บทที่ 30
กาลครั้งหนึ่งของธีม
...ผมขอเป็นฝ่ายเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากหนึ่งชั่วโมงผ่านไปให้ทุกคนได้ฟังเองครับ...
“ห้าโหล ฮ้าโหลลล ฮ้าลโหลลล หนึ่ง สอง สาม โอเค๊ อาร์ ยู เรลดี้” บูมมันส่งเสียงร้องอ้อแอ้อยู่กับพวกเดอะแก๊ง คงกำลังเมาได้ที่ ไอ้ตัวยุ่งของผมก็เหมือนกัน ผมให้มันดื่มไปแค่แก้วเดียวเองนะแต่ตอนนี้มันเอาแต่ยิ้มตาเยิ้ม พิงไปทางนี้ทีทางนั้นทีแล้วครับ คิดว่ามันไม่ถึงกับเมามากหรอก แต่คงกึ่มๆ พอตัว เพราะปกติมันไม่ดื่มของมึนเมา มันเป็นคนรักตัวเอง ดูแลตัวเองจะตาย อะไรที่ทำให้ร่างกายทรุดโทรมมันจะไม่ทำ ขนาดมันเป็นผู้ชาย ผิวมันยังขาวผ่องเนียนละเอียดกว่าผู้หญิงบางคนอีก น่าสัมผัสไปทุกส่วน
“เดินไหวไหม” ผมถามมัน มันหันมายิ้มให้ก่อนจะส่ายหน้า
“ไม่ไหว ไม่หวาย ขาหายไปหมดแล้ว พี่ธีมดูดิ เห็นเปล่า ขาวนาวหายไปล้าวววว” มันพูดจาอ้อแอ้ก่อนจะลุกไปนั่งยองๆ ดึงเสื้อกันหนาวของตัวเองมาคลุมขามันจนมิดไม่เห็นแม้กระทั่งรองเท้า
“หึหึ เรานี่นะ” ผมค่อยๆ ดึงมันลุกขึ้นยืนก่อนจะหน้ามืดปล้ำมันตรงนี้เพราะทนความน่ารักของมันไม่ไหว
“เห็นป่าวว ขานาวหายไปแล้ว” มันยังเล่นซ่อนขาใต้เสื้อต่อ
“งั้นขี่หลังพี่ไป ไปนอนได้แล้วนะ” ผมบอกมัน มันยิ้มให้ผมอีกรอบก่อนจะยอมลุกขึ้นแล้วปีนป่ายขึ้นไปขี่หลังผม ผมไม่สนหรอกว่าใครจะมองยังไง นี่คือความจริงที่ทุกคนต้องรับรู้ ไม่ว่าผมจะมีศักดิ์และสิทธิ์สูงส่งแค่ไหน ผมก็เป็นแค่ม้าให้ไอ้มะนาวต่างดุ๊ดคนนี้ขี่ได้เสมอด้วยความเต็มใจ
“นาวมีความสุข” มันเอาคางมาเกยที่บ่าของผมและบอกผม มันจะรู้ไหมว่าลมร้อนๆ จากปากมันที่เป่าหูผมอยู่มันกระตุ้นอะไรในตัวผมบ้าง
“พี่ดีใจที่นาวมีความสุข” ผมเอียงหน้าไปหามัน จมูกเราชนกันนิดหน่อย มันเอามือดันหน้าผมให้หันกลับไปมองทางข้างหน้าเหมือนเดิมก่อนจะหอมแก้มผม ดูสิครับ นี่มันยั่วผมเองนะ จะมาว่าผมหื่นได้ยังไง
“ชีวิตของคนๆ หนึ่งได้อบอุ่นใจ และได้รู้ตัว..ว่าเป็นคนที่โชคดี ขอบคุณนะที่ทำ ให้ทุกๆ นาที ได้มี..ความหมายที่สำคัญ” มันร้องเพลงท่อนนี้ซ้ำไปซ้ำมาจนผมพามันมาถึงเต็นท์
“ให้เพลงนี้เป็นเพลงประจำตัวเรานะ ห้ามไปร้องเพลงนี้ให้ใครฟังนะ” มันบอก หน้ามันอ้อนมากครับ น้ำเสียงมันก็อ้อนสุดๆ ผมพยักหน้าก่อนจะพามันเข้าไปด้านใน
ผมหันมารูดปิดเต็นท์ให้สนิทเพราะลมเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ หันกลับมาอีกทีไอ้ตัวดีถอดเสื้อออกหมดเหลือแต่กางเกง มันนั่งกอดอกตัวสั่นอยู่ ผมรีบหยิบผ้าห่มมาคลุมตัวมัน แต่มันกลับโถมตัวมาหาผมแล้วเป็นฝ่ายจูบผมก่อน ผมสัมผัสได้ถึงรสหวานของเหล้าผลไม้จากลิ้นของนาว ผมกับมันแลกจูบกันแบบไม่มีใครยอมใคร ระหว่างนั้นมันก็จับปลายเสื้อผมขึ้นและลูบไล้ไปทั่วตัวผม ผมพลิกตัวกลับมาค่อมตัวมันแล้วถอดเสื้อตัวเองออก มันนอนมองผม ตามันเยิ้มมากครับ ริมฝีปากของนาวแดงจัดและเจ่อขึ้นเล็กน้อยเพราะจูบที่เร้าร้อนเมื่อครู่
นาวส่งเสียงครางเบาๆ เมื่อผมตวัดปลายลิ้นไปแตะที่ติ่งน้อยๆ สีทับทิม มือของนาวบีบอยู่ที่ไหล่ของผม ทุกครั้งที่ผมลากลิ้นสากๆ ของผมผ่านตุ่มไตเล็กๆ นั่นแบบเน้นๆ นาวก็จะบีบไหล่ผมแทนการส่งเสียงคราง มันคงกลัวใครจะได้ยิน แต่ผมอยากได้ยินเสียงของมัน เลยแกล้งใช้ริมปากเม้มแรงๆ มันแอ่นตัวขึ้นและจิกที่ไหล่ของผม ยิ่งจิก ผมก็ยิ่งเม้มปาก ในที่สุดมันก็ยอมส่งเสียงออกมา มันคงจะทรมาน ผมรู้สึกเห็นใจเลยเลิกแกล้งมัน
ผมเลื่อนไปจูบปากมันอีกครั้งก่อนจะซุกไซร้ตามแนวลำคอ ผมอยากสัมผัสทุกตารางนิ้วของร่างกายนี้ ทุกครั้งที่ผมสัมผัส มันก็จะสะดุ้งน้อยๆ และส่งเสียงครางให้ผมรับรู้ถึงความพึงพอใจที่เกิดขึ้น ผมไล่ชิมร่างกายของมันมาถึงส่วนสำคัญ ค่อยๆ ถอดกางเกงมันออก นึกแล้วก็ขำที่นาวมันตั้งชื่อภาระกิจนี้ว่า ‘จูปาจุ๊บกระชับความสัมพันธ์’ หึหึ นอกจากมันจะมโนเก่งแล้วยังตลกอีกด้วย น่ารักที่สุดแฟนผม
ผมจัดการปฏิบัติภาระกิจจูปาจุ๊บจนนาวมันบิดตัวไปมา ส่งเสียงครวญแผ่วๆ เสียงของนาวยิ่งกระตุ้นให้ผมต้องการมันมากขึ้น ผมช่วยให้มันถึงฝั่งฝันเรียบร้อยแล้วก็ขยับขึ้นมาหอมแก้มมัน แก้มมันแดงระเรื่อน่ารักมากเลย
“ขอนะ” ผมอ้อนมัน มันนอนหายใจระทวยพร้อมกับปลายตามามองผม
“จะเจ็บมากไหม”
“คนราต้องมีครั้งแรก”
“แต่นาวไม่ใช่คนแรก” มันทำเสียงงอนๆ
“คนแรกสิ พี่ไม่เคยนอนกับผู้ชาย บั้นท้ายแรกเลยนะขอบอก” ผมบอก มันหลุดขำก่อนจะพยักหน้า
“นาวต้องดีใจไหม ที่บั้นท้ายนาวจะได้เขมิบมังกรพี่เป็นคนแรก” มันถามติดตลก
ผมไม่ได้ตอบ รู้ว่ามันทำตลกกลบเกลื่อนความกลัว ผมเริ่มปรนเปรอมันร่างกายของนาวอีกรอบให้มันมีอารมณ์คล้อยตามและไม่เกร็ง นาวน้อยเริ่มคึกคักอีกครั้ง ผมขึ้นไปทาบทับบนตัวมัน เราใช้ร่างกายบดเบียดกันอยู่สักพักแล้วค่อยๆไปสาละวนที่บั้นท้ายของมัน นาวชะงักเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ห้ามผมแต่อย่างใด ผมพยายามอ่อนโยนกับนาวที่สุดจนตัวเองก็รู้สึกทรมาน ผมพยายามเล้าโลมเพื่อให้นาวลืมๆ ไปว่าผมกำลังจะทำอะไร นาวก็ดูจะคล้อยตามและเริ่มส่งเสียงแสดงความพึงพอใจอีกรอบ ผมเริ่มปฏิบัติการ ‘สองกายเป็นหนึ่งเดียว’ ขอพี่ตั้งชื่อภาระกิจนี้บ้างก็แล้วกันนะเจ้ามะนาวต่างดุ๊ด
“อ๊ะ พี่ธีม เข้าไม่ได้หรอก” มันรู้ตัวจนได้ มันร้องบอกผมเมื่อเข้าไปในร่างกายมันได้นิดหนึ่งแล้ว สีหน้ามันกังวลเห็นได้ชัด
“ทนได้ไหม พี่ต้องการนาวจริงๆ” ผมบอกมัน มันสบตาผมก่อนจะกัดริมฝีปากแล้วพยักหน้าให้
ในที่สุดผมก็ได้นาวมาเป็นของผมอย่างเต็มรูปแบบ นึกขอบคุณที่มันอดทนเพื่อให้ผมได้ทำอย่างที่ทำ ผมหลงรักนาวมาแปดปี อยากครอบครองคนๆ นี้ทั้งตัวและหัวใจ ความรักและความต้องการของผมที่มีให้นาวไม่เคยลดน้อยลงเลย นาวอาจจะไม่ใช่คนแรกที่ผมมีสัมพันธ์ทางกายด้วย แต่นาวเป็นคนเดียวที่ทำให้ผมมีความสุขอย่างที่สุด ไม่ใช่แค่สุขสมตามกลไกของร่างกาย ไม่ใช่แค่อิ่มทางเพศรส แต่มันอิ่มไปถึงหัวใจ คนๆ นี้เป็นของผม ผมได้กอด ได้สัมผัส ได้เป็นหนึ่งเดียวกับเขาแล้ว คนที่ผมรักมาก มากเท่าชีวิตตัวเอง ไม่สิ มากกว่าชีวิตของผมเองอีก
“มีความสุขไหม” ผมทิ้งตัวลงนอนข้างมันและหอมแก้มที่ชื้นเหงื่อเต็มไปหมดหลังจากที่เราทั้งคู่ไปถึงจุดหมายพร้อมกัน
“พี่มาเต็มมาก นาวหายใจหายคอไม่ทันเลย” ดูสิครับ นาวมันยังปากดีอีก เป็นคนอื่นคงบอกรักกันหวานหู แต่คงไม่ใช่กับมะนาวคนนี้ของผม
“ต่อไหม”
“โอ้ย ถ้าพี่จะต่อ พรุ่งนี้ถีบนาวลงเขาเลยละกัน นาวคงเดินไม่ได้แล้ว” มันบ่น
“หึหึ เดี๋ยวพี่อุ้มก็ได้”
“ไม่เอาแล้ว นาวเหนื่อย แต่นาวมีความสุขมากนะ รู้งี้ยอมมานานละ” มันพลิกตัวกลับมากอดผม ผมแปลกใจที่เห็นว่ามันไม่บ่นเจ็บหลังจากโดนผมทำประตูไปแล้วอย่างที่คาดการณ์เอาไว้
“เจ็บมากไหม” ผมถาม
“ไม่เท่าไหร่” มันตอบ ผมขมวดคิ้ว
“แปลก” ผมบอก มันขยับตัวมันขึ้นมานอนทับผมเอาไว้
“นาวมีตัวช่วย”
“ยังไง” ผมขมวดคิ้วถาม มันนอนดุ๊กดิ๊กไปมาบนตัวผม เออ..มานอนแบบนี้เดี๋ยวมังกรผมก็ตื่นอีกจนได้
“อลันบอกว่า ให้นาวผสมผงจากผลทรีสบดแห้งกับเหล้าพื้นเมืองแล้วเอามาดื่ม จะช่วยให้ไม่เจ็บ แถมยังช่วยให้สยิ๋วกิ๋วมากกว่าปกติอีกด้วย” ผมอึ้งไปเลยเมื่อมันยอมเฉลยเคล็ดลับ
“นี่นาวไปปรึกษาคนอื่นเรื่องนี้ด้วยเหรอ” คนหน้าบางอย่างนาวเนี่ยนะ ผมไม่อยากจะเชื่อหูจริงๆ
“นาวมีทางเลือกที่ไหนละ ยังไงพี่ก็จะตีเมืองนาวแตกแน่ๆ ผดหื่นของพี่ขึ้นมาสองสามวันแล้สนี่ อย่าคิดว่านาวไม่รู้นะ นาวก็ต้องหาหนทางให้เมืองของนาวเสียหายน้อยที่สุด อีกอย่าง..นาวไม่ได้เล่าเหอะ อลันเอามาให้เอง แถมยังปลอบใจว่า ภาระที่ยิ่งใหญ่จะมาพร้อมกับหน้าที่อันใหญ่ยิ่ง คุณมะนาวต้องอดทน” มันร่ายยาวให้ผมฟังก่อนจะซุกหน้าลงกับอกของผม นี่ผมคิดถูกไหมที่ให้อลันมาเป็นองค์รักษ์คนสนิทของมัน ท่าทางจะเข้ากันดีเกินไปแล้ว
“งั้นพี่คงต้องหาซื้อเหล้าพื้นเมืองกับผงทรีสบดแห้งไปตุนเอาไว้ ต้องตุนเยอะๆ โอ้ย” ผมพูดจบ มันก็ทุบหน้าอกผม สักพักก็กลิ้งลงมานอนแผ่ข้างๆ
“เช็ดตัวให้หน่อยได้ไหม อลันเอาถังน้ำมาตั้งไว้ให้ข้างๆ เต็นท์แล้ว นาวนอนไม่หลับหรอก เหนียวตัว” มันอ้อนผม ซึ่งผมก็อึ้งไปอีกที่มันเตรียมพร้อมทุกอย่างขนาดนี้
...สรุปว่า ที่ผมเตรียมการมากินมัน ยังดีไม่เท่ามันเตรียมการมาให้ผมกินเลยนะเนี่ย แล้วจะไม่ให้ผมรักมันได้ไงตัวแสบเอ้ย...
“พี่รักนาวโคตรๆ เลย” ผมจูบที่หน้าผากของนาวแล้วลุกออกมาทำหน้าที่คนรับใช้มันต่อไปด้วยความเต็มใจอีกเช่นเคยครับ...
.....
กาลครั้งหนึ่งของนาว
บอกแล้วไงครับ ว่าถ้าเรื่องหื่นๆ ต้องให้ไอ้หมาธีมมันเล่า ผมมันคนหน้าบาง เรื่องแบบนี้ผมไม่ถนัดเลย งั้นมาฟังนิทานกาลครั้งหนึ่งในส่วนของผมต่อครับ
หลังจากที่ผมได้รวมร่างเป็นหนึ่งเดียวกับเจ้าชายมาดากัสก้าแล้ว ในเช้าวันรุ่งขึ้น มันก็นอนกอดผมเอาไว้ด้วยความรัก หรือไม่ก็อาจจะกำลังเตรียมอาหารเช้ามาให้ผมถึงที่นอน ปลอบประโลมที่ผมต้องยอมทนเจ็บเพราะความรัก มันคุกเข่ามอบดอกไม้และยกมรดกทั้งหมดที่มีของมันให้ผมด้วยความเสน่หา
“ฉันว่ามันกำลังมโนอยู่แหงๆ”
เสียงใครวะ ผมพยายามเงี่ยหูฟัง
“ฉันก็ว่างั้น นอนยิ้มพริ้มขนาดนี้”
ดูดิ ใครมาคุยกันแถวนี้ รบกวนผมจริงๆ
“แกว่ามันโดนกี่ประตู”
นี่ผมฝันอยู่ใช่ไหม ทำไมรู้สึกว่าเสียงหมาไฮยีน่ามาเห่าอยู่ใกล้ๆ
“ฉันว่า..อย่างน้อย สาม”
“แล้วมันจะเดินลงเขาไหวเหรอวะ”
“โถ เพื่อนฉัน ในที่สุดก็เป็นสาวเต็มตัวแล้ว”
ผมว่าผมคงไม่ได้ฝันแล้วล่ะ แล้วผมก็จะไม่ยอมตื่นด้วย เพราะผมสัมผัสได้ถึงพลังงานชั่วร้ายบางอย่างที่รายล้อมตัวผมอยู่ แต่ผมมีคำถามว่า ไอ้อังวะหมาธีมที่ตีเมืองผมเมื่อคืนมันหายหัวไปไหน มันปล่อยให้ฝูงไฮยีน่ามารุมจิกทึ้งผมแต่เช้าแบบนี้ได้ยังไง ไอ้ที่ผมบรรยายเอาไว้สวยหรูในตอนแรกว่ามันกำลังเตรียมเอาใจผมอยู่นี่คือผมมโนล้วนๆ เลยใช่ไหมครับ ฮึ่ม..
“ฉันรู้ว่าแกแอบหลับ”
แหน่ะ เสือกรู้ดีอีก อย่าหวังว่าผมจะยอมลืมตาง่ายๆ
“พี่นาวเป็นอะไรเหรอฮะ ทำไมถึงจะลงเขาไม่ไหว” เสียงของน้องทัสถามเหล่าไฮยีน่าที่ชั่วร้าย
โธ่ นี่น้องทัสก็อยู่ด้วยเหรอ ผมละอยากร้องไห้จริงๆ ไอ้หมาธีม แกหายไปไหน
“แกมัวแต่หลับ พี่ธีมไปนั่งดูพระอาทิตย์ขึ้นกับมิเชลแล้ว”
สิ้นคำพูดของหมาตัวไหนสักตัวผมก็เด้งตัวลุกขึ้นโดยอัตโนมัติทันที ลุกขึ้นมานั่งได้ก็เห็นไอ้เกลือ ไอ้บูม ไอ้มีนและน้องทัสนั่งล้อมตัวผมอยู่ในเต็นท์ พอผมเห็นสายตาพวกมันมองมาพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก ผมก็แกล้งล้มตัวลงไปนอนแบบเดิม
“ไม่ทันแล้วแก ไม่ต้องแกล้งหลับ ลุกเร็ว พระอาทิตย์กำลังจะขึ้น” ไอ้เกลือดึงข้อมือผมให้ลุกขึ้นหลังจากที่ผมแกล้งหลับอีกรอบ
“ฉันหลับอยู่” ผมหลับตาพูด
“แกจะลุกไปดีๆ หรือให้ฉันออกไปตะโกนแบบเมื่อวาน” ไอ้บูมถาม แม่ม พวกแกมันร้ายกาจมาก ฉันจะขอนอนแบบมีความสุขบ้างก็ไม่ได้
“เออๆ ลุกแล้ว แต่ฉันบอกว่าอยากดูพระอาทิตย์ขึ้นตอนไหนวะ” ผมแกล้งทำหัวเสียกลบเกลือนความอาย
“ลุกไหวไหม เดินไหวเปล่าแก” ไอ้มีนถาม
“จิ๊ ไหวดิ ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” ผมแกล้งส่งเสียงรำคาญก่อนจะลุกขึ้น แต่แล้วก็รู้สึกเจ็บร้าวที่บั้นท้าย บวกกับรู้สึกเมื่อยล้าช่วงล่างไปหมด เลยเผลอทำหน้าเหยเกออกมา
“พี่นาวไม่สบายเหรอจ๊ะ” น้องทัสถามผม ผมได้แต่ยิ้มแหยๆ แต่ไอ้สามตัวปิดปากหัวเราะกันคิกคัก
“สงสัยอากาศมันหนาวจนกล้ามเนื้อตึง” ผมบอกน้องทัส น้องพยักหน้าก่อนจะขยับเข้ามาช่วยประคองผม
“ไม่เป็นไร เมื่อกี้พี่ลุกเร็วไปหน่อย ออกไปรอกันข้างนอกก่อนนะ พี่ขอแต่งตัวให้ดีก่อน” ผมบอก น้องทัสกับพวกไฮยี่น่าที่รุมผมเมื่อครู่ยอมออกไปรอข้างนอก
หนอย..ไอ้โหด แกฟันฉันแล้วทิ้งเหรอ ออกไปได้มันโดนผมถีบตกเขาแน่ๆ ผมนึกแค้นในใจก่อนจะเช็ดหน้าเช็ดตา สวมเสื้อหนาวตัวหนา จัดระเบียบร่างกายให้ดีแล้วค่อยๆ แหวกเต็นท์ออกมา ท้องฟ้าข้างนอกนี่ยังมืดอยู่เลย มีแต่แสงจากกองไฟที่ยังคงให้ความสว่างอยู่ ผมพยายามเดินให้เป็นปกติ เมื่อคืนอารมณ์มันพาไป ไม่ได้ระวังเลยว่าเสียงจะเล็ดลอดออกมารึเปล่า แต่เต็นท์ของผมก็อยู่ไกลจากคนอื่นพอสมควร คิดบวกว่าคงไม่มีใครได้ยิน
ผมเดินไปถึงลานกว้างที่พวกมันตั้งเต็นท์นอนกันเมื่อคืนแต่ก็ไม่เห็นมีใครสักคน อ้าว...แล้วไอ้พวกที่มาปลุกผมเมื่อกี้มันเดินหายไปไหนกันหมด ไหนจะเจ้าชายและทหารองค์รักษ์อีก ทำไมไม่มีใครอยู่เลย
“อรุณสวัสดิ์” ใครบางคนมาสวมกอดผมจากทางด้านหลังแล้วกระซิบข้างหู ไอ้หมาธีมนั่นเอง
“หายไปไหนมา” ผมถามมัน จากที่ตั้งใจว่าเจอมันแล้วจะต่อว่าสักหน่อย แต่พอโดนมันมากอดแบบนี้ ต่อมร้ายกาจของผมมันฟ่อไปเลยครับ
“ตามมานี่” มันคลายอ้อมกอดออกแล้วจูงมือผมให้เดินตามมันแทน
“พวกนั้นไปไหนกันหมด” ผมถาม
“ไปดูนกยูงทอง”
“นกยูงทองเลยเหรอ นาวก็อยากดูอะ ทำไมไม่รอกันเลย” ผมหน้างอทันที มันหันมายิ้มให้ผมก่อนจะพาผมมานั่งที่โขดหินใหญ่ที่ตั้งอยู่บริเวณหน้าผา เบื้องหน้าของผมยังมืดสนิทอยู่เลย ไม่รู้เพื่อนผมมันจะรีบปลุกผมมาทำไมกัน ไอ้พี่ธีมมันมานั่งซ้อนหลังผมพร้อมกับสวมกอดเอวของผมเอาไว้
“เอาไว้พี่จะพาไปดูทีหลัง” มันบอกผม
“แล้วพานาวมานั่งตากลมทำไม หนาวนะ ถ้านาวป่วยขึ้นมาทำไง” ผมแกล้งบ่นมันไปอย่างนั้นแหละครับ รู้ว่ามันคงมีอะไรมาทำให้ผมประหลาดใจแน่ๆ
“ห้า สี่ สาม สอง..” มันนับถอยหลัง ผมเริ่มตื่นเต้นจริงๆ แล้ว
“หนึ่ง...”
ฟิ้ววววววว....... ปังงงงง ฟิ้ววววววว ปังงงงง
ผมต้องตะลึงเมื่อแหงนมองขึ้นไปบนฟ้า แสงไฟระยิบระยับวิบวับจากดอกไม้ไฟสว่างไสวโดยมีผืนฟ้าสีดำสนิทที่เป็นพื้นหลัง ดอกไม้ไฟที่ผมเห็นในตอนนี้ไม่ได้อลังการเหมือนที่เขาจุดเฉลิมฉลองกันในงานใหญ่ๆ เป็นเพียงดอกไม้ไฟดวงเล็กๆ แต่มันก็สวยงามมากแล้วสำหรับผม ผมได้ยินเสียงนกร้อง พวกมันกระพือปีกบินกันเป็นฝูงจากทางด้านหลังของผม พวกมันคงตกใจเสียงพลุ ผมละความสนใจจากเสียงนกป่าเพราะรู้สึกว่านิ้วนางซ้ายของผมเย็นวาบขึ้นเมื่อถูกสัมผัสกับอะไรบางอย่าง
“จุดได้แค่สองลูกนะ เดี๋ยวสัตว์ป่าจะตื่น” ไอ้โหดมันกระซิบบอกผม
มันเคยบอกผมว่า ถ้าได้ซั่มผมเมื่อไหร่จะจุดพลุให้ ไม่คิดว่ามันจะทำจริงๆ คือมันมั่นใจมากใช่ไหมว่าจะได้ซั่มผมที่นี่แน่ๆ มันถึงได้หอบพลุขึ้นเขามาด้วย มือของมันก็ยังลูบที่นิ้วนางของผมอยู่ ผมยกมือขึ้นมากางดู ก็เห็นแหวนใสๆ วงหนึ่งที่สวมอยู่ที่นิ้ว
“ทำจากแก้วเหรอ” ผมถามมัน
“ทำจากหินภูเขาไฟที่ถูกหล่อหลอมจนกลายเป็นผลึกแก้วใส ด้านในมีไหมทองด้วยนะ เป็นเครื่องลางให้แคล้วคลาดจากสิ่งชั่วร้าย ตั้งใจจะให้รองเท้าแก้ว แต่นาวคงไม่กล้าใส่ หึหึ” มันบอกผม ผมเลยยกมือของตัวเองมาดูใกล้ๆ แต่ก็ไม่ค่อยเห็นเพราะท้องฟ้ายังมืดอยู่
“นี่ขอนาวแต่งงานเหรอ” ผมถามมันและหันไปมองหน้ามันด้วย เลยถูกมันจูบจนได้ เนิ่นนานกว่ามันจะยอมถอนริมฝีปากออก
“ได้กันแล้วไม่ต้องแต่งหรอก” มันบอกผม กวนตีนแต่เช้าเลยนะไอ้หมาธีม
“ไม่แต่งได้ไง สินสอดนาวก็ยังไม่ได้เลย คิดจะกินฟรีเหรอไอ้หมาธีม” ผมเอาศอกกระทุ้งท้องมันเบาๆ
“หึหึ งั้นก็..แต่งงานกับพี่นะ ขอแต่งแบบง่ายๆ แบบนี้ไปก่อน แล้วจะจัดขันหมากใหญ่ๆ ให้อีกทีนะ” มันพูดที่ข้างหูก่อนจะหอมแก้มผม
“คึคึคึ ตลกดีเนอะ ผู้ชายมาขอแต่งงานกันเอง” เอาเข้าจริงก็อดจั๊กจี้ไม่ได้เหมือนกัน
“อยู่ด้วยกันตลอดไปนะ นาว” มันบอกพร้อมกับกระชับกอดผม
“อืม ตกลง ตลอดไป” ผมบอกมัน แล้วเอี้ยวตัวเพื่อหันกลับไปสบตามัน แล้วเราก็จูบกันอีกรอบ จนได้ยินเสียงโวกเวกโวยวายมาแต่ไกล ผมกับพี่ธีมถึงผละริมฝีปากออกจากกัน
“มาขัดจังหวะรึเปล่า” เสียงไอ้บูมถาม
“ขัด” ผมตอบ
“ฉันถามพี่ธีม” มันย้อน
“หึหึ” ไอ้หมาธีมหัวเราะตามสไตล์
จากนั้นบรรดาเดอะแก๊งรวมถึงน้องทัสและธารก็เดินมาหาผม ทุกคนพากันนั่งจับจองพื้นที่ใกล้ๆ กับที่ผมนั่งอยู่ เพราะจุดนี้เป็นจุดที่จะเห็นพระอาทิตย์ขึ้นที่สวยที่สุด ลมหนาวยังคงพัดมาเอื่อยๆ ทำให้ขนลุกได้เป็นระยะๆ
“เห็นนกยูงทองไหมแก” ผมถามพวกมัน
“เห็น” ไอ้เกลือตอบ
“เหรอ สวยไหม กี่ตัววะ” ผมถาม ก็อยากเห็นบ้างนี่
“สองตัว” ไอ้มีนตอบ
“จริงดิ เป็นไงบ้างวะ” ผมถามต่อ
“นกยูงผัวเมีย ขอกันแต่งงาน สวมแหวน แล้วจูบกันด้วย” ไอ้บูมบรรยาย
ผมกระพริบตาปริบๆ เพราะสมองกำลังประมวลผล ไอ้นกยูงที่มันว่านี่คุ้นๆ นะ เสียงไอ้โหดหัวเราะ หึหึ อยู่ที่ข้างหู ผมเลยเก็ทเลยว่า ไอ้นกยูงทองผัวเมียที่ไอ้บูมว่ากำลังนั่งกอดกันอยู่ตรงนี้ใช่ไหมวะ นกยูงที่หน้าตาหล่อๆ เหมือนผมกับไอ้หมาธีมนี่ใช่ไหมไอ้บูม
“กวนตีนอะ มาแอบดูคนอื่น” ผมว่าพวกมันก่อนจะดึงฮู๊ดมาคลุมหัว รูดซิปขึ้นมาปิดหน้าให้โผล่มาแต่ตาเพราะรู้สึกอายที่พวกมันมาแอบดูผมสวีทกับพี่ธีม เสียงหัวเราะของพวกมันทำลายร้างความหนาบนใบหน้าผมเกลี้ยงเลย ไอ้โหดเอ้ย มันทำให้ผมอายอีกแล้วนะ
“ไม่แอบได้ไง แกคิดว่าพลุมันจุดตัวเองได้เหรอไอ้นาว ทำดีให้แล้วยังมาว่าพวกฉันอีก เนอะ พวกฉันมันเพื่อนพระเอกที่น่าสงสาร” ไอ้บูมพูดก่อนจะรีบหันไปหาพวก ผมอึ้งไปเหมือนกัน สรุปว่าพวกมันลุกมาแต่เช้า ฝ่าความหนาวมาเพื่อช่วยสร้างบรรยากาศให้ผมนี่เอง
“ขอบใจพวกแกนะ” ผมบอกมันด้วยความซาบซึ้ง
“ไม่เป็นไร เพราะฉันไม่ทำฟรีหรอก ฮ่าๆ” ไอ้เกลือตอบ ก่อนจะหันไปไฮไฟว์กับเดอะแก๊ง หึ คิดไว้แล้วเชียวว่าพวกมันดีได้ไม่นานจริงๆ สงสัยไอ้โหดคงจะตอบแทนหนักเอาการละซี๊
“น้องทัส สวัสดีพี่สะใภ้รึยังจ๊ะ” ไอ้บิวถามน้องทัส น้องทัสมองหน้าผมนิ่งๆ เหมือนจะสงสัยก่อนจะค่อยๆ คลี่ยิ้มแล้วยกมือไหว้ผม
“พวกแกมันเลว..” ผมด่ามันแต่ก็แอบซ่อนยิ้มอยู่ในฮู๊ด มันยังไม่สลด ยังคงเป่าปากแซวผมต่อ
“แต่ฉันรักพวกแกชะมัดเลย” ผมพูดต่อ พวกมันหยุดหัวเราะแล้วหันมายิ้มให้ผมแทน
“ดูนั่น” น้องทัสชี้ไปข้างหน้า พวกผมมองตามนิ้วน้องทัสไป
แสงสีส้มอมม่วงทาบท้องฟ้าเบื้องหน้าเป็นแนวยาว พระอาทิตย์สีส้มสดเพิ่งจะโผล่ขึ้นเหนือสันเขาได้เพียงนิดเดียว ฝูงนกออกบินเป็นรูปตัววีรักษาระยะห่างได้อย่างน่าทึ่ง ไอ้โหดมันกระชับเอวผมและหอมแก้มผมโดยไม่สนใจใคร แต่ตรงนี้ก็มีแต่พวกผม ผมก็เลยหันกลับไปหอมมันตอบบ้าง นี่คงเป็นอีกหนึ่งความทรงจำที่ผมจะไม่มีวันลืมได้เลย ผมได้อยู่กับคนที่ผมรักในช่วงเวลาดีๆ ผมเชื่อว่าพ่อปิยะและแม่พุดซ้อนก็คงดูผมอยู่จากบนฟ้านั่น มันคงจะสมบูรณ์ถ้าพ่อปริณกับแม่เมมาอยู่ที่นี่ด้วย
“เอาไว้เรามากันอีกนะ” ผมบอกกับไอ้โหด
“อืม” มันตอบผมสั้นๆ แล้วเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก นั่งมองดวงตะวันที่กำลังขึ้นทีละน้อยด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความสุข
..จบบริบูรณ์....
แหะๆ ผมล้อเล่น นิทานในมโนของผมจบลงอย่างสวยงาม แต่ชีวิตจริงต้องดำเนินต่อไปหากลมหายใจยังมีอยู่ ดังนั้น..หลังจากที่นั่งชมพระอาทิตย์ขึ้นกันแล้ว มาคัสก็มาตามพวกผมกลับ ขากลับเรากลับด้วยรถจี๊บทหารไม่ได้เดินเหมือนอย่างขาขึ้นมา เจ้าชายมิคาเอลจะพาพวกผมไปทานอาหารเช้าที่หมู่บ้านใกล้ๆ เชิงเขา ส่วนเจ้าชายแอชตันเสด็จกลับไปก่อนแล้ว ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ไอ้บิวก็ดูไม่ค่อยแจ่มใส ไอ้จอมก็เหมือนกัน ผมไม่รู้ว่ามันโกรธอะไรกันรึเปล่า เพราะมันดูเย็นชาใส่กันผิดปกติ พวกผมได้เดินเที่ยวและซื้อของพื้นเมืองที่น่าสนใจกันอย่างสนุกสนาน ที่สำคัญฟรีตลอดงานเพราะเจ้าชายมิคาเอลขอเป็นสปอนเซอร์ในการเที่ยวครั้งนี้ เราเพลินเพลินกันมากจนได้เวลากลับวัง
“อะไรนะ โฟโต้บุ๊คถูกระงับไปก่อนงั้นเหรอ” ผมถามขึ้นเมื่อเดินทางกลับมาถึงวังขาวแล้ว องค์รักษ์คนสนิทของท่านโมนัฟเป็นคนมาแจ้งข่าวนี้ให้พวกผมได้ทราบ
“เมื่อครู่ฉันได้คุยกับพี่น้อยแล้ว พวกฉันคงต้องเดินทางกลับพรุ่งนี้เลยเพราะพอยกเลิกโฟโต้บุ๊ค พี่เขาก็รับงานอื่นให้ต่อเลย ส่วนเรื่องที่พี่ปอนยกเลิกโฟโต้บุ๊ค พวกเราจะได้รับค่าเสียเวลากันทุกคน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเหมือนกัน ถ้ากลับแล้วจะลองไปสืบดู” ไอ้มีนบอกกับผม พี่น้อยคือผู้จัดการส่วนตัวของมันครับ ผมรู้สึกใจหายเมื่อรู้ว่าพวกมันต้องเดินทางกลับกันพรุ่งนี้แล้ว ทั้งที่นึกว่าจะได้อยู่ด้วยกันอีกตั้งหลายวัน
“อืม ถ้านาวกลับไปจัดการเรื่องแคนเซิลซีรีย์เลิฟพร้อมเพื่อนเลยได้เปล่า” ผมหันไปถามไอ้หมาธีม แต่มาคัสพูดแทรกขึ้นมาก่อน
“เรื่องของคุณ คุณปริณจัดการให้หมดแล้วครับ ทั้งเรื่องงานและเรื่องเรียน คุณปริณไม่อยากให้คุณทั้งสองคนกลับเมืองไทยจนกว่าจะจับคนที่ปองร้ายคุณได้ก่อน” มาคัสอธิบายให้ฟัง ผมพยักหน้ารับรู้ ถึงจะใจหายยังไงก็พยายามจะไม่แสดงออกมาเยอะ ไม่อยากให้พี่ธีมลำบากใจ
“เดี๋ยวสอบเสร็จ เคลียร์งานได้ พวกฉันจะมากันอีก ยังเที่ยวไม่จุใจเลย ไม่ต้องห่วง” ไอ้บูมตบไหล่ผมเบาๆ
“แกสองคนดูแลตัวเองด้วยละ” ไอ้จอมบอกผมกับไอ้บิว ยังดีที่ยังมีไอ้บิวอยู่ด้วย มันก็คงรู้สึกไม่ต่างจากผม
“งั้นคืนนี้ปาร์ตี้กันนะ ไม่เช้าไม่เลิก ดีไหม” ไอ้โหดถาม พวกมันร้องเย้กันใหญ่ มาคัสโค้งให้ไอ้ธีมก่อนจะขอตัวไปจัดเตรียมอาหารสำหรับคืนนี้ให้ ผมหันไปหาธารที่นั่งเงียบอยู่
“ธารอยู่ก่อนนะ” ผมบอก
“กลับด้วยเลยดีกว่า เป็นห่วงแม่” ธารบอกกับผม
“งั้นกลับไปรับแม่มาอยู่ที่นี่ไหม” ไอ้โหดมันถามน้อง
“ไม่รู้แม่จะยอมทิ้งบ้านมารึเปล่า จะลองถามดู” ธารบอก ผมรู้สึกมีลางสังหรณ์แปลกๆ แต่ก็พยายามคิดว่าตัวเองคงคิดมากไป
“ไปอาบน้ำกันก่อนเถอะ เมื่อคืนก็ซักแห้งกันทุกคนแล้ว” ไอ้ยีนบอก พวกมันเห็นด้วยเลยแยกย้ายกันขึ้นห้องไป รวมทั้งผมกับไอ้โหดด้วย
ดั่งคำที่ว่า..งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา ในที่สุดผมก็มายืนส่งพวกมันกลับเมืองไทยในเช้าวันถัดมา พวกมันกำชับผมกับไอ้บิวให้ดูแลตัวเองและพวกมันจะสไกป์มาคุยด้วยทุกคืน
โปรดติดตามตอนต่อไป
หัวข้อ: ~ซินเดอเรลล่ากับเจ้าชายรองเท้าแตะ~ จบบริบูรณ์ อัพเดทรวมเล่มค่ะ (อ่าน 160449 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก