//ผุดขึ้นมาจากกองรองเท้าและตู้ใส่รองเท้า 
Chapter 19 : ทัชอัลดิน“ศตคุณ”
เสียงทุ้มอันแสนคุ้นหูทำให้คนที่กำลังก้าวฉับๆ ไปยังทางออกของห้องต้องหยุดชะงัก... เขาหูฝาดไปหรือเปล่า ร่างโปร่งหันขวับไปทางต้นเสียง พลางหรี่ตามอง แต่ในแสงสลัวแบบนั้น เขาไม่สามารถมองเห็นเจ้าของน้ำเสียงนั้นได้ชัดเจนเท่าไรนัก
“พี่จาร์ซี ออกไปก่อนได้มั้ย”
ผู้เป็นพี่ชายลุกจากโซฟาตัวใหญ่ แล้วบ่นพึมพำ “พวกนี้นี่ ไม่มีอารมณ์ขันกันเลย ก้างชิ้นใหญ่ไปก็ได้” ชีคจาร์ซีเดินผ่านศตคุณออกไป แล้วตะโกนบอกพวกทหารและสาวใช้ทางด้านนอก “เอ้าๆ มานั่งหน้าสลอนอะไรกันตรงนี้ ไปรอข้างนอกไกลๆ นู่นเลย แล้วปิดม่านให้เรียบร้อยด้วย” พร้อมเคลียร์ทางให้เสร็จสรรพ
...ชีคทัชอัลดิน ทำไม... เสียงเหมือนกันกับทาริคยังกับคนคนเดียวกันเลยล่ะ ศตคุณยังคงยืนตัวแข็งอยู่ที่เดิม หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำ สับสนจนทำอะไรไม่ถูก ในขณะที่คนในเงามืดก้าวออกมายืนตรงหน้าเขา
“คุณ”
เสียงทุ้มตอกย้ำให้ยิ่งแน่ใจ ใบหน้าหวานเงยขึ้นช้าๆ สบสายตากับดวงตาสีเข้ม ใบหน้าหล่อเหลาที่คุ้นเคยภายใต้ผ้ากุตรา มีอากาลประดับเหรียญทองเช่นเดียวกันกับชีคจาร์ซี เหรียญทองอันคุ้นตา เหมือนว่าเขาเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
“ทาริค... ไม่จริง...” ดวงตากลมเบิกกว้าง ขาเรียวพาเจ้าของให้ถอยหลังออกไปทันที
ท่อนแขนแกร่งโอบเอวบางไว้แล้วดึงเข้าหาตัว ก่อนที่เด็กหนุ่มจะหนีจากเขาไปได้อีกเป็นครั้งที่สอง “ฉันกลับมาแล้ว ขอโทษที่ทำให้เธอต้องรอนาน”
“คุณ... คุณเป็นใครกันแน่” มือขาวพยายามดันตัวเองให้หลุดออกจากอ้อมอกแข็งแกร่ง หากมันอ่อนแรงเสียจนศตคุณรู้สึกหงุดหงิด “ปล่อยครับ!”
“ถ้าฉันปล่อย เธอก็จะหนีไปจากฉันอีก” ทัชอัลดินกระชับอ้อมแขนแน่นราวกับโซ่ตรวนที่ทำจากเหล็กกล้า “ฟังฉันอธิบายก่อนนะ เธออยากรู้อะไร ฉันจะตอบคำถามหมดทุกข้อที่เธอสงสัย”
ศตคุณเบือนหน้าหนี “ทั้งทหารทั้งคนรับใช้ตั้งมากมายขนาดนี้ ขนาดแมลงวันจะบินเข้าออกยังลำบาก ถึงผมจะอยากหนีก็คงไปไหนไม่รอดในเมื่อถูกล้อมไปด้วยทะเลทรายแบบนี้... ต่อให้ผมตาย พวกคุณก็คงจะปลุกวิญญาณของผมขึ้นมาจนได้น่ะล่ะ”
“อย่าพูดเล่นกับความเป็นความตายแบบนี้!” ร่างสูงดุเสียงดังลั่น จนคนในอ้อมกอดสะดุ้ง แล้วหันกลับมาสบสายตากับเขา “รู้รึเปล่าว่าที่เธอทำลงไป ฉันห่วงจนใจแทบขาด... ได้โปรด... อย่าทำแบบนั้นอีก”
เสียงที่เปล่งออกมาจากลำคอของชีคหนุ่มผู้ยิ่งใหญ่แหบแห้ง ทำให้คนฟังเจ็บในหัวใจไปด้วย เขาลดมือลงและหยุดดิ้น แล้วเอ่ยขอร้องกับเจ้าของอ้อมกอดดีๆ “ปล่อยผมก่อนได้มั้ย คุณรัดแน่นจนผมหายใจไม่ออกแล้ว ผมไม่หนีไปไหนหรอกครับ อื้อ!”
