หัวข้อ: ........ แทนทัพ ........ [จบ]

[HISY]

อ๊ากกก น่ารักมากก
มุ้งมิ้งที่สุด กรี๊ดๆๆๆ

[himoru]

สนุกกกกก
คือปล่อยให้หยอดไปแบบนี้แหละสนุกดี เอิ้กๆๆๆ
มีปมเราก็จะช่วยแก้
แต่ตอนนี้ไม่มีก็ลั้นล้ากันไปค่าาาาา

[ben]

กรี๊ดดดต อิจฉา หวานมุ้งมิ้งงงงมาก

[lazyishappy]

ง่าาา น่ารักที่สุดเลยค่ะ จีบเลยๆๆๆ คุณหนูข้างบ้านยอมให้จีบซะดีๆ

[nutty]

ไม่มีปมก้อเอามาม่ามาเสริฟ
คุณหนูขายดีมีแต่หนุ่มๆมาจีบ

[● MaYa~Boy ●]

สนุกมากเลย ชอบแทนทัพมากๆๆๆ

[oiruop]

 

[Misakiiz]

ดีๆรู้จักอ่อนข้อให้เมีย ง้อเมียก่อน จีบเมียแบบตรงๆ ทีนี้เมียรักเมียหลงแน่นอนพี่แทน

[Chiffon_cake]

แทนทัพ ตอนที่ 14






   “กูชอบมึง”

   “…”

   “กูชอบมึงมาก”
   

        “...”

   “กูจะเริ่มจีบมึงให้ติดเดี๋ยวนี้ล่ะไอ้คุณหนูข้างบ้าน”

   ผมสาบานว่าผมไม่เคยมั่นใจอะไรขนาดนี้มาก่อนในชีวิต ทันทีที่คุณหนูที่อยู่เบื้องบนเขาได้ยินเสียงของผม เขาก็เลื่อนหน้าต่างมาปิดทันทีจนกระจกสั่นสะเทือน ทันเหลือบเห็นใบหน้าที่มีแก้มแดงเป็นปื้นแวบเดียว แวบเดียวเท่านั้นจริงๆ

   ความมั่นใจของผมดิ่งลงเหว...ผมพูดอะไรผิดป่าวหว่า...ทำไมคนที่ผมเพิ่งสารภาพรักไปถึงทำท่าทางห่างเหินใส่ผมแบบนี้ ไม่พูดอะไรแถมยังปิดหน้าต่างใส่ผมอีก

   หรือผมใส่เสื้อสีชมพูไม่ขึ้น?

   ผมจิ๊ปาก เกาหัวและก็มองหน้าต่างที่ปิดสนิทอย่างงงงัน ทัพไม่มีความเห็นเรื่องนี้กับผมสักนิดสักหน่อยเลยเหรอ จะให้ผมชะงักค้างเติ่งอยู่คนเดียวท่ามกลางแสงไฟอันน้อยนิดและก็ยุงเนี่ยนะ

   ผมยืนมองหน้าต่างอยู่นานสักพักโทรศัพท์ผมก็สั่น เป็นข้อความจากไลน์ที่ทัพส่งมา

   Tup : มึงไม่กลับเหรอ
   Tup : ยุงกัดนะเว้ย

   ผมจะกลับได้ไงล่ะครับ...โดนกิริยาตอบกลับใส่แบบนี้ผมจะไปไหนได้ยังไง

   Tankhun : จะกลับได้ไง
   Tankhun : มึง...ไม่ชอบที่กูชอบมึงเหรอวะ

   หลังจากพิมพ์คำถามนี้ส่งไปผมถึงกับสูญเสียความมั่นใจหนักยิ่งกว่าเดิม หมดกันฟอร์มที่สะสมมาตั้งแต่เกิด หมดไปทั้งสิ้นทั้งปวงเมื่อเจอกับคนอย่างทัพไทย
   มันอ่านแต่มันไม่ตอบ!
   ผมเดินไปเดินมาอยู่นานกว่ามันจะตอบกลับมา

   Tup : ขอเวลากูอึ้งแป๊บ

   ผมมองข้อความนั้นอย่างพินิจพิจารณา ก็ยังดีวะ...มันไม่ได้เป็นแง่ลบไปเลยนี่หว่า

   Tup : คนอย่างมึงเนี่ยนะ...ชอบกู

   คนอ่านอย่างผมหัวเราะออกมานิดหน่อย

   Tankhun : เออ คนอย่างกูนี่แหละ
   Tankhun : ถ้าแค่ชอบยังหึงมึงขนาดนี้
   Tankhun : ตอนกูรัก...มึงคงโดนโซ่ล่ามไว้อยู่บ้านแล้วล่ะ

   ผมหันหลังก้าวเดินกลับไปยังประตูรั้ว โดยมั่นใจแน่ ๆ ว่ามีสายตาบางคนมองตามอยู่เบื้องหลังหน้าต่างที่มืดสนิทนั่น

   Tankhun : ฝันดีนะครับ













   “หัวหน้าสีแดง”
   “…”
   “เชี่ย ไอ้เชี่ยแทน มึงเป็นหัวหน้าสีแดงไม่ใช่เหรอ ได้ยินกูมั้ยเนี่ย!” เจน ประธานเอกปีสามร้องลั่น ผมสะดุ้งเล็กน้อยแล้วหันไปหามันอย่างเนือย ๆ
   “อะไร”
   “สีมึงมีน้ำสามแพ็คกับขนมสามถุงใหญ่ และก็ข้าวกล่องหนึ่งถุงใหญ่นะ ห้ามเอาไปเกินนะ”
   “อืม”
   “มึงเข้าใจในสิ่งที่กูพูดป่ะ”
   “กูเข้าใจน่า”
   “ตั้งใจเหมือนหัวหน้าสีชมพูหน่อยดิวะ” เพื่อน ๆ หัวเราะกันใหญ่เมื่อเอาผมไปเปรียบเทียบกับกาย กายหัวเราะหึหึ ในขณะที่ผมทำหน้าเฉยๆ พวกมันเริ่มรู้กันนิดๆ แล้วว่ากายมันชอบไอ้น้องปีหนึ่งที่ดูรวย ๆ และก็ตัวติดกับผม

   ไอ้น้องที่ชื่อว่าทัพ

   และมันก็เดากันไปต่างๆ นานาว่าผมกับกายแข่งกันจีบอยู่...ซึ่งพวกมันก็เดาถูกอ่ะนะ แต่ผมไม่พูดเฉยๆ

   คนอยู่บ้านตรงข้ามก็ต้องได้เปรียบดิวะ
   อยู่บ้านตรงข้ามไม่พอ อีกทั้งยังเหมือนเป็นคนที่อยู่ในครอบครัวอีก

   “มันมีอะไรบ้างนะ...น้ำกี่แพ็ค ข้าวกล่องกี่ถุง กูลืม” ไอ้เจตน์ หัวหน้าสีน้ำเงินที่นั่งอยู่ข้างผมก็เหม่อพอกันกับผม
   “ช่างแม่ง เหลือเท่าไหร่ก็เท่านั้นแหละ”
   “โห” ไอ้พีทร้อง “แค่ไม่ได้อยู่สีเดียวกับน้องทัพมึงถึงขนาดโยนความรับผิดชอบเลยเหรอหัวหน้า”
   “ก็กูเซ็งอ่ะ” ผมบ่นอุบ “มึงไม่มาเป็นกูมึงคงไม่เข้าใจ”

   หางตาผมเหลือบเห็นไอ้หัวหน้าสีชมพูที่ตั้งใจทำงานผิดปกติ ตามนิสัยจริง ๆ ของไอ้กายมันก็เหมือนๆ ผมนี่แหละครับ กิจกรรมก็ทำบ้างไม่ทำบ้าง แต่นี่มันผิดนิสัยจริงๆ ของมันมากเพราะมันตั้งใจโคตรๆ

   ตั้งใจจนผมหมั่นไส้...

   ไอ้กายเหมืิอนจะสัมผัสได้หน่อย ๆ ว่าผมเขม่นมันอยู่ มันส่งยิ้มให้ผมเล็กน้อย ผมส่งเสียง “เฮอะ” ออกมาอย่างไม่ปิดบัง
   เจตน์ พีท และต้นมองผมและก็หัวเราะนิดหน่อย หลังจากนั้นมันก็หันไปสนใจงานที่เพื่อนๆ เริ่มแจกแจงให้แต่ละคนอย่างมีแบบมีแผน ผมที่มีศักดิ์เป็นหัวหน้าสีแดง มีไอ้ต้นเป็นรองหัวหน้า งานนี้ผมสั่งอย่างเดียวก็ยังได้ แค่เสียงบ่นอุบของไอ้ต้นลับหลังแค่นี้ผมพอทนได้
   ตั้งแต่เมื่อคืนที่ผมสารภาพไปว่าผมคิดอะไรกับทัพ ผมยังไม่เห็นหน้าทัพเลยตั้งแต่เช้ายันตอนนี้ ตอนไปรอรับที่หน้าบ้าน ลุงเอี่ยมก็บอกว่าคุณหนูทัพออกมามหาวิทยาลัยแต่เช้าแล้ว ถามแจงแจงก็บอกว่าอยู่กับแจง ท่าทางปกติดีไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นเป็นพิเศษ
   ผมเอง...ที่แอบเขินเหมือนกัน แม้ว่าจะอยู่ตึกคณะเดียวกันแต่ผมก็ยังไม่พร้อมที่จะเจอเขาแบบซึ่ง ๆ หน้าเท่าไหร่ ( แล้วไปรับที่หน้าบ้านเพื่อ? ) จึงสรุปได้ว่าวันนี้ทั้งวันผมยังไม่ได้เจอทัพเลย
   หรือนั่นจะเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมเอาแต่เหม่อไม่มีสติอยู่กับเนื้อกับตัวนะ
   ในเมื่อตัวผมตามหาสติให้ตัวเองไม่ได้ ผมจึงเดินไปยังกลุ่มเพื่อนผู้หญิงสองสามคนที่กำลังลงมือเขียนป้ายชื่อให้น้องอยู่ แทนที่สายตาของผมจะดูว่าป้ายสีแดงของตัวเองเป็นยังไงบ้าง ผมกลับตวัดไปที่ป้ายชื่อของสีชมพู

   N’ทัพฟ้า

   จะว่าไปก็เป็นอะไรที่มุ้งมิ้งเหมาะกับมันดีเหมือนกันนะครับ ผมมองป้ายนั้นก่อนที่จะหยิบมันขึ้นมาดู

   “อะไรล่ะแทน วางลงเลยนะ กำลังเช็คยอดแล้ว” เพื่อนที่ดูแลเรื่องป้ายชื่อเอ่ยขึ้น

   แค่จับก็ไม่ได้หรือไง...ผมวางป้ายชื่อของทัพลงที่เดิม

   “สีชมพูเสร็จแล้วใช่มั้ย” ไอ้เชี่ยกายที่เดินมาจากไหนไม่รู้เดินมาหยิบตั้งป้ายชื่อของสีชมพูไปอย่างหน้าตาเฉยและก็ตัดหน้าผม “ให้แจกตอนไหน วันนี้หรือพรุ่งนี้”
   “ตอนก่อนขึ้นรถดิ จะรีบไปไหนเนี่ย”
   กายหันมามองผม ยิ้มให้ผมเล็กน้อยก่อนที่จะเดินเลี่ยงไป...
   แค่อยู่สีเดียวกันใช่ว่ามึงจะชนะนะเว้ย...
   เอ๊ะ...เดี๋ยว...ผมทันเห็นแว้บๆ...
   อิงก็อยู่สีชมพูเหรอ...
   ทำไมทำท่าเหมือนเป็นรองประธานสีเลยวะ...อิงเดินเข้ามาหากายพร้อมๆ กับช่วยกันเช็คของและก็ช่วยกันทำงาน
   แม้ว่าอิงจะบอกแล้วว่าอิงไม่ยอมกลับไปเป็นคนแบบนั้นแน่ๆ แต่ทำไมผมถึงเป็นห่วงแบบนี้ล่ะครับ

   คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกมั้ง...











   สรุปตั้งแต่เช้าจรดเย็น ผมไม่ได้เจอทัพเลย
   ตอนแรกว่าจะไม่ไปเจอแล้ว ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าผมกำลังตามหาเขา ผมทักไปถามแจงแล้วว่าทัพไปไหน แจงก็ตอบว่าหายหน้าไปตั้งแต่เลิกเรียนแล้วไม่รู้ไปไหน ผมจึงได้แต่ขับรถกลับมาบ้านตัวเอง มองดูบ้านตรงข้ามว่าเขามีการเคลื่อนไหวอะไรหรือไม่
   มันห่วงจนต้องทักไปหาเป็นครั้งแรกของวัน

   Tankhun : อยู่ไหน?

   ทัพไม่ตอบผมเลย

   Tankhun : อยู่บ้านป่ะ

   เงียบกริบยิ่งกว่าเป่าสาก...
   ผมเดินไปเดินมาในบ้านของตัวเองอยู่นาน เดินไปล้างรถ เดินไปอาบน้ำให้ไข่ต้ม เดินไปรดน้ำต้นไม้ ทำอยู่หลายอย่างและทำอยู่นานมากก็ไม่มีการตอบรับใดๆ จากคนที่ชื่อทัพเลยแม้แต่นิดเดียว
   ฮ่วย...นอกจากจะเป็นห่วงแล้วผมก็เริ่มจะหงุดหงิดด้วย

   โทรไปหาเลยดีกว่า! (หรืออันที่จริงผมควรโทรไปตั้งนานแล้ววะ) ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด เสียงสัญญาณดังอยู่สักพักก็มีคนกดรับสาย

   “ครับ”
   “ทัพ...อยู่ไหน”
   “อ๋อ ตอนนี้ทัพไปเข้าห้องน้ำครับ” ปลายสายเหมือนกำลังตะโกนแข่งกับเสียงดัง คล้ายๆ อยู่ที่ห้องคาราโอเกะอะไรสักอย่าง   
   “แล้วนี่ใครพูดครับ”
   “เกี๊ยวครับ เพื่อนของทัพ”
   “อ๋อ อืม บอกให้โทรกลับหาพี่แทนด้วยนะ”
   “พี่...อะไรนะครับ...”
   “แทน”

   ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด...เสียงที่ปลายสายดังอย่างสม่ำเสมอ แปลว่ามันตัดสายหรือวางหูไปแล้ว
   ผมกดโทรออกหาแจง จำได้ว่าไอ้เกี๊ยวนี่มันคุ้นๆ

   “ฮัลโหลค่ะพี่รหัสสุดหล่อ”
   “แจง...เชี่ยเกี๊ยวนี่มันใคร” ผมยิงคำถามออกไปทันที
   “อ๋อ เด็กปีหนึ่งไงพี่แทน คนที่แจงสงสัยว่ามันเป็นคนปล่อยงูใส่ทัพอ่ะ”
   ผมชะงักทันที... “จริงเหรอ”
   “แจงแค่สงสัยเฉยๆ แต่แจงก็ปักใจเชื่อไปแล้วล่ะ”
   “เห้ย”
   “ทำไมเหรอพี่แทน”
   “ตอนนี้ทัพอยู่กับมันอ่ะดิ”
   “จริงอ่ะ!” แจงร้องเสียงดัง “อ๋อ ที่ไปร้องคาราโอเกะกันใช่มั้ย พี่แทนไม่ต้องห่วงหรอก เพื่อนผู้ชายครึ่งเอกไปกันหมดเลย ไม่มีอะไรหรอกพี่แทน”
   “อืม...วันนี้พี่ยังไม่ได้คุยอะไรกับทัพเลย”
   “โอ้ย...เหมือนมันเป็นบ้าอ่ะวันนี้” แจงเล่าให้ฟัง “อยู่ดีๆ ก็ยิ้ม อยู่ดีๆ ก็เอามือมาปิดหน้า ทำเหมือนแจงตอนสมัยป๊อบปี้เลิฟไม่มีผิด”
   ผมนึกภาพตามแล้วถึงกับหัวเราะ “ขนาดนั้นเลยเหรอ”
   “ขนาดนั้นเลยแหละ” แจงทำเสียงถึงพริกถึงขิง “แค่พูดชื่อพี่ขึ้นมานะ หน้ามันก็แดงแล้ว”
   ไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองเลยครับ...แต่มันคิดไปแล้วอ่ะ...ผมควรทำไงดี
   “ตกลงกับไอ้เกี๊ยวนี่ไม่มีอะไรน่าห่วงใช่ป่ะ”
   “ใช่ หรือจะให้น้องรหัสตามไปคุมให้คะ ถึงจะยอมปล่อยทัพมันบ้าง”
   “ได้ยินแค่นี้ก็เบาใจ”
   “ตกลงจะจีบจริงๆ จังๆ แล้วใช่ป่ะ”
   ผมกลืนน้ำลายนิดหน่อย “เออ!”
   “เหอะ...กั๊กเอาไว้ตั้งนาน”
   “อะไรนะ”
   “แค่นี้แหละจ้าพี่รหัส บาย จุ๊บๆ”
   เหมือนแจงมันจะรู้ตัวว่าจะโดนผมด่ามันก็เลยรีบวางสาย แม้ว่าจะยังไม่เบาใจเท่าไหร่ แต่ถ้าผมไปเกรี้ยวกราดใส่ทัพผมก็กลัวว่าจะเป็นแบบนั้นอีก
   ไม่รู้สิครับ...ผมคิดกับทัพหลายอย่าง ทัพเหมือนน้องผม ทัพเหมือนคนในครอบครัวผม และทัพก็เหมือนกับ...คนที่ผมหลงรัก
   เพราะฉะนั้นมันจึงไม่แปลกใช่มั้ยครับที่ผมจะรักและก็หวงแหนคนที่คล้ายกับว่าเป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายที่โลกใบนี้เหลือไว้ให้กับผม...

   …ผมไม่อยากสูญเสียเขาไป









   ผมหาเหตุผลให้ตัวเองมาอยู่แถวหน้าบ้านของผมอยู่หลายประการจนในที่สุดคนที่ผมรอคอยก็นั่งแท็กซี่กลับมายังบ้านของตัวเอง ทันทีที่เขาลงจากรถเขาก็เหลียวมองมายังบ้านของผมทันที ผมหลบทัพที่เสาต้นหนึ่งเพื่อไม่ให้ทัพเห็นว่าผมรออยู่
   ท่าทางเขาก็ดูปกติ เหมือนเด็กมหาลัยเพิ่งไปเที่ยวกับเพื่อนมาและก็กลับบ้านเย็นนิดหน่อย...
   บอกฝันดีสักหน่อยดีมั้ยนะ...

   “โฮ่ง!”

   ไข่ต้มมันตัดสินใจไวกว่าผม มันเห่าเรียกให้ทัพหันมาก่อนที่ผมจะอ้าปากร้องเรียกอะไรทัพเสียอีก
   รู้สึกตื่นเต้นเลยว่ะ...

   “หืมมม?” ทัพส่งเสียงตอบรับก่อนที่จะเดินสะพายกระเป๋าข้างเดียวแล้วก็มายังหน้าประตูรั้วบ้านผม “ทำไมมาอยู่คนเดียวล่ะ เจ้านายไปไหน”
   “โฮ่ง!” แอบเห็นหมาผมมันหันหน้ามาหาผมและก็เห่า...ไอ้หมาทรยศ
   “ไม่อยู่เหรอ” ขอบคุณพระเจ้าที่ทัพซื่อบื้อ ผมจะได้มีเตรียมตัวเตรียมใจ “อุตส่าห์ซื้อของกินมาฝาก”

   คำพูดของเขาทำให้ผมสนอกสนใจขึ้นมาทันที...ผมค่อยๆ เขยิบออกมาจากหลังเสา มองดูทัพที่ตกใจนิดหน่อยที่เจอผม

   นี่เป็นการเจอกันครั้งแรกของเราหลังจากที่ผมสารภาพรักไป...

   “อ้าว...อยู่ตรงนี้เหรอ”
   “อื้ม” ผมตอบรับ “ซื้ออะไรมาฝากเหรอ”
   “นี่ไง” ขนมไทยเจ้าอร่อยถูกส่งต่อผ่านประตูรั้วจากทัพมาสู่ผม
   ผมส่งยิ้ม...พลางนึกในใจว่าเมื่อคืนใครบอกใครจะจีบใครกันแน่ “ขอบคุณนะ”
   “อื้ม” ทัพดูเขินๆ นิดหน่อย “ไปนะ”
   “เดี๋ยว” ผมรีบรั้งเขาเอาไว้ “ไม่เจอกันทั้งวันเลย”
   ทัพขยับกระเป๋าไปมา จริงๆ แล้วเขาขยับทั้งตัวเลยมากกว่า “แล้ว...ทำไมเหรอ”
   “คิดถึง”
   สิ้นเสียงคำพูดผม...ผมเชื่อว่าถ้าทัพบิดได้ทัพคงจะบิดไปแล้ว ไม่อยากเชื่อว่าชาตินี้ผมจะได้เห็นภาพนี้ ภาพที่ทัพเขินผมจนบิดเนี่ยนะ

   รู้งี้กูจีบไปตั้งนานแล้ว...

   “ไปละ” ทัพรีบพูด
   “เดี๋ยว” ผมเปิดประตูรั้วบ้าน “เดี๋ยวเดินไปส่ง”
   “ห่างกันแค่นี้เองนะ”
   “อยากไปส่ง”
   “อะไรของมึงเนี่ย”
   “เถอะน่า” ผมคะยั้นคะยอ เดินตามหลังทัพไปถึงหน้าบ้านของเขาไม่ถึงสิบก้าวก็ถึง “กลับดีๆ นะครับ”
   “แค่นี้ก็เอาเนอะ” ทัพเอ่ยขำๆ
   “แค่ไหนก็เอาทั้งนั้นแหละ”

   ทัพไม่ยอมหันหน้ามาให้ผมเห็น เขาเอาแต่ตั้งใจเปิดประตูบ้านทั้งๆ ที่มีเปิดประตูให้อยู่แล้ว

   “เออ แล้วพรุ่งนี้ต้องไปกี่โมงนะ”
   “ตีห้าครึ่ง” ผมพูด “ล้อหมุนหกโมงน่ะ”
   “อืม...”
   “มีอะไรจะบอก...”

   “หือ”

   ผมกลืนน้ำลาย...แม้ว่าทัพจะไม่ค่อยมองหน้าผมเท่าไหร่ แต่ก็ทำให้ผมประหม่าและก็เคอะเขินที่จะพูดออกไปมากเลยทีเดียว







   “ถึงกูจะอยู่สีแดง...แต่ใจกูอยู่สีชมพูนะ”









TBC*




Talk : เขาจะไปทะเลกันแล้วค่ะ ^^ มาสั้นดีกว่าไม่มานะคะยูวววว

[kutelittlepoly]

มาอัพแบบเงียบๆ

ย่องไปอ่านแบบเงียบๆเหมือนกัน

 

[punthipha]

 

[❣☾月亮☽❣]

กรี้ด ทัพมีหยอดกลับเว้ยเห้ย
พี่แทนไปส่งถึงบ้านด้วยอะ. น่ารักจัง
ขอบคุณมากๆค่ะ

[ReiSei]

555555555 หยอดกันตรงๆขนาดนี้ ลากพี่แทนกลับบ้านไปกกเลยดีกว่านะทัพ อั๊ยยยย

[QXanth139]

พอเริ่มเดินหน้าจีบนี่พี่แทนก็เสี่ยวแดกเลยนะ 

[cchompoo]

ครึๆ น่ารักอ่า   

[apisaraa]

  กรี๊ดคอจะพัง
พี่แทนทำคะแนนรัวๆเลยค่ะ เพราะไปทะเลนี่อาจจะโดนตีเสมอ 

[donutnoi]

น่ารัก เขินกันไปเขินกันมา 

เดินหน้าเต็มที่นะแทน

[tepintpilai]

กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ฟินเค้าจีบกันนนนนนนน

ไปทะเลครั้งนี้หวังว่า เค้าจะรักกันนะ เจ้อิงห้ามยุ่งด้วย

รอตอนต่อไปจ้า

[monetacaffeine]

อยากอ่านฝั่งทัพบ้างงงงงงงง > //////////// <
เอาจริงๆคู่นี้เหมือนต่างคนจะต่างรักกันนานแล้วป่ะคะ แค่ไม่รู้ตัวเฉยๆ 5555555555
ส่วนพี่กายพี่อิงนี่ก้างชิ้นโตเลย เราไม่ไว้ใจพี่อิงเลยอ่ะ ดูนางไม่น่าเลิกบ้าได้ง่ายๆ จะต้องมีอะไรมากกว่านั้นแหง
พี่หัวหน้าสีแดงช่วยดูแลน้องสีชมพูด้วยนะคะ ~
จะรอติดตามตอนต่อไปค่า

[หมอตัวเปียก]

จะหวานไปไหนจ้าาาา

[thepopper]

อ๊อยยยยย อ่านแล้วโลกทั้งใบเป็นสีชมพู~
เขินตัวบิดเกลียวเป็นโปเต้เลยย 55555
 

[HISY]

หยอดกันวันละนิดจิตแจ่มใส

[wonderbe]

ฮิ้วววว เสี่ยวว่ะพี่แทน 5555555555555555

[mooping-7]

ตอนแรกนึกว่าตาฝาด. 5555

[่patsaporn]

ฟินตัวแตก ป๊อปปี้เลิฟว่ะค่ะ คนหนึ่งก็ไม่กล้าสู้หน้า อีกคนนั่งยิ้มทั้งวัน ฟินๆๆ
พี่กายจะคึกไปละคะ กูดี๊ด๊าสุด 555 ส่สนพี่แทนนั้นถอดจิตไปแล้ว คิดถีงแต่ทัพ
ชอบตอนเดินไปส่ง แหม่ ไมไม่ไปนอนด้วยอ่า

ขอบคุณค่า

[B52]

  บิดแล้วตอนนี้

[Isunn]

มีซื้อขนมมาฝากกันด้วยเว้ยเฮ้ย   

แบบนี้ ต้องมีจูบรางวัล 

คุ้มค่ากับการรอคอยมากเลย แต่ก็แอบหวั่นๆว่าอิเจ๊นางมารอิง จะไม่ยอมวางมือง่ายๆ  แบบนี้ต้องให้องครักษ์แจง ช่วยจัดการ

[Naeon]

เขินแทน >///<

[dukdikdukdik]

พี่แทนตอนจีบช่าง ... 

[toou]

หยอดแบบนี้ทุกวัน น้องทัพจะไปไหนด๊ายยยยยย

อร้ายยยยยยย โคตรน่ารักเลยอ่ะะะะะะ