ตอนที่ 30 [บทส่งท้าย] ผมคิดว่าไม่มีใครทรมานเท่าผมอีกแล้วผมโลกใบนี้ แม้เมื่อคืนผมจะบอกว่าผมมีความสุขมากก็ตามทีเถอะ
อากาศก็หนาวสัดๆ ในขณะที่สะโพกของผมก็เจ็บสุดๆ เหมือนกัน นี่มันนรกชัดๆ ไอ้แทนนะไอ้แทน ผมเจ็บแต่มันกลับทำหน้าระรื่นและมีความสุขมาก ถึงแม้ว่าตั้งแต่ลงมาจากห้องพักยันตอนไปกินข้าวเช้าไอ้แทนมันจะเดินประคองผมตลอดก็ตาม แต่บอกตรงๆ แม่งไม่ยุติธรรม!
“ไหวมั้ยเนี่ย” แทนถามยิ้มๆ ตอนที่พวกเราทานอาหารกันเสร็จและก็เตรียมไปเที่ยวกันในวันแรก
“ไม่ไหว จะกลับบ้าน” ผมพูด
“ทนหน่อยนะครับคุณหนู อีกสี่ห้าวันเอง”
“กูอยากกลับบ้าน” ผมพูดไปสั่นไป สะโพกก็เจ็บไป
“เอาน่า มาถึงที่นี่แล้วก็ต้องเที่ยวสิ”
“หนาว”
“บ่นเป็นคุณป้าเลย”
“มึงไม่ลองมาเป็นกูดูบ้างล่ะ” ถ้อยคำหวานๆ ที่พูดคุยกันนั้นละลายหายไปหมดทันทีที่ดวงตะวันขึ้นที่ขอบฟ้า...ผมยอมรับว่าผมทำตัวไม่น่ารัก แต่อาการเจ็บกับอากาศสุดที่จะหนาวที่มันชวนหงุดหงิดจริงๆ ครับ ยิ่งเห็นไอ้แทนที่ทำหน้าสดชื่นมากเป็นพิเศษ ผมยิ่งรู้สึกหงุดหงิดหนักขึ้นกว่าเดิม
ก็ดีใจแหละครับที่มันมีความสุข แต่ก็อิจฉามันตรงที่ไม่ได้บาดเจ็บอะไรเหมือนผม
ผมจะอุทธรณ์เรื่องนี้ไปจนกว่าจะหายเจ็บ...
“เราจะเที่ยวที่ไหนก่อนดี” แทนยิ้มหนังสือไกด์บุ๊กขึ้นมา ดูเหมือนแทนจะทำการบ้านเรื่องนี้มานานพอสมควร(ไม่รู้ไปแอบทำตอนไหนด้วย) “คุณหนูอยากไปเที่ยวในที่สไตล์แบบไหนครับ เกาหลีใต้เขาดังหลายอย่างนะ อาหาร วัง ช้อปปิ้ง หรือว่าดาราไอดอล”
“ขอนอนพักในโรงแรมได้มั้ย”
“ไม่ได้” แทนพูด จับมือของผมผ่านถุงมืออันหนาเตอะที่พวกเราใส่กัน “ลุยโลด เดี๋ยวพี่แทนนำทางให้เอง”
“เราจะไปไหนกันเนี่ย”
“วัง วัง วัง”
“โอ้ย ต้องเดินเยอะแน่ๆ”
“ไม่ไหวเหรอ”
“ใช่สิ”
“งั้นถ้าไม่ไหวก็บอก เดี๋ยวจะอุ้ม”
ผมยอมแพ้เลย...ถึงแม้ว่าแทนมันจะระริกระรี้และดูแฮปปี้จนผมหมั่นไส้ แต่เมื่อเห็นมันมีความสุขขนาดนั้นผมเองก็พลอยยิ้มตาม ผมเดินตามมันไปอย่างเชื่องช้า ประเทศนี้เขาต้องใช้การเดินเป็นหลักใช่มั้ยนี่ เมื่อไหร่จะถึงสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน!
เป็นบ้านเมืองที่หนาวจัดมากจริงๆ ผมเดินไปสั่นไปต้องกระชับเสื้อโค้ทให้แน่นเพื่อความอบอุ่นตลอดเวลา ในขณะที่แทนนั้นแม้จะมองมาที่ผมอยู่บ่อยครั้ง แต่เขาก็สนุกสนานกับการชมบ้านชมเมืองเขา และก็ถ่ายรูปตามทางตลอดเวลา
มันกระปรี้กระเปร่าแต่ผมยังรู้สึกอ่อนเพลียอยู่เลย หลายครั้งที่ผมแอบมันนั่งลงข้างทางเวลาที่มันกำลังถ่ายภาพสิ่งใดสิ่งหนึ่งอยู่ พอมันเลิกถ่ายผมก็ยืนขึ้น ทำเหมือนตัวเองไม่ได้เป็นอะไรมากมาย
อยากบอกจริงๆ ว่ากูอยากกลับไปนอนเสียเหลือเกิน...
“โอ๊ะนั่น บ้านตรงเนินนั่น สวยจัง”
แทนร้องอย่างตื่นเต้น ก่อนจะรีบขึ้นไปที่เนินและก็ไปถ่ายรูป พอเห็นความสูงของเนินแล้ว ผมก็ยอมแพ้ นั่งลงที่หน้าร้านสะดวกซื้อ ไม่ยอมขึ้นไปตามมันโดยที่ไม่ได้บอกอะไรมัน
อา...ได้นั่งนี่มันสุขกายสุขใจดีจริงๆ ผมยิ้มให้กับตัวเอง จนกระทั่งผมเห็นคุณป้าคนหนึ่งถือของพะรุงพะรังเดินผ่านมา
ความเป็นสุภาพบุรุษในใจของผมถึงกับกระหายที่อยากจะแสดงตัวตน ผมลุกขึ้นยืน อาสาช่วยอาจุมม่า
“May I help you?”
“!@#$#$#%%#%$@#@#!”
คำพูดที่ป้าตอบกลับมาทำให้ผมถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก แต่เห็นป้าพยักหน้า แสดงว่าผมช่วยได้ ผมก็เลยช่วยป้าหิ้วของเป็นถุงใหญ่สองสามถุงที่ไม่ค่อยหนักเท่าไหร่ แต่พะรุงพะรังเสียมากกว่า
ระหว่างที่ช่วยป้า ป้าชวนผมคุยเยอะมาก และผมก็ฟังไม่รู้เรื่องมากด้วย เอาแต่ยิ้มแหยๆ ส่งให้ป้า พลางนึกสงสัยในใจว่าป้าจะไปไหน ทำไมยิ่งเดินมันก็ยิ่งไกลจากเนินที่แทนมันขึ้นไปถ่ายรูปมากๆ เลย
ในที่สุดก็มาถึงที่หมายของป้า ผมโค้งให้ป้า ป้าตบแขนผมเบาๆ เหมือนอยากขอบใจก่อนที่เราสองคนจะแยกกันไป
ผมรีบกลับมายังเนินที่เดิมที่แทนน่าจะอยู่ ปรากฎว่าผมไม่เจอแทนแล้ว...
ผมหันซ้ายหันขวา เดินขึ้นไปบนเนินที่แทนน่าจะอยู่ ไม่เจอแฮะ หาในซอกตรอกไหนก็หาไม่เจอ
ฉิบหายละกู...หนังสือไกด์ติดตัวก็ไม่มี โทรศัพท์ก็มีแต่ไม่มีพ็อคเก็ตไวไฟ จะโทรหาก็ไม่ได้ จะถามคนแถวนี้ก็งูๆ ปลาๆ เรื่องภาษา ผมเริ่มกังวลแล้วนะเนี่ย ไอ้แทนมันจะหนีไปไหนได้ถ้าไม่ได้กลับมาตรงนี้
ผมนั่งลงที่หน้าร้านสะดวกซื้อที่เดิมอย่างเป็นกังวล มองดูโทรศัพท์ก่อนที่จะเริ่มค้นหาไวไฟฟรี ได้ยินกิตติศัพท์มาเหมือนกันว่าประเทศนี้ไวไฟฟรีเขามีเยอะ แต่ผมดันโชคดีที่ ณ จุดนี้มันไม่มี...
นี่ผมกับแทนหลงกันอยู่ต่างแดนจริงๆ เหรอครับเนี่ย...
กูจะร้องไห้ หนาวก็หนาว แถมคนที่ผ่านไปมากูก็พูดกับเขาไม่รู้เรื่องอีก แบบนี้ผมแย่แน่ๆ เอ๊ะ หรือว่าผมจะกลับโรงแรมก่อนดี แต่ถ้าผมกลับโรงแรม แล้วแทนมันมาหาผมที่นี่อีกล่ะ...
กูควรทำยังไงดีเนี่ย
เอาเป็นว่าผมนั่งอยู่ที่นี่ไปก่อนก็แล้วกัน คอยขึ้นไปดูตามเนินที่แทนหายไปบ้าง แต่ไม่ว่าจะขึ้นไปดูกี่รอบต่อกี่รอบผมก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของแทน เดี๋ยวนะ ไอ้แทน นี่มึงมัวแต่สนใจการถ่ายรูปจนไม่รู้เลยหรือไงว่าเจอกูครั้งสุดท้ายที่ไหน
ผมนั่งอยู่ที่เดิมมาเกือบจะสองชั่วโมงแล้วนะ...แทนก็ยังไม่มา
วัยรุ่นสองคนคุยกันอยู่ข้างๆ เป็นวัยรุ่นผู้ชายที่แต่งตัวเหมือนศิลปินไอดอลประเทศเขานั่นแหละ ผมมองดูพวกมันสองคน พลางคิดในใจว่าเออ หน้าตามันดีนะ แต่ทำไมดูไม่ค่อยเกาหลีเลยวะ
“แม่ง...กูขี้เกียจซ้อม”
“เอาน่า บ่นไปก็เท่านั้น ยังไงก็ต้องไปซ้อม”
หือออ...หูของผมผึ่งทันทีที่ได้ยินพวกมันพูดกันเป็นภาษาไทย
คนไทยนี่หว่า!
“น้อง” ผมเรียกทันที แม้จะยังไม่รู้ว่าเรียกพวกมันสองคนทำไมเหมือนกัน
“เห้ยพี่ พี่เป็นคนไทยเหรอ” หนึ่งในนั้นหันมาพูด ดูเหมือนมันจะอยู่ประเทศนี้มานาน สำนงสำเนียงภาษาบ้านตัวเองนี่ไปหมดแล้ว
“ใช่”
“หวัดดีพี่” มันสองคนเอ่ยทัก “มีอะไรหรือเปล่าครับนี่”
“พี่หลงทางกับเพื่อน ไม่รู้จะทำยังไงว่ะ” ผมพูดอย่างจนตรอก
“หลงที่ไหนครับ”
“ที่นี่”
“แล้วเพื่อนพี่ไม่รู้เหรอว่าเจอพี่ครั้งสุดท้ายที่นี่ เพื่อนพี่โง่ป่าวเนี่ย”
จริงของมัน กูเห็นด้วยล้านเปอร์เซ็นต์ ทำไมมันไม่ยอมมาตามหาผมตรงนี้ก็ไม่รู้...
“ตลกดีเนอะ เมื่อกี้ก็มีคนค่อยมาคุยกับพวกผม เป็นคนไทยด้วย บอกว่าเขาหลงกันกับเพื่อน พวกผมสองคนก็เลยพาเขาไปตามหาเพื่อน ไม่เจอเลยครับ...”
“เดี๋ยว ไอ้เล้ง มึงไม่คิดสักหน่อยเลยเหรอวะว่าพวกพี่เขาอาจจะตามหากันอยู่...”
“เออว่ะ”
ผมเริ่มเกาหัวของผมด้วยความงุนงงกับไอ้สองคนนี้แล้ว
“พี่คิดว่าใช่เพื่อนพี่มั้ย” ไอ้เล้งหันมาพูด
“หน้าตาเขาเป็นยังไงล่ะ”
“สูงๆ หล่อๆ หล่อมากเลยแหละ”
“ผมสีทองหรือเปล่า” ผมถามย้ำ
“ครับ”
“งั้นก็ใช่!” ผมรีบลุกอย่างตื่นเต้น “เจอเขาอยู่ไหน พาพี่ไปหาเขาได้ป่าว”
มันสองคนมองหน้ากันเหมือนจะลำบากใจอยู่ไม่น้อย พวกมันเอาแต่ประชุมกันและก็ทำปากขมุบขมิบว่าจะดีเหรอ เดี๋ยวก็โดนด่า อะไรเทือกๆ นี้
“เอาวะพี่ จะโดนด่าผมก็ยอม”
“คนไทยด้วยกัน ต้องช่วยเหลือกัน”
“ตามผมมานี่เลย”
ไอ้เล้งกับเพื่อนมันนี่ใจดีจัง...ผมยิ้มก่อนที่จะเดินตามหลังมันทั้งสองคนไป โดยคิดไว้ใจพวกมันร้อยเปอร์เซ็นต์เต็มๆ ไม่รู้สิครับ หน้าตามันดูไม่เหมือนมิจฉาชีพอ่ะ
“ซอยนี้ป่าววะ”
“กูว่าไม่ใช่”
“ถ้ามาที่เดิมแล้วพี่เขาไม่อยู่แล้วล่ะ...”
เวลานี้มันยังประชุมกันให้ผมเห็นอยู่เลยครับ ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วเนี่ยว่าตามพวกมันสองคนมามันจะทำให้ผมเจอแทนมั้ย ผมเริ่มหวั่นใจแล้ว
“ทัพ”
ขอบคุณพระเจ้า ผมจำเสียงเรียกนี้ได้ ไม่ใช่ใครอื่นแน่ๆ ไอ้แทน ไอ้แทนแน่นอน
“แทน”
ผมคงทำหน้าออกไปได้แบบทุเรศที่สุดแน่ๆ ทั้งดีใจที่ได้เจอและก็ทั้งอยากจะร้องไห้เหมือนเด็กที่พลัดหลงกับผู้ปกครอง
ฮือ เกาหลีนะมึง ไม่ใช่เซ็นทรัลเวิร์ลทำไมมึงถึงทิ้งกูได้ลง T______T “หายไปไหนมา” แทนรีบกอดผมทันที ผมเองก็กอดตอบมันเหมือนกัน เหมือนผมกับมันห่างกันมานานมากแล้ว ทั้งๆ ที่มันเป็นเวลาไม่กี่ชั่วโมง
“เหยดดดดด โรแมนติก” ไอ้เล้งกับเพื่อนของมันส่งเสียงอย่างตื่นเต้น “พวกพี่เป็นแฟนกันเหรอ”
“ผัวเมีย” แทนหันไปตอบ ทั้งๆ ที่ยังไม่ยอมปล่อยผม
“โอ้ ชัดฉิบ”
“ขอบใจพวกมึงมากนะ พาเมียกูมาส่ง เมียกูยิ่งเจ็บๆ อยู่ด้วย” แทนจับตัวผมมาสำรวจ
“เจ็บอะไรพี่ ผมก็เห็นเมียพี่ปกติดี” ไอ้เล้งพูด เพื่อนมันตีแขนมันให้มันหยุดพูด ก่อนที่มันจะพยักหน้ารับรู้ว่าที่ผมเจ็บน่ะ ผมเจ็บอะไร
ไอ้พวกบ้าเอ๊ย...กูเสียหน้าหมด...
“พวกมึงจะเดบิวต์เมื่อไหร่” แทนชวนคุย “กูจะได้อุดหนุน”
สองคนนั้นส่งเสียงโวยวาย “อีกนาน!”
“ตั้งใจล่ะ เป็นตัวแทนประเทศไทยน่ะ เข้าใจมั้ย”
“ครับ...พี่กับเมียก็จับมือกันไว้ดีๆ ละกัน เดี๋ยวหลงอีก” ไอ้เล้งพูดเจื้อยแจ้ว “เมียพี่น่ารักแบบนี้ ผมสงสัยว่าพี่คลาดสายตาได้ยังไง”
“พวกมึงไปไกลๆ เลย” แทนทำท่าจะไล่เตะ
“ไปแล้วครับ ไปแล้ว แต่เดี๋ยว...พี่สัญญาแล้วนะว่าจะอุดหนุนพวกผม”
“เออ”
“ทุกอัลบั้มนะพี่”
“กูรู้แล้ว”
“โฟโต้บุ๊คด้วย”
“ไอ้เชี่ย ให้กูเป็นติ่งพวกมึงเลยมั้ย”
“ก็ดีครับ! แต่พี่ไม่ต้องก็ได้ ผมอยากให้เมียพี่มาเป็นติ่งมากกว่า น่ารักกกก”
“มึงจะไปได้หรือยัง!”
“ครับพี่ หวัดดีครับ หวัดดีครับ” สองคนนั้นไหว้ผมกับแทนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบวิ่งหนีไป ระหว่างที่วิ่งพวกมันก็วิ่งไล่เตะกันไปด้วย สดใสดีนะครับ
ผมมองแทนอย่างโล่งใจ แทนเองก็มองผมเหมือนกัน...
“รู้สึกเหมือนทำเมียกับลูกหายยังไงก็ไม่รู้ เกือบแย่แน่ะ” แทนทำท่าเจ็บปวดในหัวใจ
“มึงมันสนใจแต่ถ่ายรูปไง...”
“ขอโทษได้มั้ยล่ะ” แทนเอื้อมมือมาจับมือผม และเราสองคนก็เดินไปข้างหน้าพร้อมกัน
“ว่าแต่...เดบิวต์คืออะไร ออกอัลบั้มเหรอ”
“ประมาณนั้นน่ะ”
“แปลว่าไอ้เด็กสองคนนั่นมันกำลังจะเป็นดารา” ผมทำตาโต
“ก็ใช่ ทำไมต้องตื่นเต้นด้วย มันยังไม่ได้เป็นกันสักหน่อย”
“เห้ยยย ดาราเลยนะ ดาราๆ” ผมเกิดอาการบ้าดาราขึ้นมาชั่วขณะ “ไม่ไปขอลายเซ็นน้องๆ มันเก็บไว้หน่อยล่ะ”
“นี่” แทนเริ่มอารมณ์เสีย “อย่าไปสนใจให้มากเลย รอซื้อของพวกมันตามคำสัญญาก็พอแล้ว”
“คนที่ชื่อเล้งน่ะ หน้าตาดีนะ ต้องดังมากแน่ๆ”
“...”
“เพื่อนมันก็ดี”
“นี่ แก่แล้วก็เจียมมั่ง ผัวยืนอยู่นี่”
โป๊ก แทนเอื้อมมือมาเคาะหัวผม...ผมลูบหัวตัวเองเบาๆ และก็เดินไปกับแทน...
“สัญญากูจะไม่ปล่อยให้มึงคลาดสายตาอีกแล้ว”
“...”
“จริงจัง ไม่พูดเล่น บอกแล้วแม่งโคตรใจหาย เหมือนทำเมียกับลูกหล่นทิ้งไว้ที่ไหนสักที่ จริงๆ นะ” แทนทำหน้าเจ็บปวด
“อืม ก็ไม่หายแล้วนี่ไง สบายใจได้แล้ว...”
“...”
“ช่วยมองกูตลอดไปด้วยนะ อย่าให้คลาดสายตา ไม่งั้นกูหายจริงๆ ด้วย”
โป๊ก...แทนเคาะหัวผมอีกรอบ ไอ้นี่ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ เคาะแม่งอยู่นั่น เห็นหัวกูเป็นอะไรเนี่ย
“กูไม่ให้มึงหาย”
“...”
“มึงหาย กูก็จะหายด้วย”
“...”
“เราจะล่องหนไปด้วยกัน” ผีบ้าจริงๆ ผมพ่นลมและก็หัวเราะในคำพูดของแทน...
หลังจากวันนั้นและในเวลาต่อๆ มา แทนทำตามสัญญาที่พูดจริงๆ
เขามองแต่ผม ไม่ยอมให้ผมคลาดสายตา และก็ซื่อสัตย์กับผมแต่เพียงผู้เดียว...
ผมคิดว่าผมโชคดี แต่แทนบอกเสมอว่าเขาน่ะโชคดีมากกว่าที่ได้เจอผม ****************
“เดี่ยวนะ...” แทนพูดขึ้นมาในวันหนึ่งในอีกหลายปีต่อมา “ดูที่เด็กสองคนนี้มันเขียนไว้ในอัลบั้มมันสิ เป็นภาษาไทยด้วย”
ยังจำเด็กฝึกหัดที่ผมกับแทนหลงกันและพวกมันช่วยเราสองคนหากันจนเจอได้มั้ยครับ ตอนนี้เดบิวต์แล้ว แถมพวกมันยังไม่ลืมเราสองคนด้วย
“มันเขียนว่าไง...”
“ถึงคู่สามีภรรยาคู่หนึ่งที่ผมกับเล้งเจอด้วยความบังเอิญ...หวังว่าพวกพี่จะรักกันตลอดไป...และไม่ยอมปล่อยมือกันอีก...พวกพี่รักกันมาก คนหนึ่งก็ตามหาด้วยความร้อนใจ ส่วนอีกคนหนึ่งก็รอคอยอย่างมีความหวัง พวกพี่คือแรงบันดาลใจให้ผมกับเล้งได้แต่งเพลง และเชื่อว่าความรักที่ไม่มีคำจำกัดความใดๆ นั้นสวยงาม...หวังว่าจะอุดหนุนอัลบั้มของเราตามคำสัญญา...ปล.พี่ภรรยาของพี่สามี ผมรู้ว่าพี่ยังน่ารักเหมือนเดิม มาเป็นแฟนคลับของผมเถอะ นะๆๆๆ” “ฮ่าๆๆๆ” ผมหัวเราะลั่น
“แม่งจีบเมียกูลงอัลบั้ม”
“...”
“แล้วจะยังทำหน้าฟินอีก ผัวก็นั่งอยู่นี่”
“เด็กมันน่ารัก”
“ทัพ...”
“...”
“กูปล้ำนะ” “เห้ยยยยย”
“มาเลย เมียจ๋า”
“ไอ้แทน ไอ้เชี่ยแทนนนน!!!!”แทนทัพ
จบบริบูรณ์Talk : จบแล้วนะคะ ขอบคุณมากเลยที่ตามอ่านมาถึงตรงนี้ได้
เรื่องนี้ผ่านอะไรมามาก ทั้งเรื่องคนเขียนตัน เรื่องที่คนเขียนเขียนจบอย่างไม่ค่อยแฮปปี้และก็รวบรัด
ขอบคุณคนอ่านทุกคนเลยที่ให้คำติชม ให้ข้อเสนอแนะต่างๆ เข้ามามาก
ให้คนเขียนได้มีโอกาสแก้ไขจุดนี้ เรื่องนี้ต้องขอบคุณมากเลยนะคะ (พิมพ์คำว่าขอบคุณอีกร้อยครั้งคงยังไม่พอ)
และก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่ทำให้ผิดหวังในตอนแรก เป็นบทเรียนสำคัญเลยและคนเขียนจะจำใส่ใจอย่างดีเลยค่ะ
สำหรับเรื่องรวมเล่มนะคะ จะออกกับทางสำนักพิมพ์ everY ช่วงปลายเดือนมีนาคมนะคะ
ตอนพิเศษที่มีอยู่ในเล่มจะเป็นตอนของ แทนทัพ 1 ตอน และก็มินิสตอรี่ของเจตน์พีทอีกประมาณ 7 ตอนนะคะ
ไว้มีโอกาสคนเขียนจะแวบมาเติมตอนพิเศษให้คู่แทนทัพให้อ่านและก็ได้ฟินกันนะคะ
(เป็นตอนที่เพิ่มเองและไม่ได้พิมพ์ลงในเล่มที่เพิ่งกล่าวไป)
ขอบคุณมากเลยนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
