หัวข้อ: ........ แทนทัพ ........ [จบ]

[mystery Y]

พี่ป่าคนหวงเมีย~

[imfckwn]

งานวันเกิดใคร แทนไม่ฟังก่อนอ่า!!!

[Isunn]

ดราม่า มาแน่ๆใช่มั้ย อิๆ  มันก็ต้องมีบ้าง ถึงจะดูสนุก  จัดมาเลย พร้อมแล้ว 

[thanza1970]

สุดๆ แอบลุ้นจนตัวโก่งเลย

[Misakiiz]

ตอนต่อไปคงไม่ดราม่านะคะ ขออย่าดราม่าเลย กำลังจะไปได้ดีแล้ว งืออออออ

[punthipha]

รอพรุ่งนี้ด้วยคน 

[dekying kukkig]

โว๊ะ อาไร๊ พี่แทน ทัพออกจะชัดเจนว่าหึงวาโยกับตัวเอง วุ้ยยยย แล้วนี่สติค่ะพี่แทนสติกลับเข้าร่างหน่อยเซ่ พี่ประกาศบอกพี่ป่ากับน้องโยว่า >>>คนนี้เมีย<<< ทัพเค้ายังไม่ว่าหรือโวยวาย แสดงถึงใจก็อยู่กับตัวเองชัดๆ   

[ReiSei]

พนากับวาโยวววววว อั๊ยยย เค้าชอบแขกรับเชิญ เอ่อีกๆๆๆ 555555 หมอป่าแม่มหึงแรงจนแทนอิจฉา พรุ่งนี้สู้เค้านะ แต่มีกลิ่นมาม่า จัดมาเลย เราพร้อมแล้ว!(เหรอ)
กอดแทนแน่นๆ โอ๋ล่วงหน้าเลยได้มั้ย มีลางว่าจะต้องมีคนเสียใจ

[Zalzah_iP]

คิดถึงงงงงง พนาและวาโย
แต่พอดูหมอป่าและวาโยจากมุมมองคนนอกอย่างทัพแล้วรู้สึกแปลกๆ
แบบ ไม่ชินเลอ กลายเป็นทั้งคู่ดูเซเลป เข้าถึงยากไรงี้555555555555

จริงๆ เรื่องนี้ แทนทัพ เราก็ไม่ควรจะอวยคู่อื่นมากเกินไปสินะ555555
การปฏิเสธพี่กายมันอาจจะลำบากใจ แต่เราว่ามันไม่ได้ยากขนาดที่จะต้องยื้อเวลาขนาดนั้นนะ
กลายเป็นดูให้ความหวังพี่กายไปเลย แต่ไม่โลเลนะ แค่ปฏิเสธคนไม่เป็นจนน่าหงุดหงิดอ่ะ
เป็นเพื่อนนี่จะด่าให้5555555 มีลางสังหรณ์ว่าตอนหน้าแทนจะเสียจุยยยย ไม่เอานะ อย่าทำร้ายกันเลยยยยย TT

[Chiffon_cake]

แทนทัพ ตอนที่ 22


   





   21.45 น. วันต่อมา
   ผมยอมรับว่าผมตื่นเต้นยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ในชีวิต ตอนนี้ในบ้านผมเต็มไปด้วยลูกโป่งที่ลอยติดเพดานกับลูกโป่งที่กระจายบนพื้น (ดันไปแซะพวกที่ชอบใช้โพสต์อิท นี่ก็ไม่น่าจะต่างอะไรจากโพสต์อิทนะ...) ทุกอย่างดูสวยงามเมื่อเพิ่มเติมด้วยริบบิ้นสีขาวที่เป็นอุตส่าห์นั่งทำมันด้วยตัวเองเกือบทั้งคืน
   อ้อ...วาโยกับ (ไอ้) หมอป่าปฏิเสธที่จะรับงานนี้นะครับ แน่นอนว่าคนปฏิเสธและ (บังคับ) ให้วาโยปฏิเสธด้วยคงจะเป็นหมอป่านั่นแหละ มันปฏิเสธทุกจ๊อบเกี่ยวกับงานวงการบันเทิงที่ติดต่อมัน (ได้ยินวาโยว่าอย่างนี้) และยิ่งปฏิเสธหนักเข้าไปอีกเมื่อมีคนมาติดต่องานคู่กับโย (ซึ่งก็คือกูเองนี่แหละที่ซวย...) แม้จะเสียดายแต่เราไม่ควรที่จะบังคับใครให้ทำในสิ่งที่เขาไม่อยากทำใช่มั้ยล่ะครับ
   คราวนี้ก็ต้องหาใหม่อีกสิ...

   เรื่องนั้นช่างมันก่อน ผมไปเอาแหวนมาแล้วนะครับเมื่อตอนสายๆ ของวันนี้ (ไปรอห้างเปิดกันเลยทีเดียว...เอ๊ะ...นี่ผมกำลังตื่นเต้นมากเลยใช่มั้ย) แหวนออกมาสวยมากจนผมอ้าปากค้างใส่พี่พนักงานผู้หญิง อึ้งจนลืมราคาที่ตัวเองจ่ายไปเลยล่ะครับ (สองวงรวมกันห้าหลัก) หลังจากชื่นชมกับแหวนแล้ว ผมก็จัดการเก็บใส่กล่องกำมะหยี่อย่างดีเพื่อเตรียมตัวขอทัพคบอย่างเป็นทางการ

   และนั่นก็คือในอีกชั่วไม่กี่อึดใจ

   ผมแวะไปที่วัดเพื่อไหว้ขอคุณเทวนพด้วยนะครับ (ตอนที่รอห้างเปิดนั่นแหละ) บอกท่านว่าผมจะดูแลลูกชายของท่านเหมือนที่ท่านได้ฝากฝังผมเอาไว้...

   ...ตลอดไป







   21.54 น.

   Jet : เชี่ยยยย ลูกพี่กูเป็นคนหวานขนาดนี้เลยเหรอ
   Pete : กูไม่เชื่อในสิ่งที่กูเห็น...
   Ton : โชคดีนะโว้ยมึง

   นี่คือฟีดแบคที่ผมได้รับหลังจากที่ส่งรูปสิ่งที่ผมทำให้ทัพไปให้พวกมันดูทางไลน์ ผมยิ้มแต่ยิ้มได้ไม่นานก็หุบ

   Tankhun : จะสี่ทุ่มแล้ว
   Tankhun : ยังไม่เห็นเงาเลย
   Ton : โทรไปตามหรือยังวะ
   Pete : นั่นสิ
   Tankhun : ไม่รู้ว่ะ ไม่อยากเร่ง
   Jet : ใจเย็นๆ นะโว้ย









   22.05 น.

   ผมว่าแปลกๆ แล้วนะครับ ผมลองทักไปหาทัพดูว่าอยู่ไหน ตอนนี้ยังไม่ได้คำตอบอะไรจากทัพเลยแม้แต่นิดเดียว ปกติแล้วทัพไม่ใช่คนเลทอะไรมากมาย ผมควรใจเย็นและก็รอต่อไปใช่มั้ย
   ผมเตะลูกโป่งไปมาอย่างเบาๆ แก้เซ็ง ขณะที่คอยส่องดูโทรศัพท์อยู่เรื่อยๆ อัพเดทตลอดมาทัพมาแล้วหรือยังให้เพื่อนมันรู้ จนกระทั่ง...

   Jet : มึง...
   Tankhun : อะไรวะ
   Jet : *รูป*

   ผมเพ่งมองดูรูปนั้น มันเป็นรูปเหมือนงานปาร์ตี้แห่งหนึ่งที่ดูหรูหราไฮโซ

   ผมจะไม่รู้สึกอะไรเลย ถ้าในรูปนั้นไม่มีทัพอยู่...

   Pete : งานอะไรวะ
   Pete : น้องมันไปไหนเนี่ย
   Ton : งานวันเกิดไอ้กาย
   Ton : เพื่อนเราไปกันหลายคน

   ผมช็อคไปแล้ว...

   เท้าของผมเผลอเหยียบลูกโป่งลูกหนึ่งจนแตกเสียงดัง แต่ผมไม่สนใจอะไรอีกแล้ว นาฬิกายังคงเดินไปเรื่อยๆ ในขณะที่ใจของผมเหมือนจะหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้น

   สาเหตุที่เขาลังเลที่จะตอบตกลงนัดกับผมสินะ

   เขามีนัดอยู่แล้วนี่เอง

   ผมมองลูกโป่งทั้งหมดที่ผมจัดการเป่าลมใส่มันทั้งลมจากปากตัวเองและก็ที่ปั๊มลม แม้ว่ามันจะยังกลมๆ และดูสวยงามวางกระจัดกระจายกันอย่างมีศิลปะ แต่ตอนนี้เหมือนเละตุ๊มเป๊ะ แตกกระจายไม่มีชิ้นดีในสายตาผม

   ภาพของทัพในงานปาร์ตี้วันเกิดไอ้กายถูกส่งมาอย่างต่อเนื่อง แต่ไม่ได้มาจากไอ้เจตน์อีกต่อไป แต่มาจากอิง ผู้ที่ไปร่วมงานวันนี้เหมือนกัน

   Ing : อิงบอกแล้วใช่มั้ย
   Ing: น้องทัพน่ะเชื่อใจได้แน่เหรอ

   ความเชื่อใจของผมที่มีต่อทัพ...เหลือศูนย์   

   เรื่องของทัพกับผมในวันนี้...ไม่มีคำถามก็รู้คำตอบแล้ว

   ผมขว้างโทรศัพท์ทิ้งอย่างระบายอารมณ์ ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ไล่เหยียบลูกโป่งไปหลายลูกราวกับคนบ้า

   ภาพทัพที่อยู่คู่กับกาย ใบหน้าที่สุดแสนจะลังเลของทัพ กับคำพูดที่ไม่เคยออกมาจากปากทัพตรงๆ สักทีว่าคิดยังไงกับผม
 
   ผมสับสนไปหมด อารมณ์ของผมตอนนี้เหมือนมองโลกในแง่ลบ แม้ว่ามันอาจจะไม่ใช่อย่างที่ผมคิด แต่ตอนนี้ผมคิดเป็นเรื่องเป็นราวได้หมดแล้วว่าคนอย่างทัพอาจจะไม่ได้คิดเหมือนกันกับผม

   เขารวย เขาเลือกได้อยู่แล้วนี่

   แล้วผมล่ะ...ถ้าไม่ใช่เขา...นอกจากเพื่อนแล้วผมจะมีใครได้อีก


   วันนี้ ตอนนี้ เวลานี้ ผมเจ็บมากจริงๆ ครับ










   “ซิ่งเลยได้มั้ยครับลุง นี่สายมากแล้ว”
   “ซิ่งได้เต็มที่แค่นี้แหละครับคุณหนู”
   “…”
   “รีบออกจากงานมาแบบนั้น เจ้าของวันเกิดไม่ว่าใช่มั้ยครับ”

   ผมไม่สนอะไรแล้วล่ะ...ผมรู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่เดินเข้างานแล้ว ทำไมเจ๊อิงต้องมาวนๆ เวียนๆ อยู่รอบตัวผมแถมยังคอยยัดเยียดให้ผมอยู่ใกล้ชิดพี่กายด้วย ผมปลีกตัวออกมาไม่ได้เลย
   ตอนแรกผมกะจะไปหาแทนก่อนอยู่แล้วล่ะครับ แต่เจ้าของงานดันบอกว่างานเริ่มตั้งแต่หัวค่ำ ผมก็เลยคิดว่าจะไปงานวันเกิดพี่กายก่อน แล้วค่อยมาชิมอาหารสูตรใหม่ของแทนที่บ้านของเขา ผมรีบสุดชีวิตแล้วจริงๆ นะครับ แต่ก็สายมากอยู่ดี
   ผมไม่เคยกังวลอะไรขนาดนี้มาก่อน ตั้งแต่เช้าหัวใจของผมวูบไหวตลอดเวลาราวกับว่าวันนี้จะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น ตอนพ่อเสียผมก็รู้สึกแบบนี้ จริงๆ นะครับ มันไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นใช่ไหม ผมไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย

   “วันนี้แทนคุณเดินมาส่องบ้านของเราบ่อยมากเลยครับ”
   “จริงเหรอครับลุงเอี่ยม” ผมพูดอย่างอึ้งๆ “ผมไม่เห็นจะรู้เลย”
   “ก็ตอนนั้นคุณหนูอยู่มหาลัยนี่ครับ แทนมันไม่รู้เหรอว่าคุณหนูไปเรียน”
   “แหะๆ คงจำวันผิดมั้งครับ”
   “วันนี้เจ้านั่นดูตื่นเต้นแปลกๆ เห็นนั่งทำอะไรไม่รู้ทั้งวี่ทั้งวันเลย”
   “อะไรเหรอครับ”

   “อาจจะเกี่ยวกับการที่นัดคุณหนูในคืนนี้มั้งครับ”















   23.39 น.

   บ้านของแทนมืดสนิท เหมือนวันก่อนที่พี่กายมาส่งผมที่หน้าบ้าน ผมบอกให้ลุงเอี่ยมกลับบ้านไปก่อน ในขณะที่ตัวผมเองเกาะประตูรั้วหน้าบ้านของแทน
   โดนงอนแน่เลย...
   หัวใจของผมวูบไปตกอยู่ที่ตาตุ่ม กังวลที่สุดในชีวิตเท่าที่ตอนนี้ผมจะกังวลได้ ความรู้สึกผิดที่มากล้นของผมทำให้มือที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกเข้าเบอร์แทนสั่นไปหมด

   ปิดเครื่อง...

   นี่มันต้องร้ายแรงกว่าทุกครั้งแน่ๆ

   “แทน” ผมร้องตะโกนเรียก “กูอยู่หน้าบ้านมึงแล้วนะ”

   …เงียบ
   ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ จากคนที่ผมเรียก
   ในบ้านเงียบเหมือนไม่มีคนอยู่เลย

   “แทน...”

   ประตูรั้วเลื่อนเปิดได้...ผมเลื่อนประตูรั้วให้เปิดออกและก็ก้าวเข้าไปในบ้าน ไข่ต้มวิ่งเหยาะๆ เข้ามาคลอเคลียเท้าของผมทันที แต่ผมต้องลืมมันไปก่อน

   ผมก้าวเท้าเข้าไปในบ้าน รู้สึกว่าตัวเองกำลังเห็นเงาแปลกๆ ของบางสิ่งบางอย่างที่คนอย่างแทนมันไม่น่าทำ

   ผมเปิดไฟให้ห้องสว่าง...และสิ่งที่ผมเห็นทำให้ผมอึ้งจนเอามือมาปิดปากที่ค้าง

   ลูกโป่งหลายร้อยลูกวางกระจายเกลื่อนเต็มทั่วบ้านไปหมด ตรงกลางมีลูกโป่งที่เป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษชื่อของผมอย่างชัดเจน และข้างหน้าชื่อของผมนั้นเป็นลูกโป่งรูปหัวใจสีแดง

   เศษลูกโป่งที่ถูกเหยียบแตกทำเอาน้ำตาผมร่วง...แทนต้องรู้แล้วแน่ๆ ว่าผมไปงานวันเกิดพี่กายมาก่อนที่จะมางานวันเกิดของเขา เขาถึงได้ระบายอารมณ์กับสิ่งที่เขาทำเอาไว้ขนาดนี้

   ที่พื้นนอกจากมีเศษลูกโป่งแล้ว ยังมีกระดาษเล็กๆ สีขาวหลายอันที่น่าจะหลุดออกมาจากข้างในลูกโป่งที่ถูกเหยียบทิ้งเละไม่มีชิ้นดี

   กระดาษทุกอันมีประโยคที่เขียนเป็นประโยคเดียวกันทั้งหมด

   เป็น แฟน กัน นะ

   คราวนี้น้ำตาของผมหลั่งออกมาเป็นสาย ไม่รู้ว่าซึ้งหรือว่ารู้สึกผิดกันแน่ ให้ตาย ผมไม่น่าทำกันแทนแบบนี้ แทนจะเสียใจขนาดไหนนะ

   “แทน มึงอยู่ไหนวะ” ผมร้องออกมาทั้งน้ำตา ยิ่งมองไปเห็นโทรศัพท์ของแทนที่อยู่มุมห้องน้ำตาผมก็ยิ่งร่วง เขาทิ้งโทรศัพท์ไว้ แล้วผมจะติดต่อกับเขาได้ยังไง

   หน้าจอเป็นแอพลิเคชั่นไลน์ที่เปิดค้างเอาไว้ ผมเห็นทุกอย่างที่แทนเพิ่งเห็น รูปของผมที่ถูกคนแอบถ่ายในงานวันเกิดพี่กายเต็มไปหมด รวมถึงตอนที่ผมไปเดินเที่ยวกับพี่กาย ทุกรูปถูกคัดสรรมาอย่างดีว่าผมกำลังมีความสุขมากๆ กับพี่กาย

   …ซึ่งนั่นไม่ใช่เลยนะ

   ตอนนี้แทนอยู่ไหนเหรอครับ...ผมอยากเจอเขาจริงๆ เขาเข้าใจผิดไปถึงไหนแล้ว ผมอยากอธิบายให้เขาฟัง

    “แทน...ได้โปรด”

   “…”

    “กูตกลง ได้ยินมั้ยว่ากูตกลง!”

   สมน้ำหน้าตัวเอง...ตอนมีโอกาสให้พูดตรงๆ ทำไมมึงไม่พูดตรงๆ วะทัพ!

   ผมใช้โทรศัพท์แทนพิมพ์ไปหาเพื่อนๆ ของเขา

   Tankhun : พี่ๆ ครับ ผมทัพนะครับ
   Tankhun : เห็นแทนมั้ยครับ
   Pete :  น้องทัพ ไม่ได้อยู่ด้วยกันเหรอ
   Ton : ยังไงวะเนี่ย
   Tankhun : ผมอยู่บ้านแทนครับ ผมเห็นทุกอย่างแล้ว แต่ผมไม่เห็นแทน
   Jet : เห้ย มันไม่ได้อยู่กับพวกพี่นะ
   Tankhun : โทรศัพท์ก็ไม่ได้เอาไปด้วยครับ รถก็จอดอยู่
   Tankhun : ทำไงดี ผมกังวลมากเลย
   Tankhun : มันไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิดนะ
   Jet : ทัพใจเย็นๆ นะ
   Pete : เชี่ยแทนแม่งหนีไปอาร์ตที่ไหนวะ
   Ton : ไม่มีโทรศัพท์แล้วจะติดต่อยังไง
   Jet : พวกมึงว่ามันจะไปไหน
   Jet : น้องทัพแน่ใจแล้วนะว่าหาทั่วบ้านแล้ว


   สิ้นข้อความของพี่เจตน์ผมจึงเดินหาไปทั่วบ้าน ผมเปิดไฟทั้งหลังแล้วก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของแทน
   ความเครียดของผมเริ่มพุ่งขึ้นมาเรื่อยๆ อย่างควบคุมไม่อยู่

   Pete : กูว่าแปลกๆ แล้วว่ะ
   Pete : ถ้ามันมีเรื่องเครียด...มันก็จะมาหาเราตลอดป่ะวะ
   Jet : โว้ยยยยยยยยย
   Jet : แล้วมันไปทำเหี้ยอะไรอยู่ไหนตอนนี้!

   “เจอตัวแล้ว”

   ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงผู้หญิง...

   จูน

   เธอมาพร้อมลูกน้องอีกสองสามคนที่ตัวใหญ่กว่าผมเกือบเท่าตัว
   ได้ยินมาว่าเธอเป็นยิ่งกว่าเจ๊อิงสองสามคนรวมกันซะอีก...

   “คิดเหรอว่ากูจะให้พวกมึงได้เสพสุขกันง่ายๆ”

   สรรพนามแบบนี้ไม่เหมาะกับใบหน้าสวยหวานของเธอเลยแม้แต่นิดเดียว

   “เอาแทนไปไว้ที่ไหน” ผมถาม

   จูนเอาแต่จ้องหน้าผมด้วยสายตาเฉยชา “รู้ได้ไงว่ากูเอาไป”

   “ก็เธอมันบ้าละคร”

   “เดาถูก...”

   ผมพยายามจะพุ่งเข้าใส่เธอ แต่ถูกลูกน้องของเธอจับตัวผมเอาไว้

   “จะพยายามให้มันไม่ดูเหมือนละครมากนักก็ได้ จะบอกทุกอย่างเลยละกันว่าจะทำอะไรมึง” จูนหลบออกไปให้อยู่ห่างจากตัวผม “กูจะให้ยาสลบ แล้วมึงก็จะสลบ”

   ผมกำหมัดแน่น พยายามให้หลุดออกจากเกาะกุมที่แสนแน่นหนา 
   ผมคิดถึงแทนอย่างสุดขั้วหัวใจจริงๆ แต่ถ้าผมไม่ยอมยัยคนนี้ดีๆ ล่ะก็...ผมอาจจะไม่มีทางรู้เลยว่าแทนอยู่ไหน

   “อยากเจอแทนมากนักใช่ไหม”

   “เธอทำอะไรเขาวะ โรคจิตเอ๊ย”

   “ถามเขาหรือยังว่าเขาอยากเจอมึงหรือเปล่า...”

   ผมกัดฟัน...เริ่มใจสั่นกับสิ่งที่ได้ยิน...ใช่...แทนเจอเรื่องแบบนี้แล้วแทนยังอยากที่จะเจอผมอีกหรือเปล่า

   “ทำให้มันสลบซะ”

   “ครับ”

   สิ้นเสียงคำสั่งของจูน ผ้าอะไรไม่รู้ก็มาปิดปากผม...

   แสงไฟสว่างดวงสุดท้ายของผม ณ ตอนนั้นคือไฟที่อยู่เหนือห้องนอนของแทน





   ก่อนที่ทุกอย่างจะดับมืดลง...







TBC*




มีชะนีโผล่...
ช่วงโค้งสุดท้ายและก็ท้ายสุด ใกล้จบแล้วนะคะ
   
   

[iceman555]

 

[HISY]

ยัยชะนีโรคจิตเอ๊ยยย

[mooping-7]

จูนอิงร้ายกาจอะ ทัพแทนอย่าเป็นอะไรน้า

[wonderbe]

โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย 

[mild-dy]

เป็นชะนีที่น่ากลัวอ่ะ อีบ้าาาาาาา

[twinmonkey0311]

กินมาม่ากันอีกสักตอน 

[tepintpilai]

ถ้าบอกว่าตอนนี้ น่ามคาญ มากกะทัพและยัยชะนีจูนอิง จะโดนด่าไหม คือ อ่านแล้วแบบหงุดหงิ๊ด หงุดหงิด อยากเข้าไปเบิ้ดกะโหลกเรียกสติสัก สองแปด

นี่ว่าการโดนจับไปคราวนี้ คงมีการเปิดเผยข้อมูลที่แท้จริงของนุ้งทัพแหงๆ ไม่แน่ คู่รักสองที อาจได้เป็นพรีเซนเตอร์ love wins ชัวร์ อิอิ

ปูเสื่อ รอดูจุดจบชะนีผีสองตัวจ้าาา

[B52]

ชะนีบ้าละคร

[Mi.07]

รอ รอ รอ รอ เราจะรออย่างไม่หลับไม่นอน !!!!!

[wasey]

เมื่อไหร่มาม่าจะหมดชามคะ ขอมีตอนพิเศษเป็นอีกรูปแบบนึงได้ไหมคะ แบบทัพไม่ไปวันเกิดกาย แล้วมาบ้านพี่แทนเอาแบบดีๆหวานๆ อยากอ่าน ชะนีจูนอิง (คล้ายๆจูออน55) ดูละครช่องไหนคะทำไมอินขนาดนี้

[allegiant1994]

จริงๆทัพนี่สมควรละนะ เป็นนายเอกที่น่ารำคาญมากอะ เฮ้อออ หวังว่าพี่แทนจะไปช่วยกลับมาทันนะ

[▶August5th◀]

สงสารแทนอะ...

แต่ผู้หญิงพวกนี้มันร้ายจริงๆ

[bigbeeboom]

ว่าแล้น งานวันเกิด เหตุเกิดด้วยเลย
 ....มาต่อพรุ่งนี้ได้มั้ยจ้ะ อยากอ่านแล้วๆๆๆ pleaseee

[❣☾月亮☽❣]

  

[dragon123]

ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย  มาต่อด่วนเลยค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

[หมอตัวเปียก]

กาย จูน อิง คงร่วมมือกันสินะ

ทัพเป็นนายเอกที่น่ารำคาญจริง ๆ แหละ มัวแต่อ้ำอึ้ง ๆ

ต้องรอให้มันเกิดอะไรที่ย่ำแย่ลงไปก่อนถึงจะคิดได้สินะ

[neno.jann]

กริ๊ดดด ค้างม๊ากกก ตอนแรกแบบเจ็บแทน'แทน' มากกก ตอนหลังคือนางจูนนี่ท่าจะบ้า

[shoi_toei]

เอ้าอินี่ !!!!!!!!!!!! โอยยยยยย

อยากตบนางงงงง

[nsai.ss]

ถ้ามันมีมาม่าชามใหญ่รออยู่อีก...เราซดให้หมดตอนนี้เลยได้เปล่า

[dukdikdukdik]

  ไม่เอามาม่าน้ำข้นนะ ฮืออออออ