Chapter 22 : ทาริคขี้มโน (ภาคต่อ)หลังจากกลับมาถึงบ้าน ชีคหนุ่มก็เข้าไปตรวจดูความพร้อมของอูฐไว้สำหรับการเดินทาง เขาเห็นว่าศตคุณกำลังจ้องมองด้วยความสนใจ จึงใช้โอกาสนั้นสอนอีกฝ่ายให้รู้จักการเอาตัวรอดในทะเลทรายเพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อย แล้วจึงบอกให้เด็กหนุ่มที่เนื้อตัวมอมแมมเลอะเทอะไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวเข้านอน
ร่างสูงจงใจเว้นระยะเวลาให้ศตคุณได้ชำระล้างร่างกายอย่างเต็มที่ ทว่านั่นไม่ใช่เหตุผลเดียว อีกเหตุผลก็เพราะเขาชักไม่ไว้ใจตัวเอง หากได้เห็นเรือนร่างอันสวยงามนั่นเต็มๆ ตาอีกครั้ง ชีคหนุ่มถอนหายใจยาว ก่อนจะนั่งลงบนขอนไม้ข้างรางน้ำสำหรับสัตว์ แล้วเล่นกับเจ้าเหยี่ยวสีน้ำตาลไปพลาง
เวลาผ่านไปพักใหญ่ เสียงน้ำจากด้านหลังของบ้านเบาลงไปแล้ว ชีคหนุ่มจึงค่อยเดินไปที่นั่น หากเขาคงคาดการณ์ผิดไปนิด เพราะร่างโปร่งยังยืนอยู่ที่นั่น โดยมีผ้าคลุมศีรษะพันรอบสะโพกไว้อย่างหมิ่นเหม่ ภาพที่เห็นทำให้หัวใจเขาเต้นรัว ทว่าพอเขาเงยหน้าขึ้น ก็สบตากับคนที่ทำสีหน้าตื่นๆ เข้าพอดี
“หืม... เสร็จแล้วหรือ” ทัชอัลดินปรับสีหน้าและทำตัวให้เป็นปกติ
เมื่อชีคหนุ่มถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้น ศตคุณก็ก้มงุด “เอ้อ... ให้ผมซักเสื้อผ้าของทาริคด้วยมั้ยครับ” ก่อนจะพุ่งตรงมายังทางที่ร่างสูงยืนอยู่ แล้วลื่นพรืด
แขนแกร่งรวบเอวบางไว้ได้ทันควัน เขาดึงร่างโปร่งบางเข้ามาแนบกาย “เอ้าๆ เดินระวังหน่อย พื้นเปียกมันลื่นนะ”
ท่อนบนที่เปล่าเปลือยของทั้งสองแนบชิดกันสนิท กลิ่นหอมอ่อนๆ ของสบู่ชวนให้ทัชอัลดินจรดปลายจมูกลงตรงหน้า มือหยาบลูบไล้แผ่นหลังบอบบางอย่างแผ่วเบา ผิวของศตคุณช่างนุ่มลื่นมือ
เด็กหนุ่มย่นคอและห่อไหล่เข้าหาตัว ริมฝีปากสีแดงราวกับทับทิมเอ่ยเรียกชื่อชีคหนุ่มด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า “...ทาริค”
หากพอทัชอัลดินคลายอ้อมกอดเล็กน้อย เพื่อที่จะได้มองเห็นใบหน้าหวานชัดๆ เขาก็คล้ายกับต้องมนต์ที่ศตคุณร่ายไว้ มือหยาบลูบไปตามท่อนแขนเรียวขาว ขึ้นมายังหัวไหล่ พอเขาเชยคางมนขึ้น ก็สังเกตเห็นลำคอระหงที่เปลือยเปล่า
“มีใครบอกเธอบ้างรึเปล่า ว่าผิวของเธอสวยมากจริงๆ... แล้วสร้อยที่ฉันให้ ไปไหนซะล่ะ”
“...ผมกลัวว่ามันจะเปียก... เลยถอดเก็บไว้ครับ” ศตคุณตอบเสียงแผ่ว
ชีคหนุ่มใช้หลังมือไล้ไปตามลำคอขาวผ่อง “น่าเสียดาย ถ้าเธอใส่อยู่ตอนนี้คงจะยิ่งดูสวยมาก” พอเขาเงยหน้าขึ้นสบสายตากับร่างโปร่ง ซึ่งกำลังเขินอายจนใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำยาวไปถึงใบหู ร่างกายก็เหมือนขยับไปเอง เขาแต้มจูบลงบนแก้มนิ่ม แล้วสูดดมกลิ่นหอมละมุนเข้าเต็มปอด
“ทาริค อย่าล้อเล่นแบบนี้สิครับ อื้อ...”
เด็กหนุ่มในอ้อมแขนแกร่งตัวสั่นจนน่าสงสาร ทัชอัลดินจึงผละออก “...เข้าไปพักเถอะ นอนให้พอจะได้มีแรงเดินทางเย็นนี้ เสื้อผ้านี่ เดี๋ยวฉันซักเอง” ซึ่งอีกฝ่ายก็วิ่งก้มหน้างุดเข้าไปในบ้านพักทันที
ทัชอัลดินพลิกดูฝ่ามือที่เมื่อก่อนหน้าใช้ลูบสัมผัสผิวนุ่ม เพียงแค่ชั่วระยะเวลาสั้นๆ เท่านั้นที่ร่างกายของทั้งสองสัมผัสกัน หากปลุกความต้องการจากก้นบึ้งของหัวใจให้ปะทุขึ้น จนเขาไม่อยากปล่อยเด็กหนุ่มออกจากอ้อมกอดไปเลย อยากจะใช้ริมฝีปากตีตราจองเรือนร่างขาวผ่องให้ทั่วและทำให้เป็นของตนเพียงคนเดียวเท่านั้น มือหยาบทั้งสองข้างกำเข้าหากันแน่นจนเกร็งไปทั่วทั้งแขน
...อย่าล่วงเกินศตคุณจนกว่าจะถึงเฟอร์โดส อย่าเอาเปรียบเด็กหนุ่มที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเขาเลย... ชีคหนุ่มบอกกับตนเองซ้ำๆ ไปแบบนั้น
การเดินทางจากอัคบราห์ไปยังเฟอร์โดสเริ่มต้นขึ้นในตอนเย็นของวันเดียวกัน ทัชอัลดินจับไหล่เล็กให้หมุนมาเผชิญหน้ากับตน แล้วช่วยพันผ้าคลุมศีรษะปกปิดใบหน้าจากลมและฝุ่นให้ “...ผ้าที่คลุมจมูกและปากไว้จะช่วยไม่ให้คอและจมูกแห้งจนเจ็บ” เขาใช้ปลายนิ้วแหวกผ้าคลุมออกเล็กน้อยและสัมผัสกับสร้อยคอที่เด็กหนุ่มสวมไว้ พลางสบสายตากับดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่ชีคหนุ่มคิดว่าสวยมากเหลือเกิน ถ้าหากเด็กหนุ่มได้สวมใส่สร้อยเพชรและอัญมณีที่เหมาะสมกับดวงตา คงจะยิ่งงดงามมากขึ้นอีก ริมฝีปากที่อมยิ้มอยู่น้อยๆ ทำให้เขายิ้มตามไปด้วย “ฉันดีใจที่เธอใส่มัน... เอาไว้ไปถึงเฟอร์โดส ฉันจะซื้อของที่ดีกว่านี้ให้”
แววตากลมโตไหวระริก มือขาวประคองมือหยาบไว้แนบแก้ม “ทาริค... ผม...”
นัยน์ตาคู่นั้นทำให้ใจของร่างสูงพลอยหวั่นไหวไปด้วย เขารีบชักมือกลับแล้วเบือนหน้าหนี “ไปกันเถอะ”
แม้การเดินทางจะไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ศตคุณก็ไม่เคยปริปากบ่น เด็กหนุ่มพยายามปรับตัวเข้าหาเขา ทำตัวน่ารักเสียจนชีคหนุ่มอยากจะดึงเข้ามาบดจูบหลายต่อหลายครั้ง ทัชอัลดินรู้ว่าหัวใจของร่างโปร่งเริ่มโอนเอนมาทางเขา ซึ่งศตคุณเองก็ไม่ได้คิดที่จะปิดบัง เด็กหนุ่มช่างซื่อตรงต่อความรู้สึกของต้วเอง
สำหรับทัชอัลดินแล้ว ศตคุณราวกับมีเวทมนตร์ ซึ่งได้ผลดีมากโดยเฉพาะกับเขา และนั่นก็อาจจะทำให้เขาทำอะไรลงไปโดยไม่รู้ตัว ต่อไปนี้เขาจะต้องระวังตัวและเพิ่มความอดทนให้มากกว่าเดิม... แต่เขาจะทำได้อย่างนั้นหรือ เขาจะทนได้อีกสักกี่น้ำกัน กับร่างกายนุ่มๆ ในอ้อมกอดยามที่อยู่บนหลังอูฐ ใบหน้าสวยหวานที่อยู่ชิดติดกับใบหน้าเขา ร่างสูงถอนหายใจหนักๆ อย่างอ่อนใจ
หลังจากเดินทางกันไปได้ไกลพอสมควรแล้ว ทั้งสองก็หยุดพักรับประทานอาหารและให้พวกอูฐได้พักกันชั่วครู่ ชีคหนุ่มจุดตะเกียงหรี่ไว้พอให้เห็นแสงสลัว เขาปูพรมลงกับพื้นทรายเพื่อใช้นั่งด้วยกันกับร่างโปร่ง ท้องนภามีจันทราสีเหลืองนวลประดับ ห้อมล้อมไปด้วยหมู่ดาวที่ทอแสงระยิบระยับ สวยงามจนบรรยายเป็นคำพูดไม่ได้เลย ทำให้เขาอยากจะหยุดเวลาที่มีเพียงเขาและศตคุณตามลำพังเอาไว้แบบนี้
ระหว่างที่หยุดพักผ่อนกันนั่นเอง ศตคุณขอให้เขาสอนภาษาอาหรับแบบง่ายๆ และพยายามท่องจำราวกับเด็กๆ ทว่าเหตุการณ์กลับนำพาไปสู่การประกบริมฝีปากกันและกันเป็นครั้งแรก วินาทีนั้นชีคหนุ่มนึกถึงภาพที่ทำให้หัวใจตนเจ็บปวดมากเหลือเกิน ภาพของเด็กหนุ่มที่เขารักซึ่งกำลังโน้มใบหน้าเข้าไปจูบหญิงสาวร่างสะโอดสะองในงานแสดงเปียโนครั้งสุดท้ายที่เวียนนา ทำให้เขาต้องถามคำถามที่ค้างคาใจมากเหลือเกินออกไป
“แล้วจูบแบบอื่นล่ะ... เธอเคยทำกับใครบ้างหรือเปล่า”
“...เคยครับ... ผมอายุสิบแปดแล้วนะครับ ก็ต้องมีบ้าง”
“กับใคร?”
“เพื่อนหญิง... ที่โรงเรียน... ครับ”
“เพื่อนหญิง? เธอมีคนรักอยู่ที่เวียนนาอย่างนั้นรึ”
“ไม่มีนะครับ”
“ผมเคยคบกับเพื่อนหญิงบ้าง แต่ไม่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับใคร”
คำตอบอันแสนซื่อและตรงไปตรงมาของเด็กหนุ่มทำให้หัวใจของร่างสูงพองโต และอดที่จะคิดเข้าข้างตัวเองไปไม่ได้ว่าสวรรค์คงส่งศตคุณมาให้กับเขาจริงๆ
ทั้งสองเริ่มออกเดินทางกันต่อ ร่างกายโยกไหวน้อยๆ ไปตามจังหวะการก้าวเท้าของอูฐ ชีคหนุ่มโอบกอดร่างโปร่งบางแนบแน่นไว้ในอ้อมแขน เจ้าของดวงตากลมใสที่ราวกับมีเพชรงามล้ำค่าอยู่ภายในหันมาพูดคุยกับเขาด้วยถ้อยคำหวานหู
“ผม... ไม่อยากขี่อูฐคนเดียวนี่ครับ อยากให้ทาริคช่วย”
“อยากให้ฉันกอดไว้แบบนี้? ...ใช่มั้ย?”
ใบหน้าน่ารักเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ เด็กหนุ่มตอบกลับมาตามอย่างที่ใจคิด “ใช่... ครับ”
หัวใจของร่างสูงเต้นไม่เป็นจังหวะ ศตคุณช่างน่ารัก... น่ารักเสียจนขีดความอดทนของเขาลดลงเรื่อยๆ ทัชอัลดินจับคางมนให้หันมาทางตน แล้วจุมพิตเบาๆ ผ่านผ้าคลุมที่ปกปิดใบหน้าเด็กหนุ่มไว้ มือหยาบไล้ไปตามกรอบหน้า หากก่อนจะดึงผ้าคลุมที่ขวางกั้นริมฝีปากของทั้งสองออกนั้น เขาก็ยั้งตนเองไว้ ชีคหนุ่มกำมือแน่นแล้วผละออก
“หันไปมองทางเถอะ” เมื่อร่างโปร่งหันหน้ากลับไปมองทาง เขาก็แต้มจูบศีรษะเล็กเบาๆ โดยไม่ให้อีกฝ่ายได้รู้ตัว
ศตคุณเอนหลังพิงแผ่นอกกว้าง เขาฮัมเพลงอย่างมีความสุข ใบหน้าสวยแหงนขึ้นมองท้องฟ้า ปล่อยให้แสงนวลของจันทราฉาบไล้ ขนตายาวเป็นแพบนดวงตาซึ่งเป็นประกายไม่แพ้นภาแห่งราตรีกาลที่มีดวงดาวประดับ งดงามจนคนที่นั่งอยู่ด้านหลังลอบมองไปอย่างเพลิดเพลิน บางครั้งพวกเขาก็หยุดพูดคุยกันบ้าง พลางสบประสานสายตาสองคู่ไว้ด้วยกัน
“เธอคงชอบเปียโนมาก”
“...ก็คงใช่นะครับ ตั้งแต่ผมจำความได้ ทุกคนก็คอยปลูกฝังกับผมว่าต้องเล่นเปียโน มันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผมไปแล้ว”
ชีคหนุ่มประคองมือขาวขึ้นตรงหน้า ฝ่ามือนุ่มนิ่ม นิ้วเรียวยาว เด็กหนุ่มเกิดมาเพื่อเป็นนักเปียโนโดยแท้ “รอสักหน่อยนะ เมื่อเราไปถึงเฟอร์โดสแล้ว ฉันจะพยายามหาเปียโนที่เธอถูกใจให้”
ร่างโปร่งหันกลับมาทางเขาพร้อมกับรั้งผ้าคลุมที่ปกปิดใบหน้าออก ก่อนจะยืดตัวขึ้นมาจูบแก้มตอบ “สัญญานะครับ”
“บอกซะก่อน ผมไม่ได้ทำแบบนี้กับทุกๆ คน และโดยเฉพาะกับผู้ชาย... คุณเป็นคนแรก”
เมื่อได้ยินคำพูดหวานหูเช่นนั้น ทัชอัลดินแทบจะซ่อนรอยยิ้มไว้ไม่อยู่ ความรู้สึกที่มีต่อเด็กหนุ่มซึ่งเขาใช้โซ่ตรวนหนาพันธนาการและกักเก็บไว้ลึกในหัวใจเริ่มผุดขึ้นมาทีละน้อย
...นิดเดียว ขอเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้นแล้วเขาจะหยุด... ทัชอัลดินบอกกับตนเองขณะโน้มใบหน้าเข้าไปประทับจูบริมฝีปากอวบอิ่มตรงหน้า บดคลึงแผ่วเบาเพราะกลัวว่าเรียวปากสีแดงราวกับกลีบกุหลาบจะบอบช้ำได้ จากนั้นก็หักใจถอนริมฝีปากออก
ชีคหนุ่มยิ้มบาง เขาปล่อยให้ปลายนิ้วเรียวลูบสัมผัสแก้ม พลางเบี่ยงใบหน้าให้ริมฝีปากตนแตะฝ่ามือนุ่ม และค่อยๆ ปิดตาลง
...ถ้าหากศตคุณรู้ความจริง ความรู้สึกของเด็กหนุ่มที่มีต่อเขาจะเปลี่ยนไปมั้ยนะ
การเดินทางเป็นไปอย่างราบรื่น ทว่าแสงแดดอันร้อนแรงแห่งทะเลทรายอาหรับก็ทำให้เด็กหนุ่มล้มป่วยไปจนได้ โชคดีที่อาเหม็ดช่วยเตรียมยาที่จำเป็นมาให้ในสัมภาระด้วย ในกระโจมที่ทั้งสองหยุดพักช่วงเวลากลางวัน แสงสุริยันร้อนแรงราวกับเตาเผา ตอนที่ชีคหนุ่มเห็นใบหน้าหวานซีดเซียวแล้วหอบหนักๆ อย่างทรมาน เขาเป็นห่วงศตคุณแทบขาดใจ ยิ่งเมื่อเห็นเด็กหนุ่มทรุดกายลงนอนต่อหน้า ใจเขายิ่งเจ็บเหมือนถูกมีดกรีด ทัชอัลดินนึกโกรธตนเองที่พาอีกฝ่ายมาลำบากลำบนและเจ็บป่วยไปแบบนี้ จนคิดว่าถ้าหากร่างโปร่งอาการไม่ดีขึ้นหลังจากรับประทานยาเข้าไปแล้วสักพัก เขาคงจะต้องยกเลิกการเดินทางแล้วสั่งให้ทหารนำเฮลิคอปเตอร์มารับ
ถึงแม้ศตคุณจะไม่เป็นอะไรมาก หลังจากรับประทานยาเข้าไปก็อาการดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ร่างสูงก็ยังคงประคบประหงม ดูแลศตคุณราวกับอีกฝ่ายเป็นเด็กอ่อน เขาสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ปล่อยให้เหตุการณ์แบบก่อนหน้าเกิดขึ้นอีก
ใบหน้าสวยหวานกลับมามีสีเลือดฝาดอีกครั้ง ขณะที่เด็กหนุ่มขยับไปเปิดกระโจมออกเพื่อรับลมเย็นในช่วงค่ำของวัน ทัชอัลดินก็เพ่งพิศเสี้ยวหน้าอันงดงามไปอย่างลืมตัว ภาพตรงหน้าซ้อนทับกับเมื่อครั้งที่ได้เห็นศตคุณบนเวทีการแสดงครั้งแรก ที่หัวใจของชีคหนุ่มตกเป็นของร่างโปร่งเพียงวินาทีแรกที่ได้เห็น
“ทาริค... หน้าผมมีอะไรผิดปกติอย่างนั้นเหรอ”
“เปล่า...”
“แต่ผมเห็นนะ ทาริคชอบจ้องหน้าผม” ศตคุณคลานกลับเข้าไปหาชีคหนุ่ม เขาสบประสานสายตาคมกริบ ก่อนริมฝีปากสีแดงสดจะเผยอเอ่ย... “ผมไม่ได้หมายความว่าไม่ชอบให้คุณจ้องหน้าผมหรอกนะครับ... ขอบคุณมากที่ช่วยดูแลผม ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นมากแล้วละครับ”
นัยน์ตาสีเข้มหลุบต่ำ พลางจับจ้องกลีบปากอิ่มชุ่มฉ่ำโดยไม่ไหวติง ชีคหนุ่มบอกกับตัวเองซ้ำๆ อยู่หลายหน ว่าอย่าล่วงเกินร่างโปร่ง เขาอยากทะนุถนอมศตคุณให้มากที่สุด แต่มันก็ช่างยับยั้งชั่งใจได้ยาก ยิ่งเมื่อได้ลิ้มลองริมฝีปากนิ่มหยุ่นเพียงสักครั้ง เขาก็คิดว่าจะห้ามใจตัวเองได้ยากขึ้นไปทุกที จนต้องบอกว่า เวลาที่สั่งเจ้าฟาร์ฮาให้อยู่นิ่งๆ คอยเฝ้าอาหาร มันยังอดทนได้เก่งกว่าเขาเสียอีก
ร่างสูงรีบลุกออกไปจากกระโจมที่พัก “งั้นเราเตรียมออกเดินทางกันเถอะ เธอรออยู่ในนี้ก่อน...” เขาสูดหายใจเข้าปอดลึก จากนั้นก็พ่นออกมาแรงๆ อย่างหนักใจ
อูฐทั้งห้าก้าวย่างต่อไปบนผืนทรายท่ามกลางความมืดมิด ศตคุณหลับใหลไปด้วยฤทธิ์ยา ดวงตากลมปิดสนิท ทั้งที่ในคราวแรกเจ้าตัวบอกว่ายังไม่ง่วง แต่กลับนอนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่ง
“อืม” เวลาผ่านไปสักพักร่างโปร่งก็ส่ายหน้าไปมาแล้วบ่นพึมพำ คงจะรำคาญผ้าที่ปิดปากและจมูกไว้ ทัชอัลดินจึงดึงผ้าคลุมที่ปิดใบหน้าหวานไว้มิดชิดออกให้พอหลวม แล้วโน้มใบหน้าเข้าไปฟัง
“.....”
ชีคหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากัน เด็กหนุ่มเงียบไปแล้ว เมื่อกี้คงจะเป็นเพราะอึดอัดกับผ้าคลุมนั่นเอง ทว่าเมื่อเขาผงกศีรษะขึ้น ใบหน้าน่ารักที่อยู่ใกล้เพียงแค่ปลายนิ้วกั้นก็ทำให้เขาต้องชะงัก
นัยน์ตาคมกริบจ้องมองริมฝีปากสวยได้รูปซึ่งในวันนี้เขาเพิ่งเคยได้สัมผัส ความนุ่มนวลเมื่อครั้งที่ริมฝีปากแนบชิดกันยังคงชัดเจนอยู่ในความทรงจำ ก่อนจะขยับมือไปประกบพวงแก้มที่ใสจนมองเห็นเส้นเลือดเล็กๆ แล้วจุมพิตลงไปเบาๆ พร้อมกับปล่อยลมหายใจอุ่นๆ ประสานกับลมหายใจแผ่วเบาสม่ำเสมอของคนในอ้อมกอด
เพราะอีกฝ่ายยังคงหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว ชีคหนุ่มจึงรุกรานต่อไปอย่างย่ามใจ ปลายนิ้วหยาบกดคลึงกลีบปากสีแดงสด จากนั้นจึงค่อยๆ แต้มจูบ บดเคล้าอย่างเชื่องช้า ปลายลิ้นเรียวสอดแทรกเข้าไปตามช่องว่างของริมฝีปากที่เผยออยู่เล็กน้อย แล้วแตะลงเบาๆ ตรงปลายลิ้นสีชมพู “อืม...” ความหอมหวานทำให้ร่างสูงครางในลำคออย่างพอใจ มือหยาบบีบหัวไหล่เล็กไปอย่างลืมตัว
“อือ... ทาริค”
ทัชอัลดินสะดุ้งเฮือก ได้สติกลับคืนมาอีกครั้ง เขารีบผละออกแล้วจัดผ้าคลุมให้เด็กหนุ่มเช่นเดิม “หืม? ปวดหัวหรือเปล่า”
ศตคุณปรือตาขึ้นแล้วยกมือแตะบนใบหน้าเหนือผ้าคลุม “เปล่าครับ แต่มึนๆ นิดหน่อย”
“เดี๋ยวฟ้าสางค่อยกินยาอีกครั้ง ตอนนี้อดทนไปก่อนนะ”
ระหว่างการเดินทางเกิดพายุทรายขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทั้งสองจึงต้องหยุดเพื่อรอให้ภัยธรรมชาติที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันผ่านพ้นไปเสียก่อน ซึ่งกว่าสายลมที่พัดพาฝุ่นทรายรอบๆ ตัวจะสงบลงก็เป็นเวลากลางวันซึ่งพวกเขาไม่สามารถเดินทางต่อได้ จำเป็นต้องตั้งกระโจมพักผ่อนอยู่บริเวณนั้น ความเหน็ดเหนื่อยและอ่อนเพลียทำให้ต่างคนต่างจมลึกอยู่ในห้วงนิทรา
เมื่อถึงเวลาเย็น อุณหภูมิที่ลดต่ำลงมากส่งผลให้ชีคหนุ่มเริ่มขยับตัว กึ่งหลับกึ่งตื่น จนเกิดภาพเลือนรางขึ้นมาในศีรษะ...
ร่างสูงในชุดสูทสีดำเป็นเงาเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปรอบๆ ตัว เขายืนอยู่ตรงใจกลางของโรงละครโอเปร่า ณ กรุงเวียนนาตามลำพัง ก่อนเสียงเปียโนแผ่วเบาจะดึงความสนใจของเขาไปยังต้นเสียง ร่างโปร่งบางอยู่ในชุดทักซิโด้สีขาว มีช่อบูเก้ดอกกุหลาบสีขาวติดอยู่ตรงหน้าอก เขานั่งอยู่บนเก้าอี้กำมะหยี่ถัดจากเปียโนบนเวที... ทัชอัลดินจำได้แม่น นี่คือการแสดงเปียโนในฐานะนักเรียนครั้งสุดท้ายของศตคุณ
เสียงดนตรีของเด็กหนุ่มช่างฟังดูเศร้าสร้อย ชวนให้คนฟังปวดหนึบในอก ขายาวพาร่างสูงก้าวเข้าไปหาคนที่นั่งเล่นเปียโนอยู่ช้าๆ
“คุณ...” เขาวางมือลงบนหัวไหล่เล็ก
ใบหน้าน่ารักที่หันมาทางเขาเปื้อนทางน้ำตา น้ำเสียงที่ตอบกลับมาสั่นพร่า “ทำไมครับ... ทำไมถึงทิ้งผมไป”
ทัชอัลดินชะงัก แล้วเสตาหลบ “เธอรู้แล้วหรือ...”
มือขาวเอื้อมขึ้นรั้งสาบเสื้อสูทสีดำทั้งสองข้าง แล้วดึงให้ร่างสูงโน้มเข้าไปหา
“ทำไมถึงทิ้งผม...”
“ฉันไม่ได้ทิ้ง... ฉัน...”
“คนใจร้าย... ฮือ...” ศตคุณปล่อยมือแล้วหมุนตัวหนี พอจะขยับออกห่าง อีกฝ่ายก็รั้งข้อมือไว้แล้วดึงเขาเข้าไปกอด
ชีคหนุ่มกระชับอ้อมแขนแน่น เขาพลิกร่างโปร่งบางไว้ใต้ร่างพลางกระซิบบอก “ฉันไม่เคยคิดจะทิ้งเธอ Ana Ooheboka (อานา อูฮิบบูกา) หัวใจของฉันมีแต่เธอเสมอ” หัวใจเขาเจ็บปวดและเป็นกังวลอยู่เสมอว่าเมื่อเด็กหนุ่มรู้ความจริงแล้วคงจะโกรธเคืองตนอยู่ไม่น้อย จนถึงกับเก็บมาฝัน
“ทาริค”
ทัชอัลดินลืมตาขึ้นมอง เห็นใบหน้าน่ารักอยู่ตรงหน้า และร่างโปร่งบางที่อยู่ใต้ร่างตน... ชีคหนุ่มเข้าใจว่าเขายังอยู่ในความฝัน “Ana Ooheboka (อานา อูฮิบบูกา)” เขาพูดเสียงค่อย ก่อนจะบดจูบริมฝีปากนุ่ม สอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวกอดลิ้นเล็กพร้อมกระชับริมฝีปากเข้าหา แนบแน่นราวกับจะหลอมรวมกันเป็นหนึ่ง
“อื้อ! ทาริค!” จุมพิตหวานเนิ่นนานจนคนใต้ร่างแทบหมดลมหายใจ มือขาวจึงทุบลงเบาๆ บนหัวไหล่ของคนบนร่าง เพื่อขอเวลาให้ตนได้สูดลมหายใจเข้าปอดสักนิด
ทว่านั่นทำให้ชีคหนุ่มตื่นขึ้นจากความฝัน เขาตกใจกับการกระทำของตนเองอยู่ไม่น้อย จนต้องยกมือขึ้นปิดปาก... เขาทำอะไรลงไป ล่วงเกินเด็กหนุ่มไปขนาดไหนกัน!
“ฉันไม่ควรทำแบบนี้เลย ขอโทษนะ” จากนั้นก็ผลุนผลันออกจากกระโจมไป
มือหยาบวางลงบนแผ่นอกเหนือก้อนเนื้อที่กำลังเต้นระรัว พลางสบถเบาๆ “บ้าจริง!” ขีดความอดทนของเขาใกล้จะขาดสะบั้นลงทุกทีแล้ว ก็เพราะเขาไม่ใช่พระอิฐพระปูน หากมีเลือดมีเนื้อเฉกเช่นมนุษย์ทั่วไป ถึงแม้เขาตั้งใจจะเป็นสุภาพบุรุษให้มากที่สุด ตั้งใจจะรอจนกว่าศตคุณจะรู้ความจริง แต่เมื่อได้ใกล้ชิดกันเช่นนี้ ก็ช่างยากเหลือเกินที่จะห้ามใจ
TBC~*
ขอโทษที่เอามาลงช้าค่า ฮัสกี้หนีไปเที่ยวมา แฮ่ๆๆๆ
ตอนนี้ก็ยังคงเป็นของพระเอกต่อไปก่อนนะคะ ย้อนใกล้ถึงปัจจุบันแล้วค่ะ
อดทนอ่านความในใจของพระเอกขี้มโนกันไปก่อนนะคะ 555555 เผื่อจะเปลี่ยนใจมาเอ็นดูทาริคบ้างงงง ฮี่ๆๆๆ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า อานา อูฮิบบูกา จุ๊บบบบบ 
หัวข้อ: นิสรีน... กุหลาบขาวแห่งทะเลทราย [Ch.26: คู่รัก END ] (อ่าน 463877 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก