ตอนที่ 23
บัดซบ
ผมแค่เดินออกไปซื้อเบียร์ที่เซเว่น แต่มีแก๊งเหี้ยไหนไม่รู้มาจับผมขึ้นรถตู้และก็ลากผมมายังสถานที่ห่างไกลที่ผมไม่อาจรับรู้ได้ว่ามันคือที่ไหน ตอนนี้ผมถูกมัดมือ มัดขา ปิดปาก และก็ปิดตา แผ่นหลังของผมสัมผัสได้ถึงเตียงนอนอันหนานุ่ม
จมูกสัมผัสได้ถึงกลิ่นทะเลจางๆ...หูสัมผัสได้ถึงเสียงคลื่นซัดสาด
มันเป็นโจรลักพาตัวประเภทไหนวะ
น้ำหอมราคาแพงของผู้หญิงลอยเข้าจมูกผม ผมได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาหา ทุกอย่างดูคุ้นไปหมดจนในที่สุดผมก็ถูกเธอคนนั้นเอาผ้าปิดตาออกให้
จูน...
เหอะ กะแล้วเชียว งานใหญ่ขนาดนี้ต้องเป็นจูนแน่ๆ
ห้องที่ผมอยู่เหมือนห้องในโรงแรมสุดหรูที่มองเห็นทะเลชัดเจน ในห้องมีจูน แฟนเก่าของผม และมุมห้องมีคนของจูนที่ผมแอบเห็นปืนแว้บๆ ที่กางเกงของเขา
ช่างเล่นใหญ่รัชดาลัยเธียเตอร์เสียจริงๆ
“ทำไมทำสายตาแบบนั้นใส่จูนล่ะคะ”
ผมจะตอบได้ยังไงล่ะ...ในเมื่อผมถูกปิดปากอยู่ จูนไม่ยอมเอาเทปกาวที่ปิดปากออกให้ผม เธอนั่งลงช้าๆ บนเตียงข้างๆ ตรงที่ผมนอนอยู่ และเธอก็ลูบไล้ไปทั่วร่างกายของผม
“ของแบบนี้ไม่น่าปล่อยให้หลุดมือเลยอ่ะ”
ผมอยากฆ่าตัวเองให้ตายสักร้อยรอบพันรอบ ทำไมตอนนั้นต้องไปยุ่งกับผู้หญิงโรคจิตแบบนี้ด้วยนะ อิงก็ด้วยคนหนึ่ง ผมอยากจะบ้าตาย ตอนที่เข้ามาหาผม (พวกเธอจีบผมก่อน) ทำไมถึงไม่แสดงท่าทีจิตๆ เหมือนอย่างที่ทำในตอนนี้ล่ะ
เดี๋ยวนะ...ผมนึกขึ้นได้ระหว่างที่จูนกำลังลูบเนื้อลูบตัวผมตามอำเภอใจ...เธอจับผมมาคนเดียวหรือเปล่า...จับทัพมาด้วยมั้ย
ผมขัดขืนสัมผัสของเธอทันที พยายามถอยให้ห่างอย่างน่าสมเพช
จูนชักสีหน้า เธอเริ่มหงุดหงิดกับท่าทางของผม
“เปลี่ยนไปเยอะนะ”
เปลี่ยนไปนานแล้วเหอะ!
“เรื่องทัพ...บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าไว้ใจ”
ผมใช้สายตาทิ่มแทงมองเธอ จนเธอเริ่มทนเดาเองไม่ไหวว่าผมต้องการพูดว่าอะไร มือของเธอเลื่อนมาดึงเทปกาวที่ปิดปากผมเอาไว้ให้อย่างแผ่วเบา
“ทัพอยู่ไหน” ผมถามทันทีที่ปากตัวเองเป็นอิสระ
“ยังจะถามถึงมันอีก มันทำแทนให้เจ็บถึงขนาดนี้”
“ทัพ...อยู่...ไหน”
ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้นในตอนนี้ ความปลอดภัยของแทนสำคัญที่สุด จูนมองผมอย่างหมดความอดทน ก่อนที่จะหันไปที่ประตูที่มีอิงเดินเข้ามา
ให้ตาย...รวมหัวกันเป็นคู่ดูโอ้หรือยังไง
อิงสบตาผมอย่างเย็นชา ก่อนที่จะหันไปหาจูน
“เรียบร้อยแล้ว”
จูนยิ้ม ก่อนที่จะพูดว่า “อยากรู้ใช่มั้ยว่าทัพอยู่ไหน”
เธอเขย่ารีโมทให้ผมดู หลังจากนั้นก็เปิดจอทีวี
สิ่งที่ผมเห็นคือสิ่งที่ทำเอาผมแทบบ้า ทัพนอนหลับและก็เปลือยอยู่บนเตียงแห่งหนึ่งโดยมีผ้าขนหนูปิดส่วนลับเอาไว้ ทุกสิ่งทุกอย่างดูสวยงามราวกับเป็นส่วนหนึ่งของหนังอย่างว่า ทัพนอนหลับอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ และผมก็ไม่รู้ชะตากรรมของทัพด้วยว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
“ต้องการอะไร”
“ความสะใจ” อิงเอ่ยแทรกขึ้นมา
“แก้แค้น”
“ทำไมไม่ลงที่เรา ทำไมไปลงที่คนที่ไม่เกี่ยวอะไรด้วยวะ!”
“เกี่ยวสิ ถ้าไม่มีคนอย่างมัน แทนกับอิงก็คงจะ...” อิงร้องเถียงออกมาอย่างเหลืออด
“เลิกบ้าสักที! ไม่มีทัพเข้ามาในชีวิต เราก็ทนอิงไม่ได้ จูนก็เหมือนกัน ทำไมต้องตามติดเราขนาดนั้น ตอนที่เราคบกับพวกเธอเราก็ไม่ได้ทำดีจนขนาดที่ว่าพวกเธอขาดเราไม่ได้นะ!”
ผมทำผู้หญิงสองคนหน้าแดงด้วยความโกรธจัดได้เลยทีเดียว...
“มีสติได้แล้ว พวกเธอทั้งสวยทั้งรวย หาใหม่ได้อีกเป็นสิบๆ คน ทำไมต้องมาจมอยู่กับเรา ทำไมไม่ใช้ชีวิตต่อไป”
“ไม่มีใครเหมือนแทนนี่นา”
“ไม่มีใครหล่อเหมือนแทน”
กูจะบ้า...ผมมองไปที่จอทีวีที่ทัพยังคงนอนอยู่...เพื่อเขาแล้วผมทำได้ทุกอย่าง แต่ผมจะทำให้เขาปลอดภัยได้ยังไงถ้าผมยังถูกมัดแขนมัดขาแบบนี้
เอาวะ...จิตมาก็ต้องจิตกลับ
“เธอไม่ต้องไปทำกับทัพ มาทำกับเรา” ผมขยับตัวนอนแผ่ตรงกลาง เกิดมาไม่เคยทำอะไรที่หน้าอับอายแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต
“หวะ ว่าไงนะ” จูนสุดมั่นยังเสียศูนย์ได้เมื่อเห็นผมแกล้งอ่อย
“มาทำกับเราไง จะสลับหรือพร้อมกันก็ได้นะ แล้วแต่ เราให้หมดเลย เพียงแค่ปล่อยทัพไป”
“…”
“กี่รอบก็ได้เอ้า”
จูนกับอิงดูมึนงงและสับสน แต่ท้ายที่สุดแล้วทำไมผมจะไม่รู้ว่าลึกๆ ในใจของพวกเธอคือต้องการผม ไม่ใช่ต้องการที่จะทำร้ายทัพ
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ...
จูนเริ่มคืบคลานเข้ามาหา...ในขณะที่อิงก็เริ่มค่อยๆ ก้าวเท้าเข้ามาหาผมเหมือนกัน
ทรีซั่มงั้นสิ...
จิตแบบพวกเธอจะทำอะไรก็ไม่น่าคิดหน้าคิดหลังอะไรแล้วล่ะผมว่า
“คืองี้นะ” ผมใช้สายตาที่คิดว่าตัวเองเซ็กซี่ที่สุดในชีิวิต “จะทำได้ไง...ถ้าหากยังโดนมัดแขนมัดขาเอาไว้แบบนี้...”
นี่ล่ะ...แผนของผม
ผมจะไปทำกับคนอื่นได้ยังไงล่ะครับ ในเมื่อผมมีคนในหัวใจแล้ว!
ได้ผลชะงัด ผู้หญิงสองคนช่วยกันแก้พันธนาการที่มัดผมเอาไว้ออกอย่างรวดเร็ว ในขณะที่จูนกำลังจะส่งสัญญาณให้ลูกน้องของเธอออกไปรอนอกห้องนั่นเอง
ผมผลักพวกเธอสองคนออกไปอย่างง่ายดาย เดินเข้าไปหยิบปืนที่ลูกน้องของจูนเป็นเจ้าของ
…เอามาจ่อหัวของผมเอง
(คำเตือน : เป็นเพียงการกระทำหนึ่งของตัวละครในนิยาย ห้ามลอกเลียนแบบโดยเด็ดขาด)
จูนช็อคอ้าปากค้าง ในขณะที่อิงนั้นเหมือนกำลังโดนผีหลอก
“ปล่อยทัพซะ” ผมบอกด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น “ไม่งั้นยิง”
“แทน” จูนโอดครวญ หันไปหาลูกน้องของเธอ “ไปแย่งมาสิ”
“ถอยไป!” ผมร้องลั่น
“ไม่เอานะแทน ไม่เอา” อิงมือสั่นปากสั่นไปหมด
ในที่สุดผมก็รู้จุดอ่อนที่แท้จริงของพวกเธอ...
…ตัวผมเองนี่แหละครับ
“บอกว่าให้ปล่อยทัพไง”
“ไม่เห็นต้องทำเพื่อเด็กนั่นขนาดนี้เลย”
“พวกเธอไม่ยอมปล่อยเราไปใช้ชีวิตของเราสักทีนี่หว่า”
“…”
“ตายไปซะได้ก็ดี จริงมั้ยล่ะ”
“ไม่ดี ฮืออออ” จูนน้ำตาไหลพราก เปลี่ยนจากหลังเท้าเป็นหน้ามือเลยทีเดียวเมื่อผมกำลังขู่เธอด้วยวิธีนี้ “แทน จูนขอโทษ แทนอย่าทำแบบนี้ได้มั้ย”
ผมเปลี่ยนจากเอาปืนจ่อหัวตัวเองมาจ่อที่หัวใจของผมแทน อิงถึงกับกรี๊ดออกมาเลยทีเดียว
“จะปล่อยหรือไม่ปล่อยล่ะ”
“ปล่อยแล้ว ปล่อยๆๆ” จูนหันไปสั่งลูกน้องให้ไปปล่อยตัวทัพ...เดินไปแป๊บเดียวก็ถึงแสดงว่าทัพก็อยู่ในที่พักหลังนี้ตอนนี้
“จะยังเอาปืนจ่อแบบนี้จนกว่าจะเห็นทัพไปถึงบ้านอย่างปลอดภัย”
“แทน ไม่เอานะ ไม่เล่น ไม่เห็นสนุกเลย”
“ก็เธอพาเล่นกัน ก็ต้องเล่นตามสิ” ผมพูดไปเรื่อยๆ มองดูทัพในจอที่โดนลูกน้องของจูนพาตัวให้ลุกขึ้นมาและก็ใส่เสื้อผ้า
ไอ้บ้าเอ๊ย...ขนาดกูยังไม่เคยเห็นเลย
ผมเห็นจูนกับอิงพากันสะอึกสะอื้นในระหว่างที่ผมกำลังขู่พวกเธอด้วยวิธีนี้ เสียงของรถยนต์คันหนึ่งกำลังขับออกไป...
“ขอโทรศัพท์ด้วย”
ผมยื่นมือไปขอโทรศัพท์ อิงส่งมาให้ทันที ผมจัดการโทรออกหาลุงเอี่ยม บอกลุงเอี่ยมว่าถ้าทัพไปถึงบ้าน ช่วยกรุณายิงเป็นมิสคอลเข้ามาเบอร์นี้หน่อย
สองสาวแฟนเก่าของผมดูใจหายใจคว่ำมาก ในแต่ละครั้งที่ผมขยับปืน ผมนั่งรออย่างอดทนอยู่ในห้อง ในขณะที่อีกสองคนที่เหลือเหมือนหมดสภาพไร้ซึ่งเรี่ยวแรงกันไปแล้ว
“สนุกมั้ย...” ผมค่อยๆ เอ่ยถามขึ้นมา “...การที่ต้องตามรังควานเรา กลั่นแกล้งเรา หรือใครก็ตามที่มายุ่งกับเรา”
“มันไม่สนุกหรอกแทน” จูนตอบ “แต่จูนอิจฉา เข้าใจมั้ย...ตอนที่เราคบกันมันดีมากๆ มากจนจูนไม่กล้ามีใครใหม่”
“เหมือนกัน” อิงพยักหน้าหงึกๆ
“ไม่กล้าก็ลองสิ” ผมพูดออกมาตรงๆ “ถ้าไม่ลองคบจะรู้ได้ไงว่าดีกว่าหรือไม่ดีกว่า ถูกมั้ย”
สองสาวเถียงไม่ออก ผมรู้สึกเหมือนผมเป็นผู้ใหญ่ที่กำลังสั่งสอนเด็ก...
“เราขอพูดอะไรบางอย่างได้มั้ย...”
“…เราหวังดีกับพวกเธอนะ พวกเธอยังสามารถกลับไปใช้ชีวิตปกติได้ ชีวิตที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าแพงๆ อาหารดีๆ ไม่จำเป็นต้องมาจมปลักอยู่กับการวางแผนหรือทำอะไรเราหรอก”
“…รู้ใช่มั้ยว่าถ้าพวกเธอไม่หยุดผลสุดท้ายจะเป็นยังไง”
ผมเอาปืนขึ้นมาจ่อหัวให้พวกเธอดู ตอนนี้พวกเธอน้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง เมกอัพที่ดวงตาเปรอะไปหมดอย่างไม่น่าดูและหมดสภาพที่สุด พวกเธอยกมือห้ามปรามผมกันยกใหญ่ ผมลดปืนลง และนั่นก็ทำให้พวกเธออุ่นใจ
“เราอาจจะทนไม่ไหว เราอาจจะยิงตัวเองตาย เพราะเราคิดว่าไม่ว่าเราจะใช้ชีวิตยังไง ทำอะไรอยู่ที่ไหนเมื่อไหร่ ก็ต้องมีพวกเธอคอยตามติดเราอยู่เสมอ ซึ่งเราขอบอกตรงๆ เลยนะ เราไม่มีความสุขเลยว่ะ”
จูนกำกระโปรงของเธอแน่นจนเป็นรอยยับยู่ยี่ ในขณะที่อิงนั้นเอาแต่ก้มหน้า
“ขอโทษ...” เสียงเล็กๆ ของจูนละล่ำละลักออกมาอย่างยากลำบาก
“ขอร้องได้มั้ย...ปล่อยเราไป...และก็ไปโรงพยาบาลซะ ทั้งคู่เลย”
“แต่ว่า...”
“การไปโรงพยาบาลทางจิตไม่ได้แปลว่าเราเป็นบ้านะ ไม่เห็นมีอะไรต้องอาย”
อิงที่รู้เรื่องนี้ดีที่สุดกลับเงียบและก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา
จำได้มั้ยครับว่าที่บ้านของเธอมีคนเป็นจิตแพทย์
อิงกับจูนมองหน้ากัน พวกเธอสบตากันและก็ถอนหายใจใส่กันยาวเหยียด
โทรศัพท์ที่อิงส่งมาให้ผมสั่น...เป็นเบอร์ของลุงเอี่ยม...ทัพถึงบ้านอย่างปลอดภัยแล้ว อย่างนี้ผมถึงโล่งใจหน่อย
“แทน” อิงค่อยๆ เอ่ยขึ้นมา “แทนแน่ใจแล้วเหรอ ว่าแทนจะเลือกทางนี้”
“ทางไหน?”
“ทาง เอ่อ...ชอบผู้ชายไง”
“ไม่ได้ชอบผู้ชายทุกคนสักหน่อย ก็ชอบแค่ทัพอ่ะ แค่อยู่กับผู้ชายแล้วมันสบายใจกว่า”
“แต่ว่า...”
“ไม่เป็นไรน่า”
“…”
“เราเลือกของเราแล้ว”
...แม้ว่าตอนนี้ผมจะยังไม่ได้ปรับความเข้าใจอะไรกับทัพเลยก็ตาม
ผมยังคงน้อยใจเรื่องที่ทัพเลือกที่จะไปงานวันเกิดของไอ้กายก่อนที่จะมาหาผม...
รอยยิ้มที่ส่งให้ไอ้กายพวกนั้นอีก...
เอาเป็นว่ามีเรื่องต้องเคลียร์กันก็แล้วกัน
จูนเดินเข้ามาหาผม คว้าปืนที่วางอยู่ใกล้ตัวผมออกไป...
“แทนแน่ใจนะ...ว่าแทนจะมีความสุข”
ผมยิ้มแห้งๆ “ไม่แน่ใจหรอก แต่เราจะยอมรับมัน”
จูนถอนหายใจยาวเหยียด อิงเองก็เช่นกัน...
“ไม่มีใครเหมือนแทนจริงๆ นะ” พวกเธอยังไม่ยอมในเรื่องนี้
“ยังไง? หมายถึงหน้าตาหรืออะไร”
“ก็ส่วนหนึ่ง...”
“ให้ตาย นี่ยังไม่เห็นคนหล่อของจริงใช่มั้ย” ทำไมต้องคิดว่าผมหล่อที่สุดในจักรวาลด้วยวะ มันไม่จริงสักหน่อย
ผมเข้าเพจ XXU CUTE BOY ส่งรูปหมอป่าให้เธอสองคนดูสลับกัน
“นี่ไง”
กดเลื่อนมาอีกรูป เป็นรูปใครไม่รู้ หล่อดีเหมือนกัน ชื่อโฟร์ทอะไรนี่แหละ
“คนนี้ก็หล่อ”
ผมเลื่อนไปอีก คราวนี้เป็นอีกคนที่หล่อดีเหมือนกัน หน้าไทยๆ หน่อย เห็นแว้บๆ ว่าชื่อมิ่ง
สองสาวดูตื่นตาตื่นใจดีนะครับ...อยากให้พวกเธอคิดได้ว่าควรออกไปสัมผัสโลกกว้างๆ ใบนี้ดูบ้าง...ผู้ชายยังมีอยู่เยอะนะ
“หล่อจัง” จูนรำพึง
“แต่ไอ้หมอป่านี่อย่าไปยุ่งนะ มีแฟนแล้ว” ผมพูดไปเรื่อย ถ้ารู้ว่าหมอป่ามีแฟนเป็นผู้ชายอีก กลัวสาวๆ ที่เพิ่งคิดได้จะยิ่งเตลิดไปกันใหญ่
“จะเอาปืนไปเก็บแล้วนะ” จูนยกปืนขึ้นมา “แทนห้ามไปหยิบมาทำร้ายตัวเองอีกนะ”
สาบานต่อหน้าพระเลยว่าผมไม่เคยคิดจะยิงตัวเอง
ผมแค่ใช้ขู่สาวๆ สองคนนี้เท่านั้น
ผมคือจุดอ่อนของพวกเธอ และผมก็ใช้มันได้อย่างถูกจุดดีซะด้วย...ดูสิ...พวกเธอไม่กล้าแหยมกับผมเลย
(คำเตือนอีกครั้ง : ห้ามเอาไปทำตามโดยเด็ดขาด)
“มีอะไรจะบอกด้วยแหละแทน” จูนยิ้มเบาๆ ให้ผม เมื่อตะกี้เธอเพิ่งไปคุยกับลูกน้องของเธอมา “ปืนปลอมน่ะ...”
ผมช็อค...
“ว่าไงนะ”
“ปืนปลอมจริงๆ”
“แล้วทำไมต้องทำเหมือนเราจะเจ็บ เราจะตายด้วย?”
“ก็ไอ้ลูกน้องมันเพิ่งบอกเมื่อตะกี้อ่ะ” จูนเกาหัว อิงเองก็ทำท่าเหมือนอยากจะบ้า พวกเธอปล่อยไก่ออกมาตัวเบ้อเริ่ม ทำให้ผมรู้ว่าจริงๆ แล้วพวกเธอห่วงสวัสดิภาพของผมขนาดไหน
…ก็ไม่ได้จิตจนถึงที่สุดนี่หว่า...
…ยังคุยกันได้...
…และก็ยัง...ดีกันได้...
“เอางี้...จะอยู่เที่ยวด้วยหนึ่งวัน” ผมพูดออกมาในที่สุด สาวๆ สองคนถึงกับหลุดกรี๊ดออกมา “แต่...ไม่มีทรีซั่ม ไม่อะไรทั้งนั้น ทริปเพื่อลาจาก ตกลงมั้ย”
“ได้” สองสาวประสานเสียงพร้อมกัน
“สัญญานะว่าจะไปหาหมอ”
“สัญญา”
“สัญญานะว่าจะเริ่มต้นใช้ชีวิตใหม่เหมือนคนปกติ”
“อืม/จะพยายาม”
มนตร์เสน่ห์ที่ผมเคยหลงใหลช่วงขณะหนึ่งลอยมาอีกครั้ง...
ผมคิดเสมอว่าคนที่ผมคบด้วยต้องมีข้อดีไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง แม้สองคนนี้จะมีน้อย แต่ก็ยังมีนะครับ...
…หวังว่าทริปสั้นๆ ครั้งนี้จะทำให้ผมกับพวกเธอลาจากกันจริงๆ
…และพวกเธอจะได้ไปหาหมอและก็ใช้ชีวิตจริงๆ ของตัวเองสักที...
ส่วนเรื่องของผมกับทัพนั้น...
…ผมยังไม่รู้เลยว่าตกลงเรานั้นจะเป็นยังไงกันต่อไป
TBC*
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
