หัวข้อ: <<X-Theme the series Season2>> ขายทาง Ebook แล้วค่ะ

[Tennyo_Y]

หื้มมมมมม เกือบจะงงละ สงสัยต้องรอตอนต่อไป ฮ่าาาาา สะดุดใจ นัยต์ตาสีเขียว แล้วทิ้งตัวลงสู่แรงโน้มถ่วง อยากรู้

[ekuto]

เอ่อ ที่ข่มขืนนี่ตัวประหลาดปะ อยากรู้อ่าาาาา

เรานี้ท่าจะสนุก เรื่องแรกก็สนุกครับ แต่ผมชอบแนวผู้ชายท้องอ่ะ(แต่กะตัวประหลาดป่าวหวา 55)

รอตอนต่อไปนะครับ

[❣☾月亮☽❣]

ชอบอะ แฟนตาซีใช่ไหม แต่ก็สงสารนายเอกมากเลยนะ ตัวไม่ตายแต่ใจอาจจะอยากลืม

พอได้เห็นข่าวซาดิสช่วงนี้แล้วหลอนไปเลย
รอต่อจ้ะ   

[kun]

เปิดมาก็โดนข่มขื่นเลย ตัวประหลาดทำใช่มะ

[Ryoooo]

ใครกันที่ทำร้ายปรมะ
ตัวประหลาด??

[Zelsy]

ตื่นเต้นๆ

[Fragrant]

บรรยากาศชาวเกาะเลย 

[HanATarO]

โธ่ ไม่เป็นไรนะ ปรมะ ตอนนี้ปลอดภัยแล้วนะ

[Viewonohm]

กรี๊ดดด น่าสนุก 

[IsDeer]

เดี๋ยวตัวประหลาดจะตามมาป่าวอ่า 

[ไอศกรีมละลาย]

เหยดดดดดด
ชอบจุง
โดนสัตว์เอา?

[Snowermyhae]

ดีงามมากเลย 

[Biwty...]

 

[poppycake]

โอ้วววว น่าสนใจมากกกกก
แต่ก้อแอบสงสารนายเอกเรานะ ช้ำหมดแร้ววววส

[paojijank]

ผี ก็มีมาแล้ว คราวนี้พระเอกเป็นสัตว์ป่า? หมาป่า?

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

ตัวประหลาดท่าทางน่าแซ่บจัง 

[Coaramach]

ฮือ... มาต่อไวๆเลยนะคะ

[Belove]

                                                            ตัวประหลาด

                                                               บทที่ 2


               โยธินเฝ้าดูแลชายหนุ่มแปลกหน้ามาได้ราวหนึ่งสัปดาห์ก็ยังไม่มีทีท่าว่าเขาจะฟื้นขึ้นมา แม้ว่านายแพทย์หนุ่ม

จะประคบประหงมร่างกายที่ได้รับบาดเจ็บเต็มกำลัง มีเพียงลมหายใจสม่ำเสมอและอุณหภูมิของร่างกายที่ไม่มีไข้แล้ว

เท่านั้นที่ทำให้โยธินรู้ว่าร่างกายโปร่งบางที่อาศัยที่นอนของเขายังมีชีวิตอยู่

               บาดแผลตามเนื้อตัวเริ่มสมานร่องรอยจนเหลือเพียงสะเก็ดจางๆ ยิ่งทำให้โยธินมองเห็นว่าเรือนร่างที่นอน

หลับตาพริ้มอยู่ตรงหน้าขาวผ่องและเนียนนุ่มมือเพียงไร

               ความขาวนั้นมองเห็นได้ด้วยตาและความเนียนนุ่มนั้นสัมผัสได้จากการโอบกอดเพื่อถ่ายเทความอบอุ่น แน่ล่ะ

ในวันแรกๆโยธินยังไม่ได้รู้สึกอะไรมากนักแต่เมื่อวันเวลาผ่านไปกลับกลายเป็นว่าเขากำลังติดใจที่จะได้กอดรัดร่างกายนี้

เขาเองก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งที่ยังมีความรู้สึกรู้สา และการที่อยู่ห่างไกลผู้คนในเกาะเล็กๆกลางทะเลโยธินเองก็ร้างไกล

ความรู้สึกที่พาให้ใจหวิวๆแบบนี้มาเนิ่นนาน


               “คุณ”


               โยธินเอ่ยปากเรียกใบหน้าที่ยังคงหลับสนิทในเช้าวันหนึ่งเมื่อเขาตื่นจากนิทราที่แสนทรมาน วงแขนที่พาดอยู่

เหนือลำตัวบอบบางกระชับเข้าหาตัวพลางกดจูบเบาๆที่ขมับ


               “คุณแกล้งผมแม้แต่ในฝัน รู้หรือเปล่าว่าคุณทำอะไรไว้กับผมบ้าง”


               ปลายนิ้วสากไล้เบาๆไปตามแก้มซีด ก่อนจะโน้มตัวลงจูบตามไป


               “ในฝันผมกำลังมีความสุขอยู่กับคุณ ผมแม่งหื่นว่ะ แต่คุณเองก็ยั่วผมไว้เยอะนะ แล้วดูสิพอตื่นมาก็ปวดหนึบ

ไปหมด”


               โยธินลากมือไปตามแขนเรียวแล้วไปหยุดอยู่ตรงมือบาง เขาประสานมือเข้าหาและดึงมันมาวางแนบอยู่ตรง

กลางลำตัวที่ดึงดันผ่านกางเกงเลผืนบางที่โยธินสวมอยู่ นายแพทย์หนุ่มสูดลมเข้าปากเบาๆ


               “นิดเดียวนะคุณ ขอยืมแค่มือจริงๆ แค่นี้ผมก็เสียวจะแย่อยู่แล้ว”


               โยธินวางมือแนบไปบนมือของคนแปลกหน้าเพื่อให้มือนั้นกอบกุมจุดสำคัญของเขาไว้ แม้มันจะมีสิ่งกีดขวาง

เป็นเนื้อผ้าแต่มันก็ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกของโยธินหดหายไปเลย ยิ่งเมื่อเขาบังคับให้มือนั้นกำแท่งเนื้ออุ่นของเขาไว้แล้ว

โยกเบาๆ


               “อา เสียวมากเลยคุณ”


               โยธินกลืนน้ำลายเหนียวหนับลงคอ ยิ่งบังคับให้มือนั้นโยกเร็วขึ้นเขาก็ยิ่งกัดฟันแน่น เสียงครางลึกดังมาจาก

ลำคอโยธินเงยหน้ากัดฟันเมื่อเขาเร่งเร้าจังหวะสุดท้ายจนกระทั่งปลดปล่อยออกมาเต็มกางเกง นายแพทย์หนุ่มหายใจ

เข้าปอดลึกๆก่อนจะจูบบางๆที่ริมฝีปากซีดเป็นการขอบคุณ

               ความละอายแล่นวูบเข้ามาในจิตสำนึกเมื่อถือโอกาสกับร่างกายที่ไร้สติสัมปชัญญะเช่นนี้เพื่อบำบัดความใคร่

โยธินด่าตนเองอยู่ในใจกับการกระทำที่เพิ่งจบลง ในเมื่ออีกฝ่ายหาได้รู้เรื่องอันใดด้วยแล้วสิ่งที่เขาทำลงไปมันจะต่าง

อะไรกับคนเลวที่ข่มขืนชายหนุ่มจนบาดเจ็บปางตายเล่า


               “ผมขอโทษนะ”


               ร่างกายสูงแกร่งอุดมด้วยมัดกล้ามผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว โยธินกำลังโกรธตัวเองสุดๆ เขาลงจากเตียงแล้วเดิน

ดุ่มเตรียมจะเปิดประตูห้องนอนออกไป


               “อะ อือ”


               เท้าที่เตรียมจะก้าวผ่านประตูห้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงครางบางเบา โยธินหันกลับไปมองคนบาดเจ็บที่

กำลังยกสองแขนขึ้นส่ายไปมา


               “อยะ อย่า กลัวแล้ว”


               แม้จะยังหลับตาแน่นแต่สีหน้ากลับเต็มไปด้วยความหวาดกลัว โยธินรีบชักเท้ากลับแล้วก้าวพรวดไปที่ร่างนั้น


               “คุณ!”


               “อย่าเข้ามา”


               โยธินช้อนร่างบอบบางนั้นขึ้นมากอดแนบอก พลางปลอบโยนแม้ว่าอีกฝ่ายจะยังไม่มีสติ


               “ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น ตอนนี้คุณมีผมอยู่ข้างๆคุณแล้ว”


               “มะ ไม่ กลัวแล้ว ออกไป ออกไป!”


               “ตื่นสิคุณ ลืมตาขึ้นมา ตื่นมาดูว่าผมกำลังปกป้องคุณอยู่”


               ร่างนั้นสั่นสะท้านจนโยธินต้องเขย่าเรียกสติ แล้วอยู่ๆ ดวงตาที่ปิดสนิทก็เบิกโพลงขึ้นมา เผยให้เห็นนัยน์ตา

ดำขลับที่ซ่อนอยู่ภายใน ดวงตาคู่นั้นจ้องมองโยธินอย่างตื่นตกใจ


               “คะ คุณ คุณเป็นใคร แล้วที่นี่คือที่ไหน”


               ชายแปลกหน้าเอ่ยถามอย่างงงงันพลางขืนตัวออกจากอ้อมกอดของโยธินอย่างระวังตัว โยธินลดแขนลง

พร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่


                “ที่นี่คือเกาะเล็กๆที่ไม่มีชื่ออยู่กลางทะเลอันดามัน มีคนอาศัยอยู่ไม่มากนักเพราะมันห่างไกลจากแผ่นดิน

ใหญ่”


               ดวงตาเรียวยังคงมองเขาด้วยความสงสัยและไม่ไว้วางใจนักเมื่อเอ่ยถามประโยคต่อไป


               “ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่”


               “คุณบาดเจ็บ ผมช่วยคุณไว้ อ้อ ผมเป็นหมอ”


               ชายแปลกหน้ายังคงมองเขาอย่างสับสน เหมือนว่ากำลังจะพยายามทบทวนความทรงจำพักใหญ่จนกระทั่ง

อยู่ๆก็ยกมือกุมศีรษะไว้ โยธินขมวดคิ้วด้วยความเป็นห่วง


               “เป็นอะไร ปวดหัวหรือไง”


               “ปวดมาก ผะ ผมเป็นอะไร แล้ว แล้วผม ผมเป็นใคร”


               คราวนี้ถึงทีที่โยธินจะตกใจบ้าง ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าเหยเกนั้นก่อนจะกระพริบตาปริบๆ


               “นี่คุณจำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใครงั้นหรือ”


               ชายแปลกหน้าส่ายศีรษะทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ โยธินเม้มปากแน่นเมื่อเห็นภาพดังกล่าว


               ผู้ชายตรงหน้าความจำเสื่อม!


               อาจจะเป็นการดีเมื่อความทรงจำอันเลวร้ายถูกลบออกไปเพื่อที่เขาคนนี้จะได้ไม่ต้องรับรู้เรื่องเจ็บปวดที่เกิด

ขึ้น เรียกว่าเห็นแก่ตัวก็ได้เมื่อโยธินยอมรับว่าไม่อาจเพิกเฉยกับเรื่องที่เกิดขึ้น เขากำลังจะตัดสินใจ!


               “คุณชื่อว่าชลที่แปลว่าน้ำ คุณบาดเจ็บเพราะพลัดตกจากหน้าผาสาเหตุมาจากคุณกับผมทะเลาะกันด้วยเรื่อง

เข้าใจผิดจนคุณโมโหแล้ววิ่งหนีไปเกิดอุบัติเหตุ”


               ใบหน้าที่ยังคงซีดอ้าปากค้างกับข้อมูลที่ได้รับ ชายที่ได้ชื่อว่าชลสบตากับคนช่วยชีวิตด้วยความคลางแคลง


               “แล้วทำไมคุณกับผมถึงทะเลาะกันจนเกิดเรื่องนี้ขึ้น ผมเป็นอะไรกับคุณ”


               “ฟังนะชล”


               โยธินวางมือไปบนบ่าลาดแล้วกระชับมือแน่น


               “คุณเป็นคนรักของผม เราเป็นแฟนกัน”
               








               ชลนั่งอยู่บนหาดทรายสีขาวเนื้อละเอียดจ้องมองแผ่นหลังกว้างคล้ำด้วยไอแดดที่กำลังยืนเด่นอยู่บนโขดหิน

ดวงตาจับจ้องอยู่แต่แผ่นน้ำทะเลสีครามเบื้องล่างแสงอาทิตย์อัสดงสีส้มเย็นตาเป็นฉากอยู่ด้านหลัง โยธินกระชับฉมวก

ปลายแหลมในมือด้วยความมั่นใจเมื่อแทงมันลงไป ใบหน้าคมยิ้มกริ่มเมื่อเดินกลับมาหาเขาพร้อมปลาตัวเขื่อง


               “มื้อเย็นของเราวันนี้ไงชล”


               ชลมองอย่างเพลิดเพลินเมื่อโยธินลงมือจัดการกับปลาที่ได้มา ฝีมือทำอาหารของโยธินนั้นดีมากจากที่เขาได้

กินตั้งแต่ฟื้นคืนสติเมื่อหลายวันก่อน


               “คุณบอกว่าเป็นหมอ แต่ผมไม่อยากจะเชื่อเลย ฝีมือการหาปลาของคุณเก่งราวกับเป็นชาวประมง”


               โยธินเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้แล้วจึงหันไปสนใจอาหารที่กำลังทำต่อ


               “ผมมาอยู่ที่นี่หลายปีแล้วก็ต้องเรียนรู้มาบ้างสิครับ ไม่งั้นก็คงอยู่ไม่ได้”


               “ทำไมคุณถึงมาอยู่เกาะกลางทะเลล่ะโยธิน”


               “ผมชอบทะเล ผมเบื่อความวุ่นวายในเมืองก็แค่นั้นแหละ ผมมาเที่ยวที่นี่ตามคำแนะนำของชาวบ้านที่เคย

เข้าไปในเมืองพอได้มาผมก็ติดใจ”


               “แล้วผมล่ะ ผมทำอะไร”


               นายแพทย์หนุ่มชะงักก่อนจะเงยหน้ามาตอบพร้อมรอยยิ้ม


               “คุณไม่ได้ทำอะไรหรอก แค่อยู่ข้างๆผมก็ไม่มีเวลาทำอย่างอื่นแล้ว”


               “บ้า”


               ชลหัวเราะ เขานั่งมองโยธินที่ยังคงง่วนกับการทำอาหารแล้วลอบถอนหายใจแผ่วเบา


               ถึงแม้โยธินจะบอกว่าเขาเป็นคนรักแต่ชลกลับจำความรู้สึกรักใคร่ผูกพันที่มีต่อโยธินไม่ได้ และยิ่งโยธินทำดี

ต่อเขามากเท่าไหร่ชลก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นเท่านั้น

               ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาชลก็ได้รับการดูแลเอาใจใส่จากโยธินจนแทบไม่ต้องทำอะไรตั้งแต่ตื่นนอนจนถึงเข้านอนอีก

ครั้ง แม้ว่าเขาจะตอบแทนด้วยการนอนหันหลังให้ด้วยความไม่คุ้นเคยแต่โยธินก็ยังไม่ถือสา ความอบอุ่นที่เกิดขึ้นเมื่อ

โยธินสอดแขนมาที่เอวแล้วดึงไปกอดจนแผ่นหลังของเขาแนบชิดไปกับอกกว้างรบกวนจิตใจเป็นอันมาก ชลรู้ว่าโยธิน

ต้องการแต่เขาเองต่างหากที่ไม่ได้ตอบสนองแม้เขาจะรู้ว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติของคนรักกัน


               “คิ้วขมวดกันเป็นโบว์แล้ว คิดอะไรอยู่”


               ชลสะดุ้งเมื่อโยธินมานั่งอยู่ตรงหน้า ปลายนิ้วใหญ่เอื้อมมือแตะอยู่ตรงหัวคิ้วของชลพลางยืดมันออกจากกัน


               “อย่ามัวแต่คิดมากเลย มากินปลาเผาสูตรเด็ดของผมดีกว่า”


               โยธินใช้ส้อมดึงเนื้อปลาออก เขาเป่าลมไล่ความร้อนแล้วป้อนใส่ปากชล


               “อร่อยจัง นอกจากเป็นหมอเป็นคนจับปลาแล้ว คุณยังเป็นพ่อครัวได้อีกนะโยธิน”


               “กินเถอะน่า มัวแต่แซวผมเดี๋ยวผมแย่งกินหมดไม่รู้ด้วยนะ”


               ชลยิ้มขำ เขาอ้าปากรับเนื้อปลาที่โยธินป้อน แต่ด้วยความร้อนมันทำให้เขาสำลัก


               “ชล เป็นอะไรมากไหม ผมขอโทษ”


               โยธินตกใจจนโยนส้อมทิ้ง เขาประคองใบหน้าของชลไว้ในอุ้งมือพลางให้นิ้วนวดอยู่ตรงมุมปากที่มีรอยแดง

เพราะความร้อน


               “ไม่เป็นไรแล้วครับโยธิน”


               นัยน์ตาดำขลับเงยหน้ามาสบตา โยธินจ้องลึกลงไปราวกับตกอยู่ในภวังค์ เขาโน้มตัวเข้าใกล้เอียงหน้าเข้าไป

แนบริมฝีปากลงกับเรียวปากของชล ความอุ่นร้อนของกลีบปากนุ่มเรียกร้องให้เขาดันลิ้นชื้นเข้าไปตวัดไปทั่วโพรงปาก

มือสากสอดเข้าไปใต้เสื้อยืดตัวใหญ่ที่ชลใส่อยู่ โยธินลูบไล้ไปทั่วผิวกายนุ่มมือที่เจ้าของยังตะลึงอยู่กับการกระทำของ

เขา


               “โยธิน ผมยังไม่พร้อม”


               เสียงตะกุกตะกักดังแผ่วเรียกสติคืนมาสู่โยธิน เขาผละปากออกมาพร้อมใบหน้าสำนึกผิด


               “ขอโทษ”


               “ไม่ โยธิน คุณไม่ผิด”


               ชลรีบเอ่ยเสียงสั่น


               “ผมต่างหากที่ผิดที่ทำให้คุณมีความสุขไม่ได้ ทั้งที่คุณช่วยชีวิตและทำดีกับผมขนาดนี้ ผมขอโทษ”


               ร่างโปร่งผวาเข้ากอดโยธินดวงตาหวานแดงก่ำ โยธินเม้มปากแน่นเขาดึงแขนที่กอดรอบลำตัวของเขาออก


               “อย่ายอมเพราะสงสารหรือสำนึกบุญคุณ มันไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ”


               เสียงแข็งแทรกปนด้วยทำนองตัดพ้อยิ่งทำให้ชลใจเสีย


               “ผมอยากได้คุณเพราะผมรักคุณไม่ใช่เพราะให้คุณมาตอบแทนด้วยเรื่องงี่เง่าอย่างนี้”


               “โยธิน!”









มีต่ออีกนิด

[Belove]

ต่อตรงนี้จ้า




               น้ำตาไหลลงมาจนได้เมื่อโยธินลุกขึ้นแล้วก้าวยาวๆหนีไป ชลแทบจะวิ่งตามหลังร่างสูงนั้นจนกระทั่งโยธิน

ยอมหยุดอยู่ตรงชายหาดที่มีคลื่นสาดซัดเข้าฝั่ง นายแพทย์หนุ่มทิ้งตัวลงนั่งท่ามกลางความมืดมิดที่ปกคลุมเมื่อแสง

ตะวันลับขอบฟ้าไปแล้ว


               “โยธิน”


               ชลทรุดตัวลงนั่งเบื้องหลัง เขามองหลังคอที่มีเส้นผมดกดำปกคลุมอยู่อย่างชั่งใจ มือเรียวเอื้อมไปแตะไหล่

หนาอย่างหวาดๆ


               “ผมขอบคุณสำหรับทุกเรื่องที่คุณทำเพื่อผมแต่ผมกลับจำเรื่องราวความรักระหว่างคุณกับผมไม่ได้เลย มัน

ทำให้ผมรู้สึกผิด”


               ชลสอดมือเข้ากอดเอวของโยธินพลางแนบใบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้าง


               “แต่ถ้าผมจะขอเริ่มต้นความรักครั้งใหม่กับคุณได้ไหม เริ่มต้นกับปัจจุบันเริ่มต้นกับความดีที่คุณมีให้ผม ผมรัก

คุณนะโยธิน หันหน้ากลับมาหาผมเถอะ ผมไม่อยากให้คุณหันหลังแบบนี้ อะ อุ๊บ”


               ชลตกใจเมื่ออยู่ๆโยธินก็หันกลับมาหาแล้วโผเข้ากอดจนเขาหงายหลังลงกับพื้นทราย ร่างของเขาถูกโยธิน

รวบไปกอดและทาบทับลงมาพลางมองด้วยดวงตาพราวระยับแข่งกับดวงดาวที่เริ่มอวดแสงบนท้องฟ้า


               “พูดแล้วห้ามกลับคำนะ”


               ชลหน้าแดงก่ำอยู่ในความมืด เขาไม่กล้าสบตาจนต้องเสไปมองอยู่ตรงบ่ากว้าง ปลายนิ้วที่วางพาดอยู่บนลำ

ตัวแกร่งเขี่ยเล่นเบาๆด้วยความเขินจัดมันทำให้ตบะของโยธินแตกในที่สุด

               กลีบปากนุ่มถูกครอบครองอีกครั้ง คราวนี้ช่างหนักหน่วงและเรียกร้องจนชลเผลอตวัดลิ้นตอบเรียกเสียงคราง

ลึกในลำคอจากโยธิน มือปลาหมึกสอดลึกดึงเสื้อยืดและกางเกงขาสั้นตัวเก่าที่เขายกให้ชลใส่ออกจากเรือนร่างขาว

โพลนท้าทายแสงจันทร์ โยธินไล่เม้มขบจากซอกคอต่ำลงมาจนถึงแผ่นอกเขาแตะลิ้นลงตรงจุดเล็กก่อนจะครอบปากลง

ไปแล้วดูดจนรอบลานสีชมพู ชลสะท้านเฮือกแอ่นอกขึ้นอย่างเผลอไผล


               “อา โยธิน”


               “คุณไม่รู้หรอกว่าผมต้องอดทนแค่ไหนระหว่างที่รักษาคุณ”


               พึมพำแผ่วเบาพลางถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกบ้าง โยธินโถมกายทาบทับลากลิ้นลงต่ำจนถึงแอ่งสะดือ เขา

แหย่ลิ้นลงหยอกล้อจนชลต้องเด้งเอวรับ ท่อนเนื้อแข็งขยายตัวเต็มที่ฟาดเผียะลงกับถุงเนื้อแฝดของชลจนเจ้าตัวคราง

ฮือพลางคล้องแขนไปรอบลำคอแล้วกอดเกี่ยวไว้แน่น


               “โยธิน อา ผม อยาก แล้ว”


               เสียงพูดแทบไม่เป็นภาษาจากชลเมื่อโยธินยกต้นขาของเขาขึ้นแล้วงับลงไปตรงเนื้ออ่อน โยธินไม่รอช้าเขา

ดันต้นขาของชลจนแทบชิดไหล่ ช่องทางแสนสวยเปิดชัดอยู่เบื้องหน้าโยธินดันหัวรบเข้าหาแล้วกดเอวลึกเข้าไปทันที


               “อ๊า โยธิน สะ เสียวมาก”


               เสียงครางดังลั่น ร่างกายขาวโพลนดิ้นพล่านอยู่บนทรายเนื้อละเอียด น้ำทะเลสาดซัดเข้าใส่เป็นระลอกยิ่งเร้า

อารมณ์เมื่อโยธินเด้งเอวเข้าออก ชลจิกมือลงกับพื้นทรายปรือตาฉ่ำหวานเมื่อแก่นกายใหญ่กำลังกระแทกจุดสำคัญใน

ช่องทางของตน


               “อา ตอดมาก รัดจนร้อนไปหมด”


               โยธินเองก็กำลังพลุ่งพล่าน แรงอารมณ์กระพือจนต้องเท้ามือลงกับพื้นทรายข้างลำตัวของชลแล้วกระแทก

สะโพกถี่ยิบ แรงบีบมหาศาลกำลังทำให้เขาหน้ามืดเมื่อไม่ได้ปลดปล่อยมาเนิ่นนาน เมื่อช่องทางของชลบีบรัดถึงขีดสุด

โยธินก็ถึงกับต้องกลั้นใจเมื่อเขาอัดผลิตผลเข้าใส่จนเต็มเหนี่ยว








               “ตื่นได้แล้วครับชล อย่ามัวขี้เซา วันนี้เราต้องนั่งเรือเข้าฝั่งจำไม่ได้หรือ”


               จมูกโด่งฝังลงกับแก้มนุ่ม ชลยิ้มทั้งที่ตายังปิด


               “ตื่นแล้วครับโยธิน แต่ลืมตาไม่ไหวผมไม่มีแรงเลย”


               “ไปทำอะไรมาล่ะ หมดแรงขนาดนี้ โอ๊ย เจ็บนะ”


               โยธินแกล้งร้องมือกำปั้นน้อยๆทุบลงบนต้นแขน ทำไมจะไม่รู้ว่าทำไมชลถึงหมดแรง ก็หลังจากครั้งแรกที่

ชายหาดเขาก็อุ้มชลกลับบ้านและจัดการจนไม่เห็นเดือนเห็นตะวันอีกหลายวัน


               “ลุกแล้วๆ ออกไปห่างก่อนสิเหม็นกลิ่นตัวชะมัด”


               ชลนิ่วหน้าพลางผลักโยธินออกห่าง ร่างโปรงดันตัวเองขึ้นจากเตียงอย่างอ่อนเพลีย และทันทีที่ลุกขึ้นยืนบ้าน

ทั้งหลังก็หมุนคว้าง สติของชลหลุดลอยไปพร้อมกับเสียงร้องอย่างตกใจของโยธินเมื่อเห็นเขาร่วงลงไปกองกับพื้น




                                                                         TBC







               
               

[lizzii]

เดาไม่ถูกเลยเรื่องนี้

[A-J.seiya*]

เชื่อแล้วว่าอินดี้
555555
เดาทางไม่ถูกเลย ยังไงน้าาาา
รออ่านตอนหน้า

[aaoo]

 

[IsDeer]

ฉวยโอกาสจนได้เมียเลยนะโยธิน
ระวังตัวประหลาดตามมาเอาคืนซะล่ะ

[BeeRY]

ชีวิตกำลังจะดีขึ้นแล้วเชียวหนูชลของหมอโยธิน

[Snowermyhae]

กลัวตอนต่อไปมากค่ะ

[boboman]

เรื่องนี้นี่มันอะไรกันเนี่ย =[]=
เดาทางไม่ออกเลยง่ะ
แล้วตกลงใครเป็นพระเอกเนี่ยยย
แต่ชอบหมอโยธินนะ อิอิ

[Tennyo_Y]

ท้อง???

[ไอศกรีมละลาย]

กรี้ดสลบหวานอ่ะปนขม
กำลังดี
หมอหลอกลวงอ่ะแต่ชอบ
หลอกนานๆหน่อย555

[❣☾月亮☽❣]

    แหม่. กำลังฟินๆ แบบนี้เดายากจัง
ไม่รู้ว่าสัตว์ประหลาดที่จากไปจะคล้ายๆปรสิตหรือเปล่า ถ้ามันทิ้งเชื้อเป็นตัวอ่อนที่ฝังอยู่ในร่างกายมินล่ะ หรืออาจจะแค่ไวรัส
บรึ๋ยยย แค่คิดก็สยองแทนหมอแล้ว  เกิดวันหลังกำลังฟินๆไอ้จ้อนขาดทำไง.    อย่าฮาร์ดคอร์มากนะคะคนเขียน
 

[pigarea]

ท้องแน่นอนกับไอ้ปีศาจ