หัวข้อ: <<X-Theme the series Season2>> ขายทาง Ebook แล้วค่ะ

[Nus@nT@R@]

เสือดำปะทะม้าขาว

[Mississippi]

ตอนนี้มันช่างเถื่อนได้ใจ อร้ายยยยยยย

[Fragrant]

โห่ว ดุเดือดเลือดพล่านมากๆ 

[ไอศกรีมละลาย]

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย

เจ็บแทนนนน

ใ่ส่กันไม่ยั้ง

[Belove]

                                                              เอาชีวิต

                                                               บทที่ 2



               ฝ่ามือหนาหนักฟาดเผียะเข้าใส่ใบหน้าจนกระทั่งเลือดสีแดงไหลซึมกบปากแต่ข้ายังคงนิ่งงันแม้ว่าจะเจ็บปวด

ปานใด ได้แต่เงยหน้ามองเจ้าของฝ่ามืออย่างแค้นเคืองที่มันลงโทษข้าท่ามกลางสายตาของคนในเผ่าที่ห้อมล้อมมองข้า

เป็นตาเดียว


 
             “สูทำให้คนของข้าต้องตาย”



              เสียงตะคอกก้าวร้าวอยู่เหนือหัวของข้าดังมาจากคนที่ยืนค้ำหัวในขณะที่ข้าถูกบังคับให้นั่งคุกเข่าด้วยคนหนุ่ม

ของมันเมื่อข้ากลับมาพร้อมข่าวการตายของน้องชายข้าที่เป็นคนโปรดของมัน ไอ้กระทิงใหญ่หัวหน้าเผ่าคนที่ผ่านหน้า

ฝนมากว่าสี่สิบปี



              “ข้าเองก็เสียใจที่ต้องเสียม้าลายไป อย่านึกว่าสูจะเป็นผู้สูญเสียฝ่ายเดียว”


               ข้าเถียงมันกลับอย่างชิงชังและสิ่งที่ได้รับกลับมาคือฝ่ามือที่ฟาดมายังใบหน้าอีกข้างจนมันชาดิกเท่าเทียมกัน

ข้าสะบัดหน้าไปมาเพื่อขับไล่ความเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจ

              เจ็บปวดที่ทำอะไรมันไม่ได้ตั้งแต่ยังเป็นคนอ่อนร่างเล็กเมื่อเกือบสิบปีก่อน ข้าต้องทนเห็นมันบูชายัญพระอัคนี

ด้วยร่างของพ่อข้าที่เป็นพี่แท้ๆของมันและช่วงชิงขึ้นมาเป็นหัวหน้าเผ่าแทนพ่อของข้าที่สิ้นลมด้วยน้ำมือของมันในคืนวัน

จันทร์เต็มดวง พ่อของข้าที่คนในเผ่าเคารพยำเกรงแต่ในวันหนึ่งกลับถูกน้องชายแท้ๆใช้กำลังที่มีมากกว่าเข้าจู่โจมด้วย

ต้องการเป็นใหญ่


               กระทิงใหญ่ต่อสู้กับพ่อของข้าและเอาชนะได้ในที่สุด ข้ายังจำเหตุการณ์นั้นได้ติดตาเมื่อข้าเป็นคนอ่อนผ่าน

หน้าฝนมาได้แค่สิบปี ข้ากอดม้าลายน้องชายของข้าที่ได้แต่ซุกหน้าอยู่กับอกท่ามกลางไฟร้อนสูงท่วมหัวกลางลานดิน

ของเผ่า กระซู่ลมพ่อของข้าถูกมัดกางแขนขาขึงพืดอยู่กับเสาไม้สองต้นที่ปักคู่กัน พ่อเชิดหน้าสูงอย่างไม่หวาดหวั่นแม้

จะรู้ว่าความตายรออยู่เบื้องหน้า กระทิงใหญ่ยืนจังก้ากวาดสายตามองคนในเผ่าที่จ้องมองมันอย่างเกรงกลัวก่อนจะหยุด

มองพ่อของข้าแล้วแสยะยิ้ม


               “ยอมรับเถิดกระซู่ลมว่าสูสู้ข้าไม่ได้แม้ว่าสูจะเกิดก่อนข้า”


               พ่อข้าพ่นน้ำลายใส่หน้ามัน


               “หากสูไม่ใช้ทีเผลอข้าก็คงไม่เสียที สูมันคนขี้ขลาด”


               กระทิงใหญ่เบิกตาวาวเนื้อตัวสั่นเทิ้มด้วยความโกรธ มันหันกลับมาประกาศก้องให้คนในเผ่าได้ยินถ้วนทั่ว


               “จงดูข้าคนทั้งหลาย ด้วยความแข็งแกร่งของข้าจึงโค่นกระซู่ลมหัวหน้าเผ่าลงได้ ข้าจะลงโทษความอ่อนแอ

ของมันด้วยการใช้มันบูชาแด่พระอัคนีเบื้องหน้า”


               มันหันขวับกลับไปหาพ่อของข้าแล้วกระชากแผ่นหนังเสือโคร่งที่พ่อใช้ห่อกายเบื้องล่างจนเหลือแต่ร่างกาย

เปลือยเปล่ามีเพียงรอยยางไม้ที่พ่อของข้าวาดลวดลายไว้ตามลำตัวก่อนที่มันจะขยับเข้าประชิดและคว้าท่อนเนื้อของพ่อ

ไปอยู่ในอุ้งมือ


               “จงดูข้าพระอัคนีอันยิ่งใหญ่ ข้าจะส่งลมหายใจของมันเพื่อสักการะแด่ท่าน”


               ข้าสะดุ้งสุดตัวเมื่อเห็นมันก้มหัวลงกัดที่ซอกคอของพ่อ มือข้างหนึ่งบีบท่อนเนื้อพ่อจนหน้าเขียวส่วนอีกข้างก็

บีบเค้นหัวนมของพ่อแล้วขยำจนพ่อร้องลั่น มือของพ่อกำเถาวัลย์ที่ใช้มัดและเกร็งร่างบิดเบี้ยว แม่ของข้าที่กอดข้าและ

ม้าลายร่ำไห้ออกมาอย่างอดสูและสงสารผัวเมื่อกระทิงใหญ่จับท่อนเนื้อของมันกับพ่อรูดรั้งเข้าด้วยกันจนมันเพิ่มขนาดขึ้น

มา พ่อกัดฟันทนที่จะไม่ส่งเสียงครางให้ใครดูถูก


               “ฮะ ฮ้า เก่งเหลือเกินกระซู่ลมพี่ข้า สู้อุตส่าห์อดทนเพราะเกรงเสียงหยาม ไหนลองมาดูทีว่าถ้าเจอของจริงสู

จะทนได้เยี่ยงไร”


               “อย่า!”


               เป็นข้าที่ตะโกนออกไปด้วยความสงสารพ่อ แม้น้ำตาจะพร่าเลือนแต่ความทรงจำกลับเด่นชัดเมื่อมองเห็น

กระทิงใหญ่หันมาแสยะยิ้มให้ข้า และแล้วมันก็จับท่อนเนื้อของมันดันพรวดเข้าใส่ร่องลึกของพ่อข้า


               “อะ อึก อ๊า”


               พ่อกลั้นเสียงแห่งความเจ็บปวดไม่ไหว ร่างกายที่ถูกมัดลอยอยู่กลางอากาศสั่นสะท้านจนเถาวัลย์ไหว กระทิง

ใหญ่เงยหน้าคำรามอย่างสะใจมันใช้มือสากของมันยึดสะโพกพ่อไว้เมื่อมันเด้าเอวเข้าใส่อย่างไม่ปรานี คนในเผ่าก้มหน้า

กัดฟันอย่างเกรงกลัวกับความดุร้ายของมัน เลือดสีแดงไหลรินจากร่องลึกลงมาตามต้นขาของพ่อจนข้าแทบจะขาดใจ

เมื่อมองเห็น


               “ม้าขาวจงดูแลแม่และน้องให้ดี ฮัก ฮัก อะ อ๊า”


               ร่างของพ่อบิดไปมา กล้ามเนื้อทุกสัดส่วนเกร็งเร่าอย่างเห็นได้ชัด กระทิงใหญ่เร่งเอวเข้าใส่ทั้งเร็วและแรงมัน

หัวเราะร่าพลางคว้ามีดสำริดที่เหน็บบั้นเอวออกมาชูขึ้นชี้ไปทางพระจันทร์เต็มดวง


               “ร่างของพี่ข้าช่างทำให้สุขสมเหลือเกินโว้ย พระอัคนี้จงดู ณ บัดนี้ ข้าจะสังเวยลมหายใจของกระซู่ลมแด่

ท่าน”


               “อ๊า...ม้าขาว ม้าลาย”


               ลมหายใจสุดท้ายเมื่อกล้ามเนื้อบิดเกร็ง พ่อของข้าเบิกตาโพลงเมื่อท่อนเนื้อพุ่งน้ำคาวออกมาทันใดนั้นไอ้

กระทิงใหญ่ก็ปาดคมมีดลงไปที่คอหอย เลือดสีแดงฉานของพ่อไหลพุ่งยิ่งกว่าน้ำพุออกมาใส่ร่างของของมันก่อนที่มันจะ

เด้าเอวเข้าใส่ร่างของพ่อข้าอีกครั้งและชักมันกลับออกมาปลดปล่อยหยามเหยียดร่างอันไร้ลมหายใจของพ่อข้า เสียงกู่

ร้องลั่นป่ากรีดลึกเข้าไปในหัวใจของข้าและม้าลายที่ร้องไห้อยู่กับอกของข้า กระทิงใหญ่หันกลับมามองคนในเผ่าที่พากัน

เงียบกริบจนได้ยินเสียงลมหวีดหวิวบาดใจ


               “บัดนี้หัวหน้าเผ่าของพวกสูคือข้า ทุกอย่างที่เคยเป็นของกระซู่ลมจะกลายเป็นของข้าแม้แต่ลูกเมียของมัน

รวมถึงพวกสูที่ต้องยำเกรงข้ายิ่งกว่าที่เคยยำเกรงกระซู่ลม”


               แม่กอดข้าและน้องแน่น นางจูบลงที่ขมับของข้ากับม้าลายพลางมองกระทิงใหญ่อย่างเคียดแค้น และนางก็

ทำในสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดเมื่อแม่วิ่งตรงไปที่กองไฟและปล่อยให้เปลวไฟร้อนแรงแผดเผาร่างกายท่ามกลางความตกใจ

ของทุกคนแม้แต่กระทิงใหญ่ที่กัดฟันมองร่างของแม่ข้าที่ทุรนทุรายจนขาดใจอยู่ในกองไฟสูงเทียมแผ่นฟ้าสีดำสนิท


               หลังจากนั้นมันก็กลายเป็นหัวหน้าเผ่าคนใหม่ที่คนในเผ่าต้องยอมมันด้วยความเกรงกลัวไม่ว่ามันจะต้องการ

สิ่งใด คนตัวเมียรุ่นสาวถูกมันจับไปทำเป็นแม่พันธุ์หลายต่อหลายคนหากมันพึงใจโดยไม่สนว่าคนตัวเมียคนนั้นจะมีผัวอยู่

แล้ว หรือแม้แต่คนตัวผู้หลายคนก็ถูกมันบังคับให้สมสู่กับมันรวมถึงม้าลายเมื่อน้องของข้าเติบโตมาเป็นคนหนุ่มด้วยแม้ว่า

ม้าลายจะเป็นลูกของพี่ชายก็ตาม


               ความจริงแล้วกระทิงใหญ่ก็ต้องการตัวข้าเช่นกัน หากแต่เพราะข้ามีสิ่งที่เป็นข้อต่อรองที่มันไม่อาจขัดได้นั่น

คือฝีมือในการตีสำริดของข้า อาวุธจากมือข้าดีที่สุดจากฝีมือของคนในเผ่าจนข้าใช้มันเป็นสิ่งแลกเปลี่ยนหากมันบังคับข้า

ก็จะไม่ยินยอมตีสำริดให้มัน แต่ข้าก็ไม่อาจช่วยเหลือม้าลายได้เมื่อในช่วงหนึ่งที่ข้าออกไปหาแร่สำริดในถ้ำลึกหลายวัน

พอกลับมายังเผ่าจึงได้รู้ว่ากระทิงเปลี่ยวใช้เวลาที่บังคับให้ข้าออกไปหาแร่นั้นเข้าครอบครองร่างกายที่เพิ่งพ้นเข้าสู่คน

หนุ่มของม้าลายเสียแล้ว


               ม้าลายกลายเป็นที่โปรดปรานของกระทิงเปลี่ยวมากกว่าคนหนุ่มผู้อื่น ข้าต้องทนมองน้องของข้าที่กลับมา

อย่างบอบช้ำทุกครั้งเมื่อถูกเรียกตัวไปให้กระทิงเปลี่ยวสมสู่ ม้าลายนอนร้องไห้อยู่สองหน้าฝนจนกระทั่งในที่สุดม้าลายก็

ทนไม่ไหวอีกต่อไป


               “เราจะทนกันแบบนี้ไม่ได้แล้วม้าขาว”


               “ข้าขอโทษดูแลสูไม่ได้อย่างที่พ่อฝากไว้”


               ข้าอดสูใจในความอ่อนแอของตัวเองเหลือเกิน น้องของข้ากลับมองอย่างเห็นใจ


               “สูไม่ผิดหรอก ไอ้กระทิงใหญ่มันดุร้ายจนไม่มีใครกล้าสู้ ลำพังสูคนเดียวจะโค่นมันลงคงจะยาก คนในเผ่าก็

กลัวมันจนหัวหดทุกคน”


               “เราต้องหนี”


               ข้าตัดสินใจ ม้าลายมองข้าอย่างสนเท่


               “หนีไปที่ใดจึงจะพ้นจากมัน”


               “หนีอย่างเดียวไม่พอเราต้องหาหนทางต่อสู้กับมันด้วย ข้าไปเจอถ้ำแห่งหนึ่งไกลออกไปจากที่นี่ มันมีแร่ตัว

ใหม่ที่ข้าเพิ่งเคยเห็น ข้าลองแอบเก็บมาตีแล้วมันเป็นอาวุธที่ใช้ได้ดีมาก”


               ข้าหยิบมีดอันเล็กที่ตีขึ้นจากแร่ตัวใหม่ให้ม้าลายดู ม้าลายผลิรอยยิ้มออกมาอย่างมีความหวัง


               “เราจะไปที่นั่นและตีอาวุธมาสู้กับมัน”


               ม้าลายวางแผนให้ข้าไปรอในคืนวันหนึ่งที่กระทิงใหญ่เรียกให้น้องข้าไปที่กระโจมใบไม้ของมัน ข้าซุ่มรออยู่

ในพุ่มไม้ไม่ไกลนัก มองเห็นร่างตะคุ่มของม้าลายกำลังขึ้นคร่อมอยู่บนไอ้กระทิงเปลี่ยวที่นอนหงายให้น้องข้าปรอเปรอ

มันอยู่ ข้ากัดฟันมองอย่างเจ็บช้ำ


               “มีแรงแค่นี้หรือไง ขย่มแรงๆสิวะ”


               เสียงขู่ตะคอกดังลั่น ม้าลายที่นั่งอยู่บนเอวของกระทิงใหญ่และมีท่อนเนื้อของมันเสียบคาร่องลึกต้องออกแรง

บดเบียดเค้นคลึง น้องข้าร้องลั่นเมื่อกระทิงใหญ่เอื้อมมือมาบิดหัวนมจนเป็นรอย


               “ร้องดังๆข้าชอบ ฮะฮ่า


               ข้าต้องหลับตาลงด้วยความสงสารได้ยินแต่เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นจากกระโจมนั่น พักใหญ่กว่าที่ม้าลาย

จะออกมาหาด้วยใบหน้านองน้ำตา


               “เรารีบไปกันเถิดม้าขาว ไอ้กระทิงใหญ่หลับไปแล้ว”


               ฉวยโอกาสตอนกระทิงใหญ่หลับใหลและเพราะความชะล่าใจข้ากับม้าลายจึงได้ลอบหนีมายังทิศที่ข้าจดจำ

ได้ว่าเคยพบแร่วิเศษ แต่ข้าไม่นึกว่าจะมีคนจากเผ่าอื่นมาครอบครองในแถบนี้จนกระทั่งมาพบไอ้เสือดำที่ปลิดชีวิตน้อง

ข้า ข้าซมซานหนีพวกมันราวกับหนีเสือปะจรเข้เมื่อในที่สุดกระทิงใหญ่กับคนของมันก็ตามรอยข้าจนพบและจับข้ากลับ

มายังเผ่าอย่างผู้สูญเสียทุกอย่าง มันจับข้ามัดมือไพล่หลังและนั่งคุกเข่าต่อหน้าทุกคน


               มันจิกผมข้าจนหน้าหงายพลางมองข้าอย่างโกรธแค้น


               “ไอ้ม้าขาวบังอาจพาคนของข้าไปตาย มันจะต้องถูกลงโทษให้เป็นเยี่ยงอย่าง”


               มันเปิดหนังเสือดาวแล้วดึงท่อนเนื้อออกมาพลางบีบกรามข้าให้เปิดอ้ากว้างก่อนจะดันท่อนเนื้อเข้ามาในปาก

ของข้า ความรุนแรงทำให้ข้าต้องโก่งคอแต่กระทิงใหญ่ก็ยังกดมันเข้ามากระแทกทั้งลำคอและโพรงปาก ข้านึกอยากจะ

กัดฟันลงมาให้มันขาดวิ่นแต่ดูเหมือนกระทิงใหญ่จะเดาใจข้าได้ มันยิ่งดึงผมของข้าให้แหงนรับและบีบคางด้วยมือที่แข็ง

ราวกับหิน มันเด้งเอวใส่ปากข้าอวดคนทั้งเผ่าจนกระทั่งมันเงยหน้าส่งเสียงกู่ร้องแล้วอัดน้ำคาวรสขมใส่ปากบังคับให้ข้า

กลืนมันลงไปอย่างสะอิดสะเอียน


               มันทิ้งร่างข้ากับพื้น ข้าโก่งคออ้วกด้วยความรังเกียจ


               “ใครที่คิดลองดีกับข้าจะต้องเจอเยี่ยงนี้ ไอ้ม้าขาวจะถูกกักขังเพื่อรอสังเวยร่างกายให้ข้าแทนน้องของมันเมื่อ

ข้าต้องการ”


               ไม่!


               ข้าดิ้นพล่านกับคำประกาศของกระทิงใหญ่ คนของมันจับข้ามาขังไว้ในกรงไม้ขนาดสูงท่วมหัวที่อยู่ด้านหลัง

เขตที่พัก ข้าหมดสิ้นแล้วซึ่งความยินดีในลมหายใจของข้า


               แต่แล้วเมื่อดวงอาทิตย์หมุนเวียนเพียงไม่กี่เพลา ข้าที่นั่งชันเข่าอยู่ภายในกรงไม้อย่างทอดอาลัยก็ต้องสะดุ้ง

อย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงโห่ร้องดังไปทั่วเขตแดนของเผ่า ข้าชันกายเกาะกรงไม้มองภายนอกอย่างงงงันเมื่อไม่รู้ว่าเกิด

อะไรขึ้นกันแน่ และไม่นานหัวใจของข้าที่ใกล้จะหยุดเพราะความเสียใจก็พลันโลดแล่นด้วยความแค้นเมื่อเห็นร่างหนึ่ง

ปรากฏหายอยู่หน้ากรงขัง


                มันคือไอ้เสือดำ!
               


              TBC


      โหดขนาดนี้ อ่านกันไหวไหมเนี่ย  ใครไม่ชอบแนวนี้ต้องขออภัยนะคะ

[Freja]

อินดี้สะใจเลยค่ะ   แต่ก็โอเคนะ  คือเขียนได้น่าสนใจดี

พ่อของม้าขาวเสร็จสมก่อนตายได้ด้วยหรือคะ?  คือคิดว่าแค่โดนกระทุ้งก็น่าจะเจ็บเจียนตายแล้ว  หรือว่าเราอ่านแล้วเข้าใจผิด?

[yymomo]

   ได้แต่เอ่มือทาบอกแล้วร้องว่า " อุต๊ะ "

ตกใจมากที่ เจอความอินดี้ของคนเขียนเช่นเธอว์

ใช้วิธีนับปีเป็นหน้าฝน เอาตรงๆ อ่านตอนแรก ร้องเอ๊ะ ไรวะ พิมผิดหลอ ย้อนไปอ่านใหม่ก็ เอ๋ออออ คือการนับปี โอ๊ยยย ชอบๆๆๆ แต่ถามก่อนเค้าจะรักกันได้หลอ ในเมื่อ พี่เสือดำฆ่าน้องม้าลายนินา 

[boboman]

อินดี้จริงๆ เรื่องนี้ =[]=
เสือดำโผล่มาช่วยเหรอ? รึว่าจะยึดเผ่านี้อยู่แล้ว?

[mystery Y]

เสือดำมาทำไม!?

[TachibanaRain]

อ๊ากกกกกก ค้างงงงงง เสือดำมาทำไมอะมายึดเผ่าหรือมาช่วยหรือติดใจ อะไรยังไงเนี่ย แต่ไม่ว่ายังไงจัดการไอ้หัวหน้าเผ่าเลวๆนั่นให้ที 

[lizzii]

เสือดำมาช่วยใช่ไหม หึหึ

[วายซ่า]

โหดร้ายกันจัง 

เสือดำมาตามหาคู่ใช่มั๊ย

[sirin_chadada]

เสือดำจะทำให้ชีวิต(แสนรันทด)ของม้าขาวดีขึ้นหรือแย่ลงกันนะ

[Fragrant]

กระทิงบอกเลย ไม่ตายดีแน่ 

[phai]

 

[mu_mam555]

โอ้วววว อิดี้ไปไหนเนี้ย
เรื่องนี้แลดูมาม่ามากอ่ะ

[paojijank]

โอ้ว สงสารม้าลาย แต่ว่าน่าจะมายึดเผ่ามากกว่า นานๆ ทีมีพล็อตแปลกๆ แบบนี้ ก็ดีนะ

[Belove]

                                                           เอาชีวิต

                                                            บทที่ 3


               ร่างที่นั่งซุกหน้าลงกับเข่าที่ตั้งชันขึ้นของม้าขาวถลาเข้าจับยึดกรงไม้อย่างรวดเร็ว มันเบิกตาถลนเมื่อมองเห็น

ข้าพลางส่งเสียงคำรามเคียดแค้น ข้านิ่งงันแวบหนึ่งก่อนตัดสินใจใช้มีดเหล็กของข้าฟันลงไปกับเถาวัลย์ใหญ่เหนียวที่มัด

ปิดทางเข้ากรงไม้ และทันทีที่ทางเข้าถูกเปิดออกม้าขาวก็กระโจนออกมาจนข้าหงายหลัง


               “หยุดก่อนม้าขาว”


               ข้าชิงเอ่ยห้ามแต่มันมิได้สนใจ กลับใช้มือบีบคอจนข้าถึงกับสำลัก ดวงตาของมันปูดโปนด้วยความชัง


               “ข้าจะฆ่าสู”


               “แต่ข้ามาเพื่อช่วยสู”


               ข้าเอ่ยออกไปอย่างลำบากยากเย็นเพราะมือของมันเค้นคอข้าไว้ ม้าขาวโกรธแค้นข้าจนไม่ยอมรับฟังข้อความ

ใดๆอีกจนข้าตัดสินใจยกเข่าขึ้นกระแทกแผ่นหลังของมันจนม้าขาวหน้าคว่ำกลิ้งออกไปจากตัวข้า ข้ารีบพลิกตัวกลับแล้ว

หมอบต่ำรอให้ม้าขาวยันกายลุกขึ้นมาจากนั้นข้าก็ทะยานเข้ากดทับร่างของมันอย่างรวดเร็ว


               “หนีไปกับข้า หาเช่นนั้นสูจะถูกปาดคอจากคนตัวผู้จากเผ่าของข้า”


               ม้าขาวชะงักงัน  มันเงยหน้าสบตาข้า


               “สูเอ่ยอะไร เผ่าของสู หมายความว่า...”


               “ใช่ เป็นเพราะสูและน้องล่วงล้ำเข้าเขตแดนของเผ่าข้า ตอนนี้พ่อเฒ่าผู้นำเผ่ากำลังพาผู้คนมากมายมาบุกเผ่า

ของเจ้า”


               สิ้นเสียงคำที่ข้าเอ่ยม้าขาวจึงนิ่งงัน พลันได้ยินเสียงต่อสู้และเสียงครางระงมโหยหวนดังเข้าหูจากเขตพัก

กลิ่นควันไฟลอยละล่องเข้าจมูกจนแสบฉุนไปหมดยืนยันคำเอ่ยของข้าได้เป็นอย่างดี เผ่าของข้าไล่ขยายอาณาเขตมา

นานแล้วจนกลายเป็นเผ่าที่เข้มแข็งเลื่องลือหามีใครกล้าต่อสู้ด้วย


               “ปาดคอข้าเสีย ข้ายินดีจะไปสู่แดนมรณะกับพี่น้องเผ่าข้า”


               ม้าขาวดิ้นรนไปมา แต่อาจเป็นเพราะความโหยแห้งที่ถูกกักขังเป็นเพลานานทำให้กำลังของม้าขาวถดถอยลง

ไป


               “เงียบนะม้าขาว นี่สูอยากให้ใครอื่นได้ยินเสียงว่าข้ามาช่วยสูรึ รู้หรือไม่ว่าหากถูกจับกุมจะเกิดอันใดกับสูบ้าง”


               ข้าตะคอกมันเสียงต่ำเพื่อปรามไว้แต่ดูเหมือนม้าขาวจะไม่ฟังข้าแม้แต่นิดเดียว ข้าก้มหน้าลงไปปิดปากมัน

ด้วยปากของข้า


               “ปล่อยข้านะเสือดำ อึก อะ...”


               ข้าดูดเสียงมัน ลิ้นของข้าตกเข้าไปในปากของมัน ลิ้นของเราต่อสู้พัลวันกันอยู่แต่มันกลับสร้างความรู้สึก

รัญจวนให้ข้าอย่างประหลาดล้ำ ม้าขาวก็คงรู้สึกเยี่ยงเดียวกันเพราะกลายเป็นแรงดิ้นรนขัดขืนลดน้อยถอยลงจนกลายเป็น

นอนนิ่งอยู่กลางผืนดิน ความต้องการบางอย่างวิ่งวนไปมาอยู่กลางท้องของข้า มันทำให้ข้าต้องการร่างกายของม้าขาว

เหลือเกิน


               “อย่า...”


               เสียงห้ามดังแค่แผ่วๆจากม้าขาวเมื่อข้ากดสะโพกลงไปให้มันเปิดทาง ท่อนเนื้อของข้าร้อนวูบวาบไปทุก

สัดส่วนเมื่อข้าแหวกหนังสัตว์ออก จากนั้นข้าก็ดันมันเข้าไปในร่องลึกของม้าขาว


               “อื้อ ไอ้เสือดำ ปละ ปล่อย”


               ลมหายใจของม้าขาวพ่นใส่หน้าของข้า มันร้อนและแรงไปด้วยความกำหนัด ร่างกายของมันเกร็งรับจนยากที่

ข้าจะดันท่อนเนื้อเข้าไปได้หมดจนข้าหงุดหงิด


               “ปล่อยให้ข้าล่องเข้าไปในตัวเจ้าเดี๋ยวนี้ ม้าขาว!”


               “ไม่!”


               มันตะคอกกลับ ข้าโกรธมันจนต้องก้มหน้าลงไปกัดหัวนมของมัน ม้าขาวส่งเสียงร้องลั่นพลางแอ่นอกของมัน

ขึ้นมา ข้าเม้มปากลงดูดดึงหัวนมของมัน ยิ่งข้าทำเช่นนั้นม้าขาวก็ยิ่งส่งเสียง ร่องลึกเปิดรับข้าโดยที่ม้าขาวไม่รู้ตัวและใน

ที่สุดข้าก็แทงมันเข้าไปจนหมด ความคับแน่นของร่องลึกทำให้ข้าอึดอัดอย่างยิ่ง ข้าไม่รอช้าที่จะเด้าเอวใส่มันด้วยความ

ฮึกเหิม


               “โอ เทพอัคนี ฤาสวรรค์จะเป็นเยี่ยงนี้”


               รสชาติของความเสียวซ่านพุ่งพรวดสู่ข้าอย่างไม่เคยเจอมาก่อน ดวงตากลมโตของม้าขาวฉ่ำไปด้วยน้ำระคน

ชิงชังเมื่อข้ายังคงเด้าเอวใส่ร่างโหยแห้งของมัน


               “ฮึก ฮึก ปาดคอข้าเสียให้สิ้นความอัปยศ เสือดำ”


               ม้าขาวตะคอกเสียงกระเส่าในขณะที่เราทั้งคู่กำลังบีบคั้นเต็มที เสียงฝีเท้าของคนตัวผู้กลุ่มหนึ่งวิ่งตรงเข้ามา

อย่างรวดเร็วจนข้าต้องรีบทำทีใช้มีดเหล็กจ่อที่คอหอยของม้าขาว


               “หยุดพูดเดี๋ยวนี้ม้าขาว”


               คนตัวผู้เหล่านั้นเป็นคนจากเผ่าข้า มันวิ่งเข้ามาพลางหัวเราะร่าเมื่อเห็นว่าข้าขี่คร่อมอยู่บนร่างกายของคนต่าง

เผ่า


               “เยี่ยมมากเสือดำ นี่สูคงจะใกล้ถึงเทพอัคนีแล้วสิ”


               “ต้องการให้พวกเราช่วยให้มันสุขสมเร็วกว่านี้ไหมล่ะ”


               “ไม่!”


               ข้าเงยหน้าตะคอกใส่หน้าพวกมัน


               “มันผู้นี้ต้องเป็นของข้า”


               หนึ่งในคนตัวผู้พ่นคำด่าออกมา


               “ตามใจสูเถอะพวกข้ามีให้เล่นอีกเยอะ ตอนนี้พวกเรายึดเผ่ามันได้แล้วผู้คนจากเผ่าของมันต่างยอมสวามิภักดิ์

เหลือแต่ไอ้หัวหน้าเผ่าของมันที่หนีรอดไปได้ สูจะจัดการมันก็จงอย่าช้า จงเร่งตามพวกเราไปตามหาหัวหน้าของพวกมัน”


               พวกมันวิ่งผ่านข้าไปแล้ว ข้าก้มหน้ามองใบหน้าบิดเบี้ยวของม้าขาวที่กัดฟันกลั้นเสียงอับอายไว้ ความตึงโป่ง

ในช่องลึกยังไม่คลายตัวจนข้าต้องกัดฟันเด้าเอวใส่มันไม่ยั้ง


               “อ๊า ไม่นะ”


               ท่อนเนื้อกลับมากระแทกเสียดสี ม้าขาวดิ้นเร่าจนฝุ่นฟุ้งกระจาย ข้าคว้าท่อนเนื้อของมันมาบีบเค้นสนุกมือจน

กระทั่งน้ำแห่งชีวิตพุ่งวาบออกมาข้าจึงกระหน่ำเอวไม่ยั้ง ท่อนเนื้อของข้าอึดอัดไปหมดจนต้องแช่ค้างก่อนจะกู่เสียงออก

มาเมื่อข้าปลดปล่อยมันจนอุ่นร้อนอยู่ในร่องลึก


               เราหอบหายใจใส่กันในขณะที่ม้าขาวอ่อนแรงลงไปเรื่อยๆแต่ถึงกระนั้นมันก็ยังมองข้าอย่างแค้นเคือง ข้า

ตัดสินใจดึงท่อนเนื้อออกมาและยกร่างของม้าขาวพาดบ่า


               “ปล่อย!”


               แม้จะหมดแรงแต่ม้าขาวก็ยังดื้อดึง ข้าใช้ฝ่ามือฟาดเข้ากับบั้นท้ายของมันเสียงดังเผียะ


               “ข้าไม่ปล่อย ข้าตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ยอมให้สูถูกจับไปหรือยอมให้ใครมาปาดคอสูเด็ดขาด”


               ข้ายังแข็งแกร่งพอที่จะแบกม้าขาววิ่งตลุยเข้าไปในป่าดงดิบ ข้าพามันมาวางลงบนพื้นดินทรายเย็นชื้นภายใน

ถ้ำใต้เขาสูงที่ข้าเคยเดินทางผ่านมันมา มันเป็นถ้ำเล็กๆที่ไม่เคยมีผู้ใดสัมผัสนอกจากข้า


               ม้าขาวนั่งพิงผนังถ้ำเย็นเยียบเราสบตากันอยู่ในความสลัวเลือนลาง มันมองข้าอย่างต้องการคำตอบ


               “สูทำร้ายข้าแต่ก็ยังช่วยข้า สูต้องการสิ่งใดกันแน่เสือดำ”


               ข้านิ่งงันพลางขบคิดคำถามนั้นเช่นกัน ข้าเองก็สงสัยว่าเหตุใดข้าต้องทำเยี่ยงนั้นด้วย


               “ข้าไม่รู้เช่นกันม้าขาว ข้ารู้แต่ว่าข้าต้องการเจ้าจนไม่อาจเห็นผู้ใดทำให้เจ้าเจ็บปวด”


               ไร้ซึ่งคำพูดใดจนได้ยินเสียงลมหายใจบางเบาเมื่อม้าขาวก้มหน้าลงไปอย่างเศร้าสร้อย


               “จงบอกข้าเสือดำ ก่อนที่ม้าลายน้องข้าจะสิ้นลมหายใจด้วยน้ำมือสู มันได้สุขสมหรือไม่”


               ข้าเชยคางม้าขาวขึ้นมาและพยักหน้ารับ ม้าขาวหลับตาลงและปล่อยให้น้ำหยดหนึ่งไหลลงมาจากหางตา


               “ดีแล้ว อย่างน้อยมันก็ยังได้เข้าหาเทพอัคนีก่อนที่มันจะตายโดยที่ไม่เคยรู้จักความสุข”


               ปากของม้าขาวที่สักลายจากยางไม้สั่นระริกเมื่อมันกำลังกลั้นความอดสูเรียกร้องเหลือเกินจนข้าอดใจไม่อยู่

ข้าโน้มหน้าเข้าไปเช็ดน้ำจากดวงตาของมันด้วยปากของข้าจนหมด มันไม่ได้ดื้อดึงอีกเมื่อข้าประกบปากลงไปบนปาก

ของมันอีกครา


               ลิ้นของเราตวัดพันกันหากแต่ไม่ใช่เพราะต่อสู้กันอีกแล้ว สัมผัสอ่อนหวานซึ่งข้าไม่เคยรู้จักแทรกซึมเข้ามาจน

จิตใจอ่อนไหว กลิ่นสาบเหงื่อของม้าขาวอวลเข้าจมูกล่อความต้องการให้ข้าผละออกจากปากนั่นอย่างเสียดายเพื่อจะก้ม

ลงใช้ลิ้นละเลงรสเหงื่ออย่างโหยหา


               “อา เสือดำ”


               ม้าขาวทอดกายลงกับพื้นดินทรายหยาบ มือสากของมันวางแนบไปกำแผ่นหลังของข้าและลูบไล้ไปมา สติข้า

กระเจิงไปด้วยหลุมดำมืดของความต้องการ ท่อนเนื้อของม้าขาวผงกหัวขึ้นมาล่อหลอกจนข้าที่เลื่อนร่างลงต่ำหลงกลอ้า

ปากงับมันเข้าไปทีละน้อย


               “ม้าขาว ข้าต้องการสู”


               เอ่ยออกมาทั้งที่ท่อนเนื้อของม้าขาวยังเต็มช่องปาก ลิ้นของข้าโลมเลียมันอยู่ภายในทำให้ม้าขาวบิดกาย

ดิ้นรนใบหน้าบิดเบี้ยว มันยกเอวกระแทกใส่ข้าจนท่อนเนื้อกระทุ้งเต็มลำคอ ข้าต้องเลื่อนปากหนีก่อนจะกดปากลงมาอีก

ครั้งและอีกครั้ง ม้าขาวส่งเสียงกังวานลั่นโถงถ้ำก่อนที่น้ำเหนียวรสฝาดจะพุ่งออกมาเต็มกระพุ้มแก้มของข้า


               “เสือดำ ได้โปรด”


               ดวงตาคู่นั้นปรือฉ่ำ อ้อนวอน ม้าขาวชันขาสูงเปิดทางให้ข้าเร้นกายเข้าไปในร่องลึกที่ยังปิดไม่สนิท ความชุ่ม

ฉ่ำยังเหลือให้ข้าเคลื่อนตัวคล่องแคล่ว ข้าคุกเข่าตั้งหลักเด้าเอวใส่ร่องลึกที่ตอดรัดจนแทบขาดใจ


               “อา เสือดำ”


               “โอ ม้าขาว ไปพบเทพอัคนีพร้อมข้าเถิด”


               เสียงเนื้อกระทบเนื้อสะท้อนโถงถ้ำ ลมหายใจร้อนระอุต่างเป่ารดลงไปบนกายเหนียวหนับ ความคิดของข้า

พลันหายวูบเหลือแต่ความว่างเปล่าเมื่อก้าวขึ้นไปพานพบสิ่งที่อาจเรียกได้ว่าสวรรค์สำหรับข้า

               





               กองไฟมอดลงแล้วเมื่อเราทั้งคู่ต่างอิ่มหมีพีมันจากเนื้อกระต่ายป่าที่ขาไปล่ามาเพื่อเป็นอาหาร  กำลังของม้า

ขาวเริ่มกลับคืนเมื่อได้อาหารตกถึงท้อง ภายนอกดึกดื่นหนาวจัดแต่ภายในโถงถ้ำยังคงอุ่นด้วยฟืนไฟที่ข้าจุดไว้ ข้านั่งพิง

ผนังถ้ำเคียงกับม้าขาว ข้าหันไปมองหน้ามันและดึงมันเข้ามาใกล้เพื่อที่ข้าจะได้กอดมันไว้ให้หายหนาว


               “ขอบใจนะเสือดำที่ช่วยข้าไว้”


               “ต้องช่วยแน่เพราะข้าไม่อยากเห็นสูกลายเป็นเครื่องบูชายัญในวันครีษมายันครั้งหน้า”


               วันครีษมายัน วันที่พระอาทิตย์ฉายแสงยาวนานที่สุด และวันนั้นคือวันที่จะมีพิธีกรรมบูชาเทพอัคนี


               “เครื่องบูชายัญจะเป็นเช่นไร”


               ม้าขาวเอ่ยอย่างสงสัย ข้าจึงไขความข้องใจของมัน


               “เผ่าของข้าไล่กวาดต้อนผู้คนมาจากต่างเผ่ามากมาย ใครชอบใจเชลยคนไหนก็จะนำเอาไปใช้งานบ้าง เอา

ไปสมสู่บ้าง และจะใช้เชลยเหล่านั้นเป็นเครื่องบูชายัญ ด้วยการถูกสมสู่จากเหล่าคนตัวผู้ทุกคนในเผ่าก่อนจะปาดคอทิ้ง

ต่อหน้าเทวรูปเทพอัคนี โดยจะเลือกจากเชลยที่ใบหน้างดงาม และครั้งนี้ข้าไม่เห็นใครจะงดงามเกินสู”


               ม้าขาวเลิกคิ้วพลางกดยิ้มที่มุมปาก


               “ข้าน่ะหรือใบหน้างดงาม”


               “ใช่ สูงดงามที่สุดตั้งแต่ข้าเคยเห็นคนตัวผู้ และข้าจะไม่ยอมให้ใครมาแตะต้องสู”


               ใบหน้าสักรอยยางไม้ลวดลายงดงามคลี่ยิ้มมีเลศนัย ม้าขาวที่มีกำลังวังชากลับคืนมาแล้วดันข้าให้หงายหลัง

ลงไปกับพื้นก่อนมันจะเคลื่อนตัวมาทาบทับ


               “สูเองก็งดงามเช่นกันเสือดำ”


               มือของม้าขาวลูบไล้ไปตามเนื้อตัวจนขนของข้าลุกชัน



               “สูอยากครอบครองข้า ส่วนข้าเองก็ต้องการครอบครองสูเช่นกัน”


               เนื้อตัวเย็นๆกดเบียดลงมาและมันกำลังสร้างความร้อนแก่ข้าเหลือเกิน





TBC


หายไปนานโปรดอภัย ยังจำเสือดำกับม้าขาวได้หรือเปล่า

เวลาอ่านโปรดจินตนาการว่า สมัยนั้นเซ็กส์เป็นแค่เครื่องมือระบายออกและสืบพันธุ์ตามธรรมชาติ

ผู้คนยังไม่รู้จักลีลาท่วงท่า ไม่รู้จักการจูบ หรือการทำอย่างอื่นนะจ๊ะ   
               

[boboman]

จิ้ม
มาอัพแล้ววว
คู่นี้นี่มัน... >.,<
รอตอนต่อไปน้าา

[heroza]

เห็นว่าคนแต่งมาอัพนึกว่ตาฝาดไป
 รออ่านต่อๆ

[soul love]

เลิศค่า!!! รอนานจนเกือบลืมจริงๆ
แต่ชอบนะแปลกใหม่ตลอดแต่อ่านไหลลื่นไม่สะดุด
รออ่านจ้า

[TachibanaRain]

เห็นโพสต์ในเฟซละรีบกลิ้งเข้ามาอ่านอย่างไวเลย กำลังคิดถึงอยู่เลยเชียว เสือดำม้าขาวร้อนแรงจริงๆ

[วายซ่า]

เจอกันแต่ละครั้ง ไม่พูดไม่จากัน ทำศึกกันอย่างเดียวเลยนะจ๊ะ

เสือดำ-ม้าขาว   

ขอบคุณที่มาต่อนะคะ 

[Fragrant]

เย่ เต้นรอบวงมาต่อแล้ววววววว ว ว ว ว ว ว ว ดีใจเว่อออออ 

[❣☾月亮☽❣]

  

[mystery Y]

นึกว่าจะไม่ได้อ่านต่อซะแล้ว ดีใจที่กลับมาน้า~

[littlegift]

 

[sirin_chadada]

หลังจากนี้จะถูกตามล่าจากกระทิงใหญ่กับพวกเผ่าของเสือดำรึเปล่าเนี่ย

[boyslover]

อีกกี่ตอนจบครับ ได้อารมณ์ดิบเถื่อนชอบ

[Apple_matinie]

กว่าจะเข้าใจภาษา