หัวข้อ: ........ แทนทัพ ........ [จบ]

[imfckwn]

อย่าไปไหนนะ..

อย่าไปปป นอลลล

[cchompoo]

 

[snack]

ตามอ่านจนทันหลงรักทั้งแทนทั้งทัพเลยน่ารักกมากกกกกกกกกก

[Da@@]

น่าร๊ากกกกกก

ว่าแต่พี่แทนมันเป็นหัวหน้าสีแดงนิน่า
แล้วพี่แทนมันก็เอาแต่ใจเปลี่ยนสีให้ทัพไปแล้วเรียบร้อย
ตอนที่ 18  น้องChiffon_cake  ลงสีพี่แทนผิดไหมเอ่ย

[nsai.ss]

หวานอ่าาา...เอาอีกกกกกกกกกกก~

[dukdikdukdik]

กริ้ดดดดด น่ารักเวอร์ ฉากจูบนี้น่ารักมาก ๆ 

[EverGreen™]

เอาอี้กกกกกกกกกกกก   


"เพราะผมเป็นสมาชิกของสีที่มายังไงก็ไม่รู้ ทำให้ห้องพักสำหรับผู้ชายปีหนึ่งสีชมพูเต็ม ผมจึงต้องระหกระเหินมานอนกับห้องรุ่นพี่สีชมพู ที่เจือกจะมีสี่คนพอดี"

น่าจะเป็น สีแดง ป่ะจ๊ะ

[Mura_saki]

เด๋วนะๆพี่พีทนอนไหน หรือใครปลุกพี่พีทไปนอนห้องอื่น อิอิ

[Misakiiz]

ฮอลลลลลลล เบาหวานจะขึ้นตา หวานกันมาก หวังว่าเรื่องร้ายๆที่จะเกิดขึ้นจะจบไปเร็วๆนะ แฟนเก่าของพี่แทนน่ากลัวจริงๆ

[Poseidon]

ง่อววววว เขินเลยสิงานนี้

[twinmonkey0311]

อมยิ้มแก้มแตก ถ้าแทนกับทัพจะทำให้เราฟินขนาดนี้

[lieu]

-///- ชอบตอนที่เอาตัวกันไม่ให้ออกจากห้องน้ำ
มันก๊าวมากกกกกก มือไวไม่ใช่เล่น ๆ แทบจะกินหูน้องอยู่แล้ว
นอกจากเอาแต่ใจ แล้วยังขี้หวงงงงงงงงด้วยยย

ฉากตอนนอนที่เอามือลูบหัว ละมุนนนมากกกก
แต่น้องก็ไม่ธรรมดา เอามือพี่มาแนบแก้มมมมม >///< โอ๊ยยยยยย.. อยากจิกรี๊ดดดดด

สองสาวนั่น คงไม่รวมหัวกันทำอะไรหรอกใช่มั๊ย Y_Y*  ไม่ค่อยไว้ใจ

ชอบคู่เจตน์พีท อีกคนแสดงออก(ลับหลัง)ชัดเจน ขนาดนี้ อีกคนน่าจะรู้ตัวได้แล้วมั๊ยยยยย
ลุ้นนนนนนนนนนนนนมากกก

[panitanun]

น่ารักอะงื้อออออ

[mystery Y]

หวานจริงไรจริง แต่ว่านะเจตน์-พีทนี่เรียลใช่ไหม!?? จะได้เตรียมฟิน

[shoi_toei]

โอยเขิลลลลลล

[Naeon]

หวานอ่ะ

[kaokorn]

ยกมือออกเสียง ชอบฮะ ^_^

[Youi_chin]

 

[Mura_saki]

อยากอ่านพี่แทนอีกค่ะ

อิอิ

[ben]

ตายยย 555 ช็อตนี้เขิลตายมากกกก โอ๊ยชอบ คู่เจพีก็ด้วย เชียร์ๆ

[Jibbubu]

กรี๊ดดดดดดดด เค้าจูบกันแล้ววววววววว ฟินตัวแตกเลยอ่ะ หวานมากกกกกตอนนี้

[คุณเอ]

 

เซ้นแจนดีจริงๆ มีให้ฟินอีกคู่แล้วสินะ JP อะครึ อะครึ

[Chiffon_cake]

แทนทัพ ตอนที่ 19








   อ่า...ผมจะทำหน้ายังไงเวลาเจอมันดี...
   ผมตื่นเช้าที่สุด พยายามที่จะไม่ปลุกแทนที่หลับปุ๋ยให้ตื่นขึ้นมา แทนหลับอย่างจริงจังมาก และตอนนี้ไม่ทำตัวลีบติดกำแพงแล้ว (ก็แน่นอนที่ออกจะเยอะแยะแต่นอนสองคน) ผมค่อยๆ อาบน้ำให้เสียงเบาที่สุด แต่งตัวให้เบาที่สุด และก็ขยับตัวให้น้อยที่สุด

   แต่ก็...

   …ไม่วายทำมันตื่นอยู่ดี

   “อืออออ” หัวหน้าสีแดงขยับตัวไปมาก่อนที่จะลุกขึ้นนั่งอย่างสะลึมสะลือ

   อยากถ่ายรูปเอาไว้ดูโคตรๆ ผมหยิบกล้องของแทนมากดถ่ายรูปมันตอนนี้เอาไว้เสียงดัง แชะ แชะ แชะ

   “เห้ยยย ไรเล่า” แทนโวยวายอย่างไม่ค่อยมีสติเท่าไหร่ “กี่โมงแล้วเนี่ย”
   “ตีห้าครึ่ง”
   “ตื่นมาทำต้มไก่กินเหรอ นอนต่อสิ” มันเอื้อมแขนมาขยับให้ดึงผมลงไปนอนต่อ
   “ไม่เอา ตื่นแล้ว”
   “แต่กูยังไม่อยากตื่น นอนต่อเถอะ”
   “กูตื่นแล้ว”
   “กูยังไม่อยากตื่นไง”
   “แทน” ผมทำเสียงเข้มขึ้นให้มันปล่อยมือผม “กูนอนต่อไม่ได้แล้ว ไม่ง่วงอีกแล้ว”

   แทนหน้าหงิก เอามือขยี้ตาตัวเอง จากนั้นก็ทิ้งตัวลงนอนบนที่นอน “ตามใจละกัน” ดูเหมือนมันจะง่วงมากกว่าที่จะทำอะไรก็เลยนอนหลับต่ออย่างสะลึมสะลือ ผมแอบยิ้มนิดหน่อย วางกล้องลงและก็คิดว่าจะไปสูดอากาศริมทะเลในยามเช้า

   ว่าแต่...ถ้าแอบไปข้างนอกแบบนี้ไอ้แทนจะด่าผมมั้ยนะ

   เห้ย...ผมก็ดูแลตัวเองได้นะ

   จะคิดมากทำไมกัน ทำไมต้องทำตัวเหมือนสู้ผู้หญิงพวกนั้นไม่ได้ด้วย ผมพ่นลมใส่ตัวเอง เปิดประตูเบาๆ และก็เดินออกไปข้างนอกโดยไม่คิดมากอะไรอีก








   อากาศยามเช้าริมทะเลนั้นดีมาก...พระอาทิตย์ก็กำลังจะขึ้นทำให้ทุกอย่างดูสวยไปหมด ผมเดินเตะทรายเอาเท้าเปล่าแตะน้ำทะเลไปเรื่อย จนกระทั่งมีมือๆ หนึ่งกระชากให้ผมหันหลังกลับไปหา

   “พี่กาย” ผมร้องเสียงดัง ถอนหายใจอย่างโล่งอก
   พี่กายฉีกยิ้ม “ทำไมต้องทำหน้าตกใจแบบนั้นด้วย”
   “พี่มาเงียบๆ ไง”
   “ฮ่าๆๆ” พี่กายหัวเราะ “ทำไมตื่นเช้าจัง”
   “นอนไม่ค่อยหลับครับ” ผมตอบไปอย่างสุภาพ
   “แต่หน้าตาก็ยังดูสดใสไม่เปลี่ยนเลยนะ” อีกฝ่ายทอดมองไปที่ทะเล เขาถอนหายใจยาวจนดูเหมือนเขากำลังมีเรื่องทุกข์ในใจ
   “พี่กาย เป็นไรหรือเปล่าพี่”
   คนถูกถามหันมามองหน้าผม ก่อนที่จะส่ายหน้าเบาๆ “ไม่มีอะไร”
   “มีอะไรเล่าให้ผมฟังก็ได้นะพี่”
   “เล่าได้จริงเหรอ”
   “จริงสิ ผมเป็นน้องรหัสพี่นะ”
   พี่กายยิ้มอย่างสลดใจ “นั่นสิ เกือบจะลืมไปแล้ว” ทำไมผมต้องรู้สึกผิดตะหงิดๆ ด้วยล่ะครับเนี่ย “อยู่สีแดงเป็นไงบ้าง”

   นั่นไง...ที่ผมกำลังรู้สึกผิดน่ะมันถูกแล้ว ผมถูกสตีลไปอยู่ทีมสีอื่นอย่างกับรายการเดอะวอยซ์ แม้ว่ามันจะเป็นการแข่งกีฬาสีธรรมดาๆ ก็ตามที

   “ก็...ดีมั้งครับ”
   “ไม่คิดถึงสีชมพูบ้างเหรอ” พี่กายทำสีหน้าอ้อนวอนผม

   ผมกลืนน้ำลาย...รู้ว่าที่พี่กายถามอยู่มันมีความหมายโดยนัยมากแค่ไหน ดูได้จากคำพูด สีหน้า และก็แววตา
   “พี่กาย...”   
   “ว่าไง...”
   “ผมนึกว่าที่ผ่านมา...พี่จีบผมเล่นๆ ซะอีก” ผมพูดจากใจจริง เพราะภายนอกพี่กายดูเป็นคนที่เจ้าชู้ประตูดินเป็นอย่างมาก เขาเป็นคนที่มีเสน่ห์ร้ายเหลือล้น นั่นแหละคือสิ่งที่นิยามในการตัวของพี่กาย
   พี่กายหัวเราะอย่างขมขื่น “คิดอย่างนั้นเหรอ”

   “ครับ...”

   “การที่พี่ไปรอรับเราหน้าบ้าน...ส่งสาส์นท้าทายเพื่อนที่รู้จักกันมานานอย่างแทน...เรายังคิดว่าพี่ยังไม่จริงจังกับเราอีกเหรอ”

   ผมพูดไม่ออก ได้แต่มองไปทางอื่นเพื่อทำลายความอึดอัด

   “นั่นสินะ พี่คงดูจริงจังน้อยไป จนทำให้พี่แพ้คนอย่างไอ้แทน”

   “…”

   “ทัพให้โอกาสพี่อีกหนได้มั้ยล่ะ”

   ผมยังไม่ทันจะพูดอะไรเลยพี่กายก็ถามคำถามนั้นออกมาแล้ว “คือว่า...” เมื่อคืนผมแสดงความรู้สึกที่มีต่อแทนคุณไปแล้วนะครับ...

   “เถอะนะ” มือใหญ่ของอีกฝ่ายยื่นมือมาคว้ามือผม ผมตกใจจนทำตัวไม่ถูก มีไม่กี่หนในชีวิตหรอกครับที่จะมีคนเพศเดียวยื่นมามาจับและก็ทำตาเว้าวอนผมขนาดนี้ “แค่บอกพี่ว่าว่าจะให้โอกาสพี่...และพี่จะไม่มีวันยอมแพ้ พี่สัญญา”

   “พี่กาย คือผมคิดว่า...”

   ปึก!

   ลูกวอลเลย์บอลจากไหนไม่รู้ลอยมาโดนหัวพี่กายเต็มๆ ทำให้พี่เขาต้องปล่อยมือออกมาไปจากมือผม ผมหันไปมองดูว่าเป็นฝีมือใคร ไม่ต้องเสียเวลาเดาให้ยากเลยครับ

   แทนคุณตื่นแล้ว...

   เขาขนาบข้างด้วยพี่ต้นที่มองมาทางผมกับพี่กายอย่างงงๆ

   “เชี่ยแทน” พี่กายโกรธจนเลือดขึ้นหน้า เขาย่างสามขุมไปหาแทน และผมรู้เลยว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น ผมรีบคว้าตัวพี่กายไว้ก่อน ในขณะที่พี่ต้นคว้าตัวแทนเอาไว้ “มึงจะเอายังไง! ว่ามา!”
   “ตัดสินกันตรงนี้เลยเป็นไง!”
   “ไม่น่าใช้วิธีหมาๆ แบบนั้นเลยนะ!” ตัวพี่กายหนักมาก ผมเกือบจะรั้งตัวพี่แกเอาไว้ไม่ไหวแล้ว
   “หมาๆ แล้วไงวะ ถึงจะหมา ก็หมาหวงเมีย ชัดมั้ย” พี่ต้นเองก็เกือบปล่อยแทนให้มาฉะกับพี่กายเหมือนกัน
   “ปีหนึ่งอยู่เยอะนะโว้ย สงบสติอารมณ์หน่อย” พี่ต้นพยายามเตือนสติ”
   “กูไม่สน ปล่อยกู เชี่ยต้น”
   “ใช่ ปล่อยพี่เหอะ พี่ไม่ชอบวิธีหมาลอบกัดแบบเด็กๆ แบบนั้น!”

   จะมีเรื่องกันตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่เลยหรือไง...กว่าจะสงบกันได้ ต้องใช้แรงของรุ่นพี่หลายคนมาช่วยแยกเลยครับ ผมถึงกับปาดเหงื่อเลยทีเดียว

   คนที่เหมือนจะรู้เรื่องเริ่มมองมาหาผมด้วยสายตาแปลกๆ ราวกับว่าผมเป็นตัวต้นเหตุของการเกือบจะวิวาทครั้งนี้
   ก็คงจะเป็นอย่างนั้น...

   …แต่ใครมันจะอยากให้เหตุการณ์มันเลวร้ายขึ้นวะ ไม่มีหรอก!

   “กูยังรอสะสางกับมึงอยู่นะ” พี่กายชี้หน้าแทนอย่างโมโหไม่หาย   
   “กูพร้อมเสมอ” อีกฝ่ายก็ไม่ยอมลดราวาศอกแม้แต่น้อย
   พี่ต้นที่อยู่ใกล้ๆ ผมมองหน้าผมอย่างเห็นอกเห็นใจ “เสน่ห์แรงจังเลยนะ”
   “ผมเปล่า” ผมพยายามเถียง
   “เทพบุตรแห่งเอกการตลาดจะตีกันเพราะน้องเลยนะ”
   “ผมไม่เห็นจะภูมิใจเลย”

   ใช่...ผมไม่เห็นจะภูมิใจกับมันเลยสักนิด...









   ตลอดเวลาทั้งวันสองคนนั้นทำให้การแข่งขันดุเดือดกว่าที่คิด
   ทุกคนเห็นพ้องต้องกันว่าแทนกับพี่กายจริงจังกันเกินไป ต่างฝ่ายต่างก็ไม่ยอมใคร ไม่ยอมให้สีตัวเองแพ้ ไม่ว่าจะเป็นกีฬาประเภทฟุตบอล วอลเลย์บอล ถ้ามีน้องคนไหนไม่ไหวพวกเขาก็อาสาไปลงแทนโดยไม่สนสักนิดว่าจะให้ปีหนึ่งเล่นหรือปีไหนๆ เล่น หลายคนก็เลยพากันสังเกตว่าสองคนนี้ไปโกรธกันมาตั้งแต่ชาติปางไหน

   “น้ำครับ” พี่กายยื่นขวดน้ำเย็นเฉียบมาให้ผมหลังจากที่ผมแข่งวิ่งกระสอบเสร็จ
   “ขะ...”
   ยังไม่ทันที่ผมจะขอบคุณอะไร ไอ้แทนก็ยื่นมาให้ผมอีกขวด พร้อมกับพูดในสิ่งที่ผมลำบากใจมากมายเหลือเกิน “เลือกดีๆ นะว่าจะกินขวดไหน”

   โว้ย...อะไรจะขนาดนั้นวะ

   ผมเริ่มอดรนทนไมไหว ทั้งวี่ทั้งวันแทนจะแข่งกับพี่กายมาเทคแคร์ผมพอๆ กับแข่งกีฬาเพื่อเอาชนะ เรื่องที่คนรู้กันในวงน้อยๆ ตอนนี้ขยายวงกว้างราวกับไฟลามทุ่งว่าผมเป็นศูนย์กลางศึกชิงนายของเทพบุตรแห่งเอกการตลาดทั้งสอง หลายคนก็เอามาแซวจนผมทำหน้าไม่ถูก ทุกคนคิดว่าเป็นเรื่องขำๆ แต่ไม่เลยครับ...ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังอยู่ในตำแหน่งที่ไม่สมควรจะอยู่

   ผมไม่สามารถคุยกับพี่กายตรงๆ ได้ เพราะฉะนั้นเมื่อสบโอกาสที่ทุกคนหันไปสนใจกีฬาที่กำลังแข่งยังขับเคี่ยวกัน ผมก็เลยได้ลากแทนออกมาคุยกันลับๆ สองคนโดยไม่มีคนเห็น   
   เหมือนแทนจะรู้ว่าผมกำลังจะพูดอะไร มันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ อีกทั้งยังทำเหมือนเรื่องที่ตัวเองทำเป็นสิ่งที่ไม่ผิด
   ผมกอดอกจ้องหน้าแทนเขม็ง

   “ทำไมจ้องงั้นอ่ะ” แทนทำเสียงอุทธรณ์ “สิ่งที่กูทำไม่ได้ผิดเลยนะ”
   “มันเยอะเกินไป เมื่อเช้าด้วย ตั้งใจเตะมาโดนหัวพี่กายแบบนั้นมันดูไม่ค่อยดีอ่ะ” ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง เคยโดนบอลอัดหัวเข้าอย่างจังผมก็เลยพอจะเข้าใจความรู้สึกของพี่กายดีว่าทั้งเจ็บทั้งช็อคขนาดไหน
   “มันดูไม่ดี หรือว่าไม่ชอบที่ถูกขัดจังหวะเวลาสวีท”
   “สวีทอะไร”
   “ก็เห็นจับมือกันหวานฉ่ำ”
   “เขาจับมือกูเองโว้ย”
   “แล้วยอมให้เขาจับทำไม”
   “ก็จู่ๆ เขาก็ดึงไปจับ”
   “ชอบใช่มั้ย”
   ผมเริ่มโกรธขึ้นมาทีละนิด “ว่ายังไงนะ”
   แทนเหมือนเพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองกำลังจะพูดในสิ่งที่เคยทำผิดกับผมมาก่อน “ขอโทษ...โว้ย! ก็คนมันหึง จะให้บอกกี่ครั้ง!”
   “ไม่มีอะไรโว้ย ไม่มีอะไรจริงๆ”

   “ไม่รู้ล่ะ รู้ว่าไม่มีแต่มันก็หึง”

   “…”

   “เคยชอบใครสักคนมากๆ มั้ยล่ะ”

   “…”

   “ถ้าเคยจะเป็นเหมือนกูตอนนี้นี่แหละ”

   ผมอ้าปากจะเถียง แต่เมื่อเห็นแววตาสุดแสนจะแน่วแน่ของอีกฝ่ายก็ทำเอาผมพูดไม่ออกเหมือนกัน

   “แล้ว...แล้วจะให้ทำยังไง” ผมถามเสียงสั่น

   “อยู่ให้ห่างจากไอ้กาย”

   “ก็ไม่ค่อยได้อยู่ใกล้ๆ อยู่แล้ว”

   “ห่างอยู่แล้วก็ห่างออกไปอีก แค่นั้น”

   “อืม” ผมรับคำ “รู้แล้ว”

   แทนมองหน้าผมอย่างอึ้งๆ นิดๆ “เชื่อฟังด้วยเหรอ”

   ผมจิ๊ปาก “ก็ต้องเชื่อดิ ใครมันจะอยากให้มึงไม่สบายใจล่ะ”

   “…”

   “เรื่องเมื่อคืนไม่ได้มีความหมายกับมึงเลยหรือไง กูไม่ได้ทำอย่างนั้นกับทุกคนหรอกนะโว้ย”

   แทนกระพริบตาปริบๆ ส่งให้ผม ก่อนที่จะดึงตัวผมเข้าไปกอดอย่างรวดเร็วและก็แนบแน่นมากด้วยราวกับต้องการแกล้ง

   “หึ ถูกใจกูจริงๆ” มันกดหัวผมให้แนบชิดติดกับอกมันที่มีหัวใจกำลังเต้นรัวแรงอยู่ “งั้น...กูจะเชื่อใจมึง”

   ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก

   “แต่ว่า...กูไม่เชื่อใจตัวเอง...กูไม่รู้ว่ากูจะหึงน้อยลงหรือเปล่า”

   “…”

   “ขอโทษด้วยนะที่เป็นแบบนี้ ทั้งชีวิตกูเหลือมึงแค่คนเดียวจะให้กูทำยังไง”

   แทนฝังศีรษะตัวเองไว้บนไหล่ของผม...ผมใจเต้นแรงมากกับคำพูดนั้นของแทน
   มันจริงมากๆ เลยทีเดียวที่ชีวิตของพวกเราต่างก็ไม่เหลือใคร...   

   …นอกจากกันและกัน

   ผมอาจจะมีบริวารมากมายคอยตามรุมล้อมทำให้คลายความเหงาในใจได้บ้าง แต่แทนนั้นอยู่อย่างโดดเดี่ยวมากหลังจากที่คุณยายของแทนเสียไป มีเพียงแค่หมาปั๊กตัวหนึ่งกับบ้านหลังเล็กๆ หลังหนึ่งก็เท่านั้น

   ผมพอจะเข้าใจว่าทำไมแทนถึงหึงหวงแรงขนาดนี้...

   …ผมกำลังพยายามจะปรับตัวเข้าหาเขาทีละนิด...ทีละนิด...ใช่มั้ยครับ

   “อือ” ผมตบหลังของแทนเบาๆ ราวกับให้แทนรู้ว่าผมพูดจริงๆ “เรื่องพี่กาย...ขอเวลาหน่อยละกัน”
   “เวลาอะไรเหรอ”
   “เวลาที่จะบอกปฏิเสธเขาไง”

   แทนนิ่งไปนิดหน่อย ก่อนที่จะกอดผมแน่นขึ้น

   “เข้าใจแล้ว...”

   “…”

   “จะไม่ทำตัวเด็กอีกแล้วล่ะ”

   ให้มันจริงอย่างที่พูดเหอะ!










   เวลาเย็นย่ำ
   หลังจากที่แข่งดุเดือดกันมาตลอดทั้งวันรุ่นพี่ก็ปล่อยให้ทุกคนพักผ่อนตามอัธยาศัย ผมใช้เวลาอยู่กับแจงบริเวณที่โรงแรมจัดไว้ให้สำหรับนั่งเล่น จิบน้ำชาเบาๆ ตลอดเวลาผมนั่งเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อย ในขณะที่แจงนั้นดูคร่ำเคร่งเอามากๆ กับคู่เจพีของเธอ
   “ทำไมพี่แทนต้องพูดแบบนั้นด้วยวะ”

   “…”

   “มึงคิดว่าไงไอ้ทัพ”

   ผมสะดุ้ง “หา”

   “ทำไมพี่แทนมาทิ้งระเบิดไว้ให้กู แล้วปล่อยให้มันระเบิดใส่กูแบบนี้วะ นี่กูตายฟรีทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ความจริงเลยเนี่ย”
   “อะไรของมึงวะ...” มันมโนไปไกลถึงไหนต่อไหนแล้วเนี่ย
   “พี่แทนต้องรู้แน่ๆ ว่าเจพีมีความลับ”
   “เหรอ”
   “ใครจะไปกล้าถามพี่เจตน์พี่พีทตรงๆ ล่ะ” มันเครียดยิ่งกว่าการเรียนอีกครับ “อุ้ยนั่น...คู่กรณีของมึงมา...”

   สิ้นเสียงของแจงทำให้ผมต้องหันไปมองคนที่เดินเข้ามาใหม่ เป็นพี่จูนคนสวยนั่นเอง เธอดูสวยเด่นสง่าเหมาะกับแบรนด์หรูทั้งเนื้อทั้งตัวของเธอ ผมมองตามจนพี่เขาเลือกที่จะนั่งอยู่โต๊ะตรงกันข้ามกับโต๊ะผม

   เหมือนผมประจันหน้ากับเธอ...

    พี่จูนมองผมเหมือนจะท้าทายเล็กๆ ก่อนที่จะเริ่มสั่งเมนูกับบริกร

   “กูว่ามองอย่างนั้นมึงเข้าไปตบเลยดีกว่าว่ะ” แจงลงความเห็น “ไปตบเลย กูไม่บอกใครหรอก”
   “บ้าเหรอ”
   “ก็ดูมันมอง เป็นกูนะ กูจิกหัวฟาดโต๊ะเป็นสิบๆ รอบไปแล้ว”
   “โหดจังวะ”
   “กูเป็นคนดิบ”

   “เดี๋ยวกูมาได้มั้ย”

   แจงมองมาที่ผมอย่างอึ้งๆ “มึงจะทำอะไร...”

   ผมมองไปที่พี่จูน ก่อนที่จะยิ้มกับแจง “แค่คุยอะไรกับเขานิดหน่อย”

   แจงอ้าปากค้างเหมือนผมกลายเป็นคนอื่นที่มันไม่รู้จัก ผมเดินเข้าไปนั่งตรงกันข้ามกับพี่จูนอย่างมาดมั่น เธอมองผม ผมมองเธอ เราสองคนเงียบกันอยู่นานกว่าที่ใครจะพูดอะไรออกมา

   “มีอะไรมิทราบ” อีกฝ่ายถามผมขึ้นมาก่อน

   “พี่สวยดีนะครับ” ผมชมจากใจจริง   

   แต่เธอคงมองว่าผมสตรอว์เบอร์รี่ล่ะมั้ง... “ฉันถามว่ามีอะไร”

   ผมใช้สายตามองเข้าไปตรงกลางนัยน์ตาสดใสของอีกฝ่าย “ผมรู้ว่าพี่จูนกับพี่อิงกำลังวางแผนอะไรกันอยู่”

   “วางแผนอะไร” เธอเนียนมากจริงๆ จนผมดูไม่ออกว่าเธอกำลังจะปฏิเสธหรือกำลังเล่นแง่กับผม

   “กลั่นแกล้งผมไง”

   พี่จูนมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาเหยียดหยาม “สำคัญตัวเองผิดไปหรือเปล่า...แกไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับฉันขนาดที่จะต้องมาวางแผนบ้าๆ บอๆ”

   “งั้นเหรอครับ” ไม่น่าเชื่อเหมือนกันว่าผมจะยียวนได้ขนาดนี้ “ก็ขอให้มันจริงที่พูดนะครับ การที่ ‘แฟนเก่า’... “ผมเน้นย้ำคำนี้มากๆ จนเธอเริ่มคิ้วกระตุก “...จะมาคุยอะไรกับ ‘แฟนเก่า’ อย่างลึกๆ ลับๆ ผมว่ามันเป็นอะไรที่แปลกอยู่นะ หรือพี่ว่าไม่แปลก”

   อีกฝ่ายพูดไม่ออกไปแล้ว...แต่สายตาของเธอไม่ทวีความเกลียดชังรุนแรงน้อยลงไปเลย

   “แต่ผมขอได้มั้ยครับ...เลิกเล่นอะไรเด็กๆ แบบนี้เถอะ พี่ไม่คิดว่ามัน’ ละคร ‘มากไปหน่อยเหรอ ถึงผมกับแทนจะกำลังคบกันอยู่จริงๆ อย่างน้อยพี่ก็ควรจะยอมรับ ไม่ใช่ว่ากำลังจะเล่นอะไรเด็กๆ ที่ถ้าพี่เป็นผู้ชายล่ะก็...ผมจะเรียกว่ามันไม่แมนเอาเสียเลย
   “คนที่เขาหมดใจไปแล้ว...ก็คือหมดใจไปแล้วครับ ทำไมพี่กับพี่อิงไม่รู้จักยอมรับสักที”

   เพล้ง!

   พี่จูนโกรธจนปัดแก้วน้ำลงพื้นทำให้เสียงแตกดังลั่นร้าน

   ผมพยายามสบตากับเธอ...พยายามพิสูจน์ให้เธอเห็นว่าเนื้อแท้จริงๆ ของผมมันไม่ใช่คนที่อ่อนแออะไรอย่างนั้น

   ที่ผ่านมาผมก็แค่ไม่อยากจะโต้ตอบเพราะเห็นว่าคนที่ทำผมมันเป็นผู้หญิง

   แต่คราวนี้มันก็ถึงเวลาแล้วที่ผมจะโต้ตอบบ้าง...

   …กับผู้หญิงแบบนี้ผมคิดว่าต้องแรงใส่แบบนี้ล่ะครับ ถึงจะเอาอยู่...

   “ถึงจะไม่ได้วางแผนอะไรกันเอาไว้ ก็ช่วยเอาสิ่งที่ผมพูดไปถึงหูเจ๊...เอ๊ย พี่อิงด้วยนะครับ ผมขอตัว”

   ผมเลื่อนเก้าอี้ เดินออกมาจากโต๊ะอย่างไม่แยแส...นี่ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าตัวเองไปเอาความมั่นใจมาจากไหน แต่ที่แน่ๆ ไอ้แทนมันทำให้ผมมีพลังที่จะทำสิ่งเหล่านี้

   “ยังไงก็ยืนยันที่จะเชื่อใจคนอย่างแทนจริงๆ ใช่มั้ย...”

   เสียงของพี่จูนตามหลังผมมา...

   ...ผมตอบโดยไม่หันไปมองเธอ





   “ใช่...ทั้งหัวใจเลย”







TBC*




ทัพไม่ได้มาเล่นๆ ทัพมาเพื่อให้ได้อยู่กับแทน (?)
ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด อีกไม่ถึง 10 ตอนก็จะจบแล้วนะคะ

[minneemint]

 

[HISY]

ทัพเจ๋ง
สงสารความอยากรู้ของแจง 555

[thanza1970]

ลุ้นจนตัวโก่งเลย

[หมอตัวเปียก]

Strong มากทัพ

[dukdikdukdik]

น้องทัพคะ สตรอง ไว้ค่ะ สตรองงงงง   

[nsai.ss]

ทัพเขาคนจริง...แต่พี่แทนคนจริงกว่า ฮ่าาาาาาาาา~

[QXanth139]

เยี่ยมมากจ่ะทัพ