Chapter 21 : คืนวันในทะเลทราย (ทาริค)จากโอเอซิสขนาดย่อมที่ทั้งสองใช้เป็นสถานที่พักผ่อนเพื่อหลบเลี่ยงจากแสงแดดร้อนแรงในเวลากลางวันนั้น ชีคหนุ่มเลือกพาศตคุณเดินทางต่อไปยังเมืองอัคบราห์ เมืองเล็กๆ ในทะเลทรายอันแห้งแล้งซึ่งอยู่ไม่ไกลออกไปนัก เพราะที่นั่นมีบ้านพักที่ผู้ปกครองเมืองอัคบราห์มอบไว้ให้สำหรับพวกทหารของตระกูล อัช ชะกิยาห์ ได้เข้ามาใช้งาน การเดินทางผ่านผืนทรายละเอียดในยามราตรีเป็นไปอย่างเนิบช้า มีเสียงฮัมเพลงไพเราะรื่นหูของร่างโปร่งดังแว่วมาเป็นระยะๆ จนทัชอัลดินรู้สึกราวกับกำลังอยู่ในความฝัน เด็กหนุ่มที่เขาหลงรักมาแสนนานนั่งนิ่งอยู่ในอ้อมกอด คุยจ้อและฮัมเพลงให้ฟัง มีความสุขจนอยากจะให้พวกเขาหลงอยู่ในทะเลทรายไปด้วยกันชั่วกัปชั่วกัลป์
ดูเหมือนว่าศตคุณจะยังไม่ค่อยไว้ใจในตัวทัชอัลดินนัก เมื่อมาถึงอัคบราห์ เด็กหนุ่มที่คุยจ้ออยู่ดีๆ ก็กลับเงียบไป สักพักก็ถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย “ทาริค คุณคงไม่เอาผมไปขายให้ใครใช่มั้ยครับ” จากประสบการณ์ที่ผ่านมา คงจะทำให้ศตคุณหวาดผวาอยู่พอสมควร ซึ่งชายหนุ่มก็พยายามจะเข้าใจ
ชีคหนุ่มเลือกที่จะเดินเข้าไปในเมืองอย่างเงียบๆ โดยไม่เปิดเผยตนเอิกเกริก แล้วพาร่างโปร่งตรงเข้าไปพักผ่อนในบ้านพักก่อนที่ดวงตะวันจะขึ้นสูง ทั้งคู่เอนหลังลงนอน หากระหว่างที่กำลังนอนอยู่นั้น มือขาวๆ ก็ยื่นมาสัมผัสใบหน้าเขาเบาๆ พร้อมกระซิบบอก “ทาริค อย่าทิ้งผมนะครับ”
...ฉันไม่มีวันทอดทิ้งเธอ แล้วก็ไม่เคยคิดจะทอดทิ้งเลยสักครั้ง... หากร่างสูงก็ได้แต่ตอบอยู่ในใจเท่านั้น
เนื่องจากศตคุณเพิ่งเดินทางมาถึงดินแดนแห่งทะเลทรายนี้ได้ไม่นาน แล้วตั้งแต่มาถึงก็เจอแต่เรื่องร้ายๆ ร่างสูงจึงอยากจะปลอบใจ ด้วยการให้อีกฝ่ายได้พักผ่อนในที่สะดวกสบายและรับประทานอาหารอร่อยๆ เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มรู้สึกดีขึ้น จึงจะพาไปชมเมืองเก่าแก่ในทะเลทรายแห่งนี้สักหน่อย อีกฝ่ายจะได้มีความทรงจำดีๆ ก่อนที่พวกเขาจะออกเดินทางต่อ
ระหว่างที่เดินชมตลาดและทดลองชิมอาหารอาหรับพื้นเมือง ศตคุณดูอารมณ์ดีขึ้นมาก ใบหน้าหวานมีรอยยิ้มน่ารักประดับอยู่เสมอ ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ทัชอัลดินอยากจะรักษาไว้ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้
ทว่าเพียงแค่ชั่วพริบตาที่ชีคหนุ่มละสายตาไปจากร่างโปร่ง เหตุการณ์วุ่นวายในตลาดก็เกิดขึ้นอย่างฉุกละหุก เนื่องจากพ่อค้าพื้นเมืองที่ลงโทษเด็กยากจนและไร้ทางสู้จนถึงแก่ชีวิต แต่เพราะเป็นขโมย... ถึงจะขโมยเพื่อความอยู่รอดก็ตามที แม้เขาจะไม่เห็นด้วยกับศาลเตี้ยของพวกชาวพื้นเมืองอัคบราห์ แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่ชาวเมืองปฏิบัติสืบทอดกันมา ด้วยความเชื่อ ตาต่อตา ฟันต่อฟัน หากไอ้พ่อค้ากักขฬะไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงนั่นไม่ยอมหยุด บังอาจคิดทำร้ายศตคุณของเขา มันทำให้รอยยิ้มที่เขารักจางหายไป
คันจาร์ของชีคหนุ่มต้องเปรอะเปื้อนเลือดของคนชั่วอีกครั้ง เมื่อเขาตวัดส่วนคมของมันกรีดลำคอพ่อค้าแล้วจรดปลายแหลมไว้เหนือจมูก
“โทษของขโมยคือตัดมือ... แล้วโทษของคนที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง คืออะไร”ตัวเขาคือชีคทัชอัลดิน ชารีฟ อิสมาเอล อัช ชะกิยาห์ ผู้ปกครองดูแลเมืองเล็กใหญ่ในทะเลทรายทั้งหมด ถึงแม้เมืองอัคบราห์จะมีผู้ปกครองเมืองอยู่แล้ว แต่ก็อยู่ภายใต้การดูแลของเขา
“ในทะเลทรายแห่งนี้ ชีวิตพวกแกเป็นของฉัน จำเอาไว้ให้ดี” น้ำเสียงของชีคหนุ่มยิ่งกราดเกรี้ยว เมื่อนึกถึงว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี่จะทำให้ศตคุณตกใจและกลัวมากเพียงไหน
“คุณ เราไปจากตรงนี้กันเถอะ”
เด็กหนุ่มยืนนิ่งเป็นรูปปั้น ใบหน้าซีดเซียว พอได้ยินเสียงของร่างสูง ไหล่เล็กก็เริ่มสั่นน้อยๆ
“กลัวใช่มั้ย ไปเถอะ ไปจากตรงนี้ก่อน” ชีคหนุ่มจูงมือแล้วรีบพาศตคุณเดินไปให้ห่างจากบริเวณนั้น
ร่างโปร่งเดินตามแรงจูงไปช้าๆ พร้อมกับร้องไห้เสียงดังลั่น สักพักก็วิ่งไปอาเจียน น้ำตาเอ่อล้นจนนองใบหน้า แข้งขาอ่อนแรงไปหมด จนทัชอัลดินต้องอุ้มเด็กหนุ่มขึ้นพาดบ่า แล้วรีบพากลับไปยังบ้านพักโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
ชีคหนุ่มวางร่างโปร่งบางลงบนขนแกะที่ปูไว้ ศตคุณดูสงบขึ้นบ้างแล้ว ทว่านัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนยังคงแฝงไว้ด้วยความหวาดกลัว “เราออกไปจากที่นี่กันเถอะครับ เดี๋ยวพวกนั้นตามมาทำร้าย”
ทัชอัลดินพยายามใช้เหตุผลปลอบโยนให้เด็กหนุ่มใจเย็นลง หากอีกฝ่ายยังคงกังวลและหวาดกลัวมากเสียจนไม่ทันได้เอะใจว่ากำลังพูดคุยโต้ตอบกับเขาอยู่
มือขาวยกขึ้นปิดหน้า แล้วเอ่ยเสียงสั่น “แย่ชะมัดเลย ทำไมผมถึงต้องมาเจอเรื่องโหดร้ายแบบนี้ด้วยนะ ไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว”
...ไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว... คำพูดที่ทำให้ชีคหนุ่มจุกเจ็บ จนไม่อาจปิดบังทั้งสีหน้าและน้ำเสียงไว้ได้ “...แย่มากขนาดนั้นเลยหรือ”
ร่างโปร่งชะงัก ดูเหมือนเพิ่งจะเอะใจว่าตนเองเข้าใจที่อีกฝ่ายพูด แล้วจู่ๆ พวงแก้มนิ่มก็ซับสีเลือด เด็กหนุ่มโวยวายเสียงลั่น “ทาริค! คุณเข้าใจที่ผมพูดนี่!! เอ๊ย!! ไม่ใช่สิ คุณพูดภาษาเดียวกับผมก็ได้นี่!!” ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนแล้วหันหนีไปจากร่างสูง
ชีคหนุ่มอมยิ้ม เขานึกขันกับอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปมาอย่างรวดเร็วของเด็กหนุ่ม รวมทั้งท่าทางน่ารักและเขินอายของศตคุณ พลางเอนตัวเข้าไปถามด้วยความเป็นห่วง “หิวมั้ย เมื่อกี้เธอคงอาเจียนเอาอาหารที่เพิ่งกินเข้าไปออกมาหมดแล้ว”
ร่างโปร่งส่ายศีรษะไปมาแล้วก้มหน้างุด “...ไม่... ไม่ครับ”
ทัชอัลดินคิดว่าเขาควรจะปล่อยให้ศตคุณได้พักผ่อนตามลำพัง หากพอจะปลีกตัวไปอาบน้ำ มือขาวก็ตะครุบชายเสื้อคลุมของตนไว้
“ทาริคจะไปไหนครับ!” สีหน้าของเด็กหนุ่มบ่งบอกชัดเจนถึงความหวาดหวั่น และไม่อยากอยู่ตามลำพัง ร่างสูงจึงนั่งลงข้างๆ กัน
“ไม่ต้องกลัวหรอก ไม่มีใครกล้าเข้ามาในนี้หรอกน่ะ”
“แน่ใจเหรอครับ” ร่างโปร่งตอบเสียงอ่อย เขาเอนหลังลงนอนช้าๆ แล้วกะพริบตาปริบๆ
ชีคหนุ่มเองก็ไม่เคยมีน้อง เขาไม่เคยดูแลหรือปลอบโยนใครมาก่อน แต่สมัยที่เขาเป็นเด็ก หากมีเรื่องกังวลในใจ จีรุฒน์... ผู้คอยดูแลเอาใจใส่เขาก็มักจะเรียกให้ไปนอนหนุนตัก ความอบอุ่นจากร่างกายช่วยให้ผ่อนคลายได้ ทัชอัลดินเห็นว่าศตคุณเป็นหลาน วิธีของลุงก็น่าจะเอามาใช้กับหลานได้ เขาจึงตบลงเบาๆ บนตัก “มานี่สิ”
ศตคุณขยับศีรษะมาหนุนนอนบนตักเขาอย่างว่าง่าย เพียงแค่ลูบเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนนุ่มไปมาเบาๆ เด็กหนุ่มก็หลับไปอย่างง่ายดาย ร่างสูงจึงปลีกตัวออกไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายและจัดการกับหนวดเครา ก่อนจะกลับมานอนข้างๆ กัน
เมื่อดวงสุริยันคล้อยลงต่ำ เด็กหนุ่มตื่นขึ้นมาพบกับเขาแล้วก็ร้องโวยวายด้วยความตกใจ ชีคหนุ่มเองก็แปลกใจไปด้วยเช่นกัน เขาแค่โกนหนวดเองนะ ดูแปลกไปมากเชียวหรือนี่
“ทาริค... เหรอครับ”
“ทำไม แก่กว่าที่คิดไว้มากรึไง”
หลังจากนั้นศตคุณก็หัวเราะลั่น เป็นเสียงหัวเราะที่ทัชอัลดินได้ยินจากร่างโปร่งเป็นครั้งแรก แล้วจู่ๆ เขานึกถึงคำพูดของเด็กหนุ่มขึ้นมา
“นี่ขนาดผมเป็นผู้ชาย... เวลาที่คุณมองมา บางครั้งยังอดใจเต้นไม่ได้เลย” ทำให้เขานึกอยากพิสูจน์ว่าตนเองนั้นทำให้หัวใจดวงน้อยๆ หวั่นไหวบ้างสักเล็กน้อยหรือยัง
ร่างสูงโน้มใบหน้าเข้าไปจนปลายจมูกสัมผัสกับอีกฝ่าย ประสานสายตากับดวงตากลมใสราวกับตากวางไว้นิ่ง... “หยุดหัวเราะได้
แล้ว” จากนั้นก็วางมือบนแผ่นอกบาง หัวใจของศตคุณเต้นแรงมากจนเขารู้สึกได้
ชีคหนุ่มยิ้มกริ่มอยู่ในใจ “นี่เป็นเพราะกลัวฉัน หรือว่าเพราะถูกฉันจ้องกันแน่”
ร่างโปร่งเสตาหลบ นั่นคือคำตอบชัดเจนว่าสายตาของชีคหนุ่มทำให้หัวใจของเขาเต้นระส่ำ “กลัว... กลัวสิครับ... จู่ๆ ก็เข้ามาใกล้แบบนี้” ศตคุณตอบแล้วรีบเบี่ยงความสนใจออกไป “อะ... เอ่อ... งั้น... ผมไปอาบน้ำบ้างดีกว่า”
ทัชอัลดินตามออกไปยังลานอาบน้ำด้านหลังของบ้าน เขายอมรับว่าในตอนแรกคิดเพียงแค่จะไปเอาเสื้อผ้าที่ตากทิ้งไว้ หากเมื่อภาพเรือนร่างอันงดงามปรากฏต่อสายตา ชีคหนุ่มก็ไม่อาจละสายตาออกไปได้ เขาหยุดนิ่ง เพ่งพิศผิวกายสีขาวนมสด จนอดที่จะจินตนาการถึงความเนียนนุ่มลื่นมือเมื่อได้สัมผัสไม่ได้
“...ทาริค... จะยืนมองผมอยู่อย่างนี้เหรอครับ”
“อายรึ” ร่างสูงถามออกไปตรงๆ เขาไม่ได้จะท้าทาย แต่นั่นกลับทำให้อีกฝ่ายตัดสินใจถอดชั้นในตัวสุดท้ายต่อหน้าเขา ชีคหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก เขาจ้องมองร่างขาวที่มีหยดน้ำเกาะประปราย ดูสวยงามราวกับมีเพชรล้ำค่าประดับ ยอดอกสีชมพูเล็กๆ ดูน่ารัก ประดับเด่นอยู่บนแผ่นอกสีงาช้าง แขนและขาเรียวยาวนั่นจะให้ความรู้สึกแบบไหนกันนะ หากเด็กหนุ่มจะใช้มันกอดเกี่ยวร่างกายเขา ขณะที่เขาสัมผัสก้อนเนื้อสะโพกที่ดูนุ่มหยุ่นมือ...
ศตคุณถามคำถามเกี่ยวกับการเดินทางไปเรื่อย ส่วนทัชอัลดินก็ตอบกลับไปอย่างเลื่อนลอย
“เราจะไปไหนกันเหรอครับ”
“...เดี๋ยวก็รู้เอง”
ขณะที่ชีคหนุ่มกำลังจินตนาการภาพของตนกับเด็กหนุ่มอยู่ในศีรษะ อีกฝ่ายก็ก้าวเท้าเข้ามาใกล้... แล้วถามคำถามที่ทำให้เขาหลุดออกจากความเพ้อฝันของตนเองอย่างฉับพลัน
“..คุณคงจะไม่เอาผมไปขายให้ใครใช่มั้ยครับ”
...ร่างสูงไม่รู้ว่ามีเหตุผลใดจากการกระทำของเขา ที่ทำให้ศตคุณไม่ไว้ใจกันถึงเพียงนี้
“ถ้าไม่ไว้ใจฉันละก็ เธอจะแยกออกไปเมื่อไหร่ก็ได้นะ” นัยน์ตาสีเข้มเสหลบเพื่อปกปิดความรู้สึกเจ็บแปลบที่แล่นวาบเข้ามาในอก แต่แล้วก็นึกขึ้นได้ว่า สิ่งที่ตนเองเอ่ยออกไปนั้นคงจะทำร้ายจิตใจของศตคุณไม่น้อย ชีคหนุ่มกำมือเข้าหากันแน่น อยากจะดึงร่างโปร่งเข้ามาไว้ในอ้อมกอด แล้วแนบจูบแบบที่จะทำให้เด็กหนุ่มลืมคำพูดใจร้ายแบบนั้นไปเสีย แต่ถ้าหากเขาได้สัมผัสเรือนร่างนุ่มๆ ในเวลานี้ละก็ เขาคงห้ามใจไม่ให้ล่วงเกินศตคุณไม่ได้แน่ๆ ร่างสูงจึงตัดสินใจเดินกลับเข้าบ้านพักไป
ภายหลังมื้ออาหารเย็นและกลับจากเดินตลาด ในตอนแรกชีคหนุ่มนึกอยากจะพาศตคุณไปเดินดูความเป็นอยู่ของคนในทะเลทราย ทว่าเพราะเรื่องร้ายๆ ที่เพิ่งเกิดขึ้นไปหมาดๆ คงจะทำให้เด็กหนุ่มไม่มีกระจิตกระใจจะเดินดูในเมืองนัก เขาจึงเปลี่ยนเป็นพาอีกฝ่ายไปดูทรัพยากรที่ธรรมชาติสรรสร้างให้กับทะเลทรายแห่งนี้แทน
ทุ่งกุหลาบที่ชาวเมืองอัคบราห์เรียกกันจนติดปากไม่ได้มีต้นกุหลาบที่มีชีวิต หากเป็นผลึกแร่ที่มีรูปร่างคล้ายคลึงกับดอกกุหลาบ ทัชอัลดินคิดว่าศตคุณคงไม่เคยเห็นมาก่อนและคงจะชอบ แล้วก็อาจจะทำให้ความทรงจำร้ายๆ เลือนรางไปได้บ้างไม่มากก็น้อย
ทว่ายังไม่ทันจะออกเดินทางจากที่พัก ดูเหมือนว่าพวกทหารที่ชีคหนุ่มพบในตอนเช้าจะปราดเข้าไปรายงานผู้ปกครองดูแลเมืองในทะเลทรายแห่งนี้ถึงการมาเยือนของเขาเรียบร้อยแล้ว ท่านเจ้าเมืองถึงได้เดินทางมาดักรอพบเขาด้วยตนเองเพื่อขอโทษขอโพยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พร้อมกับนำของขวัญมาให้มากมาย และเชื้อเชิญไปพักที่คฤหาสน์ด้วย แต่เขาปฏิเสธไป เพราะต้องการให้ศตคุณได้สัมผัสกับวิถีชาวเมืองทั่วๆ ไปมากกว่า
เมื่อพูดคุยกับเจ้าเมืองอัคบราห์เสร็จ ร่างสูงก็เดินกลับเข้าไปตามเด็กหนุ่มในห้องพัก เขาหรี่ตามองหาร่างโปร่งบางในความมืด ศตคุณหายไปไหน? จนเมื่อสายตาคุ้นชินกับความมืดภายในห้องนั้น นัยน์ตาคมกริบจึงมองเห็นคนที่นั่งกอดเข่าอยู่ตรงมุมห้องได้รางๆ
“คุณ?” พอชีคหนุ่มขยับเข้าไปใกล้พร้อมกับวางมือลงบนหัวไหล่เล็ก อีกฝ่ายก็ปัดมือเขาออกแล้วร้องลั่น
“ไม่! ไม่เอา! ผมไม่ไป” เด็กหนุ่มดิ้นสุดแรง มือขาวเอาแต่สะบัดหนีไปมาจนร่างสูงต้องจับข้อมือทั้งสองข้างไขว้หลัง
“เธอเป็นอะไรน่ะ!”
ศตคุณร้องไห้จนตัวโยน “ฮึก... ปล่อย! ปล่อยผม! ผมไม่ใช่สิ่งของนะ! จะได้ส่งต่อให้กับใครต่อใครได้ง่ายๆ”
ตอนนั้นทัชอัลดินถึงเข้าใจ หัวใจดวงน้อยๆ คงบอบช้ำมาก พอเห็นพวกทหารกับข้าวของมากมาย ก็คงกลัวว่าจะเอามาเพื่อแลกเปลี่ยนกับตน มือหยาบจึงดึงร่างโปร่งเข้ามาไว้ในอ้อมกอด ปล่อยให้เด็กหนุ่มร้องไห้จนกว่าจะพอใจ ระหว่างนั้นเขาก็ช่วยลูบแผ่นหลังเพื่อปลอบโยนไปพลาง เมื่ออีกฝ่ายใจเย็นลง เขาจึงค่อยๆ อธิบายเหตุผลที่ผู้ปกครองเมืองกับพวกทหารมาที่นี่
ศตคุณสงบลงไปมากแล้ว หากดวงตากลมใสยังคงฉายแวววิตกกังวล ทัชอัลดินจึงกึ่งบังคับกึ่งชักชวนให้ออกไปยังทุ่งกุหลาบทะเลทรายด้วยกัน ระหว่างทางก็คอยชวนคุยไปเรื่อยๆ และในที่สุดเมื่อเด็กหนุ่มได้เห็นผลึกกุหลาบทะเลทราย เขาก็ลืมเรื่องที่กังวลไปเสียหมด เหมือนกับเด็กเล็กๆ ที่ได้ของเล่นชิ้นใหม่
พอกลับมาถึงที่พักอีกครั้ง เด็กหนุ่มก็อารมณ์ดีขึ้นมากแล้ว เขาพูดเจื้อยแจ้ว ยิ่งเมื่อทัชอัลดินปล่อยให้เปิดกล่องของขวัญดู เด็กหนุ่มก็ชะโงกหน้ามองเข้าไปในกล่องอย่างสนใจ มือขาวเลือกหยิบของจากในกล่องขึ้นดูแล้วพลิกไปพลิกมา เอียงคออ่านฉลากที่พอมีภาษาอังกฤษอยู่บ้าง ท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูจนชีคหนุ่มยิ้มออกมาอย่างพอใจ ขณะที่มองดูร่างโปร่งไปอย่างเพลิดเพลิน
มือหยาบเปิดกล่องของขวัญขนาดเล็กจากในกองที่เขาหยิบติดมือมาด้วย ภายในกล่องนั้นมีเครื่องประดับที่ทำจากหินอะมิทีสต์และผลึกกุหลาบทะเลทราย มันไม่ใช่ของมีราคา แต่เพราะเมื่อตอนก่อนหน้าเด็กหนุ่มเปรยไว้ว่าอยากเก็บผลึกแร่นี้ไว้เป็นของที่ระลึก
“คุณ มานี่ซิ”
ศตคุณละสายตาจากข้าวของภายในกล่อง แล้วคลานเข้าไปหาคนที่เรียกชื่อตน “...ครับ”
“ดูสิ ชอบมั้ย เมื่อกี้บอกว่าอยากจะเก็บไว้เป็นที่ระลึกไม่ใช่หรือ” ทัชอัลดินส่งสร้อยคอให้อีกฝ่ายดู เขาเห็นว่าแววตาใสแจ๋วนั่นเปล่งประกายระยิบระยับราวกับเก็บดวงดาวนับล้านเอาไว้ในนั้น
“สวยจังครับ”
ชีคหนุ่มยิ้มมุมปาก ก่อนจะปลดตะขอเกี่ยวออก “ขยับมาใกล้ๆ ฉันสิ” พอร่างโปร่งขยับตัวเข้ามาหา เขาก็โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้จนพวงแก้มสีระเรื่ออยู่ห่างออกไปแค่ปลายนิ้วกั้น แล้วจับตะขอเกี่ยวเข้าหากันอย่างเชื่องช้า
ศตคุณดูจะพอใจกับของขวัญชิ้นนั้น เขาก้มมอง พลางลูบไล้ผลึกกุหลาบทะเลทรายเบาๆ แต่แล้วรอยยิ้มก็ค่อยๆ จางลง “ทาริค... ผมว่า... คุณเก็บไว้ให้คนที่บ้าน เอ้อ... ภรรยาของคุณ ไม่ดีกว่าเหรอครับ เอามาให้ผมแบบนี้ พวกเธอคงเสียใจ”
ทัชอัลดินขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างฉงน อะไรที่ทำให้อีกฝ่ายคิดว่าเขามีภรรยาแล้วกันได้ล่ะนี่
เด็กหนุ่มกะพริบตาปริบๆ ราวกับกำลังรอให้ร่างสูงตอบปฏิเสธ หากชีคหนุ่มกลับนิ่งเฉย เขาจึงบ่นพึมพำเสียงแผ่ว “มีภรรยาหลายๆ คน ไม่ทะเลาะกันแย่เหรอครับ”
“ทำไมต้องมีภรรยากันมากมายด้วยนะ...”
“...ทาริค คุณรักภรรยาของคุณทุกคนเท่ากันรึเปล่า” เสียงนุ่มยิ่งสลดลงเรื่อยๆ “คุณเบื่อที่จะฟังผมแล้วสินะ” ใบหน้าสวยหวานแฝงไปด้วยความเศร้าสร้อย ร่างโปร่งช่างซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกและความคิดของตน เขาคิดเช่นไรก็แสดงออกมาทางใบหน้าและน้ำเสียงอย่างชัดเจน
“...คนที่อยู่ไม่เป็นหลักแหล่ง ร่อนเร่ไปมาในทะเลทรายอย่างฉัน ไม่มีใครเขาอยากจะแต่งงานด้วยหรอก”
เสียงของศตคุณกลับสดใสขึ้นมาทันควัน “ทาริค ยังไม่เคยแต่งงานเลยสักครั้งเหรอครับ”
“...ก็กำลังมองหาเจ้าสาวอยู่สักคนเหมือนกัน” ชีคหนุ่มกระซิบชิดใบหูนิ่มอย่างจงใจ พร้อมกับพ่นลมหายใจกระทบแก้มสีระเรื่อ แล้วสังเกตท่าทางเขินอายของร่างโปร่ง ศตคุณลนลานจนมือทั้งสองข้างที่ประสานกันอยู่บิดไปมาเป็นเกลียว นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนไหวระริก
“...ก็... ทาริคดูอายุไม่ใช่น้อยแล้ว ผมเลยคิดว่าน่าจะแต่งงานมาแล้วหลายหน มีฮาเร็มซุกเอาไว้ทุกเมือง แถมมีสาวๆ ซ่อนไว้ทุกๆ โอเอซิสอะไรแบบนี้ อ๊ะ!!!”
ทัชอัลดินอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ ในสายตาของร่างโปร่งเห็นเขาเป็นคนยังไงกัน ทั้งๆ ที่ตลอดเวลาที่ผ่านมา ในหัวใจเขามีเพียงเด็กหนุ่มคนเดียวเท่านั้น... ร่างสูงจึงแตะริมฝีปากลงบนพวงแก้มของคนช่างพูดตรงหน้า เพื่อบอกเป็นนัยๆ ให้อีกฝ่ายรู้ตัวสักทีว่า เจ้าตัวคือคนคนเดียวที่เขาต้องการ
ทว่าการกระทำของชีคหนุ่มนั้นทำให้ศตคุณตกใจมากพอดู ดวงตากลมเบิกกว้าง ริมฝีปากอวบอิ่มเผยอค้าง ร่างสูงจึงทำเฉยแล้วเปลี่ยนเรื่องคุย “เอาล่ะ เตรียมตัวเข้านอนได้แล้ว พรุ่งนี้เย็นๆ เราจะออกเดินทางกันละ... เราจะต้องเดินทางอีกสักพัก กว่าจะถึงเมืองใหญ่อีกแห่ง”
“...อะ เอ่อ... ทาริคจะพาผมไปไหนเหรอครับ” เด็กหนุ่มถามเสียงเบา
“เมืองในโอเอซิสที่เธอพูดถึงยังไงล่ะ ชื่อเมืองคือ เฟอร์โดส หรือที่มีชื่อเรียกภาษาอังกฤษว่า Paradise ชื่อเดียวกับเพลงที่เธอฮัมในทะเลทรายเมื่อวันก่อน
ร่างโปร่งถลาเข้าไปเกาะแขนแกร่ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “เมืองที่ว่านั่น! ที่มีวังสีขาว! เฟอร์โดส! มีจริงๆ เหรอครับเนี่ย!! อา... ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าจะได้ไปเมืองที่ว่านี่จริงๆ ขอบคุณนะครับ ขอบคุณ... ขอบคุณมากเหลือเกิน ผมไม่รู้จะตอบแทนคุณยังไงดี”
ชีคหนุ่มไม่อยากเชื่อเลยว่าศตคุณจะดีใจถึงขนาดนี้ ใบหน้าหวานแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้ม ศตคุณช่างน่ารักมากเหลือเกิน เขาเอื้อมมือไปเกลี่ยเส้นผมที่ปรกบริเวณกรอบหน้าออก “ตอบแทนยังไงน่ะหรือ ฉันก็บอกแล้วไง ว่ากำลังหาเจ้าสาวสักคนอยู่”
“...จะให้ผมไปหาให้คุณเหรอครับ แต่ผมไม่มีญาติ ไม่รู้จักใครที่นี่” ร่างโปร่งตอบเสียงเบาหวิว สายตาของเขาจับจ้องใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ใกล้ชิดกัน “อ๊ะ!”
