01.00 น.
ปกติเวลาก่อนนอนผมไม่ได้อาบน้ำพิถีพิถันอะไรขนาดนี้ อาจเป็นเพราะวันนี้ผมไปออกกำลังกายมาจนเหงื่อเปียกชุ่มไปหมด ผมก็เลยพิถีพิถันมั้ง...
…จริงๆ นะครับ
ลุงเอี่ยมที่ใส่ชุดนอนเดินมาส่งผม แกเดินไปหาวไปจนผมหัวเราะขำ ไม่ว่าอะไรที่ผมจะไปนอนบ้านไอ้แทน เพราะทุกสิ่งทุกอย่างบางครั้งก็ตามแต่ใจของผม หรือไม่ก็ลุงเอี่ยมเห็นว่าไอ้แทนมันไว้ใจได้แหละมั้ง ก็เลยปล่อยคุณหนูของเขาอย่างผมให้ไปนอนบ้านมันอย่างว่าง่าย
แทนในชุดนอนเดินลงมาเปิดประตูรั้วให้ ผมกลืนน้ำลายตอนมองดูแทนในชุดสบายเหมือนเพิ่งอาบน้ำเสร็จเหมือนกัน แม่งหล่อจนผมรู้สึกอยากกลับไปเซ็ทผมแทนที่จะหวีให้มันลงมาปรกหน้าจนหมดแบบนี้
เบื่อพวกหล่อทุกเวลา หล่อทุกโอกาส หล่อทุกกาลเทศะอย่างแทนคุณ
“ฝันดีนะครับลุงเอี่ยม” ผมเดินเข้าไปปุ๊บ มันก็ปิดประตูรั้วปั๊บ ลุงเอี่ยมโบกมือหยอยๆ แล้วเดินกลับเข้าบ้านไป ตอนนี้มีผมกับมันยืนอยู่หน้าบ้านของแทนสองคน
“มานอนแล้ว” ผมพูดง่ายๆ “เพราะงั้นก็ไปนอนได้แล้ว”
“ง่วงแล้วเหรอ” แทนเดินนำผมไป
จริงๆ มันก็ควรจะง่วงแหละ แต่ไม่รู้ทำไมมาสะกดจิตใจผมให้ตื่น 100% ขนาดนี้ ผมก็งงตัวเองเหมือนกัน
“อืม ง่วงแล้ว” โกหกไปอย่างเนียนๆ เดินเข้าไปในบ้านของแทน มองมันปิดประตูหน้าบ้าน ปิดประตูกรงเหล็กหลายชั้นด้วยสายตานิ่งๆ
“งั้นก็ไปนอน”
“ไข่ต้มอยู่ไหน”
“นอนแล้ว อยู่ในครัวอ่ะ จะไปหาป่ะ”
“ไม่เป็นไร”
แม่งเงียบโคตรๆ แต่ทำไมโคตรตื่นเต้น...ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เดินตามแทนคุณขึ้นไปบนบ้าน
“มึงจะให้กูนอนไหน”
“นอนห้องกูไง”
“ห้องมึงเลยเหรอ” ผมทำตาโตเท่าไข่ห่าน
“ใช่ไง หรือมึงจะนอนห้องป้าที่เสียไปแล้วของกู”
มึงจะพูดทำไมวะ...บรรยากาศยิ่งวังเวงๆ อยู่ด้วย ผมกลืนน้ำลายเอื้อกก่อนที่จะเดินไปยังห้องมันที่ผมมานอนเมื่อคืนก่อนตอนที่ผมเมา
ห้องดูสะอาดมากขึ้นกว่าตอนที่ผมออกไป อาจเป็นเพราะแทนคุณมันมาเก็บนั่นแหละ เตียงเป็นขนาดใหญ่ก็จริงแต่ก็ไม่ถึงกับคิงไซส์
ผมเหลือบมองไปที่ตัวไอ้แทน ไอ้ผมน่ะนอนได้สบายมากไม่เป็นไร แต่ตัวใหญ่ๆ อย่างมันจะสบายหรือ ถ้าเปรียบเทียบขนาดตัวของผมกับมันกับไซส์เตียงผมว่ามันจะแน่นขนัดไปหน่อยนะ
“แล้วมึง...นอนไหนวะ” ผมถามเบาๆ
“ก็นอนข้างมึงไง ไม่งั้นจะเรียกว่านอนเป็นเพื่อนเหรอ” แทนทิ้งตัวลงไปนอนก่อน “นอนสิ กูไม่ทำอะไรมึงหรอก”
“ถ้ามึงทำกูจะฆ่ามึง” ผมขู่ไว้ก่อน ทิ้งตัวลงไปนอนข้างๆ มันบ้าง อืม...สบายกว่าที่คิด แอร์ก็เย็นด้วย ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวสักหน่อย
“หึ มึงจะฆ่ากูยังไง”
“บีบคอมั้ง หรือไม่ก็เอาหมอนมาปิดหน้าไม่ให้มึงมีอากาศหายใจ”
“ดูหนังมากไปหรือเปล่า” แทนโยนผ้าห่มมาหาผม และก็จัดหมอนข้างให้มาคั่นกลางระหว่างผมกับมัน ทันที่ที่ทำอย่างนั้น ผมเกือบจะตกเตียงเลยทีเดียว เพราะเตียงมันเล็กมาก
“เอาออกไปก็ได้มั้ง” ผมโยนหมอนข้างทิ้งเอง จากนั้นก็หลับตาลง “นอนแล้วนะ ปิดไฟด้วย”
“ครับผม” แทนรับคำ ก่อนที่จะเอื้อมมือไปปิดโคมไฟ
…
…
ผ่านไปห้านาที แม่งก็ยังนอนไม่หลับ
จะหลับได้ไงล่ะครับ ไอ้แทนคนหล่อนอนอยู่ข้างๆ ไม่คุ้นทั้งคนที่นอนด้วย ไม่คุ้นทั้งสถานที่ ผมจะหลับได้ยังไงล่ะ
ผมพลิกตัวไปมาหลายรอบ ทั้งหันหน้าหาไอ้แทน หันหนีจากไอ้แทน ทำทุกอย่างเพื่อที่จะให้ตัวเองหลับ แต่ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่หลับสักที
“นอนสิ...เดี๋ยวคุณป้ามาหาคุณหนูทัพนะ”
พอไอ้แทนพูดเท่านั้นแหละ ผมก็มีความคิดฟุ้งซ่านเป็นร้อยๆ เข้ามาในหัว โดยเฉพาะเรื่องของคุณป้า บรรยากาศสุดจะวังเวง รวมไปถึง...ห้องของคุณป้าที่อยู่ตรงข้าม
ไอ้เชี่ยแทน!
“พอที” ผมลุกพรวดขึ้นมา “นอนไม่หลับแล้ว!”
แทนมันก็ยังไม่ได้นอนเหมือนกัน “เป็นอะไรเนี่ย”
“นอนไม่หลับอ่ะ”
“ทำไม” มันทำหน้างัวเงียนิดหน่อย “กลัวคุณป้าสายบัวเหรอ ป้าเขาออกจะเอ็นดูมึง ไม่ต้องกลัวหรอก” แขนใหญ่ๆ ของมันมาพาดอกผมและก็ดันให้ผมลงไปนอนเหมือนเดิม
“จริงเหรอ จำไม่ค่อยได้เลย”
“ตอนนั้นมึงเด็กมาก ตอนมึงเรียนประถม มัธยม มึงไม่ค่อยมีเวลาสุงสิงกับคนข้างบ้านเท่าไหร่หรอก ชีวิตคุณหนูหมื่นล้านคงจะยุ่งน่าดู”
“เหรอวะ” ผมถามเพื่อสร้างความแน่ใจ “ป้าสายบัวไม่ทำอะไรกูแน่นะ”
“ไม่ทำหรอกน่า” แทนเอื้อมมือมาปิดตาผมช้าๆ “หลับซะ ไหนบอกว่าง่วงไง”
“ก็ตอนนี้ไม่ง่วงแล้วอ่ะ”
“จะให้กูเล่านิทานกล่อมมั้ยล่ะ หรือว่าร้องเพลงกล่อมดี”
“เชี่ย เห็นกูเป็นเด็กเหรอ”
“ก็เด็กกว่ากูสองสามปีอ่ะนะ”
“มึงนอนไปเลย” ผมเอาหมอนอิงมาฟาดหน้าแทนคุณ “พูดมากจริง”
“อืมมมม...” มันทำเสียงยานคางเพื่อรับคำ “มึงก็ต้องนอนนะ”
“รู้แล้ว”
เสียงเงียบไปเพราะผมกับมันต่างก็ตัดสินใจนอน เอาเข้าจริงๆ เวลาผ่านไปมีแต่แทนเท่านั้นแหละที่จะหลับ ผมถอนหายใจยาว พลิกตัวไปมาหลายท่าจนในที่สุดผมก็สำเหนียกตัวเองได้ว่าไม่มีทางที่ผมจะหลับลงอย่างง่ายๆ ในคืนนี้
ผมฉวยโอกาสแอบมองแทนคุณตอนที่หลับอยู่...หน้าของมันหล่อเหมือนรูปปั้น ขาวไม่พอจมูกยังโด่งเป็นสันแถมริมฝีปากก็สวยได้รูป หล่อชนิดที่ว่าดาราหลายคนต้องยอมสยบ ทำไมมันถึงไม่เป็นดารานะ อาจจะรุ่งกว่าเป็นนักการตลาดก็ได้นะเออ ผมควรจะบอกมันตอนที่มันตื่นดีกว่า
แบบนั้นก็ถือว่าผมอวยมันน่ะสิ...ไม่ล่ะ...ไม่เอาดีกว่า
ผมจ้องหน้ามันอยู่นาน ก่อนที่จะรำพึงออกมาเบาๆ ว่า
“มึงหายเหงาหรือยัง”
มันคงไม่ตอบผมหรอกครับ มันคงหลับไปแล้ว...ผมยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะหลับตาลงเพราะสมควรแก่เวลาที่ผมจะนอนสักที
มีมือใหญ่เอื้อมมือมาแตะมือผมเบาๆ
“มานอนเป็นเพื่อนทุกคืนได้มั้ยล่ะ”
ไอ้สัด...นึกว่านอนแล้ว...
“ไม่เอา กลัวป้าสายบัว”
“มึงควรจะกลัวกูมากกว่า”
“งั้นไม่มา...”
“ต้องทำยังไงละ มึงถึงจะมา...”
“…”
“ถ้ามึงไม่มา กูไปนอนบ้านมึงแทนก็ได้”
“ไอ้บ้า เกิดติดกูอะไรขึ้นมาเนี่ย...” ผมรู้สึกขัดๆ เขินๆ ไอ้แทนคุณตอนง่วงนี่รู้สึกว่าจะพูดอะไรที่อยากพูดนะครับ มีอะไรก็พ่นออกมาหมดเลย คล้ายกับคนละเมอ
“กูอยู่ข้างๆ มึงไม่อุ่นใจเหรอวะ”
“ไม่ กูร้อน”
“ต้องทำยังไงอ่ะ มึงถึงจะมานอนกับกูทุกคืน”
“แค่มึงนอน”
“ไม่ตอบหน่อยเหรอ”
“…”
“หรือว่าต้องเตะบอลชนะอีก”
“…”
“รู้มั้ยว่าเหนื่อยมาก” มันเอ่ย “แต่มึงขอทั้งที ทำหน้าอย่างกับแมวใส่กู เหอะ แค่นั้นก็ต้องทำให้แล้ว”
ผมรู้สึกดีนะที่มันพูดแบบนั้น อดยิ้มไม่ได้เลย...ท่าทางไอ้แทนตอนง่วงนอนนี่เป็นอะไรที่คล้ายกับผมตอนเมา ผมเอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มให้ห่มตัวมันอย่างแน่นหนามากขึ้น ก่อนที่จะเอ่ยกับมันเบาๆ
“ถ้ามึงขอ...กูก็จะมา”TBC*
Talk : ค่อนข้างเนิบนิดหน่อยนะคะ...ยังไงแทนก็ไม่น่าจะหนีทัพพ้น ไม่งั้นจะเป็นแทนทัพได้ไง 555
ทุกคอมเม้นท์สำคัญกับกำลังใจมากเลยนะคะ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
