หัวข้อ: ........ แทนทัพ ........ [จบ]

[Chiffon_cake]

แทนทัพ ตอนที่ 8









   แค่ได้รับทุนเต็มจำนวนมันไม่พอหรอกครับ


   ผมรับจ๊อบพิเศษเป็นที่ปรึกษาด้านการตลาดให้กับบริษัทหลายบริษัทโดยอาจารย์เป็นผู้ติดต่อประสานงานจากบริษัทเหล่านั้นให้ เพราะเงินจากตรงนี้ทำให้ผมที่เหลือตัวคนเดียวพอมีอันจะกินขึ้นมาบ้าง แม้บางครั้งเงินที่ได้จะเกินคำว่าแค่พอมีอันจะกินมากไปนิดนึงก็ตามที


   วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมกำลังนั่งคิดกลไกการตลาดของสินค้าจากบริษัทหนึ่ง มันเป็นเรื่องธรรมดาของผมอยู่แล้วที่ไม่เรียนก็ต้องนั่งทำงาน เรื่องนี้น้อยคนนักที่จะรู้ว่าผมรับจ๊อบเสริมอะไร มีแต่พวกเพื่อนๆผมนี่แหละครับที่รู้น่ะ


   ตั้งแต่เช้าจนสาย...ผมก็ยังไม่เห็นคนที่อยู่ในวังฝั่งตรงกันข้ามขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย ดูเอื่อยเฉื่อยและก็ไม่เร่งรีบ นั่นหมายความว่านายใหญ่ที่สุดของบ้าน(หรือจะเรียกว่านายน้อยดี)ยังไม่ตื่น ผมมองดูนาฬิกาตอนนี้ก็ปาเข้าไปสิบโมงกว่า นายน้อยคนดีของบ้านนั้นก็ยังไม่ตื่น


   แม้จะอยากไปกวนสักแค่ไหนแต่ก็ต้องชั่งใจนอนคิดงานอยู่บ้านแทน โดยมีลูกชายตัวดีคอยวิ่งเล่นอยู่ไม่ห่าง
   วันหยุดสุดสัปดาห์ที่แสนจะปกติ...แต่วันนี้กลับไม่ปกติเมื่อเจ้าของบ้านฝั่งตรงข้ามนั้นกลับมา




   ออด ออด





   ประตูหน้าบ้านของผมส่งเสียงดัง ผมลุกขึ้นมาจากโซฟาที่ข้างล่างบ้านแล้วมองผ่านประตูกระจกว่าใครมา
   เพื่อนตัวดีของผมนี่เอง มาทั้งสามแสบเลย และสิ่งที่พวกมันหิ้วมาด้วยนั่นก็คือ...อุปกรณ์และก็วัตถุดิบทำอาหาร!


   ว่างนักทำไมมึงไม่ไปร้านเหล้าโน่น



   “ลูกพี่!” ไอ้เจตน์ร้องเมื่อผมเดินทำหน้าเซ็งๆไปเปิดประตูให้พวกมัน “วันนี้มากินหมูย่างกัน กูทำเอง อร่อยแน่!”
   “มึงแน่ใจ?” แม้จะถามอย่างไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ แต่ผมก็เปิดประตูรั้วต้อนรับพวกมันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
   “ไม่ต้องแน่ใจ เดี๋ยวกูทำเอง เชี่ยเจตน์ทำกูกลัวไฟไหม้บ้านมึง” ไอ้พีทเอ่ยแทรกขึ้นมา
   “นึกครึ้มอกครึ้มใจอะไรวะ ถึงจะทำแดกกันเองเนี่ย”
   “วันเกิดไอ้ต้น”


   ผมตัวแข็ง...วันเกิดเพื่อนแท้ๆทำไมกูลืม   


   “เชี่ยต้น กูขอโทษ” ผมตบบ่ามันแปะๆ “ขอให้มีความสุขนะเว้ย”
   “ใครจะกล้าโกรธมึง ยืมสถานที่แดกหมูก็พอ”
   “กินกันแค่นี้มึงพอใจเหรอวะ ปาร์ตี้วันเกิดกับเพื่อนหน้าเดิมๆเนี่ยนะ”
   “ก็ไม่เดิมนะ ถ้ามึงชวนน้องทัพมา” ไอ้ต้นมันชี้มือไปที่บ้านทัพ “ไปชวนมาสิ”
   “มึงเจ้าของวันเกิด...มึงก็ไปเองดิ”
   “สัด...ไม่ต้องมาทำเป็นฟอร์ม” ไอ้เจตน์หัวโจกเงยหน้าขึ้นมาด่า “เอางี้ กูไปกับไอ้ต้นสองคน มึงกับไอ้พีทอยู่นี่ โอเคมั้ย”
   “ไม่...กูจะไปกับไอ้ต้น” ผมเดินหนีเมื่อพูดเสร็จ
   “ฮ่าๆๆ อยู่กับเพื่อนไม่ต้องฟอร์มเยอะหรอกสาด แล้วนี่มึงจะกลับเข้าไปในบ้านทำไม”



   “อุ้มไข่ต้ม”



   “…”






   “เห็นทัพชอบ”













   ต้นดูตื่นตะลึงกับวังบ้านไอ้ทัพมาก

   ผมที่เห็นมาตั้งแต่เด็กไม่ได้ตื่นตะลึงมากมายอะไร เคยชินกับความอลังการเวอร์วังของที่นี่เป็นอย่างดี ผมมาจนสนิทกับคนที่นี่ บางครั้งบริวารเหล่านี้ก็พากันโค้งให้ผมทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้สูงส่งอะไรกว่าพวกเขามากมาย


   “ใหญ่เหี้ยๆ รวยที่สุดในไทยรึเปล่าวะ”


   “ไม่รู้ แต่ปีที่แล้วตระกูลนี้ท็อปทรี” ผมพูดเรื่อยๆ เจอลุงเอี่ยมกำลังรดน้ำในกระถางต้นไม้หน้าบ้านอยู่ผมก็เลยยกมือไหว้ “หวัดดีครับลุงเอี่ยม”


   “อ้าว หวัดดี มาหาคุณหนูเหรอ”
   “ครับ ยังไม่ตื่นใช่มั้ย”
   “ใช่”


   ไม่เห็นต้องเสียเวลาเดา...ผมบอกให้ไอ้ต้นรออยู่ข้างล่างซึ่งมันก็เบะปากใส่ผมแล้วทำปากด่าประมาณว่า ห้องทัพมึงขึ้นไปได้ แล้วทำไมกูไปไม่ได้ อะไรเทือกๆนั้น


   ไม่รู้ ตอบไม่ได้ กูไม่ให้มึงขึ้นไป เหตุผลมีแค่นั้นเฟ้ย...


   ผมเดินผ่านคนในบ้านไอ้ทัพเยอะมากกว่าจะถึงบ้านของนายน้อย(เรียกนายน้อยแม่งเลยละกัน) ผมค่อยๆเปิดประตูห้องไอ้ทัพและก็ปล่อยให้ไข่ต้มวิ่งได้ตามสบายใจเฉิบเหมือนอยู่บ้านผมเอง


   เจ้าของห้องกำลังหลับ...และกำลังหลับอยู่ในท่าที่ผมเคยบอกเองว่ามันน่าเกลียด


   แต่จริงๆแล้วไม่เลยครับ...


   ผมเข้าใจคำว่า ‘อ่อยเหยื่อ’ จริงๆก็คราวนี้ รูปร่างไอ้ทัพผอมสูงก็จริงแต่เอวคอดชิบหาย มันชอบหลับกอดหมอนข้างโดยก่ายขาไปหนึ่งข้างและแม่งเห็นรูปร่างตรงก้นของมันเต็มๆ
   มันไม่ใช่คนประเภทหน้าสวยโดดเด่น แต่เห็นแล้วมันจำได้จนติดตาเรียกได้ว่าลืมแทบไม่ลง ไม่งั้นไอ้สามตัวเพื่อนผมมันจะชอบไอ้ทัพทุกคนได้ยังไง เห็นตั้งตัวเป็นแฟนคลับตัวพ่อซะขนาดนั้น
   จริงๆเห็นมันหลับสบายก็ไม่อยากจะกวน แต่พอเห็นว่าอีกนิดมันก็จะเที่ยงแล้ว ถ้าไม่ปลุก ไอ้ทัพมันก็จะเสียเวลาในการชีวิตมากเกินไป


   “เฮ้” ผมค่อยๆส่งเสียง แน่นอนว่านายน้อยของบ้านไม่ขยับตัวแม้แต่นิดเดียว “นี่ ตะวันจะงับก้นอยู่แล้ว ทำไมไม่ตื่นอีกวะ...”


   แค่เสียงไม่พอต้องเขย่าตัวใช่มั้ย ผมนั่งลงบนเตียงสุดหรูของคนบนเตียง มองดูอีกฝ่ายอย่างชั่งใจ นี่ถ้าผมแตะตัวเขาผมจะโดนถีบกลับมามั้ยฟะ
   เขย่าตัวเฉยๆคงไม่เป็นไรมั้ง


   “เห้ย ตื่นๆๆ” ผมเขย่าสองสามครั้ง
   “อืมมมม”
   “ตื่นดิ”
   “ไม่ตื่นนนนน ลุงเอี่ยม วันนี้ผมไม่มีเรียน”


   ลุงเอี่ยมอะไรของมัน...


   “กูไม่ใช่ลุงเอี่ยม”


   ผมเห็นพอดีตอนที่ไอ้ทัพลืมตาเบิกโพลง มองมาที่ผมด้วยอย่างตื่นตกใจ และทันทีที่เห็นผม แม่งดึงหมอนอิงสีทองของมันแถวนั้นมาปิดหน้า


   “เชี่ยยย มาบุกห้องกูอีกแล้วเหรอ”
   “ไม่บุกแล้วมึงจะตื่นตอนไหน ตีห้าของวันพรุ่งนี้ดีมั้ย”
   “ไป...ไปไกลๆเลย”
   “จะตื่นยังล่ะ”
   “ตื่นแล้ว...จะไปล้างหน้าแปรงฟันอาบน้ำแล้ว”
   “ทำไม...สภาพตอนนี้แย่มากว่างั้น” ผมลองท้วงดู เพราะเห็นขยับไปอีกฝั่งและก็เอาหมอนมาปิดหน้าปิดตาใหญ่ ราวกับไม่อยากให้ผมเห็นหน้าเขาในตอนนี้
   “แล้วมีอะไรทำไมต้องมาปลุก”
   “วันเกิดไอ้ต้น...ไปกินเลี้ยงกัน”
   “ที่ไหน...”
   “บ้านกู”
   “เออ เดี๋ยวกูลงไป”
   “มึงจะไม่เอาหมอนออกจากหน้าใช่่ป่ะ”
   “เออ!”
   “ฮ่าๆ” ผมอดขำไม่ได้จริงๆ เพราะดวงตาเล็กๆที่โผล่ขึ้นมาเหนือหมอนนั่นทำให้ผมหลุดหัวเราะออกมา ตอนที่ทัพยังไม่ตื่นผมก็เห็นหน้าเขาเต็มๆแล้วนะ นี่จะกลัวอะไรขนาดนั้นวะ


   ระหว่างที่รอให้นายน้อยของบ้านเขาจัดการกับตัวเอง ผมก็ลงมาหาไอ้ต้นที่ยังคงตื่นตะลึงกับสภาพบ้านของทัพ แน่นอนว่าเพื่อนผมโดนเมดสาวมองกันตาเป็นมันด้วยความที่มันบ่งบอกสไตล์เคป๊อบจ๋า(ผมทองมาเชียว)สาวๆเขาก็เลยกรี๊ดกร๊าดเป็นพิเศษ
   ไม่นานนัก...บ้านทั้งบ้านก็เปลี่ยนไปเมื่อไอ้ทัพเดินลงมาจากบันไดบ้านด้วยใบหน้ายุ่งๆ ทุกคนต่างรอรับใช้นายของบ้านด้วยแววตาใจจดใจจ่อ แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้สนใจเรื่องนั้น เพราะเอาแต่ไหว้ไอ้ต้นและก็บอกแฮปปี้เบิร์ทเดย์


   “ตื่นซะเที่ยงเลยนะน้องทัพ”
   “แหะ เมื่อคืนเล่นเกมดึกน่ะครับ” มันไม่ลืมที่จะอุ้มตัวโปรดของมันลงมาด้วย “ไม่ทิ้งไว้ให้กูเลี้ยงด้วยเลยล่ะ”


   ผมยักไหล่ ในขณะที่ไอ้ต้นมองผมด้วยสายตาล้อเลียนสุดชีวิต


   “เมื่อกี้ไอ้เจตน์โทรมา หมูมีแล้ว ผักมีแล้ว แต่ยังไม่มี...”
   “อะไรวะ” ผมถามไอ้ต้น
   “เครื่องดื่ม” มันพูด “รบกวนมึงไปซื้อกับกูหน่อยได้มั้ยครับหัวหน้า”
   “เอาดิ” ผมตกลง แต่ทว่า...ไอ้ทัพกลับกระหืดกระหอบพูดแทรกขึ้นมา
   “เดี๋ยวผมไปกับไอ้แทนเองครับ”


   ผมกระพริบตาปริบๆ ไม่แน่ใจว่าทัพมันครึ้มอกครึ้มใจอะไรถึงอยากจะไปกับผม แน่นอนว่าเรื่องนี้มันที่ยินดีมากสำหรับไอ้ต้น เพราะมันเอาแต่ล้อเลียนผมอยู่อย่างนั้น
   นี่กูยังไม่ได้ทำอะไรเลยเว้ย...น้องมันอยากไปกับกูเอง...


   “เอางั้นก็ได้” ไอ้ต้นแย่งไข่ต้มมาจากมือทัพ ก่อนที่จะพูดกับผมว่า “พากลับมาวันเกิดเพื่อนด้วยนะมึง ไม่ใช่ลากไปโรงแรม”
   “ไอ้สัด” ผมยกมือขวาขึ้นเตรียมแบคแฮนด์ใส่เพื่อนที่เดินหนีไปหน้าบ้านแล้ว
   ผมกับไอ้ทัพมองหน้ากัน ไอ้ทัพหาวหวอดๆใส่หน้าผม


   “อยากเดทกับกูหรือไง” ผมถามลอยๆ...
   “ถ้าพี่ต้นไปด้วยจะซื้อของขวัญให้พี่เขาได้ยังไงล่ะ”


   ไอ้ทัพที่เพิ่งรู้จักกับไอ้ต้นได้ไม่กี่วันดียังมีแก่จิตแก่ใจจะซื้อของให้ ผมที่คบกับมันมานานหลายปียังไม่คิดจะซื้อให้มันเลย แต่ถึงงั้นก็เถอะ ทัพช่วยเตือนสติผม นับว่าแผนการณ์ของมันฉลาดหลักแหลม
   และมันก็เป็นผลดีต่อผมด้วย...













   

   ห้างที่ใกล้บ้านที่สุด
   ผมเดินเคียงข้างมากับไอ้แทน ให้ตายเถอะ นี่ขนาดผมอยู่อยู่ชุดเสื้อยืด กางเกงยีนส์ที่ยังไงก็ดูหล่อกว่าเสื้อยืดและก็ขาสั้นอยู่บ้านอย่างไอ้แทนแน่ๆ แต่ทำไมคนที่ดึงดูดสายตาสตรีเพศต้องเป็นไอ้แทนด้วยวะ...
   “แล้วจะซื้ออะไร” ไอ้แทนถามขึ้น เมื่อผมมองซ้ายมองขวาไม่รู้จะซื้ออะไรให้พี่ต้น
   “พี่เขาบ่นอยากได้อะไรมั้ยวะ”
   “ไอ้ต้นน่ะเหรอ...” แทนรำพึง ก่อนที่จะเดินเลี้ยวเข้าไปที่ร้านหนังสือ หยิบ FHM ขึ้นมา “...อะไรประมาณนี้มั้ง”


   พูดจบมันก็เดินไปจ่ายเงินเฉย


   “เฮ้ย มึงจะซื้อไอ้นี่ให้พี่ต้นเหรอ”
   “เออดิ”
   “กวนตีน” ผมอดพ่นคำบ่นออกมาไม่ได้ ไอ้สิ่งที่ผมพูดถึงของขวัญพี่ต้นนี่ผมคิดไปถึง ปากกา เสื้อผ้า กระเป๋า บลาๆๆ แต่มันจะดูแปลกๆไปป่ะวะถ้าผู้ชายจะซื้อของแบบนี้ให้ผู้ชาย “แล้วกูจะซื้ออะไรดีล่ะเนี่ย”
   “ก็แล้วแต่มึงสิ ของฟรีไอ้ต้นชอบหมดแหละ”
   “มึงช่วยกูดีๆหน่อยได้มั้ยวะ”
   “อืม...อ้อนกูสิ”


   ผมมองหน้าไอ้แทน...หน้าตามันเฉยชาแต่แสดงอาการกวนตีนออกมาที่สุดในโลก ใครจะไปอ้อนมึง ของมีเป็นล้านกูซื้ออะไรก็ได้เว้ย...
   แต่เมื่อเดินจนขาจะลากแล้วยังนึกอะไรไม่ออก ผมก็เลยจนปัญญา ต้องขอความช่วยเหลือจากไอ้แทนที่เดินตามผมและถือถุงจากร้านหนังสือไม่บ่นว่าเหนื่อยหรือเสียเวลาไปเปล่าๆปี้ๆเลยสักคำ


   “แทน...”


   “…” ราวกับมันรู้ว่าผมจะพูดอะไร แม่งตีหน้านิ่งยักคิ้วจึกๆใส่ผมเฉย อยากเอามือไปตีคิ้วหนาๆนั่นจริงๆ


   “ไอ้เชี่ยแทน”


   “…” มันหันหนี


   แม่งเอ๊ย ก็ได้วะ... “พี่แทน...ช่วยทัพหน่อยสิ”


   คราวนี้มันถึงกับทำหน้าตื่นตะลึงสุดขีด ในขณะที่ผมมองหน้ามันอย่างมั่นอกมั่นใจราวกับผมถือไพ่ที่เหนือกว่า
   เรื่องเอาแต่ใจหรืออ้อนใครนี่กูถนัดนักแล...ตอนเด็กๆทำกับพ่อบ่อย ขอร้อยได้ล้านตลอดอ่ะ


   “ไอ้...ไอ้ต้นชอบฟังเพลง” แทนชี้มือของมันไปที่ไอสตูดิโอ “ซื้อหูฟังดิ”


   มันกระแอม ไหนขณะที่ผมหายใจเสียงดังใส่มัน เดินมาตั้งนานแล้วทำไมเพิ่งมาบอกกู ไอ้บ้าเอ๊ย...
   แต่ผมมั่นใจว่าผมไอ้แทนสูญเสียความมั่นใจแบบนี้เป็นครั้งแรก เห็นทีผมจะหาจุดอ่อนของมันเจอแล้วล่ะ
   ว่าแต่...จะจัดการมันแต่ละทีผมต้องใช้ลูกอ้อนอ่อนหวานขนาดนั้นเลยเหรอ


   หลังจากที่ได้ของขวัญของผมเรียบร้อย ผมกับไอ้แทนก็เดินลงไปที่ซุปเปอร์ชั้นล่างเพื่อซื้อเครื่องดื่ม ไอ้แทนเป็นคนเข็นรถเข็น ดูก็รู้ว่าต้องมาซื้ออะไรระดับเป็นลังๆแน่แท้เลยทีเดียว


   “มึงแดกไร” แทนถามเมื่ออยู่ในโซนเครื่องดื่ม
   “อะไรก็ได้ กูแข็ง” หมายถึงคอนะครับ
   “หึ” เหมือนมันจะขำนิดๆ “น้ำส้มมั้ย เหมาะกับมึงดี”
   ผมทำหน้าเฉยไร้อารมณ์ใส่มัน “กูจะหยิบขนมมานะ”
   “เห้ย รอไปด้วยกันดิ”
   “มึงเลือกๆไปเหอะ เดี๋ยวกูมา”
   ผมเดินจากแทนคุณที่กำลังเลือกเครื่องดื่มอยู่ ขนมที่ผมจะซื้อก็เป็นพวกกับแกล้มทั่วไปนี่แหละ ผมเดินเลือกไปเรื่อยๆนึกเอาเองว่าสามช่าจะชอบอะไร จนกระทั่งผมเจอะเข้าอย่างจังกับผู้หญิงที่น่ากลัวที่สุดสำหรับผมในขณะนี้



   พี่อิง



   โซนนี้ไม่มีใครนอกจากผมกับเธอ เธอเลือกขนมอยู่ห่างออกไปไม่มากและก็เหมือนจะไม่รู้ว่าผมอยู่ตรงนี้



   “คิดว่าทำงั้นจะได้ผล?”


   จู่ๆเธอก็พูดขึ้นมานั่นทำให้ผมสะดุ้งมองซ้ายมองขวา อ้าว พูดกับกูนี่หว่า


   “กะจะใช้เส้นไล่ฉันออกงั้นสิ”


   เจ๊เขากำลังพูดถึงเรื่องอะไรวะ ผมอ้าปากจะบอกว่าผมไม่เข้าใจ แต่แล้ว...มันกลับมีอะไรบางอย่างที่ผมอยากจะพูดมากกว่า


   “ที่่ผ่านมาถ้าเป็นฝีมือพี่ ไม่เป็นไรนะ...ผมให้อภัย”


   แค่อย่ามาทำตูอีกก็พอ...



   “ไม่รู้สิ” พี่อิงหันมาหาผม “แกล้งเธอก็สนุกดี”


   ยัยโรคจิต...ผมมองเธออย่างแหยงๆ ก่อนที่จะหยิบขนมแถวนั้นสองสามถุงใหญ่แล้วรีบเดินเลี่ยงเธอ


   “เฮ้” ผมหันมามองอีกครั้งเพราะเสียงแรก จากนั้นก็...


   ปัง...


   รถเข็นชนเข้ากับตัวผมอย่างจังและส่วนที่เจ็บที่สุดเห็นจะเป็นหน้าขาอ่อน แม่งเอ๊ย...


   พี่อิงยักไหล่ หยิบแว่นกันแดดออกมาใส่ ทิ้งรถเข็นทั้งหมดและเดินหนีไป ผมไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี จะด่าก็รู้สึกผิดเพราะนั่นก็ผู้หญิง จะเดินไปถีบให้ล้มยิ่งทำไม่ได้ใหญ่แม้ใจจะอยากทำมากก็ตามที
   ผมเดินซี๊ดปากกระโผลกกระเผลกไปหาไอ้แทน สภาพเหมือนจะสำออยต่อหน้ามันมากแต่ก็ไม่ใช่ในเมื่อผมเจ็บจริง ถ้าทางตรงต้นขาของผมจะเขียวปั๊ดสไตล์ขามีแผลช้ำๆ เอาเป็นว่าจะสถานาอิง(คำว่าพี่หายไปในบัดดล)เป็นยัยตัวร้ายตลอดเวลาที่ผมเจอเธอละกัน


   “ไหนล่ะขนม” ไอ้แทนที่มองมาที่ผมถาม ก่อนที่มันจะขมวดคิ้ว “เป็นอะไร”
   “เปล่า” ผมตอบทันที ไอ้แทนเหมือนจะไม่เชื่อ แม่งเดินเข้ามาหิ้วแขนผมและก็ส่องดูขาของผมทันทีว่ามีอะไรผิดปกติมั้ย มันจะเห็นได้ยังไงในเมื่อผมใส่กางเกงยีนส์ขายาว “ไอ้สาด เจ็บแค่นี้ไม่ตายหรอก กูเดินไปเตะชั้นวางของมา”   
   “ไอ้ซุ่มซ่าม” แขนหนึ่งหิ้วแขนผมส่วนอีกแขนกำลังเข็นรถเข็นให้ไปข้างหน้า “ไม่มีอะไรแน่นะ”


   “เห้ย ปล่อยกู ไม่ได้เป็นไรขนาดนั้น” ผมรีบประท้วง เพราะตอนนี้สายตาคนนอกกำลังมองมาที่ผมกับไอ้แทนราวกับว่าคู่รักข้าวใหม่ปลามันไม่มีิผิด ไอ้แทนใช้ข้อได้เปรียบที่มันตัวสูงกว่าโอบผมไว้ซะแน่น มันแข็งแรงมากจนผมขยับตัวดีไม่ได้(หนักขนาดนั้นเลยแหละครับ) มิน่าพี่สามคนนั้นถึงได้กลัวมันจนหัวหด กล้ามแขนนี่คงจะเป็นมัดๆเลยสินะ


   “อย่าดิ้นนักสิ” มันบ่นออกมา เพราะมันควบคุมทั้งรถเข็นทั้งผมแทบจะไม่ได้ “งั้น...”


   มันดันตัวผมเข้าไป ผมต้องใช้สองมือดันรถเข็นและเชี่ยแม่งก็โอบรอบตัวผมใช้สองมือดันรถเข็นไปด้วยกันนั่นหมายความว่าผมกำลังอยู่ในอ้อมแขนของมันอย่างดิ้นไม่หลุด ซ้ายก็เจอแขนมันขวาก็เจอแขนมัน
   เงยหน้าขึ้นมามองเห็นเหนียง(ที่ไม่ค่อยมี)ของมันเต็มๆ...ไอ้ชิบหาย


   ถ้าผมตัวโตกว่านี้ก็คงนี้ นี่เสียเปรียบมันทั้งขึ้นทั้งล่อง



   “จะให้กูมุดหนีมั้ย” ผมพยายามพูดหว่านล้อมมัน เงยหน้าขึ้นไปจมูกก็เฉียดคางมันอยู่ไม่น้อย “ปล่อยกูไปเถอะ”


   “ไม่ จนกว่ามึงจะบอกกู” มันพูดหน้าตาย “เกิดอะไรขึ้น”


   โอเค กูยอมแพ้... “เจอพี่อิงมา”


   “อิง?”


   “เออ จะมีอิงสักกี่คนล่ะ”


   “เค้าทำอะไรมึง” แทนมีสีหน้าซีเรียสขึ้นมา รถเข็นหยุดชะงัก ผมถูกปล่อยให้เป็นอิสระ หน้าซีเรียสของแทนทำให้บรรยากาศดูอึมครึมมากขึ้นทันที


   “ให้ตาย กูไม่อยากดูเหมือนพวกขี้แย้โดนเรื่องแย่ๆมาแล้วมาฟ้องมึงนะ”


   “ทัพ...กูถามว่าเค้าทำอะไรมึง”


   ผมเกาหัวอย่างเครียดๆก่อนที่จะบอกไอ้แทนในสิ่งที่มันอยากรู้ “เขาดันรถเข็นมาชนอ่ะ”
   ไอ้แทนเลิกคิ้ว ถอนหายใจ และก็กลอกตาไปมาอย่างเหนื่อยหน่าย แม้จะไม่ได้แสดงออกอะไรมาก แต่มือของมันกำแน่นราวกับว่าโกรธมากแต่ระบายออกมาไม่ได้
   น่ากลัว...มันน่ากลัวแบบมีสัญชาตญาณดิบที่รอการปลดปล่อย


   “มึง...เรื่องแค่นี้เอง”
   “ก่อนหน้านี้ก็เคยทำมามากกว่านี้แล้วนี่”
   “กูก็ยังไม่ตายป่าววะ” แม้จะโกรธชิบหายแต่จะให้ผมทำไงได้ล่ะ...ผมคิดว่าลุงเอี่ยมคงแอบไปสืบเรื่องพี่ิอิงอย่างลับๆและคงอยากจะส่งตัวเธอไปเรียนที่อื่น แต่อย่างที่เธอบอก...เส้นเธอก็ใหญ่พอๆกันกับเส้นผม


   “ทัพ...”


   แทนเรียกผม...ผมเงยหน้าขึ้นมามองมัน เมื่อตะกี้มัวแต่นึกถึงรอยช้ำเขียวที่ต้นขาอยู่


   “หืม...”



   “กูจะไม่ปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับมึงอีก”


   “ไอ้แทน แค่รถเข็นชนเอง”


   “ได้ยินที่พูดใช่มั้ย”


   “กูดูแลตัวเองได้น่า”


   “นี่คือได้แล้วงั้นสิใช่ไหม เดินไปซื้อขนมแล้วยังมีคนเอารถเข็นมาชน”


   “ก็กูไม่ระวังเอง”


   ผมพยายามพูดให้ไอ้แทนรู้สึกดีขึ้น แม่งเป็นบ้ากล่าวโทษตัวเองอยู่นั่นทั้งๆที่มันก็เป็นความผิดของผมเอง ผมรีบบอกมันให้มันรีบเพราะพี่สามคนนั้นรออยู่ เรื่องพี่อิงก็เลยไม่หลุดออกมาจากปากของผมกับมันอีก
   ผมไม่คิดมากเท่าไหร่หรอก...แต่ไอ้คนที่คิดมากคือคนที่ยืนสูงท่วมหูผมตอนนี้ต่างหาก จากที่เคยเหมือนจะอารมณ์ดีนิดๆ จนป่านนี้แม่งก็ยังไม่ยิ้มหรือพูดอะไรออกมาเลยสักคำ












   บ้านไอ้แทน
   โคตรเซอร์ไพรส์...จู่ๆคนก็เต็มบ้านไอ้แทนจนมันต้องอ้าปากค้าง ฝีมือพี่พีทกับพี่เจตน์ล่ะมั้งที่ชวนเพื่อนปีสามมาร่วมปาร์ตี้ด้วยโดยไม่ขอเจ้าของบ้าน การที่ต้องจัดการคนสิบยี่สิบคนไม่ให้รุ่มร่ามในตัวบ้านมากจนเกินไปทำให้ไอ้แทนไม่มีเวลามาซีเรียสเรื่องของพี่อิงอีก

   โชคดีที่นางไม่มา...

   “ไอ้ทัพ เป็นไรป่ะ” แจง เพื่อนปีหนึ่งของผมก็โดนชวนมาเหมือนกัน เป็นโชคดีของผมที่มีเพื่อนคุยแล้ว ผมพาตัวเองเข้ามาในบ้านและก็นั่งจุมปุกข้างไอ้แจง มันดูออกทันทีว่าผมไม่ปกติ “ใครแกล้ง อิพี่อิงรึเปล่า”

   พระเจ้า...เซนส์ไวมาก

   “รู้ได้ไง”
   “โอ๊ย ทำไมจะไม่รู้กิตติศัพท์มัน อิบ้า โรคจิตนั่นแม่งไล่จัดการทุกคนที่มายุ่งกับพี่แทน เพราะพ่อมันเส้นใหญ่ในกรมตำรวจและแม่มันก็เส้นใหญ่ในวงการแพทย์ มันก็เลยไม่ได้ไปรับการรักษาสักทีไง คิดแล้วก็อยากตบ”

   แจงแรงมากจนผมอึ้ง...เธอใส่มาเป็นชุดราวกับว่าเกลียดยัยพี่อิงมากจากก้นบึ้งภายในจิตใจ

   “แกเคยโดนเหรอ” ผมถามมัน
   “เกือบอ่ะ ไหวตัวทัน แกล้งมันคืนด้วย สมน้ำหน้า”
   “แกล้งคืนได้ด้วย” ผมถึงกับเหวอแดก
   “ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ไม่ใช่แม่ฉันสักหน่อย” แจงยักไหล่ “มิน่า พี่แทนถึงกำชับนักกำชับหนาเรื่องนาย เอาเป็นว่าคราวนี้จะไม่อยู่เฉยละ จะคอยเป็นหูเป็นตาให้ ถ้าใครมาทำอะไรแกนะ...ฉันนี่แหละจะเอาคืนให้เอง”


   แม่งโคตรจ๊าบ...ผมมองเธอด้วยสายตาทึ่งๆ มียัยแจงเหมือนมีเพื่อนผู้ชายถึกๆสองคนคอยคุ้มกัน ท่าทางเก่งซ่าก๋ากั่น ถึงได้ปะ​ฉะดะกับยัยอิงได้


   กูมีโล่แล้ว...


   คิดอย่างขำๆก่อนที่จะยกน้ำแดงขึ้นมาจิบ...เห็นพี่ปี่สามเดินไปเดินมาในบ้านไอ้แทนแล้วคิดว่านั่งเฉยๆน่าจะดีกว่า ไอ้แจงก็เอาแต่นั่งเฉยเหมือนกัน มันบอกว่าแค่ดูพี่เจตน์กับพี่พีทย่างหมูด้วยกันอยู่ข้างนอกมันก็แฮปปี้แล้ว ชีวิตมันจะดีไปไหน


   ว่าแต่...แทนมันหายหัวไปไหนตั้งนานสองนานวะ บ้านมันแท้ๆผมกลับไม่เห็นเงาของมันเลยแม้แต่น้อย


   “น้องๆ มีคนฝากน้ำมาให้” พี่ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเอาน้ำมาให้ผม น้ำสีสวยเหมือนค็อกเทลเบาๆ
   “ใครครับ...”
   “ทางนู้นแน่ะ มีคนชอบเรานะ เพื่อนพี่ก็ชอบเราหลายคนเลย”


   พูดเสร็จเธอก็เดินไป โดยที่ผมเองก็ยังไม่รู้ว่าใครเป็นคนฝากน้ำนั่นมาให้


   “โห ไอ้ทัพ...ไอ้ฮอตเอ๊ย” แจงร้องเสียงดัง “เพื่อนพี่คนนั้นที่ว่าต้องมีพี่แทนรวมอยู่ด้วยแน่ๆ สเปกปีสามเหรอ”
   “บ้าเหรอ” ผมตัดบท “แล้วมันหายไปไหน”
   “ใคร”
   “ไอ้แทน”
   “ฮั่นแน่ะ...อยากเจอก็บอก ไม่ต้องทำเป็นเขิน” ไอ้แจงหัวเราะคิกๆ “ไม่รู้ดิอยู่ข้างนอกก็ไม่มี อยู่ข้างในก็ไม่มี ไปทำธุระมั้ง”


   แม่ง เป็นเจ้าบ้านแท้ๆไม่ยอมอยู่ดูแลบ้านตัวเอง ผมคิดอย่างนึกเซ็งก่อนที่จะกระดกแก้วน้ำที่พี่สาวคนนั้นเอามาให้ แอลกอฮอล์หวานๆผ่านลงคอของผม อืม อร่อยดีนะ...


   พอพี่พวกนั้นเห็นว่าผมอร่อย...แม่งก็พากันผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันมาเสิร์ฟ จนคนที่ฝากคนอื่นมาให้ผมตอนนี้กล้าเอามาให้ผมเองแล้ว ว่าแต่พี่เขาชื่ออะไรนะ?


   สักพัก...ไอ้คนที่ผมสงสัยว่าหายไปไหนก็เดินเข้ามาในบ้านด้วยใบหน้าที่เย็นชาแบบสุดๆ ใบหน้าแบบนั้นทำให้ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งด้วย แต่ตอนนี้มันกำลังจะเข้ามายุ่งกับผม


   “มานี่” มันมายืนอยู่ตรงหน้า แล้วก็พูดจาเป็นเชิงออกคำสั่ง พยักหน้าครั้งสองครั้งทักทายไอ้แจง
   “ไปไหน” ผมถามแทน
   “มาเถอะน่า”


   ไอ้แจงเอาศอกมาสะกิดผมสองสามทีให้ผมทำตามที่แทนมันว่า ผมเอาแต่ส่ายหน้า มันจ้องผมเขม็ง


   “แจง”
   “จ๋าพี่”
   “ไอ้ทัพมันดื่มไปกี่แก้วแล้ว”


   ทำไมถึงรู้ฟะ...นี่ผมยังไม่มึนเลยนะ ไม่เลย แค่ง่วงๆ



        “เอ่อ ก็เยอะอยู่ค่ะ”
   “ทำไมไม่ห้ามเพื่อนล่ะ”
   “โหยพี่แทน ห้ามเพื่อนพี่เถอะ...มาเสิร์ฟเอาเสิร์ฟเอาอ่ะ” แจงพูด ไอ้แทนหันไปหรี่ตามองเพื่อนต้นเหตุที่ว่า กลุ่มนั้นสะดุ้งกันเฮือกก่อนที่หนึ่งในกลุ่มนั้นเดินมาหาผมอีกรอบพร้อมกับแก้วใบใหม่พร้อมของเหลวสีสวยพร้อมเสิร์ฟ


   ผมทำหน้าทะเล้น...ไอ้แทนปัดมือผมออกไปเบาๆแล้วคว้าแก้วนั้นไปวางไว้ที่ไกลๆผม


   “สัดแทน” ผมร้องด่า “เมิงบ้าไปเลี้ยววววว” พระเจ้า...ทำไมผมถึงทำเสียงวิบัติได้ถึงขนาดนั้น


   “ไอ้แทน น้องมันกำลังอร่อยอยู่ อย่าไปห้ามน้องเลย”
   “เชี่ยอาร์ม มึงจะหลอกน้องให้มันเมาแล้วหลอกเอามันที่บ้านกูใช่มั้ย”
   “สัดแทน ระดับกูจะไปคิดชั่วอะไรได้ถึงขนาดนั้น”
   “แต่ได้ก็ดี?”
   “แหงสิ...มึงไม่คิดว่าน้องทัพฟ้าเขาน่ารักเหรอวะ”


   เกิดความเงียบขึ้นในบัดดล...แจงทำตัวลีบอยู่ข้างๆผมราวกับว่ามันเกร็งกับบรรยากาศมาคุนี่ ผมไม่เห็นจะเกร็งเลยนะ ไม่เห็นมีอะไรผิดปกตินี่


   “ลุกขึ้น”


   แม้แต่เสียงที่น่ากลัวชิบหายจากปากไอ้แทนผมก็ยังไม่คิดว่ามันน่ากลัวเลย


   “ไม่ลุกเว้ย”


   “ทัพ ไม่ลุกกูจะปล้ำ”


   “…”


   “ตรงนี้ก็ได้ กูไม่อายอยู่แล้ว”


   ปล้ำ...ปล้ำเลยเหรอวะ...ตรงนี้เนี่ยนะ...คนอยู่เต็มบ้านเลยนะ


   จังหวะที่ผมทำอะไรไม่ถูก ไอ้แทนแม่งคว้ามือผมแล้วลากผมให้ลุกขึ้น ผมนี่หัวแทบทิ่ม ดูไอ้คนลากมันจะโมโหนิดๆผมเองก็โมโหเหมือนกันนะ หัวกูจะทิ่มพื้นอยู่ละไอ้สาด ยิ่งวิงๆเวียนๆอยู่

   และที่ๆมันพาผมเดินฝ่าประชาชนที่เข้าร่วมงานปาร์ตี้งานเกิดพี่ต้นนั่นคือ...ชั้นบนบ้าน...ห้องนอนของมันเอง

   ที่ๆส่วนตัวสุดๆ ไม่มีใครกล้าขึ้นมาเลยแม้แต่คนเดียว














   [มีต่อนะคะ]

[Chiffon_cake]

ทัพเมาทีไรผมรู้สึกโมโหทุกที

   ตัวมันแดงระเรื่อลามไปจนถึงหน้า...ในสายตาคนอื่นผมไม่รู้ว่าเขาจะคิดกันยังไงแต่ในสายตาของผมรู้สึกว่าไม่อยากให้ใครหน้าไหนมามอง มาเข้าใกล้ มาทำอะไรทัพทั้งนั้น แม้ว่านิสัยมันจะขี้โวยวายเอาแต่ใจทำอะไรไม่ค่อยเป็น แต่พอมันเมานิสัยเหล่านั้นอาจจะมีบ้างแต่ก็ไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด

   มันน่าจับไปทำอย่างอื่นน่ะสิไม่ว่า

   ไอ้คนเมาที่ไม่รู้ตัวว่าเมาแม่งเดินเล่นไปทั่วห้องผมแล้วก็จับนั่นจับนี่ มันเดินเซนิดๆแต่ก็ไม่ถึงกับขนาดล้มลงไปกองกับพื้น ผมต้องจับมันมานั่งบนเตียง ไม่ให้มันขยับตัวไปไหน ก่อนที่ผมจะพูดอะไรกับมันตรงๆ

   “กูควรทำไง...ปล่อยให้มึงนอน...หรือว่าควรทายาให้มึงก่อน”

   ผมต้องเป็นผู้ใหญ่มากกว่าทัพ(ซึ่งผมก็เป็นอยู่แล้ว)ผมถึงจะจัดการให้มันอยู่ในการควบคุมของผมได้ คนอย่างทัพต้องเจอไม้นี้ ไม้ที่เผด็จการนิดๆไม่อย่างงั้นล่ะก็ต่อต้านได้ต่อต้านดีเสียยิ่งกว่าม็อบที่มาชุมนุมกัน

   อีกอย่าง...ใครจะไปบอกตรงๆว่าหายไปซื้อยามาทาให้ ผมไม่ค่อยมีแผลที่บ้านก็เลยไม่มีอุปกรณ์ทำแผล และร้านแถวหมู่บ้านก็เสือกปิดกันหมดไม่รู้ว่ามาฉลองวันเกิดไอ้ต้นกันหมดรึเปล่าผมก็ไม่เข้าใจ ต้องถ่อไปไกลถึงเขตอื่นกว่าจะได้มา

   ไอ้ตัวปัญหาผู้ไม่รู้ตัวว่าทำผมเหนื่อยหน่ายใจกำลังดิ้นไปดิ้นมาบนเตียง โอเค ภาพนั้นทำให้ผมต้องกลืนน้ำลายลงคอ โชคดีที่มันไม่รับไม่รู้ว่ามีผมจ้องมองอยู่


   “อ๊ะ”


   มันส่งเสียงนิดๆตอนที่มันขยับขา...ตรงที่มันเจ็บ


   “งั้นต้องทายาก่อน...” ผมคิดเองเออเอง “ถอดกางเกงออกได้มั้ย”


   แม้จะดูน่าเกลียดไปสักนิด แต่แผลมันก็อยู่ที่หน้าขา ผมจะทายาให้มันได้ไงในเมื่อมันใส่ยีนส์หนาแบบนั้น


   “ถอดออก แป๊บเดียว ทาเสร็จเดี๋ยวใส่ให้ใหม่”


   ไอ้คนเมามันจะรู้เรื่องมั้ยล่ะวะนั่นน่ะ...แต่ท่าทางเหมือนมันรู้เรื่องครับ มันเริ่มปลดเข็มขัดของมันออกแล้ว ผมหันหน้าหนีทันที...



   …แม่ง...ยั่วยวนสัญชาตญาณดิบในตัวกูเหลือเกิน ท่าก็ให้ หุ่นก็ใช่ ใจก็ชอบ ผมกัดมือตัวเองระงับสิ่งเหล่านี้เอาไว้



   แค่ทายา แค่ทายา แค่ทายา



   เสร็จปุ๊บแล้วก็ปล่อยให้มันนอนจนสร่าง...กักตัวไว้ไม่ให้ไปหวานใส่ใครหรืออ้อนใครโดยที่มันไม่รู้ตัว





   ก็ผม...หวงมันอ่ะ







   “มึงไม่ถอดช่วยกูล่ะ สั่งกูอยู่ได้ เดี๋ยวเหนี่ยวเลย”




   มันเมาแล้วเป็นแน่แท้...ตัวจริงของมันคงจะยกป้ายไฟขึ้นมาประท้วงด้วยซ้ำว่ากูไม่ถอด กูจะถอดเพื่อ?!




   แต่ครั้งนี้ยอมง่ายๆ เออวะ ก็ดี จะได้เสร็จภารกิจ(ทายาไวๆ)




   เอาวะ หลับหูหลับตาถอดให้แม่งละกัน ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะหันหน้ากลับมา และภาพนั้นทำเอาผมต้องเบือนสายตาไปทางอื่น พร้อมๆกับกลืนน้ำลายก้อนใหญ่ลงคออย่างพยายามระงับสติ



   ยีนส์ที่ถอดออกมาอย่างไม่สุด เผยให้เห็นถึงบ็อกเซอร์ตัวจิ๋วที่ห่อหุ้มส่วนไอ้ทัพน้อยเอาไว้อยู่ และเสื้อยืดมันก็เผยเปิดเห็นพุงขาวๆของไอ้ทัพที่แบนราบและก็มีเอวคอดกิ่วอย่างประหลาดแบบที่ผมไม่เคยเห็นจากผู้ชายคนไหน



   ผมนี่แทบจะวิ่งหนีออกไปจากห้อง ก่อนที่ผมจะตัดสินใจทำอะไรที่ไอ้ทัพอาจจะเกลียดผมไปตลอดชีวิต

   ทนไว้แทน(น้อย)เอ๊ย...ทนไว้...แป๊บเดียว




   นี่ถ้ามันไม่เจ็บผมก็ไม่ยอมลำบากถึงขนาดนี้หรอก ผมค่อยๆนั่งลงบนเตียง ถอดกางเกงยีนส์ออกให้มันช้าๆโดยที่มันเองก็ให้ความร่วมมือ(พระเจ้า...มีการยกตัวขึ้นทั้งตัวไปตามแรงด้วย...แทน(น้อย)จะบ้า)

   ในที่สุดผมก็ถอดยีนส์ราคาแพงหูฉี่ของไอ้ทัพเสร็จ พอมันเริ่มสบายตัวและไม่รู้ตัวว่าผมกำลังแอบจ้องมองเรือนร่างมันก็พลิกตัวไปมา...และจากนั้นก็...ซี๊ดปากด้วยความเจ็บ

   หน้าขาอ่อนของมันมีรอยเขียวใหญ่จ้ำเบ้อเร่อ และมีอีกรอยที่หน้าขาอีกข้าง ไม่เจ็บยังไงให้ไหว ยัยอิ่งนั่นคงจะชนโครมอย่างเร็วแรงและไม่ปราณี...

   ผมค่อยๆจับร่างอ่อนปวกเปียกของทัพให้หงายท้องขึ้นมา มันก็ทำตามที่ผมจัดการแต่โดยดี ดวงตาของมันหลับสนิท แต่ผมคิดว่าเขายังไม่ได้หลับดีอะไรหรอก ที่แน่ๆทัพไม่น่าจะมีสติพอที่จะรู้ว่าผมกำลังจะทายาให้

   กำลังจะทำคะแนนสักหน่อย คนให้คะแนนแม่งเสือกเมาไม่รู้เรื่อง

   เอาเถอะ...ผมค่อยๆหยิบยาขึ้นมาจากถุงยา มองไปที่ขาขาวที่มีแผลเป็นสีเขียวจ้ำก่อนที่จะค่อยๆบรรจงลูบอย่างแผ่วเบาไม่ให้ทัพสะดุ้งสะเทือนและเจ็บเพิ่มมากไปจากเดิม
   แต่อย่าคิดเลยครับว่าใจผมจะอยู่เฉย...มันทั้งเต้นแรงมันทั้งพยายามสั่งให้ผมปู้ยี่ปู้ยำร่างขาวปวกเปียกข้างหน้านี่อย่างไวที่สุดเท่าที่จะไวได้...ผมพยายามหายใจแรงเพื่อระงับความต้องการที่ทัพไม่ต้องการออกไปให้ผม...พยายามสุดๆ...พยายามเอามากๆ


   “ซี๊ด...”



   เพราะบางครั้งผมก็สัมผัสแผลเขาแรงเกินไป...และการที่เขาร้องออกมาแบบนั้น...ผมนี่แทบจะเป็นบ้า
   ถ้าปล้ำเขา...แล้วผมรับผิดชอบเขาทั้งชีวิต...ผมจะปล้ำเขาได้มั้ยครับ


   “แทน...”


   เสียงเรียกที่หลุดออกมาจากปากของทัพทำให้ผมต้องมองหน้าเขา...


   “หืม?”


   งงชิบ...ท่าทางเหมือนจะไม่ค่อยมีสติสักเท่าไหร่...เรียกทั้งๆที่หลับตาเนี่ยนะ


   “แทน...”


   “ว่าไงครับ?”


   หรือเขาจะบอกรักผม? (ไอ้สัดแทนมึงใจเย็น เมิงจะรีบไปไหน...) เขาอยากพูดอะไรกับผมอ่ะ ผมไม่เข้าใจ...


   “…มึงกวนตีน”


   โอเค จบข่าว ไม่มีแววซึ้งหรือโรแมนติกเหี้ยไรทั้งนั้น มีแต่แววด่าล้วนๆ ผมพ่นลมดังพรืด นึกขำขันกับตัวเองในใจ อย่างน้อยก็อยู่ในจิตใต้สำนึกเขาล่ะวะ...


   “…แม่งออกไปจากหัวกูสักที”


   ทัพพูดอีก...อะไรวะที่เขาอยากให้ออกไปจากในหัวของเขา...ผมรึเปล่า
   ผมเหรอ...


   “ถ้ากูไม่อยากออกล่ะ...” ผมที่ทายาให้มันเสร็จ ถามมันเสียงแผ่วเบา...ตอนนี้ไอ้ทัพอยู่ในกำมือผมทุกอย่าง...เพราะงั้นหลอกถามอะไรมันไปมันก็คงไม่รู้หรอก
   จะว่าไปตอนนี้มันก็ดีนะ...ตอนที่ไม่โวยวายเนี่ย...แม่งโคตรน่ารัก
   ถึงแม้มันจะไม่ค่อยมีสติก็เถอะ


   “มึงต้องออกสิ...ประตูอยู่ตรงนั้น”


   โอเค ไอ้เชี่ยแทนเอ๊ย จะเอาอะไรกับคนเมา...ผมยิ้มให้ทัพที่กำลังจะหลับในไม่ช้า เขาขยับตัวและหลังจากนั้นเขาก็ซี๊ดปากอีกรอบ


   “เป็นไร...” ผมถาม


   “เจ็บอ่ะ”


   “ตรงไหน” ผมพยายามหาส่วนที่เขาว่าเจ็บ


   “นี่”


   มันไม่ใช่รอยจ้ำเขียวสองรอยที่ผมเพิ่งทายาไป ผมรีบพลิกขาของทัพหาใหญ่เผื่อมีแผลที่ไหนอีก(ยิ่งพลิกก็ยิ่งเห็นหลายสัดหลายส่วน...ไอ้แทนน้อยอีกไม่นานมันอาจจะออกมาผงาดง้ำค้ำโลก...มันคงทนได้อีกไม่นาน...)


   “ไหน”


   “นี่”


   ทัพชี้ไปที่ส่วนข้างหว่างขาของเขาที่อยู่สูงกว่าแผลไปนิด...อีกนิดก็จะถึงทัพน้อยแล้ว
   ผมเอามือกุมขมับ...


   “เจ็บ...”


   คำว่าเจ็บที่ออกมาจากปากแทนทำให้ผมอยู่เฉยไม่ได้...


   “งั้นเดี๋ยวทายาให้นะ...”


   แล้วอย่าบ่นเจ็บอีกแล้วกัน...เพราะผมว่าคำนั้นพร้อมกับเสียงแผ่วๆของทัพนั่นมันเหมือนจะปลุกความเป็นเสือในตัวผมทีละนิดๆ


   “ไม่เอา”


   แน่ะ...คนเจ็บ(บวกกับเมา)บอกไม่เอา มีการบิดตัวหนีอีก


   “เห้ย ทายาไง จะได้หายเจ็บ”


   “เป่าก็พอ”


   “หา” ผมนี่ร้องเสียงหลง


   “เป่า...เป่าลมอ่ะ”


   เช้ดดดดดดดดดด...เป่าเนี่ยนะ...ตรงนั้นเนี่ยนะ


   “เอาจริงเหรอ” ผมมองหน้าทัพอย่างเหวอๆ


   ทัพพยักหน้าหงึกๆ... “เป่าสิ เจ็บนะ”



   พระเจ้า...ผมทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะหนึ่ง



   “เป่าๆๆๆ ฟู่ววววววว”




   “โอเค เป่าก็เป่า...”




   “เร็วเลย”




   เป็นคนบอกให้ทำเองนะเว้ย...แล้วอย่ามาโวยวายทีหลังละกัน
   ผมค่อยๆจับตัวทัพให้เลิกขยับขา...โดยจับที่ขาไว้ทั้งสองข้างและ...โน้มหน้าลงไป ให้ตาย ผมต้องกัดฟันทนแค่ไหนนะถึงจะทำแบบนี้ได้...




   “เป่าเลย เป่าเลย เป่าเลย...”



   แทนที่ผมจะฟิน...ผมกลับรู้สึกไม่ค่อยฟินเท่าไหร่เพราะต้องระงับความต้องการของตัวเองเอาไว้ให้ถึงที่สุดของที่สุด






   ผมเป่าลมเบาๆในส่วนที่ทัพบอกว่าเจ็บ...คนถูกเป่าทำหน้าเคลิ้มเชียว...




   “พอยัง”



   พอเถอะครับ...ผมจะรีบไปเข้าห้องน้ำ...



   “เป่าๆๆ”



   ยังไม่พออีก...ผมเป่าลมเบาๆอีก...จนกระทั่งผมเองนี่แหละที่อดใจไม่ไหว








   ก้มลงไปจุมฟิตฝากรอยจูบไว้ตรงหว่างขาของทัพโดยที่เจ้าตัวไม่อนุญาต





   ทัพไม่บ่นเจ็บ...อีกทั้งยังทำหน้าเคลิ้มกว่าเดิมพร้อมทั้งบิดตัวไปอีกทาง





   ผมคงทนไหวได้เท่านี้แหละ...




   “ไม่เป่าแล้วนะครับ...”   







   ผมรีบบอก ก่อนที่จะหายตัวไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกล ส่วนคนที่ทำให้ผมเป็นบ้าเป็นบอห้ามจิตห้ามใจตัวเองอยู่นานสองนาน กลับหลับตา...และก็หลับไปเสียอย่างนั้น






   ผมจะถือซะว่าผมตีตราจองเขาไว้แล้วก็แล้วกัน...









TBC*






Talk : พิมพ์อะไรลงไปเนี่ย...พี่แทนน้องทัพ เฮือกกกกกกก

[❣☾月亮☽❣]

โอยเมายั่วขนาดนี้ฆ่าแทนน้อยได้เลยนะเนี่ยน้องทัพ.  .

ยิ่งกว่าฟินอะ เป่าๆๆๆๆๆ
ขอบคุณค่ะ

[MaRiTt_TCL]

อ๊ายยยย ทัพแกอ่อยอ่ะ อ่อยแบบไม่รู้ตัว55

[anntonies]

เย้ย เขินชิบหายวายป่วง เขินมากกกก

[wann]

กรี๊สสสส เขินเว่อออออ น่ารักมากเลยยย

แต่อิพี่อิงก้น่ากลัวเกินอ่ะะ รีบๆจัดการเตอะะะ

[Melonlove]

55555 ปลอบก็แล้ว ห้ามก็แล้ว พี่แทนน่าฉงฉารรร    เอาน่าๆๆได้จอง น้องทัพ ก็พอริ้วโน๊ะ   

[maemix]

น้องทัพเมาแล้วยั่วนะคะ อ้อนด้วย
แทนไม่อยากทายาแล้วอยากทำอย่างอื่นมากกว่า

[ReiSei]

น้องทัพขา ถ้ายังไม่เห็นว่าอิงอันตรายและไม่ระวังตัวเองงี้ มีอีกสิบพี่แทนก็ช่วยไรไม่ได้นะ
เมาละยั่วชิบเป๋งงงง พี่แทนนนน ทนเหรอออ

[cho_co_late]

ฟินไปปปป ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
ทัพน่ารักไปนะ ที่ว่าให้เป่านี้ เป่าแบบ blow... รึเปล่า เอิ่มม เม้นติดเรทไป
ยังไงคู่นี้ก็น่ารัก คบกันเร็วๆ ให้ไข่ต้มเป็นสายทองคล้องใจไปซะ อิอิ

[kail]

กรีดร้องงงงงงง ทัพน่ารักอ่า  แอบสงสารพี่แทนเล็กๆ555 แต่นังพี่อิงนี่น่าตบละ ร้ายไปป่ะ

[tiew93]

 

[My_yunho]

ตีตราจองไว้แล้วนะ555

[QueenPedGabGab]

โอ้ยยยยยย ชอบมาก สมกับที่รอคอย อ๋ายยยยยย

[●GreenTEA●]

โอ๊ยยยยย 

[toou]

พี่แทนนนนนนนนนน  ทำอัลไลลลลลลลลลล  ลงไป๊  อร๊ายยยยยยยยย
พี่แทนฟินลื้มมมมมมมมมมมมมมม  อร๊ายยยยยยยยยยยย
เมาแล้วโคตรอ้อน  โคตรน่ารักกกกกก

[mur@s@ki]

เมาแล้วสงบขึ้นนะคะ น่ารักน่าจับเป่าจังเลยยยยยยย

ส่วนนังมารนั่น

[::UsslaJlwaJ::]

ตีตรา!? เถ้าแก่ แค่นี้กระจอกน่าพี่แทนนน รอเป็นเจ้าของเลยดีก่า ฮ่าๆๆๆๆๆ นี่เราพิมพ์ฉันไปไม่ได้ อุ๊ปส์

[mystery Y]

โอ้ยๆๆฟินจิกหมอน~ถ้าทัพจะเมาแล้วอ่อยขนาดนี้!!

[MunashiiSora]

อ๊ายยยยยยยยยย ทำอะไรกันน่ะสองคนนี้ 

[Infinity 888]

ชอบอ่ะ เค้าดูแลกันดีจังค่ะ

[kyungploy]

ทัพน่ารัก พี่แทนฟินลืมมม 555555555555555555555

[nunnan]

ยั่วมากๆๆๆ 

[gupalz]

ตาย ตาย น้องทัพยั่ว

[Snowermyhae]

อดทนไว้นะพี่แทน 5555555555555

[Jibbubu]

พี่แทนต่อไปต้องห้ามน้องกินเหล้าซะแล้วล่ะ ถ้าจะเมาแล้วยั่วซะขนาดนี้

[lnudeel]

โอ๊ยยยยย พี่แทนเป่าตรงไหนเนี่ยยย  ฟิน ทัพอ่อยสุดๆอะ

[pui]

 

[Freja]

พี่แทนเกือบไม่ไหวแน่ะ  น้องทัพเซะกุซี่มากๆ

เชียร์ให้ลวนลามน้องอยู่นะ  แต่พี่แทนพระเอกเกื๊น ไม่ทำหรอก แค่ตีตราก็หนักพอแล้วมั๊ง

[mishiyosan]

ทัพเมาแล้วยั่วมากกกกกก