ร่างสูงอุ้มเด็กหนุ่มลอยหวือ แล้วพาไปวางบนโซฟานอนตัวใหญ่ ส่วนตัวเขานั่งลงบนเข่าข้างหนึ่งบนพื้นพรมใกล้ๆ กัน ชีคหนุ่มประคองมือขาวไว้ในมือแล้วแนบจูบลงไปเบาๆ “ชื่อของฉันคือ ทัชอัลดิน ชารีฟ อิสมาเอล อัช ชะกิยาห์ ส่วนทาริคน่ะ เป็นชื่อที่ท่านตา อดีตเจ้าเมืองเฟอร์โดส ซึ่งสืบเชื้อสายมาจากชาวเบดูอินโดยตรงเป็นคนตั้งให้ ฉันจึงใช้ชื่อนั้นเวลาที่อยู่ในทะเลทราย”
ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยคำถาม คำถาม และคำถามมากมายจนเจ้าตัวไม่รู้ว่าจะเริ่มถามคำถามไหนก่อน ซ้ำยังสับสนและตกใจไม่สร่าง จากผู้ชายในทะเลทราย ที่ถึงแม้เขาจะแอบระแวงว่าคงไม่ใช่คนธรรมดาอยู่หลายครั้งหลายหน แต่ใครมันจะไปนึกกันเล่า ว่าชายคนนั้นจะกลายมาเป็นชีคผู้นำของชาวอาหรับกลุ่มใหญ่ไปซะได้
“อย่างแรกที่ฉันอยากจะบอกกับเธอ จุดประสงค์ที่ฉันพาเธอมาที่เมืองเฟอร์โดสนี่ ไม่ใช่เพื่อส่งต่อให้ท่านพ่ออย่างที่เธอเข้าใจ ฉันพาเธอมาที่นี่เพื่อตัวฉันเองต่างหาก แต่เพราะพวกเราใช้เวลาในทะเลทรายกันไปหลายวัน พี่จาร์ซีต้องรับหน้า ทำงานทั้งส่วนของเขาและของฉัน และช่วงนี้ก็มีปัญหาพวกโจรก่อการร้ายที่แฝงตัวอยู่ในทะเลทรายออกมาอาละวาดปล้นฆ่า สร้างความวุ่นวายอย่างหนักในแถบชานเมืองดัมมัม จึงเป็นหน้าที่ของพวกเราที่จะต้องเร่งปราบปรามพวกมันให้สิ้นซาก พวกมันคือพวกเดียวกับที่ลักพาตัวเธอไปจากสนามบินยังไงล่ะ” ร่างสูงพูดพลางสัมผัสแก้มใสที่ดูซูบไปเล็กน้อยเมื่อเทียบกับเมื่อครั้งที่พบกันในวันแรก “เมื่อตอนที่เราเดินทางมาถึงเฟอร์โดส ทางการของเรากำลังเร่งนำกองทหารบุกเข้าไปปราบพวกมันในทะเลทราย ฉันจึงต้องรีบเดินทางไปสมทบกับพี่จาร์ซี...”
“งะ... งั้นเหรอครับ” ศตคุณเสตาหลบเพราะไม่รู้จะทำสีหน้าหรือพูดจาเช่นไร
“ขอโทษที่ต้องปล่อยเธอไว้คนเดียวแบบนั้น” มือหยาบพลิกฝ่ามือข้างที่ยังมีผ้าพันแผลห่อหุ้มขึ้นมาพิจารณา “แล้วนี่... ยังเจ็บอยู่รึเปล่า”
“นิดหน่อยเท่านั้นครับ”
“เธอรู้มั้ย หัวใจของฉันแทบแหลกสลายตอนที่รู้ข่าวจากอาเหม็ด ทำไมเธอถึงทำอะไรแบบนั้น... ทำไมถึงทำร้ายตัวเอง... ไม่คิดถึงใจของฉันบ้างเลยหรือ” ทัชอัลดินซบใบหน้าลงบนฝ่ามือนั้นเบาๆ น้ำเสียงของเขาแหบพร่า แฝงไปด้วยความเจ็บปวด
ดวงตาสีอ่อนหลุบต่ำ “ผม... ขอโทษครับ... ที่ทำอะไรบ้าบิ่นลงไปแบบนั้น แต่ก็เพราะคุณ...”
“...เพราะฉัน หรือเพราะเธอไม่เชื่อใจฉันกัน”
ศตคุณเม้มปากแน่น แต่ทัชอัลดินก็หลอกลวงและปิดบังเขาเองอยู่หลายเรื่องเช่นกัน เขาไม่ยอมรับผิดคนเดียวหรอกนะ “เพราะคุณไม่บอกอะไรผมเลยตั้งแต่แรก จะให้ผมไว้ใจคุณร้อยเปอร์เซ็นต์ได้ยังไงกัน แล้วทั้งๆ ที่ไม่รู้อะไรเลย ผมก็ยัง...” ร่างโปร่งชะงัก...
...ก็ยังหลงรักเข้าไปเต็มๆ แบบนี้
“ก็ยัง?”
“...ก็ยังเชื่อใจคุณน่ะสิ”
ทัชอัลดินอมยิ้ม เพราะแก้มป่องๆ ของคนแสนงอนช่างน่ารัก “ที่ฉันไม่ได้บอกอะไรกับเธอแต่แรก เพราะอยากรู้จักเธอให้มากขึ้น อยากรู้ว่าเธอเป็นคนยังไง”
“แล้วเป็นคนยังไงล่ะครับ คุณรู้รึยัง”
“ก็เป็นคนช่างพูด ช่างคุย น่ารัก ดูบอบบางแต่ก็เข้มแข็ง ใสซื่อบริสุทธิ์ราวกับหยาดน้ำค้างในทะเลทราย... จนฉัน... หลงรักเธอมากขึ้นไปอีก ถอนตัวไม่ขึ้นอีกเลยทีเดียว”
ศตคุณขมวดคิ้วอย่างสงสัยในคำพูดของชีคหนุ่ม... มากขึ้นไปอีก? ถอนตัวไม่ขึ้นอีกเลย? ร่างสูงพูดเหมือนกับ...
“เธอคงไม่รู้ แต่... หัวใจของฉันเป็นของเธอมานานแล้ว ฉันหลงรักเธอ... รักอยู่ฝ่ายเดียว ลุ่มหลงเหมือนคนบ้า” ชีคหนุ่มโน้มไปกระซิบ พร้อมกับไล้ปลายจมูกไปบนแก้มนิ่มอย่างแผ่วเบาราวกับสัมผัสจากขนนก
ใบหน้าหวานเงยขึ้นประสานสายตากับดวงตาสีเข้ม หัวใจของเขาเต้นระรัว คำว่า รัก นี่ช่างมีอิทธิพลมากมายเสียจริง “.....”
ทัชอัลดินขยับขึ้นไปนั่งบนโซฟานอนเคียงข้างเด็กหนุ่ม “คุณ ดูรูปนั้นสิ” ชีคหนุ่มสะกิด แล้วชี้ไปยังรูปในกรอบสีทองที่แขวนอยู่บนฝาผนังห้องรูปหนึ่ง “การแสดงบนเวทีครั้งแรกในโรงละครโอเปร่าของเวียนนา เพลง Piano concerto No. 21 ของ Mozart เพียงแค่เห็นเธอแวบแรก ฉันก็ตกหลุมรักเธอซะแล้ว”
เสียงทุ้มที่พร่ำบอกคำรักชิดใบหู ส่งผลให้ใบหน้าหวานเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ “...รูปทั้งหมดนี่ คุณวาดเองเหรอครับ”
ปลายนิ้วหยาบไล้ไปมาบนพวงแก้มที่มีสีเลือดฝาด แล้วยิ้มอย่างพอใจ “ใช่... ทุกครั้งที่ได้ไปดูการแสดงของเธอ ทุกครั้งที่คิดถึงเธอ ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่จับพู่กันขึ้นมาแล้วก็วาดรูปของเธอ ภาพทั้งหมดนี่ คือความทรงจำของฉันที่มีแต่เธออยู่ตลอดเวลา”
ศตคุณลุกขึ้นจากโซฟา ขาเรียวก้าวไปช้าๆ เพื่อพิจารณาดูรูปภาพของตนเองภายในห้อง นี่คือภาพของตัวเขาในสายตาของชีคหนุ่ม ในแต่ละเวทีการแสดงมีภาพเขาในหลายๆ อิริยาบถ บางภาพก็เป็นภาพในตอนที่เขาก้มหน้าก้มตาเล่นเปียโน บางภาพเป็นภาพที่เขาหันไปสบสายตากับผู้ชม และบางภาพ เป็นภาพที่เขาเงยหน้าขึ้นมอง... คนที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งของผู้ปกครอง
ดวงตาสีเข้มมองตามร่างโปร่งบาง พลางเล่าเรื่องราวย้อนไปในอดีต “ที่จริง เราเคยพบกันเมื่อสิบสองปีก่อน ช่วงนั้นฉันปิดเทอมฤดูร้อนและกลับจากอังกฤษมาพักที่วังในดัมมัม ส่วนเธออายุแค่หกขวบ เล่นซ่อนหากับอาเหม็ดแล้วมาหลบอยู่ในห้องฉัน ครั้งนั้นฉันได้เห็นเธอเล่นเปียโนเป็นครั้งแรก เพลง Nessun Dorma ของ Puccini”
ใบหน้าน่ารักหันกลับมาสบตากับชีคหนุ่ม เขาขมวดคิ้วมุ่นแล้วชี้ไปที่ตนเอง “ผมน่ะเหรอ” ในความทรงจำอันรางเลือน เขาจำได้เพียงแค่ว่าเคยไปเยี่ยมคุณลุงจีรุฒน์ที่ดัมมัมพร้อมกับครอบครัวเท่านั้น ได้เห็นทะเลทรายแวบเดียว ซึ่งภาพในศีรษะก็เหมือนกับในรูปของทะเลทรายทั่วไป ส่วนอับบาหรือชีคชารีฟ เขาก็นึกออกเพียงว่าคือชายหนวดเฟิ้มในชุดอาหรับ ที่จำได้รางๆ ก็เพราะดูแปลกตาออกไปจากชาวยุโรป แต่ก็จำหน้าตาและทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในตอนนั้นไม่ได้เลย
ทัชอัลดินยิ้มบาง เขารู้อยู่แก่ใจว่าศตคุณจำไม่ได้ เพราะตอนนั้นอีกฝ่ายยังเด็กมากเหลือเกิน “คุณลุงของเธอพูดถึงเธอเป็นประจำ สมัยที่เรายังอยู่ด้วยกัน เขาเอารูปของเธอให้ท่านพ่อ ฉันกับพี่จาร์ซีได้ดูด้วยนะ เมื่อตอนที่ได้ยินข่าวการจากไปของพ่อแม่เธอ วังที่ดัมมัมเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ท่านพ่อต้องการจะพาตัวเธอมาที่ดัมมัม แต่แจ็ค... เอ่อ เราเรียกคุณลุงของเธอว่าแจ็คน่ะ แจ็คอยากให้เธอได้เรียนต่อที่เวียนนาจนจบ พวกท่านเลยมีปากเสียงกัน แจ็คเสียใจมาก ฉันยังจำได้แม่น คืนนั้นที่ฉันเดินทางไปดัมมัม... แจ็คซึ่งมีโรคหัวใจเป็นโรคประจำตัวอยู่แล้วล้มลง เขานอนนิ่งไม่ขยับเขยื้อนอยู่ในอ้อมแขนของท่านพ่อ พวกเรารีบพาเขาส่งโรงพยาบาล... แต่ไม่ทันเสียแล้ว”
เรื่องราวในอดีตดูเหมือนจะทำให้ชีคหนุ่มสลดไปด้วยเช่นกัน เขาประสานมือทั้งสองข้างเข้าหากันไว้หลวมๆ “ท่านพ่อเสียใจมาก ท่านโทษว่าเป็นความผิดของตัวเอง... ท่านกินไม่ได้นอนไม่หลับ บวกกับความเครียดที่สั่งสม ในที่สุดก็ล้มป่วยไปอีกคน”
...เพราะอย่างนี้นี่เอง ชีคชารีฟจึงดื้อรั้นไม่ยอมรักษาตัวให้หาย ท่านคงรู้สึกผิดมาก ครอบครัวของทัชอัลดินเองก็เต็มไปด้วยความเศร้าโศก ไม่ต่างกับเขาเลย
“ตอนนั้นฉันโกรธท่านพ่อมาก เพราะฉันเองก็รักแจ็คเหมือนคนนึงในครอบครัว ท่านพ่อสั่งให้ทนายของเราจัดการเรื่องรับเธอเป็นลูกบุญธรรม แต่หลังจากนั้นไม่ทันไรท่านก็ป่วย... ฉันจึงเข้ามารับหน้าที่ดูแลเธอแทน”
ปลายนิ้วเรียวไล้สัมผัสตรงลายเซ็นชื่อของเจ้าของภาพ พลางเอ่ยถาม “ถ้าอย่างนั้น... ทำไมคุณไม่ตอบจดหมายผมเลยสักครั้ง”
“ก็ฉันไม่ใช่อับบาของเธอนี่ แต่ฉันอ่านจดหมายของเธอให้ท่านพ่อฟังทุกฉบับ” ...ยิ่งอ่านก็ยิ่งสนใจ ฝันลมๆ แล้งๆ ถึงเด็กน้อยของอับบาไปวันๆ... “ศตคุณที่ฉันพบในทะเลทราย กับเด็กน้อยคนที่เขียนจดหมายนั่น ช่างคุยเหมือนกันเลยทีเดียว”
ขาเรียวก้าวเดินต่อไปช้าๆ วนดูรูปวาดทั้งหมดที่ติดอยู่บนกำแพงและวางระเกะระกะบนพื้นห้องนับร้อยรูป ภาพจากทุกๆ เวทีการแสดง ยกเว้น... การแสดงครั้งสุดท้ายของเขา เด็กหนุ่มกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง จนไปหยุดอยู่ที่ตรงมุมห้องด้านในสุด ซึ่งตรงนั้นมีขาตั้งสำหรับวางกรอบรูปขึงผ้าแคนวาสตั้งอยู่ แต่ถูกผ้าคลุมเอาไว้ ศตคุณจึงเดินไปเปิดดู
...ภาพที่น่าจะเป็นการแสดงครั้งสุดท้ายของเขา ดูจากชุดและบูเก้ที่ติดอยู่บนเสื้อ แต่วาดไม่เสร็จ มีแค่เค้าโครงที่วาดไว้บางๆ เท่านั้น
“ทำไมภาพนี้ถึงวาดไม่เสร็จล่ะครับ การแสดงครั้งสุดท้ายของผม... ไม่น่าประทับใจสินะครับ” มือขาวจับกรอบขึงผ้าแคนวาสเอาไว้แน่น เรื่องราวที่แสนเจ็บปวดในคราวนั้นยังคงชัดเจนอยู่ในความทรงจำ คืนวันคริสต์มาสอีฟที่ความหวังและหัวใจซึ่งเฝ้ารอคอยที่จะได้มีครอบครัวอย่างคนอื่นๆ เขามาตลอดหกปีเต็ม พังทลายลงทั้งหมดในคืนนั้น “คุณไม่ยอมพบผมตามสัญญา แล้วยังยกเลิกข้อตกลงทั้งหมดด้วย”
ทัชอัลดินนิ่งเงียบเสมือนรูปปั้น เขาสัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่คุกรุ่นขึ้นทีละน้อยของเด็กหนุ่มจากน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความแข็งกระด้าง... มันเป็นความเห็นแก่ตัว และความเข้าใจผิดของเขาเอง ที่ทำให้ศตคุณต้องเสียใจ
ไหล่บอบบางสั่นสะท้าน ขณะที่เจ้าตัวหันกลับไปสบสายตากับคนที่นั่งอยู่บนโซฟานอนตัวใหญ่
“ผมอยากรู้เหตุผล...”
ย้อนเวลากลับไปเมื่อฤดูหนาวปีที่แล้ว เสียงเพลงเฉลิมฉลองเทศกาลคริสต์มาสดังกระหึ่มไปทั่วเมืองเวียนนา ไม่เว้นแม้แต่สนามบิน ทุกหนแห่งถูกปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวสะอาดตา ต้นไม้ที่ปลูกไว้สองข้างถนนประดับประดาไปด้วยดวงไฟเล็กๆ มากมายนับไม่ถ้วน เช่นเดียวกับตามต้นคริสต์มาสที่ตั้งวางไว้ตามตึกรามบ้านช่อง แม้จะเป็นเวลากลางคืนก็ยังสว่างไสวไปทั่วทั้งเมือง
ชีคหนุ่มในชุดสูทสีดำราคาแพงระยับนั่งอยู่ในรถลีมูซีนของโรงแรมระดับหกดาว ในมือประคองช่อดอกกุหลาบขาว ดอกใหญ่เท่ากำมือจำนวนสิบแปดดอก บนเบาะนั่งข้างๆ กันมีกล่องใสใส่ช่อบูเก้ขนาดเล็กสำหรับติดเสื้อให้กับคนพิเศษสุดแห่งค่ำคืนวางอยู่ ส่วนคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับชีคหนุ่ม คือชายวัยกลางคนที่ปัจจุบันทำหน้าที่เป็นหนึ่งในเลขาประจำตัวของเขา
“ดูชีคตื่นเต้นมากกว่าทุกทีเลยนะครับ” อาเหม็ดกระเซ้า
ริมฝีปากหยักบางกระตุกยิ้ม “ก็นิดหน่อย... วันนี้จะได้พบกันซะที”
“คุณศตคุณคงดีใจ เห็นอยากพบท่านมานานแล้ว”
หัวใจของทัชอัลดินเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง จากที่จีรุฒน์เคยบอกเล่าถึงเด็กหนุ่มให้ฟังเป็นประจำในสมัยเด็ก รวมถึงจดหมายของเด็กหนุ่มที่เคยได้อ่านมาทุกฉบับ ทำให้รู้สึกราวกับว่าพวกเขารู้จักคุ้นเคยกันมาแสนนาน จนเกิดเป็นความผูกพัน ศตคุณคงรอคอยที่จะได้พบกันกับเขาเช่นกัน และในวันนี้... ศตคุณเรียนจบสมกับที่จีรุฒน์ปรารถนาไว้แล้ว เขาตั้งใจจะคุยเรื่องข้อตกลงในสัญญากับเด็กหนุ่ม หากศตคุณพอใจที่จะใช้นามสกุลร่วมกัน และไปอยู่ด้วยกันที่ดัมมัมแล้วละก็ เขาก็จะพากลับไปด้วยทันที
“...อับบา คุณอยากไปเที่ยวทะเลทรายบ้าง ยิ่งในคืนพระจันทร์เต็มดวง คงจะสวยมากเลยนะครับ” ข้อความที่ร่างโปร่งมักเขียนลงท้ายในจดหมายถึงอับบาอยู่บ่อยๆ ข้อความเดียวกันกับคำพูดที่เด็กน้อยวัยหกขวบเคยร่ำร้องให้เขาฟัง นั่นทำให้ชีคหนุ่มตัดสินใจว่า เมื่อไปถึงดัมมัมแล้ว ก่อนสิ่งใดทั้งหมด... เขาจะพาศตคุณท่องเที่ยวไปในทะเลทรายพร้อมกับกองคาราวานที่เขาจัดขึ้นเพื่ออำนวยความสะดวก ศตคุณจะได้เห็นจันทราเต็มดวงที่ทอแสงกระทบผืนทรายสีทองอันงดงาม พวกเขาจะเดินทาง ค้างแรมไปด้วยกันจนถึงเมืองสวรรค์ในโอเอซิส จากนั้นเขาจะพาร่างโปร่งไปยังห้องโถงส่วนตัวที่ทำจากหินอ่อนชั้นเลิศในวังนิสรีน ที่ที่เขาใช้สำหรับเก็บภาพวาดทั้งหมดของเด็กหนุ่ม... และสุดท้าย เขาก็จะบอกความในใจที่เก็บไว้มาแสนนานให้ศตคุณได้รับรู้ พร้อมกับความหวังที่ว่าช่วงเวลาที่เขาจะได้พาอีกฝ่ายท่องทะเลทรายไปด้วยกันนั้น... คงจะทำให้เด็กหนุ่มมีใจปฏิพัทธ์ต่อเขาบ้างไม่มากก็น้อย
“ชีคครับ ถึงแล้วครับ”
รถลีมูซีนคันหรูแล่นเข้าไปเทียบจอดด้านข้างของตึก ตรงทางเข้าสำหรับแขกระดับวีไอพีเท่านั้น เมื่อรถจอดสนิท บริกรก็ปราดเข้ามาเปิดประตูออก แล้วค้อมศีรษะลงต่ำ ชีคหนุ่มก้าวเดินไปยังห้องพักที่ทางโรงละครโอเปร่าจัดไว้ให้กับตนด้วยหัวใจพองโต
ร่างสูงสง่าถือกล่องกำมะหยี่อยู่ในมือ เขาสัมผัสเหรียญทองฝังเพชรอย่างแผ่วเบา ก่อนจะตัดสินใจปิดกล่องแล้วส่งต่อให้กับเลขาของตน “อาเหม็ด เอาบูเก้กับของในกล่องนี้ไปให้เขาที”
ชายวัยกลางคนค้อมศีรษะน้อมรับคำสั่ง “คุณศตคุณคงจะดีใจมากนะครับ”
“ฉันก็หวังเช่นนั้น” ...เหรียญทองประดับเพชรสลักลวดลายดอกกุหลาบ เป็นตราประจำของคนในตระกูล อัช ชะกิยาห์ ที่ใช้สำหรับติดบนอากาล เขาหวังว่าศตคุณจะเก็บรักษามันไว้เป็นอย่างดี
เมื่อการแสดงในคืนนั้นเริ่มขึ้น ศตคุณที่อยู่ในชุดทักซิโด้สีขาวช่างดูงดงาม ราวกับอยู่ในชุดของเจ้าสาวยังไงยังงั้น ชีคหนุ่มได้แต่จ้องมองร่างโปร่งบางจนแทบไม่กะพริบตา ความรู้สึกที่เขามีให้กับเด็กหนุ่ม สั่งสมมานานปีจนอัดแน่นอยู่ในอก ภาพของศตคุณเมื่อครั้งที่เขาได้เห็นบนเวทีครั้งแรกก็ยังคงตราตรึง จนเกิดเป็นความรัก... รักได้มากมายถึงเพียงนี้
“อับบาครับ เพลงเพลงนี้คุณแต่งขึ้นจากดีวีดีที่อับบาส่งมาให้... เพราะใช่มั้ยล่ะครับ” ข้อความในจดหมายฉบับสุดท้ายที่ชีคหนุ่มได้รับ พอนึกถึงแล้วก็รู้สึกเต็มตื้นในหัวใจ... ยิ่งเมื่อได้เห็นร่างโปร่งบางที่เขารักมากเหลือเกิน บรรเลงบทเพลงแห่งเมืองสวรรค์ในทะเลทรายต่อหน้า หัวใจของเขาก็ยิ่งเต้นรัวแรง แทบจะรอพบกันหลังการแสดงไม่ไหว
หลังจากการแสดงของเด็กหนุ่มจบสิ้นลง ร่างสูงรีบประคองช่อดอกกุหลาบช่อใหญ่ขึ้นไว้ในอ้อมแขนแล้วเดินออกไปยังจุดนับพบ เขาตั้งใจจะส่งมอบมันให้กับศตคุณเองกับมือ
ทว่า... หัวใจของเขาแหลกสลายเป็นผุยผง วินาทีที่เห็นศตคุณกับหญิงสาวในชุดราตรีสีฟ้า พวกเขาช่างสมกัน ดูงดงามราวกับภาพวาด ใบหน้าน่ารักของเด็กหนุ่มเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข... ซึ่งทำให้เขาตื่นจากฝันหวานเพื่อกลับเข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริง และพึงสำนึกได้ว่า... ศตคุณ เป็นคนที่เขาแอบหลงรักอยู่ฝ่ายเดียว แม้ว่าเขากับเด็กหนุ่มจะเคยพบกันมาก่อนในสมัยเด็ก แต่ในตอนนั้นศตคุณยังเล็กมาก และก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ร่างโปร่งคงไม่มีเขาอยู่ในความทรงจำ ดังนั้นสำหรับตัวเขา เด็กหนุ่มไม่เคยรู้จักตัวตน ไม่รู้ว่ามีเขาอยู่ในโลกนี้เลยด้วยซ้ำ
“คุณศตคุณคงดีใจ เห็นอยากพบท่านมานานแล้ว” คำพูดของอาเหม็ดแล่นแวบเข้ามาในศีรษะ
ไม่ใช่... คนที่ศตคุณอยากพบมาตลอด ไม่ใช่ตัวเขาที่เข้ามารับหน้าที่แทนบิดา แต่เป็นอับบาของเด็กหนุ่มต่างหาก
ชีคหนุ่มยืนนิ่งเสมือนถูกสาป หัวใจของเขาเจ็บปวดราวกับถูกหนามแหลมรุมทิ่มแทง ของขวัญชิ้นสำคัญที่เขานำมาให้กับศตคุณ ตกไปอยู่ในมือของหญิงสาวอย่างง่ายดาย เธอคงเป็นคนที่ได้หัวใจของเด็กหนุ่มไป
“ชีคครับ” อาเหม็ดถามเสียงแผ่วด้วยรู้สึกกลัว เพราะใบหน้าหล่อเหลาถมึงทึง ดวงตาคมกริบฉายแววดุดันราวกับตาเสือ
“ฉัน... ควรจะกลับก่อนดีกว่า” ร่างสูงส่งช่อดอกไม้ในมือให้กับเลขา แล้วเดินออกไปจากที่ตรงนั้นอย่างต้องการจะหลีกหนี ทิ้งความเจ็บปวดไว้เบื้องหลัง
ระหว่างที่เดินทางกลับไปยังดัมมัม ชีคหนุ่มโทรปรึกษากับทนายประจำตระกูลอย่างเร่งด่วน เพื่อแก้ข้อตกลงในสัญญาที่เคยทำไว้เมื่อหกปีก่อน เขาไม่ควรคิดเอาแต่ได้อยู่ฝ่ายเดียวแบบที่ผ่านมา ความจริงที่เพิ่งกระจ่างทำให้เขาตัดสินใจ... ปล่อยศตคุณให้เป็นอิสระจากพันธะทั้งปวง
...เจ้านกน้อย จงบินไปอย่างอิสระ ไปทำทุกสิ่งทุกอย่าง ตามที่ใจของเจ้าปรารถนา
เขาเลือกทำในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับหัวใจ เพื่อให้ศตคุณมีความสุข... กับคนที่รัก
“ผมจะรีบร่างสัญญาใหม่ให้เสร็จภายในวันนี้ครับ” ทนายประจำตระกูลตอบรับ แต่ก่อนจะวางสายไปก็ถามขึ้นอีก “ชีคมีอะไรจะเพิ่มเติมในสัญญาอีกมั้ยครับ”
ร่างสูงหยุดไปชั่วครู่ แล้วพูดต่อ “ติดต่อไปยังกระทรวงต่างประเทศของออสเตรีย ฉันขอเวลาหนึ่งปี ให้งดออกพาสปอร์ตให้กับศตคุณ” เพราะเขารู้ว่าเมื่อศตคุณเป็นอิสระ เด็กหนุ่มคงจะเดินทางมาเยี่ยมดินแดนทะเลทราย อาจจะมาด้วยกันกับคนรัก เพราะที่แห่งนี้เป็นที่ซึ่งศตคุณใฝ่ฝันถึงและยังเป็นสถานที่ที่คุณลุงของอีกฝ่ายเคยอยู่อาศัย ทว่าพวกผู้ก่อการร้ายที่กำลังฮึกเหิมทำให้การเดินทางไม่ปลอดภัยนัก ในเมื่อเขาไม่อาจอยู่เคียงข้างเพื่อปกป้องดูแลศตคุณได้ ก็ห้ามไม่ให้มาเสียเลยจะดีกว่า
TBC~*ในที่สุดดดด~ ฮัสกี้ก็ได้จำนวนรองเท้ากับตู้รองเท้ามาพอต่อทุนจ้างพระเอกกลับมาแล้วนะคะ หงุงงงง~ 
เลยรีบเอามาลงต่ออย่างด่วนๆ ก่อนที่คุณแอ็ดมินจะขายเล้ามาช่วยสมทบทุน เดี๋ยวฮัสกี้ไม่มีที่ลงนิยาย 5555555 
กราบขอบพระคุณทุกคนมากค่า ทาริคกลับมาเต็มๆ ตัวแล้ว ต่อจากนี้จะขอเล่าเรื่องคร่าวๆ จากฝั่งของทาริคบ้างนะคะ
แล้วจะกลับมาต่อเหตุการณ์ในห้องทีหลังค่ะ ขอทาริคคิดแป๊บว่าจะง้อเด็กยังไงดี
รักทุกคนเยยย ม้วฟฟฟ
ปล. เพลง Nessun Dorma จริงๆ แล้วเป็นเพลงในละครโอเปร่า แต่แบบว่าฮัสกี้ชอบเพลงนี้ เลยเอามาให้น้องคุณเล่นซะงั้นค่ะ แฮ่ๆ
หัวข้อ: นิสรีน... กุหลาบขาวแห่งทะเลทราย [Ch.26: คู่รัก END ] (อ่าน 463831 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก