Passion27
ภีมพริษฐ์ชะงักร่างกายชุ่มโชกสบตากับคนที่กำลังมองมาที่เขานิดหนึ่งก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวซับตามเนื้อตัวลวกๆอย่างไม่สนใจเพราะปกติก็โป๊ให้วาเลนไทน์เห็นบ่อยๆ มือหนาสะบัดผ้าขนหนูคลุมช่วงล่างขมวดปมปกปิดส่วนแข็งแกร่งเดินเข้าห้องไป กลายเป็นภัทรศรัณย์ที่รู้สึกแก้มร้อนเสียเอง ร่างโปร่งหลบสายตาวูบพยายามควบคุมจังหวะหัวใจที่เต้นกระหน่ำ จิตฝ่ายมารกระตุ้นให้เขานึกถึงการได้พาร่างกายเข้าไปซบซุกอกแกร่งลูบไล้ไปตามเรือนร่างสมบูรณ์แบบด้วยความหลงใหล กลิ่นไอร้อนแรงของบุรุษเพศที่กระตุ้นร่างกายให้ร้อนวูบวาบ ร่างกายไหวสะท้านในทุกที่ที่เขาสัมผัส แล้วยังส่วนนั้น...ขนาดนอนสงบนิ่งยังไม่ผงาดยังขนาดนั้น แล้วถ้า...มันขยับเคลื่อนไหวในร่างกาย มันจะสะท้านขนาดไหน ร่างกายคงแทบลุกเป็นไฟ วาเลนไทน์จะรู้สึกดีขนาดไหนกันนะ
มือบางกำเข้าหากันแน่นด้วยความปรารถนาวูบวาบที่แค่จินตนาการยังเป็นได้ขนาดนี้ ภัทรศรัณญ์กัดริมฝีปากสลัดความฟุ้งซ่านออกยากเย็น ร่างโปร่งยกขาขึ้นจากน้ำเดินกลับเข้าห้องไป ภาพเพื่อนรักนอนหลับอุตุปรากฏตรงหน้าลดทอนความฟุ้งซ่านลง วาเลนไทน์ไว้ใจเขาอีกทั้งไม่ระแคะระคายเป็นห่วงเป็นใยเขาขนาดนี้ เขาไม่ควรปล่อยให้ราคะมาทำลายความรักที่บริสุทธิ์ของเพื่อน ภัทรศรัณย์ควรจะตัดใจเสียที ร่างโปร่งเอนตัวลงนอนขยับห่มผ้าให้เพื่อนรัก วาเลนไทน์ไม่ได้หล่อเหลาขนาดเป็นเดือนคณะอย่างเขา แต่ในด้านนิสัย เพื่อนคนนี้ดีกว่าเขามากนัก ไม่แปลกหรอกที่แฟนจะรัก
“อือ นอนไม่หลับหรือภัทร” วาเลนไทน์ขยี้ตางัวเงียลืมตาตื่นเอ่ยถามเพื่อนเบาๆ
“อืม นิดหน่อยมึง มึงนอนเถอะ” ภัทรศรัณย์ดึงผ้าห่มเลื่อนคลุมให้
“งั้นเอาอย่างนี้ เดี๋ยวกูลูบหลังให้”
วาเลนไทน์พลิกตัวนอนตะแคงยื่นมือเข้ามาลูบหลังให้ เขาเคยชินเวลาที่คนรักหนุนตักแล้วมือมันเป็นไปโดยอัตโนมัติที่จะเลื่อนไปลูบหลังให้
“ไม่เป็นไรมึง ดูแลผัวจนชินล่ะสิเนี่ย”
ภัทรศรัณย์เย้าเล่นขำๆกลบเกลื่อนความผิดในใจที่เมื่อกี้เผลอคิดเตลิดกับแฟนเพื่อน
“ผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะ ทั้งที่ระยะเวลาไม่กี่เดือน ตอนที่กูคิดว่าเขาตาย กูแทบบ้า”
วาเลนไทน์เอ่ยเรียบๆ เขาไม่เคยลืมช่วงเวลาแห่งความทรมานที่คิดว่าสูญเสียคนรักไป
“ยังไงวะ” ภัทรศรัณย์อดสงสัยไม่ได้
“จริงๆกูไม่ได้บอกพวกนั้นทั้งหมดว่ะเรื่องที่เจอกัน แต่มึงเป็นเพื่อนสนิทที่กูไว้ใจที่สุดกูจะเล่าให้ฟัง จริงๆแล้วคุณภีมเคยจับตัวกูไปเพราะเข้าใจผิดคิดว่ากูเป็นชู้กับแฟนของเขาว่ะ แฟนที่ว่านี่คือหมั้นไว้แล้วแบบไม่เป็นทางการกำลังจะแต่งงานกัน คุณภีมแอบเตรียมเซอร์ไพรส์ขอแฟนแต่งงานแต่กลับกลายเป็นว่าแฟนเกิดท้องให้เซอร์ไพรส์แทน บรรลัยล่ะสิคราวนี้ ท้องกับใครก็ไม่รู้ เขาก็แค้นมากที่โดนฉีกหน้าแต่ไม่อยากทำอะไรรุนแรงกับคนท้องเลยมุ่งเป้ามาที่ชู้แทน แล้วดันเจอกูเคยอยู่กับแฟนเขา เคยไปส่งแฟนเขาที่คอนโด แจ๊กพอตลงที่กูเต็มๆ บรื๋ย คิดแล้วยังสยอง กูเจอเขาทรมานอะไรหลายอย่างแต่ก็ผ่านมันมาได้เพราะเขาไม่ได้กะให้ตายแต่ให้อยู่กับความผิดบาปตลอดชีวิต แต่ช่วงหลังๆท่าทีเขาก็เปลี่ยนไปเขาดีกับกูจนกูแปลกใจ พอกูออกมาจากเกาะแล้วกูก็ยังคิดถึงเขาอยู่ แล้วมันมีคนจ้องจะฆ่าเขา กูเห็นซากศพดำไหม้เป็นตอตะโกถูกงัดออกมาจากซากรถกูแทบบ้า เพิ่งรู้ว่ารักขนาดนั้น กูคิดว่าเขาตายไปจากกูแล้วว่ะ ช่วงปิดเทอมกูทรมานกับการคิดถึงเขา พอเขากลับมาหามันเหมือนของขวัญสุดวิเศษที่ชาตินี้กูไม่คิดว่าจะได้ ทุกอย่างที่ผ่านมากูถึงพร้อมที่จะให้อภัยเพราะถ้ากูมัวแต่งี่เง่าโกรธเขาแล้วเขาเกิดหายไปอีกจริงๆ กูคงแทบบ้า กูรักเขามากว่ะภัทร อยากดูแลให้เขามีความสุขเพราะความสุขของเขาก็คือความสุขของกู อะไรที่เขาทำถ้ามันไม่หนักหนามากกูก็พร้อมจะให้อภัย”
“มึงดีขนาดนี้ เขาถึงรักมึงไง”
ภัทรศรัณย์กลืนก้อนแข็งลงคอด้วยความรู้สึกผิดบาปกว่าเก่า เสี้ยววินาทีเดียวที่เห็นร่างกายสมบูรณ์แบบน่าหลงใหลราวกับมีแรงดึงดูดมหาศาลที่ฉุดให้เขาแทบกระโจนเข้าหา ภัทรศรัณย์มองจนแทบลืมหายใจ นาทีนั้นเขาเหมือบกับคนหลงผิดลืมความผิดชอบชั่วดีไปทุกอย่าง
“มันไม่มีอะไรแน่นอนหรอก มีคนมากมายเข้าหาคุณภีมบ่อยๆ ทั้งหน้าตาฐานะ ขนาดมีกูอยู่ทนโท่เขายังไม่สนเลย ก็คนจะเอานี่นะ แต่ดีหน่อยคุณภีมเขาให้เกียรติกูมาก เขากล้ายืดอกบอกใครๆว่ากูเป็นแฟน กูเลยไม่สนใจคนที่พยายามเข้าหา ทำเป็นเอาหูไปนาเอาตาไปไร่เสีย จะได้ไม่ต้องมีปัญหา”
“ขนาดนั้นเลยหรือวะ”
“คนมันจะเอาห้ามได้ด้วยหรือ สำนึกของเขาเองยังห้ามตัวเขาเองไม่ได้เลย แรกๆก็ผู้หญิงแหละ แต่พอเห็นมีกูเป็นแฟนเขาก็เห็นว่าเป็นเกย์ก็ไม่อะไรมากนอกจากมองตาละห้อยเสียดาย ผู้หญิงจริงๆเขาไม่ได้อยากมีแฟนเป็นเกย์ให้ชีวิตตกนรกทั้งที่ยังหายใจหรอกมึง บางคนเขาทำมาหาเลี้ยงตัวเองได้อย่างพี่สาวกูไง ก็จะมีแบบอื่นมากกว่า แต่คนที่คิดว่าคุณภีมเป็นไบได้ทั้งชายทั้งหญิงก็มีอีกนั่นแหละ คุณภีมรวยมากถ้าหวังแค่ความสุขสบายทางกายก็ไม่ต้องคิดอะไรมาก แต่พอเจอความโหดเข้าไปก็ถอยหมด คุณภีมเขาจัดการของเขาเองไม่ต้องรอให้กูระคาย”
ท้ายประโยควาเลนไทน์อมยิ้มนิดๆ จัดการที่ว่าคือทั้งฝ่ายตัวเองและฝ่ายที่มายุ่งกับวาเลนไทน์ด้วย คิดขำๆก็เหมือนสิงโตที่คอยแยกเขี้ยวใส่ไฮยีน่าที่จ้องจะขโมยเนื้อของตัวเองนั่นแหละ เพียงแต่วาเลนไทน์เป็นลูกกวางตัวเป็นๆที่เก็บเอาไว้กินแบบอื่น พี่ท่านสวาปามทีกวางน้อยแทบไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน กำลังดีไม่มีถอย แก้มขาวร้อนผ่าวแอบสงสารเล็กๆที่คืนนี้ต้องปล่อยให้สิงห์เปลี่ยวเดียวดาย ทั้งที่เตรียมขย้ำลูกกวางเต็มที่หลังจากห่างหายมาหลายวัน ไม่รู้เพราะช่วงโปรโมชั่นหรือเปล่าที่อีกฝ่ายหลงใหลเขาน่าดู
“มีคนรักที่รักมึงขนาดนี้ โคตรโชคดีเลยว่ะไทน์” ภัทรศรัณย์ยอมรับจากใจจริง
“พูดอย่างนี้ อยากมีผัวหรือมึง” วาเลนไทน์หาเรื่องแหย่
“ไอ้ห่านี่ ไม่ต้องมาหาพวก” มือไวเท่าความคิดแต่ฝ่ายที่หลบได้ไวกว่า วาเลนไทน์ยักคิ้วทะเล้น
“เห็นอย่างนี้นอกจากคุณภีมกูก็ไม่ยอมให้ใครมาเสียบน่ะโว้ย กูยังจิ๊จ๊ะสาวๆได้สบาย” วาเลนไทน์ยิ้มตาปิดก่อนจะพูดต่อ
“แต่ไม่เอาหรอก คุณภีมโหดจริงอะไรจริง ยังไม่อยากถูกกำราบจนหายซ่าลุกจากเตียงไม่ได้ว่ะ”
“ไอ้ห่า ทะลึ่งนะมึงน่ะ”
สองหนุ่มคุยกันเล่นจนดึกดื่นก่อนจะหลับโดยไม่รู้ตัว ภัทรศรัณย์อยากบอกเหลือเกินว่า ช่วยบอกสามีมึงจะเปลือยล่อนจ้อนให้มากนัก แต่ก็นะ ที่เขาเราแค่มาขออาศัย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
แอ๊ด
“ครับคุณภีม” ภัทรศรัณย์หาวหวอดหัวฟูเดินมาเปิดประตู พยายามไม่มองสายตาของเขา
“วาเลนไทน์ตื่นหรือยัง ขอฉันเข้าไปหน่อยได้ไหม”
ร่างสูงใหญ่ในชุดคลุมเนื้อดีเปิดเห็นช่วงอกพอเซ็กซี่ ภัทรศรัณย์เลี่ยงไม่มองตาแต่ก็เจอกับแผงอกล่ำเข้าจังๆ ร่างโปร่งถึงกับนิ่งไปชั่วครู่
“ยะ ยังไม่ตื่นครับ เชิญครับ”
ภัทรศรัณย์เปิดประตูให้ร่างหนาได้เข้าไป ภีมพริษฐ์ตรงไปที่เตียงนอนก่อนจะส่ายหน้าอย่างเอ็นดู
“นอนได้น่าเกลียดจริงๆ” ร่างสูงสอดมือใต้ตัวยกกวางขี้เซาด้วยขึ้นแนบอกหันมาทางภัทรศรัณย์
“อาหารเช้าทำไว้แล้ว เดี๋ยวฉันจะพากวางขี้เซาไปอาบน้ำหน่อย วันนี้ต้องตัดเล็บขัดขน”
เขาบอกก่อนจะพาวาเลนไทน์ออกไป
ร่างโปร่งขี้เซาถูกวางบนโซฟา ภีมพริษฐ์เลื่อนตะกร้าถังขยะมาก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งซ้อนข้างหลังรั้งตัวบางแนบอก มือหนายกมือเรียวจ่อไปใกล้ๆปากถังพลางหยิบกรรไกรตัดเล็บยาวออกทีละเล็บ
“คุณภีม คะ คุณตัดเล็บให้ผม”
วาเลนไทน์ตกใจขยับตัวตื่นพร้อมกับที่เขาตัดเล็บมือเสร็จพอดี
“จะไว้ยาวก็ได้ถ้าไม่รำคาญ ฉันไม่มีปัญหาถ้ากวางน้อยจะข่วนหลังเป็นรอย หันตัวมาทางนี้หน่อย จะได้ตัดเล็บเท้าถนัด”
“คุณภีมอย่าเลยครับ”
วาเลนไทน์พยายามจะหดเท้ากลับหน้าขาวแดงซ่านจากประโยคเมื่อกี้ แต่เขาจับไว้ไม่ยอมปล่อย วงแขนแกร่งยกตัวบางหันหน้าเข้าหาพร้อมจับข้อเท้าวางตัก แยกขาออกเพื่อให้มีช่องว่างให้เศษเล็บตกใส่ถังขยะ
“กวางน้อยดูแลเพื่อนเหนื่อยแล้ว ร่างกายวาเลนไทน์เป็นหน้าที่ฉันดูแล”
เขาเอ่ยขณะเริ่มลงมือตัดเล็บเท้าให้ วาเลนไทน์มองด้วยความปริ่มใจกับความเอาใจใส่ รักเหลือเกินกับคนๆนี้ วาเลนไทน์ไม่มีทางทำให้เขาต้องเสียใจเด็ดขาด
ร่างโปร่งปล่อยให้เขาดูแลปรนนิบัติอาบน้ำสระผมให้ มือหนาฟอกฟองครีมเนื้อนุ่มไปตามผิวกายขาวผ่อง กลิ่นหอมของกุหลาบฝรั่งเศสทำให้ผิวกายขาวเนียนหอมกรุ่นเย้ายวนใจ สารพัดครีมบำรุงทำให้ผิวลูกกวางสวยเนียนนุ่มกว่าเมื่อก่อนมาก ภีมพริษฐ์อดมันเขี้ยวลูกกวางเปลือยไม่ได้จนขบติ่งหูนิ่มเล่น
“อื้อ คุณภีม” วาเลนไทน์ครางแผ่วเมื่อยอดอกถูกเขาลูบไล้จนขึ้นเม็ดไตอย่างชินมือ
“ยะ อย่าครับ ผมมีเรียน อ๊ะ ระ รอบเดียวนะ เดี๋ยวผมเดินไม่ไหว”
จากที่จะไม่ยอมกลายเป็นต่อรองเมื่อมือหนาล้วงลงไปสะกิดไทน์น้อย คุณภีมเก่งในการเล้าโลม ขัดขืนยังไงสุดท้ายก็ระทวย วาเลนไทน์จึงใช้วิธีต่อรองลดจำนวนรอบแทน
“รอบเดียวแบบยิงยาวได้ไหม” เขากระซิบเสียงกระเส่า
“อ๊ะ อ๊า!”
วันนี้มีเรียนสายแถมเพนต์เฮ้าส์เขาอยู่ใกล้สถานีรถไฟฟ้าเดินทางไปมหาวิทยาลัยสะดวก ทั้งสองใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวให้กัน วาเลนไทน์ผูกเน็กไทให้ร่างหนาก่อนจะเขย่งปลายเท้าขึ้นจุ๊บเบาๆให้กำลังใจก่อนไปทำงานแต่คนเจ้าเล่ห์คว้าเอวหมับบดจูบตักตวงไปเต็มๆหวิดจะไม่ได้ไปเรียนไปทำงาน สองร่างพากันออกมาจากห้อง ภีมพริษฐ์ตักข้าวต้มให้คนรัก มือหนาเทนมสดใส่แก้วให้ก่อนจะหันมาถามภัทรศรัณย์
“นายชอบดื่มนมเหมือนวาเลนไทน์ไหม”
วาเลนไทน์เคยบอกว่าเมื่อก่อนนั่งกินข้าวกันพร้อมหน้าทั้งครอบครัวทุกเช้า หลังกินข้าวเสร็จมารดามักรินนมให้บุตรทั้งสองดื่มทุกวันจนจบมัธยมปลาย วาเลนไทน์จึงชอบดื่มนมสดหลังมื้อเช้าตลอด
“ไม่ครับ ขอบคุณ”
ภัทรศรัณย์ปฏิเสธ ภีมพริษฐ์พยักหน้ารับรู้ขณะเลื่อนแก้วนมให้คนรักก่อนจะเริ่มทานพร้อมกัน ภัทรศรัณย์มองความอ่อนโยนที่ต่างฝ่ายต่างดูแลกัน วาเลนไทน์กินเลอะเขาก็คอยเช็ดปากให้ ถ้าไม่ติดว่ามีเขาอยู่ร่วมโต๊ะด้วยคงฟัดกันไปแล้ว เมื่อตอนเดินออกมาจากห้องนอนก็แอบเห็นเพื่อนเขาปากเจ่อนิดๆ
“เอากระเป๋าสตางค์มาหน่อย”
ภีมพริษฐ์บอกเสียงเรียบขณะวาเลนไทน์กำลังจะเดินออกจากห้อง วันนี้ร่างโปร่งขอขึ้นรถไฟฟ้าไปเรียนเอง วาเลนไทน์ยื่นกระเป๋าสตางค์ให้งงๆก่อนจะตาโต
“รูดได้ไม่จำกัดวงเงิน เผื่อกวางน้อยอยากได้อะไรแล้วฉันไม่ว่างพาไป หรือถ้าไปไหนกลับเองไม่สะดวกโทรหาคนขับรถได้”
เขายัดบัตรเครดิตใส่กระเป๋าสตางค์ยื่นคืนให้ร่างบาง วาเลนไทน์อึกอักเพราะไม่อยากรบกวน
“เอาไปเถอะ เลี้ยงเมียคนเดียวแค่นี้จะเป็นอะไรไป เอารถไปขับสักคันไหม” เขามองไปยังรถหรูหลายคัน
“ไม่เอาล่ะครับ กรุงเทพรถติดติดอันดับโลก ผมไปรถไฟฟ้าสะดวกกว่า มีเวลาไปนั่งคุยกับเพื่อนก่อนเข้าเรียน อื้อ”
ไม่รอให้พูดจบเขารั้งร่างบางเข้าจูบ ปากแดงช่างพูดมันน่าฟัดจนขี้เกียจจะฟัง ฟัดจูบเมียจนหนำใจจึงผละออกเดินไปขึ้นรถ ส่วนวาเลนไทน์เดินเซๆไปลงลิฟท์ ภัทรศรัณย์มองอย่างอึ้งๆยามเห็นเพื่อนรักอ่อนระทวยในอ้อมแขนเขา
“ไงพี่ชาย หน้าบูดเหมือนโดนรถเหยียบเท้าไปได้”
ภีมพริษฐ์หย่อนตัวลงนั่งขณะเอ่ยทักคนนั่งทำหน้าไม่สบอารมณ์
“น้องชายต่างแม่นายแสบน่าดู”
ชารอฟเอ่ยอย่างเข่นเขี้ยวยามนึกเจ้าของร่างโปร่งที่สาดน้ำไล่เขาเสียหมดสภาพ ไม่เพียงเท่านั้นยังยืนกระดิกเท้าทำท่าเต๊ะจุ๊ยกวนประสาทอย่างไม่สำนึกในสิ่งที่ทำ
“เลือดแม่คงแรงน่ะ วัน ๆ ดีแต่ถลุงเงินเล่นไปกับการแต่งตัว เลยไม่มีสมองสอนลูกให้ดี ดีแต่เบ่งออกมาเรียกร้องความรับผิดชอบจากผู้ชาย ตอนนี้เด็กนั่นมาพักที่เพนต์เฮ้าส์ฉัน วาเลนไทน์พามานั่นแหละ”
“แล้วน้องรักจะบัญชายังไงต่อครับ” ชารอฟทำตาหวานเยิ้มใส่คนน้อง
“บีบบังคับมันทุกทาง อะไรที่พวกมันปล้นมาจากแม่ฉัน ถึงเวลาต้องคืนเสียที”
ดวงตาคมวาวโรจน์ก่อนจะหรี่ลงอย่างมาดร้าย
“ อ้อ อีกอย่าง เด็กนั่นรักฉัน ฉันจะทำให้มันทั้งรักทั้งหลง ทุกข์ทรมานกับการอยากไขว่คว้าความรักแต่ก็ทำไม่ได้เหมือนที่แม่ต้องเจอ ส่วนนายจะย่ำยีมันให้มันเกลียดขยะแขยงร่างกายแปดเปื้อนของตัวเองก็แล้วแต่ ฉันยกให้ ถือเป็นของสมนาคุณที่หาหน้าม้าหลอกพ่อฉันเล่นพนันจนหมดตัวได้ ขออย่างเดียว...”
“วาเลนไทน์จะต้องไม่รู้เรื่องนี้”
“ว่าอะไรนะ เด็กนั่นรักนายอย่างนั้นน่ะหรือ หึ สนุกล่ะ แต่กวางน้อยเป็นเพื่อนรักของภัทรศรัณย์นี่นา ท่าทางเป็นห่วงเป็นใยเพื่อนน่าดู ถ้าวาเลนไทน์รู้เรื่องแล้วขอร้องให้หยุด น้องชายจะทำยังไงหรือครับ หืม”
ชารอฟเท้าคางหยั่งเชิงถามอย่างมองเห็นเป็นเรื่องสนุกที่น่าลุ้นระทึก คนเย็นชาสุดเยือกแข็งอย่างภีมพริษฐ์กับกวางน้อยแสนอบอุ่นอารี ไม่มีอะไรที่จะสนุกเท่านี้อีกแล้ว
“ฉันรอโอกาสนี้มาตลอด ยังไงก็ไม่ล้มเลิกง่ายๆ แต่ยังไงก็อย่าให้วาเลนไทน์เข้ามาข้องเกี่ยวด้วยดีที่สุด”
“มีแต่คนตายเท่านั้นแหละที่จะเก็บความลับอยู่นายก็รู้ แล้วถ้ากวางน้อยรู้เรื่องเข้าแล้วเสนอตัวเข้าช่วยด้วยการยื่นคำขาดให้นายเลือกระหว่างวาเลนไทน์กับการแก้แค้นล่ะ มันต้องมีแน่ถ้าวาเลนไทน์ขอร้องให้นายหยุดไม่ได้ กวางน้อยจะทนเห็นคนรักทำร้ายเพื่อนรักอย่างเลือดเย็นได้ลงคอเชียวหรือ”
“คำตอบจะมาเมื่อถึงวันนั้น” เขาตอบเสียงนิ่ง
“รับทราบน้องรัก” ชารอฟมองใบหน้านิ่งแล้วไม่คิดถามอะไรต่อ
“อ้อ จริงสิ นี่เป็นสร้อยเพชรแต่งงานของแม่นายที่ผู้หญิงหน้าด้านคนนั้นยึดเป็นของตัวเอง ฉันนำมันมาคืนให้”
ชารอฟควักกล่องกำมะหยี่ออกจากเสื้อสูทเปิดออกให้ญาติผู้น้องดู
“รวดเร็วสมกับเป็นนาย จ่ายไปเท่าไหร่ฉันจะคืนให้”
“นิดหน่อยน่า แค่ค่าจ้างให้คนไปฉกมันมาเท่านั้น เครื่องเพชรชุดนี้มันเหมาะที่จะอยู่บนคอของแม่นายมากที่สุด อ้อ อย่าลืมฆ่าเชื้อมากๆหน่อยล่ะ”
เขาบอกด้วยรอยยิ้มเคลือบความเจ้าเล่ห์นึกถึงแผนการแยบคายที่ได้สร้อยมาง่ายๆ
หลังที่ทำทีเป็นโกรธจนควันออกหูหัวฟัดหัวเหวี่ยงไม่รับโทรศัพท์ที่มารดาของภัทรศรัณย์โทรมาง้อ เขาแสร้งปล่อยให้หล่อนกระวนกระวายกับสายที่ไม่ได้รับหลายสาย ก่อนทำทีเอ่ยปากชวนไปร่วมงานกาลาดินเนอร์หรูหรา อวภาส์ลิงโลด หนุ่มเจ้าสำราญยุแยงให้หล่อนงัดสุดยอดเครื่องเพชรหายากออกมาสวมประชันกับคนในงาน และหล่อนก็โง่หลงเชื่อเป็นเหยื่อให้คนของเขายกปืนจ่อขมับแย่งชิงมาได้ง่ายๆ ครั้นจะแจ้งความ? หึ หาไปเถอะ คนของเขาย่องเงียบอย่างกับพวกตีนแมว นักฉกมือดีฉายามนุษย์พันหน้าไม่ได้ได้มาเพราะโชคช่วย มายากลหลอกล่อเหยื่อให้ตายใจจนติดกับดักมานักต่อนัก เบื้องหลังเกมการพนันที่วัดกันที่กึ๋น นอกจากเขากับภีมก็ไม่มีใครเคยเห็นหน้าจริงหมอนั่น แล้วที่น่าเจ็บใจที่สุดก็ตรงเครื่องเพชรชุดนี้ทำประกันไว้ด้วยชื่อของคนอื่น ถ้าไม่ใช่เจ้าของจริงๆบริษัทประกันคงเคลมให้หรอกนะ เผลอๆบริษัทประกันจะฟ้องให้ข้อหาอมเพชรแล้วโกหกว่าหาย หึหึ
“ฉันจะให้พิ้งค์ออกแบบตัวเรือนให้ใหม่หรูหราควรค่ากับแม่มากกว่าเก่า แม่จะฟื้นมาพร้อมกับพบว่าของขวัญที่ยายมอบให้ไม่ได้หายไปไหน มันกลับมาหาเจ้าของ”
“แล้วนี่หมอบอกไม่ได้จริงๆหรือว่าแม่จะฟื้นเมื่อไหร่”
“...”
“งั้นฉันกลับก่อนล่ะ จะไปอาบน้ำแต่งตัวไว้รอแขกที่ฉันอุตส่าห์ลดตัวลงไปเสวนาด้วยเสียหน่อย หึ เด็กนั่นกลับบ้านไปคงช็อกน่าดู ฉันเตรียมห้องทัณฑ์ทรมานไว้รอต้อนรับแมวเหมียวดื้อรั้นแล้ว บางทีห้องนี้อาจย้ายไปเปลี่ยนบรรยากาศของการล่องเรือในแบบเดิมๆหลังภัทรศรัณย์ยอมขายตัวขัดดอกให้ฉัน”
“หึ นายนี่เสพติดรสนิยมแบบนั้นสินะ”
“นานๆทีน่า เปลี่ยนรสชาติเซ็กส์ที่แสนจำเจบ้าง นายก็รู้ว่าฉันเบื่อง่าย เปลี่ยนผู้หญิงบ่อยยิ่งกว่าพวกหล่อนเปลี่ยนขนมปังแผ่นในวันนั้นของเดือนเสียอีก นายไม่คิดอยากใช้ห้องนั้นกับลูกกวางบ้างหรือ”
เขาสื่อความหมายด้วยสายตา ภีมพริษฐ์นึกภาพตามก่อนจะกลืนน้ำลายอึกใหญ่
“อย่าเสี้ยมพี่ชาย”
“หึ”
ร่างโปร่งของวาเลนไทน์เดินเข้ามาในห้องก็เจอร่างใหญ่นอนเอกเขนกหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟาแล้ว กระดุมเสื้อเชิ้ตสามเม็ดบนเปิดออกเผยแผงอกแน่นที่วาเลนไทน์ลูบไล้เล่นบ่อยๆ มือบางวางกระเป๋าเป้และของใช้ทำโมเดลลงพร้อมเดินไปดึงนิตยสารที่คว่ำอยู่บนอกพับเก็บให้ วาเลนไทน์เดินเข้าห้องน้ำไปล้างมือล้างหน้าให้สดชื่นก่อนจะเดินกลับมานั่งคุกเข่าลงตรงหน้าค่อย ๆ ยื่นมือนวดขมับให้เขาผ่อนคลาย ร่างโปร่งทำอย่างตั้งใจจนเขาลืมตาตื่นจับมือบางไปจูบ ยันกายขึ้นเพื่อวาเลนไทน์ได้นั่งและตัวเขาจะได้หนุนตักเมียรัก วาเลนไทน์นวดอย่างนุ่มนวลมองใบหน้าหล่อเหลาหลับพริ้มอวดขนตาหนาแบบเสี้ยวตะวันออกกลาง
“คุณภีมจะทานข้าวที่ห้องหรือทานข้างนอกครับ ถ้าทานที่นี่เดี๋ยวผมทำให้”
“สั่งขึ้นมากินที่นี่แล้วครับ กวางน้อยต้องทำโมพรีเซนต์จบนี่ ชิ้นนี้หลายหน่วยกิตด้วย ให้ช่วยไหม”
เขามองคนรักนัยน์ตาหวานฉ่ำ มือหนาจับมือบางมาคลอเคลียเล่นเหมือนแมว วาเลนไทน์อมยิ้มส่ายหน้าน้อยๆ
“อาบน้ำทานข้าวก่อนครับ เดี๋ยวมาดูกันว่าผู้บริหารใหญ่จะช่วยได้ไหม”
“งั้น...เพื่อเป็นการไม่เสียเวลา อาบพร้อมกันเลยดีกว่า”
เขาผุดลุกจากตักก่อนจะจับเมียรักพาดบ่าดิ้นดุ๊กดิ๊กเข้าห้องน้ำไป
ประกาศขายบ้าน
ติดต่อเบอร์ XX-XXXX-XXXXภัทรศรัณย์ถึงกับอึ้งไปเมื่อเจอป้ายประกาศติดหน้าบ้าน ทุกอย่างฉุกละหุกจนแทบไม่ทันตั้งตัว มือเรียวควักโทรศัพท์ออกมาโทรหาบิดาสั่นๆ
“นี่มันอะไรกันครับพ่อ ทำไมวันนี้ถึงมีประกาศขายบ้านของเราละครับ แล้วเราจะไปอยู่ที่ไหน”
“...”
“ผมจะไปพบคุณชารอฟอะไรนั่น พ่อพอจะมีเบอร์ติดต่อได้ไหมครับ ผมจะลองไปคุยดู”
เพนต์เฮ้าส์หรูหราไม่ต่างจากเพนต์เฮ้าส์ของภีมพริษฐ์คือสถานที่นัดพบ ภัทรศรัณย์คิดหนักว่าจะเจรจากับเขาสำเร็จไหมในเมื่อก่อนหน้าก็เล่นแผลงฤทธิ์ใส่อีกฝ่ายไม่น้อย ลิฟท์เลื่อนมาจนถึงชั้นบนสุดหรูหรามองเห็นวิวสวยงาม ร่างโปร่งเงอะงะเดินตามคนของเขาเข้าไปยืนคว้างกลางห้องโอ่อ่า
“ท่าทีนายในวันนี้ช่างแตกต่างจากวันนั้นลิบลับเลยนะ”
ชารอฟแดกดันเล็กๆกับท่าทีเจี๋ยมเจี้ยมของคนตรงหน้าแตกต่างกับวันก่อน
“ผมอยากขอโทษ แล้วก็อยากคุยเรื่องผ่อนผันหนี้ของพ่อ”
ภัทรศรัณย์เสียงอ่อยหลบสายตา รู้ซึ้งว่าไม่ควรหือกับเจ้าหนี้ ชารอฟยักไหล่อย่างเป็นต่อ
“นั่งก่อนสิ ทำใจร้อนไปได้ แม่นายไม่เห็นจะเดือดเนื้อร้อนใจอะไร” เขาเปรยเบา ๆ ยกเครื่องดื่มขึ้นจิบ
“คุณกับแม่...คบกันจริงๆหรือครับ” ภัทรศรัณย์ถามอย่างไม่อยากยอมรับนัก
“แม่นายว่าไงล่ะ”
“ผมไม่รู้ ไม่ได้เจอแม่เลย” ภัทรศรัณย์มัวแต่ห่วงเรื่องบ้านจึงไม่ได้สนใจนึกถึงมารดา
“อยากเจอไหมล่ะ” เขาถามเสียงเนิบ
“อย่าบอกนะว่าแม่อยู่ที่นี่ คุณกับแม่ผม...”
“เขาเป็นว่าถ้าอยากให้ฉันผ่อนผันให้ก็เอาตัวนายมาขัดดอก ไม่อย่างนั้นก็ขนข้าวของออกจากบ้านไป จะไปซุกหัวนอนที่ไหน ไม่เกี่ยวกับฉัน”
เขาเอ่ยเสียงเฉียบขาด สีหน้าจริงจังชนิดภัทรศรัณย์ไม่กล้าหือ ร่างโปร่งกลืนน้ำลายเหนียวฝืดสบตาคมที่ยื่นข้อเสนอให้ชนิดต้อนเขาจนมุม
“อย่าคิดให้ใครช่วย ไม่อย่างนั้นแล้ว...” เขายื่นใบหน้ามากระซิบใกล้ ๆ ภัทรศรัณย์ขนลุกเกรียวกับกลิ่นไอคุกรุ่นแฝงความอำมหิตที่ซ่อนไว้ข้างในท่าทีขี้เล่น
“ฉันจะฆ่าบากคอมันให้ตายช้า ๆ แล้วเอาไปผูกติดเรือลากไปเรื่อย ๆ ให้ชิ้นส่วนมันหลุดออกทีละส่วน ๆ รับรองได้ว่าสภาพศพแทบไม่มีใครจำได้แม้แต่นาย ความหมายนี้หมายถึงชีวิตของพ่อนายด้วยหากยังมัวโยกโย้”
เขียนภีมหวานกับเมียนี่แทบกัดลิ้นตัวเองตาย ซีนปราบเซียน มันยากที่คนอึนๆจะมีโมเม้นต์นี้ สองสิงโตมุ่งเป้าไปที่ลูกแมว ลูกกวางจะช่วยเพื่อนเลิฟได้ไหมเนี่ย สามียิ่งโหดๆ
หัวข้อ: อเวจีเสน่หา ตอนพิเศษ ตอนกวางน้อยกับสตรอว์เบอร์รีจุ่มนมข้นหวาน (P.20)(25/03/59) (อ่าน 249199 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก