บทที่ 28
ก๊อกๆๆๆๆ ปังๆๆๆๆๆๆ
“ท่านพี่ ตื่นรึยังคะ มิเชลมาปลุกไปทานอาหารเช้าด้วยกัน ท่านพี่คะ เปิดประตูให้มิเชลหน่อย” เสียงของมิเชลดังมาจากหน้าประตูห้อง ไอ้โหดมันส่ายหน้าน้อยๆ ทำท่าจะพูดอะไรอีกแต่ยังไม่ทันพูด เสียงเคาะประตูก็ดังอีก
“เอาไว้กลับมาคุยแล้วกัน ขืนไม่ไปเปิดประตูคงจะพัง” ผมบอก มันพยักหน้าก่อนจะเดินไปเปิดประตู มิเชลในชุดสีส้มสดสีเดียวกับลิปสติกบนปากของเธอกำลังยืนยิ้มให้ไอ้โหดก่อนจะหันมามองผมแล้วเมินไปเหมือนทุกที
“ไปกันค่ะ วันนี้ท่านพี่ของมิเชลหล่อจังเลย” มิเชลดึงแขนไอ้โหดจนมันต้องยอมตามลงไป ผมเดินไปหยิบโทรศัพท์ของผมใส่กระเป๋ากางเกง กำลังจะเดินไปหยิบกระเป๋าที่บรรจุชุดเตรียมไปเปลี่ยนตอนเล่นน้ำทะเลแต่อลันก็เดินเข้ามาก่อนแล้วมาคว้าเอาไปถือแทน
“คุณนาว เมื่อวานผมขอโทษนะครับ” อลันยกมือไหว้ผมอีก สงสัยจะศึกษามาดีว่าการขอโทษแบบไทยๆ ต้องทำอย่างไร แต่อายุเท่ากันมาไหว้แบบนี้ ผมจะอายุสั้นไหม อ๊ะ!!ผมนึกอะไรออกแล้ว
“อายุเท่ากันเขาไม่ไหวขอโทษกันหรอก มันไม่ดี คนไทยไม่ชอบ” ผมบอก
“ผมต้องทำอย่างไรครับ” อลันถาม สีหน้าที่รู้สึกผิดดูดีขึ้นมานิดหนึ่งเมื่อผมยอมพูดดีด้วย
“ดูนะ มันเป็นประเพณีเก่าแก่ของไทย ทำแล้วคนที่โกรธจะยกโทษให้” ผมบอกจบก็ยกมือขึ้นตั้งวง แล้วรำกรีดกรายไปมาก่อนจะวาดสองมือไปด้านข้างตัวแล้วยกขึ้นไปค้างที่เหนือศีรษะ ย่อเข่าลงแบะขาออกสองข้าง ทำเหมือนพญาครุฑนึกออกไหม อลันวางกระเป๋าของผมลงแล้วทำท่าตามแบบเก้ๆ กังๆ ผมนี่อยากจะขำให้ไส้พุ่งออกมาจากสะดือเลยครับ แต่ต้องฝืนทำหน้านิ่งๆ เอาไว้ คิดทำการใหญ่ใจต้องนิ่ง
“แบบนี้ ถูกไหมครับคุณนาว” อลันทำท่าให้ผมดูอีกครั้ง
“อืม ดี เยี่ยม ผมยกโทษให้ ต่อไปถ้าเผลอทำผิดกับคนไทย ให้ทำท่านี้ เขาจะได้รู้ว่าอลันรู้สึกผิดจริงๆ” ผมบอก อลันยิ้มกว้างแล้วพยักหน้า ผมเดินนำลงไปก่อนจะยิ้มจนปากจะฉีกแทนการหัวเราะ
..ไอ้มะนาวไม่ได้คิดแค้น แต่แค่จำแม่นว่าต้องเอาคืนแค่นั้นเองนะอลัน ฮ่าๆๆๆ..
พวกเราทุกคนนั่งรถบัสคันเดิมเพื่อเดินทางไปที่ชายหาด ตอนแรกผมนึกว่าเราจะไปชายหาดที่ผมผ่านตอนที่มาจากสนามบิน แต่มาคัสพาเราไปทางอื่น ซึ่งไม่ใช่ทางเดียวกับตอนที่เราลงเครื่องมา พวกผมดูวิวข้างทางไปเรื่อยๆ เพราะมันสวยจริงๆ ขับออกจากวังขาวมาได้เกือบหนึ่งชั่วโมงรถบัสก็มาจอดเลียบชายหาดในที่สุด พวกผมลงมาจากรถก็ต้องส่งเสียงตื่นเต้นกันยกใหญ่ ชายหาดที่นี่ดูสวยงามมากกว่าหาดแรกที่เห็น ทรายเป็นสีขาวละเอียดและนุ่มเท้ามากๆ น้ำทะเลใสมาก มากจนคิดว่าเป็นน้ำกรองเลยละครับ ผมมองไปรอบๆ ไม่เห็นมีใครมาเล่นแถวนี้เลย
“ที่นี่เป็นเขตพระราชฐานของเจ้าชายมิคาเอลครับ นั่นคือพระตำหนักฤดูร้อนของพระองค์ท่าน” อลันแอบกระซิบบอกผมแล้วชี้ไปที่บ้านหลังสีฟ้า ขนาดไม่ใหญ่มาก เหมือนบ้านพักตากอากาศที่เห็นได้ทั่วไปในประเทศไทย
“ประเทศนี้เป็นเกาะเล็กๆ แต่สมบูรณ์แบบมาก” ไอ้มีนพูดกับผม
“ฉันอยากดำน้ำว่ะ” ไอ้บูมดูจะตื่นเต้นที่สุด เรื่องกีฬาหรือการได้ออกกำลังกายคือความสุขที่สุดของมันแล้วครับ
“ถ้าอยากดำน้ำต้องไปอีกที่หนึ่งครับ ตรงนี้ไม่ค่อยมีแนวประกาลังสวยๆ” อลันบอกกับไอ้บูม
“งั้นเซิร์ฟก็ได้ วู้ๆ ทะเลจ๋า บูมมาแล้ว” ไอ้บูมพูดจบก็วิ่งตะโกนลงไปชายทะเล คนอื่นๆเ ลยพากันวิ่งตามลงไปบ้าง ไอ้โหดก็ถูกมิเชลลากไปแล้ว เหลือผมที่ยืนทาครีมกันแดดโดยมีอลันยืนข้างๆ
นอกจากพวกผมจะได้ลองหัดเล่นเซิร์ฟแล้ว มาคัสยังเตรียมเจ๊ทสกี พาราชูท บานาน่าโบ๊ทเอาไว้ให้ด้วย เป็นสิ่งที่เหนือความคาดหมายมาก ไม่คิดว่าคนที่นี่จะชอบกีฬาผาดโผนแบบนี้เหมือนกัน ถามอลัน อลันก็เล่าว่า เมื่อก่อนก็ไม่มีสิ่งต่างๆ เหล่านี้ในประเทศบัณตราหรอก แต่ประเทศกำลังจะเปิดกว้างให้โลกได้รู้จัก เจ้าชายมิคาเอลทรงศึกษางานด้านการพัฒนาประเทศและทรงบริหารงานทุกอย่างเอง ผมได้ฟังแล้วก็เข้าใจไอ้โหดมันนะ ที่มันไม่อยากรับตำแหน่ง เพราะมันคงรู้สึกว่าไม่ได้ทำอะไรเพื่อบัณตราเลย มันคงไม่อยากขึ้นชื่อว่าจับเสือมือเปล่า
“นาวว่าถ้าปล่อยให้สวยงามตามแบบฉบับเดิมก็ดีนะ ถ้าต้องมีโรงแรมสูงๆ มาตั้งบังภูมิทัศน์สวยๆ ก็น่าเสียดาย” ผมบ่นไปงั้นแหละตามความรู้สึก
“อืม เราจะเอากลับไปพิจารณา”
“อุ้ย เจ้าชาย!! แหะๆๆ” ผมไม่คิดว่าเจ้าชายมิคาเอลจะมายืนอยู่ข้างหลัง อลันนะอลัน ทำไมไม่เตือนกันเลย
“มีความเห็นอื่นอีกไหม” เจ้าชายถามก่อนจะส่งยิ้มให้
“นาวว่า ที่นี่มีธรรมชาติที่งดงามมากๆ ถ้าจะโปรโมทประเทศก็ควรโปรโมทการท่องเที่ยวแบบธรรมชาติ กินอยู่แบบชนพื้นเมืองแท้ๆ เพราะบางทีความศิวิไลซ์ก็ทำให้ความงดงามที่เคยมีลดลง อีกอย่างสถานที่เที่ยวแบบสมัยนิยมมันมีเยอะแยะในหลายประเทศแล้ว พระองค์ควรแหวกแนว รักษาของเดิมเอาไว้ดีกว่า รับรองว่าทีนี่จะเป็นเหมือนสวรรค์บนดินแน่ๆ” ผมเผลอตัวร่ายยาว พูดจบหันมาอีกทีก็เห็นว่าเจ้าชายมิคาเอลจ้องหน้าผมนิ่งเลย ผมพูดอะไรผิดหูไปรึเปล่า หรือว่าอวดรู้มากไป ซวยละไอ้นาว
“ไม่แปลกใจเลย ทำไมธีมถึงจะยอมสละทุกอย่างเพื่อนาว” เจ้าชายพูดกับผมแล้วก็มองไปด้านหน้า สีหน้าของเจ้าชายดูเศร้าหมองลง ผมเองก็เริ่มทำตัวไม่ถูก
“ไม่เกี่ยวกับผมหรอกครับ ผมว่าพี่ธีมแค่คิดว่ามีคนที่เหมาะสมกว่า สมควรที่จะได้ยืนท่ามกลางประชาชนของบัณตรามากกว่าเขา ซึ่งนาวก็เห็นด้วยนะครับ พระองค์กับเจ้าชายแอชตันเหมาะสมกว่าพี่ธีมทุกประการ คือ นาวไม่ได้พูดเพื่อเอาใจหรือกลัวว่าจะ..คือ แบบ” ผมไม่กล้าพูดว่ากลัวจะเสียไอ้หมาธีมไป เพราะมันก็ไม่ใช่เรื่องที่จะน่ามาประกาศว่าผมกับไอ้ธีมเป็นอะไรกัน
“ผิดแล้ว คนที่เหมาะสมที่คู่ควรกับราชบัลลังก์แห่งบัณตรามีแต่เจ้าชายธีมัสเพียงองค์เดียวเท่านั้น” เจ้าชายมิคาเอลหันมาบอกกับผมแล้วยิ้มให้
“ทำไมครับ” ผมถาม ทำไมทุกคนถึงคิดแบบนั้น เจ้าชายมิคาเอลและเจ้าชายแอชตันไม่ได้มีข้อด้อยตรงไหนเลย หนำซ้ำยังทำเพื่อประเทศขนาดนี้ แต่ทำไมทุกคนยังยืนยันว่าไอ้โหดเท่านั้นที่คู่ควร
“ก็บิดาของเรากับเจ้าชายแอชตันเป็นเพียงบุตรบุญธรรมของท่านปู่”
ผมได้ยินแล้วก็ถึงกับอึ้งไป มิน่าละ ที่เคยสงสัยว่าทำไมไอ้โหดถึงโดนทิ้งให้อยู่เมืองไทยคนเดียว ในขณะที่ท่านโมนัฟต้องพาลูกของตัวเองกลับไปลำบากอยู่ในค่ายทหาร อะไรมันจะซับซ้อนซ่อนเงื่อนมากมายก่ายกองสมองหมุนขนาดนี้ครับ มันจะมีอะไรหักมุมให้ผมต้องเซอร์ไพรส์อีกไหม แล้วนี่ไอ้ธีมมันรู้เรื่องนี้รึยัง หรือที่มันอยากพูดกับผมเมื่อเช้าคือเรื่องนี้ ในเมื่อมันคือสายเลือดแท้เพียงหนึ่งเดียวแห่งบัณตรา ท่านปู่ท่านย่าของมันจะยอมให้มันสละตำแหน่งองค์รัชทายาทได้ยังไง มันอาจจะบอกผมว่า มันต้องอยู่ที่นี่ตลอดไปอย่างนั้นรึเปล่า
..งานเข้าครับ งานเข้าแล้วจริงๆ.. เห็นทีคืนนี้ผมต้องเรียกเดอะแก๊งให้มาประชุมลับภาคีนกขุนทองซะแล้วครับ!..
...
“ฉันว่านะ ฉันพอจะมีทางเลือกให้แกนะนาว” หลังจากที่ผมถ่ายทอดเรื่องราวทั้งหมดที่รู้มาให้ชาวภาคีนกขุนทองฟังแล้ว ไอ้บูมเป็นคนแรกที่แสดงความคิดเห็นออกมา ซึ่งผมบอกตรงๆ ว่า ‘ผมละกลัวทางเลือกของมันจริงๆ’
“ยังไง” ผมถาม
“แกต้องแปลงเพศ หน้าแกก็หวานได้อยู่นะ ถ้าแกแปลงเพศซะก็คงไม่มีใครรู้ แล้วแถลงข่าวว่าเป็นลูกสาวอีกคนของคุณปริณที่เพิ่งลอกคราบจากดักแด้มาเป็นผีเสื้อ โอ้ย! เชี้ยเกลือ บูมเจ็บบบบ” ไอ้บูมทำหน้าจริงจังก่อนจะร้องลั่นเป็นหมาถูกน้ำร้อนเพราะโดนไอ้เกลือโบกกบาลเข้าให้อย่างแรง แหม ผมขอซ้ำอีกสักทีเหอะ บอกแล้วว่าไว้ใจมันไม่ได้
“ฉันพูดผิดตรงไหนวะ ถ้ามันเป็นผู้หญิงก็จบ พ่อมันก็รวยอภิมหารวย ใครจะไม่อยากดองกับมันวะ ติดแค่เพศ ที่เป็นปัญหา” ยังครับ..ไอ้บูม มันยังไม่หยุด แต่จะว่าไป มันก็ถูกของไอ้บูม ติดแค่เรื่องนี้ แต่มันเป็นเรื่องที่ไม่สามารถเปลี่ยนอะไรได้ง่ายๆ อย่างที่มันคิดหรอก
“ฉันว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวพันกับเรื่องที่แกถูกลอบทำร้ายแน่เลย” ไอ้จอมพูดขึ้นมาบ้าง ทุกคนขมวดคิ้วแทบจะพร้อมกัน
“แล้วพี่ธีมไปไหน เขาถึงปล่อยแกมาอยู่นี่ได้ ปกติไม่ยอมให้ห่างเลย” ไอ้เกลือถามผม เพราะหลังจากที่เล่นน้ำทะเลกันจนตัวจะเปื่อย พวกผมก็กลับมาที่วังขาวเลยครับ แต่ไอ้ธีมมันถูกท่านแม่ของมันตามตัวให้ไปพบ ส่วนธารขอตัวไปงีบเพราะเล่นเซิร์ฟมากกว่าคนอื่น คงจะเพลีย น้องทัสก็ไปกับไอ้หมาธีมด้วย ตอนนี้เลยเหลือแต่พวกผมครับ
“ไปหาพ่อกับแม่เขาดิ ว่าแต่ มันเกี่ยวยังไงกับเรื่องของฉันวะจอม” ผมตอบคำถามไอ้เกลือก่อนจะหันมาถามไอ้จอมต่อเพราะยังคงสงสัยข้อสันนิษฐานของไอ้มัน
“ที่ฉันคิดก็มีสองประเด็น ประเด็นแรกคือพรรคพวกของทารัสที่เป็นคนไทย ทางการไทยยังจับตัวไม่ได้ อีกประเด็นคืออาจจะมีคนที่สนับสนุนทางเจ้าชายมิคาเอลหรือเจ้าชายแอชตัน แล้วไม่อยากให้พี่ธีมขึ้นครองราชย์” ไอ้จอมมันพูดต่อ
“แล้วเกี่ยวกับฉันยังไง เขาก็ต้องทำร้ายไอ้โหดดิวะ ไม่ใช่ฉัน” ผมก็ยังคงไม่เข้าใจ
“ที่ฉันได้คุยกับท่านนายพลเนลสันเมื่อคืนวาน ท่านหลุดบอกฉันว่า คนที่สนับสนุนการเงินช่วยกองกำลังของเจ้าชายมิคาเอลและเจ้าชายแอชตันยึดอำนาจคืนคือพ่อของแก ตอนนั้นราชวงศ์ทุกคนถูกยึดทั้งอำนาจและเงิน เลยต้องขอให้พ่อแกช่วยเรื่องกำลังทรัพย์ เท่าที่ฉันแอบสังเกต ทุกคนดูจะต้อนรับแกดีมากๆ ท่าทางพ่อแกน่าจะมีอิทธิพลในประเทศนี้พอสมควร เพราะฉะนั้น ทารัสอาจจะรู้ว่าแกคือลูกของคุณปริณ เลยอยากกำจัดแกเพื่อแกแค้นไง” ไอ้จอมพูดจบผมก็เริ่มคล้อยตามมันจริงจัง
“แล้วนายพลเขายอมบอกแกได้ไงวะ” ผมสงสัยอีก
“เขาชอบเล่นกล้องเหมือนฉัน พอคุยถูกคอแถมยังดื่มเยอะด้วย ฉันถามอะไรก็หลุดบอกฉันหมด ป่านนี้จะรู้ตัวรึยังไม่รู้ว่าพูดอะไรออกมาบ้าง” ไอ้จอมตอบข้อสงสัยของผม
“แม่ง ไม่ไหว เป็นนายพลได้ไงวะ แบบนี้ข้าศึกหลอกถามข้อมูลได้หมด” ไอ้เกลือส่ายหน้า
“เขาคงวางใจในตัวพวกเรา เพราะเห็นพวกเราคือพระสหายคนสนิทของเจ้าชายธีมัสมั๊ง” ไอ้ยีนคาดเดา
“หมายความว่า ยังมีคนที่อาจจะเป็นพวกของทารัสแฝงตัวอยู่ในเมืองไทย ต้องการทำร้ายฉันเพื่อขู่พ่อฉันงั้นเหรอ อันนี้ก็พอเข้าใจ แต่ในเมื่อพ่อฉันช่วยเจ้าชายมิคาเอล แล้วฝ่ายนี้จะทำร้ายฉันทำไม” ผมยังคงสงสัยต่อ
“ก็เพราะคดีพลิกไง แกเสือกไปเป็นเมียพี่ธีม เท่ากับพี่ธีมเป็นลูกเขยพ่อแก แล้วพ่อตาก็ต้องช่วยลูกเขย เพราะลูกไปเป็นเมียเขา อำนาจก็จะเปลี่ยนมือ เลยต้องลอบทำร้ายลูกของพ่อตา เพื่อให้พ่อตากลัว ก็ต้องกีดกันให้ลูกเลิกกับลูกเขย ลูกเขยก็..”
“พอ!!!!!” พวกผมทุกคนตะโกนใส่หน้าไอ้บูมก่อนมันจะทำให้ปวดหัวไปกว่านี้ แต่มันหาได้สลดไม่ กลับหัวเราะจนตัวงอ ภูมิใจในมุกของตัวเอง
“สัสเหอะ ฉันยังไม่ได้เป็นเมียใครเว้ย” ผมเอาหมอนปาใส่หน้าไอ้บูมมัน
“แต่ที่ไอ้บูมกับไอ้จอมพูดมาก็มีเหตุผลนะแก แต่เราก็ยังไม่ควรตัดสินใคร รู้เอาไว้เพื่อจะได้ระวังตัวมากขึ้นไปก่อน ระหว่างที่พวกเรายังอยู่ที่นี่ เราต้องช่วยไอ้นาวมันสังเกตพฤติกรรมของทุกคน ส่วนไอ้บิว แกต้องเป็นพ่อครัวส่วนตัวให้เจ้าชายแอชตัน ทางนั้นให้เป็นหน้าที่แก ไหวไหมวะ” ไอ้มีนพูดจบก็หันไปถามไอ้บิว คนถูกถามกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ
“แค่ดูห่างๆ ก็พอ ไม่ต้องเข้าไปสืบหาอะไรจนเขาจับได้ ท่าทางหมอนั่นไม่น่าไว้ใจ เป็นคนชอบใช้กำลังสู้รบแบบนั้นด้วย” ไอ้จอมหันไปเตือนไอ้บิว
“แค่เจ้าอารมณ์ไปบ้าง แต่ลึกๆ คงไม่ได้ใจร้ายหรอก” ไอ้บิวตอบ พวกผมหันไปมองมัน ประโยคที่มันพูดมาเหมือนรู้จักเจ้าชายแอชตันดี
“ก็...คือ ฉันหมายถึงตอนที่ไอ้นาวถูกหัวเราะ เขาก็ช่วยไง ก็ไม่น่าจะเลวร้ายอะไร” ไอ้บิวรีบแก้ตัว แต่เรื่องแกเอาไว้ก่อนนะไอ้บิว สะสางเรื่องตัวเองเสร็จ นาวต้องรู้นาวต้องเห็นเรื่องของน้องบิวบ้างซะแล้ว
“แกต้องปรึกษาพี่ธีมด้วยนะ เล่าให้เขาฟัง” ไอ้ยีนบอกกับผม ตอนนี้ทุกคนดูเคร่งเครียดจนผมรู้สึกผิด เพื่อนมาเที่ยวแทนที่จะสนุกกลับต้องมากังวลเรื่องของผม
“เออ เอาเป็นว่าฉันจะระวังตัว แต่เท่าที่เราเห็นกันๆ ฉันว่า ฉันให้น้ำหนักไปทางพวกของทารัสมากกว่าเจ้าชายทั้งสอง ฉันว่าเขาทั้งคู่ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร” ผมบอกตามที่รู้สึก
“แกเป็นคนมองโลกในแง่ดีเกินไป ถึงยังไงเขาก็ยังเป็นแค่คนอื่น แกอย่าไว้ใจใครเป็นดีที่สุด” ไอ้จอมบอกกับผม ผมพยักหน้า
“ขอบใจพวกแกมากนะ งั้นวันนี้เราปิดประชุมภาคีนกขุนทองก่อน ฉันชักจะหิวแล้ว” ผมบอกพวกมัน ไม่อยากให้พวกมันเครียดกับเรื่องที่ยังไม่มีอะไรแน่ชัดทั้งนั้น ที่เล่าเพราะอยากให้ช่วยกันคิด หลายหัวดีกว่าหัวเดียว โดยเฉพาะหัวผม ถนัดแต่มโนเรื่องไร้สาระ
“แกแม่งตั้งชื่อกลุ่มได้ทุเรศมากไอ้นาว แมนๆ อย่างฉัน เสือกตั้งชื่อเครือข่ายเป็นนกขุนทอง งี้ตอนเปิดประชุมแกไม่ร้องเพลงอรุณเบิกฟ้า นกกาโบยบิย ออกหากินร่าเริงแจ่มใสด้วยเลยวะ” ไอ้บูมบ่นพร้อมกับทำท่านกบินไปด้วย ท่าทางมันน่าเกลียดกว่าชื่อเครือข่ายผมอีกครับไอ้เวรบูม
“แล้วแกจะให้ฉันตั้งว่าอะไร” ผมถามมัน
“ต้องภาคีนก..น้อยอุไรพรเว้ย” มันพูดจบก็ส่งเสียงเพลงหมอรำจนพวกผมต้องรุมเอาหมอนตีมันให้มันหายเกรียน
ปิดการประชุม พวกผมเดินลงมาจากห้องของไอ้เกลือที่ใช้เป็นห้องประชุมลับ แต่ไอ้โหดก็ยังไม่กลับมา มีแต่อลันกับนางข้าหลวงสองสามคนที่กำลังเตรียมอาหารเย็นให้พวกผมอยู่ สักพัก ไอ้โหดมันโทรมาบอกผมว่ามันอยู่ช่วยดูแลพ่อของมันคงไม่ได้กลับมาทานข้าวเย็นด้วย พวกผมเลยกินกันเลยไม่ได้รอมัน เพราะทุกคนหิวจนจะแทะโต๊ะกันอยู่แล้ว ผมเข้าใจมันนะ ไม่ได้น้อยใจอะไรเลย ครอบครัวของมันได้ใช้เวลากับมันน้อยกว่าผมเสียอีก ผมควรให้มันได้อยู่กับพ่อแม่และน้องชายเยอะๆ และผมก็ตั้งใจว่าถ้ามันกลับมาก็จะเล่าให้มันฟังทุกเรื่องที่รู้มา ถึงคิดว่ามันคงจะรู้แล้ว แต่ถึงยังไงก็ต้องคุยกัน
อิ่มจากอาหารเย็นพวกผมก็นั่งเล่นไพ่กันจนเกือบสี่ทุ่ม ผมง่วงมากเลยขอตัวไปนอนก่อน เลยไม่รู้ว่าไอ้โหดมันกลับมาตอนกี่โมงกี่ยาม รู้แต่ว่าผมรู้สึกตัวนิดหน่อยตอนที่มันมานอนกอดผมเอาไว้ ผมอยากจะลืมตามาคุยกับมันนะ แต่ลืมตาไม่ไหว แล้วก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลยจนกระทั่งเช้า
“ตื่นได้แล้วเหรอ” ไอ้โหดมันนอนตะแคงมองผมอยู่ ไม่รู้มันนอนมองผมนานเท่าไหร่แล้ว ผมรีบเอามือไปจับที่ปากของตัวเอง เช็คว่านอนน้ำลายไหลรึเปล่า เสียภาพพจน์หมด แต่มันดึงมือผมออก
“ไม่มีหรอก พี่จัดการเช็ดให้แห้งหมดแล้ว ด้วยลิ้นพี่เนี่ย” มันยักคิ้วบอก
“อาการหนักมาก แอบกินแม้กระทั่งน้ำลายนาว” ผมด่ามันแต่ก็แอบเขินกับสายตาของมันที่จ้องมา
“นาว” มันเรียกผม สงสัยคงถึงเวลาที่มันจะบอกผมว่ามันคิดอะไรอยู่เสียที ผมเลยลุกขึ้นนั่งแล้วดึงมือมันให้ลุกมาประจันหน้ากับผม
“มา นาวพร้อมแล้ว” ผมบอกมัน มันทำตาโตแล้วจับมือผม
“นาวพร้อมยอมเป็นของพี่แล้วเหรอ” มันถามผมด้วยท่าทีที่ตื่นเต้น ผมกระพริบตาปริบๆ มองมันแล้วสมองก็เริ่มประมวลผลกับท่าทางของมัน ว่ามันต้องการจะสื่ออะไร
“นาวหมายถึงพร้อมฟังพี่ต่างหาก! เร็ว ให้ไว” ผมตบเหม่งมันเบาๆ เมื่อเข้าใจว่า ‘พร้อม’ ของมันคืออะไร มันทำหน้าเซ็งใส่ผม พอเห็นว่าผมทำหน้าจริงจังมันก็ลอบถอนหายใจ ราวกับว่ามันมีเรื่องหนักอกที่จะต้องพูดกับผม พอผมเขย่ามือมัน มันก็เลยยอมเปิดปาก
“นาว ถ้าพี่ต้องอยู่ที่นี่สักระยะ นาวอยู่ที่นี่กับพี่ได้ไหม” มันถามผม สีหน้ามันเครียดมากเลยครับ
“ตกลง” ผมตอบในทันที มันอึ้งไป อึ้งจริงๆ ครับ ชะงักค้างเลยเพราะผมตอบกลับมันทันทีไม่ได้รอเว้นจังหวะมันให้ลุ้นเลย พอสติมันกลับมามันก็คว้าตัวของผมไปกอดแน่นเลยครับ
“พูดจริงนะ ไม่ได้เมาขี้ตาใช่ไหม” มันถามผม ผมเลยดันตัวมันออกแล้วจับไหล่มัน
“ดูปากปารมีอีกครั้งนะคะ ตกลงค่ะ ไอ้หมาธีม ภาษาอังกฤษพูดว่า โอ้วเค๋ ภาษาจีนพูดว่า ห่าววว” ผมบอกมัน มันยิ้มกว้างก่อนจะหอมที่หน้าผากของผม
“พี่นึกว่านาวจะคิดหนักซะอีก นึกว่านาวต้องถามเหตุผลมากมาย รู้ไหม พี่เดินคิดคำพูดทั้งคืนเลยว่าจะพูดยังไงให้นาวเข้าใจและยอมอยู่ที่นี่กับพี่ พี่รู้ว่าถ้านาวตัดสินใจอยู่ที่นี่นาวก็จะไม่ได้ทำงานที่นาวรัก ไม่ได้เจอเพื่อน พี่รู้ว่าพี่เหมือนคนเห็นแก่ตัว แต่พี่ไม่อยากอยู่ที่นี่โดยไม่มีนาว” มันบอกกับผมเสียยืดยาว
“นาวแค่รอให้พี่ถาม คิดเอาไว้แล้วว่าพี่ต้องอยู่ที่นี่ ทีแรกนาวก็คิดนะว่าตัวเองคงจะคิดหนัก ไม่ใช่แค่พี่คนเดียวที่คิดว่าจะขอร้องนาวยังไง นาวเองก็คิดว่าพี่จะเลือกทางไหน แต่พ่อของพี่ป่วยขนาดนี้ ถ้าพี่ดึงดันกลับไปโน้นก็คงเป็นลูกที่อกตัญญูต่อผู้ให้กำเนิดอีก แล้วก็มาคิดอีก ถ้านาวอยู่ จะอยู่ในฐานะอะไร จะมีคนยอมรับไหม นาวไม่อยากดราม่ากับครอบครัวของพี่” ผมบอกกับมันในสิ่งที่ผมรู้สึก
“แล้วเพราะอะไรนาวถึงตอบตกลง นาวคิดอะไร”
“ไม่รู้ดิ เมื่อกี้ที่ตอบไปไม่ได้คิด นาวไม่ค่อยได้ใช้สมองในเรื่องหนักๆ อยู่แล้ว สมองนาวแค่มโนเรื่องนั้นเรื่องนี้ก็เต็มพื้นที่สมองละ แค่ตอบแบบที่ใจอยากตอบ” ผมอธิบายมันแบบนั้น แต่นั่นไม่ใช่คำตอบที่แท้จริงหรอกครับ คำตอบจริงๆ ก็คือ ผมเสียแม่ไปตั้งแต่ผมจำอะไรไม่ได้เลย ผมนึกเสียดายอยู่ทุกวัน เฝ้ามโนว่าถ้าแม่ยังอยู่กับผมจนถึงตอนนี้ผมจะเป็นยังไงนะ ผมคงมีความสุขขนาดไหน ได้แต่หลับตานึกถึงภาพแม่หรือฟังเรื่องของแม่ที่ถูกถ่ายทอดจากคนอื่น ผมไม่อยากรู้สึกแบบนี้กับไอ้หมาธีม ผมอยากมีมันในชีวิตจริงๆ ทุกความทรงจำระหว่างผมกับมันจับต้องได้จริง ไม่ใช่แค่ภาพฝัน
“ขอบคุณนะนาว ไม่ว่าใครจะยอมรับนาวหรือไม่ พี่ก็ไม่สน พี่ตัดสินใจอยู่ที่นี่เพื่อทำหน้าที่ลูก” มันบอกผม
“แต่มีเรื่องที่นาวจะขอพี่สี่เรื่อง” ผมพูดขึ้นก่อนที่มันจะจูบผม มันเลยกลับไปนั่งดีๆ หยุดนัวเนียรอฟังผมพูด
“โอเค ว่ามา”
“หนึ่ง นาวจะไม่เป็นแฟนเก็บของพี่แต่ก็ไม่ได้อยากให้พี่ประกาศให้โลกรู้ แต่ไม่เอาแบบว่า พี่ต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่พ่อแม่ปู่ย่าพี่หามาให้ หรือแต่งแต่ในนามเพื่อสร้างภาพแล้วมามีนาวเอาไว้ในหอคอยเงียบๆ นาวไม่อยากเป็นแบบแม่ของนาวและแม่ก็คงไม่อยากให้นาวมีชีวิตเหมือนท่าน”
“แน่นอนอยู่แล้ว พี่ไม่ทำแบบนั้นแน่ๆ ที่พี่อยู่ที่นี่เพราะพ่อขอร้องไว้ ให้อยู่กับท่านจนกว่าท่าน...”
“อืม นาวเข้าใจ” ผมไม่ได้ให้มันพูดออกมา เข้าใจในสิ่งที่มันรู้สึก มันก็คงไม่อยากให้พ่อของมันป่วยแบบนี้
“ขอบคุณที่เข้าใจ”
“สอง ไม่ว่าจะมีอะไรก็ตาม ห้ามโกหกปิดบัง ต้องเล่าให้หมด”
“ไม่มีปัญหา พี่จะไม่ตั้งภาคีลับๆ เหมือนนาวหรอก”
“ห๊ะ พี่รู้ด้วยเหรอ ใครบอกอะ ไม่ได้จะปิดสักหน่อย แค่ยังไม่ได้เล่าต่างหาก” ผมถามมันเสียงอ่อยๆ มันไม่ตอบ ต้องเป็นคนในแน่ๆ เพราะผมส่งไลน์ในกรุ๊ปบอกพวกมันให้ไปประชุมลับที่ห้องไอ้เกลือ ไม่ได้พูดออกมาด้วยซ้ำ คนนอกจะได้ยินได้ยังไง ไม่มีทาง
“ต่อๆ” มันไม่ยอมตอบว่ารู้ได้ไง แต่เร่งผมให้พูดต่อ
“สาม นาวจะออกจากวงการบันเทิง แต่นาวขอกลับไปแถลงข่าว ต้องไปขอโทษผู้จัดที่ต้องถอนตัวจากซีรีย์เลิฟ เสร็จแล้วนาวจะรีบกลับมาเลย” คราวนี้มันนิ่งไป
“พี่จะกลับไปกับนาว แล้วเรามาที่นี่พร้อมกัน พี่ไม่ให้นาวไปคนเดียว ข้อสุดท้ายละ” มันถามผม
“อย่าทิ้งนาวในทุกกรณี ไม่ใช่เพราะนาวยอมทิ้งทุกอย่างมาเพื่อพี่ แต่เพราะ นาว...นาวไม่มีพี่ในชีวิตไม่ได้แล้ว” ผมบอกมัน มันดึงผมมากอด ลูบหัวผมแล้วก็หอมแก้ม
“พี่รักนาว รักมาก นาวจะมโนอะไรก็ได้ แต่อย่ามโนว่าพี่จะเลิกรัก มันไม่มีวัน”
“พี่ก็อย่าทำอะไรให้นาวต้องมโนดิ นาวไม่ได้มโนมั่วๆ แบบไม่มีข้อมูลนะเว้ย นาวมโนแบบมีตรรกกะ มีที่มาที่ไปเหอะ”
“หึหึ ครบแล้วใช่ไหม”
“ใช่ นาวจะไปอาบน้ำละ” ผมบอก สัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างที่แรงกล้ามาก
“เดี๋ยวค่อยอาบ” มันดึงข้อมมือผมไว้
“อย่านะ นาวมีพระ” ผมบอกมัน ผีหื่นสิงตัวมันแล้วแน่ๆ พลังงานช่างรุนแรงจนผมขนลุก
“หึหึ พระเจ้า..เข้าไม่ยุ่งกับเรื่องนี้ มันบาป มานี่เลย” มันดึงผมจนล้มไปนอนแผ่บนเตียงแล้วมันก็ล้มตัวลงนอนเกยตัวผมไว้
“วันนี้ต้องไปปีนเขานะ มันต้องไต่ๆ แยกขาปีนด้วย พี่ไม่ควรสร้างความเสียหายให้กับบั้นท้ายของนาว” ผมบอกมันเสียงอ่อย
“ปีนตัวพี่สนุกกว่า เชื่อดิ” มันบอกพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ ผมว่ายกพระทั้งวัดมาสวดไล่ผีหื่นของมันคงจะไม่ได้ผลแน่ หน้าของมันโน้มลงมาแล้วครับ ผมหลับตา เอาวะ เป็นไงเป็นกัน ยังไงก็ต้องโดนอยู่ดี ลองปีนเขาของมันตามโฆษณาชวนเชื่อที่มันบอกดูก็ได้ แต่แล้ว...
ก๊อกๆๆๆๆๆ ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆ
“ท่านพี่คะ ตื่นรึยังคะ ตอนนี้ทุกคนรอทานข้าวกันหมดแล้วนะคะ ตื่นเถอะค่ะ” เสียงของมิเชลดังมาขัดจังหวะ เวลาเดิมเป๊ะเลยอะ เธอสามารถมาก มีดวงในการขัดจังหวะที่แข็งแกร่ง
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ เฮ้อ..น่าสงสาร บุญมีแต่กรรมบังนะไอ้หมาธีม เอาน่า ไม่ต้องทำหน้าเหมือนหมาอดอยาก ไปๆอาบน้ำกันนะ ขืนช้าน้องสาวของพี่ไขกุญแจมาอุ้มพี่ไปอาบน้ำแน่ๆ” ผมบอกก่อนจะจูบที่แก้มของพี่ธีมเป็นการปลอบใจ มันทิ้งตัวลงนอนราบกับที่นอนและทุบที่นอนด้วยความขัดใจ ผมลุกไปเปิดประตูออกแบบแง้มๆ เพราะไอ้โหดมันใส่แต่บ็อกเซอร์อยู่ตัวเดียว
“เราขออาบน้ำก่อนหรือมิเชลจะเข้ามาอาบให้” ผมถาม มิเชลทำหน้าตกใจที่เห็นผม รีบเบือนหน้าหนี เพราะผมใส่ชุดนอนคือเสื้อยืดแขนยาวกับกางเกงบ็อกเซอร์แค่นั้น
“บ้า ทะลึ่ง ปลุกท่านพี่ให้ด้วย เร็วๆ นะ ทุกคนรออยู่ ถ้าช้า เราจะขึ้นมาตามอีก” มิเชลบอกก่อนจะรีบหันหลังแล้วเดินหนีไป ผมหัวเราะก่อนจะปิดประตูแล้วเดินไปดึงมือไอ้โหดให้ลุกขึ้นมา แต่มันก็ยังไม่ยอมลุก
“สงสารจัง เดี๋ยวนาวปลอบใจชุดเล็กนะ” ผมบอกมัน มันถึงยิ้มออกมาได้แล้วรีบเด้งตัวลุกจูงมือผมเข้าห้องน้ำไปเลย ดูมันดิครับ ถ้าผมมีมดลูกท่าทางลูกจะดกน่าดู มีแฟนหื่นต้องทำใจครับ เฮ้อ..
หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย มาคัสก็พาพวกผมไปปีนเขา แต่วันนี้เซอร์ไพรส์มาก เพราะมาคัสบอกว่า เจ้าชายมิคาเอลและเจ้าชายแอชตันร่วมเดินทางไปด้วย เจ้าชายมิคาเอลรับสั่งว่า ให้พวกผมเตรียมเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัวแค่ที่จำเป็นไปด้วย เพราะจะพาไปตั้งแคมป์บนเขากันหนึ่งคืน มาคัสบอกว่าบนนั้นจะหนาวมาก แต่มาคัสก็เตรียมเสื้อหนาวสำหรับทุกคนให้แล้วเพราะเสื้อหนาวที่พวกผมมีคงเอาไม่อยู่ ไอ้บูมดี้ด้าออกนอกหน้ามาก ผมเองก็ดีใจ ปกติไม่ค่อยได้เที่ยวทำแต่งาน เมื่อกลับไปเอาของใช้จำเป็นเสร็จก็เดินทางไปด้วยรถจี๊บของทหาร รวมทั้งหมดห้าคันด้วยกัน ขบวนของพวกเราออกเดินทางแล้วแต่ผมยังไม่เห็นเจ้าชายแอชตันกับน้องทัสเลย
โปรดติดตามตอนต่อไป
หัวข้อ: ~ซินเดอเรลล่ากับเจ้าชายรองเท้าแตะ~ จบบริบูรณ์ อัพเดทรวมเล่มค่ะ (อ่าน 160447 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก