครับ”
ทั้งอาเหม็ดและอัสลันกระโดดกอดคอด้วยความดีใจ พวกเขาพยายามขอร้องชีคอยู่นับร้อยครั้งร้อยหน อีกทั้งชีคทั้งสองที่เป็นบุตรเองก็คะยั้นคะยอ แต่ชีคชารีฟก็อิดออดอยู่ตลอด หากกลับรับปากเด็กหนุ่ม ผู้มีสายเลือดเดียวกันกับจีรุฒน์ คนรักของตนอย่างง่ายดาย ราวกับเวลาเนิ่นนานที่ผ่านมา ไม่เคยทำให้ความรักของชีคชารีฟที่มีต่อจีรุฒน์จางหายไปเลยสักนิด
“ผมจะรีบเรียนชีคจาร์ซีกับชีคทัชอัลดิน และติดต่อไปยังโรงพยาบาลเพื่อปรึกษากับทีมแพทย์เรื่องการผ่าตัดอย่างเร็วที่สุดครับ”
“อับบา... พอหายดีแล้ว เรากลับมาอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวอีกครั้งนะครับ... ผมจะรออับบาอยู่ที่นี่”
ชายผู้สูงศักดิ์พยักหน้ารับ เขาเหลือบมองรูปของจีรุฒน์ที่อยู่ด้านหลังของเด็กหนุ่ม ก่อนหยดน้ำตาจะร่วงหล่นออกมาจากนัยน์ตาอ่อนล้าช้าๆ แล้วจึงเคลื่อนสายตาไปสบประสานกับศตคุณราวกับให้สัญญา... ว่าสักวัน... พวกเขาจะกลับมาอยู่ร่วมกันเป็นครอบครัวอีกครั้ง
ศตคุณจำต้องถอยออกมาก่อน เพื่อให้พวกสาวใช้และแพทย์เตรียมการเคลื่อนย้าย อาเหม็ดบอกว่าเย็นวันนี้ชีคจาร์ซีจะส่งเฮลิคอปเตอร์มารับ และจะพาชีคชารีฟเปลี่ยนขึ้นเครื่องบินส่วนตัว ไปเข้ารับการผ่าตัดที่ประเทศอเมริกา ร่างโปร่งกล่าวลาอับบาอย่างอาลัยอาวรณ์ เขาคงจะไม่ได้พบกับอับบาอีกนาน หรืออาจจะไม่ได้พบอีกเลยก็เป็นได้... เพราะเขายังไม่รู้ชะตากรรมของตนเองต่อจากนี้ไปเลยแม้แต่น้อย ถึงเขาจะสัญญาไปว่าจะรออับบาอยู่ที่เมืองเฟอร์โดสแห่งนี้ แต่ถ้าหากชีคเจ้าของวังไม่อยากให้เขาอยู่ และส่งตัวกลับเวียนนา เขาก็คงไม่ได้พบกับอับบาอีก
...รวมทั้งอีกคน... ที่เขายังคงเฝ้ารอคอย
ร่างโปร่งเดินออกมาจากห้องอย่างเหม่อลอย เขาเดินไปตามทางเดินในวังซีกซ้าย โดยมีจามิลและจีฮาลเดินตามหลัง
“คุณศตคุณสุดยอดไปเลยนะครับที่พูดให้ชีคชารีฟยอมผ่าตัดได้”
ศตคุณส่ายหน้า... นั่นไม่ใช่เพราะเขา แต่เป็นเพราะความรักมากมายท่วมท้น ที่ชีคชารีฟมีให้กับคุณลุงของเขาต่างหาก ความรักมั่นคงจนเขารู้สึกอิจฉา อยากจะมีความรักแบบเดียวกันบ้าง “...ฉันรู้สึกเหนื่อยๆ ยังไงก็ไม่รู้”
“กลับห้องไปพักก่อนมั้ยครับ ตอนแรกผมว่าจะพาคุณศตคุณเดินดูวังให้ทั่วเสียหน่อย”
“นี่คุณอาเหม็ดจะเดินทางไปกับหมออัสลันใช่มั้ย แล้วฉัน... จะเป็นยังไงต่อไปกันนะ” ศตคุณพึมพำกับตนเองเบาๆ เขาแทบไม่ได้ฟังที่จามิลและจีฮาลพูดเลยด้วยซ้ำ
ทันทีที่เดินกลับมาถึงห้องพัก เด็กหนุ่มก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงแล้วคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมามีแต่เรื่องที่ทำให้สับสนจนปรับตัวไม่ทัน เขาไม่รู้ว่าควรจะเป็นกังวลกับเรื่องไหนก่อนดีแล้ว พอพลิกตัวไปมาบนผืนฟูก ตาก็เหลือบไปเห็นดอกกุหลาบสีขาวแบบที่ได้รับมาจากฟาร์ฮาทุกวัน... เขาเอื้อมไปหยิบกุหลาบดอกนั้นมาสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ แล้วจู่ๆ น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างง่ายดายอีกครั้ง
...ป่านนี้ทาริคจะกำลังทำอะไรอยู่ที่ไหนนะ จะคิดถึงเขาบ้างสักนิดรึเปล่า... คิดจะย้อนกลับมาหาเขาอย่างที่เอ่ยปากไว้บ้างมั้ย
ทำไมเขาถึงอ่อนแอได้ขนาดนี้กันนะ ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น เกลียดตัวเองที่ใจเอาแต่นึกถึงอ้อมกอดมั่นคงอบอุ่น และคำสัญญาเลื่อนลอยของคนที่ทำให้เจ็บช้ำ
“หือ...” นัยน์ตาสีอ่อนเหลือบไปเห็นกล่องกำมะหยี่สีครีมที่วางอยู่ข้างหมอนหนุน เขาจึงเอื้อมไปหยิบมาพิจารณาดู “กล่องนี่ มาจากไหน ใครเอามาวางไว้ที่นี่กัน” พอหันไปถามพวกสาวใช้ในห้อง ทุกคนก็เอาแต่ส่ายหน้า
“จามิล จีฮาล”
นายทหารทั้งสองส่ายหน้ายิก “โธ่ คุณศตคุณ พวกผมติดตามคุณศตคุณอยู่ตลอดนะครับ”
ร่างโปร่งขมวดคิ้ว แต่แล้วก็ตัดสินใจเปิดกล่องออกดู “อะ...” ศตคุณเผยอริมฝีปากค้าง เมื่อเห็นของขวัญล้ำค่าที่นอนนิ่งอยู่ภายในกล่องใบนั้น ซึ่งก็คือสร้อยเพชร ห้อยจี้สตาร์แซฟไฟร์สีน้ำตาลเม็ดโตขนาดเท่ากำปั้นเด็กอ่อนล้อมไปด้วยเพชรที่ส่องประกายวูบวาบ วินาทีนั้นคำพูดของทาริคแล่นแวบเข้ามาในความคิดของเขาทันที
“...เอาไว้ไปถึงเฟอร์โดส ฉันจะซื้อของที่ดีกว่านี้ให้” “ไม่จริงน่า...”
“โอ้โห! สีเหมือนดวงตาของคุณศตคุณเลยนะครับ” จามิลเอ่ยทักขึ้น
“Ana Ooheboka (อานา อูฮิบบูกา)” เสียงทุ้มที่กระซิบคำหวานยังคงดังก้องอยู่ในศีรษะ
ศตคุณปิดกล่องแล้วเอื้อมเอาไปวางไว้บนหัวเตียง จากนั้นก็ล้มตัวลงนอนซุกใบหน้าเข้ากับหมอน... ถ้าของขวัญชิ้นนี้มาจากทาริคจริงละก็ แล้วทำไมคนที่ให้นี่ถึงไม่มาหาเขาสักทีล่ะ
...เขายังหวัง ยังรอให้ทาริคกลับมาหาเขาได้ใช่มั้ย
ทาริค... กลับมาซะทีเถอะ คราวนี้เขาจะไม่ดื้ออีกแล้ว จะรอให้ชายหนุ่มกลับมาอธิบายและถามคำถามที่เคยสัญญากันไว้
“คุณศตคุณจะนอนแล้วหรือครับ” จีฮาลถาม เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มนอนนิ่งก็ส่งสัญญาณบอกพวกสาวใช้ให้ไปปิดม่านในห้องให้มืดสนิท แล้วพวกเขาก็ถอยกลับไปยังที่นั่งตรงมุมห้อง เพื่อคอยเฝ้าเด็กหนุ่มทุกการเคลื่อนไหว
ศตคุณหลับไปนาน จนสาวใช้มาปลุกเพื่อรายงานว่า เฮลิคอปเตอร์ที่มารับชีคชารีฟเดินทางมาถึงแล้ว เด็กหนุ่มจึงรีบลุกขึ้นทั้งยังงัวเงีย เพราะเขาต้องการจะไปส่งอับบาออกเดินทาง
ขาเรียวก้าวยาวๆ อย่างรวดเร็วจนเกือบจะวิ่ง โดยมีทหารองครักษ์คอยติดตามไปอย่างกระชั้น ทว่าเมื่อไปถึง ที่ห้องโถงใหญ่มีทหารอยู่เต็มไปหมด ศตคุณจึงหยุดมองดูอยู่ห่างๆ
“เอ่อ... สงสัยฉันจะเข้าไปไม่ได้ซะแล้ว” เด็กหนุ่มก้าวเข้าไปหลบหลังเสาหินอ่อน จากนั้นจึงชะโงกมองไปยังห้องโถงส่วนกลาง ที่ตรงนั้นมีคนอยู่มากมาย หากมีชายคนหนึ่งที่โดดเด่นเป็นสง่าแม้มองจากที่ไกล ซึ่งเขาเดาได้ไม่ยากว่าจะต้องเป็นคนที่มีอำนาจและยิ่งใหญ่มากแน่ๆ
ชายคนนั้นตัวสูงใหญ่ อยู่ในชุดโต๊ป สวมเสื้อคลุมสีดำขลิบทองซ้อนทับไว้อีกชั้น บนศีรษะมีผ้ากุตราสีขาวโดยมีอากาลสีดำวางทับผ้ากุตราไว้อีกชั้น บนอากาลนั้นประดับไว้ด้วยเข็มกลัดสีทองเปล่งประกายเพื่อใช้บอกตำแหน่งอันสูงส่งของผู้สวมใส่
...นั่นคงเป็นลูกชายของชีคชารีฟ ภาพที่เห็นทำให้ศตคุณคลางแคลงใจ อดคิดไม่ได้ว่าในเมื่อชีคชารีฟมีลูกชายตั้งสองคนแล้ว ยังรับเขาเป็นลูกบุญธรรม ลูกชายทั้งสองคนอาจจะไม่ชอบขี้หน้าเขาสักเท่าไหร่
ขาเรียวก้าวถอยหลังไปโดยอัตโนมัติ เขาไม่กล้าจะออกไปพบหน้าใครๆ เสียแล้ว
“อ๊ะ คุณอาเหม็ด”
อาเหม็ดอยู่ในชุดสูทเพื่อเตรียมตัวเดินทาง เขายิ้มให้กับเด็กหนุ่ม “ผมขอโทษที่ต้องละเลยหน้าที่ จามิลกับจีฮาลจะอยู่ดูแลคุณศตคุณนะครับ”
“เอ่อ... จะเกิดอะไรขึ้นกับผมต่อไปครับ”
“นั่นคุณศตคุณคงต้องตัดสินใจด้วยตัวคุณเอง หลังจากพูดคุยกับชีคทั้งสองแล้วนะครับ”
“...ท่านจะส่งผมกลับเวียนนามั้ยครับ”
“คุณศตคุณอยากกลับเวียนนาหรือครับ” อาเหม็ดย้อนถาม
“...ผม...” ...อยากอยู่กับอับบา ซ้ำไอ้หัวใจที่เจ็บแล้วไม่จำนี่ ก็ยังคงแอบหวังว่าทาริคจะย้อนกลับมาหา... เขาจึงยังไม่อยากกลับไปเวียนนาสักเท่าไหร่
“คุณศตคุณรู้มั้ยครับ ชีคชารีฟท่านล้มป่วยไม่นานหลังจากทำเรื่องสัญญารับคุณเป็นบุตรบุญธรรมเสร็จเรียบร้อย ชีคทัชอัลดินจึงเป็นผู้เข้ามารับหน้าที่ดูแลคุณศตคุณแทน ท่านเป็นผู้ขอให้คุณศตคุณเขียนจดหมายถึงอับบาทุกๆ เดือน”
จริงสิ... เขาว่าจะถามเรื่องนี้จากอาเหม็ดอยู่พอดี แต่เพราะมีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย ทำให้เขาลืมไปเสียสนิท... “ชีคทัชอัลดินเหรอครับ...”
“ท่านเป็นคนที่เดินทางไปดูการแสดงของคุณศตคุณทุกๆ ครั้งด้วยนะครับ”
ศตคุณชะงัก แล้วเงยหน้าขึ้นสบสายตากับอาเหม็ด “ถ้าอย่างนั้น คนที่ยกเลิกสัญญาที่จะให้ผมมาอยู่ที่นี่และใช้นามสกุลร่วมกัน ก็คือชีคทัชอัลดินด้วยรึเปล่าครับ”
“ใช่ครับ แต่ท่านมีเหตุผล คุณศตคุณอย่าเพิ่งด่วนตัดสินท่าน”
...เหตุผล... ที่ไม่อยากจะให้เด็กกำพร้าอย่างเขาเข้ามาร่วมสกุลด้วยอย่างนั้นน่ะหรือ คนใจร้ายคนนั้น
“คุณศตคุณจะออกไปส่งชีคชารีฟไม่ใช่หรือครับ”
ศตคุณยิ้มบาง แล้วส่ายหน้า “ผมฝากคุณอาเหม็ดไปบอกท่านดีกว่าครับ ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพ... ผมขอตัวกลับห้องก่อน”
อาเหม็ดคว้าแขนเรียวไว้ “คุณศตคุณ... ชีคทั้งสองท่าน ตอนนี้อยู่ที่วังแห่งนี้แล้วนะครับ”
นั่นไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกดีขึ้นเลย ใบหน้าหวานซีดเผือด ปิดบังความกังวลไว้ไม่อยู่ “ครับ... ผมขอตัวก่อนนะครับ”
ร่างโปร่งตัดสินใจไม่ออกไปส่งชีคชารีฟ เขาวิ่งกลับไปที่ห้องพัก พร้อมๆ กับองครักษ์ประจำตัว พอศตคุณนั่งลงบนเตียงในห้อง ทหารทั้งสองนายก็ถอยเข้าไปประจำที่ราวกับหุ่นยนต์ที่ตั้งโปรแกรมไว้
“พวกนายไม่ต้องถอยไปไกลขนาดนั้นก็ได้”
“มันเป็นหน้าที่ของพวกผมที่ต้องประจำอยู่ตรงนี้ครับ”
“พวกนาย... รู้จักชีคทัชอัลดินใช่มั้ย”
ทั้งสองพยักหน้า “ครับ แต่เดิมพวกผมเป็นทหารองครักษ์ของท่าน”
“ขอโทษนะที่ต้องมาดูแลฉันแบบนี้ เหมือนพวกนายถูกลดตำแหน่งเลย”
“ไม่จริงหรอกครับ พวกผมคิดว่าเป็นเกียรติที่ชีคเลือกพวกผมให้มาดูแลคนสำคัญของท่าน”
ศตคุณขมวดคิ้ว แล้วหัวเราะในลำคอเบาๆ “...คนสำคัญ... หึ...” เขาเอนตัวลงนอนบนเตียง แล้วถามคำถามอีกครั้ง “แล้วพวกนายรู้จักคนที่ชื่อทาริคมั้ย”
“ทาริค... เอ ไม่นะครับ นายรู้จักมั้ย” จามิลหันไปถามคู่หู ซึ่งส่ายหน้ายิกแทนคำตอบ
“เขาน่าจะรู้จักกับทหารของที่นี่หลายคน... ฉันเห็นเขาขึ้นเฮลิคอปเตอร์ไปเมื่อวันก่อน”
“เฮลิคอปเตอร์... เอ... อาจเป็นตำรวจที่มีหน้าที่ตรวจตราดูแลความเป็นไปในทะเลทราย หรืออาจจะเป็นทหารที่ประจำการในดัมมัมก็ได้นะครับ”
ริมฝีปากสีแดงสดเม้มแน่น... หรือทาริคจะเป็นตำรวจที่ดูแลทะเลทราย? เพราะเห็นว่าต้องร่อนเร่อยู่ในทะเลทรายบ่อยๆ?
ระหว่างนั้นมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นแทรก จามิลจึงลุกขึ้นไปเปิดประตู ที่ด้านหน้าประตูมีสาวใช้คนหนึ่ง เธอพูดคุยกับจามิลเป็นภาษาอาหรับ สักพักก็เดินจากไป
“มีอะไรเหรอ”
“ท่านชีคให้มาเชิญคุณศตคุณไปพบครับ”
หัวใจของศตคุณร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม... โดนเรียกพบซะแล้ว เร็วชนิดที่เขายังไม่ทันได้มีเวลาตั้งตัวเลย
“ไปเถอะครับ ท่านรออยู่ที่ห้องโถงส่วนตัวของท่านแล้วล่ะครับ”
“...อือ” ขาเรียวก้าวลงจากเตียงช้าๆ สองมือกำแน่น เด็กหนุ่มไม่อาจรู้ได้หรอกว่า การเผชิญหน้ากันกับชีคผู้เป็นเจ้าของวังนิสรีนอันงดงามในครั้งนี้ อาจจะเปลี่ยนชะตาเขาไปตลอดชีวิตเลยก็เป็นได้
เป็นครั้งแรกที่ร่างโปร่งได้ย่างกรายเข้าไปในเขตวังหลัง เขาเดินออกจากห้องโถงตรงกลางที่เชื่อมระหว่างวังซีกขวาและซีกซ้าย ผ่านสวนที่จัดแต่งไว้สวยงาม ตัววังหลักซึ่งทำจากหินอ่อนคาร์เรร่าสีขาวสวยสะดุดตาแม้มองจากระยะไกล จีฮาลและจามิลบอกให้เขาเดินตรงไปเรื่อยๆ จนเข้าไปในเขตของวังหลัง ผ่านหมู่ทหารเฝ้ายามที่ค้อมศีรษะคำนับเมื่อเดินผ่าน ขาเรียวก้าวไปบนพรมที่ปูอยู่บนพื้นหินอ่อนสีขาวสะอาดตาด้วยหัวใจที่เต้นตุ้มๆ ต่อมๆ อย่างเป็นกังวลกับเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ไป เขากวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง กลิ่นสีน้ำมันลอยมาเตะปลายจมูก และพอย่างก้าวเข้าไปใกล้ห้องโถงที่ว่านี่มากเท่าไหร่ ก็จะได้กลิ่นสีน้ำมันแรงขึ้นทุกที ศตคุณยังคงเดินตามทางเดินต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งทหารองครักษ์ทั้งสองหยุดอยู่ที่ด้านหน้าซุ้มประตูหินอ่อนแกะสลัก ซึ่งมีผ้าม่านปิดไว้แทนบานประตู
“พวกผมจะรออยู่ตรงนี้นะครับ คุณศตคุณเดินตรงไปจนสุดทาง ห้องสุดท้ายนั้นคือห้องโถงส่วนตัวของท่านชีคครับ”
ศตคุณพยักหน้า พร้อมกับก้าวเดินต่อไปช้าๆ เท้าเปลือยเปล่าของเขาสัมผัสไปบนพรมเปอร์เซียร์หนานุ่มที่มีลวดลายถักทอไว้อย่างละเอียด ระหว่างทางที่ก้าวเดินไป ผ่านเสาหินอ่อนที่แกะสลักไว้อย่างประณีตบรรจง เด็กหนุ่มจึงหยุดยืนพิจารณาดูอยู่หลายครั้ง ก่อนจะเดินต่อ ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองเพดานโค้งซึ่งแกะสลักเป็นกลีบกุหลาบซ้อนๆ กันรวมเป็นดอกใหญ่อันงดงามวิจิตร เขาหมุนตัวช้าๆ มองรอบๆ ตัวไปพลาง แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อสายตาไปสะดุดอยู่ที่ภาพเหมือนของใครบางคนนับสิบๆ ภาพที่แขวนไว้บนกำแพง เรียงรายตลอดทางเดินที่เขาเดินผ่าน
“รูปนี่มัน... เหมือนฉันเลย” เท้าเรียวก้าวเข้าไปหยุดยืนหน้ารูปรูปหนึ่ง เขามั่นใจว่านี่เป็นรูปวาดของเขา เพราะชุดทักซิโด้อันคุ้นตากับเปียโนยี่ห้อชิมเมลสีขาว
สีของภาพวาดเป็นโทนสีที่ดูแล้วรู้สึกอบอุ่น ลายเส้นฟุ้งราวกับภาพฝัน ดวงตากลมใสของคนในภาพเปล่งประกายสวยงาม ริมฝีปากเผยอน้อยๆ หรืออมยิ้มในบางภาพ ชวนให้ศตคุณอดนึกไม่ได้ว่าคนที่วาดภาพเหล่านี้ วาดภาพเขาด้วยความรู้สึกเช่นไร
เด็กหนุ่มก้าวเดินไปตามทางช้าๆ สลับหยุดดูรูปของตนเองไปเรื่อยๆ จนก้าวเข้าไปในห้องโถงซึ่งมีเพดานโค้งสูง ผ้าม่านหนาปิดหน้าต่างจนหมดทุกบาน เหลือเพียงแสงสว่างจากดวงไฟสลัวๆ บนพื้นพรมมีภาพวาดวางกองระเกะระกะเต็มไปหมด... ล้วนแต่เป็นภาพวาดของเขา
ด้านในสุดของห้องโถงมีโซฟานอนขนาดใหญ่ ซึ่งใครบางคนนั่งอยู่ที่นั่น หากศตคุณไม่กล้าเดินเข้าไปใกล้มากกว่านั้น “เอ่อ... สวัสดีครับ ผมศตคุณ”
“เข้ามาใกล้ๆ สิ ศตคุณ”
“ครับ” ร่างโปร่งเดินไปหยุดอยู่ไม่ไกลจากโซฟานัก เขาก้มหน้าหลุบตาต่ำ แต่ก็ชำเลืองมองคนที่นั่งอยู่บนโซฟาเป็นระยะๆ
“น้องพี่ กลัวพี่รึ”
น้ำเสียงฟังดูอ่อนโยน หากทำให้เด็กหนุ่มขนลุกเกรียว “...ผมไม่บังอาจ”
“พี่ได้ข่าวว่าน้องไม่สบาย เป็นอย่างไรบ้าง”
“ผม... เอ่อ... สบายดีแล้วครับ ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ”
“ทุกคนดูแลน้องดีรึเปล่า”
ศตคุณพยักหน้า “ครับ”
“แล้วนี่... ชอบวังนี้มั้ย”
“...ชอบครับ... วังนี้สวยมาก...”
ชายผู้นั้นผายมือไปยังรูปวาดมากมาย “แล้วรูปพวกนี้ล่ะ เห็นแล้วคิดอย่างไร”
“...รูปพวกนี้...” ใบหน้าหวานหันมองไปรอบๆ ไม่ว่าจะเป็นบนพื้นห้อง บนกำแพง มีแต่ภาพวาดของเขาขณะที่กำลังเล่นเปียโนเต็มไปหมด “ทั้งหมดนี่... เป็นรูปของผมเหรอครับ”
“ใช่... เป็นรูปของน้อง”
“เอ่อ... ใครเป็นคนวาดเหรอครับ”
“ก็คงเป็น... คนที่รักน้องจนหมดหัวใจน่ะสิ”
“.....” ...ใครกันล่ะ... ขาเรียวถอยหลังกรูด จนไปชนกับโต๊ะตัวเล็ก เขาหันหลังขวับกลับไปมอง บนโต๊ะนั้นมีช่อบูเก้แห้งๆ ที่เขาคุ้นตา มันคือช่อบูเก้ที่เขาได้รับในงานแสดงเปียโนครั้งสุดท้าย ซึ่งเขาเขวี้ยงมันทิ้งไปบนหิมะที่ตรงลานจอดรถของโรงละครโอเปร่า
“ถ้าพี่จะขอให้น้องไปอยู่กับพี่ที่วังในดัมมัม... น้องจะว่าอย่างไร”
“ผม... เอ่อ”
“เข้ามาใกล้ๆ พี่หน่อยซิ”
ศตคุณหันรีหันขวาง ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะทำอย่างไรดี แต่ก็ใช่ว่าจะหนีออกไปจากที่นี่ได้ง่ายๆ “.....”
“มาหาพี่หน่อยซิ กลัวพี่รึ”
“เปล่า... ครับ” เด็กหนุ่มสูดลมหายใจเข้าปอดลึก แล้วตัดสินใจเดินไปหยุดอยู่เบื้องหน้าคนที่นั่งอยู่บนโซฟานอนตัวนั้น ในที่สุด... เขาก็ได้เห็นใบหน้าของคนที่เรียกตัวเองว่า พี่ อย่างชัดเจน แต่ว่าพี่คนไหนกันล่ะ ก็ชีคชารีฟมีลูกชายสองคนไม่ใช่หรือ
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ใบหน้าสีคร้ามแดด ดวงตาฉายแววอ่อนโยน จมูกโด่งได้รูป รับกับริมฝีปากเรียวบาง ท่าทางจะมีอายุมากกว่าเขาอยู่ไม่น้อย เขาสวมชุดรุ่มร่ามแบบอาหรับ โดยมีกุตราและอากาลประดับเหรียญตราทองคำบนศีรษะ ผู้ชายคนนี้คือคนที่เขาเห็นในห้องโถงที่วังส่วนหน้าเมื่อตอนก่อนหน้านั่นเอง
“ไหนเข้ามาให้พี่ดูหน้าน้องใกล้ๆ หน่อยซิ”
ศตคุณเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าคนที่เรียกตนเองว่าพี่ชาย แล้วคุกเข่าลง
“ขอบใจนะ ที่ช่วยเกลี้ยกล่อมท่านพ่อให้”
เด็กหนุ่มส่ายหน้า “ไม่หรอกครับ ผมไม่ได้ทำอะไรเลย... ชีคชารีฟท่านตัดสินใจด้วยตัวท่านเอง”
มือหยาบจับคางเรียวให้เงยขึ้นมาสบสายตากับตน “...น้องพี่ ช่างน่ารักจริงๆ ในที่สุดเราก็ได้พบกัน ต่อไปนี้ชีวิตของน้องจะสุขสบาย ขอแค่ไปอยู่กับพี่ ไปอยู่ที่วังของเราในดัมมัม”
ร่างโปร่งยิ้มบาง คำพูดหวานหูของผู้เป็นเสมือนพี่ชาย อย่างที่เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้ยิน แต่ พี่ชาย ก็ไม่ใช่คนที่หัวใจของเขาเรียกร้อง “ผมเป็นเพียงเด็กกำพร้า... ขอบคุณท่านชีคที่กรุณา แต่ผม...”
“แต่อะไร”
“ผมชอบทะเลทรายแห่งนี้ ผม... เอ้อ บอกกับชีคชารีฟไว้ว่าจะรอท่านอยู่ที่เฟอร์โดสนี่”
“รอท่านพ่อ? อย่างเดียวเลยหรือ?”
ดูเหมือนคำพูดเด็กหนุ่มคงจะดูไม่มีน้ำหนักมากสักเท่าไหร่ คนตรงหน้าถึงมองเขาออกได้ทะลุปรุโปร่งแบบนี้ “...เอ่อ... ยังมีอีกคนครับ เขาบอกว่าจะมาหาผมที่นี่” เด็กหนุ่มตอบไปอย่างซื่อๆ เขาคิดว่าถ้าเขาเฝ้ารออยู่ที่นี่ต่อไปเรื่อยๆ อาจมีสักวัน ที่คนคนนั้นจะกลับมา... กลับมาทวงถามคำตอบอย่างที่เคยกล่าวไว้
“ใครกัน? คนรักของน้องงั้นหรือ?”
ศตคุณส่ายหน้า “เราไม่ได้เป็นคนรักกันหรอกครับ เขาเป็นคนที่ช่วยเหลือผมไว้หลายอย่าง เราพบกันในทะเลทราย...”
“หืม? แล้วตอนนี้เขาไปอยู่ที่ไหนกันล่ะ”
คำถามที่ราวกับเป็นมีดปลายแหลมซึ่งทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจดวงน้อยอย่างแรง ศตคุณก้มหน้าลงเพื่อซ่อนดวงตาที่หวั่นไหว แล้วตอบออกไปเสียงสั่น “...ไม่ทราบครับ แต่... ถ้าชีคเห็นว่าไม่ควร ผมก็อยากจะขอกลับเวียนนาครับ”
“เอ... ไปอยู่กับพี่ที่ดัมมัมสบายๆ ก็ไม่เอา แปลกดี... แต่ถ้าน้องอยากจะอยู่ที่นี่ ลองถามเจ้าของวังนี้ดูก่อนมั้ย”
...เจ้าของวังแห่งนี้... ถ้างั้นก็แปลว่าคนคนนี้คือชีคจาร์ซีสินะ ส่วนชีคทัชอัลดินเจ้าของวังแห่งนี้ คือคนที่ปฏิเสธ พร้อมทั้งยกเลิกสัญญาไม่ให้เขาเกี่ยวข้องใดๆ กับตระกูล อัช ชะกิยาห์ และเป็นคนที่ทำให้เขาช้ำใจ “ผมไม่บังอาจ... ผมตัดสินใจแล้ว... ผมจะไปหาเช่าบ้านอยู่ในเมือง ถ้าไม่ได้ผมก็จะกลับเวียนนาครับ” เด็กหนุ่มลุกขึ้นพรวด แล้วหันหลังเดินหนี
“เดี๋ยวซิ... เจ้าของวังเขาอยู่ที่นี่แล้ว คุยกับเขาก่อนซี่” ชีคหนุ่มหัวเราะ พลางหันไปถามคนที่ยืนพิงกำแพงอยู่ในเงามืด ใกล้ๆ กับโซฟาตัวที่เขานั่งอยู่
“ว่าไง... ทัชอัลดิน”
“ศตคุณ”
TBC~*/ตัดจบแบบไม่หวั่นเกรงต่อรองเท้านานายี่ห้อที่ทุกคนเขวี้ยงมาให้
ก็คงไม่ต้องสปอยล์อะไรกันมาก ฮัสกี้พาพระเอกกลับมาส่งแล้วนะคะ ทุบกระปุกหมูที่หยอดเงินไว้ ทุ่มค่าตัวพระเอกมาได้แค่นี้ล่ะค่ะ 55555555555
ชีคชารีฟผู้น่าสงสาร จมอยู่กับความทรงจำในอดีต เดินหลงอยู่ในความมืดมิดมาแสนนาน การเฝ้ารอคอยคนรักที่เป็นทั้งชีวิต แต่เขาไม่มีวันหวนกลับคืนมา อับบาของศตคุณเป็นคนที่น่าสงสารที่สุดจริงๆ แต่ในครั้งนี้ศตคุณนำความหวังกลับมาให้อับบาอีกครั้ง ความทรงจำเก่าๆ อาจะเป็นสาเหตุที่ทำให้อับบาท้อแท้ สิ้นหวังกับชีวิต แต่ก็เป็นความทรงจำเก่าๆ นี่แหละ ที่ทำให้อับบาตัดสินใจสู้ต่อ เพื่อที่จะได้มองเห็นความทรงจำในอดีตนั้น ผ่านตัวศตคุณ
ตัวศตคุณเองก็ได้พบกับครอบครัว ครั้งนี้ได้พบกับพี่ชาย และในตอนหน้า... คงได้พบคนรักสักทีนะคะ 55555
ขอให้อ่านให้สนุกนะค้า 
หัวข้อ: นิสรีน... กุหลาบขาวแห่งทะเลทราย [Ch.26: คู่รัก END ] (อ่าน 463841 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก