ตอนที่ 28 [พาร์ทของกาย]
ที่ผ่านมาผมใช้ชีวิตโดยมีนิยามคำว่า เพลย์บอย เป็นบรรทัดฐานล้วนๆ
ใครที่รู้จักผมก็บอกปากต่อปากกันไปต่างๆ นานาว่าผมมันเป็นคนยังไง ได้แล้วทิ้ง ไม่พอใจก็หาใหม่ ควงมากกว่าสองเป็นอย่างต่ำ คบซ้อนอยู่เป็นนิจ เอาเป็นว่าใครๆ ต่างก็มองว่าผมเป็นคนเจ้าชู้มากก็แล้วกัน ซึ่งเรื่องนั้นผมก็ไม่เถียง ผู้ชายที่ไหนมันจะไม่เจ้าชู้ มีแต่เจ้าชู้มากกับเจ้าชู้น้อยทั้งนั้นแหละ
หน้าตาของผมบ่งบอกถึงการเป็นคนชอบบริหารเสน่ห์อย่างชัดเจน นัยน์ตาแพรวพราว รอยยิ้มหว่านเสน่ห์บาดใจสาว อีกทั้งยังมีฐานะที่บ้านไว้คอยเกื้อหนุนจุนเจือให้ผมเป็นเพลย์บอยแบบที่เรียกว่าเกรดเอและก็เลเวลเก้าสิบเก้า ผมก็เลยใช้ชีวิตแบบสุดขั้วมาโดยตลอด ใช้หน้าตาและฐานะให้เป็นประโยชน์ในการหาความสุขให้ตัวเองโดยเฉพาะ
ตอนแรกที่ผมเจอทัพ ผมก็มองแค่ว่าน้องมันน่ารักเท่านั้นแหละ ผมก็แค่ลองคุย ลองแย้บดู ใครจะไปรู้ว่าไอ้การที่ผมเทียวรับเทียวขื่อเขาแบบนี้จะทำให้ผมตกหลุมน้องเขาแบบเต็มๆ ชนิดที่ว่าไม่เคยมีใครสามารถทำให้ผมรู้สึกแบบนี้ได้
เหตุผลน่ะเหรอ...ผมไม่รู้หรอก จะว่าไปทัพมันก็เหมือนลูกคนรวยทั่วไปที่ไม่ได้หน้าตาดีเด่นและก็เลิศเลอเกินไป อาจจะขาวและไร้รอยแผลเป็นมากไปหน่อย แต่โดยรวมแล้วก็ไม่ได้ถือว่างามล้ำชนิดที่ว่าจะทำเอาผมติดอยู่ในบ่วงของน้องเขาได้
เพราะฉะนั้นผมไม่รู้เหตุผลจริงๆ ของผมหรอกนะว่าทำไมผมถึงชอบน้องมันขนาดนี้
ชอบจนไม่สนใจสเตตัสในเฟซบุ๊กที่น้องเขาขึ้นหราว่า
<3 <3 <3 TANKHUN
ตอนเห็นนี่ผมนี่แทบจะใจสลาย นอกจากจะสลายแล้วเหมือนมีคนมาเหยียบส่วนที่สลายนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เออเว้ย เพลย์บอยอย่างกูเจอบทเรียนเข้าให้แล้ว ทำคนอื่นเจ็บเอาไว้เยอะ เจอที่เดียวนี่ถึงกับเสียศูนย์และก็เสือกจะไม่ยอมรับความจริง
หลายครั้งที่ผมคิดเอาตัวผมไปเปรียบเทียบกับแทน ผมดีน้อยกว่ามันตรงไหน หน้าตาผมคิดว่าผมสู้ได้แน่ๆ ชาติตระกูลเหรอ แน่นอนว่าผมนั้นต้องดีกว่า แล้วทำไมน้องทัพไม่เลือกผมล่ะ เพราะผมมาทีหลังไอ้แทนใช่มั้ย แค่ผมไปต่างประเทศไม่กี่อาทิตย์แค่นี้ถึงกับแพ้ไอ้แทนอย่างราบคาบเลยเหรอ
“เฮ้ออออออออ” ผมถอนหายใจยาว ถ้าจะให้เทียบก็คือยาวแบบจากทองหล่อไปรังสิต กูเจ็บ กูปวด กูรวดร้าว กูรู้สึกเหมือนร่างไร้วิญญาณ ไม่มีกะจิตกะใจแม้กระทั่งจะทำห่าอะไรเลย ตอนที่น้องทัพบอกว่าขอเลื่อนนัดไปคุยวันอื่น รู้มั้ยครับว่าเกิดอะไรขึ้นกับผมบ้าง ผมโดดเรียน(เยาวชนอย่าเอาเยี่ยงอย่าง)ไปยืนรอน้องอยู่แถวๆ ตึกเรียนของน้องนานตั้งเกือบชั่วโมง ตอนน้องเรียนเสร็จผมกลับเห็นน้องถือช่อดอกไม้ที่ดูแต๋วสิ้นดีบวกกับยืนอยู่ข้างๆ ไอ้แทนด้วยใบหน้าระรื่น หลังจากนั้นก็ถูกเลื่อนนัดออกไปโดยที่ผมรู้ดีอยู่เต็มอกว่าเพราะสาเหตุใด
คนแพ้นี่มันแพ้จริงๆ ว่ะ มันไม่มีโอกาสที่จะพลิกเกมส์กลับมาชนะได้เลย ไม่มีทดเวลาบาดเจ็บ ไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะตีตื้นทำคะแนน
“ไง”
เสียงทักทายดังขึ้น ผมที่กำลังนั่งอยู่ที่บาร์เงยหน้าขึ้นมองผู้มาใหม่ มันเป็นคนที่ผมไม่อยากเจอที่สุดใน โลกใบนี้ ณ ตอนนี้
สัดแทน
“มาทำเหี้ยอะไร” ผมด่าอย่างหงุดหงิด หยิบขวดเบียร์ขึ้นดื่มเพื่อต้องการระงับอารมณ์
“บังเอิญมา” แทนนั่งลงข้างๆ ทั้งๆ ที่ผมไม่ได้ชวน “ปิดจ๊อบ ก็เลยจะมาฉลอง”
ข้างหลังผมเห็นแก๊งมันมาครบ ไอ้เจตน์ ไอ้พีท และก็ไอ้ต้น น้องทัพไม่ได้มาด้วย... สามคนนั้นปล่อยให้ผมกับแทนนั่งกันอยู่ที่บาร์ ในขณะที่พวกมันหาที่นั่งที่มันมีเก้าอี้หลายตัว
“ไปนั่งกับเพื่อนมึงไป”
“กูมีเรื่องจะคุยกับมึง”
ผมรู้ทันทีว่ามันหมายถึงเรื่องอะไร แม่ง กูกำลังนั่งเฮิร์ทเรื่องมึงกับน้องอยู่เนี่ย มึงไปไกลๆ ส้นกูก่อนได้เปล่าวะ
“กูไม่มีอะไรจะคุย”
“แมนๆ หน่อย”
ฟวย...ผมชักสีหน้าทันทีที่แทนพูดแบบนั้น
“จะไปคุยข้างนอก หรือจะคุยตรงนี้”
แทนมันตั้งใจจะมาคุยให้รู้เรื่องให้ได้เลยใช่มั้ย ผมมองหน้ามันด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย ในที่สุดผมก็ยอมลุกไปคุยกับมันดีๆ ที่ข้างนอกร้าน
มันพาผมมายังสนามบาสเก่าๆ ที่อยู่ระหว่างตึกรามบ้านช่อง บรรยากาศแม่งเหมือนชวนให้มีเรื่องชกต่อยกันยังไงชอบกล และเครื่องในผมก็เริ่มจะร้อนขึ้นมาเสียแล้วสิ
ตั้งแต่เล็กจนโต น้อยครั้งมากที่ผมจะผิดหวัง พ่อกับแม่เลี้ยงผมมาชนิดที่ว่าตามใจสุดชีวิต เพราะผมเป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียว ขนาดตอนผมป่วยตอนสองขวบ ผมมีทั้งคุณย่า คุณยาย และก็คุณแม่ที่พากันรุมประคบประหงมผม ชีวิตผมแม่งดีมาโดยตลอด จนกระทั่งมาอกหักเรื่องน้องทัพนี่แหละ
สาเหตุก็เป็นเพราะไอ้แทนนี่...คนที่ไม่รู้ว่าแม่งดีกว่าผมตรงไหน
ผมไม่รู้ ผมหงุดหงิด แอลกอฮอล์เหมือนจะทำให้ผมกลายเป็นขี้แพ้ชวนตีเสียเหลือเกิน
“กูกับทัพคบกันแล้ว”
“อืม”
“กูขอบอกไว้ ณ ตรงนี้ว่ามึงห้ามยุ่งกับทัพอีก”
“อืม”
“แบบที่เอาขนมมาให้วันนั้น”
“...” น้องรหัสมันเป็นคนคาบข่าวไปบอกสินะ
“เรื่องคุยไลน์ด้วย”
“...”
“มึงต้องเลิกทำแบบนั้น ไม่อย่างนั้นล่ะก็...กูจะเอาเรื่องมึง”
อารมณ์ของแทนไม่ได้ฉุนเฉียวหรือเกรี้ยวกราดแต่อย่างใด มันทั้งนิ่งและก็สงบเยือกเย็นมาก เหมือนมาเตือนดีๆ และก็ไม่อยากมีเรื่อง ผมกับมันรู้จักกันในมหาลัย ไม่เคยมีเรื่องอะไรให้บาดหมาง ออกจะเข้ากันได้ดีด้วยซ้ำไป
“มึงได้ยินในสิ่งที่กูพูดมั้ย”
ผมกำหมัดแน่น ความพ่ายแพ้ต่อมันในครั้งนี้ทำเอาผมรู้สึกแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก ทั้งเสียใจ เสียหน้า เสียศักดิ์ศรี เสียไปหมดทั้งๆ ที่ไม่ควรจริงจังกับมันเลยสักนิด
ก็แค่น้องไม่ได้รัก...ทำไมกูถึงรู้สึกเสียอะไรมากมายขนาดนี้วะ
ตอนนั้นความคิดความอ่านของผมมีไม่ถึงหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ อาจจะเหลือแค่สามสิบเสียด้วยซ้ำ สายตาที่ผมมองแทนนั้นเริ่มเปลี่ยนไป จากที่เคยมองมันเป็นเพื่อนร่วมมหาลัย กลายมาเป็นมองมันเป็นกระสอบทรายและก็ศัตรูตัวฉกาจเบอร์หนึ่ง
ถ้าผมย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะไม่มีเรื่องกับมัน
น้องทัพก็ไม่ได้ อีกทั้งยังเจ็บตัวเปล่าๆ ปลี้ๆ อีก...
พลั่ก!
หมัดแรกถูกส่งออกไปจากผม ถูกใบหน้าทางด้านซ้ายเต็มๆ ของแทน แน่นอนว่าจากที่มันสงบเยือกเย็นตอนนี้กลับกลายเป็นว่ามันเริ่มมีน้ำโหขึ้นมาบ้างแล้ว เป็นผมผมก็โมโห จู่ๆ ก็โดนชก ลูกผู้ชายบางครั้งมันไม่ยอมให้ใครมาต่อยหน้ามันฟรีๆ หรอกนะครับ
พลั่ก! พลั่ก!
แทนสวนคืนมาอีกหมัด และก็ตามมาอีกหมัด ผมเริ่มยืนไม่อยู่ ทั้งเจ็บทั้งมึนหัว ตอนนี้ผมกลายเป็นเป้านิ่งให้ไอ้แทนมันเตะต่อยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เพราะตอนที่ผมตั้งท่าจะสวนมันไป แม่งก็รู้ทันผมและก็จัดการผมได้ทันเสียก่อน
มันเจ็บนะ...แต่เจ็บน้อยกว่าที่ใจเยอะ
“เชี่ยยย” เสียงร้องลั่นของเพื่อนไอ้แทนดังขึ้น น่าจะเป็นเสียงของพีท “พวกมึงทำเหี้ยอะไรกัน หยุดๆๆ”
“ปล่อยพวกแม่งเหอะ” เจตน์โดนพีทจับตัวเอาไว้ “ให้มันเคลียร์กัน”
เจตน์ พีท และก็ต้นตามมาดูพวกผมและก็ยืนดูกันนิ่งๆ ผมกับแทนซัดกันนัวอีกหลายรอบจนผมทำให้แทนมันปากแตกได้ ในขณะที่แทนสามารถทำให้ผมเลือดกำเดาไหลได้
“มึงเข้าใจได้แล้วมั้ง กูไม่อยากจะต่อยมึงอีกแล้วนะ” แทนกำหมัดชะงักค้างไว้กลางอากาศ ทำท่าเหมือนไม่อยากต่อยผมอีกต่อไป
ผมหัวเราะเบาๆ อย่างน่าสมเพช “กูให้มึงต่อย เพราะกูไปยุ่งกับแฟนมึงไง”
“...”
“หลังจากวันนี้...กูจะไม่ยุ่งกับน้องเขาอีกแล้วล่ะเพื่อน”
ผมพูดออกมาแบบนั้นทำให้แทนไม่สามารถต่อยผมได้อีกต่อไป...มันถอนหายใจ และก็ลากผมไปพิงกับเสาที่มีแป้นบาสแทน
“พวกมึง...” แทนร้องเรียกเพื่อนของมัน “...ไปเซเว่นดิ๊ พวกกูอยากทำแผล”
เพื่อนมันทั้งสามคนทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ แต่ก็ยอมเชื่อฟังไอ้แทนแต่โดยดีโดยออกไปซื้ออุปกรณ์ทำแผลให้ที่เซเว่น
ผมกับแทนนั่งพิงกันอยู่คนละฝั่งของเสา ต่างฝ่ายต่างเหนื่อยหอบ ไม่มีใครพูดอะไรออกไปโดยง่าย
“มึงชอบทัพตรงไหนวะ” ผมเอ่ยปากถามแทนแม้ว่าปากของผมจะขยับได้ยากก็ตาม
“ทุกตรง” แทนแม่งไม่เสียเวลาคิดเลยสักนิดเดียว “มึงก็น่าจะรู้ ลองไปอยู่ใกล้ๆ มันดูดิ มันตลกมากนะ”
มันคงหมายถึงตอนทัพแสดงสีหน้าล่ะมั้ง เสน่ห์ของทัพอยู่ตรงนี้แหละครับ แม้จะไม่ค่อยแสดงออกทางคำพูด แต่สีหน้าของน้องนั้นชัดเจนมาก บางครั้งก็ชัดเจนจนผมรู้เลยว่าน้องแม่งไม่มีใจให้ผมเลยแม้แต่นิดเดียว
มันตลกจริงๆ นั่นแหละ
“กูขอโทษ” ผมพูดตรงๆ “ที่ผ่านมา...สำหรับทุกอย่าง”
“ผู้ชายชอบคนเดียวกัน มันจะไม่มีปัญหาอะไรหรอก ถ้ามึงไม่สร้างปัญหาขึ้นมาอีก”
“ไม่ก็คือไม่ไง กูบอกแล้ว”
“...”
“มึงมีดีกว่ากูตรงไหนวะ”
“กูว่ากูหล่อกว่านะ”
คำพูดของมันทำเอาผมหัวเราะหึ
“จริงๆ กูได้เป็นพรีเซนเตอร์ช็อคโกแลตด้วย”
“จริงเหรอ” ผมถามอย่างสนใจ “เออ หน้าอย่างมึงก็ไม่แปลกหรอก”
ถ้าผมรู้เบื้องหลังว่ามันถูกเลือกเพราะเน็ตไอดอลชิ่งกลางงานล่ะก็ผมคงไม่พูดอย่างนั้นออกไปแน่
“ตอนนี้ทัพทำอะไรอยู่วะ” ผมถาม
“นอนมั้ง...”
“มึงก็...ดูแลน้องมันดีๆ นะ”
“มึงไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก”
“พวกกูมาแล้วว” ต้นพูดเสียงดังพร้อมกับหอบถุงยาที่มีอย่างหลากหลายมาด้วย เพื่อนไอ้แทนสามคนนั่งขัดสมาธิลงตรงหน้าผมกับแทน ก่อนที่จะเริ่มช่วยกันทำแผลให้ผมกับมันสองคน ระหว่างที่ทำ พวกมันก็เอาแต่บ่นๆๆ ว่าต่อยกันทำซากประตูตีแมวอะไร ถ้าจะลงท้ายด้วยกันนั่งข้างกันและลำบากคนอื่นทำแผลให้ขนาดนี้ ผมไม่รู้จะตอบว่าอะไร แต่ใช้ความรุนแรงคุยกันมันก็คุยกันง่ายดี ไม่ต้องเปลืองคำพูดด้วย #วิถีลูกผู้ชาย
“เสร็จนี่ไปแดกแมคเหอะ กูหิวว่ะ” ไอ้พีทพูด พลางลูบท้องน้อยๆ ของมัน
“ไรวะ กูเห็นมึงเพิ่งเดินเข้าร้านเหล้าเมื่อกี้” ผมถาม
“กูกะมาซัดกับแกล้ม ยังไม่ได้แดกอะไรตั้งแต่เย็นเนี่ย”
“งั้นไปแมค” เจตน์เอ่ยสรุป ช่วยผมกับแทนให้ลุกขึ้นยืน และพวกเราก็มุ่งหน้าไปที่ร้านแมคโดนัลด์ที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนี้...
ผมกับพวกไอ้แทนคุยกันและก็หัวร่อต่อกระซิก เรื่องผมกับแทนต่อยกันคงจะโดนล้อกันยันลูกเราบวชแหง ก็เอาเถอะ ปล่อยให้มันเป็นเรื่องโจ๊กไป เพื่อนดีๆ อย่างไอ้แทนเป็นอะไรที่ไม่สมควรจะเสียไป ให้มันจบแบบนี้นั่นแหละดีแล้ว
ผมเสียความรัก...แต่ผมไม่สูญเสียเพื่อนนะครับ
“ทัพ” แทนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามอีกฟากของถนน น้องทัพจริงๆ ด้วย ทัพดูตกใจเมื่อเห็นสภาพของผมกับแทน “ใครโทรเรียกเมียกูมา”
“มัน”
“มัน
“มึงนั่นแหละ”
เพื่อนสามคนของแทนชี้หน้ากันไปมาราวกับต้องการโยนความผิด
“โอเค กูยอมรับก็ได้ กูกลัวพวกมึงจะต่อยกันทั้งคืน มันจะเกินกำลังมากไปไง ก็เลยเรียกทัพมา เผื่อจะช่วยได้” ไอ้เจตน์พูดด้วยน้ำเสียงแห้งๆ
ขนาดผมไม่ได้เป็นคนที่ทัพเลือกผมยังกลัวความผิดเลย...ดูจากสายตาของน้องเขาแล้วดูเหมือนว่าจะมีเรื่องตำหนิทั้งผมกับแทน น้องทำท่าจะเดินข้ามถนนมาหาอย่างรวดเร็ว...
...แต่น้องไม่ดูรถ
มอเตอร์ไซค์คันหนึ่งขับมาอย่างรวดเร็ว ทุกคนร้องเสียงหลงว่าให้ทัพระวัง
“น้องทัพ ระวัง!!!”
“มอเตอร์ไซค์!!!!”
ผมหลับตาปี์เพราะคิดว่ามีอุบัติเหตุแน่ๆ และผมก็รับไม่ได้หากจะเห็นน้องทัพเป็นอะไรไปต่อหน้าต่อตา
เอ๊ะ...ไม่มีเสียงชนปะทะแฮะ มีแต่เสียงบีบแตรดังยาวจนน่าหนวกหู
ผมลืมตา...จากนั้นผมก็เห็นความจริง
ไอ้แทนแม่งวิ่งไปดีงน้องให้หลบไปอยู่อีกถนนของฝั่งหนึ่ง ปลอดภัยทั้งคู่ แต่ก็ล้มหัวคะมำน่าจะมีถลอกนิดหน่อย
“เชี่ยยยย ไม่เป็นไรใช่มั้ย” ไอ้ต้นร้องถามอย่างตกอกตกใจ เมื่อเห็นสองคนนั้นขยับ ทุกคนก็พากันโล่งอก
“เป็นไรหรือเปล่า” แทนที่เจ็บทั้งตัวอยู่แล้วกลับถามน้องทัพที่เจ็บน้อยกว่าด้วยน้ำเสียงห่วงใย
“ไม่เป็นไร มึงล่ะ เป็นไรหรือเปล่า...”
ตอนนั้นผมรู้สึกเหมือนมีผมกับไอ้แทนและก็น้องทัพเพียงสามคนบนโลก ผมที่ยืนจ้องมองสองคนนั้นด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
น้องทัพกำลังจะมีอันตราย แต่ผมกลับยืนเฉยๆ
ในขณะที่ไอ้แทนนั้นกลับเลือกเสี่ยงชีวิตโดยไม่ต้องคิด รีบวิ่งไปหาน้องอย่างรวดเร็วเพื่อช่วยเหลือโดยไม่เสียเวลาไตร่ตรองอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว มันอาจจะถูกชนแทน มันอาจจะเจ็บจากการถูกเฉี่ยว แต่มันก็เลือกที่จะวิ่งไปช่วยน้องแทบจะในทันที
ผมรู้แล้วล่ะว่าผมแพ้มันเพราะอะไร...
...ไอ้แทนควรจะอยู่กับน้องทัพ...ควรจะดูแลน้องทัพ...ควรจะอยู่เคียงข้างน้องทัพ...
ไม่ใช่คนอย่างผม ที่ถึงแม้จะชอบน้องมากแค่ไหน แต่ก็เทียบไม่ได้เลยกับไอ้แทน ที่มองน้องสำคัญกว่ามันเสมอ
กูยอมแพ้มึงจริงๆ ว่ะ
กูยอมแพ้แบบลูกผู้ชาย...
“ทำไมต้องต่อยกันด้วยวะ มีเหตุผลอะไร แย่งทัพเหรอ ทัพไม่ได้ดีอะไรขนาดนั้นนะ” น้องมันพูดกับแทนครับ ไม่ได้พูดกับผม ทัพกำลังช่วยทำแผลที่ได้มาเพิ่มของไอ้แทนอยู่ในร้านแมคโดนัลด์ ท่ามกลางฝูงแร้งที่สวาปามเฟรนช์ฟรายกับเบอร์เกอร์โดยไม่คำนึงถึงแคลอรี มีแค่ผมคนเดียวที่นั่งนิ่งๆ ยอมรับในทุกสิ่งและก็ปลงกับทุกอย่าง
“โอย เบาๆ สิ” สาดแทนนี่ก็นะ...ตอนเพื่อนทำแผลให้นี่ไม่ได้ทำเสียงงุ้งงิ้งๆ แบบนั้นหรอก
“เคลียร์กันดีๆ สิ อย่าเคลียร์กันด้วยกำลัง แทนกับพี่กายเป็นนักศึกษามอทัพไทยนะ ถ้าคนอื่นรู้เขาจะว่ายังไง”
“...”
“ได้ยินที่พูดมั้ยเนี่ย”
“ครับๆๆ” แทนรับคำอย่างจำใจ เพื่อนมันพากันนินทาว่าแทนมันเริ่มแสดงอาการของการเป็น ‘มนุษย์ผัวกลัวเมีย’ มากขึ้นไปเรื่อยๆ ในทุกขณะ ยิ่งคบกับทัพ ก็ยิ่งเริ่มกลัวทัพมากขึ้นเท่านั้น
“หิวหรือเปล่า” ทัพถามแทน
“หิว...” มึงทำเสียงอ้อนทำไม ไอ้เชี่ยนี่...
“เอาไป” ทัพหยิบเฟรนช์ฟรายเข้าปากของแทน
ผมยอมรับคู่นี้แล้วนะครับ แต่อยู่ตรงนี้แล้วรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นอากาศธาตุยังไงชอบกล นอกจากเป็นอากาศธาตุแล้ว ยังเป็นอากาศธาตุที่รู้สึกโหวงเหวงในใจมากมายอีกด้วย
กูสมควรจะกลับได้แล้ว...
ผมเอ่ยปากลาทุกคนที่อยู่ในนั้นและน้องทัพก็ด้วย...ทุกคนโบกมือลาผมและก็เข้าใจกันดีว่าผมกลับเร็วทำไม ไม่มีใครรั้งผมเอาไว้ แต่ก็บอกว่าเจอกันวันพรุ่งนี้เหมือนเพื่อนที่เรียนด้วยกันทั่วๆ ไป โดยเฉพาะไอ้แทน
ผมสิ่งยิ้มให้น้องทัพเป็นครั้งสุดท้าย ยิ้มนี้คือยิ้มที่มีความหมายว่าผมชอบน้อง และยิ้มต่อไปที่ผมจะยิ้มให้น้องในวันที่ผมเจอน้องวันอื่น นั่นก็คือยิ้มที่หมายความว่าน้องเป็นแฟนของเพื่อนร่วมชั้นปีและเป็นเด็กที่หน้าตาดีคนหนึ่ง ก็แค่นั้น...
คนแพ้ ขอตัวกลับไปดูแลตัวเองก่อนนะครับ...
ใครคนหนึ่งที่เอาแต่ก้มหน้าชนผมเข้าอย่างจังจนเขาล้มลงไปกับพื้น ผมช่วยเขาให้ลุกขึ้นมา หลังจากนั้นผมก็ได้แต่อึ้ง...
...หน้าตาแม่งโคตรน่ารักเลย
...ขายครีมหรือเปล่าวะเนี่ย
“ขอโทษครับ”
เขามองสบตาผมเล็กน้อยก่อนที่จะเดินจากไป อ๋อ ผมจำได้แล้วล่ะ ว่าเขาชื่ออะไร
เน็ตไอดอลที่ชื่อปาล์ม...
ใครบางคนสมควรได้รับโอกาสเริ่มใหม่กับใครอีกคน หลังจากที่ค้นพบว่าความรักที่เพิ่งจะประสบพบเจอนั้น...มันไม่ใช่
และมันเป็นความรักที่ไม่สมควรจะใช่
TBC*
กายจะได้คู่กับปาล์มหรือเปล่า...ขึ้นอยู่กับโชคชะตาฟ้าลิขิตแล้วนะคะ ><
มีคอมเมนท์มาเยอะเลย ขอบคุณที่ให้กำลังใจกันนะคะ มีแรงสู้ต่อไปเลยค่า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
