แทนทัพ ตอนที่ 15
เคยมีความรักแบบที่เรารู้ตัวมั้ยครับ
ที่ผมต้องเอ่ยแบบนั้นก็เพราะว่ามีหลายคนเหลือเกินที่มีความรักแต่เขาไม่รู้ตัว ผมมีความรักแบบไม่รู้ตัวมาก่อน เพราะฉะนั้นผมค่อนข้างรู้ดีว่ามันต่างกันยังไง
ผมว่ามันต่างนะ
ทั้ง ๆ ที่คนที่ทำให้ผมรู้ตัวและไม่รู้ตัวจะเป็นคนเดียวกันก็เหอะ
“เหยดเข้...ปกติไอ้แทนมันขยันแบบนี้เหรอวะ” ทันทีที่เพื่อนผมมันเห็นหัวผมโผล่หัวมาช่วยงานตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่ มันก็พากันแซวผมตั้งแต่ที่เจอกันเลย
ไอ้เจตน์หัวหน้าทีมสีน้ำเงินมีผ้าพันคอสามเหลี่ยมมัดอยู่ที่คอมันอย่างกับลูกเสือสำรอง...งั้นแสดงว่าผมเป็นหัวหน้าผมก็มีผ้าสีนี้มามัดไว้ที่คออ่ะดิ
ร้อนตายห่า...
“กูเป็นคนขยัน” ผมรับผ้าสีแดงของผมมามัดคอ เดินไปรอบๆ ทำท่าเหมือนทำงานทั้งๆ ที่จริงไม่ได้ทำอะไรเลย
“พวกกูกำลังวางแผนให้มึงได้อยู่สองต่อสองกับน้องทัพอยู่” ไอ้เจตน์กระซิบ มองไปที่ไอ้กายที่เพิ่งมาอย่างหวาดระแวง “กูว่ามันกะกวาดคะแนนเรียบแน่ๆ ทริปนี้ หัวหน้าอย่าได้กลัว”
“กูไม่เคยกลัวอยู่แล้ว” สายตาของผมนอกจากจะมองไอ้กายแล้วยังหันไปมองคนที่อยู่ข้างๆ มันอีกด้วยซึ่งก็คืออิง “มึงคิดว่าหลังๆ อิงดีขึ้นหรือแย่ลงวะ”
“ดีขึ้นดิ...เขาไม่มาตามตอแยมึงแล้วไม่ใช่เหรอ” ไอ้พีทพูดบ้าง
“ใช่ กูก็ว่าดีขึ้น” ต้นเอ่ยเสริม “ไม่ต้องห่วงหรอกน่า เดี๋ยวพวกกูช่วยดูอยู่ห่างๆ ให้ จะว่าไป...ช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยกับน้องทัพเลยแฮะ คิดถึงจัง”
“พูดอะไรทำไมมึงไม่เกรงใจตีนหัวหน้ามึง” เจตน์ท้วง
“กูไม่เกรงใจอยู่แล้ว กูคิดถึงจริงๆ”
“เจตน์ แทน ตามหาตัวตั้งนาน” ประธานเอกเดินมาหา “สีน้ำเงินขึ้นรถคันเดียวกันกับสีชมพูนะ ส่วนสีแดงไปอยู่กับสีเหลือง”
“ไม่เอา!” ผมร้อง ไอ้เจตน์ก็ร้องเหมือนกัน เหมือนมันอยากอยู่กับพวกผมมากกว่าที่จะไปอยู่กับพวกไอ้กายที่อยู่สีชมพู
“อะไร จำนวนมันลงตัวพอดีแล้ว”
“ช่างมัน เอาสีชมพูมาอยู่กับแดง”
“ทำไมไอ้นี่มันเอาแต่ใจตัวเอง” ประธานเอกแลดูไม่สนใจผม “อย่าคิดว่าหล่อสุดแล้วจะชนะสุดนะ โน เรื่องนี้เขาจัดวางกันมาไว้หมดแล้ว” เธอมองผมแล้วยิ้มกริ่ม “ถ้ามึงอยากนั่งกับน้องทัพ มึงก็ต้องให้น้องเขามานั่งตักมึงที่คันของมึง”
“ถ้าน้องมันยอมอ่ะนะ” ผมยักไหล่...เหอะ...อย่างกับมันจะยอมมานั่ง
“กูเชื่อว่าไม่ยอม” อีกฝ่ายยักไหล่ตอบผม “เอาเป็นว่าตามนี้ก็แล้วกัน”
มีลางดีตั้งแต่เริ่มต้น (ประชด) แค่ขึ้นรถก็ไม่ได้ขึ้นรถคันเดียวกันแล้ว โมเม้นท์บนรถน่ะมันสร้างได้เยอะแยะจะตาย...ทำไมฟ้าดินไม่เห็นใจคนอย่างผมบ้างนะ
“มึง...” เจตน์สะกิดเมื่อคน ๆ หนึ่งเดินเข้ามา บอกเลยว่าเขาออร่ามากๆ ทั้งรถที่มาส่งรวมถึงตัวของเขาเองด้วย คุณหนูทัพนั่นเอง...
ไหนบอกจะปิดบังฐานะ แต่ทำไมวันนี้ให้ลุงเอี่ยมมาเทียบท่าจอดถึงนี่ สงสัยฟ้ายังไม่สว่างมั้งครับ ทัพคงกลัวที่จะเดินมืดๆ คนเดียว
ผมยิ้มเล็กน้อยทันทีที่เห็น กำลังจะเดินเข้าไปช่วยถือของ (ไม่รู้ว่าคุณหนูเขาจะถืออะไรมาตั้งเยอะแยะ) แต่ผมไม่ทันประธานสีของทัพที่ไปถึงก่อน...
บอกแล้วใช่ไหมว่ามันประกาศศึกกับผมชัดๆ
นอกจากไอ้กายมันจะไปช่วยทัพขนกระเป๋าแล้วมันยังชวนทัพคุยอีกด้วย
เหมือนมีเพลิงอะไรบางอย่างกำลังปะทุในใจผม...นี่ขนาดแค่เริ่มต้นของวันนี้เองนะ แล้ววันนี้ทั้งวันใจผมจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย
เอาวะ...เป็นพระเอกทั้งทีก็ต้องใช้ความหน้าด้านเข้าสู้...ผมเดินเข้าไปหาทัพ ตอนนั้นเป็นตอนที่ไอ้กายกำลังไปหาน้ำหาท่าให้ทัพพอดี (เอาใจเกินไปแล้วนะมึง)
“ไง”
ทัพสะดุ้งเมื่อเห็นว่าเป็นผม “ไง...”
“หลับดีป่าว เมื่อคืนไม่ได้ทักไปเลย”
“ก็...ดีอ่ะ”
“อืม ใครมาส่ง” ถามทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้ว นี่คือสิ่งที่เรียกว่าชวนคุยครับ
“ลุงเอี่ยม”
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะสวมมาดเป็นพี่ชายขี้หวง “มีอะไรบอกได้เลยนะเข้าใจมั้ย ไม่ต้องไปสนใจหัวหน้าสีมึง...หัวหน้ามึงกาก”
“ไม่เห็นกากเลย ดูสิ ช่วยถือของตั้งเยอะ”
ถ้าจะเถียงแทนไอ้กายเอามีดมาแทงคอผมเลยดีกว่า... “กูกำลังจะมาช่วยมึงแล้วเหอะ แต่มันแม่งมาก่อน” ผมบ่นเหมือนเด็กอย่างได้หน้า ไอ้ทัพได้ทีหัวเราะใหญ่ รู้สึกเสียเปรียบยังไงก็ไม่รู้ครับ...
แต่ก็นะ...ผมยอม
“มีเรื่องหนึ่งอ่ะ...” ทัพพูดเสียงอู้อี้ “ลืมหยิบที่ชาร์จแบตมา พาวเวอร์แบงค์ก็ไม่ได้เอามา”
มีเรื่องได้ทำคะแนนแล้วกู “ไม่มีพาวเวอร์แบงค์ แต่มีที่ชาร์จแบต เดี๋ยวเอาไปให้ก็แล้วกัน”
“ขอบคุณนะ” ทัพบอก เมื่อได้ยินพวกสีชมพูเรียกให้ไปรวมตัวมันก็ทำหน้าเหมือนกับต้องการบอกลาผมและก็เดินไป
เจตน์ พีทและก็ต้นเดินมาตบบ่าผม... “คอตกเลยนะมึง” เจตน์พูดติดตลก
“ทำไมดูยากกว่าตอนที่กูไม่ได้จีบอีกวะ” ผมอดบ่นไม่ได้ พวกมันหัวเราะเสียงดัง ก่อนที่แต่ละคนจะย้ายไปทำหน้าที่ตัวเอง
หัวหน้าสีแดงยังคงสนใจสมาชิกสีชมพูตัวน้อยๆ(?)อย่างต่อเนื่อง
แม้ว่าจะไม่ได้อยู่ใกล้ๆ เท่าไหร่ก็เหอะ...
ระหว่างเดินทาง
ผมเริ่มลืมความรู้สึกที่ว่าอยากนั่งรถกับทัพมากแค่ไหน เพราะว่าตอนนี้ผมกำลังเอนจอยอยู่กับการแจกน้ำแจกขนมน้องๆ สีแดงและก็สีเหลือง พยายามเอาเรื่องการแข่งขันใส่หัวน้องๆ ให้ได้มากที่สุดเพื่อความสนุกสนาน เพราะตั้งแต่นี้เป็นต้นไปจะเป็นการแข่งขันของแต่ละสีทุกอย่างเลยครับ
ที่จริงพี่ๆ ก็ไม่ค่อยซีเรียสเรื่องการแข่งขันเท่าไหร่หรอก เพียงแต่อยากให้น้องมันสนุกก็เท่านั้นเอง ผมกับไอ้อ๊อฟ (ประธานสีเหลือง) แกล้งเถียงกันไปกันมา สร้างความสนุกสนานระหว่างเดินทางเป็นอย่างมาก ไอ้ต้นกับไอ้พีทก็ทำหน้าที่เป็นลูกน้องประธานสีที่ดี คอยตบมุกรับผมตลอด
จนกระทั่ง...
“รถคันหน้าเป็นอะไรวะ” ไอ้อ๊อฟเอ่ยเมื่อเห็นคันหน้าที่เป็นคันของสีชมพูกับสีน้ำเงินจอดข้างทาง
“ไม่รู้ว่ะ พี่ครับ จอดตามเลยครับ”
เพราะขับตามกันมาตลอดก็เลยต้องจอดตามกันเมื่ออีกคันเกิดจอดขึ้นมา ผมเดินลงมาจากรถบัสกับไอ้อ๊อฟในขณะที่บอกให้คนอื่นๆ รออยู่บนรถ
“มีอะไรวะ” ผมถามประธานเอก ถามไอ้เจตน์ และก็ถามไอ้กาย
“รถยางแตก” ประธานเอกตอบเซ็งๆ
“ว่าไงนะ” ไอ้อ๊อฟร้องเสียงหลง “มาแตกอะไรตอนนี้วะเนี่ย” อ๊อฟมองซ้ายมองขวา เห็นแต่ทุ่งหญ้าที่มีแต่แสงแดดเปรี้ยงๆ ไม่ค่อยมีร่มเงาเลยสักนิด แถมแถวนี้ยังไม่ค่อยมีรถผ่านอีกด้วย
“คนขับบอกว่าต้องรอรถมาเปลี่ยน อาจจะสักชั่วโมงสองชั่วโมง” ประธานเอกทำหน้าเครียด “ข้างหน้าพอจะมีหมู่บ้านอยู่บ้าง มีน้ำมีท่ามีที่ร่มๆ ให้น้อง จะให้น้องไปหรือว่าให้น้องรออยู่บนรถ”
เป็นหน้าที่ของพวกประธานสีแต่ละคนจริงๆ ครับว่าจะเอายังไง ถ้าจะรอก็เสียเวลาแต่ถ้าจะให้น้องเดินก็กลัวน้องจะร้อน
“กูลงความเห็นว่าเดิน” ผมตอบออกไป “ให้น้องมันลำบากด้วยกันอาจจะรักกันมากขึ้น”
“กูเห็นด้วย” เจตน์พูด อ๊อฟก็ทำหน้าเห็นด้วยเหมือนกัน
“อืม งั้นเดี๋ยวบอกให้รถขับตามไปเมื่อรถมาก็แล้วกัน เฮ้ออออ ไม่น่าเลือกบริษัทนี้เลย” ประธานเอกบ่นอุบก่อนที่จะเดินขึ้นไปบนรถคันแรก
หลังจากที่ไปชี้แจงกับน้องๆ เสร็จแล้วก็มีเสียงบ่นดังเซ็งแซ่ตามประสาเด็กมหาลัยเอกชนที่ไม่ชอบความลำบาก (ใครมันจะชอบแดดร้อนๆ ล่ะครับ) ผมมองว่่าให้อยู่บนรถเฉยๆ คงน่าเบื่อตายห่า ให้เดินไปพักหมู่บ้านข้างหน้ายังจะดีกว่า แม้น้องๆ จะบ่นไปบ้าง (พี่ก็บ่น) แต่ยังไงก็ต้องทำในเมื่อมติมันออกมาเป็นแบบนี้
เด็กที่มาจากนอกอย่างทัพหยีตาทันทีเมื่อโดนแสงแดด ผมค่อยๆ เดินควบคุมน้องๆ ในขณะที่ให้น้องๆ เดินเป็นแถวกันไป (รู้สึกเหมือนปีหนึ่งเป็นเด็กอนุบาลยังไงยังงั้น)
ผ้าสามเหลี่ยมที่เป็นสัญลักษณ์ประจำสีมีประโยชน์ก็ตอนนี้ น้องบางคนเอามาโพกหัวก็มี
“ใครไม่ไหวบอกนะครับ” ผมพูดใส่โทรโข่ง “เดี๋ยวให้พี่ต้นไปดูแล”
“อยากให้พี่แทนมาดูแลมากกว่า...ทำไงดี” น้องผู้หญิงที่แก่นแก้วหน่อยพูดติดตลก ทุกคนหัวเราะตามคำพูดของเธอ
“ค่าตัวพี่แพงนะครับ”
“พร้อมจ่ายเลยค่ะ”
“พูดแบบนี้พี่น้อยใจแย่เลย” ไอ้ต้นที่ถือกล่องปฐมพยาบาลทำหน้าน้อยใจ
“อย่าน้อยใจไปเลยค่ะพี่ต้น แค่พี่แทนฮอตกว่าพี่ต้นก็เท่านั้นเอง”
“ขนาดพี่ฮอตนะ ยังไม่มีคนสนใจพี่เลย” ผมแกล้งพูดใส่โทรโข่ง น้องๆ พากันหันมาหาผมเป็นตาเดียว รวมถึงคนที่มีผ้าสีชมพูมัดที่คอข้างหน้าด้วย
ทัพหันกลับไปอย่างรวดเร็ว...
ผมยิ้ม...ได้แกล้งคนบางคนที่มันสนุกดีจริงๆ
“มีคนไม่สนใจพี่แทนด้วยเหรอ หล่อก็หล่อ เก่งก็เก่ง ได้ข่าวว่าเป็นนักการตลาดตัวท็อปตั้งแต่ปีสองเลยไม่ใช่เหรอคะ”
“นั่นน่ะสิ พี่ดีขนาดนี้ทำไมเขาไม่สนใจพี่นะ”
“มันเล่นตัวอยู่ค่ะ!!!” เสียงแหลมๆ ของแจงเอ่ยขึ้น แอบเห็นทัพเอามือมาตะครุบปากของแจงเอาไว้ ทุกคนเริ่มส่งเสียงหัวเราะครืน
“เล่นตัวมากไม่ดีนะครับ ใช่มั้ย” ผมแกล้งถามน้องๆ คนอื่นๆ
“ช่ายยยยยยยย” พวกที่สนับสนุนออกเสียงเห็นด้วย “แต่ถ้าทัพมันไม่สนพี่แทน พี่แทนหันมาสนใจหนูก็ได้นะคะ หนูรอเสมอ!!!”
ผมไม่รู้ว่าเรื่องของทัพกับผมมันกระจายไปได้ยังไง แต่น้องๆ บางคนอาจจะมองว่าเป็นเรื่องเล่นๆ ก็ได้ ผมไม่ได้ซีเรียสกับเรื่องนี้สักเท่าไหร่ แค่ผมเห็นทัพมันอายๆ ผมก็พอใจแล้วล่ะครับ
เหมือนจะทำคะแนนได้ไม่นานไอ้กายก็มาขัดจังหวะ มันส่งน้ำเปล่าเย็นเฉียบให้ทัพ...
มันดูแลแค่คนดียวไม่ได้นะ มันต้องดูแลให้ทั่วถึงดิวะ!
เดินไปเรื่อยๆ ท่ามกลางแดดร้อนๆ จนกระทั่งผมเริ่มสังเกตได้ว่ามีน้องสีชมพูคนหนึ่งเดินเซไปมา
“เชี่ย” ผมสบถออกโทรโข่ง “กาย มีน้องข้างหลังเป็นลม”
เพราะพวกเราคุยกันเอาไว้ว่าประธานแต่ละสีก็ดูแลสมาชิกสีใครสีมัน ผมก็เลยร้องเรียกกายให้มาดูน้องคนนั้น น้องล้มเซไปทับน้องอีกคนที่พยุงไว้ได้ทัน
นี่กูทำเวรทำกรรมอะไรให้น้องหรือเปล่าวะเนี่ย
ผมเห็นกายกับทีมสีของมันรีบเร่งรุดมาดูรวมทั้งอิงด้วย ทุกคนเริ่มปฐมพยบาลกันเต็มที่ท่ามกลางแดดจัดๆ
“พาน้องขึ้นรถเลย” ประธานเอกสั่ง มีพี่บางคนขับรถส่วนตัวมาก็เลยสะดวก “ขึ้นรถมา แทน ฝากดูน้องสีชมพูด้วยนะ!”
เหตุการณ์ผ่านไปไวมาก ไม่นานนักน้องที่เป็นลมก็ถูกพาขึ้นรถ บางคนที่ไม่ไหวก็ขึ้นรถไปกันก่อนด้วย ผมเริ่มรู้สึกผิดตะหงิดๆ ที่ออกความเห็นให้น้องมาลำบาก
หน้าผมเจื่อนไปเล็กน้อยหลังจากที่รถที่พาน้องๆ ที่ไม่สบายผ่านหน้าไป...
“กูทำผิดหรือเปล่าวะ” ผมเดินไปกระซิบเจตน์ที่เดินอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่
“ไม่หรอกมึง...น้องไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย”
“น้องคนไหนไม่ไหวรีบบอกพี่มาเลยนะ”
“ครับ/ค่ะ”
“พี่ขอโทษที่ทำให้น้องๆ ต้องร้อนนะครับ”
มีมือหนึ่งมาสะกิดข้างหลังผม...เป็นมือของทัพที่ผมคิดว่าเดินไปไกลมากแล้ว แต่เขากลับมาอยู่ข้างหลังผมซะงั้น
“ก่อนจะห่วงคนอื่นมึงห่วงตัวเองด้วย ดูเหงื่อดิ” ทัพส่งทิชชูมาให้ ผมถึงกับอึ้งไปเลย พอเห็นว่าผมไม่สะดวกที่จะเช็ดเอง ทัพก็ยื่นไม้ยื่นมือมาเช็ดให้ ท่าทางเขินๆ ยังไงก็ไม่รู้
เสียงแซวดังระงมไปหมดทำให้บรรยากาศดีขึ้นอย่างน่าประหลาด...
“กูไปดีกว่า” ทัพทำท่าจะเดินหายออกห่างไปจากผมอีก ผมดึงผ้าสามเหลี่ยมสีชมพูที่พันคอของเขาเอาไว้ ทำให้เขาหงายหลังเล็กน้อย
“ไปไหนล่ะ” ผมทำเสียงดุ “อยู่นี่แหละ”
“ไม่เอา”
“ถ้าเป็นลมเป็นแล้งไปจะเป็นไง” ผมก้มหน้าลงไปกระซิบ “กูแบกมึงเดินไม่ไหวหรอกนะ”
ทัพกระทุ้งสีข้างผม “กูไม่เป็นลมหรอก”
“เหรอ” ผมหัวเราะ “แต่หน้ามึงนี่โคตรซีดเลยนะ”
“จริงอ่ะ” ทัพจับหน้าตัวเอง “กูว่ากูไหวนะ...”
จริงๆ แล้วหน้าของทัพไม่ได้ซีดหรอกครับ แต่ดูเหมือนจะโดนแดดมากแล้วแดงเป็นมะเขือเทศเลยต่างหาก ผมไม่มีร่มให้ ไม่มีเสื้อคลุมให้ ไม่รู้จะทำยังไงก็เลยถอดผ้าสีแดงของตัวเองไปให้ทัพแทน
“เอาไปบังหน้าซะ” ผมบอกได้แค่นี้ “หน้าดำไม่รู้ด้วยนะเออ”
ใช้คำว่าหน้าดำแล้วได้ผลชะงัด ทัพรับไปทันทีโดยไม่ได้มีคำถามอะไรมากมาย
“แต่ผ้าของกูก็มี...”
“น้องข้างหน้ารีบเดินหน่อยครับ อยากโดนแดดนานๆ เหรอ!!!” ผมไม่สนใจทัพที่ร้องตามหลัง รีบเดินหนีเขาไปเพราะกลัวเขาจะปฏิเสธน้ำใจผม ผมกลายเป็นหัวหน้าสีแดงที่ไม่มีสัญลักษณ์สีแดงอะไรเลย
…ผมทำอย่างกับตัวเองเพิ่งแตกเนื้อหนุ่มไปได้
แต่ก็รู้สึกดีนะครับ...
ในหมู่บ้าน
หมู่บ้านที่นี่เป็นเหมือนหมู่บ้านข้างทางทั่วไปของประเทศไทยครับ โชคดีหน่อยที่มีศาลาที่พอจะพักทานอาหารกลางวันกันได้ ปีหนึ่งกำลังนั่งกินกันอยู่ พวกปีอื่นๆ ก็เหมือนกัน
“เอาล่ะค่ะ เกมส์แรกที่พวกเราจะทำการเล่นที่หมู่บ้านนี้คือ...” เพิ่งกินข้าวกันได้ไม่กี่คำ ยัยประธานเอกก็หางานมาให้พวกผมอีกแล้ว “...เกมส์ซ่อนหา!!!” หลายคนดูอึ้งไปเล็กน้อย ยกเว้นพวกพี่ที่รู้กันอยู่แล้ว กติกาก็คือให้แต่ละสีส่งตัวแทนสี่คนไปเป็นตัวหา นอกนั้นเป็นตัวแอบ (เล่นเฉพาะน้องๆ ปีหนึ่ง) ห้ามออกนอกเขตหมู่บ้าน ห้ามไปหลบตามป่าเขาลำเนาไพร ให้หลบเฉพาะตามบ้านแต่ละหลังเท่านั้น (ได้รับการอนุญาตจากลุงป้าน้าอาที่นี่เป็นที่เรียบร้อย ท่าทางเขาก็อยากจะลุ้นด้วย)
เด็กๆ เริ่มนึกสนุก รีบกินข้าวและก็รีบประชุมกันทันทีว่าแต่ละสีควรจะให้ใครไปเป็นตัวหาและก็ตัวแอบ...
ผมแอบเห็นทัพนั่งฟังเพื่อนอย่างเดียวในขณะที่คนอื่นๆ วางแผนกันอย่างออกรส ผู้ชนะก็คือคนที่ซ่อนได้นานที่สุดคนสุดท้ายและสีนั้นก็จะกลายเป็นผู้ชนะไป ท่าทางแต่ละคนอยากที่จะลิ้มรสชัยชนะแรก...
ผมกับพวกผู้ชายคุยกันเรื่องวางกำลังกันเผื่อนอกมันออกนอกเส้นทาง หลังจากกินข้าวเสร็จ ผมกับเพื่อนก็แยกกันไปเฝ้าตามจุดตามมุมทันที
ไม่นานนักเกมส์ก็เริ่ม พวกตัวหานับหนึ่งถึงร้อย ในขณะที่พวกตัวแอบเริ่มแตกกันออกมาซ่อนอย่างกับผึ้งแตกรัง...
ทัพเป็นตัวแอบ...ผมเห็นหลังเขาไหวๆ ไม่นานเท่าไหร่เขาก็หายไปจากสายตาของผม ตรงนั้นมีไอ้พีทยืนอยู่ ดูดีๆ นะมึง...
เกมส์ดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง แต่ละสีแต่ละทีมเริ่มหาเจอและก็หายไปทีละสองสามคน จนในที่สุดเหลือไม่กี่คนที่จะต้องตามหา
หนึ่งในนั้นเป็นทัพ...
“ทัพไปซ่อนที่ไหนวะ” ตรอกซอกซอยในหมู่บ้านมีอยู่เยอะผมก็เลยชักจะเป็นห่วง เดินมาฟาไอ้พีทที่ส่ายหน้าดิกว่ามันไม่เห็น “อ้าว แล้วไปไหนอ่ะ”
พวกตัวหาพยายามหาทัพกับอีกสองสามคนให้พบ แม้จะรู้ว่าเกมส์มันยังไม่จบแต่ผมก็เริ่มเครียดไปก่อนหน้านี้แล้ว ระหว่างทางที่มาลุงเอี่ยมกำชับนักกำชับหนาเรื่องความปลอดภัยของทัพ อยากจะบอกลุงเหลือเกินว่าไม่ต้องกำชับผมก็จะดูแลเป็นอย่างดีอยู่แล้ว
…ทว่าตอนนี้เขาคลาดสายตาของผม
ผมไม่สนใจว่าจะยังอยู่ในเกมส์หรือเปล่า การที่ได้เห็นทัพตอนนี้คือการที่เบาใจขั้นสูงสุด...ผมค่อยๆ เดินเข้าไปหาตามบ้านทีละหลัง หลังอาคารเล็กต่างๆ แม้แต่ในโอ่งผมก็เปิดหาทัพ
กูเริ่มเครียดแล้วนะเนี่ย...
“เชี่ยกาย” ไอ้กายที่เดินไปมาอยู่รอบศาลาไม่รู้ว่าทัพยังโดนคนอื่นหาไม่เจอ “ทัพไปซ่อนที่ไหน”
“มึงใจเย็นสิ เกมส์ยังไม่จบเลย”
ผมหันไปมองดูคนอื่นๆ ที่โดนหาเจอหมดแล้ว ตอนนี้เหลือแค่ทัพคนเดียว
“แสดงว่าสีชมพูอาจจะชนะก็เพราะทัพ”
กายยิ้มแฉ่ง ในขณะที่ผมนั้นเริ่มไม่อยากที่จะยิ้มอะไรทั้งนั้น ผมทำหน้าหงุดหงิดและก็เดินตามหาทัพไปทั่ว...
“กูว่าแปลกๆ แล้วว่ะ” เจตน์หัวหน้าสีน้ำเงินวิ่งมาหาผม “นานไปแล้วมั้ง น้องคนหาแม่งก็เริ่มเหนื่อยแล้ว”
“มึงไปดูเด็กคนอื่นไป กูตามหาเอง เชี่ยต้น ช่วยกูหน่อย”
ผมกับเพื่อนรีบวิ่งตามหา ตอนนี้ผมเริ่มใจคอไม่ดีอย่างหนัก มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์กดโทรออกหาทัพ...ไม่นานนักเขาก็กดรับ
“ฮัลโหล!” ทัพแผดเสียงใส่โทรศัพท์ “แทน กูติดอยู่เนี่ย!”
นั่นไง...ผมกะแล้ว ทัพไม่น่าซีเรียสกับเกมส์ขนาดนั้น ถ้าไม่มีใครหาเขาเจอนานเกินไป ป่านนี้เขาก็น่าจะโผล่ออกมาแล้ว!
“อยู่ไหน!”
“จำได้ว่าเป็นกระท่อมหลังน้อยๆ”
“ให้ข้อมูลอีกนิดหนึ่งได้มั้ยทัพ”
“เอ่อ...มีต้นไทรใหญ่ๆ”
“…”
“มาช่วยหน่อยได้มั้ย ออกไม่ได้ เหมือนมีคนเอาอะไรมาบังประตูไว้”
“รู้แล้ว จะรีบไปเดี๋ยวนี้”
ทัพที่โดนแกล้งในยุคแรกๆ กำลังจะกลับมาอีกครั้งแล้วเหรอ เรื่องนั้นช่างมันก่อน ผมต้องรีบช่วยน้องออกมาให้เร็วที่สุด
รู้ใช่มั้ยครับว่าลึกๆ ในใจแล้วผมสงสัยใคร...
รองประธานสีชมพูนั่นไง
ในที่สุดผมก็หาเจอ ผมกับต้นช่วยกันเข็นเอารถเข็นขนาดใหญ่ให้ออกไปจากประตู ทัพที่เหงื่อเต็มตัวเดินออกมา ท่าทางไม่ค่อยไหวเท่าไหร่
“นี่กูต้องมาเจอเรื่องแบบนี้อีกแล้วเหรอ” ทัพอดที่จะบ่นออกมาไม่ได้จริงๆ ผมรีบเอาผ้ามาเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อให้ “ขอบใจนะแทน”
“มึงไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” ผมโล่งอกจริงๆ
มีฝีเท้าสองสามคู่วิ่งตามหลังมา หนึ่งในนั้นเป็นอิง...
“เจอแล้วใช่มั้ย” ประธานเอกพูดเสียงหอบ “ดีแล้ว รีบไปกันเลย”
“ไม่” ผมตวาด “จะไม่ไปไหนทั้งนั้นถ้าไม่มีการสืบสวนว่าใครเป็นคนทำ”
“แทน” ทัพห้ามผม แต่ผมไม่สนใจ ผมตวัดสายตาไปมองอิงอย่างโมโห
“อีกแล้วเหรอ นิสัยแบบนี้เมื่อไหร่จะหยุด”
“ทำไมมาปรักปรำกันแบบนี้ล่ะแทน” อิงทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ “อิงไม่ได้ทำ ทุกคนก็เห็นว่าตลอดเกมส์อิงอยู่ที่ศาลา”
ผมหันไปหาประธานเอกและคนอื่นๆ ทุกคนพยักหน้าหงึกหงัก จริงจังและก็เห็นด้วยอย่างที่อิงพูด...
ผมกำหมัดแน่น พ่นลมอย่างอารมณ์เสียและก็ดึงแขนทัพให้ห่างไปจากตรงนี้
“ต่อจากนี้ทัพต้องตัวติดอยู่กับกู ไม่ว่าจะอยู่สีเหี้ยอะไรก็ช่าง!”
ผมประกาศเสียงดังกร้าว...ไม่สนใจว่าใครจะมองผมว่าผมเอาแต่ใจหรืออะไรทั้งนั้น ผมไม่แคร์อะไรทั้งสิ้น
ทัพมองมาที่ผมอย่างอึ้งๆ เล็กน้อย เขาไม่รู้จะพูดอะไรระหว่างที่ผมลากแขนเขาเดินออกมาเรื่อยๆ
“ต้องทำขนาดนั้นเลยเหรอ”
“มึงอยู่ห่างกูแล้วเกิดเรื่องทุกที”
“ไม่เป็นไรหรอก”
“ไม่เป็นไรได้ยังไง!” ผมร้อง ทัพถึงกับทำหน้าตกใจไปเลย “มึงคิดว่าพวกเรามีกันกี่คน ถ้าไม่นับลุงเอี่ยม...”
ทัพทำหน้าสลดลง...
“เรามีกันแค่นี้นะ ไม่ว่าจะอยู่ในฐานะครอบครัวหรือจะอะไรก็ช่าง แต่เรามีกันแค่นี้”
“…”
“กูต้องห่วงมึง กูต้องดูแลมึง...กูไม่อยากเสียมึงไป”
ทัพพูดไม่ออก แขนของเขาสั่น ผมจึงจับแขนของเขาแน่นมากยิ่งขึ้น...
“กูจะปกป้องมึงเอง”
TBC*
ช่วงครึ่งหลังของเรื่องแล้วนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
