Chapter 23 : สิ้นสุดการเดินทาง (ทาริค)หัวค่ำของวันนั้นทั้งสองหนุ่มไม่ได้ออกเดินทางกันต่อ เหตุเพราะกองคาราวานของโอมานที่เดินทางผ่านมา โอมานกับบิดาของทัชอัลดินรู้จักคุ้นเคยกันดีมาตั้งแต่สมัยที่เขายังเป็นเด็ก เมื่อชายสูงวัยรู้ว่ากระโจมขนาดเล็กที่ตั้งอยู่ระหว่างทางเป็นของชีคหนุ่มก็ปราดเข้ามาพูดคุยด้วยความคิดถึง และสั่งให้ตั้งกระโจมเพื่อจัดงานฉลองอยู่บริเวณนั้น
“จริงสิ ว่าแต่ท่านออกมาทำอะไรในทะเลทรายตามลำพังกันนี่” โอมานถามด้วยความสงสัย “อ้อ... เราพาลูกสาวมาด้วยมากมาย ท่านอยากรับไว้เป็นภรรยาสักคนมั้ย” เขาเอ่ยพลางหัวเราะลั่น
ทัชอัลดินยิ้มบาง “ไม่ได้หรอก เรา เอ่อ... เราพาว่าที่เจ้าสาวมาท่องทะเลทรายอยู่น่ะ”
“โอ้ว! ข่าวดีอะไรเช่นนี้ ไหนล่ะท่าน”
ชีคหนุ่มลังเล... แม้ในดินแดนแห่งทะเลทรายตะวันออกนี้ ผู้ปกครองเมืองมีสิทธิ์เลือกคู่ครองได้ตามใจชอบ แต่ว่า... คนที่เขาอยากให้เป็นคู่ครองน่ะ เมื่อรู้ความจริงแล้วจะยังยอมเป็นเจ้าสาวของเขารึเปล่าก็ไม่รู้น่ะซี ทัชอัลดินคิดไปพลางเดินไปเรียกศตคุณให้ออกมาทักทายกับโอมาน
“เขายังไม่รู้ว่าเราเป็นใคร เพราะงั้นไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรมากหรอกนะ”
โอมานพยักหน้า “โอ... ว่าที่เจ้าสาวของท่านช่างงดงาม คนหรือตุ๊กตากันนี่” เขาชมเปาะ พร้อมกับเรียกพวกลูกสาวให้มาพบกับเด็กหนุ่ม ซึ่งพวกเธอก็ดูตื่นเต้นอยู่ไม่น้อย เพราะไม่เคยเห็นใครผิวขาว หน้าตาสะสวยราวกับตุ๊กตาพอร์ซเลนถึงเพียงนี้
จากนั้น ผู้นำของกองคาราวานจึงสั่งให้จัดงานเลี้ยงขึ้น เขาพาทัชอัลดินเข้าไปนั่งในกระโจม แล้วปล่อยให้พวกลูกสาวช่วยกันดูแลศตคุณ ตลอดเวลาของการสนทนา ชีคหนุ่มไม่ยอมละสายตาไปจากคนรักของตนเลยแม้แต่น้อย หากพอเวลาผ่านไปสักพักเขาก็เริ่มไม่สบอารมณ์ เพราะดูเหมือนเด็กหนุ่มจะเพลิดเพลินกับการที่มีหญิงสาวรายล้อมมากเหลือเกิน
หลังมื้ออาหารค่ำจบลงและการแสดงเต้นระบำหน้าท้องเริ่มขึ้น ในที่สุดสายตาของร่างโปร่งก็ชำเลืองมองมาทางทัชอัลดินบ้าง ชีคหนุ่มนึกอยากจะเอาคืน เขาจึงแกล้งนิ่งเฉย ปล่อยให้พวกนางรำโอบกอดและจูบแก้มเพื่อดูอาการของศตคุณบ้าง
และในคืนสุดท้ายก่อนจะเดินทางไปถึงเฟอร์โดสนั่นเอง... ศตคุณแสดงความรู้สึกทั้งหมดที่มีต่อร่างสูงออกมาอย่างชัดเจน ทั้งหึงหวงผู้หญิงที่เข้าใกล้เขา จนหนีเตลิดออกไปในทะเลทราย
พอชีคหนุ่มตามไปถึงตัว ก็โดนเด็กหนุ่มต่อว่าเป็นการใหญ่ “ใช่สิ ผมมันไม่น่ารัก ถ้างั้นก็เชิญคุณไปหาพวกสาวๆ ที่น่ารักพวกนั้นสิครับ แล้วไม่ต้องมายุ่งกับผมอีก!” ร่างโปร่งตะโกนลั่น
“หึงหรือ... แย่ล่ะซี โดนว่าที่เจ้าสาวโกรธเอาซะแล้วสิ” ทัชอัลดินยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ทว่าอีกฝ่ายไม่สนุกด้วย ศตคุณดิ้นเร่า ผลักเขาให้ออกห่างแล้ววิ่งหนีไปบนเนินทราย
“ผมเกลียดคุณ เกลียดคนอย่างคุณ ใครจะเป็นว่าที่เจ้าสาวของคุณกัน เมื่อไปถึงเฟอร์โดส ผมจะกลับเวียนนา!”
หัวใจของชีคหนุ่มชาวาบ คำพูดที่เขากลัวอยู่ตลอดเวลา กลัวว่าเมื่อศตคุณรู้ความจริงแล้วจะพูดคำเหล่านี้กับเขา ขายาววิ่งตามร่างโปร่งบางออกไป ก่อนจะกระโดดตะครุบตัวไว้ ทำให้ทั้งสองกลิ้งหลุนๆ ลงไปตามเนินทราย
“คุณ! ฟังก่อนได้มั้ย หยุดดิ้นเสียที”
“ไม่ฟัง ผมเกลียดคุณ ไม่อยากเห็นหน้าคุณอีกแล้ว! อุ๊บ!”
ทัชอัลดินจูบปิดริมฝีปากที่ช่างพูดจาทำร้ายจิตใจกัน เขาบดเบียดหนักหน่วงอย่างลืมตัวด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน จนคนใต้ร่างหยุดดิ้นและแน่นิ่งไป เขาจึงผละออก
“ฮึก...”
ใบหน้าเปื้อนน้ำตาทำให้ชีคหนุ่มหยุดกึก ได้สติกลับคืนมาอีกครั้ง... เขาทำอะไรลงไปกันนี่ ทั้งๆ ที่น้ำตาของศตคุณเป็นสิ่งที่เขาไม่อยากเห็นที่สุดแล้ว
ไหล่บอบบางสั่นสะท้าน ดวงตากลมใสมีน้ำตาเอ่อคลอ “ฮือ... คนใจร้าย”
มือหยาบจับคางมนที่เปียกชื้นไปด้วยน้ำตาให้หันกลับมาทางเขา “ใครกันแน่ที่ใจร้าย พอมีสาวๆ ห้อมล้อมเอาใจ ก็ไม่สนใจฉันเลยสักนิด”
“แล้วคุณล่ะ ให้พวกสาวๆ ทั้งกอดทั้งจูบ ไม่แย่กว่าเหรอ” ศตคุณเถียงกลับมาทันควัน
“ก็เธอทำให้ฉันหึงก่อนทำไมล่ะ” ร่างสูงตอบไปตามตรง หากนั่นคงไม่ใช่คำตอบที่ดีนัก เพราะคนที่อยู่ใต้ร่างเขายังคงสะอื้นฮักๆ คำพูดน้อยใจพรั่งพรูออกมาพร้อมกับหยดน้ำตาไม่หยุดหย่อน
เด็กหนุ่มเบือนหน้าหนี “ก็คุณไม่แสดงออก แล้วผมจะรู้มั้ยว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่ แถมยังปล่อยให้ผมนั่งอยู่คนเดียวกับพวกสาวๆ แบบนั้น ทั้งๆ ที่คุยกันไม่รู้เรื่อง ส่วนตัวคุณเองก็ดูจะมีความสุขกับพวกนางรำซะเหลือเกิน”
ชีคหนุ่มรู้ว่าเขาเองก็ไม่ดีที่ปล่อยให้ร่างโปร่งอยู่กับพวกหญิงสาวตามลำพัง หากก็จำเป็นต้องนั่งแยกกันแบบนั้น ตามที่ผู้นำกองคาราวานจัดให้ แล้วตัวเขาก็ไม่ควรหึงหวงประชดประชันเหมือนเด็กๆ จนทำให้อีกฝ่ายต้องเสียน้ำตาแบบนี้
“ที่ฉันปล่อยให้พวกนางรำกอดจูบ ฉันขอโทษ อย่าพูดว่าเกลียดฉันอีกเลยนะ”
หากศตคุณปิดตาลง ราวกับว่าไม่ยอมรับคำขอโทษจากชีคหนุ่ม เขาปล่อยให้หยดน้ำตาไหลไปตามร่องแก้มแล้วร่วงหล่นลงบนพื้นทราย
ทัชอัลดินยิ่งเจ็บในอก มือหยาบช่วยเกลี่ยเส้นผมไปทางด้านหลัง พลางเช็ดน้ำตาออกให้ “ฉันขอโทษ หยุดร้องไห้เถอะนะ” ร่างสูงพยายามง้องอน แต่คนใต้ร่างก็คงยังไม่ยอมหันหน้ากลับมาสบตากับตน
“ยังโกรธอยู่อีกหรือ ฉันขอโทษที่ใช้อารมณ์กับเธอ... พอได้ยินเธอบอกว่าจะกลับเวียนนา ฉันก็โมโหมากไปหน่อย... อย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจ อย่างน้อยขอให้ไปถึงเฟอร์โดสก่อนได้มั้ย” ...ความเจ็บปวดในหัวใจเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ เมื่อชีคหนุ่มคิดว่าเขาอาจจะต้องเผชิญกับสถานการณ์แบบนี้อีกครั้งเมื่อศตคุณรู้ความจริงทุกอย่าง นัยน์ตาสีเข้มอ่อนแสงลง “อย่าบอกว่าเกลียดฉัน ตรงนี้มันเจ็บนะ”
ร่างโปร่งหันมาเผชิญหน้ากับชีคหนุ่มช้าๆ “...ผม... ขอโทษก็ได้”
คนบนร่างเผลอยิ้มออกมาด้วยความดีใจ บวกกับท่าทางของคนแสนงอนช่างน่ารัก ถึงปากจะบอกว่าขอโทษ หากยังทำปากพองลม พร้อมกับส่งสายตาดุๆ ให้กับเขาอีก
“ออกไปได้แล้วครับ เราจะได้กลับกระโจมกันสักที” มือขาวผลักอีกฝ่ายออกจากตัว
ทัชอัลดินเหลือบไปเห็นลวดลายเมห์นดิบนหลังมือขาว เขาจึงจับข้อมือนั้นพลิกดู “รู้มั้ย จริงๆ แล้ว การวาดเมห์นดินี่น่ะ เป็นที่นิยมของพวกเจ้าสาว” ...ถ้าหากเขาจะได้เห็นศตคุณเป็นเจ้าสาวของเขา โดยที่เด็กหนุ่มแต่งกายในชุดประจำชาติเต็มยศ แขนและขาเรียวขาวถูกวาดลวดลายเมห์นดิไว้อย่างวิจิตรบรรจง ชีวิตเขาก็คงไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว
...แต่คงเป็นเรื่องยาก ความหวังของเขาช่างสวนทางกับความรู้สึก ยิ่งเมื่อเด็กหนุ่มรักเขามากเท่าไหร่ ก็คงยิ่งโกรธมากไปกว่านั้นอีกหลายเท่า เขาไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะบอกรักศตคุณ ทั้งที่รักมากถึงขนาดนี้ หากอย่างน้อย... ก็ขอให้ได้พูดออกไป
ชีคหนุ่มโน้มใบหน้าไปกระซิบ “Ana Ooheboka (อานา อูฮิบบูกา)”
“พูดอะไร ผมไม่เข้าใจหรอกครับ” ศตคุณตอบว่าไม่เข้าใจ หากแววตากลมใสไหวระริก
“อีกไม่นานเธอก็จะรู้เอง” ทัชอัลดินแนบริมฝีปากบนหน้าผากมน เคลื่อนผ่านสันจมูกไปช้าๆ แล้วจูบผะแผ่วตรงปลายจมูกโด่ง เขาจรดปลายจมูกบนแก้มนิ่มแล้วสูดดมเบาๆ จากนั้นก็ค่อยๆ คืบคลานเข้าไปรุกรานกลีบปากอวบอิ่มทีละน้อยอย่างใจเย็น
“Habibi (ฮาบีบี)” ชีคหนุ่มกระซิบชิดใบหูที่เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ
แม้ศตคุณไม่เข้าใจที่คนบนร่างพูด หากหัวใจสองดวงสื่อถึงกัน มือขาวยกขึ้นโน้มลำคอใหญ่เข้ามาหาตัว พร้อมกับยกศีรษะขึ้นรับ “จูบผมอีกหน่อยได้มั้ย”
หัวใจของชีคหนุ่มเต็มตื้น ดีใจจนห้ามไว้ไม่อยู่ ความรักที่กักเก็บอยู่ในอกเต็มเปี่ยมจนล้น... บนพื้นทรายภายใต้แสงจันทร์นั่น เขารุกล้ำเข้าตีตราจับจอง ซึ่งเด็กหนุ่มก็ยินยอมเขาแต่โดยดี
สองหนุ่มนั่งอิงแอบบนผืนทรายละเอียดสีทอง สายตาทอดมองออกไปบนท้องฟ้าแห่งยามราตรีกาล ซึ่งมีเสียงเพลงจากงานเลี้ยงของกองคาราวานดังมาแว่วๆ
“คุณ ถ้าสมมติว่า... ชีคที่ปกครองเฟอร์โดสมาหลงรักเธอเข้า เธอจะว่าอย่างไร”
“ทาริค” ศตคุณจับมือหยาบวางเหนือแผ่นอกด้านซ้าย “ในนี้... มีแต่คุณอยู่เท่านั้น... ผมไม่ได้ต้องการเงินทอง ไม่ต้องการชีวิตที่สุขสบาย ผมมีบางสิ่งบางอย่างที่ต้องการมากกว่านั้น ผม... รัก...”
...ทำไมหัวใจเขาถึงเจ็บเหมือนมีมีดกรีดแบบนี้กันนะ... ทัชอัลดินยิ้มบาง “เก็บไว้ก่อนเถอะ ไว้ฉันจะถามเธออีกครั้ง”
“ทำไมครับ ผมอยากจะพูด อยากจะบอกคุณ”
“ฉันจะเสียใจมาก ถ้าหากเธอเปลี่ยนใจทีหลัง” ชีคหนุ่มพูดเสียงเศร้า ทว่าทำให้อีกฝ่ายเข้าใจเขาผิด และยิ่งไม่พอใจ
“ผมไม่ใช่คนเห็นแก่เงิน ทาริค คุณมองผมผิดไปแล้ว”
...ไม่ผิดหรอก... เพราะเขาได้รู้แล้วว่าศตคุณเป็นคนอย่างไร และต้องการอะไร หากเขาไม่อาจย้อนเวลากลับไปแก้ไขอดีตได้ ชีคหนุ่มพรูลมหายใจออกเบาๆ ...เขาก็ได้แต่หวัง... หวังว่าเด็กหนุ่มจะให้อภัยกับการตัดสินใจมุทะลุของตนในอดีตเท่านั้น
ยิ่งใกล้เฟอร์โดสมากเข้าไปเท่าไหร่ หัวใจเขาก็ยิ่งหวั่นไหว ใจหนึ่งก็ดีใจที่ความสัมพันธ์ของตนกับร่างโปร่งคืบหน้าไปมาก แต่อีกใจก็ยังเป็นกังวลว่า ความรู้สึกของศตคุณจะเปลี่ยนแปลงไป เมื่อได้รู้ความจริงว่าเขาคือใคร
“Ana Ooheboka (อานา อูฮิบบูกา)” เขาพร่ำบอกคำรักกับเด็กหนุ่มหลายต่อหลายครั้ง เพื่อย้ำให้ศตคุณจำไว้แม่นมั่น เมื่อถึงวันที่อีกฝ่ายจะต้องตัดสินใจ ถ้าหากพวกเขาจะไม่ได้พบกันอีก บางทีสักวันศตคุณอาจจะได้รับรู้ความรู้สึกจากหัวใจของเขา
หลังจากการเดินทางข้ามทะเลทรายกว่าสัปดาห์ ทั้งสองคนก็มาถึงเมืองแห่งโอเอซิสอันอุดมสมบูรณ์ เมืองที่มีชีคทัชอัลดิน ชารีฟ อิสมาเอล อัช ชะกิยาห์เป็นผู้ปกครอง เมื่อเข้าใกล้ตัวเมืองมากขึ้นเท่าไหร่ ความกังวลและอาการเจ็บปวดในอกก็ทวีมากขึ้นทุกที หากตัวเขาก็ยังหวัง ในความมืดมิดนั่นอาจจะยังมีแสงสว่างเล็กน้อย ศตคุณอาจจะยกโทษให้กับคนที่เคยใจร้ายอย่างเขาก็ได้... อีกไม่กี่อึดใจแล้ว... ชีคหนุ่มก็จะพาคนรักของตนไปยังวังนิสรีนเพื่อสารภาพความรู้สึกที่กักเก็บมาเนิ่นนาน พร้อมกับบอกเล่าทุกสิ่งทุกอย่างให้ร่างโปร่งบางเข้าใจ
ทว่าใช่ว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามที่เขาคาดการณ์ไว้... เนื่องจากมีเหตุด่วนเข้ามาแทรก ด้วยภาระหน้าที่ที่ต้องแบกรับไว้ ทำให้เขาต้องรีบแยกจากศตคุณไปเสียก่อน
“อาเหม็ดจะพาเธอไปพบชีคชารีฟ เธอเดินทางมาที่ดินแดนอาหรับนี่ ก็เพื่อมาพบกับท่านไม่ใช่หรือ ไปพบท่านก่อนแล้วฉันจะรีบกลับมาหา”
หากอีกฝ่ายคงกำลังตกใจมาก ทั้งยังคงค้างคาใจกับประสบการณ์เลวร้ายที่ถูกขายเหมือนผักปลา ส่งผลให้ศตคุณเข้าใจชีคหนุ่มผิด แล้วก็ไม่ยอมฟังเหตุผลใดๆ จากเขาเสียด้วย เมื่อเด็กหนุ่มวิ่งหนีไป ทัชอัลดินก็กำลังจะวิ่งตามไปเพื่ออธิบาย แต่อาเหม็ดหยุดเขาเอาไว้โดยอ้างเหตุผลสำคัญซึ่งคนที่มีตำแหน่งเช่นเขาไม่อาจปฏิเสธได้
“ชีคครับ! ท่านไปทำหน้าที่ของท่านก่อน ผมจะดูแลคุณศตคุณให้เอง!”
ร่างสูงสบถเสียงดังลั่น พลางมองตามร่างโปร่งบางที่วิ่งหนีไกลออกไปทุกที เขาจำใจต้องฝากศตคุณไว้กับอาเหม็ดก่อน เพื่อที่จะปลีกตัวไปทำหน้าที่ของตน แต่ถ้าหากเขามองเห็นอนาคตได้ เขาคงไม่ปล่อยมือจากเด็กหนุ่มไป... หัวใจเขาเจ็บปวด เกลียดตัวเองที่ปล่อยให้ศตคุณวิ่งหนีไปจนต้องเจ็บตัวเจียนตายเช่นนั้น
TBC~*จบภาคทาริคแล้วค่า หวังว่าทุกคนคงเข้าใจท่านชีคกันแล้วไม่มากก็น้อย
ตอนหน้าเราจะกลับมาเหตุการณ์ปัจจุบันแล้วนะคะ 
น้องคุณจะว่าอย่างไรกันน้อออออ
ขออภัยที่ทำให้รอนาน ^^ แต่ว่าฮัสกี้(มโนไปเอง)ว่า ภาคของทาริคก็ช่วยทำให้เนื้อเรื่องสมบูรณ์ขึ้นน่ะค่ะ งุงิ
ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามการเดินทางของทาริคและน้องคุณนะคะ 
หัวข้อ: นิสรีน... กุหลาบขาวแห่งทะเลทราย [Ch.26: คู่รัก END ] (อ่าน 463872 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก