หัวข้อ: ........ แทนทัพ ........ [จบ]

[mild-dy]

 

[painture]

อ้ายยยยยย

[sb_ng]

งุ้ยยยยย ง้อกันน่ารักกก
เอ็นดูทัพในตอนนี้อะ 555555 
เปิดตัวอย่างเป็นทางการแล้วเนอะ ยินดีด้วยกับทั้งคู่เลยยย
โอ๋ๆนะพี่กาย มาหาเค้ามา 55555
รอพบความกุ๊กกิ๊กมุ้งมิ้งของแทนทัพค่าาา

[dekying kukkig]

   

[mayongc.]

ความเปิดตัวแรงของทั้งคู่นี้ 

[ssipra]

ว้าวววววววววว

[NuTonKaw]

เดี๋ยวเจ๊พริกรู้ว่าน้องทัพเป็นใครเจ๊จะเงิบ

[snack]

ทัพง้อขนาดนี้พี่แทนไม่หายโกรธยังไงไหว

[Misakiiz]

รู้สึกเวลาผ่านไปเร็ว เผลอแปปๆก็จะจบซะเเล้ว ถึงแม้เรื่องนี้คนเขียนจะดองบ้างบางครั้งก็ตาม 5555 คงคิดถึงแทนทัพน่าดูเลยค่ะ

[Ryoooo]

เขินแก้มแตกกกกก
น้องทัพทำดีมากกก ง้อได้ใจเค้าสุดๆ
อย่างงี้สิ แทนถึงจะหายงอน
แถมคบเป็นแฟนด้วยยยย

น่ารักจังเลยคู่นี้

หวังว่าอิพี่กายจะหลบไปนะ

[Chiffon_cake]

ตอนที่ 26 [ Rewrite ]


   


   “เป็นอะไรวะ ยิ้มมาแต่ไกลเชียว” ทันทีที่แจงเห็นหน้าผมแจงก็เอ่ยปากแซวขึ้นมาทันที “แล้วสเตตัสเมื่อคืนน่ะ คืออะไรวะ แม่ง พอจะชัดก็โคตรชัดเลยนะ ไม่ใช่ป่านนี้พี่แทนยิ้มหน้าบานเป็นกระด้งแล้วหรือไง”

   “ถามมากจริง” ผมเอ่ยปากท้วงเพื่อน แต่ก็ใช่ว่าเพื่อนมันจะรู้สึกรู้สาอะไรในสิ่งที่ผมพูดสักเท่าไหร่

   “ทีนี้คู่มึงก็ชัดเจนแล้วสินะ...แล้วคู่เจพีกูล่ะ จะชัดเจนบ้างมั้ย” แจงทำหน้ามีความหวัง

   “พี่เขาเดินมานู่นแล้ว ไปถามพี่เขาเองสิ”

   ผมสะกิดให้เพื่อนมันดูคนที่มันกำลังเอ่ยถึง พี่เจตน์ พี่พีทและก็พี่ต้นมามหาวิทยาลัยกันครบ ยกเว้นอยู่คนหนึ่งนั่นก็คือแทน ที่ยังคงต้องทำงานอยู่ที่บริษัทนั้นต่อไป

   ผมจะไปหาเขาทันทีที่ผมเรียนเช้าเสร็จ

   แน่นอนว่าการที่ผมจะไปหาเขาเขาย่อมไม่รู้ เพราะผมจะไปหาเขาแบบเซอร์ไพรส์ ไม่รู้ว่าที่ผมหายหัวไปเนี่ยหัวหน้างานของแทนที่ชื่อว่าเจ๊พริกจะว่าอะไรผมหรือเปล่า (เพราะดันไปหลอกเขาว่าเป็นเด็กฝึกงานเอาไว้แบบนั้น) เอาเป็นว่าผมจะโผล่หัวไปอีกทีตอนบ่ายก็แล้วกัน

   พี่ทั้งสามคนเอ่ยทักผมก่อนที่จะเดินผ่านไป แจงมองตามอย่างเพ้อฝัน ในขณะที่ผมนั้นกระตุกแขนของเธอให้รีบขึ้นไปเรียนไวๆ

   “ทัพ”

   ผมได้ยินเสียงคนเรียกผมจึงหันกลับไปดู ผมมองเห็นพี่กายกำลังวิ่งมาหาผม แจงเดินห่างออกไปจากข้างๆ ของผมโดยอัตโนมัติ
   ผมกลืนน้ำลาย บุคคลท่านนี้ที่มีนามว่ากายทำเอาผมกับแทนต้องเข้าใจผิดกันอย่างยิ่งใหญ่มากเลยทีเดียว ผมก็เลยรู้สึกหวาดๆ หน่อยเมื่อเจอหน้าพี่เขาอีกครั้ง

   “ครับ” ผมรับคำ

   “พี่เอาขนมมาฝาก” พี่กายส่งถุงขนมราคาแพงมาให้ผม ผมมองมันอย่างลำบากใจ

   “คือว่าผม...” จะบอกว่ายังไงดีวะ ลดน้ำหนักอยู่ดีมั้ยเนี่ย

   “ขอบคุณนะคะ” ไอ้แจงที่เห็นผมอ้ำอึ้งอยู่นานเอื้อมมือไปรับขนมมาจากมือของพี่กายแทนที่ผมจะเป็นคนรับเอง

   “เอ่อ...”

   “ผมไปเรียนก่อนนะครับ”

   ผมรีบขอตัว โดยรีบดึงมือของเพื่อนให้รีบขึ้นบันไดไปให้เร็วที่สุด

   “มึงนี่ก็เหลือเกิน ไม่ชอบเขาก็ไปบอกเขา ทำไมไม่ยอมบอกเขาไปดีๆ ล่ะว่ามึงคบกับพี่แทนแล้วฮะ”

   “กูขึ้นสเตตัสในเฟซบุ๊กแล้วนะ” ผมเถียงข้างๆ คูๆ

   “คนบางคนเขาก็ไม่ค่อยเล่นเฟซบุ๊กกันหรอกนะ” แจงคุ้ยขนมในถุง ผมคงคิดว่ามันคงคิดเอาเองแล้วล่ะว่าขนมถุงนี้กลายเป็นของมันไปแล้ว “กูว่าบอกพี่เขาตามความจริงไปเหอะ ช่วงนี้พี่แทนยิ่งเพิ่งจะหายโกรธมึง อย่าทำให้เขาต้องคิดอะไรมากอีกเลย”

   “...”

   “พี่รหัสกูเขารักมึงมากนะ มึงรู้มั้ย”

   ผมมองมันอย่างชั่งใจ ผมเป็นคนพูดตรงๆ ไม่เก่ง ยิ่งเป็นการทำร้ายจิตใจคนอื่นด้วยแล้วผมยิ่งรู้สึกอึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ที่แจงพูดมันก็ถูกของมัน หากผมไม่ยอมพูดกับพี่กายตรงๆ นอกจากพี่กายจะยังวนเวียนอยู่รอบตัวของผมแล้ว แทนก็คงจะยังคิดว่าผมไม่เคยชัดเจนกับพี่กายในเรื่องนี้

   ผมหันหลังกลับไปหาพี่กาย

   “พี่กาย”
   “ครับ” พี่กายทำหน้าดีใจที่เห็นผมเดินเข้ามาหาอีกครั้งหนึ่ง

   ผมมองดูนาฬิกาที่ใกล้เวลาเข้าเรียนเต็มทีแล้ว ยังไงผมก็พูดกับพี่เขาตอนนี้ไม่ทันอย่างแน่นอน

   “ผมมีเรื่องจะคุยด้วย ตอนเที่ยงเดี๋ยวเจอกันนะครับ”
   “อ๋อ ได้สิ”

   ผมยิ้มแห้งๆ ส่งให้พี่กาย หันหลังกลับไปสมทบกับแจงที่รออยู่ ไม่ว่าผมจะทำร้ายจิตใจคนๆ นี้มากมายแค่ไหน แต่ผมก็ไม่ควรทำร้ายจิตใจคนที่ผมรักและก็รักผมอย่างแทนอยู่ดี

   ถ้าเขาจะเจ็บปวด อย่างน้อยก็ให้เจ็บครั้งเดียวจบไปเลย ไม่ใช่ปล่อยไว้ให้นานมากไปกว่านี้

   ผมคิดถูกใช่มั้ยครับ...












   ตอนใกล้เรียนเสร็จสติผมไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่ ตลอดทั้งคาบเรียนที่แสนยาวนาน(เลคเชอร์สามชั่วโมงกว่าๆ) ผมเอาแต่คิดหาคำพูดที่มันเหมาะเจาะและก็ตรงประเด็นที่สุดเพื่อที่เขาจะไม่ได้มายุ่งเกี่ยวอะไรกับผมอีก

   ยากจังเลยแฮะ

   “ไหวมั้ยเนี่ย” แจงถามขึ้นมา เมื่อผมทำท่าเครียดเสียเต็มประดา
   “ต้องไหวอยู่แล้ว”
   “เออ พูดๆ ไป พี่เขาไม่ใช่คนโง่อะไร พี่เขาคงจะเข้าใจ”

   ทันทีที่อาจารย์ปล่อยตอนหมดคาบ ทุกคนในห้องก็พากันลุกขึ้นยืน ผมเก็บของยัดเข้าใส่ไว้ในกระเป๋า มองดูชีทอันว่างเปล่าของตัวเองแล้วรู้สึกสะเทือนใจ ทำไมกูไม่ยอมเป็นคนที่ตั้งใจเรียน

   เงยหน้าขึ้นมาอีกทีผมเห็นช่อดอกไม้เต็มหน้าของผมไปหมด

   กูอึ้งแป๊บ...

   ผมลุ้นฉิบหายว่าให้บุคคลที่อยู่หลังดอกไม้เป็นแทน ไม่ใช่พี่กาย เพราะถ้าเป็นพี่กายล่ะก็เรื่องคงยาวไปอีกและผมก็ปวดหัวที่จะแก้

   ช่อดอกไม้เลื่อนลงมาช้าๆ กลายเป็นภาพสโลว์โมชั่น ผมเกร็งไปทั้งตัวตอนที่เงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของช่อดอกไม้ด้วยความลุ้นสุดตัวยิ่งกว่าลุ้นหวยรางวัลที่หนึ่ง

   แทนคุณ

   ผมอ้าปากค้างและก็มองตาค้างไปที่แทนคุณ ดีใจที่ได้รับมากกว่าเดิมประมาณสิบสี่เท่าเห็นจะได้
 
   คนที่ถือดอกไม้มาลดมือลง ทำท่าเซ็งๆ ที่ผมไม่ยอมรับไปสักที

   “เอาไปได้แล้วมั้ง ถือนานๆ แล้วอาย”

   แจงถองสีข้างผมอย่างแซวๆ “หน้ามึงแดงฉิบหาย”

   ผมรับดอกไม้มา แล้วเอามันมาปิดหน้าตัวเอง คนในห้องส่งเสียงแซวกันทั่ว นี่มันแกรนด์โอเพนนิ่งเสียยิ่งกว่าตั้งสเตตัสในเฟซบุ๊กว่าคบกันแล้วเสียอีก

   “ไม่ชอบเหรอ” แทนเอ่ย

   “มันไม่ได้ไม่ชอบหรอกพี่แทน มันรักเลย” แจงตอบแทน

   “แล้วทำไมต้องหลบหน้าพี่ด้วยอ่ะ”

   “ไม่ได้ทำงานเหรอ” ผมโผล่มาแต่ตา ให้ดอกไม้ปิดบังใบหน้าส่วนใหญ่เอาไว้

   “ตอนบ่ายก็จะกลับไปแล้วเนี่ย พี่พริกถามด้วยนะว่าเด็กฝึกงานคนใหม่ไปไหน”

   “กูต้องกลับไปทำงานเหรอ”

   “ก็แล้วแต่” แทนทำสีหน้าไม่ปกติ

   ผมหัวเราะออกมาเบาๆ “ไม่ใช่แล้วแต่กูแล้วล่ะแบบนี้”

   “ยังไง”

   “ก็มึงกะมารับกูอยู่แล้วใช่มั้ย”

   “ก็ฉลาดนี่”

   เอาดอกไม้ฟาดหน้าแฟนหมาดๆ ของผมซะเลยดีมั้ยเนี่ย หมั่นไส้ว่ะ

   “อ้าว แล้วใครจะกินข้าวกับกูล่ะทีนี้” แจงโวย เมื่อผมลุกขึ้นยืน ทำท่าเหมือนจะตามแทนออกไปข้างนอก

   “เสียใจนะแจง บอกแล้ว ทัพเป็นของพี่”

   “โอ๊ยยยย เอาไปเหอะ รำคาญมันแล้วเหมือนกัน เอาไปเลยพี่ เอาไปเลยยยยย” แจงส่งเสียงประชดประชันได้อย่างน่าเตะจริงๆ

   แทนยื่นมือมาราวกับต้องการช่วยถือของในมือผม ผมส่งดอกไม้ให้ มันไม่ยอมรับไป แต่มันรับของอย่างอื่นเช่นกระเป๋ากับพวกหนังสือ

   “ให้แล้วก็ต้องถือดิ”

   “รู้แล้ว รู้แล้ว”

   “นี่หลบเจ๊พริกออกไปสั่งมาให้เลยนะ”

   “ทำอย่างกับกูเป็นผู้หญิงไปได้”

   “แล้วชอบมั้ยล่ะ”

   ผมไม่อยากให้แทนได้ใจจนเกินไป ผมก็เลยพูดสั้นๆ ง่ายๆ ว่า “ก็...โอ”

   “เชอะ”

   แทนหัวเราะใส่ผมหลังจากนั้นก็ดันหลังผมให้เดินไปข้างหน้าแล้วเขาเดินตามหลัง

   โทรศัพท์ของผมสั่นตอนที่ผมเดินออกมาจากห้องไม่เท่าไหร่ เป็นข้อความจากไลน์ของไอ้แจงที่มันส่งมา เป็นคำไม่กี่คำที่ทำเอาผมตกใจไปครู่ใหญ่เหมือนกัน

   แล้วที่มึงนัดไว้กับพี่กายล่ะ?

   ผมมองหน้าของแทนที่หมายมั่นปั้นมือแล้วมั้งว่าจะกินข้าวเที่ยงกับผม ถ้าบอกว่านัดพี่กายเอาไว้เรื่องราวคงจะใหญ่โตและผมก็ต้องง้อมันใหม่อีกรอบ เอาเป็นว่าผมคงต้องปล่อยไปก่อนก็แล้วกัน









   ร้านอาหารแถวออฟฟิศที่แทนทำงาน

   “ตกลงคู่สวรรค์ฟ้าประทานนั่นยอมมาเป็นพรีเซนเตอร์ให้ป่ะ” ผมถามแทนเพื่อชวนเขาคุย ยังจำคู่ที่หน้าตาดีทั้งคู่ที่ผมกับแทนเจอที่แมคโดนัลด์ได้มั้ยครับ...อยากจะรู้จริงๆ ว่าจะได้งานนี้หรือเปล่า

   “ไม่อ่ะ ไอ้เชี่ยพนามันไม่ยอม”

   “เรียกเขาดีๆ หน่อยดิ”

   “ทำไมต้องเรียกดีๆ ด้วย เพราะมันหน้าตาดีเหรอ” เสียงดังขึ้นเลย กูทำอะไรผิดเนี่ย TT

   “ทำไมต้องโกรธขนาดนั้นด้วย”

   “ก็ตอนโทรไปถามอีกครั้ง โดนมันด่ากลับมาน่ะสิ”

   “อ๋อ” ผมพยักหน้ารับรู้ “ตอนที่โทรไปไม่ได้โทรเข้าเบอร์คนที่ชื่อพนา แต่โทรเข้าเบอร์วาโยแทนใช่มั้ย”

   “ประมาณนั้นแหละ”

   “เข้าใจหรือยังว่าทำไมถึงโดนด่า”

   แทนทำท่าคิดไปนิดหน่อย ก่อนที่จะพยักหน้าเบาๆ “เข้าใจก็ได้”

   “หึ” ผมหัวเราะเบาๆ

   “แต่วันหลังไม่ต้องปกป้องมันอีกนะ”

   “ปกป้องอะไร”

   “ที่บอกให้กูเรียกมันดีๆ”

   “อ้าว ไม่ได้ปกป้อง แต่เป็นมารยาททางสังคมมั้ย”

   “ไม่รู้ล่ะ ไม่ชอบ” คุณชายแทนตัดบทพร้อมๆ กับยัดซูชิเข้าปากและก็เคี้ยวอย่างรุนแรงเหมือนเด็กเอาแต่ใจ

   ที่แท้แฟนผมก็เป็นคนแบบนี้นั่นเองใช่มั้ยครับ...มีทั้งตอนเป็นผู้เป็นผู้ใหญ่และก็ตอนที่เป็นเด็ก

   โทรศัพท์ของผมสั่นเป็นข้อความจากไลน์ที่ถูกส่งเข้ามา คนที่ทักมาเป็นพี่กาย และเขาก็บอกมาว่าเขากำลังรออยู่ ผมรีบพิมพ์บอกเขาไปว่าตอนนี้ไม่สะดวกที่จะคุยแล้ว พี่กายส่งสติ๊กเกอร์ตัดพ้อมาหลายอัน แต่ท้ายที่สุดพี่เขาก็เข้าใจและก็บอกว่าเอาไว้โอกาสหน้าดีกว่า

   “คุยกับใคร”

   “หา”

   “ทำไมดูซีเรียสจัง”

   ผมนิ่งคิดนิดหน่อย ก่อนที่จะยกโทรศัพท์ไปให้แทนดูเพื่อกันเรื่องดราม่าที่อาจจะตามมาทั้งหมด “เอาไปดูเลยครับพ่อ”

   แทนหัวเราะถูกใจ รับโทรศัพท์มาจากผม เมื่อเห็นว่าผมคุยกับใครเขาก็หน้านิ่วคิ้วขมวด

   “จะคุยอะไรกับมัน”
   “เรื่องจริงจัง”
   “เรื่องอะไร”
   “เรื่องกูกับมึง”

   แทนจ้องหน้าผม เขาดูตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าผมนั้นจริงจังมากยิ่งขึ้น เขาไม่ได้ว่าอะไรก่อนที่จะส่งโทรศัพท์คืนมาให้ผม เราสองคนทานข้าวกันต่อท่ามกลางความเงียบ จนกระทั่งแทนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น

   “ไปคุยด้วยได้มั้ย เอากูไปด้วย”
   “หา” ผมร้องอย่างตกใจ
   “กูก็มีเรื่องจะพูดกับมันเหมือนกัน”
   “เอาจริงเหรอ”

   “จริงสิ...แม่งจะได้เลิกยุ่งกับมึงสักที”

   “...”

   “มันไม่ได้เล่นเฟซบุ๊กหรือไงวะ ไม่เห็นสเตตัสมึงเมื่อคืนหรือไง เชี่ยนี่ก็...” แทนบ่นไปเรื่อยในขณะที่ผมเริ่มอมยิ้มหลังจากที่ได้ยิน

   “ตอนเห็นสเตตัสนั้นรู้สึกยังไงเหรอ”

   “สเตตัสอะไร้” ท้ายประโยคของแทนเสียงสูง แสดงความไม่น่าเชื่อถือประมาณสิบเลเวล

   “เหรอ ไม่เห็นจริงเหรอ”

   “ไม่เห็นโว้ย”

   “ว้า อุตส่าห์ขึ้นให้ดู” ผมแกล้งทำเสียงผิดหวัง

   “ก็ได้ๆ เห็นแล้วก็ได้ ยอมรับแล้ว”

   แทนยกมือยอมแพ้ ในขณะที่ผมหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี เราสองคนคุยกันไปเรื่อยๆ จนได้เวลาทำงานของแทน ซึ่งผมก็ต้องตามไปทำเหมือนกัน











   เจ๊พริกเลิกคิ้วสูงทันทีที่เจอหน้าผม

   “หายไปไหนมาเมื่อเช้า ตกลงมาฝึกงานหรือมาตามสามี”

   เอื้อออออออออออ...พูดอย่างนี้เหมือนผมโดนแทงยังไงชอบกล ผมหันไปมองหน้าแทนอย่างขอความช่วยเหลือ แทนเอาแต่หัวเราะ ท่าทางสนุกที่เห็นผมโดนด่า

   “คือผม...”

   “ลงไปซื้อกาแฟ ไม่ต้องขึ้นมาชั้นนี้ แต่ไปชั้นสิบนะ เขากำลังจะถ่ายรูปกัน”

   “คร้าบบบ” ผมรับคำเสียงยาวๆ วันนี้คิดในใจอย่างมุ่งมั่นว่าจะไม่ยอมทำหกอีกแน่ๆ

   “ผมไปช่วยเขาได้มั้ย” แทนอาสา

   “อะไร เธอเป็นสามีของเขาหรือไง” เจ๊พริกถามอย่างไม่ใส่ใจแกมประชดประชัน

   “ครับ”

   ทันทีที่แทนรับคำก็อึ้งกันหมดทั่วทั้งห้อง บางคนหลุดขำ บางคนทำหน้าทำตาเสียดายแทนอย่างออกนอกหน้า

   “อะไรนะ”

   “จริงๆ เขาไม่ได้มาฝึกงานหรอกครับ เขามาอย่างหลังที่พี่พูดเมื่อกี้”

   “...”

   “มาตามสามี”

   “เชี่ยแทน” ผมร้องให้มันหยุด แทนกระพริบตาใส่ผม ส่วนผมนั้นถลึงตาใส่มัน

   “นะครับ ผมไปช่วยมันนะ”

   “ได้ ไปเหอะๆ”

   เจ๊พริกไล่เหมือนรำคาญเต็มทน แทนเดินเข้ามาหาผม เกาะไหล่ผมและก็ดันตัวให้ผมเดินออกไปนอกห้อง

   ผมทำหน้าบูดเป็นตูด เมื่อตะกี้ไม่รู้ว่ามันช่วยหรือมันแกล้ง

   “พูดตรงไปนะ เขาจะมองหน้ากูยังไงเนี่ย”

   “ไม่เห็นต้องแคร์เลย ถ้าไม่พูดอย่างนั้นพี่พริกไม่ยอมให้กูมาช่วยมึงหอบกาแฟหลายแก้วแน่ๆ”

   ลิฟต์เปิดทันทีตอนที่ผมกับแทนไปถึง...แทนเอามือลูบหัวผมพอดีเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ใครสักคนในลิฟต์กำลังมองมาพอดี เป็นผู้ชายสองคนที่หน้าตาดีทั้งคู่

   “พรีเซนเตอร์” แทนกระซิบข้างหูผม ก่อนที่จะหันไปพูดกับสองคนนั้นพลางกดลิฟต์ค้างไว้ “สวัสดีครับ ผมแทนคุณอยู่ในทีมการตลาด พวกคุณต้องขึ้นไปเตรียมตัวที่ชั้นสิบนะครับ ไม่ใช่ชั้นนี้...”

   หนึ่งในนั้นพยักหน้า ส่วนอีกคนหนึ่งจ้องหน้าผมเขม็ง

   “คุณครับ...” แทนเรียกอีกครั้ง

   “ครับ” คนที่จ้องหน้าผมรับคำ ก่อนที่จะกดลิฟต์ให้ปิด ผมกับแทนก็เลยรอลิฟต์ตัวใหม่ที่จะพาลงไปชั้นล่าง

   แทนเอามือถองสีข้างผมเบาๆ ท่าทางหมั่นไส้

   “ช่วงนี้ฟีโรโมนต่อเพศเดียวกันทำไมมันสูงจังวะ...”

   “สองคนนั้นหน้าตาคุ้นจัง”

   “คู่จิ้นเน็ตไอดอลแหละ ไม่รู้ชอบกันมั้ยแต่ที่แน่ๆ มีแฟนคลับจำนวนหนึ่งเหมือนกัน”

   “...”   

   “สนใจหรือไง”

   “โธ่” ผมร้อง “ทำไมขี้หึงแบบนี้วะ”

   “นี่แค่ระดับเบานะทัพ ยิ่งคบไปนานๆ อาจจะได้เจอหนักกว่านี้”

   “...”

   “จะทนไหวมั้ย” แทนเกาหัว...การขี้หึงน่าจะเป็นอะไรที่ฝังรากลึกลงไปในจิตวิญญาณของแทนไปซะแล้ว ผมถอนหายใจก่อนที่จะตบบ่าของแทนเบาๆ




   “ไม่ทน แต่จะทำให้ไว้ใจ”
   
   


TBC*

พอมารีไรท์ใหม่แล้วทำให้รู้สึกแย่มากๆ เลยที่เขียนอะไรแบบนั้นออกไปตอนแรก
มันแย่มากๆ เลยค่ะ T___T  คนเขียนขอโทษจริงๆ น้าาาาาา
เพราะตอนแรกรวบรัดไป จำนวนตอนอาจจะมีเพิ่มขึ้นนะคะ

[Chiffon_cake]

ตอนที่ 27 [Rewrite]



        ผมกลายเป็นเบ๊ของกองถ่ายภาพนิ่งโฆษณาสินค้าของบริษัทนี้ไปแล้ว

   เรื่องราวมันสืบเนื่องมาจากผมมาง้อแทน และผมก็ไปโกหกเขาว่าผมเป็นเด็กฝึกงาน บาปกรรมที่ผมโกหกและทำผิดกับแทนได้ตามสนองผมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จากคุณหนูที่อยู่บ้านมีคนทำอะไรให้ตั้งมากตั้งมาย ตอนนี้กลายเป็นเบ๊ที่ทีมงานจะสั่งให้ผมไปทำอะไรก็ได้

   ปรับไฟ แบกกล้อง แบกเลนส์ เสิร์ฟน้ำ เสิร์ฟกาแฟ กวาดพื้น พัดให้พรีเซนเตอร์ ผมทำหมดเลย

   ตอนแรกแทนมันก็ดูนึกสนุกกับการที่เห็นผมลำบาก แต่หลังๆ มันชักจะสงสารผมแล้วล่ะมั้ง หลายครั้งที่มันต้องผละออกมาจากทีมงานเพราะมันต้องมาช่วยผมจนเจ๊พริกถลึงตาใส่ครั้งแล้วครั้งเล่า ผมก็เลยต้องบอกมันว่าผมโอเค ผมไม่เป็นไร ผมทนไหว ตอนนี้มันคงไม่มีอารมณ์จะแกล้งผมแล้วมั้งครับ ดูมันจะสงสารผมมากกว่า

   “น้องๆ”

   “...”

   “น้อง”

   เรียกกูหรือเปล่าวะ ผมหันไปตามเสียงเรียก เจ้าของเสียงก็คือ น็อต เน็ตไอดอลสุดฮอตที่มาเป็นพรีเซนเตอร์ให้นี่แหละ เขาเป็นคนเดียวกันกับคนที่จ้องผมในลิฟต์

   “ครับ” ผมเอียงหน้าเข้าไปถาม

   “พัดให้ใครน่ะ พี่อยู่ทางนี้”

   ผมมองพัดในมือตัวเอง อ้าวกรรม ผมไปพัดให้ผีสางนางไม้ที่ไหนไม่รู้เพราะทางนั้นแม่งไม่มีคนอยู่เลย ผมยิ้มขอโทษคุณน็อต ก่อนที่จะพัดให้เขาอย่างแรงๆ ราวกับต้องการขอโทษ

   “น้องชื่ออะไรเหรอ”

   “ครับ?”

   “น้องน่ะชื่ออะไร” เขาถามทั้งๆ ที่เขากำลังถูกแต่งหน้าอยู่

   “ทัพ...ครับ” ผมตอบอย่างไม่แน่ใจว่าควรตอบดีหรือเปล่า

   “หน้าตาน้องนี่ไม่น่าเป็นเบ๊กองถ่ายเลยนะ”

   “ผมควรเป็นนายแบบใช่มั้ยพี่”

   “ฮ่าๆๆ ถูก”

   คุณน็อตส่งเสียงหัวเราะลั่น ลั่นจนแทนหันมามอง เพิ่งคุยกันไปหยกๆ เรื่องแทนเป็นคนขี้หึง และผมจะทำให้เขาไว้ใจ ผมควรระมัดระวังตัวกว่านี้ใช่มั้ยครับ

   “น้อง”

   ใครอีกคนเรียกผม เป็นเน็ตไอดอลคู่จิ้นของคุณน็อตนั่นก็คือคุณปาล์ม คนๆ นี้จะตัวเล็กกว่าคุณน็อต ผมรีบวิ่งไปหาคุณปาล์มที่น่าจะทำให้แทนหึงได้น้อยกว่าคุณน็อต

   “ครับพี่”

   “พี่หิวน้ำ”

   “ได้ครับ เอาน้ำอะไรดีครับ”

   “น้ำเปล่าละกัน”

   ผมรีบกุลีกุจอไปหาน้ำหาท่าให้ แม้จะเหนื่อยแต่เมื่อมาถึงจุดนี้แล้วผมคิดว่าควรทำให้ดีที่สุด ตอนที่ผมกำลังจะเดินไปถึงจุดที่เป็นน้ำดื่ม ผมก็รู้สึกว่าใครบางคนได้จับคอเสื้อผมเอาไว้จนทำให้ผมเดินไปไหนไม่ได้

   แทนคุณเจ้าเดิม    

   “อะไรเหรอ” ผมถาม น้ำเปล่าหนึ่งแก้วถูกส่งมาใส่มือผมอย่างรวดเร็ว ผมอ้าปากค้างอย่างตกตะลึงงัน

   “เอาไปให้เขาสิ แล้วมาหากูด้วยนะ”

   ผมรีบจัดการตามที่แทนบอก แล้วก็เดินมาหาแทนที่ยืนทำหน้าซีเรียส

   “อะไร”

   “กลับบ้านได้แล้ว” แทนส่งกระเป๋าของผมมาให้ ไม่รู้ว่ามันไปเอามาตั้งแต่เมื่อไหร่

   “จะบ้าเหรอ” ผมร้อง “เดี๋ยวก็โดนเจ๊พริกกินหัวเอาหรอก”

   “เขาเป็นเจ้านายกู เขาไม่ใช่เจ้านายมึง ไม่เป็นไรหรอกน่า” แทนดึงมือผมให้ออกมาจากสตูดิโอ

   “ไม่ได้ เริ่มแล้วก็ต้องทำให้จบ”

   “ทัพ ไม่เห็นต้องจริงจังอะไรขนาดนั้นเลย”

   “มึงพูดเองไม่ใช่เหรอว่ากูเป็นอะไรกับมึง ถ้าเขาเห็นกูหนีไปกลางงานดื้อๆ แบบนี้เขาก็คงได้พูดกันไปทั่วพอดีว่าแฟนมึงเป็นใครไม่มีความอดทน”

   “กูพูดว่ากูเป็นสามีมึง มึงต้องเป็นเมีย...” มันใช่เวลาที่จะเถียงเรื่องนี้มั้ยฟะ...

   “เอาเถอะ ไม่เป็นไร กูทนไหว ไม่ต้องห่วงนะ”

   แทนมองไปที่ด้านหลังที่เป็นห้องสตูดิโอถ่ายภาพอย่างเกรงๆ “กูมีอะไรจะพูดกับมึงตรงๆ”

   “หือ...”

   “ถึงกูจะเป็นคนขี้หึง แต่เรื่องบางอย่างกูว่ากูเซนส์ไวว่ะ”

   “...”

   “ไอ้เหี้นน็อตอะไรนั่นมันต้องสนใจมึงแน่ๆ”

   “ไม่หรอก” ผมรีบปฏิเสธ “กูไม่ได้เสน่ห์แรงอะไรขนาดนั้น”

   “ไม่งั้นปาล์มเขาจะหึงรึเปล่า ดูสิ” แทนพูดอย่างจริงจัง “อยู่ให้ห่างจากพวกนั้นดีกว่า มาเป็นเบ๊กูแทนนี่” แทนคว้าไหล่ของผมและก็พาเดินเข้าไปในสตูดิโอตามเดิม ผมไม่มีแม้แต่โอกาสจะโต้แย้งอะไร ผมเอากระเป๋าไปวางที่เดิม และหลังจากนั้นต้องอยู่ติดกับแทน ไม่ได้โดนเรียกใช้งานแบบเอวารี่ติงจิงกะเบลอีกต่อไป   

   แอบรู้สึกดีอยู่ลึกๆ แฮะ ทำแบบนี้นี่มันอบอุ่นในหัวใจนะบอกตรงๆ การที่จะต้องมาอยู่ข้างๆ แทนแบบที่เขาเรียกว่าผมเป็นเบ๊ของเขา ไม่เห็นจะตรงกับคำว่าเบ๊ตรงไหน เพราะเขาให้ผมอยู่เฉยๆ ยืนฟังเขาคุยเรื่องการจัดลำดับภาพในการถ่ายอะไรนี่แหละ

   ตอนทำงานแทนจริงจังมากแม้ว่าผมจะอยู่ข้างๆ เขาแทบไม่เหลือเค้าของคนที่เอาแต่ใจเหมือนเด็ก มีหมาพันธุ์ปั๊กชื่อไข่ต้ม หรือว่าขี้หึงขึ้นสมอง จะว่าไปตอนแทนตั้งใจทำงานนี่ก็เท่ชะมัด นี่ผมโชคดีใช่มั้ยเนี่ยที่ได้คนอย่างมันเป็นแฟน

   ถ้ามีแฟนขยันทำงานแบบนี้อนาคตของผมสวยงามแน่ๆ #ยิ้มดีใจ

   “มาทำอะไรตรงนี้” เจ๊พริกแผดเสียงใส่ผมหลังจากที่รู้แล้วว่าผมยืนอยู่ข้างๆ ไม่ได้มีการมีงานทำ “โน่น ไปข้างหน้าฉากโน่น เผื่อนายแบบเขาต้องการอะไร”

   “มีทีมงานอยู่แล้วครับพี่พริก ไม่เป็นไรมั้ง” นอกจากแทนพูดนุ่มๆ แล้ว มันยังส่งยิ้มให้หัวหน้าของมันอีกต่างหาก เจ๊พริกถึงกับถือปากกาสั่นเลยทีเดียว

   “คราวหลังถ้าจะง้อกันอย่ามาใช้ที่ทำงานฉันเป็นสื่อกลางแบบนี้ ดีนะที่ทำตัวดี ไม่งั้นวุ่นวายแน่ๆ”

   ผมยกมือไหว้งามๆ ในขณะที่แทนก็เอาแต่ยิ้มขอโทษ เจ๊พริกสะบัดหัวใส่ผมกับแทนก่อนที่จะไปคุยงานต่อ

   “น้องทัพ” พี่ช่างแต่งหน้าเดินเข้ามาคุยกับผม

   “ครับ”

   “นายน็อตอะไรนั่นน่ะสิ บอกอยากให้น้องไปซับหน้าให้แทนที่จะเป็นพี่” พี่ช่างแต่งหน้าส่งอุปกรณ์มาให้ผม

   “ผมว่า...”

   “ท่าทางมันเจ้าชู้ไม่เบา ระวังเมียมันกัดเอาละกันนะน้อง” พี่เขาพยักพเยิดไปทางคุณปาล์ม

   “เขาเป็นแฟนกันเหรอพี่”

   “ผัวเมียเลยแหละ” พี่ช่างแต่งหน้าพูดอย่างใส่อารมณ์ ผมเริ่มหวาดกลัวสายตาของคุณปาล์มแล้วล่ะครับ เขามองผมเหมือนจะจิกๆ ยังไงชอบกล อุปกรณ์ซับผิวหน้าอยู่ในมือของผม และพี่ช่างแต่งหน้าก็เดินจากไปแล้ว นั่นหมายความว่าผมต้องรับหน้าที่ไปโดยปริยาย ถึงแม้ว่าจะไม่สมัครใจก็ตาม

   แทนคุณไม่ได้สังเกตผมอีกต่อไปแล้ว เพราะมัวแต่ถกและก็เถียงกันเรื่องลำดับภาพ ผมที่ไม่ค่อยอยากทำหน้านี้ซับหน้าเท่าไหร่ค่อยๆ เขยิบให้ออกห่างไปจากตัวเขา จากนั้นก็แสตนด์บายรอไอ้คุณน็อตจอมเรื่องมากที่รีเควสต์ให้คนอย่างผมมาเป็นซับหน้าให้

   เรื่องมากนักนะเอ็ง...

   ถ้าไม่กลัวงานของแทนล่มล่ะก็...ป่านนี้ผมคงชูนิ้วกลางใส่หน้าไปแล้ว มันเรื่องมากตั้งแต่ก้าวเข้าสู่สตูดิโอยันเวลานี้เลยครับ เขาระอากันทั้งห้อง ที่ผมทนๆ อยู่เนี่ยเพราะแทนทั้งนั้น รวมถึงเรื่องที่ต้องคุยกับมันตามมารยาทนั่นก็ด้วย

   ความหมั่นไส้เริ่มพุ่งขี้นไปเรื่อยๆ เมื่อแม่งส่งสายตาเจ้าชู้มาใส่ผม อีกทั้งยังส่งสายตาวิ้งๆ มาให้ผมอีก

   ผมกลอกตาตอบมัน

   “เอาล่ะ เราจะเริ่มถ่ายเซ็ทแรกแล้วนะครับ น้องน็อตกับน้องปาล์ม มายืนข้างกันได้แล้ว”

   ผู้กำกับสั่งเสียงดัง ทุกคนในห้องเงียบหมดและก็หันไปมองฉากกับคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าฉาก ทีมงานหลายคนออกไปจากฉากหมดยกเว้นนายแบบสองคน

   “มานี่”

   ผมนึกว่าผมอยู่รอดสายตาแทนไปซะแล้ว แต่เปล่าเลย พ่อเจ้าประคุณมาดึงตัวผมไปยืนข้างๆ

   แชะ แชะ แชะ เสียงชัตเตอร์ดังไปเรื่อยๆ ขณะที่สองคนนั้นโพสต์ท่าไปเรื่อยๆ เช่นกัน ผมได้ยินทั้งสองคุยกันเบาๆ และก็ทำปากขมุบขมิบเหมือนจะด่ากันไปด้วยยังไงยังงั้น

   รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลยแฮะ

   “เดี๋ยวๆ น้องสองคนเป็นอะไรกันหรือเปล่า” ผู้กำกับถาม

   “เปล่าครับ” ทั้งคู่หันมาตอบพร้อมกัน

   “ถ้างั้นก็อย่าเพิ่งคุยกันเนอะ ทำงานก่อนนะครับ”

   “ครับๆ ขอโทษครับ”

   การถ่ายภาพไม่มีอะไรมาก ทั้งคู่ต้องแสดงความรักต่อกันและก็ถือช็อคโกแลตไปด้วย เวลาผ่านไปเรื่อยๆ พร้อมๆ กับการที่ได้ถ่ายได้หลายโพสต์จนกระทั่งผู้กำกับสั่งให้เข้าไปซับหน้านายแบบ

   ผมเดินเข้าไปอย่างเงอะๆ งะๆ เพราะไม่รู้ตัวว่าเป็นคิวของหน้าที่ผม แทนเอื้อมมือคว้าตัวผมเอาไว้ไม่ทัน

   มีคนซับหน้าคุณปาล์มแล้ว...แต่ไม่มีใครซับหน้าของน็อต

   งานนี้ต้องกูสินะ...

   ผมหยิบทิชชูซับหน้าขึ้นมาพร้อมๆ กับเช็ดหน้าของน็อตอย่างลวกๆ มันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ขณะที่มองผมเหมือนจะกลืนกินผมไปทั้งตัว

   มึงเจ้าชู้เกินไปแล้วมั้ง...แฟนมึงก็อยู่ข้างๆ นี่

   “เสร็จงานนี้ว่างหรือเปล่า”

   ผมไม่ตอบ...

   “ถามอยู่นะ ได้ยินมั้ย”

   กูไม่ได้ยินโว้ย...ผมรีบเช็ดและก็รีบเดินหนี จนกระทั่งไอ้น็อตมันเอาเท้าของมันมาขัดขาของผมเอาไว้ให้ผมอยู่ต่อ พ่องตาย ตัวกูเกือบล้มคะมำ

   “ถามทำไมไม่ตอบล่ะ”

   “พ่อง ไอ้เชี่ยน็อต!” เสียงของคุณปาล์มดังมาจากด้านหลัง ทุกคนหันมามองคุณปาล์มกันหมดเลย “มึงทำเกินไปแล้วนะ!”

   “อะไร กูทำอะไร”

   “มึงแม่งม่อเด็กอีกแล้ว”

   “ม่ออะไร ไม่ได้ม่อ ไม่เชื่อถามเด็กมันดิ”

   เวร...นอกจากมึงจะเจ้าชู้แล้วมึงยังไหลเป็นปลาไหลเลยนะ ฟายเอ๊ย

   “กูรู้ กูเห็นทุกอย่างอ่ะ เห็นใครขาวๆ หน่อยแม่งก็อยากได้หมด มึงมันสันดาน!” คุณปาล์มหน้าแดงก่ำ เหมือนจะทนเรื่องนี้มานานแต่มาระเบิดเอาก็วันนี้...

   ...ทำไมต้องวันนี้ด้วยวะ วันนี้ที่ต้องทำงานกันเนี่ย

   “มึงใจเย็นๆ เสียงดังทำไม”

   “ไม่รู้ กูจะพูด! เมื่อวานก็อีกคน เมื่อคืนก็อีกคน มึงมันเหี้ยมากจริงๆ”

   “อะไร ก็บอกแล้วไงว่าไม่ใช่ ทำไมต้องเสียงดัง อายเขามั้ย”

   “กูไม่อาย! กูไม่ทำงานกับมึงแล้ว กูเลิก!”

   เชี่ยอะไรวะ!!!!!!!!!! ทุกคนในสตูดิโอถึงกับอึ้งแดก ไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว

   “พอกันที กูไม่ทนแล้วสัดน็อต”

   “เห้ยยย อย่างน้อยก็ควรจะทำงานนี้ให้เสร็จก่อนดิวะ เงินนะโว้ยเงิน”

   ความเชี่ยนี้...ไม่มีใครเกินไอ้เหี้ยน็อต

   “พี่ ถ้ามีค่าเสียหายอะไรเดี๋ยวผมจ่ายให้ทีหลัง เอาเฉพาะส่วนของผมนะ ส่วนของมัน ผมไม่เกี่ยว!” คุณปาล์มหันไปหาผู้กำกับและก็เจ๊พริก

   “สาดดดดดดดดดดด” น็อตร้องตาม

   คุณปาล์มเดินตึงตังออกจากสตูดิโอไป ทำเอาทีมงานอึ้งกันไปเป็นแถบๆ ทั้งฉากที่เซ็ท เสื้อผ้าหน้าผมที่มีทีมงานมากันครบ เป็นอันโมฆะจบเห่เพราะความหน้าม่อของไอ้น็อตและก็การระเบิดของเรื่องที่เก็บกดมานานของคุณปาล์ม

   งงเลยกู...ผมยังคงยืนถือทิชชูอยู่ใกล้ฉาก ข้างๆ ไอ้เหี้ยน็อตที่หงุดหงิดอารมณ์เสีย

   มันยังมีหน้าหันมาหาผม และก็บอกกับผู้กำกับว่า...

   “เอาน้องคนนี้มาแทนปาล์มก็ได้ครับ ผมเชื่อว่ายังไงก็ต้องขายดีแน่ๆ มีผม และก็มีน้อง”

   ทุกคนเงียบกริบกันหมดหลังจากคำพูดของไอ้เหี้ยน็อต แทนเดินเข้ามาใกล้ผมจึงก้าวไปหลบหลังของแทน

   โลกมันไม่ได้หมุนตามมึงคนเดียวนะไอ้เหี้ยน็อต...

   “นี่แฟนกู กูไม่ LOVE WINS กับมึงหรอกนะ” ผมพูดอย่างหวาดๆ ตามคอนเซปต์ของการถ่ายโฆษณาครั้งนี้ แทนคุณหันมามองหน้าผมที่อยู่ข้างหลังทันที ท่าทางเขาอึ้งอยู่เหมือนกัน

   “อะไรนะ ไอ้หน้าจืดนี่น่ะเหรอแฟนน้อง”   

   จืดเหี้ยไร มึงเคยชิมหรือไง...

   “ออกไปได้แล้ว...ทีมงานเขาไม่ต้องการคุณอีกต่อไปแล้ว” แทนพูดแทนทีมงานทั้งหมด

   “เรื่องอะไร พวกคุณจ้างผมมาแล้วนะ ผมไม่...”

   “ออกไปครับ ก่อนที่จะทำให้งานของพวกผมพังไปมากกว่านี้” ผู้กำกับพูดใส่โทรโข่ง ไอ้น็อตคงรู้สึกเหมือนโดนตอกหน้าอย่างรุนแรง มึงควรละอายแก่ใจตั้งแต่ส่งสายตาให้กูแล้วมั้ย ทำไมต้องทำให้เรื่องวุ่นวายเพราะความหน้าม่อของมึงด้วย

   ก่อนที่มันจะออกไปมันยังมีหน้ามามองหน้าผมอีก ผมเอาแต่หลบหลังแทน ไม่อยากมองหน้าคนอย่างมัน

   “มันไปแล้ว” แทนหันหน้ากลับมาหาผม พร้อมกับก้มหน้าลงมาและก็จับหน้าของผมเอาไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง “ไม่ได้ไปอ่อยมันใช่มั้ยครับคุณหนูทัพ”

   “เปล่า!” ผมรีบพูด

   “หึ...”

   “...”

   “ก็อยากน่ารักเองนี่หว่า”

   ผมคงหน้าแดงก่ำแน่ๆ

   “อยากบอกว่าพี่ไว้ใจนะ...แต่พี่คงไม่หึงน้อยลงหรอก”

   ผมกระพริบตาจ้องหน้าไอ้แทน...ไม่ว่าจะยังไงมึงก็เป็นคนแบบนี้ใช่มั้ย...

   แชะ แชะ แชะ

   เสียงชัตเตอร์มาจากมือช่างภาพที่ยืนรออยู่หน้าฉาก ผมกับแทนเลิกจับเนื้อจับตัวกันและก็หันไปมองที่มาของชัตเตอร์

   “ไม่มีอะไร ฟีลมันได้ ภาพมันสวย” พี่ช่างภาพยักไหล่แบบไอด๊นแคร์

   ผมยิ้มแห้งๆ แทนเองก็เกาหัวเบาๆ ก่อนที่พวกเราจะออกมาจากฉาก

   “เดี๋ยว” ผมกับแทนชะงัก เสียงที่พูดคือเสียงของเจ๊พริก เธอกวักมือเรียกผู้กำกับไปดูภาพที่ได้จากกล้องเมื่อสักครู่ผ่านจอขนาดใหญ่ “...นี่มันดีมากๆ เลยนะ”

   “ไหน” ผู้กำกับรีบกุลีกุจอไปดู

   ไม่นานนักทีมงานทุกคนในห้องนั้นก็ไปดูรูปของผมกับแทน เหมือนคนที่ไปดูลิงในสวนสัตว์ เหมือนแฟนคลับที่ไปดูดาราไอดอล ทุกคนรุมดูกันใหญ่พร้อมๆ กับวิจารณ์ไปต่างๆ นานาว่านี่มันดี นี่มันโอ นี่มันอะเมซิ่ง

   เห้ย ไม่เอาเวลาไปหาพรีเซนเตอร์ใหม่หรือยังไง ทำไมเอาแต่มองรูปผมกับแทนอยู่ได้

   “แทน...” เจ๊พริกกอดอก ยืดตัวขึ้นพร้อมกับจ้องหน้าแทนเขม็ง

   “ครับ”

   “แทนเองก็หล่อ”

   “เอ่อ...ครับ” แทนคิ้วขมวด สงสัยคงคิดในใจว่าเจ๊เพิ่งรู้เหรอ ไรงี้แน่ๆ

   “ทัพเองก็หน้าตาดี” อ้าว...ผมอยากหล่อมั่งอ่ะ! “ไม่สนใจเป็นพรีเซนเตอร์ช็อคโกแลตตัวนี้หน่อยเหรอ”

   “หา” ผมกับแทนร้องพร้อมกันทันที

   “น่านะ ไอ้สองคนนั้นยังไงซะพวกพี่ก็ไม่มีทางไปตามง้ออยู่แล้ว อีกอย่างหนึ่งต้องรีบถ่ายส่งไปให้ผู้บริหารดู ถ้าไม่เสร็จวันนี้ก็คงจะไม่ทันการ แทนเองก็รู้ว่าเจ้านายพี่นั้นทั้งโหดทั้งดุ ถ้าพี่ไม่มีส่ง พี่คงตายแน่ๆ” สาวมั่นอย่างเจ๊พริกทำท่าน้ำตาจะไหลออกมาเสียให้ได้ เธอทำแบบนี้ยิ่งทำให้ผมกับแทนพูดต่อไม่ถูก ใจอ่อนยวบยาบ อยากจะช่วยเหลือ เพราะยังไงก็เป็นทีมงานทีมนี้อยู่แล้ว

   “เอาไงดี...” แทนหันมาถามความเห็นของผม

   “แล้วแต่” ผมตอบแทนแม้จะไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่

   “อย่าเรื่องมากน่า” เจ๊พริกจับผมทั้งสองคนโยนให้ช่างแต่งหน้า “ให้เวลาสิบห้านาทีต้องพร้อม ไม่ต้องแต่งคิ้วให้แทนคุณนะ เข้มอยู่แล้ว ตกลงมั้ย”

   “ค่ะเจ๊” พี่ช่างแต่งหน้ารีบรับช่วงต่อโดยไม่เปิดโอกาสให้พวกผมพูดเลยสักคำ

   ผมที่ยังถือทิชชูอยู่ในที่สุดก็ได้ ‘LOVE WINS’ กับคู่ที่แท้จริงของผมสักที







   แม้จะรู้สึกประหลาดๆ ที่จะต้องถูกจับแต่งตัวในชุดสูทสีสันสดใสปานสวนดอกไม้ของสโนไวท์ แต่ผมก็รู้สึกดีนะครับที่ได้ถ่ายรูปกับแทน ที่ถูกจับแต่งองค์ทรงเครื่องซะหล่อจนตอนที่ผมเห็นครั้งแรกผมก็อึ้งไปเหมือนกัน

   ผมสีทองของแทนถูกจับเซ็ทตั้งแบบเท่ๆ และก็แต่งหน้าจากหน้าที่คมอยู่แล้ว กลายเป็นคมกริบเหมือนบาดตาคนมองได้ ในขณะที่ผมไม่ได้เซ็ทผมแต่ถูกหวีให้ปรกลงมาที่หน้าผากแทน พร้อมกับถูกทาแก้มสีชมพูจนผมรู้สึกแปลกๆ กับใบหน้าของตัวเองไปเลย

   “อย่าเกร็งเลย...” แทนพูดระหว่างที่เราถ่ายรูปพร้อมถือช็อคโกแลตไป “...ให้ถือซะว่าเป็นรูปพรีเวดดิ้ง”

   “พรีเวดดิ้งอะไร คบกันได้กี่วัน ขอถาม”

   “อ้าว นี่ไม่คิดจะอยู่กันไปจนกฎหมายที่ไทยใช้ LOVE WINS ได้หรือยังไง” แทนทำหน้าบูด

   แชะ

   “แทน นี่มันช็อคโกแลตเลิฟๆ นะ ไม่ใช่ช็อคโกแลตลิงๆ ไม่เห็นต้องทำหน้าแบบนั้น”

   “ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” เมื่อผมได้ยินเสียงผู้กำกับทักแบบนั้นก็ทำเอาผมหลุดหัวเราะเสียงดัง

   “พี่ ลิงอะไรเล่า”   

   “เอ็งไง หน้าอย่างกับลิง ยิ้มเดี๋ยวนี้นะ”

   “เขาบอกว่าเขาจะไม่ยอมแต่งงานกับผมอ่ะพี่ ผมก็ต้องหน้าบูดดิ”

   “แทนนนนนน” ผมตีแทนเสียงดังจนมันทำหน้าเหยเก

   “นี่อย่าบอกนะว่ากำลังจะเถียงกันเหมือนไอ้คู่นั้น”

   “พวกผมเปล่า” ผมกับแทนส่ายหน้าดิกเพราะไม่อยากสร้างปัญหาให้มันเพิ่มขึ้นอีก

   “ดี” ผู้กำกับพูด “งั้นทัพก็ตกลงแต่งกับมันไปเลยจะได้จบๆ พวกเราจะได้ทำงานกันเสร็จสักที”

   เดี๋ยว...นั่นมันเรียกว่าขอแต่งงานเหรอ...

   “คือ...” ผมอ้าปากเหมือนมีเรื่องจะพูด

   “เอาบาทหลวงเข้าฉากด้วยมั้ย” เจ๊พริกทำท่าใช้ความคิด “คอสตูมมีสูทสีขาวพอดี น่าจะเข้ากัน”

   “เดี๋ยวครับ!” ผมปราม ก่อนที่มันจะมากไปกว่านี้

   “อะไรยะ ฉันจ้างแล้วฉันให้ทำอะไรก็ต้องทำสิ” หลังจากที่รู้ว่าผมแกล้งมาฝึกงานเจ๊พริกก็เหมือนจะหมั่นไส้ผมอยู่หน่อยๆ
 
   “แล้วแต่ครับงั้น” ผมยอมแพ้

   “ยอมรับว่าพรีเวดดิ้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง” แทนพูดเบาๆ ให้ผมได้ยินคนเดียว

   “ดี มึงพูดเองแล้วนะ”

   “พูดอะไร”

   “ถ้ามึงคิดจะแต่งงานกับกูแล้วล่ะก็...มึงไม่สิทธิ์ไปหาคนอื่นอีกแล้วล่ะ กูไม่หาแล้วเหมือนกัน กูขี้เกียจ!”

   “เดี๋ยวๆๆ”

   “ตามนั้น”

   “พูดทีพูดให้มันชัดๆ ตรงประเด็นสิ ไม่ใช่อะไรแบบนั้น เหมือนจำใจต้องเอากูเลย”

   “ก็เหมือนจะได้จำใจ”

   “เห้ย”

   “เอ็งสองคนจะเถียงกันอีกนานไหม!!!”

   “ขอโทษครับ”

   นั่นคือรูปคู่ที่ผมกับแทนถ่ายอย่างจริงจังกันเป็นครั้งแรก ผมไม่รู้ว่าในเวลาต่อมามันจะถูกแปะไว้ตามทางเดิน ตามเสาไฟฟ้า ทำไวนิลตามร้านค้า แปะไว้สถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน สถานีรถไฟฟ้าบีทีเอส รวมถึงบนรถไฟฟ้าบีทีเอสด้วย!

   ตอนขึ้นรถไฟฟ้าในเวลาต่อมาผมเห็นหน้าตัวเองใหญ่กว่าปกติสี่เท่าทำเอาผมตกใจมากมายเลยทีเดียว








   “พี่ป่าจ้องอะไรอ่ะ...” เสียงคู่รักคู่หนึ่งที่กำลังจับจ้องโฆษณาที่แปะอยู่ตามทางเดินของรถไฟฟ้าใต้ดินดังขึ้น    
   “จ้องนี่อ่ะดิ สองคนนี้คุ้นๆ นะว่ามั้ย”
   “ไหน” อีกฝ่ายหันไปจ้องอย่างจริงจังตาม “อ้าว นั่นคนที่เคยมาทาบทามเราสองคนนี่”
   “พี่สงสัย”
   “อะไรเหรอ”   
   “ในเมื่อมันจะถ่ายเองอยู่แล้ว แล้วมันจะมาหาเราสองคนทำไมวะ...”


   พวกเขาทั้งสองคนมองหน้ากัน ยักไหล่ให้กัน และก็เดินผ่านป้ายโฆษณาอันนั้นไป...







TBC*



Talk : ตลกพนาวาโย 555
อีกไม่กี่ตอนก็จบแล้วนะคะ : )

[yymomo]

   โอ๊ยยย ขอร้องแปป แบบแม้ไม่หน่วงแต่แบบน้องทัพของชั้น

[painture]

ช๊อคมากกก ทุกอย่างรวดเร็วมาก ตกใจ คือไม่คิดวว่าจะมีดราม่าหรือ เหตการณ์ไม่คาดฝันอะไรแล้ว
อุบัติเหตุนี่รับได้แต่ ขาหายไปนี่ ตกใจมาก ทรุดตามพี่แทน นี่แหละนะชีวิต เราไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อไหร่
ดีใจที่พี่แทนมั่นคงสุดๆ คือตั้งแต่ต้นนางมั่นคง จนคนอ่านก็วางใจแน่นอนว่าต้องไม่เป็นไร ต้องไม่เป็นไรนะทัพ   
ขอบคุณมากๆค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องน่ารักๆที่เราติดตามตลอด ถึงจะมีจุดที่งงๆ อย่างตอนที่อิงกลับใจอย่างรวดเร็วพอเห็นคนหล่อก็เหอะ 55555
แต่ชอบมากๆนะคะ ขอบคุณมาก มารอตอนพิเศษน้า 55555

 

[twinmonkey0311]

 

[iceman555]

 

[B52]

กระทันหันเกินไป

[QXanth139]

แอบตกใจที่ทัพต้องเสียขาไป

แต่สุดทัายก็แฮปปี้

[DE SaiKuNee]

 

[mild-dy]

ตกใจมากที่ทัพเสียขาไป
แต่สุดท้ายแฮปปี้ก็โอเค 
ขอบคุณมากค่ะ 

[Supparang-k]

แอบตกใจอย่างแรงเรื่องทัพ แต่คือโชคดีที่ผ่านมาด้วยดี

[fay 13]

 

[❣☾月亮☽❣]

บอกตรงๆนะคะ ขออภัยล่วงหน้า
เรื่องนี้เราไม่ค่อยประทับใจค่ะ ถึงจะจบสมหวังก็เถอะ

[boonpa]

  จบเร็วไปหน่อยอ่ะ

[Faiia]

  

[Mura_saki]

เฮ้ย!!!!!!!ทำไมอ่ะ คือมันดีมาตลอดอ่านแล้วมีความรู้สึกร่วมนะ  แต่2ตอนสุดท้ายเหมือนมันรวบรัดตัดตอนยังไงชอบกล 5555 (อินจัดกับพี่แทน) 

ขอบคุณมากนะคะ

[dekying kukkig]

โฮ้ววว ตกใจเลยตอนที่เสียขา แต่สุดท้ายมันก็ผ่านไป 

[Jibbubu]

ช็อคมากกกกกกกค่ะ ที่รู้ว่าน้องทัพเสียขาแต่ก็ดีใจที่พี่แทนคอยอยู่เคียงข้างน้องไม่ไปไหน

[EverGreen™]

เอ้าาาาา
เดี๋ยวนะะะะะ
จบแล้ว ยังไม่มีเวลาช็อคเลย
แต่ก็ดีแล้วที่แทนกับทัพได้อยู่ด้วยกัน 

[minneemint]