บทที่ 35
หลังจากออกมาจากตำหนักปีกซ้าย ผมก็มาอยู่ที่วังขาว โดยมีอลันตามมาคอยดูแลผมตามคำสั่งของพระชนนี ผมยืนยันกับองค์เหนือหัวว่าจะกลับเมืองไทยหลังจากที่งานเฉลิมฉลองจบลง เพราะผมรู้ดีว่าถ้าผมเดินทางกลับไปในตอนนี้ ไอ้โหดมันก็คงตามกลับไปด้วย ประชาชนที่รองานนี้มาหลายปี รอที่จะเจอองค์รัชทายาทก็คงจะผิดหวังหากมันทิ้งงานไป ผมเลยอดทนอยู่แม้ในใจจะไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วก็ตาม
ผมรู้ว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องของเด็กๆ ไม่ควรให้ผู้ใหญ่ต้องมาเดือดร้อนด้วย ผมไม่ได้เล่าให้แม่เมหรือพ่อปริณฟัง ไม่ได้เล่าให้พวกเดอะแก๊งฟัง ผมห้ามไม่ให้ไอ้บิวไปเล่าด้วย ต่อหน้าทุกคนที่นี่ผมไม่ได้แสดงอาการอ่อนแอให้ใครเห็นเลย แต่ถ้าผมได้อยู่คนเดียวเมื่อไหร่ ไม่รู้น้ำตามันมาจากไหนนัก ไหลอย่างกับก๊อกแตก ก็ไม่ได้อยากจะร้องไห้นักหรอกครับ แต่พอนึกถึงเรื่องราวดีๆ ที่ผมกับมันมีด้วยกัน มันก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่
“เรามากวนรึเปล่า” เสียงที่ทักขึ้นมา ทำให้ผมต้องรีบเช็ดน้ำตาให้หมดไปจากใบหน้าก่อนที่จะหันกลับมามองคนที่ทัก
“เจ้าชาย..” ผมลุกขึ้นทำความเคารพเจ้าชายมิคาเอล อีกฝ่ายรีบโบกมือห้าม
“อยู่กันเอง เรียกเราว่าพี่เถอะนะ”
“ครับ”
“ขาเป็นอย่างไรบ้าง”
“เอาเฝือกอ่อนออกแล้วครับ แต่หมอยังไม่ให้ออกแรงกดเยอะ” ผมบอก นี่ก็เข้าวันที่สองแล้วที่ผมไม่ได้เจอกับไอ้โหดเลย แต่เป็นความต้องการของผมเองที่ไม่ต้องการจะเจอหน้ามันและคิดว่าอาจจะเป็นความต้องการของมันด้วย เพราะไม่เห็นว่ามันจะดึงดันจะมาหาผมเลย
“นาว อยากออกไปนั่งรถเล่นไหม” เจ้าชายถามผมด้วยน้ำเสียงที่ดูอ่อนโยน ผมยิ้มให้เขาพร้อมกับส่ายหน้า
“นาวอยากกลับบ้านมากกว่า” ผมบอกกับเจ้าชายไปตรงๆ
“นาว พี่ไม่เชื่อว่าธีมจะกล้าทำแบบนั้นนะ” เจ้าชายพยายามเกลี่ยกล่อมผม สองวันที่ผ่านมาไม่มีใครกล้าพูดเรื่องนี้กับผม ก็มีเจ้าชายมิคาเอลนี่แหละ เป็นคนแรกที่พูดกับผมเรื่องของไอ้โหด
“ผมก็ไม่คิดว่าผมจะฝันหรือเห็นภาพหลอน” ผมยังยืนยัน
“ทำไมไม่ลองเปิดโอกาสให้ธีมได้อธิบาย”
“ถ้าเขาอยากมาเขาคงมาแล้วครับ นาวรู้จักเขาดี ต่อให้องค์รักษ์ร้อยคนมาขวาง ถ้าเขาอยากมาหานาวก็ขวางเขาไม่ได้”
“แล้วนาวจะ..จะ..เลิกกับธีมแน่แล้วใช่ไหม” เจ้าชายมิคาเอลมองผมเพื่อรอคำตอบ ผมพยายามค้นหาสายตาตรงหน้าว่าคิดอย่างไรเพราะผมไม่คิดว่าเจ้าชายจะแค่อยากรู้เรื่องส่วนตัวของผม ถึงกับยอมลดองค์มาถามตรงๆ แบบนี้
“คงแบบนั้นครับ” ผมตอบ
“อืม..ถ้านาวไม่อยากไปนั่งรถเล่น เช่นนั้น ไปดูลูกเสือขาวกับพี่ไหม มันเพิ่งจะคลอดได้เดือนเดียวเอง” เจ้าชายมิคาเอลชวนผมอีกครั้ง ผมรู้สึกตื่นเต้นขึ้นทันที อยากเล่นกับลูกเสือมานานแล้ว เคยได้ถ่ายแบบกับลูกเสือขาว มันน่ารักมาก แต่พี่ชัชไม่ยอมให้เล่นกับมันนาน เพราะกลัวผมจะโดนข่วนหน้า ผมรีบตอบตกลงแบบไม่คิดนาน เจ้าชายเห็นท่าทีของผมก็ยิ้มให้ก่อนจะพาผมไปยังตำหนักของพระองค์
ทหารองค์รักษ์อุ้มเจ้าเสือขาวตัวน้อยอายุหนึ่งเดือนมาให้ผม ผมรับมาอุ้มไว้แล้วก็ยกชูตัวมันขึ้นให้มาจ้องหน้าผม มันอ้าปากหาวโชว์เขี้ยวเล็กๆ ก่อนจะเลียปากตัวเอง ผมหัวเราะชอบใจก่อนจะปล่อยมันลงที่พื้นหญ้าแล้วผมก็นั่งลงลูบหัวของมัน ขนมันนิ่มดี เจ้าลูกเสือตัวเล็กทิ้งตัวลงมานอน เอาหัวเกยที่ข้อเท้าของผม ผมเกาที่หัวมันเบาๆ มันทำตาปรือจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ สงสัยคงจะถูกปลุกให้ตื่นมาเพราะผมแน่ๆ
“มันมีชื่อไหมครับ”
“พี่ยังไม่ได้ตั้งเลย นาวตั้งให้พี่หน่อย” เจ้าชายให้ผมช่วยตั้งชื่อ ผมเลยนั่งนึกว่าจะให้มันชื่ออะไรดี
“ชื่อน้องเมือกปลา” ผมบอก เจ้าชายมิคาเอลทำหน้าเหวอๆ จนผมหลุดขำ
“อะไรคือเมือกปลา”
“ฮ่าๆ ผมล้อเล่น พี่มิคตั้งเองดีกว่า”
“ไม่เอา เอาชื่อเมือกปลานั่นแหละ แต่มันมีความหมายอย่างไรบอกพี่หน่อย” พอถูกถามแบบนี้ผมก็พูดไม่ออก หน้าของไอ้เมือกปลาตัวพ่อลอยมาในหัวทันที พอหัวมีภาพมัน หัวใจก็เจ็บแปลบๆ
...โฮก!...
เสียงคำรามดังจนผมสะดุ้งสุดตัว ผมก้มลงมองไอ้ตัวเล็กแต่มันก็นอนหลับนิ่งๆ ไม่ได้ลุกมาคำรามขู่แต่อย่างใด แล้วเสียงมาจากไหนวะ ผมเหลี่ยวไปมองรอบๆ ก็เจอกับต้นตอของเสียง เวรแล้ว! พ่อหรือแม่ของไอ้ตัวเล็กเนี่ย ตัวเบอเริ้มเลยครับ พี่เสือจ๋า คือฉันไม่ได้จะตั้งชื่ออุบาทว์ๆ ให้ลูกของแกเลยนะ อย่าโกรธกันเลย
“นาว อยู่เฉยๆ” เจ้าชายมิคาเอลบอกผม องค์รักษ์หน้าเสียเมื่อเห็นว่าเสือขาวตัวโตหลุดออกมาจากกรง
“เฉยหรือเผ่นครับ เอาให้แน่” ผมถามเจ้าชายให้ชัดๆ อีกครั้ง
คือ ตอนนี้ไอ้ผู้ปกครองของเจ้าตัวเล็กมันเยื้องย่างมาหาผมแล้ว ผมควรอยู่เฉยๆ ให้มันขย้ำจริงเหรอ ทำไมดวงผมมันซวยขนาดนี้ ขาหัก แฟนมีกิ๊ก ยังจะตายแบบสภาพศพไม่สวยอีก ฮือ ใครก็ได้ ช่วยผมด้วย
...โฮก!...
เสียงคำรามดังขึ้นอีก เจ้าสัตว์หน้าขนกระโจนเข้ามาหาผม ผมอุ้มไอ้ตัวเล็กขึ้นมากอดแล้วซุกหน้ากับมัน ผมได้ยินเสียงตุ๊บข้างๆ ตัว ตามมาด้วยเสียงคำรามและเสียงคนตะโกนโวกเวก แต่ผมไม่กล้าลืมตา กลัวว่าจะเห็นเขี้ยวแหลมของเจ้าเสือขาวตัวใหญ่มาอยู่ตรงหน้า แต่พอใบหน้าของผมถูกเจ้าตัวเล็กเลียจนเปียกผมถึงได้ลืมตามอง ภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้าคือภาพของเจ้าเสือขาวตัวใหญ่นอนสงบอยู่ที่พื้น โดยมีเจ้าชายมิคาเอลยืนอยู่ข้างๆ มัน เลือดอาบแขนของเจ้าชายแดงฉานดูน่ากลัว
ทหารองค์รักษ์รีบเข้ามาประคองเจ้าชายมิคา ผมอุ้มเจ้าตัวเล็กไปส่งให้ทหารองค์รักษ์ก่อนจะเดินเข้าไปหาเจ้าชายมิคาเอล ผมเห็นรอยแผลยาวประมาณหนึ่งคืบที่ต้นแขนซ้ายของเจ้าชายเลยตัดสินใจฉีกชายเสื้อยืดตัวในของตัวเองออก จากนั้นถอดเสื้อของเจ้าชายออกแล้วเอาเสื้อยืดของผมมาพันต้นแขนให้เจ้าชายมิคาเอลเอาไว้ก่อนเพื่อห้ามเลือด ทหารองค์รักษ์รีบรายงานว่ารถมาจอดรอรับแล้ว ผมเลยประคองพาเจ้าชายมิคาเอลไปที่รถเพื่อจะได้พาไปที่โรงพยาบาล เจ้าชายนั่งจับมือของผมตลอดทาง บีบมือผมเป็นระยะ ผมคิดว่าพระองค์คงจะเจ็บแผลเลยไม่ได้ท้วง ถ้าไม่มีพระองค์ผมคงตายไปแล้ว
เมื่อมาถึงโรงพยาบาล เจ้าชายเข้าไปทำแผลจนเสร็จก็ออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเหมือนกับว่าไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด ผมรีบเดินเข้าไปรับพระองค์และพากลับ เมื่อกลับมาถึงวัง ทหารองค์รักษ์ที่ดูแลเจ้าเสือขาวก็นั่งคุกเข่ารอรับโทษอยู่ที่หน้าตำหนัก
“พี่มิค” ผมเรียกเจ้าชาย พระองค์หันมามองผมแล้วก็ยิ้มให้ เป็นรอยยิ้มที่ดูอบอุ่นเหมือนทุกครั้ง
“อยากให้พี่ยกโทษให้ทหารพวกนี้ใช่หรือไม่”
“ได้ไหมครับ” ผมถาม
“ได้สิ ไม่มีอะไรที่นาวต้องการแล้วพี่ทำให้ไม่ได้” เจ้าชายพูดประโยคชวนสงสัยจบก่อนหันไปมองทหารที่นั่งคุกเข่าอยู่
“ยังไม่รีบขอบคุณคุณนาวอีกหรือ” สิ้นคำของเจ้าชายมิคาเอล ทหารที่นั่งคุกเข่าอยู่ก็ลุกมาโค้งคำนับให้ผม
“นาว!” เสียงของไอ้โหดเรียกผมพร้อมกับกระชากแขนของผมอย่างแรง จนตัวของผมเซไปปะทะตัวมัน
“ปล่อย” ผมบอก
“อย่าทำอย่างนี้เลย ธีมัส” เจ้าชายมิคาเอลบอกกับไอ้หมาธีม แต่มันส่งสายตาไม่พอใจกลับไป
“อย่ามายุ่งกับคนของฉัน” พี่ธีมมันพูดกับเจ้าชายมิคาเอล
“ผมไม่ใช่คนของคุณ” ผมรีบเถียง
“ทำไมไม่ฟังพี่บ้าง” พี่ธีมหันมาถามผม เสียงของมันดูเจ็บปวด แล้วผมละ เจ็บปวดยิ่งกว่ามันหลายเท่า ตั้งหลายวันทำไมมันไม่พยายามจะอธิบายอะไร ปล่อยให้ผมต้องร้องไห้อยู่คนเดียว
“หมดเวลาที่คุณจะพูดแล้ว ปล่อย” ผมบอกด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย พยายามทำตัวห่างเหินกับมัน มันไม่ยอมปล่อย แต่ดึงแขนผมให้เดินตามมันมา ผมสะบัดแขนอย่างแรงจนหลุดออกจากการเกาะกุมของมัน
“นาว พี่ขอร้อง ฟังพี่ก่อน” มันบอกด้วยน้ำเสียงที่ดูอ่อนล้า ผมเห็นแล้วก็รู้สึกใจหาย ในใจก็ยังโกรธมัน แต่อีกใจก็อยากให้โอกาสมันได้พูด
“พี่ธีม..” ราณีวิ่งมาหามันพร้อมกับจับที่แขนมัน พอเห็นสายตาของผมที่จ้องไป ราณีก็หลบตา
“ถ้าพี่อยากให้นาวฟังพี่ต้องไล่มันออกไปจากวัง” ผมยืนคำขาด ราณีหน้าเสีย เจ้าชายมิคาเอลก็เดินเข้ามายืนข้างๆ ผม
“นาว มันไม่เกี่ยวกันเลย พี่กับราณีไม่ได้มีอะไรกัน”
“ไล่มันไป” ผมบอก
“หนูจะไปเองค่ะ” ราณีปล่อยแขนไอ้ธีม ผมเพิ่งเห็นว่าที่แขนและขาของราณีมีรอยเขียวช้ำเต็มไปหมด พอเห็นร่างผอมบางคอตกเดินหันหลังไปผมก็อดสงสารไม่ได้ แต่แล้วความสงสารที่มีในใจก็กลับกลายเป็นความเจ็บปวดอีกครั้งเมื่อไอ้โหดมันคว้าข้อมือบางๆ นั้นให้หยุดเดิน
“นาว พี่ไล่น้องมันไปไม่ได้ มีเหตุผลหน่อยสิ ฟังพี่อธิบายก่อน”
“พอเถอะ การที่พี่ให้เด็กนั่นอยู่ เท่ากับพี่เลือกแล้ว” เสียงของผมสั่นแล้ว
“นาว..”
“ถ้าพี่ปล่อยมือเขาไม่ได้ ก็ปล่อยนาวเถอะนะ ฮึก..อย่า.. อย่าทำให้นาวขาดใจตายเลย..ไปซะ ทั้งคู่ ฮึก..” ผมหมดความอดทน มันปล่อยมือราณี แต่ก็ไม่ได้เดินเข้ามาหาผม ผมหันหลังให้มัน เจ้าชายมิคาเอลมาแตะที่แผ่นหลังของผมและพาผมเดินออกมาจากตรงนั้น ผมแอบคาดหวังว่ามันจะวิ่งมารั้งตัวผมเอาไว้ แต่ก็พบว่าความคาดหวังได้พังทลายลง ไม่มีแม้แต่เสียงเรียกของมัน มันไม่คิดจะรั้งผมเอาไว้เลย
ผมกลับมาถึงวังขาว ร้องไห้จนรู้สึกว่าไม่มีน้ำตาจะไหลออกมา เจ้าชายมิคาเอลยังคงนั่งอยู่เป็นเพื่อนผม ท่านไม่ได้พูดปลอบโยน แต่ก็ไม่ยอมไปไหน อลันเองก็ยืนอยู่เงียบๆ ด้วยใบหน้าเศร้าหมอง
“นาวรู้ไหม ว่าที่จริงแล้วเราเคยเจอกันมาก่อน” เจ้าชายมิคาเอลพูดขึ้นมาหลังจกที่เห็นว่าผมสงบลงแล้ว
“เมื่อไหร่เหรอครับ” เสียงของผมอู้อี้ ตอนนี้ตาคงจะบวมไปหมดแล้ว
“ตอนที่นาวยังเล็กมากๆ ตอนนั้นแม่ของพี่พาพี่ไปเที่ยวที่เมืองไทย พี่ได้เจอกับนาวและน้าพุดซ้อน ท่านให้พี่ลองอุ้มนาวดู นาวชูมือชูไม้มาจับแก้มของพี่แล้วก็หัวเราะเอิ้กอ้าก ตอนนั้นพี่ถามท่านพ่อว่า พี่อยากเลี้ยงนาวได้หรือเปล่า แต่น้าพุดซ้อนบอกว่า นาวไม่ใช่แมวตัวเล็กๆ ที่ยอมให้พี่เลี้ยงแน่ๆ ต่อไปนาวคงจะซนและดุเหมือนเสือ รับรองว่าพี่ไม่อยากเลี้ยงนาวหรอก น้าพุดซ้อนพูดไปก็หัวเราะไป รอยยิ้มที่เหมือนนางฟ้ายังคงฉายชัดในความทรงจำของพี่ รอยยิ้มนั้นถูกถ่ายทอดมาถึงเสือน้อยคนนี้ พี่ไม่อยากเห็นเสือน้อยตัวนี้ร้องไห้เลย” เจ้าชายมิคาเอลยกมือขึ้นมาเกลี่ยเช็ดน้ำตาให้ผม พอพูดถึงแม่น้ำตาผมก็เลยกลับมาอีกรอบ เจ้าชายสบตาผม ลูบแก้มผมเบาๆ และโน้มใบหน้ามาใกล้ๆ แต่ยังไม่ทันที่ริมฝีปากของเจ้าชายจะสัมผัสโดนริมฝีปากของผม ผมก็หันหน้าหนี แต่ไปเจอสายตาของไอ้โหดที่ยืนมองมาด้วยแววตาที่ดูผิดหวังส่งมาที่ผมเต็มๆ
“พี่เพิ่งไปขอให้ท่านปู่ถอดยศพี่ พี่ไม่ได้อยากเป็นเจ้าชาย แค่อยากเป็นใครก็ได้ที่มีนาวอยู่ข้างๆ ถ้านาวฟังพี่สักนิด ถ้าเชื่อใจพี่นาวจะรู้ว่าพี่ไม่มีวันนอกใจนาว แต่สำหรับนาวพี่คงไม่มีค่าพอจะได้โอกาสให้ได้อธิบาย ก็ได้ ถ้านาวอยากจบเรื่องของเราจริงๆ พี่จะจบให้” มันพูดจบก็เดินออกไปเลย เจ้าชายมิคาเอลรีบลุกเดินตามไอ้โหดมันออกไป ส่วนผม นั่งมองแผ่นหลังมันไปจนลับสายตาพร้อมกับใจที่แตกสลายลงซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ผมตัดสินใจต่อสายโทรศัพท์หาพ่อปริณ พอได้ยินเสียงท่าน ผมก็ร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ท่านตกใจมาก พยายามจะถามผมแต่ผมก็พูดไม่ออก นานพอดูกว่าที่จะตั้งสติได้ เสียงที่อ่อนโยนของพ่อทำให้หัวใจที่เจ็บปวดของผมถูกเยียวยาขึ้นมาได้บ้าง
“พ่อครับ นาวอยากกลับบ้าน” ผมบอก
“ตกลง พ่อจะขึ้นเครื่องไปรับลูกเลย” พ่อปริณไม่ได้ถามสาเหตุ แต่ตอบตกลงคำขอของผมในทันที
“ไม่เป็นไรครับ รอเช้าก่อนก็ได้”
“นาว เข้มแข็งนะลูก พ่อไม่รู้ว่าลูกเป็นอะไร แต่จำเอาไว้ว่าพ่อจะอยู่ข้างลูกเสมอ และแม่เขาก็มองดูลูกอยู่เสมอเหมือนกัน”
“ฮึก...ครับ..นาวจะ ฮึก เข้มแข็ง ครับ..”
“เจ้ามาม่อนมันก็อยากให้กำลังใจลูกนะ ฟังนะ”
..โฮ่ง..โฮ่ง...
“ฮ่าๆ” ผมหัวเราะทั้งน้ำตาเมื่อได้ยินเสียงเจ้ามาม่อนมันเห่าใส่มาในโทรศัพท์อย่างหมาที่รู้งาน คุยกับพ่ออีกสักพักผมก็วางหู ผมไม่ได้โทรหาแม่เม ไม่อยากให้ท่านเครียด ท่านรับภาระเรื่องของผมกับไอ้ธีมมามากพอแล้ว
หลังจากที่วางสายของพ่อ ผมก็ขึ้นไปอาบน้ำ ผมนั่งแช่น้ำอุ่นอยู่ที่อ่างจากุชชี่ เปิดม่านโล่งและมองฝ่าความมืดตรงไปที่ภูเขาสูงที่อยู่ลิบๆ ลูกนั้น เพราะผ่านการร้องไห้มาทั้งวัน บวกกับน้ำที่อุ่นสบาย ผมเลยเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว
อุปส์....บุ๋ม แฮ่ก..กก บุ๋ม....
ผมถลึงตัวขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่าร่างกายกำลังจะขาดอากาศ แต่แล้วศีรษะของผมก็ถูกกดลงไปในอ่างน้ำอีกครั้ง ผมพยายามดิ้นและดึงข้อมือของคนที่กำลังกดศรีษะผมออก แต่แรงของคนร้ายเยอะกว่าผม ผมเลยหยุดออกแรงแต่กลั้นหายใจแทน คนร้ายใช้อีกมือมาอุดปากผม คราวนี้ผมเลยไม่สามารถหายใจได้ พยายามใช้แรงเฮือกสุดท้ายดิ้นจนหลุดจากการถูกกดขึ้นมาจนสูดอากาศได้อีกเฮือกหนึ่ง ผมเบิกตาโตเมื่อเห็นว่าคนที่ทำร้ายผมเป็นใคร แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ร้องขอความช่วยเหลือ ศีรษะของผมก็ถูกกดลงไปใหม่ ผมกำลังรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะขาดอากาศเต็มทนจึงหลับตาลงแล้วเลิกออกแรงดิ้น ในใจนึกถึงหน้าของไอ้โหด ผมอยากเจอมัน อยากกอดมัน อยากให้มันรู้ว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นจากนี้ไป ความรักที่ผมมีนั้นไม่มีใครที่จะได้ไปอีกนอกจากมันเพียงคนเดียว ก่อนที่จะสิ้นสติผมเห็นแสงไฟสว่างขึ้นและได้ยินเสียงคนร้องกรี๊ด ผมพยายามใช้สติที่มีอยู่น้อยนิดมองผ่านผิวน้ำขึ้นไป แล้วผมก็หลับตาลงอีกครั้งพร้อมกับรอยยิ้ม
...ผมดีใจจังที่เห็นมันอีกครั้ง...ผมรักมัน รักมันที่สุดในโลกเลย...
โปรดรอการรีไรท์ค่ะ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: ~ซินเดอเรลล่ากับเจ้าชายรองเท้าแตะ~ จบบริบูรณ์ อัพเดทรวมเล่มค่ะ (อ่าน 160472 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก