หัวข้อ: ........ แทนทัพ ........ [จบ]

[Mura_saki]

มันต้องอย่างนี้สิทัพ!!!!!!

อย่าไปกลัวววววววว

[QueenPedGabGab]

น้องทัพคนดิบ ชอบๆ -..-

[panitanun]

น้องทัพไม่ได้มาเล่นๆนะครับ#ทีมเเทนทัพ

[❣☾月亮☽❣]

     รอแบบนี้อยู่พอดี

[mild-dy]

 

[ReiSei]

ตั้งแต่อ่านมา เพิ่งค้นพบวันนี้ว่าทัพแมนมาก ขอโทษที่เห็นทัพปกป้องตัวเองไม่ค่อยได้มาตลอด โดนสองดอกเลย ทั้งศัตรูหัวใจพี่แทน ทั้งแฟนเก่าพี่แทน เคลียร์โคตรชัด อ๊ากก ปลื้มใจจจจ

[twinmonkey0311]

หวังว่ากายคงจะไม่ร่วมมือกับนังชะนีสองตัวนั่นก็พอ

[winning]

สตรอง สตรอง สตรองงง!! ค่ะทัพ ส่วนแจง เครียดต่อไปค่ะ 555

[lazyishappy]

ทัพสู้ค่ะ 

[Naeon]

อ้ายยยยยยยยย

[rinny]

ทัพนี่สุดยอดมาก strongได้ใจเลย ><

[fay 13]

 

[cinnsin]

เอฟซีพี่ทัพพพพพ ชอบเคะแบบนี้จังเลยยย แอร๊ยยย >///< *ชูป้ายไฟ*

[mystery Y]

ทัพสู้ๆ~

[kataiyai]

งานนี้ทัพได้ใจไปเต็มๆเลย

[Isunn]

แบบนี้สิ  แรงมา ต้องแรงกลับ เอาให้อึ้งไปเลย จะได้รู้ ว่าทัพไม่ใช่นางเอกละครหลังข่าว 

[Poseidon]

และแล้วทัพก็เลือกทีมพี่ลูกเกด สตรองสุดๆลูก
สะใจ

[Jibbubu]

น้องทัพสุดยอดมากค้าาาาาาา

[Honeyhoney]

 . ต้องงี้และ ทัพ สตรองค่ะ

[มะฮอกกานี]

ทัพจัดไป
อย่าให้เสีย

[NuTonKaw]

ตอนนี้ทัพสุดยอดมากๆ พี่แทนคนขี้หวง

[Mura_saki]

พี่แทนนนนนนนนน

อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ

[neno.jann]

นางมาแร๊งงง จัดให้เด็ดขาดไปเลยค่ะทัพพพ #ทีมทัพไท 

[คุณเอ]

แอบเป็นห่วงทัพเบาๆ ที่ต้องสู้กับพวกจิตไม่ปกติ
ยังไงก็สู้ๆ เว้ยยยย

[gasia]

คนจริงใจต้องนิ่งแบบเน้ โฮ่ๆๆๆๆๆ
น้องทัพคนจริงของพี่แทนนนน

[aurusma]

รักแทนหลงทัพ

[Shxtaop]

น่ารักกกกกกก. เขินตัวจะแตกตายแล้วววววววว พี่แทนคุณของน้องงงงงงงงง
ตอนจะปากแข็งก็แบบน่าตีพอตอนจะจีบก็แบบเลียนน้ำเน่าจะตายแล้วววววววววว
ยังคงตราตึงที่แอบจูบกันนนนนน โอ๊ยยยยยถวายตัวเถอะขอร้องงงงง
ไม่อยากจิทน อย่าดราม่าเลยนะตะสงสารน้องรักพี่แทนคุณมากมายยยยย
ชะนีพวกนี้นี้ยังไงโอ๊ยยยยน่าปวดหัวแจงที่รักจัดการเลยยยยยย
จีพีจิ้นแบบเป็นทางการมากกกกก ตายยๆอยากเป็นแจงอ่าาอิจเธอแรงๆๆ

[Chiffon_cake]

แทนทัพ ตอนที่ 20








   อาจเพราะผมไปขู่ไว้หรือเปล่า...จึงทำให้ตลอดเวลาที่ผมอยู่ในค่ายที่เหลือไม่มีเรื่องร้ายๆ เกิดขึ้นกับผมอีก


   โห่...รู้งี้กูไปด่าตั้งนานแล้ว

   แทนทำตัวดีขึ้นหลังจากที่เราคุยปรับความเข้าใจกัน (เมื่อคืนนอนกันครบจึงไม่มีโมเม้นท์ใดๆ เกิดขึ้นนอกจากหลับเป็นตายกันลูกเดียว) พวกเราก็เดินทางกลับกันอย่างราบรื่น ไม่มีรถยางแตก ไม่มีใครมากักขังอะไรผมทั้งนั้น ทุกอย่างกำลังดำเนินไปได้ด้วยดี

   ยกเว้น...การที่ผมกำลังจะเข้าสู่ฤดูแห่งการสอบเช่นนี้

   ทันทีที่กำลังย้ายของออกจากกระเป๋าที่บ้าน แจงมันก็โทรมาถามก่อนเลยว่าผมทำการบ้านอาจารย์สุภาเสร็จหรือยัง ซึ่งผมก็ตอบไปอย่างมั่นใจเลยว่า...

   …กูลืม!!!!!!

   ความเหี้ยจึงบังเกิด แทนที่จะได้พักจากการเดินทางผมกลับต้องมาเปิดโน้ตบุ๊คเตรียมทำการบ้านส่งอาจารย์ในวันพรุ่งนี้ งานที่ว่าคือออกแบบแพ็คเกจจิ้งของขนมคุกกี้โดยให้ออกแบบยังไงก็ได้เพื่อที่จะให้ลูกค้าหยิบมันขึ้นมาและก็ซื้อมัน

   ฟังเหมือนง่ายๆ...ทำแบบลวกๆ ส่งไปก็น่าจะโอเค แต่ขอบอกเลยว่าไม่โอเค! เจ๊สุภาเขาเป็นสายโหดสุดหวงเกรดที่เรียกได้ว่าแจกเอฟกันระนาว จนผมอยากจะประท้วงมหาลัยของผมเองเลยด้วยซ้ำว่ารับอาจารย์โหดๆ แบบนี้มาเข้าสอนทำไม

   แต่ก็นะ...มันคือความท้าทายอย่างหนึ่งในชีวิตของผม

   ผมอาบน้ำเปลี่ยนชุดและก็มานั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะทำงานในห้องของตัวเอง พลางคิดในใจว่าตอนกลับมาผมก็เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้นี่เองว่าบ้านผมมันใหญ่เกินไป...

   …ถ้าบ้านผมหลังเล็กๆ เหมือนไอ้แทนก็คงจะไม่รู้สึกโหวงๆ ในใจเช่นนี้ ผมรู้สึกโหวงจริงๆ นะครับ ถึงคนจะอยู่เยอะ แต่พวกเขาก็ไม่ใช่คำว่าครอบครัวสำหรับผมอยู่ดี

   ผมส่ายหัวตัดประเด็นเรื่องนี้ออกไป พยายามเอาใจมาจดจ่ออยู่กับการบ้านตรงหน้าที่จะต้องทำส่งพรุ่งนี้

   “ทำอะไรอยู่”
   แทนที่โผล่มาจากไหนไม่รู้เอาหน้ามาใกล้โดยมีคางของเขามาซบที่ไหล่ของผม
   “กูตกใจ!” ผมพูดออกมาพลางเรียกขวัญตัวเองกลับคืน
   “การบ้านเหรอ” ไอ้แทนมันช่างเดินเหินไปมาในห้องผมเหมือนเป็นบ้านของมันเอง
   “ใช่ ยากมาก”
   “อาจารย์สุภา?”
   “รู้ได้ไง”
   แทนหัวเราะหึหึอย่างเจ้าเล่ห์...ดึงหมาไข่ต้มมากอดแนบอก “โชคดีนะ”
   “เห้ยยยยยยยยย” ผมร้องเสียงหลง “แปลว่าจะไม่ช่วยหรือไง”
   “อ้าว นี่ต้องการให้ช่วยหรอกเหรอ” แทนทำหน้ายียวน “ไม่เห็นขอเลยสักคำ”

   ผมแสดงสีหน้าอย่างไม่มั่นใจ...การขอร้องไอ้แทนเป็นเรื่องอะไรที่เสียศักดิ์ศรีเป็นอย่างมาก...
   …แต่ก็น้อยลงแต่ก่อน

   “ช่วยหน่อยนะ” ผมพูดง่ายๆ
   “โหย ง่ายอย่างนั้นไม่ช่วยหรอก”
   “นี่จะให้กูเต้นเปลื้องผ้าโชว์เลยมั้ยถึงจะช่วย”
   “เอาดิ!!!!”
   “บ้านมึงน่ะสิ”
   “ฮ่าๆๆๆ” แทนวางหมาลง และก็เดินเข้ามาใกล้ผมอีกครั้ง คราวนี้กางแขนทั้งสองข้างไปรอบตัวผมเหมือนโอบผมกลายๆ และก็ก้มหน้าก้มตาดูงานของผม...   ให้ตายเถอะ แบบนี้มันเรียกว่าตั้งใจจะอ่อยกันชัดๆ!
   “อาจารย์สุภาเขาชอบแนวดีเทลเป็นตัวอักษรนะ ปีกูเห็นคนทำเน้นตัวอักษรทีไร แกแจกเอทุกที”
   ผมถึงกับหูผึ่งขึ้นมา... “จริงดิ”

   แทนหันมาหาผม ตอนนั้นทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่าหน้ามันกับหน้าผมอยู่ห่างกันไม่เท่าไหร่เอง...

   จุ๊บ

   “จริงสิครับ”
   “ไอ้เหี้ยนี่!!!!”
   “หึ” แทนทำหน้าไม่สนใจคำโวยวายของผม มันจุ๊บผมก่อนที่จะตอบผม คิดดูดิ ไม่ให้ผมตั้งตัวเลยไอ้บ้าเอ๊ย...

   หน้าผมคงแดงเถือกไปหมดแล้ว ผมกระแอม ทำเหมือนเรื่องเมื่อกี้ไม่ได้เกิดขึ้น
   ผมยังไม่ชินจริงๆ นะครับเออ
   แทนยิ้มขี้เล่นระหว่างที่เลือกฟอนต์ให้ผม พอเลือกเสร็จแทนก็ปล่อยให้ผมทำงาน เอาหมาขึ้นไปเล่นบนเตียงของผมโดยไม่ขออนุญาตผมสักคำ
   …ผมแอบลอบมองมันระหว่างที่ผมทำการบ้าน

   จะว่าไป...มันนานเท่าไหร่แล้วนะที่ผมมีแทนอยู่เคียงข้างตั้งแต่ตอนที่ผมแอ๊บเป็นแฟนมันที่สนามบิน

   สองเดือนกว่า...

   เหมือนจะไม่นานมากเท่าไหร่นัก แต่ไม่รู้อะไรถึงดลใจให้ผมรู้สึกอะไรกับมันมากมายขนาดนี้ อาจจะเป็นเพราะผมมีมันแค่คนเดียวล่ะมั้งครับ มันดูแลผมดีมาก ในขณะที่ตัวผมเองก็ชอบให้มันดูแลเหมือนกัน

   ผมกับมันมีแค่กันและกัน...อย่างที่ผมเคยคิดเอาไว้จริงๆ

   “เรื่องไอ้กาย...คุยกับมันหรือยัง”
   จู่ๆ แทนก็เอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ผมก็เลยอึ้งนิดหน่อย “ยังไม่ได้คุยเลย”

   ผมกะเตรียมรับน้ำโหของไอ้แทนไว้แล้วล่ะ แต่ทว่าผิดคาด มันไม่ได้โมโหอะไรเลย แต่เงียบซะงั้น

   “ค่อยเป็นค่อยไปก็ได้...”
   “…”
   “แน่ใจแล้วนะว่าจะเลือกกูเนี่ย”
   ผมจิ๊ปากอย่างหมั่นไส้ “เหมือนกูโดนบังคับกลายๆ อ่ะ พ่อกูก็บอกให้มึงอยู่กับกู บ้านมึงก็อยู่ใกล้กู ยังไงก็ต้องมึงอยู่แล้วป่ะวะ”
   “เห้ย ไม่เกี่ยวดิ เอาความรู้สึกมึงอ่ะ”
   “ยังจะถามอีกเหรอ” ผมเลิกสนใจมัน แล้วหันมาสนใจคอม
   “เหอะน่า...กูชอบฟัง”

   แทนคงไม่เคยโดนผมพูดตรงๆ ให้ฟังสินะ กูเลยชอบฟังอะไรอ้อมๆ แบบนี้

   “ก็เลือกมึงไง...ให้ตายเถอะ ทำไมต้องให้พูดบ่อยๆ ด้วย”
   “ฮ่าๆๆ” อีกฝ่ายหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “เออ อาทิตย์หน้าจะยุ่งนิดหน่อยนะ พอดีไปรับโปรเจคใหญ่กับรุ่นพี่ที่บริษัทหนึ่งมา...รายได้จ๊อบนี้กินไปได้ทั้งปีเลยอ่ะ”
   “เหรอ” ทำไมมันดูเป็นการเป็นงานตั้งแต่เรียนยังไม่จบวะเนี่ย
   “ไปเรียนเองได้นะ”
   “ไม่ใช่เด็กแล้ว...”
   “จะไปกับไอ้กายก็ได้นะ ถ้าอยากไป”
   “เหรอ...ให้ไปเหรอ”
   “ไม่ให้ไปหรอก พูดไปงั้นแหละ” แทนลุกขึ้นนั่ง แล้วเดินมายีหัวผม “ไปนะเด็กน้อย ฝันดี”
   “เด็กน้อยบ้าไรล่ะ”
   “ก็เด็กน้อยไงล่ะ” มันยังไม่เลิกยีหัวผมเลย...
   “พอแล้ว!!!”

    แทนหัวเราะชอบอกชอบใจ ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องของผม ไม่ลืมที่จะโบกมือลาผมนิดหน่อยด้วย...
   ผมยิ้มให้กับตัวเอง...พลางคิดในใจเล่นๆ ว่าดีแล้วล่ะ...


   ที่เราไม่มีใคร...แต่เรายังมีกันและกัน...










   
   เจ๊สุภาน่ะเหรอจะแจกเอง่ายๆ
   งานผมโดยติมาพอสมควร เรื่องการเลือกใช้ถ้อยคำในแพ็คเกจจิ้ง ถ้าจะบรรยายสัดส่วนส่วนประกอบของคุกกี้ขนาดนี้เอาฉลากมาแปะไม่ดีกว่าเหรอ ผมก็เลยโดนสั่งให้ไปทำแก้ ส่วนของแจงที่เรียบง่ายแต่แฝงความหมายโดยนัยนั้นผ่านฉลุยไม่ต้องแก้อะไร...
   อิจฉามันจังเลย!
   ตอนเจ๊สุภาแกติผมยอมรับเหมือนกันว่าเจ๊แกพูดแรง ผมอดเฟลไม่ได้เลยครับ วันนี้ก็เลยกะจะลากแจงออกไปข้างนอกด้วยกัน แต่แจงมันไม่ว่าง ผมก็เลยนั่งแกร่วอยู่ม้านั่งแถวๆ คณะขณะคิดว่าเย็นนี้จะทำอะไรดี

   ผมนึกถึงแทนก่อนอันดับแรก

   จะว่าไปช่วงนี้ไม่ว่าจะไปไหนมาไหนสิ่งที่ผมนึกถึงเป็นสิ่งแรกก็คือแทน มันจะไปด้วยมั้ย มันจะยอมให้ผมไปมั้ย มันจะโอเคมั้ยกับสถานที่ที่ผมไป ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ นะครับ ตอนนี้แทนเปรียบเสมือนผู้ปกครองของผมคนหนึ่งไปแล้ว ผมต้องคอยบอกตลอดว่าผมอยู่ไหน
   แทนเองก็บอกผมเช่นเดียวกัน
   ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าสถานะของเราสองคนนั้นเป็นแบบไหนหรือยังไง แต่ที่แน่ๆ มันเป็นอะไรที่ผมกับแทนรู้กันดีอยู่แก่ใจ ไม่ต้องเป็นทางการ ไม่ต้องพิธีรีตอง ไม่ต้องประกาศให้คนรับรู้ว่าเป็นอะไรกัน
   แบบนี้ก็สบายใจดีไปอีกแบบ

   “น้องทัพ” พี่กายปรากฏตัวขึ้นมา ดูเหมือนพี่เขาจะเพิ่งเรียนเสร็จ เขาอยู่ในชุดนักศึกษาหลุดๆ ลุ่ยๆ ที่ดูเข้ากับเขา
   “หวัดดีครับพี่”
   “มานั่งทำอะไรคนเดียวเนี่ย” 
   “ไม่รู้เหมือนกันครับ” ผมบอกจากใจ
   “ไม่มีอะไรทำเหรอ” พี่กายออกจะตลกผมนิดหน่อย
   “ครับ”

   อีกฝ่ายทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ผม ผมเริ่มเขยิบหนีเพื่อรักษาระยะห่าง เขาดูเหมือนจะสังเกตท่าทีของผมได้ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรออกมา

   “ถ้าไม่มีอะไรทำ พี่นั่งเป็นเพื่อนได้มั้ยครับ”

   ผมพยักหน้าช้าๆ

   “เรียนเป็นยังไงบ้าง”
   “เฮ้อ อย่าพูดถึงเลย” ผมถอนหายใจยาวเหยียด
   “ได้ข่าวว่าตกงานเจ๊สุภานี่”
   “รู้ได้ไง” ผมอึ้งกับสายข่าวของพี่กายมาก
   “ฮ่าๆๆ ส่วนใหญ่เขาตกกัน มีน้อยมากี่ผ่าน”
   “แล้วงานออกแบบแพ็คเกจจิ้งพี่กายผ่านป่ะตอนปีหนึ่ง”
   พี่กายยิ้ม “ผ่านสิ”
   “โอ๊ยยยยย” ผมร้องลั่น ถ้าจะพูดแบบนี้ไม่ควรพูดว่าทุกคนส่วนใหญ่ไม่ผ่านตั้งแต่แรกดีกว่าป่ะ “เฟลนะเนี่ย”
   “อย่าคิดมากเลยน่า”
   “โดนด่ามาตั้งเยอะ หาว่าก๊อปแบรนด์นั้นแบรนด์นี้”
   “เจ๊แกก็เป็นคนแบบนี้”
   “หาว่าผมใช้สมองน้อยไปหน่อยด้วย”
   “ฮ่าๆๆ ใครไม่โดนอาจารย์ป้าด่่าคนนั้นไม่เจริญหรอกนะ” พี่กายยังคงยิ้มอยู่ “เอางี้...ได้พี่พาไปเที่ยวให้หายเครียด เอามั้ยครับ”

   ผมชะงักกึก

   “เห้ย...อะไรกัน ตามประสาพี่ประสาน้องน่า อย่าอึดอัดเลย”

   พี่กายใช้ข้อศอกสะกิดสีข้างผมอย่างเป็นกันเอง

   “พี่เลี้ยงทุกอย่างเลยนะ”
   “…”
   “อยากกินอะไรบอกมาได้เลย”
   “…”
   “จะให้ซื้อของให้ทุกอย่างด้วยก็ได้”
   “ไม่ต้องก็ได้ครับพี่” ผมรีบยกมือห้ามก่อนที่พี่เขาจะให้อะไรผมไปมากกว่านี้ “ไปก็ได้ครับ”
   “แจ๋ว!!!” พี่กายกระโดดลุกขึ้นยืน เขย่ากุญแจรถในมืออย่างรวดเร็ว “ไปกันเถอะ อยากไปไหน บอกพี่มาเลย”
   “เอ่อ ครับๆๆ” 

   ผมยังไม่รู้หรอกว่าพี่กายจะพาไปไหน แต่ที่แน่ๆ ก็คือวันนี้ผมเซ็งและมีอารมณ์ดิ่งมากมายจริงๆ (อาจารย์ป้าสุภาท่านเป็นคนที่พูดตรงมากๆ) การได้ออกไปที่ไหนสักที่กับใครสักคนหนึ่ง (ที่ว่างไปกับผม) มันก็น่าจะดีกับผมไปอีกแบบหนึ่ง











   
   ห้างสรรพสินค้า
   จิ้วๆๆ เสียงผมยิงปืนฆ่าเอเลี่ยนที่ตู้เกมส์ดังกระหึ่มไปทั่ว พี่กายยืนมองผมอย่างทึ่งๆ ในขณะที่ผมนั้นฆ่าเอเลี่ยนในเกมส์อย่างดุดันราวกับต้องการระบายอารมณ์ ผมเดินมาที่ตู้นี้เป็นตู้ที่ห้าแล้ว ยังไม่เบื่อการเล่นเกมส์เลยครับ
   สนุกดี ทำให้ผมหายเครียดไปสักพักหนึ่ง
   ผมไม่รู้ตัวว่ามีใครบางคนแอบมองผม ใครบางคนที่เอาเงินไปแลกเหรียญ Token มาให้ผมเป็นกำเพื่อที่จะให้ผมได้เล่นเกมส์

   พี่กายนิสัยดี...แต่เสียดาย...ผมให้ใจใครบางคนไปแล้วและผมไม่สามารถให้ใจใครได้อีก

   “เหนื่อยหรือยังเนี่ย” พี่กายถามขึ้นมา
   ผมที่ถือปืนจำลองอยู่ส่ายหน้ารัวๆ “ไม่เหนื่อยอ่ะ”
   “เมื่อกี้ทัพน่ากลัวมากเลยนะ พี่ยืนอยู่ใกล้ๆ ยังแทบจะวิ่งหนีไปไกลๆ”
   “โหยพี่ ก็แค่ฆ่าเอเลี่ยนในเกมส์น่า”
   “จะเล่นอีกเหรอ”
   “เบื่อแล้ว...เดี๋ยวไปทำอย่างอื่นดีกว่า”
   “ทำอะไรล่ะ”
   ผมมองหน้าพี่กายก่อนที่จะชี้มือไปที่ๆ นักศึกษาหลากหลายสถาบันกำลังเดินเข้าเดินออกกัน เป็นสิ่งที่ฮอตฮิตมากในยามเย็นหลังจากที่เรียนกันอย่างเครียดๆ มา นั่นก็คือ...
   คาราโอเกะ!
   พี่กายเลี้ยงผมอีกแล้ว...ซื้อชั่วโมงคาราโอเกะไปชั่วโมงหนึ่งแถมยังบอกพนักงานว่าเอาห้องที่ใหญ่ที่สุดและเป็นส่วนตัวที่สุด ผมพยายามจะบอกว่าเอาห้องเล็กๆ ก็ได้ แต่คุณชายข้างๆ กลับไม่ยอมผม กลัวผมจะอายห้องอื่นหรือไม่สะดวกสบายมากพอ...   
   …ยอมใจพี่แกเลย
   ตอนที่พี่กายกำลังเลือกเพลงอยู่ในห้อง ผมเริ่มรู้สึกกับพี่เขาตะหงิดๆ นี่ผมกำลังทำในสิ่งที่เรียกว่าให้ความหวังพี่กายอยู่หรือเปล่าครับ
   ในเมื่อเพลงในห้องคาราโอเกะยังไม่ขึ้น และทั้งห้องยังตกอยู่ในความเงียบ ผมก็เลยได้พูดออกไป
   “พี่กาย...”
   “ว่าไง” พี่กายหันมาหาผมด้วยรอยยิ้ม
   กะว่าจะพูด...แต่กูจะพูดยังไงออกไปดีวะ... “คือผม...ผมมาเที่ยวกับพี่ พี่ไม่...”

   “ใจเย็นๆ น่า บอกแล้วไง ว่าเที่ยวแบบพี่น้องกัน”

   “…”

   “พี่ขอแค่นี้แหละทัพ ได้มั้ยครับ”

   พี่กายเป็นคนที่ฉลาดเอามากๆ แค่มองตากับท่าทางผมก็รู้แล้ว

   “ไม่ต้องคิดมาก ร้องเพลงให้พี่ฟังได้มั้ย” พี่กายส่งสมุดรวมเพลงมาให้ผมเลือก

   ผมยังคงนิ่งอยู่...

   “เห้ย บอกแล้วไงว่าไม่ต้องคิดมาก”

   เอาวะ...ไม่คิดก็ไม่คิด ผมรับสมุดรวมเพลงมาเตรียมตัวร้องเพลงปลดปล่อยความเครียดออกมาให้ได้มากที่สุด
   ความจริงที่ผมรู้ในวันนี้ก็คือ...พี่กายเป็นคนร้องเพลงเพราะมากกกกกก
   ร้องเพลงแบบนี้สามารถไปประกวดเดอะสตาร์เอเอฟเดอะวอยซ์ได้หมดทุกรายการเลยนะครับเนี่ย ผมอึ้งมากๆ จนหลังๆ ผมปล่อยให้พี่กายร้องอยู่คนเดียว ในขณะที่ผมนั้นทำหน้าที่เป็นคนฟัง

   ระหว่างนั้นผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็ค...มี 2 Missed Call จากแทน และข้อความทางไลน์ไม่กี่ประโยค

   Tankhun :  อยู่ไหน

   ผมมองไปที่พี่กาย...ผมค่อนข้างแน่ใจว่าแทนต้องระเบิดลงแน่ๆ ถ้ารู้ว่าผมมากับใคร ตอนนี้เขากำลังทำงานโปรเจคใหญ่อยู่กับรุ่นพี่ที่บริษัทแห่งหนึ่ง ถ้าเขารู้เข้าล่ะก็...

   …มีอันต้องหนีงานออกมาตามล่าผมแน่

   ผมมองดูหน้าจอสนทนาของแทนอย่างเคร่งเครียด ผมไม่อยากโกหกแต่ตอนนี้ผมอยากให้แทนเขา Concentrate กับเรื่องงานมากกว่า

   ไว้ค่อยอธิบายทีหลังก็ได้

   Tup : อยู่กับแจง ร้องคาราโอเกะอยู่

   อย่างน้อยผมก็ไม่ได้โกหกทุกเรื่องจริงมั้ยครับ

   ไม่สบายใจว่ะ ผมไม่เคยต้องโกหกแทนแบบนี้ แต่อีกไม่นานผมก็คงต้องแยกกับพี่กาย คงไม่มีอะไรตามมาทีหลังหรอกมั้ง

   หวังว่าจะเป็นแบบนั้นนะ...











   พี่กายมาส่งผมที่หน้าบ้าน

   ผมบอกขอบคุณพี่กาย พี่กายทำหน้าเศร้านิดหน่อย ก่อนที่จะพูดทิ้งท้ายเอาไว้ “มะรืนนี้วันเกิดพี่ มางานวันเกิดพี่ได้มั้ย”

   “จริงเหรอครับ” ผมอ้าปากค้าง “ได้เลยพี่กาย ให้แจงไปด้วยได้ป่าว”

   “ทำไมจะไม่ได้ล่ะ”

   “โอเค แล้วเจอกันนะครับ”

   พี่กายยิ้ม...ผมเปิดประตูเตรียมลงจากรถ ทว่ามือใหญ่ๆ ของอีกฝ่ายกลับรั้งข้อมือผมเอาไว้ ราวกับต้องการพูดอะไรบางอย่างกับผม
   ผมมองหน้าพี่กาย แต่เขาดูอ้ำอึ้งเกินกว่าที่จะพูดอะไรออกมาได้

   “มีอะไรหรือเปล่าพี่”

   พี่กายส่ายหน้าและก็ปล่อยมือผม

   “ขับรถดีๆ นะครับ” แม้ผมจะงงนิดหน่อย แต่ผมก็เดินลงจากรถและก็โบกมือบ๊ายบาย

   เมื่อรถพี่กายขับไปไกลแล้ว แทนที่ผมจะเดินไปที่บ้านตัวเอง ผมกลับเดินมาหยุดที่หน้าบ้านของแทน ซึ่งเงียบฉี่ราวกับไม่มีผู้อยู่อาศัย

   ยังไม่กลับมาเหรอ?

   ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูไลน์ แทนยังไม่อ่านและก็ยังไม่ตอบข้อความของผมด้วยซ้ำ
   ถ้าโทรไปจะกวนหรือเปล่าหว่า...ผมรู้ว่าแทนตั้งใจกับโปรเจคนี้เอามากๆ

   “ทำอะไร” จู่ๆ แทนก็มาปรากฎตัวขึ้นมาทำให้ผมรู้สึกตกใจเอามากๆ
   “เห้ย โผล่มาอย่างกับผีเลย”
   “ไปร้องคาราโอเกะมาสนุกป่าว”

   ผมกระพริบตา มองหน้าแทนราวกับต้องการรู้ความหมายของน้ำเสียงที่แทนกำลังสื่อ...
   …ถ้าเขาอยู่ตรงนี้ตั้งนานแล้ว แสดงว่า...

   …เขาก็เห็นน่ะสิว่าพี่กายมาส่งผม...

   “จู่ๆ แจงก็เปลี่ยนเพศเฉยเลยวันนี้”

   “…”

   “แจงสูงขึ้น หล่อขึ้นด้วย”

   “แทน” ผมพยายามอธิบาย “คือเรื่องมันเป็น...”

   “ไม่เป็นไร” แทนเอื้อมมือมาจับมือผม “กูเชื่อใจมึง”

   แทนลากมือผมเข้าไปในบ้านของมัน ท่าทางของแทนดูเหน็ดเหนื่อยมาก และนั่นคือสิ่งที่ทำให้ผมกังวล
   บอกผมว่าเชื่อใจผม แต่ท่าทางมันไม่ตรงกับคำนั้นเลย

   “แทน”
   “ว่าไง”
   “เป็นอะไรหรือเปล่าวะ”
   “ไม่ได้เป็นอะไรนี่”
   “โกหก”
   “แค่เหนื่อยจากงานน่ะ ลูกค้าเรื่องมาก”

   ผมมองดูแทนเดินเข้าไปในบ้านและก็เปิดไฟทั่วบ้าน

   “กูมีเรื่องจะอธิบายนะ” ผมพูดให้บรรยากาศอึมครึมนี้ดีขึ้น

   “เหนื่อย...อาบน้ำแล้วขึ้นไปนอนกันเหอะ”

   หือ แทนเดินโซซัดโซเซมาซบหน้าลงกับไหล่ของผม

   “เหนื่อยจริงๆ นะ”

   ท่าทางเขาเป็นอย่างที่เขาพูด ผมทำอะไรไม่ได้มากนอกจากตบไหล่เบาๆ อย่างให้กำลังใจเขา

   “กูเริ่มชอบไหล่มึงแล้วล่ะ” แทนพูดเสียงอู้อี้

   ไม่บอกผมก็รู้ หลังๆ นี่มันเอาแต่ซบตรงนี้ เอาหน้ามาไว้ตรงไหล่ผมตลอดเลย

   ผมรู้สึกดีนะครับ...ที่ผมมีที่พักเหนื่อยให้มัน

   “เหนื่อยมากเลยเหรอ”

   “ใช่ จะตายแล้ว...ขับรถทั้งวัน โดนลูกค้าเรื่องมากใส่อีก”

   “ไม่เป็นไรนะ พักเถอะ...”

   “อืม”

   “…”

   “วันนี้จูบอีกได้ป่าววะ”

   “…”

   “แบบที่ห้องพักสีแดงที่รีสอร์ทคืนนั้น”

   แทนกอดผมแน่นขึ้น ผมยิ้มเบาๆ ลับหลังเขาพลางกอดตอบ จากนั้นก็กระซิบที่ข้างหู





   “ทำไมจะไม่ได้ล่ะ”








TฺBC*





แอร๊ย ทัพนี่มันทำตัวสวยเลือกได้จริงจริ๊งงงงงงงงง

[allegiant1994]

เริ่มเบื่อน้องทัพแล้วอะ มันจะบอกยากอะไรขนาดนั้น
ถึงจะไม่คิดอะไร แต่ไปกับเค้าแบบนั้นยังไงก็เหมือนให้ความหวัง
ทำแบบนี้มีแต่ทำให้แทนเสียใจไปเรื่อยๆ พี่กายก็เหมือนกัน
ถึงปากแทนจะบอกไม่คิดอะไรไม่เป็นไร แต่ในใจก็คงคิดอยู่แล้วป้ะ

[mild-dy]