แทนทัพ ตอนที่ 9
แม่ง มึนหัวชิบหาย
เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้างเหรอครับ แล้วทำไมผมถึงมาอยู่ในห้องของไอ้แทนล่ะ
และทำไมท่านอนแม่งก็หวิวชิบหายขนาดนี้ด้วย ผมรีบตะปบเอาผ้าห่มมาคลุมขาตัวเองเอาไว้ จนเกือบลืมไปว่าตัวเองมีรอยฟกช้ำดำเขียวอยู่ แต่ไม่เป็นไร แค่นี้จิ๊บ ๆ สิ่งที่รบกวนข้างในจิตใจของผมมีอยู่เรื่องเดียวในตอนนี้นั่นคือ ทำไมผมมาอยู่ห้องไอ้แทนได้
แถมยังหลับจนนี่ก็ปาเข้าไปสิบเอ็ดโมงกว่าแล้ว
ไข่ต้มเหมือนจะรู้เป็นนัย ๆ ว่าผมตื่นแล้ว เห็นพุ่งเข้ามา ตะครุบหน้าของผมเลย(ข่วนโดนหน้าเสียโฉมหมดทำไงวะ) ผมจับตัวมันออกและก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่ง
“ไอ้เชี่ยยยย”
ร่างสูง ๆ ของไอ้แทนกำลังจ้องมองมาที่ผมอยู่ มันนั่งบนโซฟา ทำท่าเหมือนมีหมาเพิ่งวิ่งออกไปจากตักของมัน
“มึงทำไมไม่ให้สุ้มให้เสียงเลยวะ” ผมตะโกน นึกว่าเห็นผีหล่อนะครับตอนแรกอ่ะ
“เห็นมึงนอนโคตรจะอร่อยกูจะกวนมึงได้ไง”
ผมนึกไปถึงบ็อกเซอร์ของผมที่ถลกไปจนถึงไหนต่อไหน มันเห็นอะไรผมบ้างวะน่ะ
“มึงเห็นอะไรบ้างวะ” ผมค่อย ๆ ร้องถามลองเชิง
“เห็นมึงไง หลับอยู่” มันทำหน้าเหมือนผมถามเรื่องโง่ ๆ
“แล้ว...เห็นอะไรมากกว่านั้นป่ะ”
“ทำไม มึงแอบเกาไข่เหรอ”
“ไอ้เหี้ยยย” ผมโยนหมอนไปใส่มัน
“เมื่อคืนอ่ะ” แทนค่อย ๆ เลียบ ๆ เคียง ๆ พูด “มึงจำอะไรได้ป่าววะ”
“หา”
“มึงจำอะไรได้หรือเปล่า”
ผมลองนึก ๆ ดู จำได้แค่ว่าไอ้แทนมันบังคับให้ผมขึ้นมานอนบนนี้ และหลังจากนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย
“ไม่ได้” ผมตอบทันที “มีอะไรกินมั้ยวะ หิวอ่ะ” ผมลูบท้องให้มันดู ไอ้แทนส่ายหน้าเบา ๆ โยนผ้าขนหนูใส่หน้าผม(ขอย้ำ โยนใส่หน้า) ก่อนที่จะเดินไปที่ประตู
“เดี๋ยวทำให้กิน มึงอาบน้ำอาบท่าก่อนละกัน”
ผมคิดไปเองรึเปล่าว่าแทนมันผิดหวังหน่อย ๆ ที่ผมจำไม่ได้ แต่เรื่องอะไรกันล่ะที่มันอยากให้ผมจำได้ขนาดนั้น ทำไมผมนึกไม่ออกสักที
แต่ที่แน่ ๆ คือผมหิวมากเลยครับ หิวข้าวมาก ๆ แสดงว่าเมื่อคืนผมคงกินแต่น้ำ ไม่ได้กินอะไรอย่างอื่นเลยใช่ไหมนี่
หลังจากอาบน้ำเสร็จ ผมก็ค่อย ๆ เดินลงมาที่ชั้นล่างในเสื้อผ้าของไอ้แทน ตัวแม่งโคตรใหญ่ ดีนะที่ไม่ได้หลวมโคร่งน่าเกลียดสักเท่าไหร่ ไม่อย่างนั้นล่ะก็ผมคงมีความคิดที่จะไปออกกำลังกายเพิ่มกล้ามเนื้อสักหน่อย
จะว่าไป...ไอ้แทนนี่แม่งก็กล้ามใหญ่ใช้ได้เหมือนกันนะ
“มึงนิ่งทำไม”
ผมได้ยินเสียงมันพูด อ้าวเวร นี่ผมกำลังยืนนิ่ง ๆ มองดูมันอยู่ที่ประตูห้องครัวมันงั้นสิ ข้าวสวยกับไข่เจียวกลิ่นหอมฉุยลอยเข้าจมูกผม ในขณะที่ไอ้ไข่ต้มหมาน้อยขยับตัวผ่านเท้าผมไป
ระหว่างที่ผมเดินไปนั่งที่ครัว รอบบ้านไอ้แทนสะอาดเป็นระเบียบเรียบร้อยดีมาก ไม่เหมือนกับว่าเคยมีปาร์ตี้อะไรมาก่อนเลยครับ
เว้นอยูุ่อย่างเดียว...คือเศษซากร่างของพวกพี่ ๆ เพื่อนไอ้แทนที่นอนกองระเนระนาดกันอยู่ไม่ห่างจากทีวี
เมื่อคืนผมนอนสบายคนเดียวเลยเหรอ...
“จะกินได้ยัง” พ่อผม...ไม่สิ ไอ้เชี่ยแทนส่งเสียงถาม
“กินช้า ไข่เจียวมึงก็ไม่ได้อร่อยขึ้นมาหรอก”
“ไม่อร่อยใช่มั้ย งั้นไม่ต้องแดกละ”
“เห้ย” ผมรีบพูด กลัวว่ามันจะเอาไปเททิ้ง จริง ๆ แล้วอร่อยหรือไม่อร่อยผมกินหมดแหละ ก็ตอนนี้ผมหิวมากนี่หว่า “กิน ๆๆๆ ดิ มึงนี่ ขี้น้อยใจเหรอวะ”
“น้อยใจเหี้ยไร มึงเรื่องเยอะต่างหาก” มันเลื่อนเก้าอี้ให้ผมนั่ง จากนั้นก็ตักข้าวให้ผม ขยับจานมาอยู่ตรงหน้าผม รินน้ำให้ด้วย
อะไรจะขนาดนั้นวะ...
“มึงคิดไรกับกูป่ะเนี่ย” ผมถามลอย ๆ “แบบนี้กูหวาดระแวง”
แทนทำหน้าเฉยชา “แดก ๆ เข้าไปเหอะ”
มันเดินหนี...อะไรของมันวะ ท่าทางมันดูหงุดหงิดแต่เช้า(ไม่สิ สายแล้ว) ผมทำหน้าไม่เข้าใจเท่าไหร่ก่อนที่จะเริ่มลงมือทานข้าว นึกสงสัยว่าทำไมแทนมันไม่ทานกับผมด้วย
“มึงกินไรยัง”
“กินแล้ว” มันตอบ เอาแต่เดินไปเดินมาทำนั่นทำนี่อย่างกับพ่อบ้าน
“ตื่นเช้าเหรอวะ”
มันนิ่ง ก่อนจะพูด... “กูไม่ได้นอนเลย”
“ทำเชี่ยไรอยู่”
“ดูคนเมา”
ผมมองไปที่พวกที่นอนอยู่ประกอบคำตอบของแทน “อ้อ พวกพี่ ๆ คงซ่าส์น่าดูเลยสินะตอนเมา”
ไอ้แทนจิ๊ปากใส่ผม ไม่พูดอะไรต่อแล้วก็ทำงานบ้าน ผมเริ่มเกรงอกเกรงใจขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อคืนก็นอนบ้านมันอย่างกับนอนบ้านตัวเอง ตอนนี้ผมยังกินข้าวบ้านมันไข่บ้านมันอย่างกับบ้านตัวเองอีก ไม่ได้ อย่างน้อยผมก็น่าจะได้ช่วยอะไรสักอย่่างหนึ่ง เมื่อคืนผมคงไม่ได้ช่วยเก็บจานเจินอะไรแน่ ๆ เพราะฉะนั้นวันนี้ผมช่วยมันเก็บบ้านก่อนดีกว่า
แต่ให้ผมทานอาหารมื้อนี้ให้เสร็จก่อน
“อะไรหอม ๆ วะ” พี่เจตน์ยกหัวทุย ๆ ของตัวเองขึ้นมา สภาพยับเยินเหลือเกิน “หิวว่ะ เชี่ยพีท ลุก ออกไปจากขากู”
“ลุกกันได้แล้วเหรอ” แทนทำเสียงวางอำนาจใส่เพื่อน ๆ “แม่งทำบ้านกูเละมากเมื่อคืน ไม่มีใครมาช่วยกูเก็บอีก”
“กูขอโทษเว้ย” พี่เจตน์ยกมือไหว้ประหลก ๆ “ใครนั่งอยู่นั่นวะ น้องทัพเมียมึงเหรอ”
แทนหันมาหาผมก่อนพูด “เมียเหี้ยไร”
“เอ้า เมื่อคืนก็เสร็จกันเรียบร้อยไม่ใช่เหรอ”
พรวดดดดด...อะไรที่แดกเข้าไปผมอยากจะคายออกมาให้หมด เสร็จอะไร เสร็จเชี่ยไร
หรือที่มันคอยเอาแต่ถามว่าผมจำอะไรได้รึเปล่ามันคือเรื่องนี้?!
“ก็ไอ้พีทมันบอก เห็นพวกมึงหายขึ้นไปกันสองคนจนเช้า ก็นึกว่าได้เสียกัน”
“ช่าย บรรยากาศมันให้มากด้วย”
“งืืม ๆ”
ท่าทางจะเมาหนักจนเห็นอะไรมั่วไปหมด ผมกลืนน้ำลาย ทำเป็นไม่ได้ยินและก็ก้มหน้าก้มตา...ลองขยับตูดดูนิดหน่อย...ไม่ได้เจ็บอะไรนี่หว่า เพราะฉะนั้นที่พวกพี่ขี้เมาพูดนี่มั่วชัวร์ ๆ ไม่น่าจะมีทางเกิดขึ้นกับผม
ผมเพิ่งรู้ว่าจากที่หิว ๆ อยู่แถมยังกินมูมมามเอามาก ๆ ตอนนี้กลายเป็นนั่งจ๋อยเขี่ยข้าวไปมา รู้สึกเก้อ ๆ เขิน ๆ ยังไงไม่รู้ครับ เพิ่งรู้ความจริงนี่แหละว่าตอนที่ผมเมาไอ้แทนเป็นคนลากผมขึ้นไป
อืม...หลังจากนั้นก็...
เห้ย...
เป่า
“เป่าๆๆๆ ฟู่ววววววว”
“โอเค เป่าก็เป่า...”
“เร็วเลย”
เดี๋ยวนะ...เสียงพวกนี้มันทำไมเข้ามาในหัวผม...แถมยังมีฉากพวกนี้เข้ามาเรื่อย ๆ ราวกับปืนกล
“เป่าเลย เป่าเลย เป่าเลย...”
“พอยัง”
“เป่าๆๆ”
ผมจำได้ว่าตอนนั้นผมอ่อนแรงมาก ไม่รู้เรื่องอะไรเท่าไหร่นัก รู้แค่ว่าหน้าหล่อ ๆ ของแทนอยู่ไม่ห่างจากผม จาก...ขาผม
งั้นคำพูดทั้งหมดที่ว่านั่นคือคำที่ออกมาจากปากผมกับแทนเหรอ
ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยย
อาย อายมาก อายชิบหาย หมดกัน ความเป็นลูกผู้ชายของผม ทำอะไรได้โคตรน่าอับอายขายขี้หน้าเอามาก ๆ ยิ่งคนที่ทำใส่ดันเป็นคนอย่างไอ้แทนด้วย ผมนี่ยิ่งอยากเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนีไปเสีย
“อ้าว น้องทัพ ไปไหนอ่ะ”
“กลับบ้านครับ สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้มั่วก่อนที่จะรีบเดินจ้ำอ้าวหนีไป
“เป็นไรป่าววะ” แทนที่ยืนอยู่ไกล ๆ ส่งเสียงมาถาม ผมยิ่งรีบก้มหน้างุดเพื่อหลบมัน
กว่าจะกล้าสู้หน้า คงอีกสักสองสามวัน...
…หรือไม่ก็ไม่กล้าสู้หน้าอีกเลย
ผมอ่อยมันขนาดนั้นเข้าไปได้ยังไง
“ทัพ” ไอ้แทนมันดันเป็นคนตื๊อ ไม่ยอมปล่อยผมไปเฉย ๆ ซะงั้น “มึงเป็นไรวะ”
“…”
“เป็นไรเนี่ย”
“กู...”
“…”
“ปวดขี้ว้อย!!!!”
มันปล่อยมือผมทันที
ถ้าไม่บอกว่าปวดขี้คงได้คุยกันอีกยาว...
ผมกลัวจริง ๆ นะครับ ไม่ใช่กลัวว่ามันจะจำได้หรอก เพราะมันจำได้อยู่แล้ว
ผมกลัวมันเห็นหน้าผมแดง ๆ ต่างหาก ไม่รู้ดิ...ผมรู้แค่ว่าแม่งอายมาก อยากหนีไปจากมันเอามาก ๆ
ค่อยเจอกันตอนที่กูไม่คิดถึงเรื่องนี้ก็แล้วกัน
“คุณหนู”
“…”
“คุณหนู แทนคุณมาหาข้างล่างแน่ะครับ”
ผมเอาหมอนมาปิดหน้าตัวเอง ยังไม่ทันจะผ่านพ้นวันนี้ดี ผมก็ได้ยินชื่อแทนคุณอีกแล้ว
“ผมไม่อยู่ครับ” ผมร้องบอกลุงเอี่ยม “อย่าให้มันขึ้นมานะครับ!”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ทัพ มึงอย่าทำเป็นเด็ก เปิดประตู”
ไม่ทันได้ห้ามมันหรอกครับ แม่งขึ้นมาแล้ว อะไรของมึงเชี่ยแทน มึงเป็นผีตามติด ๆ ตามมาติด ๆ อะไรพวกนั้นเหรอ แม่ง ปล่อยกูไว้สักสองสามชั่วโมงไม่ได้หรือไง
“มีอะไร” ผมร้องบอกผ่านประตู
“ท้องเสียเหรอ”
“สาด ไม่ได้ท้องเสีย มีอะไรรึเปล่า”
“ก็จะถามดู อยากออกไปข้างนอกมั้ย พวกกูมีทำรายงานอ่ะ”
…คำว่าออกไปข้างนอกแม่งกระตุ้นผมมาก(ไม่ได้สนใจคำว่าทำรายงาน) คืองี้ครับ คุณ ๆ ก็รู้ว่าผมไม่ค่อยมีเพื่อน(เกาะติดไอ้แทนมาหลายวันแล้ว) และการที่ผมอยู่แต่ในห้องมาตลอดหลายชั่วโมงแม่งทำผมเซ็งเอามาก ๆ แม้นั่นจะเป็นการหลบไอ้แทนก็เถอะ
“มึงไลน์มาถามก็ได้ป่ะวะ” ระหว่างที่คิดอยู่ว่าจะเอาไง ผมเลยพูดแบบนี้กลับไป
“ไลน์แล้ว มึงไม่ตอบ”
ไหน ขอดูหลักฐานหน่อย...ผมเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เห้ย...ทักมาจริง ๆ ด้วย แถมไม่ใช่แค่มันที่ทักมา เป็นกลุ่มเพื่อนมันอีกสามคนที่กระหน่ำมาไม่ยั้ง ทำไมผมไม่ได้ยินเสียงเลยวะ
เดี๋ยว...แล้วผมโดนลากเข้าไปอยู่ในกลุ่ม ‘พิทักษ์ทัฟฟ้า’ ตั้งแต่เมื่อไหร่ ใครเอาโทรศัพท์ผมไปเล่น
“ตกลงเอาไง เร็ว ๆ”
“ถ้ารีบกูไม่ไปก็ได้”
“...ไม่ได้รีบ”
ตกลงมึงรีบหรือไม่รีบวะแม่ง
“จะไปใช่มั้ย เร็ว ๆ มีคนรออยู่”
ตกลงผมต้องไปใช่มั้ยเนี่ย เอาไงก็เอากันวะ เห็นคนอื่นไลน์มาหาผมซะขนาดนี้เขาก็คงต้องรอผมกันแล้วแหละ ผมหยิบเสื้อผ้ามาเปลี่ยนนิดหน่อยก่อนที่จะเดินลงไปข้างล่าง เจอพวกปีสามกำลังนั่งรออยู่และก็ทำท่าเหมือนบ้านผมเป็นพิพิธภัณฑ์ส่องนั่นส่องนี่กันใหญ่
“จะไปไหนกันเหรอครับ” ผมถาม
พี่พีทที่ตัวเล็กสุดหันมายิ้มตาหยีให้ผมก่อนจะตอบ “จตุจักร...”
จตุจักร วันเสาร์ เวลาบ่ายสี่โมงกว่า ๆ
บอกได้เลยว่า...ร้อน...ร้อนเหี้ยยยย ๆ มาทำรายงานอะไรกันที่นี่วะครับ ไม่เข้าใจ ผมเดินเหงื่อตกตามคนอื่น ๆ ไปในขณะที่คนอื่น ๆ ก็ดูเริงร่ากันดี บางคนอาจจะสงสัยว่าสี่โมงเย็นแล้วทำไมยังร้อนอยู่...ผมขอให้คุณลองคิดดูอีกทีว่าบ้านเรานั้นคือประเทศอะไรนะครับ
ร้อนมาก ร้อนมาย กูมาทำไม มาเพื่ออะไร...แม้แต่ฝรั่งสวย ๆ ยังไม่ช่วยให้ผมรู้สึกเย็นขึ้นเลย
“มาทำงานอะไรเนี่ย” ผมหันไปหาแทน ผู้ที่ผมกล้าที่จะโวยวายใส่มากที่สุด จริง ๆ แล้วไม่ใช่ว่าผมกล้าสู้หน้ามันแล้วนะครับ เปล่า ผมยังก้ม ๆ งุด ๆ คุยกับมันอยู่เลย
“มีนัดสัมภาษณ์เจ้าของธุรกิจที่นี่น่ะ เขาดันเลื่อนวันนัดเป็นวันนี้แทนที่จะเป็นพรุ่งนี้...”
“อ่าฮะ”
“ร้อนใช่มั้ย” แทนที่เดินตามหลังเขยิบตัวเข้ามาใกล้ผม ผมเริ่มรู้สึกถึงความหวังที่ว่ามันจะพาผมไปหาที่เย็น ๆ ก่อนที่จะไปลุยงาน แต่ทว่า... “อดทนต่อไปละกัน”
เอออออ ก็ได้เว้ย มันทนได้ ผมก็ต้องทนให้ได้ เมื่อเดินหลงตรอกซอกซอยอยู่นานหลายที ในที่สุดก็เจอตัวเจ้าของธุรกิจที่พี่ ๆ เขาตามหา เป็นธุรกิจขายเทียนหอมครับ อยู่ในห้องแอร์ด้วย เย็นมากด้วย ทัพน้ำตาจะไหล...
ทุกคนเหมือนมาทำงานกันจริง ๆ ในขณะที่หอบหิ้วภาระขี้ร้อนมาอีกหนึ่งซึ่งก็คือผมเอง ผมพยายามยิ้มและก็ทำท่าเนียนว่าเป็นสมาชิกในกลุ่มร่วมไปกับเขา ขืนไปทำท่าร้อนตับแตกใส่มีหวังป้าเจ้าของร้านอาจไล่ตะเพิดและให้ไปสัมภาษณ์คนอื่น
“ร้อนมั้ยลูก เอ้า ส่งน้ำให้น้องหน่อย” ป้าส่งน้ำมาให้ไอ้แทน และพยักเพยิดให้มันส่งมาให้ผม “ท่าทางน้องจะไม่ไหวนะ”
“รู้ได้ไงครับว่ามันเป็นน้อง” หลังจากที่เอาน้ำยัดปากผมแล้ว มันก็พูดกับป้าเสียสนิทสนม “หน้ามันแก่กว่าไอ้พีทอีก”
พ่องตาย... “เชี่ย” ผมแอบบ่นใกล้ ๆ มัน
“น่ารักดีนะ ป้าก็มีลูกชายอย่างนี้แหละ ตัวแบบนี้ หน้าตาคล้าย ๆ แบบนี้เลย”
“จริงเหรอครับ แสดงว่าลูกป้าก็หล่อมากอ่ะดิ”
ป้าเขาเหมือนพูดอะไรไม่ออกไปนิดหน่อย ผมแอบยิ้มกับมุขของตัวเองที่มีพี่สามคนหัวเราะให้ ยกเว้น...ไอ้แทน
แม่งเตรียมโบกหัวผมอย่างเดียวเลย ไอ้บ้านี่ก็...
กว่างานจะเสร็จก็ปาเข้าไปห้าโมงกว่า ถือเป็นการเลือกซื้อของช้อปปิ้งไปในตัวของคนอื่น ๆ ท่าทางจะสนุกสนานเอามาก ๆ นึกไม่ออกเลยว่าเมื่อคืนเมากันอยู่ ทุกคนกระเซ้าเร่งเร้าให้พี่ต้นเลี้ยงของกินอีก ซึ่งพี่เขาก็เหมือนจะต้องทำตามคำบอกโดยไม่ปริปากบ่น จะว่าไปก็เป็นกลุ่มที่เท่ดีเหมือนกันนะครับ...
“เชี่ยแทน”
ตอนที่กำลังนั่งสุมหัวกินน้ำแข็งไสกันอยู่ จู่ ๆ ก็มีคนเรียกไอ้แทน ทุกคนหันไปดูหน้าคนเรียก ผมรู้สึกว่าคุ้นหน้าคุ้นตามากเหลือเกิน
“เชี่ยกาย” ทุกคนเรียกคนมาใหม่ว่าอย่างนี้
“ไง หนักมากมั้ยเมื่อคืน”
“ไม่หนักว่ะ” แต่นอนเลยใช่มั้ยพี่เจตน์
“กูแม่งฮา เชี่ยพีทลงไปอ้วกสองสามรอบ รอบสามแม่งอ้วกออกนอกชักโครก กูกับเชี่ยแทนต้องช่วยกันเก็บแบบชิบหายอ่ะ ฮ่า ๆๆ”
เข้าใจแล้วว่าทำไมหน้าคุ้น ๆ พี่ปีสามอีกคนที่มาปาร์ตี้วันเกิดพี่ต้นเมื่อคืนนั่นเอง... พี่เขาหันมายิ้มให้ผม ผมยิ้มตอบ และพี่เขาก็นั่งลงฝั่งตรงข้ามผมตามคำเชิญของเพื่อน ท่าทางจะสนิทกับคนในกลุ่มนี้ดีทีเดียว
น่าจะเป็นเพราะเหล้านี่แหละผมว่านะ
“ขอบคุณอ่ะที่ช่วยเชี่ยแทนมันเก็บ ไม่งั้นล่ะก็พวกกูคงโดนไม่ให้เข้าบ้านมันอีกยาวเลย”
“หึ” ไอ้แทนเอาแต่ส่งเสียงในลำคอลูกเดียว
“วันนี้จะไปเตะบอลว่ะ” พี่กายหันไปหาทุกคน “ไปกันหน่อยซิ ทีมแม่งคนขาด”
“ว่าไงวะแทน” พี่ต้นหันมาหาไอ้หัวหน้า
“อยากเตะพอดี” มันพูดแค่นี้ “ขาดกี่คนวะ สี่คน?”
“ไม่ ขาดห้า เพื่อนกูเอ็นฉีก เตะไม่ได้อีกเป็นเดือนเลย” สายตาพี่กายตวัดมาทางผม “ไอ้น้องทัพ เอ็งก็ไปเตะด้วยสิ”
น่าสนใจ...เห็นผมทำอะไรไม่ค่อยเป็นก็ไม่ได้นั่งเอ๋อไปวัน ๆ นะครับ ผมก็ออกกำลังกายอยู่นะ
“ได้เหรอครับ”
“ได้ดิวะ” ท่าทางพี่กายจะขำผม “ยังไม่ได้แนะนำตัวใช่มั้ย พี่ชื่อกาย เจอเราอยู่เมื่อคืนแต่ไม่ได้เข้าไปทัก”
“อ๋อ ผมจำได้ ผมเห็นพี่ ยืนอยู่กับผู้หญิงสวยๆ”
ทันทีที่ผมพูดจบ ทั้งโต๊ะก็ฮาครืน
“เสือไม่ทิ้งลาย...”
“เนอะสัดพีท…แม้กระทั่งวันเกิดกูเชี่ยกายแม่งก็ไม่เว้น”
“ไม่รู้เว้ยเชี่ยต้น เขามาขอเบอร์กูเอง”
ผมจำได้แค่นั้นจริง ๆ ครับ เพราะมัวแต่รับค็อกเทลจากพี่ปีสามเลยไม่ทันได้สังเกตอะไรอย่างอื่นมากมายเท่าไหร่ เมื่อคืนคนเยอะมากจริง ๆ
“ตกลงไปนะ” พี่กายเปลี่ยนเรื่องแล้วหันมาพูดกับผม “เห้ยพวกมึง พามาด้วยนะเว้ย”
“อะไรของมึงนี่ น้องก็น้องพวกกูป่ะวะ” พี่เจตน์พูดทีเล่นทีจริง
“ก็เห็นหวงกันใหญ่ นั่งก็นั่งตรงกลาง โดนรุมล้อมซะขนาดนั้น”
“เวอร์” คำพูดของไอ้แทนเองครับ
“สามทุ่มที่เดิมนะเว้ย”
“เออ ๆ”
พี่กายเดินจากไป...ผมกำลังคิดถึงรองเท้าที่มีอยู่ที่บ้านอยู่ว่ามีรองเท้าเตะบอลรึเปล่า ในขณะที่คนอื่น ๆ กำลังนินทาพี่กายลับหลัง
“เอาแล้วไงไอ้แทน”
“ผุดมาอีกหนึ่ง...”
“…มันไม่เคยเข้าหาใครก่อนนะเว้ย”
คนข้าง ๆ คนกำประป๋องโค้กแน่น ไอ้แทนก็คือไอ้แทนอยู่ดีแหละครับ แม่งไม่รู้ว่าไปโกรธใครมา โกรธอยู่เสมอและหงุดหงิดตลอดไป
สงสัยอากาศร้อน...
“ไม่มีอะไรหรอก”
นั่นคือเสียงของแทน พี่ทั้งสามมองหน้ากันและก็ยักไหล่พลางคุยสัพเพเหระไปเรื่อย(โดยเฉพาะเรื่องขาอ่อนของสาวโต๊ะข้าง ๆ)
“อยากกินนี่ว่ะ” ผมพูด เห็นไอติมกระทิข้างทางแล้วเกิดรู้สึกอยากทานขึ้นมา เลยถามคนอื่น ๆ ว่าจะเอารึเปล่า ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่เอา จึงมีผมเดินออกไปซื้อคนเดียว อ้อ ไม่ครับ แทนคุณตามออกมาด้วย สงสัยอยากกินเหมือนกัน
“มึงเตะบอลเป็นด้วยเหรอ” แทนเอ่ยกับผม
“ก็พอไหว ชอบนะ มันได้ออกแรง ทำไมวะ คิดว่ากูเตะไม่เป็นหรือไง”
“ไม่ใช่” มันมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า “เตี้ยขนาดนี้ิจะไปวิ่งทันใครเขาไหว”
อ้าวไอ้นี่หนิ...
“มึงคอยดูละกัน คืนนี้แหละ กูจะเป็นดาวซัลโวเอง!”
“ไม่ต้องไปหรอก กลับบ้านไปอยู่เป็นเพื่อนหมากูไป”
“ได้ไงวะ ก็บอกพี่เขาไปแล้วนี่”
“ไม่จำเป็นต้องให้ความสำคัญกับคำพูดไอ้กายขนาดนั้น”
“ไม่เอา กูจะเตะบอล”
“ทัพ...”
“ไม่งั้นมึงก็สร้างสนามฟุตบอลแถวบ้านให้กูเซ่”
...เงียบกริบ...ไอ้แทนมองไปทางอื่น ในขณะที่ผมหน้าบึ้งใส่มัน ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นหน้ายินดีเหมือนเห็นไอติม...
แทนมันไม่ได้โชว์ข้อความในไลน์ที่พี่กายเพิ่งส่งมาหามันให้ผมดู...
น้องทัพนี่โสดใช่มั้ยวะ?
แถมมันยังไม่ได้โชว์คำตอบที่มันพิมพ์ส่งไปให้พี่เขาด้วยว่า...
เสือก
TBC*
Talk : แรงหน่อยนะคะ ผู้ชายคุยกัน
จริง ๆ แล้วแทน หล่อ และก็แมนมากนะ ^_^
หายไปนานชาติเศษ คัมแบ็คแล้วนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