ทัชอัลดินจูบเบาๆ บนแก้มสีชมพูระเรื่ออีกครั้ง เพื่อตอกย้ำถึงความต้องการของเขา หากศตคุณก็ยังคงไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพยายามสื่อออกไป
...ดูซิ ยังไม่รู้ตัวอีก สงสัยเขาจะต้องบอกให้รู้ตรงๆ ซะแล้วละมั้ง “ไม่ต้องไปหาที่ไหนไกลหรอก ก็เธอนั่นล่ะ... จะเป็นเจ้าสาวของฉันได้มั้ย” ใบหน้าน่ารักที่เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำยิ่งทำให้ชีคหนุ่มรู้สึกอยากแกล้ง เขาจูบแก้มของคนที่กำลังเขินจนพูดจาไม่รู้เรื่องอีกครั้ง
“ผะ... ผมเป็นผู้ชาย อื้ยยย! ทาริค!”
ร่างสูงหลุดหัวเราะเสียงดังลั่น เขาอยากจะดึงร่างโปร่งบางเข้ามาในอ้อมกอดแล้วบดจูบริมฝีปากชุ่มฉ่ำนั่นหลายๆ ครั้ง แต่ก็ยับยั้งตนเองไว้เพียงแค่นั้น ก่อนจะเอนตัวลงนอนแล้วหัวเราะต่อไปเบาๆ
...ท่าทางเขินอายของเด็กหนุ่ม นั่นก็คงหมายความว่าหัวใจดวงน้อยๆ เอนเอียงมาทางเขามากขึ้นอีกนิดแล้ว
เสียงของฟาร์ฮาปลุกชีคหนุ่มให้ตื่นขึ้นในเช้าของวันใหม่ แขนแกร่งปาดป่ายหาร่างโปร่งบางที่ควรจะนอนหลับอยู่ข้างๆ กัน หากพบแต่ความว่างเปล่าเท่านั้น
ทัชอัลดินลุกขึ้นแล้วหันมองไปรอบๆ... ศตคุณหายไปไหน หรือว่าที่เจ้าฟาร์ฮาส่งเสียงดังนั่นเพื่อเรียกเขากัน! ร่างสูงจึงรีบรุดออกไปยังบริเวณหน้าบ้าน ดวงตาสีเข้มเบิกกว้าง เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มเนื้อตัวเปื้อนเลือดสีแดงฉาน ใจเขาร่วงวูบ ตกใจจนถลาเข้าไปอุ้ม พาร่างโปร่งบางไปด้านหลังบ้านแล้วจัดการถลกเสื้อผ้า ล้างหาร่องรอยแผลที่มาของเลือดพวกนั้น
“ทาริค! เลือดนั่นฟาร์ฮาทำเปื้อน! ไม่ใช่เลือดผม!” เด็กหนุ่มทรุดตัวลงนั่ง แล้วดึงเสื้อโต๊ปลงมาปกปิดร่างกายไว้
“...งั้นรึ ค่อยยังชั่ว ตกใจหมดเลย” ชีคหนุ่มถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ทาริคดูตกใจมากเลยครับ”
ดูซิ... ยังมีหน้ามาหัวเราะ ทำหน้าทะเล้นใส่เขา ทัชอัลดินนึกอยากจะดุคนตรงหน้าแรงๆ “ตกใจสิ ตื่นมาเธอก็หาย พอเดินออกจากบ้านมา ก็เจอตัวเธอเปื้อนเลือด จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงกัน ทีหลังจะไปไหนมาไหนก็บอกกันก่อน อย่าทำให้ฉันห่วงแบบนี้”
ทว่าเสียงดุๆ ของร่างสูงกลับทำให้ศตคุณพอใจ เด็กหนุ่มโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ แล้วจูบลงเบาๆ บนแก้มของชีคหนุ่ม “ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ”
ทัชอัลดินชะงักก่อนจะผละออก เขาไม่ชินกับการแสดงความรู้สึกออกมาตรงๆ แบบนี้ ใจอดสงสัยไม่ได้ว่าร่างโปร่งทำแบบนี้กับใครต่อใครเป็นประจำหรือเปล่า เพราะครั้งหนึ่งเขาก็เคยเห็นกับตาเช่นกัน
