Chapter 25แสงแห่งอรุณรุ่งสาดส่องกระทบผืนทรายสีทองแห่งดินแดนอาหรับตะวันออก พร้อมกับความอบอุ่นที่แผ่กระจายไปจนทั่ว ศตคุณขยับตัวทีละน้อยเมื่อได้ยินเสียงน้ำไหล กลิ่นอ่อนๆ ของต้นหญ้าลอยกรุ่น ดวงตากลมปรือขึ้นอย่างเชื่องช้า แล้วกะพริบปริบๆ ให้เข้ากับแสงสว่าง
“อือ มึนหัวจัง” เขารู้สึกเหมือนกับว่าเพิ่งนอนหลับไปได้ไม่กี่ชั่วโมงนี่เอง
สาวใช้ต่างพากันลุกไปเปิดผ้าม่านในห้องพักของเด็กหนุ่มออก เพื่อให้แสงอาทิตย์ยามเช้านำความสดใสเข้ามาภายใน
“สวัสดีครับ คุณศตคุณ” เสียงทักจากตาฟาดังขึ้นก่อนใครเพื่อน เขายืนยิ้มเผล่ รอให้ศตคุณลุกขึ้นนั่งแล้วจึงพูดต่อ “จะกลับเวียนนาเมื่อไหร่ก็บอกผมนะครับ”
ร่างโปร่งซึ่งยังงัวเงีย แต่เมื่อได้ยินคำถามก็ชักสีหน้า มือขาวคว้าหมอนหนุนแล้วปาใส่ตาฟาทันที “เอ๊ะ! ก็ผมบอกว่าจะคุยกับชีคทัชอัลดินก่อนยังไงล่ะ เซ้าซี้จริง!” ใบหน้าหวานหันมองออกไปทางบานหน้าต่าง “หือ เสียงน้ำ...”
“คร้าบบบ” ตาฟาหัวเราะแหะๆ เขาหยิบหมอนของเด็กหนุ่มกลับไปคืนที่เตียง “ข้างนอกกำลังรดน้ำต้นไม้กับตัดหญ้าในสวนน่ะครับ”
ศตคุณพยักหน้าหงึกหงัก “แล้วนี่ จีฮาลกับจามิลล่ะ ไปไหน”
ตาฟาอ้าปากจะตอบ ทว่าเสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน พอบานประตูเปิดออก นายทหารองครักษ์หนุ่มทั้งสองก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นๆ ในมือหอบห่อผ้าขนาดใหญ่ “คุณศตคุณตื่นแล้ว พอดีเลยครับ! พวกผมได้รับคำสั่งจากชีคจาร์ซีให้มาปลุกอยู่พอดี พวกเราต้องรีบแล้วละครับ”
“หือ รีบอะไร เกิดอะไรขึ้น” พอได้ยินเช่นนั้น หัวใจดวงน้อยก็กระตุกวูบ เป็นห่วงว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับชีคหนุ่ม
จามิลตอบพลางเรียกพวกสาวใช้ให้เข้ามาช่วยกันถอดเสื้อผ้าของเด็กหนุ่มออก “ชีคทัชอัลดินจะต้องไปประชุมกับพวกหัวหน้าเผ่าในทะเลทราย เห็นว่าจะไปหลายวัน แล้วก็ไปกับท่านฮาซีมกับท่านหญิงซาฟียาซะด้วยสิครับ”
“ไปในทะเลทราย” ร่างโปร่งทวนคำพูดอย่างเป็นกังวล ในทะเลทราย ขนาดเขาซึ่งไม่รู้อะไรเลยยังตกหลุมรักทัชอัลดินได้ง่ายๆ แล้วนี่พวกเขาจะไปค้างอ้างแรมด้วยกัน เขาช้าอีกไม่ได้แล้ว ก่อนที่จะสูญเสียคนรักไปตลอดกาล
“ฉัน... จะทำยังไงดี ฉันจะไปหาชีคทัชอัลดิน... ต้องไปหาเขาเดี๋ยวนี้” ศตคุณเอ่ยเสียงสั่น
จีฮาลจับแขนเรียวไว้แน่น “คุณศตคุณ! ก็เพราะพวกผมจะพาคุณศตคุณไปพบกับชีคยังไงล่ะครับ ถึงได้ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”
“...เอา... เอาสิ... เร็วเข้า” แขนเรียวกางออกให้พวกสาวใช้จัดใส่เสื้อผ้าให้กับเขาได้ถนัด แต่ก็อดสงสัยอยู่บ้างไม่ได้ ว่าทำไมเสื้อผ้าพวกนี้ถึงไม่เหมือนชุดที่เขาเคยใส่อยู่ทุกวันเลยล่ะ จะว่าเป็นชุดโต๊ปก็ไม่น่าจะใช่ ถึงจะเป็นสีขาวแล้วตัวยาวเหมือนกันก็เถอะ แต่เนื้อผ้าบางเบาชอบกล แขนยาวกรุยกรายแล้วปักระบายลูกไม้... แม้ไม่มาก แต่เขาก็ไม่เคยเห็นเสื้อผ้าผู้ชายมีลูกไม้มาก่อนเลยนะ “นี่มัน... ชุดอะไรกันเนี่ย”
จามิลจับสาบเสื้อทั้งสองข้างให้ซ้อนทับกัน เพื่อให้สาวใช้นำผ้าคาดเอวสีขาวปักลูกไม้สีทองมาคาด แล้วจึงตอบ “เพราะนี่คือชุดอาบาญ่าของผู้หญิงน่ะสิครับ คุณศตคุณต้องปลอมตัวเป็นสาวใช้เข้าไปในวังหลัง ”
“...แต่ฉันไม่เคยเห็นใครใส่เสื้อผ้าบางๆ ที่นี่เลยนะ” ศตคุณพึมพำ พลางหยิบกางเกงผ้าขายาวมาสวมไว้ข้างใน
“ไม่เคยเห็นก็ไม่แปลกหรอกครับ เพราะพวกผู้หญิงสวมอาบาญ่าไว้ข้างใน แล้วก็มีผ้าคลุมผืนใหญ่คลุมทับน่ะสิครับ” จามิลตอบ
...แต่ว่าทำไมเขาต้องปลอมตัวเพื่อลอบเข้าไปหาด้วยล่ะ “เขา... เอ่อ... ชีคทัชอัลดิน... ไม่อยากพบฉันงั้นเหรอ ถึงต้องปลอมตัวเข้าไปแบบนี้” ร่างโปร่งพูดเสียงอ่อย
“...ชีคจาร์ซีบอกว่าถ้ารอให้ชีคทัชอัลดินอนุญาตจะเสียเวลา ลอบเข้าไปเจอกันซึ่งๆ หน้าเลยจะดีกว่าครับ” จีฮาลหยิบผ้าคลุมผืนใหญ่ที่ดูเหมือนๆ กับของพวกสาวใช้มาคลุมศีรษะเล็ก และปล่อยชายให้คลุมยาวลงมาถึงพื้น “แต่ผมว่า ชีคทัชอัลดินก็คงอยากพบกับคุณศตคุณ ถ้าไม่ติดว่า...”
ใบหน้าหวานสลดลง “...เพราะฉันพูดไปว่าไม่อยากเห็นหน้าเขาแล้วสินะ...”
จีฮาลบีบมือขาวเบาๆ เพื่อให้กำลังใจ “แต่ว่า เมื่อคืนชีคกลับมาหลังจากคุณศตคุณหลับไปไม่นาน แล้วชีคก็เป็นคนอุ้มคุณศตคุณมานอนในห้องนี่ด้วยตัวท่านเองเลยนะครับ”
“จริงเหรอ!” ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเปล่งประกายสดใส เขารู้สึกราวกับได้รับน้ำเย็นฉ่ำมาช่วยปลอบประโลมหัวใจที่แห้งผาก
“เพราะอย่างนี้ คุณศตคุณรีบไปพบชีคแล้วคุยกันให้รู้เรื่องเถอะนะครับ... พวกผมไม่สามารถเข้าไปในเขตวังหลังพร้อมกับคุณศตคุณได้ คุณต้องปะปนไปกับพวกผู้หญิงที่ทำงานในวังหลัง ปิดหน้าตาให้มิดชิด แล้วอย่าสบตากับใคร อย่าให้ใครเห็นคุณจนกว่าจะถึงห้องของชีคนะครับ”
เด็กหนุ่มพยักหน้า เขาสูดหายใจลึกพร้อมกับกำมือแน่น “อื้ม! จะไปกันได้รึยัง อ๊ะ... เดี๋ยวนะ” ศตคุณก้าวยาวๆ ไปยังโต๊ะตัวเล็กข้างเตียง มือขาวเอื้อมไปหยิบกล่องกำมะหยี่มาเปิดออก แล้วหยิบสร้อยที่ได้รับเป็นของขวัญมาใส่ พร้อมกับซ่อนไว้ใต้ผ้าคลุมให้เรียบร้อย เสร็จแล้วจึงเดินกลับมาหานายทหารองครักษ์ทั้งสอง “พร้อมแล้ว”
จามิลเดินไปเปิดประตูออก แล้วผายมือไปทางสาวใช้นับสิบคนที่ยืนรออยู่ทางด้านนอก พวกเธอมีผ้าคลุมผืนใหญ่คลุมศีรษะและร่างกายเช่นเดียวกันกับศตคุณ “พวกเธอกำลังจะไปเปลี่ยนเวรครับ คุณศตคุณจะเดินอยู่ตรงกลางของพวกเธอเสมอนะครับ ก้มหน้ามองพื้นไว้ แล้วเดินตามพวกเธอไปนะครับ”
จีฮาลประคองมือขาวทั้งสองข้างที่เย็นเฉียบไว้แล้วบีบเบาๆ “คุยกันให้เข้าใจนะครับ ขอให้คุณศตคุณโชคดี”
“ฉัน... จะพยายามนะ... ขอบใจพวกนายมาก”
จามิลและจีฮาลเดินตามไปช้าๆ ก่อนจะหยุดอยู่ที่หน้าทางเชื่อมไปยังวังหลัง ต่างยืนมองศตคุณเดินจากไปพร้อมกับกลุ่มของสาวใช้ด้วยความเป็นห่วง
“ไปแล้วสินะ”
เสียงนั้นเรียกทหารทั้งสองให้หันขวับ “ชีคจาร์ซี แล้วประชุมล่ะครับ!”
ชีคหนุ่มส่ายหน้า “ยังไม่เสร็จหรอก แต่ฉันทนลุ้นไม่ไหว เลยพักงานเอาไว้ก่อน... น้องฉันใส่อาบาญ่าเป็นไงบ้าง สวยมั้ย ชุดนี้ฉันสั่งตัดพิเศษเชียวนะ แหม... ตอนแรกว่าจะเอาไว้ให้เป็นของรับขวัญน้องและว่าที่น้องสะใภ้สักหน่อย”
“คุณศตคุณก็สงสัยเหมือนกันครับ แต่ดีที่มีผ้าคลุมผืนใหญ่ปิดทับนะครับ เลยพอจะแถไปได้” จีฮาลตอบเจ้านายใหญ่ไปเช่นนั้น หากนึกบ่นอยู่ในใจ... อย่างกับว่าถ้าให้เวลาปกติ คุณศตคุณจะยอมใส่งั้นล่ะ เจ้านายเขานี่ คิดอะไรแผลงๆ
จามิลพูดต่อ “ดีนะครับที่คุณศตคุณกำลังเป็นกังวล เลยยอมใส่ชุดผู้หญิงง่ายๆ โดยไม่ถามอะไร”
“เอาน่ะ จะให้ทัชอัลดินใจอ่อนแบบสุดๆ ก็ต้องทำแบบนี้แหละ พวกเขาจะได้เข้าใจกันสักที”
ศตคุณก้าวเดินไปพร้อมๆ กับสาวใช้ที่รายล้อมตนเองอยู่ เขาก้มหน้าและจ้องตามชายผ้าคลุมของคนที่เดินนำหน้าไว้อยู่ตลอดเวลา เมื่อสาวใช้คนนั้นหยุดพูดคุยกับพวกทหาร หัวใจเขาเต้นระส่ำอย่างหวาดหวั่นว่าจะโดนจับได้ มือขาวกระชับผ้าคลุมศีรษะ พลางกัดริมฝีปากแน่น เขาได้ยินสาวใช้พูดคุยกับทหารเป็นภาษาอาหรับอยู่สักพัก จากนั้นขบวนของสาวใช้ก็เริ่มเดินต่อไปตามทางเดินที่ปูไว้ด้วยพรมผืนหนา เขาเองก็ไม่รู้หรอกว่าพวกเธอจะเดินกันไปถึงไหน เพราะว่าวังหลังแห่งนี้ เขาเคยมีโอกาสได้เข้ามาครั้งเดียวเท่านั้น แล้วก็ไปที่ห้องโถงเพียงแห่งเดียวซะด้วย
เท้าเปล่าเปลือยก้าวขึ้นไปบนบันไดหินอ่อนสีขาวสะอาดซึ่งสูงเพียงแค่สี่ห้าขั้น เข้าไปในเขตห้องนอนของชีคทัชอัลดินในวังหลัง บริเวณนั้นไม่ได้ปูพรม พื้นหินอ่อนเย็นสบายเท้าและถูกขัดจนเป็นเงางดงาม เด็กหนุ่มยังคงเดินตามสาวใช้ต่อไปเรื่อยๆ เขารู้สึกว่าเขตวังหลังช่างกว้างใหญ่เสียเหลือเกิน
กลุ่มของสาวใช้หยุดอยู่ด้านหน้าประตูไม้แกะสลักบานใหญ่ พวกเธอพูดคุยกับทหารที่เฝ้าอยู่หน้าห้อง ก่อนจะทยอยเข้าไปภายในอย่างเชื่องช้า
หัวใจดวงน้อยเต้นแรงจนแทบระเบิดออกมาจากในอก เขายืนนิ่งอยู่เพียงคนเดียว ขณะที่พวกสาวใช้พากันเดินไปเปิดม่านหน้าต่างในห้องนอนขนาดใหญ่โอ่โถง เขาทำอะไรไม่ถูก ดวงตากลมโตจับจ้องไปยังเตียงนอนแบบสี่เสาหลังใหญ่ซึ่งขึงผ้าม่านหนาเอาไว้ แล้วจึงเคลื่อนสายตาไปยังบริเวณโต๊ะทำงานและตู้หนังสือ เก้าอี้นอนตัวยาวริมหน้าต่างบานใหญ่ กำแพงฝั่งหนึ่งมีผ้าม่านปิดเอาไว้มิดชิด อีกฝั่งมีประตูเชื่อมไปยังห้องอาบน้ำ เขากวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องเพื่อตามหาผู้เป็นเจ้าของ
เสียงน้ำไหลดังมาจากห้องที่อยู่ข้างๆ กัน หลังจากที่สาวใช้อีกกลุ่มเปิดประตูอีกบานภายในห้องออก แล้วเข้าไปตระเตรียมน้ำให้พร้อมสำหรับผู้เป็นนาย ศตคุณมองตามพวกเธอไป ห้องนั้นทั้งห้องเป็นสระน้ำทรงแปดเหลี่ยม จากบานประตูเข้าไปเป็นบันไดสี่ห้าขั้นสำหรับให้ก้าวเดินลงไปในสระ มีขอบโดยรอบ ซึ่งทั้งห้องทำจากหินอ่อนชนิดเดียวกันกับตัววังซึ่งมีสีขาวสะอาดตา ตรงขอบอ่างทั้งสองข้างมีหินอ่อนแกะสลักเป็นรูปสิงโตตัวเขื่องที่ดูเหมือนกำลังพ่นน้ำออกมาจากปาก ไอร้อนของน้ำอุ่นลอยกรุ่น
“เสร็จแล้วก็ออกไปได้” เสียงทุ้มอันคุ้นหูดังมาจากทางที่เตียงหลังใหญ่ตั้งอยู่ ทำให้ศตคุณสะดุ้งเฮือกแล้วก้มหน้านิ่ง เขาไม่เข้าใจภาษาอาหรับ แล้วก็ไม่รู้ว่าควรจะทำตัวอย่างไรต่อไป
เหล่าสาวใช้เดินกลับมารวมกันอีกครั้งตามเสียงนั้น จากนั้นก็พูดคุยกับผู้เป็นนายสองสามประโยค ก่อนจะค้อมศีรษะแล้วพากันออกจากห้องไป
ศตคุณถึงกับหน้าเสีย บางทีทัชอัลดินอาจจะต้องการพักผ่อนต่ออีกสักนิด หรืออาจจะต้องการอยู่คนเดียว แต่ว่าเวลานี้เขาควรจะตามพวกสาวใช้ออกไปหรือรีบแสดงตัวดีละนี่
ระหว่างที่ร่างโปร่งกำลังหันรีหันขวาง เจ้าของห้องก็ลุกขึ้นจากเตียง เขาเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำที่พวกสาวใช้เตรียมน้ำอุ่นไว้ให้ พลางถอดเสื้อผ้าออกช้าๆ แล้วก้าวลงบันไดไปแช่ตัวอยู่ภายในสระ
ศตคุณได้ยินเพียงแค่เสียงน้ำดังสะท้อนก้อง มือขาวกำแน่น... เขาถอยไม่ได้! ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ นี่เป็นโอกาสของเขาแล้ว! ขาเรียวพาเจ้าของให้เดินเข้าไปหยุดอยู่บริเวณขอบอ่าง เขาสูดหายใจลึก แล้วก้าวลงบันไดไปสองสามขั้นช้าๆ
“ใคร!!!”
เสียงทุ้มฟังดูดุดันดังขึ้นทันทีที่เจ้าตัวเห็นเงาของใครบางคนกำลังก้าวลงมาในสระ ส่งผลให้คนที่กำลังเดินลงไปสะดุ้งเฮือก “...ทะ... ทาริค” เขาเรียกชื่ออีกฝ่ายออกไปเสียงสั่น พร้อมทั้งก้มหน้าหลุบตาต่ำ ยังไม่ทันเห็นว่าเจ้าของเสียงอยู่ที่ไหนเลยด้วยซ้ำ
ร่างสูงชะงักค้าง เขายืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน จนภายในห้องอาบน้ำเงียบกริบมีเพียงเสียงของสายน้ำที่ไหลออกมาจากตัวรูปแกะสลัก เวลาผ่านไปสักพักใหญ่โดยที่ทั้งสองเอาแต่นิ่งเงียบ จนในที่สุด เจ้าของห้องก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อนโดยไม่หันหน้าไปทางคนที่ส่งเสียงเรียก “...มีอะไรอย่างงั้นหรือ”
หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นจังหวะ เสียงทุ้มที่แสนคิดถึง ฟังดูอ่อนโยนรื่นหู ทำให้เด็กหนุ่มใจชื้นขึ้นเล็กน้อย... อีกฝ่ายเปิดโอกาสให้เขาแล้ว เขาจะต้องพูดในสิ่งที่เขาตั้งใจไว้
“ผม... ขอโทษ... ที่วันนั้นพูดจาไม่ดีออกไป”
“...เธอไม่จำเป็นต้องขอโทษ ฉันเข้าใจดี”
“ทาริค... ผมไม่ได้หมายความอย่างที่พูดออกไปเมื่อตอนนั้นหรอกนะครับ ผมขอโทษจริงๆ” ...ยิ่งอีกฝ่ายใจดีกับตนมากเท่าไหร่ หัวใจเขาก็ยิ่งเจ็บปวด จะทำเช่นไรกันดีเล่า ทัชอัลดินจึงจะกลับมาเป็นเหมือนอย่างเคย กลับมาเป็นทาริค คนที่เขาได้พบในทะเลทรายคนเดิม “แล้วก็ ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณนะครับ”
“...ไว้ทีหลังได้มั้ย ฉัน...”
ศตคุณไม่ฟังเสียงอีกฝ่าย เขาพูดแทรกขึ้นทันที “ไม่นะครับ! ผมไม่รออีกแล้ว จะให้ผมรอไปถึงเมื่อไหร่ จนคุณไปท่องทะเลทรายกับสาวๆ แล้วค่อยกลับมาอย่างนั้นเหรอ”
“เธอพูดอะไร” ชีคหนุ่มพรูลมหายใจออกหนักๆ เขาเพียงแค่จะบอกว่าขอเวลาให้เขาอาบน้ำเสร็จก่อนเท่านั้น “แต่เอาเถอะ มีอะไรก็พูดมาสิ ฉันจะฟัง”
สองมือขาวกำแน่นจนไหล่เล็กสั่นไหวเพราะร่างสูงยังคงไม่ยอมหันหน้ามาทางตน เขาเม้มปากอยู่ครู่หนึ่ง แล้วตะโกนออกไป “คุณ... คุณมันงี่เง่าแล้วก็ทึ่มที่สุดเลยรู้มั้ย! คนบ้า!”
“ผมไม่ได้อยากกลับเวียนนา... ผมแค่อยากให้คุณอ้อนวอนขอร้องให้ผมอยู่กับคุณที่นี่ต่างหาก! ไหนว่ารักกันมากมายนักไงล่ะ ทำไมปล่อยผมไปง่ายๆ หรือคำว่ารักของคุณมันไม่มีค่าอะไรเลย!”
ทัชอัลดินหันกลับมาทางเด็กหนุ่ม ใบหน้าของเขาเคร่งขรึม “เพราะฉันรักเธอน่ะสิ ในเมื่อฉันพูดว่าจะตามใจเธอทุกอย่าง ฉันก็ต้องรักษาคำพูด” ...เขายอม ทั้งที่หัวใจเจ็บเจียนตาย... ชีคหนุ่มเอ่ยพลางเบือนหน้ากลับไปทางเดิมช้าๆ
ศตคุณย่อตัวลงนั่งบนขั้นบันไดโดยไม่สนใจชายเสื้อที่จุ่มลงในน้ำจนเปียก “Ana Ooheboka (อานา อูฮิบบูกา) ทาริค... คุณลืมที่เคยพูดกับผมไปแล้วเหรอ หรือ... หรือว่า... คุณกับผู้หญิงคนนั้น... เมื่อคืน...”
น้ำเสียงสั่นพร่าตะกุกตะกักเรียกชีคหนุ่มให้หันไปทางร่างโปร่งอีกครั้ง “ผู้หญิงอะไร เธอพูดอะไรแปลกๆ”
“.......”
เมื่อเด็กหนุ่มเงียบไป อีกฝ่ายก็เริ่มกังวล เขาก้าวมายังบันไดตรงที่เด็กหนุ่มกำลังนั่งก้มหน้านิ่ง ไหล่เล็กสั่นน้อยๆ อย่างน่าสงสาร ด้วยความเป็นห่วงมือหยาบจึงเอื้อมไปปลดผ้าคลุมศีรษะของเด็กหนุ่มออก แล้วเชยคางมนให้เงยขึ้นเล็กน้อย “ฉันให้ทุกอย่างที่เธอต้องการ... ยังไม่พอสำหรับคำว่ารักหรอกหรือ”
ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนสั่นระริก “ถ้างั้น... ผมจะขอคุณอีกสักครั้งได้มั้ย”
ทัชอัลดินยิ้มบาง “ขอมาสิ ฉันจะให้เธอทุกอย่าง”
“ผมต้องการทาริคคนที่อยู่ในทะเลทรายกับผมกลับคืนมา”
“.......”
“ลืมคำพูดเอาแต่ใจของผมไปนะครับ ผมอยากให้คุณจำคำนี้ไว้มากกว่า... Ana Ooheboka (อานา อูฮิบบูกา) ผมรักคุณ”
ชีคหนุ่มหัวใจอ่อนยวบ เด็กหนุ่มที่เขาทุ่มเทความรักให้มาแสนนานกำลังบอกรักตนอยู่ตรงหน้า “...ศตคุณ”
มือขาวประคองมือหยาบขึ้นมาแนบแก้ม แล้วช้อนตาขึ้นมองใบหน้าคมเข้ม “...ถามสิครับ ถามคำถามที่ทาริคสัญญาว่าจะถาม เมื่อเรามาถึงที่เฟอร์โดสนี่”
“แน่ใจแล้วหรือ”
“นั่นไม่ใช่คำถามที่คุณสัญญาไว้สักหน่อย” เด็กหนุ่มยกแขนขึ้นคล้องลำคอใหญ่ แล้วโน้มอีกฝ่ายให้เข้ามาใกล้
“...ถามสิครับ”
หัวใจของชีคหนุ่มเต้นระส่ำ เมื่อใบหน้าน่ารักอยู่ใกล้เพียงแค่ปลายนิ้วกั้น เขาเอ่ยออกไปราวกับต้องมนต์ “เธอ... จะเป็นเจ้าสาวของฉันได้มั้ย”
ศตคุณอมยิ้ม “ทาริค... ต้องสัญญาว่าจะไม่มีฮาเร็ม ไม่มีภรรยาสี่คนก่อนนะครับ”
ทัชอัลดินหัวเราะเบาๆ “งั้นสามคนได้มั้ย”
“ทาริค!!”
ดวงตาคมกริบอ่อนแสงลง เขายิ้มมุมปากเล็กน้อย “ฉันจะไม่มีใคร ฉันจะมีศตคุณเพียงคนเดียว”
ริมฝีปากสีแดงสดเคลื่อนไปคลอเคลียอยู่บนเรียวปากหยัก ปล่อยให้ลมหายใจของพวกเขาเป่ารดกัน “บอกรักผมอีกสิครับ”
“Ana Ooheboka (อานา อูฮิบบูกา) จะให้ฉันพูดอีกสักร้อยครั้งร้อยหนก็ยังได้”
ศตคุณแนบจูบริมฝีปากหยัก บดเบียดเบาๆ แล้วสอดลิ้นเข้าไปทักทายลิ้นเรียวในโพรงปากของอีกฝ่าย ใช้ลิ้นนุ่มสีชมพูเกี่ยวรัดอย่างอ่อนโยน พลางกระชับริมฝีปากแนบแน่น ดูดกลืนปลายลิ้นอุ่นแผ่วเบา แล้วจึงผละออก
“ตกลงครับ” มือขาวเคลื่อนมาประกบบนแก้มตอบทั้งสองข้าง “ผมจะเป็นเจ้าสาวของคุณ”
ชีคหนุ่มยิ้มกว้าง เขาดึงแขนเรียวเพียงเบาๆ เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนบันไดอย่างหมิ่นเหม่ก็เสียหลักหล่นลงไปในอ่าง เข้าไปในอ้อมแขนแข็งแรงที่รอรับอยู่พอดี
ซ่า
“อื้อ! ทาริค เล่นอะไรกันครับเนี่ย อุ๊บ!”
ร่างสูงจูบปิดกลีบปากอวบอิ่มอีกครั้ง มอบจุมพิตอันหวานหอมยิ่งกว่าน้ำผึ้ง ชุ่มชื้นยิ่งกว่าน้ำใสแห่งโอเอซิสให้กับร่างโปร่งบาง จนอีกฝ่ายอ่อนปวกเปียกเป็นขี้ผึ้งลนไฟ ในขณะที่แขนแกร่งทั้งสองข้างก็ยังโอบรัดจนเด็กหนุ่มแทบจะจมหายเข้าไปในอ้อมกอดนั้น
“อือ... อื้ม! ผมเปียกหมดแล้ว!” มือขาวทุบลงบนแผ่นอกแกร่งแผ่วเบา
น้ำในอ่างสูงเหนือเอวของทั้งสองขึ้นมาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น อุณหภูมิของน้ำอุ่นกำลังดี ใสจนมองเห็นหินอ่อนสีขาวสะอาดก้นสระ ทัชอัลดินหัวเราะ ก่อนปลดผ้าคลุมผืนใหญ่ออกให้เหลือเพียงแค่อาบาญ่าสีขาวภายใน “ก็เพราะอยากให้เปียกน่ะซี” พลางใช้สายตาโลมเลียร่างขาวในชุดอาบาญ่าเนื้อบางที่เมื่อเปียกน้ำก็แนบสนิทไปกับผิวเนื้อ จนเห็นเรือนร่างภายในได้ชัดเจน
มือหยาบไล้สัมผัสไปตามสร้อยเพชรบนลำคอขาว แล้วจึงหยิบจี้สตาร์-แซฟไฟร์เม็ดใหญ่อันคุ้นตาขึ้นมาไว้ในฝ่ามือ “ฉันดีใจที่เธอใส่มัน เหมาะกับเธอมากจริงๆ ...ฉันพยายามเลือกสีที่ใกล้เคียงกับดวงตาของเธอมากที่สุด แต่สีน้ำตาลในดวงตาของเธอสวยงามมากเกินกว่าจะเอาอัญมณีใดๆ มาเปรียบเทียบได้” เขาก้มลงจูบสตาร์แซฟไฟร์สีน้ำตาลล้ำค่า ก่อนจะวางลงบนแผ่นอกของเด็กหนุ่มแล้วยิ้มมุมปาก
“ทาริคปากหวานเกินไปแล้วครับ”
“งั้นรึ... ก็คงจะจริง เธอได้ชิมไปหลายครั้งแล้วก็คงจะรู้”
....อื้ยย... คนบ้า... พูดอะไรก็ไม่รู้ เขาเขินจะตายอยู่แล้ว เด็กหนุ่มเสตาหลบแล้วผลักคนตรงหน้าให้ออกห่าง
“.......” ทว่าทัชอัลดินกลับเงียบไปจนผิดสังเกต ร่างโปร่งจึงหันกลับไปสบสายตากับอีกฝ่ายช้าๆ คิ้วเรียวค่อยๆ ขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย เพราะนัยน์ตาของชีคหนุ่มช่างดูวิบวับ แพรวพราวชอบกล ส่งผลให้ใบหน้าเขาร้อนผ่าวไปหมด “ทาริค... จ้องอะไรนักครับ”
“แค่คิดว่า... เธอก็เหมาะกับชุดอาบาญ่าดีเหมือนกัน”
...น่าเชื่อตายล่ะ ตาหวานเยิ้มแบบนี้ เหมือนเมื่อครั้งที่ยืนมองเขาอาบน้ำไม่มีผิด “ผมถามหน่อยเถอะ เมื่อตอนที่คุณยืนดูผมแก้ผ้าอาบน้ำน่ะ คุณคิดอะไรอยู่”
“หืม ตอนไหนกันล่ะ”
“แต่ละครั้งคิดไม่เหมือนกันรึไงครับ”
“...ก็คิดว่า... เธอเป็นคนที่สวยหมดจด ฉันอยากจะกอดเธอไว้ในอ้อมแขน ใช้มือลูบไล้ให้ทั่วร่าง แล้วกดจูบไปตามเนื้อตัวของเธอ อยากจะลองชิมว่าส่วนไหนจะหอมหวานมากที่สุด...”
ใบหน้าหวานร้อนราวกับถูกไฟลน ทัชอัลดินพูดออกมาหน้าตาย ไม่รู้จักคำว่าอายบ้างหรือไงนะผู้ชายคนนี้ และก่อนที่ชีคหนุ่มจะได้พูดอะไรต่อ มือขาวก็ยกขึ้นปิดปากอีกฝ่ายทันที “พอๆ พอแล้วครับ ไม่อยากรู้แล้ว”
“ฮะๆ”
ศตคุณเบ้ปาก แล้วทุบลงไปบนไหล่กว้าง “ทาริค! คุณแกล้งผมอีกแล้ว!”
ร่างสูงโน้มใบหน้าไปชิดพวงแก้มสีแดงระเรื่อ พลางจรดปลายจมูกลงไปหนักๆ อย่างมันเขี้ยว “เรียกพี่ซิ... แล้วเรียกตัวเองว่าน้อง”
“ไม่เอาหรอกครับ”
“ฮื้ม... ทำไมล่ะ” พอชีคหนุ่มผละออกเล็กน้อย เขาถึงสังเกตเห็นว่าใบหน้าน่ารักนั้นเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ “เขินหรือ”
“...มันแปลกๆ” ศตคุณเสตาหลบ เขาไม่สามารถสบสายตากับนัยน์ตาคมกริบที่ดูร้อนแรงนั่นได้อีกแล้ว
“แต่น้องกำลังจะมาเป็นภรรยาของพี่ ต้องหัดไว้ให้ชินนะ”
“ไม่เอา ภรรยาอะไรกัน”
“เป็นเจ้าสาวแล้วก็ต้องเป็นภรรยาสิ แปลกตรงไหนกัน ที่เฟอร์โดสนี่ ใครแต่งงานกับผู้ครองเมืองก็จะต้องทำหน้าที่ภรรยาทั้งนั้น” ชีคหนุ่มยิ้มมุมปาก พลางโน้มไปจูบใบหูที่เปลี่ยนเป็นสีลูกเชอรี แล้วขบลงไปเบาๆ “คุณ... เรียกพี่สิ”
เสียงทุ้มนุ่มที่กระซิบคำหวานช่างฟังดูรื่นหู ทำให้ร่างโปร่งบางอ่อนระทวยไปหมด เขินจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว เขาจึงพูดชักชวนให้อีกฝ่ายเปลี่ยนเรื่อง “ทาริคอาบน้ำในอ่างขนาดเบ้อเริ่มแบบนี้ทุกวันเลยเหรอครับ เปลืองน้ำแย่” ร่างโปร่งพึมพำให้เจ้าของสถานที่ได้หัวเราะเบาๆ พร้อมกับหมุนตัวหนี ทว่ายังไม่ทันได้ก้าวออกไป ทัชอัลดินก็เอื้อมมือมาโอบเอวตนแล้วดึงกลับไปแนบชิดลำตัว แผ่นหลังของเด็กหนุ่มที่อิงแอบอกอุ่นร้อนผ่าว “ทาริค!” มือไม้ของอีกฝ่ายก็ช่างซุกซน ลูบไล้ไปทั่วแผ่นอก แล้วยังสอดเข้าไปภายในสาบเสื้อของเขา
ชีคหนุ่มจรดปลายจมูกลงตรงซอกคอขาวผ่อง มือหยาบปลดผ้าผูกเอวของเด็กหนุ่มพร้อมกับแหวกสาบเสื้อออก แล้วกดจูบบนหัวไหล่เนียน ขบเม้มแรงๆ จนศตคุณสะดุ้งเฮือก “ไม่ยอมเรียกพี่ ต้องลงโทษซะแล้ว”
“ไม่เอา... ไม่เอาแล้วนะครับ ไม่เล่นแบบนี้” หัวใจดวงน้อยเต้นระรัว ร่างกายร้อนวูบวาบ ร้อนเสียยิ่งกว่าอากาศในเวลากลางวันกลางทะเลทรายเสียอีก “อ๊ะ... อื้อ...” เด็กหนุ่มสะดุ้งวาบ เมื่อปลายนิ้วหยาบย้ายไปกดคลึงยอดอกสีชมพู
“ถ้าไม่เรียกพี่ละก็ จะต้องถูกลงโทษนะ” ริมฝีปากหยักขบเม้มสร้างรอยสีกุหลาบบนผิวสีขาวนมสด บนลำคอและไหล่ทั้งสองข้าง ขณะถอดชุดอาบาญ่าออกกองไว้ตรงขอบสระ
“ครับๆ เรียกแล้วครับ พี่... แล้วจะให้เรียกทาริค หรือทัชอัลดินดีละครับ” ศตคุณพยายามขืนตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแรง “อ๊ะ!” ใบหน้าน่ารักเปลี่ยนเป็นสีแดงจัด ก็เพราะอะไรบางอย่างที่แข็งขึงของ
พี่ เสียดสีอยู่กับสะโพกของตน
“เรียกทาริคสิ ชื่อนี้... พี่จะให้น้องเรียกเพียงคนเดียวเท่านั้น”
“พี่ทาริค... ปล่อยผม อ๊ะ! อื้อ!” พอเด็กหนุ่มหันหน้าไปหาคนข้างหลัง ริมฝีปากอิ่มก็ถูกจุมพิตปิดทันที “อื้อ...”
เรียวปากหยักกดจูบ สอดลิ้นเข้าไปรุกล้ำ กวาดต้อนลิ้นเล็ก มือหยาบทั้งสองข้างก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน ข้างหนึ่งกดเคล้นบนแผ่นอกบาง อีกข้างเคลื่อนลงไปคลึงเคล้นส่วนไวสัมผัสของอีกฝ่าย ปลุกเร้าจนขยายตัวเต็มฝ่ามือ
“พี่รักน้อง... รักมากเหลือเกิน” ทัชอัลดินกระซิบเสียงกระเส่า เลือดในกายของเขาเดือดพล่าน ความเร่าร้อนส่งผ่านไปเร่งเร้าร่างโปร่งบาง ให้ทุกอณูตอบรับกับความรู้สึกที่มีให้แก่กัน
“อะ... อา... พี่... ผมจะยืนไม่ไหวแล้ว อ๊ะ!” กางเกงผ้าชิ้นสุดท้ายถูกชีคหนุ่มกระตุกหลุดออกไปแล้ว
“พูดอีกทีซิ”
“อา อืม...” ใบหน้าหวานที่แหงนเงยซบบ่ากว้างส่ายไปมา พลางส่งเสียงเบาๆ ในลำคอ ฝ่ามือที่ขยับปรนเปรอส่วนร้อนอย่างรู้งานทำให้ร่างโปร่งบางถูกโน้มน้าวให้คล้อยตามไปกับทุกสัมผัส ทว่าจู่ๆ มือนั้นก็หยุดขยับเสียดื้อๆ
ขาเรียวทั้งสองข้างหนีบเข้าหากันแน่น เขาอึดอัดเพราะอารมณ์ที่ถูกกระตุ้น ทว่ายังไม่ได้รับปลดปล่อย “พี่... อย่า... หยุด...”
“เรียกให้ถูก แล้วพี่จะให้รางวัล”
ดวงตากลมปรือปรอย เด็กหนุ่มเม้มริมฝีปากอยู่สักพัก ก่อนจะพ่ายแพ้ให้กับความต้องการของตน “พี่ทาริค... ช่วยน้องหน่อยเถอะครับ”
“อยากให้พี่ช่วยยังไง” มือกร้านขยับขึ้นลงหยอกล้อ ให้คนที่อารมณ์พุ่งขึ้นสูงทรมานไปกับความสุขสมที่ยังคั่งค้างอยู่ในกาย
“อา... พี่ทาริค... ขยับมือ... ขยับเร็วอีกสิครับ”
ทัชอัลดินเพิ่มแรงกดจูบตามลำคอระหงให้หนักหน่วงขึ้น พลางเร่งขยับฝ่ามือถี่กระชั้น มืออีกข้างบีบคลึงยอดปทุมถันที่ชูชันจนบวมเต่ง ดวงตาคมชำเลืองมองใบหน้าสวยที่เต็มไปด้วยความต้องการ ศตคุณเวลานี้ก็ช่างน่ารัก น่ารักมากเสียจนเขาอยากรังแก
“อื้อ... อ๊า...” สะโพกเล็กขยับไปตามจังหวะของมือใหญ่ ร่างโปร่งดิ้นเร่าจนน้ำใสในสระกระเพื่อมเป็นลูกคลื่นใหญ่ๆ ก่อนจะร้องออกมาลั่น เมื่อชีคหนุ่มพาก้าวผ่านปลายทางแห่งความสุขสม
“ฮ้า... ฮ้า...” ร่างโปร่งบางหมดเรี่ยวแรง เขาทิ้งกายลงในอ้อมอกแข็งแกร่ง แล้วเอาแต่หอบหายใจหนักๆ
“คุณ... น้องพี่... รู้สึกดีมั้ย” เจ้าของอ้อมกอดกระซิบถาม พร้อมกับจรดปลายจมูกโด่งบนแก้มสีแดง สูดดมความหอมละมุนบนผิวเนียนอย่างย่ามใจ เมื่อได้สัมผัส ความต้องการก็มีมากขึ้น เขาอุ้มเด็กหนุ่มขึ้นแนบกาย ก้าวขึ้นบันไดจากอ่างน้ำ แล้วตรงไปยังเตียงหลังใหญ่ในห้องนอน
TBC~*ขอโทษที่ทำให้รอนานกันนะคะ พอดีฮัสกี้มีปัญหากับเรื่องนี้นิดหน่อยน่ะค่ะ 
ตอนที่เอามาลงนี่ก็ยังไม่ได้ตรวจสอบคำผิดกับดูรูปประโยคอีกรอบเลย /กราบขออภัยทุกคน
เรื่องนี้เขียนยากมากค่ะ เวลา edit ยิ่งยากเป็นสองเท่า บางทีอารมณ์ไม่มา ปจดมาช้า <-- เกี่ยวอะไร 555555 อุปสรรคเยอะมากค่ะ ที่เห็นว่าฮัสกี้อัพเรื่องอื่นได้ เพราะ edit ไว้ล่วงหน้าแล้วค่ะ อีกอย่าง เบลอ กับ เงาจันทร์ฯ ไม่ยากเท่านิสรีนค่ะ บางทีคนที่ช่างมโนอย่างฮัสกี้ก็หมดแรงมโนเป็นพักๆ เหมือนกันนะคะ 555555
อาห์ ตอนนี้พระนายเขาก็คืนดีกันแล้ว หวานสมกับที่รอมานานมั้ยคะ ต่อจากนี้ไป ทรายในแผ่นดินอาหรับตะวันออกจะกลายเป็นน้ำตาลแล้วค่ะ ฮาาาา จะมีแต่แฮปปี้ๆๆ กันเท่าน้าน
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนิสรีนมาจนถึงตอนนี้ และคอยให้กำลังใจฮัสกี้เสมอมานะคะ รักทุกคนมาก ไม่นอกใจดัวะ ม้วฟ 
หัวข้อ: นิสรีน... กุหลาบขาวแห่งทะเลทราย [Ch.26: คู่รัก END ] (อ่าน 463820 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก