หัวข้อ: ........ แทนทัพ ........ [จบ]

[gupalz]

แทนแกปากเสียมาก

[Naeon]

กรี๊ดดดดดดดดด มาแล้ววววววว

[Mickey199663]

หมั่นไส้อิพี่กายยยย อย่ามายุ่งกับทัพจะได้มั้ยยย 
ทัพหนูอย่าประชดทำตัวแรดเลยเลยนะ อย่าให้อารมณ์โกรธมาอยู่เหนือเหตุผล
หวังว่าทัพจะไม่ประชดอะไรอย่างนี้นะ
คือไม่ชอบคนที่ชอบประชดน่ะ มันไร้สาระแถมดูงี่เง่า..
แทนก็รีบง้อน้องมันหน่อย อย่าให้อารมณ์หึงมันบังตา
ถ้าน้องมันประชดขึ้นมาแล้วจะยุ่ง แถมเป็นการให้ความหวังอิพี่กายมันอีก

[Littlesir]

เพิ่งมาอ่านคับ
ชอบคับ แต่ไม่ค่อยชอบนิสัยแทนคุณคับ เอาแต่ใจไปคับ
พูดไม่คิดชีวิตเปลี่ยนนะคับนุ้งแทนนน

[devilpoo]

ต้องตามอ่านซะแล้ว ไม่พลาด ๆ

[Honeyhoney]

   แรดเลยค่ะ รอดูทัพแรดแล้วดูสิจะมีใครอกแตกไหม. 

[painture]

น้องทัพ อย่าเพิ่งแรด 55555555
ตบปากเดี๋ยวนี้เลยนะแทนคุณ

[Toon_TK]

แทนคุณว่าน้องทัพได้ยังไงงงงงงงงงง

เดี๋ยวแม่ตบปากแตก 

ไปง้อน้องเดี๋ยวนี้เลยยยยยยยย

[ben]

แรดดดดเลยทัพ ชิ แทนหึงเกิน พูดจาทำร้ายจิตใจทัพ เชียร์ทันแรดดดให้แทนอกแตกตาย เชอะๆ #เอาอีกกกกกก

[หมอตัวเปียก]

ทัพผิดนะ..ที่ไม่ปฏิเสธ ถึงแม้ว่าจะน่าลำบากใจ แต่ทัพไม่ชัดเจนอะ

สาธุขอให้มีคนเข้ามาหาแทนบ้างละกัน

[yearrayoeng]

ควายยังรุ้ว่ากายมาจีบ ทัพทำหน่อมแน้ม สมควรโดนด่า

[lieu]

 หวงเค้าก็บอกเค้าไปตรง ๆ อย่ามาซึน
T_T*  แล้วไปว่าน้องแรดได้ไง เกิดน้อยใจประชดขึ้นมาแล้วจะทำยัง
ปากเสียจริง ๆ  #ตบตีตบตี

[่patsaporn]

โฮ้ย พี่แทนใจเย็น ไปส่าน้องทัพแรดก็เกินไป๊ ขี้หึงแท้เชียว
พี่กายดูไม่น่าวางใจแปลกๆ คิดเอง แฮ่

ขอยคุณค่ะ

[himoru]

หืออออ
ไหนๆก็โดนว่าแรด แล้วก็แรดให้สมใจอิพี่แทนไปเลย เอิ้กๆๆ
หมั่นไส้มาก

[EoBen]

จะหึงก็ไม่น่าพูดแบบนั้นนี่หน่า ใจร้าย

[Chiffon_cake]

แทนทัพ ตอนที่ 13








   ให้ตายสิ
   หงุดหงิดระดับแปดสิบ เรื่องมันเกิดขึ้นในตอนเช้าแต่จนถึงตอนนี้ซึ่งเป็นเวลาเย็นผมก็ยังหงุดหงิด ทำไมไอ้แทนมันต้องปากเสีย ปากหมา ปากมอม ปากแย่อะไรขนาดนั้นด้วย เป็นครั้งแรกที่ผมคิดว่ามันด่าเจ็บที่สุดในชีวิตผม และมันก็ทำเอาผมโกรธและก็หงุดหงิดกับมันมาก ๆ เลยด้วย

   “ทัพ ตัวนี้สวยป่ะวะ”

   ด้วยความหงุดหงิดเกินกว่าที่จะหาย ผมจึงมาช็อปปิ้งเป็นเพื่อนแจงแก้เซ็งที่ห้างดังก่อนที่จะบอกให้ลุงเอี่ยมมารับ การช็อปปิ้งเป็นเพื่อนผู้หญิงนั้นผมทำอยู่บ่อย ๆ สมัยตอนอยู่เมืองนอก

   แม่งน่าเบื่อพอ ๆ กันถึงแม้ว่าอยู่ไทย...

   ตอนที่ไอ้แทนมันพาผมไปช็อปปิ้งโดยที่มันไม่ได้สนใจอะไรในเสื้อผ้าเหล่านั้น ตอนนี้ผมเพิ่งรู้แจ้งเห็นจริงว่ามันรู้สึกยังไง

   ว่าแต่จะไปนึกถึงไอ้ปากหมานั่นทำไม

   “กูถามว่า...สวยมั้ย” แจงมันขยับเดรสสีชมพูแปร๋นตรงหน้าผม เห็นสีแล้วเวียนหัว
   “เออ...สวย” ผมตอบส่ง ๆ
   “เชี่ยนี่” แจงร้องอย่างไม่แคร์หน้าตาสุดที่จะกุลสตรีของมัน “ไหนบอกเซ็งไง นี่แหละจะทำให้มึงหายเซ็ง”
   “ช่วยมึงเลือกเสื้อผ้าเนี่ยนะ?”
   “เออดิ มีแต่ของสวย ๆ งาม ๆ ไม่ชอบหรือไง”

   โว๊ะ...มันใช่สไตล์ผมที่ไหนกันล่ะ

   “ถามจริง มึงเป็นอะไรเนี่ย หงุดหงิดตั้งแต่เช้ายันบ่าย” แจงมองผมอย่างพินิจพิจารณา “หรือจะพูดให้ถูกก็คือ...หงุดหงิดหลังจากเจอพี่แทน”

   แทงใจดังจึ้ก...ผมนิ่วหน้าทันทีที่มีคนรู้ทัน

   “กูคือสาววายผู้หยั่งรู้ โฮะๆๆๆ” แจงหัวเราะอย่างร้ายกาจ “เล่ามา...โกรธอะไรกัน”
   “…”
   “กูเดาเองดีกว่า เพราะกูคือสาววายผู้หยั่งรู้” แจงทำหน้านิ่วคิ้วขมวด จ้องมองผมอย่างสำรวจ “กูขอเดาว่าพี่แทนหงุดหงิดใส่มึง เพราะเมื่อเช้ามึงมามหาลัยกับพี่กาย”

   ให้ตาย...ถ้ามันแทงหวยผมคิดว่าคงได้เงินสักหกล้าน...ทำไมตรงเผงแบบนี้วะ

   “เห้ย พี่รหัสกูชัดขนาดนั้นเลยเหรอวะ” เมื่อเห็นผมไม่ตอบอะไร ไอ้แจงก็พอจะเดาออกว่าใช่อย่างที่มันคิด มันทำหน้าทึ่งเล็กน้อย “เกิดมากูก็เพิ่งเคยเห็นเฮียแทนเขาหึงนี่แหละ...แม่งเป็นบุญตา”
   “เลิกพูดถึงมันเหอะ” ผมพยายามหยุดประเด็น
   “พี่เขาด่าว่าไง”
   “ยังไม่จบอีกเหรอวะ”
   “เหอะน่า...บอกกูมาเหอะ”
   “ก็...มันก็ไม่ได้ว่าอะไรมาก กูบอกว่าคิดว่ากูแรดหรือไง มันก็ตอบว่าคงจะเป็นแบบนั้น” คราวนี้ผมถึงกับระบายอารมณ์ไปเลย “เชี่ย กูแค่ไปคนอื่นที่ไม่ใช่มันแค่นั้นทำไมต้องว่ากูขนาดนั้นด้วย และกูก็เกลียดชิบหายเลยไอ้คำว่าแรดเนี่ย มันเหมาะกับผู้ชายแมน ๆ อย่างกูเหรอวะ”
   แจงทำหน้าไร้อารมณ์ใส่ผม... “มึงเป็นคนพูดเองมั้ง”
   “ไม่รู้ล่ะ” ผมพูดอย่างเอาแต่ใจ “ที่แน่ ๆ กูหงุดหงิดมาก เลิกพูดถึงมันได้แล้ว!”
   “มึงหงุดหงิดมากเลยใป่ะ”
   “เออดิ!!!!”
   “อยากแก้แค้นพี่รหัสสุดหล่อของกูมั้ย”
   ผมชะงัก...ข้อเสนอช่างน่าสนใจอย่างยิ่ง “ยังไง...”
   “ประชดประชันไง” แจงวางเสื้อลง และก็หันมามองหน้าผม “คนอย่างพี่แทนน่ะต้องเติมไฟสุมเข้าไปเยอะ ๆ ไม่อย่างนั้นเขาก็จะไม่รู้สึกอะไรมากมายนักหรอก ถ้าอยากให้พี่เขาหึงมากกว่านี้ล่ะก็...ก็ต้องจัดไปตามที่พี่เขาคิดไปเอง”

   โห...เชี่ยแจง แม่งเทพว่ะ

   ว่าแต่...ผมอยากให้มันหึงผมมากกว่านี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมก็แค่อยากที่จะประชดประชันกับคำด่าของมันแค่นั้นเองนะ รู้สึกว่าแจงแม่งผิดประเด็น แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อนเหอะ

   “แล้ว...มึงจะทำยังไง”
   “ก็ต้องหาคนมาให้มึงควงไง เดี๋ยวกูถ่ายรูปไปเยาะเย้ยพี่แทนเอง” มันเอ่ยปากอย่างมาดมั่น หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาราวกับต้องการขอให้ใครสักคนมาช่วย
   “ขอเพื่อนมึงที่เป็นผู้หญิงสวย ๆ ละกัน”
   หน้าแข้งผมถูกเตะโดยไอ้แจง “มึงขี่หลังเสือแล้วมึงลงจากหลังเสือไม่ได้หรอก” สุภาษิตคำพังเพยเชี่ยไรของมันวะ “มึงชอบผู้ชายแล้ว มึงคิดว่าตัวมึงจะยังเหมาะกับผู้หญิงอยู่เหรอวะ”   

   ไอ้บ้าเอ๊ย...ผมเดินไปเดินมาระหว่างที่ไอ้แจงหาคนมาติ๊ต่างว่าเป็นกิ๊กผม

   “กูว่าคนนี้เหมาะสุด”
   “อะไร”
   “เอาคู่กรณีไปเลย...พี่กาย”
   “เชี่ยยยยยยยยย” ผมร้อง “ไม่เอา”
   “กลัวพี่แทนเขาหึงเหรอ กูว่าจุดนี้มึงไม่ต้องกลัวแล้วล่ะ เขาหึงไปแล้ว” แจงหัวเราะคิกขณะเลื่อนมือหาเบอร์พี่กายอย่างรวดเร็ว
   “ไม่ต้องถึงขั้นนั้นก็ได้” ผมพยายามแย่งโทรศัพท์มาจากมัน
   “มึงห่วงความรู้สึกพี่แทนใช่มะ ฮ่า ๆ กูไม่โทรหาพี่กายหรอกน่า...”
   “แล้วมึงจะโทรหาใครล่ะ”

   แจงมันเลือกไม่ได้สักที ผมกับมันจึงไปหาร้านไอศกรีมนั่ง ในระหว่างที่มันกำลังเลื่อนหาเหยื่อไปเรื่อย

   เฮ้อ...จะปั่นหัวใครบางคนนี่มันรู้สึกลำบากใจขนาดนี้เลยเหรอ ไอ้ตอนแรกผมก็เออออห่อหมกกับแผนของไอ้แจงอยู่หรอก แต่พอมันพูดถึงพี่กายและก็นึกภาพว่าพี่กายมาเที่ยวเล่นกับผม ในขณะที่ไอ้แจงนำข่าวนี้ไปบอกไอ้แทน ผมก็รู้สึกปวดแปลบแล้ว...

   ผมคงห่วงความรู้สึกของไอ้คนใจร้ายคนนั้นสินะ

   โธ่เอ๊ย...ขนาดกูหงุดหงิดมึงกูยังไม่กล้าทำร้ายมึงเลย...

   “เดี๋ยวกูมา...” แจงขอตัว “...ปวดฉี่ว่ะ”
   ผมพยักหน้า...ระหว่่างที่นั่งคนเดียวก็เลื่อนเวลามารับของลุงเอี่ยมออกไปด้วยการไลน์ไปบอกแก...

   “ขอโทษนะครับ” เสียงหล่อ ๆ ดังขึ้นที่หัวโต๊ะของผม “นั่งด้วยได้มั้ยครับ”

   ผมพยักหน้า...มองซ้ายมองขวาที่ในร้านก็เต็มจริง ๆ นั่นแหละ ผมเห็นที่มันว่างและผมกับแจงก็ไม่ได้ติดขัดอะไรผมก็เลยพยักหน้า
   มันหล่อมาก หน้าตาของมันเหมือนตี๋พิมพ์นิยมที่เห็นได้ทั่วไป สูงยาวเข่าดีและก็ขาวมากด้วย ผมเห็นมันหล่อเกินหน้าเกินตาผม ผมก็เลยเลิกที่จะสนใจมัน

   “เพื่อนไม่อยู่แล้วเหรอครับ”
   “หือ?” ยังชวนผมคุยไม่เลิกอีกเหรอ “ไปเข้าห้องน้ำครับ”
   “งั้นก็ดีเลย” มันยิ้มกว้างโปรยเสน่ห์ “พอดีเห็นตั้งแต่ตอนที่อยู่หน้าพารากอนแล้ว...อยากรู้จักน่ะครับ”

   ว่าไงนะ...ผมที่เล่นโทรศัพท์อยู่ตกใจถึงกับขนาดที่ทำโทรศัพท์หล่นลงบนโต๊ะ

   “อะไรนะ...เพื่อนแจงหรือเปล่านี่” หรือว่านี่เป็นเพื่อนไอ้แจงที่มาติ๊ต่างว่าเป็นกิ๊กผม
   “แจง...แจงไหนครับ”
   ไม่ใช่ซะด้วย...ผมเกาหัวแกรกอย่างเก้อ ๆ นี่ไม่ใช่แบบที่กูคิดไว้
   “ตกลงให้รู้จักหรือเปล่า” มันลดความสุภาพน้อยลงเพราะอยากตีสนิท
   “เอ่อ...มั้ง”
   “เรียนมอดังด้วยนี่” มันดูเนคไทผม “ค่าเทอมแพงชิบหายเลยด้วย ใช่ป่ะ”

   มึงเล่นตลกผิดคนแล้วมั้งครับ...กูนี่เจ้าของมอ “ก็คงงั้นแหละ แต่เด็กมหาลัยนี้ส่วนใหญ่ก็มีปัญญาจ่าย” ผมตอกกลับ

   “ใช่ย่อยนะเรา” ตี๋พิมพ์นิยมยิ้มมุมปาก “ท่าทางเราจะมองคนไม่ผิด"
   “คือว่า...”
   “มีแฟนหรือยังล่ะ”

   ผมกระพริบตาปริบ ๆ เมื่อเจอมันถามตรง ๆ เข้าไป

   “ตอบมาเลย...ถ้ามีแล้วจะลุกหนีและก็จะไม่ยุ่ง”

   ทำไมผมไม่กล้าตอบคำถามนี้วะ...จริง ๆ แล้วผมก็ยังโสด แต่ก็ไม่สามารถพูดคำนั้นออกไปได้อย่างไม่เต็มปาก
   กูเป็นบ้าอะไรของกูเนี่ย...

   “มีแล้ว”

   เสียงทุ้มคุ้นหูตอบขึ้นมาแทนผม

   ไอ้เชี่ยแทน!

   มาได้ไงวะ...ข้างหลังของมันคือแจงที่ยิ้มเล็กยิ้มน้อยใส่ผม

   ที่แท้มันก็เรียกไอ้แทนมา...ก็ว่าอยู่คู่ที่มันเชียร์มีหรือที่มันจะทำให้แตกคอ แจงทำหน้าขอโทษขอโพยผมเล็กน้อย  แต่ท้ายที่จริงแล้วมันก็ไม่ได้แคร์ผมมากมายเท่าไหร่

   เพื่อนเวร...

   ตี๋พิมพ์นิยมอึ้งไปเล็กน้อยแต่ก็ยิ้มแฉ่งออกมา ยอมพ่ายแพ้ต่อไอ้แทนแต่โดยดี ไม่สร้างปัญหาต่อและก็เดินหนีไป

   “เชี่ยแจง” ผมทำเสียงต่ำด่ามัน
   “คุยกันดี ๆ อย่าทะเลาะกันเลย” แจงค่อย ๆ พูด “ไปนะ ไปช็อปปิ้งแป๊บ...”

   “เดี๋ยว” แทนล้วงกระเป๋าสตางค์ของมันออกมาแล้วก็ควักเงินสองพันให้ไอ้แจง “เอาไปซื้อชุดไปทะเล”

   แจงเอาเงินมาหอมอย่างน่าหมั่นไส้พร้อม ๆ กับโบกมือบ๊ายบายผมกับแทน ผมลุกขึ้นดื้อ ๆ เตรียมเดินหนีไปเหมือนกัน

   มือไอ้แทนฉุดแขนผมให้นั่งลงที่เดิม

   ผมทำหน้าบึ้ง...ในขณะที่อีกฝ่ายเย็นชามากมายเหลือเกิน

   “ไม่ได้จะทำอะไร”
   “กูจะไปตรงนู้น”
   “กูไม่ให้ไป” แทนพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด
   “เชี่ยแทน”
   “จะทะเลาะกันตรงนี้เลยมั้ยล่ะ เสียงดัง ๆ ไปเลย ไม่ต้องอายอะไรทั้งนั้น คนก็เยอะด้วย”

   มันยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดหนักขึ้นกว่าเดิม ผมถูกมือใหญ่ ๆ ของมันจับแขนเอาไว้อย่างแนบแน่นไม่ยอมให้ผมลุกไปไหน

   “แทน...”
   “อะไร”
   “ปล่อยกู”
   “ปล่อยกูให้มึงไปหาผู้ชายอื่นอีกน่ะเหรอ...กูไม่ปล่อย”

   ผมทำน้ำเสียงไม่พอใจ “มึงเห็นกูเป็นคนแบบนั้นจริง ๆ ใช่มั้ย”

   แทนไม่ตอบอะไร ทำเป็นตักไอติมเข้าปากแต่ท่าทางเหล่านั้นเต็มไปด้วยอารมณ์โมโห ส่วนผมน่ะเหรอ นอกจากจะมีความหงุดหงิดแล้วยังเต็มไปด้วยอารมณ์ผิดหวัง..

   มันแม่งคิดได้ไงว่าผมเป็นคนแบบนั้น

   หลังจากที่ทานไอติมเสร็จแทนก็ปล่อยมือผม ( ถ้าจูงมือกันเดินกลางพารากอนมันก็คงจะดูเป็นอะไรที่อะเมซิ่งไทยแลนด์มาก ) แทนเดินคุมเชิงผมอยู่ห่าง ๆ ในขณะที่ผมนั้นพยายามจะเดินหนีครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ไม่ว่าจะยังไงไอ้แทนก็เดินตามทันทุกที

   “มึงจะมาตามคนที่บ้าผู้ชายอย่างกูทำไม” ด้วยความที่อดรนทนไม่ไหว ผมจึงถามมันไปแบบไม่ค่อยคิดเท่าไหร่
   “มึงเดินอ้อมไปนั่นไปนี่ทำไม” มันเปลี่ยนประเด็น
   “ก็เดินหนีคนอย่างมึงไง”
   “ไม่อยากซื้อของไปทะเลเหรอ”
   “ไม่อยากซื้อ”
   “เค้าปล่อยให้เล่นน้ำนานนะมึง มีแล้วเหรอ กางเกงว่ายน้ำอ่ะ”

   แทนมันคงเป็นผู้ชายที่เปลี่ยนประเด็นได้อย่างหน้าด้านที่สุดในโลก แม้น้ำเสียงจะยังฟังดูเชือดเฉือน แต่สิ่งที่มันพูดกลับกลายเป็นอะไรที่ตรงกันข้าม

   “มีว่ายน้ำด้วยเหรอ” ...เอ่อ...กูก็เป็นไปกับมันแล้วในที่สุด
   “เออดิ กิจกรรมหลัก ๆ ก็คงพักผ่อนนั่นแหละ ไอ้กีฬาสี ๆๆ อะไรนั่นคงไม่มากอะไรหรอก”   
   “แม่ง...แบบนี้ต้องช้อป”

   ทำไมผมเปลี่ยนไปได้ไวแบบนี้เนี่ย...เพิ่งนึกได้น่ะครับว่ากางเกงว่ายน้ำที่หิ้วกลับมาจากนอกด้วยเน่าจนเมดเอาไปเขวี้ยงทิ้งแล้ว...เห็นทีจะต้องซื้อใหม่

   และทุกอย่างก็วนไปอยู่ในรูปแบบเดิมเหมือนที่เคยเป็น ผมช็อปปิ้ง แทนเดินตามและก็ช่วยถือของให้

   แม้ว่าเราจะพูดอะไรกันได้ไม่มาก ไม่ได้ยิ้มให้กัน ทำหน้าเฉยใส่กันเสียส่วนใหญ่ แต่เวลาที่ผ่านไปก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรมากนัก แทนแย่งทุกอย่างในมือผมไปถือ และไม่บ่นสักคำไม่ว่าผมจะวนเข้าออกช็อปไหนไม่รู้กี่รอบต่อกี่่รอบ

   ช็อปสุดท้ายที่ผมแวะคือแบรนด์เสื้อยืดสวยยี่ห้อหนึ่ง...ได้ข่าวว่าตัวเองอยู่สีชมพู หาเสื้อยืดสีชมพูไว้ใส่ก็ดีเหมือนกัน

   ผมลังเลระหว่างสีชมพูอ่อนกับสีชมพูเข้ม ( มันเรียกว่าสีชมพูอะไรไม่รู้ผมรู้แค่นั้น ) ตัวซ้ายก็ดีตัวขวาก็โิดน เอาไงดี...หน้าอย่างผมนี่เหมาะกับสีไหนมากกว่ากัน

   “ตัวซ้าย”

   ไอ้แทนที่ทำเป็นดูเสื้อตัวอื่นอยู่ไกล ๆ ส่งเสียงแว่ว ๆ มาแบบนี้

   “ใครถาม” แน่นอนว่าผมไม่มีวันยอมมันง่าย ๆ ผมกับมันยังไม่ได้ดีกันนะครับ
   “มุ้งมิ้งเหมาะกับมึงดี”

   มันพูดถึงขนาดนั้นใจผมก็ลอยไปอยู่ที่ตัวซ้ายแปดสิบกว่าเปอร์เซ็นต์แล้ว เป็นสีชมพูอ่อนที่ผมใส่แล้วคงดูตลก...แต่ไอ้แทนบอกว่าคงดูมุ้งมิ้ง...
   ด้วยการที่ผมมีฟอร์มสูงเท่าฟ้า ผมจึงไม่ยอมมันง่าย ๆ

   “เอาตัวนี้ครับ” ผมวางตัวขวาลงไปที่เคาเตอร์ แทนคุณจิ๊ปาก ก่อนที่จะเดินหนีออกจากร้านไปอย่างขัดใจ

   ลับสายตาของมัน...ผมเอาเสื้อยืดสีชมพูอ่อนไปคิดเงินด้วย

   “ใครใส่เนี่ย” แคชเชียร์ถามอย่างเป็นกันเอง
   “ผมครับ”
   “ไม่ซื้อให้แฟนด้วยล่ะ” แคชเชียร์พยักเพยิดไปที่ไอ้หล่อที่ยืนรอข้างนอก “คงจะตลกดีที่เห็นคนหล่อขนาดนั้นใส่เสื้อยืดสีชมพู ฮ่า ๆๆ”

   ไอเดียพี่แม่งโคตรบรรเจิด...

   แทนที่ผมจะได้เสื้อมาสองตัว ผมกลับได้เสื้อมาทั้งหมดสามตัว (ตัวที่สามเป็นของไอ้แทน สีชมพูมุ้งมิ้งที่มันเชียร์ให้ผมซื้อ) เมื่อซื้อของเสร็จหมดแล้วก็ได้เวลากลับบ้านสักที






   ผมกัดเล็บอย่างลังเล บรรยากาศบนรถเต็มไปด้วยความเงียบ ( เพราะผมกับมันไม่ยอมดีกันสักที ) ผมมีของที่จะให้ไอ้แทนอยู่ในมือและตอนนี้ผมก็กำลังลังเลว่าควรจะพูดอะไรออกไปดี

   “เป็นอะไร” อีกฝ่ายถาม
   “ไม่ได้เป็นไร”
   “แน่นะ”
   “อืม”
   “กูถามไรหน่อยได้มั้ย” แทนโพล่งขึ้นมา ในระหว่างที่มันขับรถอยู่
   “อืม...”
   “ถ้ากูกับมึงยังไม่ดีกัน...คืนนี้มึงจะนอนหลับดีมั้ย”

   ผมเงียบไป สิ่งที่มันถามแน่นอนว่าผมรู้คำตอบดี
   เพราะใครกันล่ะวะ ไม่ฟังห่าเหวอะไรเลย...

   “เพราะใครล่ะ”
   “ให้ตอบ ไม่ได้ให้ถาม”
   “กูไม่ตอบ”
   “ทัพ...” แทนเรียกผมเสียงเข้ม เหมือนมันกำลังดุผมอยู่
   “นอนหลับดี! หลับฝันดี! สบายใจ!” ผมตอบออกไป

   แทนคุณเหลือบหันมามองอย่างไม่อยากจะเชื่อ และเมื่อเห็นใบหน้าที่หงุดหงิดของผมมันก็หันหน้าหนีไป

   “อืม” มันส่งเสียง “กูกำลังคิดว่า...กูหงุดหงิดง่ายไป”

   “…”

   “อยากพูดเหมือนมึง...พูดว่า...เพราะใครล่ะ ที่กูต้องหงุดหงิดง่ายแบบนี้”

   “…”

   “เห็นหน้ามึงเป็นแบบนี้ มึงนี่ทำผู้ชายตีกันเพื่อแย่งมึงได้เลยนะ”

   ตกลงมันดีหรือไม่ดีวะ...ผมเสมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่รู้จะตอบว่ายังไงกับคำพูดเหล่านั้น รถเคลื่อนมาจอดที่หน้าบ้านผม (แน่นอนว่าเข้ามาในรั้วแล้วด้วย) ลุงเอี่ยมเปิดประตูให้ผม ในขณะที่ไอ้แทนกำลังจะลงไปขนถุงช็อปปิ้งของผมที่หลังรถ

   “กูขนเอง!” ผมอาสา รีบวิ่งเร็วจี๋ไปเอาถุงของตัวเอง โดยแกล้งลืมเสื้อที่ผมซื้อมาเผื่อแทนเอาไว้ถุงหนึ่ง ไม่รอให้มันเดินมาเห็น ผมปิดกระโปรงหลังรถทันที “ไปครับลุงเอี่ยม”

   ผมดันหลังพ่อบ้านให้รีบกลับเข้าไปในบ้าน โดยไม่หันกลับมามองไอ้แทนอีก...

   …เฮ้อ ผมนี่ทำอะไรเหมือนเด็กสาววัยแรกแย้มชะมัด...










   ตกกลางคืน

   ผมนอนไม่หลับ...ทั้ง ๆ ที่บอกไอ้แทนไปว่าจะนอนหลับฝันดีอย่างแน่นอน แต่ท้ายที่สุดผมก็หลับไม่ลง...ในใจนึกพะวงไปหมด ทั้งเรื่องที่ผมโกรธกันกับแทนและก็เรื่องถุงเสื้อที่อยู่หลังรถของแทน

   มันไม่สงสัยอะไรหน่อยเหรอวะ
   อย่างน้อยก็ควรจะทักมาว่าผมลืมของเอาไว้นี่ แต่ทำไมมันเงียบ ทำไมมันไม่มีการทักอะไรทางไลน์มาเลยแม้แต่นิดเดียว
   บ่อยครั้งที่ผมจะลุกขึ้นไปส่องดูบ้านไอ้แทนทางหน้าต่าง ยังมีดวงไฟเปิดเพียงดวงเดียวซึ่งก็คือห้องนอนของมัน
   มันยังไม่นอน

   …แล้วมันทำอะไรอยู่

   ผมที่อยู่ในชุดนอนลายสนู้ปปี้เดินไปเดินมาในห้องเพื่อคลายความกังวลใจของตัวเอง บอกเลยครับว่ามันไม่ช่วยอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว พาลแต่จะทำให้ผมตาสว่างขึ้นมากกว่าเดิมอีก
   นึกแล้วก็นึกไปถึงคำพูดของแจง...อย่าทะเลาะกันเลย...ทะเลาะกันไม่เห็นจะดีตรงไหน
   ผิดที่ผมกับแทนมีทิฐิสูงเท่าภูเขาเลากา...ผมเชื่อว่าผมไม่ผิด...ในขณะที่ไอ้แทนคุณมันก็คิดว่ามันคิดถูก
   พอกันทั้งสองคน...
   ก้อนหินลอยมาโดนหน้าต่างผมหนึ่งก้อน ผมหันขวับไปมอง ทันตอนที่เห็นก้อนที่สองลอยมากระทบพอดี

   เชี่ยไหนมาทำร้ายหน้าต่างบ้านกู!!!

   ผมรีบวิ่งไปเปิดหน้าต่างดู ไอ้แทนคุณในชุดเสื้อกันหนาวมีฮู้ดสีดำสนิท ใบหน้าของมันอยู่ใต้หมวกฮู้ดและโผล่ออกมาให้เห็นเพียงเสี้ยว
   ผมถึงกับอึ้งไปเลย มือที่ไอ้แทนกำลังจะขว้างหินก้อนที่สามมาชะงักค้าง ก่อนที่จะโยนหินก้อนนั้นทิ้งไป...   

   “ทำอะไรของมึงเนี่ย”
   “โรมิโอกับจูเลียตไง...”
   “อะไรนะ”
   “กูคือโรมิโอที่ยืนมองมึงที่คือจูเลียตอยู่ริมหน้าต่าง”
   มันเมาหรือเปล่าวะ... “ถ้ากูจำไม่ผิด จูเลียตนี่เขายืนอยู่บนระเบียงไม่ใช่เหรอ”
   ไอ้หล่อชะงักไปเล็กน้อย ก่อนที่จะยักไหล่ไม่ใส่ใจ “ไม่รู้ล่ะ แต่กูคือโรมิโอ”
   “แล้วมึงมีอะไรไม่ทราบครับโรมิโอ ไม่ต้องโยนก้อนหินมาก็ได้ แค่โผล่หน้ามาคนที่บ้านกูก็แทบจะปูพรมแดงให้มึงเดินเข้ามาแล้ว”
   “แอบมามันก็เท่ห์ดี อีกอย่างกุไม่อยากพิธีรีตองให้มันมาก”

   ผมก้มลงไปมองคนที่อยู่ข้างล่าง...แค่เห็นหน้ามันผมก็เบาใจที่หนักลงไปได้ตั้งกึ่งหนึ่ง

   “แค่จะมาดูว่า...มึงหลับฝันดีอย่างที่มึงพูดหรือเปล่า”

   “…”

   “แต่ดูเหมือนมึงจะยังไม่ได้นอนเลยนะ”

   “กูทำการบ้าน” ผมโกหก

   “ปีหนึ่งไม่มีการบ้าน เพราะถ้ามีแจงมันเอามาถามแล้ว”

   เกลียดมันจังวะไอ้เพื่อนคนนี้...

   “กูมาเพื่อที่จะขอโทษมึง”

   แทนเงยหน้าขึ้นมา ผมที่อยู่เหนือกว่ากระพริบตาปริบ ๆ ส่งกลับไป

   “กูไม่อยากให้เราสองคนเป็นแบบนี้อีกแล้วว่ะ แม่ง...ไม่มีความสุขเลย”

   ผมกลืนน้ำลาย...ได้แต่มองดูไอ้แทนพูดอยู่เบื้องล่างด้วยสีหน้าอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน

   “กูขอโทษ กูใจร้อนเอง...”

   ไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ผมเพิ่งได้ยินไป

   “หายโกรธกูนะครับ”

   ผมยังคงเงียบอยู่...จริง ๆ แค่ผมก็เลิกโกรธมันตั้งแต่ที่เห็นมันอยู่ข้างล่างบ้านผมแล้ว...

   “ว่าไง” แทนเปิดฮู้ดออก เผยหน้าหล่อ ๆ ของมัน

   เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

   ผมอ้าปากค้าง แทนคุณย้อมผมทอง!!!!!!!!!!

   ไม่ใช่ทองแจ่มสว่างมาตั้งแต่ไกลแบบพี่ต้น แต่เป็นสีบรอนด์ทองแบบนุ่มละมุนน่ามอง เหมาะกับคนอย่างมัน

   “ทำไมทำหน้าแบบนั้นวะ...แค่อยากเปลี่ยนลุคอ่ะ”

   “…”

   “แจงบอกอาจช่วยทำให้มึงหายโกรธไวขึ้น”

   ที่มันหายไปเนี่ยหายไปย้อมสีผมเองหรือยังไง...

   แล้วไอ้ย้อมผมเนี่ยมันเกี่ยวตรงไหนกับการที่ผมโกรธหรือไม่โกรธ แจงแม่งมั่วจริง ๆ

   “ตกลงหายโกรธหรือยัง”
   “ก็...”
   “ว่าไง” แทนตบคอเบา ๆ เหมือนยุงมากัดมันตรงนั้น
   “หายแล้วๆ” เมื่อเห็นว่ามียุงผมจึงไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด
   “แน่นะ”
   “อืม” ผมรีบตอบ “กูไม่ได้อยากไปกับเขา แต่จู่ ๆ พี่เขาก็มารอหน้าบ้าน หน้าประตูบ้านเลยด้วยซ้ำ จะให้กูทำไง...”
   “ถ้ามันไม่หล่อมากแบบนั้น ไม่รวยมากแบบนั้นกูอาจจะใจร้อนน้อยลง” แทนพูดอย่างสลดไปเล็กน้อย “กูขอโทษ...”
   “กูเคยสนเรื่องความหล่อความรวยหรือไงวะ”

   มีแค่มันกับหมาผมยังสนใจเลย...
   เห้ย...ผมกำลังคิดอะไรอยู่...

   “มึงหายโกรธก็ดีแล้ว” แทนคุณรูดซิบเสื้อกันหนาวลง เผยให้เห็นเสื้อยืดสีชมพูมุ้งมิ้งที่ผมแอบซื้อมาให้และก็แอบวางทิ้งไว้หลังรถ

   ผมอ้าปากค้าง

   “ขอบใจนะ” แทนขยิบตาให้ “แต่กูคงใส่ให้มึงเห็นคนเดียวอ่ะ บ้าบอชิบหาย กูกับสีนี้เนี่ยนะ” มันบ่นอุบไม่เป็นภาษา
   “ก็มึงบอกสีนี้สวย”
   “มันเหมาะกับมึง ไม่ได้เหมาะกับกู...”

   ทำไมผมถึงรู้สึกเขินไปได้กับคำพูดแค่นี้ของมันนะ

   “กลับไปได้แล้วไป” ผมไล่มันแก้เขิน
   “ทัพ...”
   “หือ”
   “กูทำถึงขนาดนี้ก็ยังน้อยไป” แทนพูดเสียงดังขึ้นอย่างหนักแน่น “กูอ้อมค้อมมานานแล้ว...หลังจากนี้กูจะไม่อ้อมค้อมอีกต่อไป”


   “…”



   “กูชอบมึง”



   “…”




   “กูชอบมึงมาก”
   







        “...”






   “กูจะเริ่มจีบมึงให้ติดเดี๋ยวนี้ล่ะไอ้คุณหนูข้างบ้าน”






TBC*

มันยากมากสำหรับการมาต่อเรื่องที่ไม่ค่อยจะมีปมอะไรเลย...
ขอบคุณที่ยังรอคอยนะคะ
   

[boboman]

จิ้มจึกๆ

[❣☾月亮☽❣]

     แบบนั้นล่ะค่ะโรมิโอเสื้อชมพูผมบลอนด์

ขอบคุณน้องเค้กค่ะ. ขอความมุ้งมิ้งจงอยู่กับแทนทัพ

[mild-dy]

 

[yymomo]

    ว๊ายยยย ตายแล้ววววว  ตกลงก่อนหน้านี้ เค้ายังไม่ได้จีบกันหลอ อะไรยังไงคร๊าาาา

อิชร๊านจะเป็นเบาหวานตั้งแต่ยังไม่ได้จีบเลยด้วยซ้ำ  ถ้าจีบกันอิชร๊าน ไม่เน่าในหลอคร๊าาาา หวานกันทะลักจอแบบนี้ 

[wonderbe]

แทนนนนนนนนนนน เท่มากกกข่าาาาา สู้ๆละกันโนะะ

[QueenPedGabGab]

ไม่ต้องมีปมหรอก อยากเห็นคนเต๊าะกันเป็นแฟนกัน

[minneemint]

 

[Littlesir]

พีคสุดตรงประโยคสุดท้าย
ไอ้คุณหนูข้างบ้าน ผมนี่ฟินเลออออ

[aorpp]

เฮ้ยยย เป็นอะไรที่หวานส้มอมยิ้มมากกกกกก
น่าร๊ากกกกทั้งคู่เลย ทั้งพี่แทนทั้งคุณหนูข้างบ้าน เคลิ้มมมมมม
เค้าจะเป็นแฟนกันแล้ว เตรียมเรียกสินสอดพี่แทน จากแม่ยกน้องทัพ

[ReiSei]

ชูป้ายไฟพี่แทน เดินหน้ารุกเลยค่าาา หมั่นหน้าไอ่พี่กายจะแย่แล้ว 5555

[Mura_saki]

เ ข า คื น ดี กั น แ ล้ ว   
โอ้ย!!!!!!!ยิ่งอ่านยิ่งชอบยิ่งรักพี่แทน
รอมานานมาก อ่านแล้วยิ้มตลอด
เขินพี่แทนชะมัด อารมย์ดีแล้วเรา อิอิ

#แทนทัพ  น่ารักจริงๆนะ

[toou]

มาต่ออีกเร็วๆน๊าาาาาา
น่ารักมากกกกก
ประกาศจีบตรงๆแล้วววววว

จัดหนักจัดเต็มเล้ยยยยยยย

[whistle]

ช่วยมาอัพบ่อยๆหน่อยได้มั้ย................
ชอบเรื่องนี้มากอ่ะ
จีบคุณหนูข้างบ้านให้ติดหล่ะคุณพี่แทนไท

[่patsaporn]

กรี๊ดดดด เขาจะจีบกันละค่ะ ตอนนี้น่ารักมาก ตอนไปเดินซื้อของด้วยกัน
แล้วก็ตอนแทนมาง้อทัพ ทำผมทองต้องหล่อมากแน่ๆ เสื้อคู่สีชมพู น่ารักอ่ะ
ทัพจ๋า รักเขาแล้วเนี่ย คิดถึงแต่เรื่องเขา ส่วนแทน ขนาดเพิ่งจีบก็ออกตัวแรงขี้หึงโคตรๆ

ขอบคุณค่ะ