หัวข้อ: <<X-Theme the series Season2>> ขายทาง Ebook แล้วค่ะ

[Tennyo_Y]

ขออีกนิดได้มิคะ

[lizzii]

ต่ออีกนิดนึงน๊าาา

[Zelsy]

ขออีกนิดเถอะ เด็กหนุ่มเอ๊าะๆ

[Viewonohm]

 

[Freja]

อย่าใจร้ายกับคนอ่านเลยนะคะ
กราบขอตอนพิเศษ
มันห้วนไปนิด
อยากรู้ว่าปฐพีมีความทรงจะของดินติดมาหรือเปล่า?
เป็นดินกลับชาติมาเกิดหรือว่าหน้าตาเหมือนเฉยๆ
ไตรภูมิเป็นอาจารย์หนุ่มใหญ่แล้วจะเริ่มเต๊าะเด็กยังไงเนี่ย?
ถ้าโดนเด็กเกี้ยวก็ว่าไปอีกอย่างนะ

[PPink]

โอ้ยยยยยยย ค้างมาก ขอตอนพิเศษเถิด ฮือออออออ
อยากรู้ว่าจะจำกันได้มั้ย จะกลับมารักกันได้รึเปล่า หรือจะรักใหม่อีกครั้ง แง้

[iammz]

แล้วเขาก็กลับมาเจอกัน~

[NOoTuNE]

  พลีสสสสส ขอต่ออีกนิดนะคะ

[junpa]

ขอตอนพิเศษด่วนนนนนนนน

[Ryoooo]

ในที่สุดดินก็ได้ไปเกิด
และได้กลับมาเจอคุณพุ่มอีกครั้ง
ดีใจจังง

[Fragrant]

ขอตอนพิเศษได้ไหมมมมมมมมม ความรู้สึกบอกว่าขอต่อหน่อยเถอะนะ มันยังไม่พ้ออออ
 

[Biwty...]

ตอนพิเศษษษ

[HanATarO]

ขอตอนพิเศษอีกนิดได้มั้ยอ่ะ

ในที่สุดก็ได้กลับมาเจอกันอีก หวังว่าทั้งสองคนจะได้อยู่ด้วยกันนานๆ นะ

[tantaku]

ซาบซึ้ง อ่มเอมใจ

[Belove]

นิดเดียวจริงๆนะ คริคริ



                                                                   วิญญาณเสน่หา

                                                                         บทจบ


               ไตรภูมิจบการสอนในคาบเรียนแรกตั้งแต่ยังไม่หมดชั่วโมงด้วยซ้ำ บอกตรงๆว่าเขาไม่มีสมาธิกับการสอนเอา

เสียเลย ในเมื่อคอยแต่จะหันไปสบตากับดวงตาคู่นั้นที่จ้องมองมายังเขาไม่วางตาเช่นกัน

               นักศึกษาทยอยออกจากห้องกันไปหมดแล้ว เหลือเพียงร่างสูงของนักศึกษาที่ชื่อปฐพีที่ยังคงนั่งนิ่งและลุก

ขึ้นยืนเป็นคนสุดท้าย ไตรภูมิหายใจขัดไปหมดเมื่อเด็กหนุ่มเดินลงมาจากแถวที่นั่งบนชั้นสูงแล้วก้าวตรงมายังเขาช้าๆ

               รูปร่างสูงโปร่งไว้ผมทรงสั้นอย่างเด็กหนุ่มที่เพิ่งจะพ้นจากการไว้ผมเกรียนมาหมาดๆ คิ้วเข้มดกดำพาดอยู่

เหนือดวงตาคมที่ทำให้ไตรภูมิใจสั่นขณะที่ยังจ้องมาทางเขา จมูกโด่งรั้นนิดๆอย่างราวกับเป็นคุณชายน้อยที่ทุกอย่าง

ต้องได้ดั่งใจ หูข้างหนึ่งใส่ต่างหูสีเงินแวววาว

                ไตรภูมิกัดริมฝีปากตนเองไว้เมื่อกลายเป็นว่าเขาควบคุมตนเองไม่ได้เลย หัวใจของเขาเต้นโครมครามจนแทบ

จะหลุดออกมา เขาเบนสายตาหลบจากดวงตาคมคู่นั้นพลางเสไปเก็บตำราหอบใหญ่บนโต๊ะ


               “โอ๊ย บ้าจริง”


               สบถอย่างไม่ได้ดังใจเมื่อมือพลาดกลายเป็นทำหนังสือหลายเล่มร่วงลงจากโต๊ะ อาจารย์หนุ่มทรุดตัวลงไป

เพื่อจะเก็บหนังสือเหล่านั้น


               “ผมช่วยครับ”


               เสียงนุ่มดังอยู่ใกล้ๆ พร้อมกับก้มตัวลงมาช่วยเก็บ ไตรภูมิชะงักเมื่อมือข้างหนึ่งที่หยิบหนังสือขึ้นมากลับถูก

สัมผัสจากปลายนิ้วของหนุ่มน้อย

               ชายหนุ่มที่ผ่านเรื่องราวต่างๆมาจนอายุเกือบสี่สิบกลั้นเสียงสะอื้น ขอบตาร้อนผ่าวไปหมดเมื่อรู้สึกถึงไออุ่น

จากปลายนิ้ว ไตรภูมิสัมผัสได้ถึงความมีเลือดเนื้อเหล่านั้น เสียงของหัวใจที่เต้นอยู่ในทรวงอกที่ซ่อนอยู่ในชุดนักศึกษา

มันทำให้ไตรภูมิตื้นตันเหลือเกิน


               “อาจารย์ร้องไห้”


               “ปละ เปล่า ผมเคืองตานิดหน่อย”


               ไตรภูมิยิ้มออกมาจนได้เมื่อลุกยืนขึ้นมา ปฐพีที่ยืนอยู่ตรงหน้าก้มหน้ามองเขาเพราะเด็กหนุ่มสูงกว่าเกือบคืบ


               “ผมปล่อยก่อนเวลา นักศึกษาไม่ไปพักก่อนเรียนวิชาต่อไปหรือ”


               “เรียกผมว่าเอิร์ทดีกว่าครับ”


               รอยยิ้มอันอบอุ่นเกิดขึ้นบนใบหน้าของลูกศิษย์


               “ให้ผมช่วยถือหนังสือพวกนี้ไปส่งดีกว่า ท่าทางจะหนักน่าดู”


               ไตรภูมิพยักหน้ารับ เขาเดินนำปฐพีไปทางห้องพักของเขาโดยปราศจากการพูดคุยอีก
               



               เสียงฝีเท้าที่เดินตามหลังสร้างความอบอุ่นในหัวใจที่อับเฉามาเนิ่นนาน ไตรภูมิรู้สึกฉ่ำชื่นราวกับต้นไม้ใน

ทะเลทรายอันแร้นแค้นที่ได้รับการประพรมจากสายฝนแรกจากท้องฟ้า เขาก้มหน้ายิ้มให้กับตัวเองเมื่อเดินมาถึงห้องพัก

ของเขา


               “วางหนังสือไว้บนโต๊ะของผมตรงนี้แหละ ขอบคุณที่ช่วยนะ เอ่อ เอิร์ท”


               “ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจที่สุด” ปฐพีฉีกยิ้มให้เขาจนไตรภูมิเผลอยิ้มตอบ ใบหน้าของเขายิ่งสว่างไสวจนปฐพี

จ้องไม่วางตา


               “อาจารย์ครับ ผมกับอาจารย์ เรา เอ่อ เคยรู้จักกันมาก่อนไหมครับ”


               ไตรภูมิสะดุ้งในใจ เขาเงยหน้าเอียงคอมองปฐพี


               “อะไรทำให้เอิร์ทคิดอย่างนั้นล่ะ”


               ปฐพียักไหล่


               “ก็ไม่รู้สิครับ อันที่จริงผมรู้สึกคุ้นชื่ออาจารย์ตั้งแต่เลือกเซคชั่นลงวิชานี้แล้ว ยิ่งเห็นหน้าอาจารย์ครั้งแรกมันก็

ยิ่งคุ้น”


               ไตรภูมิใจสั่นไปหมดแล้วตอนนี้ สายตาของเด็กหนุ่มที่มองมาช่างสื่อความหมายที่เกินกว่าคำพูดที่หลุดออก

มาจากปาก เมื่อนัยน์ตาคู่นั้นบอกถึงความโหยหาอาดูรกว่าที่ปฐพีจะรู้ตัว


               “คุ้นว่าเราเคยรู้จักกันมาก่อน คุ้นว่าเราเคยระ…”


               น้ำตาหยดหนึ่งร่วงลงมาจากดวงตาของปฐพีที่รีบยกมือขึ้นปาดทิ้งอย่างตกใจตัวเองพลางหัวเราะกลบเกลื่อน


               “บ้าจริงผมนี่ พูดอะไรออกมาก็ไม่รู้ทำให้อาจารย์ตกใจหมดเลย”


               “เอิร์ท”


               อาจารย์หนุ่มทำอะไรไม่ได้นอกจากยิ้มปลอบโยน ปฐพีมองใบหน้าอ่อนโยนนั้นแล้วเขาก็ห้ามใจไม่ได้อีกต่อ

ไป


               ร่างสูงของเด็กหนุ่มดึงไหล่ไตรภูมิเข้าไปกอด วงแขนกว้างโอบรัดจนไตรภูมิจมเข้าไปในแผงอก ปฐพีวาง

ใบหน้าแนบไปบนกระหม่อมของไตรภูมิ


               “อาจารย์ครับ ผมขอโทษ แต่ช่วยอยู่นิ่งๆแบบนี้สักพักได้ไหมครับ”


               ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ต่างก็อยู่ในท่านั้น ไตรภูมิแนบหูลงไปกับหน้าอกของปฐพี เสียงหัวใจที่เต้นเร็วและแรง

ทำให้เขาอบอุ่นจนเผลอยกแขนกอดตอบ จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ที่โต๊ะทำงานดังขึ้นทั้งคู่จึงได้สะดุ้งและผละจากกัน

               ไตรภูมิไม่กล้าสบตาเมื่อรู้สึกว่าเลือดลมแถวใบหน้าจะสูบฉีดแรงจนหน้าร้อนเห่อเพราะปฐพีมองมาด้วยสายตา

แพรวพราวผิดปกติ เด็กหนุ่มหัวเราะแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยินเมื่อก้าวห่างออกไปจากตัวเขา


               “ไม่รบกวนเวลางานของอาจารย์แล้วครับ ผมขอตัวก่อน”


               ร่างสูงก้าวเดินออกไปจากห้อง แต่ยังไม่ทันพ้นประตูปฐพีก็หันกลับมาอีกครั้งพร้อมคำพูดทิ้งท้ายที่ทำให้

หัวใจของไตรภูมิยิ่งสูบฉีดเลือดหนักกว่าเดิม


               “หนังสือของอาจารย์หนักมากพรุ่งนี้ผมจะช่วยอาจารย์แบกมันแทนอาจารย์จะได้ไม่เหนื่อย ถ้าเป็นไปได้ให้

ผมช่วยทุกวันเลยนะครับ อาจารย์ไตรภูมิ”






                    ----------------จบจริงๆแล้วน้า ให้เค้าเก็บไว้แต่งเพิ่มตอนรวมเล่มนะจ๊ะ-----------------


                                           

[hembetaro]

รวมเล่มต้องมีคู่นี้น๊าาาา //หยอดกระปุก 

[❣☾月亮☽❣]

 .  น่าร้ากกกก. เอิร์ทจ๋าปลอบอาจารย์ที

[kun]

จบแล้วหรอเนี่ย ในที่สุดก็ไเมาเจอกัน ดีใจจังเลย

[Ryoooo]

ดีใจกับไตรภูมิด้วยน่าาาา
ได้เจอดินอีกครั้งง

[sittawan]

รอออ

[Viewonohm]

 

[lizzii]

สบายใจละ ฮ่าๆๆๆ

[little_munoi]

สุดท้านก้อฟินมาก เพราะกลายเป็นโชตะไปเลน 555+

[Fragrant]

ชอบ ฟินนนนนนนนนนนนนนนน
ขอบคุณคนแต่งที่เอาตอนพิเศษมาฝากเล็กๆน้อยๆค่ะ
ปล. ตอนรวมเล่มขอแบบลึกซึ้งๆเลยนะค่ะ -.,-

[ไอศกรีมละลาย]

55555555

อยากได้รวมเล่มเลย


คือซึ้งกว่าเล่มแรกอ่ะ

สงสัยชอบเสพดราม่าเคล้าน้ำตา

[boboman]

รออยู่นะค้าาา
สนุกมากซีรีส์นี้ >< 

[Belove]

                                                      ตัวประหลาด

                                                          บทที่ 1



               “ฮัก ฮัก”


               เขากำลังจะตาย


               ปรมะบอกตัวเองในขณะที่พยายามดิ้นรนออกจากสิ่งที่กำลังจะฆ่าเขา

               หัวใจเต้นรัวเร็วอยู่ในอก ดวงตาเบิกโพลงเหงื่อกาฬไหลหลั่งท่วมกายเมื่อความเจ็บปวดแสนสาหัสกำลังจู่โจม

ถึงขีดสุด


               “ปละ ปล่อย”


               แรงกายถดถอยหมดทางต่อสู้ ร่างกายที่เต็มไปด้วยร่องรอยบาดเจ็บฝืนทนต่อไปไม่ไหว ปรมะปล่อยให้น้ำตา

หลั่งไหลระบายความเจ็บปวด มันเป็นทางเดียวที่จะทำได้เพื่อไม่ให้ขาดใจตายเสียก่อน


               “อ๊ากสสสสส”


               เสียงร้องโหยหวนดังลั่นของตัวเองดังเข้าหู แต่ปรมะไม่รับรู้อะไรอีกแล้วเมื่อร่างกายของเขากำลังถูกข่มเหง

ช่องทางระหว่างขาฉีกขาดจนรู้สึกได้ แรงดันเข้าออกไม่ยั้งแรงพร้อมมือใหญ่หนาที่กดอยู่ตรงหน้าอกทำให้ลมหายใจของ

เขาแผ่วลงเรื่อยๆ ร่างกายของเขาถูกบังคับจนเกร็งค้างบีบรัดไปรอบสิ่งแปลกปลอมยิ่งกระตุ้นให้มันออกแรงถี่ยิบ


               “ช่วยด้วย ช่วยผมด้วย”


               เสียงคำรามดังขึ้นใกล้หู ปรมะกลั้นหายใจเมื่อของเหลวอุ่นร้อนฉีดอัดเข้ามาอยู่ในช่องทางของเขา มันเจ็บ

แสบภายในจนหน้ามืด ในขณะที่มันกำลังเงยหน้าปล่อยเสียงคำรามอย่างต่อเนี่อง


               โอกาสเดียว มันเป็นโอกาสเดียวของเขา วินาทีนี้เท่านั้น สัญชาตญาณแห่งการเอาตัวรอดกระซิบมาจากส่วน

หนึ่งของสมองที่ใกล้จะหมดแรงสั่งการ

               กำลังเฮือกสุดท้ายถูกรวมไว้ที่ท่อนขา ปรมะเกร็งกายฝืนความเจ็บปวดยกปลายเท้าขึ้นมา เขาถีบออกไปสุด

แรงจนมันที่กำลังอ่อนแรงหลังปลดปล่อยออกมากระเด็นออกไปจากร่างกายของเขา


               “อ๊า…”


               เมื่อสิ่งแปลกปลอมขนาดใหญ่หลุดออกจากการเสียบแทงปรมะก็ยิ่งเจ็บ โลหิตสีแดงฉานไหลรินมาจาก

เนื้อเยื่ออ่อนรอบช่องทาง แต่เขาไม่มีเวลาคร่ำครวญแล้ว


               หนี!


               ท่ามกลางความมืดมิดจนมองไม่เห็นแม้แต่ฝ่ามือตนเอง ท้องฟ้าสีดำไร้แสงจันทร์ส่องสว่างมีเพียงแสงระยิบ

ระยับจากดวงดาวที่ช่วยเหลืออะไรไม่ได้เลยเมื่อปรมะกำลังซมซานพาร่างกายบอบช้ำเคลื่อนตัวไปข้างหน้าอย่างไร้

ทิศทาง

                เท้าที่ปราศจากการห่อหุ้มเหยียบย่ำไปกับผืนดินแข็งกระด้าง กรวดหนามทิ่มตำไปทั่วทั้งแผ่นเท้าแต่ปรมะยัง

คงต้องไปต่อเมื่อเสียงคำรามดังลั่นกำลังไล่ตามเขามาไม่ห่างนัก

               เสียงคลื่นลมดังแว่วเข้าหู ปรมะเจออุปสรรคสำคัญอีกครั้งเมื่อด้านหน้ากลายเป็นหน้าผากว้างที่เบื้องล่างคือ

มหาสมุทรล้อมรอบ คลื่นทะเลปะทะหน้าผากรีดอยู่ในหัวใจเมื่อปรมะไร้ทางเลือกอีกครั้ง เขาหยุดเท้าอยู่ริมหน้าผาเมื่อหัน

กลับไปเขามองเห็นจุดสีเขียวสว่างคู่หนึ่งกำลังเคลื่อนเข้าหาอย่างรวดเร็ว


               แวบเดียวสำหรับการตัดสินใจระหว่างมันกับทะเลดำมืด


               ร่างของปรมะลอยละลิ่วลงไปตามแรงโน้มถ่วงของโลก เขาปิดเปลือกตาลงเพื่อจะปิดกั้นการรับรู้ทั้งปวง











               ร่างสูงก้าวเดินมายังหาดทรายสีขาวสะอาดพลางสูดหายใจนำออกซิเจนเข้าปอด ดวงตาคมจ้องมองทะเลสี

ครามพร้อมรอยยิ้มที่แต้มอยู่บนใบหน้า เสื้อยืดถูกถอดออกแล้วโยนลงบนทรายขาวอย่างไม่ใยดีก่อนที่เขาจะเดินลงไปสู่

น้ำใสที่เริ่มส่องประกายสะท้อนแสงสีส้มของดวงอาทิตย์ริมขอบฟ้า

               โยธินคือชื่อของเขา ชายหนุ่มเจ้าของรูปร่างเฟิร์มไปด้วยมัดกล้ามเมื่อเขาออกกำลังกายด้วยการแหวกว่ายใน

ท้องทะเลราวกับเป็นฉลามหนุ่ม เขารักทะเล การได้อยู่ในผืนน้ำสีฟ้าครามมันเป็นความสุขจนกระทั่งเขาเลือกที่นี่เป็น

แหล่งที่อยู่ ผิวกายสีแทนเพราะต้องไอแดดไม่เคยทำให้เขานึกชังแสงอาทิตย์อันสดใสเลยแม้แต่น้อย

               ออกแรงว่ายน้ำจนพอใจจึงเดินกลับขึ้นฝั่ง โยธินเริ่มผิดสังเกตเมื่อไกลออกไปจากที่เขากำลังยืนใส่เสื้ออยู่

กลับเต็มไปด้วยชาวบ้านละแวกนั้นยืนมุงอะไรบางอย่าง โยธินก้าวเดินไปอย่างไม่รอช้า


               “เกิดอะไรขึ้น”


               เขาเอ่ยถามชาวบ้านที่ยังยืนออกันเป็นกลุ่ม เสียงพูดคุยดังขึ้นจอแจเมื่อทุกคนต่างก็รู้จักกันเป็นอย่างดีเมื่อ

อาศัยอยู่ในหมู่บ้านชาวประมงในเกาะเล็กๆแห่งนี้ ทางเปิดให้โยธินได้ก้าวเข้าไปสู่สาเหตุของการรวมกลุ่ม คิ้วเข้มขมวด

เป็นปมเมื่อมองเห็นร่างของคนนอนคว่ำอยู่กับผืนทรายที่มีน้ำทะเลกำลังซัดเข้าหา


               “คนนี่”


               โยธินหลุดปากออกมา


               “ก็คนน่ะสิหมอ”


               “หมอ” ที่ชาวบ้านเรียกถลาเข้าไปคุกเข่าอยู่กับพื้นทรายพลางใช้มือคลำที่ศีรษะเบามือ เมื่อพบว่าไม่มีร่องรอย

กะโหลกแตกร้าว เขาจึงได้พลิกร่างให้ “คน” ที่ยังไม่มีสติหงายขึ้นมา โยธินก้มหน้าลงไปให้หูอยู่ชิดกับจมูกและสายตา

ของเขาจ้องมองอยู่ที่การเคลื่อนไหวของหน้าอก


               ยังมีการหายใจอยู่แม้จะโรยรินเต็มที โยธินใช้ปลายนิ้วกดลงตรงชีพจรใหญ่ใต้คางก่อนจะยิ้มอย่างยินดีเมื่อ

สัมผัสได้ว่าผู้ชายที่นอนทอดกายสงบนิ่งยังมีชีวิตอยู่


               “เขายังไม่ตาย”


               โยธินประกาศให้ทุกคนรู้ เสียงฮือฮาดังขึ้นอย่างยินดีแกมสงสัยแต่โยธินก็ไม่รอช้า


               “ผมต้องการเปลหรือรถเข็นหรืออะไรก็ได้ ช่วยพาคนๆนี้ไปที่บ้านของผม ผมจะรักษาเขาเอง”


               เพราะความที่โยธินเป็นที่นับถือ ไม่นานนักคนที่ยังสลบไสลก็มาถึงบ้านหลังเล็กที่สร้างอยู่ริมทะเล บ้านดิน

ทรายหลังคามุงด้วยทางมะพร้าวที่สานกันแน่นหนาสามารถกันลมกันฝนได้ดี เป็นบ้านตามแบบภูมิปัญญาท้องถิ่นของ

ชาวเกาะแห่งนี้ ภายในมีห้องโถงกว้างที่โยธินใช้เป็นห้องเอนกประสงค์ และมีส่วนหนึ่งที่เข้ากั้นไว้เป็นห้องนอนที่มีเตียง

ขนาดกลางตั้งอยู่


               “หมออยากได้อะไรก็บอกนะ เดี๋ยวพวกเราจะหามาให้”


               น้ำใจเป็นสิ่งหนึ่งที่โยธินรัก ชาวบ้านพร้อมจะหยิบยื่นความช่วยเหลือมาให้เมื่อเขาต้องการ โยธินตอบแทน

ด้วยการรักษาอาการเจ็บไข้ให้ฟรีๆด้วยยาที่เขาหอบมาจากฝั่งไกลโพ้นเมื่อเขาขับเรือไปนานๆครั้ง


               ยามสายจัดของวัน โยธินจึงได้อยู่เพียงลำพังกับคนบาดเจ็บแปลกหน้าที่โยธินเสียสละเตียงนอนให้ ร่างกาย

บอบช้ำยังคงไม่ได้สติเมื่อโยธินใช้กรรไกรค่อยๆตัดเสื้อเชิ้ตเปียกชื้นออกตามด้วยกางเกงยีนส์สีซีด ใช้เวลาพักใหญ่จึง

สำเร็จ ชายหนุ่มรูปร่างเพรียวบางนอนเปลือยเปล่าอวดกายให้โยธินได้สำรวจด้วยสายตา


               ผิวขาวราวกับไม่เคยถูกแสงแดดแผดเผา ตามเนื้อตัวมีแต่รอยฟกช้ำจนเกิดสีเขียวม่วงเป็นจ้ำๆ และด้วย

สายตาช่างสังเกต เขามองเห็นร่องรอยที่เกิดขึ้นตรงช่องทางตรงนั้น


               ผู้ชายคนนี้ถูกทำร้ายร่างกาย ที่สำคัญเขาถูกข่มขืน!


               โยธินมองใบหน้าอิดโรยที่ยังคงหลับสนิทด้วยความสงสาร เขาลุกขึ้นคว้าอุปกรณ์มาทำความสะอาดร่างกาย

ให้คนบาดเจ็บจนสะอาด อุปกรณ์เย็บแผลที่ผ่านการฆ่าเชื้อถูกนำมาใช้ โยธินบรรจงกดเข็มไปที่บาดแผลตามแขนขา

ชายหนุ่มตรงหน้างดงามเกินกว่าเขาจะลงมือเย็บแผลแบบลวกๆได้ หลังจากนั้นเขาจึงจัดการสวมเสื้อผ้าของเขาให้แก่คน

แปลกหน้า

               โยธินให้น้ำเกลือเข้าไปในกระแสเลือดเพื่อช่วยให้ร่างกายอ่อนแรงได้ฟื้นตัว หลังจากจัดการทุกอย่าง

เรียบร้อยแล้วโยธินจึงได้ลากเก้าอี้มานั่งมองอยู่ข้างเตียง


               “ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นใครและถูกใครทำร้ายมาจนสาหัสขนาดนี้ แต่ถ้าคุณสู้มาถึงขนาดนี้แล้วคุณต้องรอด”


               เขาก้มหน้าไปกระซิบข้างหู


               “ลืมตาขึ้นมาคุยกับผม ชีวิตของคุณอยู่ในมือคุณเองนะ”
               




               โยธินเฝ้าประคบประหงมคนบาดเจ็บจนถึงยามค่ำคืนร่างกายนั้นก็ร้อนระอุไปด้วยพิษไข้ เป็นเพราะร่างกาย

ของโยธินแข็งแรงและอากาศแถบนี้ก็ไม่ได้มีความเย็นมากนักเขาจึงไม่มีผ้าห่มผืนหนาไว้ใช้ ทางเดียวที่เขาจะมอบความ

อบอุ่นให้ได้ก็มีเพียงทางเดียวเท่านั้น


               “มันจำเป็นนะ ผมต้องทำ”


               ร่างกายแกร่งด้วยกล้ามเนื้อถอดเสื้อผ้าออก โยธินทอดกายนอนเคียงข้าง เขาวาดแขนดึงร่างกายที่อยู่นิ่ง

ราวกับตุ๊กตาเข้าหาตัวเพื่อใช้ร่างกายตนเองทดแทนผ้าห่มผืนอุ่น โยธินกระพริบตาปริบๆเมื่อเนื้อตัวของเขาเบียดแนบอยู่

กับร่างกายที่สั่นเทาเพราะพิษไข้



               ให้ตายสิ ทำไมหัวใจของเขาเต้นเร็วขนาดนี้นะ


                                 



               ------------------------------            TBC         ------------------------------




                                      อินดี้นะคะ เรื่องนี้ คนแต่งอยากแต่ง ฮี่ๆ


                                                                     
               

[maru]

ยังไงกันเนี่ย

[SLEEPERINDY]

มาไวไวเด้อค่ะ

[sirin_chadada]

เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