หัวข้อ: <<X-Theme the series Season2>> ขายทาง Ebook แล้วค่ะ

[Death_note]

อ๊ากกกก ชลจะเป็นไงต่ออ้ะ

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

เจอกันอีกครั้ง จะเป็นยังไงนะ 

[ตัวเล็ก]

กรี๊ดแปป จะเป็นยังไงต่อเนี่ย ลุ้นๆ ตื่นเต้นๆ
 

[Belove]

                                                            ตัวประหลาด

                                                             บทที่ 7.1


               สภาพยับเยินของบ้านทำให้โยธินตกใจแทบสิ้นสติเมื่อเขากลับมาถึงในยามเช้า หลังจากที่ผู้ชายในหมู่บ้าน

พากันลาดตระเวนหาคนแปลกหน้าที่เป็นฆาตกรแต่กลับพบกับความล้มเหลว ทุกคนแยกย้ายกันกลับพร้อมกับความ

ระแวงและหวาดกลัว โยธินจึงรีบกลับบ้านด้วยความเป็นห่วงชลแต่เมื่อมาถึงหัวใจของเขาก็ร่วงหล่นพื้นทันที


               ต้นไม้ใหญ่โค่นขวางทางเดิน ประตูถูกพังทลายยับเยินและเมื่อรีบวิ่งเข้าไปตะโกนเรียกชื่อกลับมีเพียงความ

ว่างเปล่าพร้อมกับสภาพของใช้ที่กระจัดกระจายกองเกลื่อน โยธินตะโกนออกมาอย่างคุ้มคลั่งเขาวิ่งวนค้นหามันมีเพียง

คราบสีเขียวเกรอะกรังกองอยู่กับพื้นบ้านและหยดเป็นทางไปทางด้านหลัง ดวงตาของโยธินโชนไปด้วยโทสะเขากระชับ

ปืนพกในมือและรีบวิ่งตามร่องรอยสีเขียวที่มุ่งไปบนหน้าผาสูงบนเกาะเล็ก


               ด้านบนสุดเป็นพื้นที่ราบตัดลงไปเป็นหน้าผาที่หันหน้าสู่ด้านหลังของเกาะ ด้านล่างเป็นทะเลลึกที่ไม่ได้ใช้

ประโยชน์เพราะมันมีแต่โขดหินแหลมคม กว่าจะวิ่งขึ้นมาถึงด้านบนโยธินก็หอบหนักเขายืนหันรีหันขวางเพราะต้นไม้ใหญ่

ยังยืนต้นบังอยู่ แต่พอได้ยินเสียงกรีดร้องของชลดังแว่วมาจากหน้าผาโยธินก็รีบวิ่งตามเสียงจนกระทั่งเห็นภาพที่ทำให้

เขาต้องเบิกตากว้าง


               ชลนอนดิ้นรนอยู่กลางพื้นดินใบหน้างดงามมีแต่ความหวาดกลัวในขณะที่มีสิ่งมีชีวิตที่ประหลาดที่สุดเท่าที่เขา

เคยเห็นคร่อมทับอยู่ด้านบน มันใช้มือใหญ่หนากดหน้าอกและคอของชลจนดิ้นไม่หลุด ร่างกายสีควันบุหรี่มีร่องรอยบาด

เจ็บเป็นแผลเหวอะหวะ และเมื่อเสียงของชลกรีดร้องอีกครั้งก็เรียกสติของโยธินให้พุ่งตัวเข้าหาอย่างรวดเร็ว


               “ช่วยด้วย เอวัน ปล่อยเดี๋ยวนี้”


               ไม่มีเวลาแปลกใจที่ชลกลับมามีเสียงชัดเจนอีกครั้ง โยธินเข้าไปยืนจังก้าต่อหน้าและยกปืนพกยิงเข้าแสก

กลางหน้าผาก แต่เขาก็ต้องตกตะลึงที่กระสุนปืนพกทำได้เพียงระคายผิวจนมีน้ำเมือกสีเขียวไหลรินออกมาแค่เล็กน้อย

และยิ่งกระตุ้นให้ไอ้ตัวประหลาดโกรธจนดวงตาสีเขียวเรืองแสงวาบ


               ดวงตาสีเขียว!


               ความสังหรณ์ใจบางอย่างผุดขึ้นมาในสมองของโยธิน แต่เขาก็ไม่มีเวลาไตร่ตรองเมื่อตัวประหลาดผุดลุกจาก

ร่างของชลและกระโจนเข้าหา โยธินเหนี่ยวไกปืนรัวยิงจนหมดแม็กสร้างความบาดเจ็บเพิ่มได้อีกไม่เท่าไหร่เขาก็ถูกมือ

ใหญ่ตบใส่จนกระเด็นหวือไปหลายเมตร


               “โย ระวัง!”


               ชลยันกายขึ้นมาตะโกนอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นโยธินเพลี่ยงพล้ำ โยธินรีบลุกขึ้นมาแต่กลับถูกมือหนาคว้าคอ

แล้วยกขึ้นสูงก่อนจะกระแทกกับพื้นดินราวกับโยธินเป็นของเล่น โยธินร้องลั่นเมื่อได้ยินเสียงกระดูกของตัวเองหักดังลั่น

ดวงตาของเขาลอยคว้างเมื่อตัวประหลาดทำท่าจะทำร้ายเขาอีกครั้ง แต่มันกลับยั้งมือเมื่อเห็นชลพุ่งเข้ามาขวางทางไว้


               “อย่านะ เอวัน!”


               ดวงตาสีเขียวลุกวาบ คล้ายมีแววตัดพ้อซ่อนอยู่ภายในส่วนลึก มันเงยหน้าส่งเสียงร้องลั่นอย่างเจ็บปวดเมื่อ

สบตากับชล


               “ปอออออ ม่ายยยเคยยยยรักกกกก เอวันนนน”


               ชลเบิกตากว้างเมื่อได้ยินเสียงเอวัน เขาไม่นึกว่าเอวันจะพูดได้ชลมองเอวันอย่างเด็ดเดี่ยวแล้วเอ่ยออกไป


               “ไม่เคยรัก ทั้งหมดมันเป็นหน้าที่และมนุษยธรรม เข้าใจไหมเอวัน”


               โยธินมองเหตุการณ์ทั้งหมดอย่างอ่อนระโหยเขาเห็นดวงตาสีเขียวนั่นมองมาทางชลด้วยความเจ็บช้ำก่อนที่

จะวาวโรจน์ขึ้นมา


               “จะฆ่าทุกกกกกคนนนที่ปออออรักกกกก”


               ร่างบางที่กางแขนปกป้องโยธินถูกผลักให้พ้นทาง เอวันทรงตัวขึ้นมามองโยธินอย่างอาฆาตและเตรียมที่จะ

คว้าขึ้นมาอีกครั้ง


               แสงสีแดงส่องเป็นลำพุ่งแหวกอากาศมาสกัดที่แขนของเอวันจนมันร้องลั่น เลือดสีเขียวพุ่งกระฉูดออกมา

ราวกับน้ำพุ เอวันหันขวับไปมองร่างสูงที่ปรากฏกายขึ้นมาใช้ปืนไฟฟ้าส่องตรงมาที่มัน ในขณะที่มันกำลังยังตั้งตัวไม่ได้

ร่างปราดเปรียวอีกร่างก็พุ่งปราดมาอุ้มโยธินที่บาดเจ็บให้ห่างออกมาจากมันราวกับสายลม


               “ภู!”


               เสียงเรียกด้วยความตื่นเต้นทำให้ภูริหันขวับไปมอง เขาถึงกับตะลึงงันเมื่อเห็นร่างโปร่งคุ้นตาในชุดเสื้อผ้าพื้น

เมือง แต่ใบหน้างดงามนั้นคือใบหน้าที่ยังวนเวียนอยู่ในความทรงจำมาตลอดห้าปี


               “ปอ!”


               ระหว่างที่ภูริขาดความระมัดระวังร่างสีควันบุหรี่ก็ปราดเข้ามาใช้กำลังตบใส่จนภูริล้มลง เท้าใหญ่โตกระทืบลง

ไปที่กลางลำตัวจนภูริตัวงอ เอวันมองภูริอย่างเกลียดชังพลางก้มลงเตรียมจะใช้มือคว้าแต่มันกลับหงายหลังเมื่ออยู่ๆถูก

ร่างปราดเปรียวกระโดดถีบขาคู่ เอวันตั้งหลักขึ้นมามองคู่ต่อสู้คนใหม่อย่างแปลกใจ


               หยกยืนจังก้าป้องกันภูริไว้ สบตากับไอ้ตัวประหลาดตรงหน้าอย่างเจ็บใจโดยเฉพาะกับสภาพของโยธินและ

ชลที่ได้รับบาดเจ็บ หยกจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทำร้ายคนที่หยกรักได้อีก ทั้งคู่ท้าทายกันทางสายตาพักใหญ่ก่อน

จะกระโจนเข้าหากัน


          หยกตัวเล็กกว่ามากแต่แรงสูสีกันเพราะเอวันบาดเจ็บไปทั้งตัว หยกออกแรงต่อยจนเอวันหน้าหงายแต่มันก็หัน

กลับมาทุบจนหยกทรุดลงท่ามกลางเสียงร้องอย่างตกใจของทุกคน


          “หยก ระวังด้านหลัง!”


           ลำแสงสีแดงถูกยิงมาจากภูริที่ยังนอนกองอยู่กับพื้น มันพุ่งเข้าหาลำตัวของเอวันจนมันส่งเสียงร้องโหยหวนด้วย

ความเจ็บปวด หยกได้ทีรีบลุกขึ้นมาชกหน้าเอวันอีกครั้งจนคราวนี้มันร่วงไปกองอยู่กับพื้น


         หยกผืนความเจ็บระบมยืนขึ้นมา เขากัดฟันมองไอ้ตัวประหลาดที่กำลังยันกายขึ้นมาเช่นกัน ดวงตาของเอวันเบิก

ตาโพลงเมื่อมองเห็นหยกอีกครั้ง คราวนี้มันกลับเป็นฝ่ายตื่นตะลึง


        “ลูกกกกกก”


         เอวันหันกลับไปมองชล มันเปลี่ยนเป้าหมายพุ่งตรงไปคว้าชลจนติดมือขึ้นมาก่อนจะลากไปยังปลายหน้าผาจน

หมิ่นเหม่


               “ลูกกกกเอวันนนนช่ายยหมายยย”


               “ปล่อยแม่นะไอ้ตัวประหลาด”


               หยกตะโกนลั่นด้วยความเป็นห่วง


               “หยกอย่าเข้ามา เอวัน เอาสิ ฆ่าฉัน แกเคยฆ่ามาแล้วครั้งหนึ่งแกก็ฆ่าได้อีก เอาเลย”


               ชลมองอย่างเคียดแค้นในขณะที่เอวันกลับนิ่งงันและเจ็บช้ำ


               “เอวันนนรักกกปอออออ”


               ดวงตาสีเขียวลุกโพลงเมื่อหันไปมองหยกอีกครั้งแล้วจึงหันมามองชลพร้อมกับตะโกนก้อง


               “ตายยยด้วยยกันนน”


               พรึ่บบบบ!!


               ลำแสงสีแดงพุ่งเข้าใส่ตรงกลางระหว่างดวงตาสีเขียวที่มองอย่างตกตะลึง หยกทิ้งปืนไฟฟ้าที่ภูริโยนส่งให้

ลงพื้นแล้วรีบกระโดดไปคว้าร่างของชลไว้ได้ทันเมื่อร่างใหญ่โตของเอวันหงายหลังและลอยละลิ่วลงไปกับหน้าผา

ได้ยินเสียงร้องลั่นดังขึ้นมาก่อนที่จะเงียบหายไปตามสายลม หยกกับชลค่อยๆชะโงกลงไปมองทั้งคู่เห็นร่างสีควันบุหรี่ถูก

โขดหินแหลมคมเบื้องล่างแทงทะลุลำตัวเลือดสีเขียวไหลทะลักลงสู่ทะเลกว้าง เอวันหมดลมหายใจลงแล้ว


               หยกตัวสั่นสะท้านอยู่ในอ้อมกอดของชล ดวงตาสีเขียวเบิกโพลงอย่างตื่นตระหนกเมื่อคอนแทคเลนส์ร่วง

หลุดไปตั้งแต่ถูกเอวันทำร้ายแต่คราวนี้แม่ของหยกกลับไม่นึกกลัวหยกอีกแล้ว มีแต่หยกที่นึกกลัวตัวเอง


               “แม่ บอกหยกว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง”


               หนุ่มน้อยหวาดผวากับความจริงที่เพิ่งรับรู้


               “หยกเป็นลูกพ่อโยกับแม่ชล ไม่ใช่ลูกของไอ้ตัวประหลาดนั่น ใช่ไหมแม่ ใช่ไหม”


               “หยกลูกแม่ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหยกก็เป็นลูกแม่นะลูก”


               เสียงทุ้มนุ่มที่ดังมาจากลำคอของแม่ชลยิ่งทำให้หยกตกใจหนักเข้าไปอีก แม่ชลของหยกพูดได้แล้วแต่เสียง

นั่นยังไงก็เป็นเสียงผู้ชายชัดๆ


               ท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความสับสน โยธินที่ประคองท่อนแขนที่หักจนผิดรูปลุกขึ้นยืน เขามอง

สบตากับผู้ชายหน้าตาดีอีกคนพลางกัดฟันแน่น ผู้ชายคนนั้นเองก็ประสานสายตาอย่างคลางแคลงก่อนจะก้าวไปหาสอง

แม่ลูกที่เพิ่งจะคลายอ้อมกอดจากกัน


               “ปอ คุณยังไม่ตาย”


               หยกอ้าปากค้างมองภูริและแม่ชลสลับกัน ภูริเรียกแม่ชลว่าปอ ชื่อนี้คือชื่อที่ภูริเรียกอยู่ซ้ำๆในคืนที่พรากความ

บริสุทธิ์ไปจากหยก หรือว่าแม่ชลคือคนที่ชื่อปรมะ หยกใจหายเมื่อเห็นแม่ยิ้มรับทั้งน้ำตา


               “ภู ปอยังไม่ตาย ดีใจที่ได้พบกับภูอีกครั้ง”


               “พ่อ รอหยกด้วย”


               หยกมองเห็นแผ่นหลังของพ่อโยเดินกลับลงไปจากหน้าผาสูงชัน ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจแล่นเข้าหัวใจจน

แทบจะร้องไห้ออกมา หยกวิ่งตามโยธินไปโดยไม่สนใจเสียงเรียกของชลแม้แต่น้อย


TBC



               

[❣☾月亮☽❣]

โอ๊ย ปวดใจ ใครๆก็รักปอ เอวันนนก็ร้ากกปออ ฮือ   
สงสารหยกสุดแล้ว   

[boboman]

แอบสงสารเอวันอ่า T^T
หยกก็น่าสงสาร ดูท่าจะรักแฟนเก่าแม่ตัวเอง... ความสัมพันธ์ช่างซับซ้อน อยากให้ชลคู่กะโยธินน่ะแหละ จะได้ครบคู่ แต่ไม่รู้ว่าภูริจะรักหยกรึเปล่า เง้อ... T_T
มาต่อไวๆนะค้า

[Freja]

เอาละสิทีนี้    ปอนี่เนื้อหอมมากมีแต่คนรัก  ภูริ เอวัน โยธิน  แต่ปอรักภูรินี่  กับโยธินอาจจะเป็นเพราะความดี   กลัวแต่หยกจะท้องกับภูริ   แถมภูริยังจำคืนนั้นไม่ได้ด้วยสิ
มโนเหตุการณ์ที่แย่ที่สุดก็คือเหลือโยธินกับหยกอยู่ด้วยกันบนเกาะ    แต่จริงๆก้น่าจะเป็นโยธิน-ชล   แล้วภูริก็หันมาเริ่มทำความรู้จักกับหยก

[Biwty...]

สงสารเอวันนะ

[PaePT]

สงสารอีเอวัน อ่ะ 

[sittawan]

สงสารเอวันอ้ะ สงสารทุกคนด้วยยมาต่อเร้วๆน้าค้างมากก

[วายซ่า]

หวังว่าจะปรองดองกันได้นะ  อดสงสารเอวันไม่ได้ 

[HISY]

สงสารเอวัน สงสารหยก

[Belove]

                                                       ตัวประหลาด

                                                         บทที่ 7.2



            ชลมองโยธินและหยกอย่างสะเทือนใจเมื่อเห็นสายตาเจ็บช้ำระคนตัดพ้อของทั้งคู่เมื่อกลับมาถึงบ้าน โยธินดูแล

อาการบาดเจ็บด้วยตัวเขาเองและหยก เขาปฏิเสธการช่วยเหลือของชลโดยสิ้นเชิง


               “ผมดูแลตัวเองได้ คุณไปดูแลผู้ชายคนนั้นเถอะ เขาก็บาดเจ็บเหมือนกันนี่”


               “โย ฟังผมก่อน คือว่าผม…”


               ชลกลืนน้ำลายลงคอเมื่อโยธินเบี่ยงตัวหนี ชลจึงหันไปหาหยก


               “หยก มาหาแม่…”


               “หยกจะใส่เฝือกที่แขนให้พ่อ แม่ก็ไปหาผู้ชายคนนั้นสิ”


               ชลเม้มปากกำมือแน่นเมื่อเห็นทีท่าหมางเมินของคู่พ่อลูก น้ำตารื้นออกมาด้วยความเสียใจพลางก้าวเดินมานั่ง

ร้องไห้อยู่ที่ริมหาดทรายโดยมีภูริเดินตามมาห่างๆ ภูริเอ่ยถามเสียงเครือเมื่อเขาทรุดนั่งเคียงข้าง


               “ปอ เกิดอะไรขึ้นหลังจากที่ปอตกหน้าผาหายไปในทะเลเมื่อห้าปีที่แล้ว”


               ชลยิ้มเศร้าเมื่อเล่าเรื่องราวต่างๆที่ได้เผชิญมาให้ภูริฟัง เมื่อเล่าจบชลจึงสบสายตากับภูริอย่างรู้สึกผิด


               “ปอขอโทษถ้าจะต้องบอกภูว่า ปรมะได้ตายไปแล้วตั้งแต่วันนั้นปอมีชีวิตใหม่เพราะโยธิน ตอนนี้ปอรักโยธิน

และอยากจะอยู่กับเขาตลอดไป ภูจะด่าจะว่าปอยังไงก็ได้ที่ปอเปลี่ยนใจจากภู ปอขอโทษ”


               กลายเป็นภูริที่ยิ้มเศร้า เขาวางมือลงบนไหล่ของชลและดึงให้เผชิญหน้ากับเขา


               “ถึงจะเจ็บแต่ภูก็เข้าใจ อย่างน้อยภูก็ดีใจที่เห็นปอยังมีชีวิตและได้อยู่กับคนดีที่เขารักปอ ได้โปรดอย่าคิดมาก

เรื่องของภู แค่เราได้เป็นเพื่อนกันต่อไปภูก็ดีใจแล้ว”


               ชลคลี่ยิ้มอย่างดีใจ ภูริมองใบหน้างดงามแล้วกดจูบแผ่วเบาที่กลีบปากนุ่มเพื่ออำลาโดยที่ทั้งคู่ไม่รู้ว่ามีสายตา

อีกหนึ่งคู่จ้องมองอย่างน้อยใจ


               




               ชลก้าวเข้าไปในบ้านที่มีโยธินกำลังจัดของด้วยแขนเพียงข้างเดียวส่วนอีกข้างอยู่ในเฝือกปูนสีขาวด้วย

ใบหน้าหงุดหงิดชลไม่ได้พูดอะไรเมื่อเข้าไปช่วยเก็บของ บรรยากาศมีแต่ความเงียบงันจนในที่สุดโยธินก็ระเบิดเสียงออก

มา


               “โธ่โว้ย!”


               “โย”


               “เขามาตามแล้วนี่ จะกลับไปกับเขาก็ไป”


               “ฟังกันก่อนได้ไหม”


               ชลถอนใจออกมา ร่างเพรียวเดินไปหาแล้วโอบกอดโยธินจากด้านหลังเขาซบหน้าลงกับแผ่นหลังสีแทนชุ่ม

เหงื่อ


               “ใช่ ผมกับภูคบกันมาก่อน เราทั้งสองคนทำงานที่นาซ่า คุณไม่รู้หรอกว่ามันมีอยู่ในประเทศไทยและมนุษย์

ต่างดาวน่ะมีจริง เราพบมันและเลี้ยงมันเพื่อวิจัยแต่มันกลับหลุดออกจากการควบคุมและมันก็ข่มขืนผม”


               ชลสะอื้นเมื่อภาพความทรงจำอันเลวร้ายประดังขึ้นมาในสมอง


               “แต่คุณช่วยผมไว้นะโย คุณให้ชีวิตใหม่ให้ความรักกับผม”


               “อย่าทำแบบนี้ ผมเคยบอกคุณแล้วว่าอย่าทำเพราะสงสารหรือสำนึกบุญคุณ ผมไม่ต้องการ”


               เสียงขื่นของโยธินทำให้ชลยิ่งกระชับวงแขนแน่นขึ้นไปอีก เขาจะไม่ยอมให้โยธินไปจากเขาเด็ดขาด


               “ผมไม่ได้สงสารหรือจะทดแทนบุญคุณอะไรทั้งนั้น ผมแค่รักคุณนะโย ผมขอเป็นชลของคุณตลอดไปจะได้

ไหมครับ คุณหมอโยธิน”


               เงียบลงอีกครั้งจนได้ยินเสียงลมหายใจ จนกระทั่งชลใจหายเมื่อโยธินพูดแหวกความเงียบขึ้นมา


               “ปล่อย”


               “ไม่ปล่อยหรอก”


               “โง่หรือเปล่า ถ้าชลไม่ปล่อยแล้วผมจะหันกลับไปกอดชลยังไงล่ะ”


               ชลยิ้มกว้าง และทันทีที่ปล่อยโยธินก็หันกลับมาใช้แขนเดียวที่เหลืออยู่ดึงชลเข้ามากอด เขากดจูบหนักๆที่

หน้าผาก


               “ขอบคุณนะโยธิน ขอบคุณที่ให้โอกาสผม”


               “เราให้โอกาสกันและกันต่างหาก ขอบคุณนะชลที่คุณเลือกผม เฮ้อ อยากจะกดคุณให้จมที่นอนจังเลยถ้าไม่

ติดว่าแขนหักนะ”


               ชลเงยหน้ามาด้วยประกายตาฉ่ำหวาน


               “งั้นให้ผมเป็นฝ่ายกดให้คุณได้ไหมล่ะ แค่คุณนอนนิ่งๆให้ผม…”


               โยธินไม่รั้งรอ เขาไม่สนใจข้าวของที่ยังระเกะระกะเต็มห้องโถงเมื่อฉุดชลให้ก้าวตามเข้าไปในห้องนอนแล้ว

ปิดประตูตามดังปัง ดวงตาที่สบประสานต่างเป็นประกายไปด้วยไอรัก และทันทีที่มือเรียวยาวของชลผลักแผ่นอกที่เต็ม

ไปด้วยมัดกล้ามให้หงายหลังลงไปบนที่นอนโยธินก็ฉุดให้ชลล้มลงมาทาบทับอยู่บนลำตัวของเขา


               ริมฝีปากประกบกันแน่นหนา ต่างฝ่ายแย่งกันส่งลิ้นหยุ่นเข้าไปในโพรงปากของอีกคนและตวัดเกี่ยวอย่างไม่

ยอมแพ้ ชลกระชากกางเกงเลที่โยธินสวมใส่ให้หลุดออก เขายกตัวขึ้นสูงดวงตางดงามดั่งเม็ดทรายจ้องมองแท่งเนื้อที่

อวดตัวตรงอย่างหวานฉ่ำ ไม่บ่อยนักที่ชลจะเป็นฝ่ายก้มหน้าลงไปแตะปลายลิ้นลงบนปลายสามเหลี่ยมและขบเม้มลงจน

โยธินส่งเสียงอย่างได้ใจ


               เรียวปากรูดรั้งพลางเหลือบตามองสามีที่กำลังเงยหน้าสูดลมเข้าปาก ชลยิ้มกริ่มด้วยความพอใจในผลงาน

ของตนเอง แท่งเนื้อพร้อมรบปริ่มหยาดน้ำใสแข็งขืนจนเส้นเอ็นแทบทะลุออกมาเมื่อชลค่อยๆคายมันออก เขาขยับตัวชัน

ขาคร่อมไว้พลางถอดเสื้อที่ใส่อยู่ด้วยท่าทางยั่วเย้า มือสวยถลกผ้าถุงที่นุ่งอยู่ดึงผ่านศีรษะตนเองแล้วโยนทิ้งอวดผิวกาย

ขาวเนียนให้โยธินต้องเอื้อมมือที่เหลือแค่ข้างเดียวมาลูบคลำขยำอย่างเมามันในขณะที่ชลยันกายสูงและกดเอวตนเอง

ลงมาเพื่อกลืนกินแท่งเนื้อให้ผลุบเข้าไปช้าๆ


               “อา ชล เสียวมาก ซี้ดดดด”


               โยธินอดใจไม่อยู่ เอวหนาช่วยดันกายให้สอดลึกได้เร็วยิ่งขึ้นจนชลต้องนิ่วหน้าด้วยความเสียวซ่านที่ปะทุขึ้น

มา  เสียงครางแผ่วดังแว่วเข้าหูเมื่อชลกดกายจนมิดและขยับช้าๆให้ภายในสัมผัสเสียดสีทีละน้อย จนช่องทางฉ่ำชื้นไป

ด้วยความพร้อมที่ต่างก็ต้องการซึ่งกันและกัน


               “ผมรักคุณโยธิน”


               ก้มหน้าลงไปบอกรักพร้อมกับส่ายเอวเร่งเร้าไฟปรารถนา ปลายนิ้วลูบไล้ไปตามโครงหน้าคมเข้มจนมาหยุดที่

ริมฝีปาก โยธินส่งลิ้นแตะไล้ก่อนจะอ้าปากง้างงับมันเข้าไปดูดแรงๆยั่วให้ชลบดคลึงสะโพกจนเนื้อตัวสั่นสะท้าน โยธินชัน

หน้าขาตั้งขึ้นแล้วเด้งเอวใส่จนชลร้องลั่น


               “อ๊า ตรงนั้น ฮึกๆ เสียวสุดๆเลยครับโย”


               ความอดทนสิ้นสุดลงทันที ชลออกแรงขย่มใส่พร้อมกันกับที่โยธินเด้งเอวสวน เสียงหอบหายใจหนักหน่วงดัง

สะท้อนทั่วห้องเมื่อต่างก็จูงมือกันแตะขอบฟ้าจนหมดแรง
               




               หยกรู้แล้วว่าทำไมหยกถึงหลงรักผู้ชายร่างสูงที่กำลังมองเหม่อไปกลางทะเลคนนี้ได้เพียงแค่แวบแรก หยก

เดาว่ามันเป็นเพราะแม่ชลของหยกเคยรักภูริ คงเป็นความผูกพันที่ทำให้หยกรักเขาแต่หยกก็ต้องเจ็บปวดเพราะในหัวใจ

ของเขาคงมีแต่แม่ชล ก็ดูที่เขาจูบแม่ชลอย่างแสนรักตอนที่หยกแอบมองนั่นสิ


               “หยก”


               ภูริหันมาเห็นหยกพอดี หยกหน้าง้ำหันหลังเดินหนีแต่ภูริก็รีบก้าวตามมาคว้าแขนเขาไว้


               “จะเดินหนีไปไหน ผม เอ่อ อายังไม่ได้ขอบคุณหยกเลยที่ช่วยชีวิตอาไว้อีกครั้ง”


               พอรู้ความสัมพันธ์ว่าหยกเป็นลูกของปรมะอดีตคนรัก ภูริเลยไม่รู้ว่าจะแทนตัวเองว่าอย่างไรดี เขาถอนหายใจ

เมื่อเห็นหยกทำหน้าบึ้งใส่ ภูริอยากจะสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับหยกแต่เป็นเพราะอะไรก็ไม่รู้ที่ทำให้หยกมึนตึงกับเขา


                “ใคร ใครเป็นหลานของคุณ”


               หยกพูดจากวนใส่ ยิ่งหงุดหงิดเมื่อเห็นหน้าตาใสซื่อของภูริ นึกอยากจะบีบคอให้แหลกคามือนัก


               “ไม่เป็นหลานแล้วหยกอยากเป็นอะไรล่ะ อายอมทุกอย่างนั่นแหละแค่ให้หยกพูดดีๆกับอาบ้าง ไม่ใช่ตะคอก

ใส่อาแบบนี้ อาก็น้อยใจเป็นนะ”


               โอย หยกอยากจะบ้าตาย ไอ้หน้าสลดแบบนี้กำลังทำให้หยกใจอ่อน หยกรีบห้ามตัวเองไว้


               “ไม่เป็นอะไรทั้งนั้นจะไปไหนก็ไป คุณเป็นแฟนแม่มาก่อนนี่ จะไปง้อแม่สร้างความแตกแยกกับพ่อโยก็ไปสิ

รออะไรอยู่”


                ภูริหน้าจ๋อยสนิท คราวนี้เขาปล่อยแขนหยกและหันหลังให้พลางพูดเสียงสั่น


               “แม่ของหยกทิ้งอาไปแล้วเขารักพ่อของหยกมากกว่า ตอนนี้อากำลังอกหักแต่หยกก็ยิ่งพูดตอกย้ำให้อา

เสียใจ อาไม่เข้าใจว่าทำไมหยกถึงไม่ชอบหน้าอาขนาดนี้ อาจะกลับไปทำงานแล้วจะได้ไม่ต้องอยู่ให้หยกทนเหม็นหน้า

อา”


               แม่ชลเลือกพ่อโย ดวงตาสีเขียวที่ไม่จำเป็นต้องใส่คอนแทคเลนส์เพื่อปกปิดเบิกตาโต หยกมองไหล่กว้างที่ลู่

ลงอย่างนึกสงสาร ความจริงภูริก็ไม่ได้มีความผิดอะไรสักนิดเขาสูญเสียคนรักไปเมื่อห้าปีที่แล้วและเมื่อกลับมาพบกันอีก

ครั้งคนรักก็มีความรักครั้งใหม่ หยกกำลังมองร่างสูงที่ก้าวไปยังท่าเรืออย่างชั่งใจ


               “เดี๋ยวสิ”


               ภูริชะงักเท้า เขาหันกลับมาหาด้วยนัยน์ตาสลด หยกเม้มปากแน่นเมื่อก้าวไปประจันหน้ากับภูริอีกครั้ง


               “ถามจริงๆเถอะ คุณจำอะไรเรื่องผมได้บ้าง”


               ดวงตาเต็มไปด้วยความงงงันเมื่อภูริพยายามทบทวนความทรงจำ หยกยิ่งเจ็บใจจนน้ำตารื้น


               “คนบ้า”


               หยกเป็นฝ่ายหันหลังให้และก้าวเท้าหนีบ้าง ภูริรีบคว้าไหล่ของหยกและดึงให้หันกลับมาอีกครั้ง คราวนี้เขา

มองหยกอย่างคาดคั้น


               “บอกอามาว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ อย่าให้อาต้องกลับไปพร้อมความสงสัยแบบนี้นะหยก”


               หยกกัดปากจนห้อเลือด


               หยกบอกตัวเองให้เข้มแข็ง


               ผู้ชายตรงหน้าไม่ได้รักหยก เขารักแม่ชล ป่วยการที่จะรั้งให้เขามารับผิดชอบด้วยการกระทำที่เกิดจากความ

ไม่ตั้งใจเพียงแค่ครั้งเดียว ผู้ชายที่กำลังจ้องหน้าเค้นคำตอบนี้จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าได้ทำอะไรลงไป มันไม่ได้เกิดจากความ

รักแม้แต่น้อย


               หยกกลั้นใจผลักหน้าอกภูริแค่เบาๆ แต่เขาก็เซห่างได้ไม่ยาก หยกหันหลังกลั้นสะอื้นจนไหล่ไหว


               “จะไปไหนก็ไป มัวแต่โยกโย้น่ารำคาญ”


               ภูริมองด้านหลังของไหล่ที่สั่นสะท้านอย่างคลางแคลงใจ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ในคืนวันที่หยกช่วยชีวิตเขาไว้

คืนที่เขาจำได้ว่าเป็นวันแรกในรอบห้าปีที่เขาฝันดีราวกับน้ำทิพย์สดใสที่พรายพร่างมาสู่ชีวิตที่อับเฉา ภูริเอื้อมมือออกไป

อยู่เหนือไหล่ของหยก แต่เขาก็ไม่กล้าพอที่จะวางมันลงเพราะท่าทีเดียดฉันท์ของหนุ่มน้อย ภูริก้มหน้าถอนหายใจเฮือก

ใหญ่เมื่อเขาทิ้งมือกลับมาแนบลำตัว


               “หยก ถ้าอาทำอะไรที่ทำให้หยกเสียใจอาขอโทษ ถ้าหยกไม่อยากเห็นหน้าอา อาก็จะไป แต่อาจะคิดถึงหยก

ตลอดไป”


               น้ำตาของหยกไหลลงมาเป็นทางอย่างสุดกลั้นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าย่ำทรายเดินจากไป ความรักครั้งแรกของ

หยกกำลังหายไปพร้อมกับเสียงเรือยนต์ที่แล่นห่างจากท่าเรือจนหายไปกับสายลม







               เป็นเวลากว่าสองสัปดาห์หลังจากที่เกิดเรื่อง ความหวาดกลัวของชาวหมู่บ้านประมงในเกาะเล็กจางลงไป

เรื่อยๆและความมีชีวิตชีวาของหยกก็น้อยลงไปเรื่อยๆจนชลและโยธินเริ่มผิดสังเกต


               หยกที่เคยสดใสกลับนั่งมองเหม่อไปกลางทะเลแทนที่จะลงไปแหวกว่ายดังเช่นเคย ผิวกายคร้ามไอแดดกลับ

ซีดลงทีละน้อย โยธินและชลพยายามทั้งซักถามทั้งปลอบประโลมแต่ก็ยังไม่ได้คำตอบ จนกระทั่งในตอนบ่ายวันนี้ที่ทั้งคู่

ต้องตกใจเมื่ออยู่ๆร่างกายที่เคยแข็งแรงกลับล้มแผ่หมดสติอยู่กลางพื้น โยธินรีบตรวจร่างกายหยกอย่างรวดเร็วก่อนที่

เขาจะกัดฟันแน่น


               “เกิดอะไรขึ้นกับหยกน่ะโย”


               ชลเอ่ยถามเมื่อเห็นอาการของสามีที่เต็มไปด้วยความเคืองขุ่น และคำตอบของโยธินก็แทบทำให้ชลผงะ

หงาย


               “หยกกำลังตั้งท้อง เจ็บใจจริงๆ ใครกันนะที่ทำเด็กแสนจะบริสุทธิ์อย่างหยกได้ลงคอ”
               




                                                                          TBC



บทหน้าคงจะจบแล้วหละ

ข่าวดี อิอิ

งานหลักน้อยลงแล้ว เวลาแต่งนิยายก็เยอะขึ้นอีกนิด กรี๊ดดด ดีจายยยย

แล้วก็ อยากจะรวมเล่ม คำสาปร้ายพ่ายรัก ใครสนใจก็ไปเม้ามอยซอยหยวกกันได้ในแฟนเพจนะคะ ขอเวลาอีกนิดนึง




อีกนิด มีโพลด้านบนให้ช่วยตอบด้วยเน้อ

ขอบคุณจ้ะ


 

[Zelsy]

โธ่ หยก

[yymomo]

กร๊สสสสสส อิคุณอาภู กลับมาก่อนนนน แกมาไข่ทิ้งไว้แบบนี้ได้ไง

กลับมาเลยนะ หรือจะให้นุ้งชลตามไปลากที่ นาซ่า 

น้องชลยังเด็กมาก โตแต่ตัวเลยยังไม่เข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร กล๊บบมาาาา อิตาบ้า

ปล.ไม่เลือกได้ป่ะ แบบว่า มันเด๊ดทั้งสองเรื่องเลย เลือกไม่ถูก

[HISY]

กรี๊ด หนูหยกของป้าท้องซะแล้ว
ตอนหน้าจะจบแล้วหรอคะ เร็วอ่า

[boboman]

หยกท้องแล้ววว ไปตามอิภูริกลับมาด่วนๆ แต่ถ้าคลอดแล้วเสียงจะหายไปอีกคนเปล่าเนี่ย

[Freja]

เอิ่ม  หยกอายุ 5 ขวบ ท้องลูกภูริที่จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าไข่ทิ้งไว้
เจริญแล้วค่ะทีนี้ หยกจะบอกหรือเปล่าว่าเป็นภูริ

[❣☾月亮☽❣]

    อีภู แกปี้เด็กมันแล้วยังไม่รู้ตัวอีก. แหมๆระบบสั่งการอัตโนมัติเหรอ พรากซิงเลยนะ
กลับมารับเมียและลูกด่วน. อย่าให้ต้องประกาศซ้ำ

โยชลหวานชื่นไปแล้วก็เบาใจเหลือน้องหยกกับลูกนี่แหละ แม่วัยใสแท้ๆ.   

[Fragrant]

หยกท้องกับภูริ!!! 

[ไอศกรีมละลาย]

กรีดร้อง ท้องลูกแฝดเลยยยนนย

[ตัวเล็ก]

หยกท้องเชื้อภูรืนี่แรงดีจริงๆ
 

[ekuto]

ง่าาา ภูใจร้าย

[วายซ่า]

อ้าว...เวรกรรม   

แม่ชลตามตัวเพื่อนเก่ากลับมาด่วนเลย

[Nus@nT@R@]

อ้าววว ท้องแล้ว
กลับมารับผิดชอบนะอิอาภู

[sirin_chadada]

ถ้าคนอื่นรู้ว่าหยกเป็นลูกครึ่ง(ครึ่งคนครึ่งมนุษย์ต่างดาว)จะไม่อยากจับไปศึกษาเหรอเนี่ย

[ไอศกรีมละลาย]

ถือธงรอ

[Belove]

                                                          ตัวประหลาด

                                                             บทที่ 8               

               “โครโมโซมเพศของมนุษย์บนโลกเราคือเอ็กซ์กับวาย ถ้าเป็นผู้หญิงจะเป็นเอ็กซ์กับเอ็กซ์ถ้าเป็นผู้ชายก็คือ

เอ็กซ์กับวายอย่างที่เราทุกคนเคยเรียน”


               ชลอธิบายให้โยธินและหยกที่นอนเหม่อลอยอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลได้รับรู้ หลังจากที่โยธินรู้ว่าหยกตั้ง

ครรภ์เขาก็รีบพาทั้งหยกและชลมาที่โรงพยาบาลของเขาเพื่อให้หยกได้พักฟื้น แต่หยกไม่ได้มีอาการรุนแรงเหมือนตอน

ที่ชลตั้งครรภ์ มีเพียงอาการอ่อนเพลียกับสภาพจิตใจที่ย่ำแย่เท่านั้น


               “แต่เมื่อได้ศึกษาพันธุกรรมของเอวันแล้ว ผมก็พบว่าโครโมโซมเพศของเอวันมีเพียงโครโมโซมวายคู่กับวาย

ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าสิ่งมีชีวิตบนดาวดวงนั้นจะมีกี่เพศ แต่ผมไม่เคยรู้เลยว่าโครโมโซมวายของมนุษย์ต่างดาวอย่างเอวันจะมา

ผสมกับโครโมโซมวายของผมจนเกิดมาเป็นหยกได้”


               เสียงเศร้าจนโยธินต้องเอื้อมมือไปปลอบประโลม ชลหันไปมองหยกพลางลูบผมอย่างอ่อนโยน


               “ตอนที่เอวันเกิดมาเขาใช้เวลาเพียงสามเดือนจนโตเต็มวัย ส่วนหยกใช้เวลาห้าปีก็กลายเป็นหนุ่มน้อยในวัย

เจริญพันธุ์ ผมเองก็นึกไม่ถึงว่าหยกจะ เอ่อ ท้องขึ้นมาได้ หยกบอกมาได้ไหมลูกว่าลูกไปมีเซ็กส์กับผู้ชายมาใช่ไหม”


               ใบหน้าที่คล้ายกับชลผินหน้ามาสบตากับมารดา นัยน์ตาสีเขียวเต็มไปด้วยความละอายใจ เสียใจจนกลายเป็น

สีแดงเรื่อ หยกยกสองแขนสวมกอดชลแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลรินชุ่มแก้ม


               “แม๋จ๋า หยกขอโทษ หยกพลาดไปแล้ว หยกยอมให้เขาทำลายหยกเอง”


               “โธ่ หยก ไม่เป็นไรนะลูกอย่าเสียใจเลยนะ”


               ร้องไห้ตามลูกจนโยธินขบกรามกรอด


               “บอกพ่อมาหยกว่ามันเป็นใคร พ่อจะลากคอมันมารับผิดชอบหยกเอง”


               หยกส่ายหน้าแววตาวอนขอจนโยธินอ่อนใจดังเช่นทุกครั้งที่เขาเอ่ยถาม


               “หยกบอกไม่ได้หรอกพ่อ ปล่อยเขาไปเถอะลูกของหยก หยกก็จะเลี้ยงเอง”


               “หยกจะปิดบังไอ้เลวนั่นไปถึงไหน มันทำให้หยกเสียใจถึงขนาดนี้”


               หยกยิ่งหน้าสลดลงจนหัวใจของพ่อกับแม่แทบจะขาด โยธินโกรธเหลือเกินเมื่อหยกไม่ยอมบอกความจริง


               “ตามใจ พ่อจะไม่ถามหยกอีกแล้วหากหยกไม่ยอมบอก เอาเถอะ หลานของพ่อพ่อจะเลี้ยงเองเหมือนกันไม่

ต้องไปง้อมันให้เสียศักดิ์ศรี”
               






               ชลเม้มปากแน่นเมื่ออุ้มหลานไว้ในอ้อมอกในขณะที่หยกยังสลบเพราะการผ่าตัด ใบหน้าของหนูน้อยเพศชาย

ที่กำลังดิ้นและร้องไห้โยเยทำให้เขากำลังนึกถึงความเป็นไปได้ในเรื่องที่เกิดขึ้น


               ดีเอ็นเอเป็นหลักฐานอยู่บนใบหน้าน้อยเมื่อมีเพียงดวงตาสีเขียวเท่านั้นที่เหมือนหยก แต่ที่เหลือกลับไปประ

พิมประพายคลับคล้ายกับใครบางคนที่ชลรู้จักดีเสียด้วย ชลกำลังคิดว่าหยกกับพ่อของเด็กในอ้อมกอดไปพบเจอกันได้

อย่างไร


               หากจะย้อนคิดไปถึงวันที่เอวันบุกมายังเกาะชลเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าหยกมาพร้อมกับภูริ วันนั้นก็มีเรื่องเกิดขึ้น

มากมายจนชลไม่ทันได้สงสัยว่าทำไมทั้งคู่ถึงได้มาพร้อมกันได้ ชลนึกเอะใจว่าตลอดคืนนั้นทั้งคืนหยกก็ไม่ได้กลับมายัง

บ้าน ดังนั้นแล้วหยกจะหายไปไหน


               “เป็นอะไรชลทำไมหน้าเครียดจัง ไหนหลานตาขอตาอุ้มหน่อยสิ ว้า อายุแค่สี่สิบกลายเป็นคุณตาเอ๊าะๆซะ

แล้วเรา”


               สีหน้าของชลยังไม่ดีขึ้นแม้ว่าโยธินจะมาหยอกล้ออยู่ใกล้ๆหลังจากผ่าตัดทำคลอดให้หยกเสร็จแล้ว เขาส่ง

หลานตัวเล็กให้โยธินอุ้ม เมื่อโยธินได้เห็นหน้าเจ้าตัวน้อยเขาก็เริ่มขมวดคิ้ว


               “เอ๊ะ ใบหน้านี่มัน”


               “โยยังไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น”


               ชลเอ่ยห้ามเสียงแข็ง


               “ผมฝากโยดูแลหยกกับหลานอยู่ที่โรงพยาบาลนี่ก่อน”


               “แล้วชลจะไปไหน” โยธินถามอย่างสงสัยในขณะที่ชลกัดฟันกรอด


               “ผมจะไปตามคนที่ทำให้ลูกของผมเสียใจ ให้มาจัดการในสิ่งที่ตัวเองทำไว้น่ะสิ”

               




               บ้านขนาดกลางหลังหนึ่งแถบชานเมืองหลวงคือจุดมุ่งหมายของชล มันคือบ้านของภูริที่ชลรู้จักดีเพราะเคย

มาเที่ยวในสมัยที่ยังคบกันอยู่ ภูริบอกไว้ว่าเขาจะลาออกจากนาซ่าเพื่อมาเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัย ชลจึงได้มุ่งหน้า

มาที่นี่ เขากดกริ่งเรียกหน้าบ้าน รออยู่ไม่นานนักร่างสูงของภูริก็เดินออกมาที่ประตูรั้ว


               “ปอ นี่ฝันไปหรือเปล่า ทำไมปอมาได้ล่ะ โอ๊ะ อะไรกันเนี่ย”


               ภูริอุทานออกมาเมื่อชลง้างแขนแล้วปล่อยหมัดตรงใส่หน้าของเขา หมัดของชลไม่ได้มีน้ำหนักจนทำให้เจ็บ

มากนักแต่มันสร้างความงุนงงได้มากกว่า ภูริยกมือคลำโหนกแก้มที่รับน้ำหนักหมัดเข้าเต็มๆ


               “เกิดอะไรขึ้นปอ ต่อยภูทำไม”


               “ยังจะมีหน้ามาถามอีก ไอ้คนเลว บอกมานะว่าแอบไปเจาะไข่แดงลูกของปอตอนไหน”


               เจาะไข่แดง!


               ภูริอ้าปากค้าง


               ในที่สุดปริศนาทุกอย่างก็ไขกระจ่างแล้ว ปริศนาที่รบกวนจิตใจมาตลอดสามเดือน ปริศนาว่าทำไมเขาถึงได้

เฝ้าคิดถึงหยกที่เป็นลูกของคนรักเก่ามากจนไม่เป็นอันทำอะไร


               ภาพแห่งความฝันที่ลางเลือนค่อยๆเด่นชัดขึ้นมา ร่ายกายร้อนระอุที่กอดเกี่ยวกันอยู่ท่ามกลางความฉ่ำชื้นของ

สายฝนและแสงฟ้าแลบแปลบปลาบ ความสุขสมราวกับได้เดินทอดน่องสู่ดินแดนสวรรค์ ทุกอย่างรวบรวมเป็นความจริงที่

ทำให้ภูริหัวใจสั่นไหว


               เขาเป็นคนพรากความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาไปจากหยกคนที่ช่วยชีวิตเขาไว้ แถมยังทำร้ายจิตใจด้วยการจำ

เหตุการณ์ในคืนวันนั้นไม่ได้ ภูริเลิกแปลกใจแล้วที่หยกมีท่าทางหมางเมินต่อเขา


               “ปอ ภูขอโทษ ทุกอย่างเป็นความผิดของภูเอง”


               “ขอโทษปอก็ไม่มีประโยชน์ ภูต้องไปขอโทษหยก อ้อ และกลับไปรับผิดชอบผลของการกระทำงี่เง่านี่”


               ใบหน้าขุ่นเคืองของอดีตคนรักทำให้ภูริสังหรณ์ใจแปลกๆ


               “หมายความว่าไงปอ”


               ปรมะกระชากคอเสื้อของภูริเข้ามาใกล้แล้วตะคอกด้วยความโมโห


               “ก็หมายความว่านอกจากจะเจาะไข่แดงหยกแล้ว ภูยังไข่ทิ้งไว้ให้หยกมันด้วยน่ะสิ”


               ไข่ทิ้ง!


               ภูริเบิกตากว้าง


               ลูก หยกมีลูกกับเขา
               







               หยกใช้ขวดนมเอียงใส่ปากให้ทารกตัวโตอย่างเก้ๆกังๆ แต่ปากเล็กก็ยังไม่ยอมดูดนมเสียทีจนหยกชักจะ

หงุดหงิด


               “โธ่ กรีน กินนมทีเถอะ แม่หยกขอร้อง”


               น้ำเสียงชักจะหงุดหงิดเมื่อเห็นอาการโยเยของลูกตัวน้อย หยกรับรู้ถึงความยากลำบากในการเลี้ยงลูกมัน

ทำให้หยกคิดถึงแม่ชลที่หายหน้าไปเกือบสัปดาห์หนึ่งแล้ว พ่อโยบอกว่าแม่ชลไปธุระในเมืองหลวง หยกคิดถึงแม่

อยากจะได้กำลังใจจากแม่จนน้ำตาคลอ


               เสียงเคาะประตูห้องพักชั้นบนสุดในโรงพยาบาลเอกชนของพ่อโยปลุกหยกให้ตื่นจากภวังค์ หยกลุกขึ้นอุ้มลูก

เดินอย่างคล่องแคล่ว แผลผ่าตัดคลอดที่หน้าท้องแทบไม่เหลือร่องรอยเพราะร่างกายของหยกแข็งแรงกว่าคนปกติ หยก

หมุนลูกบิดทองเหลืองแล้วดึงประตูให้เปิด เมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่หน้าห้องหยก็เม้มปากแน่น


               “ให้อาเข้าไปในห้องได้ไหมหยก”


               ใบหน้าที่ก่อกวนใจของหยกมาตลอดตอนนี้สลดจนน่าใจหาย แถมมุมปากยังมีรอยบาดเจ็บสดๆร้อนๆโชว์หรา

อยู่จนหยกต้องหันไปมองพ่อโยกับแม่ชลที่ยืนเยื้องอยู่ทางด้านหลังของร่างสูง พ่อโยชูกำปั้นเป็นสัญลักษณ์ให้รู้ว่าเพิ่งจะ

ซัดหน้าหล่อๆของอาภูจนปากแตก


               “ให้แม่เลี้ยงกรีนให้นะหยก แม่คิดถึงหลาน”


               แม่ชลก้าวเข้ามารับเจ้าหนูกรีนออกไปจากอ้อมอกแล้วยิ้มหวานให้หยก


               “คุยกับอาภูก็แล้วกันนะ หยก คิดถึงใจตัวเอง คิดถึงกรีนไว้นะหยก”


               แม่ชลเตือนสติก่อนจะอุ้มหนูกรีนและจูงมือพ่อโยจากไป หยกมองผุ้ชายตรงหน้าพร้อมหยาดน้ำในตา

มือเตรียมจะผลักประตูใส่หน้าแต่เขากลับอาศัยทีเผลอรีบก้าวเข้ามาในห้องและเป็นฝ่ายดึงบานประตูให้ปิดลง


               “มาทำไม”


               ตวาดเสียงแข็งใส่หน้าหวานงอง้ำพลางก้าวถอยหลังหนีในขณะที่ภูริรีบก้าวเข้ามาแล้วรวบร่างที่ยังเล็กกว่าเขา

ไว้ในอ้อมแขน


               “มาหาคนใจร้าย”


               “ใครใจร้ายกันแน่”


               “หยกนั่นแหละที่ใจร้ายกับอาภู ไม่ยอมบอกความจริงว่าหยกเป็นเมียอาแล้ว หยกเกือบจะพรากพ่อพรากลูก

ออกจากกัน”


               ใบหน้าเนียนแดงก่ำ หยกเงยหน้ามองภูริอย่างแค้นเคือง


               “ใครเป็นเมียอา อย่ามามั่ว”


               “แล้วหยกท้องกับลมหรือไง ถึงอาจะยังเห็นหน้าลูกไม่ชัดแต่ที่เห็นแค่แวบเดียวก็รู้ว่าหน้าเหมือนอาแค่ไหน นี่

หยกจะปฏิเสธหลักฐานที่มัดแน่นขนาดนี้เหรอ”


               “ก็อาจำไม่ได้เอง อาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าอาทำอะไรไว้กับหยก”


               หยกร้องไห้อย่างสุดกลั้นจนภูริต้องรีบกดศีรษะของหยกกับแผ่นอกของเขา


               “อาขอโทษนะหยก อาแม่งโคตรโง่เลย แต่ตอนนี้อาจำได้แล้วว่าอามีความสุขแค่ไหนที่ได้นอนกอดหยก ยก

โทษให้อาได้ไหมครับหยก ไม่เห็นแก่อาก็เห็นแก่ลูกของเรา”


               “ลูกของหยกคนเดียวไม่เกี่ยวกับอาสักหน่อย”


               หยกยังงอแงจนภูริต้องกระชับอ้อมกอดให้ยิ่งแนบแน่น


               “ลูกของเรา อาไม่ยอมให้หยกต้องมารับผิดชอบคนเดียวแน่ๆ ไหนบอกอาทีสิว่าลูกของเราชื่ออะไร”


               ร่างที่สะอื้นจนตัวโยนยังไม่ยอมเอ่ยปาก ภูริดันไหล่สั่นสะท้านออกจากอ้อมอกและเชยคางหยกให้มองหน้า

เขา


               “หยกจ๋า บอกชื่อลูกให้อาชื่นใจหน่อยนะ”


               “กรีน หยกตั้งชื่อว่ากรีนแต่ยังไม่ได้ตั้งชื่อจริง”


               น้ำเสียงชักจะอ่อนลงจนภูริลอบยิ้มอย่างดีใจ เขากดริมฝีปากลงบนหน้าผากมนอย่างนุ่มนวล


               “ชื่อเล่นว่ากรีน พ่อชื่อภูริแปลว่าแผ่นดิน งั้นลูกชื่อภูผาก็แล้วกันนะจะได้เป็นเด็กที่เข้มแข็งเหมือนแม่ หยก

ชอบไหม”


               ภูผา ก็ดีแหละนะ


               หยกเม้มปากก้มหน้ามองอยู่แถวสาบเสื้อ ไม่กล้าสู้สายตาวิบๆนั่น หยกไม่รู้หรอกว่าว่านั้นเขาเรียกว่าขัดเขิน

มันน่าเอ็นดูจนภูริเอียงหน้าลงมาแล้วเบียดริมฝีปากเข้าหา หยกเบนหน้าหนีแต่ภูริก็ยังตามวอแวจนหยกยอมแพ้ให้เขาได้

ชื่นชมริมฝีปากอ่อนบาง หยกสะดุ้งเมื่อลิ้นหยุ่นชื้นสอดเข้ามาในช่องปาก สะดุ้งราวกับถูกไฟช็อตเมื่อมันพันเกี่ยวลิ้นเล็ก

ของหยกไว้แน่น


               “อื้อ อะ หายใจไม่ออก”


               ประท้วงอื้ออึงอยู่ในคอเมื่อถูกจูบจนลืมหายใจ จูบนี้ช่างแตกต่างจากจูบในคืนวันนั้นเมื่อคราวนี้มันช่างอ่อน

หวานและยั่วเย้าให้หยกเผลอตวัดลิ้นตอบกลับแถมยังเป็นฝ่ายเบียดกายเข้าหาอย่างลืมตัว จนไม่รู้เลยว่าตนเองถูกพาให้

ก้าวเดินตามให้มาหยุดอยู่ข้างเตียงนอนไฟฟ้าของคนไข้ ภูริกดร่างของหยกให้หงายหลังลงไปช้าๆจนกระทั่งแผ่นหลัง

แตะกับผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาดตา


               “เดี๋ยว อา อัก อ่า จะทำอะไร”


               หยกปรือตาฉ่ำน้ำขึ้นมองภูริที่เอนกายลงมาเม้มเนื้อตรงซอกคอของหยกแล้วดูดจนหยกสะท้านไปทั้งตัว เมื่อ

ภูริผละปากออกรอยแดงสีกุหลายก็เกิดขึ้นแทนที่ ปลายนิ้วของภูริตวัดดึงปมเชือกของเสื้อโรงพยาบาลออกทีละเส้น

พร้อมดวงตาเป็นประกายจนหยกเผลอมองอย่างหลงใหล กว่าจะรู้สึกตัวเสื้อผ้าหลวมของโรงพยาบาลก็หลุดออกจาก

ร่างกายของหยกตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้


               “หยกของอาภู รักอาภูไหมครับ”


               เสียงสั่นพร่าดังขึ้นแผ่วเบาเมื่อภูริก้มหน้าไปครอบครองยอดอกสีทับทิมจนเป็นไตล่อลิ้นให้โลมเลีย หยกเด้ง

กายแอ่นอกให้ภูริใช้มือบีบคลึงพลางกระชากเสื้อเชิ้ตของภูริออกจนขาดวิ่น


               “มะ ไม่ ไม่รักสักหน่อย อะ อ๊า อาภู”


               ได้ยินเสียงครางของตัวเองดังเข้าหูเมื่อภูริเลื่อนกายลงต่ำพลางจูบไล่รอยแผลเป็นที่หน้าท้องก่อนจะลากไล้

จนถึงเนินเนื้อ คราวนี้หยกดึงกางเกงของภูริขาดดังแควก ภูริดันขาของหยกให้อ้ากว้างแล้วก้มหน้าใช้ปากและลิ้นจัดการ

กับช่องทางสีชมพูจนน้ำลายใสเปียกชุ่มรอบทิศ รูจีบขยับรอให้ภูริดันลิ้นเปิดทางเข้าไปจนหยกร้องลั่น


               “อาภู ทำอะไร เสียว อื้อ ซื้ดด”


               หยกดิ้นพล่านจนผ้าปูที่นอนยับย่นเมื่อนิ้วอุ่นสอดลึกเข้าไปในช่องทางพลางขยับวนไปมาตามด้วยลิ้นหยุ่นที่

สอดส่ายเร่งเร้าจนไฟในกายหนุ่มน้อยเดือดระอุ เสียงครางหวานดังลั่นเมื่อนิ้วที่สองตามเข้าไปกระแทกกระทั้นกับผนังจน

ต้องยกเอวดันรับ


               “หยก อา แค่นิ้วยังตอดขนาดนี้ อาทนไม่ไหวแล้วครับคนดี”


               หยกผวาเมื่ออยู่ๆนิ้วที่หมุนวนอยู่กับถูกชักคืน แต่หยกก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่ออะไรบางอย่างที่ใหญ่กว่านิ้วจะ

แทรกเข้ามาจนคับแน่นช่องทาง หยกอ้าปากค้างกับความเจ็บปวดดังเช่นคืนนั้นแม้จะไม่มากเท่า


               “หยกครับอย่าเกร็ง สูดหายใจเข้าลึกๆคนดี อาจะได้เข้าไปให้หมด แค่นี้อาก็ทรมานกับร่างกายของหยกจะแย่

แล้ว”


               “อื้อ อา หยก เบาๆอา”


               ค่อยๆขยับต้านแรงเสียดสี ความคับแน่นของช่องทางที่ยังบริสุทธิ์ผุดผ่องกลืนกินได้ทีละน้อยกว่าที่ร่างทั้ง

สองจะผสานกายได้จนหมด ภูริยกท่อนแขนเช็ดเหงื่อที่หน้าผากให้หยกแล้วจูบตาม


               “อารักหยก” ภูริเอ่ยเสียงนุ่ม


               “มันเป็นความรักที่เกิดจากความสงสารเพราะชีวิตของหยก แล้วหยกล่ะสงสารอา รักอาหรือเปล่า”


               หยกห่อปากสูดลมแก้มแดงก่ำ สองแขนคล้องไปรอบคอกอดกระชับไว้แน่น


                “ถ้าไม่รักหยกจะยอมเหรอ คืนนั้นน่ะ ต่อยอาให้กระเด็นมันง่ายนิดเดียว”


               ภูริยิ้มรับ


               “อยากต่อยอาให้กระเด็นไหมครับตอนนี้ อาพร้อมแล้ว”


               “อื้อ หยกจะต่อยถ้าอายังจะนิ่งอยู่อย่างนี้”


               เสียงหัวเราะถูกใจดังขึ้นจากภูริ มือใหญ่กอบกุมสะโพกแน่นเนื้อของหยกให้ยกสูงพลางดึงท่อนขาของหยก

ให้เกี่ยวอยู่รอบเอวของเขา


               “อากลัวแล้ว กลัวจนสั่นไปทั้งตัว อาไม่ยอมให้หยกต่อยหรอกนะ”


               

             



มีต่ออีกนิด


             

[Belove]

ต่อกันตรงนี้



             สะโพกขยับเคลื่อนที่ช้าๆจนหยกต้องนิ่วหน้า ภูริเร่งความเร็วขึ้นตามลำดับจนหนทางฉ่ำน้ำเรียกความเสียวซ่าน

ทดแทนความเจ็บแปลบ หยกครางดังลั่นเมื่อกล้ามเนื้อในกายบิดเกร็งสะท้าน มือน้อยคว้าแก่นกายตนรูดรั้งขยับตาม

พลางเด้งเอวสู้จนในที่สุดหยกก็กัดฟันแน่นเมื่อร่างกายกระตุกถี่แล้วพ่นลาวาออกมาเปียกรดอยู่ตรงหน้าท้อง ดวงตาสี

เขียวลอยคว้างในขณะที่ภูริคำรามลั่นห้องเมื่อช่องทางนั้นตอดรัดถี่ยิบ หยกที่เพิ่งจะได้สติรีบส่งเสียงเตือนทันที


               “อา หยกยังไม่ได้ป้องกัน เดี๋ยวท้องอีก”


               ภูริสบถเบาๆ เขาเด้งเอารัวจนกล้ามเนื้อบีบรัดก่อนจะดึงเอ็นร้อนแข็งขืนออกมาให้พ่นพิษอยู่ภายนอก เขาใช้

มือสาวรูดให้ความเปียกชื้นเคียงคู่อยู่กับที่หยกปลดปล่อยออกมา เขาเงยหน้าหอบหายใจหนักแล้วทิ้งตัวไปซบอยู่กับอก

ขาวของหยก


               เสียงประตูห้องเปิดออก ใบหน้าชองชลและโยธินโผล่เข้ามา ทั้งคู่สะดุ้งเมื่อเห็นสภาพของคนที่นอนทับกันอยู่

บนเตียง


               “เอ่อ แม่ขอโทษนะหยก ได้ยินเสียงโครมครามนึกว่าทะเลาะกัน”


               “ผมบอกชลแล้วนะว่าอย่าเปิดเข้ามา เป็นไงล่ะ”


               ชลยิ้มแหย


               “หนูกรีนหลับแล้ว แม่พาหนูกรีนไปนอนที่ห้องแม่นะ ตามสบายกันเถอะ”


               ประตูปิดลงแล้ว คราวนี้แม่ชลของหยกล็อคประตูให้ด้วย หยกหันกลับไปสบตากับภูริอีกครั้ง


               ใบหน้าเอียงเข้าหากัน ริมฝีปากประกบหากันและคราวนี้หยกจะไม่ยอมให้อาภูหนีไปจากหยกอีกแล้ว



                                ------------------------จบดีกว่า  หุหุหุ --------------------------------------



               เรื่องหน้าของพักสมอง แต่งแบบสบายๆไร้สาระ เน้นฮาเน้นหื่นนะครัชชช

               ขอบคุณที่ติดตามอ่านจนจบตอนจ้า

               อ้อ มีโพลด้านบนด้วยน้า…
               

[yymomo]

    กรี๊สสสส คุณแม่ชลโหดมั๊กๆ 

ว่าแต่คู่ลูกปั้มคนที่สองแล้ว คู่แม่ล่ะเมื่อไหร่จะปั้มคนที่สอง ?