“เอ่อ... ผมขอโทษ” ท่าทางนิ่งอึ้งไปของอีกฝ่าย ส่งผลให้ศตคุณหยุดกึกแล้วหลุบตาลงต่ำ
“...รออยู่ตรงนี้ล่ะ เดี๋ยวฉันจะไปเอาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน แล้วเราจะได้ออกไปตลาดกัน นี่ก็สายมากแล้ว” ทัชอัลดินเอ่ยตัดบท ก่อนจะสาวเท้าเข้าบ้านพักไป
จากนั้น ทั้งสองก็เข้าไปหาซื้ออาหารในตลาด ศตคุณดูเซื่องซึมไปมาก พอชีคหนุ่มชวนให้ไปเดินดูในเมือง เขาก็ยิ่งอ้ำอึ้ง... ภาพเหตุการณ์ร้ายๆ ที่เกิดขึ้นในวันแรกคงยังติดตา “ยังกลัวอยู่อีกหรือ”
เด็กหนุ่มพยักหน้า “ก็... นิดหน่อย... ครับ”
ทัลอัลดินเอื้อมมือไปลูบศีรษะเล็กเบาๆ “ไม่ต้องกลัวหรอก จะไม่มีเรื่องแบบเมื่อวานอีกแล้ว” เขาพูดอย่างหนักแน่นเพื่อให้ศตคุณสบายใจ หากใบหน้าหวานใสนั่นก็ยังคงดูหม่นหมอง ร่างสูงจึงพยายามเอาใจ คอยสังเกตว่าเด็กหนุ่มอยากได้อะไร พอเห็นว่าอีกฝ่ายจ้องมองสบู่ที่ทำจากน้ำมันมะกอก เขาก็รีบเข้าไปซื้อให้ แต่ร่างโปร่งบางก็ยังคงดูสลดอยู่เช่นเดิม
ชีคหนุ่มพาคนที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาเดินออกไปจากเขตตลาด เพื่อที่ศตคุณจะได้เห็นบ้านเมืองเก่าแก่ในทะเลทรายใกล้ๆ และนั่นก็ทำให้เด็กหนุ่มอารมณ์ดีขึ้นทีละน้อย เขาพาอีกฝ่ายไปดูการทำอิฐโคลน การก่อสร้างโรงเรียน และความเป็นอยู่ของผู้คนในทะเลทราย
นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนสุกสกาวอย่างสนใจกับตึกรามบ้านช่องที่แปลกตาและวิถีของชาวบ้านจนลืมสนใจกับความร้อนของอากาศในช่วงสายของวันไปเสียสนิท และทั้งที่สื่อสารกันได้อย่างยากลำบาก ศตคุณก็ยังกลายเป็นที่สนใจของเด็กๆ ในตอนที่เด็กหนุ่มสอนพวกเด็กๆ ให้ร้องเพลงนั้น ยิ่งดูน่ารักและน่าเอ็นดูมากเสียจนสะกดทุกสายตารอบๆ ตัวไว้นิ่งอยู่ที่เด็กหนุ่มเพียงคนเดียว
ศตคุณอารมณ์ดีขึ้นมาก เขาเปรยว่า “ผมรู้สึกผิดจังครับ... ที่ว่าที่นี่เป็นบ้านป่าเมืองเถื่อน ทั้งๆ ที่พวกเด็กๆ ออกจะน่ารักขนาดนั้น”
ทัชอัลดินยิ้มอย่างพอใจ เขาลูบศีรษะเล็กอย่างอ่อนโยน “ฉันดีใจนะที่เธอปรับตัวได้ไวขนาดนี้” ...โดยเฉพาะเมื่อเขาหวังอยู่เสมอว่าศตคุณจะเลือกที่จะอยู่ในดินแดนทะเลทรายแห่งนี้ต่อไปกับตน
TBC~*ขออภัยที่เอามาลงช้าค่ะ
ส่วนภาคทาริคเวิ่นก็ยังไม่จบนะคะ 55555555555555 แต่ได้รู้ความคิดพระเอกบ้างก็ดีชิมิค้า ทาริคน่ารักเน้ออออ 
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ 
หัวข้อ: นิสรีน... กุหลาบขาวแห่งทะเลทราย [Ch.26: คู่รัก END ] (อ่าน 463857 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก