แทนทัพ ตอนที่ 21
“น้องทัพน่ะเชื่อใจได้แน่เหรอ”
อยู่ดีๆ อิงก็มาเปิดบทสนทนากับผมด้วยหัวข้อนี้ หลังจากที่ผมไม่ได้คุยกับเธอนานแล้ว ตอนนั้นผมสามารถตอบได้ทันทีว่าผมเชื่อใจทัพ ผมเชื่อใจทัพเสมอแม้กระทั่งตอนที่เขายังไม่ตอบตกลงรับรักผม ผมแค่กลัวใจตัวเองที่จะไปหึงเขาอย่างหนักมากกว่า แต่ทว่าตอนนี้ผมกลับรู้สึกไม่แน่ใจในสิ่งที่อิิงพูด
อิงตอกย้ำความไม่แน่ใจของผมด้วยการส่งรูปแอบถ่ายของทัพในวันนี้มาให้ผม ทัพที่ตอนนี้นอนอยู่ข้างๆ ผม ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวว่ามีคนแอบไปเจอในห้างสรรพสินค้าชื่อดัง
เขาไม่ได้เดินไปกับแจงอย่างที่เขาบอกผม
ที่หน้าจอโทรศัพท์ของผมตอนนี้มีหลากหลายภาพด้วยกัน โดยส่วนใหญ่แล้วจะเป็นภาพของผู้ชายสองคนที่ถูกแอบถ่ายในวันนี้
มีภาพของทัพกำลังเล่นเกมส์ที่ตู้เกมส์อย่างสนุกสนาน
มีภาพของทัพกำลังส่งยิ้มให้กายเมื่อตัวเองคีบตุ๊กตาได้
มีภาพของทัพกำลังเต้นอย่างสนุกสนานในห้องมืดๆ ของคาราโอเกะแห่งหนึ่ง
มีภาพของทัพกำลังเดินนำโดยมีกายช่วยถือถุงช้อปปิ้งให้
ผมจะไม่รู้สึกอะไรเลยหากทัพไม่ได้ดูมีความสุขขนาดนั้น
อิงต้องพยายามจุดไฟอะไรบางอย่างในตัวผม ไฟที่ผมพยายามเอาน้ำสาดใส่เพื่อที่จะไม่ให้มันลุกขึ้นมา ทว่า...น้ำที่ว่านั้นสาดไฟดวงน้อยให้ดับอย่างยากยิ่ง ผมอดที่จะรู้สึกเจ็บปวดและคิดมากไม่ได้ แต่ผมพยายามไม่แสดงให้ทัพเห็น เพราะผมกับทัพเคยทะเลาะกันเรื่องนี้มาแล้ว
ผมวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะหัวเตียง นอนตะแคงข้างจ้องใบหน้าของทัพที่กำลังหลับปุ๋ย คุณหนูบ้านตรงข้ามที่ผมเคยเห็นเพียงแว้บๆ ในวัยเด็ก ตอนนี้โตขึ้นมาเป็นหนุ่มและมีใบหน้างดงามที่ใครหลายคนอยากจะเป็นเจ้าของ
ผมอยากครอบครองใบหน้านี้แต่เพียงผู้เดียว
ผมมีนิสัยที่ว่าหากสิ่งใดจะเป็นของผมแล้วต้องเป็นตลอดไป
…แต่ของสิ่งนี้ช่างเปราะบางยิ่งนัก มีเลือดเนื้อ มีหัวใจ ผมต้องคิดถึงใจของเขาก่อนที่ผมจะตัดสินใจทำอะไรลงไป การโกรธกันเรื่องที่ผมหวงทัพครั้งนั้น (ที่ทำให้ผมต้องลุกขึ้นมาเปลี่ยนลุคของตัวเองเพื่อตามง้อ) ทำให้ผมเข็ดขยาด ไม่กล้าที่จะทำอะไรแบบนั้นอีก
ไม่ใช่แต่เขาหรอกนะที่เปราะบาง ผมต่างหากที่เปราะบางยิ่งกว่า
ปมในวัยเด็กที่ขาดความอบอุ่นทำให้ความรักครั้งนี้ของผมนั้นไม่ราบรื่นอย่างที่ผมคิด ผมหวงแต่พยายามไม่หวง ผมคิดมากแต่บอกเขาว่าไม่เป็นไร เพียงเพราะผมกลัวที่จะเสียเขาไป...
…ครอบครัวที่เหลือเพียงคนเดียวของผม
จู่ๆ ทัพก็ลืมตาขึ้นมาทำให้ผมรู้สึกตกใจเล็กๆ นัยน์ตาสุกใสกระทบกับแสงไฟอย่างค่ำคืนทำให้ดวงตาของอีกฝ่ายเป็นประกายอย่างน่าเหลือเชื่อ
“ทำไมยังไม่นอน ไหนว่าเหนื่อย”
“โด๊ปกาแฟไปเยอะน่ะ” ผมพูดไปเรื่อยๆ ทัพเองก็เชื่อผม เขาเขยิบตัวมาใกล้และก็ซบใบหน้าเข้ากับอกของผม
“นอนเถอะ พรุ่งนี้ยังมีงานอีกไม่ใช่เหรอ”
ที่มันหลับไม่ลงมันเพราะใครกันล่ะวะ...ผมยิ้มเบาๆ ขณะมองดูทัพงัวเงียและก็กำลังจะหลับลงไปอีกรอบ
ปัญหานี้มันต้องมีทางแก้ดิวะ...ผมรู้สึกว่าผมหวงและหึงเขาได้ไม่สุดเพราะอะไรบางอย่าง
“มึงยังไม่ได้ขอเขาเป็นแฟนไงสัด”
ข้อความของไอ้ต้นลอยขึ้นมาในระหว่างที่คุยไลน์ปรึกษามันก่อนนอน แม่งจริงของมัน...
ถ้าทัพเป็นแฟนผม(อย่างเป็นทางการ) ทุกอย่างจะง่ายขึ้นใช่มั้ยครับ หากผมหึงหรือหวง ทัพก็คงจะไม่โกรธอะไรอีกเพราะผมมีสิทธิ์เต็มๆ
วันไหนคือฤกษ์งามยามดีในการทำให้เรื่องนี้เป็นทางการดีนะ?
มะรืนนี้เป็นไง...
“สรุปนะพี่ว่าแคมเปนจ์เรื่องชายชายน่าจะโอ ช่วงนี้กำลังบูมด้วย แทนคิดว่าไง”
“…”
“แทน”
“…”
“ไอ้น้องแทน!”
ผมสะดุ้งเฮือก ปากกาที่ผมควงอยู่เกือบหลุดออกมาจากมือเพราะผมมัวแต่ใจลอยและไม่ได้สนใจทีมโปรเจคที่กำลังคุยงานกันอยู่
พี่พริก หัวหน้าทีมมาร์เก็ตติ้งของบริษัทนี้กำลังมองมาที่ผมด้วยแววตาเคืองอยู่ไม่น้อย
“โฟกัสหน่อยสิ”
“ขอโทษครับพี่พริก” ผมพูดจากใจ
“มีความเห็นยังไงเรื่องที่จะให้พรีเซนเตอร์สินค้าเป็นผู้ชายสองคน”
สินค้าที่ว่าก็คือช็อคโกแลตหรูหราไฮโซที่กำลังจะเปิดตัวในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า ตอนแรกเห็นว่าจะใช้คู่จิ้นช่องพระรามสี่สิบห้ามาช่วยเป็นพรีเซนเตอร์ให้ แต่งบโปรโมทไม่พอที่จะจ้างคู่นั้นมาเป็นพรีเซนเตอร์ให้ พี่พริกก็เลยลงความเห็นว่าควรจะเป็นผู้ชายสองคน
“จะดีเหรอครับ” ผมค่อยๆ พูดอย่างระมัดระวัง “ผมคิดว่าเมืองไทยยังไม่เปิดกว้างเรื่องนี้นะ” แม้ว่าตัวเองก็รักผู้ชายเหมือนกัน แต่เรื่องนี้มันเป็นเรื่องจริงที่ทุกคนเห็นพ้องต้องกัน
“อืม...มันก็จริง แต่สาวกเรื่องอะไรแบบนี้ก็มีอยู่เยอะแล้วนะ”
“เรื่องอะไรแบบไหนครับ”
“ก็แบบ...ชายรักชายไง...” พี่พริกอธิบาย “ไม่รู้สิ เปิดตัวแบบนี้ไปก็น่าจะโอเค เอาเป็นว่าเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นตัวเลือกก็แล้วกัน”
“ครับ/ค่ะ” ทีมงานที่อยู่ในห้องประชุมของบริษัทนี้ทุกคนส่งเสียงพร้อมกัน
“แทน เรื่องสโลแกนสินค้าน่ะถึงไหนแล้ว”
ฉิบหาย...เมื่อวานผมบอกพี่เขาไปว่าผมจะไปคิดมาให้ แต่เมื่อคืนผมมัวแต่คิดมากเรื่องของทัพก็เลยลืมไปเลย
ผมพยายามคิดอะไรก็ได้ในหัวตอนนั้น อะไรก็ได้ที่จะบอกพี่พริกว่าผมน่ะไปทำการบ้านมานะ ไม่ใช่เอาเรื่องส่วนตัวมาทำให้เรื่องงานเสียหาย
เจ๊พริกเน้นเรื่องความรัก ผมก็เลยนึกถึงคำว่า LOVE ว่าแต่จะ LOVE อะไรดีล่ะ
“All we need is love” เป็นการด้นสดที่แย่มากจริงๆ
“ไม่เอา มันเกร่อแล้ว” พี่พริกปฏิเสธทันที
“เลิฟ เลิฟ เอ่อ...เลิฟอะไรดีวะ”
พี่พริกขมวดคิ้วและก็กอดอกจ้องมองผม แม่เจ้าผมกดดันอย่างมาก ผมไม่น่าลืมคิดสโลแกนมาจริงๆ
สายตาของผมมองออกไปนอกหน้าต่างกระจกสูงของบริษัท เห็นสายรุ้งสีสวยพาดยาวมาพอดี ทำให้อะไรบางอย่างลอยเข้ามาในหัวผม
เอาก็เอาวะ
“Love wins ครับ”
ทุกคนนิ่ง...จ้องมองมาที่ผมเหมือนผมพูดอะไรผิดไป
“คุณพริก ดิฉันเห็นด้วยค่ะ” หนึ่งในทีมงานยกมือขึ้นและก็พูดอย่างมาดมั่น “ถ้าใช้เลิฟวินส์เป็นสโลแกน เรื่องให้ผู้ชายกับผู้ชายเป็นพรีเซนเตอร์นั้นคือโอเคเลย เข้ากันดีค่ะ!!!”
“หรือไม่ก็...” ผมค่อยๆ พูด “ให้มีหลากหลายคู่มาร่วมเป็นพรีเซนเตอร์ด้วย ไม่จำเป็นต้องชายรักชาย เอาหญิงรักหญิงด้วยก็ได้ ยิ่งดีใหญ่เลยครับ”
“เจ๋ง!!!!” เจ๊พริกดีดนิ้วอย่างถูกอกถูกใจ “เอาตามนี้ ทุกคนจดลงไปและเริ่มหัวข้อประชุมใหม่ ควรให้ใครมาเป็นพรีเซนเตอร์ให้”
ทุกคนรีบกุลีกุจอหาอะไรมาจดตามที่เจ๊พริกสั่ง ผมแอบถอนหายใจโล่งอก เปิดหน้าสมุดโน้ตหน้าต่อไปเพื่อเตรียมจดรายละเอียด...
…ไม่วายเรื่องของทัพก็ลอยเข้ามาในหัวของผมอีกครั้ง
วันนี้จะชวนยังไงดี
แล้วพรุ่งนี้จะต้องเตรียมอะไรบ้างนะ
“แทน...ลองไปหาดูผู้ชายสองคนที่น่าจะเป็นพรีเซนเตอร์ที่ดีได้ คนหนึ่งก็สูงๆ ขาวๆ ส่วนอีกคนก็ตัวเล็กกว่าหน่อยแล้วกัน รู้ใช่มั้ยว่าพี่ชอบคนหน้าตาดีมากๆ และก็อยู่ในวัยมหาลัย”
“เอ่อ ครับ” กูจะไปหามาจากไหนไม่ทราบ
“เอ๊ะ...แทนก็โอเคนะ”
“ไม่ใช่ทางของผมหรอกครับ” ผมรีบปฏิเสธไป มีคนติดต่อเรื่องงานแบบนี้เข้ามาบ้างครับ พวกที่เกี่ยวกับวงการบันเทิงเนี่ย แต่บอกเลยว่าไม่ใช่ทางของผมเอาเสียเลย
“งั้นก็ช่วยหามาให้พี่ด้วยนะ ขอหล่อๆ ปังๆ”
“ถ้าหล่อแล้วมันไม่ยอมมาถ่ายอะไรที่จิ้นๆ แบบนี้ล่ะครับ”
“หาดีๆ ก็แล้วกัน”
ผมมีการบ้านอีกแล้วสิเนี่ย...คืนนี้ผมต้องไปสิงตามเพจคิ้วท์บอยทั้งหลายสินะว่าใครหน้าตาดีพอที่จะเป็นพรีเซนเตอร์ช็อคโกแลต แถมยังต้องหามาสองคน ใครก็ได้ที่ดูเคมีเข้ากันๆ
“แทน มึงเห็นยัง” เพื่อนร่วมชั้นที่มาร่วมทำโปรเจคเหมือนกันกับผมยื่นโทรศัพท์ให้ดู “น้องทัพของมึง...กับไอ้กาย”
พูดถึงเพจคิ้วท์บอย เพจคิ้วท์บอยก็มา ตอนนี้เพจ TTU CUTE BOY (ทัพไทยยูนิเวอร์ซินี้คิ้วท์บอย) กำลังโพสต์ภาพที่ผมเพิ่งได้จากอิงเมื่อคืน เป็นภาพแอบถ่ายทัพกับกายที่ดูน่าจิ้นแบบสุดๆ ชนิดที่ว่ามีคนเม้นท์คำว่า ‘ฟิน’ เป็นสิบๆ คน
ผมชาไปทั้งตัวเลยทีเดียว
“อะไรเหรอ” เจ๊พริกยื่นหน้ามาดูด้วย “เห้ยยย ที่เราต้องการน่ะ แบบนี้ แบบนี้เลย!!!!” แล้วทำไมเจ๊ต้องมาต้องการอะไรที่ผมไม่ต้องการด้วยล่ะครับ “แทนรู้จักป่าว เป็นแฟนกันป่ะเนี่ย ติดต่อคู่นี้ให้พี่ด้วยนะ”
นอกจากตัวชาแล้วผมยังรู้สึกเหมือนขวานมาจามตรงกลางหัว
“พี่...ผมว่าไม่เหมาะนะ” เพื่อนผมที่เป็นตัวต้นเหตุหยิบโทรศัพท์คืนและก็เดินหนีเป็นที่เรียบร้อย
“ไม่เหมาะอะไรล่ะ แบบนี้แหละที่พี่ต้องการจริงๆ อยู่มหาลัยของแทนด้วยไม่ใช่เหรอ อย่างน้อยก็ชวนมาแคสต์ก่อนก็ได้”
“คือผม...”
“ถ้าไม่โอเคกับคู่นี้ ก็ไปหาคู่อื่นมาละกัน”
“ครับๆๆ”
ทันทีที่พี่พริกเดินไป ผมก็กดโทรศัพท์ตัวเองเข้าไปที่เพจ TTU CUTE BOY ไม่รู้จะเข้าไปดูสิ่งที่ตัวเองปวดใจอีกทำไม...
เรื่องนี้อาจเป็นสาเหตุที่ทำให้ทัพโทรมาหาผมก็ได้ สายเรียกเข้าดังอยู่อย่างนั้น แต่แปลกที่ผมไม่พร้อมที่จะกดรับสายเอาเสียเลย...
ขอหนีไปช้อปปิ้งย้อมใจ...
“ลากกูมาทำไมเนี่ย กูง่วงนอนฉิบหายเลยมึงรู้มั้ย” ไอ้เจตน์ยังคงบ่นไม่หยุดเมื่อผมโทรบอกให้มันมาซื้อของเป็นเพื่อน “แล้วไม่ชวนไอ้ต้นกับไอ้พีทมาด้วยล่ะ”
“กลัวมันกำลังนอนเหมือนมึง” วันนี้พวกผมไม่มีเรียนครับ
“สัดดดด แล้วกูล่ะ กูก็กำลังนอนเหมือนกันนะโว้ยยยย” เจตน์ร้องโอดครวญ “แล้วทำไมไม่ชวนน้องทัพ”
ผมนิ่งไม่ตอบ แต่เริ่มเดินไปข้างหน้า อารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อยเมื่อในหัวกำลังคิดว่าจะเซอร์ไพรส์ทัพยังไงดี
เข้าใจแล้วว่าทำไมผู้หญิงหลายคนเวลาช้อปปิ้งถึงแก้เครีียดได้...มันเป็นแบบนี้นี่เอง
“เห้ย มาซื้อของให้น้องเหรอ” เจตน์เริ่มกระตือรือร้นมากขึ้น “วันเกิดหรือไง”
“ไม่ใช่”
“มึงจะขอน้องเขาคบ!!!!!”
เวลามันฉลาดมันก็ฉลาดจริงๆ สินะ “อืม”
“ดีใจด้วยๆๆๆๆ” ไอ้เจตน์เขย่าคอผม “กูว่าแหวนเพชรสักสิบแปดกะรัตก็น่าจะเอาอยู่”
“บ้าเหรอวะ” คนอย่างทัพไม่น่าชอบแหวนเพชรนะ
“แล้วมึงจะให้อะไรอ่ะ”
“แหวน”
เจตน์ทำหน้าไร้อารมณ์ใส่ผม
“แหวนที่ไม่ใช่แหวนเพชรอ่ะมึง กูว่าไม่เหมาะกับเขานะ”
“กูรู้จักร้านดีๆ ร้านหนึ่ง ไปกันเหอะ” ไอ้เจตน์ทำตัวเป็นการเป็นงาน ลากผมไปหาร้านเครื่องประดับทันที “เอาแบบไหนดี ถึงจะเหมาะกับข้อนิ้วของคุณหนูทัพนะ”
ดูมันจะตื่นเต้นมากกว่าผมอีกนะเนี่ย
สิ่งที่ผมคิดไว้ไม่มีอะไรมากหรอกครับ หาที่เงียบๆ แต่งสถานที่สวยๆ (แน่นอนว่าจะไม่ใช่โพสต์อิทแปะเต็มผนังแน่ๆ ผมว่ามันเปลืองน่ะครับ) ของตกแต่งผมกับเจตน์พากันไปหาพวกลูกโป่งสีนวลๆ และก็ลูกโป่งตัวอักษรมา (ไม่ลืมซื้อที่ปั๊มลมเข้าลูกโป่ง) ของตกแต่งได้มาไม่ยากและผมก็ซื้อเป็นจำนวนมากด้วย (ขี้เกียจมาซื้ออีก)
ได้ของตกแต่งแล้ว...ทีนี้ก็เหลือของแทนใจ
เจตน์พาไปดูร้านที่มันบอก มันเป็นร้านสั่งทำแหวนที่ใช้เวลาไม่นานก็ได้ (เสร็จพรุ่งนี้สายๆ) ผมเลือกแบบและก็จ่าค่ามัดจำเรียบร้อย (ไม่ลืมที่จะสั่งเผื่อของตัวเอง)
ฮู่ คิดจะขอคุณหนูคบเนี่ยก็หมดไปเยอะเหมือนกันนะครับเนี่ย
“เหลืออะไรทีนี้” ผมมองของพะรุงพะรังที่ถูกจับยัดเข้าไปบนรถผม
“สถานที่ไงแสด” เจตน์เตือน
“ยากตรงไหน” ผมไม่ต้องคิดอะไรมาก “บ้านกูไง”
“โห อเมซิ่ง ขอคบเสร็จจับปล้ำเลยงี้”
“เห้ย ไม่กล้าหรอก”
“กูรู้มึงกล้า มึงแอบด๊วบๆ กับน้องเขามาแล้วนี่”
“อย่าทำเป็นรู้ดีหน่อยเลย” ผมพยายามตัดบทมัน “กูจะโทรนัดน้องแล้วนะ และก็จะโทรมาบอกว่าอย่ามาบ้านกูคืนนี้ด้วย”
“อืม...”
“ตื่นเต้นว่ะ”
“ไม่มีอะไรหรอกน่า ท่าทางน้องมันชอบมึงอยู่แล้ว เพียงแต่เขาไม่พูดเท่านั้นเอง ดูเหมือนน้องจะเป็นคนที่ชอบแสดงออกมากกว่าพูดนะ”
ผมพยักหน้าเห็นด้วยแบบสุดๆ “จริงว่ะ” ยังไม่ตอบตกลงอะไรผมก็จูบกับผมซะแล้ว
“ไปกัน” เจตน์ตบไหล่ผมเบาๆ “เดี๋ยวคืนนี้กูช่วยมึงเป่าลูกโป่งทั้งคืนเลย”
“ไม่เป็นไร...” ผมส่งยิ้มเบาๆ ให้มัน “เดี๋ยวกูทำเอง”
ผมว่างจากการหาพรีเซนเตอร์ก็มาเป่าลูกโป่ง เบื่อเป่าลูกโป่งก็มาหาพรีเซนเตอร์ ตอนนี้ผมกำลังสนใจคนคู่หนึ่งที่กำลังบูมเอามากๆ ในตอนนี้ คนจาก XXU CUTE BOY อะไรนั่นน่ะ
หมอป่า กับ วาโย
อยู่ที่มอของพวกเขารู้สึกว่าสองคนนี้จะปังยิ่งกว่าปืนใหญ่ เพจคิ้วท์บอยของมอนี้อัพรูปคนใดคนหนึ่งเป็นอันต้องหมื่นกว่าไลค์ทุกครั้งไป และพอผมไปอ่านดูคอมเม้นท์ดูเหมือนว่าสองคนนี้จะกิ๊กๆ กันอยู่ด้วย
เห้ย แบบนี้ก็เข้าทางช็อคโกแลตของลูกค้าน่ะสิ! ผมทิ้งลูกโป่งไปก่อนที่จะมาสนใจเรื่องของสองคนนี้อย่างจริงจัง
ไม่รู้ว่าคบกันมั้ยหรือว่ากิ๊กกันอยู่จริงหรือเปล่า แต่เคมีสองคนนี้ดูเข้ากันมากๆ แม้ว่าคนที่ชื่อวาโยจะดูชะลูดไปหน่อย แต่ก็ดี! หล่อคู่แบบนี้ผมว่าต้องออกมาดีแน่ๆ ว่าแต่ผมจะติดต่อพวกเขายังไง...
ทำไมผมโง่แบบนี้ เฟสบุ๊คสองคนนี้ทางแอดมินเพจก็แท็คให้ดูอย่างทนโท่ ผมเข้าไปดูของคนที่ชื่อป่าก่อน อัพเดทล่าสุดเมื่อสามเดือนที่แล้ว (ทั้งหล่อทั้งเข้่าถึงยากอีก) ส่วนของวาโยอัพเดทล่าสุดเมื่อสองนาทีที่แล้ว
เช้ดเป็ด!!!! รูปที่วาโยอัพเป็นรูปที่ถ่ายเฟรนช์ฟรายลดห้าสิบเปอร์เซ็นต์ของแม็คโดนัลด์ แถมสาขายังอยู่ไม่ไกลจากบ้านผมด้วย ดีล่ะ ผมจะไปพูดกับวาโยด้วยตัวของผมเอง อย่างน้อยได้วาโยมาคนก็น่าจะอุ่นใจได้แล้ว
ผมรีบหยิบแฟ้มที่เกี่ยวกับงานนี้ไปด้วยทันที ทิ้งลูกโป่งที่จัดการเอาลมเข้าไปจนมันพองประมาณห้าสิบกว่าลูกกระจายเต็มบ้านเต็มหมด แอบภาคภูมิใจกับมันไม่ได้ ตั้งแต่กลับมาถึงบ้าน ผมก็เอาแต่เป่าลมใส่ลูกโป่งไม่หยุด
ตอนนี้เรื่องส่วนตัวเอาไว้ทีหลัง เรื่องงานมาก่อนก็แล้วกัน
ไม่นานนักก็มาถึงแม็คโดนัลด์ สาขานี้ค่อนข้างใหญ่ เปิด 24 ชั่วโมงแถมเป็นแบบ Drive Thru
แค่ผมลงมาจากรถ ผมก็เห็นวาโยแล้ว
และที่เด็ดไปกว่านั้นคือคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามคือหมอป่า!!! ท่าทางสองคนนี้จะกิ๊กกันจริงๆ เหมือนที่ใครหลายคนว่า เพราะมาด้วยกันสองต่อสอง ไม่มีใครคนอื่นเลย
ไอ้สองคนนี้มันไม่เหมือนคนครับ เหมือนเทวดาเดินดินมากกว่า และยิ่งมาอยู่ด้วยกัน ออร่ายิ่งกระจายแผ่ไพศาลไปทั่วซะจนคนอยู่ใกล้รู้สึกดรอปลงไปชั่วขณะ
ผมไม่ค่อยเกรงวาโยเท่าไหร่ แต่คนที่ผมเกรงเห็นจะเป็นหมอป่า หน้าแม่งไม่ค่อยยิ้ม มองภายนอกก็ดูหยิ่งๆ เออ...กูรู้มึงหล่อ
ผมเดินเข้าไปหาสองคนนั้นอย่างมาดมั่น ทว่า...ตอนที่ผมกำลังจะเอ่ยปากทัก หมอป่ามันเดินหนีไปไหนไม่รู้ เหมือนจะไปเข้าห้องน้ำ
เหลือวาโยคนเดียวที่อยู่ที่โต๊ะ...
โอเค กูเกริ่นกับวาโยก่อนก็แล้วกัน
“สวัสดีครับ” ผมยิ้มทักวาโยอย่างเป็นมิตร อีกฝ่ายเงยหน้าจากโทรศัพท์ขึ้นมามองผม...
…ไอ้คำว่าเดือนนี่มันก็คือเดือนจริงๆ นะ ดวงตาวิบวับเป็นประกายเชียว น่ารักว่ะ
หน้าไอ้ทัพลอยมาจนผมต้องดึงสติตัวเองให้กลับมาสู่งาน
“ครับ?”
“ผมมีเรื่องจะคุยเรื่องเกี่ยวกับงานโฆษณาสินค้า” ทำไมกูฟังดูเหมือนพวกขายตรงไปซะฉิบ “ผมสนใจคุณกับ...เอ่อ ผมสนใจติดต่อคุณให้มาแคสต์งานมากเลยครับ”
แน่นอนว่าคนอย่างวาโยไม่มีทางหลงระเริงเกี่ยวกับชื่อเสียงเงินทองที่คนมาหยิบยื่นให้ง่ายๆ แน่(แม้จะยังไม่ได้) วาโยมองมาที่ผมอย่างฉงน ก่อนที่จะดูท่าทางของผมราวกับประเมินว่าผมไว้ใจได้หรือเปล่า
…เจ๊พริกไม่ควรให้การบ้านผมในเรื่องนี้...
ไม่ชอบมาง้อคนแบบนี้เลย ให้ตาย
“นี่นามบัตรผมครับ” ผมเตรียมพร้อมสำหรับเรื่องนี้มาแล้ว “ตอนนี้เรียนอยู่ปีสาม มอทัพไทย...”
“โห” ทัพอ้าปากค้างเติ่ง “มอที่ค่าเทอมแพงหูฉี่นั่นน่ะเหรอครับ”
แม้จะไม่อยากยอมรับ แต่มหาลัยของผมมีชื่อเสียงด้านนี้มากจริงๆ
“พอดีผมรับจ๊อบเป็นนักการตลาด รับเป็นบางโปรเจค และโปรเจคนี้ต้องการผู้ชายวัยมหาลัยที่หน้าตาดี เพราะงั้น...”
“ไม่นั่งลงก่อนล่ะครับ” อีกฝ่ายเชิญชวนผมให้นั่งลงอย่างมีมารยาท ผมยิ้มดีใจก่อนที่จะนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับวาโย แทนที่หมอป่าที่หายไปฉี่ “โฆษณาอะไรเหรอครับ”
“ช็อคโกแลตครับ กำลังจะออกใหม่”
“ผมคิดว่าผมไม่เหมาะหรอก” วาโยพูดอย่างถ่อมตัว แต่ทว่ากระตือรือร้น “มีคนที่เหมาะกว่าผม เดี๋ยวสักพักเขาจะเดินมา...” ผมรู้เลยว่าวาโยหมายถึงใคร นี่เขากำลังจะดันหมอป่าให้ผมใช่มั้ยเนี่ย
“จริงๆ แล้ว...ผมอยากได้คุณทั้งคู่เลย...”
“มึงเป็นใครวะ!”
มีคนกระชากเสื้อผมให้ยืนขึ้นแถมยังมองหน้าหาเรื่อง หมอป่านี่เอง...ผมไม่รู้ว่าเขาจะขี้หงุดหงิดกับคนแปลกหน้าขนาดนี้
หรือเฉพาะกับคนแปลกหน้าที่มายุ่งกับคนของเขา
“พี่ป่า” วาโยกระโดดลุกขึ้นมา รีบวิ่งเข้ามาห้ามป่าไม่ให้ทำอะไรผม “ไม่มีอะไร จะทำแบบนี้สิ”
“ไม่มีอะไรได้ยังไง เมื่อกี้ได้ยินคำว่า ‘อยากได้’” หมอป่าทำหน้าโหดใส่ผม “มึงมายุ่งกับเมียกูทำไม เมียมึงไม่มีหรือไงวะ!!!!”
พ่อง...ถ้ามึงจะชัดเจนขนาดนี้กูขอยกมึงเป็นไอดอลของกูเลย
“ไอ้พี่ป่า! เสียงดังไปแล้วนะโว้ย” วาโยเขย่าแขนแฟนตัวเองไม่หยุด (ก็คงจะเป็นแฟนแล้วล่ะถ้าจะประกาศขนาดนี้)
“ก็ดูหน้ามัน ไว้ใจได้ซะที่ไหน”
“ว่าไงนะ” อย่าคิดว่ากูโมโหไม่เป็นนะโว้ย
“พอได้แล้ว เขามาชวนเราสองคนไปแคสต์งาน!”
สิ้นเสียงวาโย หมอป่าหยุดชะงัก ก่อนที่จะปล่อยคอเสื้อผม แต่มันก็ดูไม่ไว้ใจอะไรผมอยู่ดี “ไอ้นี่น่ะเหรอ มันไม่เหมือนโมเดลลิ่งอะไรเลยนะ” คงจะผ่านเรื่องนี้มาอย่างโชกโชนล่ะสิ วีถีคนหน้าตาดี (เกินมนุษย์มนา)
“เขาเป็นนักการตลาดน่ะ”
“โยเชื่อคนง่ายเกินไปหรือเปล่า”
“หน้าตาเขาไม่น่าไว้ใจหรอกเหรอ”
“แบบนี้ใครหน้าตาดีโยก็เชื่อมันหมดงั้นสิ!”
“ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย”
มึงจะเถียงกันอีกนานไหม...
…ไม่ใช่อะไร กูอิจฉา...คู่กูยังไม่หวานกัน(ทางอ้อม)ขนาดนี้
น้ำตาจะไหล...เมื่อไหร่จะถึงพรุ่งนี้เร็วๆ วะ...
“ยังไงก็ไม่เชื่อ” ป่ามันเป็นคนที่ไม่เชื่ออะไรง่ายๆ จริงๆ
“ขอโทษครับ มีอะไรกันเหรอครับ” แขกไม่รับเชิญคนที่สามมาถึง...คนนี้ทำผมอึ้งเสียยิ่งกว่าหมอป่ามากระชากคอเสื้อผมซะอีก
ทัพ...
“มีอะไรกันเหรอแทน” ท่าทางจะมองดูอยู่นาน และเมื่อรู้ว่าเป็นผมจึงเดินเข้ามา
โอ้ย...นางฟ้ามาโปรด
ผมหันไปหาป่าอย่างโกรธเคืองนิดหน่อย ก่อนจะพูดสั้นๆ ง่ายๆ ว่า
“คนนี้ไง...เมียกู”
ป่ามองดูทัพแวบหนึ่ง และก็ไม่พูดอะไรต่อ ลากวาโยลงไปนั่งที่เดิม หยิบเฟรนช์ฟรายมากินเฉย ระหว่างนั้นก็บ่นวาโยไปด้วยว่าเชื่อใจคนแปลกหน้ามากเกินไปมันไม่ดี
“เดี๋ยวมาคุยด้วยใหม่นะครับวาโย ขอเวลาสักครู่...” ผมบอกโย
“มึงบอกแต่เมียกูหรือไง ไม่บอกกูด้วยล่ะ”
อยากจะด่าว่า...พ่องตาย...เสียเหลือเกิน แต่ก็ได้แต่กดเอาไว้ให้มันลึกสุดใจ
“บอกเมียมึงก็ถือว่าบอกมึง”
“มีอะไรเหรอ แล้วไปยุ่งกับคนหน้าตาดีสองคนนั้นทำไมวะ”
“งานน่ะ”
“ชัวร์นะ ไม่ใช่ไปสุงสิง เพราะคนตัวผอมๆ หน้าตาดีหรอกนะ” ทัพหมายถึงโยใช่มั้ยเนี่ย
“ไม่ใช่ๆๆ” ผมรีบพูด “งานจริงๆ ถ้าไม่ใช่งานไม่ยุ่งหรอก เดี๋ยวเล่าให้ฟังทีหลัง”
“…”
“ว่าแต่มาทำอะไรที่นี่”
“มากินเฟรนช์ฟรายลดราคาน่ะสิ” ทัพบอก “กะจะซื้อไปฝาก”
“ไม่เป็นไร ที่บ้านรกมาก ไม่ไปน่ะดีแล้ว”
“เหรอ”
ผมมองหน้าทัพที่แต่งตัวด้วยเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้น
พรุ่งนี้แล้วสินะทุกอย่างของเราสองคนจะเป็นทางการเสียที
ผมจะได้คบกับทัพ ได้หึงทัพ หวงทัพ อย่างที่ผมมีสิทธิ์เกินร้อยที่จะทำเสียที...
“พรุ่งนี้ บ้านกู สี่ทุ่มนะ”
“หา” ทัพอ้าปากค้าง
“มาบ้านกู ตอนสี่ทุ่ม”
“มีอะไรเหรอ”
ผมไม่ได้เตรียมตัวสำหรับคำถามนี้เอาไว้ด้วย... “คือ...อยากให้ชิม...อาหารสูตรใหม่”
“อาหารสูตรใหม่?”
“ใช่”
“ชิมดึกจังวะ”
“ก็ว่างตอนนั้นน่ะ”
ทัพดูไม่ค่อยแน่ใจจนผมเริ่มหวั่นในใจ แต่ในที่สุดทัพก็ตอบตกลงผม
“ตกลง” ทัพเอ่ย “แต่อาจจะอยู่ได้ไม่นานนะ มีงานวันเกิด...”
“แค่นี้ก็พอใจละ” ผมหยิกแก้มทัพ “สัญญาแล้วนะ เดี๋ยวไปทำงานก่อน”
“โอเค” ทัพมองตามผมที่เดินห่างออกไป “อย่าไปยุ่งกับสองคนนั้นมากนะ โดยเฉพาะไอ้คนผอมๆ ที่ตัวเล็กกว่าอ่ะ”
“ทำไมอ่ะ” ผมลองถามหยั่งเชิงเขา ท่าทางของผมไม่น่าจะเหมาะกับไอ้หมอป่าหรือยังไง
แม่งดุเหมือนเป็นพันธุ์เดียวกันแบบนั้นคงไม่น่าจะอะไรกันได้หรอก
“มันหน้าตาดี”
“ฮ่าๆๆ” ผมหัวเราะ “เชื่อใจกู เหมือนที่กูเชื่อใจมึงสิ”
ทัพพยักหน้า ผมส่งยิ้มให้ก่อนที่จะเดินจากไป
ลับหลังทัพผมหุบยิ้มลงเล็กน้อย และผมก็บอกกับใจตัวเอง อย่างน้อยพรุ่งนี้ก็จะทำให้ผมสามารถเชื่อใจทัพได้หนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์
เพราะการลังเลนิดหน่อยของทัพเมื่อตะกี้นั่น...ทำเอาผมหวั่นใจไม่น้อยเลยทีเดียว
TBC*
Surprise ด้วย Special Guests เล็กน้อยนะคะ ><
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
